Meningen

Misschien een overbodig vervolg, maar met Boyle aan het roer weet je dat het nooit een echt slechte film kan zijn. Ik vond T2 vooral erg grappig, kon me er lange tijd erg mee vermaken. Tegen het einde word het wat grimmiger, en komen er wat mijmer scènes in die weinig toevoegen. Een kwartiertje speelduur er af had derhalve geen kwaad gekund. In totaliteit wel minder dan het eerste deel, welke een aantal legendarische, welhaast magische momenten had, iets wat dit vervolg mist. Typerend wellicht, dat de heerlijke song van het origneel, born slippy van Underworld, hier alleen een paar keer dreigend op de achtergrond te horen valt, maar nooit echt mag losbarsten, iets wat ook geld voor deze film in het algemeen. Het is redelijk maar nooit echt sprankelend. Sterk punt is dat de acteurs nog steeds goed in hun rol zitten. McGregor en de weer lekker angstaanjagende Carlyle zijn het beste in vorm. Verheug me nu al op het derde deel in 2037 als de heren, dan inmiddels zestigplusser, ons hun volgende avonturen mogen tonen.

Gezien op film1 en niet echt een aanbeveling om het abonnement hierop in stand te houden. Boek zal ongetwijfeld beter zijn en inhoudelijk meer te melden hebben dan de zoveelste romantische komedie waarin deze film uiteindelijk in resulteert. Thema's als het gebruik van taal en dementie worden helaas slechtst zijdelings aangestipt, de nadruk ligt op de liefdesperikelen van Anne(weinig overtuigend gespeeld door Ouwekerk). Waarbij we overigens al na enkele minuten wisten dat de sullige Weeber beter bij haar past dan de onbetrouwbare Janssen, verspilling van tijd dus om hier anderhalf uur voor uit te trekken. Het nevenverhaal van de dementerende vader(een ingetogen maar overtuigende Peter Faber) raakt wat meer de noodzakelijke gevoelige snaar, maar krijgt dus nauwelijks kans om zich te ontwikkelen. Film maken is niet echt het ding van mevrouw Bredero zou de conclusie moeten zijn na het zien van dit middelmatig en wat onbenullig werkje.

Kwalitatief niet zo slecht als je zou denken op basis van de reviews. Zal zijn dat wellicht in eerste instantie de verkeerde doelgroep wordt aangesproken want de setting(een bruiloft) werkt behoorlijk misleidend. Onbewust misschien reken je dan op een vrolijke, voorspelbare, typisch Amerikaanse feelgoodmovie, en dat is het niet, en lijkt me ook nooit de bedoeling zijn geweest. Table 19 is vooral een rustig verteld maar charmant verhaal over hoe een stel losers probeert iets van hun leven te maken. Gaandeweg kreeg ik toch wel sympathie voor die kleine filmpje welk via goed getimede glimlachhumor een aanstekelijk optimisme uitstraalt. Wel een serieuze misser dat men aan het eind toch nog uit de bocht vliegt middels een zeer geforceerd happy end. Dat Eloise dan weer verkering krijgt met haar inhoudsloze ex-vriend is zo'n beetje de meest ongeloofwaardige en ongewenste plotwending die je je maar kunt voorstellen.
Maar deze miskleun liet me het milde plezier wat ik aan de eerdere vijf kwartier beleefde niet wegnemen. Redelijk

Erg grappig toch. Een film van ruim anderhalf uur over een groep vrienden die het spel tikkertje in hun dagelijks leven hebben geïntegreerd.....zie daar maar eens iets goeds van te maken, maar dat is Tomsic toch behoorlijk gelukt. Veel ongein, vaak absurde humor maar vooral lekker hilarisch. De verplichte sentimentele scène nemen we maar op de koop toe. De cast heeft er duidelijk zin in, vooral Jeremy Renner, Ed Helms en Isla Fisher zijn op dreef en leveren sterke komische rollen af. Geniaal of origineel is het trouwens niet, in de jaren tachtig zag ik al twee films met eigenlijk hetzelfde concept en uitgangspunt(Gotcha! en TAG: The Assassination Game), maar die waren iets serieuzer en in ieder geval minder swingend. Op naar een nietszeggend vervolg, of beter nog een film over zakdoekje leggen dan wel verstoppertje spelen, moet allemaal kunnen.

Nee, dit was het toch niet. Weinig stijlvolle film. Het bedachte verhaaltje op zich zou best een basis kunnen zijn voor een lekker lopende griezelfilm, maar het is vooral de foute keuze om weer de methode van die zogenaamde documentaire-achtige stijl te hanteren(inclusief de bijbehorende schokkerige, dicht op de huid zittende camera), die de film funest is geworden. Inmiddels toch een afgezaagd, tot in den treure gebruikt middel om orgineel te zijn, wat voor de die hard horrorfan tegenwoordig echter eerder averechts werkt.

Jammer voor de bejaarde Larson. Ze heeft de rol van haar leven, en is uitstekend gecast, maar de uitwerking van het verhaal is dermate groezelig dat dit wat onderbelicht blijft, en de film als geheel uiteindelijk weggestopt zal worden in de afdeling twaalf in een dozijn.

Trage, zich voorslepende film. Ondanks het in beginsel emotierijke verhaal maar een beperkt aantal momenten die je raken, sommige scènes zijn zelfs behoorlijk over the top en ogen belachelijk. De bedoeling van A Tale of Love and Darkness is duidelijk: een liefdevol portret tonen van een moeder en haar zoon, met op de achtergrond de voortdurende dreiging van oorlog. Maar deze poging is halfslachtig en maakt weinig indruk. Net niet puur slecht deze film, maar boven de bedenkelijk grauwe middelmaat komt het ook niet uit. Als regisseuse moet Portman nog veel leren, als actrice blijft ze hier trouwens ook erg vlak.

Tammy is, ondanks de wederom tamelijk vulgaire McCarthy, tam(toepasselijk), flauw en zonder hoogtepunten(of het moet zijn dat je erg moet lachen om neukende oma's, dan is dit je film). Persoonlijk geen enkele keer hoeven lachen, en de feelgoodmovie die het aan het slot pretendeert te zijn werkt ook niet als je net anderhalf uur onafgebroken heb moet kijken naar de ordinaire Melissa. Er word in de bijrolletjes bovendien onbeschaamd misbruik gemaakt van erkende talenten die allen een nietszeggende bijdrage mogen leveren. Enkel Sarandon krijgt nog een nipte voldoende voor haar ondankbare rol, hoewel ook zij zich zal afvragen hoe ze toch in dit misbaksel terecht is gekomen. McCarthy geeft hier weer de zoveelste variant op dezelfde rol. Je hoeft geen nostradamus te zijn om te voorspellen dat ze binnenkort wel uitgerangeerd zal zijn in de Amerikaanse filmwereld....En dat is beter zo.

Degelijk, maar dus ook niet erg bijzonder. Film heeft drie hoogtepunten en dat is als José zijn revenge neemt op de drie boosdoeners ieder afzonderlijk. Dan voel je eindelijk de opgekropte woede van deze meer dan gekrenkte ziel tegelijkertijd met de compassie voor de daders welke allen nu een normaal dagelijks leven leiden. Knap gedaan qua spanningsopbouw vooral deze momenten, maar voor de rest is het traag en nietszeggend. De subplot over twee mannen die vallen op dezelfde vrouw kan nauwelijks boeien en is feitelijk overbodig. Jammer want De la Torre heeft precies de goede kop voor zo'n rol, maar deze Spaanse thriller is uiteindelijk nauwelijks beter dan de talloze Amerikaanse films uit dit genre, en dat zijn we eigenlijk beter gewend van ons Europeanen.

Moderne variant op de klassieker Demon Seed, voor mij werkte het echter niet. Klinisch en vrij emotieloos deze science fiction thriller, bij vlagen op één of andere manier zelfs vervelend. Wel degelijk een touw aan vast te knopen wat mij betreft, maar de boodschap(de mens word overheerst door technologische ontwikkelingen) is wat al te bekend en niet indringend genoeg om indruk te maken. De twee hoofdrolspelers overtuigen verder ook nergens, zijn meer gekozen om hun looks dan om het talent. Met name Skrien als de bad guy mist elke overtuiging. Het bekende, harde en soms irritant snerpende stemgeluid van alleskunner Oldman werkt ook niet mee trouwens. Mislukt experimentje dus, snel vergeten.

Kon me niet echt raken. Het concept is voor ons Nederlanders dankzij Maarten Spanjer overbekend, en behalve dat het effect om het nu eens in een andere cultuur te zien plaatsvinden in den beginne best interessant is, wordt het ergens halverwege toch wel behoorlijk vervelend omdat Panahi geen spannende avonturen heeft te vertellen. Bovendien oogt de film te geënsceneerd, en is het vrij snel duidelijk dat de documentaire achtige opzet ergerlijk onecht is. Met als dieptepunt een grote bijrol voor dat bijdehante kleine meisje, wat schattig als de nieuwe Shirley Temple zou moeten zijn, maar voornamelijk geforceerd leuk staat te doen. Geen lach, geen traan, zelfs weinig beelden van wereldstad Teheran, beetje mislukt dus. Panahi zal best een goede en dappere man zijn, maar ik zal andere films van hem moeten zien om mezelf te overtuigen dat hij ook een bekwame regisseur is. Een poedelprijs was derhalve meer op zijn plaats geweest dan een heuse Gouden Beer: onbegrijpelijk.

Knap waardeloos. Je weet eigenlijk wel wat je krijgt als je reeds vier eerdere films over deze figuren hebt gezien, maar zelfs dan valt hij tegen. Geen humor, louter doorsnee actie. Geen fatsoenlijk verhaal. Uitsluitend geschikt voor niet al te kritische kinderen. Fox dient hier louter als beeldvulling, wat de respectabele actrice Linney hier te zoeken heeft is helemaal een raadsel. Enige troost: de vorige serie turtel films bedroeg drie films, kan me niet voorstellen dat hierop nog een vervolg word gemaakt. Krijg nou wel trek in schildpaddensoep.

Erg sombere(ik geloof niet dat ik ook maar iemand heb zien glimlachen in de ruim anderhalf uur dat dit duurt) en langdradige film noir. Zwak script, waarin veel te weinig gebeurt, en de ontknoping zie je ver van te voren aankomen. Regisseur Ogilvie weet niet goed of hij nou een gelikte misdaadfilm of een sfeerportret van Sydney in de jaren twintig wil maken, en schiet daardoor op beide fronten ernstig te kort. Acteerwerk is ook niet best. Byrne kan best wel wat, maar is te muizig om te overtuigen als een sterke femme fatale. Weaving is normaal altijd goed in een bijrol, maar hier in de hoofdrol gaat zijn gestileerde, deftige acteerstijl tegen hem werken en zet hij een vermeende topcrimineel neer waar je geen moment echt bang van kan worden. Toch wel één van de slechtste films uit Australië die ik de laatste jaren heb mogen aanschouwen. Overslaan.

Enerverende, inventieve film toch weer, bovengemiddeld. Zelfs als hij het zou willen kan Nolan geen echt slechte film maken denk ik, zijn projecten hebben altijd wel iets bijzonders, iets waar filmliefhebbers over dertig jaar zich nog altijd aan kunnen verlekkeren. Dat gezegd hebbende moet ik wel aanduiden dat deze Tenet niet tot zijn beste werk behoort. Tenet houd je aandacht voortdurend vast(fantastische openingsscène) en is bij vlagen opwindend, maar gaandeweg kreeg je toch het gevoel te veel naar een trucje om het trucje te kijken. Je hebt bij hem altijd de neiging om zo vlug mogelijk een film een tweede of derde keer te kijken om zo zijn logica te ontrafelen maar denk dat ik dan dit keer teleurgesteld zal worden omdat bepaald niet alles zal kloppen. Film werkt, mede door de ongelukkige casting, ook op emotioneel gebied niet zo goed als bijvoorbeeld Interstellar. Acteurs zijn dit keer zeer gemiddeld, Washington mist de charme van zijn pa en vooral Kenneth Branagh overdrijft weer eens irritant in een rol die hij al iets te vaak heeft gespeeld. Bovendien is Tenet soms behoorlijk gewelddadig, waardoor je het gevoel krijgt naar een slimme, maar ook dikwijls wat ordinaire actiefilm te kijken, kan me eigenlijk niet herinneren dat bij zijn vorige films zo veel excessief geweld werd gebruikt trouwens. King Christopher zal zich voor zijn volgende projecten wat meer zelf moeten herontdekken, want uiteindelijk heb je bij Tenet te veel een déjà vu van zijn vorige films(Interception concept maar dan anders), een groot filmmaker als hij is kan nog beter dan dit. Tenet is al met al heel behoorlijk en de moeite waard om te zien, maar niet het meesterwerk waar je bij Nolan altijd op mag hopen..

Niet zo slecht als je zou denken, wanneer je de beoordeling ziet en de kritieken leest. Beetje een dertien in een dozijn thriller/actiefilm, dat wel. Vaardig gemaakt, maar tussen al die films die tegenwoordig worden geproduceerd, een tamelijk onopvallend werkje. Spraakwaterval Vaughn zal ongetwijfeld een razzie award winnen voor worst haircut. Zijn samenspel met filmdochter Steinfeld komt niet al te geloofwaardig van de grond, wat dan ook het belangrijkste mankement van term life is. Verder veel bekende koppen weggestopt in ondankbare bijrollen(Jon Favreau, Terrence Howard). Wat dat betreft komt good old Bill Paxton nog goed weg met zijn redelijke schurkenrol.

Merkwaardige, mislukte thriller. Vooral erg vervelend en langdradig met tot overmaat van ramp bijna continue toegepaste onderbelichting waardoor de vormgeving ook nog eens zeer morsig overkomt. Robbie krijgt hier alle ruimte om iets te maken van haar hoofdrol maar voor het eerst in haar carrière verzuipt dit grote talent hier met haar te dik aangezette rol hopeloos mee in de chaos om haar heen. Als komiek Mike Myers in een serieuze rol de beste acteerprestatie neerzet weet je eigenlijk ook wel hoe het met de rest van de cast gesteld is. Terminal is een film waar de pretenties bijna voortdurend vanaf spatten(een aantal verhaallijntjes die aan het slot via een paar verrassende twisten bij elkaar zouden moeten komen) maar het eindresultaat is nogal dom, mist logica en ondanks een enerverend laatste kwartier(via een aardige wending die echter ook zomaar uit de lucht komt vallen) is behoorlijk zwak. Regisseur Stein wil veel maar kan nog te weinig en laat zich hier halfslachtig beïnvloeden door enkele films(de Saw reeks, Sin City) die hij waarschijnlijk bewonderd maar nergens kan benaderen. Overslaan, maar.

Redelijk, maar ook weer niet echt top of the bill. Bij dit soort films, waarin we het onwaarschijnlijke als waarschijnlijk moeten gaan aannemen, gaat het er om dat de makers er in slagen om ons te overtuigen hier daadwerkelijk in te geloven, en de debuterende Bossuyt komt een heel eind. De originaliteitsprijs zal hij zeker niet winnen, maar genietbaar is het, mede door de dromerige sfeer en emotionele deken die over de film hangt, zeer zeker. In de laatste vijftien minuten een paar wendingen te veel, waardoor je toch op zoek gaat naar logica(en dat moet je dus eigenlijk niet doen), maar gelukkig word het bevredigend afgesloten en loopt het niet zo uit de hand als bij enkele vergelijkbare films(The Butterfly Effect, Mr. Nobody). In Terug naar Morgen word verder behoorlijk geacteerd waardoor deze film ook op gevoelsmatig, emotioneel niveau goed werkt. Nog opmerkelijker trouwens dan dat het personage van Simoni in 25 jaar blijkbaar nauwelijks veranderd is het om te zien dat ook het Leuven van 2040 nergens wezenlijk verschilt van het Leuven uit 2015, zou het echt....?

En ten slotte een verzoek aan de dromers onder ons: Kan zijn, dat ik ergens in een parallelle wereld, op een nog te bepalen datum en waarschijnlijk onder een andere naam, een wellicht totaal verschillende mening over deze film op deze site deponeer. Mocht u dat vermoeden hebben, laat het me dan weten en stuur me een bericht. In de tussentijd benijd ik u.

Met veel bewondering gekeken naar deze Testament of Youth . Begint te traag en afstandelijk maar gaandeweg werd ik het verhaal ingezogen. De waanzin van de oorlog en het verliezen van je onschuld is de laatste jaren zelden zo beheerst en treffend weergegeven als in het laatste uur van deze indrukwekkende film. Vikander is ongehoord groots, staat ongetwijfeld aan het begin van een memorabele loopbaan, maar levert hier al één van haar allerbeste rollen.

Mooi gefilmd, zeer stijlvol, top wat mij betreft.

Niet zo goed als ik had gehoopt. Films over hun soldaten die trauma's hebben te verwerken, Amerikanen zijn daar goed in. Coming Home, The Deerhunter, Born on the Fourth of July zijn enkele voorbeelden die ik dan ook tot mijn absolute favorieten reken. Emotioneel sterke films, met altijd een paar scènes die je nooit meer vergeet en goede acteurs in de hoofdrollen. Dat alles ontbreekt een beetje bij de films aangaande deze thematiek die over de Irak oorlog worden geproduceerd. Op een of andere manier werken die niet helemaal bij mij. Ook voor deze Thank You for Your Service kan ik slechts een minzaam bedankje plaatsen. Mislukt is de film zeker niet maar het sterke, verwachtingsvolle begin word niet helemaal ingelost. Regie en script zijn niet zo sterk, je kunt je moeilijk verplaatsen in de twee soldaten waar hier de focus op ligt: vrij introverte mannen, beleefd naar hun vrouwtjes, maar ik miste het vuur in hun ballen. Ze lijken aanvankelijk dan ook meer te lijden onder datgene wat hen na de oorlog thuis overkomt, dan iets wat hen in Irak is overkomen. Na het einde toe wordt het ook steeds beroerder: Teller doet een bekentenis aan de door hem veroorzaakte weduwe, die vergeeft hem al vrij vlug en that's it.....einde film. Erg makkelijk en onbevredigend allemaal. Babyface Teller speelt zijn beste rol tot dusverre. Een Voight, Cruise of De Niro is hij niet, maar hij voldoet hier zeker. Comédienne Schumer in een serieuze bijrol werkte voor mij niet: je zit steeds te wachten tot ze een pijnlijke, misplaatste grap uithaalt. Een voldoende uiteindelijk, meer niet.

Pijnlijke verkwisting van talent. Bijna bij elke take zie je dat Anderson een briljant creatieve geest heeft, maar desalniettemin kon deze film me geen moment echt boeien. Schrikbarend gebrek aan samenhang, een aantal los van elkaar staande verhaaltjes die geforceerd worden gebundeld, maar vooral een vermoeiende poging tot kunstzinnigheid. Superieure rolbezetting, tot in de nietszeggende bijrollen ondersteuning van bekende acteurs die met deze bijdrage waarschijnlijk hun bewondering voor de regisseur willen onderstrepen, maar hoe graag ik ook wilde: ik kon niet meegaan aan deze zelfoverschatting van een inventieve maar te warrige geest. Weet niet wat het is met Anderson: ik vond The Grand Budapest Hotel destijds om een of andere reden fantastisch en de eerdere films over de Tenenbaums, Fox, Rushmore en Stevie Zissou meer dan vermakelijk, maar daar staan dus ook een stuk of acht films tegenover die kant noch wal raken. Niettemin: vooral doorgaan, en de volgende keer ga ik weer kijken, want ik blijf hopen.

Toch wel een aangenaam filmpje, voornamelijk voor de 40 plus generatie die zo nu en dan over hun eigen sterfelijkheid gaat nadenken en dan heimelijk zal wensen dit dan net zo nuchter te kunnen benaderen als professor Richard in deze film. Had makkelijk een sentimentele, zwaarmoedige draak kunnen worden, maar door de evenwichtige regie en de goed doordachte rol van Depp werkt het wonderwel. Depp is bepaald niet mijn favoriete acteur, zijn maniertjes en neiging tot overdrijving in zijn latere films staan me zeer tegen, maar hier laat hij met zijn ingetogen doch krachtige vertolking zien wat voor een klasbak hij eigenlijk kan zijn. Hij draagt deze film bijkans in zijn eentje. Jammer dat de film verder wat subtiliteit mist, anders was dit een pareltje geweest in plaats van uitsluitend een redelijk film. Enkele nevenfiguren worden wel erg eendimensionaal neergezet, en dat eindshot waar de professor letterlijk op een kruispunt van wegen staat en er voor kiest om rechtdoor over de nog niet platgereden paden te rijden had iemand van 11 jaar ook kunnen bedenken, maar dat mag het merkwaardige plezier dat je voelt bij een film over doodgaan niet bederven.

Degelijke, typisch Britse productie. Ruim voldoende maar had best wat sprankelender en venijniger mogen zijn want de storyline gaf veel mogelijkheden. Vrij dramatische vertelling natuurlijk, gesitueerd in een onder bombardementen levend angstig Londen, maar gelukkig wordt het negens zo zwaarmoedig als mogelijk was geweest. Een verhaal vooral over de onverwoestbare flexibiliteit van de menselijke geest, want hoewel er de meest vreselijke zaken om hen heen gebeuren, blijven de hoofdpersonages zich optimistisch toeleggen op die dingen die hun leven wel nog de moeite waard kunnen maken. Door het wat toneelmatig ogend karakter van de film is Their Finest uiteindelijk niet dynamisch genoeg om het grote publiek aan te spreken en dat is jammer want op veler gebied heeft regisseur Scherfig toch iets zinnigs te melden. Hij wordt daarbij geholpen door een stel solide acteurs, die deze wat saaie, onopvallende prent toch een kwaliteitsinjectie geven.

Prima film. Word misschien wat te veel of safe gespeeld waardoor het nooit echt een meesterwerk word, maar anderzijds is het een vlot lopend, zeer toegankelijk verslag van een onderwerp wat makkelijk een veel slechtere film had kunnen opleveren. De kracht van The Theory of Everything zit natuurlijk in de performance van Redmayne. Wat een geweldige rol. En dan te bedenken dat deze acteur voordat hij aan deze film begon nooit werd gezien als een begenadigd talent. In recensies van films als Like Minds en Blackdeath werd hij destijds helemaal afgekraakt als zijnde de zwakke plek van die films. Jones speelt hier de wat ondankbare rol van zijn vrouw trouwens ook solide. Tsja, voor de verzuurde critici onder ons wellicht te veel aandacht is voor zijn liefdesleven, maar wie geïnteresseerd is in wat Hawking aangaande zijn vakgebied inhoudelijk had te melden kan natuurlijk altijd zijn boek lezen, op het grote doek werkt dit nou eenmaal wat minder.

Hoge scores op de diverse sites, ik vind het wat overdreven. Rare, onevenwichtige western annex gevangenisfilm die vooral steunt op de twee iconische hoofdrolspelers en een groot aantal bekende gezichten in de bijrollen. Heeft echter hetzelfde gebrek als het nog bekendere The Missouri Breaks(Arthur Penn): films met een slecht, richtingloos verhaal, waar je de makers ervan verdenkt eerst de acteurs gecontracteerd te hebben en er daarna een blijkbaar niet ter zake doend verhaal om heen te hebben verzonnen. There Was a Crooked Man... begint nochtans leuk met een aantal humoristische scènes maar loopt al vlug hopeloos vast, eindigt ook in een orgie van geweld. De immer lachende Douglas heeft al vaker een charismatische boef mogen spelen, maar krijgt hier ook een aantal gemene streken aangemeten, waardoor je als kijker niet weet of je hem moet waarderen of haten. Idem voor Fonda die als de nieuwe gevangenisdirecteur wat lijkt rond te lummelen, en aan het slot een onverwachte wending voor ons in petto heeft die wel past bij het tamelijk onnavolgbare geheel. Middelmatig.

Tsjonge, wat een gezapige vertoning. Regiedebuut van een man die voorheen louter scenario's schreef en mijn vrijblijvend advies is: pak in godsnaam je oude beroep weer op.

Echt niks te beleven hier, anno 2016 mag en moet je er eigenlijk niet mee wegkomen dat als je niets te vertellen hebt, je toch zo'n film mag afleveren. Onbegrijpelijk.

Maar goed: U bent nu gewaarschuwd, meer woorden ga ik niet meer verspillen aan deze mislukking.

Geen film die ik snel zal aanbevelen, een net niet niveau eigenlijk. Basisidee is goed genoeg voor een simpele, effectieve thriller maar het word allemaal wat te grotesk aangepakt(te lange speelduur bijvoorbeeld, de knipschaar had geholpen), waardoor het vaak wat potsierlijk overkomt en zijn doel voorbij schiet. Blijft bij wat goede momenten, en leuk om oudgedienden als Allen(ooit het eerste liefje van Indiana Jones) en Abraham(Amadeus) in goede bijrollen te zien. Seyfried en Norton zijn trouwens ook ok, maar de vloek van deze film is dat te uitvoerige script. Deed me qua opzet en gebreken denken aan de horrorreeks films van The Amityville Horror die ik als tiener ooit in de jaren tachtig zag. Ook zo een wat gekunstelde horror voor het hele gezin film(reeks), die de bombarie waarmee hij destijds werd gepresenteerd niet kon waarmaken.

Matig. Misschien moet je wel een Amerikaan zijn om dit wel erg serieuze, vrijwel humorloos en vaak pessimistisch melodrama te waarderen. Want voor mij als nuchtere Nederlander is dit verhaal over een familie vol met neuroten die regelmatig vijf minuten nadat ze vechtend over straat rollen, al weer gelukzalig in elkaars armen vallen niet goed te bevatten. Ik werd vooral zenuwachtig van deze verzameling idioten. Op den duur heel vermoeiend om naar te kijken, deze vol met zelfbeklag zittende familie. Nee, dan kijk ik tien keer liever naar een doorsnee Woody Allen film die dit soort typetjes met de juiste dosis zelfspot en wat relativeringsvermogen weet neer te zetten. Acteurs zijn hier derhalve ook ondermaats of weinig opvallend. Bateman in de centrale hoofdrol speelt erg eendimensionaal en gaat al snel vervelen. Oma Fonda(redelijke botox) verdient iets beters dan op het slot van haar carrière een ongeloofwaardige lesbienne te moeten neerzetten, maar qua acteertalent steekt ze er ook nu nog ver bovenuit. De rest van de cast rent en fladdert(Driver) vaak schreeuwend en zonder nuancering door het beeld. Goedbedoeld allemaal, maar toch een beetje mislukt.

Inhoudelijk erg fout filmpje dit, gelukkig voor de rest(script, acteurs) in alles erg middelmatig zodat dit bedenkelijk gedoe door de grote menigte als te onbeduidend zal worden afgedaan. Tegen het eind komt er nog iets van moraal in, maar dan is het al te laat om het rare gevoel dat ik hiervan kreeg weg te nemen. Diverse malen wordt uitgebreid getoond hoe mensen in een tv show, onder luid applaus, zelfmoord plegen en omdat het allemaal zeer serieus en zonder enige ironie wordt gebracht, riekt dat toch allemaal naar sensatiezucht. Regisseur Espsito heeft zichzelf een hoofdrol gegund en had dat beter niet kunnen doen. Zowel als regisseur als acteur heeft hij het net niet, los van het feit dat zijn rol eigenlijk weinig bijdraagt aan de kern van het verhaal. Moet wel gezegd dat hij het nog altijd beter doet dan die andere hoofdrolspeler. De heer Duhamel zet een wel heel erg onechte en niet te volgen tv presentator neer. Onze Famke, ook aan de botox zo te zien, lijkt in vergelijking hiermee in haar verder onopvallende bijrol een actrice die toch een klasse hoger in de rangorde staat, maar dat zegt uiteindelijk meer over de middelmatigheid om haar heen dan over haarzelf.

Van de drie Thor films is dit wat mij betreft in ieder geval de beste. Valt nochtans best één en ander op aan te merken, maar voorop staat dat dat dit ongecompliceerd plezier is, en na het serieuze en te duistere tweede deel is dat een hele opluchting. De spottende humor en zelfrelativering ligt constant op de loer, soms tegen het randje van wat nog net kan aan, en is daarmee het beste wat Ragnarok te bieden heeft. Dat er wat al te veel verhaallijntjes zijn ingestopt die ondanks de ruim twee uur te snel worden afgerafeld, wil je mede daarom Waititi graag vergeven. Bovendien is Blanchett als super schurk een echte aanwinst, ze steelt elke scène waar ze in zit. Leuk entertainment dus, als je dan toch een tamelijk hersenloze amusementsfilm wil maken, doe het dan zo.

Laatst gezien met de kerst bij omroep max, zowel het jaargetijde als de zendgemachtigde is in dit geval wel kenmerkend. Typisch een jaren zestig film, doet qua opzet denken aan bijvoorbeeld It's a Mad Mad Mad Mad World of The Great Race: groots opgezette avonturenfilms, met de nodige, vaak kinderachtige humor. Erg luchtig qua toon en vaak zitten dit soort films volgepropt met bekende namen. Bij deze valt dat laatste trouwens mee, rolbezetting is wat magertjes bezet. Jammer van Those Magnificent Men is dat het spektakel van de race pas na anderhalf uur losbarst, en maar een klein half uurtje duurt. Voor de rest krijg je een wat klef maar acceptabel liefdesverhaaltje over twee deel deelnemers die vechten om de hand van Miles en moet de humor verder zitten in het uitvergroten van de stereotypen der deelnemers uit alle verschillende landen.Moet wel gezegd worden dat de film er visueel en qua aankleding er, zeker voor die tijd, schitterend uitziet. Alles bij elkaar gewoon erg vermakelijk.

Wonderschoon. Voor mij de beste film van 2017. De beste film ook van het niveau gebroeders Coen die de Coens niet gemaakt hebben, maar wel graag gemaakt zouden hebben, zoiets. Rauw en erg hard, humoristisch met continue gevatte dialogen en een tragisch, diep menselijk verhaal welk gelukkig nergens te zwaarmoedig gebracht wordt. Met zijn vorige twee films heeft McDonagh mij niet kunnen overtuigen, maar met zijn derde gaat hij ongetwijfeld prijzen winnen, en dat komt hem toe. Harrelson en McDormand zijn belangrijke kandidaten voor een oscar, dankzij een film die moeilijk in een hokje valt te stoppen. Pasklare antwoorden worden hier nergens gegeven, vandaar dat het open einde dan ook volstrekt logisch oogt. Ga deze film, wiens enige vloek de onmogelijke titel is, zien en ondergaan, nu het nog kan.