Meningen

Ladiesnight

Vorige week bezocht ik samen met mijn moeder de Ladiesnight in onze plaatselijke bioscoop. Aan de ene kant wilde ik eerst niet gaan omdat het een Nederlandstalige film was, en die bezoek ik toch nog altijd een beetje met het vooroordeel dat Nederlandse films niet zo goed zijn. En misschien vind ik het ook wel wat saai dat vaak toch dezelfde acteurs in al die films zitten. Maar ik had een trailer gezien en stiekem trok de film mij toch wel, dus hadden mijn moeder en ik weer even een gezellig avondje uit. Of we ook van de film genoten hebben?

Openingsscène

De openingsscène van de film was uiteraard grappig bedoeld, maar ten opzichte van een voor de rest – op een aantal dingetjes na – redelijk realistische film viel deze een beetje uit de toon. Oké, nu ik er over nadenk zijn er veel meer dingen die eigenlijk onrealistisch zijn, maar die scène was voor mij niet zo pakkend als hij had moeten zijn. Hoewel ik het verder nogal raar vond gaan in het bedrijfsleven in Ja, ik wil (kan een baas zich echt zo gedragen als de baas van Roos?), moet ik wel zeggen dat ik met deze twee dingen ook wel de enige echte minpunten van de film heb besproken. Valt mee toch?

Opvallend: Martijn Lakemeier

Wat mij opviel zijn de acteerkunsten van acteur Martijn Lakemeier in de rol van Daan. Hij was direct erg likable en ik leefde helemaal met zijn personage mee. Hij was erg overtuigend en liet mij echt denken dat hij altijd zo vrolijk en optimistisch is. Een genot om naar te kijken, hij steelt de show. Voor iedereen een Daan graag.

Andere sterke acteurs

Ook Elise Schaap was voor mij nog nieuw – maar wat wil je ook, ik kijk zelden Nederlandse films en verder alleen de tv-serie Divorce. Hierdoor kende ik Jeroen Spitzenberger die de rol van Pieter speelt al wel. Maar terug naar Elise Schaap; ze is perfect in deze komische rol en heeft een goede chemie met Martijn Lakemeier. Maar de film is niet alleen komisch, het kaart ook nog even het thema transgender aan op een manier die ik erg goed vond. Vooral ook de speech die door het personage van Thomas Cammaert wordt gegeven vond ik erg sterk.

Kwaliteit Nederlandse films

De kwaliteit van Nederlandse films is de laatste jaren zeker wel verbeterd, alsook de acteerkwaliteiten van de acteurs, en ik heb enorm genoten van Ja, ik wil. Heel stiekem durf ik zelfs wel toe te geven dat ik hem leuk genoeg vond om hem over een paar maanden nogmaals te kijken. Erg leuk ook vind ik dat ze moeite hebben gedaan de link tussen Elises werk en de serie Friends in de film te verwerken.

Conclusie

Ja, ik wil is een heerlijke romantische komedie, vol met clichés maar dat maakt helemaal niet uit. De ideale film om even samen met je vriendinnen of je moeder te kijken als je zin hebt in een romantische en komische film tegelijk. Een lekkere romcom dus. Wist je trouwens al dat Ja, ik wil de best bezochte Nederlandse ‘Ladiesnight’ van dit jaar is?

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Geloofwaardigheid…

Laten we maar meteen vaststellen dat je deze film niet moet kijken voor de geloofwaardigheid. Sowieso vind ik het nummer waar ze viral mee gaat eerlijk gezegd helemaal niet zo geweldig. Maar dat is nog niet het ergst eigenlijk, haha. Jammer vind ik dat ze op een gegeven moment ook aan het jammen zijn op het strand en het té duidelijk is dat ze playbacken.

Animatieserie

Jem and the Holograms blijkt overigens gebaseerd te zijn op de gelijknamige animatieserie uit de jaren 80. Naar wat ik echter heb gelezen over die serie lijkt de film er van geen kanten op. Het heeft elementen van de tv-serie, maar volgt een heel ander verhaal en zelfs de personen zijn aangepast. Het acteerwerk is oké, al zijn we van iedereen beter gewend. Ik ergerde mij echter dood aan het personage van Juliette Lewis. Het feit dat het gewoon een overdreven personage is, maar hoe dat versterkt wordt met hoe zij haar neerzet.

Vermakelijk

Uiteindelijk is het wel een vermakelijke film, zolang je er niet al te hoge verwachtingen van hebt. De muziek – op dat nummer waar ze viral mee gaat – is best catchy. Het verhaal is vergezocht, zeker zodra het robotje in beeld komt, maar wel leuk genoeg. Daarnaast oogt de film wel mooi en professioneel, dus is het wel leuk om naar te kijken. Al vond ik de Youtube filmpjes die tussendoor komen dan weer wat van die professionaliteit afhalen.

Conclusie

Jem and the Hologram is leuk voor een keertje zolang je niet te hoge verwachtingen hebt vooraf. Het verhaal is wat vergezocht, het acteerwerk hier en daar wat overdreven – door de één meer dan de ander -, en ook vond ik de onprofessionele filmpjes tussendoor niet echt passen. Maar alles trekt genoeg om de film met plezier uit te kijken. Jammer vind ik echter dat ze niet wat dieper het verhaal in zijn gegaan. Hoewel de midcredit scène duidelijk hint op een vervolg, denk ik niet dat die er gaat komen.

Ik verwachte echt een fantastische film, maar dat viel toch behoorlijk tegen… De reden dat ik hoge verwachtingen had was omdat Jennifer Lawrence erin speelt, samen met Bradley Cooper en Robert De Niro. De omschrijving van de film was kort maar krachtig op IMDB en na het lezen daarvan had ik nog altijd geen flauw idee waar de film over zou gaan. Het blijkt dus te gaan om de ontdekking van een dweil – blijkbaar een hele beroemde dweil – en daarover is dus een film gemaakt. Joy (Lawrence) is namelijk de bedenker ervan. Maar deze film… nee, die was het niet voor mij. Sowieso snapte ik helemaal niks van het begin, het was allemaal erg verwarrend en ik vroeg me echt af waar dit heen moest gaan. Ik heb nog getwijfeld de film niet uit te kijken. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan, en de film werd later – gelukkig! – nog een beetje beter, interessanter en begrijpelijker. Maar al met al denk ik niet dat je iets mist als je Joy niet kijkt.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Kom maar op

Na het fantastische Jumanji: Welcome to the Jungle, wilde ik ook Jumanji The Next Level in de bioscoop zien. Bij het eerste deel heb ik zo hard gelachen en heeft de film mij enorm verrast. Nou is het natuurlijk altijd spannend. Weten ze het succes van het eerste deel te evenaren, of gaan ze gigantisch de mist in?

The Next Level

In Jumanji The Next Level zit Spencer niet goed in zijn vel, en besluit opnieuw het spel in te stappen. Hij wil graag het gevoel terug dat hij had als zijn avatar Dr. Smolder Bravestone. Zijn vrienden gaan hem achterna, maar dit loopt niet helemaal zoals zou moeten. Per ongeluk komt ook opa Eddie en zijn vriend Milo in het spel terecht. Opnieuw moeten ze meerdere levels zien te doorstaan om zo een opdracht te voltooien en weer uit de game te komen.

Fantastisch geacteerd

Door een leuke twist binnen de avatars heb ik echt enorm genoten. Hierdoor komt vooral Kevin Hart goed uit de verf. Normaal gesproken ben ik niet zo fan van hem als acteur, maar tijdens het eerste driekwart van Jumanji The Next Level sprong hij er voor mij het meest uit. Tijdens het laatste kwart van de film was ik weer enorm fan van het personage van Jack Black. Dit heeft alles te maken met de personen die zij op dat moment fantastisch neerzetten.

Haalt het hetzelfde niveau?

Regelmatig lach ik weer in een deuk. De tweede helft nog meer dan de eerste helft. De door de acteurs goed neergezette personages zijn hierbij erg belangrijk. Wel moet ik zeggen dat ik in het begin twijfelde of Jumanji The Next Level hetzelfde niveau zou gaan halen als het eerste deel. De film kwam voor mijn gevoel wat minder lekker op gang, door een misschien iets te lange introductie. Gelukkig was de film vanaf het moment dat ze weer in Jumanji terecht zijn gekomen weer lachen als vanouds.

Conclusie

Heb je genoten van het eerste deel van Jumanji? Dan zal je ongetwijfeld ook genieten van Jumanji The Next Level De opzet is hetzelfde; maar dankzij enkele leuke twists, voornamelijk op het gebied van de avatars, is de film toch net een beetje anders dan het eerste deel. De acteurs doen het weer hartstikke leuk en degenen die de avatars spelen, spelen geloofwaardig diens personages. Vooral Kevin Hart is erg overtuigend. Ik heb er weer van genoten!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Jumanji: Welcome to the Jungle

Tijdens een bezoekje aan de bioscoop zag ik een trailer van Jumanji: Welcome to the Jungle. Hoewel ik de gelijknamige film uit 1995 ongetwijfeld wel eens heb gezien, kon ik mij er niks meer van herinneren. Toen ik echter de trailer bekeek voor deze nieuwe Jumanji-film schaterde ik van het lachen. Eén ding was zeker: deze film wilde ik zien! Ik moest alleen nog mijn vriend overhalen, want dat ging iets moeizamer.

Vervolg of remake?

Of het nou een soort vervolg of een remake zou zijn wist ik eigenlijk niet. Het viel mij tijdens het kijken van de film echter op dat verwezen werd naar een persoon: Alan Parrish. Ik ging ervan uit dat dit een verwijzing was, en dit bleek het ook te zijn. Er werd verwezen naar het personage van Robin Williams uit de Jumanji film van 1995. Na nog wat onderzoek kwam ik erachter dat Jumanji: Welcome to the Jungle wordt gerekend als vervolg. Maar je hoeft Jumanji niet gezien te hebben om deze film te snappen.

Volwassenen als tieners

De tieners in de film worden dus uiteindelijk in het spel gezogen en belichamen de personages die ze hebben gekozen in het spel. Dít is werkelijk geniaal gedaan. Echt. Het levert zoveel grappige situaties op. Maar deze situaties waren lang niet zo grappig geweest, als de volwassen acteurs deze tieners niet zo goed hadden kunnen spelen. Jack Black is hier vooral een uitblinker in. Hij speelt de rol van populair tienermeisje werkelijk fantastisch. Hierna vind ik Karen Gillan als nerd in het lichaam van een stoere babe ook heel sterk, maar ook Dwayne doet het niet slecht als nerd in het lichaam van, naja, The Rock. Kevin Hart speelt de rol van stoere football speler iets minder sterk, maar levert wel alsnog hilarische scènes op.

Als een game

Wat ik ook echt leuk vind, is hoe Jumanji echt omarmt wordt als spel. Ze worden niet een spel ingezogen waarna de film gewoon een avonturenfilm wordt, maar het speelt zich echt af als een spel. Ze hebben sterkten en zwakten, levens die ze kwijt kunnen raken. Ik vind het heel goed in elkaar gezet. Er is ook genoeg ruimte voor karakterontwikkeling. Elk personage krijgt de kwaliteiten en zwakten van een persoon waar hij of zij echt wat van kan leren. Het verhaal zit mijn inziens goed in elkaar en maakte de film mooi rond.

Conclusie

Jumanji: Welcome to the Jungle is een leuke avonturenfilm met een lekkere dosis humor. Zeker geschikt voor een leuke familieavond, of gewoon samen met een vriend(in) of partner. De film zit goed in elkaar en omarmt het zijn van een game. Maar de film was lang zo leuk niet geweest, als de acteurs hun personages niet zo goed hadden neergezet. Ze omarmen echt het zijn van een tiener, en dit levert fantastische humoristische scènes op.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

The Jungle Book

The Jungle Book, wie kent het verhaal niet? The Jungle Book noem je in één adem met tekenfilms als The Lion King, Belle en het Beest, De Kleine Zeemeermin, Tarzan en meer. Steeds meer van deze Disney tekenfilms krijgen een verfilming met echte mensen. Na Cinderella en The Legend of Tarzan, waar ik in beide gevallen niet heel vrolijk van werd, was ik sceptisch tegenover The Jungle Book. Maar al binnen een jaar na de release in de bioscopen is de film al te vinden op Netflix, en besloot ik mij eraan te wagen.

Betoverend

Waar live-action films meestal remakes of reboots van tekenfilms zijn met echte mensen, bestaat de cast van The Jungle Book natuurlijk voornamelijk uit geanimeerde dieren. Maar dat is meteen ook iets waardoor ik deze film heel erg sterk vond. Het ziet er allemaal prachtig uit! Alle dieren en de omgeving zijn ontzettend realistisch, en wanneer de enige real life acteur in beeld is met de dieren geloof je bijna dat het echt is. Kortom: The Jungle Book is betoverend.

Hij draagt de film

Ook wil ik credits geven aan Neel Sethi, die de rol van Mowgli op zich heeft genomen. Een jongetje nog, geboren in 2003. Maar hij draagt de film. Fantastisch! Het is een aandoenlijke jongen waarmee je gaat meeleven en je gelooft het wanneer hij praat tegen een wolfje, Baloo of Bagheera. De samenwerking van alle elementen, geanimeerd of menselijk, zorgt voor een film waar je vol verwondering naar kijkt.

Van kind naar volwassene

De film bevat de vele bekende personages zoals Baloo, Bagheera en zelfs Kaa. Voor mij kloppen de stemmen, en ik vind het bijzonder hoe ze altijd iets van de acteur in de animatie weten te stoppen. Wel moest ik soms even wennen aan hoe ik dingen als kind zag en hoe ik ze nu zie. Baloo is eigenlijk best egoïstisch, maar zo zag ik dat als kind niet. En Kaa speelt een veel minder grote rol, maar toen ik klein was maakte die enge slang héél veel indruk op mij en is die mij duidelijk bijgebleven. Blij was ik met de toevoeging van authentieke dingen, zoals ook het berelied. Hoe vrolijk kun je worden van zoiets simpels?

Conclusie

Waar The Legend of Tarzan en Cinderella bij mij niet aan verwachtingen voldeden, oversteeg The Jungle Book mijn verwachtingen. De film is ontzettend geloofwaardig geanimeerd waardoor het geheel superstrak is, werkelijk een visueel prachtplaatje. De enige acteur die daadwerkelijk te zien is, is jong, maar weet de film bijzonder goed te dragen. Geen wonder dan ook dat ik de film in mijn top 10 films van 2016 heb opgenomen.

Mijn broertje had al aangegeven dat ik de film niet hoefde te zien in de bioscoop omdat hij zo slecht was dat hij eigenlijk weg had willen lopen. Dat leek me wat overdreven, maar maakte mij wel extra nieuwsgierig naar de film. Deze maand keek ik de film dan eindelijk en inderdaad, de film is niet echt goed. Het enige dat goed was waren de special effects (voor het grootste deel in elk geval). Ik miste voornamelijk de connectie tussen de twee hoofdpersonen (Kunis en Tatum), er was totaal geen chemie. Daarnaast liet ook het verhaal te wensen over en voelde het aan als één grote mislukking. Jammer, want ik had meer verwacht van een cast waar ook Eddie Redmayne onderdeel van uit maakt (hier vond ik hem helaas maar irritant).

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Jurassic Park heeft mij nooit getrokken om te gaan kijken, Jurassic World wel. Of dit nou aan Chris Pratt lag of het feit dat deze film minder oud is (of beide) durf ik niet 100% procent te garanderen, maar ik denk het wel. Uiteindelijk vond ik dit een leuke film, maar niet spectaculair. Al lette ik dankzij de recensie van Cinefille wel heel erg op het haar van Claire en hoe ze zo goed kon rennen op die hakken haha.

Ik heb gemixte gevoelens over deze film. Aan de ene kant vond ik het maar een rare film met overdreven/aparte humor, en aan de andere kant had het wel een hele belangrijke boodschap die ik erg sterk vond. Ik vond het een aparte combinatie, maar heb er geen spijt van de film gezien te hebben.

Justice League

De films in het DC universum hebben nogal veel shit over zich heen gehad de laatste jaren. Critici maaiden de films neer, en ook de filmbloggers waren vaak niet enthousiast. Vooral Batman v Superman: Dawn of Justice heeft het te verduren gehad, maar ook Suicide Squad werd niet bejubeld. Wonder Woman daarentegen kreeg betere reacties. Ikzelf vond eerder genoemde films hartstikke leuk. Je kunt dus wel zeggen dat ik misschien de uitzondering ben. Ikzelf keek dan ook met smart uit naar Justice League. Het probleem was dat ik geen tijd had om naar de bioscoop te gaan. En toen kwamen de negatieve recensies online… Inmiddels heb ik Justice League gezien.

Vol enthousiasme erin

Vol enthousiasme stapte ik de film in, al had ik de negatieve recensies wel in mijn achterhoofd (al zijn er ook wel enkele positieve). Helaas kan ik mij er dit keer ook in vinden. Wat een epische film had kunnen worden, zoals wel het geval is met de Avengers-films in het Marvel universum, is Justice League zeker geen topper te noemen. De andere films zal ik vast nog wel een keer kijken, maar ik twijfel of ik Justice League een tweede keer zal bekijken. Ik weet trouwens dat veel recensenten Batman v Superman slechter vonden dan Justice League; ik ben het daar grondig niet mee eens, haha.

Dat snorretje hè…

Een vaak genoemd dingetje was het digitaal wegwerken van de snor die Henry Cavill voor een andere film verplicht moest laten staan, maar de makers niet geschikt vonden voor Superman. Dit levert nogal rare beelden op van de mond van Henry Cavill. Het is gewoon echt lelijk en ik stoorde mij er ook echt aan. Maar eigenlijk special effects en het green screen gebruik in het algemeen zijn punten van aandacht. De special effects zijn bar en bar slecht te noemen in Justice League. Dit doet echt af aan het kijkplezier en de geloofwaardigheid. Er zitten best goede stukken in hoor, maar helaas meer slechte. De slechterik is ook zo slecht “gemaakt” dat het lijkt alsof je een video game aan het kijken bent. Überhaupt maakt hij eigenlijk ook geen indruk. Je vraagt je af of de schurk wel echt nut had in Justice League.

Nieuwe personages

Ook de introductie van Cyborg had duizend keer beter gekund. Ik zit minder goed in de DC wereld dan de MARVEL wereld en heb mij echt een groot deel van de film afgevraagd wie dit moest voorstellen. Heel Cyborg hadden ze trouwens wel uit de film mogen knippen. Ik denk dat ze er sowieso niet verstandig aan hebben gedaan zoveel nieuwe personages te introduceren, en allemaal een soort van origin story proberen te geven. Daar is de film veel te kort voor. Het scheelt dat ik al wat basiskennis heb van The Flash en Aquaman, maar zonder deze kennis zit je ongetwijfeld met een mond vol tanden (bevestigd door mijn vriend die eigenlijk alleen The Flash een beetje kent van de tv-serie).

Oké, een paar positieve dingetjes

Er zijn ook wel wat goede punten aan deze film hoor. Ik heb veel grappen gemaakt tijdens het kijken, maar ik vond hem nou ook weer niet zo verschrikkelijk. Mijn aandacht was continu present, en The Flash was een leuke toevoeging met zijn grapjes (ik had wel liever Grant Gustin in deze rol gezien). Al voelt hij soms wat misplaatst in deze film. De komische momenten in de film deden het goed en dan zie je toch dat dat wel echt een sterk punt is in de MARVEL films; misschien moeten ze daar bij DC toch wat vaker aandacht aan besteden. De mid-credits scène vond ik overigens ook een erg leuke toevoeging. Er is trouwens nog een tweede! Die mijn vriend en ik hebben gemist door de film te vroeg uit te zetten… Oeps!

Conclusie

Justice League weet zeker niet het niveau vast te houden dat het in mijn ogen had in voorgaande gereleasde films in het DC universum. Waar ik echt genoten heb van Batman v Superman, Suicide Squad en Wonder Woman (maar ook voorgangers zoals Man of Steel), was Justice League geen topper te noemen. De special effects en green screen momenten waren méér dan teleurstellend, en deden echt af aan de kwaliteit van de film. Waar ik normaal gesproken kan genieten van het kijken naar Henry Cavill, vond ik hem nu lachwekkend met die digitaal weggepoetste snor. Ook lukte het slecht om connectie te krijgen met de personages. Er zitten leuke momenten in de film, waaronder enkele met humor. En hier en daar wist de film wel te vermaken. Helaas wisten die scènes de film niet te redden. Ik ben geen groot fan van Jason Momoa en kijk nu eigenlijk wel een beetje tegen Aquaman op, welke in 2018 zijn release beleefd.

Overige pluspuntjes: liedjes zoals Everybody Knows en Come Together