Meningen

Kinderen hebben soms Imaginaire vriendjes. Op zich niet ongewoon en geen reden tot paniek. De onzichtbare vriend dient als trooster, adviseur, speelkameraadje en als zondebok en verschijnt vaak op momenten dat een kind nieuwe indrukken en ervaringen moet verwerken. De fantasievriend helpt het kind zijn gevoelsleven op orde te houden. Dat de onzichtbare vriendschap ook wel eens uit de hand loopt, laat de film Z zien.

Een spookhuis horror die subtiel onheilspellend begint en in de finale compleet uit het lood slaat met verwikkelingen die allerminst nog subtiel zijn en dusdanige fantasievolle bochten nemen dat het woord belachelijk meerdere malen door mijn hoofd speelde.

Een film die niet de gebaande paden bewandelt en andere wegen kiest. Dat klinkt in eerste instantie goed. Helemaal binnen het horrorgenre dat best wel wat innovatie kan gebruiken. Maar de manier waarop Z zich in bochten wringt om gebeurtenissen te verklaren is niet heel bevredigend.

Zo halverwege de film wordt het perspectief bij het ‘bezeten’ kind weggenomen. De gang verdwijnt uit de film en het licht schijnt opeens op de psyche van de moeder. Van een goed kijkbare spookhuisfilm verandert de film opeens in een vergezochte psychologische horror. De koerswijziging voelt geforceerd en haalt tempo en spanning uit de film.

Blijkbaar probeert regisseur Brandon Christensen extra laag aan te brengen in het verhaal door met misleidende bochten en dubbelzinnigheden te proberen de kijker tot interpretatiegedrag aan te zetten. Zijn de gebeurtenissen het gevolg van een getraumatiseerde psyche of speelt er toch iets op het bovennatuurlijke vlak? De nobele intentie tot verdieping ontging mij niet. De uitwerking van die intentie slaat echter nergens op.

Het resultaat van de koerswijziging is een warrige hoop handelingen die nogal geforceerd aanvoelt en gewoon niet goed functioneert. Op het moment dat de film de focus naar de moeder verlegt, treedt verkramping in het verhaal op. Er verschijnen te veel onwaarschijnlijke bochten die geen fraai consistent verhaal opleveren en dodelijk zijn voor spanning en horrorsfeer. Wat begint als een spannende spookhuisfilm verandert halverwege in een hobbelig psychologisch verhaal zonder structuur en veroorzaakt amper nog opwinding.

Niet geweldig.

Film met een sterke opbouw en een teleurstellend verloop. Geen science fiction.

Met name de introductie is sterk. Spannend en boeiend. Twee mensen die elkaar vinden in een intrigerende situatie. Veroordeeld tot elkaar. En dan? Wat gaat er gebeuren? Tja, dan komt helaas de derde persoon opdagen.

Vervolgens gaat de film over in een ordinaire fantasieloze thriller. Weg spanning! Weg fascinatie!

Het resterende deel van de film bestaat uit inspiratieloos slap gedoe. Niet opwindend.

De sci-fi speelt in de gehele film een onbelangrijke rol. Het sci-fi aspect is slechts een excuus om de personages bij elkaar te brengen. Jammer dat de film wel als zodanig wordt geafficheerd. Misleidend.

Het acteerwerk is routineus. Pine wekte zelfs mijn ergernis op. Vervelende acteur.

Tegenvaller.

Van m'n eerste (en wellicht laatste) film van regisseur Pupi Avati had ik toch wel iets meer verwacht.

De film maakt met weinig fundament in de vertelling een onrustige indruk. Het is een springerig geheel dat inspiratieloos van de ene scène naar de andere scène zwabbert. Nogal gehaast en gemakzuchtig gefilmd. Zo kwam het althans over.

In tegenstelling tot zijn landgenoten smijt hij niet met liters bloed en toont hij geen gehakt vlees. Maakt mij niet zoveel uit, als hij dan tenminste maar andere elementen gebruikt die succesvol horror of thrills genereren. Dat zou je in ieder geval verwachten. Het is een verwachting die niet wordt bewaarheid. Behalve zonder shockerende effecten is de film ook nog eens zonder spanning. Hoe is het mogelijk als de basis van de film een verhaal is dat zoveel griezelige potentie heeft. Shocking is het!

Wat hier en daar wel lukt, is het creëren van een sfeersetting die wat naargeestig en mysterieus is. Een crypte, een begraafplaats of een schemerige ruimte doen wonderen. En die wonderen leveren de enige bescheiden thrills op.

De personages zijn niet noemenswaardig. Hol en oninteressant. Anne Canovas is dat ook, maar haar mooie verschijning verlichtte de pijn der saaiheid tenminste nog ietwat.

Desondanks bleef de film een zware bevalling.

Het portret van een verloren ziel. Een verloren ziel waarvan de kijker nooit exact te weten komt hoe verloren ze wel niet is en wat de reden van die verlorenheid is. Ze is fascinerend. Ze is afstandelijk, alledaags, apathisch en onleesbaar. Met heldere, koele en onzinnelijke beelden weet regisseur Ingo Haeb het excentrieke personage perfect te verbeelden.
Lynn is haar naam. Ze is thuis. Ze maakt fanatiek schoon. Ongezond fanatiek. Ze maakt een pathologische indruk. Onderwijl staat op de achtergrond een film met Jacques Tati op. Ze belt met haar moeder. Smalltalk. Nietszeggend. Ze is buiten. Ze wacht op iemand. Ze ziet dat hij thuis komt. Ze belt bij de manager van hotel Eden aan en geeft hem een blowjob. Als beloning mag ze weer in het hotel werken als kamermeisje. Ze is ooit ontslagen. De reden is onbekend. Wat vooraf ging, weten we niet. Misschien heeft het iets met een psychische aandoening te maken, waaraan zijdelings en oppervlakkig wordt gerefereerd? Misschien ook niet. Het fijne weten we er niet van.
Weer in dienst ontwikkelt Lynn een nieuwe kick. Of is het een oude? In ieder geval zijn er voor haar als kamermeisje mogelijkheden om zich voyeuristisch uit te leven. Ze leert tijdens het uitoefenen van haar hobby haar lustobject kennen. Haar lustobject is de onderkoelde domina Chiara met helblond geverfde haren. Lynn is gek, zegt Chiara. Ze heeft een punt. De film laat er inderdaad geen twijfel over bestaan dat met Lynn iets niet in orde is. Lynn leeft een dwangmatig leven waarin alles geordend is en alles zijn vaste plek heeft. Dingen, afspraken, de dagindeling. Alles staat strak en vast. Dat is op z'n minst een beetje merkwaardig.
Ondanks de troost en veiligheid die de knellende routines bieden, geeft Lynn blijk van een verlangen naar een uitbraak. Weg van die geruststellende beklemming. De film volgt haar bij haar pogingen en is een ongewone coming-of-age film. Het volgen gebeurt rustig en ingetogen. De film spreekt daarbij vaker in beeldtaal tot de kijker dan in handeling of dialoog. Das Zimmermädchen Lynn laat twee bijzondere vrouwen zien die om elkaar heen cirkelen, zich tot elkaar aangetrokken voelen en afstand tot elkaar houden. Het is een vreemdsoortige relatie die intens, intiem maar soms ook sprookjesachtig wordt beleefd.
Is het goed om gek te zij, vraagt Lynn. Heel goed, antwoordt Chiara. Meer tekst is ook niet nodig. De dialoog geeft het summiere plot goed weer en is een mooi statement dat Lynn’s wikken en wegen tussen de weg van de nauwgezette conformiteit en het loslaten daarvan goed weergeeft. Ik kon mij daarna tevreden terugtrekken uit deze vreemde intieme droom met de naam Das Zimmermädchen Lynn.

Film over een man met politieke ambities die kampt met een seksverslaving. Drama ten top en geweldige mogelijkheden voor de maker om eens flink uit te pakken.

Dat gebeurt niet, want het verhaal is weinig meer dan de omschrijving vertelt. De intriges die zich verder ontwikkelen hebben niet veel inhoud en zijn op voorhand gemakkelijk in te vullen.

Het script is gewoon erg mager.

Hoewel de film er door behoorlijk camerawerk degelijk uitziet, spreekt er totaal geen beleving uit. Er is geen enkele intensiteit te bekennen. Niet bij de acteurs en zeker niet in het script.

Er is geen spanning. Geen intrigerende sfeer. Er is zelfs geen enkele onvoorspelbare wending of gebeurtenis te bekennen.

Een vlakke en inspiratieloze vertoning.

Een horror-comedy over aaibare pluizige beestjes die veranderen in bloeddorstige monsters met een lekkere trek in mensenvlees. We hebben het over bevers. Ik heb niks met bevers. Bevers zijn saaie beestjes. In deze film wordt de bever ingezet als lach- en horrorobject. Tevergeefs. Na afloop van de film heb ik nog steeds niks met bevers.

De eerste scène is trouwens best aardig. Een komisch duo dat achteraf het hoogtepunt van de film blijkt te zijn, staat aan het begin van de beverplaag. Het komische duo heeft heerlijk flauwe dialogen, die oprecht komisch zijn. Het hoge humoristische niveau van die twee wordt in het vervolg van de film niet meer bereikt, behoudens een tweede optreden van hetzelfde duo dat van hetzelfde geslaagde flauwe niveau is. In een eerder bericht stelde een gebruiker dat het duo een eigen film verdient. Ja. Daar ben ik het helemaal mee eens.

Zombeavers vertelt een dun verhaaltje, dat het vooral moet hebben van de komische aanvallen van de bevers en de grappige tekstjes en acties van de personages. De ontspoorde bevers zijn overduidelijk handpoppen en zien er lachwekkend uit. De belangrijkste oorzaak van het armetierige uiterlijk zal budgettaire schaarste zijn geweest.

Ik vind het altijd zeer prijzenswaardig om handmatige effecten te gebruiken, maar laat de beestjes dan ook wat interessante dingen doen. Erg fascinerend of grappig zijn de beestjes en hun acties helaas niet.

Voor de personages geldt hetzelfde. De gebruikelijke dwarsdoorsnede van het Amerikaanse universitaire leven presenteert zich met seks, drugs, Rock ’n Roll en met hele leuke dubbelzinnige Beaver-grapjes. Da’s lachen. Maar niet heus.

Hm, als ik dit zo terug lees, is het wel een negatief stukje tekst geworden. De film heeft het echter dik verdiend. Het was ook gewoon erg slecht.

Zombiefilms zijn er veel. Veel vernieuwende patronen zijn binnen dit subgenre in de loop der jaren niet zichtbaar geworden. De verhaallijn is nooit erg verrassend. Dat geldt ook voor deze film. Desondanks is Zombieland een leuke film. Een horror-comedy met een speelse opzet waarin veel plaats is ingeruimd voor actie en ironie.

De film overtuigt met een losse en nonchalante aanpak en heeft geen andere aspiraties dan vermaak. Met die insteek in het achterhoofd is het aangenaam kijkwerk. Het verhaaltje is simpel. Een nerd zonder enige sociale vaardigheden en sociale binding trekt samen met een cynische cowboy door het Amerikaanse land dat is bevolkt door zombies.

Het acteerwerk van de kleine bezetting is enthousiast en dynamisch. Het is een film die prima functioneert met slechts vier personages. De karakters zijn overdreven clichématig ingevuld, maar gaan met dat clichégedrag zo nonchalant en vanzelfsprekend om dat ze niet vervelend zijn, maar juist sympathiek en grappig.

De film is een aaneenschakeling van hectische gebeurtenissen, waarin zombies op hilarische wijze worden bevochten, en hanteert onder alle hectiek steeds een fijne ironische toon. Terecht, want de film is dan ook een horror-comedy. Toch is het opvallend dat de comedy op elk moment veel dominanter is dan de horror.

In vergelijking met andere zombiefilms is de gore bescheiden uitgevallen. De gore die er is, ziet er prima uit. Ook is er bloed. Dat het bloed zichtbaar afkomstig is uit de computer, stoort niet erg. Ook hier is de ondertoon een komische.

Eigenlijk is het zo dat alles in de film een komische ondertoon heeft. De film vermaakt de kijker met hilarische actie, met situatiekomedie en met humoristische dialogen. Niet met kwaad bloed en ranzige gore. Serieuze horror vind je hier niet.

Zombieland is een hele aardige komedie.

Een aardig vervolg op Zombieland. De ingrediënten zijn grotendeels dezelfde.

Dezelfde centrale cast met Emma Stone, Jesse Eisenberg, Abigail Breslin en ‘good old’ Woody Harrelson, die zich nog immer bezig houdt met het elimineren van zombies. Goed op elkaar ingespeeld genereren zij op speelse wijze een aangename dynamiek met ruimte voor onderling sarcasme en leuke situatiekomedie.

Er zijn wel wat nieuwigheden. Zo worden er nieuwe typen zombies geïntroduceerd, die het verhaal wat smeuïger maken (de Homers zijn hilarisch) en is Zoey Deutch, als leuke verrassing en dom blondje aan de cast toegevoegd. Het zou me niet verbazen als zij bij een mogelijk derde deel een vaste waarde zou zijn.

Verder wat korte optredens van Rosario Dawson en Luke Wilson. Niet bijzonder. Uiteraard is ook Bill Murray weer van de partij, die bij de aftiteling een extra optreden verzorgt met wat sketchachtige fragmenten. Zal komisch bedoeld zijn, maar was eigenlijk wel wat genant. Ook niet bijzonder dus.

Ach, over het algemeen is het best leuk allemaal. Toch voelt de film minder fris aan. Logisch natuurlijk. De componenten zijn intussen bekend. Werkelijk nieuwe perspectieven biedt de film niet. Desalniettemin is de film gewoon prima vermaak met vaart en aangename humor.

Ik vond het eerste deel leuk. Ik vond het tweede deel dat meer van hetzelfde biedt, ook leuk.

In zijn vierde film die losjes is gebaseerd op het gelijknamige boek van Martin Amis volgt regisseur en scriptschrijver Jonathan Glazer de woorden van schrijver Primo Levi die Auschwitz overleefde en de overtuiging had dat je het verschrikkelijke fenomeen Holocaust niet recht in het gezicht kunt kijken. Glazer bekijkt deze afgrijselijke breuk met de beschaving door de camera te richten op het alledaagse leven van kampcommandant Rudolf Höss die met zijn gezin heel vrijmoedig een huis met een grote tuin bewoont dat net naast de muren van het vernietigingskamp Auschwitz is gesitueerd. Hoe krachtig is de werking van die constellatie. Het contrast maakt dat de verschrikkingen die achter de hoge muur plaatsvinden voor de kijker eveneens en onvermijdelijk in alle hoeken van de idyllische leefomstandigheden van het gezin te bespeuren zijn.

Door de hoge met prikkeldraad versterkte muur is het gezin goed beschut tegen de inbreuk op hun werkelijkheid. Ze kunnen zich ongestoord richten op het zoete leven van alledag. En ach, ze zijn gewend geraakt aan het onophoudelijke lawaai van de buren. Ze negeren het geschreeuw, de geweerschoten en de blaffende honden. Het is heerlijk vertoeven in dit veilige toevluchtsoord. De tuin is een harmonieus gestileerd paradijsje waar alles groeit en bloeit. Binnen is de eettafel rijkelijk voorzien van voedsel. De kinderen vermaken zich en doen het goed op school. Gasten worden hartelijk ontvangen. Het is een heerlijke en vreedzame wereld. Glazer toont een obscene idylle.

De film neemt overigens niet actief deel aan de tevredenheid en het geluk van het gezin. De kijker wordt door de soms letterlijke afstandelijkheid die de beelden uitstralen bepaald niet aangemoedigd om in de idylle op te gaan. De camera registreert nuchter en kil. Als ware hij een bewakingscamera. Glazer geeft op een subtiele manier richting aan. Hij laat de camera geen expliciet woordje meespreken over de monstruositeiten die in het kamp geschieden maar laat het obscene en koudbloedige van de situatie voor zich spreken.

De registratie van de handel en wandel van het gezin is weinig opzienbarend. Höss en zijn vrouw zijn kleinburgerlijke lieden die trots zijn op hun maatschappelijke positie. Ze zijn modelduitsers. Höss is een pedant mannetje met organisatietalent dat carrière wil maken. Zijn vrouw Hedwig is een strenge vrouw die geniet van haar privileges die soms erg onfris zijn. Kleding van gevangenen en vermoorde gevangen wordt door haar onder familieleden en bedienend personeel verdeeld. De kampcommandant eigent zich ondertussen de valuta van de gevangenen toe.

Er gebeurt eigenlijk vrij weinig in deze film. De film toont de monotonie van het herderlijke reilen en zeilen binnen het gezin en onderbreekt de monotonie af en toe met wat banale momenten van spanning die in elk gezin zullen voorkomen. Toch is er veel te zien. Onder de triviale laag valt veel te beleven. Onder de schijnbare onschuld ligt veel subtekst verborgen. De film die je ziet is een andere film dan die je hoort. De audiovisuele impact is groot. Die veroorzaakt beklemming en ongemak. De beelden laten de horror van de holocaust bovendien niet helemaal ongezien passeren. Ze zijn krachtig in hun impliciete weergave van de verschrikking. Zo zijn met regelmaat de rokende schoorstenen van het kamp op de achtergrond aanwezig en wordt de kijker herhaaldelijk een blik vergund op de dreigende contouren van de wachttorens die het kamp omringen..

Glazer shockeert de kijker niet met stevig aangezette dramatiek. Het zijn de nuchtere en nonchalant gedrapeerde beelden die contrasterend werken, die shockeren, die ongemak veroorzaken. Het is het sounddesign dat lieflijk beeldmateriaal besmet met geluiden die uit het onderaardse afkomstig lijken te zijn. Het is de irritante score van Mica Levi die de onzichtbare verschrikkingen voelbaar maken. The Zone of Interest is een fascinerende en monsterlijke film.

Alweer een film over het uitbreken van een zombie-virus. Lijkt me niks. Kan niks zijn. Ziehier in het kort mijn gedachtegang voor aanvang van de film. Grote twijfel. Toch maar opgezet en daar was ik achteraf erg blij mee.

Zoo is geen standaard zombie film. Gelukkig niet. Zoo bekijkt de zaak vanuit een ander perspectief. Minder zombies en meer aandacht voor karakterontwikkeling van de personages. Meer drama en minder gore. De film deed me zeker in humoristisch en perspectivisch opzicht erg denken aan La Nuit A Dévoré le Monde (2018). Een nog iets fijnere film van latere datum maar door mij eerder bekeken.

Zoo is een onconventionele horror, waarin zombies zijdelings een rol spelen. De film gebruikt een zombieplaag als middel om de focus te richten op een relatie die zich in zwaar weer bevindt. De beide hoofdpersonages komen in deze benarde omstandigheden dingen over elkaar te weten die bij het uitblijven van een crisis niet naar voren zouden zijn gekomen. De relationele ontdekkingstocht gebeurt op zwart komische wijze en levert profijtelijke inzichten op die leuk verachtelijk worden ingezet om de zombieplaag te overleven.

Helaas lukt het de film niet om de gehele speelduur dit humoristische en onderhoudende niveau vast te houden. In de loop van de film sluit zich de zwart-humoristische invalshoek. Die wordt vervangen door een dikke deken van overdreven sentimentaliteit en betekenisvolle gesprekken, die niet in lijn zijn met de vrolijke verbetenheid en bijtende humor die de personages daarvoor zo heerlijk liepen uit te dragen. De plotselinge verandering maakt van de sympathieke antihelden ietwat saaie en vooral hele gewone mensen. Een vreemde en teleurstellende keus van regisseur Antonio Tublén, naar wiens andere werk ik, na het zien van deze bijzonder leuke film, erg nieuwsgierig ben geworden.