Meningen

Een goede film

Zet Ryan Gosling in een film en ik weet vrijwel zeker dat het een goede film gaat worden. Ik kan me niet meer herinneren of ik een trailer van The Fall Guy heb gezien of niet, maar ik wilde de film erg graag zien. Ik ben dan ook erg blij dat ik een recensie-exemplaar heb mogen ontvangen.

The Fall Guy

The Fall Guy gaat over Colt Seavers (Ryan Gosling). Wanneer hij tijdens een stunt zijn rug breekt, breekt hij ook zijn carrière en kortstondige liefdesrelatie met cameravrouw Jody (Emily Blunt) af. Terwijl hij nu als parkeerbediende door het leven gaat wordt hij gebeld door de producer van een nieuwe sci-fi film. Ryder (Aaron Taylor-Johnson), voor wij hij altijd stuntdubbel is geweest, is verdwenen en Jody, die nu regisseur is, heeft hém nodig. Maar niets is wat het lijkt, en je gaat op een actievol avontuur met intriges, spanning, actie, liefde, vriendschap en verbondenheid.

Ietwat traag

Er zitten twee schijfjes in het hoesje. Het ene bevat de film zoals hij in de bioscoop is getoond, en de extra’s. De tweede schijf bevat de extended version, met zo’n 20 minuten aan extra beeldmateriaal. Ik zag niet in waarom ik de korte versie zou gaan kijken, als ik de lange ook tot mijn beschikking had, dus heb ik de lange versie van The Fall Guy gekeken. Ik weet hierdoor niet welke stukken niet in de bioscoopversie zaten, maar ik vermoed dat bepaalde scènes en dialogen misschien langer zijn geworden. In elk geval vond ik de eerste helft van de film ietwat traag. Dialogen duurden me soms wat te lang, en ik miste nog een beetje actie. Het verhaal zelf is niet heel diepgaand en vrij generiek, maar het maakt de film af, en ook de lachspieren worden regelmatig aan het werk gezet.

Actie en sublieme muziek

Gelukkig werd ik niet teleurgesteld wat actie betreft, want geloof me, de actie kwam hierna nog ruim aan bod. Zoals je ook in de extra’s van The Fall Guy zal zien zijn veel stunts uitgevoerd zoals dat vroeger gebeurde, en minder met hulp van computer gegenereerde beelden of dat dingen weggepoetst zijn. Dit maakt dat de actiescènes er echt gelikt uitzien. Ze wisten zelfs nog een wereldrecord te behalen met het stuntwerk in deze film. Wat mij verder nog opviel was de sublieme muziekkeuze die het verhaal echt ondersteunt. Het lijkt bijna wel alsof de film is gemaakt nadat de gekozen muziek achter elkaar gezet was, zo goed. En dan heb je natuurlijk Ryan Gosling; een fantastische acteur, die zelfs enkele van zijn stunts zelf wilde doen zodat hij een idee kreeg van wat de stuntmannen doen.

Eindoordeel

The Fall Guy is een work of art. Naast de gelikte actiescènes, special effects en uitmuntend acteerwerk, leer je ook nog eens heel veel over het (gevaarlijke) werk van stuntmannen. Je ziet ze niet, maar ze leveren fantastisch werk. Dit maakt de extra’s op deze blu-ray ook echt het kijken waard. Je kan je bijna niet voorstellen dat mensen dit vrijwillig doen voor hun werk. Het begin van de extended version van de film vond ik ietwat traag op gang komen, maar dit wordt ruimschoots goed gemaakt door de actievolle tweede helft. Daarnaast is Ryan Gosling natuurlijk de kers op de taart. Zeker een aanrader als je van actiefilms houdt.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Kan niet anders dan goed zijn, toch?

Als er één film was waar ik naar uitkeek de aflopen tijd dan was het wel Fantastic Beasts and Where to Find Them. Ik heb jaar na jaar enorm genoten van de Harry Potter films – ik heb de boeken nog steeds niet gelezen, I know, shame on me! – en het leek mij heerlijk om weer in die wereld te duiken. Eddie Redmayne (The Theory of Everything) is een fantastische acteur, dus dit kon niet anders dan goed gaan, toch?

Herkenningspunten

Het begint natuurlijk met die kleine herkenninspunten zoals spreuken die we ook in één of meerdere van de Harry Potter films zijn tegengekomen. En daarvoor eigenlijk zelfs al het herkenbare deuntje. Een feest van herkenning en je zit direct weer helemaal in die magische sfeer.

Wonderlijke wereld

Het duurt dan ook niet lang voor je helemaal in de wereld van Newt Scamander (Eddie Redmayne) getrokken bent. De film wordt nergens saai en vliegt werkelijk voorbij, ondanks dat de film meer dan twee uur duurt. De special effects helpen hier natuurlijk bij, want wauw wat is het weer een wonderlijke wereld! Van de magie tot de “beasts”, waarvan de Niffler echt mijn favoriet is. Fijn is ook de humor die je terugvindt in de film. Ik lachte mij bijvoorbeeld dood bij een scène met Giggle Water. Echt, als ik het weer zie, krijg ik spontaan weer een lachbui. En zo zijn er nog veel meer scènes.

Fabeltastische casting

De casting vind ik op alle vlakken fantastisch. Enkele acteurs zal je herkennen, maar vele ook niet, en dat vind ik fijn bij een nieuwe filmserie (de film vind ik ook goed op zichzelf staan ondanks de link met Harry Potter, nieuw, maar toch herkenbaar). Eddie Redmayne is een fantastische acteur en weet ook in Fantastic Beasts and Where to Find Them een memorabele rol neer te zetten als de akward Newt. Maar ook Dan Fogler als enige prominent aanwezige muggle is fantastisch gecast; je gaat echt met hem meeleven en hij is een grote reden dat ik veel gelachen heb. Daarnaast is er ook een goede chemie tussen alle acteurs (met name Eddie Redmayne, Dan Fogler, Katherine Waterston en Alison Sudol) waardoor het verhaal nog prettiger overgebracht wordt.

Conclusie

Fantastic Beasts and Where to Find Them is van begin tot eind een feest. Niet alleen door de herkenning van de bekende tune en diverse verwijzingen en alom bekende spreuken, maar zeker ook door de nieuwe dingen. De special effects en CGI zijn fantastisch en laten je de magische wereld echt ervaren. De sublieme casting trekt je vervolgens helemaal in het verhaal, met Dan Fogler die een verrassend leuke Muggle neerzet. Een heerlijk vermakelijke film die vooral luchtig en grappig is, en ik kan niet wachten op deel 2 (en 3, en 4, en 5)!

Deze versie had ik vroeger op dvd en keek ik dit keer eigenlijk alleen maar omdat ik het wilde vergelijken met de nieuwste Fantastic Four film, omdat er voor mijn gevoel heel veel dingen aan het verhaal veranderd waren. Ten eerste omdat de personages in deze versie al een stuk ouder waren en op een andere manier getransformeerd werden. Uiteindelijk denk ik dat ik de versie uit 2005 toch wel leuker vind.

Verwachtingen vooraf

Mijn broertje zei dat deze film best wel slecht was. Ook de recensies die ik las waren niet bijster positief. Ikzelf twijfelde of het een leuke film zou zijn, maar keek er wel ontzettend naar uit. De reden dat ik twijfelde lag voornamelijk aan het feit dat het een remake is en dat de personages allemaal door andere acteurs worden gespeeld dan degenen die mij kennis hebben laten met die personages. Toen ik de trailer keek werd ik echter enthousiast. Dit leek eigenlijk best belovend, maar het feit dat niet alleen mijn broertje, maar ook recensenten wiens mening ik vaak deel zeiden dat de film slecht was, bleef ik toch ook op mijn hoede.

Special effects

Misschien is de reden dat ik echt een hele slechte film verwachte wel de reden dat ik van mening ben dat het nog wel een vermakelijke film was, ondanks zijn tekortkomingen. Begrijp me niet verkeerd, er zaten echt hele slechte dingen in. Zo miste ik een beetje een betere inleiding in het verhaal en vond ik het allemaal best van de hak op de tak gaan. Ook de special effects zijn niet om over naar huis te schrijven. Zelfs in de versie uit 2005 waren bepaalde special effects beter gedaan. Ik heb die versie de dag erna gekeken om te verifiëren, haha.

Vermakelijk

Ik zal de film niet snel nog een keer kijken, maar hij was verder best vermakelijk. Het verhaal was compleet anders dan de versie in 2005, waardoor ik me afvraag welke versie dichter bij de Marvel comics zit, maar ik vond het niet saai en ik vond het geen straf deze film uit te kijken.

Toch wel negatief

Oké, nu ik deze recensie aan het schrijven ben merk ik dat ik toch best wat negatieve dingen over de film te zeggen heb. Misschien komt het omdat ik de Fantastic Four film uit 2005 opnieuw bekeken heb en hierdoor meer dingen heb gevonden waarvan ik het jammer vind dat ze het veranderd hebben. Zo miste ik de humor eigenlijk best wel. En ook het feit dat The Thing nu geanimeerd was in plaats van goede visagie vond ik teleurstellend. Het was veel leuker toen we Ben er nog onder zagen, ook vond ik het geloofwaardiger, zelfs al zat de acteur toen in een pak. Nu ik toch bezig ben; ook Johnny Storm in vuur en vlam vond ik er maar apart uit zien. En ook de manier waarop Reed Richards lichaam uitgerekt werd vond ik niet mooi gedaan.

Conclusie

Laat ik maar even een eind breien aan deze recensie. Hoewel ik eigenlijk niet extreem negatief was over deze reboot – maar ook bij lange na niet positief – bleek ik tijdens het schrijven van de recensie best veel te zeggen te hebben over wat niet goed is aan deze versie van Fantastic Four. De special effects zijn niet bepaald uitmuntend. Het verhaal leek soms van de hak op de tak te gaan. En in vergelijking met de Fantastic Four uit 2005 miste ik gewoon heel veel dingen die eigenlijk best goed werkten. Ik vond het geen straf de film te kijken. Maar er zijn wel heel erg veel dingen die beter hadden gekund, zeker in dit tijdperk.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Verwacht niet al te veel van de film en je zal er best van genieten. Er zitten leuke momenten in Father Figures, waarvan veel helaas al in de trailer zitten. Ik ben ook niet altijd een even grote fan van Ed Helms, en dat ben ik ook niet in deze film. Soms trekt hij gewoon van die aparte gezichten, die ik niet grappig vind.

Uiteindelijk bevat de film op het einde wel een mooie twist. En is er genoeg om van de film te genieten. De situaties zijn behoorlijk ver gezocht, maar weten je wel te laten lachen. Helaas worden de mooie momenten overschaduwd door het slechte script. Ik vind de film dan ook niet leuk genoeg om hem nogmaals te gaan kijken. Maar voor een keertje kun je hem er best voor zetten. Zolang je dus maar niet vergeet om niet al te hoge verwachtingen te hebben.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Een nieuwe dansfilm!

Wanneer ik een dansfilm tegenkom dan is de kans groot dat ik deze aan mijn te-kijken-lijst toevoeg. Zo ook Feel the Beat. Ik ben altijd al gek geweest op dansfilms en heb vroeger zeven jaar fanatiek op streetdance gezeten. Heerlijk vond ik het. Enkele jaren geleden organiseerde ik zelfs een dansfilmweek op Reviews & Roses en postte ik alleen maar artikelen over dansfilms. De trailer van Feel the Beat gaf mij al van die heerlijke warme gevoelens door de gelijkenis met diverse andere dansfilms. Toen mijn vriend een avondje weg was naar vrienden, ik daarom het rijk alleen had, en ook nog een drukke werkdag achter de rug had gehad, was ik wel even toe aan een verzetje. En deze film leek mij daar perfect voor.

Feel the Beat

Feel the Beat gaat over April. Als kind was ze al een perfectionistische danseres die haar zinnen had gezet op Broadway. Na jarenlang achtergrond danseres te zijn geweest, haast ze zich naar de auditie die haar doorbraak kan zijn. Om die vervolgens gigantisch te verpesten en haar glazen in te gooien voor iedere toekomstige auditie. Neergeslagen keert ze terug naar huis, een klein dorpje in Wisconsin. Daar wordt ze door haar voormalige danslerares gevraagd les te gaan geven aan een stel buitenbeetjes.

Niet origineel, wel leuk

Feel the Beat is is veel opzichten niet origineel te noemen. Het dorpsmeisje dat het probeert te maken, lesgeven aan buitenbeetjes, en ook het wedstrijdelement is allesbehalve nieuw te noemen. Toch verveelt deze film geen moment. Het is nou eenmaal de bedoeling dat we eerst een hekel krijgen aan de verwaande April, om later voor haar op te warmen terwijl ze een – overduidelijk te verwachten – groei doormaakt. En praat me niet van de kinderen; zet een paar sympathieke en schattige kinderen op een rij en ik ben verkocht. Enkele twists zie je van mijlenver aankomen, maar ook dat geeft niet. Het bracht een lach op mijn gezicht en ik kreeg er een goed gevoel van; dan is het wat mij betreft geslaagd.

Die leuke kinderen

Vergeet ook niet het sprankje liefde, want ja, ook dat kun je vinden in Feel the Beat. Maar bovenal heb ik genoten van die leuke meiden en dat schattige jongetje, die stukje bij beetje je hart veroveren. En stiekem heb ik vertederd gelachen om de vaders die enthousiast danskreten uitsloegen terwijl hun dochters oefenden. Ik heb gelachen, stiekem een traantje gelaten (ik ben nou eenmaal snel emotioneel) en meegeleefd. Het is zeker geen kwaliteit van de bovenste plank, maar ik heb er wel heel erg van genoten.

Conclusie

Feel the Beat is ongetwijfeld geen film voor iedereen. Mijn danshart werd er warm van, maar vond je films als Honey en Make it Happen niet leuk? Dan kan je Feel the Beat beter laten voor wat het is. Maar verslind je de ene na de andere dansfilm, of heb je wel zin in een klassieke feelgood stuck-up-bitch naar meid-met-een-hart-voor-haar-dorp film, dan is deze zeker het kijken waard.

De enige reden dat ik Ferdinand héél graag wilde kijken, is het feit dat ik een broertje heb met dezelfde naam. Het leek mij wel grappig. Ik heb het boekje waarop de film is gebaseerd vorig jaar ook cadeau gedaan aan hem, en natuurlijk heb ik het boekje ook even gelezen. Het grappige is dat de stier in het boekje stiekem ook wat gelijkenissen heeft met mijn broertje. Wanneer ik het over ‘broertje’ heb, dan heb ik het over een volwassenen twintiger. Al valt over volwassenheid altijd nog wat te betwisten. Maar hij blijft mijn broertJE, haha.

De film vond ik uiteindelijk helaas niet zo geweldig. Het is an sich een prima film hoor. Maar dan vooral voor kinderen. Waar de meeste animatiefilm erop gericht zijn ook vermakelijk te zijn voor de ouders die door hun kinderen naar dit soort films worden meegesleept, is dat bij Ferdinand helaas niet het geval. De film was simpelweg gewoon nog wat te kinderlijk. Het wist ook mijn aandacht niet vast te houden en werd al snel ietwat saai en voorspelbaar. Ik zie echter wel hoe kinderen hiervan zouden kunnen genieten. Maar gezien ik geen testgroepje kinderen heb, kan ik dit helaas ook weer niet garanderen. Laten we het erop houden dat ik meer had verwacht van Ferdinand. De film dan hè, niet mijn broertje...

Ik had totaal geen interesse in het kijken van de film, maar na het lezen van meerdere hilarische recensies wilde ik de film alleen maar zien om die grappige referenties te kunnen snappen. De film vond ik verder niks bijzonders en Jamie Dornan vond ik leuker toen hij nog een rolletje in Once Upon a Time had.

Finding Dory

Finding Nemo vond ik een hele goede film, en veel leuker dan ik vooraf had verwacht. Daarom vond ik het ook niet erg om diens vervolg Finding Dory aan te zetten. Ook al aarzelde ik wel om de film te gaan kijken. Finding Nemo was erg goed bevallen, kon een tweede film in de franchise daar wel aan tippen? Wat ikzelf eigenlijk wel grappig vind, is dat het juist mijn vriend was die deze film zo graag wilde zien. Naja, geen probleem hoor!

Zoektocht

Het verhaal van Finding Dory is eigenlijk een beetje het omgekeerde van Finding Nemo. In Finding Nemo ging de vader van Nemo op zoek naar Nemo. In Finding Dory gaat Dory op zoek naar haar thuishaven, naar haar ouders, uiteraard met hulp van Marlin en Nemo. Eén klein probleempje natuurlijk: ze heeft geheugenproblemen en dus geen idee wie haar ouders zijn en waar ze vandaan komt.

Avontuur

Wat volgt is een geweldig avontuur – inclusief flashbacks naar een kleine Dory, cute! – waarbij je onderweg vele leuke nieuwe personages leert kennen. Waaronder twee erg leuke personages ingesproken door Modern Family‘s Ed O’Neill en Ty Burrell (het personage van die laatste vond ik waarschijnlijk grappiger dan de meeste mensen, haha, ik huilde bijna van het lachen). Geen wonder eigenlijk dat deze geweldige namen aan de film verbonden zijn, en ze leveren behoorlijk wat fantastische scènes op. En dat zijn eigenlijk dan nog maar twee van heel veel leuke bijpersonages.

Draagvlak

Maar Ellen DeGeneres als Dory is toch wel echt de uitblinker hoor. Soms werkt het niet om een film te maken van een bijpersonage omdat het bijpersonage vooral leuk is als bijpersonage en niet een gehele film kan dragen. Daar heeft Finding Dory geen last van. Dory is een fantastische hoofdpersoon/-vis. Als ik heel eerlijk ben vind ik Finding Dory zelf nog zoveel leuker dan Finding Nemo. Chapeau!

Conclusie

Finding Dory bevat een goed en sterk verhaal, heel veel humor, en je leeft echt mee met de personages. Ik weet niet of ik hierin de enige ben, maar stiekem vind ik Finding Dory ook nog leuker dan Finding Nemo. De film heeft dus absoluut aan de verwachtingen voldaan, meer dan, zelfs. Dory kan met behulp van fantastische bijpersonages de film heel goed dragen, maar het is ook dankzij het goed geschreven verhaal en natuurlijk de vertolking van Ellen DeGeneres dat het zo’n succes is. Finding Dory is plezier voor het hele gezin. P.s. na de credits volgt nog een leuke scène die Finding Nemo en Finding Dory samenbrengt. Erg leuk!

Zelf heb ik Finding Nemo voor het eerst gekeken tijdens één van de laatste Wiskundelessen van het schooljaar in HAVO 4 (dat was voor mij in 2006). Eerst dacht ik ‘o nee, een kinderfilm tijdens Wiskunde?!’ Ik vond het echter een prachtige film. Mijn vriend had Finding Nemo nog nooit gezien en wilde hem toch wel graag eens kijken. Zodoende hebben wij hem in juli gekeken. Nog steeds is het een prachtig verhaal, en een absolute aanrader ongeacht je leeftijd.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Ga er lekker voor zitten

De laatste tijd kijk ik weinig tot geen films. Maar toen ik las dat Five Feet Apart zou verdwijnen van Prime Video, ben ik er op één van mijn vrije dagen even lekker voor gaan zitten. En mensen, het is lang geleden dat ik zoveel tranen heb gelaten bij een film. Zorg dus dat je genoeg tissues bij de hand hebt!

Five Feet Apart

Five Feet Apart gaat over Stella. Stella heeft CF (Cystic Fibrosis). Dit betekent dat ze veel tijd doorbrengt in het ziekenhuis en te allen tijde minstens zes voet bij andere CF-patienten uit de buurt moet blijven (in de gewone samenleving inmiddels helaas ook bekend als ‘anderhalve meter’). Een cru gegeven gezien het juist haar lotgenoten zijn waar ze veel tijd mee doorbrengt en een band mee opbouwt. En dan ontmoet ze Will, die een nog bijzonderdere vorm heeft van CF en daardoor extra gevaarlijk is voor Stella.

Ze zijn elkaar tegenovergestelden. Waar Stella tot op het obsessieve af zich houdt aan routines en voorschriften, slaat Will gerust eens over. De aantrekkingskracht wordt echter groter en groter en de lijn tussen afstand moeten houden en geen afstand willen houden wordt steeds vager. Romeo & Julia, maar dan compleet anders.

Boekverfilming

Five Feet Apart is een boekverfilming. Helaas zijn er zoveel boeken dat ik nooit alles zal kunnen lezen, dus heb ik dit keer alleen de film gezien. Voordeel hiervan is dat ik niet ga zitten vergelijken en dus ook niet kan opmerking wat ik niet goed vindt aan de verfilming. In plaats daarvan heb ik volledig kunnen genieten. Hier en daar vroeg ik mij wel af of ze wel een compleet realistisch beeld schetsen van de ziekte en ziekenhuizen (ik denk van niet), maar wanneer je daar niet te lang bij stilstaat overheerst vooral het de kracht van het verhaal tussen Stella en Will. Stella’s vlogs zijn een verbindmiddel. Zowel voor de twee hoofdpersonen, alsook voor de kijker die mogelijk weinig tot niks van CF weet. Al weet ik hierdoor helaas ook niet of al deze medische informatie kloppend is.

Goed gecast

De personages in Five Feet Apart zijn goed gecast. In de zin van een boekverfilming kan ik dit niet beoordelen, maar in de zin van acteerkunsten wel. Ze weten je het verhaal in te zuigen en enorm met ze te laten meeleven. Altijd maar die afstand moeten houden van die mensen waar je eigenlijk juist veel tijd doorbrengt en zoveel overeenkomsten mee hebt. Geen knuffel aan elkaar kunnen geven wanneer je er even doorheen zit, omdat dit je dood kan betekenen. Pfff… Ja, ze hebben mij behoorlijk laten janken.

Janken

Het eerste moment dat ik mijn ogen vol tranen had vroeg ik mij even af of we echt zo snel al richting het einde gingen, maar toen bleek ik er pas veertig minuten op te hebben zitten. Het was slechts een voorbode van wat nog zou komen. Five Feet Apart duurt bijna twee uur, maar dat gevoel heb je totaal niet. De film is van begin tot eind interessant en op geen moment langdradig.

Conclusie

Five Feet Apart is een prachtige film waardoor je het leven opnieuw leert waarderen. De acteurs zijn goed gecast en weten je het verhaal in te trekken en je enorm te laten meeleven. En ja, zet de tissues maar klaar, want die ga je nodig hebben. Eerlijk is eerlijk, ik jank snel en verhalen over star-crossed lovers trekken mij aan. Maar toch wil ik je deze film hoe dan ook aanraden. Deze film is zeker ook een aanrader als je films zoals The Fault in Our Stars leuk vindt.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Ladiesnight

Tijdens één van mijn zeldzamere bezoekjes aan de bioscoop – sinds Corona kom ik er lang zo vaak niet als vroeger – zag ik de trailer van Fly me to the Moon voorbij komen. Ik moest lachen, het had Channing Tatum, dus toen ik zag dat de film gedraaid zou worden tijdens de Ladiesnight die in mijn vakantie zou vallen, appte ik direct mijn moeder. Zo gezegd, zo gedaan, op 10 juli 2024 keken wij de film in de Pathé te Leeuwarden. Ladiesnights bij Pathé zijn overigens niet meer wat ze geweest zijn. Er stond één stand, en je kon een drankje krijgen. Om daar nou een half uur eerder voor aanwezig te zijn… Maar goed, daar gaat deze recensie niet over. Lees snel verder.

Fly me to the Moon

Het is het jaar 1968 en NASA krijgt steeds minder geld binnen. Als het zo doorgaat zal Apollo 11 nooit het daglicht zien. De president schakelt een zekere Moe in die regelt dat Kelly aangehaakt wordt voor de marketing. Ze liegt en bedriegt waar nodig is, maar dan valt ze voor Cole, de Launch Director. Door haar geheime verleden moet ze meewerken aan een plan dat haar niks aanstaat, maar ze zit er al te diep in… Of Apollo 11 daadwerkelijk op zal stijgen is geschiedenis, maar wat doet zich eraan vooraf?

Sterrencast

Aan de cast kan het in elk geval niet liggen, want met Channing Tatum, Scarlett Johansson en Woody Harrelson heb je een goede line-up staan, en ook Ray Romano deed het erg leuk. Hoewel Tatum er niet knapper op wordt met zijn overduidelijke botox gebruik, kan hij nog steeds acteren. Hij zou ook echt vaker humoristische rollen moeten spelen, want in 21 en 22 Jump Street heeft hij al goed bewezen daar sterk in te zijn. Johansson is een uitmuntende actrice, maar ik moet zeggen dat ze mij niet omver blies in Fly me to the Moon, ondanks haar variëteit in accenten. Daarbij irriteerde ik mij ook wat aan het gewiebel van haar hoofd…

Fake landing

Het verhaal zelf hebben ze leuk gebracht. Door de werkelijkheid te combineren met geruchten die rondgingen over dat de maanlanding in een studio zou zijn gefilmd is het een interessante mix geworden. Fly me to the Moon is vermakelijk van begin tot eind, maar weet nergens heel bijzonder te worden. Ze hebben er absoluut goed aan gedaan om de simpele, maar te leuke, verhaallijn rondom de zwarte kat toe te voegen. Elke keer dat de kat weer in beeld komt begin je automatisch te lachen. En de naamloze kat krijgt zelfs een grotere rol dan je aan het begin van de film denkt. Maar goed, ik hou van katten, dus natuurlijk vind ik dit leuk, haha.

Eindoordeel

Fly me to the Moon is een vermakelijke film met een uitmuntende cast. Hoewel je geboeid bent van begin tot eind, weet de film je niet te verleiden. De personages worden goed gespeeld, maar vereisen niet enorm veel diepgang. Het is leuk dat de film niet draait om de astronauten, maar om andere personen en dat ze samenzweringscomplotten erin hebben verwerkt met een dikke knipoog. Maar toen ik de bioscoop uitliep had ik niet de behoefte om nog over de film na te praten. Dus: leuk voor thuis op de bank, maar niet perse bioscoopmateriaal.

Footloose

Eén van mijn favoriete dansfilms: Footloose. Niet de remake, nee het origineel uit 1984 met een jonge Kevin Bacon in de rol van Ren McCormack die terecht komt in een stad waar alles waar hij van houdt verboden is.

Op zoek naar extremen

Ariel is de dochter van de priester die alles in gang heeft gezet. Zij, en ieder ander in de stad, mag niet dansen, de leuke boeken niet lezen, de muziek met de foute teksten niet luisteren. Ik zou dan ook geen plezier meer hebben in het leven. Met een vader als priester en een stad vol belemmeringen en strikte regels zoekt ze naar extremen. Gevaarlijke extremen. Zelfs de wilde Ren McCormack die uit een stad komt waar wel alles mocht houdt zijn hart vast wanneer ze wilde capriolen uithaalt, maar dit stopt hem niet van verliefd worden op de dochter van de priester.

Ontzettende goede choreografie

Footloose is een film waar ik enorm vrolijk van word. Niet omdat de film grappig is of iets dergelijks, maar omdat ik zo gelukkig word van de muziek en het geweldige dansen. Ik HOU van die danscène in de fabriek. Dat is werkelijk één van mijn favoriete scènes in de film. Het is gewoon ontzettend goed gechoreografeerd, de muziek past er perfect bij en de setting is uniek. Daarnaast is het cinematografisch ook fantastisch in beeld gebracht!

Ziel en zaligheid

Ook de scène waarin Willard, de beste vriend van Ren McCormack, dansles krijgt is een iconische scène. Het is fantastisch om te zien hoe hij compleet uit de maat danst, maar er wel zijn hele ziel en zaligheid in legt. Leuk feitje is dat hij ook echt niet kon dansen en dat ze om die reden die scène hebben toegevoegd. Hij heeft het echt moeten leren en uiteindelijk werd Chris Penn een fantastische danser. Hij is helaas ook veel te vroeg gestorven.

Conclusie

Footloose blijft toch wel één van mijn favorieten en het is een echte klassieker. Wie herinnert zich nou niet de iconische openingscredits met de dansende voeten. Natuurlijk, de beeldkwaliteit is niet wat het tegenwoordig is, maar dit is echt een klassieker die je gezien moet hebben. De film kwam 5,5 jaar voordat ik geboren werd uit, maar is toch één van mijn favorieten geworden en één van de eerste dansfilms die ik op DVD in mijn kast had staan. Bij Footloose begin je vanzelf met je voet op de maat mee te tikken. Ik word gewoon zo oprecht vrolijk van deze film!

Leuke feitjes

Footloose is losjes gebaseerd op echte gebeurtenissen in een klein en religieus stadje in Elmore City, Oklahoma in 1978. Dansen was al negentig jaar verbannen totdat een groep tieners er tegenin ging.

Kevin Bacon heeft niet alle moves zelf uitgevoerd, voor een gedeelte (in de fabriek) had hij een dans-dubbel (Peter Tramm)

In de openingscredits zie je een stel gouden schoenen voorbij komen, die danser was Kenny Loggins (die zanger van Footloose)

Dianne Wiest en John Lithgow spelen de ouders van Ariel, welke gespeeld werd door Lori Singer. In werkelijkheid schelen ze respectievelijk slechts negen jaar en twaalf jaar met Lori Singer.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Wachten op het afscheid

Afgelopen vrijdag ging ik eindelijk naar Fast & Furious 7. Ik keek al sinds Fast & Furious 6 uit naar deze film, maar door het overlijden van acteur Paul Walker was het voor mijn gevoel ook wachten tot ik definitief afscheid kon nemen van een favoriete acteur van mij. Ik was elf jaar oud toen de eerste film uitkwam (2001) en ik was direct verliefd. Op de mooie en snelle auto’s, het genre waarbij actie, komedie en het gevoel van familie en loyaliteit gecombineerd werden, en natuurlijk op Paul Walker.

Waar mijn liefde voor snel rijden vandaan kwam dat weet ik niet, want ik mocht nog lang geen auto rijden. Wel was ik gek op de Need for Speed spellen, en de Fast & Furious films waren een leuke aanvulling op mijn liefde voor het snelle rijden. De Fast & Furious films zijn films die ik perse in de bioscoop wil zien omdat ik ze zo goed vind. Het klopt; je moet ervan houden. Als je zegt dat je de film niet goed vind omdat het niet geloofwaardig is of te eendimensionaal, dan begrijp je het doel van deze film niet. De film moet je met een korrel zout nemen en doet veel dingen ook met een knipoog en voor het plezier. Als de andere Fast & Furious delen je niks deden, dan zal je deze waarschijnlijk ook niet zo geweldig vinden, maar als je net als ik van alle andere delen hebt genoten en je onderdeel bent geworden van de Fast & Furious familie, dan vind je Fast & Furious 7 ongetwijfeld ook geweldig.

Zoals je waarschijnlijk al hebt begrepen gaat deze recensie over het zevende deel in een serie. Wanneer je deel drie tot en met zes nog niet hebt gezien is het zeer waarschijnlijk dat je spoilers tegen zal komen in de alinea’s die volgen.

Bomvol actie en een grote familieband

Na de aftiteling van de Fast & Furious 6 kregen we al een voorproefje van wat we konden verwachten van Fast & Furious 7. De broer van hun rivaal uit deel 6 komt in de vorm van Jason Statham (Transporter) en wil wraak. Ook zien we in dat korte stukje dat Han (Sun Kang) het ongeluk krijgt dat we ook in Fast & Furious: Tokyo Drift zagen. Voor actie, spanning en sensatie zit je bij Fast & Furious 7 goed. De actie en ontploffingen zijn nog groter en ongeloofwaardiger (als in dat dit echt niet in real life kan gebeuren, want het ziet er wel heel echt uit). In dit deel is het zelfs nog meer over de top dan in de vorige delen, maar als je deze franchise een beetje kent dan weet je dat dit erbij hoort en dat is mede de reden dat we zo van deze films houden, net als dat de familieband een grote rol speelt. Fast & Furious heeft een formule die werkt en die komt dan ook in elke Fast & Furious film terug. Die formule is wat de films zo goed maakt.

Veel ziet er geloofwaardig uit, maar één ding klopte voor mijn gevoel niet en dat was een moment waarop twee auto’s met hoge snelheid tegen elkaar op knallen en de chauffeurs niet eens een schrammetje hebben. Ze geven wel uitleg, een verstevigde chassis, maar toch vond ik het niet kloppen. Auto’s die vliegen en alle andere stunts vond ik heel geloofwaardig – hoe onmogelijk het eigenlijk ook is – maar net dat niet, haha.

Een dubbel gevoel

De film was voor mijn gevoel zo voorbij en eigenlijk wilde ik niet dat het eindigde. Ik was nieuwsgierig naar het einde, maar ik wilde niet dat het voorbij was. Ik hou van deze franchise en ik hou van de manier waarop je meeleeft met de personages. Familie is belangrijk in de film, maar als fan van de franchise voelt deze familie ook als familie van mij. De personages slepen mij mee en ik hou van hun humor. Ieder personage is uniek en leuk, en je kent ze door en door. De nadruk ligt in het begin op het overlijden van het personage Han en in de film zegt iemand ook “na deze doen we geen begrafenissen meer” waarop Pauls personage Brian iets zegt als “One last funeral”. Mijn gedachten gingen automatisch naar het overlijden van Paul Walker in 2013. Het geeft een dubbel gevoel. De acteurs in de film spelen erg goed en weten je enorm mee te laten leven met de geliefde personages. Dit is iets dat de franchise door de jaren heen met de films heeft opgebouwd. Ik weet niet of je dat gevoel ook zou hebben als je deze film los zou kijken van de andere delen, want er zit wel degelijk een rode draad door alle films heen waarin relaties en vriendschap opgebouwd wordt.

Prachtig gefilmd

Visueel is de film geweldig. Alles is werkelijk prachtig in beeld gebracht en ik wil ook mijn complimenten geven voor hoe ze om zijn gegaan met het overlijden van Paul Walker. Ik was erg benieuwd naar hoe de scènes die nog niet geschoten waren eruit zouden komen te zien. Ik wist dat ze gebruik zouden maken van de twee broers van Paul en van CGI (Computer-generated imagery), maar dat het zo goed eruit zou komen te zien had ik niet verwacht (hier leggen ze uit hoe het gedaan is). Ik heb goed opgelet tijdens de film en was benieuwd of ik zou zien welke scènes niet door Paul Walker zelf gedaan waren, maar slechts op een enkele plek had ik het gevoel dat het Paul Walker niet was.

Richting het einde zag ik een vechtscène met Paul waarbij ik vond dat het er wat slapjes uit zag en dacht dat dat misschien wel gedaan zou kunnen zijn door één van de broers die misschien minder fit is, en natuurlijk de scène op het einde (waar ik niks over ga vertellen in verband met spoilers). Daar was het het meest duidelijk en daar zal iedereen zien dat het CGI is, maar dat is ze vergeven omdat het werkelijk waar een prachtig eerbetoon is.

Uiteindelijk heb ik op het internet gezocht naar dit soort scènes, maar die zijn niet officieel bekend gemaakt. Wel kwam ik erachter dat inderdaad de twee scènes die ik had ontdekt zijn broers en CGI waren, maar ook nog twee andere scènes waar ik het echt niet heb gezien. En deze week las ik ook dat de scènes met Jordana Brewster – die zijn vrouw Mia speelt – bijna allemaal zijn geschoten na het overlijden waardoor bijna elke scène waar zij met Brian te zien is dit gedaan is met body doubles en (ongebruikte) scènes uit oude films. Zo zegt Brian bijvoorbeeld “Kiss Jack for me”; dit komt uit Fast & Furious 6. Het is echt ontzettend knap en respectvol gedaan, daarvoor chapeau.

Zeker een traan gelaten

Op het einde heb ik zeker wat tranen gelaten, want Paul Walker was simpelweg een fantastische acteur en zeker een favoriet van mij. De manier waarop ze Fast & Furious 7 qua verhaal laten eindigen vind ik passend en heel mooi bedacht, maar daar zal ik dus niets van verklappen. Op het einde hebben ze ook nog een prachtig eerbetoon gemaakt waarin we Paul Walker zien groeien in zijn rol als Brian O’Connor met een passende voice-over. Het is een waardig einde voor een fantastisch acteur en je ziet dat Paul Walker veel voor hen betekende. Ik ga er vanuit dat er geen nieuw deel in de Fast & Furious franchise zal verschijnen – ook al waren een achtste en negende deel al aangekondigd en heeft Vin Diesel aangegeven nog wel een nieuw deel te willen maken – en dat vind ik niet meer dan passend. Hoezeer ik ook van deze franchise houd, ik zou geen achtste film willen. Zonder Paul Walker is de familie niet compleet en het is nu mooi afgesloten. Ik raad een ieder die deze film – en voorgaande films – nog niet heeft gezien absoluut aan om er snel mee te beginnen!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).