Meningen

Deze film bevat best wat bekende namen voor mij en dat was ook de reden dat ik deze film ervoor zette. Ik had een gezellige vrienden film verwacht, maar About Alex blijkt toch wat zwaarder te zijn. – Had ik al gezegd dat ik vaker films kijk zonder de omschrijving te lezen of de trailer te zien? Ja de poster alleen vertelt niet altijd waar het over gaat, haha.

Het is een film die gaat over een jongeman die zelfmoord probeert te plegen. Zijn vrienden van vroeger/school komen vervolgens allemaal een weekend logeren. Ze hebben behoorlijk wat meegemaakt samen en werken allemaal diverse dingen uit in dat weekend. En dat gaat niet zonder horten of stoten. De dynamiek van de vriendengroep is interessant en de acteurs spelen zoals ik van ze gewend ben. Een prima film om eens te kijken en die stiekem wel wat met je doet door het zware onderwerp, maar zeker geen A-film.

Het begint met een man die gek is op een vrouw. Twee idioten eigenlijk. Hij heeft een vriend die vrijgezel is en koppelt hem vervolgens aan de beste vriendin en huisgenoot van zijn vriendin. Die vriend is uiteindelijk de hoofdpersoon in de film. Hij wordt stapelverliefd, maar er zijn allerlei complicaties en tussendoor best veel seks. Zij wil te snel en dat beangstigd hem. Ondertussen heb je die andere twee ook nog, die elkaar vrijwel altijd de hersens in willen slaan. Maar stiekem ook best wel veel van elkaar houden. Uiteindelijk vind ik het een iets minder geslaagde will they or won’t they film die toch ook hier en daar best wel komisch is.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Twee mysteries

Recent keek ik de film Agatha and the Truth of Murder. Waar meestal de boeken van Agatha Christie worden verfilmd, gaat de film dit keer over haarzelf. Het is echter wel puur fictie, geïnspireerd door twee feitelijke gebeurtenissen. Het eerste is de verdwijning van schrijfster Agatha Christie. In 1926 verdween zij van de aardbodem en het is nooit bekend geworden wat er in die elf dagen is gebeurd. Het andere mysterie dat door deze film is verweven is de moord in de trein van het petekind van Florence Nightingale: Florence Nightingale Short. Twee situaties die niks met elkaar te maken hebben, maar die tot één verhaal zijn verweven in deze film.

Agatha and the Truth of Murder

In Agatha and the Truth of Murder wordt Agatha Christie benaderd door de vriendin van Florence Nightingale Shore. In de tussenliggende jaren is Mabel onderzoek blijven doen naar de moord en de mogelijke moordenaar. Nu roept ze hulp in van de beroemde schrijfster. Agatha gaat akkoord en gaat samen met Mabel undercover. Onder valse voorwendselen haalt ze alle verdachten naar een landhuis. Maar terwijl ze de moord op Florence onderzoeken, volgt er nóg een moord!

Leuk bedacht

Wat een ontzettend leuk idee om twee grote onopgeloste mysteries samen te brengen in Agatha and the Truth of Murder en hier een compleet werk van fictie van te maken. De gehele film zou zo een verhaal uit één van Christies boeken kunnen zijn. Meerdere verdachten op één locatie, een moord en een detective die het tot op de bodem probeert uit te zoeken. Daarnaast wordt het ook echt mooi met elkaar verweven.

Geen blockbuster, wel leuk

Nee, Agatha and the Truth of Murderis niet kwaliteit van de bovenste plank. Nee, de film zit niet bomvol steracteurs. Maar ik vind het een zeer vermakelijke film, vooral ook door het leuke acteerwerk van Ruth Bradley die Agatha Christie speelt. De andere acteurs zijn ook prima hoor, maar Ruth Bradley straalt echt van het scherm af met haar charmante en vriendelijke uitstraling.

Conclusie

Agatha and the Truth of Murder kijkt lekker weg en is een leuke en luchtige aanrader voor fans van murder mysteries en Britse detectives. Het is misschien geen blockbuster en bevat geen grote namen, maar het is een vermakelijke en goed geacteerde film die zeker aan te raden is voor een leuke avond. De dvd bevat helaas geen extra’s.

Adembenemend

Naar sommige films kijk ik ademloos. Sommige films benemen mij van mijn adem en zelfs wanneer de aftiteling is gestart blijf ik kijken om nog even in dat gevoel van de film te blijven zitten. Zo’n film is Age of Adeline. Nooit heb ik een trailer gezien. Ik wilde er open instappen zonder teveel van het verhaal te lezen. Toen ik bij Cinefille las dat het ook verstandiger was de trailer niet te bekijken, althans niet verder dan 45 seconden, wist ik dat dat een goede keuze was. Ik had een voorgevoel dat het een prachtige film zou zijn, en dat was het ook.

Plottwist

Inhoudelijk zal ik je niks meer vertellen over de film omdat het mij enorm goed bevallen is dat ik eigenlijk niet meer informatie had over de film dan het volgende: Adaline wordt niet ouder, en ze ontmoet Michiel Huisman (althans, zijn personage, haha). Mijn gedachten gingen al overuren draaien, want er was vast een plottwist. Ik kan je wel vertellen dat de plottwist die ik vooraf had verwacht, zonder de trailer te kijken uiteraard, niet is gekomen. Het was een hele andere plottwist. Een plottwist die al weggegeven wordt in de trailer en dat is dan ook de reden dat Cinefille, en nu ook ik, aanraadt de trailer niet te kijken.

Fantastisch acteerwerk

De film heeft een fantastische actrice gestrikt voor de hoofdrol: Blake Lively. Ik, en ik wed ook velen van jullie, ken haar het best van Gossip Girl. Haar personage in The Age of Adeline verschilt enorm van haar personage in Gossip Girl en ze speelt het fantastisch. Door de manier waarop ze praat krijg je echt het gevoel dat ze al jaren op deze aardbol rondloopt. Ze straalt ook een kalmte uit die elke scène net iets krachtiger maakt.

Nederlander alert!

En dan hebben we natuurlijk nog Michiel Huisman. De Nederlander die steeds meer aan het doorbreken is in Amerika en die na rollen in tv-series al Treme, Nashville en Game of Thrones nu ook het grote scherm bereikt in een grote film als The Age of Adaline. Hoewel ik zijn accent niet altijd goed kan plaatsen – ik vind het namelijk niet typisch Amerikaans – vind ik hem wel een hele goede acteur en hij heeft ook een goede chemie met hoofdrolspeelster Blake Lively.

Conclusie

The Age of Adaline is een film waar je eigenlijk in moet stappen zonder al te veel te weten. De trailer geeft teveel informatie weg en het wordt dan ook aangeraden de trailer niet verder te kijken dan 00.45. De acteerprestaties zijn uitmuntend en het verhaal interessant. Wat mij betreft is The Age of Adaline zeker een film die je in de bioscoop moet gaan kijken.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Op de to-watch lijst

Waar ik de titel van deze film eerder ben tegengekomen weet ik niet meer, maar hij trok mij genoeg om hem op mijn to-watch lijstje te zetten. Hele hoge verwachtingen had ik nog niet, want ik heb de titel slechts één keer gespot en ik weet dus niet eens meer waar. Is deze film met de ellenlange titel een ondergesneeuwd pareltje of terecht zo onbekend? Wat ik zocht was vermaak, en dat heb ik gekregen.

Lachen gegarandeerd

Alexander is een gemiddelde tiener die naar zijn mening iets te vaak ongeluk heeft en wenst voor zijn verjaardag dat de rest van zijn familie – waarbij alles perfect op rolletjes loopt – ook eens voelt hoe dat is. En die wens komt onverwacht uit, net op het moment dat de andere familieleden het het meest nodig hebben dat alles wél perfect op rolletjes loopt. Een vrij standaard verhaal zou je denken, en daar heb je gelijk in. Maar het werkt wel! Het helpt ook dat ze beginnen met het einde waardoor je je afvraagt wat er allemaal gebeurd kan zijn. Lachen is gegarandeerd.

Een echte familiefilm

Alexander and the Terrible Horrible No Good Very Bad Day is een echte familiefilm met lekker de vaart erin. Ik heb er echt enorm van genoten en ook regelmatig hard gelachen. De personages en situaties zijn erg alledaags en daardoor ook erg herkenbaar. Hierdoor lach je alleen maar harder wanneer het uitdraait op een fiasco. Soms is Alexander net iets te wijs voor mijn gevoel waardoor je merkt dat het script door een volwassene geschreven is, maar het is niet storend.

Goede cast

Steve Carell is niet een acteur waar ik echt fan van ben, soms vind ik hem namelijk een beetje té aanwezig, maar in deze film had ik daar totaal geen last van. Het meest fan was ik van de überschattige peuter die een niet zo hele grote rol had, maar wel de show stal als die in beeld kwam. De gehele cast komt goed uit de verf en heeft een mooi samenspel, je verveelt je geen moment.

Conclusie

Alexander and the Terrible Horrible No Good Very Bad Day is een heerlijke komedie film die je gezellig met de hele familie kunt kijken met hier en daar nog een leuk extra grapje die alleen de (jong)volwassenen zullen oppikken. Aan de ene kant een cliché setting voor het verhaal, maar lekker fris, vol actie en humor, en zeer welkom wat mij betreft. De film laat zien hoe belangrijk het is om een ieder in de familie te waarderen en er voor elkaar te zijn. De cast is sterk, gevarieerd en brengt voor iedereen wat wils. Deze film kijkt lekker makkelijk weg en zorgt ervoor dat je wat extra endorfine aanmaakt.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Als ik heel eerlijk ben kan ik mij bijna niks meer herinneren van het eerste deel. Gelukkig is het een vrij op zichzelf staand deel, met slechts enkele verwijzingen naar het voorgaande deel, al zal je denk ik wel de basiskennis nodig hebben om te weten waar het over gaat. Alice Through the Looking Glass zit visueel wederom mooi in elkaar, maar ik heb ook genoten van het verhaal.

De Mad Hatters familie staat centraal en dat levert een leuk en boeiend verhaal op waarin we ontdekken waarom bepaalde dingen zijn zoals ze zijn. Ook de perceptie van tijd vind ik erg leuk weergegeven. En hoewel de cast enkele acteurs bevat die ik niet altijd evengoed kan waarderen, vind ik ze hier allemaal sterk. Toch ben ik ook bang dat, ondanks dat ik beide delen erg leuk vond, ook van dit tweede deel in de loop van tijd weinig zal onthouden. Waar dat dan aan ligt? Ik heb geen idee.

De trailer zorgde ervoor dat ik dacht een fantastische romcom zou zijn. Wat echter blijkt is dat de leukste stukjes al in de trailer verwerkt waren en het zelfs iets beter overkwam dan het daadwerkelijk was. Uiteindelijk vind ik All Roads Lead to Rome vermakelijk, maar niet geweldig. En de acteerkwaliteiten en het script zijn absoluut matig. Hoewel clichés niet erg zijn wanneer ze goed zijn uitgevoerd (het hoort immers ook een beetje bij het genre), miste ik bij All Roads Lead to Rome iets dat de film uniek zou maken. Ook de humor viel iets tegen. Wat wel een pluspunt is, is de hoofdrol die Italië speelt. Ik zal nooit uitgekeken raken op dat mooie landschap. De film is leuk voor tussendoor, maar heeft op mij niet genoeg indruk weten te maken om de film echt aan te raden.

Divergent, Insurgent, Allegiant!

Hoewel ik helemaal niet mega enthousiast was over Insurgent, keek ik wel echt heel erg uit naar Allegiant: part 1 (al wordt het niet zo betiteld trouwens!). Misschien komt het omdat ik ontzettend heb genoten van de boeken, die heb ik namelijk werkelijk verslonden. In Insurgent hadden ze van boek naar film best wat veranderd (in Divergent trouwens ook al). Hoe zit dat in Allegiant? Vind ik Allegiant, net als Insurgent minder geweldig? Divergent vond ik in eerste instantie niet geweldig, maar toen had ik het boek net een week of twee uit. Toen ik stopte met vergelijken en de film voor een tweede keer keek vond ik Divergent opeens geweldig. In dat opzicht is het sowieso een voordeel dat het alweer twee jaar geleden is dat ik Allegiant las.

Beter dan Insurgent

Allegiant is vet! Nee, niet zo vet als dat ik Divergent vind, maar dat heb ik ook met The Hunger Games. Het eerste deel is waar het verhaal mee begint en is wat mij heeft aangetrokken tot de serie. Het eerste deel kan ik keer op keer herkijken. Van de drie films die er nu zijn staat Divergent dus absoluut op nummer één bij mij, gevolgd door dit derde deel, Allegiant. Insurgent hangt er achteraan.

Echter waar ik Insurgent visueel erg sterk vond, vond ik dat in Allegiant erg tegenvallen. Er waren een aantal typische green screen gevalletjes en sommige special effects vond ik ook erg slecht. Dit levert soms wat in aan geloofwaardigheid van het verhaal. Waar ik me soms ook aan stoorde waren Tris en Four wanneer ze een liefdevol momentje hadden. In de boeken zwijmelde ik op die punten echt helemaal mee, maar in de film lijken ze bijna niet te passen, en ook kakte de chemie tussen Woodley en James af en toe even in.

Het laatste minpuntje dat ik wil noemen is dat ik de film soms extreem futuristisch vond overkomen, ik zag het denk ik toch een beetje anders voor mij in de boeken (sorry, toch weer aan het vergelijken). Ik bedoel, die bubbels en onzichtbare muur kan ik mij totaal niet herinneren en vind ik geen goede toevoeging (die bubbels waren echt vreselijk als special effect…). Daarnaast miste ik ook gewoon verhaallijnen over bijvoorbeeld die vriend (volgens mij was het zelf een mentor) van Tobias, en de broer van Tori (die er volgens mij wel inzaten, maar – voor kijkers die de boeken niet gelezen hebben – geen duidelijke rol hadden).

Peter, Caleb en Four

De film en het boek moet je echt los van elkaar zien om van beide te genieten. Laat ik dus snel ophouden met vergelijken. De film duurt vrij lang, maar voelt absoluut niet lang aan. De film bevat veel actie en vaart, en natuurlijk is het geen straf om te moeten kijken naar Theo James. Het meest gelachen heb ik om de heerlijk bijdehante Peter en angsthaas Caleb. Een fijne afwisseling van de actie in de film, en stiekem vond ik Peter, Caleb en Four interessantere personages dan hoofdpersoon Tris, die wel erg naïef leek te zijn en voor mijn gevoel weinig deed. In hoofdlijnen wist ik al hoe het verhaal zou gaan natuurlijk, maar toch was de film nog spannend en zaten er een paar verrassende wendingen in.

Vooruitblik

Ik heb me trouwens echt afgevraagd waar ze in hemelsnaam het boek zouden gaan knippen, maar vind het uiteindelijk een hele logische plek waardoor je niet het gevoel krijgt dat je ergens middenin stopt. Waar ik overigens vooral benieuwd naar ben is het einde van het laatste deel; gaan ze het houden zoals in het boek of gaan ze het toch veranderen. Er waren redelijk veel lezers die het er niet mee eens waren, en het lijkt me ook een onconventioneel einde voor blockbusters als deze, dus ik ben benieuwd wat ze ermee gaan doen.

Conclusie

Ik snap niet hoe ik het voor elkaar krijg de laatste tijd dat ik wél heel erg heb genoten van een film, maar dat ik toch een recensie schrijf waarbij ik het gevoel heb teveel negatieve punten te noemen waardoor ik bijna een verkeerd beeld schep. Ik heb namelijk heel erg genoten van Allegiant, maar als lezer van de boeken heb ik genoeg op te merken, en ook als filmkijker weet ik steeds kritischer te zijn op wat ze goed of slecht gedaan hebben. Maar soms kun je ondanks de mindere punten wel heel erg genieten van een film. Hoewel de film erg anders is dan het boek, bevat het wel de grote plotlijnen en zou je eigenlijk niet moeten vergelijken (maar voor mij is dat volgens mij onmogelijk). Hoe dan ook kijk ik enorm uit naar het laatste deel: Ascendant.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Vier vriendinnen beloven elkaar binnen twee maanden – voor de dertigste verjaardag van één van hen – alle doelen te bereiken die ze hadden toen ze achttien waren. Klinkt als een heerlijke chickflick. En hoewel ik de film wel met plezier heb gekeken, was ik na een aantal weken compleet vergeten waar de film überhaupt ook alweer over ging. De film bevat enkele hilarische scènes (voornamelijk met Esmée van Kampen), maar ook enkele ongeloofwaardige en over-de-top scènes. Helaas is niks echt memorabel, maar het is een leuke film voor tussendoor.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Ik heb de trailer een aantal keer voorbij zien komen in de bioscoop en vond het een interessant verhaal. Echter, ik dacht ook dat ik door de trailer al precies het verloop van de film wist. Tot ongeveer de helft van de film bleef ik dat denken. Maar verrassend genoeg waren er nog wel wat twists die ik niet aan had zien komen. Daar was ik uiteraard heel erg blij mee. Toch is Allied geen klasse van de hoogste plank, al is het ook geen slechte film. Het is een prima film, die hier en daar nog weet te verrassen en Pitt en Cotillard hebben een fijne chemie. Maar het is geen film die ik een tweede keer op zou willen zetten. Ook vond ik hem misschien iets te langzaam. Dachten jullie trouwens stiekem ook een klein beetje aan Mr. & Mrs. Smith? Beetje jammer trouwens van Brad Pitts botox face...

Gezien ik The Good Doctor vrij actief volgde, ken ik Freddie Highmore vooral als de autistische dokter Shaun. In Almost Friends is hij een ander personage, maar toch kon ik hem hier maar moeilijk los van zien. De manier waarop hij acteert en praat is soortgelijk. De film zelf is niet uiterst bijzonder en nadat je de film hebt gezien vergeet je al snel weer waar het eigenlijk over ging. Het is boeiend genoeg om uit te kijken, maar de film zal snel in de vergetelheid raken.

Already Tomorrow in Hong Kong

Afgelopen 25 juni was het tijd voor de allereerste Filmblog Get Together. Tijdens dit gezellige event kregen we ook een film te zien. Een film die nog nooit eerder in Europa in een bioscoop was vertoond, maar hij werd exclusief aan een grote groep filmbloggers vertoond in het Springhaver Theater in Utrecht. Ik had bij De Filmkijker al een recensie van de film gelezen. Bryan Greenberg is een leuke acteur die te weinig te zien is, dus daarvoor wilde ik mij wel aan de film wagen. Echter trok de setting Hong Kong mij niet, dus vraag ik mij af of ik de film echt ervoor zou hebben gezet. Nu is dus de grote vraag: wat vond ik ervan?

Verrassend leuk

Already Tomorrow in Hong Kong bleek verrassend leuk! Ik heb niks met landen als Hong Kong, dat ligt simpelweg buiten mijn interessegebied, maar eigenlijk stoort dat in de film niet. Het is heel duidelijk dat het zich daar afspeelt, het is daar ook echt opgenomen, maar voor mijn gevoel blijft het toch nog redelijk op de achtergrond. Het draait vooral om een voor je gevoel onmogelijke liefde en de twijfel die daarbij hoort. Ook verwachte ik dat de taal een grote rol zou spelen en het kwam dan ook als verrassing dat beide hoofdrolspelers lekker Amerikaans spraken. Voor mij is dat overigens een pluspunt. Wat mij opviel was de (bijna) afwezigheid van muziek, maar dat was niet storend.

Romantisch

De film valt überhaupt veel meer in mijn straatje dan verwacht, want er is enige romantiek in de film. Immers, de twee hoofdpersonen leren elkaar kennen terwijl de één bezet is en kunnen er dus niet naar handelen. Er is echter een overduidelijke aantrekkingskracht. De chemie tussen de acteurs spat dan ook van het scherm af. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze in het echt op 31 oktober 2015 zijn getrouwd. De film is erg realistisch in hoe de personages met elkaar omgaan en je kunt je dan ook makkelijk inleven.

Saaie praatfilm?

Toen de film net ingestart was twijfelde ik of het een saaie praatfilm zou worden. Ik had recent Before You Go gezien waarin het voor mij niet werkte dat de twee hoofdpersonen vooral veel aan het praten waren terwijl ze onderweg waren naar een plek. Niet gek dus dat ik even huiverig was, maar gelukkig werkt het in Already Tomorrow in Hong Kong wel. De gesprekken zijn interessant en de film blijft continu boeiend. We hebben zelfs regelmatig gelachen om uitspraken van de hoofdpersonen. Het einde frustreerde mij, maar ik heb er inmiddels mee leren leven en begrijp de keuze.

Conclusie

Als De Filmkijker deze film niet had uitgekozen voor de Filmblog Get Together was het er mogelijk nooit van gekomen dat ik deze film had gezien. Gezien het een leuke film bleek ben ik hem dankbaar. Sowieso is Bryan Greenberg een acteur waar ik meer van zou willen zien, maar ook Jamie Chung wist mij te verrassen. De chemie tussen beiden is sterk. Ondanks dat het een praatfilm is weet Already Tomorrow in Hong Kong van begin tot eind boeiend te blijven. Volgens mijn collegabloggers een aanrader voor fans van de Before-trilogie.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Ligt het alleen aan mij of viel deze film vies tegen? Misschien heb ik inmiddels teveel films gezien met dit format en is Road Chip gewoon niet vernieuwend genoeg binnen het format om echt bijzonder te zijn. Hij is op zich wel leuk, en ik heb ook wel gelachen, maar bijzonder was het zeker niet, en ik ben heel blij dat ik hier niet speciaal voor naar de bioscoop ben gegaan. Echter voor jonge kinderen kan ik deze film zeker aanraden, zij zullen hier ongetwijfeld enorm van genieten.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

American Assassin

Laat ik beginnen met: ja, Dylan O’Brien is één van die acteurs waarvan ik elke film wil kijken. Dit was dan ook de hoofdreden dat American Assassin op mijn radar kwam. Vanaf dat moment heb ik enorm uitgekeken naar de film. En ondanks dat Dylan de eerste reden was dat ik de film wilde gaan kijken, trok de synopsis en vervolgens de trailer mij zeker ook. Mijn vriend had bij voorbaat zijn twijfels over American Assassin. Hij twijfelde namelijk of Dylan O’Brien deze rol wel overtuigend zou kunnen spelen. De dag nadat de film officieel in de bioscoop draaide stelden we hem op de proef.

Goede start

Eigenlijk al snel werd ik meegevoerd door de krachtige gebeurtenis die het verhaal in gang zet. Je kent de personages nog niet, maar je zit er direct helemaal in. Dit weten ze klaar te spelen door een hele mooie gebeurtenis in een afschuwelijke gebeurtenis over te laten lopen, waardoor gespeeld wordt met je emoties. Zodoende, een goede start.

Houdt je aandacht vast

Je vliegt vervolgens door de gehele film heen; voor we het wisten was daar al de pauze in het midden van de film (onze bioscoop heeft nog pauzes). American Assassin kijkt lekker weg en is voor je het weet alweer afgelopen. Continu weet het je aandacht vast te houden en interessant te blijven. Mijn vriend merkte wel op dat hij vond dat Mitch Rapp wat teveel vooruitgang had geboekt in slechts anderhalf jaar, maar ik zet daar mijn twijfels bij. Als je echt gemotiveerd bent, en je snel leert, zou ik het wel mogelijk achten om zo snel zo goed te worden.

Goede chemie

Leuk is hoe een boot is vernoemd naar de – inmiddels overleden – schrijver van de boeken: Vince Flynn. Toen ik die naam voorbij hoorde komen vermoedde ik het al, maar toen ik het opzocht bleek het ook waar te zijn. Het acteerwerk in de film is goed en de acteurs hebben chemie waardoor het geloofwaardig overkomt. Ik was natuurlijk al overtuigd van Dylan O’Brien, en ook Michael Keaton en Taylor Kitsch zijn gevestigde acteurs, maar ook de anderen deden het goed. Het is eigenlijk jammer dat we niet meer scènes met zowel Dylan O’Brien als Taylor Kitsch, want ze doen het goed samen. De film is 16+. Dit is denk ik wegens dat bepaalde scènes – zoals een martelscène waarbij ik even opzij heb gekeken – echt in beeld worden gebracht, in plaats van dat gewerkt wordt met suggestie.

Conclusie

American Assassin is een leuke film. Mocht je zelf alleen getrokken worden door Dylan O’Brien, dan is het vast niet lastig om je partner mee te trekken, want zowel ik als mijn vriend vonden dat de film een goed verhaal en genoeg actie bevat. Mijn vriend noemde het zelfs de beste actiefilm van de afgelopen tijd (mede gezien er naar zijn mening de laatste tijd maar weinig goede actiefilms zijn uitgekomen, en hij geeft de film drie tot vier sterren). De acteurs doen het goed en de combinatie van deze specifieke acteurs werkt ook goed op het scherm. Voordat we het wisten was de film alweer voorbij, en rest nu nog de hoop op een tweede deel, waar niet zo heel subtiel naar is geknipoogd. Ik heb genoten.

Mijn vriend wilde deze film heel graag zien, maar ik raakte al erg snel afgeleid. Niet omdat het een slechte film is – denk ik, volgens mij had het wel wat prijzen gekregen -, het is dat dit soort film mij niet ligt. Daarnaast ben ik volgens mij een beetje uitgekeken op Bradley Cooper. Ik kon hem op de één of andere manier maar slecht geloven in deze rol met zijn Texaanse accent, ook spatte de chemie met zijn tegenspelers niet echt van het scherm. Al dat geschiet, en moord en verderf in deze film en de locatie trokken mij simpelweg niet (in het nieuws vermijd ik dit soort zaken ook altijd, te deprimerend al die narigheid in de wereld). Daarnaast voelde de film vrij vlak aan. Slechts de laatste scènes maakten echt indruk, vooral toen ik erachter kwam dat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal.

Gemixte gevoelens

Als jullie mijn blog al langer volgen weten jullie dat ik geen fan ben van Kristen Stewart. Ze heeft irritante trekjes die mij elke film weer opvallen, soms gelukkig in mindere mate dan in andere films. Ik ben echter groot fan van Jesse Eisenberg, voornamelijk in Now You See Me, een film die mijn inziens iedereen gezien moet hebben omdat hij zo fantastisch is. Dit zorgde er in eerste instantie voor dat ik met gemixte gevoelens American Ultra op mijn te-zien-lijstje schreef. Echter, nadat ik de trailer herhaaldelijk had gekeken leek de film mij steeds leuker en vond ik de stukken in de trailer hilarisch. Op 31 augustus keek ik American Ultra in de bioscoop met mijn vriend. Wat wij ervan vonden?

Komisch

In het eerste deel van de film stoorde ik mij eigenlijk vrij weinig aan Kirsten Stewart en moest ik even wennen aan de rol die Jesse Eisenberg speelt, en die hij overigens goed weet neer te zetten. De film begint vrij sloom – wat eigenlijk vrij toepasselijk is gezien Mike en Phoebe stoners zijn – maar al snel begint de actie. En daar zit de film vol mee. Als ik actie en komedie op de weegschaal zou leggen is de actiefactor hoger dan de komedie factor, maar de komediefactor is alsnog heel erg aanwezig. Dat ik veel en hard heb gelachen kan mijn vriend betamen. En als ik opzij keek zag ik mijn vriend ook vaak lachen. Deze film is dus bij uitstek geschikt om samen te kijken.

Gewelddadig

Wel moet je houden van een redelijke mate van gruwelijkheid, American Ultra is namelijk best gewelddadig. Ikzelf ben daar eigenlijk geen fan van, maar vond het in American Ultra goed te doen. Op de één of andere manier vergelijk in de gewelddadigheid een beetje met de gewelddadigheid in Kingsman: The Secret Service, maar daar houdt de vergelijking overigens ook direct op.

Bekende namen

Niet alleen de hoofdrollen zijn weggelegd voor bekende namen, we zien namelijk ook een aantal bekende gezichten in de bijrollen. Zo kwamen namelijk ook Topher Grace (That 70’s Show) en Connie Britton (Nashville, This is Where I Leave You) voorbij. Twee gezichten die ik eigenlijk niet in een film als deze had verwacht, maar ze pasten er prima in en vooral Topher Grace viel mij positief op.

Vermakelijk

De film is vermakelijk van begin tot eind en de tijd vliegt dan ook voorbij. Neem de film niet te serieus, daar is hij niet voor bedoeld. American Ultra is vermakelijk en mijn vriend was vooral ook te spreken over dat het “gewoon leuke actie” had. Je hoeft er niet teveel bij na te denken.

Conclusie

De trailer had mij nieuwsgierig gemaakt en hoe vaker ik de trailer keek, des te grappiger leek mij de film. Uiteindelijk is deze film inderdaad een actiekomedie, al had ik de hoeveelheid humor nog veel groter geschat dankzij de trailer. De film is op momenten echt hilarisch, maar American Ultra is niet geschikt voor elke komedie liefhebber. American Ultra is namelijk ook best wel gewelddadig en gruwelijk. Er waren een paar scènes waar ik niet zo van hou en even weg keek (ik weet dat het nep is, maar het ziet er gewoon vies uit), maar over het algemeen was het prima te versmaden. Ik had mijn vriend meegesleurd naar deze film zonder dat hij wist waar het over ging en hij was blij verrast en vond de film erg leuk. American Ultra is een hilarische, behoorlijk gewelddadige film met een aantal grote namen en zeker een bezoekje aan de bios waard.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Meer bloedvergiet

Ik begin maar gewoon even met de conclusie. Ik vond deze film iets minder dan The Da Vinci Code. Ik denk dat alles in The Da Vinci Code wat nieuwer en unieker was, en makkelijker te volgen. Ik vond de puzzels fantastisch in The Da Vinci Code, alsook het verhaal, de acteurs, maar ik waardeerde ook de humor die het geheel wat luchtiger maakte. Sowieso is in dit deel nog weinig humor. Daarnaast valt mij op dat het bloedvergiet vele malen hoger is in Angels & Demons, en ook vind ik de film minder geloofwaardig dat The Da Vinci Code.

De puzzels

De puzzels zijn er nog steeds, maar toch zijn die puzzels niet wat ik er van verwacht had. De puzzels moeten elk binnen een uur opgelost worden. Maar waar het in sommige uren lijkt dat ze maar weinig doen in dat uur – hoezo halen ze de deadline niet? -, heb je ook een uur waarvan ik dacht “hoe kun je zoveel in een uur proppen inclusief reizen?!”.

Fijne plottwists

Ik hou echter wel van de plottwists die op een gegeven moment in de film zitten, deze maken de film dan ook sterker. Ook vond ik de chemie tussen Tom Hanks en zijn tegenspeelster – in dit geval Ayelet Zurer – veel beter dan in The Da Vinci Code. Aan de ene kant vond ik het snelle tempo van de film prettig, maar aan de andere kant vond ik het stuk waarbij de kardinalen gered moeten worden veel te lang duren. Er zitten echter ook stukken tussen die ik niet logisch uitgedacht vind, of waarin personages rare of domme keuzes maken waar je die niet verwacht.

Conclusie

Angels & Demons is een actievolle film met hier en daar wat rustmomenten. De film is zeker leuk om te kijken en wordt sterker door de verschillende plottwists op het einde, maar kan niet tippen aan The Da Vinci Code. De puzzels zijn minder bijzonder, en het tijdsbestek klopt voor mijn gevoel niet helemaal. Het is zeker geen slechte film, maar ik vond The Da Vinci Code stiekem leuker in zijn geheel. Tot slot vind ik Ayelet Zurer een prettigere tegenspeelster van Hanks dat Audrey Tautou.

Toen Angry Birds aangekondigd werd was ik heel enthousiast en wilde ik hem vet graag zien. Uiteindelijk heeft het nog best lang geduurd voordat ik hem daadwerkelijk keek. Geen idee waarom eigenlijk. The Angry Birds Movie is leuk, maar niet heel bijzonder. Als je het spel hebt gespeeld is het grappig om te zien hoe ze karaktereigenschappen hebben toegevoegd op basis van hun doel in het spel. De film is echter wel compleet anders dan ik verwachte, al had ik denk ik niet eens echt verwachtingen. Er bleek echt een verhaal in te zitten, met uiteraard de groene biggetjes als bad guys. Een prima film voor tussendoor.

Stiekem, had ik wat anders / meer verwacht van deze film. Ik keek vroeger graag naar de originele Annie en had bij een reboot eigenlijk gewoon exacte dezelfde film verwacht, maar dan met nieuwe mensen, maar dat was natuurlijk niet zo slim van mij. Ik heb gewoonweg gewoon een beeld van wie Annie is, en dat is die roodharige krullenbol. Deze nieuwe Annie kan trouwens ontzettend goed zingen (misschien té goed voor de film?). Helaas vond ik Cameron Diaz niet helemaal geschikt voor haar rol als gemene pleegouder. Maar ook hiervoor geldt, ik zie telkens het origineel voor mij en die vrouw was voor mij veel overtuigender in haar rol. Desalniettemin kon ik wel van deze nieuwe versie genieten en krijgt het vier hartjes van mij.

Mierman?

Hoewel ik al ontzettend veel enthousiaste recensies had gelezen van Ant-Man en ikzelf er ook heel graag heen wilde, had ik geen enorm hoge verwachtingen van de film. Waarschijnlijk ligt dat aan het feit dat ik het moeilijk voor kon stellen hoe een mierman een indrukwekkende film neer zou kunnen zetten en ik mij moeilijk voor kon stellen hoe dit zou werken. Aan Paul Rudd zou het sowieso niet liggen, want ik ben gek op hem als acteur en daarnaast valt Marvel ook vrijwel altijd goed in de smaak bij mij. Ik was dus erg benieuwd hoe de film mij zou bevallen. Jullie ook?

Goed uit de verf

Ant-Man is absoluut een toevoeging in het Marvel universum. Het is een film die humor en drama weer perfect combineert en waarbij de personages uitmuntend neer worden gezet. In Ant-Man komen zowel de hoofd- als bijpersonages goed uit de verf en hebben ze allen toegevoegde waarde. Ik heb zowel genoten van de hoofdpersoon gespeeld door Paul Rudd, maar heb ook enorm gelachen om bijvoorbeeld een bijrol van acteur Michael Peña.

Humor

Daarnaast vind ik de humor in deze film geweldig. De mogelijkheden die je hebt met een superheld die kan wisselen van grootte, van mens tot zo klein als een mier, blijken enorm uitgebreid en zorgen voor werkelijk hilarische momenten. Het verhaal is interessant neergezet en ze hebben alle kansen om alles eruit te halen wat erin zit optimaal benut.

Een ander soort superheld

We hebben enorm veel superhelden, maar Ant-Man is anders. Hij is uniek in zijn soort en daardoor is de film extra leuk. Het is geen standaard superheld, het is iets anders dan we gewend zijn. Net als dat iedere Avenger iets heeft dat hem of haar uniek maakt, is Ant-Man ook uniek, maar lijkt minder te staan op het hele superhelden gebeuren. Er is zelfs letterlijk een moment in de film waarin hij iets zegt als: “Kun je niet beter The Avengers hiervoor bellen?” Wat ook extra leuk is, is het feit dat Ant-Man op zichzelf lijkt te staan, maar toch duidelijk tot het Marvel universum behoort. Een letterlijke verwijzing naar The Avengers, met de quote die ik net noemde, en The Falcon maken dit duidelijk, alsook natuurlijk de end credit scènes en het feit dat we een Hayley Atwell met verouderende make-up zagen.

Conclusie

Ant-Man is werkelijk fantastisch. Ik heb genoten van de heerlijke humor die we kennen van zowel Marvel als Paul Rudd gecombineerd met drama en actie, en de film zat goed in elkaar. Het is echt een film die ik het waard vind twee keer te kijken, mijn broertje heeft hem zelfs twee dagen achter elkaar in de bios gekeken zonder verveeld te raken. Tip: blijf zitten tot het einde van de film, hoelang die credits ook duren (wij kregen een lachstuip tijdens het wachten en werden bijna de zaal uitgekeken door de schoonmakers). Er zijn twee(!) extra scènes, dus blijf zitten, it’s worth it!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Ant-Man and The Wasp
Na het fantastische Ant-Man wilde ik natuurlijk ook diens vervolg, Ant-Man and the Wasp, bekijken. Eigenlijk kijk ik gewoon alles van Marvel… Hoe dan ook, zou ik deze film dus zien, haha. Grappig feitje is dat deze film eigenlijk plaatsvindt vóór Avengers: Infinity War, en een soort vervolg is op Captain America: Civil War. Peyton Reed geeft hiervoor als verklaring: “One of the big reasons we wanted the movie released in this order: Black Panther, Infinity War, Ant-Man and the Wasp, to show how different the tones can be, and that I’ve always said I always want to expand the definition not just of what a ‘comic book’ or ‘superhero movie’ could be, but now what a Marvel Studios movie could be, or what [the] MCU could be.”

Hilarisch
Net als de Ant-Man is ook Ant-Man and The Wasp weer fantastisch. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vrij weinig weet te zeggen over deze film, en dus even goed aan het nadenken ben wat ik er nog meer over kan zeggen. De film was namelijk gewoon hartstikke leuk en ik zou mijn recensie van het eerste deel gewoon kunnen copy pasten. Ant-Man and The Wasp is hilarisch. Ik en mijn vrienden – we gingen er met onze vriendengroep naartoe – hebben enorm zitten lachen. Op een gegeven moment stikte de vriendin naast mij er zowat in tijdens een scène in een schoolgebouw. Ja, er zijn genoeg scènes die op je lachspieren zullen werken.

Michael Pena en Paul Rudd
Michael Peña is as usual weer een geweldige toevoeging. Hij zet de ene na de andere hilarische scène neer, en hij weet hoe hij grappig kan zijn. Als Ant-Man and The Wasp zonder hem was geweest, was het net zo goed een leuke film geweest, maar Michael Peña maakt het toch wel net wat specialer. Maar laat ik natuurlijk Paul Rudd niet vergeten. Hij blijft een geweldige acteur. Ik was al fan van hem in films als Role Models, en ook hier is hij nog on top of the game.

Goede balans
Ook wordt er weer leuk gewerkt met het vergroten en verkleinen van dingen, die voor absurde en hilarische momenten zorgen. Mijn vriend vond dat er wel meer wat dat soort momenten in hadden gemogen, maar ikzelf ben van mening dat de balans juist goed was zo. Er wordt namelijk ook een serieus verhaal verteld, en die moet niet compleet overschaduwd worden waardoor het nog geloofwaardig blijft. Al blijft het sowieso een luchtige, absoluut niet zware, film. Je zou zo je vraagtekens bij dingen kunnen zetten Hoe overleeft de moeder van The Wasp 30 jaar zonder eten? Hoe komt ze aan make-up?, maar die dingen zie je op de één of andere manier makkelijk door de vingers.

Mooi in beeld gebracht
Wat mij tijdens het kijken ook nog opviel is hoe mooi alles eigenlijk in beeld is gebracht. Wanneer mensen in verschillende formaten in één scène zitten, en je dus wéét dat er gebruik gemaakt is van een groen scherm, maar het er toch geloofwaardig en mooi uit ziet. Op het eind van de film vind je twee post-credit scènes. De eerste is absoluut de moeite waard en zal een “Oh!”-momentje creëren. De tweede vond ik niet zeer bijzonder – ik had namelijk een post-credit scène verwacht met een hint of meer informatie -, maar is wel grappig.

Conclusie
Ant-Man and The Wasp is weer een leuke en hilarische film. Paul Rudd en Michael Peña weten je lachspieren ongetwijfeld in actie te brengen. Verder is Ant-Man and The Wasp een heerlijke luchtige film na Avengers: Infinity War, met twee end-credit scènes, waarvan de eerste vooral belangrijk is. Mijn vrienden en ik hebben weer enorm genoten en veel gelachen. Zeker een aanrader!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Gaan met die banaan

Mijn vriend reageerde verbaasd toen ik aangaf dat ik graag naar Assassin’s Creed wilde in de bioscoop. Ik mag dan verzot zijn op romantiek, een goede actiefilm gaat er bij mij ook wel in. De trailer op Amsterdam Comic Con maakte dat ik geïntrigeerd was. Dat het gebaseerd is op een game die ik nooit heb gespeeld – ik was meer van Need for Speed, de Sims en Roller Coaster Tycoon – maakte mij in dat geval niet uit. Ik zag Michael Fassbender, een interessant verhaal, dus gaan met die banaan.

Wel of niet te volgen?

Wat belangrijk is bij films die gebaseerd zijn op games, dat ook degenen die de game niet hebben gespeeld, het verhaal snappen. Dit lukte tot op zekere hoogte. Wat er ook alweer verteld werd in de intro was ik vrij snel kwijt. Ik was nog niet bekend met de termen. Toch lukte het snappen van het verhaal aardig. In hetzelfde tempo als onze hoofdpersoon leerde ik meer over het credo van de assassijnen (wat een sullige vertaling) en wat Abstergo Industries doet.

Het laatste stuk kon ik echter niet helemaal volgen en dit had vooral te maken met de reacties van Sofia. Uit spoileroverwegingen zal ik hier verder niet op ingaan. Wat mij overigens is verteld, is dat de film het plot van het spel gebruikt, maar dat de verhaallijn compleet nieuw is. Voor gamers is het dus geen herhaling.

Fijne film

Het acteerwerk vind ik sterk, maar wat wil je ook met acteurs als Michael Fassbender, Jeremy Irons en Marion Cotillard in de grootste rollen. De film vind ik overigens mooi vormgegeven, zowel qua juist kleurgebruik voor de sfeer als special effects. Ook de choreografie van de vechtscènes vind ik mooi in beeld gebracht. Zeker op die momenten dat heden en verleden door elkaar spelen en het mooi in elkaar overgaat.

En wat vinden de gamers?

Natuurlijk was ik ook benieuwd naar de reactie van mijn broertje en mijn vriend die wel beide het spel Assassin’s Creed hebben gespeeld. Beide vertelden mij dat de film eigenlijk best goed was. Waar ik uit haalde dat ze véél lagere verwachtingen hadden en er vanuit gingen dat de film helemaal niet zo goed zou zijn. Ook gaven ze aan dat de focus ietwat versimpeld was, maar dat de focus op het heden juist iets is dat vaak mist in de game.

Wat ikzelf achteraf gezien nog miste in de film was nog iets meer historie over Callum Lynch zelf. Wie had hij eigenlijk vermoord waardoor hij de doodstraf kreeg? En ik vond het jammer dat we niet iets meer zagen van de andere assassijnen.

Conclusie

Eerder deze maand keek ik de gameverfilming van World of Warcraft, en ik moet zeggen dat ik Assassin’s Creed echt duizend keer fijner en beter vind. Hoewel ik ongetwijfeld niet alles even goed of snel begreep als iemand die bekend is met de game, heb ik echt ontzettend genoten van de film. De acteurs waren zeer fijn, het verhaal interessant, goede actie, mooie vechtscènes en mooi beeld. De film duurt al vrij lang, maar had van mij nog best iets langer gemogen zodat er nog ietsie pietsie meer uitgelegd kon worden. En we misschien ook wat meer hadden kunnen zien van de andere assijnen. Het einde doet mij in elk geval hopen op een vervolg.

Atonement is zo’n film die ik al jaren op DVD in de kast had staan, maar nog altijd niet had gekeken. Toen mijn vriend zei dat ik mocht kiezen welke film we gingen kijken zolang het geen dansfilm zou zijn wist ik direct welke ik moest pakken. Atonement heeft vele prijzen gewonnen en het mag duidelijk zijn dat het een goede film is. De film is zelfs bijna tien jaar later nog enorm sterk en het verhaal is fantastisch. Het boek (het is een verfilming) zal dus ongetwijfeld nog beter zijn. Het acteerwerk is goed, maar vooral het verhaal en met nadruk het einde heeft veel indruk op mij gemaakt. Als je een klassieker wilt zien is Atonement zeker een aanrader.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Blindspot film

Jaren geleden, raadde een vriend van mij mij een film aan: August Rush. Niet de eerste keer trouwens, ik praat vaak met hem over films en series. Maar August Rush stond tot op heden nog steeds op mijn nog-te-zien lijst. Telkens was ik van plan hem wel te gaan kijken, maar gaf ik voorrang aan één van de vele populaire bioscoopfilms. Dit jaar heb ik hem dan ook in mijn Blindspot lijst voor 2016 opgenomen. Toen zag ik het verwijderalarm van Netflix. Het was 19 mei en het was al laat op de avond. Na 20 mei zou de film verwijderd worden van Netflix. Op 20 mei heb ik hem dus aangezet bij het ontbijt. Het maakte dat die dag extra goed begon, want man, waarom heb ik die film niet eerder gezien?!

Heden en verleden

De film had mij eigenlijk al vrij snel te pakken. Nee, niet direct vanaf het begin waarin Evan (Freddie Highmore) in een veld staat, maar het punt waarin we zijn ouders ontmoeten. Het zorgt er meteen voor dat ik vragen heb die ik beantwoord wil zien. Waarom is hij een wees als zijn ouders zo bijzonder zijn? Het zou het perfecte gezin kunnen zijn. Wat is er gebeurd dat hij in een weeshuis zit? Gelukkig zien we dit ook allemaal. We zien hoe Evan vertrekt uit het weeshuis omdat hij op zoek wil naar zijn ouders, met behulp van muziek. En ondertussen zien we het verhaal van zijn ouders: celliste Lyla Novacek (Keri Russell), en Louis Connelly (Jonathan Rhys Meyers).

De cast

De cast is goed en weet je in het verhaal te betrekken en mee te slepen. Al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik het accent van Jonathan Rhys Meyers wat vond afleiden. Het Engelse accent en het Schotse accent vind ik vaak wel mooi, maar blijkbaar heb ik wat minder met het Ierse accent. Ach… Keri Russell vond ik hier ook erg goed acteren en ik vroeg mij direct af waarom ik nog niet meer van haar heb gezien. Maar toen kwam ik erachter dat ze de hoofdrol speelt in The Americans; een tv-serie die ook al eeuwen op mijn nog-te- zien lijst staat…

Verrassend was het ook om Robin Williams voorbij te zien komen. Een fantastische acteur die helaas te vroeg gestorven is. Het was wel even wennen om hem in deze rol te zien met het rode haar en al die ringen in zijn oren. Hij speelt zijn rol goed, maar ik zie hem denk ik liever in één van de meer likeable rollen die hij heeft gespeeld. Het enthousiasme van de jonge Freddie Highmore is trouwens erg aanstekelijk.

August Rush

Ik ben altijd zo iemand die graag heeft dat de naam van een film iets betekent. Dat het ofwel meer duidelijkheid geeft over wat voor film het is, of dat je tijdens het kijken van de film plotseling de betekenis van de titel beseft. Uiteindelijk had ik dan ook verwacht dat achter August Rush iets meer zat dan hoe het personage nu aan die naam is gekomen. Het leek uit de lucht gegrepen. Het doet verder niets af aan de film en aan hoe geweldig ik de film vind. Het viel mij gewoon op en ik vond het jammer dat er niet iets meer speciaals achter bleek te zitten.

Muziek

Deze film is geweldig omdat het al direct vanaf het begin mooi gebruik maakt van muziek, diverse soorten muziek zelfs. De hele film door valt het op dat muziek écht een belangrijke rol speelt. Het is ook één van de weinige films waarbij ik continu op de muziek bleef letten en achteraf besefte dat ik alle stukjes muziek in deze film mooi vond. Ik ben dan ook een liefhebber van verschillende soorten muziek en kan de stijlen van de hoofdpersonen dan ook goed waarderen. Het was echt bijzonder om muziek op deze manier te zien terugkomen in een film. Daarnaast is het mooi om te zien hoe alles samenkomt in deze film, alles dat je ziet is er met een reden. Er zijn centrale punten die terugkomen, personages die er met een reden zijn. Het einde heeft dan ook voor de nodige traantjes gezorgd. Wel zijn vraag ik mij af: is het echt mogelijk dat iemand die nog nooit een gitaar of noten heeft gezien, al direct zo elk instrument kan bespelen en noten kan schrijven? Ik vond het twijfelachtig, maar wederom, dat heeft niks afgedaan aan hoe erg ik genoten heb van deze film.

Conclusie

August Rush is een film die je gezien moet hebben. Het is een film die je, als je van muziek en mooie verhalen houdt, gezien moet hebben. Muziek is namelijk een groot onderdeel in deze film en het is echt prachtig neergezet. De acteurs zijn goed en weten je in het verhaal te trekken. Er is eigenlijk geen moment geweest waarbij iets anders mij kon afleiden, ik werd echt aangetrokken te blijven kijken. Ja, je kunt twijfelen aan of alles wel echt realistisch is, maar dat doet bij mij niks af aan hoe mooi deze film is. Ik heb er van genoten, en had deze film eigenlijk al véél eerder moeten kijken. Een echte must-see dus!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Waardige opvolger?

Alweer een tijdje geleden bekeek ik het tweede deel van The Avengers, Age of Ultron, in de bioscoop. Als fan van de Marvel films kon ik deze film natuurlijk niet missen en wilde ik hem vlak na opening in de bioscoop zien. Is het een waardige opvolger van het eerste deel?

Het eerste deel van The Avengers was natuurlijk extra leuk omdat we de superhelden voor het eerst allemaal samen op het scherm zagen. Het was nieuw, spannend en ontzettend leuk en grappig om de verschillende superhelden met elkaar te zien praten, vechten of samenwerken. Die nieuwigheid is er bij dit tweede deel af, maar de film is daardoor niet slechter, alleen iets minder speciaal.

Meer speeltijd voor Hawkeye, Black Widow en de Hulk

De film begint direct spectaculair door te beginnen met een actie scène waarin de Avengers de Hydra basis aanvallen. In de loop van de film merk je ook dat personages zoals Hawkeye, Black Widow en de Hulk meer speeltijd krijgen en we ze ook beter leren kennen. Toch zijn de meest grappige scènes over het algemeen toch echt van Thor en Iron Man. Al moet ik wel zeggen dat de humor in het begin van de film iets te geforceerd voelde en daardoor minder oprecht overkwam.

Age of Ultron zit vol spanning en actie, en hier en daar is gelukkig ook weer tijd voor die heerlijke Marvel humor – en natuurlijk allemaal sexy mensen. Waaronder ook twee nieuwe personages: Quicksilver en de Scarlet Witch. Quicksilver wordt gespeeld door een andere acteur dan in X-men en persoonlijk vind ik deze versie leuker en interessanter om naar te kijken. Er gaat ook een personage dood richting het einde van de film waarvan ik het erg jammer vind, want die had ik graag teruggezien in een volgende film.

Hoewel de film vrij lang is had ik daar totaal geen besef van. Wel zat ik de hele film in mijn hoofd met het feit dat die stem van de grote slechterik Ultron mij zo bekend voorkwam en kon ik mij maar niet bedenken wie dat ook alweer was. Bij de aftiteling viel dan eindelijk het kwartje; het is James Spader uit de tv-serie The Blacklist!

Conclusie

Avengers: Age of Ultron bevat alle elementen die we gewend zijn van Marvel zoals actie, spektakel en humor. Hoewel de nieuwigheid van al die Avengers tezamen er wel een beetje vanaf was en de film daardoor iets minder speciaal leek te zijn – en deel één toch echt het leukste van de twee is -, heb ik mij geweldig vermaakt in de bioscoop en kijk ik uit naar de volgende film!

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

#DontSpoilEndgame
Hoe begin je aan een recensie van een film waarbij álles dat je erover zou willen zeggen, een spoiler is? Avengers: Endgame is denk ik wel de meest geanticipeerde film van 2019. Ik kijk altijd uit naar MARVEL films, maar nog nooit zo erg als naar Endgame. Spoilers heb ik succesvol ontweken. Ik heb er nog over gedacht om eenmalig een recensie te schrijven van slechts één zin. Maar dat vond ik toch ook weer niet kunnen, haha. Hoewel ik de recensie normaal gesproken binnen 24 uur na het kijken van de film schrijf, heb ik deze film eerst even laten bezinken. Nu, een paar dagen later, kan ik denk ik een wat langere recensie schrijven – uiteraard met spoilertags zodat je geen spoilers tegenkomt – waarin ik onder woorden kan brengen wat ik ervan vond. Ik denk overigens dat de halve tekst uit spoilertags gaat bestaan. Maar, hier gaan we!

Het einde van een tijdperk
Je merkt aan alles dat Avengers: Endgame een einde is van een tijdperk. Niet alleen omdat dit is aangekondigd voor de film, maar ook omdat enkele acteurs Chris Evans en Robert Downey Jr., net als Hugh Jackman afscheid nam van zijn personage Wolverine, hadden aangekondigd te stoppen met het spelen van diens personage. Dit hebben ze op een werkelijk prachtige manier in de film verweven. Hoe mooi is het om te zien dat Steve Rogers eindelijk een leven krijgt met de liefde van zijn leven, en gelukkig oud wordt. De dood van Tony Stark was erg treurig, en hier heb ik tranen met tuiten bij gehuild – eerlijk – maar het was wel perfect. En de begrafenis was prachtig.

Voor de fans
Maar het is niet alleen dat. Je merkt ook aan alles dat Avengers: Endgame een tribute is voor de fans die jarenlang hun steun hebben gegeven aan het MCU (Marvel Cinematic Universe). Drie uur lang worden we ondergedompeld in sentiment, knipoogjes en letterlijke bedankjes. De vormgeving van alles, niet alleen de film zelf, maar ook de introductie en de aftiteling, zijn fantastisch de letterlijke ode aan het begin, en de prachtig vormgegeven aftiteling met de hoofdpersonages en hun handtekeningen in beeld. Prachtig! Ze hebben werkelijk alles op alles gezet om er een feestje / waardig afscheid van een tijdperk van te maken. Zelfs Stan Lee verschijnt nog even in beeld. Natuurlijk wisten we al, dat voor zijn dood nog vele scènes met hem waren opgenomen voor komende films. Maar dat dit ook nog was gelukt voor Endgame is wel extra mooi. Zo zijn er trouwens meerdere personages die we op de één of andere manier toch nog eventjes terugzien. Het voelt eigenlijk een beetje als een tv-serie die na ontelbaar veel seizoenen afscheid neemt, en nog heel wat cameo’s weet te regelen voor de laatste aflevering. Ontzettend leuk.

Zo-veel-personages
Van sommige personages vond ik het jammer dat ze weinig schermtijd kregen in Avengers: Endgame. Maar hallo, heb je wel gezien uit hoeveel personages dit universum bestaat?! Het was natuurlijk onmogelijk om iedereen evenveel tijd te geven. En niet te vergeten, na Infinity War was de helft van de populatie, en daarmee de helft van de cast, uitgewist. Van een deel ervan krijgen we gelukkig nog meer films in de toekomst. Zo komt in juli bijvoorbeeld de nieuwe Spider-Man film uit. Volgt in 2021 ook een nieuwe Doctor Strange film. En zelfs een nieuwe Guardians of the Galaxy film. Het universum gaat dus gewoon door met de personages die we wat later hebben leren kennen.

Of we personages als Bucky en Thor nog weer ergens tegen gaan komen: geen idee! En natuurlijk was de rol van Loki véél te klein. Ik hou van zijn personage. Ik had trouwens verwacht dat de rol van Captain Marvel véél groter zou zijn. Maar stiekem ben ik ook wel blij dat dat niet het geval was. Het was veel mooier dat Tony Stark uiteindelijk degene was die de wereld redde van de ondergang, en niet een personage dat we pas net hebben leren kennen. O, en mocht je ergens in de tweede helft van de film hebben gedacht: Who’s that kid?! https://www.polygon.com/2019/4/25/18514231/avengers-endgame-spoiler-kid-ending.

En dan dit nog
Toch moet ik ook zeggen dat juist omdát Avengers: Endgame zo specifiek voor de fans is gemaakt en een einde van een tijdperk inluidt, de film op het tweede gezicht minder sterk is dan eerdere films in het MCU. Er zitten prachtige scènes in, werkelijk prachtig. Maar er zitten ook scènes in die – hoewel belachelijk grappig voor de fans – misschien ook wel iets over de top zijn. Ze nemen zichzelf op dat vlak – bijvoorbeeld: de dikke buik van Thor – niet bepaald serieus, en verliezen hierdoor ietwat geloofwaardigheid. Grappen hebben altijd in de films gezeten, en dat siert ze; het is één van de dingen waardoor ik van de films ben gaan houden. En hoewel ik werkelijk keihard gelachen heb omdat het zo grappig was, kon ik het niet allemaal serieus nemen.

Conclusie
Avengers: Endgame is een prachtige film. Het einde van een tijdperk, maar tegelijkertijd ook het begin van een nieuwe. Endgame is gemaakt voor de fans die jarenlang hebben genoten van de films in het MCU; We worden ook letterlijk bedankt voor alle tijd die we in het fandom hebben gestoken. Ondanks ze hier misschien net iéts te veel tijd en aandacht aan hebben geschonken bij het maken van de film, en ze zich op sommige momenten even niet serieus genoeg namen, was de film fantastisch.

Ik ben in lachen uitgebarsten en heb – letterlijk – gehuild tegen het einde. Net als velen van jullie ben ik opgegroeid met de films in het MCU. Ik heb jarenlang genoten van alle films en de personages. Endgame is een prachtige film, en zodra mijn vader bij is met alle films – hij moet geloof ik de laatste vier nog kijken – ga ik Endgame zeker met hem meekijken. Get ready for an emotional rollercoaster.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Avengers Infinity War

Oké, serieus. Jullie weten waarschijnlijk wel dat ik in mijn hoofd al bezig ben met het schrijven van een recensie terwijl een film nog bezig is (en zo niet, dan weten jullie het nu). Dus terwijl de film vorderde sloeg ik mentaal al wat dingetjes op om het over te hebben. Echter toen de film geëindigd was. *Blank* Maar laat ik even graven in mijn hersenpannetje. Wat waren mijn verwachtingen van Avengers Infinity War? Ik verwachte een epic verhaal. Enkele kenners van de Marvel Comics keken vol spanning uit naar deze film, dus de verwachtingen waren hoog. Ik ben groot Marvel fan, maar ik ken niet alle verhalen in de comics en moet na films soms ook even opzoeken wat die onheilspellende post credit scène nou eigenlijk precies inhield. Desalniettemin, ik had wel weer zin in een heerlijke Avengers film en de verwachtingen waren hoog. Onder het mom van de actie #ThanosDemandsYourSilence, en eigenlijk gewoon altijd bij Reviews & Roses, is deze recensie spoilervrij.

zo-veel-personages

Wat ik je met zekerheid kan vertellen is dat als je net hebt besloten in het Marvel Cinematic Universe te stappen, je echt geen bal van alles zal snappen. Er zijn inmiddels zoveel films en zoveel verhaallijnen en zoveel personages; je kijkt óf alles óf je slaat deze filmfranchise over – natuurlijk raad ik je aan om gewoon een megamarathon te houden. In Avengers Infinity War (Part I) zien we héél veel personages in twee en een half uur tijd. En dat is echt fantastisch. Het is ook bijzonder om te zien hoe de eigenheid van de “losstaande” films terugkomt in deze Avengers film. Maar het is ook bijzonder om te zien hoe de compleet van elkaar verschillende personages samenkomen en op elkaar reageren, uiteraard met hier en daar een heerlijk vleugje humor. Grote afwezige in deze film is Ant-Man, maar hem zien we deze zomer alsnog in Ant-Man and the Wasp.

De jacht naar Infinity Stones

In de eerste helft van de film zien we voornamelijk waar alle personages die in Avengers Infinity War opduiken momenteel uithangen. Met zoveel personages kan het ook niet anders dat je op een snelle, maar makkelijk volgbare – mits je alle films dus hebt gezien – manier een rustige introductie ziet. Al hoewel… Er zitten wel wat actievolle, en vooral ook “is dit echt, of komt dit straks gewoon weer goed”-momentjes in. De tweede helft van de film zit boordevol actie. Op diverse plekken in het universum vechten onze helden voor, naja, het universum dus. Immers deze hele film draait om Thanos die op jacht is naar de zes Infinity Stones om zo genocide te plegen en het universum te “redden”.

Een collectief ‘What the f***’

Maar goed. Even terug naar mijn allereerste alinea. De film was afgelopen, en mijn mond was tot aan de vloer open gezakt. Mind is blown! Qua sfeer is de film relatief zoals we van deze films gewend zijn. Maar laat me je zeggen dat dit absoluut de meest gewaagde Marvel film is. Het is niet perse de beste, maar wel een hele leuke, en vooral bijzondere dus. Er ging werkelijk een collectief ‘What the f***’ door de zaal. Echt, holy cow… Ik kan niet wachten tot mei 2019 en de volgende Avengers film uitkomt. Serieus jongens, ik kan echt niet wachten. Oké, als ik dan even één dingetje mag noemen waar ik mij de afgelopen tijd aan erger? Die geanimeerde slechteriken. Als ze in een game zouden zitten, zou ik zeggen dat ze echt bijzonder goed gemaakt zijn. Maar voor een film zou het “echter” kunnen. Vooral een bepaalde vrouwelijke slechterik vond ik echt té geanimeerd, terwijl je met een goede make-up artist een veel natuurlijker resultaat zou kunnen opleveren.

Conclusie

Avengers Infinity War is een film boordevol personages uit alle achttien voorgaande films. Het is fantastisch te zien hoe personages die elkaar nog nooit hebben ontmoet nu kennis met elkaar maken. Of oude bekenden elkaar weer terugzien. De film zit boordevol actie. Maar het meest bijzondere aan deze film is dat ze mij – en het grootste deel van de zaal – voor het eerst in Marvel Cinematic Universe geschiedenis werkelijk hebben weggeblazen met onverwachte wendingen. De makers hebben hiermee een gewaagde zet gedaan die gek genoeg zeer welkom was. Dusdanig mindblowing dat mei 2019 echt nog véél te ver weg lijkt; ik kijk enorm uit naar de nog naamloze volgende Avengersfilm.