Meningen

Eigenlijk de vijfde. Na Vacation(1983), volgde European Vacation, Christmas Vacation en Vegas Vacation.

Over humor valt te twisten, maar ik vind ze allemaal, hoewel nergens briljant of uitzonderlijk, best grappig.

Ook dit slim gemaakte nakomertje heeft de stijl van de voorgaanden: beetje flauwe, droge humor, vaak lekker maf maar gelukkig zonder al te veel makkelijk scoren grappen. Helms als opvolger van über droogkloot Chase is een schot in de roos en ook de rest van de familie is goed gecast. Gewoon grappig en geslaagd als je op zoek bent naar een film waarom valt te lachen met de ongecompliceerde humor.

Toch wel de moeite waard, maar je moet het wel zien als een product uit de jaren zeventig. Naar de hedendaagse maatstaven oogt de vertelling wat ouderwets, met af en toe knullige effecten en door dat er nogal veel in krap twee uur word gestopt krijg je het gevoel dat het incompleet is en dus beter had gekund.

Maar het verhaal an sich is belangwekkend en aantrekkelijk genoeg, er zitten een aantal ijzingwekkende scènes tussen, en Bronson doet het goed in de titelrol. De andere legende die acte de presence geeft, Lino Ventura, is ook niet slecht, maar bij hem overheerst toch dat hij wat wordt onderbenut en het beter had gekund.

Twintig jaar na The Fifth Element komt Besson opnieuw met een kleurrijk bedoeld sf spektakel, maar echt boeien kon de film me niet. Zag er allemaal visueel fraai uit, maar qua verhaal was het niet bijzonder, vaak moeilijk te volgen als je vooraf niet had gelezen waar het precies over ging en dus een rommeltje. Film is wellicht niet veel minder dan het genoemde The Fifth Element, maar denk dat de tijd dit soort werkjes heeft achterhaald. Tegenwoordig hebben we een andere standaard en raken we niet meteen onder de indruk van alleen maar fraai geschoten beelden. Bijkomend probleem is ook nog dat in Valerian de beide hoofdrolspelers(respectievelijk 31 en 25) op een of andere manier ogen als een stelletje pubers, waardoor je lange tijd het gevoel hebt na een verkapte kinderfilm te kijken. Jammer ook dat als je zoveel goede acteurs hebt voor de bijrollen, je ze misbruikt voor een zulke ondankbare bijdrage(Owen, Hawke, Hauer). Alleen Rihanna kon me enigszins bekoren. Had beter gemoeten.

Ben de laatste jaren er wel voor te vinden als onze buren een film met dramatische inslag afleveren, zitten vaak goede producties tussen, alleen deze kan ik daar niet toe rekenen. Nogal een tamme bedoeling, lange tijd gebeurt er niet veel meer dan u en ik ook meemaken als we samen aan de keukentafel zitten. Doorsnee mensen met een doorsnee verhaal. En als er dan eindelijk een beetje venijn ontstaat bij een discussie, komt het niet over met al die zachte g's. Matige acteurs ook. Tegen het einde was ik mentaal eigenlijk al afgehaakt en dan komt er alsnog een onverwachte, mooi uitgewerkte wending, het hoogtepunt van de film die het nog enigszins de moeite waard maakt. Maar ook die poging om met een blijvende herinnering te ontroeren was voor mij uiteindelijk geen reden om hier nog een voldoende aan te geven. Het boek zal ongetwijfeld beter zijn geweest.

Prima vermaakt met deze. Had hier vooraf weinig verwachtingen van en dat kan dan helpen bij de uiteindelijke beeldvorming. Herinner me Venom vooral als wazige en figuurlijk kleurloze vijand uit Spiderman 3, maar Fleischer maakt van zijn stand alone versie een enerverende, temporijke ervaring. Verhaal zit goed in elkaar, Hardy is eigenlijk erg goed in de ondankbare rol van de nerveuze anti held Brock, en ook de bijrollen zijn goed ingevuld. Jammer dat de rol van Williams zo slecht is uitgewerkt, lijkt wel of deze geschreven is door een op hol geslaagde feministe. Andere negatieve kanttekening is dat Venom zelf en nogal belachelijk onecht uitziet, had wel wat beter gekund. Gelukkig maar dat hij pas na bijna een uur, en dan nog slechtst sporadisch, voorbijkomt, zodat je je niet bovenmatig hoeft te ergeren aan dit minpunt. Al met al geslaagde Marvel. Hopelijk(maar we weten wel beter) komt er geen vervolg want het lijkt me bij voorbaat al een mission impossible om aan dit verhaal nog iets met meerwaarde toe te voegen. Die verplichte sequentie bij de aftiteling maakte me dan weer wel nieuwsgierig naar meer.

Met weinig verwachtingen aan begonnen en wellicht daarom dat het best meeviel. Als Janzen meedoet word ik automatisch wat argwanend. De blonde nimf heeft een abonnement op middelmatige films en speelt zelf vaak erg krampachtig, maar het is een pak van mijn hart om te kunnen stellen dat dit dan verhoudingsgewijs een meesterwerkje is. Kritisch als altijd kun je wel zeggen dat Het Verlangen voor een komedie eigenlijk net wat te ingetogen is, maar ondanks het gebrek aan durf en echte hoogtepunten kijkt deze film toch lekker weg. Voorspelbaar tot en met(raad eens wie elkaar krijgen op het eind?) en dit verhaal is vast en zeker eerder en beter verteld maar Lürsen treft wel geregeld de juiste toon. Hij word daarbij geholpen door de oudere jongeren uit de cast want Blankers, Bolhuis en zeker Van der Vlugt spelen vol overtuiging en met zichtbaar plezier. Kan niet gezegd worden van Klaasen en vooral Naber die wel erg vlak blijven als de beide broers. Chantal krijgt voor haar bijdrage van mij, net als de film in totaliteit, een kleine voldoende. Ze zag er nog nooit zo mooi uit en doet erg haar best maar het 'wat kan die meid goed acteren' komt nog steeds niet over mijn lippen. Had de film trouwens een nog iets hogere beoordeling gegeven, als men die ongeloofwaardige stijlbreuk aan het einde achterwege had gelaten: Om van Brigitte en mevrouw Goudemondt vrouwen met moordneigingen te maken vond ik tamelijk bespottelijk en niet goed passen bij de rest van de film .

Na Verliefd op Ibiza nu dus Verliefd op Cuba, zou dus passend zijn als Nijenhuis over een aantal jaren de trilogie afsluit met Verliefd op mezelf. Want je moet toch wel heel erg van jezelf houden, als je steeds maar een kleine variant op dezelfde film weet te maken. Verliefd op Cuba is gewoon Costa(achttien jaar oud inmiddels) maar dan gericht op volwassenen in plaats van op de tieners destijds. Een luchtige, vrolijke film met middelmatige, zeg maar lompe karakterisering van de personages. Want hier wil iedereen uitsluitend dansen, feesten en seksen. Wat de mensen hier zelf eigenlijk voor een achtergrond hebben?, waarom we verlief zouden moeten worden op Cuba? .....Geen idee. Enfin, ook een gevalletje eigen schuld dikke bult als je hiernaar kijkt, want je weet precies wat je kunt verwachten, dus begin er niet aan als het je niet aanstaat. Maar dat de wel erg wereldvreemde VIsser(niet met haar allerbeste spel), iets krijgt met de hitsige Kooijman(leuke rol, eerlijk is eerlijk) tart dan wel weer elke geloofwaardigheid, zelfs voor een Nijenhuis productie.

Iets minder dan de vorige twee delen, maar nog altijd voldoende. Verhaal stelt werkelijk niets voor maar op hun reis op zoek naar een geschikte kerstboom komen er genoeg humoristische momenten voorbij om op zijn minst een paar keer flink te lachen: de kleianimatie, de goede bijrollen van Harris en Trejo, en vooral het lot van de baby....Ik zag er de humor wel van in. In zijn totaliteit niet zo lekker brutaal en gedurfd als de vorige keren, met niets toevoegende 3D effecten deze keer, maar voor de liefhebbers nog altijd de moeite waard.

Wel een typisch Britse film: erg stijfjes, politiek correct, integer maar ook wat onopvallend. Had meer ingezeten gelet op het beladen onderwerp maar Chadla kiest niet voor de heftige momenten bij dit heftige verhaal maar zoekt het in de nuance. Gevolg is een intense praatfilm, zeker de moeite wel waard, ook al door het behoorlijke acteerwerk en de zichtbare betrokkenheid en accuratesse waarmee Viceroy's House gemaakt is. De romeo en julia achtige liefdesperikelen aangaande het jonge stel van verschillende afkomst, welke als de rode draad door de film loopt( waarschijnlijk erbij verzonnen om wat kleur te geven aan het soms wat fletse verhaal), voelt wat ongemakkelijk en vals aan, vooral dat geforeceerde happy end valt behoorlijk uit de toon..

Victoria werkt het beste als je hem kjkt zonder veel voorinformatie. Ik had al veel lovende reacties gelezen, daardoor een hoog verwachtingspatoon, en dan valt ie, hoewel zeker bovengemiddeld, ook wel wat tegen.
De afwijkende vertelwijze en vormgeving maken dit een aparte kijkervaring, waardoor je hem beter vind dan dat hij in werkelijkheid is. Verhaal stelt eigenlijk niet zo veel voor, de dicht op de huid camera methode kennen we ondertussen wel en werkt hier maar zozo. De schitterende stad Berlijn word nauwelijks effectief gebruikt, deze story had net zo goed ergens anders gesitueerd kunnen zijn. Victoria zelf(sterke rol van Costa) heeft een leuk koppie, maar gaandeweg ging ik me wat irriteren aan haar onwaarschijnlijke naïeviteit, en let's face it: aan het einde blijkt ze niet meer dan een zeer foute crimineel. Kortom: het meeleven met het centrale personage viel nog niet mee.
Dat het uiteindelijk een redelijke film is komt door het goede spel van Costa en die bijzondere verteltechniek in combinatie met de onvoorspelbaarheid van het temporijke verhaal. Je vraagt je voortdurend af waar dit verhaal naar toe gaat en eindigt, en dat is een kwaliteit die je bij de meeste films van tegenwoordig niet zo snel meer herkent.
O ja...als je opgroeiende tienerdochters hebt: als waarschuwing dat ze nooit met vreemde kerels mee moeten gaan werkt hij ook voortreffelijk. Dit is dan u film.

Sterk. Zelfs als je in beginsel niet weg loopt met zo een typisch brits kostuumdrama zal je moeten onderkennen dat dit verhalend kwalitatief gewoon behoorlijk goed is. Als biografie waag ik het te betwijfelen of het allemaal zo gelikt gegaan is als hier wordt gepresenteerd, maar de geroutineerde Frears maakt gebruik van zijn creatieve vrijheid om te proberen een gestroomlijnd product af te leveren. Allesbehalve saai, de vertelling zit volgestopt met aansprekende, doordachte humor waardoor dit in wezen ernstig verhaal erg toegankelijk wordt voor het grote publiek. En dan uiteindelijk toch jammer dat het einde vrij conventioneel en voorspelbaar is, anders had ik Victoria & Abdul absoluut nog een hogere score kunnen geven. Wel een typische acteursfilm overigens: Fazul is goed en Dench was al een heel grote mevrouw maar ik heb haar nooit zo overweldigend gezien als in deze prent. Werkelijk alles klopt aan wat ze doet, ze heerst als een ware vorstin van begin tot eind over deze film, eenvoudig groots.

Word algemeen gezien als een mindere bond, maar persoonlijk is het één van mijn favorieten. Roger Moore in zijn laatste 007 is wellicht inderdaad te oud en oogt vermoeid, maar dat word ruimschoots vergoed door een aardig verhaal, met enkele gedenkwaardige scènes. Verder is Walken schitterend als de nerveuze maar totaal verknipte schurk, ook een van de beste uit de reeks. Hij heeft niet veel te doen, maar haalt het maximale uit weinig(prachtig, die eindscène op die brug). Oorspronkelijk had men David Bowie gevraagd voor deze rol(ongetwijfeld om publiek te trekken) maar die had het niet beter kunnen invullen dan Walken hier doet. Grace Jones voldoet idem. Gelukkig zijn ze zo slim geweest om haar niet veel tekst te geven, want het is een beroerde actrice, maar in de klassieke bijrol van handlanger van de op macht beluste schurk voldoet ze prima. Roberts als Bondgirl is dan weer minder. Ook deze dame kan niet acteren, maar het mooi zijn gaat haar in ieder geval erg goed af. Leuk om MacNee te zien in een voorspelbaar verlopende bijrol en spierbundel Dolph Lundgren schijnt hier ook nog ergens in rond te lopen, maar kan hem nauwelijks herkennen(hij zal er wel zijn verkering met Grace Jones aan hebben over gehouden). De titelsong van Duran Duran was destijds een wereldhit, en is ook nu nog eentje die ik graag hoor.

Een oudje waar ik nog steeds graag naar mag kijken. Echt jaren zestig spul, er wordt geen minuut verspeeld, efficiency in optima forma. Sterk griezelverhaal, soort variant op het van vier jaar eerder daterende Invasion of the Body Snatchers, hoewel die iets meer gedenkwaardig was. De grote angst voor het onbekende, typerend voor die periode, stond in beider producties op inventieve wijze centraal. De kinderen in deze film zijn lekker creepy, het gedoe met de lichtgevende ogen is wat overdone, maar werkt gelukkig niet echt storend, ook al omdat dit gelukkig een zwart wit film is, in kleur waren die effecten nou net wat te veel van het goede geweest. Mooi bedacht einde ook, alleen wat abrupt. De versie van Carpenter uit de jaren negentig heb ik ook gezien. Die was best aardig, maar kwalitatief wel iets minder dan deze, herinner me van die film vooral Luke Skywalker als foute priester nog.

De mooiste films zijn die waarvan je vooraf weinig verwacht, en die je desondanks toch omverblazen, en dat had ik met deze Vincent. Aanrijding in Moscow en Lena vond ik destijds best aardige, maar redelijk onopvallende films van Van Rompaey, maar deze nieuwe is een echte voltreffer. Zeer humoristische kijk op een disfunctioneel gezin is bij tijd en wijle ook behoorlijk wrang, maar uiteindelijk realistisch en levensecht. Waar we in Nederland de laatste jaren blijven steken in romantische komedies via de bekende formule, worden we door de Belgen moeiteloos verslagen met ter zake doende maatschappij relevante films. De gebroeders Dardenne hebben er een heuse concurrent bijgekregen bij onze zuiderburen. Geweldige rol trouwens van Lamy, zelden een vrouw gezien die zo van het scherm afspatte als deze madam. Ook de rest van de cast levert goed werk, puike film.

Overslaan deze, lijkt mij uiteindelijk het beste devies. Bijna anderhalf uur in een tergend langzaam tempo verteld verhaal met een viertal jonge protagonisten, die gezamenlijk proberen enige weg in hun vastgelopen leven te vinden. Lange tijd een leeg en doelloos verhaal. Regisseur Schultz slaagt er niet in zijn karakters enige smoel te geven, suggereert met veel lange pauzes diepgang maar levert eigenlijk het totale niets. In de laatste twintig minuten krijgen we dan nog een onverwacht gewelddadige ontknoping, eentje van een dermate wreed niveau dat zelfs een Tarantino hier nog van zal opkijken. Erg onevenwichtig vooral deze film. Een van de weinige pluspunten is het spel van Kravitz, een talentje welk betere scripts verdiend. Een andere hoofdrolspeler, Emile Hirsch, had nog niet zo lang geleden ook de status van rising star, maar toont met zijn monotome, onopvallende weergave van Vincent aan dat die gouden toekomst ver weg lijkt.

Iets meer van verwacht. Leuke verpakking lege inhoud, nog het meest gesymboliseerd door een continue aanwezige irritante voice over. Weet niet wat regisseur Stagliano precies in gedachten had hiermee, lijkt wel een documentaire over hoe moeilijk en deprimerend het leven van een huurmoordenaar is, een hopelijk bewust futloze titelrol van Mount. Tegen het einde nog een aantal wendingen waarmee de vermeende puzzelstukjes op zijn plaats moeten vallen, maar met zo een lomp script blijkt het toch vooral een makkelijk op te lossen kinderpuzzeltje. Vooral zonde voor Hopkins, onlangs onvergetelijk weergaloos in The Father, dat hij hier nog zijn naam aan verbind toont aan dat hij een echte liefhebber is. Geen aanrader.

Helaas niet onder de indruk geraakt. Stilistisch wel erg mooi, visueel en qua camerawerk eersteklas en daarom een nipte voldoende. Maar emotioneel kom je nooit in het verhaal. Vrouwenliefde in die tijd lijkt me best een heftig onderwerp, maar opvallend dat het volgens Button zo is dat dit in de literaire kringen destijds redelijk gelaten door een ieder geaccepteerd wordt. Nergens vuurwerk in deze film, en de verborgen intensiteit waarvan ik vermoed dat het de belangrijkste troefkaart is die de regisseur ons wil laten voelen, komt maar bij momenten aan de oppervlakte. Wel goed acteerwerk van de dames. Debicki als Woolf vond ik geloofwaardiger dan Kidman in The Hours, en Arterton word door haar mooie koppie wat onderschat maar kan echt wel wat.

Je weet, als je de synopsis leest, dat je geen actierijk spektakel hoeft te verwachten, maar desondanks begon deze film tegen het einde behoorlijk voorspelbaar en langdradig te worden. Moest tijdens het kijken een aantal keren aan Pedro Almodóvar denken, die had toch wat meer gedaan met de mogelijkheid om uit de verschillende verhaallijntjes vuurwerk te halen. Het tragische personage van Loren, hoe goed ze ook speelt op deze respectabele leeftijd(vroeger een godin deze vrouw, maar wat is ze hier prachtig lelijk), had best wat meer diepte kunnen krijgen. Feitelijk word ze weggespeeld door de jonge Gueye, een enorm natuurtalent lijkt het, en dit is dan ook zijn film geworden. Voor de rest degelijkheid troef, regisseur Ponti verdient wat mij betreft een herkansing, heeft talent om een goed sociaal drama te maken, maar moet nog wel een en ander leren.

Controversiële film. Of je vind hem best goed en raakt er een beetje opgewonden van, of je vind dit afschuwelijk, een tussenweg zal er nauwelijks zijn denk ik. Ik vond hem wel wat hebben: origineel, gedurfd en anders, beetje Kafka achting gebeuren. Lijkt inhoudelijk helemaal nergens over te gaan misschien maar ik vermoed dat de moraal van het verhaal al in de opening word weggegeven wanneer de twee veronderstelde helden wat lacherig staan toe te kijken als er een dood, pas geboren vogeltje op het gras ligt, uit het nestje gewerkt door de concurrentie. Eisenberg heeft me als acteur nog niet echt kunnen overtuigen, maar als ik vertel dat zijn personage in deze film de minst irritante is dan overdrijf ik niet. Tegenspeelster Poots speelt hem trouwens af en toe van het scherm, heeft wel iets deze actrice. Verder interessant en helend wellicht voor degene die denkt dat zijn puberende kinderen thuis behoorlijk irritant zijn want Vivarium bevat echt het meest afschuwelijke opgroeiend wezentje uit de filmgeschiedenis: kippenvel en pure horror. Uiteindelijk wat al te pessimistisch om de grote massa te behagen deze prent, maar dat regisseur Finnegan talent en lef heeft is duidelijk, ik kijk uit naar zijn volgend werk.

Niet bijzonder, ook niet heel slecht, met weinig verwachtingen aan beginnen en dan heb je wellicht een leuke kluif hieraan. Deed me bij vlagen qua fantasy en gore beetje denken aan de absurde horror van good old Clive Barker, maar dan wel een matige Clive Barker. Nochtans bij enkele geslaagde scènes het gevoel gekregen dat de makers best het talent hebben om een puike genrefilm af te leveren maar nog zoekende zijn hoe dit tot een beter totaalresultaat zou moeten leiden. Te experimenteel en te weinig zelfverzekerd dus, ook duidelijk te zien dat dit niet veel mocht kosten, maar als poging sympathiek genoeg om tegen de heren Gillespie en Kostanski te zeggen: vooral doorgaan op deze weg naar ongetwijfeld iets beters.

Heb me hier niet mee verveeld, zonder trouwens ook maar een moment het idee te hebben gehad naar iets te kijken waar Nederland jarenlang trots op mag wezen. Een film die een beetje in disbalans is en daarmee een wat meewarig gevoel achterlaat, dat wel. Het eerste gedeelte was meer een klucht, met grappen en beelden die vaak vooral geschikt zijn voor volwassenen. Ja, ik heb daadwerkelijk een paar keer kunnen lachen. De tweede helft krijg je een stijlbreuk omdat er plotseling erg op safe word gespeeld en het echt een romantische komedie word gemodelleerd naar de bekende Amerikaanse voorbeelden met dan ook een vreselijk sentimentele en voorspelbare afloop. Ook vreselijk was die prominente rol van dat echt iets te schattige kind....kippenvel in de slechtste zin des woords.

Haverkort en Van de Sande Bakhuyzen voldoen, alhoewel de echte chemie ontbreekt en ik geen moment het gevoel kreeg dat deze twee mensen in het echte leven ook voor elkaar zouden gaan, laat staan dat ze voor elkaar gemaakt zouden zijn. Matthijs doet hier een sympathieke poging om het gestuntel van Hugh Grant te imiteren, en komt ermee weg. Loes speelt als zijn aangeefster vooral op safe met haar voortdurende tandpasta glimlach. Maar ze is een prettige verschijning en ik heb het sterke vermoeden dat er een betere actrice in haar schuilt dan ze in deze film kan laten zien. Fabian Jansen als de excentrieke broer, die de lachers op zijn hand zou moeten krijgen(een beetje zoals Rhys Ifans in Notting Hill zal de gedachte zijn geweest?), werkt niet echt en had beter gemoeten. Al met al een kleine voldoende(drie sterren) voor die eerste drie kwartier, het middelmatige restant is hen vergeven.

iets beter dan zijn laatste speelfilms, waarschijnlijk omdat Malick zijn kenmerkende stijl ook hier weer trouw handhaaft, en dat deze stijl beter past bij een docu dan bij een film. Soort beeldende poëzie, alleen een manier van poëzie die voor de doorsnee sterveling niet helemaal is te bevatten, waardoor het toch vooral weer een vermoeiende zit word, ondanks de korte speelduur. Met drie sterren wel een voldoende want de beelden zijn prachtig geschoten en heerlijk intens, bijna uniek in hun soort. Maar qua verhaal moet niemand mij vragen wat Malick nou precies wil duiden, zou hij dat zelf trouwens wel weten?