Meningen

Muziek is tijdloos en blijft fantastisch, maakt de film. Verhaal is eigenlijk wat gemakzuchtig, nochtans bedacht door expert in feel good movies, Richard Curtis. En met Boyle op de regiestoel mag je dan eigenlijk wat meer verwachten. Maar door de emotie die de muziek oproept kijkt de rest ook weer wat makkelijker weg. Thema van een verloren liefde is bijvoorbeeld voorspelbaar maar werkt hier toch weer wonderwel. Wel grappig en goed gevonden om Ed Sheeran een bijrol te gunnen, bij deze ene moet het verder ook blijven want de man kan zichtbaat niet acteren. De hommage aan John Lennon was ook mooi om te zien. Wel een lompe, enigszins irritante bijrol van McKinnon, maar ook dat is bijzaak, wat overheerst zijn de prachtige songs.

Monument van bijna tachtig(!) jaar oud, gelukkig zend de Belgische omroep dit soort oudjes nog wel eens uit, zodat ik de schade dat ik deze nog nooit gezien had kon inhalen. Sluit me aan bij de positieve recensies van iedereen alhier. Niet de allerbeste film die Capra ooit gemaakt heeft, maar toch wel een behoorlijk goede. Naar hedendaagse maatstaven zou je kritisch kunnen zeggen dat het bij momenten wat kinderachtig is en dat de aversie tegen het kapitalisme weinig subtiel word gepresenteerd, maar in feite zijn dat slechts minpunten die er nauwelijks toe doen. You Can't Take It with You is vooral een ijzersterke feelgood movie, zonder veel valse noten. Een sterk menselijk verhaal, waarin de valkuilen van vals sentiment of goedkope filmische trucjes kundig worden ontweken met als resultaat gewoon twee uur onbekommerd kijkgenot bij dit realistisch ogend sprookje.

Haalt het door de eenvoud van de vertelling qua niveau net niet bij een aantal andere magische films die deze gigant ons heeft geschonken, maar het is op zichzelf gewoon een uitermate plezierige kijkervaring, en inderdaad: zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.

Heeft de tand des tijds niet goed doorstaan, dit Bond avontuur. Voor mij één van de mindere, ook al omdat de sequentie in Japan toch wat ongemakkelijk loopt. Hoogtepunt is het lot van Karin Dor, als kind maakte dat veel indruk. Pleasence krijgt eigenlijk maar een paar minuten om voor de eerste keer Blofeld een gezicht te geven, maar al te memorabel is het niet.

Een krappe voldoende, wat mij betreft.

Intrigerend filmpje, misschien niet zo goed als de vorige die ik van Ramsay heb gezien(We Need to Talk about Kevin) maar wel bovengemiddeld, gedurfd en zelfverzekerd. Het enorm trage verteltempo heeft bij deze eigentijds variant op Taxi Driver een duidelijke functie. Phoenix kijkt hier even intens uit de ogen als destijds een piepjonge De Niro, heeft ook dezelfde achtergrond als indertijd Travis Bickle( desolate getraumatiseerde oorlogsveteraan) en uiteindelijk dezelfde missie(het bevrijden van een blond meisje welk slachtoffer is van de georganiseerde misdaad). Nadat in de eerste helft van You Were Never Really Here de karakterisering centraal staat, neemt in het tweede gedeelte de reële spanning zowaar toe, maar laat duidelijk zijn: deze film straalt een soort pijnlijke wezenloosheid uit, al aangegeven door de titel, die anderhalf uur word volgehouden en achteraf tot nadenken stemt. Meer een prent die in het filmhuis thuishoort, en dus niet voor ieders smaak bedoeld is, maar mijn waardering heeft ie.

Zeker geen komedie, wat je door de aanwezigheid van Punch eigenlijk wel zou verwachten, maar meer een tragisch, dramatisch verhaal met enkele heftige gebeurtenissen. Te lachen valt er weinig tot niets dus wees gewaarschuwd. Mevrouw Aitkens wil duidelijk een lans breken voor dames in een lesbische relatie. Daar is niets op tegen, maar ze had wel een beter script en sympathiekere acteurs kunnen kiezen want eigenlijk is alles matig aan deze geforceerde feelgood movie. De enige hilarische grap, twee vrouwen die een relatie met elkaar hebben raken tegelijkertijd in verwachting , wordt hopeloos serieus uitgewerkt, waardoor je een lach en een traan film krijgt die totaal niet werkte voor mij. Zwaar onvoldoende, zonde van de tijd, zelden zo een vervelende film over vrouwen en hun zwangerschapsperikelen gezien, eigenlijk .

Maker Joel David Moore kennen we vooral van zijn leuke bijrol in de kaskraker Avatar, dit was zijn eerste regie poging en blijkbaar redelijk ontvangen want ondertussen is hij weer twee klussen verder. Was nochtans niet helemaal overtuigd van deze Youth in Oregon ondanks een nog altijd heftig maar interessant onderwerp als euthanasie. De film begint goed met een hoog tempo, scherpe vinnige humor en goed spel van met name Langella en filmvrouw Place. Maar als de hele familie ergens halverwege begint aan een roadtrip van New York naar Oregon wordt het erg serieus, somber en vooral vervelend. Nogal veel ruzie en vermoeiende confrontaties dan van toch vooral egocentrische mensen, en het einde is slap en behoorlijk laf. Niet indrukwekkend.