Meningen

Hele fijne film. Mooi 'gritty' sfeertje, fijne simpele maar stemmig soundtrack ook. en vooral het in beeld brengen van een vieze en vuile oorlog waarin iedereen elkaar haat, probeert te fucken en bang is. De 'extremen' en de 'gematigden' zijn in die zin wel moeilijk uit elkaar te houden maar wellicht is dat typerend voor de hele strijd daar. Verder mooie setting. overigens wel twijfelachtig hoe gemakkelijk hij de jongen overtuigt en voor zich wint en dat de jongen hem terug zal brengen naar eigen troepen.

Prima rol van Jack O Connel die ik hier beter vind dan in Unbroken overigens. Sean Harris overigens ook wel erg goed.

Geweldig qua opzwepende sfeer de scenedat men de huiszoeking doet, het geweld daar en de intimiderende menigte. Dan vind ik de roes waarin Hook zich bevind wanneer de kroeg is ontploft adembenemend. Die sfeer, qua ,muziek in dergelijke, vanaf het moment dat hij de jonge naar buiten draagt tot aan dat hij begint te zwalken zit ik ademloos en zonder knipperen te kijken.

Ronduit kostelijke en humoristische film die op heerlijke wijze het leven in een saaie doorsnee wijk op de hak neemt.

Een lekker droog beeld wordt geschapen van een aantal erg uiteenlopende buren die elkaar op heerlijke wijze irriteren of opruien. Dit werd tot vermaak van anderen. Een vermissing en een stel nieuwe inwoners zorgen voor nog meer kostelijke onrust. Vooral Art, de man van het opruien en de wilde theorieën, slaagt er wonderwel in de boel op stelten te zetten....en het lijkt eerder een feit dan vraag of de Klopeks iets uitvreten wat het daglicht niet kan verdragen.

Kostelijke scènes komen voorbij in het geval van het 'bezoek' dat de twee stellen brengen, zo ook wanneer men het huis binnen dringt en gaat zoeken. De ene koddige situatie volgt op een andere dol dwaze actie of dialoog. Vooral de karakters vind ik persoonlijk heerlijk kleurrijk, de door dravende ex-commando in de vorm van Dern is geweldig. De altijd opruiende Art is geweldig. Hanks speelt daarentegen het geweten en een timide karakter. De twee broers Klopek, met name Uncle Reuben, vind ik ook briljant. Al met al vaart de film wat mij betreft prima op de zwart komische soms koddige sfeer. Soms is het wellicht wat te flauw maar mits in de goede bui vind ik het een prima film en overigens een heerlijk stuk jeugdsentiment.

Kostelijk vermaak, heerlijk gebracht, toch zeker een keer bijna in de slappe lach wanneer Bruce Dern van het dak afvalt en al met al verbaast het mij dat de film best wel matig scoort.

Boxje met John Wayne films uit de kast gepakt voor klassiekerzondag en met Neath The Arizona Skies, Lawless Range en The Desert Trail zijn dat er toch drie van aanzienlijke leeftijd met Neath The Arizona Skies als eerste aan de beurt.

En het moet gezegd dat deze film uit '34 toch best aardig is. Natuurlijk valt er genoeg op te merken aan het acteerwerk, het meisje dat overduidelijk geen indiaanse is, de kolderieke achtervolging of slapstick achtige actie, maar dat zijn dan ook allemaal dingen die in het tijdsbeeld en de leeftijd van de film gezien moet worden.

Overduidelijk voordelen zijn de prettige lengte van een klein uur, John Wayne die duidelijk nog niet de John Wayne van later is maar iets gewoner, en het directe en simpele verhaal. En ach, dat slapstick achtige gevecht rond de eerste poging het meisje te ontvoeren is best grappig. En zo in Neath The Arizona Skies best te doen ook al komt het net niet in aanmerking voor een voldoende.

Tussen het EK voetbal door op zaterdagavond toch nog even het vaste griezelmomentje en dat leverde dit keer Rec op en daarmee een film die ik al eens eerder zag en toen niet heel enthousiast van werd wat mogelijk kwam omdat ik toen nog niet zoveel had met horror/griezel. En hoewel ik nog steeds een aantal minpunten constateer is Rec toch zeker degelijk en goed te noemen.

We gaan in ieder geval van start met een found footage achtige documentaire stijl waarin reporter Angela met haar cameraman op een plek terecht komt waar het niet bepaald pluis is. In eerste instantie wordt er toch met een knap sfeertje gewerkt die vooral drijft op mysterie en rond de oude dame opbouwt naar rare en ongemakkelijke vibe waarop het geheel steeds verder ontspoord, en het moet gezegd dat dit toch prima gebeurt met totale chaos tot gevolg. En laat daar nu ook meteen één van de knelpunten liggen rond deze film.

Een straf is het overigens niet bepaald om naar Manuela Velasco te moeten kijken en vind ik het altijd aanspreken dat zo'n film met een budget is gemaakt van slechts anderhalf miljoen. Ook wel heftig en net zo ongemakkelijk is dat kindje die plotseling vals wordt, lijken we naar zombies te kijken waar ik altijd wel een zwak voor heb en mogen de geluidseffecten en montage nog wel even benoemd worden. Maar ja, dan toch echt even de slechte punten, en dat is eigenlijk maar één echte in de vorm van de massale hysterie waar de karakters regelmatig in vervallen, dit in combinatie met die drukke schreeuwerige Spaanse taal....pfffff....het is me een aantal malen bijna teveel dat ik denk doe nu effe rustig man te schreeuwen en zo.

Maar fijn, buiten dat is Rec toch echt wel een prima en geslaagde horror te noemen met een beklijvend einde, met het nodige aan kippenvel, die kan rekenen op een goed voldoende. Maar ja die drukte, hysterie en taal, het had toch echt wel een half ster meer kunnen zijn maar dat is mijn mening.

Waarom kunnen we niet gewoon rustig opstaan? Iedere ochtend dat geschreeuw...

Volgende etappe van oorlogsweek met 08/15 deel 1 waar mijn vader voor aanschoof op de gebruikelijke dinsdagavond maar vooral ook omdat hij dit boek heeft en er altijd met veel plezier oversprak. Een boek overigens die ik ook wel geprobeerd heb maar waar ik snel van genezen was met alle beslommeringen op de kazerne. Maar dat was toen, wie weet hoe ik nu tegen het boek aan kijk.

En het beeld is duidelijk betreffende het eerste deel van 08/15, namelijk het kazerne leven met de opleiding van de rekruten en eigenlijk verschilt het beeld weinig van zoals we dat al zo vaak gezien hebben met sadistische onderofficieren, kleineren, gemene spelletjes, oefeningen in de blubber en veel routine en verveling. En vooral in de beginfase is de toon jolig en doet al het gesjans en de grappen klucht-achtig aan en heeft het de kenmerken van een toneelstuk waar overspel en sjansen de belangrijkste bezigheid is. Maar de humor is in die zin wel aanstekelijk met de mannen over de muur, het dronkenschap, het salueren van Vierbein, de dronken hauptmann en de zogenaamde slaapwandelaar.

En tot de helft is 08/15 part 1 redelijk op zijn manier, neigt een beetje naar het flauwe, wil vooral niet serieus zijn en gaat temidden van routine en verveling eigenlijk net nergens over. Maar dat verandert toch zo over de helft wanneer er veel dingen gebeuren en samenvallen rond Asch die hoog spel speelt. Bizar en erg grappig is het drinkgelag van de onderofficieren waar het een wonder is dat er geen gewonden vallen. De kop van Hans Christian Blech doet het trouwens ook altijd goed die we inmiddels in heel wat oorlogsfilms gezien hebben met littekens die hij aan het Oostfront zou hebben opgelopen.

En zo blijkt 08/15 een best wel vermakelijke film waarvan ik hoop dat het een opwarmertje is tot nog beter. Wellicht dat de wat koddige toon bij de oorlog ingeruild wordt voor een serieuzere sfeer, maar dat zullen we dinsdag zien wanneer part 2 aan de beurt is.

En met mijn vader op voor het derde en laatste deel. En uiteraard zat hij alweer van alles op te noemen qua namen en gebeurtenissen en waren we erg benieuwd naar de afloop waar hij sprak over ontsnapping uit 'de ketel'. Maar deel 3 bleek toch alles behalve dat en viel zelfs een beetje tegen.

Want Rusland en Stalingrad is reeds ver uit beeld en de vijanden vinden we dit maal vooral in de Duitsers zelf en de Amerikanen waarin we bepaalde dilemma's tegen komen zoals de zaak waar nog voor gevochten wordt, de zin van alles, en vooral de scheiding, wantrouwen en haat tussen Wehrmacht en SS. De film richt zich daarmee vooral op een beeld van wanorde, ieder voor zichzelf, profiteurs en krijgsraad te velde, oftewel, het is een tering zooi opzich. An passant moet er ook nog gevochten worden wat een erg mooie scène in de mist oplevert. Daarnaast is er uiteraard weer de kenmerkende humor, vooral rond Kowalski, zijn Lore en Barbara leuk voor het oog en heeft de film in die zin een aangename speelduur.

Maar zich meten met de zijn voorgangers kan In Der Heimat zich geen moment, want de intriges en bedrog ten spijt is het derde deel toch vooral gewoon heel erg saai. En dat terwijl hier toch wel veel meer uit te halen geweest was, want even slaat men toch de goede weg in met Schulz, de Volksturm en Hitlerjugend temidden van een reeds gebombardeerde straat en is het jammer dat ze zich daar niet meer op focussen. Maar fijn, wellicht dat een dergelijke realistisch beeld nog wat te vroeg en te confronteren was. In Der Heimat doet het in ieder geval geen goed die wat mij betreft toch overduidelijk de minste van de drie is.

Schweinehund!

En daar was deel twee al van 08/15 op de gebruikelijke dinsdagavond avond dat ik altijd even met mijn vader zit. En opmerkelijk genoeg zei hij dat hij de hele week had uitgekeken naar dit deel, dat terwijl hij toch meestal amper door heeft wat we gaan kijken of een week later er nog weet van heeft. Neem nu bijvoorbeeld The Exorcist wiens naam eind van de avond viel, misschien een jaar geleden dat hij die zag en best wel indruk maakte op dat moment, maar meneer wist er weinig meer van. Zucht, soms vraag ik me wel af waarom ik de moeite neem om al die goede films te selecteren en laten zien. Maar goed...

08/15, de vorige film was mij vooral opgevallen vanwege zijn jolige en klucht-achtig toon maar had de twee helft rond Asch en zijn meesterplan toch nog best een aardige indruk gemaakt wat uitmondde in een 3.5. Toch hoopte ik wel op een beetje beterschap met deel twee waar we onherroepelijk in de oorlog gingen belanden en ik toch hoopte op een iets serieuzer geheel met een hoger niveau. En dat kwam er maar gedeeltelijk uit. Desalniettemin is er het treffende beeld van Rusland en omgeving met sneeuw, koude en ontbering hoewel de mannen er opzich nog redelijk bij zitten en goed uitzien. Laten we zeggen dat de echte tering nog moet beginnen en andermaal is 08/15, net als het eerste deel, niet zozeer een oorlogsfilm als een schets van het soldatenleven.

Ondanks de uitblijvende oorlog en serieuzere toon is ook dit deel, net als de eerste, best te doen en heeft het zijn charme. Uiteraard is er het bekende beeld van machtstrijd, een dwarse en ijdele officier als Witterer, conflict en spanning, maar wordt ook vooral de humor niet overgeslagen met een kostelijk karakter als Kowalski die zich niet gek laat maken. Maar zo richting het einde valt er zowaar ook nog wat oorlog te genieten met paniek, terugtrekking en een duel met tanks die grote overeenkomsten heeft met Vilsmair Stalingrad uit '93 . Daarnaast zijn er ook zat fraaie details zoals de tegen de kou dik ingepakte mannen die amper fatsoenlijk kunnen lopen, de Russische modder genaamd raspoetitsa die een vijand opzich was, de term Hiwi's die voorbij komt en het beeld van een overvol magazijn waar de beheerder er warmpjes bij zit. Begrijp goed dat er best wel veel voorraden voor handen waren in de ketel, pakhuizen vol zelfs met voedsel en kleding, echter een Duitser doet niets zonder bevel. Het is belangrijk dat alles gedocumenteerd wordt en op papier staat, stel voor dat je verantwoording moet afleggen, dan dat je kleuemende en hongerende soldaten helpt. Het is een beeld dat moeilijk te geloven is maar toch door verschillende veteranen geschetst wordt.

En zo blijkt part 2 van de 08/15 reeks net als de 1ste geen topfilm maar gezien het tijdsbeeld van de jaren '50 best wel oké. Natuurlijk wordt er iedere vorm van Nazisme en oorlogswreedheid achterwege gelaten wat natuurlijk niet zo vreemd is aangezien het nog maar tien jaar geleden was. Ik ben benieuwd naar het derde deel volgende week.

Een beetje onwetend ingestapt, in de veronderstelling overigens dat het iets met die andere film genaamd Cloverfield te maken zou hebben maar dat blijkt uiteindelijk ten dele.

Aardig is de opzet, Michelle ontwakend in een doodenge situatie met uiteraard veel vragen waarvan de belangrijkste natuurlijk zijn; waar ben ik en waarom? Prima wordt er in eerste instantie gespeeld met het mysterie dat er iets gebeurt is. Iets waar je twee kanten mee op kan. Het is waar, of Howard is inderdaad een doorgedraaid doomsday denker. Iets waar het plot beide kanten mee op kan, iets dat ook weer veel vragen oplevert en best interessant is.

Toch kakt de film na een tijdje voor mij teveel in en ontbeert het geheel iets extra spanning of misschien gewoon sfeer. De ontdekking die een ander licht op Howard doet schijnen en zijn nogal harde aanpak van dingen laat zien doet goed, zo ook de ontsnapping, eenmaal buiten met de werkelijke catastrofe goed in beeld vloeit voor mij alle spanning weg en verandert de film in een dertien in dozijn alien rampenfilm als Indepence Day of Skyline. De val met de auto na de molotovcocktail is allemaal niet echt sterk, wel aardig is de mentale weerbaarheid van de jonge dame in kwestie.

Cloverfield Lane is misschien aardig voor een keer maar mij naar de strot grijpen, of echt veel indruk maken, doet het niet. Enige en grootste reden voor mij om de film uit te kijken is de charmante en prachtige Winstead. Wie zou nu niet opgesloten willen zitten met haar? En uiteraard een uitstekende John Goodman. De vraag, of heel misschien plotfout, blijft voor mij wanneer en om wat voor reden Howard al eerder onder de grond zat met dat andere meisje. Toen was er nog niets gebeurt lijkt me, wellicht is het juiste antwoord daarop dat Howard knetter is.

Resultaat, aardig voor een keer maar niet bepaald super, soms zelfs een beetje tegenvallend.

De laatste lootjes van de collega donatie doos met hierna nog drie te gaan, en laten we vooropstellen dat er tot nu toe weinig soeps uit die doos is gekomen, en in die categorie valt 10000 BC ook weer. Het is me een raadsel waarom het gemaakt wordt, wat een ander er leuk aan vind en waarom je het zelfs maar zou kopen. Maar ja, dat is persoonlijk, het zogenaamde fantasy perspectief valt mij sowieso altijd zwaar en is iets waar ik erg weinig mee kan zoals bijvoorbeeld de vorige film uit de doos die in dit geval The Last Airbender was en in mijn ogen een hoop inhoudloos, lelijk en vooral oninteressant gedoe betrof. En ja, daar valt deze Emmerich ook onder die niet echt de fantasy kant op gaat met deze film maar een avonturen film in de steentijd wil maken, nou vooruit...

En dan moet ik me toch inhouden om de film niet volledig af te branden met alle mooie koppies, gespierde lijven, wuivende Andrelon kapsels,( Pam je haar danst), en gave gebitten om maar eens wat te zeggen. Om nog maar te zwijgen hoe vrouwen in die tijd naar alle waarschijnlijk behandelt werden als pleziertje, fokvee en eigendom. Een wonder dat Evolet voor de helft van de film niet meer malen stevig gepakt is door alle het testosterone volk dat rondloopt. Dan die fraaie namen, nu weet ik niet echt wat de talen waren en hoe men zich precies verstaanbaar maakte maar veel meer dan keelklanken zullen het niet geweest zijn laat staan dat ze namen als Evolet en D'Leh zouden kunnen articuleren. Maar vooruit, dat allemaal terzijde, Emmerich wil geen kloppend historisch iets maken maar een swingende visueel avonturen verhaal, nou toe dan!

Maar vervolgens komt daar toch niet zo heel veel van terecht. Visueel is het allemaal wel oké, de cast met namen als Curtis en Sharif lijkt goed, Strait doet het redelijk als ingetogen maar saaie held en trekt vooral de ontzettend mooie Camille Belle de aandacht en is daarmee een reden om de film uit te kijken, maar verder...? Het verhaal is simpel, niet iets dat opzich heel erg zou hoeven zijn, maar dit grenst aan het inhoudloze. Vervolgens boeit het me nooit een seconde, grenst het zelfs tegen het vervelen aan, duurt eigenlijk te lang gezien het flinterdunne verhaal en er is ook niet echt sprake van chemie tussen Evolet en D'Leh. Dan zijn sommige dialogen om te janken en zien we toch wel bijzondere creaturen zoals die loopvogels die eerder lachwekkend zijn dan indruk maken en dan zoiets belachelijks als die sabeltandtijger in leven laten in dat moeras. Uiteraard keert het dier terug om D'Leh het leven te redden maar het is toch banaal om zo'n levensgevaarlijk dier en vijand te redden.

Het mag duidelijk zijn dat dit niet my cup of tea is en het buiten mijn belevingswereld valt, en daarnaast ook nog eens danig te kort schiet. Wat ik daarmee bedoel? Dat een film zijn genre of verhaal, het genre of verhaal waar je als kijker niets mee hebt, ontstijgt en je de kwaliteit kan zien ondanks dat het je ding niet is. Maar daar is bij deze film geen sprake van, ach who am I kidding, het is immers een Emmerich dus gemak en oppervlakkigheid troef.

It is tuesdaymorning, the eleventh of september, and you will not forget this day!

Voor mij een redelijk onbekende docu die ik bij toeval tegenkwam en afgelopen donderdag eens geprobeerd heb. En mijn reactie is in één woord te omvatten: wow!

Wat meteen voor de docu spreekt is de wijze waarop je er in valt, namelijk vrij plotseling, net als de omstanders. Zo van wat gebeurt? Boeiend zijn de pure en rauwe beelden van de mensen zelf. Geen opsmuk, geen weetjes, geen voice-over, slechts de ervaring van de aanwezige mensen en vooral hun hoorbare en voelbare emoties. Vooral dat laatste is iets wat mij als kijker enorm naar de strot grijpt. De verbijstering, het ongeloof, nog geen weet hebbend van de kettingreactie die alleen maar groter zou worden. Daarna de angst, de wil om te vluchten wanneer dit drama zich steeds verder ontvouwt. Het maakt deze docu tot een aangrijpend relaas, de hartslag van een getroffen stad.

Verontrustend zijn de beelden die de opbouw naar de ramp vormen, het heeft iets onwerkelijke, bijna een droom/nachtmerrie. De sfeer en angst van het wegvluchten, de radeloosheid, laat zich goed vergelijken met een film als Skyline of Cloverfield. Wat gebeurt er? Wat moeten we doen? Gewoon dolle paniek en radeloosheid, zo begrijpelijk en zo treffend in gefilmd. Om over te gaan in spookbeelden, de torens weg, alles onder het stof en doodse stilte...

102 minutes is een aangrijpend relaas niet van de doden of de feiten maar de duizenden aanwezigen die in de buurt waren en in paniek op de vlucht sloegen. Tevens komt er een collectief beeld van lijden en helpen naar voren gedurende deze catastrofe met fenomenaal beeldmateriaal dat nog maar eens benadrukt wat er allemaal gebeurde en hoe groots dit allemaal was.

En met deze 11 september nog even wat langer bij 9/11 stilgestaan en met deze film dus een film die goed ontvangen is als je het zo mag geloven, waar ook best wel de nodige bekende namen aan meewerkten, maar die verder helemaal geen hoge ogen gooit op bijvoorbeeld MovieMeter, en op IMDb ook tegenvalt. Desalniettemin toch maar eens geprobeerd en het kwartje valt bij mij niet betreffende deze film.

En binnen het kader van de gebruikelijke vraag 'waar was je' en 'wat ging er door je heen' lijkt er wel een idee achter de film te zitten. In plaats van de gebruikelijke droevige beelden probeert men het menselijk te maken, de toestand gelijk te trekken met ander leed, de tonen wat er eventueel door mensen heen ging, wat er eventueel veranderde, en het geluk dat sommige mensen misschien hadden. Ook komt er een stukje nasleep kijken met zowel positieve als negatieve dingen. Een complexer beeld kan eventueel gezocht worden in afstandelijkheid, het zwelgen of zwoegen met eigen leed in amper stil kunnen staan bij de gebeurtenis. Zoals ik reeds zei, het lijkt op dat er echt wel een sterk idee op tafel lag voor deze film, alleen lijkt het te sterk op dat men het te complexe beeld gewoon niet effectief om kan zetten naar iets dat pakt.

De sterkere scènes zijn ongetwijfeld die van de doof stomme vrouw die ik heel subtiel vind, en met een verrassend einde en de scène rond Ernst Borgnine straalt ook een en al klasse uit. Toch lijkt het meerendeel van de korte scènes zijn doel te missen. Ze zijn te vreemd, niet pakkend genoeg, niet interessant, lijken de plank te missen qua begrijpbare link of volledig onbegrijpbaar zoals het zwarte beeld. Uiteraard staat het allemaal bol van de symboliek, dat snap ik ook wel, toch komt het gewoon niet aan. Neem de eerste scene met de schoolkinderen, ik snap werkelijk niet wat de bedoeling is of je nu medelijden met die kinderen moet krijgen of het draait om het onbegrip dat ze niet een minuut stil kunnen zijn. Om nog maar te zwijgen over de scène met de Japanse soldaat, duidelijk is de boodschap, 'heilige oorlog' is een loze term, toch kon het allemaal niet vreemder en raarder dan het getoonde.

Enzo komt deze best wel lange film gelukkig tot een einde want duidelijk is dat deze 11 September een onbegrijpbare films die geen moment pakt. Snel op naar de volgende.

This isn't a game!

Wat een onverwacht fijne film! Natuurlijk is daar het hoge stemgemiddelde en de goede beoordelingen, maar dat houdt niet automatisch is dat je er iets mee hebt. Overigens grappig is de Family Guy episode gebaseerd op deze aflevering die toch behoorlijk de maat houdt bij de film, tevens meende ik het nodige van Runaway Jury te herkennen in deze film, en dan met name de houding en twijfel die Cusack daar veroorzaakt.

De sfeer valt in eerste instantie op als goed, de mannen lijken goed geluimd en een veroordeling lijkt een formaliteit. Samen met de rest van de groep lijkt Davis eerst een vervelende dwarsligger tot hij terecht aankaart dat een veroordeling de jongen op 'de stoel' zet waarna heel langzaam het beeld ontstaat van een aantal individuen die vooral haast hebben om tot een veroordeling te komen en naar huis te kunnen. De eigen zaak, plannen voor die avond, de warmte of een honkbalwedstrijd lijken allen belangrijker dan het goed overdenken van deze zaak ook lijkt het in eerste instantie klip en klaar. De macht, achteloosheid en afstand tot het geheel komt mij eigenlijk op dat moment als schrikbarend over, het lijkt bijna gewetenloos.

Na de eerste knuppel in het hoenderhok valt de groep dan eigenlijk ook totaal uit elkaar hoewel ze blijven volhouden aan de schuldverklaring. Samen met de vraag waar het heen gaat vermaak ik me zo rond de 20 minuten al buitengewoon met alle kostelijke discussies waar het ontstellend is hoe gigantisch men zichzelf tegenspreekt of gewoon goedgelovig is. De opbouw rond het mes is fantastisch te noemen en haalt van voor tot achteren de hele zaak over de kop. Onschuldig? Schuldig? Het verhaal en argumenten blijft op geweldige wijze in balans waar het niets uitsluit nog de kijkers mening inkleurt. Het roept op tot behoorlijke twijfel maar hoeft nog niets te betekenen. Zorgvuldig wordt er gespeeld met de menselijke overwegingen in een dergelijke zaak en alle vooroordelen die meespelen.

12 angry men is dan ook een uitermate goed bedachte film qua verhaal en boodschap. Uber degelijk en van goede kwaliteit, vooral ook niet te lang en lekker direct in die zin. Alle acteurs verdienen in die zin lof voor de praatfilm die op het scherpst van de snede is, misschien wel een beetje voorspelbaar maar geen moment verveelt. 12 angry men is dan ook echt wel een heerlijke film te noemen en de beste van de stapel oudjes die ik de afgelopen week gezien heb.

Redelijk op zijn best, bijna een verplicht aanvoelend nummertje, die het vooral van zijn cinematografische shots qua natuurschoon en grote actie en schietscenes moet hebben.

Redelijk tenenkrommend is het gedoe met de familie die niet echt heel realistisch in het geheel lijkt te staan wat man- of vaderlief voor werk doet. Uiteraard heb ik oog voor de realiteit, maar die geld tevens dat een 'operative' ieder moment opgeroepen kan worden. Wellicht dat Spencer inderdaad zo vertrok, ik denk dat het een poging van de regie is iets extra spanning en emotie te brengen met de onsympathieke reactie van moeder en kind. Ik vind het allemaal maar dom.

Wat verder op valt is dat er verder niet enorm de diepte ingegaan wordt met karakters, de film het ook niet perse van grote acteerprestaties moet hebben en op dat vlak redelijk tegenvalt. De film moet het wel hebben van goed in beeld gebrachte actie, behoorlijk gevechten, hele aardige shots van omgeving en natuur en de nodige soldatenhumor. Tevens krijgen we een redelijk beeld mee van Afghanistan zelf, de gebruiken, de verdeeldheid en het volk.

De voors en tegens tegen elkaar afgewogen blijft een redelijk actie vol oorlogsverhaal over die maar ten dele boeit maar wel weer als pluspunt heeft dat het meeste aan het verhaal toch behoorlijk klopt. Aardig voor een keer, maar heel snel zal ik deze krappe voldoende er niet weer in doen.

Sin? There is no sin. Man does how he pleases with his propertie.

Ronduit ontnuchterende, keiharde en realistische film van McQueen, bekend om zijn grauwe realistische en lelijke manier van brengen, naar het bekende boek van Northup zelf die op enkele details prima gevolgd wordt.

Bizar verhaal over de redelijk welgestelde musicus die er ingeluisd wordt en vervolgens verhandeld naar het zuiden, waarna de ene schokkende situatie de andere opvolgt. Dat het leven van een neger weinig tot niets voorstelt is onontkoombaar, hoe Northup vol houd en zich niet laat breken is op het ongelooflijke af. Keiharde scenes zoals Eliza snijden door merg en been, zo ook de behandeling van Patsy die het slachtoffer wordt van een enorme machtsstrijd tussen Epps en zijn vrouw. Ik herhaal nogmaals dat het bizar is te zien hoe er met de levens van die mensen werd omgegaan. Een parallelle gedachten met de behandeling van de Joden is niet ver weg en vooral de term 'ontmenselijking' lijkt centraal te staan. Surrealistisch is de ruzie met Tibeats en de bijna geslaagde lynchpartij waar men hem gewoon laat hangen. Northup is eigendom van Ford dus mag Tibeats hem niet zomaar om zeep helpen maar de moeite van de lijn door kappen is een neger kennelijk dan weer niet waard. Koddig, bijna komisch, zijn bepaalde momenten met Epps. Het moment waar hij, beschonken al glijdend en vallend in de varkensstal achter, Northup aan zit. Ronduit bijzondere scene waar vooral Fassbender veel vrijheid kreeg voor invulling lijkt me.

Centraal staat toch de algemene toon die McQueen in de film weet te liggen. Het bijzondere aan al die spot, hoon en slechte behandeling is dat het nergens geforceerd overkomt, maar juist bijna normaal. Als kijker verbaas je je maar besef je tegelijk ook dat dit voor die mensen normaal was. Die intentie wordt uitermate goed benaderd met de quote dat een man doet met zijn eigendom wat hij wil, aldus Epps. De veroordeling van al het getoonde is dan ook wat mij betreft niet karaktermatig maar eerder van ideologische aard, iets dat kracht bijgezet wordt met alle wijsheden uit de bijbel. Men lijkt echt in hun recht te staan door zo te handelen met uitzondering van Ford die iets meer empathie heeft, maar ook niet meer dan dat.

Ejiofor, die ik nagenoeg niet kende voor deze film, is meer dan prima. Het zijn echter Nyong'o en vooral Fassbender die echt de sterren van de hemel spelen. Nu is Leto, die dat jaar de beste bijrol won voor zijn rol in de Dallas Buyers Club, ook begrijpelijk, toch vind ik Fassbender als de keiharde plantage-eigenaar Edwin Epps memorabel te noemen. Daarnaast heb ik altijd een zwak voor Paul Dano die zijn rol iets extra's meegeeft en hier ook weer een kwal/engerd eerste klas speelt. Dan de niet te vergeten soundtrack van Zimmer die al de gebruikelijke Zimmer ingrediënten heeft en meer dan prima is.

12 years a slave is een keiharde slap in the face die niet voor ieder geschikt is, maar wel een bijzonder realistische en harde inkijk geeft in de geschiedenis van de slavernij. De film biologeert, schokt, verbaasd en boeit. Topfilm ondanks het einde dat licht geforceerd aanvoelt met de hereniging met familie.

Fijne film, echte een hele fijne film.

Mooi beginnetje in die zin door te beginnen met allerlei splitscreens waar heel veel drukte en mensen op te zien zijn, de chaos van de maatschappij, om zo nog maar eens te benadrukken dat met een dergelijke hobby de vrede en rust van de natuur opzoeken helemaal nog niet zo gek is, zelfs begrijpelijk.

Eerste deel van de film, toch een luchtige kijk, vrolijkheid troef, genieten van de natuur, de rust en het toevallige bezoek. Tweede deel van de film en de onmiddellijk sfeerverandering, het moment dat hij daar naar die steen staat te kijken en hoe dat besef langzaam binnen sijpelt. De rest van de film wisselt sterk tussen een vindingrijke, weldoordachte prima pratende Aron, althans tegen zijn camera dan, en iemand die daarna omslaat naar honger, dorst en hallucinaties. Vooral het moment dat hij zichzelf talkshowstijl staat te interviewen vind ik op het hilarische en knappe af. Er wordt dan hier boven ergens geopperd dat Boyle voor een andere stijl had moeten kiezen, soberder en meer drama, nou wat mij betreft absoluut niet. Het is wat mij betreft de combinatie van de film, de meer dan prima prestaties van Franco en de visuele, vlotte, licht humoristische stijl van Boyle, wat de film maakt. Hoewel ik wel van een flinke drama houd verwacht ik dat dit wel een hele moeizame film geworden was zonder de stijl die het nu vlot houdt. Had dat maar eens boeiend gehouden.


Erg leuke film, en nogmaals gezegd, prima prestatie ook van James Franco.

Voor een Michael Bay productie, een nog redelijk bescheiden en degelijke film. Moet bij de naam Bay altijd aan een persiflage van Family Guy denken, en dan is er nog dat licht overdreven gedoe in Pearl Harbour en Bad Boys 2 om maar eens wat te noemen, dat ik niet zo heel erg kan waarderen. Daarnaast vind ik dat Transformers gebeuren verschrikkelijk. Maar goed, dat terzijde....

13 hours valt op als een toch wel goed in elkaar gezette actiefilm. Veel introductie komt er niet, je zit meteen in de nesten samen met Jack en Rone. Een redelijk typisch beeld van een onwillige en dwarse bureaucraat versus een aantal 'beveiligers' die hij als onnodig en prehistorisch beschouwd ontspint zich. Ja natuurlijk, de mannen Rone, Jack, Oz, Tanto, Tig en Boon voldoen uiteraard wel aan dat typische beeld van breed geschouderde, getatoeëerde, bebaarde, alfamannetjes. Toch behalve dat sportschool momentje waarop ze bezweet hun spieren laten rollen vind ik de mannen redelijk bescheiden, rustig en in voor een dolletje. Lijken ze vooral lol met elkaar te hebben. De mannen stralen wel sympathie uit, hun baas niet bepaald.

Gruwelijke onderschatting gaat aan alle problemen voor af, waarop men in actie moet komen om 'bepaalde' mensen te redden. Een enorme chaos ontstaat omdat het behoorlijk onduidelijk is wie er nu eigenlijk te vertrouwen is, en met het nodige geluk kunnen ze zich terug trekken naar hun eigen 'geheime' basis die ook al snel belegerd wordt. Het verhaal, het hoe en waarom, wordt weinig tijd aan besteedt, de vraag is ook hoe correct de ware feiten gevolgd worden, maar de film daarop beoordelend schiet je de kwaliteit die de film wel waarborgt voorbij en aan gort.

De film blinkt uit in de vele schietscenes die wonderschoon in beeld gebracht zijn, evenals de toegepaste tactieken zoals het al schietend terugtrekken dat op een bepaalde manier door Seals beoefende wordt en tevens meerdere keren te zien is. De chaos in de vuurgevechten, de rust bij Rone en zijn mannen, de wapens, uitrusting, het ziet er allemaal even professioneel en mooi uit, ook mede door de gekozen kleurenfilters en camerastandpunten. Eenmaal terug op de compound weer die voor mij aansprekende rust en zakelijkheid hoe de situatie daar te verdedigen. Onvoorstelbaar natuurlijk hoe slecht men voorbereid was en hoeveel meer schade die paar mannen hebben weten te voorkomen.
Verder vind ik de spanning mooi gebracht op bepaalde momenten, vind de schrik en spanning erg goed overkomen op het moment dat men de compound van de 'ambo' aanvalt en de lijfwachten zich rotschrikken. Tevens al die mensen die daar rondzwerven op dat terrein, als Rone en zijn mannen er zijn, zoals Tanto dan zegt: wie zijn dit allemaal? Echt doodeng, je weet niet wie je vertrouwen moet, allemaal gewapend, en soms gewoon zelfs bellend met de vijand ook tot grote woede van Tanto op een gegeven moment. Er wordt hier boven aangehaald dat het chaotisch en onduidelijk allemaal is, en dat is ook zo, maar volgens mij ook de bedoeling. Een vuurgevecht is een chaos en vooral in die contreien waar je niet weet wie er aan je kant staat. Rauw, bruut en losse ledematen. Natuurlijk wel wat te vlot soms met dat Jambo gebaar wellicht, en die Amerikaanse vlag tja, dat terugbel gebeuren kon ik me niet aan storen, het zijn tenslotte ook mensen.

Zoals gezegd, liefhebbers van een goede schietfilm zitten erg geramd met deze film, gebaseerd uiteraard op ware gebeurtenissen maar het verhaal is niet echt waar het omgaat de film. Het is vooral een hele vlotte en degelijke actiefilm.

Meer dan aardig geslaagd psychologische thriller met de nodige pseudo-griezelmomenten. Ik persoonlijk vind het begin en dan met name het gesprek met Jackson erg goed en de daarop volgende kleine momentjes zoals de chocolaatjes op het kussen en het wc papier. Het gebeuren met de man van de technische dienst vind ik ook heel mooi gedaan. Angst kan, vind ik, in hele kleine dingetjes zitten, zo ook het overbrengen van spanning. Verder wordt alles binnen de kamer zeker met een bepaalde stijl in beeld gebracht. Daarnaast goed gespeeld met alle variabelen niet alleen binnen de hotelkamer maar ook wat een gemiddeld mens als last met zich mee sleept. Zo gaat Enslin de hotelkamer binnen om een 'demon' te zoeken maar heeft vooral nog het meest last van, visioenen van, zijn eigen demonen. Wanneer het voor mijn moment toch wat begint af te kalvenbegint het uur opnieuw en besluit Enslin de boel in de fik te steken, goed bedacht. Net als het afluisteren van de tape en het horen van hun dochter, het brengt het geheel net even naar een next level.

Al met al een behoorlijk filmpje om eens voor te gaan zitten.

Vlees nog vis betreffende deze film, die vooral veel bekendheid geniet vanwege zijn soundtrack, maar verder de verwachtingen verre van invult.

Nochtans begint de film prima met een broeierig sfeertje rond de kerk en de angst en het terreur dat van de inquisitie uitgaat. Colombus zal een dapper man geweest zijn zo aan te houden en uiteindelijk toestemming van de koningin zelf te krijgen. De reis is weliswaar kort maar uitstekend gebracht net als de eerste stappen op het vaste land en de dreiging van gevaren aldaar en eigenlijk een compleet andere wereld. Voeg daarbij een Depardieu die de rol aardig vertolkt, een geweldige Wincott, prachtige landschappen en locaties, een memorabele soundtrack en je hebt heel wat...zou je zeggen, maar helaas...

De film strand en loopt vast op verschillende lange scènes en zware weinig zeggende dialogen, helaas een onderdeel dat toch drie kwart film inhoud. Daar staat tegenover een aantal scènes met tempo versnelling en veel muziek zoals de reis, het hijsen van de klok, de storm en het gevecht met de opstand en inboorlingen. Opnames die met veel sjeu en sfeer indruk maken, net als de eerste reis. Het is de balans in die zin waar dit Scott product ernstig zijn evenwicht verliest en vreselijk moeite heeft te boeien. Dan speelt er op de achtergrond mee dat er geschiedkundig bitter weinig van klopt en Columbus af geschilderd wordt als sympathiek terwijl hij achteraf gezien wordt als bloeddorstige en een gewelddadige veroveraar die niet vies van een wandaad was. Daarnaast klopt het lot van Moxica evenmin die niet zelfmoord pleegde maar toch echt aan de galg stierf wegens verraad.

1492QOP is niet een film die ik snel weer doe en is op alle fronten een dikke tegenvaller terwijl ik hier toch wel meer van gehoopt had. Zoals Metalfist zegt zal dit product er op papier en in de gedachte van Ridley Scott vele malen beter geleken hebben dan het daadwerkelijk uitgepakt is.

Even een tussendoortje en alweer zo'n film die bij uitkomst best tegenviel. Willis en het feit dat er veel actie in zat was in die zin het lokkertje, maar de werkelijkheid viel tegen. En dat was nu niet anders.

Het verhaal is uitermate simpel met de uitgebluste smeris Jack die op het laatste moment buiten werktijd om nog even een getuige moet vervoeren. En die man schijnt nogal het nodige te weten, en over het nodige te gaan getuige, iets dat de halve politiemacht van New York nogal schijnt bezig te houden. De vraag of de getuige de rechtbank gaat halen is bijna net zo groot als de vraag of er überhaupt nog eerlijke smerissen zijn binnen de NYPD. Na de eerste aanslag op het leven van Eddie is het dan ook bal en begint de vlucht aan de hand van Jack om de rechtbank te bereiken.

In principe niet verkeerd, maar ja, vervolgens liggen dingen er zo dik bovenop, zijn zo cliché, zijn er vreemde keuzes, en zijn soms zo overdreven...poeh! Jack is een dronkaard maar ook lichamelijke gehandicapt? Want normaal lopen kan hij kennelijk niet. Dan het verschijnen van David Morse waarvan ik altijd meteen zoiets heb dat je naar Wie van de drie zit te kijken waarvan de uitkomst al duidelijk is. Dan de gijzeling, de onderhandeling die nergens op slaan, en nog debieler het rijden van de bus met de ramen geblindeerd. Iedereen weet dat Jack geen gijzelaars dood gaat schieten en waarom rij je niet naar de rechtbank met de bus en passagiers als menselijk schild? Maar het ergste is toch wel karakter Eddie Bunker waar je kennelijk een muntje ingooit en die nooit en te nimmer zijn snavel dicht houdt. G*dver*omme wat een irritant gekwaak, ongetwijfeld bedacht als geneigdheidje, maar tering na een half uur hoop ik toch serieus dat ze die gast voor zijn bek schieten.

Afijn, duidelijk is dat 16 Blocks ook dit keer weer een ergernis was wat vooral op Mos Def's conto komt. Maar behalve dat is de film simpel, te simpel wat mij betreft, en vooral cliché. Wat een onzin allemaal, en dat terwijl ik toch best wel de hoop had er anders naar te kijken dit keer.

Tweede keer gisteravond, en na een goede eerste indruk bijna een jaar geleden in de bios, heeft de film me nu definitief gewonnen als een unieke filmervaring en bijzondere film.

Het klopt dat het verhaal technisch allemaal niet bijzonder is maar dat kan allemaal gerelativeerd worden vanuit het tijdsbeeld, slechte tactieken die tijd, en de jeugdigheid van de betrokken soldaten. Verder overtuigd de film nog meer als visueel kunststuk qua montage, het ontbreken ervan, camerawerk, de decors zijn fabelachtig en in alles is het trauma te voelen dat de Eerste Wereldoorlog nog altijd is voor de Britten. Een hele generatie jonge knapen, miljoenen, na een training van niets in de loopgraven gedonderd en langzaam opgeofferd in een slijtageslag van vier jaar in de blubber van Vlaanderen.

Gewoon indrukwekkend, en niets anders.

Twee weken terug deze Stephen King verfilming al ingestart op Netflix, maar na een kwartier speeltijd toch afgezet omdat ik er op dat moment niks voor voelde en ik toch eigenlijk iets anders wilde zien. Afgelopen zaterdag de film weer hervat en uiteindelijk uitgekeken. En als ik zeg dat het niet heel slecht is maar ook niets bijzonders verraadt ik vast weinig.

Het verhaal is maar al te duidelijk rond Wilf die al langer met zijn vrouw in onmin leeft en problemen verwacht rondom wat hij als zijn ziel en zaligheid ziet, namelijk het land en boerderij waar vrouwlief weinig mee heeft. Het is de opmaat voor stijgende spanning, zoonlief Hank als pion tussen het stel, en het ontstaan van snode plannen. En hoewel ik in het begin wat moeite had met het overdreven dikke accent van de bijna onherkenbare Thomas Jane groeit de film toch redelijk met vooral het psychologisch spel rond zoon Hank met de uiteindelijke uitvoering van het plan. Sterk en absoluut het benoemen waard is de ongemakkelijke muziek en dus een sterke soundtrack.

In het tweede deel van de film ontwikkelt 1922 zich in een soort drama met kleine psychologische horror momenten die vooral schuldgevoel, wroeging en de eigen fantasie als kiem heeft. En dat heeft Wilf toch vooral aan zichzelf te danken, had dat arme mens op zijn minst fatsoenlijk begraven in plaats van haar zo in die put te gooien met alle gevolgen van dien. Een beetje meer respect had wellicht gescheeld. Maar goed, het effect bij Wilf liegt er niet om met steeds grotere gevolgen en op het randje van instorten. Ondertussen blijft de vraag of hij ze ziet vliegen of echt dingen ziet. En daarmee zou 1922 inderdaad zomaar een verhaal van King kunnen zijn die ik altijd wel erg genietbaar vind.

Toch is het allemaal verre van super en is het zoals ik in het begin van mijn comment al zei dat het niet heel slecht is maar ook verre van super betreft. Het zorgt dat ik de film een voldoende geef voor de moeite maar niet meer dan dat.

En voor de herkijk, en ja, hij viel nu de tweede keer aanzienlijk beter.

De actie cq oorlog is sterk. Dat vond ik de eerste keer al, op wat geluidseffecten na, maar nu de tweede keer valt het andermaal op als sterk en niet afgeraffeld met alle kloppende voertuigen. En dat terwijl de film gemaakt is met een budget van 1,5 miljoen euro. Niet echt riant in die zin.

Meer valt nu ook het verhaal op met de tweedeling en strijden tussen beide partijen de verdeeldheid. Sterk is het beeld dat meteen al aan de Sovjet kant geïndoctrineerd wordt om vooral iedereen die maar een verkeerd woord zegt te verlinken. Een voorbode van een nieuwe wereld, de wereld achter het ijzeren gordijn.

1944 Brothers maakt zoals reeds gezegd een beter indruk en is een prima en degelijke film te noemen.

En verder met de trilogie en daarmee ook meteen één van de zwaksten van de reeks. En ik moet zeggen dat ik ondertussen de kerstboom aan het afbreken was en zodoende de film mee kreeg want anders had ik de film uitgezet, want hier voor gaan zitten vond ik gelijk staan aan zelfkastijding.

Brian is in de wereld van overhypte en fuck lelijke auto's andermaal aan de beurt om te helpen een of andere bende/crimineel aan te pakken. Dat Brian gepakt wordt tijdens een illegale race is ook wel de enige link met het wereldje want daarna is het toch vooral criminaliteit wat de klok slaat en zien we weinig meer van straatracerij terug. En wat een briljant idee om met zulke flashy wagens bij te klussen en proberen te vluchten. Gelukkig vallen die auto's niet op ofzo.

Sowieso zijn er gedurende de film maar twee echt mooie wagens te vinden en dat zijn natuurlijk de Camaro en Challenger. Fijn is het uitzicht dat Mendes en Aoki bieden en is Cole Hauser best oke als crimineel. Maar verder....het is allemaal zo vreselijk doorzichtig, de zogenaamde undercover binnen Verone's team weet ik al zodra het gezegd wordt...en verder...wat een gedoe allemaal. En zulk dom gedoe ook. Zulke opvallende auto's om te gebruiken, naar de klus toe al als een randdebiel rijden en al dat overdreven macho gedoe, om nog maar te zwijgen van de animatie in de aftiteling en het menu van de dvd zelf. Is dit voor kinderen?

Duidelijk dat dit niet aan mij besteed is en de kwaliteit er niet is. Dan was de eerste film nog redelijk te noemen want dit is gewoon slecht. Zucht...en dan heb ik deel 3 nog.

Show this to Poetin!

Docu die ik enkele weken eerder al had opgenomen en tot mijn verbazing in het nieuws kwam als Oscarwinnaar. Laten we die dan ook meteen maar even meepakken dacht ik zo afgelopen maandag waarop deze docu mij geenszins tegen viel.

En na Ser Du Manen Daniel eerder op de dag andermaal verslaggevers en journalisten die er voor kiezen om in de stad Marioepol te blijven om verslag te brengen van de aankomende oorlog en belegering. En waar het begint met speldenprikken en dingen die gezien kunnen worden als een toevallige treffer of afzwaaier komt de stad daarna al snel serieus onder vuur te liggen met wat lijkt op gerichte aanvallen. En de vraag is op wat nu eigenlijk? De stad, omgeving, de wijken lijken toch van weinig strategisch belang of dat er ergens een wapenfabriek of omslag verstopt is bij wijze van spreken. Want wat we daarna te zien krijgen is toch ronduit naar en schokkend vooral wat de kinderen betreft of de toestand rond de kraamkliniek, dit aangevuld met het verdriet, de shock, van de mensen, de huilende artsen, het betreft een beeld van realiteit, dit is de realiteit van de oorlog met haar slachtoffers, niets meer en minder.

Ik lees dan onderandere kritiek over de domme vragen aan een ontheemde, of de man met de lijkzakken, of dat de docu gemakkelijk wil scoren met schokkende beelden en dat dit te weinig is. Toch kan ik me daar niet bepaald aan storen en hou ik van een bepaalde simpliciteit. Want wat mij betreft spreken de beelden voor zich rond een zieltogende stad op de rand van een humanitaire ramp a la Leningrad, Stalingrad of Berlijn met geen stroom, water of voedsel en wanhoop en plundering tot gevolg. 20 days in Mariupol toont daarmee niets anders dan het gebruikelijke beeld zoals we dat zo vaak zagen, van de Eerste tot de Tweede Wereldoorlog en ieder ander conflict, namelijk de weinige waarde die een burgerleven heeft, dat onschuld het eerste slachtoffer in oorlog betreft. En ook in dit geval betaalt de samenleving een ontzettend zware prijs, en waarom nu eigenlijk...? De waanzin van de oorlog, een gek die duizenden kilometers verderop met pionnen zit te schuiven en de Russische pers maar reppen over acteurs en een informatieoorlog. Als het niet zo dramatisch was zou je serieus om deze kolder kunnen lachen.

En zo maakt 20 days in Mariupol op mij wel degelijk indruk met rauwe en indringende beelden van angst, dood en vernietiging, dit begeleidt door een passende en eveneens dreigende soundtrack. En kan ik me voorstellen dat in tijden van protest en grote problemen in de wereld rond deze streek deze film op dergelijke wijze in de kijker komt. Wat mij betreft niets mis mee en een uitermate sterke documentaire.

Al struinende op Disney+ was het vinden van deze klassieker toch wel een ware verrassing. Ik bedoel waar kom je zoiets nog tegen? In ieder geval niet in de kringloop, op tv komt hij ook niet voorbij, dus dit was wel een kans die ik wilde grijpen. Want met Jules Verne ben ik wel een klein beetje opgegroeid, zo hadden we het bordspel Reis om de wereld in 80 dagen, zagen we de miniserie waarschijnlijk die met Pierce Brosnan, en in een Donald Duck groot vakantieboek stond toch zowaar het verhaal van Kapitein Nemo en de Nautiles in stripvorm die ik in eerste instantie niet las, want wat een boer niet kent dat vreet hij niet, maar toch met terugwerkende kracht ontdekte dat het een verdomd goede strip en verhaal was. Dus kom maar op...

Veel wist ik overigens niet meer van dit verhaal en is de intro zeker een en kwestie van aftasten met een bepaalde mate van overacting, iets dat dan weer in het tijdsbeeld van 1954 gezien moet worden. Duidelijk is dat een monster de zeeën onveilig maakt, de marine er met man en macht achteraan zit en het geheel een groot mysterieus betreft. Tenenkrommend is het zingmomentje van Kirk Douglas aan boord van het marineschip, iets dat gelukkig snel onderbroken wordt door het monster waarop het mysterie zich verder kan ontwikkelen. Wat is dit voor apparaat? Waar dient het voor? En wie is de zwijgzame bemanning onder aanvoering van Kapitein Nemo? Duidelijk is al snel dat de laatst genoemde het meest interessante karakter is en dat deze film ongelooflijk mooi gemaakt is voor zijn leeftijd van 69 jaar oud.

Maar daar begint de film dan toch te stropen. De essentie van een familie avonturenfilm is maar al te duidelijk, toch kon de film zich niet langzamer ontwikkelen waar vooral spanning en gebeurtenissen ontbreken. Voor mijn gevoel gebeurt er weinig en is men maar een beetje onderweg, waarop de vraag komt waar toch die reuzeninktvis blijft en daarmee één van de dingen die ik goed onthouden heb. Het verschijnen van het dier met het daarop te volgen gevecht is uiteraard interessant, brengt eindelijk wat sjeu in de film en is vooral mooi gemaakt. Toch blijf ik na afloop van de film met de nodige honger zitten en had hier toch wel een beetje meer van verwacht. Het bij aanvang geconstateerde cijfer, die voldoende maar wel aan de lage kant is, blijkt een consensus waarbij ik mij alleen maar kan aansluiten. 20.000 mijlen onder zee blijkt leuk voor een keer maar ook niet meer dan dat. Hulde nog even voor degene die deze film poster heeft geselecteerd want dit is weer een pareltje natuurlijk.

Na lange nieuwsgierigheid dan eindelijk aan de beurt. Enkele weken terug de Blu-ray versie bij de kringloop opgepikt en na het vergaren van wat meningen en informatie over wat me nu eigenlijk te wachten stond, aan begonnen. Volgens velen een erg mysterieus gebeuren, vooral ook wisselende meningen en in dat geval stelde de film niet teleur. Een ronduit bizarre trip.

De film begint uiteraard bij de apenkolonie die probeert te overleven en de volgende onzekere stappen zet in de evolutietheorie. Daarna volgt de trip van een wetenschaper/deskundige onderweg naar een planeet, de redenen zijn ongewis en blijven dat op het laatste. En vervolgens wordt er een sprongetje gemaakt naar een aantal astronauten op een missie richting Jupiter.

To say the least, het ziet er werkelijk waar fabelachtig mooi uit vooral in Blu-ray. De vergezichten in het gedeelte met de apen, de planeten met een opkomende zon of wat voor andere gekleurde planeet op de achtergrond, de ruimtevaartuigen, en niet te vergeten de LSD-achtige trip van Dave richting het einde. Het probleem van de film is echter dat je als kijker zoekende bent in het beeld van een ander. Eenmaal ingelezen wat dingen voor moeten stellen of waar iemand naar onderweg is komt er een bepaalde orde in zaken maar anders ben je gewoon zoekende wat dat betreft. Waar in hemelsnaam kijk ik hier na, denk ik op bepaalde momenten. Zo vind ik het eerst deel met de apen best wel boeiend, maar het tweede dan weer niet. De tocht van Dr. Floyd vind ik ronduit saai, en met name het gedeelte van zijn tweede reis begeleid onder de klanken van Strauss, zit ik maar te denken, kan iemand in godsnaam Andre Rieu in die airlock duwen en het heelal in schieten? Pas wanneer duidelijk wordt dat ze iets gevonden hebben en ze onderweg zijn naar dat fenomeen begint het interessant te worden. Zo is het derde deel dan weer een stuk interessanter, hoewel dat ook even tijd nodig heeft zich te ontwikkelen met een geschifte Hall 9000, maar de problemen waar Dave op een gegeven moment tegen aanloopt maken het allemaal weer wat boeiender. Zo vind ik het stuk dat hij de antenne onderzoekend met het enige visuele zijn trage bewegingen, en het enige audio zijn gehijg, ook allemaal weer erg lang duren. De trip die hij vervolgens maakt door de lichten zijn mooi maar andermaal zo'n moment dat als je het niet begrijpt het bar weinig toevoegt. Het gebeuren in de hotelkamer is andermaal een bijna what am i looking at moment, ongetwijfeld een ingewikkeld tijdsparadox die verloopt in een doorontwikkeling naar een nieuw leven met een hogere bewustwording.


Bepaalde dingen zijn erg interessant, het gaat over evolutie, de aap die gereedschap gaat gebruiken, de stap die we eigenlijk al gemaakt hebben van het lopen op vier ledematen naar ruimtereizen, in '70 droomden we in 2001 zover te zijn, nu dromen we nog steeds dat we het kunnen, verder ontwikkelingen van technologie, de zoektocht en het vinden van en naar buiten aardsleven en andere intelligent levensvormen, een licht verholen aanklacht tegen AI, en vooral op het einde reïncarnatie en niet naar dezelfde levensvorm op aarde maar naar een andere dimensie en hogere bewustwording. Overigens, waar de steen door anderen geïnterpreteerd wordt als een buitenaardse impuls tot een stap in intelligentie en ontwikkeling, zie ik juist de tekortkomingen van de mens erin. Beide keren, aap of mens, wordt een monoliet gevonden of verschijnt die, en beide keren, of we nu 'oeh oeh, ah ah' praten of al ingewikkelde reizen in de ruimte maken, weten we niet wat het is en wat we er mee moeten. Zelfs ná de ontwikkeling die we al doorgemaakt hebben blijken we toch nog niet zo slim te weten wat de monoliet is. Dat vind ik persoonlijk het opvallendste.

Nadeel van de film is dat er heel veel gebeurt maar dat er nergens echt heel veel houvast geboden wordt. Uitleg is er niet en als kijker ben je niet meer dan een primaat, of passagier die even weinig weet als de hoofdpersonen die het ondergaat. Nogmaals te zeggen dat het er echt wonderschoon en prachtig allemaal uitziet, en de muziek, vooral dat golvende koor om het zomaar even te noemen vind ik zowel onrustbarend als geniaal. Volgens mij is dat gezang gebruikt in L4D2 wanneer je een heks tegen komt. Ik speel die game bijna wekelijks met een kameraad en we hoorden dat zweverige en golvende gezang en hadden echt zo iets van...wtf?! Terug naar de film, de film laat zich in die zin het beste typeren als drie losse beelden die wel iets met elkaar te maken hebben natuurlijk maar niet als een coherent iets dat later samen komt om vervolgens helemaal duidelijk wordt. Het zijn vier delen in die zin die bepaalde belevingen of ontwikkelingen laten zien en als kijker ben je vooral een passagiers en ben je net zo onwetend als de apen of de astronauten. Verder vind ik toch dat de film hier en daar verzand in beelden of handelingen die er niet zo toe doen en die maar duren en duren....

Eind goed al goed, een trip, zonder meer visueel prachtig, muziek soms erg mooi en soms wat minder, en qua verhaal ontkom je er niet aan de je goed in te lezen of na die tijd op onderzoek te gaan en met bepaalde zekerheid de film nog een keer te kijken.

Een willekeurige greep in de kast leverde gisteravond deze 2010 the year we make contact op en daarmee een voor mij volslagen onbekende film hoewel de titel niet heel erg onbekend klinkt maar vooral lijkt op 2001 a space odyssey. En verrek, laat dit nu een vervolg op de laatst genoemde blijken te zijn, en gelinkt aan een titel uit de top250 kon dit toch alleen maar tegenvallen en dat deed het dan ook. En niet alleen van vanwege 2001 die in mijn ogen ook de nodige minpunten heeft.

En het moet gezegd dat de film kan rekenen op een prima cast met Scheider, Litgow, Helen Mirren, Bob Balaban en de mooie Madolyn Smith Osborne die me vreselijk bekend voor komt maar ik niet kan plaatsen ook niet aan de hand van haar filmography. Wellicht dat ze op iemand lijkt. Verder heeft de artdesign er echt iets moois van gemaakt betreffende de ruimte, de schepen en planeten, en mag zelfs gezegd worden dat het er fantastisch uitziet. Verder is het natuurlijk interessant wat men aan boord van de Discovery vind en wordt de boel nog een beetje extra 'spice' gegeven met spanningen op aarde. Dan zou ik nog de bereemdende dingen vergeten rond het rare video bericht of de oude vrouw met de kam.

Maar buiten dat allemaal lukt het gewoon niet met deze 2010 the year we make contact. Het geheel blijft hangen in te lage versnelling, het wordt nooit spannend, de karakters voegen weing toe en boeien doet de film mij eigenlijk geen moment. Net als de onwaarschijnlijke samenwerking tussen de Russen en Amerikanen die eigenlijk met zoveel aardse spanning op het belachelijke af is. Het mag duidelijk zijn dat deze film mij geen moment heeft weten te bekoren ondanks de visuele pracht en pogingen er iets van te maken maar slechts uitmondt in een flets en niet aansprekend geheel.

You're really good...

Tussendoortje op tv en eigenlijk onbekend wat te verwachten van 21 Bridges en Boseman. Maar ondanks het toch niet echt hoge cijfergemiddelde bleek 21 Bridges best oké te zijn.

Van het verhaal hoeft de film het niet te hebben want het is allemaal redelijk voorspelbaar te noemen. Bovendien zagen we zaken als dit al vaker, maar dat maakt niet zoveel uit. Want 21 Bridges doet het meer dan prima met de sfeervolle en duistere straten van New York waar weinig mensen te vertrouwen zijn. En opvallend de helaas al overleden Chadwick Boseman die voor mij redelijk onbekend is maar hier wel een interessante rol en karakter neer weet te zetten. Kitsch is ook aardig in zijn rol, J.K. Simmons een beetje teveel op de automatische piloot, en wat voor wazig en raar accent heeft Miller? Doet Bostoniaans aan, maar is erg over de top voor het gevoel.

Minpunten? Ja dus...dat rare accent. De voorspelbaarheid van het plot. Het moment dat Michael en André letterlijk door de lucht vliegen na een aanrijding en opstaan en vervolgens nog minuten lang achter elkaar aanrennen en als halve obstacle runners over en in dingen springen alsof het niets is. Een normaal mensen blijft wel even liggen en loopt zeker niet zo vlot meer. Maar goed, dat zijn zaken waar niet te hard over geoordeeld moet worden want als vlotte actiefilmpje met een aardige vibe voldoet 21 Bridges toch meer als. Bovendien, sommigen zullen dat wel raar vinden, zie ik toch een subtiele aanklacht tegen de slechte werkomstandigheden van de politie, het vele geweld waar ze bij betrokken zijn, de vele dreigingen aan hun adres, de gemiddelde die met een wapen rondloopt in Amerika, de eerst schieten dan pas vragen cultuur die heerst en wat er voor mensen met een dergelijk beroep tegen over staat.

21 Bridges is wat mij betreft best oké met een prima Boseman.

En dat geldt niet alleen voor deze film van Inarritu waar ik Amores Perros, Babel en Biutiful al net zo lastig vind, waar Birdman wel oké is en The Revanant simpelweg afsteekt als een totaal andere film. Maar gelukkig heb ik nu iets minder last van dat non-chronologische gebeuren en de overdaad aan grauw drama en zware thematiek zoals we dat ook zien in Amores Perros en Biutiful. Waar de kundigheid van de film al opgevallen was doet dat het nu nog meer qua verhaal en acteren waar ieder huisje zijn kruisje heeft en in dit gelaagde drama veel afhangt van een beetje geluk of juist pech. En wat een ellende krijgen we eigenlijk te zien in dit verhaal wat toch op bijzondere wijze in elkaar grijpt met mensen die ten einde raad zijn met zichzelf.

Een cijferverbetering zit er dan ook wel in toch blijft er een persoonlijke afstand tussen deze film en mij waar ik nog wel even een beklijvend beeld wil aanhalen waar de tuinman de bladblazer laat vallen en naar het ongeluk rent en we focus houden op de blazer die nog aanstaat. En die prikkel die dat shot voor mij heeft voel ik te weinig in de rest van de film.

Na kortgeleden McQueen's Le Mans en diens documentaire te hebben gezien, en vorig jaar al Ford vs Ferrari, was dit toch wel spek naar de bek die Ziggo bood. The 24 Hour War, de daadwerkelijke strijd tussen Ford en Ferrari zoals die enkele jaren verliep.

Een lange maar niet vervelende introductie van zowel Ford als Ferrari die voor de oorlog al actief waren komt voorbij. Beide onderbroken door de oorlog wordt er daarna meteen weer gesleuteld met één doel: racen. Wel beide met een geheel eigen inzet. Ferrari wil alleen maar racen en winnen en vooral geen consumenten wagens afleveren, terwijl Ford juist redeneert vanuit de fabriek en iets wil laten winnen dat de verkoop stimuleert. Een groot voordeel qua financiëen, productie en mankracht is meteen al aan Ford's kant. Een wonder dat Ferrari Ford nog enkele jaren achter zich gehouden heeft, iets dat alleen kwam door de voorsprong die ze op dat moment hadden.

Veel bekende namen komen voorbij met de Ferrari en Ford mensen maar ook Shelby en Ken Miles. Vooral de laatste twee bekend van de film van vorig jaar. Toch lijkt hun rol in deze docu redelijk marginaal en speelt de strijd zich over heel wat verschillende jaren en races, Europa en Amerika, af. In de film wordt naar mijn gevoel de indruk gewekt dat Shelby achter het ontwerp van de GT40 zat terwijl de wagen er al was, alleen nog doorontwikkeld moest worden. Niet dat dit erg is, wel interessant het stukje info over de experimentele wagen waar Miles mee verongelukt. Verder doet vooral de nostalgie, fraaie beelden en mooie wagens veel goed.

The 24 Hour War is voor iedere race en auto liefhebber zeker weten een interessante en boeiende docu. Dus gaat het zien zou ik zeggen.