Meningen

Foute boel dit. De eerste heb ik destijds in IMAX in de bioscoop gezien en was weliswaar één van de mindere van Del Toro, maar nog altijd bij vlagen best amusant voor een volwassen publiek, maar dit?

Deel twee heeft weinig verhaal, veel kabaal, een gebrek aan moraal en is gewoon erg banaal. Lijkt qua stijl wel Transformers 6 of 7, inclusief de over de top humor die maar nergens leuk wil worden. Wel veel bombastische actiescènes, op maat gesneden voor het tienerpubliek wat voor dit soort hersenloze films nog naar de bioscoop trekt. Die actie is nog niet eens zo slecht geregisseerd ook, maar zo talrijk en krampachtig overweldigend dat het na een uur al te veel van het slechte wordt, en je murw gebeukt afhaakt voor de resterende vijftig minuten. Dieptepunt is wel, naast het feit dat dit vervolg inhoudelijk nog maar weinig van doen heeft met het origineel, de aanwezigheid van een opperschurk die zelfs de grootste angsthaas onder ons geen enkele rilling zal bezorgen. Del Toro staat nochtans bij de aftiteling vermeld als één van de producers, maar kan me niet goed voorstellen dat deze meesterverteller ook maar iets van doen met dit smakeloze lopende band werk. Hopelijk einde oefening voor de heer DeKnight dus, want we willen films met een echte ziel.

Erg plezierig vermaak toch weer. Opmerkelijk dat een man van vijftig een film over een pratende beer die in Londen woont en werkt leuk vind. In eerste instantie verweet ik dat aan traumatische jeugdervaringen als De bereboot en Bolke de Beer, maar als ik de andere meningen hier tot mij neem mag ik nu met een gerust geweten concluderen dat Paddington 2 gewoon op zichzelf weer een prima film is. Wel iets minder dan het eerste deel die nog wat origineler en iets scherpere humor had, maar ook dit vervolg heeft de perfecte toon van een geslaagde familiefilm. Paddington zelf zit meer dan de halve film doelloos in de gevangenis(dus de beer komt daardoor niet echt los), de kracht zit vooral in de goed uitgewerkte nevenpersonages die intens en met zorg worden ingevuld door een aantal bekende acteurs. Zelfs Hugh Grant, niet mijn favoriet, is hier heel goed te doen als de schurk van dienst. Tweede sterke Paddington film dus waardoor er geen beren op de weg zullen zijn voor een derde, maar persoonlijk zou ik dat de bedenkers dan wel weer willen afraden, want een evenaring van het voorgaande zit er echt niet in.

Een moderne western. Helaas zonder veel actie of avontuur, maar wel redelijk sfeer- en stijlvol. En ik hou van de tegenwoordige zeldzaamheid dat je de climax niet van te voren kunt voorspellen, zoals hier het geval is. Sterk spel van de oude rotten Nolte, Roth en Guzman die zich hier van hun kenmerkende kant kunnen laten zien. Iets te traag en te weinig origineel om een groot publiek aan te spreken, maar met name de meer ervaren, oudere filmkijkers zullen deze déjà vu glimlachend accepteren.

Opmerkelijke film, zonder twijfel één van de betere uit 2019. Lijkt vooral geschikt voor het filmhuis in plaats van de grotere bioscoopketens, doch denk ik dat The Painted Bird ook massaal gewaardeerd zal worden door het meer volwassen publiek. Fantastisch gebruik van zwart wit beelden(nog meer imponerend dan in Schindler's List), camerawerk is ook van grote klasse. Heftig verhaal zonder veel dialoog, zag laatst het epos Barry Lyndon weer waar een voice over een duidelijke, simpele meerwaarde had, dit had ook bij deze film absoluut een positieve toevoeging kunnen zijn. Gewelddadig nogal, zit ook op het randje van effectbejag, maar dat maakt dit dan wel tot een kijkervaring die je niet licht zult vergeten, ondanks dat het me onwaarschijnlijk lijkt dat dit allemaal echt gebeurd is. Jammer wel dat het centrale personage nogal onbewogen blijft met al het geweld om hem heen, maar als je je realiseert dat dit waarschijnlijk zijn manier van zelfbescherming is om deze waanzin te overleven, kun je het een plaats geven. Het vergeven van enkele tamelijk onbeduidende bijrollen aan bekende acteurs(zelfs new yorker Harvey Keitel duikt op als een europese priester) had voor mij niet gehoeven, leid af van het verder van zichzelf toch sterke verhaal.

Denk niet dat er iemand te vinden is die dit een goede film zal vinden. Indien diegene wel bestaat: dat moet dan welhaast zeker een beginner zijn die zijn eerste actiefilm ondergaat. Panama is nog niet eens puur slecht, maar gewoon in alle opzichten middelmatig. Hoofrolspeler en producent Hauser zagen we vaker in onopvallende bijrollen in betere actiefilms, en de term onopvallend dekt ook de lading het beste voor Panama. Een nogal simpel verhaal wat nutteloos gerekt word tot anderhalf uur, gelardeerd met ondermaatse actiescènes en enkele leuke meiden. Zelfs de bad guys zijn om vlug te vergeten. De uit de gratie geraakte Gibson speelt zijn bijrol geroutineerd met twee vingers in de neus, jammer toch dat iemand met zoveel talent zich de laatste tijd erg vaak laat inhuren voor dit soort klussen. Zijn aanwezigheid zal dan wel de reden zijn dat deze zielloze productie warempel ook nog een bioscoop release gaat krijgen, onbegrijpelijk eigenlijk en echt te veel eer voor dit normaliter straight to video dan wel streamingdienst materiaal.

Verrassend goed, iets minder dan het origineel(welk destijds ook met zeer verdeelde reacties werd ontvangen), maar zeker de moeite waard. Intens drama, met sterk spel van Hunnam en vooral Malek. Met de kritiek dat ze hier McQueen en Hoffman imiteren kan ik niet zo veel, misschien geven ze, net als het eerste duo, een geslaagde imitatie van de echte Papillon en Louis Dega . Verder lekker intens, jammer alleen van het andere begin(nodeloos uitleggerig, voegt niets toe) en het wat afwijkende einde. De slotbeelden van de 1973 versie(met eindelijk de ontsnapping van Papillon) waren bij nader inzien behoorlijk legendarisch en emotierijk, hier wordt die climax veel te snel afgerafeld en mist daardoor zijn doel enigszins. Ook een gemiste kans voor onze Yorick van Wageningen die te weinig maakt van zijn rol als gevangenisdirecteur, en wat al te anoniem door het beeld schuifelt. Uiteindelijk een film die zeker gewaardeerd zal worden door degene die het wat gedurfdere, minder gelikte origineel nooit gezien hebben.

Met weinig verwachtingen aan begonnen, maar helemaal zo gek nog niet. Grootste zonde is dat dit maar bar weinig te maken heeft met de eerdere Paranormal Activity films, een merknaam gebruiken om je product te verkopen: van mij mag het, maar was eerlijker geweest een ander, eigen spoor te kiezen. Verder degelijk horrorwerk, eerste uur redelijk opbouw met creepy sfeertje zonder dat er veel gebeurd, laatste half uur gaat Next of Kin behoorlijk los. We hebben het uiteindelijk allemaal al eens eerder gezien(inclusief elementen uit films als The Blair Witch Project en Midsommar), oude wijn in nieuwe zakken, maar het is spannend en eng dus wat zeuren we toch.... Ene Emily Bader speelt een fantastische , expressieve rol trouwens(ze kan nog beter schreeuwen dan songfestival girl Emma Wortelboer) , ik ga die naam onthouden.

Mooie zwart wit beelden, maar verder weinig om dit niet geheel geslaagde real time experiment hoog te waarderen. Duurt gelukkig kort genoeg om je er in ieder geval niet aan te gaan ergeren, en bij zo een acteursfilm zitten er altijd wel een paar spelers bij die door iets meer uit hun rol te halen dit boven de middelmaat lijken uit te tillen(in mijn geval Jones en Scott Thomas), maar schijn bedriegt in deze, want dit feestje kun je gerust overslaan.

Hier wordt pijnlijk duidelijk dat de tijden van Jungle Fever, Do the Right Thing en 25th Hour ver achter ons liggen en Spike Lee tegenwoordig moeite heeft om ons een lekkere nieuwe joint aan te bieden, eigenlijk was Inside Man uit 2006 alweer zijn laatste goede film. Op zich is het idee om een toneelstuk letterlijk naar film te brengen nog wel gedurfd en redelijk origineel maar de uitwerking is een desastreuze mislukking. Ondanks een speelduur van slechtst 75 minuten toch nog langdradig en vervelend maar vooral onbegrijpelijk en tegen het einde kinderlijk moralistisch. Lee wekt de indruk op zijn 61ste al behoorlijk op zijn retour te zijn en het heilige vuur om nog één keer iets gedenkwaardigs af te leveren te missen, maar moet hij als alternatief ons lastig vallen met een niet te volgen, ondoordacht en nietszeggend drama? Uiteindelijk zo slecht dat je het moet zien om te geloven, maar of dat nou een aanbeveling is om dit ogenschijnlijk freewheelende experiment te gaan kijken?

Sympathieke film, geen straf om een keer te kijken. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving, voor regisseur Hers zouden ze op basis van dit pamflet een Nederlands paspoort moeten aanvragen bij het CDA en de man dan meteen bombarderen tot hun nieuwe voorzitter, zo een film dus. Maar ik heb er met plezier naar gekeken, er gebeurt weinig wat anders is dan wat er in je eigen huiskamer is gebeurt mocht je zijn opgegroeid in de jaren tachtig, maar net die herkenbaarheid en de uitgebalanceerde dosis positiviteit die dit werkje uistraalt maakt het tot een geslaagd geheel. Hoofdrolspeelster Gainsbourg is als de film zelf: bijna onopvallend goed en moeiteloos in staat om adequaat invulling te geven aan haar rol, doch de volgende keer dat je haar weer eens in een Franse film ziet opduiken vraag je je toch weer af hoe ze nou ook alweer heet.

Als liefhebber van sciencefiction ben ik blij eindelijk weer eens een film gezien te hebben die het genre weer enigszins serieus neemt. Niks nieuws onder de zon, maar gewoon betrouwbaar vakwerk, wat voor mij beter werkt dan de zoveelste Star Wars cloon, of de metaalmoeheid van het derde Star Trek deel.
Op papier lijkt een twee uur durende film over twee mensen op een verlaten ruimteschip niet bijster aantrekkelijk, maar moet zeggen dat er genoeg variëteit in zit om deze rit makkelijk te kunnen uitzitten. Er zijn bijvoorbeeld een paar kleine bijrollen voor bekende acteurs([met als hoogtepunt Andy Garcia die ondanks een rolletje van een paar seconden als vijfde staat vermeld op de titelrol) Visueel is dit ook prima alleen erg jammer dat de grote finale(de ondergang van het schip) erg tegenvalt, waardoor sommige met een onvoldaan gevoel zullen afsluiten. Net als de film als geheel mag je trouwens de interactie tussen de twee hoofdrolspelers als redelijk beoordelen in plaats van een welgemeend goed. Waar Lawrence intens speelt en een scala aan emoties toont, blijft Pratt wel erg nonchalant bij alles wat gebeurd. Kan me niet goed voorstellen dat deze Chris in zijn verdere loopbaan veel hoofdrollen gaat krijgen in serieuzere films, een carrière in het lichtere komedie werk lijkt me meer voor de hand liggend.

Hou wel van films met dit type droge humor, humor die je niet door de strot worden geduwd, maar toch lekker gek is en gedoceerd word gebracht. Maakt dit helaas nog niet tot een heel goede film want het basisgegeven is in al zijn heerlijke absurditeit uiteindelijk toch wel erg schraal. We worden verondersteld stiekem hard te lachen om die continue aanwezige blote borsten en piemels, maar het effect hiervan was bij mij erg vlug uitgewerkt. Het dragen van een adam en eva kostuum blijkt uiteindelijk toch wel gewoontjes. De verhaallijn over een man en zijn hamer is in beginsel schitterend bedacht maar had met wat meer scherpe grappen en spitsvondigheden uitgewerkt moeten worden. Nu is het bij vlagen langdradig en zelfs wat saai, waardoor je DE Patrick achteraf snel bent vergeten. Hulde voor hoofdrolspeler Janssens die zich ongegeneerd helemaal bloot geeft en bijna ongemerkt een goede rol neerzet. De Nederlandse inbreng bij deze Belgische productie had beter gekund, Hoekstra heeft een vrij onbeduidende rol en Bokma kan echt leuker zijn dan hier. Een voldoende, maar had meer ingezeten.

Gewoon een goed gemaakte, vaak meeslepende film. Oogt vaak als een strak gemonteerde, vakkundig gefabriceerde documentaire. Blijft op gepaste afstand, is genuanceerd voor wie het wil zien(ook de twee daders, waarvan er eentje akelig veel op Jesse Klaver lijkt, worden neergezet als slechte mensen en niet als slechte moslims) en word nergens op verkeerde wijze te emotioneel of nationalistisch. Zoals hierboven al aangegeven lijkt het qua aanpak, met die intense dicht op de huid cameravoering, op de werkwijze van Paul Greengrass maar ach.....er zijn slechtere voorbeelden toch? Berg levert hier een van zijn beste films af. De achtervolging van de daders in de tweede helft van de film is qua opzet en spanning bijvoorbeeld van hoogwaardige kwaliteit. Nadeel van de film is wel dat het belangrijke personage gespeeld door Wahlberg er speciaal bij verzonnen is, wat nogal in contrast is met de hoge mate van echtheid aangaande de rest van Patriots Day. Leek me al wat overdreven dat een relatief simpele agent zowel bij de aanslag als later bij de toevallig tot stand gekomen achtervolging van de daders beide keren op de eerste rij zit, dus dat hadden ze beter kunnen invullen, wat mij betreft. Voor de rest subliem.

Relatief hoge waardering op de diverse sites, dus had wel wat verwachtingen maar viel dan toch tegen. Regisseur Jasper gunt zichzelf nauwelijks tijd om een fatsoenlijk verhaal te vertellen, en dus krijgen we een haastige aaneenschakeling van momenten. Een variatie ook op het thema van het betere Precious: een lelijk, veel te dik meisje heeft een passionele hobby waar ze goed in is, en krijgt zo de kans zich uit de kansloze situatie te vechten waarin ze zich bevindt. Zal ongetwijfeld helpen als de muziek je ding is(wat bij mij niet zo is), maar zelfs dan blijft het een prent zonder veel emotie die nauwelijks tot leven komt. Macdonald doet het in de hoofdrol naar behoren, verdient zeker een herkansing. De confrontaties met haar cynische moeder vormden voor mij de eenzame hoogtepunten in een verder erg fletse film.

Jeugdnostalgie, maar daar had het ook bij moeten blijven. Onsamenhangende, langdradige en derhalve niet bijster interessante film. Wel mooie animatie, en met eerbied voor het verleden gemaakt, maar het is vooral rommelig en saai. Tegenvaller.

Niet slecht gemaakt, qua entertainment redelijk, alleen iets te dik aangezet, overgeromantiseerd. Een film over de erectiestoornissenstrijd van deze sportheld was verrassender maar op zeker ook leuker geweest dan dit al met al wat obligate werkstuk, welk zeker niet de geschiedenis zal ingaan als beste sportfilm ooit gemaakt. De nagespeelde voetbalbeelden ogen redelijk authentiek, maar halen het uiteraard niet bij de echte verslagen die van dit WK bekend zijn. Wie kritisch kijkt en vergelijkt ziet genoeg slordigheden, wat ook geld voor de onbenullige cameo van drie seconden die de held van deze film krijgt toebedeeld. Een dergelijke legende had een nog mooier eerbetoon verdiend.

Een van de beste Nederlandse series, vooral de eerste twee seizoenen waren top, de drie seizoenen daarna werden met wat meer gezochte en ongeloofwaardige verhaallijnen minder, maar waren nog steeds amusant. Deze film sluit, qua eigen sfeer perfect aan bij de seriereeks, ook dit is weer zo een opvallende menging van sentiment en geweld. Hendrickx draagt The Final Chapter bijkans in haar eentje, geweldige rol, ze zal toch zeker zo een gouden kalf hiervoor krijgen? Voor de rest had het script best wat verrassender mogen zijn, eigenlijk niet meer dan een herhaling van blijkbaar incomplete verhaallijnen uit de serie, waardoor deze film vooral voor degene die de serie nooit hebben gezien, een stimulans wordt om dat alsnog te doen. Je krijgt wat je verwacht, een qua niveau prettig wegkijkende B film met fraaie locaties dit keer, en en voor mij was dit ruim voldoende voor een leuke avond. Jammer trouwens dat ook het personage Van Son er weer is bijgehaald voor een beschamende bijrol, was al echt één van de mindere dingen uit de reeks, een rol een acteur van het kaliber Blok onwaardig, scheelt toch een halve ster bij mijn eindbeoordeling. Nieuweling Tygo Gernandt in een rol van niets had overigens ook niet gehoeven. Desalniettemin in totaliteit een waardige afsluiter, de zure kritieken tot dusverre kan ik niet helemaal plaatsen.

Actiespecialist Morel levert solide werk en doet wat hij eerder presteerde met Taken: Een qua opzet simpele vertelling omzetten in een effectieve thriller. Erg hard vaak, maar ook stijlvol en waardig. Had in verkeerde handen zo maar een ordinaire en de zoveelste wraakfilm kunnen worden, maar je kunt hier redelijk goed in meegaan. Afgezien van het matige acteerwerk in de bijrollen, zit er verder geen valse noot tussen. Sterke hoofdrol van Garner die de onwaarschijnlijk transformatie van werkende familievrouw naar gekwelde wraakengel heel mooi weet te verbeelden. Als je dan zo nodig een film zonder diepgang wil afleveren doe het dan zo als met deze Peppermint.

Merkwaardig filmpje, zal bepaald niet bij iedereen goed vallen. Eerste half uur vroeg ik me af waar ik toch nu weer naar zat te kijken, daarna wordt het, als de twee verhaallijntjes samen gaan vallen(medium Stewart en shopper Stewart) een stuk beter en intenser. Geen hapklare brokken hier, na afloop zit je nog wel met een paar vragen over de afwikkeling en de intenties van Assayas. Lijkt me interessant om een keer te lezen/achterhalen waarom deze regisseur bepaalde keuzes maakt: Steeds dat veelvuldig gebruik van de moderne communicatiemiddelen bijvoorbeeld waardoor de personages in Personal Shopper zo eenzaam en vervreemd(maar op hun manier toch zelfverzekerd) lijken, heeft hij dat bewust zo bedoeld?.

De wat nonchalante en introverte acteerstijl van Stewart is normaal niet zo mijn ding, maar past hier wonderwel goed bij. Ze is toch wel de drijvende kracht van deze film, en het pleit voor haar dat ze durft te kiezen voor dit soort eigenzinnige projecten.

Al met al een film die meer oogt als een speelse vingeroefening dan als een volwaardig, geslaagd project maar intrigerend vond ik het bij vlagen wel.

Enorm op verheugd, maar uiteindelijk een flinke teleurstelling. Eén van de beste boeken van King, zo huiveringwekkend dat zelfs Stephen tijdens het schrijven reële angstgevoelens aangaande zijn blijkbaar erg duistere ziel kreeg. De eerste verfilming van Mary Lambert was verbazingwekkend subtiel en geslaagd(het vervolg van weer Lambert trouwens afschuwelijk slecht), vooral omdat men destijds dit kippenvelverhaal simpel en klein hield. En dat is precies waar de twee nieuwe regisseurs van nu in de fout gaan. Halverwege een fatale, niet erg gemotiveerde stijlbreuk als niet de kleine jongen maar zijn oudere zus om het leven komt. Los van deze bijna heiligschennis, maakt het ook het vervolg van de film op één of andere manier minder eng, eerder belachelijk. De uit de dood herrezen wraakengel krijgt van de scriptschrijvers via belabberd geschreven teksten ook nog karakter en diepgang, wat totaal niet werkt. Over het stupide slot zullen we het verder maar niet hebben. Deze nieuwe Pet Sematary is derhalve een schoolvoorbeeld van hoe een sterk griezelverhaal door een aantal overambitieuze filmmakers welke per se hun eigen handtekening willen zetten, naar de filistijnen wordt geholpen. Jammer voor Lithgow die de cruciale bijrol van iets te behulpzame buurman sterk neerzet, ook meisje Laurence is trouwens prima op dreef en haalt alles uit haar merkwaardige rol. Kan niet gezegd worden van de anonieme Seimetz en de overschatte Clarke(de man kan echt niet goed acteren, onbegrijpelijk dat hij zo veel grote rollen krijgt aangeboden).

Gewoon een prima film voor alle leeftijden, waar toch weinig negatiefs over valt te zeggen. Niet Disney op het allerbest maar gewoon degelijk vakwerk van iedereen die hierbij betrokken was. Verhaal loopt misschien iets te veel langs paden die al vaker belopen zijn, en de laatste vijftien minuten word het letterlijk en figuurlijk een sentimentele draak, maar in zijn geheel een geslaagde familiefilm.

Onverwacht leuk, ook(of vooral) voor een meer volwassen publiek. Lekker gekke humor, waar wel over is nagedacht, heb kunnen lachen. De animatie in combinatie met echte acteurs is echt heel erg goed gedaan. Valt eigenlijk weinig aan te merken op deze productie of het moet zijn dat waakzaamheid geboden is om niet te enthousiast te doen, want de kans dat je door je omgeving niet meer helemaal serieus wordt genomen als je aangeeft dat dit een perfect match was is aanwezig. Onnozel is het namelijk natuurlijk wel een klein beetje, humor lijkt op het André van Duin niveau van vroeger, dus ben je op zoek naar intellect dan sla dit over. Gleeson laat trouwens ook in dit werkje zien een groot acteur in wording te zijn, man wat een power. Aanrader, wat mij betreft.

Meer van verwacht. Een acteursfilm met weinig dynamiek, uiteindelijk geen film die lang in mijn geheugen zal blijven hangen. Day-Lewis speel zoals altijd goed, geeft hier een variant op zijn meer gedenkwaardigere rare kwast Tomas uit The Unbeareable Lightness of Being, een onsympathieke vent waarvoor je aan het einde toch mededogen voelt. Ook de twee vrouwelijke hoofdrollen worden goed ingevuld, vooral Krieps zet de karakterontwikkeling van Alma subliem neer, maar ondanks het sterke spel een statische film die te lang duurt. Raar dat regisseur Anderson, die ik dankzij Magnolia en Boogie Nights hoog heb zitten, hierzo op safe speelt en weinig eigens toevoegt. Wellicht wilde hij, na There Will Be Blood, weer zo graag werken Met Day-Lewis, dat hij iets te veel concessies heeft gedaan. Phantom Thread heeft duidelijk meer de handtekening van de eigenzinnige hoofdrolspeler dan die van de regisseur, en dat had beter gekund. Gemiddeld.

Zeer geslaagde film, goed verhaal wat ook nog eens mooi is verteld, in de stijl van grote regisseurs. Zeker van bovengemiddelde kwaliteit, maar geheel foutloos is The Psysician ook weer niet: de decors zijn vaak heel fraai maar soms ook kitcherig, er zijn momenten van goedkoop effectbejag(de hoofdpersoon die werkelijk net voordat hij word onthoofd redding krijgt....en was het echt nodig om steeds die opengesneden lichamen langdurig in close up te laten zien?), en het is weer merkwaardig om te zien dat Aziaten onderling blijkbaar Engels spreken.
Maar dat zijn details, bij deze opvallend gestroomlijnde vertelling, die je vooral lekker moet ondergaan. Film zoals film bedoeld is.

Omdat hij anders durft te zijn dan de eenheidsworst van tegenwoordig ga je dit merkwaardig gevalletje wellicht wat overwaarderen, maar voor nu toch 3 en een 1/2 ster(bovengemiddeld). Lijkt me meer een komedie(met een script wat een Jim Carrey zou hebben kunnen afgewezen, als zijnde een parodie op John Wick), gebaseerd op een simpele grap(de liefde van een man voor zijn varken), wat echter zo serieus word gebracht dat je als kijker gaat denken dat dit inderdaad een drama/thriller is. Enorm intense rol van Cage die zijn rol uit Leaving Las Vegas evenaart en ook de tegenwoordig vaak opduikende Wolff laat eindelijk iets van zijn talent zien. Jammer wel dat regisseur Sarnoski het tempo van zijn vertelling zo laag houd. Zal best iets hebben bijgedragen aan het bizarre sfeertje, maar iets meer snelheid en creativiteit had best gemogen.

Uitbundige, flamboyante poging om het bekende verhaal ook als live action tot leven te wekken, maar meer dan een kleine voldoende kan ik er niet aan geven. Wel beter dan het misbaksel wat Benigni ons in 2002 presenteerde, en de veroorzaker van toen is ook nu weer extravert present, zij het in een gelukkig kleinere bijrol dan toen. Ielapi is qua skills en looks acceptabel als de kleine houten klaas, wat helaas niet altijd gezegd kan worden van talrijke nevenpersonages welke zich kenmerken door overdreven spel en een te uitgebreid bezoek aan de afdeling schmink. Typisch Italiaans misschien die neiging tot overdrijving, maar werken bij zo'n van zichzelf al sterk verhaal doet het niet altijd. Jammer ook dat de echt imponerende scènes uit het Pinocchio verhaal, zoals in zee met de walvis of de verandering in ezels van de kinderen nogal gehaast en weinig overtuigend worden afgewerkt, waardoor de echte schoonheid van dit sprookje nooit wordt aangeraakt. Uiteindelijk toch weer het bewijs dat goede animatie voor een dergelijke vertelling veel beter werkt dan overambitieuze live action. Wellicht beter om deze over te slaan en te wachten tot de nieuwe animatie versie in 2021 in de bioscoop verschijnt.

Niet het laatste deel. Aan het einde van de aftiteling zit nog een duidelijke verwijzing naar een vervolg dan wel een spin off. Hoe het ook zij: Ik vond deze vijfde niet tegenvallen. Eigenlijk niet beter of veel slechter dan de vorige uit de reeks. Makers zijn zo slim geweest om wat nieuw bloed en andere frisse elementen toe te voegen zodat de weer ruim twee uur voorbij vlogen. Wel jammer dat de bijdrage van klasbakken als Bardem en Rush qua acteermogelijkheden weer minimaal is, hun rollen zijn erg inwisselbaar en ze worden alleen maar ingehuurd om een bekende naam op de filmposter te krijgen. Tsja, en dan vriend Depp die ik zelf in alle vijf de films het minste element vind. Een acteur die altijd de grens op zoekt en daar zoals hier bewust overheen gaat. Voor één film nog wel grappig, maar om daarna steeds hetzelfde kunstje te herhalen... Maar in zijn totaliteit gewoon goed en stevig entertainment zoals dat Disney is toevertrouwd maar, en dat geld eigenlijk voor de hele reeks, ook niet meer dan dat. Geen serie films die op mijn all time favorites lijst terecht zullen komen. Daarvoor is het net wat te overdreven. Eerst worden de spektakel scènes bedacht en daaromheen verzint men wel een fantasy verhaal met hiaten(who cares?). Is niet erg, voor zo lang het duurt is het leuk, maar eeuwigheidswaarde zal het voor mij nooit krijgen.

Leuk voor de doelgroep, waarschijnlijk moeder met haar tienerdochters. Niet veel slechter dan de vorige twee delen, hoewel het toch per film steeds beetje minder wordt. Concept staat nog steeds: veel zang, af en toe leuke humor en de bevallige enthousiaste dames als belangrijkste troefkaart. Dit derde deel wordt na een redelijk begin na het einde toe wel steeds zwakker, met als dieptepunt een zwak subplotje over de vader van Rebel Wilson. Ik vrees ook nog voor een overbodige vierde, pas als de dames hun waren liefde hebben gevonden en in blijde verwachting zijn krijgen we eindelijk rust, en dat moment is nog angstvallig ver weg.

Heerlijke film, die ook bij een tweede kijkbeurt onlangs perfect werkte voor mij. Eindelijk eens geen komedie met een veelheid van op de man gespeelde makkelijke grappen, maar een herkenbare alledaagse gebeurtenis c.q. ergernis die door middel van schitterend getimede jokes meesterlijk word uitvergroot. Regisseur Hughes overtreft zichzelf want vond zijn films altijd wat onevenwichtig, maar deze is perfect in balans inclusief het onverwachte, bijna ontroerende slotakkoord. Candy is hier aandoenlijker dan ooit, en Martin zal met zijn overdreven spel nooit mijn favoriete acteur worden maar weet zich hier gelukkig goed in te houden. Echte aanrader voor het hele gezin.

Op film1 een exemplaar gezien van 94 minuten, bestaat er ook één van twee uur? In dat geval kan ik me de negatieve reacties hierboven goed voorstellen, want de blijkbaar verkorte film die ik heb bekeken begint erg sterk met leuke, scherpe dialogen en vindingrijke beelden maar zelfs deze versie gaat naar het einde toe erg rekken. Dan ga je je wat storen aan het gezeur van Evans, de onwaarschijnlijkheid dat hij een relatie wil en krijgt met de meer evenwichtige Monaghan(gebaseerd op een leugen bovendien) en het vreselijke clichè einde.

Gemiddelde score dus uiteindelijk, terwijl ik het eerste gedeelte dacht dat we een relatiekomedie te zien kregen waaraan de Woody Allen van de laatste twintig jaar een voorbeeld aan kon nemen.