Meningen

Matige en voorspelbare romantische komedie.

De film volgt de gebaande paden. Niet origineel en door iedere kijker gemakkelijk in te vullen.

Doordat de verhaallijn behoorlijk flitsend voorbij raast en de personages best leuk zijn, is de film redelijk kijkbaar.

Het komische gehalte van de film is erg laag. Ik kwam niet verder dan een voorzichtige aanzet tot wat gegniffel.

Derbez deed het leuk. Ik zou haar wel eens in een echte komedie willen zien.

Nadat de jonge studente Mariam is verkracht door leden van het politiecorps, volgt een ontnuchterende nacht waarin ze probeert om aangifte te doen. Zo eenvoudig is dat niet. Ze loopt te hoop tegen een vijandige infrastructuur van vrouwonvriendelijke opvattingen, kille bureaucratie en ontmoedigende desinteresse. De film doet verslag van een lange schrikbarende nacht waarin Mariam een pijnlijke, emotionele en uitzichtloos lijkende strijd levert om gerechtigheid te verkrijgen. Een intrigerende en boosmakende film is het resultaat.

Een groot wit cijfer 1 tegen een zwarte achtergrond. Zo begint de film. Mariam voor een spiegel in het vrouwentoilet. Dancemuziek klinkt op de achtergrond. Mariam werkt geconcentreerd aan haar make-up en wipt ritmisch mee op de beat van de muziek. Ze heeft er zin in. Het is de eerste blik in het leven van de jonge studente. Gefilmd in vrolijke kleuren en in een vrolijke sfeer. Omdat haar jurk een scheur heeft, leent ze een jurk van een vriendin. Het is een opvallende blauwe jurk die laag is uitgesneden. Als ze zichzelf in de spiegel bekijkt ontlokt haar sexy beeltenis haar de opmerking dat ze zo toch niet kan uitgaan, niet in het openbaar. Toch doet ze het.

Het cijfer 1 markeert het eerste hoofdstuk van dit verhaal. In totaal bevat de film 9 hoofdstukken, die steeds een nieuwe stap op de weg naar gerechtigheid vertegenwoordigen. In de hoofdstukken is weinig of niet gesneden. Lange tracking shots volgen Mariam in de club en begeleiden haar op haar verdere reis in de nacht. Als het cijfer 2 in beeld verschijnt verandert de sfeer in de film. De vrolijkheid is aan de kant geschoven en heeft plaats gemaakt voor paniek, angst en pijn. De overgang is groot. De sfeer is opeens kil en grimmig en die zal de komende hoofdstukken niet erg veranderen.

De meeste scènes spelen zich in kleine ruimtes af. In een kamer op het politiebureau. In een gang in het ziekenhuis. In een kantoorruimte. Een toneelmatige aanpak die de camera dwingt om dicht op de personages te zitten. Het effect is beklemmend. Het genereert een ongemakkelijk gevoel. Dat gevoel is goed af te lezen op het gezicht van actrice Mariam Al Feriani. Zij levert een geweldige vertolking af. De overige personages zijn minder overtuigend in hun présence. Met name de karikaturale manier waarop de politiemensen zijn ingevuld is erg belachelijk en doet de beleving geen goed.

Toch is Alaa Kaf Ifrit een sterke film. Een indrukwekkende en moeilijk te verdragen film met intieme en ontroerende inhoud, met een uitstekende hoofdrol en lange takes, die behalve mooi ook indringend werken en zorgen voor meer betrokkenheid bij de gebeurtenissen. Ik was beurtelings ontdaan, gedeprimeerd en boos. Kaouther Ben Hania heet de vrouwelijke regisseur. Ze heeft meer interessante films gemaakt. Le Challat de Tunis (2013) bijvoorbeeld. Nog zonder stemmen op moviemeter. Eens kijken of ik die film ergens kan opsnorren.

Aardige Nederlandse tragikomedie. Portret van een eeuwige student die uitblinkt in passief gedrag en onverschilligheid.

Tekstueel zit het wel leuk in elkaar. Op papier, althans. Met droogkomische dialoogjes en met overdreven herkenbaar taalgebruik. Zo jammer dat de verbale overtuigingskracht bij het uitspreken van de tekst bij de meeste acteurs te kort schiet. De pointe van veel tekstjes valt daardoor in het water. Wel overtuigend in spraak en timing is Naber. Goede acteur.

De film is als komedie geslaagd. De herkenbaarheid en de overdrijving van gebeurtenissen en situaties is leuk. In sommige scenes druppelt zelfs een heerlijke absurd tintje door.

Tegen het einde neemt de film opeens een onwerkelijke wending. Nee, ik geloofde er niet in. De hoofdpersoon in zijn passieve onverschilligheid in zijn waarde gelaten, was realistischer geweest.

Goede film, maar dat einde.....Nee.

Geregisseerd door Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett die met het humoristische Ready or Not (2019) indruk maakten, vervolgens de Scream-franchise nieuw leven inbliezen en nu met Abigail de wereld met een vermakelijke horrorfilm verrijken.

In beginsel lijkt de film puur te draaien om een dysfunctionele groep criminelen die van een ontvoeringszaak een grote puinhoop maakt. Centraal staan een aantal leuke personages die zorg dragen voor een aangename groepsdynamiek. Alle archetypen zijn vertegenwoordigd, zodat de kijker zich kan ergeren, kan huiveren en af en toe heerlijk kan lachen. De 13-jarige Alisha Weir is het onderwerp van hun criminele activiteiten en is de eigenlijke spil van de film. Ze doet het geweldig. Ze laat haar personage magnifiek balanceren tussen twee uitersten. Ze is dan weer schattig meisje, dan weer een hatelijk kreng en combineert beide hoedanigheden met bewonderenswaardige fysieke inspanningen.

Abigail is een fijne mengeling van spanning, humor en horror die wordt gedragen door een speels en scherpzinnig script en uitgevoerd door een aangename cast. Abigail is een hele leuke film, die je overigens het beste kunt beleven zonder van tevoren trailers te bekijken of recensies te lezen. Die verraden teveel. Kijk hem zo blanco mogelijk, is mijn advies.

Geen avonturenfilm die puur en alleen voor het avontuur gaat. De expeditie is dan ook niet reuze spannend. Ja, d'r glijdt 's iemand uit. En ja, in de verte horen we het beest 's een schreeuw geven.

En hoewel de expeditie zich voortbeweegt in een prachtig panorama van berg, sneeuw en ijs, lijden de expeditieleden niet heel zichtbaar onder de kouwelijke omstandigheden. Ze wrijven eens in hun handen temidden van de gierende wind, zetten hun sneeuwmuts nog eens recht en stappen bijna onaangedaan dapper voorwaarts. Ook daar weinig avontuur. De personages zijn van een onaards kaliber.

Nee, weinig spanning door gebeurtenissen tijdens de expeditie. De film focust daarvoor teveel op de verstandhouding tussen de groepsleden. De invulling van de personages is daarbij lekker duidelijk. Zwart-wit en goed-fout. Het is voor de kijker heel gemakkelijk om partij te trekken. Dat is prettig want er wordt nog behoorlijk wat afgemoraliseerd tijdens de expeditie naar de yeti. De dialogen waarin dat gebeurt zijn niet groots en de teneur is steeds dezelfde. De één is gedreven door commercie en is ordinair en fout. De ander is gedreven door idealen en is edelmoedig en goed. Heel overzichtelijk dus.

En uiteraard werpt de edelmoedige er nog wat verdieping in door de vraag te stellen of de mens werkelijk beschaafder is dan het beest dat hij najaagt. Nou, dat levert weer de nodige discussie op natuurlijk. Het is immers een avonturenfilm met een moralistisch tintje.

Onderwijl zit je als kijker eigenlijk alleen maar te wachten op de komst van de Yeti. En die komt.

Ja, die komt.

About My Father is geen grootse komedie. About My Father is een meer dan redelijke komedie. Als Robert de Niro afkomstig uit de arbeidersklasse zijn zoon vergezelt naar het enorme vakantiehuis van zijn vermogende schoonfamilie, kun je spreken van een behoorlijke cultuurbotsing. De film gaat met dat thema vervolgens komisch aan de haal. Het is vanaf het begin duidelijk dat About My Father een pretentieloze komedie is. Van complexe karakterschetsen en een diepgaand onderzoek naar de verschillen tussen de twee klassen is geen sprake.

De film brengt grappige onzin. Het verhaal stelt niets voor. De film is een aaneenschakeling van grappige sketches, zou je kunnen zeggen. In het middelpunt De Niro als spaarzaam mens die zijn geld verdient als kapper. Hij moppert, trekt zich weinig aan van conventies en maakt dat zijn zoon zich rotschaamt. De entourage rondom de Niro is met acteurs als Kim Catrall, David Rasche en Sebastian Maniscalco goed verzorgd. Zij verbeelden prettige personages. Het is leuk om naar de personages te kijken terwijl zij zich door allerhande rampspoed en problemen manoeuvreren. Ik heb me er in ieder geval goed mee vermaakt.

About Schmidt is een menselijke, amusante en tragikomische film. De film gaat voorbij aan het cliché van de jong gebleven oudere wereldburger die actief, blakend en strooiend met wijsheden in het leven staat. Hoofdpersonage Schmidt is tegen zijn zin gepensioneerd, is verbitterd en is in zijn private hel ook nog eens omringd door immer vriendelijk lachende mensen. Schmidt verkeert een film lang in een negatieve, sombere stemming en heeft de hoop verloren dat de perspectieven ooit nog verbeteren.

About Schmidt is een tragikomedie. Genoeg tragiek, maar ook ruimte voor humor. Fijne humor. Sarcastische, perfide en venijnige humor die op sommige momenten overgaat in slapstickachtige taferelen, die de prettig rustige cadans van de film niet vervelend breken. Leuk zijn de scènes waarin de middenklasser Schmidt botst met zijn aanstaande schoonfamilie die een paar treetjes lager op de sociale ladder bivakkeren.

Regisseur en schrijver Alexander Payne vertelt met About Schmidt een rustige voortkabbelend verhaal. Camera, muziek en montage ondersteunen de rustige cadans van het verhaal. Geen hectiek, maar wel een verhaal met precieze accenten, die zorgen voor spanning. De personages zijn geloofwaardig en menselijk. Ze schuren soms tegen het karikaturale aan, maar gaan die grens nooit over. Jack Nicholson is goed. Hij toont zich vooral fenomenaal in de kleinere, de persoonlijke scènes.

About Schmidt fascineert met name in zijn genadeloze blootlegging van menselijke zwakheden. Dat gebeurt niet heftig en gaat niet vergezeld van groot drama. Het gebeurt veel subtieler en is zichtbaar als personages even de plank misslaan of zich even laten meevoeren in hun emotie. Soms ontroerend. Soms grappig.

About Schmidt heeft dan wel bittere accenten, maar biedt gelukkig ook veel plaats aan humor. De balans is mooi. De film geeft de kijker ontroerend drama en geeft de kijker humor. Je kunt zowel treuren als lachen om het menselijk gedrag van de personages. Je kunt treuren en lachen om de wrede wegen die het leven presenteert en om de sombere kijk die Schmidt op de dingen heeft. En je kunt uiteindelijk treuren en lachen om de openbaring dat in elk van ons een kleine Schmidt verscholen ligt.

Fijne film.

De film wordt niet getekend door een snelle actierijke enscenering. Absolute Power is geen grootschalig spektakelstuk, maar een subtiele mix van spannende intriges, suspense en fijn acteerwerk. Verantwoordelijk voor deze subtiele thriller is regisseur, producent en acteur Clint Eastwood.

De personages staan in deze film op de voorgrond. Voor hen zijn vier verhaallijnen beschikbaar die om elkaar heen draaien, elkaar raken en elkaar kruisen. Het verhaal over machtsmisbruik en politieke camouflagetactieken is belangrijk maar is niet belangrijker dan de acteurs. Aan de karaktertekeningen wordt in deze film gedetailleerde aandacht geschonken. Andere zaken zoals het aspect actie of het aspect setdesign staan absoluut op het tweede plan.

Het is old school. De regie. De karakterinvulling. De dialogen. De jazzy score. Eastwood pakt de zaken rechtlijnig aan. Zonder veel franje wordt in verhalende zin een reusachtig kaartenhuis opgebouwd waarvan in het verloop steeds stukjes afbrokkelen. Het steekt allemaal gewoon oerdegelijk in elkaar. En dat werkt. Het is spannend hoewel soms ook iets voorspelbaar.

De personages zijn niet duidelijk zwart of wit. Een ieder draagt wel iets bij zich dat de consequentie is van immoreel gedrag. Ondanks die realistische balans in de portrettering is Gene Hackman duidelijk met meer duisternis ingekleurd dan de rest. Dat is goed voor de film en hoort bovendien ook gewoon bij de latere Hackman. Hackman is de schurk waar de kijker niet mee sympathiseert.

Fijne rol van Eastwood. Verbeten, koel, intelligent, onbuigzaam en individualistisch. Dirty Harry op leeftijd, maar iets minder meedogenloos. Verder opvallend aangenaam acteerwerk van Ed Harris, Scott Glenn en Laura Linney.

Absolute Power is een spannende thriller. Wie scherpe en harde actie verwacht, wordt teleurgesteld. De film bekoort met een rustige enscenering, met gelaagdere personages dan gebruikelijk in een thriller en met een goed verhaal over moraal, omgang met macht en verantwoordelijkheid.

Komedie die nogal vlakjes oogt en (erger nog) ondanks de invloeden van de leden van Monty Python absoluut niet leuk is.

De hand van Monty Python is in de verte voelbaar in de Sci-Fi graphics. De groteske en absurde humor van het team wordt in deze film echter nergens gesignaleerd.

Het simpele verhaaltje over een personage dat magische krachten ontvangt en daarmee grote chaos veroorzaakt, doet nergens denken aan een geestige en bijtende komedie. De film heeft meer weg van een muffe kinderfilm van Disney gevuld met flauwe kinderlijke humor.

De film is geregisseerd en deels geschreven door Terry Jones. Iemand die bewezen heeft over veel regietalent te beschikken en bovendien een aardig stukje tekst kan afleveren. Hier komen beide talenten niet naar voren. Schaam je Jones!

In de slowburner La Abuela houdt regisseur Paco Plaza zich bezig met de obsessieve drang naar jeugdigheid en de angstwekkende dreiging van het ouder worden. Dat doet hij met veel gevoel in een claustrofobische, duistere en verontrustende atmosfeer. De setting is begrensd. Een appartement waar een oude vrouw haar laatste levensdagen slijt. Het appartement ademt beklemming en roept een gevoel van gevangenschap op.

Als in een ouderwetse haunted house film glijdt de oude dame die meestal in een witte nachtjapon is gekleed, door het appartement. Ze komt plots uit donkere hoekjes te voorschijn of verdwijnt achter deuren die uit zichzelf dichtvallen. Samen met eigenzinnige camerainstellingen en een score, die vanuit de achtergrond sluipend komt aanzetten om zich uiteindelijk dreigend tte verheffen, wordt een fantastische sfeer neergezet. Spannend, duister, omheilspellend.

Naast het goede camerawerk dat vaak in spiegelbeelden gevoelens van onbehagen en angst vangt, zijn het vooral de twee hoofdrolspelers die een aandeel hebben in het welslagen van het vuige psychologische spel dat de film met de kijker speelt. De oude vrouw wordt gespeeld door Vera Valdez. Ze speelt de dame breekbaar en afgeleefd, maar soms breken in haar karakter vlagen van jeugdige kracht en elegantie door die imponeren. Tegenover haar staat de mooie en levendige Susana, haar kleindochter, die kampt met verbrokkelde herinneringen aan haar vroege jeugd en last heeft van nachtmerries die soms een realistische gedaante aannemen. Almudena Amor geeft de ontreddering en de innerlijke verscheuring van haar personage schitterend weer.

Wat begint als een film over plichtsbesef en de zorg voor een afgetakelde grootmoeder verandert sluipenderwijs in een film over een jonge vrouw die aan een giftige terreur ten prooi valt. La Abuela is fijne psychologische en sfeervolle horror.

Aardige, maar wel vrij standaard thriller met een exotische invalshoek.

Waar het verhaal niet veel verrassingen inhoudt, vormt de keuze voor een autist als atypische heldenfiguur die verrassing wel. Affleck acteert 'm leuk.

Hoewel behoorlijk standaard, is het verhaal vaardig in elkaar gezet. Met spannende momenten, met wat flashbacks die voor verduidelijking en emotionele betrokkenheid zorgen, met wat actiescènes om het adrenalinepeil op te hogen, maar ook met een flauwig subplotje. Allemaal vrij standaard dus maar desondanks niet saai. "The Accountant" is gewoon prima vermaak.

Beetje storend vond ik wel dat de hoofdpersoon die met zijn exotische gedrag nogal van de norm afwijkt, dat gedrag niet consequent vertoont. Money rules. En dat zal de waarschijnlijke reden zijn dat het wezen van de hoofdpersoon in een dusdanige vorm is gegoten dat hij, ondanks zijn aanwezigheid in een ander spectrum, vooral ook sympathieke gevoelens en inleving bij de kijker zal oproepen. Begrijpelijk, maar weinig realistisch, denk ik.

Maar goed. Een kniesoor... Gewoon prima vermaak.

Schamper kijkt Chuck Tatum (Kirk Douglas) naar het bordje dat op de deur van de chefredacteur van de Sun-Bulletin in Albuquerque hangt: Tell The Truth. Voor die wijsheid heeft Chuck slechts een vermoeid lachje over. Chuck is journalist en weet dat je met de waarheid de oplage van de krant niet grandioos verhoogd krijgt. Voor een goed verhaal zou Chuck zelfs met de duivel een pact sluiten. Het gaat hem nooit om de beroepsethiek. Het gaat hem om een sensationeel verhaal, dat lezers aantrekt en ervoor zorgt dat hij weer een stap kan zetten op de ladder die naar succes leidt. De waarheid is in Chuck‘s filosofie alleen maar een vervelende sta-in-de-weg.

Die instelling heeft al elf keer tot ontslag geleid. De grote kranten willen hem niet meer. Vandaar dat hij zich bij de lokale krant Sun-Bulletin aanbiedt. Een tussenstation. Chuck is een man die bereid is om over lijken te gaan om zijn doel te bereiken. Moreel besef is hem vreemd. Hij is een sluwe, arrogante, eerzuchtige bloedhond met een onmiskenbare neus voor sensatie. Het kost regisseur en schrijver Billy Wilder maar tien minuten om het personage Chuck Tatum te karakteriseren. Bepaald geen personage om als kijker te omarmen.

Maar daar is het Billy Wilder ook niet om te doen. Wilder wil zoals hij dat vaker doet, de verachtelijke aard van de mens laten zien. En om dat te laten zien is Chuck Tate een magnifieke protagonist. Als Chuck eenmaal bloed heeft geproefd, zal hij er alles aan doen om dat slechte nieuws uit te wringen tot de laatste sensationele druppel. In Ace in the Hole rekt hij de ellende van een man zolang dat op de plaats van het nieuws een kleine stad van tenten en caravans ontstaat bevolkt door de sensatiezoekers die Chuck journalistiek bedient. Er is kermis. Er wordt gefeest. Billy Wilder zoekt de satirische overdrijving om het afschuwelijke in de mens ten toon te stellen.

Ace in the Hole is scherp geschreven en heeft prachtige dialogen. Er wordt indrukwekkend goed geacteerd. De scènes zijn indringend. De nadruk ligt op de sensatiegeile, egoïstische, eigengereide kant van de menselijke natuur. En die is niet fraai. Wilder houdt zowel Chuck Tatum als de kijker een vervelende en confronterende spiegel voor. En dat doet een beetje pijn. Ace in the Hole is een fantastische film.

Na Free Guy (2021) doen regisseur Shawn Levy en hoofdrolspeler Ryan Reynolds het nog eens over in een ander sciencefiction avontuur. The Adam Project is eveneens sensationeel vorm gegeven en heeft eveneens een humoristische inslag. Niet heel verrassend. Een film met Ryan Reynolds zonder humor kun je je tegenwoordig niet meer voorstellen. De combinatie actie en humor is zijn handelsmerk geworden. Dat imago levert films op die meestal leuk vermaak zijn. The Adam Project is dat ook wel een beetje.

Het verhaaltje dat over de strijd tussen goed en slecht gaat, is wat aan de saaie kant. Hoewel het concept tijdreizen interessant is, zijn er al ontelbare producties verschenen die dit thema behandelen. Om dan nog met iets origineels te komen, is haast ondoenlijk. De humor is weinig oorspronkelijk, maar functioneert prima. Ook na de zoveelste herhaling van een grappige verwijzing of een grappig moment, blijft de humor aanslaan. Met name de interacties tussen de cynische Reynolds en zijn jonge alter ego zijn grappig.

Verder veel actie en drama. De actiescènes staan bol van de computereffecten. Ze zien er goed uit, maar hebben niets origineels. Vaker gezien. Het drama heeft een paar intrigerende aanzetjes, maar wordt veel te overtrokken en te zoet uitgespeeld. Het is te zeer gericht op het opwekken van emotie en schiet juist daarom zijn doel voorbij. Ik was er in ieder geval niet gevoelig voor.

Ik heb me niet verveeld. Daar is alles wel mee gezegd. The Adam Project is niet meer dan aardig popcornvermaak.

Goeie film die draait om gekleurde herinneringen en om een verpeste zoon/vader relatie.

In deze film stoot het hoofdpersonage (Elliott) iedereen voor het hoofd. Niet in staat om waardering op te brengen voor zaken als schoonheid, liefde en geluk, raakt hij steeds meer vervreemd van de wereld en van anderen. De oorzaak van deze houding is een jeugdtrauma. Uiteraard. Een jeugd waarin een liefdeloze hardvochtige vader dominant aanwezig was, is niet afdoende verwerkt.

Elliott is een schrijver die een succesvolle roman heeft gepubliceerd, waarin hij die relatie met zijn vader uitdiept. De herinneringen waarop Elliott zijn boek baseert staan in de film onder vuur. De herinneringen die vader en zoon delen, verschillen en zorgen voor conflicten die niet beperkt blijven tot beider levens maar zich ook invreten in de levens van anderen.

Zijn de herinneringen echt of niet. De hamvraag in de film. Volgens zijn vader (het monster) niet. Volgens Elliott wel. Het is een fascinerende strijd.

Elliott worstelt. Tijdens zijn worsteling, raakt Elliott geintrigeerd door een rechtzaak. Het is een beetje de achtergrond waartegen het verhaal zich afspeelt. Een rechtzaak over een moord. De dader is een vader met issues. Er zijn paralellen met de eigen geschiedenis. De achtergrond werkt sfeerverdiepend en laat Elliott nog eens extra zweten.

Een stevige en indringende film. Fascinerend hoe het geheugen je in de steek kan laten. Hoe een bedacht leven, een eigen leven gaat leiden. Hoe onecht, echt wordt. Die overtuiging kan verschrikkelijke vormen aannemen en verschrikkelijke consequenties hebben. Zelfs zo ernstig dat je nooit meer de waarheid ziet omdat de bijpassende herinnering er niet is. Intrigerende shit.

Het einde is waardeloos. Het einde steekt schril af bij de zwaarmoedige en fatalistische toon van het verhaal. Het einde is stuitend zoet. Heel frustrerend dat het einde van de film opeens een andere diepte zoekt. Heel merkwaardig en absoluut niet passend. Dikke kater.

Pluim voor Franco. Hij speelt op magnifieke wijze een hartstochtelijk en lijdzaam personage.

p.s. De plotbeschrijving hierboven gaat compleet voorbij aan de eigenlijke inhoud van de film.

Als studente filosofie Lili Taylor wordt gebeten door een vampier, wordt ze er zelf ook één. Vanaf dat moment bestaat haar leven alleen nog maar uit de verslavende dwang om de volgende shot bloed binnen te halen. Als gevolg hiervan verandert haar wezen. Logisch als het zuigen van bloed je leven bepaalt. Onderwijl is ze bezig met haar proefschrift over het slechte in de mens, over verslaving (aan macht) en over onderwerping. Wat eens pure theorie was, is opeens een persoonlijke ervaring. Niet per sé prettig, maar het schrijft wel lekker.

In de film weinig horror. Daarentegen veel intens drama en uitingen van filosofische diepzinnigheden. Neem bijvoorbeeld Christopher Walken. Fijne acteur met een kleine rol in de film. Hij speelt een vampier en doet dat op zijn eigen nonchalante – arrogante manier. Bijna het enige dat hij doet is het citeren van stukken tekst uit het boek ‘Naked Lunch’ van William S. Burroughs, een boek vol impressies over drugsverslaving. Veelzeggend omdat regisseur Ferrara in een interview liet doorschemeren dat het vampirisme in de film symbool staat voor het obsessieve verlangen naar slechte dingen, zoals bijvoorbeeld drugs.

Het vampirisme in de film is de overkoepelende moraliserende vinger richting het kwade verlangen in de mens. Het staat symbool voor de verslavende neiging en de gevolgen daarvan. Tezamen met het stemmige zwart-wit van de film, de doorlopende filosofische citaten en de gruwelijke holocaust beelden van Auschwitz en van de massamoorden in Vietnam, die her en der in de film geplaatst zijn, heeft de film absoluut een hoog kunstzinnig en aandacht eisend gehalte.

Ferrara vraagt veel van de kijker. Die kijker moet continu goed opletten want als hij onbewust zijn gedachten de vrije loop laat, om bijvoorbeeld even na te denken over weer zo’n zwartgallig filosofisch citaat, dan is hij de impliciete draad van het verhaal meteen kwijt. Concentratie is bij het kijken naar deze film een vereiste.

Hoewel het vampirisme in deze film een grote plaats inneemt, betreft het hier dus geen traditionele horrorfilm met vampiers. Een romantisch en zinnelijk beeld van het vampierbestaan kun je vergeten. Eeuwig leven is in deze film niet erg aantrekkelijk, maar heeft een deprimerende weerklank en is eerder een pijnlijke vloek dan een aantrekkelijke zegen. Het is als bij een verslaving. Het is deprimerend, pijnlijk, destructief en absoluut niet aantrekkelijk, maar wel verdomde verleidelijk.

Tot slot één van de vele citaten uit de film, opdat je weet waar je aan begint: “We drink to escape the fact we're alcoholics. Existence is the search for relief from our habit, and our habit is the only relief we can find”.

Tja, een deprimerende film is het zeker.

Adoration van regisseur en schrijver Atom Egoyan houdt zich in een bonte lappendeken aan verhalen, korte episoden en situatieschetsen die allemaal tot één hoofdverhaal behoren, bezig met religie, identiteit en familie in een wereld die digitaal verbonden is. Een wereld waarin de mogelijkheden tot communicatie grenzeloos zijn. De vertelwijze is typisch Egoyan. Ingezwachtelde brokjes verhaal worden afgewikkeld en raken in de loop van de film met elkaar vervlochten en verbonden.

Er is een kernverhaal. De ouderloze Simon leeft met zijn oom in het huis van Simon’s ouders. De introverte jongen is nieuwsgierig naar zijn afkomst en onderneemt een zoektocht. Hij verzint een geschiedenis, komt ermee in een chatroom terecht en al snel sluit zich een brede schare geïnteresseerden aan en discussieert men tamelijk warrig en vaak schreeuwerig over zaken als religie, fanatisme, vooroordelen en schuld.

Adoration vertelt het verhaal van Simon maar sleept in zijn kielzog andere personages in hun strijd met de waarheid of hun gevecht met de leugen met zich mee. Eigenlijk gaat de film over de manier waarop mensen met elkaar communiceren. Of misschien wel hoe effectief, eerlijk en geloofwaardig mensen met elkaar communiceren. Soms komen ze nader tot elkaar. Soms ook vervreemden ze of verwijderen ze zich van elkaar. De vraag die Egoyan stelt is of grenzeloze communicatie mensen verbindt of dat het (anonieme) gemak ervan juist de leugen triggert en onbegrip kweekt.

Het segment met de chatroom is zo’n situatie. Zo laat Egoyan in zijn film meer bijzonder aardige segmentjes zien met vormen van interactie waarvan de waarde niet is gegarandeerd. Egoyan presenteert de verhaallijntjes, vlecht de lijntjes (soms wat geforceerd) ineen tot een samenhangend geheel en trekt geen overduidelijke conclusies. Is er nog communicatieve hoop voor de mens? De interpretaties zijn aan de kijker.

Amateuristische productie met een heel zwak plot. Het acteerwerk, de cameravoering en de dialogen zijn abominabel.

Het geluid van de acteurs is slecht gedubd. De stemmen klinken alsof er sprake is van nasynchronisatie. Erg irritant.

De actiescenes zijn niet spannend. De actie oogt toneelmatig en is lachwekkend traag. Slechte choreografie.

Amateurisme ten top.

Dominic Brunt maakte met Bait (2014) al een hele aardige bloederige thriller met komische insteek. Met Adult Babies doet hij dat weer. Met meer gore en een tikje meer absurdisme is deze film ook weer heerlijk kijkvoer.

De film begint met helverlichte impressies van de camera die door een indrukwekkende villa zweeft. Opeens vangt de camera een strak geklede verpleegster die door een oude man met een luier om, achterna wordt gezeten. Oei, dacht ik meteen. Toch geen film vol flauwe slapsctick en plas- en poephumor? Gelukkig is dat niet het geval. Nou ja, een beetje tussendoor misschien, maar de humor die de hoofdmoot vormt is van een andere orde. Leuker.

De film biedt splatter, absurde situaties, heerlijke overdrijving, humoristische dialogen en een verhaal dat diverse kanten opschiet. Van logica is geen sprake. Dat past ook niet in een temporijke film vol dwaze verrassingen, talloze grappige situaties en wilde ingevingen. Het is een film vol onzin. Behalve natuurlijk het volwassen baby-syndroom. Dat is geen onzin, want dat bestaat uiteraard wel, maar dan vast niet in de absurde en hilarische weergave zoals in deze film is te zien. En wie weet. Misschien ook wel.

Het eerste uur film is heerlijk vermaak. De laatste 20 minuten film gaan nog een stapje verder. Nog meer verrassingen. Nog meer actie. Smerig, intrigerend en heel origineel raast de film onder muzikale begeleiding van piano en strijkers en een fijn sounddesign naar het einde. De finale rit is over the top en zeer plastisch maar vooral erg grappig.

Als je bovenstaande leest lijkt het alsof alles aan de film deugt. Dat is niet zo. Niet alles in de film is goed. In de film komen ook amateuristisch uitziende scènes voor en is heus niet alle absurde komedie succesvol te noemen. Ook het acteerwerk laat hier en daar wel wat te wensen over.

In de geslaagde onzinnighed en vermakelijkheid van het verhaal, zijn die mankementen trouwens amper storend. De film is vooral bijzonder vreemd en bijzonder vermakelijk. Vooral dat laatste weegt zwaar. En dan doen filmische en acteertechnische gebreken er eigenlijk ook niet veel toe.

Adult Babies is fijne gekte.

Een film die een bekend scenario gebruikt. Iemand keert na lange afwezigheid terug in zijn geboorteplaats en krijgt daar te maken met spoken uit het verleden. Vaak is de aanleiding een sterfgeval of een festiviteit als een huwelijk of een reünie. In The Adults waarin een broer en twee zussen na lange tijd worden herenigd, ontbreekt een concrete aanleiding. Ook in andere opzichten kiest de film een ander pad dan de meeste soortgenoten.

Behalve dat regisseur en schrijver Dustin Guy Defa de focus vooral legt bij de interacties tussen de broer en de zussen, besteedt hij ook specifiekere aandacht aan broer Eric. Middels het pokerspel, waar Eric een talent voor heeft en dat hij veelvuldig speelt, leert de kijker de complexe Eric beter kennen. Bovendien zijn de spelletjes poker gewoon grappig en zelfs een beetje spannend om te aanschouwen.

In de film sowieso veel humoristische momenten. Zo hebben de broer en de zussen de gewoonte om elkaar met gekke stemmetjes toe te spreken of een ridicuul toneelstukje op te voeren als de situatie ietwat conflictueus wordt. Ze dienen om de situatie luchtiger te maken zodat ook moeilijke onderwerpen kunnen worden besproken. Die momenten zijn talrijk. De communicatie is moeizaam en het onderlinge begrip vaak afwezig. De drie personages zijn mensen die vast zitten in hun leven en vooral problemen lijken te hebben met het feit dat ze volwassen zijn en maar moeilijk met de daarbij horende verantwoordelijkheden kunnen omgaan.

Achter de humor schuilt de tragiek. In feite zijn de drie van elkaar vervreemd en weten daar niet goed mee om te gaan. Zelfs als met behulp van de stemmetjes of de toneelstukjes toenadering wordt gevonden, voelt dat ongemakkelijk. De kijker heeft steeds het gevoel dat het niet echt is. Dat de drie elkaar en zichzelf iets voorspiegelen dat al jaren niet meer bestaat. Die onderstelling maakt dat de humoristische aanzetjes naar gelang het verloop een wat pijnlijk gevoel oproepen.

Best intrigerende thematiek overigens. Stel dat blijkt dat je als broers en zussen na het wegvallen van de gemeenschappelijke factor (de ouders) tot de ontdekking komt dat je mogelijk geen echte band met elkaar hebt, maar toch doet alsof dat wel het geval is. Dat roept veel ongemak op. De film laat het zien. Het ongemak wordt trouwens ook uitstekend verbeeld door de acteurs die erin slagen de kijker de indruk te geven dat de onderlinge band er misschien wel ergens is maar gewoon moeilijk vindbaar.

The Adults is een aangename tragikomedie. Een film met pijnlijke, absurde, komische en bezielende momenten. Prima film.

Alles aan de film is low-budget. De settings en decors ademen goedkoop en kaal. Het camerawerk is fantasieloos, is heel statisch en is gewoon niet van groots niveau. Het acteerwerk is zozo. Het verhaal is inhoudelijk niet bijzonder pakkend. Het zit slordig in elkaar en lijkt wel ter plekke te zijn bedacht en samengeraapt. Nee, er deugt op het eerste gezicht niet veel.

Echter, dan zijn er de dialogen. De grote blikvangers van de film. De dialogen zijn erg leuk. Ze hebben een hoog droogkomisch gehalte. Ze zijn dan wel onderdeel van het zouteloze verhaal maar zijn duidelijk veel doordachter dan alle plotlijntjes bijeen.

De dialogen zorgden er voor dat ik alles dat niet deugde aan de film (en dat is veel!), behoorlijk ging relativeren. Ik relativeerde de film naar een hoger niveau.

En ergens tijdens dat proces, zag ik dat een scenarist een moment van inspiratie had, want ergens in het verhaal zit een leuke twist, die de film wat mij betreft definitief iets boven de low budget sferen uit tilt. Maar goed. Ook dat kan weer een relativerende beschouwing zijn.

Wetenschapper James Glashier denkt in het midden van de 19e eeuw dat het weer niet van toevalligheden afhangt maar zoekt een wetenschappelijke onderbouwing. Zijn waarnemingen ondervinden weinig steun bij zijn geleerde collega’s die de spot met hem drijven.

Glashier wordt hierdoor echter slechts gesterkt in zijn mening en wil koste wat kost zijn theorieën bewijzen.

En hoe! Door met een luchtballon naar grote hoogten te stijgen en daar metingen te verrichten. Hij doet dat samen met ballonvaarster Amelia Wren die zo haar eigen redenen heeft om met hem het avontuur aan te gaan.

Leuke hoofdrollen voor Felicity Jones en Eddie Redmayne. Met name leuk omdat de gebruikelijke karaktereigenschappen die aan vrouwelijke en mannelijke personages in een avonturenfilm kleven, hier niet opgaan. Jones speelt de onverschrokken avonturier, die met haar populaire aanwezigheid voor vuur zorgt. Redmayne is de ingetogen nerd die zich verstrooid en angstig richt op zijn metingen in dienst van de wetenschap.

Nu is het niet zo dat beide personages meteen heel interessant zijn. Jones'personage is er puur voor de actie en het rumoer en heeft een te dunne achtergrond om in psychologische zin veel indruk te maken. Een diepzinnig uitgewerkte achtergrond heeft Redmayne’s personage evenmin, zodat de film zich vooral met een spannende ballonvlucht kan bezig houden.

En dat aspect van de film is goed gelukt, ware het niet dat het avontuur af en toe wordt doorbroken met flashbacks. De terugblikken naar andere momenten uit het leven van de personages zijn echter niet heel boeiend. Ze nemen te veel tijd in beslag. Een hoeveelheid tijd die niet goed in verhouding is met de toegevoegde waarde. De flashbacks halen zodoende het tempo uit het deel van de film dat veel leuker is. De ballonvaart.

Een mandje met twee personen met een gebrekkige voorbereiding op weg naar ongekende hoogten met alle gevaren van dien. Een minimalistische setting zonder ontsnappingsmogelijkheden en twee personages die ieder op hun eigen manier met gevaarlijke situaties omgaan. Spannend.

De scènes in de lucht zien er prachtig uit. Onwerkelijk in hun schoonheid. Ongemakkelijk in hun weidsheid. Nu eens rustig en lieflijk dan weer turbulent en dreigend. De muziek die de visuele pracht ondersteunt, is wat veilig maar op zich wel goed gekozen. De muziek zet geen overdreven opdringerige accenten op dramatische en spannende momenten, kent z’n plek en laat vooral de beelden spreken.

Gebaseerd op ware gebeurtenissen staat er bij aanvang van de film. Dat klopt, hoewel de invulling van die ware gebeurtenissen niet altijd de waarheid is. Zo is het personage van Amelia Wren een puur verzinsel om de film op te leuken. Het maakt voor de filmbeleving niet veel uit, maar het geeft maar weer eens aan dat de pompeuze term ‘gebaseerd op ware gebeurtenissen’ een rekkelijk begrip is.

Ik zag Afraid een weekje geleden en moet nu al diep nadenken over verhaal en strekking van de film. Iets over kunstmatige intelligentie en een gezin. Ah ja, het komt langzaam weer boven. Ik besluit meteen dat de film na het schrijven van dit stukje tekst weer in de vergetelheid mag terugzakken.

Afraid biedt de kijker geen diepgaande worsteling met de complexe implicaties van kunstmatige intelligentie. De film is een horrorfilm voor alle leeftijden, zie ik. Vandaar dat het niet te eng mag worden. En dat gebeurt dan ook niet. De film houdt het verhaal simpel, houdt de horror in toom en mikt op familievermaak. De film doet erg zijn best een gevoelsband met het gezin op te bouwen dat in Afraid de spil van de actie is. Dat lukt niet erg. De gezinsleden zijn met rudimentaire karaktertrekken uitgerust zodat van werkelijke binding met de gezinsleden geen sprake is. Als grove stereotypen worden ze vervolgens in stelling gebracht tegen het gevaar dat kunstmatige intelligentie heet.

Dat gevaar bevindt zich in de gezinswoning en heeft snode plannen. Als er sprake zou zijn geweest van enige karakterontwikkeling in de personages of in de kunstmatige snoodaard, zou Afraid misschien spannende momenten hebben gekend. Dat gebeurt niet en handelingen en slachtofferschap van de personages hebben dan ook weinig emotionele impact. Alles wordt oppervlakkig aangelopen. De karakters, de gebeurtenissen, de verhaallijntjes. In de film van 80 minuten met een plot dat spannende mogelijkheden biedt, gebeuren geen dingen die je door schrik, verwondering of iets anders doen opveren.

Afraid is niet per se een slechte film. De film is gewoon aan de saaie kant. Bij een horror of thriller verwacht je geen gebrek aan spanning. In deze film ervaarde ik een grote dosis van dat gebrek. Met een paar amper waarneembare jumpscares heb je het wel gehad. Ook een dreigende sfeer blijft uit. Gelukkig is de film technisch in orde en steekt hier en daar wat mysterie de kop op. Anders was de filmbeleving wel een hele armetierige bedoening geweest. Afraid is een film die ik graag vergeet.

Fijne film met een scala aan vreemde gebeurtenissen en bizarre personages. Zich afspelend in een duistere ambiance vol tragische humor. En met een sukkelige anti-held die het allemaal overkomt.

After Hours is een geslaagde mix van al dat en slingert er nog een sinistere sfeer doorheen. Komische suspense, zou je het kunnen noemen.

Het decor waartegen het verhaal zich afspeelt schept een enorm deel van de duistere glans die aan de film kleeft. De fantastische setting van een nachtelijke grauwe achterbuurt met pakhuizen en verlepte horeca doet een hoop. Het accentueert de verlatenheid en de geïsoleerdheid waarin de anti-held moet voortbewegen. Een behoorlijk donker gemoedsrandje is geboren.

Een komedie zeker, maar dan meer een tragikomedie dan iets anders. Over een man die in de loop der dingen wordt meegesleept. Een man die niets anders kan dan de weg volgen die anderen voor hem plaveien. Vreemde personages kruisen het pad van de anti-held. Heerlijk bizarre interacties zijn het. Zonder uitzondering ongewoon en absurd. De wanhoop en de onmacht die dat oplevert is het zichtbare basisgevoel van de hoofdpersoon en dat gevoel wekt lachlust op.

Overtuigende rol van Dunne. En Linda Fiorentino is werkelijk bloedmooi en heeft tot mijn spijt een te kleine rol.

Erg leuke film.

Dit tweede deel vindt direct na de gebeurtenissen in het eerste deel plaats en laat het echtpaar Nora en Nick Charles (Myrna Loy en William Powell) per trein aankomen in hun woonstede San Francisco. Aldaar raken ze vrijwel meteen in een nieuwe moordzaak verwikkeld. Anders dus dan in het eerste deel waarin het echtpaar eerst op lichtvoetige toon uitgebreid werd geïntroduceerd. Een dergelijk intro is er nu ook, maar dat kwam op mij nogal plichtmatig over. After the Thin Man is minder los geconstrueerd en het echtpaar acteert minder ongedwongen en minder uitgelaten.

Nora en Nick worden veel meer als realistisch personen gepresenteerd. Dat feit maakt van de film een minder kluchtig geheel dan de voorganger. Het is allemaal wat conventioneler. In de film herken je duidelijk de mechanismen die in met name de feelgood-films uit Hollywood zo herkenbaar zijn. De film neigt naar braaf, risicoloos vermaak. Het oorspronkelijke en het brutale is er een beetje af. Het script lijkt geschreven te zijn met in het achterhoofd de gedachte om niet teveel af te wijken van de algemene deler. Het is nog steeds leuk. Het is ook jammer.

Dat de film desondanks lekker wegkijkt, ligt vooral aan het geslaagde samenspel tussen Powell en Loy, die dan wel wat formeler optreden maar net als in de voorganger gelukkig blijven volharden in scherpe en humoristische dialogen. Ook leuk om James Stewart te zien als rijzende ster in een rol die zich (in het licht van de sympathieke rollen die hij later speelde) wat ongewoon ontwikkelt. En zo is After the Thin Man leuk vermaak, maar is op geen enkel vlak buitengewoon gewaagd, spannend of rebels. Daarvoor draagt de film helaas een veel te dik conventioneel jasje.

Het script lijkt een tijd lang de richting in te slaan van een sci-fi thriller in de trant van Ex Machina. Alle elementen voor een dergelijke film zijn aanwezig. Regisseur Kogonada bestookt het verhaal echter niet met suspense en spannende gebeurtenissen maar hanteert een contemplatieve vorm die is gebaseerd op de digitale herinneringen van een kunstmatige intelligentie met de naam Yang.

De wereld die Kogonada laat zien is steriel. De kleuren zijn warm. De personages worden niet gehinderd door materiële zucht. Het deed me sterk denken aan de ideale wereld die reclamemakers ons zo graag voorschotelen. Het voelde soms wat gelikt aan. Het grote verschil met de aseptische reclamewereld is de melancholie die in de film sfeerbepalend aanwezig is. Dat gevoel ontbreekt in de plastic wereld van de reclamemaker, maar wordt in After Yang juist sterk benadrukt door de interpretaties van de personages die de pure herinneringen van techno-sapiens Yang als zoet, verlangend en sentimenteel uitleggen, terwijl Yang feitelijk slechts gebeurtenissen registreert.

De film herbergt in zijn herdenking van de techno-sapiens Yang een rustige en conflictvrije esthetiek. De film vertelt het verhaal van Yang op een zachte en lieve toon. Soms word je even afgeleid door het visuele toekomstperspectief van Kogonada dat in de film gestalte krijgt door zelfrijdende auto’s en gekloonde mensen. Niet erg origineel, maar eigenlijk ook maar bijzaak. Het gaat om de opgraving van het leven dat door Yang werd geleid. Om de betekenis ervan.

After Yang verhaalt over een verlangen dat beeldend goed tot zijn recht komt maar ook twijfel zaait over de herkomst. Het is immers een menselijke eigenschap om leven toe te kennen aan niet-levende dingen. Het is geen verlangen van een kunstmatige intelligentie. Het zal Yang waarschijnlijk worst zijn dat er mensen zijn die ophef maken over het feit dat hij een menselijk bestaan heeft geleid. Het conflict komt op mij nogal gekunsteld en gezocht over. Maar goed, dat is dan weer mijn interpretatie.

For all have sinned, and fall short of the glory of God – Romans 3:23

Originele film die meteen aftrapt met een intrigerend motto.

Vier dode personen in een strandhuis moeten zien uit te vinden waar ze zijn en waarom ze zich daar bevinden. De antwoorden op beide vragen worden door het vergaren en delen van informatie beetje bij beetje duidelijk. De film doet dat in redelijke vaart en in hectische sfeer maar wel met zorg voor detail.

Mysterieus en spannend. Zelfs een tikje filosofisch. Misschien wat simplistisch, maar op z'n minst intrigerend. Het zette me in ieder geval wel aan het denken.

Het einde is in dramatisch opzicht wat overdone, maar an sich eigenlijk helemaal niet verkeerd. Spannend tot het laatste moment.

De sfx zijn goed genoeg en vormen een goede functionele onderstreping van het verhaal. Ze verhogen het mysterie en de spanning.

Ook het acteerwerk is goed. Geen irritaties op dat vlak.

Prima film.

Een hoofdrol die niet ouder wordt zoals hierboven in de synopsis wordt weergegeven, wekt verwachtingen. Behalve romantiek (uiteraard), verwacht je dan ingrediënten als mysterie, spanning en innerlijke strijd. Die verwachtingen worden niet ingelost. Het romantische element is goed uitgewerkt. De rest niet.

Het gegeven van onsterfelijkheid (hoe intrigerend) speelt helaas nooit een bepalende rol. Van enige diepte in de vrouwelijke hoofdrol (of enige andere rol) is mede daardoor helaas geen sprake. Jammer, want het verhaal zou aan amusementswaarde hebben gewonnen.

Nu is het verhaal gewoon een ordinaire romantische draak, waarvan de lijnen totaal niet verrassen en de afloop uiteraard ook niet.

Als Ford (in een bijrol) tenslotte ten tonele verschijnt, verbleken de acteerprestaties van de overige karakters vrijwel direct. Tsja, dat optreden legt het magere spel en de inhoudsloosheid van de personages wel heel erg bloot. Pijnlijk eigenlijk.

Film naar het boek van Erica Fischer over een waargebeurd liefdesdrama in het Berlijn van 1943. Een liefdesdrama tussen twee vrouwen waarvan de ene Joods is. Fischer sprak voor haar boek met de nog levende niet-Joodse helft van het liefdespaar en reconstrueerde de geschiedenis. De film naar het boek vertelt een emotioneel verhaal vol tragiek, maar bevat gelukkig ook voldoende opgewekte scènes die voorkomen dat de film als een groot vat vol treurnis wordt beleefd.

Het camerawerk past bij de gedetailleerde verteltrant en vangt perfect de deprimerende stemming die in het toenmalige Berlijn heerste. Een Berlijn dat veelvuldig werd gebombardeerd en waar de eerste tekenen van het naderende verlies van de oorlog zichtbaar zijn. De beelden zijn helder maar het kleurgebruik is somber en bevat veel donkere schaduwwerking. Het zijn beelden die het door de oorlog aangetaste Berlijn goed weergeven.

In deze entourage ontmoeten Lilly en Felice elkaar. Lilliy is een voorbeeldige Duitse huisvrouw met kinderen en draagster van het Moederkruis. Een onderscheiding die door het Duitse bewind aan vrouwen werd gegeven die zorgden voor essentiële aanwas van de Arische bevolking. Felice is haar lichtzinnige tegenpool. Iemand die haar Joodse identiteit verbergt en doodleuk voor een Nationaal-Socialistische krant werkt. Ook iemand die zich risicovol in het Berlijnse uitgaansleven stort. Een activiteit die aan Joden niet is voorbehouden.

Twee tegenpolen die elkaar aanspreken met de koosnamen Aimée (beminde) en Jaguar. Twee tegenpolen die gaandeweg meer begrip voor elkaar tonen en minder tegenpool worden. Twee geliefden die proberen om hun fijngevoelige alsook heftige liefde voor de harde Nationaal-Socialistische realiteit te verbergen.

Regisseur Max Färberböck maakt er een gedetailleerd tijdsdocument van waarin twee actrices schitterende arbeid verrichten. De manier waarop beide actrices met wild gemoed en vol levensvreugde de Nationaal-Socialistische tirannie tegemoet treden is schitterend, huiveringwekkend en ontroerend tegelijk. De film kiest een breekbare en intieme invalshoek en confronteert de kijker met blijvende schoonheid, vriendschap en liefde tegen een afschuwelijke achtergrond van haat, wantrouwen en hypocrisie. En dat komt aan.

Indrukwekkende film.

Als een komische film je van begin tot eind prikkelt met een spervuur aan humor en je als reactie een grote grijns en een herhaaldelijke schaterlach produceert, dan is de comedy geslaagd te noemen. Airplane is een fantastische comedy.

Het trio achter de film te weten David en Jerry Zucker en Jim Abrahams is verantwoordelijk voor veel meer moois op comedygebied. Men denke aan Top Secret! (1984) en The Naked Gun: From the Files of Police Squad! (1988).

Net als deze Airplane! hebben bovenstaande films een parodische inslag en is de toegepaste vorm van humor dezelfde. Een hele herkenbare en typische vorm van humor. Die van de overdrijving, de absurditeit, de droge letterlijkheid en slapstick. Heerlijk.

Voorstelbaar is wel dat de spervuur aan grappen die wordt uitgespuwd, leidt tot grapmoeheid. Het is immers veel van hetzelfde laken een pak. Weinig variatie in het type grap en dat ook nog eens onophoudelijk en in een moordend tempo. Dat kan vervelen of concentratieproblemen opleveren. Bij mij is dat niet het geval. Ik kan er uren van genieten.

Prettige personages vormgegeven door prima acteurs. Een aardige lijst trouwens. Lloyd Bridges, Julie Hagerty, Leslie Nielsen, om er maar een paar te noemen. Acteurs, die elke uitzinnige situatie met ernstige gelaatsuitdrukkingen tegemoet treden en bij elke onzinnige dialoog de serieuze toon vasthouden. Knap en ontzettend grappig. Zelfs de flauwere grappen zijn op die manier goed te pruimen. Comedy van niveau gaat hier hand in hand met comedy zonder niveau. En dat werkt hilarisch.

Het duurt een paar minuten voor het eerste woord wordt gesproken. Eerst wordt de kijker minutenlang geconfronteerd met een blik naar boven. Een blik gericht op de toppen van de bomen. Door de kale takken is de blauwe hemel zichtbaar. Zacht dromerig sluipt sfeervolle muziek de film binnen. De beelden blijven komen. Boomtoppen, kale takken, hemel. De muziek wordt luider. Het voelt ongemakkelijk. Zwaarmoedig. De eerste confrontatie met de natuur is geen aaibare, lieftallige confrontatie.

De opening van de film gaat nog even door. Er is menselijke activiteit. Het gehak van een bijl is te horen. We horen schoten. Er wordt gejaagd. Het is ver weg. De zwijgzame Tanuki vult jerrycans met het water uit de ruisende beek. Hij ziet wilde Wasabi die hij plukt en die later in een gerecht wordt verwerkt. Tanuki leeft in harmonie met de natuur. Het klinkt en kijkt alsof de film een diepe spirituele lading verbergt die mogelijkerwijs in de loop van de film zal worden verduidelijkt.

Evil Does Not Exist is een film vol melancholie. Een film met melancholische personages. In het middelpunt de alleenstaande vader Takumi die samen met zijn tienjarige dochter Hana een huis bewoont dat midden in het bos is gelegen. Een bos dat een mystieke sfeer ademt. Ryûsuke Hamaguchi maakt een film die zich met existentiële vragen bezighoudt. Met moraliteit bezighoudt. Deugd en ondeugd. Schuld en onschuld. Hoe kan deugd ondeugd worden? Hoe kan onschuld schuld worden? Immers, Evil does not exist. Het zijn intrigerende vragen.

De tegenstelling voor de harmonische rust is de oprukkende beschaving in de vorm van een onderneming die van plan is een luxueuze camping in het gebied in te richten. Een resort waar de gestreste stadsmens in contact met de natuur kan komen en kan ontspannen. Een slechte zaak voor de dorpsgemeenschap waarvan Tanuki deel uitmaakt, omdat het opzetten van zo’n resort een flinke aantasting van de natuur betekent. De natuur waarvan het dorp afhankelijk is. De bewoners keren zich tegen de inmenging van buiten. Ik deed meteen hetzelfde.

De uitheemse kant van het verhaal wordt niet vergeten. De film besteedt tijd en ruimte aan de treurige omstandigheden waarin de moderne mens verkeert. Hamaguchi vertelt van de eenzaamheid van de stadse mens. Van zijn vervreemding van de natuur. Van het moderne humanisme dat hij aanhangt. Hij vertelt van de mens die leeft voor zijn werk en verlangt naar geluk maar niet in staat is om gelukkig te zijn. Ter illustratie worden twee voorlichters ingezet die het campingproject aan de bevolking moeten verkopen. Tijdens een autorit luistert de kijker mee met het gesprek dat tussen beiden wordt gevoerd. Een gesprek over privédoelen, over zakelijke doelen, over datingapps en mislukte afspraakjes en andere stressgerelateerde onderwerpen. Ze zijn niet bepaald geschikt om in de natuur los te laten. De film hanteert bij de totstandkoming van die vaststelling geen opzichtige vorm van spot, alhoewel de veel te rode jas van de ene voorlichter een belachelijke dissonant met de natuur en een uitstekende schietschijf vormt. Het schurkt tegen het karikaturale aan maar is het net niet.

Voordat de cultuurbotsing tussen het eerzame leven op het platteland en het hedonisme van het stadse leven het verhaal geheel in beslag neemt, gebeurt er iets schokkends en verandert de sfeer. Thrillerelementen sluipen de film binnen. We bevinden ons weer in het bos. Het is stil. Het is nacht. De volle maan verlicht een bevroren meer. Het is prachtig maar het voelt niet aangenaam. Een drupje bloed valt van een doornenstruik. Hana staart in de ogen van een aangeschoten hert. Kort daarna twee keer een schokmoment. Een impulsieve daad van een vertwijfelde Tanuki? Of juist een weloverwogen reactie? Het einde is surrealistisch en misschien wel illusionair. Ik denk aan de titel van de film. Evil does not exists. Ik denk dat natuurlijke instincten sterker zijn dan aangeleerd gedrag. Schuld en onschuld bestaan niet in de natuur. Het einde van de film is intrigerend,