Meningen

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Critici noemen het de beste film van het jaar. Maar het was in eerste instantie Sebastian Stan die mij overhaalde om I, Tonya te gaan kijken. Dit benoemde ik ook al iets minder subtiel in mijn artikel Bioscoopfilms waar ik naar uitkijk #1. Na het bekijken van de trailer leek de film mij echter ook wel interessant toe.

De film is allereerst bijzonder opgezet; het lijkt bijna alsof je naar een documentaire kijkt. Ik ga ervan uit dat er zeker wat zaken overdreven zijn in de film, maar als alles echt zo is gebeurd dan vind ik dat nogal wat. Indrukwekkend hoe mensen zulke karakters kunnen hebben. Indrukwekkend is natuurlijk ook het verhaal achter het succes. Dat het leven van Tonya allesbehalve over rozen ging. Het acteerwerk is zeker goed, zoals we kunnen verwachten van deze grote namen. De stijl en sfeer van de film spraken mij persoonlijk echter niet helemaal aan, waardoor ik de film ook niet zo hoog beoordeel als de critici. Ik ben denk ik uiteindelijk toch meer van de sfeer van commerciële films, en I, Tonya is meer een Indie-film.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Deel 5

Ice Age: Collision Course is alweer het vijfde deel in de Ice Age franchise. Hoewel ik mij de verhaallijnen geenszins kan herinneren van de vorige delen, herinner ik mij wel dat ik er van heb genoten en vooral ook veel heb gelachen. Dit was dan ook mijn verwachting van de film: veel leuke grappen of situaties.

Er zijn betere animatiefilms

Toen de film echter begon, twijfelde ik of ze het succes misschien kwijt waren geraakt. Er kwamen wel grapjes voorbij, maar ik vond ze niet grappig. Ik vroeg mij af of ik er dan toch te oud voor was geworden, of dat het misschien lag aan de vele zoveel betere animatiefilms die de afgelopen jaren uit zijn gekomen.

Goed in te leven personages

Gelukkig werd de film met de tijd leuker. Ik lachte steeds vaker. Laten we het bij opstartproblemen houden. Het verhaal is prima en bevat een mooie boodschap, maar zal ik ongetwijfeld net als bij voorgaande films snel weer vergeten. Wat ik wel altijd goed vind aan de films is de band die de personages met elkaar hebben. Je kunt je vaak prima in de personages inleven, ongeacht je leeftijd.

The story so far

Hoewel je de film prima los kunt kijken, kunnen diegenen die een opfriscursus willen hebben terecht bij de extra’s. Zo vind je er The Story So Far. Bijzonder ook is om het verschil te zien in de kwaliteit van de animaties. In deze extra zie je namelijk beelden van de eerdere films en als je de eerste met deze laatste vergelijkt is de animatie er fantastisch op vooruit gegaan! Wel vind ik dat ze de dochter van Manny iets te menselijk hebben gemaakt in de kop.

Scrat

De extra’s rondom de Scrat vind ik eigenlijk niet zo bijzonder, net als de Scrat in het geheel in Ice Age: Collision Course. Hij voelde een beetje overbodig. Echter als je dan de uitleg van Neil deGrasse Tyson bekijkt wordt het ineens een stuk interessanter.

Conclusie

Ice Age: Collision Course is vergelijkbaar in zijn voorgangers, dus heb je genoten van Ice Age 1, 2, 3 en 4, dan zal je deze ook leuk vinden. Wel moet ik zeggen dat de film mij minder snel wist te grijpen, en ik weet niet zeker of dat ligt aan dat ik ouder ben geworden, of door de goede kwaliteit animatiefilms die de afgelopen jaren zijn uitgebracht. De film wordt op een gegeven moment wel beter en is zeker leuk om te kijken. Het verhaal is prima en bevat een mooie boodschap, maar toch weten de verhaallijnen van deze films niet goed bij mij te blijven hangen. Een prima film dus, maar niet uitzonderlijk.

Van boek naar film

In slechts twee dagen las ik het boek If I Stay uit, en dat boek maakte indruk op mij door het interessante verhaal. Ik kon direct voor mij zien hoe dit in filmvorm gegoten kon worden, en gezien de film in 2014 al uitkwam ben ik direct de dag nadat ik het boek dichtsloeg de film gaan kijken. Met groot risico natuurlijk, want het boek zat nog megavers in mijn geheugen en dan wil het nog wel eens voorkomen dat de film tegenvalt. Het boek is immers zelden niet beter dan de film. Ik zal dan ook vergelijkingen maken.

Het ongeluk

Toen de film begon en ik een scène over koffie bijna letterlijk hetzelfde als in het boek tegenkwam was ik direct blij; de film is trouw aan het boek. Fijn! Maar al gauw begon ik de verschillen op te merken. Zeker toen we bij het ongeluk kwamen. Dit was heel anders dan in het boek. De manier waarop Mia zichzelf ontdekt in het boek vond ik erg goed beschreven en ik vind het jammer dat ze het veranderd hebben. Net als dat een zeker iemand waarbij in het boek werd beschreven hoe diens hersenen op de weg lagen, plotseling toch niet dood was. In het boek was dat bruut beschreven, maar achter die hele scène zat een mooie gedachte die hierbij verloren ging.

Wat ik miste

Dat had ik overigens bij meer veranderingen van boek naar film. Ik miste hier en daar de beredenering en sommige stukken waren herschreven terwijl ze in het boek, naar mijn mening, veel mooier en beter waren omschreven. De film pakte mij ook dusdanig niet zoveel als het boek dat heeft gedaan. De manier waarop Adam erachter komt dat zijn vriendin een ongeluk heeft gehad, en wat dat met hem doet en met haar vriendin. Het hele feit rondom zijn belangrijke optreden die avond wordt een beetje weggewuifd terwijl in het boek een hele mooie scène was met een bekende zangeres. De manier waarop die scène is aangepast vond ik dusdanig jammer omdat de scène hierdoor zoveel knulliger werd, in plaats van de krachtige emotionele scène die het was in het boek. Ook had Adam plotseling veel meer diepgang dan in het boek; en waar dat soms goed is in films vond ik dat hier niet. Ik stoorde mij zelfs aan die scènes. De film draait namelijk om Mia en de keuze om wel of niet te blijven leven en ik vond de focus hierdoor teveel op Adam komen. Overigens kon ik ook niet overtuigd worden door de acteur die Adam speelde.

Meer veranderingen

Natuurlijk waren er ook dingen ten goede veranderd. Zo was er bijvoorbeeld een scène in het boek waarvan ik vond dat die overbodig was, dat vonden de filmmakers blijkbaar ook. Waren we het daar in elk geval over eens! Maar er zijn ook genoeg stukken die trouw gebleven zijn aan het boek en de essentie blijft hetzelfde. Wel vind ik het ook jammer dat ze het einde aangepast hebben. Het is in feite nog hetzelfde einde, met exact hetzelfde woord, maar er zijn dingen gehusseld, toegevoegd en verwijderd en dat had niet gehoeven. Dat stuk in het boek bracht mij tot tranen, en nu niet. Een gemiste kans. Gelukkig bracht de scène met de opa van Mia wel tranen, net als in het boek. Ook de balans tussen de scènes in het heden en verleden vond ik minder goed. Het verleden kwam soms veel te lang aan bod waardoor ik echt moest schakelen wanneer we opeens weer in het heden waren. Deze scènes waren ook minder sterk omdat we minder tijd doorbrachten met de personages in het ziekenhuis. Daarnaast trouwens nog die zoenscènes; normaal gesproken vind ik ze niet erg, maar in deze film vond ik ze too much. Ze hadden geen functie. En als laatste nog het broertje, Teddy; ik was gek op hem, maar kon in de film totaal geen band met hem krijgen. Hij kwam te weinig in beeld, maar had zoveel toe kunnen voegen aan dat familiegevoel.

Conclusie

Het boek was beter dan de film. Daar zou ik het bij kunnen laten, maar daar doe ik de film ook weer geen recht mee. De film is wat meer PG-13 gemaakt en hoewel het hier en daar goed was dat bepaalde scènes geschrapt zijn en andere scènes samengevoegd, vond ik de meeste nieuw toegevoegde scènes niks toevoegen. Diegenen die het boek niet gelezen zullen hebben zullen deze aanpassingen ongetwijfeld niet opmerken en zullen de film denk ik ook iets hoger beoordelen dan ik nu doe, in principe is het geen slechte film. Voor mijn gevoel komt het gewoon wat minder tot leven dan in het boek waar het uitgebreider en mooier omschreven is, ik miste teveel body door de scènes die ze eruit hebben gelaten.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Een briljant drama

“Sometimes it’s the people who no one imagines anything of, who do the things that no one can imagine.”

Een prachtige quote uit een briljante film. Want dat is het, briljant! Een prachtig drama, waar op gepaste momenten ook humor te vinden is. Het is zoals troskompas ook al zei: “Een prachtdrama met een lach en een traan.”

Geweldige acteurs

Een paar maanden geleden kwam ik de naam van de film voor het eerst tegen. Ik denk dat het kwam omdat ik een foto (zie bovenaan deze recensie) voorbij zag komen waarop ik één van mijn favoriete acteurs uit Downton Abbey herkende – Allen Leech die in Downton de rol van Branson speelt -, samen met een acteur uit een film die vroeger lange tijd favoriet van mij is geweest mede door zijn sexy Britse accent – Matthew Goode in Chasing Liberty. Beiden ook goede acteurs overigens, ik let heus niet alleen op uiterlijk, haha. Uiteraard was ook acteur Benedict Cumberbatch te zien op die foto, een acteur die ik al briljant achtte, maar na het zien van The Imitation Game helemaal.

De hemel ingeprezen

De film werd in Amerika al de hemel ingeprezen, maar daar trek ik mij meestal niet zoveel van aan. Dat een film door critici zo goed wordt aangeschreven betekent niet automatisch dat ik een film ook zo briljant zal vinden. Maar na het kijken van The Imitation Game kan ik niet anders dan hun uitspraken en de vele nominaties en gewonnen prijzen beamen; de film is echt briljant.

Benedict Cumberbatch speelt de rol van zijn leven en de film zit briljant in elkaar (sorry als jullie het woord briljant straks niet meer kunnen uitstaan, maar ik heb echt geen ander woord om het te omschrijven, haha).

Een biografie

The Imitation Game speelt zich af in drie verschillende perioden; de jeugd van Alan Turing, tijdens de tweede wereldoorlog en tien jaar daarna. Turing is erg slim en autistisch waardoor hij al gauw het mikpunt van pesterijen is. Zijn enige vriend is Christopher, en Christopher is degene die Alan Turing voor het eerst in aanraking laat komen met cryptografie. Iets wat hem veel heeft geholpen en zeker van pas kwam tijdens de tweede wereldoorlog.

Turing heeft het niet makkelijk. Het feit dat hij bovenmenselijk slim en autistisch is zorgt ervoor dat hij niet erg sociaal is; hij werkt dan ook liever alleen. Daarnaast is hij ook nog eens homoseksueel, iets dat destijds een strafbaar feit was. Maar om Enigma te kraken moet hij samenwerken. Alles wordt echt prachtig in beeld gebracht en Benedict Cumberbatch houdt je aan de buis gekluisterd met deze fantastische vertolking van Alan Turing.

Toen de film eindigde besefte ik dat de film gebaseerd is op echte gebeurtenissen. Ik vind het dan altijd wel interessant om te kijken of de film ook echt klopt. Op IMDB kun je altijd een lijst met fouten vinden en dat vond ik best interessant, maar het feit dat niet alles klopte maakt de film niet minder briljant.

Cumberbatch heeft aangegeven dat hij bij één van de laatste scènes van de film instortte en niet kon stoppen met huilen omdat zijn personage hem ontzettend dierbaar was geworden en hem liet denken over hoe zijn personage had geleden en het effect dat dat op hem heeft gehad. Wat hij voelde als acteur dat voelde ik als kijker ook; ik ben ontzettend met hem mee gaan leven.

Een film die je gezien moet hebben

De acteurs zijn allen fantastisch en ook Kiera Knightley houdt haar hoofd prima boven water in een cast die voornamelijk uit geweldige mannelijke acteurs bestaat. The Imitation Game hielt mij van begin tot eind in zijn greep mede door de fantastische acteerprestaties van Benedict Cumberbatch, de geweldige ondersteuning van de rest van de cast, het uitermate goed geschreven script en de manier waarop het verhaal in beeld is gebracht. The Imitation Game is echt… briljant!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Hoewel ik geen groot fan ben geworden van de film (ik kreeg namelijk de indruk dat deze film megaveel fans heeft) heb ik wel genoten van de film. Voor een film die al twintig jaar oud is zijn de special effects vrij goed en ook over het acteerwerk heb ik niks te klagen. De film bleek eerlijk gezegd leuker dan ik had verwacht, maar ik wist dan eigenlijk ook niet wat ik moest verwachten, haha. Wel weet ik dat ik geen aliens had verwacht, maar ik had de synopsis dan ook niet gelezen en de trailer niet gezien.

Van een film uit 2016 had ik eerlijk gezegd betere special effect verwacht. Ik had het er met mijn vriend over en volgens mij waren de special effects/CGI uit de film in 1996 zelfs beter, haha. Al zaten er ook stukken in die het tegendeel bewezen, maar als je soms zo duidelijk kunt zien dat het green screen is, dan is dat jammer. Het voelt eerlijk gezegd als een vervolg dat er niet perse had hoeven komen, en ze zinspelen zelfs op een derde film in de franchise.

Het is een vermakelijke film, maar ook niet meer dan dat. Het is vergelijkbaar met het eerste deel qua verhaallijn, al vond ik hem in deel één alsnog beter. Deel één was wat dat betreft, ondanks het onderwerp, een stuk geloofwaardiger. Persoonlijk vraag ik mij ook af wat de échte fans van het eerste uur van dit vervolg (ik heb telkens de neiging om remake te typen) van deze film vinden. Ik kan mij niet voorstellen dat dit is waar ze op zaten te wachten. Mijn favoriete personage in dit deel? Judd Hirsch, die toch wel voor een leuke komische noot zorgt.

Ik mis de magie

Zoals ik ook al zei in mijn recensie van Angels & Demons, miste ik ook hier een beetje de magie van het eerste deel. Het eerste deel was in vele opzichten leuk, alleen die Franse dame vond ik irritant. Het lijkt ook wel dat de films met de film gewelddadiger en bloederiger worden. En helaas, ook minder realistisch. Natuurlijk zijn alle drie de films geen waargebeurde verhalen, maar The Da Vinci Code bleef nog dicht bij dingen die op een manier wel echt zouden kunnen gebeuren. Dit vond ik bij Angels & Demons al minder waarschijnlijk en bij Inferno, dankzij het begin, helemaal.

Bombastischer

De film begint ook met, zo lijkt het, waanbeelden. Allemaal heel creepy en apart. Ik kreeg het gevoel dat ze de film bombastischer en meer Hollywood wilden maken. En dat hoefde wat mij betreft niet. Dit vind ik dan ook jammer en hierdoor duurde het wat langer voordat ik echt in de film zat. Wat ook niet meehielp was dat wij een jong stelletje naast ons hadden zitten dat hardop gezellig aan het kletsen was. Ik snapte niet wat ze in de bioscoop deden, want dit zijn niet bepaald films die je met een half oog kunt kijken. Je krijgt altijd zoveel informatie en weetjes dat je goed op moet blijven letten. Gelukkig kreeg ik alles prima mee en heeft de film daar niks mee te maken, maar ik irriteerde mij mateloos aan hen.

Spannend

Inferno werd naarmate gelukkig beter te versmaden en is uiteindelijk nog een hele spannende film geworden. Toch weet het net als Angels & Demons voor mij niet boven het eerste deel uit te stijgen. De film is enorm spannend en weet je mee te slepen, maar wederom zijn de puzzels wat minder indrukwekkend en heb ik ook het idee dat minder op de materie wordt ingegaan. Er zitten wel interessante plottwists in die het verhaal sterker maken. Inferno is een goede commerciële film, maar qua setting heb ik liever The Da Vinci Code en Angels & Demons. Wat ik wel leuk vind is dat ik heb geleerd waar het woord quarantaine vandaan komt.

Conclusie

Inferno is geen slechte film, maar het is ook niet één waarvoor ik je verplicht naar de bioscoop te gaan. Het is een prima thuis-bankhang-film. De films lijken steeds grootster te moeten worden, met meer bloedvergiet en meer actie. Persoonlijk vind ik dat deze films dat niet nodig hebben. De rust van de eerste film was juist fijn. Het acteerwerk vind ik dan wel weer prima en ik hou van de mooie steden die gefilmd worden. Al met al een leuke, maar niet een geweldige film.

Ik had al zoveel recensies gelezen over hoe goed deze film was dat ik zelf ook enthousiast werd om deze film te gaan kijken. Hoewel ik Inside Out uiteindelijk geen hoogstandje vind, is de film wel vermakelijk en denk ik dat kinderen op deze manier veel leren over emoties. Het concept vind ik erg sterk uitgewerkt en stiekem ben ik nu ook wel nieuwsgierig naar die poppetjes in mijn hoofd.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Helemaal in mijn straatje

Mijn interesse voor de film Instant Family werd aangewakkerd door een trailer die automatisch begon af te spelen op Facebook. Weliswaar zonder geluid – zo irritant als die filmpjes plotseling met geluid beginnen af te spelen! – maar ik zag direct dat het een leuke komische film zou zijn die helemaal in mijn straatje ligt. Natuurlijk zegt een trailer niet veel. Vaak genoeg ben ik op het verkeerde been gezet. Of bleken alle leuke stukjes al voorbij te zijn gekomen waardoor er niks overbleef voor de film zelf. Uiteraard heb ik de film hoe dan ook gekeken, en vandaag vertel ik je wat ik ervan vond.

Instant Family

Instant Family draait om Pete en Ellie. Pete en Ellie zijn zogenaamde Fixer Uppers. Ze kopen een woning, knappen het op, en verkopen het weer. Ze besluiten pleegouders te worden van drie problematische kinderen. Je hebt Lizzy, degene die altijd voor haar broertje en zusje heeft moeten zorgen. Juan is de middelste, en heeft bijster weinig verstand meegekregen. En tot slot heb je Lita, de schattige jongste die in een monster kan veranderen.

Voor de hele familie

Persoonlijk had ik eigenlijk meer weerstand van de kinderen verwacht, en veel meer uit de hand gelopen gebeurtenissen. Maar misschien is het juist beter dat ze het hebben ingeperkt tot dit. Hierdoor is Instant Family niet ‘gewoon’ en komediefilm, maar een film voor de hele familie (let op, wel 9+) met een mooie boodschap. Regelmatig heb ik enorm moeten lachen door de chaos waarin de familie belandt, maar heb ik ook vaak meegeleefd met de personages.

Pleegouderschap

De film kaart ook de problemen met het pleegouderschap en pleegkinderen aan. Er zijn teveel pleegkinderen en te weinig pleegouders. Kinderen hoppen van het ene pleeggezin naar het andere en ervaren geen vastigheid, geen ritme, geen thuisbasis. Daarnaast blijven oudere kinderen vaak in het systeem zitten omdat jongere kinderen ‘meer gewild’ zijn. In Instant Family wordt natuurlijk wel op humor ingespeeld – ook regelmatig met clichés, al is dat niet heel erg -, maar de boodschap komt zeker over.

Conclusie

Instant Family is een heerlijke familiefilm waarbij je zowel keihard kunt lachen als enorm kunt meeleven. De film moet je uiteraard met een knipoog bekijken – immers het is een komediefilm – maar de komedie is niet zo over-de-top dat Instant Family wel relatief geloofwaardig blijft. Hierdoor komt de boodschap over het pleegsysteem duidelijk over en hebben we niet alleen genoten van de film, maar ook nog wat geleerd.

Een avondje feelgood

The Intern is een film waar ik ver van te voren al naar uitkeek. De setting was aantrekkelijk – ik hou namelijk wel van dat soort films -, het bevat twee goede acteurs (De Niro en Hathaway) en het zou ook nog eens een luchtige komedie moeten zijn. Dan kan er maar weinig mis gaan toch? Tijd voor een avondje feelgood!

Het lieve-oude-man gevoel

The Intern is niet de beste film ooit, maar dat hoeft ook niet. Het doet wat het belooft en het is een echte feelgood film waar je je prima een avond mee kunt vermaken. Robert De Niro weet zijn charisma over te brengen naar de kijker waardoor je direct het wat-een-lieve-oude-man gevoel krijgt en hem alle geluk van de wereld gunt. De manier waarop hij met de jongere medewerkers en stagiaires omgaat zorgt voor leuke momenten en al gauw wordt hij een soort opa van de zaak. Dit samenspel levert overigens ook een aantal zeer hilarische scènes op, waaronder één over een bepaalde mailtje.

Een diepere laag

Maar het is niet alleen maar zonnestralen en maneschijn, er zit ook een diepere laag in deze film. Bijvoorbeeld over relaties en feminisme in het bedrijfsleven. Maak je geen zorgen, het wordt geen zware film, maar het zorgt wel voor een extra laag in de film. Dit levert overigens ook mooie scènes op met de personages Jules en Ben en het is mooi om te zien hoe hun band sterker wordt. Sommige zaken zijn ook zo realistisch neergezet dat ikzelf ook ging nadenken over bepaalde situaties.

Acteurs in hun element

De acteurs zijn helemaal in hun element in deze film en hebben een goede chemie wat bijdraagt aan het gevoel dat je overhoudt aan de film. Misschien dat de film uiteindelijk nog wel ietsje ingekort had kunnen worden, omdat het hier en dan net iets te gerekt voelt, maar dat doet niet af aan het feelgood gevoel.

Conclusie

Als je even een avond wilt genieten van een heerlijke feelgood film dan zit je gebakken bij The Intern. De zeer likeable personages zorgen ervoor dat je direct met ze mee gaat leven en ze worden goed neergezet door de acteurs. Ik heb gelachen, en voelde soms ook een emotioneel traantje opkomen. Hoewel een tikkeltje aan de lange kant, heb ik mij prima vermaakt met The Intern.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Ik moest overgehaald worden

Eigenlijk trok deze film mij niet echt, maar waar dat precies aan lag weet ik eigenlijk ook niet. Waarschijnlijk omdat ik helemaal niet zoveel heb met de ruimte. Hierdoor verwachtte ik dat het een saaie wetenschappelijke film zou worden. Inmiddels heb ik Interstellar toch gekeken. Al was het alleen maar omdat mijn vriend al weken elke keer dat we een film zouden kijken voorstelde Interstellar te gaan kijken en ik dat telkens afwees. Het is wel een film waar je even voor moet gaan zitten; hij duurt maar liefst drie uren!

Ook in het begin twijfelde ik nog even over de film, want het verhaal pakte mij niet direct. Maar het is het waard om door te zetten, want al snel wordt het interessanter. Vooral wanneer we de ruimte ingaan begint het verhaal voor mij pas echt te lopen. En op het einde van de film blijkt het begin van de film ook nut gehad te hebben ondanks dat het mij daar niet direct pakte.

Interessanter dan ik dacht

Ondanks dat de film voor mij niet pakkend begon en drie uren duurt, voelt het niet als drie lange uren. De zoektocht naar een planeet waar de mensheid naar verplaatst zou kunnen worden is interessanter dan ik dacht. Doordat het op een gegeven moment erg spannend wordt – dankzij interessante plottwists, en dat bijvoorbeeld een uur op de ene planeet staat voor 23 jaar op een andere planeet – wordt je aandacht goed bij de film gehouden. Het blijft interessant en de tijd vliegt – letterlijk – voorbij.

Acteerprestaties

Persoonlijk ben ik geen groot fan van Matthew McConaughey. Zijn accent leidt mij soms teveel af en wanneer hij boos wordt vind ik hem daardoor minder geloofwaardig. Jessica Chastain daarentegen vind ik erg sterk in deze film. Toen ik zag dat één van de gebroeders Affleck ten tonele kwam wist ik ook dat Matt Damon waarschijnlijk niet achter zou blijven, en ja hoor! Matt Damon speelt ook een rolletje in deze film. Uiteraard acteert hij weer prima; waar ik hem normaal heel leuk vind, vond ik hem in deze film maar een zak. En zoals ik altijd zeg: als je mij in verschillende films met verschillende rollen weet te overtuigen dan ben je voor mij een geslaagd acteur. O ja, Anne Hathaway speelt ook een rol in deze film, maar ze heeft betere rollen gehad.

(On)geloofwaardigheid

Ook wordt in de film gebruik gemaakt van een robot. Hoewel deze soms best grappig kan zijn leverde dit voor mij wel wat ongeloofwaardigheid op in een film die verder best geloofwaardig overkomt. Ondanks dat er genoeg dingen (zoals wormgaten en leven op een andere planeet) in de film zitten die (nog) niet wetenschappelijk bevestigd zijn. Wat de film interessanter maakt is het feit dat je de film deels vanuit de ruimte en deel vanaf de aarde beleeft.

Conclusie

Interstellar is een film die mij in eerste instantie niet trok en waar ik uiteindelijk ook echt even in moest komen. Maar welke wel resulteerde in een film die mijn interesse wist te pakken en vast te houden. Hoewel ik niet honderd procent onder de indruk was van Matthew McConaughey, was ik wel onder de indruk van Jessica Chastain. Interstellar heeft interessante plottwists die ervoor zorgen dat je blijft kijken en de drie(!) uren vliegen voorbij.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Netflix and Romance

Ik kon niet om Isn’t It Romantic heen. Allereerst werd de film groots geadverteerd via Netflix. Ik werd nieuwsgierig en zette de film vast op mijn lijstje. Een paar dagen later appte mijn collega om te vertellen dat ze deze film net had gekeken en dat het een leuke film is. Op mijn vrije dag besloot ik op play te klikken en eens te gaan kijken wat ik ervan vind.

Isn’t It Romantic

Isn’t It Romantic draait om Natalie (Rebel Wilson). Ze is opgegroeid met een moeder die haar altijd wijs maakte dat zij nooit een Pretty Woman zou kunnen zijn. Mensen zoals zij krijgen nóóit wat ze laten zien in romantische komedies. Zodoende is zij romantische komedies gaan haten. Maar wanneer ze bewusteloos raakt na een beroving komt ze, tot haar afschuw, zelf opeens in een romantische komedie terecht. Alles is anders, op één ding na. Zou ze meer open kunnen gaan staan voor liefde?

Sterrencast

De film bevat een enorme sterrencast, zowel in hoofdrol als in bijrollen. Vooral de tv-serie liefhebbers zullen vele bijrol acteurs herkennen. Bijvoorbeeld Priyanka Chopra (Quantico) en Tom Ellis (Lucifer). Maar ik wist ook niet dat Liam Hemsworth één van Rebel Wilsons tegenspelers zou zijn in deze film. Dit maakte, dat ik bij elke keer dat er weer een bekend gezicht voorbij kwam, ik een kreetje slaakte: “Wat leuk!” of “Die ken ik!” Het zou overigens niet verrassend moeten zijn dat Adam Devine ook een hoofdrol speelt in deze film met Rebel Wilson. Zelf had ik het eigenlijk wel een beetje gehad met Rebel Wilson (altijd maar dezelfde soort rollen), en in het begin van de film vond ik het hierdoor moeilijk haar serieus te nemen. Maar uiteindelijk wist ze te beklijven. Mede dankzij de leuke twist in deze film.

Clichés

Isn’t It Romantic drijft de spot met romantische komedies, maar is er tegelijkertijd zelf ook één. Verwacht dus zeker dat álle romcom clichés voorbijkomen. Van plotselinge voice-overs tot groepen die opeens een complete choreografie kennen, tot de gay sidekick die zomaar overal opduikt. Maar mét de droge humor van de nuchtere Natalie. Natuurlijk weet je net als bij elke romantische komedie al wel hoe het ongeveer gaat aflopen. Het wordt op een gegeven moment zelfs gezegd door de gay sidekick: “Mijn god, wie had dat ooit aan kunnen zien komen? Behalve, iedereen, al de hele tijd!” Juist dit soort opmerkingen vond ik geweldig omdat ze op een leuke manier de spot drijven met alle clichés.

Conclusie

Isn’t It Romantic is misschien niet de allerbeste romantische komedie die ik ooit heb gezien. Maar het is wel één met een ontzettend leuke twist waar je je anderhalf uur heerlijk mee kunt vermaken. Het is heerlijk om te zien hoe één van mijn favoriete filmgenres op de hak genomen wordt. Op een positieve manier uiteraard. Net als in elke romantische komedie maakt ook Natalie een ontwikkeling door met uiteindelijk hét moment dat ze tot een bepaald inzicht komt. Welk inzicht dat is? Doe een gokje, of kijk gewoon lekker de film.

Met de leesclub op pad

Het boek Nooit Meer (It Ends with Us) lazen we een aantal jaren geleden met mijn leesclub. Unaniem waren we het erover eens dat het een fantastisch en sterk geschreven boek is. Extra leuk was dat mijn leesclub op dat moment één jaar bestond, en de Nederlandse uitgever van het boek aanwezig was om nog wat leuke feiten met ons te delen en in gesprek te gaan over het verhaal. Het kon dan ook niet anders dan dat we als leesclub tezamen de film zouden gaan kijken. Zodoende hielden we op 9 augustus 2024 op drie plekken na een volledige rij bezet in de bioscoop. Wat ik van de film vond vertel ik je vandaag.

It Ends with Us

Blake Lively speelt Lily Bloom; een volwassen vrouw die in Boston een bloemenwinkel opent. Ze ontmoet daar Ryle Kincaid, een neurochirurg die direct voor haar valt. Terwijl we in het heden zien hoe hun relatie ontvouwt, zien we in het verleden hoe Lily verliefd werd op een dakloze jongen. Atlas. Terwijl haar relatie met Ryle scheuren begint te vertonen en begint te lijken op de slechte relatie die haar moeder met haar vader had, komt ze Atlas weer tegen. Zal ze net als haar moeder eindigen, of zal ze voor zichzelf op kunnen komen?

Verliefd

Net als in het boek werd ik in It Ends with Us samen met Lily verliefd op zowel Ryle als Atlas. Waar de film behoorlijk gepromoot wordt met het thema huiselijk geweld, was dit met het boek niet direct bekend. Dit maakte dat het boek nog veel harder binnenkwam. De acteurs weten echter te overtuigen en we hebben het zeker niet droog gehouden in de bioscoop. Op een gegeven moment hoorde je één iemand sniffen, waarna de rest dacht: o, gelukkig, ik ben niet de enige. Waarna je vervolgens de hele rij hoorde sniffen, haha. Zeker de scène op het einde in het ziekenhuis liet de tranen over mijn wangen stromen. Ik ben blij dat ze dat deel van het boek sowieso behouden hebben, want dit was in het boek ook al zo sterk.

Controversie

Jammer vond ik dat Ellen niet voorkwam in de film. Er was wel een kleine knipoog, maar als je het boek niet hebt gelezen, is het je misschien niet eens opgevallen. Ook vind ik het jammer dat er niet wat meer aandacht lag op Lily’s ouders en de impact die het had op Lily. Ik kan me niet exact herinneren hoe het in het boek ging, maar er missen enkele stukken die het verhaal net wat dieper zouden laten gaan.

Wat ik erg goed vond aan It Ends with Us, is de casting van de jonge Lily. Bizar hoeveel zij ook Blake Lively lijkt. Niet alleen qua uiterlijk, maar zelfs tot in de donkerheid van haar stem. Dat er zoveel controversie is rondom de film, en dan met name over wat er achter de schermen is gebeurd, vind ik jammer. Het thema is juist wat dit verhaal zo sterk maakt. Het is jammer dat dit overschaduwd wordt door alle commotie.

Eindoordeel

Het was natuurlijk al jaren geleden dat ik het boek heb gelezen. Bewust heb ik er ook voor gekozen om het boek van te voren niet te herlezen. Ik zou dan namelijk veel te veel letten op alles dat afwijkt van het boek. Hierdoor heb ik op en top kunnen genieten van de film. It Ends with Us is hartstikke sterk, dankzij de goede basis van het boek, het sterke thema, en sterke acteurs. Vergeet je zakdoekjes niet, want die ga je geheid nodig hebben. En als je het boek nog niet gelezen hebt; ook die is zeker de moeite waard.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog in 2018. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

It’s Complicated

Hebben jullie ook wel eens dat jullie bang zijn om een film te kijken? Zo hoef ik bijvoorbeeld bij voorkeur geen film te zien waarin mensen van mijn ouders’ leeftijd de hele tijd seks hebben. Want daar wil je gewoon niet over nadenken. En hoewel dat exact het beeld was dat ik had bij It’s Complicated, versterkt door de poster, heb ik de film er na járen toch eindelijk eens voorgezet. Nu is het tijd om te beoordelen of het een film is waar je een trauma aan overhoudt, of dat de film stiekem toch wel leuk blijkt te zijn.

Vermakelijke film

Laat ik jullie maar niet al te lang in spanning houden: ik vond de film hartstikke leuk en helemaal niet vervelend. It’s Complicated valt in de categorie romantische komedies. Hier en daar is het voorspelbaar, maar dat is bij dit soort films niet erg, en je kunt ook nog eens lekker lachen. It’s Complicated is een fijne en vermakelijke film wanneer je zin hebt in iets dat niet zo ingewikkeld is (see what I did there?).

Komische acteurs

Wat ik zo fijn vind aan It’s Complicated is dat ik lekker kon lachen. Alle personages werken daar op zich wel aan mee, maar ik vond vooral John Krasinski het erg leuk doen als de schoonzoon. Als enige van de jongere acteurs in de film maakte hij echt indruk. Met name zijn stukje in een hotel vond ik werkelijk hilarisch. Maar goed, de film bevat zoveel acteurs die komisch kunnen zijn, dat kon gewoon niet misgaan.

De film is trouwens niet alleen maar komisch hoor, maar het is wel wat de film zo leuk maakt. Ook is het leuk om Steve Martin weer eens voorbij te zien komen, want hem zie je voor mijn gevoel nergens meer. Maar mocht je zijn humor meestal niet kunnen waarderen, wees dan gerustgesteld; hij speelt hier namelijk een veel kalmere rol.

Conclusie

Ik was bang dat ik met deze film een trauma op zou lopen gezien het in It’s Complicated gaat om de (gescheiden) ouders die een soort van Friends with Benefits worden. Gelukkig viel het allemaal reuze mee, en vond ik deze film erg leuk. Dus heb je zin in een lekkere luchtige en komische romcom, dan zit je zeker goed met It’s Complicated. Zet je gedachten op nul, kruip met een kop warme thee onder je warme dekentje en lach je avond vol met It’s Complicated.