Meningen

Een romantische comedy, waarin twee mensen verliefd raken en vervolgens stuiten op allerhande vormen van tegenspoed. Gewoon zoals het hoort in een dergelijke film. Het verloop is dus niet verrassend. En de afloop is eigenlijk al meteen duidelijk. Ook dat hoort.

Wel aardig is de culturele toevoeging van Grieks-orthodoxisme versus Libanees islamisme. Uiteraard zijn de verschillen en de overeenkomsten tussen beide, de grootse bron van humor.

Het levert vooral een vrolijke film op met een paar leuke momenten en veel belegen “grappige” situaties.

Gewoon aardig kijkvoer. Niet bijzonder.

Ali Azoua is een Marokkaanse film die het verhaal vertelt van een paar straatkinderen in Casablanca. Onder regie van Nabil Ayouch werd de film met overwegend amateurs gedraaid. Met echte kinderen die hun leven op straat doorbrengen. De film begint welhaast als een documentaire als hij inzoomt op de sloppenwijken van Casablanca waar drie kinderen een bijzondere vriendschap onderhouden. Drie kinderen die gedwongen zijn om in een wereld te leven zonder ouders of andere volwassenen die voor hen zorgen. Kinderen die in een gekmakende mix leven tussen kind zijn en kind willen zijn, maar daartoe amper in staat zijn omdat het harde leven op straat hun dwingt om voor zichzelf te zorgen en volwassen beslissingen te nemen.

Om aan het harde bestaan te ontsnappen vluchten ze in hun fantasieën. De kleine Boubker droomt over zijn oom die hem een plek in zijn huis geeft. Kwitta kijkt naar de sterren en ziet mooie dingen die in de film als animaties worden vertoond. Omar zoekt vergetelheid in het snuiven van lijm. Alles helpt eventjes, maar bovenal is het steeds weer hun hechte vriendschap die tegenstand biedt aan de armoe en aan dreigingen van de politie en rivaliserende groepen kinderen.

Het documentaire-achtige begin maakt vrij snel plaats voor puur drama dat een intens beeld schetst avn de diepe vriendschap tussen drie kinderen. Drie kinderen met maar één doel. En dat is hun overleden vriend begraven, zodat hij in de hemel zijn droom kan najagen en het geluk vindt dat in het aardse bestaan niet voor hem was weggelegd. . Tegelijk kunnen ze met deze gezamenlijke inspanning hun eigen verlangen naar een beter bestaan minder hopeloos laten voelen. Met het regelen van het eerbare afscheid van hun vriend, lijken fantasieën bewaarheid te kunnen worden en is hoop meer dan een astract begrip.

Ali Zaoua is geen sentimenteel product dat gemakzuchtig meelijden oproept. Geen sentimentele aanklacht tegen het oneerlijke systeem dat wantoestanden toestaat. In de film worden de personages gespeeld door kinderen die zelf op straat leven. Dat maakt van de film een realistische weergave van de wereld van straatkinderen en geen huilerige.

Ali Zaoua is een indrukwekkende film. Een ontroerende film over kinderen zonder veel hoop op een betere toekomst. Toch zijn er glimpjes hoop. De onderlinge verbondenheid is groot en laat zien dat daaruit een onvoorstelbare kracht kan groeien die wellicht in staat is om fantasieën werkelijkheid te laten worden.

Ali Zaoua is een mooie, harde en ontroerende film.

Alice, Darling is in beginsel een onvoorspelbare film. Een paartje lijkt gelukkig met elkaar te zijn. Niets aan de hand dus. Zal wel een romantisch verhaaltje worden met de gebruikelijke ups en downs. Langzaam sijpelt echter het gevoel binnen dat de film geen romantisch verhaal gaat vertellen als in de relatie heel subtiel wat oneffenheden zichtbaar worden.

Op het moment dat de oneffenheden doorsijpelen, kan de film diverse kanten opgaan. De film zou een dramatische kant kunnen kiezen. Of als een mysterie of een thriller verder kunnen gaan. Omdat het verhaal de vrouw in de relatie centraal zet, zou de film zich zelfs tot een feministisch karakterstuk kunnen ontwikkelen. Het is sterk dat de film de kijker lang in het ongewis laat over de gekozen weg.

Een toxische relatie dus met mogelijkheden. Echter, hoe verder in de film, hoe voorspelbaarder het wordt. Tamelijk braafjes meandert het verhaaltje voort. Het lijkt een psychologisch drama te gaan worden dat nergens uitdagende golven vertoont. Neem bijvoorbeeld de karakterschets van de man in de relatie. Die is bijzonder eendimensionaal. Een overheersend, controlerend en manipulatief karakter zonder verdere laag. Met de inkleuring van het vrouwelijke karakter is het al niet veel beter. Timide, onderdanig en geestelijk verlamd zijn de eigenschappen die haar in deze film zijn vergund. Ergerniswekkend simplistisch en saai dus.

Na de introductie van de karakters laat Regisseur Mary Nighy de vrouw met een paar vriendinnen een weekendje weggaan. Zonder man natuurlijk. De weg die het verhaal vervolgens neemt is gemakkelijk in te vullen. Voor het overduidelijke einde zich aandient, passeren nog vele irrelevante scènes die steeds om de hete brij heendraaien. Uiteindelijk komt de film niet verder dan het afgeven van de volgende boodschap: verlaat je man, als hij niet goed voor je is. Wauw! Dat is nog eens een revelatie met impact. Die boodschap had ik echt niet zien aankomen.

Vroeger namen mijnwerkers een kanarie in een kooitje mee naar beneden. Het vogeltje is veel gevoeliger voor giftige gassen dan mensen. Als het vogeltje opeens dood in zijn kooitje lag, wees dat erop dat men maar beter rechtsomkeert kon maken. Het ouderwetse alarmsysteem wordt in de verre toekomst blijkbaar nog steeds gebruikt op de planeet die door Weyland Industries is gekoloniseerd om zijn bodemschatten te exploiteren. In het begin van de film is zo’n kooitje kortstondig te zien. In de eerste plaats doet het mij goed dat in de verre toekomst kanaries niet zijn uitgestorven. In de tweede plaats is het verheugend te constateren dat deze ouderwetse methodiek heeft standgehouden en niet in handen is gegeven van een of andere kunstmatige intelligentie.

Protagoniste Rain en haar androïde kameraadje Andy, die is gezegend met wat programmeerfoutjes, zal het worst zijn. Het enige dat zij willen is de planeet verlaten waarop zij een soortement wurgcontract uitdienen in dienst van Weyland Industries. Samen met een groepje dat er net zo over denkt, komen zij na wat gedoe terecht in een ruimtestation dat om de planeet cirkelt. Daar treffen zij een destructieve levensvorm die ons natuurlijk al bekend is uit andere films uit de Alien franchise.

De film is gesitueerd tussen het eerste en het tweede deel van de Aliencyclus. Het is dus te verwachten dat regisseur en schrijver Fede Alvarez het destructieve monster niet definitief het loodje laat leggen. De spanning zit ‘m dan ook in de vraag wie van het groepje de strijd met het monster zal overleven. Met het claustrofobische Don't Breathe (2016) bewees Alvarez dat hij goed in staat is om een spannende film te maken die zich in een beperkte ruimte afspeelt. Hier en daar is de film inderdaad beklemmend. Over het algemeen valt het allemaal wat tegen.

Het treffen met het monster is voor het groepje een nieuwe en spannende ervaring. Niet voor de kijker. Die weet al wat er gaat komen. Het groepje heeft echter geen idee welke bedreiging zich in het ruimtestation bevindt. Bij hen komen de langzame opbouw van de spanning, de schrikmomenten en de vertwijfeling veel harder aan dan bij de kijker. Voor hem is het gesneden koek. Het aangezicht en de werkwijze van het monster kunnen dan enkel nog enerverend werken als die in een beklemmende sfeer gebeuren. Die sfeer lukt zo nu en dan. Maar eerlijk gezegd werkt de entourage van het ruimtestation over het algemeen niet die spanning op die de eerste films uit de reeks wel opriepen. Alvarez houdt zich met Alien: Romulus strikt aan de regels die Ridley Scott heeft opgelegd en die zijn uiteraard bekend en leveren weinig verrassingen op.

Aardige film met aardige momenten. Ook een film over veel van hetzelfde. Over Nina namelijk. Een bitchy, brutaal, egoistisch, adrem en onredelijk persoon. Nina is er een film lang. In elke scène. Nina is op een confronterende manier niet zichzelf. Nina is stand-up. On stage en in het echte leven. De film laat dat gegeven uitgebreid op de kijker inwerken. Iets te nadrukkelijk en iets te uitgebreid, naar mijn mening. Niet steeds even boeiend.

De film toont een aaneenschakeling van onaangename gebeurtenissen die (zoals de titel al zegt) over Nina gaan. Opvallend genoeg is er amper een hilarisch en verlichtend moment waar te nemen. Er valt weinig te lachen. De stand-ups gaan bijna zonder uitzondering over Nina’s seksleven en over mannen. En dan op grove en cynische en zwartgallige wijze. Haar gedrag na de show is het gedrag in de show. Eerlijk en consequent. Maar ook deprimerend en zelfvernietigend. Het is niet eenvoudig om met Nina te sympathiseren.

Na een tijdje is een uitbraak uit die routine erg welkom. Dat duurt even, maar gebeurt gelukkig wel.

Eigenlijk draait de film om die ene scène. 't Is wat. Eén scène die er toe doet. Eén scène die anders is dan elke andere scène in de film. Eén scène die een waarachtig gevoel oproept. Een prachtscène waarin we te weten komen waarom Nina is zoals ze is. Ik kreeg meteen sympathie voor haar. Toen pas.

Geweldige rol van Winstead. Ze speelt Nina voorteffelijk. Bitchy, zwartgallig, depressief en onaangenaam uitgelaten. Onder de indruk. Over de film minder.

Zonder hoop en zelfdestructief, maar ook onverzorgd en viezig. De hoofdpersoon laat het met overtuiging zien. De film is een sprekende en beeldende monoloog van zelfbeklag en zelfmedelijden en toont tamelijk indringend hoe uitzichtloos en deprimerend het bestaan van de hoofdpersoon is.

Ondanks zijn erbarmelijke en meelijkwekkende omstandigheden, wekt hij bij de kijker absoluut geen sympathie op. Daarvoor leidt de hoofdpersoon dan weer een te doelbewust uitzichtloos en hopeloos bestaan. Heel deprimerend. Toch zit je de hele film met hem opgescheept. En dat feit levert af en toe plaatsvervangende vermoeienis en wanhoop op. Ja, de hoofdpersoon brengt heel wat teweeg. Knappe rol van Trammell.

In de film worden de viezigheid en de hopeloosheid onderstreept door een gelige waas. Gezien de niet te missen tragiek van de hoofdpersoon lijkt het een overbodige accentuering, maar het werkt extra inwrijvend. Op een rare manier voelt het wel lekker.

Het verhaal is doorsneden met flashbacks voor een beter begrip van de huidige status van de hoofdpersoon. De flashbacks maken zijn gedrag begrijpelijker, maar leveren geen bijdrage om met hem te sympathiseren. Ook hier geen verzachtende vioolmuziek.

De muziek die wel klinkt, heeft evenals de gelige waas een benadrukkende rol. Stemmige negro-spirituals begeleiden de wanhoop en de desillusie. Ook lekker.

Een gevoelvolle film, maar ook een film met een hopeloos deprimerende verhaalloop. Intens. Na het bekijken van de film was mijn behoefte aan lichte nakost groot.

Komedie met erg weinig leuke situaties of grappige dialogen. Er valt niet veel te lachen.

Plotje is al niet erg opzienbarend, maar dat zegt op voorhand natuurlijk niet alles. Met wat gestoorde personages, wat gekke ontmoetingen, wat klunzigheid en wat leuke plottwists wordt een mager plotje nog wel eens intelligent opgerekt. Dat zijn zo van die dingen die een verhaal of situatie net even interessanter en scherper maken en vaak een versterkend effect op het komische gehalte van een film hebben. Helaas zijn het juist deze dingen waaraan deze film een chronisch gebrek heeft.

Veel belegen grappen. Veel voorspelbaarheid. Geen hilarische personages. En slechts een paar scènes die met enige welwillendheid een grimasje opwekken. Het is niet geweldig.

Het duo Simmons/Hirsch is op zich nog wel te pruimen. Er is ergens wel iets van een klik, maar door gebrek aan komische inhoud knettert het onvoldoende en wordt hun komische potentie onvoldoende benut.

Nee, niet grappig, dit.

Een rustig en enigszins verontrustend drama van schrijver en regisseur Andrew Haigh over de alleenstaande scriptschrijver Adam die zich in de werkelijkheid verliest. Behalve dat hij de enige bewoner in een hoog flatgebouw. lijkt te zijn en zijn eigen universum lijkt te hebben gecreëerd, observeert de camera hem ook nog eens minutenlang als hij sprakeloos en zonder duidelijk doel door het beeld beweegt. Hij is eenzaam. De eenzaamheid voelt drukkend en houdt gelijke tred met het gevoel dat iets niet helemaal in balans is. Herinneringen en fantasie dringen zich op. Op een bepaald moment is onduidelijk wat in het verhaal waar is en wat inbeelding.

De enscenering is gevoelvol maar solide, is in melancholie gedrenkt en kenmerkt zich door een immer rustige ondertoon. De film vertelt twee verhalen. Het eerste vertelt over de prille liefde tussen de twee mannen Adam en Harry. Twee verloren zielen die elkaar vinden. De een heeft al vroeg zijn ouders verloren, worstelt daar nog mee en heeft aan een schrijversblokkade. Over de ander kom je niet veel te weten maar is zichtbaar een gekwetst persoon. Adam is niet meer de enige bewoner van de woontoren. Er lijken nu twee bewoners te zijn die een eigen universum. hebben gecreëerd. Hun verhaal speelt zich in die eigen afgeschermde microkosmos af.

De tweede verhaallijn draait om Adam en zijn familie. In zijn ouderlijk huis ontmoet hij meermalen zijn ouders die hij al vroeg in zijn leven heeft verloren. In hoeverre die ontmoetingen echt zijn of zich alleen in Adam’s hoofd afspelen is niet duidelijk. Heel belangrijk is het antwoord ook niet. Van meer belang zijn de gesprekken die hij met zijn ouders voert. Ontroerende en tragikomische gesprekken zijn het. Ze bieden vertroosting en zijn voor Adam een krachtig middel om met het vroege verscheiden van zijn ouders in het reine te komen.

De film neemt de tijd om beide verhalen te vertellen. Dat leidt hier en daar tot wat saaie momenten, maar beide verhalen hebben voldoende inhoud om die momenten te overleven en geboeid te blijven kijken. Als na een dik uur film de beide verhaallijnen verstrikt raken, levert dat prachtige beleving op. In de samensmelting ontlaadt de opgebouwde spanning zich en komt de sfeer van vervreemding en melancholie die de film beheerst, volledig tot zijn recht. Goed acteerwerk helpt. All of Us Strangers biedt gevoelvolle tragedie. Goeie film.

Een sombere en beklemmende beschouwing van de denk- en leefwereld van een jongen die niet in het reine is met de afwezigheid van zijn vader.

Met name de psychedelisch aandoende droomscenes en hallucinaties zorgen voor de dreigende en beklemmende sfeer. De handheld camera (waar ik geen fan van ben) draagt zeker bij aan deze sfeer en werkt hier constructief. Muziek en subcultuur spelen tevens een belangrijke rol.

Het heel behoorlijke spel van de hoofdpersoon garandeert geloofwaardigheid, maar zorgt niet voor empathie. De overige spelers (met eveneens behoorlijk spel) wekken die empathie ook niet op. Er blijft helaas afstand tussen kijker en vertelling.

All Through the Halls is een independent filmproductie die voor de somma van 5000 euro werd gemaakt. Dat kan dus niks zijn, denk je dan. Valt mee. Niet dat de film erg goed is, maar de film is zichtbaar met passie gemaakt, heeft een paar aardige plotwendingen en houdt gedurende de speelduur de aandacht redelijk vast.

De film begint met de introductie van nachtwaker Ben die een groot magazijn bewaakt. We volgen hem op zijn ronde door het schaars verlichte pand. Er gebeurt eigenlijk niets, maar toch ook weer wel. Het geluid van zijn voetstappen klinkt hol en een rinkelende telefoon klinkt snerpend hard. De camera zit dicht op zijn huid. Er ontstaat voorzichtig wat spanning. Heel voorzichtig komt de kijker iets over Ben te weten. Zonder heel specifiek te zijn, wordt duidelijk dat Ben een schimmige achtergrond heeft en wordt lastig gevallen door iemand uit zijn verleden. Het wordt zelfs een beetje raadselachtig.

Meer personages worden geïntroduceerd. Het gaat om een trio dat in de loods inbreekt. Hun onderlinge verhoudingen zijn niet erg harmonieus. De film vertelt hun verhaal parallel aan dat van Ben. Dat gebeurt gedeeltelijk in flashbacks en is niet heel boeiend.. In de loods ontwikkelt zich vervolgens een soort schaakspel met personages die hun best doen elkaar niet tegen te komen. De film slaagt erin de kijker enigszins nieuwsgierig te maken naar het antwoord op de vraag wat er zal gaan gebeuren als de personages elkaar onvermijdelijk wel tegenkomen.

De vertelstijl is best leuk. De camera volgt om en om steeds een ander personage. Het perspectief wisselt voortdurend. Als gevolg daarvan herhalen scènes zich maar dat gebeurt steeds vanuit een andere invalshoek. Het wisselende perspectief voorziet de kijker van meer en andere informatie en zorgt ervoor dat de diverse verhaallijntjes langzaam samenkomen. Het concept is niet nieuw, maar acceptabel gedaan en zorgt voor wat dynamiek in het weinig opzienbarende verhaal. Het verhaal is af en toe een beetje spannend ,maar meestal niet.

Technisch ziet de film er wel gedegen uit, maar inhoudelijk is het maar magertjes. Daarbij komt dat als je eenmaal aan het filmische kunstje gewend bent, het zelfs een beetje saai wordt. Ik ondervond daarnaast afstand tot de personages. Geen van hen interesseerde me echt. In het laatste stuk herpakt de film zich gelukkig enigszins met wat plotwendingen en wat actie. All Through the Hall is vast een leuk experiment geweest voor de maker. De amusementswaarde voor de kijker laat echter te wensen over.

Een film die zich afspeelt in de grote stad Mumbai in India. Geen typische Bollywood film. Althans geen film die ik met mijn geringe kennis van de Indiase cinema als typisch voor Bollywood zou kenmerken. In deze film geen bonte veelkleurigheid en zang- en dansscènes. Zelfs de actiescènes ontbreken. Misschien is de reden van soberheid gelegen in het feit dat de film voor het grote deel een Franse productie is.

De film vertelt over drie vrouwen uit drie generaties. Elk verschillend van de ander. Elk met haar eigen sores. Elk alleen, maar onderling verbonden. In een heel rustig tempo duikt het drama steeds dieper de leefomstandigheden van de drie vrouwen in. Heel geleidelijk worden de vrouwen geïntroduceerd. Heel geleidelijk worden steeds brokjes informatie aan de individuele vrouwen gekoppeld. Aan Prabha die met een man is getrouwd die in Duitsland werkt, maar die ze nooit ziet en amper spreekt. Aan Paryaty die de oudste van de drie is en evenals Prabha een ander geen diepere inkijk in haar leven gunt. En tenslotte aan Anu die de jongste, de nog niet gedesillusioneerde en de meest opene is van de drie vrouwen. Zij heeft een stiekeme relatie met een Moslimman. Iets dat in de Indiase samenleving niet op prijs wordt gesteld. Een samenleving met strenge normen en waarden, zo blijkt. Veel van hetgeen in de film gebeurt, vindt derhalve noodgedwongen in het verborgene plaats.

In een tijdsbestek van twee uur schildert de film een portret van het leven in de miljoenenstad Mumbai aan de hand van de drie vrouwen en een aantal minder prominente personages die in de stad wonen en de stad iedere dag meemaken. Allemaal zijn ze op zoek. Op zoek naar betere omstandigheden en persoonlijk geluk. Regisseur en schrijver Paval Kapadia gebruikt haar drie protagonisten als middel om maatschappelijke misstanden in India te tonen. En die misstanden passeren dan ook. Zo komen onder andere de kloof tussen arm en rijk, de achterstelling van Moslims en het tekort aan woonruimte aan bod. Het geluk ligt in Mumbai bepaald niet voor het oprapen.

Dat Kapadia haar voetsporen heeft liggen in het maken van documentaires is zichtbaar in de nauwkeurige observaties die de camera als bij toeval registreert. Gedrag en handelingen van de personages voelen namelijk erg naturel aan. Soms is het alsof je je in een documentaire bevindt. In een aaneenrijging van losse indrukken. Een reeks losse fragmenten die chronologisch zijn gerangschikt. Soms is het alsof de camera zonder strikte aanwijzingen van de regie gewoon maar spontaan registreert wat er gebeurt. Het is daarom dat de film wat chaotisch maar tegelijkertijd ook authentiek oogt. Her chaotische aspect zorgt voor een brok dynamiek in de film. Het authentische aspect zorgt voor een gemakkelijke inleving in de personages.

All We Imagine as Light is geen vrolijke film. Ondanks de vele problemen die aan de personages knagen, waart er op een bepaalde poëtische manier toch altijd een gevoel van hoop rond. Een gevoel dat dingen kunnen veranderen. Daarnaast bestaat een enorme onderlinge solidariteit die de drie vrouwen onderling verbindt en hun de kracht geeft om de confrontatie met weerstanden aan te gaan. Van de samenleving die de oude tradities stevig omarmt, hoeven ze niets te verwachten. Ze zorgen daarom zelf voor de lichtpuntjes terwijl op de achtergrond het ongrijpbare en logge wezen van de miljoenenstad Mumbai als altijd duister op de loer ligt in afwachting van een kans om de lichtpuntjes weer te doven. Fijne film dit. Hij kroop heel geleidelijk onder m’n huid.

De inslag van een meteoriet verandert de vader van tiener Bucky in een bloeddorstige zombie. Dat komt mooi uit. Het is Bucky's droomt om een groot filmregisseur te worden. Behalve veel passie en een bejaarde camcorder beschikt hij niet over veel andere middelen om een film te maken. Nu beschikt hij opeens over een perfecte hoofdrolspeler voor zijn horrorfilm. Regisseur en schrijver Bucky Le Boeuf geeft zijn protagonist zijn eigen naam en maakt met All You Need Is Blood een film waarin zijn jonge alter ego de hoofdrol speelt.

De film is een hommage aan Braindead (1992)van Peter Jackson. Evenals de protagonist in die film is Bucky een nerd en buitenbeentje, wiens enige ouder geïnfecteerd raakt en hij er niet in slaagt de situatie onder controle te houden. All You Need Is Blood is minder uitbundig. Minder gore, minder personages, minder grappig. De film heeft zijn momenten maar mist ondanks de passie die uit de film spreekt en de sympathieke cast, echt komische momenten en doelgerichtheid. Het is een charmante film die teveel als los zand aanvoelt en geen mooi rond geheel vormt. Het is nogal rommelig, springerig en stuurloos en dat zorgde bij mij voor concentratieproblemen.

All You Need Is Blood is een sympathieke film waaruit passie voor de filmkunst spreekt. Geboeidheid is er vanaf het begin maar ik voelde die geboeidheid in het verloop wel afnemen. Er zijn gelukkig voldoende leuke momenten en voldoende leuke teksten die maken dat de concentratie steeds net niet helemaal wegebt. All You Need Is Blood is een film die hier en daar vermakelijk is en is ook een film die dat hier en daar niet is. Een sympathiek initiatief dat middelmatig tot redelijk is uitgewerkt.

Net als de eerste film is deze film wederom een luchtig aftreksel van Indiana Jones. Zelfs de score van Jerry Goldsmith (wiens muziek vanwege de geringe kosten gewoon werd hergebruikt) refereert weer flink aan de heroïsche muziek van John Williams. Hoewel Michael Linn als verantwoordelijke voor de muziek staat aangemerkt is zijn muziek ondergeschikt aanwezig. Goldsmith is de man.

Het tweede deel is veel minder dan de voorganger. In King Solomon's Mines werd de onzinnigheid met verve en met een onbesuisde vreugde uitgebuit. Op die maniet vielen de conceptionele en financiële tekortkomingen niet heel erg op.

In The Lost City of Gold is dat anders. De onzinnigheid is een kunstje geworden. De financiële middelen waren niet veel beter, maar in plaats van dezelfde luchtige aanpak is de onzinnigheid een aspect waarover goed werd nagedacht. De onzinnigheid valt juist daardoor veel te geconstrueerd uit. De lichtzinnige vreugde waarmee de voorganger tot stand kwam, ontbreekt hier bijna volledig. Deze film is gewoonweg stompzinnig. De film oogt leeg en kunstmatig en genereert een gevoel van verveling en moeheid.

The Lost City of Gold is een idiote film.

De titel is wat misleidend want over het weer wordt in deze film niet gesproken. In het universitaire milieu waarin hoofdpersonage Clara zich bevindt, praat men hooguit over het weer als exponent van een discussie over het klimaat. Ook in haar privéleven is Clara niet omringd door mensen met een grote interesse over de dagelijkse weersvoorspellingen en is er weinig aandrang om over het weer te causeren.

Levert dit gegeven de film nu een stortvloed aan interessante gespreksstof op? Nou, nee. Niet echt. Aan informatievertrekking doet de film amper. Om die reden borrelen er tijdens het kijken steeds meer vragen op die maar niet worden beantwoord. Een frappant voorbeeld van zo’n vraag betreft de afkomst van Clara en de maskerade daaromheen. Clara stamt uit een boerengehucht in het voormalige Oost-Duitsland. Zij verbergt die achtergrond voor de welgestelde elitaire collega’s aan de universiteit en gaat helemaal op in dezelfde hooghartige manier van doen. Waarom Clara, die wel een houterige maar niet per se een onzekere indruk maakt, dat heel consequent doet, is een van de prangende vragen die ik mij steeds stelde. Ik kreeg de indruk dat er iets meer dan pure schaamte aan de hand was. Maar wat dat dan zou kunnen zijn?

De film wordt maar zelden concreet. Veel blijft hangen in veronderstellingen. In leegheid. Als Clara een weekendje naar haar ouderlijk huis gaat, koketteert ze gretig met de vage intellectuele exotica die zij als promovendus in de grote stad heeft opgedaan. Intellectuele bagage waarmee ze de eenvoudige burgers hoopt te imponeren. Je zou zeggen dat regisseur en schrijver Annika Pinskes naar een of ander psychologisch conflict toewerkt. Of iets als ontheemding wil thematiseren. Ik veronderstel maar iets. Concreet wordt het immers niet. Soms wenste ik tijdens het kijken vurig dat er over het weer werd gepraat. Dat is ook absoluut niet interessant maar is in ieder geval concreet en voelt tenminste niet zo leeg.

Achteraf blijkt de bijna saaie opening van de film een prima opening. De film start met een tamelijk standaard situatie waarin een zielige vrouw wordt bedrogen door een womenizer. Ach en wee, en veel sympathie voor de bedrogen vrouw. Dit zijn de obligate condities waaronder het verhaal langzaam zijn vorm vindt. In eerste instantie niet heel bijzonder. Gezien het thrillerlabel ligt het wraakmotief immers erg voor de hand. Dus wat nu? is dan de terechte vraag. Wordt het gaap of wordt het nog wat. Spannend en interessant bijvoorbeeld.
En op het moment dat die vraag oprijst, komen langzaam en verrassend de werkelijke contouren van het verhaal boven drijven en gaat de film een spannende en interessante kant op.
Een verhaal dat er anders uitziet dan verwacht. Een verhaal dat psychologische terreur en dwang verkent en in donkere hoekjes van de menselijke geest belandt. Ook een verhaal dat absurde surrealistische scènes afwisselt met platte gore. En tenslotte een verhaal dat twee getormenteerde zielen samenbrengt waardoor de film in een dreigende en ongemakkelijke sfeer van gekte, bezittingsdrang en jaloezie terechtkomt. Een sfeer die beangstigend en prachtig tegelijk is.
Somber gefilmd en aldus de sinistere atmosfeer benadrukkend door de keuze voor grauwe kleuren, grijze weersomstandigheden en mooie maar treurig stemmende locaties.
In deze atmosfeer van grauwheid en somberheid met onderliggende dreiging is een beetje verlichting welkom. Die verlichting is er weinig. Te weinig. Slechts één scène schiet mij te binnen als de gekke Lola Dueñas opeens een lied aanheft terwijl zij op het punt staat een dode vrouw in stukken te snijden. Surrealisme ten top en bevrijdend humoristisch tot en met.
Een hilarisch moment, dat overigens alleen dan werkt als de personages geloofwaardig serieus en zonder speelse bijwerkingen zijn uitgewerkt. Strak en herkenbaar vormgegeven met vaste normen en waarden en voorspelbaar gedrag. Personages die niet van hun lijn afwijken. De contradictie in het gedrag van Lola Dueñas doet het 'm in dit ene hilarische geval. Een ijzersterke scène die naar meer smaakte.
De personages blijven ondanks hun voorspelbaarheid een mysterieuze uitstraling houden. De traumatische achtergronden en oorzaken voor hun gedrag worden nooit helemaal duidelijk. Het blijft bij vingerwijzingen en tipjes. De verleiding om dieper in de zieleroerselen van de personages te duiken wordt een film lang gepareerd. De film blijft daardoor prettig kijkbaar en verzandt niet in verklarende valkuilen die vertragend werken en het kijkplezier onnodig afremmen.
Fijne film en Lola Dueñas staat vanaf nu in mijn top10 van doodenge vrouwen.

Een vrouw probeert gewoon verder te gaan met haar leven, hoewel haar iets verschrikkelijks is overkomen. Ze is verkracht.

De film is functioneel, nuchter, bijna onderkoeld geënsceneerd. Soms lijkt het alsof de camera een toevallige toeschouwer is die per ongeluk meekijkt met de personages. De camera zit niet dicht op de huid maar registreert de gebeurtenissen (meestal) met een zekere afstand. De film krijgt er bij tijden een documentaire-achtige indruk door.

De acteurs gedragen zich even losjes als de camera. Ze acteren à l‘improviste, lijkt het wel. Ze doen hun ding zonder daarbij op de positie van de camera te letten. Ook valt hun slechte verstaanbaarheid op. Ik red me goed met de Duitse taal, maar in dit geval was ik blij dat er vertaling voorhanden was. Tegelijkertijd vroeg ik me af of hier sprake is van slechte regie of van regisserende opzet.

Ik neig naar het laatste, hoewel ik geen zekerheid heb. Het lijkt me gezien de ingetogen, gereserveerde en koele houding van hoofdpersonage Janne logisch dat de regisseur heeft geprobeerd het innerlijk van de film synchroon te laten lopen met haar belevingswereld. Een wereld van afstandelijkheid, ontwijking en ontkenning. Het gevolg is dat elke scène in de film eveneens afstand heeft tot de kijker. Van hevige betrokkenheid met het verhaal en de personages is absoluut geen sprake.

De film neemt wat veel hooi op de vork als de regisseur zonodig een ander en mannelijk perspectief wil belichten. Heel nobel om een tegenperspectief te willen bieden voor het leed van Janne, maar het voelde niet gemeend en overbodig aan. De lijntjes zijn inspiratieloos en vergezoch en hebben eigenlijk nauwelijks raakvlakken met de problematiek van Janne. De meerwaarde is gering. De boodschap die naar ik aanneem is dat een agressor (man) ook lijdzaam kan zijn, komt erg geforceerd over.

De documentaire-achtige vorm waarin de film is geschoten, geeft de afstandelijke houding van Janne goed weer. Nadeel is dat de gebeurtenissen in de film verder weinig indruk maken. Enige empathie wordt door de gekozen vorm niet opgewekt. Geen actie of handeling raakt de kijker. De kijker registreert slechts. Hij voelt niets. De film deed me derhalve weinig.

Een korte film van David Lowery die ik kende van geheel andersoortige werken als A Ghost Story (2017) en The Old Man & the Gun (2018). An Almost Christmas Story is een Disney productie en een animatiefilm. Een film die het kerstfeest als thema heeft. Andere koek dus. De film vertelt van de kleine uil Moon die per ongeluk in de mensenwereld verzeild raakt als de boom waarin hij zich heeft genesteld wordt omgekapt om dienst te doen als publieke kerstboom in New York. De film is gericht op kinderen, maar is als volwassene ook leuk om te kijken.

Zoals vaker bij Disney worden pratende dieren ingezet. In New York maakt Moon kennis met pedante duiven en met het meisje Luna. En zoals dat gaat in een kerstfilm is er eerst wat afstand maar komen de getekende personages dichter en dichter tot elkaar. En zo kijk je naar een hartverwarmende korte film met een lief en verloren uiltje in de hoofdrol dat met grote ogen de vreemde wereld bekijkt waarin hij is terechtgekomen.

De animatie ziet er mooi uit en doet denken aan klassieke stopmotion. Uiteraard is de film computer-gegenereerd en dat is zichtbaar, maar de animatie bezit desondanks een fijne klassieke charme. Leuke setting ook. De figuurtjes bewegen zich in een andere wereld dan de onze. Wel een wereld die heel nauw met de onze is verweven. Een sprookjesachtige versie ervan, zou je kunnen zeggen. De figuurtjes, de setting, de mooie animatie en de humor maken van An Almost Christmas Story een vermakelijke korte film.

Muziek is een constante factor in het leven van velen. Ook in het mijne. Muziek begeleidt en onderstreept gevoelens van vreugde, verdriet, angst, melancholie en geluk. Om maar wat te noemen. Muziek is er in ontelbare soorten en maten. Toch is het vaak een bepaalde band, een bepaald album of een bepaald nummer dat in de herinnering springt omdat het met een bepaald gevoel is verbonden. Alleen al in dat opzicht was Almost Famous een heerlijke beleving.

Almost Famous is meer. De film bezit een emotionele structuur en een drive die je in een hartroerend muziekstuk ook aantreft. De film heeft een thema en een plotlijn. Ze zijn herkenbaar als basis en leidraad maar bevinden zich maar zelden op de voorgrond. De film focust veel meer op de personages. Op de improvisatorische componenten. Interessante personages als William die als minderjarige journalist de band Stillwater op tournee volgt en zijn horizon behoorlijk verbreedt. Personages als Penny die als fan de band volgt en voor Russel, de gitarist van de band, een smakelijk hapje is. Het zijn personages als deze die verantwoordelijk zijn voor het melancholische gevoel dat na afloop van een goede film altijd nog even blijft hangen. Ach, je herkent het wel. Het is dat jammere gevoel dat de film is afgelopen.

Almost Famous is meer dan alleen muziek en personages. De film dompelt de kijker onder in een veelheid aan ervaringen en belevenissen die onderling zijn verweven en worden gevoed door emotionele extase en depressie of zich daartussenin bevinden. Emoties zijn in Almost Famous altijd voelbaar maar slechts zelden duidelijk herkenbaar. Fascinerend. Aan het einde van de film stelt William aan Russel de vraag wat hij eigenlijk zo prachtig vindt aan muziek. “To begin with…Everything", luidt het antwoord. Ik zou hetzelfde antwoord kunnen geven op de vraag: wat vind je nu zo prachtig aan Almost Famous?

Ik zal het tot slot toch iets uitgebreider proberen te verwoorden. Almost Famous is een liefdesverklaring aan de muziek en aan de belangrijke en minder belangrijke momenten die het leven bepalen. Ongelooflijk sfeervol. De muzikale omlijsting indrukwekkend. Memorabele scènes en gedenkwaardige momenten. Intrigerende karakters en pakkende dialogen. Kortom, Almost Famous is een heerlijke film.

Vervelende komedie.

Perry in een aflevering van Friends gaat nog. Perry in een langspeler gaat niet. De man beheerst slechts een paar mimische truukjes die je in beginsel welwillend aanschouwt, maar die in een film van 90 minuten ongelooflijk gaan irriteren. De man is niet grappig.

Als zijn tegenspeler dat evenmin is, moet het verhaal de kar trekken. Het verhaal is erg flauw en slaat nergens op. Dat hoeft geen bezwaar te zijn, want met wat scherpe tekstjes, komische situaties en een behoorlijke aankleding, kom je al een heel eind. Helaas, bezit de film niets van dat alles.

Paar sprekende voorbeelden. Als een gemiddelde indiaan er uit ziet als Winnetou en een tentenkamp als iets uit een noodlijdend pretpark, is het echt hopeloos. Als iemand zich enkel schreeuwend door de film beweegt zonder daarbij een grappige zin uit te kramen of iets wezenlijks grappigs te doen, is het echt hopeloos. Als het toppunt van hilariteit iemand is die zich het leplazarus zuipt en vervolgens na het uiten van een volzin in katzwijm valt, is het echt hopeloos. Schaamtevol onleuk is het.

Slechts één grap is geslaagd. Een running gag waarin een arend en een ei voorkomen is leuk. Het is het enige dat grappig is. Verder heeft niets in de film met komedie te maken.

Trage mystiek in een ijzig landschap.

Sombere film met mystieke tintjes over de traumatische scheiding tussen een moeder en haar zoon. Film die is gevuld met onverwerkt leed, onuitgesproken issues en algehele koude onbewogenheid.

De reden van de verwijdering tussen moeder en zoon wordt in een langzame verteltrant in stukjes en beetjes verduidelijkt. Dat gebeurt in flashbacks. Het perspectief schuift daarin heen en weer tussen moeder en zoon. Een keuze die zorgt voor objectiviteit in het verhaal.

De handheld-camera zit dicht op de sombere personages. De kleinste beweging wordt geregistreerd. Het voelt intens en ongemakkelijk.

Een mistroostig sneeuwlandschap zorgt voor een koude en neerslachtige sfeer. Het perfecte decor voor het treurigstemmende verhaal dat wordt verteld.

De intense slotscene verwarmt iets, maar niet genoeg om de somberheid te verdrijven.

Veel blijft ongezegd en onduidelijk. Als kijker zocht ik daarom steeds naar een verklarende betekenis in al die gebaren en in al die details die de camera zo bewust projecteerde. Dat keek behoorlijk vermoeiend en leidde in mijn geval trouwens tot generlei openbaring.

Die aandachtige studie stond ook een genoegzame ontwikkeling van gevoelens van medeleven of medelijden met de personages behoorlijk in de weg. Erg vervelend.

Veel drama en weinig comedy in deze vlakke vertoning.

De verhaallijn is niet heel boeiend. Te vrijblijvend en zonder diepgang. Wat meer detail in de personages en in het verhaal was welkom geweest. Beweegredenen en verhaallijn zijn nu zo vaag, dat inleving in de film erg moeizaam gaat.

Er wordt ook nog eens niet heel sprankelend geacteerd. Eerder stijfjes. De 'bite' ontbreekt ook hier. Het vlakke acteerwerk past overigens wel goed in het zielloze verhaal.

En, oh ja, Stone is inderdaad bloedmooi!

Alone is een visueel zeer mooie film. Het tempo ligt wat laag en de film heeft veel meer dramatische kantjes dan angstaanjagende kantjes. Op zich niks mis mee, maar zowel in het verhaal als bij de personages ontbreken diepte en originaliteit. Als het om drama gaat wil ik met name op het eerste vlak goed bediend worden. Ook de horror is dun gezaaid. Het adrenalinepeil blijft op een enkele uitzondering na behoorlijk stabiel.

Overeind staan de mooie beelden. Beelden die worden ondersteund door hoog dramatische muziek. Iets teveel van het goede, wat mij betreft. De gezapige verteltrant begint na verloop van tijd ietwat irritant te worden. Schitterend hoor, die visuele omlijsting, maar gooi er ook eens wat peper in. Dat gebeurt gelukkig af en toe en werkt stimulerend. Het gebeurt echter te weinig, naar mijn smaak.

Alone is geen vervelende film. Hoewel niet origineel en traag is het verhaal over het algemeen heel genietbaar vormgegeven. Minder effect hebben de schokmomenten. Die zijn van te voren goed te voorspellen, wat jammer is. Ook de personages doen weinig op het emotionele vlak. Ze zijn tamelijk kleurloos en doen voorspelbare dingen. Het hoofdpersonage zet daarbij bovendien de hele tijd een ontstelde blik op. Op een bepaald momenet ging ik er zelfs op letten en dat werkte afleidend. Ik was eigenlijk wel benieuwd hoe ze er uitziet als ze niet acteert. Of zou het misschien kunnen zijn dat ze geen acteertalent heeft en er altijd zo verbouwereerd bijloopt. En heeft ze daar ook last van.

Het zijn dergelijke onzinnige vragen die tijdens het kijken opdoemen. Het zegt veel over de algehele filmbeleving. Die was niet op elk moment geweldig.

Altered van regisseur Eduardo Sanchez, die bekend werd door Blair Witch, is niet echt een baanbrekend werkje. Eigenlijk is Altered een vrij conventionele film die leunt op genrevoorbeelden als Xtro (1982), Communion (1989) en Signs (2002). Allemaal werken die zonder een enorm bombardement aan effecten de dreiging uit het heelal sluipenderwijs introduceren en waarvan het bestaan slechts bij een kleine groep ingewijden bekend is.

In Altered werkt het ook op die manier. Een stel hillbillies uit het diepe zuiden van de VS probeert op ondoordachte en onbeholpen wijze een alien onschadelijk te maken. Dat gaat gepaard met onfijnzinnige humor, grof geweld, stompzinnige handelingen en zwakhoofdig gezwets. Ik vond er niet veel aan.

De effecten zijn handmade en uitstekend. De aliens zien er prima uit. En dat is het dan ook wel. De personages zijn eigenlijk wel behoorlijk vervelend. Het verhaal is niet erg innovatief en is (op een paar uitzonderingen na) weinig spannend. Oh, vergeet ik bijna om nog een positief punt te vermelden. En dat is de korte speelduur. Bij dezen.

Een onevenwichtig schouwspel dat aan de ene kant erg intrigeert en aan de andere kant nogal wat milde irritatie oproept.

De film ziet er verzorgd uit. Choreografische hoogstandjes en prachtige shots. Stilistisch is de film heel mooi gekaderd. De setting helpt. Het verhaal speelt zich af in een sfeervol klooster met grote stenen muren en een spartaanse inrichting. Prima setting om een verhaal te vertellen over bezetenheid, satanisme en godsverering. Prima setting ook om een verhaal te vertellen dat bol staat van de religieuze symboliek.

Behalve verzorgd is de film visueel levendig en intrigerend. Veel scènes en beelden doen denken aan schilderijen die hel en verdoemenis als onderwerp hebben en maken indruk. Dat heb je zo met exorcisme en satanisme. Die thematiek is goed voor een paar mooie scènes waarvan een rituele groepsdans en een heftige kruisiging er wel uit springen. Genieten.

De twee hoofdpersonages zijn wisselend overtuigend. De boosaardige aanjaagster ziet er met een natuurlijke fronsende blik op voorhand al wat boosaardig uit. Dat komt dan ook wel goed als de bezetenheid en de gekte in het verloop toenemen. Geloofwaardig. De andere boosaardige is eigenlijk te naïef en te lief voor het overtuigend verrichten van duivelse kunsten. Niet geloofwaardig. Het vleesch vergoedt in dit geval een hoop.

Acteertechnisch bevinden beide dames zich trouwens niet op hoog niveau. De engelse dub verhult iets van de onkunde maar niet alles. Zichtbaar houterig en onwennig acteren zij zich door de film. Gebrekkig acteertalent gaat eveneens op voor voor de overige personages. Het is gewoon matig.

Het slechte acteerwerk drukt een negatief stempel op de film. Er zijn meer dingen die irriteren. De afschuwelijke synthesizerklanken die te onpas alle actie begeleiden. Het magere verhaaltje, dat het onderspit delft in het visuele geweld. De zwak uitgewerkte personages. De editing die niet geweldig is. Scènewisselingen gebeuren nogal robuust. Scènes glijden niet mooi in elkaar over. En de grootste irritatiebron is misschien wel het bovenmatige gegil en gekrijs van de vrouwelijke personages. Niet normaal. Dat volumedingetje is alomtegenwoordig en scoort blijvend hoog op de irritatieladder.

Het vleesch vergoedt veel maar in dit geval niet alles.

Zet twee kruidige vrouwelijke personages met een gedeeld verleden samen in een chalet en je hebt een intrigerend verhaal en een spannende film. Met die verwachting ging ik althans de film in. De verwachting werd niet geheel bewaarheid. De intrigerende belofte werd niet helemaal naar tevredenheid ingelost.
Het gaat als volgt:
Een leuk uurtje film met onderhuidse spanning die zinderend door de scènes heen meandert. De interacties tussen beide hoofdpersonages voelen erg ongemakkelijk aan. Onderhuids stekelig en subtiel krengerig socialiseren zij met elkaar. Niet helemaal duidelijk wat het ongemak veroorzaakt maar jaloezie heeft er een groot aandeel in. Dat ongemakkelijke sfeertje doet wat en wordt heel aardig uitgespeeld door beide personages, vormgegeven door twee fraai uitziende en goed acterende leads. Vooral Davis maakt grote indruk.
Na dit prettige psychologische steekspel stort de boel ineen. Er verschijnt een zwak uitgewerkt plotje waarin achtervolgingswaan de rode draad vormt. Op zich leuk bedacht met in aanzet zeker de potentie om wederom iets van de onderhuidse spanning uit het eerste uurtje te genereren. Maar dat gebeurt helaas niet. Het is allemaal te weinig subtiel en te ondoordacht in de uitvoering.
Nee, het vlakke en simplistische vervolgje maakt weinig indruk en staat intrigerenderwijs averechts op het eerste stuk van de film.
Toch wel teleurstellend.

Tegenvallende horror.

De film heeft weinig fysieke actie en moet het vooral hebben van suggestie. Een nobel streven, maar de suggestieve beelden worden zo tergend lang uitgesponnen, dat de opgeklopte spanning al snel vervalt in saaiheid. De verschijning is één keer goed voor kippenvel. Verder geen heuse schrikmomenten.

Veel gerommel met schokkerige camerabeelden. Vermoeiend. Het wordt echt tijd voor found footage opgenomen met behulp van een steadicam.

Acteerwerk is redelijk goed.

De film deed qua concept wel iets denken aan het veel betere It Follows. Voor wat het waard is.

Psychologisch drugsdrama ontmoet heftige splatter horror.

Gedurende een uur ziet de kijker de dagelijkse beslommeringen van hoofdpersonage Alyce voorbij komen. Ze gebruikt drugs, verdwijnt in haar saaie werk, heeft vreemde visioenen, begeeft zich in het uitgaanscircuit en zuipt zich klem. Als haar beste vriendin van het dak lazert, herhalen de dagelijkse bezigheden zich, maar dan nog heftiger. Er ontstaan uitwassen. De film verandert van kleur en wordt grimmiger. Leuker ook.

Het toontje dat al cynische trekjes had, wordt cynischer. De vrouwelijke hoofdrol weet er wel raad mee. Een pittig uiterlijk met een cynische inborst die meedeint op de omstandigheden. Best aantrekkelijk voor de duur van de film.

Een redelijk eerste uur is dan al gepasseerd, waarin niet alles even boeiend is. Het is ook een uur met genoeg saaie momenten. Met oppervlakkige interacties en nietszeggende dialogen. Niet steeds interessant.

Het laatste deel van de film staat bijna averechts op de rest en is bijna continu opwindend. De hoofdrol gaat meer en meer op in de uitwassen van haar bestaan en gaat uiteindelijk helemaal los. Drama wordt horror. Het is tijd voor geweld, seks en splatteractie. De leukste tijd van de film. Veel actie gecombineerd met zwarte humor. Met fijn en krachtig camerawerk dat de mix van geweld en seks agressief en confronterend registreert. Met gebruikmaking van prima effecten, veel bloed en een pietsje gore.

Erg leuk, dat laatste halve uurtje.

In het middelpunt staan Jane (Sonoya Mizuno) en Lucy (Dakota Johnson) die al jarenlang de beste vriendinnen zijn en in al die jaren lief en leed met elkaar hebben gedeeld. De film zoomt in op de vriendschap op het moment dat er wat veranderingen spelen. Jane kondigt aan haar carrière in Londen voort te zetten. Lucy ontdekt dat ze gevoelens heeft waarvan ze zich niet eerder bewust was. Twee concrete oorzaken die hun hechte vriendschap ietwat doet wankelen.
Het plot lijkt misschien aanleiding voor een heftig coming-out drama, waarbij vooral in het geval van Lucy grote hindernissen overwonnen moeten worden. Een heftig coming-out drama is Am I Ok? echter niet. Grote hindernissen hoeven niet te worden genomen. Daarvoor zijn de protagonisten die een leeftijd van begin 30 hebben ook al te oud. Bovendien reageert iedereen in hun omgeving erg begripvol. Het zijn vooral Jane en Lucy zelf die het moeilijk hebben en die nog wat issues hebben die ze moeten uitzoeken. Bij het uitzoeken daarvan hanteert de film geen sombere of erg serieuze toon. ’t Is meer luchtige feelgood dan intense tragedie.
Lucy en Jane worden niet neergezet als de uitzonderingen. In de film blijken andere volwassen personages hun leven ook niet helemaal in balans te hebben. Zoals dat in het echte leven buiten de film ook het geval is. Het is heel herkenbaar. Bij geen personage verloopt alles soepel. Aan het eind is er voor Lucy en Jane een wat krampachtig happy end dat niet een definitief happy end is maar een prettig tussenstop op de weg in hun verdere leven. Am I Ok? is een positief ingestelde tragikomedie. Leuk.

Het verhaal dat door maar liefst vier schrijvers in een script werd gepropt is niet heel bijzonder. Het verhaal over een getraumatiseerde vrouw die de aanwezigheid van haar overleden man ervaart en aanklopt bij een spiritist is bij tijd en wijle zelfs enigszins lachwekkend. Een transparant verhaaltje met een weinig verrassende wending. Toch is The Amazing Mr. X een bezienswaardige film.

De reden daarvoor is het camerawerk van John Alton dat de film in cinematografisch opzicht het uiterlijk van een film noir verleent. Een stemmige zwart-wit film met opmerkelijke camerastandpunten, magnifiek spel met licht en donker en mooie contrasten. Heerlijk om te consumeren. Alton sprak ooit de volgende woorden: “It’s not what you light, it’s what you don’t light”. Zijn werkwijze in een notendop.

De personages zijn over het algemeen solide vormgegeven. Het script voorziet in een lichtzinnige bemoeienis met hun zielenroerselen en creëert aannemelijke personages met net genoeg diepgang om bij de kijker een geïntrigeerd gevoel op te roepen. Een leuke hoofdrol is er voor Lynn Bari als de getraumatiseerde weduwe. De spiritist wordt gespeeld door Turhan Bey, die zijn personage een prettig soort ambivalentie meegeeft. Tot slot is de rol van de antagonist nog het vermelden waard. Donald Curtis heet de acteur. Hij deed mij met zijn intonatie en in zijn présence op momenten sterk denken aan Vincent Price. De overige karakters worden prima ingevuld zonder bovenmatig op te vallen.

Tot slot nog even de sfeervolle locaties noemen en afsluiten met de conclusie dat The Amazing Mr X geen film is die je absoluut gezien moet hebben. Het is een aardige film met schitterend camerawerk. Meer niet.

Regisseur Michael Bay laat in Ambulance één van zijn personages verwijzen naar de film The Rock (1996). Behalve misschien wat zelfgenoegzaamheid ligt er waarschijnlijk ook zelfspot aan de referentie ten grondslag. De verwijzing naar The Rock levert bij de toehoorder slechts een reactie op die slaat op de bijnaam van Dwayne Johnson. De film met de naam The Rock is voor hem van te lang geleden. De korte dialoog zegt iets over de lange duur van Bay‘s carrière als regisseur. Vanaf het midden van de jaren 90 regisseert Bay al aangename actiefilms met spectaculaire stunts, gloedvolle actie en zinderende achtervolgingen.

Al deze elementen komen ook in Ambulance terug. Ambulance is een goede actiethriller van de oude school met echte stunts en handmade action. De film heeft weinig aanloop nodig en schiet al snel na het begin in de hoogste versnelling. En daar blijft de film vervolgens hangen. Met zaken als uitgebreide karakterschetsen en onbelangrijke zijplotjes heeft Bay zichtbaar weinig affiniteit. Alleen het hoogstnodige wordt verteld en verder telt alleen de actie. Schitterend stuntwerk, hevige explosies, spannende achtervolgingen en indringende opnamen vanuit de lucht zorgen voor fijn amusement.

De personages zijn als gezegd tamelijk vlak, maar wel net diep genoeg uitgewerkt om te zorgen voor inleving. De dynamiek tussen hoofdpersonages Jake Gyllenhaal, Abdul-Mateen II en de mooie Eiza González functioneert goed en voegt aan de tumultueuze film een prettige extra portie tumult toe.

Ambulance is gewoon heerlijke overspannen en ongeloofwaardige actie. Ik heb me goed vermaakt.