Meningen

Oorlogsfilm uit de B categorie, geeft alleen de uitdrukking `rare chinees' een diepere betekenis. Materiaal voor wel drie uur, bij elkaar gepropt voor anderhalf uur, waardoor dit oogt als een volstrekt incomplete maar desondanks overvolle haastklus. Zelden een film gezien ook die zo slecht gemonteerd is. De emotionele, dramatische scènes zijn vaak onbedoeld hilarisch, en dat zal de bedoeling niet geweest zijn. De talloze special effects bij al die gevechten ogen weliswaar erg modern maar ook onecht, doen vooral terugverlangen naar de tijd dat dit soort scènes gewoon nog in het echt werden opgenomen. Enkele Amerikaanse sterren zijn ingehuurd voor ondankbare rollen. Bruce Willis oogt wat minder verveeld dan bij zijn laatste films, maar het is nog steeds niet best wat hij laat zien. Dochterlief Rumer staat vooraan vermeld bij de begintitels maar loopt slechts enkele seconden door het beeld. Oscarwinnaar Adrien Brody komt er met een bijrol van niets helemaal bekaaid vanaf, wat is er toch met hem gebeurd? Gewoon een slechte film dus, enkel interessant als je dol bent op curieuze producties.

De serie waar deze film op is gebaseerd, kan ik me nog vaag van 40 jaar geleden herrineren. Helaas is de humor van deze prent ook op het niveau van toen blijven steken: flauw, kinderachtig en ouderwets.

Al na een kwartier is het volstrekt duidelijk waar het verhaal naar toe gaat, en de volgende anderhalf uur kijk je vervolgens naar een verzameling oude, domme mannen en een wulpse vrouw(een te dik aangezette rol van Zeta-Jones).

Een mislukte, vlug te vergeten film dus.

Enkel Toby Jones laat in de centrale rol wat talentvol acteerwerk zien, rest van de cast bestaat uit gerenommeerde namen die weing te doen krijgen, en dit absoluut niet als een hoogtepunt uit hun carrière zullen gaan beschouwen.

Als geheel geen geweldige komedie. Er zitten zeker sterke momenten in, dus als je tevreden bent met vijf, zes sterke scenes dan is dit misschien je ding, maar voor de rest forgettable. Ferrell vind ik een goede komiek, en is het ook nu weer als stuntelende ouwehoer lekker op dreef, Wahlberg blijft dienstbaar maar onopvallend in zijn slipstream. De toevoeging van beider vaders is redelijk geslaagd, met name Ferrell en Lithgow krijgen de lachers op hun hand, wat het tandem Wahlberg/Gibson pas tegen het einde enigszins lukt. Met name Mel Gibson komt nogal stroef over, en lijkt niet erg gemotiveerd om er iets bijzonders van te maken(of zou die strakke kop komen door te veel gezichtsbehandelingen?). In zijn vroegere serieuze films was mad mel vaak moeiteloos grappiger(remember Martin Riggs?). Al met al vooral leuk voor degene met weinig kijkervaring aangaande dit type film, voor iemand met meer eelt op zijn filmziel passeren er wat al te veel clichés om onder de indruk te raken. En ook een foute keuze om dit weer rond de kerst te situeren, alle voorspelbare gebeurtenissen die dan blijkbaar in een Amerikaanse komedie moeten worden gestopt, komen ook hier weer voorbij, en dat overdreven sentiment zal voor een nuchtere Hollander niet altijd werken.

Niet echt bijzonder, ook niet slecht, maar m.i. overgewaardeerd hier. Regisseur Van Groeningen heeft een goede naam in België, en laat bij momenten ook zien dat hij talent heeft(het desolate stadje is mooi in beeld gebracht), maar de karakterstudie van de hoofdpersonages is weinig opzienbarend en niet erg stabiel. Nadeel is ook dat het puur een film voor de Belgische markt lijkt, zonder ondertitels is het af en toe moeilijk te volgen(van de helft van de teksten van Perceval/Fredric begrijp je als Nederlander niets). Het personage van De Graeve/Kurt had wat beter uitgewerkt mogen worden. Wat er precies omgaat in het hoofd van deze rare man blijft vrij onduidelijk. Wine is daarentegen een mooi madammeke die ook aardig acteert.

Al met al een soort gematigde versie van Spetters. Te timide voor mij om echt indruk te maken, maar voor mensen die meer affiniteit hebben met onze zuiderburen wellicht zeer de moeite waard.

Gelet op de spectaculair ogende filmposter en de synopsis wel een en ander van verwacht, maar dit was de Franse cinema op zijn smalst. Toch wel de meest tamme overlevingsfilm die ik ooit heb gezien, low budget overduidelijk en een script wat rammelt aan alle kanten. Dat er geen plausibele verklaring wordt gegeven voor al het verschrikkelijks wat schijnt te gebeuren kan ik wel hebben maar vervolgens de ene onwaarschijnlijkheid(plotseling duikt er een gek geworden politieman op die in recordtijd weer uit de film verdwijnt) en slordigheid(waarom overleven sommige dieren het gifgas en leggen andere het loodje?) na de ander presenteren, toont aan dat de makers een ongemotiveerde haastklus hebben afgeleverd, waarbij ook schaamteloos wordt gekopieerd van bekendere films(zelfs Amour van Haneke komt even voorbij). Die opvallende wending aan het slot(de rolwisseling van Mathieu met zijn zieke dochter) sloeg eigenlijk ook nergens op. Wel intens geacteerd door de drie hoofdrolspelers en daardoor nog wel acceptabel als een soort gezinsdrama, maar wie wat meer spektakel verwacht aangaande een prent over rampen in troebel zicht kan beter nog een keer kijken naar Darabonts The Mist of Carpenters The Fog.

Ondanks de korte speelduur af en toe toch een vrij stroperige vertelling. Een teken wellicht dat het inderdaad niet bijster goed is. Van de andere kant: als wake up call in ieder geval niet onverdienstelijk, dit fimpje doet de wereld allesbehalve kwaad.

Vooral dus een sympathiek werkje, inclusief de bijdrage van hoofdrolspeler/schrijver Verkooijen, die ondanks zijn jonge leeftijd het patent heeft op Nederlandse films met moeilijke onderwerpen(zie ook het betere achtste groepers huilen niet). Zijn acteerwerk is trouwens wel vergelijkbaar met de kwaliteit van deze film: talentvol, uitdagend en ambitieus maar nog te ongepolijst.

Milde karakterstudie, over een wat mentaal gekwetste jonge vrouw in de big city, welke haar sluimerend aanwezig verdriet verbergt achter een laconieke, luchthartige levenshouding. Net toen ik tot de conclusie kwam dat ik dit drama toch wel kon waarderen was hij plotseling afgelopen. Te kort en te onopvallend dus om blijvend indruk te maken, maar slecht is het zeker niet. Goede hoofdrol van Beecham, een vrouw die ik zo als mijn buurvrouw kan zien, maar het probleem zal vervolgens zijn: wie wil er nou daadwerkelijk een film van anderhalf uur over zijn buurvrouw zien?

Heb alle 12 de X-Men films mogen zien, ben fan van het eerste uur maar dit is helaas wel de minste uit deze unieke reeks. Ook waarschijnlijk de laatste poging om prequels te maken aangaande de jongere jaren van deze helden. Grootste boosdoener bij Dark Phoenix is het zwakke, inspiratieloos script. Erg veel melodrama en nauwelijks noemenswaardige actie, een aantal wazige schurken(aangevoerd door de weer erg monotoon spelende Chastain) die er met de haren lijken bijgesleept. Het spectaculaire laatste half uur kan dat allemaal nauwelijks goed maken. Turner is niet goed gekozen voor de titelrol, zichtbaar een matige actrice die niet veel weet te maken van haar dankbare rol(in ongeschiktheid wordt ze enkel overtroffen door Sheridan die een ongeloofwaardige jongere cyclops neerzet). Een echt buitenbeentje in de serie deze film, getuige ook enkele stijlbreuken( de dood van Raven) die niet lekker aanvoelen. Meer een wanhopige poging om nog even in te haken op het succes van de vorige films, dan een weldoordachte aanvulling op het voorgaande, een behoorlijke misser. Jammer genoeg een afsluiting om maar snel te vergeten.

Niet zo slecht als ik op basis van de info hier gedacht had, anderzijds is dit natuurlijk geen top film geworden. Snel en vaardig gemaakte onzin, sluit op zich goed aan bij de stroom young adult science fiction films die we de laatste jaren in de bioscoop hebben kunnen zien. Alleen overheerst hier na afloop vooral het gevoel dat deze Dark Tower erg onvolledig is.Duidelijk dat je acht boeken niet in anderhalf uur film kunt stoppen. Moet ook zeggen dat ik als King fan van het eerste uur deze reeks boeken tot zijn zwakkere werk reken, ben dan ook destijds gestopt met ze te kopen/lezen na het derde deel. King wist volgens mij niet zo goed waar hij met deze reeks nou precies naar toe wilde, en ook dat zie je hier terug in deze film. Wat dat betreft is het maar afwachten of de aangekondigde serie nou wel zo veel beter word, ik heb mijn twijfels. Wel een keer genoten van de normaal overschatte McConaughey. Eindelijk een rol die echt past bij dit altijd wat rare mannetje met zijn afschuwelijke lijzige manier van praten. Hij is hier meer op zijn plaats dan de matte Elba, niet te geloven dat men serieus schijnt te hebben overwogen om deze man James Bond te laten worden.

Een voltreffer, absoluut een film die je iedereen mag aanbevelen. Enige nadeel was voor mij dat het me in het begin inhoudelijk erg deed denken aan Erin Brockovich(hoewel het spel van Julia Roberts destijds een stuk levendiger is dan de altijd wat saaie Ruffalo) , maar na een tijdje vind Dark Waters zijn eigen weg en is het vooral het schrijnende, voor kippenvel zorgend verhaal wat voor immer blijft hangen. Degelijke regie, zonder veel risico van de ervaren Haynes. Sterk acteerwerk waarbij Hathaway(als een vrouw die een stuk ouder is dan zijzelf) en toch ook Tim Robbins in positieve zin opvallen. Ruffalo is technisch altijd erg goed en bevlogen, maar door zijn specifieke manier van overkomen toch niet één van mijn favorieten, doch met zo een verhaal te vertellen kan er verder weinig mis gaan. Een must see, beste horrorfilm van 2019.

Sterk, echte kwaliteitsfilm. Ken Churchill eigenlijk alleen via de geschiedenislessen en korte zwart wit beelden maar dankzij de hypnotiserende vertolking van Oldman zou ik de man wel graag beter willen leren kennen. Het is een one man show van alleskunner Oldman, alle andere acteurs blijven in zijn schaduw, en Gary overtreft hier zichzelf. Kan bijna niet anders dat deze kameleon begin maart de oscar wint, en dat komt hem ook wel een keer toe. Hulde ook voor regisseur Wright die van een vrij statisch gebeuren(lijkt op verfilmd toneel) een virtuoos geheel maakt, hij lijkt hier terug op zijn niveau van Atonement.

Niet best, zal weinig mensen bekoren, denk ik. Een soort light versie van Poltergeist, maar dan lang niet zo goed. Bacon als redelijk brave huisvader lijkt wat verdwaald, maar is eigenlijk nog het minste probleem.

Het verhaal is wel heel erg cliché. Dat de regisseur nogal veel schrikmomenten heeft ingebouwd, werkt dan ook averechts. In plaats van dat je dit als zijnde spannend ervaart, irriteer je je eerder aan de voorspelbaarheid van al die scenes. Slechts een paar momenten ook van noodzakelijke zelfrelativering.En het slot is werkelijk belachelijk, de definitieve knock out.

Ach, we weten nu in ieder geval dat we nooit voor een vakantie naar de Grand Canyon moeten trekken, scheelt me toch weer een paar centen.

Niets bijzonders. Interessant thema altijd, de ondergang van onze aardkloot, maar dit blijft wel erg lang hangen op een gezapig niveau. Meer een praatfilm, zonder veel diepgang trouwens, erg statisch ook. En als er dan op het einde een scheutje spanning en spektakel lijkt te worden toegevoegd is het met een troebel einde ook weer snel afgelopen. Nee, niet mijn ding, eigenlijk één van de minste en saaiste einde der tijden films die ik ooit heb gezien.

De vergelijking met de klassieker uit de vijftiger jaren kan hij totaal niet doorstaan, maar op zichzelf is dit een weliswaar simplistische doch onderhoudende sciencefiction film. Professioneel gemaakt popcornvermaak, iets te veel special effects zonder functioneel doel maar met een lekkere spanningsboog die continue gehandhaafd blijft, waardoor je je uiteindelijk pas na afloop realiseert dat dit eigenlijk toch wel een alien film was van een zeer gemiddeld niveau. Reeves, wezenlozer dan ooit, is goed gecast, Connelly altijd de moeite waard en het duo Bates/Cleese wordt schandelijk ondergebruikt. Had eigenlijk beter gemoeten, maar toch een kleine voldoende.

Slecht. Zou graag willen melden hier dat Reiné door deze eigentijdse bewerking van High Plains Drifter definitief de koning van de betere B film is geworden, maar dan zou ik de waarheid wel erg geweld aan doen want dit is gerommel in de marge. Wat allemaal zo goed ging in de genoemde klassieker van Eastwood gaat hier fout. Stupide actie, vreselijk acteerwerk, lompe regie en stompzinnig script. Nog gekker: Roel kreeg nog kans op een revanche ook, want het vervolg is inmiddels af...hoe diep kan men zinken?

Alleen de rolbezetting is even curieus als amusant: Trejo acteert weer hopeloos slecht, maar zijn markante kop maakt veel goed. Rourke is ongemotiveerder dan ooit en zet de beroerdste duivel uit de filmgeschiedenis neer( en dat terwijl De Niro hem in Angel Heat toch had voorgedaan hoe zoiets wel moet), Meyer had ooit een belangrijke rol in een film van een Hollander die wel wat kon en Hall was in de jaren tachtig echt een beloftevolle tiener in een aantal leuke John Hughes films maar is hier wel erg obligaat als de schurk. Ga dit maar niet zien.

Qua spektakel en actie zit je wel goed bij deze Deadpool. Film heeft m.i. twee serieuze nadelen.

Deadpool zelf is, ondanks zijn bizarre humor, absoluut geen held maar meer een onsympathiek persoon, die onortodox mensen vermoord, puur uit wraakzucht.

Tweede probleem voor mij was de humor, die voor mij net wat over the top is. Bijna voordurend neemt het hoofdpersonage zichzelf en de film waarin hij speelt op de hak. Dat maakt dat je wat melig wordt, omdat je meer zit te kijken naar een komedie c.q. parodie.

Doet qua stijl wat denken aan kick-ass maar die prent was toch een stukkie beter.

Is dit echter wel je type humor en kun je je verstand op nul zetten, dan heb je vast en zeker een leuke avond met deze doorsnee stripverfilming.

Iets leuker dan deel 1, even gewelddadig en een groot aantal pogingen tot een grap. De meeste van die jokes zijn te flauw voor woorden, maar ongeveer 2 op de 10 van die grappen zijn wel leuk en dat maakt dat je op die bijna twee uur toch menigmaal kunt lachen. Net als het eerste deel neemt de film zichzelf en dus ook de kijker niet helemaal serieus en daar moet je tegenkunnen, maar heb je dat gegeven geaccepteerd dan wordt ook deze Deadpool versie een respectabele doch vlug te vergeten amusementsfilm. Brolin is een goede toevoeging, wel jammer dat de uitstekende karakteracteur Eddie Marsan wordt misbruikt voor een ondankbare schurkenrol van helemaal niets. Hoop wel dat ze voor de eventuele derde iets meer variatie bedenken, anders wordt het wel erg vermoeiend. Misschien een idee om daarvoor Wolverine te laten herrijzen, iets waar we tijdens de aftiteling al een voorproefje van lijken te krijgen, zou de cirkel aardig rondmaken.

Na eerst de slechte recensies hier gelezen te hebben, dacht ik dat dit misschien best nog enigszins mee kon vallen....Niet dus, zeer beroerde poging tot het maken van een film, bijna kleuterklasniveau. Pijnlijk onleuke komedie, ik geloof dat ik binnen vier maanden al de vreselijkste film van 2018 heb mogen zien. Caine is een held, maar hier als een Fidel castro achtige dictator met engelse tongval, speelt hij zonder twijfel zijn miserabelste rol ooit. Slecht geschreven ook dit personage, een dictator die mensen martelt en executeert toch neerzetten als een sympathieke man...je moet maar durven. Katie Holmes ziet er nog steeds strak uit, maar kan niet acteren en heeft zichtbaar geen aanleg voor een komisch bedoelde rol. Dat laatste kan niet gezegd worden van bijrol spelers Biggs(American Pie) en Green(Austin Powers) maar beide voormalige belhamels zijn oud geworden en krijgen van het falende regisseursduo niet de kans hun carrière nieuw leven in te blazen. Snel vergeten dit misbaksel, welk overduidelijk ook niets mocht kosten, dat zoiets nog kan anno 2018.

Merkwaardige kijkervaring. Net als bij de personages in zijn film heb je voortdurend het gevoel dat regisseur Dolan iets heel belangwekkends heeft te vertellen maar dat het precieze van wat er wordt bedoeld niet overkomt. Een heleboel thema's worden lichtjes geraakt maar bulls eye wordt het nergens. Veel te lang ook, iets minder grotesk qua aanpak en kleiner van opzet was absoluut beter en effectiever geweest. Oogt derhalve als enigszins mislukt, zelfs een paar mooie intieme momenten gaan verloren bij deze overvloed aan informatie, maar toch ook geen film die je een onvoldoende wil geven omdat je sporadisch ziet dat er wel talent aan het werk is. Goede rolbezetting, Harington in de hoofdrol valt alleszins mee, jammer dat de cruciale moederrollen van Nathalie Portman en Susan Sarandon te weinig speelruimte krijgen om er iets moois van te maken. Daarvoor in de plaats een gekunstelde nevenvertelling met journaliste Thandie Newton die tijdens haar interview een gezochte wat is het leven toch mooi ervaring krijgt(nou nou). De afsluitende bittersweet symphony van The Verve was voor mij het eenzame hoogtepunt, hoewel ook die song bij Cruel Intentions beter werkte.

Dooie boel op dit Death Ship. Zelfs als je er rekening mee wil houden dat dit een eighties film is, en dus qua effecten wat knullig oogt(de ondergang van het schip aan het begin is erbarmelijk slecht in beeld gebracht), is dit onder de maat. Gewoon weinig spanning, voorspelbaar, en vooraf al vrij makkelijk in te vullen wie dit avontuur overleefd en wie sneuvelt. Enkel de douchescène is lekker inventief, die steeds maar terugkerende close up beelden van het zogenaamde dreigende schip worden zelfs irriterende tijdvullerij. Alleen geschikt voor liefhebbers van oudere films die wat campy ogen, films uit een tijd dat het zichtbaar nog niet te veel mocht kosten.

Goede, slim gemaakte harde actiefilm, waardige moderne remake van de klassieker uit de zeventiger jaren. Iets minder dan in het origineel word er ook hier geraffineerd ingespeeld op de onderbuikgevoelens van de kijkers. Meen me van het origineel te herinneren dat wraakengel Kersey destijds de moordenaars niet kon achterhalen, en zich daardoor al vlug richtte op ander gespuis, waardoor de onderliggende vraagstelling(mag een ogenschijnlijk fatsoenlijke man geweld met geweld beantwoorden of moet hij zich keurig aan de wet houden?) een prikkelendere uitwerking kreeg. Roth kiest er voor om het wat simpeler te houden, en Kersey's speurtocht naar de moordenaars wel succesvol te laten verlopen, waardoor de nieuwe versie wat meer oogt als een verhaalinhoudelijk erg eenvoudige wraakfilm. Roth voegt echter wel een aantal sterke suspense momenten toe, die de lompere versie van de wat onbehouwen Michael Winner uit 1974 destijds ontbeerde. Hopelijk voor Willis dat deze geslaagde remake net als destijds voor Charles Bronson een herstart betekent van een ingezakte carrière, want als de zichtbaar oud geworden Bruce een unbreakable iemand mag spelen is het nog steeds goed te doen, als moet hij bij een eventueel vervolg niet meer zo gretig naar zijn filmdochter staren.

Aangenaam, klein filmpje. Door het bedrieglijk lage verteltempo en het wat al te bekende concept moet je goed opletten om enkele pareltjes van scènes te herkennen maar December Boys heeft ze wel degelijk. Een mooi, herkenbaar verhaal over vriendschap, vergankelijkheid, de schoonheid van het leven en afscheid nemen. Met iets meer relativerende humor had dit nog beter kunnen zijn, maar wat zeuren we? December Boys is Radcliffe's(die zelf laat zien wel degelijk een goed potje te kunnen acteren) meest toegankelijke film tot dusverre. Een recht toe recht aan portret over levensechte, opgroeiende jongeren waarbij de som der delen groter is dan het geheel. Geen meesterwerk, maar ook een film die je bijna onmogelijk slecht kunt vinden. Kan trouwens ook goed werken als de eerste echte horrorfilm over vliegen, tsjonge wat zijn die beestjes hier bovenmatig irritant aanwezig!

Affleck speelt graag met zijn meisjes in films , eerder leverde dat met Gigli(en Jen Lopez) een kleine ramp op, in dat opzicht valt Deep Water dan weer enigszins mee. Deze zwoel bedoelde thriller(handelsmerk van regisseur Lyne), gebaseerd op het verhaal van Patrica Highsmith(we herkennen een beetje Talented Mr. Ripley, maar die film was beter), heeft als belangrijkste troef dat de vraag of Affleck nou wel of niet de moordenaar is lekker lang onbeantwoord blijft. Als een klein half uur voor de eindtitels dan uiteindelijk de onthulling volgt, ben je toch teleurgesteld over de verdere afwikkeling. Kijkt allemaal redelijk weg, maar helemaal goed voelt het niet, deze film. Ach met zo een bloedmooie maar irritant sletterige filmvrouw als De Armas aan zijn zijde kun je Ben eigenlijk al vanaf het begin niets kwalijk nemen mocht hij daadwerkelijk over lijken gaan, iedere zichzelf respecterende echtgenoot zal zich wel in enige mate in hem kunnen verplaatsen, want Ana maakt het wel erg ongeloofwaardig bont. Al met al zeker niet het beste wat Lyne ons heeft geschonken, te onbevredigend door het te veel bij suggestie te laten, maar qua stijl zit het bij hem altijd wel goed en dat compenseert dan tot een kleine voldoende.

Prima film, lijkt me tamelijk authentiek verslag van deze ware gebeurtenis. Regisseur Berg hanteert een beetje dezelfde flamboyante stijl als Michael Bay, maar houd zich op gepaste tijden wat meer in en blijft zo aan de positieve kant van de lijn. Laatste half uur is werkelijk adembenemend, erg fraai gefilmd, voor op het puntje van de stoel. Opbouw er na toe had wel beter gekund.De liefdesperikelen tussen Wahlberg en Hudson voegen bijvoorbeeld niets toe, Kate speelt hier de meest nutteloze bijrol voor een bekende actrice uit 2016. Fans van Malkovich zullen ook teleurgesteld zijn: hij heeft hier als de booswicht slechtst één scène waarin hij even mag uitpakken, en voor de rest hangt hij er maar wat bij. Ach, je kunt ook stellen dat hij zich, ook wel terecht trouwens, ondergeschikt moet maken aan de ware hoofdrol(de ramp zelf), maar dan hoef je hem eigenlijk niet te casten.

Al met al, een film waarvoor ooit film bedoeld is, aanrader.

Inderdaad, geslaagde film. Ben er met argwaan aan begonnen, want van een tranentrekker krijg ik normaal spontaan tandpijn, maar bij deze werkt het allemaal wonderwel. Precies de juiste balans zullen we maar zeggen bij dit uit het leven gegrepen verhaal, knap. De film heeft enorm veel profijt van de drie hoofdrolspelers die echte mensen neerzetten, en dit keer is zelfs de side kick nog enigszins te doen. Sy, heb ik deze week ook nog erg moeizaam bezig gezien in Inferno maar hier, in zijn eigen taal, is hij honderd procent overtuigend in een toch moeilijke rol. Klasse, het is bijna method acting waar een Pacino nog een puntje aan kan zuigen. Ook meisje Gloria is goed gekozen: aandoenlijk en geloofwaardig. Eigenlijk niet mijn type film dus, maar ik kon er toch wel enthousiast van worden, aanrader. Ik ga die Gélin in de gaten houden want hij weet wel hoe hij een verhaal moet brengen.

Gyllenhaal moet toch wel een goed neusje hebben voor sterke scripts en dito regisseurs, want bijna alles waar de man de laatste jaren in verschijnt, is bovengemiddeld. Zo ook deze dramafilm waarin Jack bijna onopvallend opvallend een glansrol speelt. Neigt naar het einde toe zelfs als een one man show, hoewel de ondersteuning van met name Watts ook niet valt te onderschatten.

Demolition levert geen hapklare brokken, maar laat veel over aan de interpretatie van de kijker. Zo krijgen we nooit echt te weten wat er in het hoofd omgaat van deze rare man(we zien zijn vaak onbedoeld humoristische daden en that's it) en dat zal voor sommige kijkers onbevredigend zijn. Maar zelf zat ik van begin tot het einde op het puntje van mijn stoel.

Pas achteraf realiseer je je dat dit wellicht gewoon niet meer was dan een portret van enkele excentrieke mensen, en derhalve niet zo bijzonder is als in eerste instantie gedacht, maar is dat dan niet de magie van film?

Deed me qua vertelling trouwens erg denken aan Fearless(1993) van Peter Weir(met een wereldrol van Jeff Bridges), hoewel deze laatste nog net even beter was.

Erg vermakelijk, al is het duidelijk dat Gudegast Heat een erg goede film vond(sommige scènes zijn zelfs bijna letterlijk gekopieerd), en dit nog eens dunnetjes wilde overdoen waardoor de originaliteitsprijs aan zijn neus voorbij zal gaan. Maar los daarvan kijkt het gewoon lekker weg en is het erg amusant: strakke beelden, heftige en goed geschoten actie en een poging tot enige diepgang. Butler is geen Al Pacino maar doet het op zijn manier heel behoorlijk, en die vergelijking geld ook voor de film als geheel. Wel jammer dat er aan het slot nog een twist a la The Usual Suspects uit de hoge hoed word getoverd, waarschijnlijk die andere favoriete film van de makers. Maar hier voegt die twist totaal niets toe, en doet het zelfs afbreuk aan het geheel. Maar toch: zeer de moeite waard.

Om deze film te typeren is het woord degelijk inderdaad uitgevonden. In die degelijkheid zit echter ook wel de zwakte, want met dit waargebeurde verhaal had beslist nog iets mooiers gedaan kunnen worden. Er word erg op safe gespeeld, alles binnen de veilige marge, dit gegeven schreeuwde als het ware om wat meer getalenteerde makers die door wat meer risico te nemen een gedenkwaardige dimensie hadden kunnen toevoegen. Idem voor het acteerwerk: strijdvaardige vrouw met ballen Weisz, intelligente goedzak Wilkinson, foute gast Spall(een van zijn betere rollen)....allen krijgen ze een ruime voldoende voor hun bijdrage(zelfs bij Scott ga je denken dat hij echt kan acteren) maar een oscarnominatie zit er voor geen van allen in. Vooral aan te bevelen voor de filmliefhebber die houd van een clichérijke rechtbankthriller en voor mensen die het leuk vinden om op tweede paasdag voor de vierendertigste keer naar de IKEA te rijden.

De eerste twee waren heel goed te doen, maar deze derde is er toch echt één te veel. Erg flauw en slap, heb er niet om kunnen lachen. Parker als Bratt, een schurk die in de jaren tachtig is blijven hangen vond ik in al zijn meligheid nog het leukste. Het andere nieuwe element, Dru's tweelingbroer, voegt nauwelijks iets bezienswaardigs toe. De minions komen dit keer nauwelijks aan bod. De scènes met de kids zijn eigenlijk nog de grootste misser, vooral als het tegen het einde nog sentimenteel gaat worden ook. Jammer, maar een overbodig en gemakzuchtig animatieavontuur, valt te hopen dat de bedenkers zo slim zijn om het nu hierbij te laten.

Te flauw voor woorden dit, klein fiasco. Op zijn positiefst kun je zeggen dat het best wel dapper is een komedie volledig op te bouwen rondom twee voormalige sterren die al jaren niet meer tot de top gerekend worden, maar die gok pakt verkeerd uit. Voor zo een probeersel heb je twee charismatische acteurs nodig en scherp geschreven dialogen, helaas is van beide geen sprake. Ryder en Reeves doen zeker hun best, maar missen de echte overtuiging en ondanks dat ze al vaker hebben samengespeeld is er van noodzakelijke chemie geen sprake. Voor een komedie valt er niets te lachen en voor een drama zijn er te weinig ontwikkelingen, dan wordt het al vlug saai en taai. Jammer dit, met name voor eighties ster Winona heb ik nog steeds een zwak, ik gun haar een glorieuze come back, maar Destination Wedding is dat niet.