Meningen

De eerste tien minuten zijn verschrikkelijk, maar daarna is het op een wrange wijze genieten geblazen bij deze eigenzinnige, provocerende maar naar het einde toe ook intelligente thriller. Raar om dat toe te geven als kerel zijnde, want dit is wel een manonvriendelijke productie: bijna alle mannen zijn hier domme, egoïstische en louter op seks georiënteerde wezens welke weinig tot geen respect hebben voor de uiteindelijk sterkere vrouwen om hem heen. Maar waar je je bij een Marleen Gorris vroeger zat te ergeren bij zo een boodschap, weet Leite dit veel beter te verpakken, dankzij ook de hoofdrol van de tot nu toe onbekende Francesca, die zoals dat een Eastwoodje betaamt controversiële onderwerpen blijkbaar niet schuwt. Eén behoorlijk minpunt bij deze verder zeer geslaagde film: de schrijfster van dit bekeken verhaal heeft zichzelf een belangrijke bijrol gegeven als zijnde de beste studievriendin van Noelle. Maar los van het gegeven dat ze maar matig kan acteren, heeft deze dertiger ook een veel te ouwe kop om een studente uit te beelden. Gevalletje van zelfoverschatting bij een verder bijzonder aangename surprise.

Middelmatig, doch ook niet echt slecht. In de toekomst zal er vast een film over dit fenomeen worden gemaakt die beter is en haar meer recht doet. Hier word ze neergezet als een durfal, met meer ambitie dan talent. Een sletje bovendien die met iedereen het bed induikt waarvan ze vermoed dat hij haar verder kan helpen bij haar carrière. Kan me dus wel voorstellen dat ze zelf geen toestemming heeft gegeven voor dit product, welk nochtans voor iemand met gemiddelde interesse in haar allemaal vrij onschuldig oogt en het niveau van de tv film die het is nergens ontstijgt. Enne....de tekst hierboven(barstensvol fantastische optredens en opzwepende muziek) is enigszins overdreven .

Op zich een behoorlijke western. De bijna onvermijdelijke vergelijking met het klassieke orgineel Seven Samurai(1954) of de eerdere groteske Amerikaanse remake(1960) valt duidelijk in het nadeel uit voor deze update. Fuqua legt wat meer de nadruk op de actie(die met name in de laatste drie kwartier overweldigend oogt) waar bij de andere genoemde versies vooraleerst goed werd verzorgd dat de zeven helden een eigen gezicht kregen, waardoor je bij de eindafrekening in die eerdere films zowaar veel empathie voelde bij de gebeurtenissen. Deze 2016 versie oogt technisch beter, maar is mij tevens wat te mechanisch en mist de echte ziel. Wat overblijft is een goed gemaakte western. Leuk om een keer te zien, maar geen film die je je over een flink aantal jaren op zeker nog herinnert.

Kon er niet enthousiast van worden. Altijd tricky om van figuren die wereldberoemd zijn in Nederland en derhalve feilloos in ons geheugen staan gegrift een film te maken, want je bent dan automatisch erg bezig om te kijken op welke punten de acteurs de plank misslaan. Alleen Hensema kwam in de buurt van de echte JP, de rest bleef bij een technisch redelijke maar qua looks mislukte imitatie. Door dat gebrek aan identificatiemogelijkheid kom je nooit echt in het ook al niet bijzondere verhaal. Een dun verhaal bovendien wat toch vooral een niveau much about nothing uitstraalde. meer amateurtoneel, dan een volwaardige speelfilm.

Valt best wel een en ander op aan te merken, van hoog niveau is het niet, maar als je anderhalf uur je eigen kritische stoorzender weet uit te zetten in elk geval best vermakelijk. Voorspelbaar, en dat is wel het grootste pluspunt, is Malicious zeker niet. Het blijft dan ook lekker lang onduidelijk hoe het raadsel precies in elkaar zit . Goede opbouw van de suspense in den beginne, helaas gaat het naar het einde toe behoorlijk fout. Als dan de aap uit de mouw komt en blijkt wat precies het kwaad is in deze spookhuisfilm, is dat eigenlijk een behoorlijk belachelijke wending. Daarnaast gooit Winnick er in de climax een aantal schrikeffecten te veel tegenaan, less is more ware beter geweest. Matige acteurs in de hoofdrollen ook, vooral Stewart heeft een wat onsympathieke uitstraling, niet echt iemand waarmee je makkelijk identificeert als kijker. Gemiddeld.

Drie sterren en dus een kleine voldoende voor dit nochtans overbodige vervolg. Een voldoende meer bedoeld voor de wederom prettige, melancholische sfeer waarbinnen zich dit allemaal afspeelt, dan puur kwalitatief verdiend, want eigenlijk is deze tweede(en hopelijk laatste) in alles behoorlijk minder dan het origineel. Minder goede songs, een veel zwakker verhaal en acteurs die aan een ongeïnspireerde herhalingsoefening bezig zijn of hun nieuw karakter geen enkele geloofwaardigheid weten te geven(Cher is verschrikkelijk, Lily James overdrijft met haar blije geit act tot op het irritante af). Op zich nog wel aardig bedacht trouwens dat men een soort prequel heeft willen maken aangaande de gebeurtenissen uit het origineel, maar ook wel typerend misschien dat men dan bij de casting van de jongere versies van de hoofdpersonages zo slordig te werk is gegaan(is er iemand die gelooft dat Lily James daadwerkelijk het evenbeeld van Meryl Streep is?). Een gedoemd niemendalletje vooral, wat lekker wegkijkt voor de niet al te kritische bioscoopganger, maar het valt te hopen dat deze wat gehypte abbaritis na dit vervolg wel het definitieve waterloo heeft gevonden. Begrijpelijk dan ook dat Benny en Björn bij hun cameo's zo verbaasd om zich heen kijken.

Zeker een sympathieke poging om iets belangrijks onder de aandacht te krijgen maar voor mij werkte het niet. Het trucje met de voortdurende sprongen in de tijd gaat vrij vlug irriteren, en is vooral bedoeld om te camoufleren dat er weinig aan is als dit verhaal in de chronologische volgorde zou worden verteld. Erg warrig en langdradig en dat zal het politiek correct zijn om te zeggen dat je de laatste minuten, als er een aap uit de mouw komt, emotioneel geraakt word, maar bij mij werd, mede door de gekunstelde vertelwijze, de gevoelige snaar niet geraakt. LaBeouf kon me in de hoofdrol ook niet helemaal overtuigen. Was in zijn beginjaren een talentvolle acteur met een grote toekomst, maar de laatste jaren raakt zijn loopbaan in het slop. Ook in Man Down komt hij meer over als een zeur, dan iemand waarmee je gepast medelijden krijgt. Onderwerp had een betere film verdiend.

Wat overgewaardeerd in de beschouwingen hierboven. Mierzoet verhaal, een soort ode aan de bewoners van het platteland zoals ze in de jaren tachtig en negentig wel vaker werden gemaakt. Dankzij Witherspoon, die in deze debuutrol werkelijk van het scherm afspat, lijkt het allemaal wat meer dan het is.

Niveau van een redelijke tv-film, niet meer of niet minder.

Wel een western met een eigen smoel, maar ook een film met wat zwakheden. Verhaal zakt soms diep weg met enkele ineffectieve scènes. Duidelijk dat Sarafian de rauwe, ruwe kant van het wildwest tijdperk wil tonen, vol met behaarde blanke mannen en slecht geschminkte indianen die allen louter bezig zijn met overleven in deze grauwe, uitzichtloze wereld. Had een top film kunnen zijn maar werkte voor mij niet helemaal, ondanks de vaak schitterende beelden. Een slap, ongeloofwaardig einde ook. Harris en Huston(de enige acteurs van naam) zijn geboren voor dit soort onbehouwen rollen. Harris speelde een jaar eerder in een qua opzet wel vergelijkbare western(A Man Called Horse) die echter wel een stuk beter was dan deze. En inderdaad, we weten nu waarvan de makers van The Revenant hun inspiratie hebben gekregen.

Blijft, ook nu ik hem voor een tweede keer heb gezien, echt een dijk van een film. Inderdaad, een productie waarvan een man in vuur en vlam kan raken. Knap dat je van zo'n simpel, minimaal gegeven zo'n sterke film kan maken. Alles werkt hier. De chemie tussen eenzaat Creasy en meisje Pita is zeldzaam goed en oogt volkomen naturel, nauwelijks gespeeld. Fanning heb ik in latere rollen nooit meer zo overtuigend bezig gezien als hier, Washington speelt ogenschijnlijk erg onderkoeld maar is bijna ongemerkt erg goed. Walken heeft een fraaie bijrol als man's best friend, alleen Mickey Rourke komt er bekaaid vanaf in een ondankbare bijrol. De altijd intense, typische regie van Scott past perfect bij het verhaal, en levert een wezenlijke bijdrage aan deze beklemmende thriller. We vergeven hem dan ook met liefde dat het einde erg lijkt(inclusief type muziek) op het slotstuk van Gladiator(van broer Ridley, weet u wel). Geloof niet dat ik ooit een remake heb gezien die zo wezenlijk veel beter was dan de eerste: Man on Fire uit 1987 is in mijn herinnering een heel matige, zielloze actiefilm, een misbaksel in vergelijking met deze.

Overgewaardeerde feelgood movie. Als er in het begin een oude knorrepot met zelfmoordneigingen word geïntroduceerd, dan weet je eigenlijk al in welke richting het verhaal zich gaat ontwikkelen.
Vooral de eerste helft van de film is mat en onopvallend, zonder hoogtepunten. In het tweede gedeelte zitten een paar sterk gefilmde momenten(het busongeluk), en voel je voor het eerst wat echte compassie voor Ove. Wat dan weer teniet word gedaan door het voorspelbare, sentimentele slot.
Alles bij elkaar niet beter dan een gemiddelde Amerikaanse tranentrekker, valt me tegen dat we over deze weinig creatieve film zo enthousiast doen.

Fijn filmpje, zo eentje waar eigenlijk weinig negatiefs over te melden is. Is geen uitgemaakte zaak overigens dat zo'n historisch drama mij automatisch kan boeien maar deze heeft een goed verhaal, een stevige vertelwijze, en vooral uitmuntende rollen van Irons en toch ook Patel. Vooral Irons heeft eindelijk weer een rol te pakken die hem op het lijf geschreven is, jammer toch dat zo'n goede acteur de laatste jaren zo vaak in prutswerk is terug te vinden. The Man Who Knew Infinity kon me dus positief verrassen, mindere punten zijn het net wat te sentimentele einde en de scènes in India die weinig aan het verhaal toevoegen, waardoor dit alles bij elkaar een heel aangename, maar geen echte top film is geworden.

Erg middelmatig. RZA probeert erg veel in deze film te stoppen, maar het uiteindelijke resultaat is een goedkope imitatie van betere Aziatische films. Tekenend wellicht dat een op halve kracht spelende Crowe er qua talent en presènce ver boven uit steekt. Voor de niet al te kritische kijker.

Raar dat Tarantino en Roth hier hun naam aan wilde verbinden.

Film waar ik met enige argwaan aan begon. Leek me een tamelijk zwaarmoedig gebeuren, en dat ruim twee uur lang. Maar het viel 100 % mee, gewoon een goede film, die helemaal klopt en door enkele grappige momenten ook niet zo zwaar op de maag ligt als gedacht. Regisseur Lonergan heeft pas drie films op zijn cv, maar lijkt zich te specialiseren in portretten van ordinary people die na een vreselijke gebeurtenis een flinke mentale tik hebben gehad. Dat dit niet altijd even goed uitpakt zagen we bij zijn vorige film(Margaret), welke wisselend werd ontvangen, en gekenmerkt werd door een vrij irritante, zenuwzieke hoofdrol van Anna Paquin. Het goede van Manchester by the Sea zit hem dan m.i. ook in een klasse rol van Affleck, die zich realiseert dat minder vaak meer is. Prima zoals de man door niets te zeggen eigenlijk heel veel kan zeggen, lijkt me duidelijk dat dit de 26ste beloond gaat worden met een oscar. Wel jammer dat Williams zo'n kleine rol heeft en word onderbenut. Anderzijds is ze wel betrokken bij de meest geslaagde, emotionele en sterk gespeelde scène aan het slot. Gedenkwaaridge film, al met al.

Bizarre film, die qua sfeer en opzet enigszins in de buurt komt van Only God Forgives. Echt een film waar je als het ware even in moet komen, maar sta je toe dat dit vreemde brouwsel onder je huid kruipt dan heb je meteen een intens meeslepende filmervaring. Meer vorm dan inhoud helaas, waardoor het nooit een perfecte film wordt, maar de durf en creativiteit van Cosmatos om eens wat anders te proberen dan de eenheidsworst die de Amerikaanse cinema heden ten dage aanlevert maken dit gruwelijke verhaal toch tot een uitermate positieve kijkervaring. Goed voor Cage dat hij eindelijk weer eens in een film verschijnt die de moeite waard is(zal wel een toevalstreffer zijn), maar het is qua acteren vooral de veelzijdige Riseborough die voor haar titelrol de meeste credits verdiend.

Een van de mindere van Pacino. Big Al moet deze kleine film echt in zijn eentje dragen, doet dit met verve en zijn gebruikelijke klasse, maar tegen zo'n flinterdun script is zelfs zo'n fenomeen niet opgewassen. Verhaal stelt bijna niets voor, iets over de liefde van een eenzame man voor zijn kat. Verder bloeit er een onwaarschijnlijke romance op tussen Al en de weer zeer treurig ogende Hunter, maar eerlijk gezegd geloofde ik hier geen moment in. Als film mist Manglehorn het charisma van zijn hoofdrolspeler, jammer toch dat mijn favoriete acteur de laatste jaren en op zijn respectabele leeftijd niet meer te zien is in een echt goede film.

Misschien geen absolute topfilm, maar op zijn minst zeker toch aangenaam kijkvoer. Brody speelt eindelijk weer eens een gemotiveerde rol en de adembenemende Strahovski geeft zich letterlijk helemaal bloot, waardoor je haast zou vergeten dat ook zij haar sleutelrol goed invult. Helaas zit de immer waardeloos acterende Scott ook in de film.

Voor de rest niks nieuws onder zon, alhoewel we een film met het sfeertje van een film noir welk gesitueerd is in de hedendaagse tijd, nog maar weinig zijn tegengekomen.Verhaal heeft, vooral naar het einde toe, een aantal handelingen waarbij je op het puntje van je stoel terechtkomt. Het gebrek aan logica en de te voorspelbare verhaalopbouw wil je de makers daardoor uiteindelijk gemakkelijk vergeven.

Duidelijk formulewerk. Groots wordt het nergens, maar toch werkte het voor mij en heb ik een prettige anderhalf uur gehad. Drie veertigers in een mid life crisis, mannen die zich gedragen als pubers en derhalve een film vol met grappen op het niveau van een gemiddelde Amerikaanse komedie gericht op een jeugdig publiek..... je moet er voor in de stemming zijn. De observatie van deze drie kerels had best wat scherper en minder naïef gekund, maar toch is Mannen van Mars de moeite waard. De toon is prettig en er zitten zo veel komisch bedoelde momenten in, dat er voor ieder altijd wel iets valt te lachen. Doet qua opzet erg denken aan de succesvolle jaren negentig komedie City Slickers, zou me niet verbazen als Somers fan hiervan was. Acteerwerk van de hoofdrolspelers is kwalitatief net als de film zelf: meer aandoenlijk dan echt goed, net wat te overdreven eigenlijk maar als kijker wil je hen dan makkelijk vergeven.

Minus Dagelet die dagenlang op de fiets door Amsterdam struint, letterlijk op zoek naar de liefde van zijn leven die hij één keer vluchtig heeft ontmoet. Fabian Jansen die een cursus versieren heeft gevolgd en vrouwen benaderd met wel heel bedenkelijke teksten(Do you have mouses in your belly...No? than you must have a big pussy).

Overdrijven en het tonen van slechte smaak zijn de twijfelachtige kenmerken van dit vervolg.

Ach, misschien is het de kwaliteit van deze film dat je dit alles bekijkt zonder je dit echt te realiseren. Het kijkt best lekker weg allemaal. Ik heb me in ieder geval niet verveeld, ook al omdat je natuurlijk van te voren precies weet wat je krijgt, mijn verwachtingen waren al niet hoog, gezien het eerste deel.

Neemt niet weg dat de romances van Schuurmans en Atsma wel erg middelmatig zijn uitgewerkt, en dat het verhaal rond Spitzenberger elke geloofwaardigheid mist. Feitelijk zorgen Dagelet en Jansen, met hun merkwaardig gedrag, nog voor de enige oplevingen, en dat is veelzegend.

Gelet op het wel zeer happy end lijkt de kans klein dat er nog een derde deel komt, en dat is ook echt beter zo.

Had hem ook drie sterren kunnen geven(nipte voldoende) maar met zo veel bekende koppen in de cast had je er iets meer mee moeten doen. Marauders is een actiefilm die ik in de jaren tachtig van de vorige eeuw waarschijnlijk goed had gevonden, maar tegenwoordig ligt de standaard wat hoger, en is dit gewoon middelmaat. Niettemin heeft de film enkele sterke momenten(den bankovervallen zijn sterk gefilmd), maar het verhaal zelf is moeilijk te volgen en uiteindelijk vermoeiend om naar te kijken. Er worden in anderhalf uur zo veel personages opgevoerd, die vaak een geheime link met elkaar blijken te hebben, dat het wat ook wat ongeloofwaardig word. Sommige karakters in de film worden halfslachtig uitgewerkt, blijken opeens aan de goede, dan weer aan de foute kant van de wet te staan....oogt quasi ingenieus, recht toe recht aan was beter geweest. Men heeft zich vooral een beetje vergaloppeerd.

Geen hoogvlieger in het mystery genre. Opzichtig word hier toegewerkt naar een verrassende finale en hoewel de plotwending aan het slot op zich wel nog wel origineel is(maar toch ook wel eens eerder gedaan) komt het alles bij elkaar wat gekunsteld en ongeloofwaardig over. Jammer voor Thekla die technisch gezien best goed speelt, maar haar rol van een behoorlijk labiele en snel hysterisch wordende psychiater, gaat je als kijker snel tegenstaan omdat het lompe script haar geen ruimte voor enige nuancering geeft. Geld ook voor het personage Manny, een erg onsympathiek en ondoorgrondelijk joch, waardoor je geen behoefte voelt om ook maar met iemand in deze film enige feeling te krijgen. De enige bekende naam uit de cast naast Reuten, de veelzijdige Peter Mullan, heeft helaas maar een bijrolletje van niets. Tweederangs, naargeestige thriller die in betere tijden waarschijnlijk geen bioscoop release had gekregen.

Bizarre kijkervaring, waar ik een ambivalent gevoel aan heb overgehouden. Laatste keer had ik dit in deze mate bij Mr. Nobody, ook zo'n film die je uitdaagt maar tevens enigszins irriteert omdat je hem niet helemaal kunt duiden. Maar die laatste film van Van Dormael was, denk ik, toch wel een niveautje beter dan wat Almereyda hier aflevert. Marjorie Prime werkte bij mij voor een groot gedeelte toch net niet: koud, emotieloos, erg introvert en duidelijk verfilmd toneel waarbij te weinig moeite is gedaan om hier een sterke filmische bewerking van te maken. Echter, te gelijker tijd besef je dat dit een bedrieglijk uniek project is welk iets belangrijks te zeggen heeft over de vergankelijkheid van het leven en mogelijke toekomstige ontwikkelingen. In die zin is dit wel een pure, geslaagde science fiction film. Maar de slotsom moet toch zijn: je moet de boodschap die je wilt brengen wel goed kunnen verkopen en dit is de makers hier niet helemaal gelukt. Geen productie voor het grote publiek, maar eentje om met gelijkgestemden in het filmhuis achteraf een discussie over te voeren. Alleen zal het niet gemakkelijk zijn om, zelfs in het filmhuis, die gelijkgestemden te vinden. Dappere poging tot intelligente cinema. Als deze over een tijdje voorbij komt op film1 gun ik hem een herkansing, vooral om te kijken of ik hem nu heb onder- of overschat.

Kon me niet echt overtuigen, alleen bedoeld voor liefhebbers en kenners van de Amerikaanse politiek in het algemeen en deze roerige periode in het bijzonder, lijkt me. Ongetwijfeld integer gemaakt maar daardoor ook een beetje boring. Te braaf, weinig dynamisch, ik mis de pit en het vuur welk bijvoorbeeld een Oliver Stone in zo'n project zou steken. Ik kende Felt verder niet als persoon, kreeg door deze film niet het idee hem nu wel te leren kennen en werd verder ook niet geprikkeld om hem in de toekomst alsnog te willen leren kennen. Qua uiterlijk komt Neeson aardig in de buurt, maar als acteur zag ik vooral een Liam Neeson die Liam Neeson speelt. Als actieheld mag ik hem graag zien, maar een echte karakterrol voor deze altijd monotoon pratende saaie piet, lijkt net wat te hoog gegrepen. Onopvallende film derhalve, vond destijds de film van Eastwood over voorganger Hoover absoluut een stuk beter en interessanter eigenlijk.

Niet slecht, maar had op wat meer gehoopt. Een aantal mooie scènes maar als geheel toch tam, ontroeren of raken kon het me niet echt. Integer portret over een aantal qua inborst goede mensen die bijna ongemerkt wanhopig op zoek zijn naar wat meer geluk, maar als vijftiger moest ik aan het slot toch met weemoed terugdenken aan iets veel mooiers als het lekker vinnige Kramer vs. Kramer. Vooral een acteursfilm want zeker de veelzijdige Driver is fantastisch op dreef, een megatalent. Avenger Johansson overtuigt hier ook als gewoon mens en genoten ook van de fraaie bijrol van Laura Dern als geslepen advocate. Te lange speelduur ook, was zeker niet slecht geweest als een of andere overbodige scène was gesneuveld in de montagekamer, had geholpen voor een hogere eindbeoordeling.

Gemiddelde spookhuisfilm, haalt het wel bij lange niet bij mijn favoriete Spaanse producties in dit genre. Derhalve vooral interessant voor degene met weinig kijkervaring aangaande dit type films, die zullen zich er niet aan storen dat het eigenlijk meer drama dan gericht griezelwerk is. De verassend bedoelde wendingen aan het einde werkte redelijk, alhoewel ik ze toch zag aankomen(lijkt ook wat te veel op de ontknoping in Shutter Island), overdonderd erdoor word je in ieder geval niet. De jonge Mackay heeft een goede kop voor dit soort films, maar enige nuancering bij zijn vertolking had geen kwaad gekund: die continue blik van waanzin in zijn ogen gaat na verloop van tijd behoorlijk irriteren.

Best goed. Qua vormgeving en aankleding lijkt het meer op een tv film, maar dan wel eentje die iets te melden heeft. Ook onmiskenbaar zo'n typische Amerikaanse rechtbankfilm, dus hou je daar niet van dan zoek beter iets anders. De meerwaarde van Marshall schuilt in het gegeven dat dit waargebeurd is en toch ook wel een belangrijke gebeurtenis behelst. Stevige hoofdrollen van de heren Boseman en Gad, van deze jongens gaan we nog meer horen. Kate Hudson gecast in een twijfelachtige slachtofferrol heeft blijkbaar behoefte om te breken met haar wat smoezig imago, maar kon er maar moeilijk aan wennen. Al met al de moeite zeker waard.

Feitelijk nergens bijzonder, een wat al te herkenbare, zoveelste ghost ship film. Minimalistische setting ook, een film die productioneel niet veel gekost zal hebben, vandaar wellicht dat er geld overbleef om gerespecteerde acteurs als Oldman en Mortimer te strikken. Met hun gedreven, intense spel zorgen zij twee er voor dat dit werkje nog net blijft drijven, hulde voor hun inzet. Een gemiddelde popcorn film die aan de doelgroep precies dat levert wat men verwacht. Wel jammer dat aan het begin al min of meer wordt onthuld hoe het gaat aflopen, en die uiteindelijk twist aan het finale slot voelt ook niet helemaal lekker en logisch.

Heel behoorlijke film. Met zo'n beladen onderwerp(de ergste nachtmerrie voor iedere ouder) is het bij voorbaat natuurlijk al een prent waar je zelf makkelijk een echt gevoel bij krijgt, en die verwachtingen worden ook ingelost. Alleen jammer dat na het aangrijpende eerste gedeelte, in de tweede helft wat al te nadrukkelijk blijkt dat dit een tv film is. Enkele verhaallijnen worden niet concreet behandeld(de dood van Ben ) of te snel afgerafeld(de ontwikkeling van de beide vrouwen na de gebeurtenissen in Afrika). Moest blijkbaar wat veel in anderhalf uur worden gepropt. Zeg het derhalve niet vaak maar voor deze film geldt dat het gerust een kwartiertje langer had mogen duren. Acteerwerk tot in de kleinste bijrollen is subliem. Swank is groots in de hoofdrol. Fenomenaal dat deze actrice ogenschijnlijk zo makkelijk en naturel zo'n moeilijke rol kan spelen. Ook Blethyn is goed op dreef, al zou ik haar graag zo langzamerhand ook graag eens in een totaal andere rol willen zien dan die van het sympathiek, emotioneel familiemens welk ze hier weer treffend neerzet.

Bittere teleurstelling. Davis heeft overduidelijk ambities en wil iets gedenkwaardigs vertellen, maar werken doet het voor geen meter. Ontiegelijk saai, vol met scènes die geen functie hebben, een wat al te bekend verhaal wordt voor de zoveelste keer herkauwd. Wie denkt iets te weten te komen over het titelpersonage zal dan ook bedrogen uitkomen, Mary Magdalene blijft hier ondanks het solide spel van Mara een wat wezenloos, raadselachtig personage. Phoenix als JC is een serieuze misser, ziet er meer uit als een straatzwerver op leeftijd dan op een religieuze inspiratiebron, zal niet de bedoeling zijn geweest. Alles bij elkaar pretentieuze onzin eigenlijk, een film die je gelukkig snel bent vergeten.

Iedereen doet zichtbaar zijn best, maar het bij voorbaat onzalige idee om een laat vervolg op de heerlijke klassieker te maken levert een tamelijk oubollig resultaat op. Niet meer van deze tijd om een musical te lanceren over een soort goede fee die, hangend boven Londen aan louter haar paraplu, een gezin in nood komt helpen. Na een erg mat begin met zeer matige songs en zang komt er na een uur en een kwartier gelukkig wel wat echte musical spirit voorbij en wordt dit dan behoorlijke niveau tot het einde van deze te lange film gecontinueerd, zodat ik uiteindelijk toch tot een kleine voldoende kon komen. Niettemin een overbodige productie eigenlijk, waar je je van kunt afvragen of hiervoor eigenlijk wel een doelgroep is. Blunt is in de hoofdrol helaas erg bleekjes, mag nog niet in de schaduw staan van mevrouw Andrews en speelt een bijrol in haar eigen film. Firth als bad guy kan werkelijk geen moment overtuigen, Meryl Steep heeft één van de kortste rollen uit haar loopbaan te pakken. Daarentegen mooie en energieke gastoptredens van Angela Lansbury en Dick van Dyke en Miranda in de mannelijke hoofdrol is ook zeer op zijn plaats.