Meningen

Hoop gedoe over niets, niet mijn ding. Kan best leuk zijn, zo'n roadmovie met absurde humor, maar ik kwam er nooit in. Het net iets te overdreven spel van Van Huêt en Van der Meer werkt ook al niet mee.Las ergens in een recensie dat het boek eigenlijk niet is te verfilmen, en hier word bewezen dat dit juist is. Iedereen krijgt een ruime voldoende voor vlijt en inzet, maar ik ben hem vooral vlug vergeten.

Een van de minste Nederlandse kinderfilms die ik de laatste jaren heb gezien. Scenario is gewoon heel erg dom, zelfs kinderen zullen dit overspannen verhaal erg onleuk vinden. De twee kids in de hoofdrol acteren trouwens best behoorlijk. Een stuk beter dan de bekende volwassen acteurs die er bijna allemaal schaamteloos op los schmieren. Vooral de twee moeders maken het bont, maar ook Gernandt (als crimineel) en Naber(als de meest gewetenloze konijnendief uit de filmgeschiedenis) slaan de plank flink mis. Over die voortdurend scheten latende superheld die de kinderen helpt zullen we het dan maar helemaal niet hebben. Gewoon een keer kijken om te zien hoe slecht film kan zijn, zodat je betere werkjes weer wat meer kunt waarderen, zullen we maar zeggen.

Niet zo slecht als je op basis van de meeste recensies hier zou vermoeden, maar wel ontegenzeggelijk een van de mindere films die Cruise de laatste jaren heeft gemaakt. Oorzaak is het wat alledaagse en slappe verhaal. Ook de rolbezetting(met als dieptepunt de erg vrouwelijke Smulders die een soort manwijf moet vertolken) werkt niet mee, evenals enkele onwaarschijnlijkheden in het verhaal(zoals bijvoorbeeld dat de weinig sociale Reacher zich geroepen voelt om Turner te helpen, ondanks dat hij haar alleen maar kent van een paar obligate telefoontjes).

Cruise zelf, 54 inmiddels, oogt ook niet al te energiek, ondanks dat de botox behandelingen bij hem beter geslaagd zijn(leuk die bolle wangetjes) dan bij ex Kidman. Hopelijk herpakt hij zich snel, want Top Gun 2(hell yeah) en Mission Impossible 6 komen er aan. Een derde Reacher is nog niet aangekondigd, maar van mij mag die er komen, want na het sterke eerste deel mag er na deze beduidend mindere tweede, een geslaagde wraakoefening volgen.

Beetje merkwaardig gevalletje deze film. Ging me een lichtje branden toen ik bij de aftiteling zag dat Darren Aronofsky een van de producenten was. Denk dat deze wat controversiële filmer een flinke vinger in de pap had bij de totstandkoming, want je herkent zijn signatuur. Jackie heeft de allure en het groteske van bijzondere cinema, maar verhalend wilde het maar niet vlotten. Quasi intellectueel geneuzel wat mij betreft, oogt gekunsteld, lijkt bij vlagen ook te veel op verfilmd toneel om echt indruk te maken. Jammer, want ruim vijftig jaar na dato is alles rondom de aanslag op Kennedy nog immer intrigerend genoeg om een goede film te fabriceren, maar bij deze poging zit je met gefronste wenkbrauwen te kijken. Qua vormgeving en tijdsbeeldweergave ziet het er niettemin allemaal voortreffelijk uit, een oscar voor costume designing zit er dan ook in vanavond. Portman in de titelrol oogt erg sterk en verdiend wat mij betreft ook een beeldje. Staat tegenover dat Sarsgaard als Bobby Kennedy met zijn mal kapsel en chagrijnige kop de plank flink misslaat. Ook Gerwig is raar gecast en heeft weinig te doen. John Hurt is daarentegen in een van zijn laatste rollen als de priester waar Jackie te biecht gaat als het ware het geweten van de film, en neemt zo waardig afscheid van ons, hoewel de film als geheel deze uitstekende acteur geen recht doet.

Herhalingsoefening die slechtst gedeeltelijk werkt. Valt toch tegen dat een getalenteerde regisseur en de door hem vaak geprezen Damon op de proppen komen met zo'n flets verhaal, enkel de moeite waard door een aantal uitstekende actiescènes. Slim ook die vele locatiewijzigingen(van Ijsland tot Berlijn, van Rome tot Athene, van Londen tot Vegas, waarschijnlijk afgekeken van die andere JB), geeft wat broodnodige afwisseling aan dit zoveelste verslag van onze zwijgzame held jegens de verraderlijke overheidsdiensten. De minste uit de reeks van vier, dat is evident, zelfs het tussendoortje met Renner vond ik beter. Heeft trouwens aan het slot wel de beste autoachtervolging sinds tijden te bieden, maar in een film die in zijn geheel oogt als een te herkenbare en te lange achtervolging zelf, verbleekt zelfs dat gegeven. De nieuwkomers(bitchy Vikander, bad Jones, en moordenaar Cassel) zijn adequaat maar ook niet meer dan dat. Twee van deze drie hoeven niet meer terug te komen voor een hopelijk niet op de agenda staand volgend deel, en zullen daar niet al te rouwig om zijn.

Dit derde deel is er echt één te veel. De eerste twee waren zeker niet perfect, maar wel onderhoudend, en hadden beide een geweldige eindscène, die in mijn geheugen gegriefd stond. Maar dit nieuwe vervolg is behoorlijk plat, kent weinig goed opgebouwde momenten van spanning, en zoekt zijn heil vooral in de inmiddels wat al te bekende plotselinge schrikmomenten. Cruciale fout ook dat de Creep zelf ditmaal pontificaal in beeld komt(was hij in de eerste delen nog voornamelijk een nachtwezen, hier rijdt hij als een soort melkboer ook overdag rond met een hypermodern karretje), en dan blijkt dit monster gaandeweg meer lachwekkend dan angstaanjagend. Overduidelijk een acteur met een slecht masker op. Ik moet zeggen dat ik dan nog eerder de bibbers kreeg van het gezicht van bijrol actrice Meg Foster, wat is die vrouw lelijk oud geworden zeg! Gek dat Salva zelf hier, volkomen ongeïnspireerd, de regie voert. De man stond na het eerste deel bekend als een talent voor de toekomst, maar met deze lompe film lijkt het er op dat hij er niet in gaat slagen boven zijn eigen schaduw uit te stijgen.

Nogal zwakke film, die nergens heengaat. Kristen Stewart zie er al sinds Panic Room best jongensachtig uit en heeft nu eindelijk een script aangeboden gekregen wat daar in voorziet, doch inhoudelijk blijft het erg karig. Volstrekt ongeloofwaardig ook dat niemand doorheeft dat Savannah eigenlijk een vrouw is, want uitgerekend verkleed als jongen zie je de meisjesachtige kenmerken van Stewart toch naar voren komen. Serieus nemen kun je dit niet, dus zal wel de bedoeling zijn dat dit een soort komedie en/of acteursfilm met een aantal sterke actrices in de hoofdrollen moest worden, maar regisseur Kelly toont zich met deze doelloze productie een middelmatige verhalenverteller. Jammer voor Stewart die na de Twilight reeks altijd lekker eigenzinnige keuzes durft te maken, maar dit keer zit ze er flink naast, en levert ze één van de slechtste rollen uit haar nog prille carrière af.

Inderdaad gewoon een copie van the skeleton key qua plotontwikkeling. Jessabelle is kwalitaitef trouwens wel een stukje minder. Vond het zelf wel een aardige kijkervaring, op zijn tijd leuk zo'n filmpje te zien. Aantal goede schrikmomenten, redelijke verhaalopbouw. Maar na afloop dus toch vooral het gevoel dat het is afgekeken, dus voor originaliteit een onvoldoende.

Merkwaardige, ongeloofwaardige film, lijkt destijds enkel bedoeld om de twee sterren een mogelijkheid te geven om samen een keer te shinen. Mijn nog altijd favoriete cowboy verruilde hiervoor zijn bekende pakje voor wat meer onbekend terrein, en komt er, stoïcijns als hij is, weer mee weg. Beter in ieder geval dan de bloedmooie Leigh, die met haar volmaakte Engels toch wel de meest onrealistische sovjet spion uit de filmgeschiedenis neerzet. Door het wankelende script werkt Jet Pilot alleen als je het niet al te serieus neemt, dan wordt bijvoorbeeld ook het voorspelbare maar belachelijke einde acceptabel, en heb je uiteindelijk vrede met de gedachte dat vroeger de tortelduifjes die dit weinig doordachte zwijmelwerk bezochten een leuke avond hebben gehad. Eén van de mindere films van de legende Wayne, maar ook die mag je als fan gezien hebben.

Zeker niet de slechtste uit de reeks, maar meer dan een gemiddelde horrorfilm is het ook niet geworden. Feitelijk gewoon weer een wat obscure herhalingsoefening, waarbij de liefhebber weer precies krijgt wat hij verwacht: enkele sadistische moorden(niet zo veel al bij sommige andere delen), en natuurlijk aan het immer verassende einde weer die lekkere ondersteunende bombastische muziek, als de verhaallijntjes weer quasi briljant bij elkaar komen. Die wending aan het slot voelt deze keer echter toch wat ongemakkelijk en ongeloofwaardig, waar je aan kunt aflezen dat de Spierig brothers toch niet echt het talent hebben om de serie weer nieuw leven in te blazen. En dat is maar goed ook, want na het unieke, ijzersterke origineel hebben we met al die vervolgen iets te veel meer van hetzelfde gezien, het lef om er echt een nieuwe draai aan te geven ontbrak telkenmale. Tekenend dat Bell ook bij deze laatste voor de achtste keer van stal wordt gehaald(in welke hoedanigheid zal ik niet verklappen), nadat hij in de vorige zeven films de langste doodstrijd uit de filmgeschiedenis had afgeleverd, en uiteindelijk toch het loodje legde is hem RIP blijkbaar niet gegund. En ja, er wordt ook hier een potentiële opvolger voor de sadistische moordenaar geïntroduceerd, maar deze kandidaat heeft nog niet voor de helft de uitstraling van zijn inspiratiebron, zodat we niet hoeven te vrezen dat er nog meer overbodige vervolgen in de pijplijn zitten.

Op de valreep van dit horrorjaar toch nog één van de slechtste films uit 2020 mogen aanschouwen. Geregisseerd door een Griek die wat al te veel ouzo had gedronken en een serieuze poging doet Ed Wood te evenaren. Wanstaltig script en dito rommelige uitvoering die ergens halverwege ontspoort tot een infantiele officieuze remake van Predator, maar dit onding doet het destijds lekker wegkijkend origineel van John McTiernan op een waar meesterwerk lijken. Enige naam van faam in de rolbezetting is Nicolas Cage die zich de laatste jaren samen met Bruce Willis welhaast met trots ontwikkeld tot een ooit vermaarde acteur welke er steeds in slaagt steeds beroerdere projecten te kiezen. Hij speelt hier een soort obi-wan kenobi rol, als leermeester van de veronderstelde held(rol van de volstrekte nobody Moussi), en gelukkig voor zijn fans is het niet meer dan een bijrol. Geen tijd investeren in deze onzinnige actiefilm is mijn vrijblijvend advies, de gedachte dat er in 2026 misschien een vervolg word gepresenteerd bezorgt je kippenvel.

Zeker de moeite waard. hoewel de hoge waardering op IMDB en hier wel wat overdreven zijn. De eerste drie kwartier gebeurd er eigenlijk niets bijzonders, Behalve de afwijkende setting wordt er op zeer trage, gezapige wijze getracht enige karakterisering toe te passen. Als hierna echter de ellende losbarst wordt het een menselijk, herkenbaar verhaal waar je midden inzit. Deed me qua opzet denken aan zoiets gedenkwaardigs als House of Sand and Fog, ook zo een treffende story waarin gewone mensen door een in den beginne kleine gebeurtenis geconfronteerd worden met een niet meer te doorbreken vicieuze cirkel, waar bij de uiteindelijk uitkomst niemand gelukkiger van wordt. Goed geacteerd door allen, hoewel de twee mannen overkomen als twee echte eikels, heb me dan ook flink aan hen zitten te ergeren. Ze liegen, bedriegen en gebruiken vrouw en kinderen voor eigen egoïstische doeleinden. Geen kerels om van te houden, had dan ook te doen met hun gezinsleden die gelukkig heel wat eerbaarder waren .

Na de laatste jaren een aantal echt slechte films te hebben afgeleverd, schijnt Reeves nu echter weer zijn ding gevonden te hebben met de John Wick verhalen. Ook dit tweede deel is weer extreem gewelddadig maar zeker ook erg stijlvol, duidelijk dat deze reeks sterk beïnvloed is door actiefilms uit het superieure Azië. Je kunt er wat meer van genieten als je je realiseert dat dit vermaak op stripverhaalniveau is: Neem het niet al te serieus, onderga dit en accepteer dat er ook nauwelijks een fatsoenlijk verhaal is. Heb het niet kunnen tellen maar Reeves Wick doet hier toch een serieuze aanval op het record aantal body counts door één persoon veroorzaakt, wat er ooit in een film vertoond is(gelukkig zorgt hij wel goed voor zijn hond ).Hier kunnen oude vedetten als Stallone's Rambo en Schwarzeneggers Commando nog een puntje aan zuigen! Reeves voldoet prima in de rol van de zwijgzame "held" en word in dat opzicht bijna overtroffen door Rose als zijn vileine tegenstrever. Erg vermakelijk, op naar hoofdstuk drie, maar dan wel iets meer inhoud dan vorm aub.

Als je de vorige twee hebt gezien dan weet je waar je aan begint en zal je niet teleurgesteld de zaal verlaten. Typisch wel zo een film die in de bioscoop best kan werken maar bij het herzien thuis flink gaat tegenvallen. Enkele goede, tamelijk originele sketches houden Strikes Again voorzichtig aan de goede kant van de lijn, maar voor het overige ook veel flauwe, melige grappen waar je niet om kan lachen. Atkinson zelf blijf ik stukken beter vinden als Mr. Bean, als English praat hij veel te veel. Niet zijn sterkste kant, met zijn mimiek is het een stuk beter. Tijd eigenlijk toch dat Rowan nog één keer een mooi, nieuw personage verzint alvorens met pensioen te gaan. Bijrollen hadden bij dit tweede vervolg ook beter ingevuld kunnen worden trouwens: schurk Lacy, ex bond girl Kurylenko en zelfs Emma Thompson(kreeg heimwee naar Dreyfus toen ze een pijnlijk onleuke tirade aan Clouseau….euhh English afstak) zijn middelmatig. Gemiddeld, ga er niet met te veel verwachtingen naar kijken, vooral leuk voor kinderen.

Niet echt bijzonder, zou hem zeker niet aanraden voor een bioscoopbezoek. Trent van de laatste jaren om maar vooral hippe actiefilms af te leveren met liefst zo veel mogelijk over the top humor en geweld, maar deze is echt niveau lichtgewicht binnen dat genre. Een middelmatig stripverhaaltje eigenlijk met af en toe kolderieke personages en goede scènes, maar in zijn totaliteit een film die je snel vergeten bent, vooral door het zwakke verhaal. De zogenaamde verrassende wending aan het einde zie je bijna 100 % zeker van te voren aankomen, zeker als de acteur die hierbij betrokken is al vrij vroeg sneuvelt en toch als tweede op de actor's lijst staat genoemd. Beckinsale is goed te doen in dit soort rollen maar verdient een betere film, Cannavale heeft een aardige bijrol, wat niet gezegd kan worden van de ondankbare bijdrage van de begenadigde acteur Tucci, helaas. In de slotscène word overduidelijk gehint op een vervolg, maar ik gok dat die er nooit zal komen.

Amerikaanse versie The Grudge jaren geleden al gezien(idem de twee vervolgen), maar net als die films vond ik dit Japanse origineel maar zozo. Kan zijn dat het komt omdat ik hem overdag keek maar ik vond het dus niet eng. Gewoon een verzameling griezelig bedoelde sketches rondom een vervloekt huis, waarbij je je vooral loopt te verbazen omdat de samenhang lijkt te ontbreken. Als ik hier lees dat je de context pas beter begrijpt als je de vervolgen hebt gezien, mag je toch stellen dat deze film als zelfstandig project ernstig te kort schiet. Een zekere stijl , meer dan in de remake,valt niet te ontkennen maar die heerlijke rillingen kreeg ik bijna nergens. Die blauwe mensjes zien er wat mij betreft ook behoorlijk onecht uit, nauwelijks enger dan de smurfen, dus nee, in deze fabel kon ik met de beste wil niet geloven. Door enkele pakkende momenten toch leuk om een keer te zien niettemin, maar vooral zwaar overschat, ook dat.

Heb me goed vermaakt met deze goed en behendig gemaakte actiefilm. Geen briljantje in het ouevre van Jackie maar zeker vermakelijk. Je krijgt precies wat je verwacht. Chan is qua uitstraling nog altijd jongensachtig maar zijn gevechtsscènes zijn wel duidelijk minder imponerend geworden. Met de nodige humor en zelfspot(hij krijgt regelmatig klappen van de vrouwtjes) weet hij dat te camoufleren. Die humor is verder beurtelings leuk en erg kinderlijk, zoals we dat van hem gewend zijn....je moet er van houden. Partner Knoxville is zichtbaar geen groot acteur, maar zijn overdreven stijl en mimiek pas eigenlijk wel bij dit soort film. Gewoon dik anderhalf uur plezier, zonder dat je hersens hoeven te kraken, is ook wel eens leuk.

Zo'n rampenfilm uit de jaren zeventig is voor mij pure nostalgie. Mits goed gemaakt.....ik ben er dol op.

Deze heb ik vroeger nooit gezien dus dvd gekocht, maar het viel niet mee, anno 2017 blijft er weinig van over. Actie is allesbehalve spectaculair, spannend word het niet omdat je eigenlijk wel weet hoe dit afloopt. Ook niet gemaakt volgens de gouden regels van het genre trouwens, de personages krijgen nauwelijks aandacht of diepte, Juggernaut focust zich meer op de actie en die is zoals gezegd zeer voorspelbaar. Harris speelt een sterke hoofdrol, wereldberoemde acteurs als Sharif en Hopkins hebben weinig zelfstandige rollen, zijn bordkartonnen personages. De aanwezigheid van dat malle pietje uit de james bond films helpt trouwens ook niet mee. Met pijn en moeite een kleine voldoende voor dit relatief eenvoudig verhaal. Een voldoende niet gebaseerd op hedendaagse maatstaven, maar vooral op mijn hunkering naar vervlogen tijden.

Iets meer van verwacht deze. Als je een praterige romantische komedie krijgt met de immer aangename Hawke in de hoofdrol, hoop je eigenlijk stiekem op een herhaling van zijn Before films van Richard Linklater, maar dat zat er niet in. Een verhaal dat prettig voortkabbelt zonder veel hoogtepunten, ook weinig humor. Het wat ongeloofwaardige plot krijgt weinig ondersteuning van de acteurs, zag weinig chemie tussen Byrne en Hawke. Tot overmaat van ramp is de derde hoofdrol van O'Dowd, als een betweter die niemand laat uitpraten, ronduit vervelend. Had beter gekund, sympathieke en relativerende film voor een veertig plus publiek, maar het had beter gekund.

Viel wat tegen. Van Almodóvar verwacht je altijd wel iets, maar bij zijn laatste films oogt het wat ongemotiveerd, zo ook bij deze Julieta. Op zich een verhaal vol met herkenbare emoties waar je een mooie menselijke dramafilm van kunt maken maar het is erg vluchtig en lange tijd erg tam. Grootste afknapper is het abrupte einde. Past anderzijds misschien wel bij deze eigenzinnige regisseur dat als het hoogtepunt van het verhaal in aantocht is, hij er plotseling mee stopt, maar voor mij voelde het toch vooral als een echte misser. Te gemakkelijk, net zoals de hele film eigenlijk. Almodóvar blijft voor mij derhalve een getalenteerde cineast die ons in zijn vroegere jaren enkele echte klassiekers schonk, maar het thans te veel zoekt in herhalingsoefeningen en de echte grote drive kwijt lijkt.

Glad vermaak, voor volwassenen echter kinderachtig en voorspelbaar formulewerk, was dus zelf niet onder de indruk. Af en toe een leuke scène met Jack Black die een vrouw speelt, of met Johnson(die zijn eerste kusje nog moet uitdelen), maar de film als geheel is te onopvallend. Kevin Hart blijft hier opvallend kleurloos en mevrouw Gillan is voor de mannelijke kijkers een lust voor het oog maar lijkt me geen grootse actrice in wording. Beste wat je er van kunt zeggen is dat het in ieder geval anders is dan de versie uit de jaren negentig, maar net als die is deze nieuwe weinig opzienbarend, over twintig jaar dan maar weer een nieuwe poging.

Mooie, krachtige survivalfilm. Niet perfect of vernieuwend, maar spannend entertainment welk doet wat het moet doen, met soms schitterende opnamen van moeder natuur ook. Als het niet waargebeurd was had je dit verhaal afgedaan als onrealistisch, maar met name door de perfecte rol van Radcliffe, die me voor het eerst eigenlijk voor de volle honderd procent kon overtuigen, werkt het als een tierelier. Damn, voor het eerst geloof ik in het sprookje dat Potter uiteindelijk een groot acteur gaat worden, zelfs Christian Bale had zich voor deze rol niet overtuigender kunnen uithongeren. Jammer alleen dat deze Jungle in de tweede helft, door enkele ogenschijnlijke vrijheden die regisseur McLean zich permitteert, dreigde uit te monden in een wirwar. Kan me niet goed voorstellen dat iemand tijdens een dergelijke overlevingsrace gekweld word door talrijke waanvoorstellingen, dus die niets toevoegende droomsequenties hadden er wat mij betreft niet in gehoeven. Maar in zijn totaliteit een enerverende trip die ik niet graag had willen missen.

Laats gezien op een Belgische zender, en viel me niet tegen. Er een beetje rekening mee houdend dat deze nog dateert uit de tweede wereldoorlog(!) eigenlijk erg goed. Ziet er natuurlijk qua special effects en montage af en toe wat knullig uit, en moet het wat dat betreft afleggen tegen de versie uit 2016, maar dit oudje is verhalend goed gebracht en kent de hoogtepunten met name als Mowgli(gespeeld door de goed gecaste Sabu) in contact komt met de dieren. Een stuk beter dan de bedenkelijke versie die ik in de jaren negentig zag in ieder geval.

Prachtige vormgeving. Visueel een pareltje, kon mijn ogen af en toe niet geloven. Verhaal loopt ook lekker. Beste werk van regisseur Favreau tot nu toe. Bent geneigd te zeggen dat hij zichzelf heeft overtroffen. Ook een hele verbetering ten opzichte van de enige Jungle Book verfilming die ik tot dusverre zag: die met Jason Scott Lee uit de jaren negentig van de vorige eeuw.

Enkel minpunt voor mij is dat er plotseling een tweetal liedjes werden opgevoerd. Dat past meer bij een tekenfilmversie, vind ik. En als je kiest voor een bekende stemmencast, geef dan ook iedereen de ruimte. Met name Scarlett Johansen komt er bekaaid vanaf.

Maar dat zijn slechts details op een overdonderend geheel. Voor mij één van de beste film uit 2016 tot nu toe. Chapeau.

Altijd wel leuk om na een aantal jaren weer een nieuwe jurassic park/world film te zien. Het is qua verhaal eigenlijk altijd hetzelfde maar wel goed gemaakt en amusant. Verschil bij deze films zit hem dan ook in details. Deze versie vond ik, samen met the lost world(te donker) de minste uit de rij. Met name omdat de twee hoofdrollen niet al te gedenkwaardig worden ingevuld. Verder is het ook teleurstellend dat men de formule aangaande wie er aangaat en wie er overleeft nooit weet te doorbreken. Iemand met een goed karakter haalt het einde van de film, ontwaren we iemand met mindere karaktertrekken dan weten we dat ie eindigt als dinovoer. Zal de invloed van Spielberg nog wel steeds zijn.

Vijfde Jurassic film in vijfentwintig jaar tijd, is dus éen per vijf jaar gemiddeld, en waarschijnlijk zit deze laatste te dicht op zijn voorganger(drie jaar) om erg onder de indruk te raken. Beetje dino moeheid bij mij dus.

Eigenlijk ook altijd hetzelfde(dinosaurussen op mensenjacht) hoewel er dit keer een wat twijfelachtige poging is om iets anders te proberen door die rollen aanvankelijk een keer om te draaien, waarna vrij snel in het tweede deel van Fallen Kingdom alsnog het normale patroon weer word hersteld. Ziet er technisch en visueel best weer goed uit allemaal, maar we hebben het dus al een keer of vier gezien, met dit keer als negatieve toevoeging dat de mensenrollen wel erg dom geschreven en matig gespeeld zijn. Pratt en Howard hadden al weinig chemie en charisma in de 2015 versie, en doen er hier met hun vlakke bijdrage nog een schepje bovenop. Goldblum, de voortdurend grappen makende held uit de eerste twee delen, duikt ook nog even op en is blijkbaar getransformeerd tot een wel erg serieuze man, die derhalve beter thuis had kunnen blijven. De twee schurkenrollen zijn pijnlijk stereotype, te ongeloofwaardig om waar te zijn. Typisch dat de beste acteerprestatie wordt geleverd door een minderjarig meisje die in haar eentje de volwassen cast wegspeelt. Tsja, en ook bij de echte hoofdrolspelers, de dino's zelf, zien we dit keer weinig nieuwigheden, had men niet wat beter hun best kunnen doen om tenminste op dit terrein wat spitsvondigs toe te voegen? Na de verrassende wending aan het einde valt te vrezen dat er nog een zesde poging komt en dat die eerder wordt geleverd dan de gemiddelde wachttijd van vijf jaar, alles ten einde deze blijkbaar nieuwe trilogie af te ronden. Ik kijk er niet naar uit, maar dikke kans dat ik de bioscoop tezijnertijd weer weet te vinden als ik dan zin heb in professioneel popcorn amusement.

Met Shichinim No Samurai is lang lang geleden de ultieme samourai film al gemaakt. Was een puur meesterwerk, alles wat daarna komt is minder.
Deze film is goed, maar uiteraard minder. Bij deze 13 assasins gaat het overduidelijk om het spektakel in de laatste drie kwartier, en dat is dan ook geweldige cinema. De verhaalopbouw hiervoor is tamelijk mat en net niet vervelend. Wat er aan ontbreekt is dat je totaal geen binding word gegund met de 13 helden van de film. Het zijn bijna stripfiguren, die ieder vluchtig worden gepresenteerd op weg naar het groete doel: de spetterende climax. Daardoor wordt je in het eerste gedeelte nooit het verhaal ingetrokken, maar dat word dus later ruimschoots gecompenseerd.
En aan het slot valt er, na al dat bloed, ook nog wat te schaterlachen als de stervende schurk van het verhaal verklaart nog nooit zo'n opwindende dag te hebben meegemaakt, waarna de overgebleven held hem vervolgens na een welgemeend dank je wel zijn hoofd afhakt. Jappen hebben dus wel degelijk humor.

Een wat bedeesde, ingetogen maar ook wel akelig realistische film die naar het einde toe ook nog eens behoorlijk spannend word. De moeite zeker waard met een zeer goede rol van Ménochet die de ogenschijnlijk normale maar in werkelijkheid gefrustreerde vader met griezelige subtiliteit neerzet. Ook Drucker is trouwens goed als de zelfverzekerde vrouw die het onvermijdelijke onheil lijkt aan te kunnen.

Uit het leven gegrepen dit, is qua stijl bijna een documentaire over iets wat ons allemaal zou kunnen overkomen, en dat maakt het ook zo goed. Kleine film met maximaal effect.

Niet zo slecht als ik op basis van de informatie hier zou moeten geloven, maar best is het ook niet. Een film die een lans wil breken voor ouderen. Allemaal vrolijke en volop van het leven genietende krasse knarren in deze film(vandaar die titel), duidelijk dat de doelgroep van Just Getting Started 65 plussers betreft. Sympathiek dus, ware het niet dat het script vrij waardeloos is met nauwelijks een poging tot een verhaal, en de grappen zonder uitzondering nogal flauw en kinderachtig zijn. Wat helpt is dat de cast(die bijna geheel bestaat uit bekende acteurs die hun hoogtijdagen een tijd geleden hebben beleefd) veel enthousiasme in hun spel legt(of acteert dat ze zo geestdriftig is) waardoor er bij een enkeling misschien een klein vonkje kan overslaan. Matig dus, maar om het positief te houden: Om de zoveel jaar komt er een project voorbij waarin bijna gepensioneerd Hollywood nog een keer de kans krijgt te glanzen, en dit onbeduidend rommeltje is nog niet eens de beroerdste die ik in dat kader heb gezien.

Niet zo slecht als je op basis van de cijfers hier en op IMDB zou denken. In een hoog tempo worden kolderieke situaties op je afgevuurd, waarover in ieder geval is nagedacht. Tegen het einde komt de ene onwaarschijnlijke wending na de andere, maar het is komedie, we hoeven dit niet zeer serieus te nemen. Er zit trouwens wel veel jatwerk van ideeën tussen(zelfs mijn favoriete High Fidelity zag ik een aantal keren voorbijkomen) maar ik zit hier niet op de site om het creatief vermogen van de huidige Nederlandse filmmakers te beoordelen(want dat is inderdaad armzalig), maar om ieder product op zichzelf een kans te geven en moet toegeven dat ik ze binnen het genre wel slechter heb gezien dan Just Say Yes. Gewoon een niemendalletje, leuk om een keer te zien, alleen niet verder vertellen aan de buren. Respect voor Yolanthe, heerlijke vrouw(Noortje is in een bijrol trouwens duidelijk de betere actrice) want ik geloof dat ze voor deze productie zelfs haar gezicht heeft laten verbouwen, een vorm van method acting waar zelfs Pacino een puntje aan kan zuigen. Deze film zal al met al niet de inzending voor de oscars worden mag ik hopen, maar stiekem wel één van de beste films waar Yolanthe in heeft meegespeeld(Pain & Gain staat wel nog op eenzame hoogte bovenaan).

Viel toch weet tegen, geen film die ik kan aanbevelen. Je had al argwanend kunnen zijn als je ziet dat Snyder weer de regie voerde: Sucker Punch, Batman v Superman en nu dit weer......waarom hem toch?

Justice league is meer van hetzelfde, een hoop actie en een overvloed aan heldenpersonages, aangevuld met een obligate nieuwe schurk...verrassend wordt het nergens. Van de drie nieuwe helden is er niemand die echt kan bekoren, de status van een eigen film zullen ze niet halen hoop ik. Affleck ziet er oud uit met zijn grijze slapen, en oogt ook behoorlijk corpulent in dat pak.....tijd voor weer een nieuwe vleermuisridder.

Cavill heeft weinig te doen en dan blijft dus alleen Gadot over als geslaagde trekpleister..... beetje weinig. Al met al erg vermoeiend en forgettable deze film, op deze manier hoeft dat superheldenspektakel voor mij niet meer.