Meningen

Kleine film, die goed past in de sfeer zoals de westerns in de jaren zeventig gemaakt werden(zie bijvoorbeeld Goin' South, The Life and Times of Judge Roy Bean). Meer een sfeertekening dan een sterk meeslepend verhaal, weinig actie maar veel luchtige, subtiele humor voor wie het wil herkennen. Groots is het niet, maar best onderhoudend om een keer te bekijken. Waarschijnlijk een stuk authentieker dan al die talloze cowboy films met schietgrage helden, bloeddorstige indianen en loensende over the top schurken, maar inderdaad: langdradig in vergelijking met de huidige tempo films is het bij vlagen wel, waarschijnlijk net zo saai als het echte wilde westen zal zijn geweest. Martin Sheen, hier als nerveuze anti held, mag ik meestal graag zien, al is hij beter voor een goede bijrol dan voor de hoofdrol. Sam Waterston(The Killing Fields, The Great Gatsby) heef een opvallende rol als indiaan. Keitel helaas maar een rolletje voor een paar minuten, maar er zijn mooie dames, fraaie beelden van landschappen, er zit een leuk muziekje onder.....ik heb me niet bovenmatig verveeld. En o ja, het draait vooral om een schitterend wit paard, een dier welk meer waardigheid lijkt te bezitten dan de vreemde mensen die hem omringen, geloof dat dat de moraal van Eagle's Wing is.

Heel gewoontjes, en dat is licht teleurstellend. De zevende film van Aardman-studios in achttien jaar, en ondanks dat ze dus vrij selectief lijken te zijn is dit voor mij wel de minste uit de rij tot dusverre. Voor volwassenen te weinig inventief en creatief, verrast wordt je nergens door het wat slappe verhaaltje. Klei animatie ziet er wederom behoorlijk goed uit, maar dat maakt nog geen goede film. Stemmencast is vrij onopvallend, met uitzondering van Hiddleston die in ieder geval nog iets probeert te maken van zijn schurkenrol. Te weinig leuke grappen al met al, ook voor de kinderen lijkt me dit niet echt bovengemiddeld, geen absolute aanrader derhalve. Tsja, je weet dat je niet naar een topfilm zit te kijken als een ondeugend konijntje in een bijrol het leukste is wat Early Man heeft te bieden, maar kijk toch alweer uit naar de volgende klei animatie productie, tijd voor een passende revanche, lijkt me.

Een echte Vermeer zou je ook een echte Rudolf van den Berg movie kunnen noemen. Stilistisch erg mooi, valt er weinig op aan te merken, maar op emotioneel niveau slaagt de regisseur er weer niet in ons voor de volle speelduur in het verhaal te betrekken. Met name het eerste gedeelte, als de film zich vooral concentreert op de verhouding tussen de getrouwde Van Meegeren en zijn eveneens overspelige muze is saaier dan saai, ook al door het weinig overtuigende spel van Feryn(acteren is iets anders dan louter mooi zijn). In de tweede helft, als de volledige contouren van dit in potentie sterk waar gebeurde verhaal wat beter zichtbaar worden, wint de film aan spanning en kracht en dat zorgt er dan voor dat je je net niet bekocht voelt als je de bioscoopzaal verlaat. Spitzenberger in de hoofdrol doet zichtbaar zijn best en krijgt hiervoor een voldoende, maar een iets betere acteur die het dualistische karakter van deze vervalser beter had kunnen overbrengen was op zijn plaats geweest(bijvoorbeeld een Raymond Thiry, die hier een onbeduidende bijrol heeft gekregen?). Alles bij elkaar geen slechte film, maar er had meer ingezeten dan dit eindresultaat, zeker geen film die je je tot in lengte van jaren gaat herinneren.

Overgeromantiseerd verhaal, vooral naar het einde toe vol met vals sentiment, maar gedeeltelijk werkt het wel.

In mijn tienerjaren ben ik opgegroeid met deze Eddie, maar in mijn beleving was dit cultfiguur vooral bekend als een lachwekkende born loser, die door niemand echt serieus werd genomen. Zoals Eddie was wilde eigenlijk niemand zijn.

Wie deze film ziet krijgt het beeld van een anti held, die de hele wereld zijn tanden heeft laten zien, die zijn dromen heeft waargemaakt. Een stukje geschiedvervalsing en filmische vrijheid waar ik wel om kan glimlachen.

Goed acteerwerk van Egerton en Jackman, dat dan weer wel, doch wat mij betreft iets te veel feelgood in deze feelgoodmovie, welke in ieder geval nergens verveelt.

Geen slechte film, maar daar is ook alles mee gezegd. Alledaags of gewoontjes zijn nog betere kwalificaties voor deze prent die op niet al te bijzondere wijze een verhaal vertelt wat niet veel zal afwijken van wat wij allemaal zelf al in onze tienertijd hebben meegemaakt. De moraal van het verhaal, leer te waarderen wat je hebt en idealiseer niet het onmogelijke, ligt er dik bovenop en is in talloze films al beter behandelt. De kracht van de film zit derhalve in het enorme talent van hoofdrolspeelster Steinfeld. Ze weet met ogenschijnlijk gemak van een tamelijk vervelend personage een nog enigszins sympathiek karakter te maken, en is de ware ster van The Edge of Seventeen. Rest van de cast hobbelt een beetje mee. Ook Harrelson heeft als cynische leraar maar een kleine rol, alhoewel de paar scènes die hij samen met Steinfeld heeft de schamele hoogtepunten vormen van een verder zeer gemiddelde film.

Uitstekende film van Verhoeven, heb hem in één adem uitgekeken, en dat gebeurt me niet vaak meer. Lijkt qua opzet en uitwerking wel een beetje op Basic Instinct, dus vernieuwend is het niet wat onze Paul hier fabriceert, maar het is goed om te zien dat hij de meesterlijke touch om een stevig verhaal te vertellen nog steeds beheerst.

Niets is hier wat het lijkt te zijn, niets is zo complex en ondoorgrondelijk als de mens, en terwijl we daarmee worden geconfronteerd gaan we ondertussen gewoon door met zoiets als ons dagelijkse leven. Dat lijkt me de boodschap van dit kleine meesterwerkje, en ondertussen word de kijker getriggerd om hier zijn eigen gedachten op los te laten....Heerlijk.

Geweldig die steeds terug kerende ambivalentie in deze film. Neem het personage van Huppert. Bijna elke shot van de film is ze in beeld. Je kunt niets anders zeggen dat ze hier haar sterkste rol uit haar loopbaan aflevert. Tegelijkertijd realiseer je je dat het toch onwerkelijk is dat ze zo emotieloos blijft bij al het ergs wat haar in zo'n korte tijd allemaal overkomt. Dat je feitelijk dus naar een volstrekt ongeloofwaardig personage zit te kijken. Maar je haakt niet ergens halverwege af, nee, je blijft kijken omdat je wil weten hoe het verder gaat en met haar afloopt.

Dit noemen ze dus de magie van film. Verhoeven beheerst dat kunstje, ook nu nog altijd op oudere leeftijd. Jammer toch dat hij enkele van zijn ideëen(een film over Jezus, de kruistochten) nooit heeft kunnen realiseren. We zullen nooit weten wat we precies gemist hebben, maar ik denk een hoop moois.

Niet zo erbarmelijk slecht als ik op basis van de scores op IMDB en hier had gedacht, maar matig is het wel. Beetje tegenhanger van Inside Out. Waar die film intelligent en speels creatief met hetzelfde basisgegeven omging, is The Emoji Movie wat te gemakzuchtig. Deze film probeert voortdurend grappig en vindingrijk over te komen maar de jokes zijn van een niveau welk u en ik ook binnen no time kunnen verzinnen aangaande dit onderwerp. Helpt misschien als je dit, zoals ik, kijkt op een lome en druilerige zondagmorgen, bij voorkeur als je de klok net een uur achteruit hebt gezet zodat je meer tijd hebt om dit te verwerken. Dan ben je waarschijnlijk ook iets vergevingsgezinder en minder chagrijnig dan op andere dagen, en realiseer je je dat je na het zien van deze film nooit meer hetzelfde zult kijken naar al die info op je eigen apparaat. Samengevat, te flauw voor woorden deze film, daarom:

Doodlopende weg. Voorspelbaar met een hoofdletter V. Kwalitatief ondermaats, maar dat kan op zich nog wel amusant zijn, doch het neemt zich ook nog eens zo serieus. Verzameling van erg povere acteurs ook, Ludacris kan niet echt acteren, Beau Bridges(en niet te vergeten zijn filmega) overdrijven schromelijk. De Queen steekt er in positieve zin bovenuit maar moet oppassen dat ze door dit soort broddelwerk niet in de vergeethoek gaat geraken. Bridges speelt hier bijna exact dezelfde rol als in een film die ik een aantal jaren geleden zag, tja en dat moet dan de verrassende wending zijn. Enige nieuwe: bijna alle blanke zijn white trash, de afro-amerikanen zijn hier de goeierikken, dat deze er op het einde er vandoor gaan met geld dat niet aan hen toebehoort is hen dan ook vergeven......hoe dom kun je het maken?

Zal waarschijnlijk waarheidsgetrouw verfilmd zijn, maar ik werd er niet volledig door gepakt. Dit is echt een praatfilm met een hoofdletter P, en daarvoor moet je in de stemming zijn.

Genoeg voorbeelden van films waarin de dialoog centraal staat die me wel konden boeien(van Frost/Nixon tot een goude oude van Woody Allen), maar deze sprankelt te weinig, bevat geen humor, en geen noemenswaardige momenten die je je over een tijdje weer herinnert.

Wat de film toch nog verteerbaar maakt is het uitstekende acteerwerk van de twee hoofdrolspelers. Vooral Segel zet een echt mens van vlees en bloed neer, voor wie je een film lang genegenheid voelt. En Eisenberg weet zijn vervelende maniertjes ditmaal te minimaliseren, en een geloofwaardige interviewer neer te zetten. Je zou hem bijna Lex Luthor vergeven.

Serie nooit bekeken, maar naar aanleiding van deze film ook geen behoefte aan. Weinig bijzonders, een komedie waar nauwelijks om valt te lachen, wel af en toe te glimlachen. Verhaal is er nauwelijks en kabbelt maar wat voort. Van de hoofdrolspelers kon alleen Piven me bekoren, die steekt altijd wel energie in zijn rollen. Grenier loopt hier vooral mooi te zijn, maar kan hij ook acteren? Grootste boosdoener is echter het lamlendige script, als je een film wil maken over Hollywood moet daar iets van zelfspot in zijn, dat ontbreekt hier volledig. Ach, als je je verveelt(en persoonlijk heb ik me dat nou net nog niet) kun je de bekende sterren tellen die een rolletje(meestal als zichzelf) van vaak maar een paar seconden geaccepteerd hebben: Jessica Alba, Mark Wahlberg, Gary Busey, Liam Neeson, Armie Hammer, Mike Tyson, Billy Bob Thornton, Jon Favreau, Pharrell Williams, Martin Landau, Kelsey Grammer, Al Bundy, David Arquette, Sulu uit Star Trek. Ook dat getalenteerde jongetje uit The Sixth Sense doet mee in een iets grotere rol, maar wat is die lelijk geworden zeg.

Als romantisch drama geslaagd, als sciencefiction prent mislukt. Wat de sf betreft: hebben we inderdaad al eens eerder(en beter) gezien in THX 1138, The Island etc. Snap niet goed wat mensen hier visueel overdonderend vinden. Ik zie hier niets bijzonders, laat staan iets nieuws.

Dat de film toch nog enigszins werkt ligt aan de twee hoofdrolspelers, die hun romance heel invoelbaar maken. Hoult laat hier een onvermoede kant zien, Stewart doet gewoon weer een Bella Swantje.....maar het werkt wel.

Uiteindelijk ook geen film die je je over een aantal jaren op zeker nog herinnert. Dat zesje op IMDB en 2,90 hier is precies wat Equals toekomt.

Inderdaad in alle opzichten zwakke film. Tweede film van Menon(een kans voor een derde zal ze op deze manier niet krijgen) en waarschijnlijk stond deze regisseuse een studie over een drietal sterke vrouwen in de harde zakenwereld voor ogen, maar wat er uit komt is pijnlijk slecht. Volgens de synopsis hierboven een drama en dat klopt: dramatisch slecht acteerwerk, dramatische zielloze regie, dramatisch gebrek aan spanning. Gewoon een film van mensen die niet veel talent hebben, dat dit anno 2016 nog kan is nog het meest opvallende.

Ver onder de maat, een van de slechtste films waarin Stallone in heeft gespeeld, lijkt wel of hij even terug is aan het begin van zijn carrière. De eerste heb ik destijds welgemeend vier sterren gegeven en was gewoon een lekkere old school actie prent, maar behalve de titel, Stallone en als locatie een gevangenis zijn er voor de rest geen raakvlakken bij dit zogenaamde, in alle opzichten lelijk vervolg. Onvoorstelbaar rommelig, inspiratieloos gebeuren waarbij je ook al door de matte actiescènes nergens ook maar enige binding krijgt met de talrijke, slecht uitgewerkte personages. Niet veel woorden vuil maken aan dit wanproduct, waarvoor de meest griezelige scène tot aan het einde is bewaard: een open deur richting een schijnbaar onvermijdelijk derde deel.....ongelooflijk.

Leuke variant op een bekend concept, oude wijn in nieuwe zakken zeiden we vroeger dan. Een beetje Saw, een beetje Cube...….Hoewel Escape Room het duidelijk wel aflegt tegen de eerste versies van genoemde inspiratiebronnen. Daarvoor is het te groezelig(mocht duidelijk niet veel kosten) en is het script te stompzinnig c.q. volstrekt ongeloofwaardig. Wel goed intens geacteerd door de onbekende cast(alleen Lerman heeft ooit zijn 15 minutes of fame gehad met de Percy Jackson films) en een aantal goed opgebouwde, echt lugubere scènes. Als je tevreden bent met een beetje spanning en niet veel wilt nadenken is dit je ding. Bijna aan het slot nog een cruciaal bijrolletje voor onze landgenoot Van Wageningen. Jammer ook daarna nog een aantal haastige, overbodige wendingen en toevoegingen, anders had ik deze nog een half sterretje extra gegeven.

Goedbedoeld maar matig klein filmpje, dat derhalve dus voor immer ook een klein filmpje zal blijven. Makers kunnen niet kiezen of ze nu een bloedserieus onderwerp willen aansnijden of dit romantisch aandoend verhaal met een kwinkslag willen vertellen. Het resultaat is te vaak vlees noch vis, met slechts één geslaagde grap(als natalie zich aan de verkeerde deur staat af te reageren) en voor de rest een hoop treurnis, met uiteindelijk een geforceerd happy end. De twee hoofdrolspelers zijn ook geen toppers, en hebben geen chemie. De dochter van Bruce Willis en de hoofdrolspeler uit de Evil Dead films hebben onopvallende bijrollen.

Bij vlagen leuk om te zien maar mist, zoals we dat vroeger gezegd zouden hebben, cojones. Heb de tijd waarin de film zich afspeelt nog bewust meegemaakt, dus wat ik zag is, vooral het eerste uur, een feest der herkenning. Maar gaandeweg valt toch op dat Everybody Wants Some!!, behoorlijk vastloopt, meer sfeer dan een goed verhaal heeft te bieden.

Is natuurlijk normaal wel de kracht van Linkwater dat hij een ogenschijnlijk doelloos verhaal vertelt, doch deze keer is het echt te weinig effectief en niet bijzonder genoeg, slaat hij de plank een beetje mis met een film die ik wel erg vlug vergeten zal zijn. Te weinig grappig ook en de onbekende cast werkt dit keer bepaald niet mee. Als je Jenner en Deutch op knullige wijze een volstrekt ongeloofwaardig stel zie spelen, moet je onwillekeurig terug denken aan hoe Hawke/Delpy dit in zijn eerdere films met tig meer klasse deden.

Net niet mislukt deze film, maar wel een van de mindere van deze regisseur, hij kan dit op zeker veel beter.

Niet bepaald bijzonder. Film die qua inhoud en aankleding ook al pakweg twintig tot dertig jaar geleden gemaakt had kunnen zijn. Soort romantisch getinte oorlogsfilm zonder al te veel opsmuk. Als je er in slaagt niet al te kritisch te kijken(jazeker, ook hier praten Duitsers onderling vloeiend Engels) heb je wellicht een leuke avond met dit degelijk gebeuren, waarin vooral de aanwezigheid (en borsten) van rijzende ster James de grootste aantrekkingskracht zal vormen. Tegenspeler Courtney is geen groot acteur, lijkt nergens op een Duitse soldaat met gewetensbezwaren(het meisje of de vaderlandsliefde?) maar toont door een overdaad aan spiermassa meer gelijkenis met een moderne Amerikaanse sportschool bezoeker. Gelukkig is Plummer ook aanwezig om met zijn ogen dicht een geloofwaardige Keizer Wilhelm neer te zetten en levert karakteracteur Marsan een vakkundige prestatie als Himmler. Tegen het eind vliegt het qua geloofwaardigheid wat uit de bocht(zou iemand als Brandt echt zomaar gewetenloos zijn strijdmakkers neerschieten?, hoe waarschijnlijk is het dat een man als Wilhelm bijna lacherig meehelpt om tegenstandster Mieke te laten ontsnappen?), maar het pleit misschien voor de film dat je daar al kijkend weinig erg in hebt. Leuk dat deze prent zich in Nederland afspeelt, en ijzersterk dat de makers de dwang om landschappen met molens te filmen konden onderdrukken, want van zo'n filmniveau is The Exception eigenlijk wel. Met wat goede wil een kleine voldoende(drie sterren).

Schijnt een vervolg te zijn op een eerder avontuur van mejuffrouw Hartley, maar dit is waarlijk geen aanbeveling voor mij om die eerste alsnog te gaan zien. Zoveelste film over een duivelsuitdrijving, en dit is toch wel een van de slechtste die ik gezien heb. De exorcism zelf is saai en inspiratieloos gefilmd, bovendien worden enkele scènes uit betere films hierover schaamteloos gekopieerd (raad eens welke?...inderdaad die, inclusief de kots scène). Gelukkig tegen het einde nog een verhaalwending, die weliswaar niet geweldig word uitgewerkt maar in ieder geval zorgt voor wat afwisseling in deze verder erg matige film. Sawa is best een redelijke acteur, maar hier, als de eenzame held c.q. priester die voor de duivel niet bang is, vond ik hem niet overtuigend, hopelijk word dit niet zijn Final Destination. Waarschijnlijk alleen dus interessant voor hij/zij die binnenkort zelf verwacht met een exorcism te maken te krijgen.

Had wel interesse voor de materie van deze film, maar heb je dat niet dan lijkt me Experimenter nauwelijks interessant. Zelfs voor mij was het zo dat het na verloop van tijd wat begon te vervelen. Werd een herhaling van zetten die steeds minder kon boeien. Tot overmaat van ramp maakt men de fout enkele trucjes toe te voegen die niet lekker werkten. Milgram die de kijker rechtstreeks in de camera toespreekt.....een methodiek die tot dusverre voor mij alleen in de eerste Funny Games effectief bleek. En ben niet verbaasd als je een een paar keer onaangekondigd een olifant door het beeld ziet lopen, symboliek die ik geen plaats kon geven. Zou misschien de olifant kunnen zijn die door de porseleinkast gaat, maar dat kan dan onmogelijk van toepassing zijn op de film zelf. Die is zo kalm, gestileerd en onopvallend dat ie nauwelijks geslaagd genoemd kan worden. Sarsgaard doet het redelijk als de saaie bedachtzame geleerde, waarschijnlijk omdat hij zelf ook saai en bedachtzaam is. En leuk om Ryder weer eens te zien in een grotere rol, het blijft een prettige verschijning.

Prima film om een keer te zien. Valt wel te waarderen dat Berlinger niet kiest voor goedkoop effectbejag(dit had een echte horrorfilm over grootse horrorgebeurtenissen kunnen zijn) maar de focus richt op het charisma wat dit monster van een mens blijkbaar bezat. Gevolg is een vrij accuraat maar niet al te beklijvend portret welk bijna het niveau van een komedie heeft(het ontbreekt er nog maar aan dat men een Jim Carrey de hoofdrol had gegund), en de film werkt als je jezelf realiseert dat dit dan de echte horror is. Efron is uitstekend in de hoofdrol(meer van dit Zac), Collins speelt hier op overtuigende wijze de domme easy Lover die pappa Phil ooit bezong. Goede film met ook een lekkere soundtrack, maar van mij mag het best gebeuren dat er over een tijdje een nieuwe film over deze man wordt gemaakt met meer direct de nadruk op zijn gruweldaden.

De moeite zeker waard. Film die stemt tot nadenken, en dat gebeurt tegenwoordig niet zo heel vaak meer. Vakkundig gemaakt vooral, want je realiseert je je eigenlijk pas achteraf, dat dit ook een beetje riekt naar vals sentiment. Ik bedoel: zou het in het echt ook zo zijn dat mensen met zo'n functie daadwerkelijk zo'n dilemma voelen als ze de keuze moeten maken tussen één onschuldige dode, of tachtig er voor in de plaats?

Maar het werkt hier wel, is zeker effectief gefilmd allemaal.