Meningen

De Spaanse kunstenaar Salvador Dali als onderwerp in een film van Quentin Dupieux. Dali die met afbeeldingen van smeltende uurwerken en een brandende giraf een icoon was van het surrealisme. En dan de filmmaker Dupieux die met zijn films met absurde inslag surrealistische taferelen en verhalen niet schuwt. Een interessante combinatie die resulteert in een fantasievolle droom met uitbundige reeksen beelden en gebeurtenissen waarin niets onmogelijk lijkt.

Waar begint de onwerkelijkheid? Wanneer houdt de onwerkelijkheid op? Is de onwerkelijkheid ooit wel begonnen? Misschien is het maar beter niet over grenzen na te denken en gewoon maar te accepteren dat in een film over Dali niets onwerkelijk is. Of misschien juist alles. Het zijn vragen die ook door het hoofd van Judith spoken. Judith, die eigenlijk apotheker is, maar liever journalist wil zijn. Zij moet Dali interviewen. Hiervoor benodigt zij diverse pogingen. Dali is geen gewillig interviewobject maar heeft zo zijn eigen excentrieke wensen. De film ontspint zich rondom de diverse interviewpogingen die steeds exorbitantere vormen aannemen en moeizaam verlopen.

Dali wordt door verschillende acteurs gespeeld. Behalve dat die keus is ingegeven door de verscheidene tijdskaders waarin de film zich beweegt, is het waarschijnlijk voor een acteur ondoenlijk om het veelomvattende karakter van Dali uit te beelden. Dali, de excentriekeling. Dali, de grootheidswaanzinnige. Dali, de kunstzinnige. Dali, de rolstoelende man op leeftijd. Dali, de magisch realist. Dali, de gek. Ze zijn er allemaal.

Daaaaaali! is een droom. Een droom in een droom. Een nachtmerrie soms. Een droom waarin het plotseling honden regent, waarin een gang bizar lang is of waarin men kleiduiven schiet met echte duiven. Daaaaaali! Is een film vol nonsens, zonderlinge figuren en mooie gedetailleerde fotografie. Een typische Dupieux die door de aanwezigheid van Salvador Dali zelfs nog iets absurder is dan ander werk van Dupieux. Bijzonder wonderlijk. Bijzonder boeiend. Bijzonder magisch. Bijzonder onwerkelijk. En nog grappig ook. Bijzondere film.

Een passagier (Dakota Johnson) en een taxichauffeur (Sean Penn) beginnen op aarzelende toon een gesprek. De kleine en besloten ruimte die de donkere nacht buitenhoudt roept een gevoel van veiligheid en intimiteit op. De passagier en de chauffeur delen geheimen, delen waarheden en doen (schaamtevolle) bekentenissen. Een film die zich op een paar ogenblikken na enkel in de beslotenheid van de taxi afspeelt. Daddio is een prima dramatisch debuut van regisseur en schrijver Christy Hall.

Twee personages die van elkaar verschillen, maar desondanks twee personages die beiden boeien. Beiden afkomstig uit diverse sociale milieus. Beiden in een andere leeftijdscategorie. Tussen beide personages ontspint een vermakelijk en soms intrigerend gesprek. Een gesprek dat vooral door de losse, eerlijke en eenvoudige houding van Penn op gang komt en geconsolideerd wordt. Een gesprek dat begint uit beleefde nieuwsgierigheid. Onder de indruk van de levenservaring en mensenkennis van Penn ontstaat bij Johnson vertrouwen en raakt zij voldoende getriggerd om de aarzelende uitwisseling van losse zinnetjes tot een volwaardig gesprek uit te laten groeien.

Buiten de taxi verlichten lantaarns de monotone snelweg en biedt de taxi een veilige beschutting tegen de kille en opdringerige reflecties van hun verlichting. Binnen is het beter. Het gesprek verdiept zich. De taxichauffeur vertelt uit eigen ervaring hoe zelfzuchtig mannen een relatie ingaan en hoe gemakkelijk vrouwen zich laten gebruiken. De jonge vrouw deelt ervaringen uit haar jeugd die haar huidige partnerkeuze verklaren. Af en toe klinkt het allemaal wat clichématig. Af en toe ook niet. Aan het eind van de rit is er ontroering. Dakota Johnson en Sean Penn zijn overtuigend in hun rollen van mensen die met woorden hun cocon van eenzaamheid openbreken. Ook al is het maar voor de duur van een taxirit. Prima film.

Van het verhaaltje moet de film het niet hebben. Erg simpel en voorspelbaar.

Van de humor dan? Tja. Die is bij wijlen erg ok, maar bij nog meer wijlen erg vervelend en flauw.

Ferrel heeft een paar echt grappige scenes. Met name de slapstick werkt bij hem goed.

De meeste grappig bedoelde scenes zijn echter helaas niet grappig of wekken slechts een glimlachje op. De voornaamste reden is dat de film het ook deels moet hebben van de feelgood-factor.

De film mist humor die bijtend en scherp is. 't Is nu allemaal net iets te braaf en te ingehouden.

Wahlberg heeft de rol van aangever. Een stereotiepe rol die niet heel boeiend is. Hetzelfde geldt voor de sidekicks Buress en Church. Ook niet heel boeiend. En ook niet komisch.

Film die een kindermoord als excuus gebruikt om de kijker te voorzien van meedogenloos folterwerk. Die kan zich opmaken voor een vet halfuurtje van hard geweld en gedetailleerd slachtwerk. Een lang uitgerekt en akelig stuk film vol foltering dat de thema’s rouwverwerking en kindermisbruik waar de film tot die tijd zijn aandacht op richt, linea recta naar de achtergrond duwt.

Niet dat het uurtje dramatische rouwverwerking nu zo interessant is. Nee, integendeel. Ik vraag me alleen af waarom je als scriptschrijver een uur spendeert aan serieuze dramatische zaken om daarna geheel inconsequent af te dalen naar de diepe krochten van de expliciete foltering en daarmee nogal abrupt een ander type film inzet.

Het tweederangs verhaal dient overduidelijk als excuserende opmaat voor het geboden folterwerk en is daarmee eigenlijk overbodig. In dramatisch opzicht stelt het verhaal weinig voor. Een slap uitgewerkt plot dat heel langgerekt aanvoelt en het ook is. Het verhaal behandelt heftige thematiek maar mist door de slappe en saaie dramatische aanpak elke denkbare impact. Het verhaal maakt totaal geen indruk.

Het slechte acteerwerk duwt het verhaal verder de nutteloosheid in en weet eveneens geen zinnige emotie op te roepen. Vreemd dat de makers hun tijd verdoen met ongeinspireerd drama terwijl de film draait om het horrorelement. Om de torture. En ja, dat deel van de film is heftig en shockeert en roept zeker emotie op. Ik ben er alleen niet zo’n fan van.

Geen goede film.

Een scheiding ligt ten grondslag aan een gijzeldrama waarbij de man, de vrouw en een politieagent betrokken zijn. Met z’n drieën in een auto achtervolgd door een sliert politieauto’s reizen zij door het Zweedse land.

Het regiedebuut van acteur Fares Fares is veel meer drama dan thriller. De focus ligt erg op de onderlinge interacties van de drie hoofdrolspelers. Erg veel gewelddadige actie en erg veel spanning komt in deze film niet opborrelen. Eigenlijk gebeurt er vrij weinig. In het begin is er wat opschudding als de gijzeling een aanvang neemt. Daarna onderhoudt de film de kijker vooral met dialoog in de auto.

Erg sterk zijn de dialogen niet. Erg sterk is de karaktertekening van de personages ook niet. Het kabbelt allemaal wat voort in de auto rijdend door het Zweedse land. Een verhaal met tragische achtergronden. Met lijdende personages. De tragiek en het lijden kwamen echter niet binnen. Van veel betrokkenheid bij het verhaal of bij de personages was bij mij geen sprake. De film heeft absolute potentie maar zet die niet om in iets prikkelends. Beetje teleurstellend.

'Dagon‘ is een sinister horrorsprookje dat de kijker geheel in de lijn van schrijver H.P. Lovecraft meetrekt naar een atmosfeer van duisternis en waanzin en dat gevoel heel ingenieus verbindt met gemakzuchtiger shockeffecten die in een exploitatiefilm niet zouden misstaan. Men denke hier bijvoorbeeld aan bodyhorror en aan naakte dames.

De wereld die in ‘Dagon‘ wordt getoond is een wereld die voorstelbaar uit het brein van H.P. Lovecraft kan zijn ontsproten. Een in de eeuwige regen gehuld vissersdorp met onaangenaam misvormde bewoners roept een angstwekkende atmosfeer op. De sfeer is bedreigend, maar tegelijkertijd ook bevreemdend.

Hetzelfde tweevoudige gevoel wordt door de speciale effecten opgeroepen. De grime en de plastische effecten (handmade) zien er fantasievol uit en werken effectief op het kijkende gemoed dat angst en bevreemding ervaart.

Met de CGI die gelukkig spaarzaam is ingezet, lukt het minder goed. Die effecten zien er tamelijk kunstmatig uit en zorgen niet voor verhoging van de spanning en van het naargeestige gevoel. Het budget van 4 miljoen euro liet blijkbaar geen ruimte voor hoogstaande digitale fratsen.

Dan zien de films van Stuart Gordon en Brian Yuzna die uit de jaren 80 stammen en enkel uit handmatig geproduceerde effecten bestaan, er toch beter uit. Toch doet de CGI geen echte afbreuk aan het karakter en de beleving van de film. Ik keek er vrij gemakkelijk over- en doorheen.

Stuart Gordon heeft in de film ruimte gelaten voor humor. Veel film bestaat uit confrontaties en achtervolgingen. Het zijn scènes met een dikke laag luchtigheid. De verstrooide en stuntelende hoofdrol van Ezra Godden kan met die luchtigheid goed uit de voeten. Hij verbeeldt een personage dat op zich typerend is in een verhaal van Lovecraft. Een personage dat geen held is, maar zich slechts geconfronteerd ziet met fantastische gebeurtenissen, zich daaraan conformeert en zelf ook deels meegaat in de waanzin van het geheel. Stuart Gordon voegt aan het personage nog een geslaagd komisch likje toe.

'Dagon' is een fijne en verrassende film die aan het eind echter iets van zijn niveau verliest in een warrig en hakkelend slotakkoord waarin de CGI naar mijn zin net iets te prominent en afleidend aanwezig is.

Ik denk overigens dat het niet jammer is dat het fantastische script niet kon worden uitgevoerd met een groter budget. De verlokking om er meer CGI in te gooien ten koste van het edele handwerk was natuurlijk onweerstaanbaar geweest. ik zie dan liever gewoon een goede B-film.

Quentin Dupieux introduceert na de autoband in Rubber (2010) een ander voorwerp dat als protagonist functioneert. Ditmaal is het een hertenleren jack. Kom er maar op.

Hoofdpersonage Georges is idolaat van een hertenleren jack. Hij koopt het. Bij de aanschaf van het jack krijgt Georges een camcorder cadeau die hij gebruikt om zijn hertenleren kledingstuk liefdevol in beeld te brengen. Hij legt de mooie bruine textuur vast. Hij registreert hoe mooi de jas gedrapeerd ligt over de rug van een stoel. Hij verlustigt zich aan de prachtige gerafelde versiering op het jack. Al snel is het jack veel meer dan slechts het onderwerp van een ongezonde maar ongevaarlijke obsessie.

Het jack etaleert een eigen wil en legt die op aan Georges. Het wil het enige jack op de wereld worden. Om dat doel te bereiken dwingt het Georges om zijn leven in dienst van dat doel te stellen. De nieuwe perspectieven die dat oplevert, worden door Georges met zijn camcorder vastgelegd. Het lijkt duidelijk dat Georges zich in een emotioneel wankele levensfase bevindt, die hem het zicht op de werkelijkheid ontneemt.

De film staat hier gerubriceerd als komedie. Meteen in de eerste scène zie je al een voorproefje van het type humor dat het hertenleren jack in de film brengt. In die scène eist Georges van wildvreemde passanten dat zij hun jack uitdoen en het in de kofferbak van zijn auto leggen onder het uitspreken van de woorden: “ik draag nooit meer een jack". Een absurde en grappige scène, die een voorbode is voor meer en vergelijkbare humor.

Het label komedie doet de film echter te kort. De film is wel degelijk ook een drama. De handel en wandel van Georges zijn dan wel in een komisch jasje gegoten, maar In zijn geslepen blik en zijn rechtlijnige zelfverzekerde optreden, zie je ook steeds de (sluimerenmde) aanwezigheid van Georges’ waanzin. En de gevolgen van die waanzin blijken bepaald niet onschuldig en grappig, maar hebben een dramatische inslag. Gelukkig blijft de humor wel immer de bovenliggende partij in de film.

Regisseur Dupieux toont de griezelig sudderende waanzin niet alleen in de acties van zijn personage, maar gebruikt daarvoor ook zijn présence. Op het ene moment vult Georges groot en dominant het beeld, dan weer is zijn beeldvulling bescheiden. In de vele scènes in zijn auto, zie je vaak alleen zijn hoofd. En soms niet eens dat. Vaak wordt Georges naar een positie buiten beeld verbannen en spreekt zijn camcorder voor hem. Het is zodoende moeilijk om grip te krijgen op zijn persoon. Georges is onpeilbaar.

Het andere belangrijke filmpersonage is Denise. Een sterke rol van de schone Adèle Haenel. Denise is naast het hertenleren jack het tweede personage dat Georges de keus geeft zich verder over te geven aan zijn waanzin of zich ertegen teweer te stellen. De vraag is dan ook of hij in zijn waanzinnige egotrip kan volharden. De gezamenlijke scènes zijn de moeite. Ze leveren veel temperamentvolle humor op.

Le Daim is een obscure mengeling van een zwarte komedie en een zinloze karakterstudie van een obsessieve man die ondoorgrondelijk blijft. Het zijn vooral de scherpe en boosaardige dialogen aangevuld met wat situationele komedie die de film aandrijven. Twee prima hoofdrollen, een geelbruin jack, een basaal verhaaltje en wat humor. Meer heb je niet nodig om een hele vermakelijke film te maken.

Een vervolg op een succesvolle film is altijd riskant. Dat geldt met name voor een vervolg op een klassieker of cultfilm. Een vervolg moet een verhaal zinvol voortzetten. Een vervolg moet nieuwe aanzetten in het verhaal brengen en mag tegelijkertijd geen afbreuk doen aan de geest van de eersteling. Moeilijk. Moeilijk. Soms lukt het. Vaak ook niet. In het geval van Damien Thorn die de zoon van de duivel is, lijkt de opgave niet zo moeilijk. Elke nieuwe levensfase van het duivelskind biedt nieuw verhalend potentieel. Bijbelse referenties genoeg en de honger naar macht is bij lange na nog niet gestild.

In deel 2 heeft Damien de puberleeftijd bereikt en bemerkt hij dat hij geen gewone jongen is. Het personage Damien is ouder en interessanter en in staat om het innerlijke conflict tussen Damien de mens en Damien het duivelskind aan te gaan. Een fijne voedingsbodem voor de film, zou je zeggen. Het blijft bij een aanzetje. Duistere krachten verdringen al snel de innerlijke strijd. Uiteraard gaat dat gepaard met catastrofale gevolgen voor de goedwillende mensen die de wereld willen behoeden voor een duivels koninkrijk op aarde. Veel in de film is toch wel deel 1 revisited.

Het voelt nogal veilig. Regisseur Don Taylor houdt erg vast aan de structuur van deel 1. De verhaallijn ontwikkelt zich navenant. Op zich is dat nog te overzien, ware het niet dat Taylor er niet in slaagt om dezelfde intens onheilspellende sfeer, waarmee de voorganger zo heerlijk is doordrenkt, te bereiken. De vele oninteressante aanzetjes en subplotjes die te pas en te onpas opduiken, zijn hierin grote verstoorders. Ze leiden af van het hoofdthema. De film geeft zichzelf daardoor niet de kans om een fijne onheilspellende sfeer te kweken. Teveel horten en stoten voorkomen een beklemmend en verontrustend basisgevoel.

De hoogtepunten in de film zijn de moordpartijen. Erg ok. Buitennissiger en bloediger dan in deel 1. De opmaat naar de kills zijn sfeervol in beeld gebracht. De dreiging die de film als geheel niet heeft, vind je wel terug in de singuliere moordscènes.

Damien: Omen 2 is een aardige film, die interessante aspecten aan de ontwikkeling van het duivelskind voorzichtig aanstipt en vervolgens weer verwaarloost om daardoor niet veel meer dan een kopie van de eerste film te worden.

In klassieke vertellingen wordt de schone jonkvrouw die in nood verkeert altijd bijgestaan door een stoere held die haar uit de klauwen van het kwaad redt. In Damsel staat een jonkvrouw centraal die zonder hulp van de stoere held haar eigen boontjes moet doppen. Female empowerment. Leuk bedacht. Damsel is echter een vrij vervelende film.

Het verhaaltje stelt niet veel voor en is niet spannend. Millie Bobby Brown is een leuk meisje maar een beperkte actrice. Niet iemand die een film kan dragen. De rest van de cast is inwisselbaar. Dat is op zich vreemd want daartussen bevinden zich gerenommeerde actrices als Angela Basset en Robin Wright. Verder heeft de film af en toe een goed actiemoment en is er af en toe geslaagde CGI. Een spanningsboog is er nooit.

Het had allemaal wat grappiger, spannender en vooral korter gekund.

Eén van de laatste films die Laurel en Hardy maakten en de derde die ze onder de vlag van Twentieth Century Fox maakten. De eerdere twee pogingen leverden niet meer dan redelijke films op. Fox tornde in die films heel eigenwijs aan het ijzersterke komische concept van het duo. Laurel en Hardy kregen minder artistieke vrijheid en hadden slechts een uitvoerende rol. De komische voedingsbodem die Fox bood was in eerste instantie heel beperkend en minder vruchtbaar. Tot deze Dancing Masters. De film waarin het duo meer artistieke zeggenschap kreeg en gewoon weer zijn stompzinnige zelf mocht spelen.

De opening met een dansende Hardy en een dansende Laurel als dansleraren is lichtelijk surrealistisch en meteen al ontzettend grappig. De film ontleent zijn naam aan de opening, maar na deze danspasjes verlaat de film dit spoor volledig. De film belandt al weer snel in de gebruikelijke verrukkelijke chaotische taferelen zoals we die van Laurel en Hardy gewend zijn.

Een zinnig verhaal heeft de film niet. Het verhaal is even springerig en zinloos als in oude Hal Roach tijden. Dat is tenminste de kritiek die Roach altijd kreeg. Ik denk overigens dat de kritiek aangaande de onzinnigheid wel klopt. Een verhaal is voor het duo enkel nodig als voorwendsel en alibi om grappen aan op te hangen. Dat verhaal mag best onzinnig zijn. Is juist een pré, lijkt me. En dat doet deze film prima. Grappige scènes genoeg. De pure slapstickscène met een bananenschil bracht me wel het meeste aan het lachen. Heerlijke scène.

Tegenvallende film die weinig emotie oproept. Gezien het onderwerp wel wat vreemd.

Centraal in het verhaal staat de waargebeurde man-vrouw transformatie van Einar Wegener.

En dat zullen we weten ook. Het personage eist vanaf de eerste minuut alle aandacht op, wat ten koste gaat van de overige rollen. Die steken tegenover zoveel aandachttrekkerij helaas nogal bleekjes af.

De andere personages krijgen nauwelijks kans zich van het Einar-personage los te weken en zich zelfstandig te ontwikkelen. Alle acties en emoties die zij tentoonspreiden staan in dienst van de hoofdrol. Inhoudelijk blijven ze vlak.

Het draait dus om Redmayre als "leading lady". Zijn acteerprestatie is niet geweldig. Redmayre acteert met maniertjes. Een verlegen lachje. Een paar vrouwelijke gebaartjes. Het personage is behoorlijk hol. Met al die maniertjes begon het karakter op den duur behoorlijk te irriteren en wekte weinig sympathie op. Een miscast, wat mij betreft.

Het vleugje sympathie dat er wel is, gaat uit naar Vikander die opgescheept zit met een psychotische egotrippende man. Toch knap van deze actrice om dat in haar oppervlakkige rol voor elkaar te krijgen.

Door het vlakke spel en de weinige inhoud van de personages, komt de hele affaire tamelijk koud en afstandelijk over. Van empathie is geen sprake. Geen inleving. Geen medelijden. Wel van kille beschouwing en soms zelfs van desinteresse.

Meer emotie wordt opgeroepen door het camerawerk. Mooie gestileerde shots van wolkenpartijen, van ruwe natuur en van het indrukwekkende decor van de wereld uit de jaren '20.

Verder een prachtig gestileerde cinematografie. Elk frame is gekaderd als een schilderij. Mooi hoor.

Na het zien van de film kwam ik erachter, dat de regisseur heeft gekozen voor een andere chronologie en zelfs bepaalde significante zaken uit de geschiedenis heeft weggelaten. Jammer, denk ik. Waarschijnlijk is de film door deze keuzes nu meer oscarwaardig. Walgelijk.

Het verhaal over een popzanger die zijn leven wil veranderen na de vondst van een brief aan hem geschreven door John Lennon, volgt een vrij standaard en niet verrassend concept.

De weg naar verandering gaat gepaard met ups en downs, zoals de regels van het "feelgood-genre" nu eenmaal voorschrijven. En dan zijn voorspelbare plotwendingen natuurlijk het gevolg.

Desondanks is "Danny Collins" best een behoorlijk kijkbare film. De kijkbaarheid ontstaat voornamelijk dankzij het erg goede acteerwerk van de cast in het algemeen en van Pacino in het bijzonder. De rol die Pacino speelt, maakt de film. Herkenbaar en fantastisch spel van deze ouwe rot.

De dialogen zijn over het algemeen leuk en snel. Vol humor. De een-tweetjes tussen Pacino en Benning zijn kostelijk.

Deze debuutfilm van Marina de Van tekent een schokkend en provocatief portret van ene Esther (verdienstelijk vertolkt door regisseuse), die zoekende is en vertwijfeld en obsessief probeert zich bewust te worden van de aard van haar connectie met haar eigen lichaam.

De zoektocht naar de emotionele binding met haar lijf en leden wordt actueel als een verwaarloosde beenwond die er heel pijnlijk uitziet, vreemd genoeg amper pijn veroorzaakt. Zij raakt op een ongezonde manier geïntrigeerd. De wond en het litteken fascineren haar dermate dat zij zich zelfs terug trekt in haar woning om er ongestoord te pulken en de wond te bewerken zodat nieuwe wonden ontstaan waarmee een relatie moet worden opgebouwd. Opportunity knocks!

Naarmate dat sneue proces zich doorzet en steeds ernstiger vormen aanneemt, komen bij Esther gevoelens van bevrijding en genoegdoening te voorschijn. Esther gaat haar lichaam als veel meer zien dan als een puur estetisch ding dat gewoon functioneert en waar je ten hoogste een beetje trots op bent. Zij aanbidt haar lichaam. Zij raakt eraan verslaafd. Ze doet aan zelfmutilatie. Ze doet aan zelfkannibalisme. En terwijl ze een band met haar lichaam opbouwt, verliest ze de binding met de buitenwereld.

De directe aanleiding voor haar gedrag moge dan duidelijk zijn, maar de exacte reden voor Esther‘s psychische val daarna, wordt niet uitgelegd. Die wordt aan de eigen interpretatie over gelaten. En dat is lastig. Esther is een succesvolle vrouw die zich, op het moment dat het haar op elk vlak voor de wind gaat, voor de eerste keer in haar leven realiseert dat haar zekere en gelukkige leven helemaal niet zeker en gelukkig aanvoelt. Eerder oppervlakkig en kunstmatig. Die mate van bewustwording moet wel een zodanige schok opleveren, dat afleidend gedrag een blijvende troost wordt en de psychische val een feit.

Omdat de film af en toe wat saaie fragmenten had, bleven de interpretaties maar komen. Zo kreeg ik ook nog de indruk dat de film kritiek levert op functioneel en materieel gewin door de bestuurders van de consumptiemaatschappij, die de consument als niet meer dan een lichamelijke bron beschouwen waaruit eindeloos kan worden geput. Jaja, mijn hoofd bulkte werkelijk van de interpretaties. Gelukkig vergat ik de meeste ook direct weer.

De bespiegelingen gaven mij iets te doen om de film door te komen. Ik bedoel nu niet dat de film me helemaal niet boeide. Nee, dat bedoel ik niet. De film bezit absoluut boeiende fragmenten. Ik bedoel dat de vele beelden van geprik en gesnij in wonden en van getrek en gescheur aan repen huid, aan mij niet echt besteed zijn. Veel te realistisch. Ik hou niet van dergelijke beelden in een setting die verder niet aan een horrorsetting doet denken.

De film is een macaber drama dat geweld en mutilatie op een intellectuele wijze in het verhaal verwerkt, zodat de kijker niet op simplistische wijze van de geboden gore kan genieten.

Inderdaad. Hoe macaber!

De paar shots die vanaf vogelhoogte zijn geschoten en neerkijken op het hoofdpersonage dat zich temidden van de mensenmassa over straat beweegt maar er tegelijkertijd overduidelijk geen deel van uitmaakt, spreken boekdelen. Hier loopt een loner. Een vreemde soortgenoot. Onwillig en meer nog onmachtig om aansluiting te vinden bij wie dan ook.

Met een ongelukkige cynische ziel en niet in het bezit van veel gevoel voor levensrichting is het erg lastig om als 'normaal' door het leven te gaan. Laat staan om geaccepteerd te worden. Dat lijkt Daphne met haar bijtende persoonsgerichte humor ook niet echt te willen. Gelukkig maar, want dan kunnen we een groot deel van de film volop genieten van de mens- en maatschappijkritische Daphne. En dat is fijn.

Heerlijk cynisch mens die Daphne. Een gemeen vals kreng en tegelijkertijd een filosofisch ingestelde vrouw die over een scherp verstand beschikt. Maar ook iemand die haar cynisme kan overstijgen en in staat is om iets aardigs te doen voor de medemens die echt behoeftig is. Jawel, Daphne is soms een beetje aardig.

De meeste tijd is ze echter een vals egoïstisch kreng. Niet erg aantrekkelijk dus. Fout. Juist wel. Ze is erg aantrekkelijk. Ze prikkelt de zinnen. Ze is spannend. Vreemd maar waar. Een gezamenlijke kroegentocht met filosofische inslag zag ik gedurende de film wel zitten.

Goed voor Daphne, maar niet goed voor mij is de feelgood sneeuw die na een schokkende gebeurtenis over de film dwarrelt. Dan is Daphne opeens Daphne niet meer. Ze is opeens een soortgenoot geworden. Erg fijn voor Daphne, maar meteen minder fijn voor de amusementswaarde. Die keldert meteen in rap tempo.

Regisseur Bryan Bertino werd vooral bekend door zijn Home Invasion thriller The Strangers (2008). Een film waar ik niet erg van onder de indruk was. Al beter ging het met het sombere The Monster (2016). Een film met een intrigerende psychologische laag over een moeder en dochter die worden belaagd door een monster. In The Dark and the Wicked kiest Bertino net als in the Strangers voor een huiselijke dreiging, maar nu van bovennatuurlijkr oorsprong. Het resultaat is best aardig.

De sterkten van de film liggen vooral in de geleidelijke opbouw van de spanning en in de onheilspellende en paranoïde sfeer. De film strooit met merkwaardige gebeurtenissen, heeft beklemmende beelden en laat spookachtige geluiden horen. Het is een slowburner die werkt met subtiele middelen. Dat wil echter niet zeggen dat de film geen oog heeft voor meer rechtlijnige horor. Er zijn voldoende momenten met gore en ook een lekkere uithaal met een jumpscare ontbreekt niet.

De personages zijn van secundair belang. Hun handelingen en dialogen zijn bescheiden en maken amper inbreuk op de angstvallig geconstrueerde sfeer. De personages staan in dienst van het verhaal. Van veel karaktervorming is dan ook geen sprake. Wel krijgen de personages wat simpele basiseigenschappen mee zodat de kijker zich met hen kan identificeren.

De personages zijn grof maar functioneel geboetseerd. Zo wordt de kijker vrijwel meteen duidelijk dat de familiaire omgang nogal onwennig en afstandelijk is. Hoe ver die terughoudendheid in de relationele sfeer gaat, blijkt wel als hoofdpersonage Louise zich op een bepaald moment afvraagt of ze haar moeder na een heftige gebeurtenis misschien troostend had moeten bijstaan middels een omhelzing. Het is een tekenend voorbeeld van de ongemakkelijke houding die de personages ten opzichte van elkaar etaleren. Een functioneel weetje, want die wetenschap helpt bij een bevredigende beleving van het verhaal en draagt bij aan de schepping van de ongemakkelijke atmosfeer.

Hoewel het antwoord niet essentieel is voor het verhaal, vroeg ik me wel steeds af waarom een gezin emotioneel zo van elkaar verwijderd raakt. Op die vraag kreeg ik geen bevredigend antwoord. Zoals gezegd doen de personages er inhoudelijk niet erg toe. Best jammer eigenlijk.

Indringende film die een portret schetst van een man die ondanks een psychische stoornis en dankzij veel doorzettingsvermogen er in slaagt om aan kansarme jongeren hoop en perspectief te bieden. Ook nog eens waar gebeurd.

Klinkt als een feelgood. En ja dat is zeker waar. De film is echter niet oversentimenteel of gelikt. De film heeft geen suikerlaagje. De film is rauw en grimmig van opzet. Niet te vergelijken met soortgenoten uit de Amerikaanse feelgood-school en is dus geen gemakkelijke tearjerker.

Hier geen triomferende violen of tranenzoekende harpklanken. Hier muziek die evenals de film juist niet obligaat sentimenteel aanvoelt. De achtergrondmuziek is soms zelfs amper te horen en klinkt absoluut niet zoet of wee. Eerder primitief en monotoon en heeft heel subtiel grote en krachtige impact op het gemoed.

De scenes spreken voor zich. Er wordt niet veel uitgelegd of voorgekauwd. De interpretatie is voor de toeschouwer. Geen gespreid bedje. Iets meer denkwerk. Prettig.

Acteerwerk van Curtis is groots. Fantastisch ingetogen en fantastisch uitgelaten. Prachtrol, dus.

Film die heel subtiel, heel gemeen onder je huid kruipt.

In Dark Nature worden de personages met de angsten geconfronteerd die zich in hun binnenste hebben vastgezet en die van grote invloed zijn op hun gedrag in het dagelijkse leven. Altijd leuk om in een film geconfronteerd te worden met een variëteit aan verscholen angsten die in de loop van de film in het verhaal tot uiting komen.
In deze film gaat dat gegarandeerd gebeuren als een groepje angstige vrouwen een wandeltocht door een ruig berggebied gaat maken. Die gaan natuurlijk dingen zien die er niet zijn en dingen zien die er wel zijn maar die door de andere leden van de groep niet worden opgemerkt. Paranoia ligt op de loer en onderlinge kift kan niet uitblijven.
In de eerste helft van de film wordt dat scenario prima uitgebuit. De innerlijke afgronden vinden een uitlaat tijdens de tocht door het uitgestrekte en onbevolkte gebied. Het wordt minder interessant als een echte dreiging zich manifesteert. Vanaf dat moment verdwijnt de film in de clichés. Het schimmige en intrigerende spel met psychose en trauma geraakt op de achtergrond. De sfeer die vanaf het begin effectief wordt opgebouwd en voortdurend verontrustend is, verdwijnt gelukkig niet. Met dank aan de setting en aan het aardige acteerwerk van het damesgroepje.
Dark Nature heeft een sterke eerste helft en laat het vervolgens lopen. Dark Nature is middelmaat.

"I have a meanness inside me"

Wat allereerst opvalt in de film is de bijna altijd aanwezige schimmige en duistere sfeer. Die sfeer wordt vooral bepaald door donker en somber kleurgebruik. Erg passend bij de dramatische thematiek.

Ook verantwoordelijk voor de sfeerbepaling van de film zijn de personages. De personages zijn niet bepaald knuffelbaar of empatisch. Ze vertonen bijna zonder uitzondering weerzinwekkend of onsympathiek gedrag. Niemand is onomstreden. Partij kiezen is in deze film een lastige kwestie.

De vertelstijl, waarbij het heden (de ontrafeling) naast het verleden (de bevestiging) wordt getoond, is goed gekozen. De stijl werkt spanningverhogend.

Naarmate de film vordert en meer antwoorden bloot komen te liggen, neemt echter de ongeloofwaardigheid ook toe. Het kost inspanning om de aard en de motivering van het gedrag van de personages te blijven vatten. Ik had wat goodwill en fantasie nodig om in het plausibele spoor te blijven.

De cast acteert sober. Perfect passend bij de sfeer en het met geheimen omkleedde misdrijf.

Ongemakkelijk boeiend en spannend.

Een heel behoorlijke horrorverrassing bestaande uit twee verhaallijnen die door elkaar lopend elkaar raken. Spannend. Spooky. Schriks. Prima onheilspellend sfeertje. Het acteerwerk is heel behoorlijk. Er is zelfs (onderkoelde) humor te bespeuren bij de personages. Ja, helemaal niet onaardig.

Na een klein uurtje film ontspoort het helaas allemaal een beetje. Het acteerwerk (tot dan toe goed) zakt wat in. De acties, de gebeurtenissen lijden onder die plotselinge 'overacting' en zien er opeens belachelijk uit. Het sinistere sfeertje is weg. De boeiende factoren zijn verdwenen.

Tegen het eind vindt de film de eerdere sfeer gelukkig weer enigszins terug. De slotscènes zijn dan wel weer 'over the top' maar absoluut heel genietbaar.

En zo kon de film toch nog als een prettig verrassinkje gekwalificeerd worden.

Niet bepaald een standaard horror. Het draait met name om sfeer en dramatiek. Verwacht geen grootse schrikeffecten of brute kills. Zo'n film is het niet.

Het is een sobere film. Het meest uitbundige ding in de film is het geweldige huis waarin zich het drama voltrekt. Een grote locatie met veel schemerige kamers. Erg sfeergevoelig.

Veel van het gebeuren, draait om suggestie. Er valt niet veel te zien. Veel hangt af van het acteerwerk en dat is gelukkig goed.

De dramatische opbouw is geweldig. Heerlijk duister en mysterieus. We volgen de twee personages in het huis terwijl zij zich bezighouden met het voltrekken van rituelen. Dat duurt lang en leidt in visueel opzicht tot weinig.

In psychologisch opzicht gebeurt er echter veel. De psychologische druk op de personages neemt gedurende het verhaal toe, wordt steeds ondraaglijker en neemt tenslotte horrorachtige vormen aan.

Veel daarvan wordt overgebracht door sfeer en suggestie. De monotone muziek is daarbij een belangrijk middel. Extra beklemmend is het daardoor zeker.

Desondanks boeit de film niet volledig over de hele linie. Want, hoewel over de hele linie sfeervol, dramatisch en beklemmend, kent de film nergens echt knallende hoogtepunten. Sfeer en drama houden goed stand, maar komen niet tot ontploffing. En als kijker zit je toch op momenten van ontlading te wachten. Tijdens de film zijn ze er slechts in beperkte mate. Het zijn heel bescheiden ontploffinkjes. Ietwat onbevredigend werkt dat wel.

En zo kun je 'A Dark Song' kenschetsen als absoluut sfeervol en beklemmend maar ook als monotoon en weinig explosief.

Sheriff met psychisch leed onderzoekt vreemde gebeurtenissen. Hij doet dat in een film waarin het accent meer gericht is op het drama dan op de horror.

Behalve een paar schrikmomenten, is de film namelijk niet erg eng. Het is de sfeer in de film die voor de spanning zorgt. Die sfeer is zwaarmoedig en wordt voornamelijk veroorzaakt door gemanipuleerde kleuren en minimalistische acteerwerk. Prima gedaan.

De dramatische ondertoon is best interessant. Zo'n getormenteerde sheriff in een afgelegen dorp waar conservatisme regeert, past goed in het verhaal. Zijn omstandigheden dragen bij aan de naargeestige toonzetting van de film.

De horrorkant is erg onderbelicht. Uit het kwade mysterie was meer te halen geweest. Niet alleen in presentatie, maar ook in verhalend opzicht. Er gebeurt gewoon te weinig. Meer achtergrond en geschiedenis was welkom.

Acteerwerk van Durand en Haas is prima.

In deze film worden twee jonge outsiders samengebracht, die beide afschuwelijke dingen hebben meegemaakt. Ze kennen elkaar niet, maar er is direct herkenning en een bepaalde vertrouwdheid. Toch zijn ze erg verschillend. Ongewone vriendschappen vind je wel vaker terug in (horror)films. Vaak is er in eerste instantie een soort evenwicht, omdat een gelijksoortig doel wordt nagestreefd. Uiteindelijk ontstaan er dan toch wrijvingen en leidt de gezamenlijke zoektocht naar het doel tot teleurstelling en volgt nog meer ellende en chaos.

De zoektocht van de hoofdpersonages in deze film is niet heel bijzonder. Is soms zelfs een beetje saai. Want hoewel er met de sfeer niets mis is, laat deze duistere coming of age-horror zijn personages nogal zwalken. Er is weinig aandacht voor karakterisering. De personages worden op een bepaalde manier toon gezet en aan die toonzetting wordt (behalve door wat terugblikkende snippertjes jeugdtrauma) inhoudelijk verder niets toegevoegd. De kijker leert hen niet beter kennen en er is dan ook weinig affiniteit met beiden.

De film geeft hier en daar wel een voorzichtige aanzet om de zielenroerselen van beide emotioneel geblokkeerde personages te doorgronden, maar die aanzet verdwijnt steeds in de duistere sfeer van de film. Op het moment dat de personages grondiger ontleed lijken te gaan worden, is er altijd wel een stukje geweld, een sinister shotje of wat verontrustend beeldmateriaal, dat afleidt en je weer terugtrekt naar de onheilspellende sfeer rondom de gebeurtenissen. De poging tot diepere karakteranalyse wordt er meteen door teniet gedaan. Het lijkt me opzet. Aan het tempo dat de film hanteert kan het haast niet liggen. Dat ligt nogal laag. In die zin is er ruimte zat voor wat meer investering in de personages, zou je zeggen. Het blijft echter aan de oppervlakkige kant.

Toch boeit het allemaal wel. Beide personages dragen een zware donkere last met zich mee, die zich op uiteenlopende manieren in hun gedrag manifesteert. De één ontsteekt in razernij. De ander trekt zich in zichzelf terug. We ervaren twee ongelijksoortige manieren om een trauma te verwerken. Toch is er verbintenis, ontstaat er hoop en zijn er tekenen van heling zichtbaar. Die kun je althans zien. Of niet. Dat hangt een beetje van je eigen levenshouding af, denk ik.

De setting is een bos. Heel dicht. Heel claustrofobisch. Het gebrek aan muzikale ondersteuning voedt dit gevoel. Erg blij word je er niet van. De personages zwerven en zwalken er rond. Op zoek naar de uitgang. Op zoek naar de verlossing, vermoed ik. Het bos lijkt dienst te doen als praktische en metaforische buffer tussen de hel waarin de personages zich bevinden en de buitenwereld waar de bevrijding en de heling mogelijk op hen wacht. Hoe dan ook. Sfeervol is het absoluut.

De film bevat enkele heftige en bloederige scènes, die zeer bevallen en mij een poging lijken om wat meer drive in het verhaal te krijgen. Dat is op momenten ook wel nodig. Zonder die scènes zou de film ten onder zijn gegaan in zijn eigen sfeer en toch wel erg taai en gezapig zijn geworden. Dat wordt nu voorkomen.

De film is een fantastisch drama met horrorelementen. De film vertelt een wreed en donker verhaal dat bijzonder sfeervol is geënsceneerd en af en toe op brute wijze shockeert. Niet verkeerd. Het is ook een film die meer had mogen investeren in de personages.

Een ruime voldoende.

De film baseert zich op de legende van de tandenfee. De fee die ’s nachts in de slaapkamer van een jongeling de laatste melktand omwisselt voor een gouden munt. Een sprookjesfiguur die als filantropische kindervriend bekend staat. In deze film is de tandenfee echter geen lief schepsel maar is zij de kwade opponent van een aantal inwoners van het vissersplaatsje Darkness Falls. Dit gegeven wordt meteen in de eerste scènes al intensief en actierijk uitgespeeld. De eerste scènes staan model voor de verdere film die met dynamiek en vaart is uitgerust.

Op het gebeid van bloed en gore is de film terughoudend. De elementen sfeer, actie en spanning spelen een grotere rol. Met name de belichting is in de film een belangrijk middel om sfeer te scheppen. Het spel met licht en donker wordt ondersteund door goede geluidseffecten en zorgt voor intense scènes .Scènes waarin schimmige bewegingen worden waargenomen. Scènes die een voortdurende dreiging in zich dragen. Scènes die af en toe explosief zijn. De film dendert van de ene scène naar de andere. Veel rust wordt de kijker niet gegund.

Hoofdpersonage Kyle is de spil in het verhaal. Hij heeft als kind een vervelende aanvaring met de fee gehad en draagt de psychische sporen van die ontmoeting nog immer bij zich. Somber, moedeloos en wraakzuchtig werpt hij zich in de strijd. Prima personage, dat wellicht nog iets beter uit de verf zou zijn gekomen als hij zich had bediend van wat galgenhumor. Opvallend trouwens dat de film in zijn geheel afziet van relativerende humoristische acties en teksten. Het is allemaal erg serieus. Beetje luchtiger had van mij gemogen.

Kyle is het enige personage met wat body. De overige personages zijn tamelijk plat vorm gegeven en dienen als speelbal der elementen. De tandenfee is weliswaar een zichtbaar door de computer gegenereerd product, maar dit feit wordt redelijk omzeild door haar nooit vol in beeld te brengen. Een dreigende werveling hier. Een plotselinge uitval daar. Op die manier wordt zij door de kijker niet heel storend als computersimulatie ontmaskerd en kan omringd door een verhullende duisternis dreigend haar ding doen.

Darkness Falls is leuk vermaak.

Ben zonder veel voorkennis aan de film begonnen en werd eigenlijk niet teleurgesteld. Pas na het bekijken vielen me de lage noteringen alhier op. Niet terecht, vind ik.

De opbouw is heel behoorlijk. Met steeds een tandje erbij doet men aan sfeerverhoging.

Geluidjes, schaduwen, beetje schrik. En dat werkt. Best ok wat de spanning betreft.

En als je bereid bent in het verhaal en in die sfeer mee te gaan, kent de film een paar geslaagde scary momenten.

Ondanks het sfeervolle geheel en de momenten van spanning moet wel gesteld worden dat de gebeurtenissen niet heel origineel zijn en daardoor hier en daar wat voorspelbaar. Toch komt de sleet er niet op. Het sfeertje, de momentjes en het acteerwerk behoeden de film voor een gevoel van mentale slijtage. Ik bleef in ieder geval bijna tot het einde geboeid. Bijna, want bij het zien van de slotscènes ging helaas toch wat opgebouwd krediet verloren.

Het slot is een heuse afknapper. In plaats van de sfeervolle apotheose die de film wel verdient, zijn de slotscènes teleurstellend simpel. De film eindigt zonder spannende finale en heeft aldus geen mooie kroon op de sfeervolle rest. Dat steekt.

Oei. Bijna alles is fout aan deze productie. Even snel de opvallendste ergernissen op een rijtje:

Slecht verhaal met nietzeggende personages.

Slecht acteerwerk van de cast. Geen uitzonderingen. Ik heb met verbazing gekeken naar dhr. Glover.

Afgrijselijke dialogen, waarbij de tekstuele abominatie en leegheid extra geaccentueerd worden door overdub van de stemmen van de zogeheten acteurs.

Zeer onecht ogende actie-en gevechtsscenes, waarin men theatraal neerstort, zelfs als er overduidelijk niemand wordt geraakt.

De muziek deugt wel, maar die strookt dan weer niet goed met de gebeurtenissen op het scherm. Slordig.

Het resulaat van deze onvolledige optelsom heet "amateuristische bagger".

In zwart-wit gefilmd. De beelden komen vanaf het begin hard en onpersoonlijk over.

Scary of spannend? Nee, niet echt. Wel een ijskoude sfeer. Het appartement en de hoofdrolspeelster stralen kou uit.

Er is weinig tekst. En de tekst die wel gesproken wordt, wordt met weinig intonatie uitgesproken. Die monotonie bewerkstelligt nog meer kou. En afstandelijkheid.

De sfeer is behalve ijskoud, ook onbehaaglijk. Ongemakkelijk. Dat wordt weer veroorzaakt door de kille afstandelijkheid. Op die manier ontwikelt zich nooit een band tussen kijker en filmgebeuren.

De vertelling stelt weinig voor. Magertjes. De beelden (veel lange statische shots) en de opgeroepen sfeer vullen het gebrek aan verhaal in en aan.

Tijdens het kijken voelde ik me trouwens ook ongemakkelijk. De oorzaak? Ik zat naar een film te kijken waarmee ik nauwelijks enige binding kon ontwikkelen. Het deed me niets. En dat kijkt erg ongemakkelijk.

Oh, het deed me dus toch iets.

Bij dit leuke regiedebuut van Bill Watterston moet je je vooral niet afvragen of er een bedoeling of een betekenis aan hangt. Neem de film gewoon zoals die komt. Het verhaal is creatief, slaat werkelijk op weinig en is gewoon hartstikke vermakelijk. Het gaat als volgt: Dave bouwt in de woonkamer van zijn appartement een labyrint van papier en karton. Hij betreedt het labyrint en verdwaald. De film die dat gegeven oplevert is hilarisch.

Dave Made a Maze is een klassieke avonturen- en fantasyfilm. Het verschil met andere films uit dat genre is dat de hele entourage bestaat uit karton en papier. En als je je daar niet door laat afleiden, is de queeste die door de vele kartonnen ruimtes voert een fantastische belevenis.

De film is springerig, dynamisch en kent weinig rustmomenten. De kijker wordt overstelpt met zoveel absurde en liefdevol gemaakte gadgets en effecten, dat hij gemakkelijk hier en daar wat over het hoofd zal zien. Het labyrint is een wilde puinhoop zonder zichtbare thematische verbintenis tussen de ruimtes. Geen ruimte lijkt op de andere. Het maakt de film stilistisch onrustig maar ook intrigerend en mooi.

Zo uitbundig en luisterrijk als de entourage is, zo plat zijn de personages. Hun relevantie gaat niet verder dan als doelmatig middel om de verborgen mysteriën van het labyrint te laten schitteren. Een prima deal. Het is immers veel spannender om uit te vinden wat zich na de volgende bocht gaat voordoen, dan verplicht intens te moeten meeleven met overprikkelde personages.

De dynamiek, de hectiek en de verandering van spijs zijn lange tijd heerlijk om te ondergaan. Desondanks verschijnt na een bepaalde tijd in de film een greintje vermoeidheid als gevolg van de grote hoeveelheid visuele indrukken. Niet verwonderlijk, maar toch een opvallend puntje.

Dave Made a Maze is een fantasievolle beleving en een stilistische puinhoop met veel oog voor detail. Hilarisch en zeer vermakelijk.

Regisseur Kevin Kopacka is afgestudeerd aan de kunstacademie van Berlijn. Zijn schilderijen worden wereldwijd geëxposeerd. Als regisseur en schrijver wordt hij vooral geïnspireerd door de horrorcinema uit de jaren 60 en 70. In zijn films probeert hij de fenomenen Kunst en Horror samen te brengen. Zijn film Dawn Breaks Behind the Eyes laat die opzet goed zien.

In esthetisch opzicht doet de film erg denken aan het gotische horrorgenre uit die dagen. De gebruikmaking van licht en ruimte roepen herinneringen op aan een gotisch werk als The Haunted Palace (1963). Ik heb het hier niet over een kwalitatieve vergelijking (The Haunted Palace is vele malen beter) maar puur over het creëren van een onheilspellende en surrealistische sfeer, waarin het gangbare en het logische niet meer bestaan.

De visuele composities die Kopacka daarbij gebruikt verloochenen zijn artistieke achtergrond niet. De film staat bol van de mooie plaatjes .Schitterende visuele pareltjes die zichtbaar goed zijn doordacht en (hoe kan het anders) affiniteit met de schilderkunst laten zien. Dit alles ondersteund door een sfeervolle setting, zijnde een gotisch slot. In een atmosfeer als deze is het verlaten van de realistische wereld en het betreden van een irreële dimensie gemakkelijk voorstelbaar. De vorm en de sfeer zijn goed.

Het verhaal boeide me minder. Het verhaal speelt met veranderende machtsverhoudingen tussen de personages. Het verhaal waarin de mannen gaandeweg als machteloos en impotent worden weggezet terwijl de vrouw aan kracht wint en haar recht op zelfbeschikking (her)ontdekt, gaat toch wel ten onder aan de visuele pracht. En niet alleen de visuele pracht is de schuldige. Het acteerwerk vond ik ook erg matig en stoorde me bij elke nieuwe scène meer.

Dawn Breaks Behind the Eyes is een visueel boeiende mengeling van horror, fantasy en kunst. Mooie beeldcomposities en een gotische setting zorgen voor een sinistere sfeer. De verhalende invulling bij de beelden is echter van een ander niveau en stelt teleur.

Een jockey, een ijsverkoper en een wonderdokter veroorzaken een komische wervelstorm op de paardenrenbaan en in een sanatorium. A Day at the Races is een turbulente komedie waarin de Marx Brothers met absurde en impertinente humor maatschappelijke conventies op de korrel nemen. De film is een aaneenschakeling van sketches, scherpe dialogen en muzikale intermezzo’s, waarbij de muzikale onderdelen mijns inziens teveel tijd in beslag nemen en een aantal sketches te lang duurt zodat ze hun scherpte verliezen.

De balans is een beetje zoek. Zo is daar een potentieel leuke sketch waarin Groucho zijn medische vaardigheden moet bewijzen, die te lang wordt gerekt. De sketch begint heerlijk absurd en scherp maar duurt simpelweg te lang, valt in herhaling, verliest scherpte en komt plots nogal fantasieloos en mechanisch over. Dat geldt ook voor de gebruikelijke gezamenlijke sketch van Groucho en Chico. In potentie leuk, maar de sketch emmert dermate lang voort op hetzelfde gegeven dat de scherpte en oorspronkelijkheid geweld worden aangedaan. En zo zijn er meer sketches die teveel tijd in beslag nemen. Meer sketches die door hun langgerektheid halverwege de lach doen verdwijnen.

Een obligaat romantisch plotje en de muzikale intermezzo’s zijn niet heel interessant. Er is één leuke muzikale uitzondering, die tegelijkertijd wat bevreemding opwekt vanwege de vele zwarte clichés die worden geëtaleerd. Het gaat om een zangnummer met negro-spirituals. Een behoorlijk lange sequentie die echter goed en vol afwisseling is geënsceneerd. Ook een sequentie die maar weinig aansluiting heeft met de rest van de film. Alsof ergens nog een ongebruikt stukje film werd gevonden dat vervolgens achteloos in de film werd geplakt.

A Day at the |Races is een film waarin veel is te zien, waarin grappig wordt gecommuniceerd en waarin veel turbulente scènes passeren. Het één is meer geslaagd dan het ander. Voor mij helde de weegschaal uiteindelijk iets over in het voordeel van de geslaagde onderdelen.

Een harde, duistere en sombere film. Day of the Outlaw hanteert niet de gebruikelijke romantische toon uit vele andere westerns uit de jaren 50. Regisseur André De Toth, een balling uit Hongarije en van 1944 tot 1952 getrouwd met actrice Veronica Lake, had met zijn westerns en zijn film noirs wisselend succes. Day of the Outlaw was geen succes. De film kreeg slechte kritieken en was een commerciële flop. Het publiek en de critici waren blijkbaar nog niet klaar voor een western in een film noir-jasje. Te afwijkend van de reguliere western.

In Day of the Outlaw zie je geen edelmoedige dappere held. In Day of the Outlaw wil eigenlijk niemand een held zijn. Iedereen is uit op zijn eigen voordeel en voor iedereen geldt slechts dat men wil overleven. Een grimmige film waarin de personages geen bijzonder aimabele lieden zijn, waarin vuistgevechten niet in een romantische saloonachtige setting plaatsvinden maar in een troosteloos decor van sneeuw en modder en waarin menigeen in de rug wordt geschoten. De grimmige realiteit was blijkbaar teveel voor de critici en voor het publiek.

Ambivalente personages. Sneeuw. Een mistroostige verzameling huizen. Bergen. Kou. Geboefte. Het zijn de kille elementen voor een heerlijk mistroostige western.