Meningen

Een coming of age-film die zich richt op de groep jongeren waarvan de hormoontjes hevig feestvieren. Plaats van handeling is het saaie Noorse platteland. Gelukkig heeft de film humor. Denk daarbij nu niet meteen aan platte humor zoals in een film als American Pie. Få Meg På for Faen is van een andere orde. Een ander geluk dat de film naast de humor biedt om de saaiheid van het Noorse platteland te verdrijven is seks. Denk hierbij niet aan expliciete naaktscènes. Met een ongelukkig verdwaalde piemel en een stukje borstbeen heb je het wel gehad. Få Meg På for Faen is van een andere orde.

De humor beviel me. Regisseur Jannicke Systad Jacobsen gebruikt de humor niet als uitgangspunt van een scene. De humor is geen doel op zich. De gebeurtenissen in de film zijn grappig in hun herkenbaarheid. Als je terugdenkt aan je eigen tijd als adolescent, zullen dingen je bekend voorkomen. Het exploreren van je eigen lichaam, de onzekerheid die je overvalt als de liefde van je leven opeens voor je staat, de botsingen en woordenwisselingen met ouders die niets van je begrijpen. Herkenbaar en grappig geschreven en geënsceneerd.

Protagoniste Alma is een aangenaam open personage. Ze heeft daarnaast een fantasierijke geest. Van de grappige romantische dromerijen van Alma is de kijker meerdere keren getuige. Een beetje serieus is de film ook. Alma ervaart hoe het is om de outsider te zijn. Pestgedrag, isolement en onbegrip zijn thema’s die aan de orde komen. Dat regisseur Jacobsen haar sporen met het maken van korte documentaires heeft verdiend, is zichtbaar. De prestaties van de acteurs zijn misschien niet van wereldniveau, maar ze presenteren zich wel op een ongedwongen manier. De regie is beschouwend en lijkt soms improvisorisch van opzet.

De film laat jongeren zien in hun zoektocht naar verlossing van hormonale driften. Die driften zijn niet alleen van seksuele aard. De driften veroorzaken ook een verkenning van emotionele grenzen en relativeren geografische barricaden. Jacobsen weet met een hoop ironie en met droge observaties van de alledaagsheid een vermakelijk beeld te schetsen van het lastige tienerleven in een doods Noors plaatsje. Leuk dit.

The Fabelmans is een semi-autobiografische film en gaat over Steven Spielberg’s jeugd en zijn liefde voor film. Behalve over de liefde voor film die de jonge hoofdrolspeler ontwikkelt, laat de film zien hoe ervaringen tijdens het opgroeien bepalend zijn voor de invulling van de rest van je leven. Precies zoals je dat verwacht van een coming of age film met een feelgood randje, want zo kan de film goed geclassificeerd worden. Verwacht vooral geen schokkende eyeopeners. De levenslessen en observaties in de film zijn universeel en zullen een ieder bekend voorkomen.

The Fabelmans dus. Een gezin dat bestaat uit twee ouders en vier kinderen, waarvan protagonist Sammy de oudste is. De film verhaalt van Sammy’s jeugd waarin hij zijn liefde voor film ontwikkelt terwijl het gezin constant te maken krijgt met veranderingen en met de stress die daarbij hoort. Niet heel diepzinnig of wereldschokkend maar gewoon prettig verteerbaar. Nostalgisch zonder sentimenteel te worden. Lichtzinnig aan de oppervlakte met daaronder een zweem melancholoie. Het kijkt prettig weg.

De psychologische invulling van de personages houdt men simpel. Het zijn vooral sympathieke personages die de film bevolken. Ok, ze hebben vaak wel een vervelende eigenschap of gewoonte die de andere gezinsleden in de weg zit, maar hun bedoelingen zijn goed en oprecht. Onsympathieke personages zijn minder goed vertegenwoordigd maar ze zijn aanwezig en worden tamelijk zwart-wit weggezet. Het wordt de kijker niet moeilijk gemaakt een hekel te hebben aan de pestkoppen en kwelgeesten. Ook nog een rol voor Seth Rogen als het officieuze zevende lid van het gezin, die een vriend is van vader Paul Dano. Rogen speelt hem beheerst. Het is verfrissend om die man eens in de weer te zien zonder het spuien van flauwiteiten over softdrugs en menselijke afvalstoffen.

De liefde voor film wordt door Spielberg behalve emotioneel ook praktisch ingezet. Sammy’s camera fungeert als het ware als een extra paar ogen die de gebeurtenissen registreren en verholen inzicht geven in het wel en wee van de familie Fabelman. Een leuke gimmick. Film en de magie ervan zijn duidelijk de belangrijkste draden waarlangs het verhaal loopt. The Fabelmans is gewoon een leuke film.

De film is een adaptie van een toneelstuk en dat is zichtbaar. Het is een statische film. De settings zijn weelderig en weids, zodat er veel heen en weer gewandeld kan worden. De acteurs bewegen zich alsof zij zich op een toneel bevinden. De dialogen zijn vormelijk. De manier van spreken is theatraal. De opkomst en afgang van een personage in een scène doet ook erg denken aan de opkomst en afgang op en van een podium. Deur open, personage komt ostentatief binnen. En andersom, personage verdwijnt met evenveel uiterlijk vertoon weer door dezelfde deur. Einde scène.

Op den duur irriteren die dingen een beetje. Je gaat er op letten. Vooral omdat het verhaal niet erg boeit. Eigenlijk gebeurt er weinig in actieve zin. Daarvoor in de plaats is veel verklarende dialoog. Wel wat saai.

De kwaadaardige hoofdrol is voor Tod Slaughter. Een illustere persoon die als acteur samen met een stel kompanen in de jaren 30 en 40 low budget films maakte. Vaste regisseur George King is één van hen.

Een andere vrucht van hun samenwerking is trouwens: Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (1936). Iets bekender dan deze. Leuk weetje: in deze film wordt de muziek van de openingscredits van Sweeny Todd hergebruikt.

De hoofdrol in 'The Face' is Slaughter op het lijf geschreven. De man heeft een gemene tronie. De opzichtige onbetrouwbaarheid straalt van hem af. De brave rest van de acteurs hangt er wat omheen. Slaughter overschaduwt iedereen met zijn theatrale aanwezigheid. Behalve zijn opzichtige gemene uiterlijk bezit hij een opvallende valse lach. Het is een lach, zoals je die wel eens tegenkomt bij een stereotiepe boef in een kinderfilm. Heel effectief is het niet. 't Is wat overdone allemaal. Als slechterik komt Slaughter dan ook eerder lachwekkend dan angstaanjagend over. Op zich is dat wel weer grappig, trouwens.

De film staat gelabeld als horror. Moeilijk te duiden waar 'm dat precies in zit. Er wordt wat gemoord. Er is een eng gezicht zichtbaar in het raam. Er is sprake van psychologische dreiging. En daar houdt de horror wel op. Waarschijnlijk lag de horrorgrens in de jaren dat de film uitkwam beduidend lager dan nu. Ik zou de film nu eerder als een romantisch misdaaddrama kwalificeren.

Fack Ju Göhte is een film die drenkt in overspannen kleuren en beelden biedt die door een onrustig bewegende handcamera zijn geschoten. De film lijkt niet te zijn gericht op het bedaagde filmpubliek. Na een tijdje in de film blijkt dat ook wel uit de oppervlakkige invulling van de personages, het vlakke verhaal en de puberale humor.

De personages zijn verschrikkelijke clichés. Het hoofdpersonage voorop. Een man die alleen aan zichzelf denkt, straattaal bezigt en uiteraard toch het hart op de juiste plaats heeft. Het verhaal verloopt zoals je denkt dat het verloopt. Het hoofdpersonage wordt per ongeluk aangesteld als leraar op een middelbare school. Hij interesseert zich niet voor de kinderen. Na veel lief, leed en slechte humor ontdekt hij dat de school en de kinderen hem toch niet koud laten. Verrassing.

Tussendoor nog een zwak liefdesplotje waarvan de uitkomst al na enkele minuten vaststaat, maar dat zich net als de rest van de ellende nog twee uur voortsleept. Uiteraard ontbreekt de klas met onwillige leerlingen die verandert in een klas vol ambitieuze harde werkers niet en blijken confessionele personen opeens toch heel coulant en cool te zijn.

Misschien is het erg dapper om de personages fecale taal te laten bezigen en om genitaliën en seksuele handelingen denigrerend te benaderen. Grappig is het niet. Nee, Fack Ju Göthe is geen film die de humor ontleent aan fijne scherpzinnige dialogen of aan cynische waarnemingen betreffende de belabberde staat waarin het huidige schoolsysteem verkeert. In plaats daarvan een ergerlijke hoofdpersoon in een vlak en clichématig verhaal dat pijnlijk ongrappig is. Erg dit.

Behalve dat ontrouw aan je partner moreel belastend kan zijn, levert ontrouw ook gevaarlijke situaties op. In films in ieder geval. In films hebben affaires vaak catastrofale gevolgen. De vreemdganger gaat vaak door een hel als het alibi gaten gaat vertonen. In Faithfully Yours zijn het zelfs twee vrouwen die regelmatig vreemdgaan en elkaar van een alibi voorzien. Ook hier zijn de gevolgen ernstig, want als een van beide vrouwen spoorloos verdwijnt, raakt de ander behoorlijk in het nauw.

De vrouwelijke personages zijn niet per se figuren die veel sympathie opwekken. Datzelfde geldt evenzeer voor de mannelijke personages, die merkwaardig gedrag vertonen en zelf wat geheimpjes koesteren. Welbeschouwd is er niemand in de film die sympathie opwekt. Niemand met wie je kunt meeleven in tijden van nood. Wat mij betreft een groot manco in het verhaal. Het kon mij geen moer schelen wat met wie gebeurt.

Het verhaal bevat een paar wendingen die veelal zijn te voorzien. Een aantal wendingen is dat niet. Dat is op zich een verrassende constatering maar is niet een positieve constatering. Sommige wendingen zijn dermate vergezocht dat mijn bereidheid om de dingen nog geloofwaardig te willen en kunnen vinden enorm onder druk lag.

Enige betekenis voor de mate van spanning die een film dan opwekt, heeft zo'n beleving natuurlijk wel. De spanningsboog stond voor mij nooit strak.

Toch werd ik tijdens het kijken voldoende geprikkeld om het mysterie van de verdwenen vrouw opgelost te willen zien worden. Ook lichtelijk interessant bleef de vraag hoe de achtergebleven vrouw zou omgaan met het web aan leugens dat zich door haar eigen toedoen om haar heen aan het ontwikkelen was. Het zijn die elementen in het verhaal die ervoor zorgen dat de film een redelijke graad van vermakelijkheid blijft houden.

Faithfully Yours is geen vervelende film en is tot op zekere hoogte zeker vermakelijk, maar nu dit stukje tekst af is, geef ik er de voorkeur aan de film rustig te laten wegzakken in de vergetelheid. De kans dat Faithfully Yours na het kijken nog lang in de herinnering blijft hangen is overigens niet heel groot. Bij het schrijven van dit stukje tekst (ongeveer twee weken later) moest ik al diep graven in mijn geheugen.

Geen hele opmerkelijke film is deze kleine Braziliaanse productie. Een klein drama over een gezin waarin het niet zo lekker loopt. Pa en ma vinden elkaar niet meer zo leuk en dat heeft zijn weerslag op het gedrag van de kinderen. De film focust op de 17-jarige zoon die zoekende is naar liefde en structuur. Zaken die hij binnen het gezin niet vindt. Buiten het gezin liggen die mogelijkheden er wel. En wel bij een oudere vrouw. Liefde en seks liggen op de loer. Een spannend vooruitzicht.

De film volgt de jongen in zijn zoektocht naar liefde, geborgenheid en vertrouwen. En ach, dat stelt filmisch en verhalend niet heel veel voor. Soort natte puberdroom die in vervulling gaat. Klinkt bovendien sensueler dan het is.

Uiteraard probeert de maker er iets meer van te maken. Hij pompt er wat psychologische onderbouwing in om gebeurtenissen en gedrag te verklaren. Voor de hand liggende thema's als scheiding, emotionele verwaarlozing, gebrek aan moederliefde en een onvervulde kinderwens komen in die zin naar voren. Niet heel verrassend en eigenlijk van weinig verdiepende waarde voor het verhaal. Een verhaal dat in de basis gewoon gaat over de liefde van een puber voor een oudere vrouw en vice versa. Die relatie is spannend en een beetje kinky wellicht. De rest doet er niet zo toe.

De vervelende buitenwereld vol weerstand en obligaat gemekker zit de intensere voortgang van die relatie echter steeds maar in de weg. De exponenten uit die wereld zijn aandacht vragende individuen die behoorlijk vast in hun kaders staan, niet zijn weg te wissen en goed zijn in het verstoren van de interessante relationele ontwikkeling waar de film eigenlijk over zou moeten gaan. Heel vervelend om te constateren.

Genoeg gemopperd nu. Tijd voor wat positieve opmerkingen.

De prettige uitwerking van het gedram van al die dwarsliggende personages is dat de meeleving met de hoofdpersonages een grote boost krijgt. Dat is ook wat waard.

Het acteerwerk van jongen en vrouw is uitermate overtuigend.

Met de afloop van de film kan ik goed leven.

Nou, dat klinkt eigenlijk best positief. En dat is ook het gevoel dat bij mij na afloop overheerst.

Dit grandioze speelfilmdebuut van Charlotte Le Bon speelt zich af in een prachtige feeërieke vakantiesetting aan het titulaire meer. De setting behoort toe aan twee jonge protagonisten gespeeld door Joseph Engel en Sara Montpetit. Aan de rand van hun leefwereld en die van de kijker zijn af en toe wat volwassen personages te zien die de ouders verbeelden. Hun rol is zijdelings en heel prominent komen zij nooit in beeld. De film draait helemaal om Engel en Montpetit en hun leefwereld. Derhalve zijn in de belangrijke bijrollen slechts andere tieners te zien.
Met veel gevoel begeleidt Le Bon het paar tijdens de vakantie en vertelt van hun gevoelens en verlangens. Het levert een film op die soms spannend en zwoel, soms temperamentvol en soms ook wat duister aanvoelt. Voor dat laatste zorgt een hardnekkige legende die is verbonden aan het meer. Een legende die spreekt van een verdronken jongen en zijn geestverschijning. Een verhaal dat op de achtergrond af en toe als een spannende sidekick opduikt maar nooit in de weg staat van de personages en hun aardse behoeften, verlangens en dromen.
Goed acteerwerk van Engel en Montpetit. Zij verbeelden het protagonistenpaar. Een paar dat een bijzondere relatie onderhoudt en dat geloofwaardig doet. Het is immers niet vanzelfsprekend dat een 16-jarig meisje omgaat met een 13-jarige jongen. In absolute zin zijn dat niet veel jaren, maar in de tienerwereld vertegenwoordigen beide leeftijden verschillende werelden. In Falcon Lake is dat verschil af en toe zichtbaar als Engels door Montpetit in haar wereld wordt meegetrokken en hij zich daarin wat ongemakkelijk beweegt.
De film zit dicht op de personages. Het is gemakkelijk en enerverend om in hun ervaringen, verlangens en dromen mee te gaan. Het is prettig om met beiden door de bosrijke omgeving te zwerven, een feestje te bezoeken en ervaringen te delen. De film sluit af met een surrealistisch getinte scènereeks waarover je nog wat kunt speculeren. Meerdere interpretaties zijn uiteraard mogelijk. Ik vond de gedachte dat Engel zijn gelukkige vakantietijd steeds weer opnieuw herbeleefd als geest de meest opwekkende gedachte.
Fijne film.

Het zijn soms simpele verhaallijnen die voor veel spanning zorgen. In Fall beklimmen twee vrouwen een 600 meter hoge zendmast in een verlaten woestijngebied en komen tot de ontdekking dat de weg naar beneden zo gemakkelijk nog niet is. Simpel en heel effectief want de film biedt spannend vermaak.

De eerste 20 minuten worden besteed aan de introductie van de twee personages die de film dragen. Niet al te gecompliceerd, wordt de kijker voorzien van wat achtergrond en de motivatie om een zendmast te beklimmen. Net genoeg om later een beetje te kunnen meeleven. Na de introductie gaat het adrenalinepeil omhoog als met het leven van de twee heldinnen en met het fenomeen hoogtevrees wordt gespeeld. Ik heb geen last van hoogtevrees (dacht ik), maar bepaalde scènes zijn zo confronterend in de hoogte en de diepte dat ik er een wee buikgevoel van kreeg.

Het is spannend om te zien hoe de twee vrouwen proberen om hulptroepen te alarmeren of hoe ze zelf in de weer zijn met pogingen om van die mast af te komen. Zodra de film gas terug neemt en tracht meer achtergrond aan te brengen bij de twee personages, zakt het spanningsniveau echter behoorlijk. De meeste dialogen tussen beide protagonisten klinken erg houterig en onnatuurlijk en dragen niet bij aan de spannende beleving. Het zijn momenten waarop je verlangend uitkijkt naar de volgende scène, waarin hopelijk dàt gebeurt dat de film zo onderhoudend maakt, namelijk het uitspelen van de benarde situatie.

Fall is een film met een pakkend kernidee dat voor spannende momenten zorgt. Hier en daar hapert de film wat met dialogen en drama die de boel alleen maar ophouden. Desondanks is Fall een vermakelijke snack.

Colt Seavers (Ryan Gosling) is stuntman. Hij is de anonieme man die de plek van de filmster inneemt als het gevaarlijk wordt. Een riskante baan die regisseur David Leitch ooit zelf vervulde. The Fall Guy is een met avontuurlijke en romantische verwikkelingen doorspekte stunttrip waarin de humor niet ontbreekt. De film is geïnspireerd door de gelijknamige tv-serie uit de jaren 80 met Lee Majors. De serie ken ik niet. Lee Majors wel. Hij komt nog even langs.

The Fall Guy volgt een onzinnig plot dat eigenlijk maar een doel dient en dat is om Gosling in zoveel mogelijk netelige situaties te brengen. Logisch ook. Wat kun je meer verwachten van een film waarin de stuntman centraal staat. The Fall Guy is dus een film vol vechtpartijen, valpartijen en achtervolgingen. David Leitsch pakt lekker uit. Enorm over the top en met een humoristische inslag. De grappen over en toespelingen op het filmvak zijn leuk. Platte en flauwe humor ontbreekt eveneens niet. Niet alle platte en flauwe humor is even geslaagd.

Wel geslaagd, erg leuk en interessant is het om via The Fall Guy een blik achter de schermen van een filmproductie te werpen. Om eens te zien hoeveel mensen er wel niet op een filmset rondlopen. Om eens te zien hoeveel minutieuze planning er bij een actiescène komt kijken. Om eens te zien hoe het samenspel is tussen al die mensen die bezig zijn met het maken van een film. En tussen het hectische gewoel de stuntman die met ongelooflijke mentale en fysieke inspanning zijn aandeel aan de productie levert. Leuk idee om eens de stuntman centraal te stellen.

De aanwezigheid van een avontuurlijk en een romantisch plotje is vooral flauw en stelt niet veel voor. We nemen het maar op de koop toe. Prima film verder.

Tragikomische praatfilm.

Wat het praten betreft is dat trouwens niet altijd in letterlijke zin. Communicatiefilm zou een beter woord zijn. Praten is niet de sterkste eigenschap van de eenzame en sociaal onaangepaste hoofdpersonages. In de dialogen met anderen worden zij overschaduwd door hun gesprekspartner. En hoewel vol woorden, zijn deze dialogen in feite nietszeggend in hun betekenis. De hoofdpersonages hebben er in ieder geval geen voeling mee.

De nietszeggende of bijna woordeloze dialogen die de hoofdpersonages, tijdens hun onhandige pogingen om nader kennis te maken, met elkaar voeren hebben vreemd genoeg wel impact. Als overbrenger van hetgeen dat niet of heel moeizaam wordt gezegd, dient het nonverbale beeld. Op al die stille en ongemakkelijke momenten vertellen de beelden de boodschap. Hoe ongemakkelijk of onmogelijk de gesprekssituatie ook is, er worden tussen de beide personages met overtuiging en kracht 'woorden gewisseld'. Boeiend wel.

Acteertechnisch is het niet heel goed. Er wordt af en toe opvallend houterig geacteerd. Het mag de pret niet drukken, want de personages en het absurdistisch getinte verhaal zijn op een vreemde manier best leuk. De ontwikkeling van de vriendschap is leuk om te volgen. Het verloop is niet alledaags. De combinatie van beide hoofdpersonages past niet, maar toch past het. Klinkt raar en dat is het ook.

Een film waarin de interactie tussen twee eenzame zielen centraal staat, lijkt saai maar dat is deze film toch niet. 'Fallen Stars' is op een nietszeggende manier juist erg boeiend. Er gebeurt niet veel, maar op een bepaald niveau ook weer wel.

Heb een leuke en humoristische film gezien.

Tijdens het kijken naar de film vroeg ik mij herhaaldelijk af in hoeverre regisseur en hoofdrolspeler Viggo Mortensen zijn film gebaseerd heeft op eigen ervaringen. Het beeld dat hij van zijn filmvader schetst is bepaald niet positief. In een interview zegt hij dat zijn film zeker raakpunten heeft met zijn eigen jeugdervaringen, maar dat de film geen autobiografisch werk is. Als aan het einde van de film de tekst in beeld verschijnt dat de film is opgedragen aan zijn ouders, vermoed ik dat de film inderdaad niet puur autobiografisch is.Tenzij Mortensen beschikt over een cynisch gevoel voor humor natuurlijk.

In Falling draait het om disfunctionele verhoudingen binnen een gezin. Interessant is de manier waarop het gezin onder de loep wordt genomen. Dat gebeurt door herinneringen van de gezinsleden. Herinneringen zijn natuurlijk bedrieglijk en gebeurtenissen worden door de personages dan ook op hun eigen subjectieve manier beleefd. Die verschillende zienswijzen brengen levendigheid in het verhaal dat daardoor boeit maar verder ook weer niet heel exceptioneel is.

De film richt zich vooral op de verhouding tussen vader en zoon. De autoritaire Willis (een uitstekende Lance Henriksen), die de wereld driftig trakteert op zijn ultraconservatieve kijk op de dingen. En zijn zachtmoedige zoon John (Mortensen) die met engelengeduld alle beledigingen en grofheden ondergaat. Het kijkt soms wat ongemakkelijk.

Tegenover de présence van Henriksen steekt Mortensen wat bleekjes af. Dat is deels begrijpelijk want dat brengt de onderdanigheid van zijn rol met zich mee, maar ligt voor een ander deel ook aan zijn manier van acteren. Die is erg gepolijst en bestudeerd, terwijl Henriksen veel aggressiever, robuuster en natuurlijker acteert. Mortensen is geen partij voor Henriksen.

De film springt heen en weer tussen verleden en heden. Het lukt regisseur Mortensen daarbij goed om al die gekleurde herinneringen tot een vloeiend geheel te kneden zonder dat de kijker last heeft van die kleuringen. Hij hoeft zich niet te vermoeien met bespiegelingen over waarheid en leugen. Het maakt ook niet zoveel uit welke herinnering of welke visie de juiste is. De film houdt zich meer met het menselijke aspect daarachter bezig. Met de (on)mogelijkheid om vergevingsgezind te zijn bijvoorbeeld. Of met het moeizame gevecht om onvrede, verdriet en pijn onder ogen te zien.

Falling is redelijk boeiend, af en toe wel wat clichématig, maar in het algemeen goed kijkbaar.

Een kerstfilm van Netflix. Hoewel de film ondanks de wervende titel weinig met kerst te maken heeft. De enige andere link met kerst bestaat uit de periode waarin de film zich afspeelt. De film speelt zich toevallig aan het einde van de decembermaand af en dientengevolge is het omlijstende decor uiteraard in kerstsferen gehuld. Het is een sfeervolle achtergrond voor een bijzonder voorspelbaar verhaal zonder hoogtepunten.

Falling for Christmas is een liefdeskomedie die niet romantisch en niet komisch is. Falling for Christmas is daarentegen voorzien van een enorme suikerlaag met een nietszeggende vulling. Na afloop is er eigenlijk niets aan de film dat het waard is om aan herinnerd te worden. Het is dat ik me heb voorgenomen een meninkje in te tikken, maar ik merk dat het me moeite kost om iets opzienbarends ter sprake te brengen.

Missschien is het wel opzienbarend dat Lindsay Lohan door amnesie wordt getroffen, maar dat uit dat gegeven totaal geen spannende verhaallijn wordt geboren. Laat staan dat de komische potentie van amnesie wordt uitgebuit. De film biedt slechts een opeenstapeling van oninteressante handelingen die gebukt gaan onder een enorme laag van suiker en langdradigheid.

Het acteerwerk is trouwens abominabel. Zelfs dat van Lohan is beneden peil. Is dat opzienbarend? Misschien. Ik ken verder amper werk waarin Lohan meespeelt. Hoe dan ook. Eigenlijk was het slechte acteerniveau wel prettig. Het zorgde voor een onbedoeld vrolijke stemming tijdens het kijken en hielp grandioos tegen de verveling. Is dat opzienbarend? Ja!

Een schietpartij op een school heeft grote invloed op het leven van een stel tieners die er getuige van waren. De film richt zich op Vada (Jenna Ortega) die met de psychische gevolgen ervan te kampen heeft. De schietpartij heeft een groot effect op haar relatie met vrienden en familie en maakt dat zij met een andere blik tegen de wereld aankijkt. Haar belangrijkste tegenspeelster is Maddie Ziegler die met dezelfde problemen kampt. Zowel Ortega als Ziegler zetten heel overtuigend twee breekbare karakters neer.

Naast een drama dat het heeft over de impact op persoonlijke levens als gevolg van de tragedie op school, is de film tevens een Coming of Age film. Het gaat over volwassen worden, over sociale media, over goed en fout, over het verlangen naar escapisme. The Fallout is een zwaarmoedige film. Gelukkig weet regisseur en schrijver Megan Park steeds het juiste moment te kiezen om het drama te verlichten met een lichtvoetige scène. Dergelijke scènes bieden de personages hoop voor de toekomst en voorkomen dat de kijker ten onder gaat in melancholie.

Het verhaal wordt in alle rust en met veel gevoel verteld. De film schept op die manier voldoende ruimte om de motieven, handelingen en gevoelens van de personages genoegzaam te kunnen vatten. Het draait in de film dan ook om de personages. De film heeft geen gerichte boodschap en is geen aanklacht tegen wat dan ook. Die insteek wordt niet gekozen. The Fallout bemoeit zich met personages die psychisch in de knoop zijn geraakt en doet dat rustig, geduldig en met inleving. Het gaat over schuldgevoelens, vereenzaming, depressiviteit, hulpeloosheid. Van die dingen. En die dingen voelen waarachtig aan en komen binnen. Goeie film.

Een thuiswonende jonge man wil schrijver worden. Zijn moeder die zijn gehang zat is, zet hem het huis uit en spoort hem aan te gaan reizen zodat hij wat beleeft om over te kunnen schrijven met als hopelijk gevolg dat hij misschien zijn onrust, verveling en gebrek aan daadkracht kan omzetten in nieuwsgierigheid en een constructieve creatieve werkhouding.

Een film van Wim Wenders. Een roadmovie. Onderweg ontmoet de jonge schrijver een oude man die de mondharmonica bespeelt, een stom meisje (een prachtige, onschuldig ogende Nastassja Kinski), een mysterieuze actrice (de immer frigide ogende Hanna Schygulla), een dikke dichter en een treurige rijkaard. Alleen die opsomming al. Heerlijk.

En natuurlijk ontmoet de schrijver zichzelf. Hij is iemand die wil schrijven zonder te weten waarover. Iemand die zijn hart wil verpanden, maar niet weet aan wie. Iemand die wil deelnemen aan de samenleving maar dan wel op afstand.

Een film van Wim Wenders. De man die prachtig beeldmateriaal produceert. De man die de kijker in verwondering laat kennismaken met zijn personages. De man die zijn personages tot elkaar veroordeelt zonder dat een verhalende lijn daartoe aanleiding geeft. Dingen gebeuren. Situaties ontstaan. Toeval of geen toeval. Een verhaal met duiding ontbreekt.

Een melancholische film over zielepijn, bindingsangst, onverwerkte trauma‘s, geestelijke kwetsbaarheid, een traumatisch geschiedkundig verleden en meer van dergelijke zwaar klinkende terminologieën gedoopt in een omlijstende saus van treurig weergegeven Duitse stadjes en streken met onbewogen toekijkende personages die de woorden treurigheid en hopeloosheid op een geweldige manier uitbeelden. Zelfs het magnifieke Alpenlandschap dat zich oneindig lijkt uit te strekken en van een overweldigende schoonheid getuigt, schenkt noch de kijker noch de schrijver veel vreugde.

Een roadmovie vol Weltschmerz en Falsche Bewegungen. Mooi.

Zo af en toe eens een Nederlandse film. Dat is een ding dat ik mezelf heb opgelegd. De Nederlandse film is immers onderdeel van het vaderlands cultureel erfgoed en daar dien je toch enige kennis van te hebben. Noem het een morele plicht. En eerlijk gezegd, verheug ik me niet altijd op zo'n kijkbeurt, maar ik wil gewoon enig inzicht hebben in de recente Nederlandse cinema. Dus moet het soms.

'Familieweekend' lag me al een tijdje niet heel aanlokkelijk aan te staren. Moeilijk. Moeilijk.

Nu dus net gekeken en ja, het viel een beetje mee, maar erg goed is het allemaal niet.

Het is een tamelijk flauwe komedie met een paar aardige woordgrapjes en een hele hoop vervelende stereotypische karakters. Het acteerwerk ziet er wat onbeholpen uit (en dat kan overigens opzettelijk en grappig bedoeld zijn, maar ik betwijfel het). De dialogen klinken onnatuurlijk. En de verhaallijn kenmerkt zich door gebrek aan originaliteit.

Zoals in een paar meningen hierboven ook al doorschemert, ontbeert de film een overtreffende trap. Het is allemaal zo veilig en zo binnen de lijntjes. Maak het eens lekker absurd in plaats van belegen kluchtig. Gooi er een paar emmers overdrijving overheen en ontstijg de brave voorspelbare middelmaat. Niet van dat bange! Op deze manier moet het niet, denk ik.

Een film over een gezin dat bestaat uit dove gezinsleden, die zich moeten schikken in de wens van het enige horende gezinslid dat een zangcarrière nastreeft waarvoor zij in het verre Parijs moet gaan studeren. Omdat dochter Paula het enige contact is met de horende wereld, zijn de ouders daar niet blij mee. De conflicten tussen de ouders en de dochter worden in de film behoorlijk opgeklopt. Vanuit humoristisch oogpunt is dat best geslaagd, maar als de film in het verloop een meer tragikomische en dramatische weg kiest, voelen de overdreven acties en reacties nogal onwerkelijk en gekunsteld aan. Ze lopen niet in de pas met het drama dat de film naast de humor ook wil bieden.

De rol van Paula wordt gespeeld door Louane Emera, die in de Franse versie van de talentenjacht the Voice, werd ontdekt. Ze is een leuke frisse verschijning en het middelpunt van de film. Ze is zodanig middelpunt dat de aandacht vooral naar haar situatie uitgaat zodat de dove gezinsleden er maar wat bij bungelen. Paula is het enige personage dat volledige karakterwasdom bereikt. Van de problematische leefsituatie van de dove personages kom je als kijker slechts in oppervlakkige zijn iets te weten, terwijl daar het drama voor het grijpen ligt.

In plaats daarvan wordt de kijker geconfronteerd met de Coming of Age van dochter Paula. Probleempjes met haar lichamelijke rijping, met de liefde en met haar twijfel over haar zangcarrière zijn goed vergelijkbaar met de probleempjes uit een doorsnee feel good film. Best aangenaam, maar de interacties binnen het gezin en de veelbelovende plotlijntjes die de kijker een interessant inkijkje in het wel en wee van de wereld der doven had kunnen geven, worden daardoor bijzaken. Daarmee had de film zich nu juist kunnen onderscheiden van de doorsnee. De film kiest echter voor gangbaar. De film kiest voor luchtig. De film kiest voor veilig.

Met de humor zit het overigens wel goed. De humor is hartelijk en plezierig. Het dramatische aspect dat vooral betrekking heeft op Paula, gaat niet heel diep. De hartelijkheid en het plezier komen niet in gevaar. Het blijft allemaal behoorlijk luchtig. De beelden onderstrepen die luchtige insteek van harte. De meeste scènes zijn met heldere kleuren en met helder licht geschoten. De film straalt visuele luchtigheid uit. Zelfs op de dramatische momenten. Op een enkel vervelend regenbuitje na, is het mooi weer. Het Franse landschap is een prominent schitterende ansichtkaart. Het is een zonnige enscenering die elk hobbeltje en stukje vuil dat op het pad van de personages terecht komt, niet heel ernstig doet lijken. Een onwezenlijk perspectief dat weinig ontroerende impact veroorzaakt.

La Famille Bélier is derhalve een risicoloze feel good over het meisje Paula dat wat probleempjes moet zien te overwinnen. En dat komt allemaal wel goed. De film is immers een luchtige feel good. En niets meer dan dat.

In A Family Affair staan een jonge wereldberoemde filmster, zijn ambitieuze persoonlijke assistente en haar kleurloze moeder centraal. In een flauw verhaaltje raken moeder en filmster verliefd, ziet dochterlief het niet zitten en moeten problemen en misverstanden uit de weg worden geruimd alvorens het happy end kan worden ingeluid. De namen Zac Efron, Joey King en Nicoler Kidman trekken ongetwijfeld publiek en spelen overdreven aangezette en oninteressante personages in deze bijzonder inspiratieloze romantische komedie.

Het draaiboek zet vooral in op komedie. Doet dat als gezegd met overtrokken karakters. Karikaturen eigenlijk. Een acteur die vooral veel van zichzelf houdt. Een gedesillusioneerde dochter die voor grote daden is uitgerust, maar is blijven steken. Een excentrieke moederfiguur die zelfvoorzienend is en wel een glaasje lust. Het verhaal volgt een voorspelbaar verloop. Er zit werkelijk niets tussen dat verrassend is. Vlakke personages, een saai verhaal en belegen komische situaties. Het zijn geen elementen waaruit een bezienswaardige film ontstaat.

De beste scènes zijn voor Kathy Bates in een bijrol als de grootmoeder. Ze brengt wat leven in het doodse gedoe. Het is weinig. Je moet wel een enorme fan zijn van Efron, King of Kidman om uit deze film enig plezier te kunnen peuren.

Family Dinner is een slowburner die een verontrustende sfeer opbouwt en die sfeer vervolgens met merkwaardige gebeurtenissen in stand houdt. En dat lukt erg goed. Vanaf het begin zorgen grauwe kleuren, minimale en afgemeten dialogen en een gedragscode die aan het asociale grenst voor een onheilspellende entourage waarin hoofdpersoon Simi vrijwillig een weekje gaat verblijven. Een verblijf bij haar tante Claudia, haar man en haar zoon in een afgelegen huis midden in de natuur. Een verblijf in een huishouden dat wordt gekenmerkt door vreemde gewoonten en rituele handelingen.

Simi is een gesloten, schuchter en teneergeslagen pesonage dat kampt met overgewicht en een minderwaardigheidscomplex. Simi wordt door het gezin afstandelijk en manipulatief behandeld. Simi heeft het duidelijk niet naar haar zin bij haar familie, maar heeft een reden om niet weg te gaan. Haar minderwaardigheidscomplex staat haar in de weg. Het is ook de reden dat ze zich niet wil verzetten tegen het onaangename gedrag. Het doel is belangrijker. Ze is op zoek naar genezing. Ze wil afvallen. Ze wil haar complex kwijt.

Het personage dat in staat is om haar te helpen is haar dominante tante. Schrijfster van boeken over lichamelijke gezondheid en voedsel. Bedenkster van een spartaanse methodiek om af te vallen. Met haar man en haar zoon als narcistisch ingestelde volgelingen komen in de entourage steeds meer sektarische trekjes bloot te liggen. Spontaniteit bestaat niet. Alle gedrag lijkt gemodificeerd. Het doet de film goed. Het dwingende vasthouden aan conventies die geen zichtbaar nut hebben, werkt zeer beklemmend.

Het is dan ook erg jammer dat het zorgvuldig opgebouwde raamwerk van mysterie en beklemming aan kracht inboet zodra duidelijk is waarheen het plot de kijker voert. Ik had al vrij snel door waarheen de weg ging voeren. Op dat moment valt meteen de amusementswaarde van de film ver terug. Gelukkig valt er daarna nog wat vreugde te halen uit losse gebeurtenissen, maar de echte spanning keert niet terug.

Een thriller met weinig raffinement die in een kluchtig jasje is gestoken. De film vertelt van twee misdadige trajecten die parallel aan elkaar lopen en elkaar uiteindelijk kruisen op een manier die niet erg geloofwaardig is en veel aan het toeval overlaat. De verhalende inventiviteit en het gestileerde camerawerk die er zoals in vele films van Hitchcock voor moeten zorgen dat een beklemmende sfeer ontstaat en elk spoortje ongeloofwaardigheid dat nu en dan oppopt meteen in de kiem wordt gesmoord, ontbreekt. Niet dat de geloofwaardigheid er toe doet. Hitchcocks laatste film is niet serieus bedoeld.

In Family Plot stoten kleine criminelen op grote criminelen. Komedie stoot op spanning. Dat gaat helaas vaak ten koste van de spanning. Family Plot is een misdaadkomedie met de klemtoon op komedie. Een film die de vergelijking met veel ander werk van Hitchcock niet kan doorstaan. Vermakelijk is de film slechts tot op zekere hoogte. De film ontbeert vooral sfeer. Op een enkele scène na is de suspense ver te zoeken. Hitchcock zonder zijn handelsmerk blijkt niet heel boeiend.

Bruce Dern en Barbara Harris zijn in hun scènes vooral verantwoordelijk voor comic relief in plaats van spanning. Hun komische hoogtepunt is een dollemansrit in een auto waarvan de rem niet functioneert. Totaal niet spannend, maar wel grappig, hoewel je daarvoor wel door de gedateerde manier van filmen heen moet kijken. Daartegenover staat het andere criminele paar dat bestaat uit William Devane en Karen Black. Een paar dat bepaald niet komisch te werk gaat, maar doordacht en professioneel zonder dat ze daarmee veel spanning genereren.

Op de personages is geen psychologische diepgang van toepassing. In het geval van Bruce Dern en Barbara Harris had ik wel wat meer ontwikkeling van de karakters willen zien. De platte Black en Devane interesseerden me eigenlijk helemaal niet. De film investeert maar matig in zijn personages.

Aan het plot wordt meer belang gehecht. Het visuele en narratieve jasje waarmee het plot is uitgerust is helaas niet zo geslaagd. Het camerawerk is tamelijk gewoontjes en draagt amper bij aan de sfeer. Het verhaal dan. Dat is in grote lijnen redelijk onderhoudend, maar het zwalkt nogal en bevat maar weinig spanning. De spanning legt het af tegen de komische toon die de film te pas en te onpas hanteert. Het verhaal wordt simpelweg niet heel pakkend verteld en uitgevoerd.

Family Plot neemt met een letterlijke knipoog afscheid van zijn publiek. Ik heb die knipoog maar opgevat als een ironische verontschuldiging voor een zwakke film.

De film staat te boek als horror. Dit eenduidige horrorlabel is incorrect. De film is vooral een psychologisch drama waarin een tienermeisje dat lijdt aan een obsessieve bewondering voor een popzanger, haar fantasie uitleeft en daarmee de grenzen van het betamelijke en het gangbare overschrijdt. Dat gebeurt met wat horror. Dat wel.

Op zich is het filmthema interessant, ware het niet dat het obsessieve aspect tamelijk vet is aangezet. Er zijn veel trage scènes die het irreële gedrag van het hoofdpersonage nog eens extra accentueren. Wat mij betreft is het onnodige overdaad. In plaats dat de psychologische laag daarmee wordt verdiept en de verbeelding van de kijker aan het werk wordt gezet, verwordt de obsessie tot een voorgekauwde boodschap die zonder veel weerstand door je strot glijdt en juist daarom weerstand oproept. Het psychologische drama is er niet mee gediend. Te opgelegd. Te simpel. Te overdadig.

In de film wordt opvallend weinig gesproken. De film geeft de belevingswereld weer van de obsessieve tiener (wondermooi gespeeld door Desiree Nosbusch) en behalve haar stem waarmee zij gesprekken met zichzelf voert en dagboekfragmenten voorleest, is er opvallend weinig dialoog en stemgeluid te horen. Interactie met de buitenwereld is er amper. De keren dat Nosbusch toch in contact treedt met de echte wereld voelen meteen ongemakkelijk. Die getuigen op een intense manier van haar onwil en onmacht om uit haar eigen wereldje te stappen. Interacties met ouders, klasgenoten of willekeurige passanten die noodgedwongen moeten plaatsvinden ervaart zij merkbaar als storend en bemoeizuchtig. Dat intense gevoel van afschuw komt in de film goed over. Ik werd er zelf ook een beetje ongemakkelijk van.

Goed spel van Nosbusch. Onzeker met passende houterige motoriek maar zeer gedreven, beweegt zij zich door het beeld. Uiterlijk zit het wel goed met die tienerobsessie.

Innerlijk wat minder. Een seks scène vormt de uitzondering. Tijdens die scène zien we haar hele personage opeens tot leven komen. Koel, mechanisch, controlerend en bijna gedistantieerd van het gebeuren maar op een bepaalde manier ook gretig, leeft zij haar obsessie uit. Die scène laat wèl precies de ernst, de kilte, het dwangmatige, het wanhopige en vooral de treurnis zien achter de psychische aandoening, die de film er in andere scènes op dramatische wijze vergeefs probeert in te pompen.

Meer van dergelijke scènes hadden waarschijnlijk een bijzonder goede film opgeleverd.

De fanboys in deze film van Kyle Newman stellen hun leven in het teken van Star Wars. Met alle ziel en zaligheid. Het paargedrag van de ewok vinden zij vele malen interessanter dan het onderhouden van sociale contacten. Het is natuurlijk heel gemakkelijk om de personages in Fanboys weg te zetten als belachelijke nerds. En hoewel dat soms een beetje gebeurt, slaagt de film erin om van de fanboys vooral empathische personages te maken.

In het jaar 1998 vatten de fanboys het plan op om in te breken in de Skywalker ranch waar George Lucas resideert, om alvast Star Wars 1: The Phantom Menace te kunnen bekijken voordat ie in de bioscopen gaat draaien. Uiteraard is de reis naar de ranch belangrijker dan het uiteindelijke doel. Tijdens de reis gebeuren maffe dingen, speelt oud zeer op en worden de onderlinge banden verstevigd.

De liefde voor detail valt op. De citaten en wetenswaardigheden vliegen je om de oren. Star Wars, Star Trek en menig ander hoogtepunt uit de popcultuur komen voorbij. Gastoptredens zijn er ook. Onder andere Carrie Fischer, Billy Dee Williams en William Shatner laten zich kort zien.

Het verhaal is behoorlijk conventioneel maar is leuk ingevuld met luchtige dialogen en hectische gebeurtenissen die de film vaart geven en fris houden. Het laatste halve uur is de koek wel een beetje op. De scènes in de ranch zijn eigenlijk tamelijk flauw.

Fanboys is een aangename film over gedeelde gekte en over vriendschap. Nu en dan een beetje ernstig, maar vooral lichtzinnig en humoristisch. Jammer dat de inspiratie aan het eind op raakt.

The Far Country speelt zich af in 1896. Het wilde westen is gekoloniseerd. In New York verrijzen de eerste wolkenkrabbers. De spoorweg verbindt het reusachtige continent. Het gigantische land floreert. Het tijdperk van de wetteloosheid is passé. Nee, toch niet. Niet overal. Niet in het Noorden. In het afgelegen territorium waar de Klondike-goudkoorts heerst, geldt nog steeds het recht van de sterkste. Washington is immers ver weg. In deze fijne western van Anthony Mann heeft zich in het Noorden een samenleving met maffiose structuren ontwikkeld.
Een corrupte sheriff annex rechter met de naam Gannon (aangenaam louche en gemeen gespeeld door John McIntire) en een paar revolverhelden persen de goudzoekers uit. De goudzoekers spenderen hun geld in de saloon en worden na hun bezoek beroofd en vermoord. De plaatselijke maffia in de persoon van Gannon gaat zelfs zo ver dat hij de grondclaims van de goudzoekers met onderbouwing van vage juridische gronden in beslag neemt. Het geldende parool is: wat ik nodig heb, eigen ik mij toe.
Een perfecte setting voor een lonesome cowboy als James Stewart om eens hevig aan de boom te schudden. Stewart speelt een klassieke loner die zich alleen druk maakt om zijn eigen belangen. En die eigen belangen komen niet overeen met die van Gannon. Het gevolg is een spannend verhaal dat zich in prachtige decors afspeelt. Van modderige straten en ruige saloons tot prachtige berglandschappen.
Een ongewone rol van Stewart. Hij hangt niet de sympathieke en rechtschapen held uit, maar iemand die al lang geleden afstand heeft gedaan van moralistische principes. Hij is inhalig en enkel bezorgd om zijn eigen welbevinden. Zelfs zijn trouwe metgezel Ben maakt hij meerdere keren onmiskenbaar duidelijk dat hij niet meer van nut is als hij hem tot last wordt. Stewart is een ambivalente held. “I don't need other people. I don't need help. I can take care of me” Hij is iemand die in zijn tegenstander Gannon vooral veel van zichzelf herkent.
Het landschap speelt een belangrijke rol. Een ijslandschap in Alaska of een gevaarlijke bergpas fungeert als een soortement synchrone weergave van de inborst van antiheld Stewart. Even koud en even grillig als het landschap weegt Stewart zijn voordeel af zonder zich om de ander te bekommeren. Kleine spoiler: de landschappen worden, net als het weer, steeds vriendelijker.
The Far Country is een magnifieke western met een intrigerende dramaturgie en met psychologische diepgang. En ook cinematografisch is het genieten. Fijne film.

Romantisch drama waarin bijzonder goed wordt geacteerd. Met opvallend mooie shots van landschap en boerenleven.

Het verhaal is een goede basis voor veel intriges, romantiek en heftige incidenten. En ja, de film heeft het allemaal. De gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. Best lekker en het voorkomt dat de kijker te veel nadenkt over onwaarschijnlijkheid en toeval.

De film bevat namelijk veel toeval. Veel gebeurtenissen die belachelijk theatraal samenvallen. Het zorgt voor extra melodrama. Het truukje wordt echter te vaak gehanteerd en is op den duur voorspelbaar en lichtelijk storend.

De laatste 20 minuten van de film zijn lachwekkend. In deze tijdspanne gebeuren werkelijk zoveel extreem melodramatische en ongeloofwaardige zaken dat het verhaal wat mij betreft daar uit de bocht vloog.

Wel jammer, want tot die tijd was ik echt bereid om alle toevalligheden en plotgaten te slikken.

De film trapt af met de tekst “based on a true lie”. Een tegenstrijdigheid die de kern van het verhaal dat gaat volgen behoorlijk goed weergeeft. Regisseur en schrijver Lulu Wang vertelt een trieste geschiedenis maar plaatst die in een wanordelijke familiaire dimensie zodat de ernstige omstandigheden die de aanleiding zijn voor een familiebijeenkomst eerder als luchtig dan als treurig worden ervaren.

In China schijnt het normaal te zijn om geliefden niet te vertellen dat zij aan de ziekte kanker lijden omdat deze mededeling een angst tevoorschijn zou brengen die verwoestender tekeer gaat dan de verantwoordelijke tumor. In de film gaat het om de geliefde matriarch Nai Nai die niet mag weten dat zij kanker heeft. Een afleidend huwelijksfeest biedt de familieleden de gelegenheid om in het geniep afscheid van haar te nemen.

De humor is niet uitbundig aanwezig maar zit ‘m vooral in de details. De manier waarop de aanstaande bruidegom en bruid nogal plechtstatig hun rol spelen bijvoorbeeld. Of de verwijzingen naar het vermeende buitensporige alcoholgebruik van de vaderfiguur. Eigenlijk is de humor eerder charmant en gezellig dan hilarisch en ongelooflijk lachwekkend. Een veel groter aandeel in betekenis en in sfeer is het stille drama dat zich soms op de voorgrond maar vaker op de achtergrond bevindt.

De kijker beleeft het verhaal in het bijzonder via de ogen van kleindochter Awkwafina die woonachtig is in de Verenigde Staten en voor wie de Chinese taal en de Chinese leefwijze geen alledaagse koek is. Ze heeft zichtbaar moeite met de stiekeme manier van doen. Via haar bekritiseert Lula Wang op lichte wijze de Chinese traditie en werpt de vraag op of het welzijn van een persoon opweegt tegen het welzijn van een groep personen. Of andersom. Aan de rand van het verhaal poppen af en toe heel voorzichtig dergelijke vraagstukjes op zonder dat het hoofdverhaal daarmee ernstig wordt lastig gevallen.

De film biedt in de eerste helft aangenaam en interessant kijkvoer. In de tweede helft ontwikkelt de film zich steeds meer in de richting van simpele feelgood. Minder subtiel en meer gericht op het lot van Nai Nai en het verdriet van haar familie. De situatie vervlakt. Ook de dialogen sprankelen minder. De regie van terughoudendheid blijft echter aanwezig. Geen vioolgejank en andere kitscherige ingrepen die het drama op een onnatuurlijk manier accentueren opdat de kijker een traantje laat. Lulu Wang houdt ook in het feelgood-gedeelte van de film gelukkig vast aan de stille kracht van de beschouwing.

Fargo trapt af met een lekkere opening die zo uit een Italiaanse western zou kunnen komen. De film doet dat door een besneeuwde prairie in Noord Dakota te laten zien waarover geen mannen te paard het beeld binnenrijden maar slechts een modale automobiel bedaard het beeld binnenglijdt. Het is een fijn sfeerbeeld. In de volgende paar minuten worden drie van de vier belangrijkste spelers geïntroduceerd. Dat gebeurt in een fantastische setting. Een louche bar waar de verloedering en de armetierigheid van afstralen. Ze bespreken een waanzinnig plan. De film heeft me te pakken.

Heerlijk hoe de personages meteen al in die eerste ogenblikken heel onprofessioneel op elkaar reageren en op elke slak zout leggen. Het is een verbale gimmick die in de film veel vaker terugkomt. Het is hilarisch. Het is curies. Het is reuze boeiend. Behalve de aftandse locatie en de absurde dialogen zijn intrigerende personages gespeeld door uitstekende acteurs daarvoor verantwoordelijk. William H. Macy is een schimmige autoverkoper en de bedenker van het plan. Steve Buscemi en Peter Stormare vertegenwoordigers een bizar crimineel duo. De één ‘funny looking’. De ander een zwijgzame marlboro man. Dat kan alleen maar fout aflopen en in wanorde eindigen, denk je meteen bij het absorberen van al dit fraais.

Met de introductie van de hoogzwangere politiechef Marge (Frances McDormand) die in het spel wordt betrokken als de uitwerking van het plan niet helemaal volgens de verwachting verloopt, zijn de hoofdrolspelers bekend. Marge leidt het onderzoek heel ontspannen en laat zich niet verleiden tot hectische of paniekerige acties. Sereen, doelgericht, stoïcijns en hongerig leidt zij het onderzoek. Met McDormand verschijnt wederom een heerlijk intrigerend personage. Toe maar. En niet alleen de hoofdpersonages zijn intrigerend. Ook onder de tweedelijns personages zit veel curiositeit verborgen. De film trakteert op grootse wijze.

Net als de personages is het verhaal simpelweg fantastisch. Mede dankzij het schitterende karakterdesign natuurlijk. Maar ook vanwege de bizarre weg die het verhaal bewandelt en vanwege de verrukkelijke omgang met clichés. Dat bizarre verhaal heeft een giftige en boosaardige teneur maar is zo fijn doorspekt met een constante laag humor, dat die sardonische angel bijna nooit als zodanig voelbaar is. Hoeveel gif en kwaadaardigheid er ook over de kijker wordt uitgestort, voelbaar is vooral de bewondering voor een bijzonder slag mensen met merkwaardige eigenschappen.

Bruut geweld, zwangerschapsperikelen, tv-kijken in bed, ontmoetingen met oud klasgenoten, een nachtje met een callgirl. (Belevings)werelden botsen hard op elkaar en versmelten. En dat gebeurt met een dikke laag zwarte humor. Fargo is een dynamische uitleg over de werking van de chaostheorie volgens de gebroeders Coen. Heerlijk, zo’n uitleg.

De film valt niet echt onder het label horror. De paar druppeltjes bloed die er geplengd worden en de voorzichtige vampirische thematiek rechtvaardigen de toekenning aan dat label niet. Van enige succesvolle poging om schrik te veroorzaken is in deze film absoluut geen sprake. De foutieve aanduiding zet de argeloze kijker helaas wel op het verkeerde been.

We spreken hier van een erotische film, die op een paar fragmenten na trouwens amper erotisch is. De meeste erotische scènes zijn dusdanig overdreven suggestief of overdreven erotisch dat het erotische element juist wordt ondergraven. De aanwezigheid van een verschrikkelijke hufterige en oninteressante mannelijke hoofdpersoon verknalt daarbij het meest. Aan de vrouwelijke actrices ligt het niet zozeer. Die zijn in hun diverse stadia van naaktheid best leuk om naar te kijken.

Het verhaal gaat over teleurstellend weinig en speelt zich af op een afgelegen kasteel. Een mooie en stemmige locatie. Die enscenering levert in de combinatie met sensueel bewegende vrouwspersonen zowaar een enkel mooi kunstzinnig shot en opveermoment op, die je het armzalige verhaaltje even doen vergeten.

Het acteertalent dat rondloopt is van laag allooi. De dialogen die worden uitgesproken eveneens.

Nee, er is weinig om enthousiast over te worden in deze vervelende en traag voortrollende film waarin het vrouwelijk naakt en een enkel mooi shot de hoogtepunten vormen en waarin de horror zo goed als ontbreekt.

Het script voor de film is afkomstig van Cameron Crowe. De film volgt een paar karakters gedurende het laatste jaar van highschool. Crowe heeft dat magische schooljaar dat door de gemiddelde Amerikaanse tiener als een opwindende belevenis wordt ervaren, nooit zelf beleefd. Althans niet als student. Een gemis. Om het magische gevoel toch te kunnen ervaren, nestelde hij zich undercover tussen studenten op een highschool en schreef er een boek over. Op dat boek baseerde hij zijn script. De film die geregisseerd werd door Amy Heckerling, wier naam niet meteen bellen doen rinkelen, geeft een prachtig episodisch sfeerbeeld van een examenjaar in het begin van de jaren 80.

De film wordt bevolkt door ogenschijnlijk stereotype personages. Stuk voor stuk clichématig vorm gegeven, maar onder die oppervlakkige laag bevindt zich wel degelijk een bepaalde diepere emotionele laag. Hun problemen, behoeften en drijfveren worden serieus behandeld zonder dat daarbij het luchtige karakter van de film geweld wordt aangedaan. Een mooie balans. Het verleent de personages echtheid en is goed voor de beleving. Best knap hoe de film de karakters soms los laat komen van hun oppervlakkige karakterisering.

De film betekende de doorbraak van enkele grote namen van nu. Leuk om acteurs als Sean Penn en Forest Whitaker in een speelse onvolwassen rol te zien in deze sympathieke coming of age-film. Een film die zijn personages soms heel komisch, soms ook met drama maar altijd empathisch en tastbaar wegzet. Fast Times at Ridgemont High is een prettige film.

Met zijn regiedebuut The Father levert Florian Zeller zijn bijdrage aan een rijtje recente films waarin het thema dementie een centrale dan wel een belangrijke rol inneemt. Still Alice (2014), Head Full of Honey (2018) en Relic (2020) (2020) schieten mij hierbij om verschillende redenen als voorbeelden te binnen. Er zijn meer voorbeelden.

The Father is de verfilming van een toneelstuk van dezelfde Florian Zeller. De film handelt over een oude man (Anthony Hopkins) en de teloorgang van zijn geheugen. Om deze verschrikkelijke situatie doeltreffend te illustreren, gebruikt Zeller een simpele methode. Hij laat de kijker de toeloorgang niet van buitenaf beschouwen, maar plaatst de kijker in de positie van de zieke Anthony. Op die manier kan de toeschouwer zich uitstekend inleven in de verbrokkelde kijk van Hopkins, zijn radeloosheid en zijn angsten.

Dat gebeurt met grote kracht als in de film het gevoel voor ruimte en tijd wegebt en niet meer duidelijk is welke gebeurtenis zich waar en wanneer heeft voorgedaan. En dat gebeurt met eenzelfde grote kracht als in de film niet meer duidelijk is welk gezicht bij welk personage hoort en dezelfde personages in verschillende rollen in verschillende settings opduiken. Verwarrend voor Anthony. Verwarrend voor de toeschouwer. De angst, de verwarring, het gevoel van verlorenheid en de boosheid, zijn erg dichtbij en erg tastbaar.

De film bezit een grote mate van geloofwaardigheid en intensiteit die niet enkel wordt veroorzaakt door het gezichtspunt bij Anthony te leggen. Een andere reden is de fantastische acteerprestatie van Hopkins. Een gevarieerde rol. Soms beheerst hij op charmante en scherpzinnige wijze de situatie. Soms wordt hij beheerst door zijn ziekte en vervalt in glazigheid, in woede, in paniek en in beklemming. De impact op de kijker, die er door de structuur van de film gedwongen bovenop zit, is groot.

Eveneens een goede rol van Olivia Colman als de zelfopofferende dochter, die zichtbaar lijdt en de schrik en het medeleven van de toeschouwer heel goed beeldend vorm geeft.

The Father is geen simpele film. Niets is helder. The Father is een emotionele film die de dingen niet mooier maakt dan ze zijn. Een film die niet aan mooipraterij doet, maar dat juist heel meedogenloos vermijdt door de onbegrijpelijke realiteit van een zieke man weer te geven. Een film die de kijker beroert en in de war brengt door hem heel confronterend een realietit vol verwarring en vertwijfeling binnen te trekken.

Prachtig.

Een film met een eigenaardige verhaalloop en een eigenaardige sfeer. Het acteerwerk is ruim voldoende.

Het begint allemaal absurd en droogkomisch. Eigenlijk wel erg leuk en vermakelijk. Het humorvolle wordt na verloop van tijd losgelaten en langzamerhand wordt het verhaal harder en gewelddadiger van toon. Jammer dat het pad van de humor wordt verlaten en de toon serieuzer wordt. Is meteen de hele relativering verdwenen!

Ondanks de wisseling van toon blijft het gevoel van absurditeit wel steeds boven de film hangen. Dat is wel sterk.

De karakterontwikkeling die de mannelijke hoofdpersoon doormaakt, is niet erg geloofwaardig.

De afloop van de film met de uiteindelijke twist is aardig gevonden en verrassend.

Gebaseerd op een comic reeks met dezelfde naam. Dat is te zien. De filmstijl is cartoonesk. De speciale effecten zijn overdreven grotesk, sensatiebelust en heerlijk overdone. Heel spectaculair.

Leuk vlot verhaal. Beetje warrige scènewisselingen en snelle beeldwisselingen binnen scènes, die daardoor soms lichtelijk verwarrend werken. Laat maar gaan, want de grote verhaallijn en de sublijntjes zijn gemakkelijk weer op te pikken en te volgen. En ach, zo belangrijk is die verhaallijn nu ook weer niet.

De personages zijn verrukkelijke stripachtige karikaturen. In de film is sprake van goed en slecht, maar het goede springt er niet echt uit. Ook het goede heeft z'n slechte kantjes. De film is in die zin niet heel zwart-wit. Een rechtgeaarde goodguy bestaat dan ook niet in deze film. Een rechtgeaarde badguy is er trouwens wel. Albino en hoofdslechterik 'M' is een plezierig kwaadaardig schepsel van duivelse bloede.

De film herbergt naast deze hoofdslechterik trouwens nog wat memorabele personages. Alle zijn zonder uitzondering overdreven karikaturaal neergezet. Heerlijk. Mijn favoriet en eveneens slechterik is Dark Mistress Claire. De mistress van 'M'. Ze probeert echt iedereen te verleiden, is een seksueel monster en is in het bezit van een verrukkelijke vormgeving. Zij is tevens de hoofdattractie in één van de meest fantastische speciale effecten in de film. Heel buitensporig en heel humoristisch.

In het algemeen zijn de speciale effecten heel prettig kijkbaar. We zien aangenaam killwerk, bloed en gore.

Ook opvallend leuk is de humor in dialoog en actie. Werkt goed binnen de cartooneske sfeer.

De score is heavy. Metalrock. Ben er geen echte fan van, maar heb er ook niet per sé een hekel aan. De keuze voor deze muzieksoort als ondersteuning bij de actievolle, bloederige en gory scènes is een prima keuze. Werkt adrenaline verhogend.

Fijne film. Gaat eigenlijk nergens over, maar vermaakt erg goed.