Meningen

Goed gedaan dit. Film ziet er visueel goed uit, en ondanks de nadelen van de minimale setting wordt de spanningsboog anderhalf uur lang vakkundig gehandhaafd. Vergelijkingen die in het buitenland worden gemaakt met het werk van Christopher Nolan zijn nochtans behoorlijk misplaatst. Nolan is meer een intelligente kunstenaar, terwijl Sputore bij dit debuut een stijlvolle, doch al erg vaak toegepast concept(in recentelijke jaren bijvoorbeeld in 10 Cloverfield Lane en Room) in een nieuw, aantrekkelijk jasje stopt. Prima werk, intiem, intens en klein maar verwacht geen vernieuwende dingen. Old school science fiction voor het grote publiek zonder grotesk spektakel. I Am Mother zal over pakweg twintig jaar vooral bekend zijn omdat dit het eerste grote werk was van de beloftevolle regisseur en van de jonge Rugaard die de toch ook niet misselijke Swank bijkans van het doek speelt.

Nee, dit was het net niet. Trage, beetje doelloze film. Al binnen het half uur weten we de moordenaar is, en vervolgens krijgen we een kat en muis spel tussen hem en de jonge held zonder noemenswaardige hoogtepunten. Op het einde nog een geweldige, hilarische wending waardoor sommige dit misschien hoger waarderen dan nodig, want in zijn totaliteit erg middelmatig. Tsja, en de dader zelf vond ik toch een van de minst overtuigende seriekillers die ik heb gezien, over zijn motivatie aangaande zijn daden zullen en kunnen we het al helemaal niet hebben.

Wil maar niet echt lukken met de filmcarrière van mevrouw Schumer, want ook aan deze I Feel Pretty hou je geen goed gevoel over. Nochtans een script wat op haar niet zo ranke lijf geschreven lijkt, over een vrouw die leert dat het er niet om gaat hoe je er uitziet, maar om wie je bent. Een dikke onvoldoende voor de schrijvers van dit verhaal. Niet alleen ligt de moraal er te dik bovenop, ook de diverse wendingen zijn zo gemakzuchtig en snel in elkaar geflanst, dat je nauwelijks de kans krijgt om ook maar ergens van onder de indruk te geraken. Bovendien valt er bijna niets te lachen bij deze komedie en dat lijkt me tamelijk funest. Schumer doet zichtbaar haar best en verdient een herkansing met een beter script. Ook een topactrice als Michelle Williams wordt hier misbruikt in een onbeduidende bijrol, al is het op zich wel nog grappig dat ze hier een of ander modepoppetje speelt, terwijl ze normaliter uitblinkt in het spelen van alledaagse, weinig flatteuze vrouwen(misschien als ze haar de rol van Schumer hadden gegeven, dat dit beter had gewerkt).

Draak van een film. Uitsluitend geschikt voor degene die is geïnteresseerd om de meest ranzige poepscène uit de filmgeschiedenis te zien. Meer walgelijk dan leuk allemaal, geen enkele keer moeten lachen. Twee van de drie hoofdpersonages verdienen bovendien het predicaat lamzak ten volle, en houden dat ook nog eens een hele film vol. Moeilijk te geloven dat deze drie mannen in het echte leven als hechte vrienden door het leven zouden gaan. Als klap op de vuurpijl word er ook nog eens behoorlijk slecht geacteerd. Twee sterretjes uitsluitend voor de bloedmooie vrouwen die continue door het beeld paraderen. Eindoordeel: van en voor de talentlozen.

Vandaag nog een keer bekeken maar blijft een prima komedie. Enkele sterke grappen, geen goedkope humor die op de man is gespeeld, prettige sfeer en een herkenbaar, menselijk verhaal. Rudd en Segel zijn zeer op zijn plaats, beide hier komieken met de juiste timing. Hier worden geen typetjes of karikaturen neergezet maar mannen die ook gewoon bij jou in de straat zouden kunnen wonen. Verhaal stelt eigenlijk weinig voor, maar de film wordt vooral gedragen door de chemie tussen beide heren. Wel jammer dat er tegen het einde de rek uit is en het ene cliché het andere opvolgt, een serieuze min bij de eindafrekening. Maar alles bij elkaar prima vermaak, zonder ergens groots te worden.

Nooit gehoord van deze film(dacht aanvankelijk ook dat dit een soort van documentaire zou zijn), maar toen ik las dat hij binnenkort van Netflix zou verdwijnen toch maar even gauw gekeken, en geen spijt van gehad. Hele redelijke biopic, waarin tamelijk rechttoe rechtaan het levensverhaal van Whitney word verteld, en dat verhaal is boeiend genoeg om ruim twee uur de aandacht vast te houden. Valt ogenschijnlijk best wat aan te merken op het feit dat de duistere periodes uit haar leven te weinig aandacht krijgen, maar kan de gedachte van de makers hierin wel enigszins volgen. Houston was een unieke zangers met een werkelijk fantastisch stemgeluid, die de wereld vooral veel heeft geschonken, dus dan moet je geen depressief makende biopic afleveren waarin de mindere kanten van haar bestaan worden benadrukt. Terechte keuze, deze film is vooral bedoeld als eerbetoon, en dat moet kunnen. Nadeel toch ook wel dat de mevrouw die haar speelt qua looks niet echt op haar lijkt(met het acteren komt ze beter in de buurt), maar ook dat kan men wel vergeven. En de bijdrage van de enorm getalenteerde kameleon Tucci is wel erg vlak(misschien was het ook wel een onopvallende man, maar toch). Had gerust een half uurtje afgekund(al die overbekende songs meerdere keren in herhaling alsof je bij een concert zit had niet gehoeven), dan hadden ze de kwalificatie goed kunnen krijgen, nu blijft het bij redelijk. Blijft wel een beetje knagen dat een grotere/bekendere regisseur dan Lemmons wat meer filmische overtuiging aan het verhaal van Whitney had kunnen toevoegen(unieke personen verdienen unieke films), zou me dan ook niet verbazen als er over een aantal jaren een nieuwe poging word gewaagd.

Toch weer genoten van deze typische Loach productie. Bij hem weet je van te voren wat je krijgt: een maatschappij kritische film, waarin hij het zonder veel nuancering opneemt voor de zwakkeren in de samenleving. Het knappe hier is dat dit gebrek aan nuance nergens gaat storen, je wil als kijker volledig meegaan in het onrecht dat de recht voor zijn raap figuur Blake wordt aangedaan door de brute, onmenselijke ambtelijke gehaktmolen. Cinema op zijn best eigenlijk: zo levensecht ogend dat je gaat geloven in het net iets te dik aangezette verhaal. Een van de betere films van Ken Loach, zonder twijfel. En wat goed dat men in de UK zo vaak er in slaagt relatief onbekende acteurs aan te zetten tot zulke grootse acteerprestaties.

Best onderhoudend, alhoewel kwalitatief niet de absolute topper waar ik op had gehoopt. Eerste gedeelte is behoorlijk goed met een heerlijke rol van Janney als de niet echt positief ingesteld moeder. Tweede gedeelte, waarin moeder na de achtergrond verdwijnt en de aanslag zelf meer centraal staat, vond ik minder geslaagd. De komedie aanpak werkte niet helemaal bij mij, beetje in de stijl van The Wolf of Wall Street(ook met Robbie) of een misdaad film van de gebroeders Coen, maar dan wel een matige replica daarvan. Destijds was dit toch een heftige, serieuze gebeurtenis en kreeg nu toch het gevoel dat Gillespie hier een beetje de draak mee stak, het gegeven niet serieus wilde nemen en een loopje nam met de werkelijkheid. Robbie is verder goed te doen in de hoofdrol, dat ze in den beginne duidelijk te oud is om de puberale Harding te spelen wil je de makers graag vergeven. Ach, alles bij elkaar redelijk, maar had beter kunnen zijn.

Zonder voorkennis aan begonnen, en aangenaam verrast. Gewoon een qua opzet simpele maar effectieve thriller, ook nog met een actuele invalshoek. Eens in de zoveel tijd is het best lekker om zo'n filmpje te zien(de eenling die aanvankelijk normaal lijkt, maar uiteindelijk een heel gezin in de angstgreep houd), mits je in dit geval geen juweeltje verwacht natuurlijk, want dan valt ie tegen.

Zwaktste schakel is eigenlijk Brosnan. Zijn kaaklijn is weer dik in orde maar voor de rest word het weer pijnlijk duidelijk dat hij eigenlijk maar een heel beperkt acteur is. Tegenspeler Frecheville is al wat beter, maar ook voor deze rol zullen er toch ook heus wel betere spelers te vinden zijn geweest.

Toch een ruime voldoende, wat mij betreft. I.T. is zeker geen film zonder mankementen , maar heb er desondanks wel van kunnen genieten.

Ik maak er een vijfje van. Je moet toch wel een beetje een hekel hebben aan je eigen kinderen als je ze het aandoet hen mee te slepen naar iets wat Ice Age 5 heet. Ice Age is een reeks films die men had moeten stoppen na het derde deel. De noodzakelijke ideeënput is behoorlijk opgedroogd, en de irritatiegrens nadert dan snel. Deel vier was me veel te druk, daar werd zoveel ingestopt dat het op mijn zenuwen werkte. Wat dat betreft is deze vijfde wat beter, maar daarmee is het meest positieve wel gezegd. Dat gedoe met Scratje is al een tijdje meer idioot dan leuk en dat geld eigenlijk ook voor deze serie films als geheel. Het verhaal op onze aarde met de welbekende figuren(ongeïnspireerd ingesproken door de stemacteurs) kent totaal geen leuke nieuwigheden, en heeft een schrijnend gebrek aan humor(zou er iemand zijn die bij deze film echt onbedaarlijk heeft moeten lachen?). Kan ook bijna niet als je een prent maakt die de ondergang van de aarde behandelt, niet echt iets waar je de kids blij meemaakt. Zelfs de korte verwijzingen naar 2001: a Space Odyssey en The Ten Commandments werken totaal niet. Tot overmaat van ramp werd ik nog een keer extra teleurgesteld door Scrat, omdat ik de hoop had dat hij met zijn onhandigheid er voor zou zorgen dat aan het eind van deze Collision Course de aardkloot alsnog uit elkaar zou spatten. Zo ver kwam het helaas niet zodat we moeten vrezen dat er nog een zesde komt(pffffffffffffffff).

De moeite waard, de betere filmhuisproductie. Kwalitatief wel iets minder dan Moonlight die op emotioneel beter werkte. Beale Street heeft als nadeel dat de centrale relatie tussen Layne en James niet helemaal overtuigd, met name de talrijke zwijmelachtige blikken tussen de twee als opgroeiende tieners werkte bij mij meer op de lachspieren dan dat ik er door geraakt werd. Vooral Layne legt het er te dik bovenop en kon me maar niet voor zich winnen. Staat tegenover dat Jenkins het niveau van louter mooifilmerij toch weer overstijgt door een aantal relativerende, levensechte scènes die wel een voltreffer zijn(die met Dave Franco was mijn favoriet). Je zou hem haast vergeven dat het einde nogal onafgerond en onbevredigend oogt. Mooie bijrol voor Regina King, de oscar voor beste vrouwelijke bijrol is wel wat overdreven, er waren dit jaar kandidaten die er meer recht op hadden. Zal me wel benieuwen in welke richting de duidelijk getalenteerde regisseur zich verder gaat ontwikkelen, hoop dat hij bij zijn volgende project uit het hoekje van de Afro- Amerikaan en zijn relationele problemen met de boze wereld om hem heen komt. De man heeft potentieel voor nog iets beters, wordt nu tijd dat hij daar naar op zoek gaat.

American History X meets The Departed.....deze slogan klopt bijna helemaal, alleen haalt deze redelijke film niet het niveau van de beide genoemde films.
Toch wel goed te doen uiteindelijk, ondanks dat er weinig tot geen actie is en de momenten van spanningsopbouw ook op de vingers van één hand zijn te tellen. Er word hier sfeer gecreëerd en vooral een waarschuwend vingertje geheven naar Amerika zelf. Radcliffe kon me eigenlijk voor het eerst overtuigen in de hoofdrol. Hij heeft zijn uiterlijk en fysiek wat tegen om echt een grote ster te worden, maar als hij zo intens blijft acteren word het nog wat. Collette speelt hier met twee vingers in de neus een heel degelijke rol, daarentegen vond ik het personage van die keurige, gelukkig getrouwde burgerman met foute opvattingen uiteindelijk erg ongeloofwaardig.
Ook leuk: de politieman krijgt aan het slot geen last van zijn geweten(of identificeert zich te veel met zijn doelwitten), maar kijk bij hun arrestatie glimlachend toe. Mooi.

Viel me niet tegen. Een western zoals een western moet zijn. Wel meer stijl dan inhoud. Althans de inhoud is wel erg voorspelbaar. Een wraakfilm inderdaad in de Eastwoodstijl, alleen dan wel een light versie van Clint, want niet alles wat West ons laat zien oog effectief. Hawke en Travolta zijn goed op dreef, evenals Jumpy(in een cruciale bijrol) die ik hier nog beter vind dan in Knight of Cups. Geen topfilm, maar voor de liefhebbers zeker de moeite waard.

Eindelijk eens een Nederlandse film met een frisse, originele invalshoek. Geen voorspelbare romantische komedie of een prent gerelateerd aan de tweede wereldoorlog, maar een eigentijds, realistisch drama. Misschien niet helemaal perfect en zeker niet bedoeld voor de grote massa, maar een cultuurclash tussen de nuchtere Nederlandse Lin en een baldadige, naar criminaliteit neigende Roemeense tiener die de moeite zeer waard is. Integer en authentiek ogend wordt de relatie tussen de volwassen, ogenschijnlijk zelfverzekerde vrouw(met zo blijkt een nog onverwerkt trauma) en een labiele tiener uit een vreemd land met een uitzichtloos bestaan scherp uitgewerkt door een voor mij onbekende regisseur, die hiermee meteen een stevig visitekaartje afgeeft. Met dank ook aan de sterk spelende Kraakman en Iancu(een natuurtalentje). Jammer van dat slappe, onbevredigende einde. Je hebt het gevoel dat het hele verhaal nog niet verteld is, scheelt toch een halve ster.

James Franco blijft zowel als acteur als regisseur een bezig, ambitieus baasje, vaak met zeer wisselend resultaat(van zeer slecht tot behoorlijk goed). In Dubious Battle mag wat mij betreft tot de positievere probeersels van hem worden gerekend. De gewone man die voor het eerst opkomt voor zijn rechten...Het is al vaker en ook beter vertoond dan hier maar toch werd ik wel gegrepen door deze film. Vooral het acteerwerk is subliem, waardoor je gefascineerd blijft kijken naar onder andere Robert Duvall, Ed Harris(erg sterk in een korte rol), Bryan Cranston, Sam Shepard , Selena Gomez(de enige die me niet kon overtuigen met haar te passieve rol) en Franco zelf. Zelfs de normaal irritante Vincent D'Onofrio levert hier goed, intens werk. Meer een acteursfilm dus, maar de moeite zeker waard.

Niet best. Film is bovendien lang op de plank blijven liggen. Bij de aftiteling is vermeld dat Incarnate reeds in 2013 is gedraaid, en wie dit rommeltje ziet kan zelf bedenken waarom het zo lang heeft geduurd voordat deze een release kreeg. Ook fantasy verhalen moeten nog iets van geloofwaardigheid hebben, maar dit is zonder meer de debielste variatie op het thema duiveluitdrijving die ik heb gezien. Heel erg over de top, bijna net zo slecht als die andere recente spektakelfilm(I, frankenstein) waarin Eckhart een bedenkelijke hoofdrol in had. Tot overmaat van ramp ook totaal geen relativerende dan wel ironische humor in het verhaal. Het word, jazeker, gepresenteerd alsof we het allemaal heel serieus moeten nemen. Waarschijnlijk om nog wat te compenseren heeft men de film volgepropt met aantrekkelijk vrouwen, waarvan met name Moreno(Maria, Full of grace) er bekaaid vanaf komt.

Viel me tegen. Rommelige verhaalopbouw, tegen het einde gekunsteld sentiment waarvan je spontaan tandpijn krijgt, Aziaten die allemaal perfect Engels spreken(kijk dus vooral niet de nagesynchroniseerde versie) .... Verder te merken dat het best iets mocht kosten, maar het budget was duidelijk niet eindeloos. Vandaar wellicht dat de focus ligt op de daden van een verzetsgroep, en dat de slag zelf nauwelijks aan bod komt. Daardoor kijk je lange tijd meer naar een wat goedkoop ogende actiefilm, dan naar een goede ouderwetse oorlogsfilm. Liam Neeson speelt hier vooral een Liam Neesontje en slaat als het historisch personage wat hij dient neer te zetten flink de plank mis. Dat ze hem ook nog de meest onwaarschijnlijke teksten die je maar kunt bedenken in de mond hebben gelegd(midden tijdens een heftige zeestorm komt hij met zinnen als `als je je idealen loslaat word je ziel rimpelig') helpt ook niet mee. De drie miljoen slachtoffers van deze oorlog hadden absoluut een beter eerbetoon verdiend dan deze hutspot.

Wat slapjes wat mij betreft. Het verhaal over een indringer die een gelukkig gezin bedreigt is al vaker verteld, maar zelden zo bleek als hier. Zie het meer als een gezinsdrama, met vooral twee kibbelende vrouwen in de hoofdrol(en een paar moorden als tussendoortje) , en dan valt het misschien nog mee. Echt spannend word het nooit, niet bepaald een visitekaartje voor regisseur/producer Baker. Voor de enige echte schrikeffecten zorgt de legende Dunaway met haar korte bijrol: vroeger een beeldschone vrouw nu verworden tot een botox babe die je de stuipen op het lijf jaagt. Femme fatale Whelan is meer zielig dan angstaanjagend, en dat zal de bedoeling niet zijn geweest. Voormalig rebel Cage als goedzakkerige huisvader werkt ook niet echt. Alleen Gershon stopt wat pit in haar rol. Leuk om deze ex-showgirl weer eens in een hoofdrol te zien, maar deze onopvallende Inconceivable zal geen glanzende herstart blijken te zijn van haar carrière.

De toch wel degelijk sterke wake-up call van de eerste, wordt bij dit overbodig vervolg nergens benaderd. Alle waarschijnlijk weer goede bedoelingen ten spijt. blijft dit wat in het luchtledige hangen en lijkt dit vooral bedoeld om een zekere Al Gore een veer in zijn bips te steken aangaande het gegeven dat hij met het origineel toch een en ander heeft bewerkstelligd. Als documentaire is dit erg vlakjes, zonder dat er veel nieuwe feiten worden aangedragen een herhaling van zetten en beelden, meer een korte update van de vorige film dan een volwaardige nieuwe docu. Overbodig allemaal, omdat het onderwerp klimaatbeheersing gelukkig tegenwoordig volop aandacht krijgt in het wereldnieuws. Hiervoor verdient Al zeker enige credits maar om nou iedere tien jaar een gezapige herhaling te maken, lijkt me niet iets waar we op zitten te wachten.

Redelijk vervolg die nergens zo goed wordt als de eerste, maar op zichzelf wel de moeite waard is. Goed ook dat het maar liefst veertien jaar duurde voordat deze sequel opdook want denk als deze al slechtst enkele jaren na het origineel was verschenen de teleurstelling groter was geweest, aangezien er zich toch wat al te veel déjà vu voordoet. Het verhaal is voorspelbaar en kent weinig verassingen(ik had al vrij snel door wie de grote schurk was en zal daarin niet de enige zijn), maar toch een ruime voldoende omdat de animatie zelf, het verhaaltempo en de grappen dik in orde zijn. Leuke Pixar film dus, maar het mag gerust tot 2032 duren voordat de derde in deze reeks verschijnt.

Wat een zure kritieken hier. Vraag me überhaupt af waarom mensen die tussen de 0 en 2 als beoordeling geven deze film al gaan kijken, want bij Emmerich weet je toch precies van te voren wat je krijgt? Kijk dan niet, of heb je echt niets beters te doen dan? En dan de opmerkingen dat dit vervolg zo veel lijkt op deel 1(hilarisch!), wat had je dan van deze sequel verwacht?
Nee, mensen, iets genuanceerder: dit is gewoon het hersenloze popcorn vermaak wat je kan verwachten. Niet de slechtste vervolgfilm ooit wat ik hier ergens las, wel minder dan het eerste deel. Maar wie het orgineel goed vond te doen(en gezien het bioscoopsucces waren er dat een hoop) zal dit vervolg zeker niet als verschrikkelijk ervaren. Wat Emmerich verkeerd doet in vergelijking met het orgineel is dat hij het verhaal te snel afrafelt. Hij geeft zichzelf en de kijker nauwelijks tijd om met name de nieuwe personages fatsoenlijk te introduceren en de spanning op te bouwen(het sterkste punt van het orgineel), waardoor je nauwelijks binding voelt met het verhaal en dit meer als een maar half geslaagde achtbaanrit zal ervaren. Gelukkig zijn er nogal wat karakters bij van twintig jaar geleden, wat dan weer wel een onmiskenbaar pluspunt is. En ja, zoals altijd bij deze regisseur zitten er in zijn overvolle films verschillende onzin scènes en enkele ronduit idiote personages met idem dito dialogen tussen(denk zijn gevoel voor maar deels geslaagde humor), maar dat kun je makkelijk wegstrepen tegen het goed uitgevoerde spektakel, de redelijke actie en de sterke CGI.
Nee, deze Duitser heeft wel eens slechter formulewerk geleverd(Godzilla, 2012, 10,000 BC) dan deze Resurgence, echt waar. En ach, dat derde deel wil ik ook wel zien, want als de aankondiging aan het eind juist is(mensen gaan op jacht naar de aliens), dan krijgen we uiteindelijk dan toch de plotwending waar de critici hier toch wel naarstig naar verlangen.

Gisteren nog eens herbekeken....Tja het blijft, samen met Temple of Doom, toch duidelijk één van de minste in de reeks. Archelogie in relatie met buitenaards leven is een wat ongemakkelijke combinatie. Met name het laatste half uur gaat flink over the top, heb het met gefronsde wenkbrauwen aanschouwd. Ach, het eerste gedeelte van Crystal skull was goed te doen, verhaal werd in de laatste minuten alsnog netjes afgerond, dus het zal bij deze vierde blijven, en dat is ook goed zo. Wel jammer dat als je topacteurs als Hurt en Blanchett aan boord hebt dat je zo slecht gebruikt van ze maakt. Beiden lopen, om hun slecht geschreven rol nog enigszins acceptabel te maken, behoorlijk te schmieren, maar werken doet het helaas niet.

Dankzij film1 kan ik de vier Indiana Jones films dezer dagen allen nog een keer zien, en dan blijkt eigenlijk dat ik ze ieder nog steeds zo beoordeel als toen ik ze destijds in de bioscoop zag. Deze crusade is een stuk beter dan Temple of Doom maar wel minder dan de eerste. De actie is hier dik in orde, de relativerende humor is volop aanwezig(soms zelfs iets te overdreven), Sean als pa Jones is grandioos en ook de toevoeging van een jongere indiana is leuk bedacht. Jammer dat deze film in het laatste half uur erg over the top gaat, waardoor het akelig dicht bij een parodie komt. Maar toch als slotsom: prima entertainment.

Van de vier Indiana Jones films is dit toch wel de minste, maar gelukkig is een mindere Spielberg toch altijd nog best de moeite waard. Het eerste stuk van Temple of Doom is trouwens prima, maar zodra de actie zich verplaatst van Shanghai naar India word het een stuk minder. Vooral het laatste, gedeeltelijk ondergronds gedeelte, is erg rommelig en kent enkele technisch slordig gemaakte scènes, Spielberg onwaardig. Aanwezigheid van de de voortdurend gillende, irritante Kapshaw werkt ook niet positief, een forse aderlating in vergelijking met Karen Allen uit het orgineel. Dan Aykroyd komt ook nog even voorbij, hoewel je dan beter niet met je ogen kan knipperen. Al met al redelijk maar weinig memorabel.

Deze week gezien op Film1, met weinig verwachtingen aan begonnen, maar uiteindelijk een echte meevaller. Een romantisch drama, welk niet echt sprankelt maar dankzij het gedegen spel van en de chemie tussen de beide hoofdrolspelers een positieve indruk achterlaat. Wel een echte praatfilm met veel dialoog, dus mocht dat niet je ding zijn dan is de kans op teleurstelling vrij groot. Tegen het slot besef je als kijker pas dat er nog meer had ingezeten, want het droevige, trieste einde zou als een mokerslag moeten aankomen, maar je ondergaat het opvallend onverschillig. Wat vooral opvalt is dat het budget voor deze film vrij beperkt zal zijn geweest, aangezien men enkele bepalende sleutelscènes echt beter had kunnen weergeven. Maar Indignation bevat overigens wel, zoals hierboven door Movsin al aangegeven, een van de beste verbalen gevechten die ik de laatste jaren heb gezien. De minutenlang durende dialoog tussen Lerman en Letts is niet minder dan briljant en eigenlijk alleen al een reden deze film een keer te bekijken.

Niet beter of slechter dan de twee voorgaande verfilmingen met deze superspeurder. Vermakelijke film, in een rap tempo verteld, al kijkend krijg je wel de indruk dat de intrige van toevalligheden aan elkaar hangt, maar dat deert maar gedeeltelijk omdat nergens de pretentie word gewekt dat we hier naar het ultieme mystery verhaal zitten te kijken. Enkele twisten zijn ongeloofwaardig als je het rationeel bekijkt, maar wat maakt het uit? Het is fun om te zien, film wil voornamelijk entertainen en dan word de logica soms overboord gezet. Kan me voorstellen dat de liefhebbers van de boeken zich storen aan de veranderingen, maar als ik de uitleg van bijvoorbeeld pietler hierboven leest kan ik me voorstellen dat de regisseur voor cinema een en ander aanpast: Een albino hebben we al in het eerste deel gezien, een heldenfilm waarin de held te laat is en 90% van de wereldbevolking sneuvelt werkt natuurlijk niet bij een blockbuster, en of we nou zitten te wachten om compassie te krijgen voor een massamoordenaar die de weerzinwekkende daden van Hitler ruimschoots overtreft?

Ik geloof het wel, Howard kent zijn job en pakt zijn creatieve vrijheid. Resultaat is een redelijke en amusante film, maar het boek zal ongetwijfeld beter zijn.

Prima misdaadfilm. Nergens vernieuwend, maar zeer solide en zelfverzekerd verteld, kon me triggeren van begin tot einde. Het is waargebeurd, dus grote onwaarschijnlijkheden, zoals dat de infiltrant ook nog tijd over heeft om af en toe in het openbaar met zijn echte familie iets te ondernemen, nemen we maar op de koop toe. Cranston is erg goed, het onderwerp zelf en de locaties zijn natuurlijk al tot in den treure te zien geweest in een populaire serie/film als Miami Vice, maar dan vind ik deze film toch een stuk beter.

Glansrol voor Ruffalo in dit geslaagde portret van een man die door de samenleving niet begrepen wordt, maar uiteindelijk zijn directe omgeving meer te bieden heeft, dan menigeen die als evenwichtiger te boek staat. Bij de aftiteling blijkt dat het allemaal nog autobiografisch is ook, wat het authentieke jaren zeventig sfeertje wat hier word neergezet, zeer ten goede is gekomen.

Knap dat men van zo'n eenvoudig verhaal een bezienswaardige film weet te maken. Zal ook zijn omdat JJ Abrams zich met deze productie heeft bemoeit. Van hem herkennen we de continue aanwezige optimistische ondertoon. Met de luchtige humor zorgt men ervoor dat dit in beginsel zware verhaal zich goed laat aanzien.

Aanrader voor degene dit al die vervolg- en spektakelfilms even zat is, en gewoon een klein, menselijk verhaal wil zien.

Fijn filmpje, welk op speelse wijze iets te zeggen heeft over de krachtige invloed van de tegenwoordig dominante sociale media op het leven van doodgewone mensen die zich bijna dwangmatig graag bijzonder willen voelen. Een wat vreemde kijkervaring deze Ingrid goes West, omdat je als kijker niet goed weet of je nou moet lachen of triest moet worden van de escapades van net hoofdpersange, maar lekker wegkijken doet dit zeker. Compliment voor regisseur Spicer die laat zien een verhaal te kunnen vertellen. Een minder serieuze tegenhanger van de destijds succesvolle thriller Single White Female is deze film eigenlijk, maar hoewel niet per se spannender is deze losse satire op zeker bij vlagen wel pijnlijker om te zien. Sterke rol ook van Plaza, die de ook niet onverdienstelijke Olsen bijna van het scherm blaast.

Hopelijk is deze The Last Key uiteindelijk ook The Last Film uit de reeks. Tamelijk futloos, ongeïnspireerd gebeuren, zonder veel goede griezelmomenten. Het sterke, lugubere horror sfeertje uit met name de eerste twee delen is nergens meer te bekennen, in plaats daarvan een standaard en behoorlijk belegen verhaaltje. Funest ook dat het allemaal erg voorspelbaar is en je nooit hoeft te twijfelen over de afloop. Hoofdrolspeelster Shaye heeft best een goede kop voor zo'n rol, voldeed prima in de vorige delen, maar nu bijna twee uur continue in beeld is te veel van het slechte. Daarvoor heeft ze te weinig charisma en ook te weinig acteertalent. In ieder geval nog altijd beter dan haar grappig bedoelde sidekicks Whannell en Sampson, ook weer wedergekeerd voor dit vervolg: Ze waren beter weg gebleven, zijn verbazingwekkend onleuk en daarmee een valse noot in plaats van een komische noot. Grootste boosdoener bij deze mislukking is echter regisseur Robitel, die de kracht en potentie van de eerste films weinig heeft erkend, en blijkbaar iets anders wilde toevoegen, met als resultaat een zoutloze vertoning. Geen Chapter 5 wat mij betreft, dit verhaal was na Chapter 3 eigenlijk al helemaal uitgelezen.