Meningen

Gezien ik Paddington 1 zo ontzettend leuk en grappig vond, wilde ik ook graag Paddington 2 bekijken. Wederom heb ik weer ontzettend kunnen lachen. Gezien het alweer een hele tijd geleden is dat ik het eerste deel heb gekeken, durf ik zo niet te zeggen of het niveau gelijk is. Maar wat zeker is, is dat je van deze film kunt genieten als kind en als volwassene. Paddington blijft een fantastisch personage waarmee je ontzettend meeleeft. Maar ook de andere personages komen wederom goed uit de verf. Dat de film geloofwaardig overkomt heeft ook alles te maken met dat alles visueel enorm goed in beeld wordt gebracht. Zin een spannend avontuur waarin vriendschap en familie een grote rol spelen, kijk dan zeker Paddington 2.

Ik ging eigenlijk met de verkeerde verwachtingen de film in. Ik ging er vanuit dat het gewoon over Peter Pan zou gaan en een gevecht tegen Captain Hook, maar het blijkt een origin story van Peter Pan te zijn. Wat ik ook verkeerd had is dat ik dacht dat Hugh Jackman Hook speelde, want dat is eigenlijk de rol van Garrett Hedlund. Die laatste praatte trouwens zó irritant… Ik stoorde mij er enorm aan. De film in zijn geheel vond ik ook niet echt sterk. Ik merkte dat de film mij niet wist te binden en ik snel afgeleid raakte. Visueel was de film echter wel mooi.

Waarom ik het boek niet las

Ik had het boek niet gelezen en wilde de film al heel graag zien toen bekend gemaakt werd dat Paper Towns verfilmd zou worden. Waarom? Omdat ik The Fault in Our Stars zowel als boek als film fantastisch vond en daardoor hoge verwachten had. Ik wilde het boek van te voren lezen, maar dat is er niet helemaal van gekomen doordat ik teveel werd getrokken door andere boeken. Ik had 36 bladzijden gelezen toen ik kaartjes voor de film won en het niet kon laten de film te kijken voordat ik het boek uit had. Een vergelijking zal ik dus niet maken, maar ik ga je wel mijn eerlijke mening geven over de film.

Ongrijpbare verwachtingen

Bij mijn collega bloggers had ik uitermate enthousiaste recensies gelezen, en dat, samen met de hoge verwachtingen die ik al had, schepten denk ik ongrijpbare hoge verwachtingen. Vooral in de eerste helft twijfelde ik heel erg hoeveel hartjes ik aan Paper Towns zou geven. Inmiddels wist ik namelijk ongeveer waar de film over zou gaan doordat ik de synopsis had gelezen en ik had een roadtrip movie verwacht, maar die was er tot de pauze halverwege de film begon nog niet geweest.

De tweede helft maakt alles goed

Gelukkig maakte de tweede helft van de film veel goed. De roadtrip begon en leverde fantastische scènes op. De tweede helft is dan ook echt het deel van de film waar ik het meest van heb genoten. Misschien dat het deels ook wel kwam omdat ik geen fan ben van Cara Delevingne als actrice en zij een minder grote rol heeft in dat tweede deel. Haar personage zei soms van die zinnen die ik totaal niet bij haar vond passen. Ik wil haar niet meteen als dom bestempelen, maar ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden. Zeg maar het soort zinnen waarvan je je afvraagt of ze die zelf wel begrijpt. Ik had liever een andere actrice gezien op haar plek.

Austin Abrams steelt de show

Hoewel Nat Wolff in de rol van Q consistent speelt steelt hij voor mij niet de show. Nee, dat is toch echt Austin Abrams in de rol van Ben. Je valt gewoon voor hem, hij is zo lief en schattig. Hij is echt de smaakmaker want ik heb meer dan eens keihard om hem gelachen. Hij was degene die zowel in de eerste als de tweede helft van de film fantastisch speelde.

Conclusie

Paper Towns was een film waar ik enorm naar uitkeek en door de positieve recensies die ik gelezen had waren mijn verwachtingen veel te hoog. De eerste helft leefde niet op naar mijn verwachtingen. De tweede helft echter wel. De tweede helft van de film was waar ik de hele eerste helft op heb zitten wachten. Cara Delevingne had ik liever niet in deze film gezien en Nat Wolff was redelijk consistent, maar Austin Abrams stal voor mij de show. Al met al weet de film toch vier hartjes te verdienen.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Passengers

Passengers is één van de twee films die eind december uitkwamen en die ik perse tijdens de eerste week van mijn kerstvakantie wilde kijken omdat ik dacht dat het een potentiële kanshebber zou zijn voor mijn top 10 films van 2016. Uiteindelijk is Passengers niet in de top 10 opgenomen (La La Land wel!). Ik vind de film echter wel leuk. De meningen blijken echter te verschillen over deze film.

Traag?

Eén van de redenen is dat mensen de film traag vinden, zo ook mijn vriend. Ik snap goed dat er mensen zijn die dit vinden. Er zit weinig vaart in het begin, maar dat is ook vrij lastig met een verhaal als dit. De trailer is hier wel wat misleidend in. Hierin lijkt het alsof de twee hoofdpersonen samen de ene na de andere tegenslag krijgen, terwijl een groot deel van het begin van de film om slechts het bestaan van één persoon draait.

Goede chemie

De film leunt uiteindelijk op maximaal vier personages/acteurs, en een handvol bijpersonages die weinig in beeld komen en weinig te doen hebben. Ik vind het dus knap dat ze het voor elkaar hebben weten te krijgen de film – voor mij – op geen enkel moment saai te maken. De personages spreken aan en Pratt en Lawrence hebben een goede chemie met elkaar. De tweede helft bevat meer actie en is enorm spannend. Daarnaast vind ik de film visueel erg sterk; je waant je echt op dat ruimteschip. Toch had ik het gevoel dat de film op slechts één manier kon eindigen, en hierin was het weinig verrassend. De film ziet er mooi uit, maar had nog wat origineler mogen zijn.

Sex Appeal

Toen ik mijn broertje vertelde dat ik Passengers had gezien begon hij meteen over de kont van Chris Pratt. Blijkbaar is algemeen bekend dat die te zien zou zijn in de film. Meer dan eens zelfs. Zo bijzonder vond ik hem eerlijk gezegd niet. Maar dat de film veel op de sex appeal van de twee hoofdpersonen leunt mag duidelijk zijn. De bips van Chris Pratt werd meermaals zéér duidelijk in beeld gebracht, en Jennifer Lawrence had alleen maar hele strakke en sexy kleding aan. Normaal gesproken zie ik daar doorheen, maar dit was behoorlijk in your face.

Conclusie

Mensen die een vette actiefilm verwachten van Passengers zullen de film waarschijnlijk beoordelen als te langzaam. Ikzelf heb echter genoten van de film. Het heeft geen plekje in mijn top 10 van 2016 weten te halen, maar de film wist te boeien van begin tot eind. Hier en daar had het nog ietwat origineler gemogen, en de filmmakers lieten zich iets te veel op het sex appeal van Pratt en Lawrence rusten. De film weet echter genoeg te entertainen om een vermakelijke film te zijn die – ondanks zijn bijna twee uur – zo voorbij is.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Nieuwsgierig

Toen ik het persbericht in mijn inbox kreeg voor The People We Hate at the Wedding was ik meteen nieuwsgierig. Kristen Bell staat namelijk meestal garant voor hilarische films en tv-series. Ik mocht een screener ontvangen (waarvoor dank!) om deze film voor jullie te recenseren. De film is sinds 18 november 2022 te bekijken op Prime Video.

The People We Hate at the Wedding

De film draait om drie broers en zussen en hun moeder. De Britse halfzus gaat trouwen en nodigt haar familie uit in Engeland. De broer en zus hebben er totaal geen zin in, want ze vinden hun zus maar verwend en enorm uit de hoogte. Wanneer ze toch besluiten te gaan, verloopt het alles behalve soepel…

Net niet

Ik was enorm benieuwd naar The People We Hate at the Wedding. Zeker met Kristen Bell in de film had ik een enorm hilarische film verwacht. Helaas kwamen deze verwachtingen niet helemaal uit. Waar de film echt wel momenten heeft waar je om kunt grinniken, is het voor mijn gevoel echt een film waarin veel het eigenlijk nét niet is. Van het Britse accent dat veel te ingestudeerd klinkt, tot acteerwerk dat vaak net iets te overdreven is uitgevoerd.

Potentie

Deze film heeft in potentie een mooi verhaal over een gezin dat van elkaar vervreemd is en tijdens een huwelijk door gigantisch uit de hand gelopen situaties nader tot elkaar komt. Als het verhaal en de dialogen wat beter uitgewerkt waren en hier en daar misschien gekozen was voor andere acteurs, had het veel meer kunnen worden dan dat het nu is.

Eindoordeel

The People We Hate at the Wedding is een enigszins vermakelijke, maar ook makkelijk weer te vergeten film. Alles aan deze film is het helaas net niet. Hier en daar is de film echt wel vermakelijk, maar het verhaal had beter uitgewerkt kunnen worden waardoor de acteurs er meer mee hadden kunnen doen. Het had de potentie om een grote komedie te worden, maar er zijn betere uitvoeringen van dit soort verhalen. Desalniettemin vind ik de conclusie van het verhaal erg mooi.

Ik ben sinds enkele jaren fan van animatiefilms. Dus natuurlijk trok ook Peter Rabbit mij. Alleen al de trailer vond ik hilarisch. En dit was de gehele film uiteindelijk ook. Heerlijke humor voor zowel kind als volwassene. James Corden is sowieso een geweldige vent, en dit zie je ook terug in zijn personage Peter Rabbit. De haan en het hert zorgden voor hilariteit, maar alle dieren zijn geweldig en ook Rose Byrne en Domhnall Gleeson zijn sterk. De CGI is fantastisch en komt geloofwaardig over. De film heeft een mooi verhaal en is absoluut onderhoudend. Ik raad deze film een ieder aan die zin heeft om een leuke film te kijken.

The Pink Panther, een film die uitkwam in 2006 en die ik destijds meerdere keren heb bekeken. Maar vorige maand keek ik de film na jaren weer eens. Sinds ik de film voor het eerst keek, samen met mijn ouders en broertje, roepen we als we het hebben over hamburgers vaak “Dambeguh!”, en dat is een referentie naar de film. Al vaak hebben mijn broertje en ik mijn vriend aan proberen te sporen ook eens The Pink Panther te kijken, maar dat deed hij niet. Tot hij vorige maand opeens zei “Zullen we anders The Pink Panther kijken? Het wordt tijd dat ik eens snap hoe het zit met die “Dambeguh”.

En zo zaten we vorige maand opeens weer voor The Pink Panther en een paar dagen later keken we ook deel 2 nog even. Ik besloot er een recensie over te schrijven. Als je echt graag even wilt lachen dan moet je deze film(s) kijken, want lachen is gegarandeerd. Train je lachspieren maar vast.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Steve Martin is een geweldige acteur en hij is geweldig als Jacques Clouseau. Om de haverklap lag ik weer in een deuk. Je moet de film vooral niet serieus willen nemen en ja de grappen zijn soms voorspelbaar, maar ze werken wel degelijk op je lachspieren. Clouseau is natuurlijk een fransman en Martins Franse accent is erg leuk. Ook de dynamiek met Jean Reno, die Clouseau in de gaten moet houden, is geweldig. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en ze zijn een heerlijk duo om naar te kijken.

Een voorbeeld van het soort grappen in de film is bijvoorbeeld dat Jacques Clouseau good cop, bad cop wil spelen tijdens het ondervragen, maar duidelijk niet doorheeft dat dit doorgaans door 2 personen gedaan wordt. Hij gaat de ondervraging dan ook in als bad cop, loopt de deur weer uit, en komt terug als good cop. Het feit dat hij altijd denkt dat er afluisterapparatuur in een kamer zit levert ook mooie momenten op. En ook is er een moment dat hij denkt dat er een vrouw aankomt en dit ook tot in detail beschrijft en het uiteindelijk een man blijkt te zijn en hem vervolgens gaat ondervragen of hij hakken in zijn tas heeft omdat hij kon zweren dat er een vrouw op hakken aankwam.

En natuurlijk de befaamde hamburger scène; de scène waarin hij normaal Engels probeert te leren, maar het woord hamburger niet normaal uit kan spreken en een reeks woorden opnoemt die in niks meer lijken op hamburger. En later komt dit ook nog weer terug wanneer Clouseau hamburgers het vliegtuig binnen probeert te smokkelen en de douane hem vraagt wat er in zijn zakken zit. Tsjah… dat betekent natuurlijk een groot misverstand gezien er geen woord dat als hamburger klinkt eruit komt.

Veel in de film berust op toeval dus je hoeft je hersenen niet te laten kraken over wie de dader is en wie de Pink Panther diamant heeft gestolen. Laat het gewoon lekker op je afkomen en lach. The Pink Panther 1 is duidelijk beter dan deel 2 – dat 3 jaar later in 2009 uitkwam -, maar ook deel 2 is het zien waard en enorm grappig. Kortom: is het tijd dat je lachspieren weer eens aan het werk gezet worden, ga dan The Pink Panther kijken. De film is ook zeer geschikt om samen met je partner of bijvoorbeeld met je ouders te kijken, maar ook in je eentje kun je ervan genieten.

Hoewel ik er wel van heb genoten herinner ik mij de film eigenlijk nog leuker. Maar het feit dat ik op dat moment met buikgriep op de bank lag en alleen maar aan de buikkramp kon denken kan hier ook mee te maken hebben gehad. Natuurlijk is captain Jack Sparrow het leukste aan de film en moet je regelmatig om hem lachen. Hij speelt de rol dan ook voortreffelijk. Verder is het verhaal makkelijk volgbaar en een mooi afgerond geheel.

Pitch Perfect was echt geweldig dus ik kon niet wachten op Pitch Perfect 2. Uiteindelijk vind ik – in tegenstelling tot vele anderen – deel één leuker doordat er in Pitch Perfect 2 soms wat inkakmomentjes waren, maar ik heb wel enorm genoten van dit tweede deel. Vooral de liedjes van de Duitse concurrenten vond ik erg gaaf (en stiekem zelfs beter dan de Barden Bellas). Maar gezien het al best lang geleden is dat ik deel één heb gezien kan het ook best wezen dat ze redelijk op één lijn liggen en dat ik gewoon teveel verwachtte van deel twee.

Pitch Perfect 1 vond ik geweldig. Deel twee was al iets minder, al genoot ik echt van de liedjes van de Duitsers. Deel 3… die hadden ze misschien gewoon beter niet kunnen maken. Het was allemaal weer een beetje van hetzelfde, weinig vernieuwends, en dan heb je het eigenlijk wel een beetje gezien. De film was wel oké, maar doordat het zoveel op voorgaande delen lijkt kan ik je nu al niet meer exact vertellen wat er allemaal gebeurde en was het dus weinig memorabel.

Ik heb veel negatieve recensies gelezen over Pixels dus ik had geen hoge verwachtingen toen ik de film samen met mijn vriend ging kijken. Maar eigenlijk vonden wij de film best wel leuk en snap ik niet helemaal waarom iedereen zo negatief is. De humor is erg leuk en het concept best origineel. Nee, je moet de film niet serieus nemen, maar dat lijkt me logisch met een film over aliens en video games uit de jaren 80. Er zijn zeker ook nog wel wat op of aanmerkingen te maken, maar al met al hebben we met Pixels een leuke avond gehad en veel gelachen. Het is jammer dat het zoveel negatieve recensies heeft gehad, want dat verdiend de film nou ook weer niet. O, en als je net zo’n grote fan bent van Mini Coopers als dat ik ben, dan word je sowieso vrolijk van Pixels.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Fantastische dansroutines

Dankzij Netflix stuitte ik plotseling op deze nieuwe dansfilm, maar ik verwachtte er vrij weinig van. Ik denk niet dat het de populariteit zal verwerven van films als Step Up, maar hij is wel verrassend leuk. Na iets meer dan dertig minuten komt er trouwens echt een fantastische dansroutine in en de setting vind ik goed bedacht. En zo zijn er meer dansroutines die erg leuk en origineel zijn. Af en toe zitten er trouwens tapdansstukken in, die zijn voor mijn gevoel wat te traag, maar zitten er gelukkig niet extreem veel in.

Hoofdrolspelers

Er zitten trouwens wel acteurs in die je zou kunnen kennen. Hoofdrolspeler Shane Harper zou je kunnen kennen van Awkward. en Happyland. En zijn tegenspeelster Kathryn McCormick speelde de vrouwelijke hoofdrol in de vierde Step Up film!

Pitch Perfect voor dansers

Wat kun je verwachten van de film? Ik zie het als een soort Glee, Pitch Perfect en Bring it On voor dansers. Ze werken naar het zogenaamde National Nationals toe en ondertussen speelt het verhaal van Brandon en Jasmine zich af. Vroeger danspartners, maar nu rivalen. Ik heb ook verrassend vaak enorm gelachen. Zeker een aanrader als je hem nog niet hebt gezien en bovenstaande je aanspreekt. Het verhaal is niet ontzettend sterk, maar goed genoeg voor deze film en je leeft ongetwijfeld mee.

Conclusie

Ik ben blij dat Netflix ervoor zorgde dat ik deze film op mijn radar kreeg want ik heb enorm genoten van Dance-Off. Het bevat leuke en originele dansroutines, leuke acteurs en ik heb regelmatig moeten lachen. Het verhaal is niet supersterk, maar sterk genoeg voor deze film. Je zou het een beetje kunnen zien als een soort Pitch Perfect, Glee of Bring it On voor dansers. Zeker een aanrader, ook als je normaal gesproken niet houdt van dansfilms, maar wel hebt genoten van de in de vorige zin genoemde films.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Get ready to cheer

In Bioscoopfilms waar ik naar uitkijk #6 vertelde ik al dat ik uitkeek naar Poms; de film over gepensioneerden die gaan cheerleaden. Ik zei hierover “Dit is typisch een film die ik gezellig kan kijken met mijn moeder tijdens een ladiesnight, haha. Lekker genieten.” Kwamen mijn verwachtingen uit?

Poms

Poms gaat over de gepensioneerde Martha (Diane Keaton). Ze is maar alleen en besluit haar laatste dagen te slijten in een soort groot park voor gepensioneerden. Je hebt je eigen huis, en je kunt je aansluiten bij clubs. Martha wil echter alleen zijn en houdt ervan om te zitten mokken. Mede-gepensioneerde Sheryl (Jacki Weaver) – en haar buurvrouw – wil juist graag vrienden worden. Martha wilde vroeger altijd al cheerleader worden, en besluit een team op te zetten. Het park is het hier echter niet helemaal mee eens…

Laat wel wat steken vallen

Zoals je eigenlijk al wel een beetje leest in de alinea hierboven vliegt het verhaal vele kanten op. Helaas is niks hiervan echt helemaal goed uitgewerkt. Het idee is goed, dit was ook waardoor ik de film wilde zien. De uitwerking van het script laat echter te wensen over. Doordat het verhaal net niet genoeg is uitgediept mis ik ook een beetje de betrokkenheid met de personages. Ik ben niet echt om ze gaan geven. Daarnaast komt het regelmatig voor dat Martha het één zegt en het ander doet; het klopt van geen kanten. En waar Diane Keaton normaal gesproken een sterke actrice is, laat zelfs haar prestatie in Poms te wensen over.

Leuk, maar niet memorabel

Verwacht in Poms geen mooie salto’s en prachtige routines. De humor zit hem juist in dat ze cheerleaden verplaatsen naar een oudere generatie, inclusief gebreken zoals een nieuwe heup. Het probeert ook diverse thema’s aan te kaarten, zoals het onder de plak zitten bij je man, of juist je kinderen die jouw financiën in beheer hebben gekregen. En hoewel het enkele grappige situaties oplevert, missen ze denk ik wel hun doel.

Conclusie

Is Poms een typische film die ik gezellig zou kunnen kijken met mijn moeder tijdens een ladiesnight? Ja. Het is een vermakelijke film waar je ook af en toe bij kan lachen. Echter, had de film véél sterker kunnen zijn. Het verhaal schiet alle kanten op, de personages zijn niet goed geschreven en ook niet bepaald sterk neergezet. Van Diane Keaton had ik zéker meer verwacht. Desalniettemin heb ik wel van de film kunnen genieten en ga ik de film niet afraden. Maar ik ben blij dat ik er niet speciaal voor naar de bioscoop ben gegaan.

Mighty Morphin Power Rangers! ♫

Iedereen wilde vroeger een Power Ranger worden, toch? Ik in elk geval wel, want ik ben opgegroeid in de jaren ’90 met de Power Rangers op tv. Iedereen had ook wel een voorkeur qua welke kleur Power Ranger je wilde spelen wanneer je buiten speelde – ik moest altijd geel zijn want mijn broertje eiste de roze altijd op.

Gemengde gevoelens

Maar ik moet zeggen dat ik wat gemengde gevoelens heb over deze film. Het begin was direct leuk, de film had een soort high school movie vibe. Er zaten grappige stukken in. Het was leuk. Al zaten er wel al direct ongeloofwaardige stukken in. Maar toen werd de slechterik geïntroduceerd, en raakte de film een beetje uit balans. Pas tegen het einde kreeg ik het gevoel dat ik echt keek naar een Power Rangers film.

Power Ranger feel

Ik denk dat ze niet helemaal zijn geslaagd met het verhaal dat ze hebben neergezet. Ze gingen voor een interessante origin story, maar dat komt simpelweg niet goed uit de verf. Mogelijk hadden ze er beter aan gedaan door óf een sterke origin story neer te zetten met meer verdieping, óf dat ze dat gewoon achterwege hadden gelaten en een lekkere ouderwetse actiefilm van hadden gemaakt. Eén met de overduidelijke Power Ranger feel, en waarbij het verhaal minder belangrijk is. Nu sloegen ze de plank mis door een beetje van beide te doen. Een blockbuster is het zeker niet, en er mist te veel van het vroegere Power Rangers om voor de vroegere fans, zoals ik, nostalgisch te voelen.

Niet goed uit de verf

Normaal gesproken ben ik gek op Elizabeth Banks, maar zelfs zij kon de slechterik niet redden. Ik denk dat ze gewoon niet zo goed geschreven was. Ze hebben ook geprobeerd de film cinematografisch interessant te maken door sommige stukken op een bijzondere manier te filmen. Maar omdat dat zo sporadisch gebruikt werd, kwam het niet helemaal uit de verf en vond ik het soms zelfs irritant.

Conclusie

Hoewel de film wel leuk begon, viel het midden en de geschreven rol voor de slechterik enorm tegen. Hierdoor wisselden leuke stukken zich af met stukken die enorm tegenvielen. Pas tegen het einde kreeg de film de echte Power Ranger feel met bijbehorende pakken, dino’s, megazord en een goed ouderwets Power Rangers gevecht. Nu was het helaas soms gewoon zelfs saai. Hoewel ze met de mid-credits scène overduidelijk een brug maken naar een vervolg met de groene Power Ranger, denk ik niet dat de film genoeg opgehaald heeft dat deze sequel er ook echt gaat komen. Jammer, want als fan van de Power Rangers had ik graag meer gezien.