Meningen

Thank God your mama died givin' birth. If she'd seen you she'd have died of shame.

Nog nooit gezien en erg nieuwsgierig voor gaan zitten afgelopen maandag. En hoewel ik niet echt wist wat te moeten verwachten werd ik verre van teleurgesteld. Zo las ik met grote vrees dat er zingen in voor komt, iets wat me wel zorgen baarde aangezien ik niet bepaald een musicalliefhebber ben, maar dat viel alleszins mee.

Een bij tijd en wijlen erg koddig beeld komt naar voren wat typerend is voor de Coen brothers uiteraard. Het neigt zelfs hier en daar naar slapstick. Toch konden de drie boeven niet beter bij elkaar gezocht zijn met name Turturro en Tim Blake Nelson die op briljante wijze twee dommige rednecks neerzetten. Met de niet veel slimmere Clooney als leider is het drietal rond en geketend en al struikelen ze van toestand naar toestand met de ontmoeting van Baby face, de KKK meeting, de sirenen en het treinmomentje als bijzonder hoogtepunt. Dingen overigens zoals de KKK die me een beetje aan Django Unchained doen denken. Het tijdsbeeld met de vette pruiken en de pommade is overigens ook prima.

De visuele stijl is prima gekozen, een soort overbelichting met veelal gele kleuren die het allemaal iets authentieker laten overkomen. Zo zijn de herfst kleuren op een gegeven moment ook prachtig. Verder is het sfeertje vaak erg goed te noemen en zijn de gebeurtenissen zoals zo vaak in Coen Brothers films van de hak op de tak en bijzonder toevallig. Als acteurs zijn TBN en Turturro het noemen waard maar vind ik persoonlijk Stephen Rooth ook erg goed met zijn loensende oog.

De film schijnt gebaseerd op Odyssey van Homerus maar behalve de sirenen zie ik weinig relevantie. Iets wat mij niet veel uitmaakt. Ondanks dat de film niet over de hele lengte zijn niveau beet houd en zich niet kan meten aan True Grit, Fargo of The big Lewboski is het toch een meer dan vermakelijk en prima film.

Ik had niet helemaal door dat de aflevering van vorige week al de laatste was, of ik was de tel kwijt was of ik was zo gebiologeerd door deze docu dat ik nog wel een paar afleveringen wilde, kan de oorzaak zijn en is tevens veelzeggend.

Tegelijk met de opkomst en ondergang van OJ als sporter, persoonlijkheid en losgeslagen sociopaat, wordt gedurende de vijf afleveringen uiterst vakkundig een breed maatschappelijk probleem gebracht die inhoudelijk de kern is zonder de balans te verstoren. Zowel het hele onderzoek, als de aanloop naar de rechtszaak wordt erg goed gebracht terwijl de onderliggende reden voor de vrijspraak eigenlijk als een spook in de coulissen staat te wachten. Ik moet zeggen dat ik de uitspraak niet meer wist en ontstelt was dat men niet tot een veroordeling kwam. Hoe kan dit? Toch is het moeilijk de ogen sluiten voor de ware reden van vieze spelletjes en het uitspelen van de rassenkaart en de al decennia broeiende problemen. Bizar dat men hun gelijk moesten halen door een moordenaar vrij te spreken, geeft aan hoe ziek het systeem was en hoe erg de mensen te lijden hadden.

Nog zieker zijn die ja-knikkers die achter een dergelijke sociopaat als OJ aanlopen. Wat een walgelijke en nare man, wellicht dat het juist de kracht is van zo iemand maar ik kan me er niets bij voorstellen, je zo laat bespelen en manipuleren. Al die mensen die hun mondje dicht houden en diep van binnen weten dat zijn verhaal niet klopt. Dan die verdediging van hem, die Cochran, ik vraag me dan wel eens af hoe zo iemand 's nachts kan slapen, na zoveel gedraai en gemanipuleer. En er ook nog voor uit komen...mijn god.

OJ; een bijzonder goede docu die in die zin over twee verschillende onderwerp gaat en daar een perfecte koers en balans invoert. Daarnaast heeft de docu een gedetailleerde opbouw betreffende wat eerder voorviel. De film schuwt eveneens niet de naakte waarheid te tonen van wat er gebeurt is die ene nacht en brengt een perfect beeld van alle raciale spanningen en bijzonder vieze spelletjes om mensen onderuit te halen. Het blijkt maar weer, met genoeg toegepaste druk zegeviert het recht niet. Mensen, gaat dit zien!

De volgende stap in de oorlogsweek bracht deze relatief onbekende film die ik een tijdje terug via marktplaats had gescoord en vooral had aangeschaft vanwege de goede kritieken, mijn nieuwsgierigheid was dan ook groot.

En Objective Burma gaat dan ook interessant van start met een introductie met authentieke beelden en bekende namen in de vorm van generaal Charles Wingate en Merrill's Marauders en legt daarmee een basis vergelijkbaar met Battleground uit '49. Een commandoraid wordt voorbereid en moet uitgevoerd worden door Captain Nelson en zijn mannen, het doel een belangrijke Japanse radarpost. De film kenmerkt zich in een mooie passende zwart wit stijl, een 18-jarige collega riep gisteren nog verbaasd uit waarom je in hemelsnaam een film in zwart wit ging zien, en vooral veel droge soldatenhumor. Het maakt het geheel aangenaam tot en met het vertrek aan aankomst waar het allemaal wat serieuzer wordt en de actie er voor '45 knap uitziet.

Apart is het taaltje dat de Jappen zogenaamd spreken, Errol Flynn toch vaak van het iets minder serieuze werk zet met verve de rol van leider neer, zitten er knappe actie scènes in wordt de vlucht, ontbering en spanning in het verloop aardig neergezet. Ook zeker fraai is de opgebouwde spanning op het einde in het donker. Als ik dan een minpuntje zou moeten noemen betreft het tot op zekere hoogte de speelduur die aan de lange kant is en baat had gehad bij een iets compacter vorm.

Desalniettemin verrast Objective Burma meer dan als een uitstekende en vermakelijke oorlogsfilm met een voor '45 toch wel erg fijne en vlotte stijl.

Een film waar ongetwijfeld plottechnisch heel veel op aan te merken valt, maar wat mij betreft visueel erg overtuigend is en daarnaast Jack's hang naar nostalgie, en chemie met Julia, bij mij wel een snaartje raakt.

Een minority report elementje komt al snel naar voren in de bij Jack sluimerende twijfels en vooral flitsen van een herinnering die me sterk aan een 'echo' doen denken uit de eerder genoemde film. Samen met die twijfel en hang naar meer, is meteen ook de geest uit de fles qua karakter en richting van de film, er is meer, er is iets aan de hand, en dat zullen we snel ondervinden. Dat getrut over dat 'goede team' valt ook al snel in duigen, zelfs een blinde ziet dat de wisselwerking schuurt en er een enorme verschil is tussen de truttig Vika en de losbol Jack. Zij van het kader en de regeltjes, hij van de improvisatie en zelfdenkend. Kan me ook niet anders indenken dat ze niet als team goed zijn, maar dat zij functioneel is als controle toets richting Jack. Ik kan ook niet anders zeggen dat Vika me meteen al erg tegen staat.

Een prachtig en visueel overtuigende wereld ontvouwt zich wanneer Jack op patrouille gaat. Waar de reparatie en zijn gemijmer op het oud-Superbowl terrein erg stroef overkomt, lukt het idee beter in zijn 'vrije tijds huis'. Een prachtig nostalgisch beeld komt daarnaar voren van een simpel leven, simpele dingen, een hang naar 'iets' dat hij niet hoort te kennen, aangevuld met een paar erg mooie nummers met onder andere de Moody Blues en Ledd Zeppelin. Het verhaal krijgt een eerste draai met het neerstortende ruimteschip. Zou iemand die coördinaten op mijn achtertuin in kunnen stellen? Geen bezwaar om Olga Kurylenko morgen te vinden. Een volgende draai komt wanneer de zogenaamde Scavs aardiger blijken te zijn dan we op voorhand dachten, en vooral wanneer het kwaad het grote oog hoog in de lucht blijkt te zijn.

Wat mij zo aanspreekt is de overtuigende en prachtig gemaakt setting waar Jack in rondvliegt, in combinatie met de sci-fi aandoende muziek een perfect en stijlvol beeld. Filmisch is het bij tijd en wijlen echt een lust voor het oog. De gadgets en wapens zijn super en overtuigend, en vooral de drones zijn briljant. Die chagrijnig kijkende dingen met hun geluiden en vuurkracht, goed bedacht. Als er dan een minpunt is, is het wel dat de twijfel richting de werkelijkheid te vroeg wordt uitgespeeld, ik bedoel met zo'n 'echo' begint de film. Toch wordt het verder overtuigend gebracht met de mysterieuze Julia, lekker ding is dat toch die Kurylenko, en het verschijnen van een kloon. Want de vraag blijft hoe zit het nu werkelijk? Het einde, hoewel een gezamenlijke opoffering van Jack en Julia overtuigender en meer beklijvend geweest was, mag er zijn met een nieuwe kans en zelfs een nieuw leven. Oblivion vind ik een bijzonder stijlvol, spannend en uitgebalanceerd geheel en absoluut een film die ik altijd met veel plezier kijk.

En maar weer eens aan de Brian de Palma die me vaak even goed bevallen als dat ze tegenvallen, en vooral dat laatste moet een beetje in het tijdsbeeld gezien worden denk ik waarin de films gemaakt zijn zo jaren '80 a '90. Feit blijft dat Carrie en The Untouchables zijn best werk betreft.

Maar goed, Obsession dus, te beginnen met een idyllisch beeld wat een stralend gezin betreft en het geluk, en de suikerzoete soundtrack, tegen de plinten opklotst. Maar de droom slaat snel om in een nachtmerrie met een 'ransom' en catastrofale afloop waar Michael zichzelf veel kwalijk neemt. En het moet gezegd dat de film met de fase hierboven beschreven, rond de kidnap, ontzettend veel indruk maakt op sfeertechnisch vlak vooral gedurende momenten met de achtervolging en het volgen van de zender. En even heb ik wel zoiets van heej, dit is de Palma, dit is zonder twijfel de zogenaamde master of suspense, en vind ik deze fase echt best wel goed en maakt de film een meer dan behoorlijke indruk.

Maar helaas wordt dit niveau en de sfeer niet vastgehouden in de rest van de film die het best te omschrijven is als een mix van Rebecca, Vertigo achtige elementen en een onbetrouwbare raadsman a la Man on Fire. Het idee qua mysterie blijft weliswaar bestaan en is het natuurlijk de vraag of er sprake is van projectie of dat er meer achter zit. En het moet gezegd dat de opbouw van de eindscène op het vliegveld nog wel behoorlijk is, maar daar is het meeste ook wel mee gezegd. Want De Palma slaagt er niet in het tijdsverloop te laten lukken, want opeens zijn we zoveel jaar verder, daarnaast zakt de supersfeer uit het begin heel erg ver weg naar slome en soap-achtige beslommeringen tussen Michael en Sandra die eigenlijk niets te bieden hebben dan niet boeiende drama en romantiek.

En dus valt deze Obsession helaas ook weer tegen en begint de teller nu wel langzaamaan de verkeerde kant op door te slaan voor De Palma waar een voldoende er voor deze film ook niet in zit.

En als afsluiter gisteren nog even aan de Argento, wat een verrassing dat een dag eerder deze film uitgezonden werd op filmbox. Een Argento zomaar op tv dat gebeurt toch niet vaak lijkt mij, en is daarmee zeker een kans die ik niet laat liggen want mijn laatste Argento is toch alweer even geleden. Nu verwachtte ik er niet veel van wegens het lage cijfer, en voldoende is het allerminst, toch is de hand van de meester hier en daar wel voelbaar.

Om te beginnen betreft het een Argento, dus pak de bingokaart er maar bij. Vrouwen? Check. Naakt? Check. Supense? Check. Stijl? Check. Gore, bloed en doden? Check, check en nog eens check. Om daarna als eerste de soundtrack aan te halen die geweldig is, ditmaal geen Green Goblin, Morricone of iets anders van Italiaanse bodem maar ene Rebotini en daarmee iets dat verrassend sterk is en geheel in de stijl van de Argento films betreft. Ik kan het niet genoeg benadrukken hoe goed de soundtrack is en wellicht het sterkste punt van de film. Buiten dat mag het begin er nog wel zijn, is de stijl en duistere sfeer wel des Argento's en lijkt de film, hoewel niet goed, best wel te voldoen.

Maar helaas wordt het middelmatige niveau daarna niet vastgehouden tot het einde. Zo is Pastorelli eigenlijk niet heel best in haar rol, zie ik ook weinig in de wisselwerking met Chin, een bondgenootschap die ik sowieso erg raar vind, vind ik de politie ook erg dubieus zomaar te schieten op een witte bus en wordt het geheel daarna steeds minder. Zo vind ik dat gedoe met die slangen helemaal niet op zijn plek en komt de vechtpartij tussen de moordenaar en de twee jagers erg gekunsteld en nep over. En alsof het nog niet erger kan, verdwaal dan ook nog maar en raak elkaar kwijt in het bos. Nee, scriptmatig is dit om te huilen hoewel ik het einde van de moordenaar dan wel weer leuk bedacht vind.

Deze Argento komt totaal niet in de buurt van de betere films en kan eigenlijk best overgeslagen worden. Sowieso wel hulde voor de mooie soundtrack maar verder is dit niet veel soeps en meestal zijn de mindere Argento's best nog wel te doen en spreek dat dus voor zich.

Wat baalde ik twee jaar terug toen ik best wel blij was deze versie te vinden bij de kringloop om bij controle tot de ontdekking te komen dat de hoes dus de jaren '60 versie was maar er een schijfje in zat met het de smoelen van Pitt en Clooney. Een bizar toeval waar de vorige eigenaar waarschijnlijk beide versies had en deze omgewisseld had. Maar onlangs lukte het toch de 'ratpack' versie tegen te komen met dit keer wel de goede schijf, en daar was ik best nieuwsgierig naar aangezien ik verre van fan ben van de Soderbergh films die ik flauw, saai en in fasen botweg lelijk vind. Dus kom maar op met deze versie...

En natuurlijk is er geen film zonder slechte punten en dus heeft deze Ocean's versie dat ook. Zo is de aanloop best lang waarin de veteranen weer met elkaar in contact komen, duurt het tot de 55ste minuut voor er uberhaubt een plan op tafel ligt en is de toon vooral de beginfase aan de flauwe kant. Maar veel daarvan ben ik toch bereid door de vingers te kijken omdat de film uit de jaren '60 komt. Maar wanneer het plan dan eindelijk daar is en besproken wordt, plus de planning en men bezig is, krijgt de film toch absoluut een andere en vlotte dynamiek over zich te midden van deze groep sterke acteurs in het kleurrijke Vegas.

Als er dan toch een minpunt is die in het voordeel van de Soderbergh versies is dan betreft het wel dat de kraak wel erg snel en simpel is en er in de 2001 versie meer tijd voor genomen, het wordt iets meer opgebouwd om het zo maar te zeggen. Ocean's '60 richt zich daarna vooral op de nasleep, heeft hier en daar ook nog wel een licht ernstig momentje en verrast met een grappige en ontknoping. Opvallend overigens een ultra kort rolletje van Shirley Maclean als het dronken meisje, tevens de aandacht voor de All American 82ste Airborne divisie en eens een keer niet dat gegeil op de 101ste terwijl de 82ste minstens zo belangrijk was, fraai natuurlijk ook het tijdsbeeld met de auto's, aankleding, kledij en decors en zonder enige twijfel de cast hoewel ik niet zo heel erg fan ben van Sinatra als acteur.

En zo blijkt deze Ocean's verre van een superfilm te zijn met de nodige gebreken, toch verslaat het met gemak de 2001 versie op basis van sfeer, het tijdsbeeld en de gunfactor die de film heeft vanwege zijn leeftijd, bovendien past de ongedwongen sfeer en de humor beter in deze film.

Ook alweer behoorlijk op leeftijd, en wat viel de film me tegen destijds, alhoewel tegenvallen, waarschijnlijk is 'er niets mee hebben' een betere woordkeuze. Maar mij worstelend door de vele films die op MovieMeter staan, en de grotendeels positieve reacties op Ocean's 11, had ik toch het idee opgevat de film maar eens te herkijken samen met de twee vervolgen.

Het verhaal moge bekend zijn betreffende deze megakraak in hartje Las Vegas tijdens prime time. Het eerste half uur is sowieso toch nog wel even in komen met de introductie en het begint pas te leven en interessant te worden als men de kraak begint te plannen en aan het inflitreren slaat. De kraak is dan ook best aardig te zien en de uiteindelijk zit dat gedeelte best goed in elkaar met hoe ze wegkomen met de buit en iedereen en alles er in tuint. De cast is uiteraard groots met zoveel bekende namen, een Julia Roberts waar ik zelden wat aan vind daargelaten, vind ik vooral Carl Reiner wel erg goed en vind het grappig Lennox Lewis en Klitshko te zien voor hun partij. En ik moet de soundtrack niet vergeten die prima is. Het zijn een paar aardige dingen in deze Soderbergh die zijn beste film wat mij betreft toch maakte met Traffic. Verder ben ik verre van een Soderbergh fan die mij zelden raakt of aanspreekt en ronduit saaie of flauwe films maakt.

Een ander handelsmerk van de man betreft soms best een mooi plaatje te kunnen schieten, maar deze worden maar al te vaak afgewisselt met ontzettend lelijke shots qua achtergrond of kleuren. Vaak heeft de man er echt foeilelijke shots tussen zitten of ronduit onbegrijpelijke shots zoals in Ocean's 12 waar de camera vanaf de eerste of tweede etage een vertrekkende auto volgt in een straat waar een beeldvullende boom ieder zicht ontneemt. Gewoon echt waarom...snap ik het niet of snapt Soderbergh het niet? Dan het shot op het einde waar de elf naar de fontein bij het Casino staan de staren met een gelukzalige glimlach en de camera er langzaam bij langs glijdt. Een tenenkrommend shot eigen die hopeloos ouderwets en nietszeggend aanvoelt. Charme schijnt deze film dan bovenal te hebben volgens andere gebruikers. Nu moet ik zeggen dat de herkijk best te doen was en ik me niet verveelt heb, toch doet de film mij eigenlijk helemaal niets, het spreekt verder nergens aan. Een voldoende voor een de moeite zit er wat mij betreft wel in.

En deel 3, geen idee wat te verwachten want nog nooit gezien en hoewel weinig onder de indruk van de vorige twee films zet ik toch maar even door met vervolmaking van de trilogie.

En ach...het is een herhalen van zetten hoewel het wel beter is dan deel twee. De jongens van Ocean hebben wegens privé redenen de pik in op ene hotelier Bank en besluiten deze ondanks een waterdicht netwerk qua beveiliging, pand en kansspelen eens stevig uit te kleden. Weinig nieuws onder de zon wat dat betreft. En ach...op zich wordt de wraakoefening aardige gestalte gegeven, is het vlot te noemen, de cast is zoals bekend groot, dit keer aangevuld met Pacino, zitten er een paar erg aardig dingen in zoals de man van de hotel Keuringsdienst en wordt er weer aardig gewerkt met Reiner.

En tja, het is Soderbergh, dus weer dat voorspelbare en trage shot waar alle leden gelijkzalig voor zich uit staan te staren in het licht van het vuurwerk ditmaal. En weer een fuck lelijke opname van een landend vliegtuig met een beverige camera. Het is bijna een handelsmerk. ' 'Zat er een lelijke opname in? Ja. Ohw...dan was het vast Soderbergh.' Verder is het plot in zo verre op te tekenen dat je toch wel weet dat het goed komt, dus ja echt spannend wordt het nooit. En Soderbergh haalt zijn jaren '70 achtige soundtrack ook weer van stal, iets dat overigens nu wel begint te vervelen.

En zo is deel 3 ook geen hoogvlieger. Maar een aardige zit is het nog wel. Beter dan deel 2 is hij zo zondermeer, maar daar is ook niet veel moeilijks aan. Een fan van de reeks of franchise zal ik nooit worden en de naam Soderbergh begint al meer en meer een reden te worden om films te laten liggen die van hem is.

En deel 2 dan maar. Eens kijken hoe dit deel, dat ik überhaupt nooit heb gezien, me bevalt. Met deel 1 had ik erg weinig en qua beoordelingen is dit toch wel de minst van de trilogie, we zullen zien zou ik zeggen.

Het begin is nochtans aardig met Benedict die de 11 op het spoor is en ze het vuur aan de schenen legt. Kraken plegen en dokken, de volgorde is voor hem bijzaak. Dus...het team gaat weer op pad en wat wel leuk is betreft het aandoen van Amsterdam en de klus aldaar die uitmondt in de rivaliteit met The Night Fox. De cast is weer groots en nog verder uitgebreid met Vincent Cassel en de prachtige Zeta Jones. Het oogt allemaal vlotjes en Soderbergh lijkt net als in deel één een nostalgisch jaren '70 sfeertje te willen creëren met tevens weer een aardige soundtrack.

Maar het zou Soderbergh weer niet zijn zonder een aantal onbegrijpelijk camera standpunten en zeldzaam lelijke shots qua kleuren en achtergrond. Waarom doet die man dat toch...? Dan de toenemende plotwisselingen en vele betrokkenen partijen die vooral richting het einde chaotisch wordt. Dan die countdown van Benedict...rond die klus van Van Der Woude zitten ze nog te stressen hoeveel dagen ze nog hebben, maar later met dat ei hoor je daar niets meer van en Benedict komt ook niet in beeld ofzo dat de tijd opraakt. Tot dan is het verre van overtuigend, maar Soderbergh gooit nog verder zijn glazen in rond The Night Fox met zijn ronduit stupide capoeira-momentje rond de lasers, serieus wie bedenkt zoiets, en wederom biedt Soderbergh weer een uitermate repetitief stukje camerawerk dat net zo storend is als alles gezichten op het einde in de eerste film, en ditmaal in de vorm van een chaotisch ingezoomd shot op ieder Ocean's lid dat door de politie afgevoerd wordt, en dan zijn er nogal wat op dat bewuste moment. En wat is dat chaotisch en irritant, het is het moment dat de film die nog niet eens raar begon echt wel definitief instort.

Nee, met deel 1 had ik weinig, deel 2 is gewoon matig, ik vraag me af wat deel 3 gaat brengen.

Roger Moore film die bij voorbaat al mee kan doen, samen met The Man With The Golden Gun, voor de titel slechtste Bond-film met Moore. Iets dat met het bijzonder flauwe intro erg veel kracht wordt bijgezet.

De goede dingen in deze Bond zijn eigenlijk op één hand te tellen. De vele mooie vrouwen, de vermakelijke knokpartij tussen fakirs waar hij a passant zijn wapens leent is spitsvondig te noemen, de achtervolging met de Alfa Romeo is wel erg goed, en op het einde zowaar een stukje Bond begeleid door de melodie waar hij al schietende met de AK-47 de leuning langs glijdt. Het is veel te weinig, en veel en veel te laat...

Octopussy kenmerkt zich door een erg oubollig beeld betreffende de koude oorlog en oorlogszuchtige generaals. De strijd met Never Say Never Again wordt daar al praktisch mee verloren, laat staan het verschil tussen de flauwe bedoening die Octopussy is en de vlotte actiefilm die de andere is. De film vergaloppeert zich geregeld in flauwe gebeurtenissen zoals de parachutes en de mini jet in het begin, de over the top Riskja achtervolging, en vooral de bespottelijke momenten als Tarzan en de duikboot krokodil. Behalve dat lijkt er verder weinig te gebeuren en de film regelmatig te slepen, bezit deze Bond niet echt een aansprekende bad guy en is zijn rechterhand Gobinda ook maar zo zo. Voeg daar nog een weinig aansprekende themesong aan toe en Octopussy is daarmee een product dat heel weinig te bieden heeft, niets vernieuwend heeft of toevoegd en vooral snel naar de achtergrond vervaagt. En ik vroeg me af waarom ik me zo weinig van de film herinnerde. Nou...daarom dus.

Enige memorabele wat de film dan nog te bieden heeft is heel veel vrouwen. En ondanks het verschrikkelijke Tarzan moment en gemonteerd geluid, blijft de eer slechtste Bond wat mij betreft toch nog The Man With The Golden Gun, ook al is het maar minimaal en valt het aan het cijfer niet te zien.

Time flies! 1997 alweer en wat kan ik me nog goed de aankondiging op tv herinneren. Dit moest je zien, dit was groots, de grootste tv-productie ooit op dat moment, dit was episch. Destijds maakte het wel genoeg indruk dat ik me zelf aan het boek van Homerus waagde, maar dat bleek een brug te ver.

The Odyssey gaat in ieder geval vliegend van start met Odysseus die al vrij vlot zijn koffers moet pakken. Behoorlijk snel wordt een segment Griekse mythologie in een half uur afgejakkerd waar Wolfgang Petersen in 2004 nog 160 minuten voor nodig had. De voice overs van Odysseus zelf maken het er niet soepeler op en even is de vrees dat de gehele serie zo door gaat, maar dat blijkt gelukkig niet het geval. Als Odysseus zijn reis aanvangt na een half uur wordt het allemaal al een stuk interessanter en wordt de vertelstijl ook een stuk aangenamer.

Godsiedikkie en die Odysseus is nogal gebrand op zijn Penelope want aanspoelen op het eiland van Calypso lijkt mij niet bepaald een straf. Behalve dat komt zo'n beetje alles wel voorbij wat te bedenken valt in de vorm van cyclopen, heksen, een serpent, Goden, engelen, wapengekletter, monsters en veel ontbering voor het hoofdkarakter. Hoewel de cgi overduidelijk nog niet heel ver in de ontwikkeling was in 1997 is een zekere kwaliteit zeker te bespeuren, is het geheel groots van opzet en lijkt de winst van een Emmy wel terecht.

De cast is uiteraard het noemen waard want wat een prachtige vrouw is Williams. Roberts is natuurlijk in zijn element als engerd, doet Assante het prima, en is er maar een klein rolletje weg gelegd voor Christopher Lee. Wat mij verder wel kan bekoren is de filosofische inslag van het geheel ingefluisterd door het karakter van Lee, namelijk dat de reis belangrijker is dan de bestemming of het doel. Het laatste halfuur wordt er toch wel naar een erg fraaie en aangrijpende climax toegewerkt. Is het dan allemaal goud dat glanst? Nee zeker niet. De soundtrack is hemelschreiend slecht en in de beginfase neigt het acteerwerk van sommige naar het melodramatische en is de tand des tijds aan sommige karakters, met nadruk op Penelope, amper te zien.

Het zijn details in een verder uitstekend product en hoewel ik de serie op de gok meegenomen had en er eigenlijk niet zo veel meer van verwachte bevalt de serie toch meer dan prima.

Of Mice and Men heb ik gelezen in het Engels maar of dat nu basisschool of brugklas betreft weet ik niet meer. Desondanks maakte het verhaal van Steinbeck indruk en bleef mij bij met als resultaat dat ik één van mijn favoriete boeken ik in Druiven Der Gramschap vond en laat dat nu een film zijn die ik gezien heb, nu alleen Mice And Men nog en dat kwam er gisteren dan van met een marktplaatsaankoop van vlak voor de kerst.

Het verhaal mag bekend zijn rond het tweetal George en Lenny, met reeds de nodige problemen achter de rug en slechts op zoek naar een nieuwe start met de droom zelf ooit een plekje te hebben. De nieuwe start is redelijk maar al snel ontstaat ook daar problemen waar tevens ook oog is voor het harde leven en andere zaken in die tijd zoals rasicme. Zoals reeds gezegd valt het harde en zware leven van loonwerker op, zijn de landerijen kolossaal en is er ook een mooi detail in de voortschrijdende techniek met een stuk op stoom aangedreven landbouwwerktuig. Maar uiteraard staat vriendschap, loyaliteit en medeleven centraal tussen George en Lenny in dit degelijk, rustig en vakkundig opgebouwde drama.

Sterk is de acteerprestatie van Malkovich als de simpele doch lieve goedzak Lenny waar George als een heilige overwaakt. Maar er speelt uiteraard meer met rasicme en Curley's vrouw die temidden van alle beperkingen en verveling een bron van onrust is. Wel een godszalige vrouw deze Sherilyn Fenn die in Twin Peaks ook al niet voor de poes is. Het verhaal vloeit daarna vooral verder in een hard en nietsontziend beeld waar enkel plek is voor functionaliteit de oude man nergens meer aan de bak komt, puppy's zonder pardon worden verzopen omdat het er teveel zijn en de oude hond van Candy die een genadeschot krijgt opgedrongen en daarmee een parallel die we gedurende de film zien en ook in de ontknoping terugkeert. Het blijkt een oneerlijke en wrede wereld waar iedereen in de pas moet lopen en geen plek voor mensen die men niet begrijpt of voor versleten dingen. Het genadeschot kan dan ook gezien wordt als de ultieme daad om iemand te beschermen of tegen zichzelf te beschermen en lijkt de finale test betreffende inzicht en loyaliteit in een wrede wereld die Lenny nooit bij machte zal worden.

En zo komt dit prachtige drama ontnuchterend tot een einde en ben ik dit gelaagde verhaal over het nooit bereiken van het paradijs of je droom van John Steinbeck weer meer gaan waarderen. Misschien maar weer eens even herlezen.

Degelijk drama die ik ooit al eens eerder zag en waar enkele dingen van waren blijven hangen.

Centraal staat natuurlijk de nietsontziende en keiharde opleiding onder leiding van de drill instructor. De koren van het kaf scheiden zeg maar, tevens ook het door prikken van luchtbellen en het begrijpen wat mensen eventueel zoeken op een dergelijke opleiding. Uiteraard is daar een boeiende botsing tussen wijsneus Mayo en de drill-sergeant. Zijdelings speelt er een romance met een plaatselijke, iets dat volgens vele de overhand heeft waardoor de film aan de romantische kant is en hoewel het soms aan de kleffe kant is zie ik toch andere dingen.

Ik zie vooral een aantal mensen die uitermate worstelen met hun bestaan en hun keuzes. Sid, Zack, Paula en Lynette zijn allen best wel beschadigd en reageren alle vier anders. Boeiend is te zien hoe vooral Sid zijn best doet om de 'goede' keuze te maken en zorgzaam te zijn, Zack daarentegen is typisch iemand die liever iedereen afstoot om zelf niet beschadigd te worden, daarnaast kampt hij met bindingsangst. Lynette is overduidelijk teleurgesteld in het leven en zoekt een uitweg. Paula ziet de sleur van een leven zoals haar ouders hebben kennelijk als een straf en wil die fout niet maken. Paula lijkt daarmee de verste van de vier, die ageert niet maar weet wat ze wil.

An Officer and a Gentleman afdoen als een klef drama is dan ook niet terecht en achter de romance en de training gaat ontegenzeggelijk schuil dat ieder huisje zijn kruisje heeft, en een boeiend drama met prima acteerprestaties van Gere, David, Gossett Jr, en een mooie Winger. Zelfs de verschrikkelijk soundtrack, tenenkrommende hoogtepunt tijdens het ontbijt, verandert daar weinig aan.

Man, listen to me. This is bad.

Even aan de slag op Netflix met deze documentaire over de aanslag in Oklahoma en dat is sowieso altijd weer zo'n momentje dat ik me dan onwillekeurig afvraag hoe oud ik was, waar ik was en wat ik deed. En dat jaar was niet bepaald mijn beste periode maar zet dingen dan toch ook weer in het perspectief.

En bij voorbaat verbaas ik me al over wat voor kritiek er is op de docu rond McVeigh en dat zijn karakter en beweegredenen weinig tot niet worden uitgediept. Mij stoort dat echter niet waar ik toch eigenlijk wel een beetje in shock ben na het zien van de mega aanslag en toegebrachte schade en de focus vooral ligt op ground zero en de slachtoffers. Wat een slagveld waar hele Oklahoma City in rep en roer is, het auto onderdelen straten verderop regent, vuur en rook in de straten en mensen die toesnellen om te redden wat er te redden valt waar anderen in alle paniek vastlopen. Het is verbijsterend wat er gebeurt is en hoe verschillend mensen daarop reageren, verder niet verwijten bedoeld. De eerste uren daarna zijn toch beelden en fases die een mens, lijkt mij, nooit meer los laat met een caleidoscopisch beeld binnen dit kleine universum van betrokken, hulpverleners en slachtoffers.

Want of het nu de paniek is van een moeder wiens baby in de crèche was ondergebracht en diens wanhopige gebeden die eerste nacht, het surrealistische beeld van een slachtoffer muurvast onder het puin of triage-arts Spengler die keuzes op leven en dood moet maken wie wel en wie niet te behandelen, het zijn allen even schrijnende en pijnlijke ooggetuige verslagen gebracht in de morsige typische jaren '90 VHS stijl. Treffend op zulk soort momenten toch altijd weer al de toegesnelde hulp die onversaagd de puinhopen intrekken opzoek naar slachtoffers ook al zijn ze minuten verwijdert van disaster met vallend puin en even lijkt de situatie nog erger te worden met gevonden spullen in het ATF kwartier. Bijna bijzaak maar niet minder interessant, en overigens op het eerste oog niet noemenswaardig, de bijna toevallige aanhouding van ene McVeigh die ook al bijna weer vrijgelaten was. Dubieus is vervolgens de link gelegd met Waco en het daarna geschetste beeld van het drietal betrokkenen en de raadselachtige McVeigh zelf die zich vooral kenmerkt als buitenbeentje en zonder scrupules de strijd binnen eigen gelederen aangaat temidden een land ernstig verdeeld tussen links en rechts.

En zo voldoet Oklahoma City Bombing mij toch prima met vooral de aandacht voor ground zero met veel aandacht voor de slachtoffers en iets minder voor de dader. Maar ik begreep dat er wel andere docu's zijn waar McVeigh neer aandacht krijgt, mij smaakte dit in ieder geval prima.

Film die ik al verschillende malen had laten liggen bij de kringloop. Ik wist niet helemaal wat te verwachten en de foto op de hoes deed denken dat het alleen om muziek draaide. Maar die vooroordelen werden gelogenstraft toen ik afgelopen maandag de film toch had meegenomen en die avond ging kijken. Een uitermate merkwaardig drama bleek uiteindelijk het geval.

Serieus gaat de film van start met het afleggen van een gestorvene, iets waar veel zorg en ritueel van uit gaat en meteen al een bepaalde emotionele prikkel met zich mee draagt. Bijzonder is ook dat er vrijwel onmiddellijk iets raars plaats vind die een voorbeeld is van de aparte humor die gedurende de film voorbij komt en de film een soort van Yin Yang principe meegeeft tussen bijzonder koddig en heel serieus, triest en komisch, of een afsluiting en een nieuw begin. Het is maar hoe je er naar wil kijken.

Op kostelijke wijze wordt Massahiro binnen gehengeld. De eerste dode, de instructievideo, de ruzie tussen familieleden gedurende een aflegging, het zijn stuk voor stuk sketches opzich en onderdeel van een tragikomedie. Iets waar ik niet meteen heel erg voor val, toch zijn de serieuzere momenten met het ontzettend moeilijke werk dat Kobayaschi zich eigen probeert te maken bijna betoverend qua lading, ritueel en emotie, en het zijn die momenten dat ik verschillende keren met een brok in de keel zit te kijken naar deze film. De mens wordt op zijn slechts en best getoond, zowel zwaar op de hand als luchtig, oma met de kniekousen is wel een prachtige voorbeeld daarvan. Bizar en bijzonder hoe mensen toch met de dood omgaan wat dat betreft.

Maar waar gaat Departures nu werkelijk over? Als God een deur sluit dan opent hij een raam? Het vinden van een roeping? Of is ieder einde een nieuw begin? De cirkel is wat dat betreft op meerdere manieren rond aan het einde van de film en het zal persoonlijk zijn wat het meeste treft. Bijzonder is toch de weerstand die in Massahiro's omgeving leeft omtrent het werk, terwijl het ontzettend dankbaar werk is. Verder kan gezegd worden dat het een Aziatische film is en die zijn nu eenmaal apart qua humor. De muziek is op bepaalde momenten vooral tijdens de afleggingen zeer fraai.

Departures is met recht een aparte film te noemen en vooral iets dat je moet liggen. Ik persoonlijk ben nog wat zoekende wat de mix tussen serieus en humor betreft en of die zo goed is. Mijn eerste gevoel is toch dat de kolder net wat teveel overheerst. Dat de humorkaart wordt gespeeld is opzich niet vreemd want een serieuze film met dergelijk onderwerp was veel te zwaar geworden.

En met deze Old even een zaterdagmiddag tussendoortje. En hoewel Shyamalan even vaak teleurstelt als iets uitbrengt ben ik toch altijd wel weer nieuwsgierig naar zijn films die één hele grote hebben voortgebracht, een paar die best oké zijn maar ook heel veel dikke tegenvallers. En de prognose van deze film leek niet bepaald best hoewel ik het uiteindelijk nog niet zo gek vond.

Het verhaal is redelijk straight forward met een groepje toeristen in een paradijselijk restort die naar een bepaald strand worden gebracht waar het al snel niet helemaal pluis lijkt te zijn en waar evenmin aan te ontsnappen valt. En opzich mag de opbouw met de brede variatie aan karakters en de vondst van het eerste lichaam er best zijn en breidt het mysterie zich daarna best oke uit met meer sterfgevallen, een vreemd proces die vooral heel duidelijk te zien is bij de kinderen en een toename van vreemd gedrag. What the hell is going on? Sterk zijn de dokter met zijn episoden van Alzheimer, het meisje dat zwanger blijkt te zijn, de tragische afloop rond het kindje, de paniek die uitbreekt, maar vooral de instorting van karakter Chrystal en haar bizarre afloop in de grot is best wel creepy en bijzonder te noemen. Bepaalde details zoals de bijziendheid en plotseling hardhorendheid zijn ook best oke. Toch wordt het nooit heel spannend en is Old eerder een kwestie van willen weten hoe het af gaat lopen.

Slechte punten vind Old vooral in dat het niet eerder opvalt dat die kinderen ouder worden en vind ik het bijzonder dat hun badkleding niet knelt of te klein wordt. Dan vind ik het wel weer heel toevallig dat er echt van alles aanwezig is in de vorm van dokter, psycholoog en een verzekeringsagent, slaat dat gebeuren met die tumor helemaal nergens op en is de aanval van Charles op Guy met dat mes in het donker ook wel een beetje matig. Van de andere kant was hij bijziend aan het worden maar vlucht dan op zijn minst. Dan valt het me nog op dat Maddox, op dat moment gespeeld door MacKenzie, een hele fase niet ouder lijkt te worden. De ontknoping met de testfaciliteit is dan weer van het kaliber dat ik me afvraag of het hier nu beter van wordt of niet en vind ik het raar dat Idlib een briefje met een aanwijzing mee geeft. Is dat jochie daar dan geweest? Hoe weet hij dat?

Zoals te verwachten heeft deze Shyamalan dus ook weer verschillende minpunten, twijfels en vragen. Toch heb ik wel slechter van de beste man gezien zoals Lady in the water, The last airbender en Unbreakable waar ik echt geen klap aan vond. Dan valt deze Old nog best mee en is opzich nog wel te pruimen als redelijk mysterie met een aardig sfeertje hoewel het absoluut een stuk beter uitgewerkt had kunnen worden.

Voor het Paasweekend even een paar titels aangeschaft via Bol.com en daar zat onderandere deze Old Henry tussen die ik al lang op het oog had en via een actie op de kop kon tikken. Tim Blake Nelson was de ene reden, omdat ik hem echt sterk vind in de soms kleine rollen die hij speelt, de andere reden was het cijfergemiddelde dat gewoon goed is. Nootjes, een Piraat van 10 procent in de hand en een fles Bourbon binnen bereik, de film erin...laat dat Paasweekend maar beginnen.

En Old Henry begint zoals verwacht, grauw, smerig, hard en zwijgzaam. Nog zo'n 30 jaar voor het fenomeen 'the dust bowl' ziet Oklahoma er zowaar vruchtbaar en vriendelijk uit. Geen verkeerde grond om als boer te bezitten en te bebouwen, en een dergelijke bestaan is hard en zwaar, en mist zeker glorie, iets waar een bepaalde tegenstelling gezocht wordt vooral rond zoon Wyatt. Dat het leven in die tijd hard en zwaar is toont het gezicht van Henry die er inderdaad Old uit ziet maar op het moment 1906 toch nog maar 46 jaar is, hij ziet er toch zeker uit als een jaar of 60. Anyway, who are you? Roept zoon regelmatig die het saaie leven haat en graag wat reuring zou meemaken binnen een verders saai en beschermd leven. Be careful what you wish for, it might come true en zo verloopt Old Henry niet anders met het vinden van een gewonde en diens bagage en het verschijnen van enkele mannen die hem zoeken en ja zoals te verwachten mond dit richting het einde uit in een geweldsuitbarsting en wat een fijne wat dat betreft.

Toch is het geweld niet hetgeen wat Old Henry zo goed maakt. Want er zijn veel meer dingen die deze film best wel sterk maken. De grijze kleurenfilters, de rauwe en visuele stijl afgewisseld met prachtige shots betreffende de natuur zoals de graanvelden, de minimalistische soundtrack, en uiteraard de twee leading men in de zin van Blake Nelson en Stephen Dorff, werkelijk heerlijk die twee. Maar dan heb ik het nog niet over de zinneprikkelende verrassing dat Old Henry Billy The Kid blijkt te zijn, iets dat ik toch niet helemaal aan zag komen, en dan is er de ontknoping die zowel triest is als geheel passend. En zo maakt deze Old Henry, met dit compromisloze verhaal over mensen en hun verleden die een beetje doet denken aan Nobody, de verwachte sterke indruk en vermaakt over zijn prima lengte van een uur een bijna drie kwartier. Ik zie nu al bijna uit naar een herkijk.

Toch wel een titel, met acteur in de belangrijkste rol, die een 'spark' bij mij teweegbracht, dat het boek ook nog eens van Ernest Hemingway bleek te zijn was voor mij alleen maar bonus daar bovenop. Dat dit allen toch zeker niet meteen een geweldige film hoeft te betekenen bleek maar weer.

Het verhaal mag duidelijk zijn rond de oude Santiago, niet alleen zit er sleet op de oude man en kan je afvragen of hij het niet gewoon verleerd is, tevens betekent hij een bepaalde schande voor het dorp en ziet men een onheilsteken in zijn onvermogen met vis thuis te komen. De strijd waarvoor Santiago andermaal uitvaart is niet alleen tegen hemzelf maar net zo goed tegen de buitenwereld gericht om die de mond te snoeren. En zoals bekend door de synopsis mondt het uit in een strijd tegen zichzelf en de natuur.

Nu heb ik niet het boek gelezen dus ik mis uiteraard de achtergrond en wat Hemingway mogelijk bedoeld. Toch is het niet moeilijk het beeld te herkennen waarin Santiago zijn veerkracht en ervaring toont, en het beeld van de versleten oude man definitief van zich afschud. Toch zou het ook te interpreteren kunnen zijn als een gevecht met het lot en ouderdom, of een test door God en Santiago 's geloof. Duidelijk is dat de getoonde strijd doordrenkt is met symboliek, en opzich is de strijd van de oude visser zo nu en dan best interessant.

Maar om nu te zeggen dat ik toch een geweldige film gezien heb, nou nee. Eerlijk gezegd kon The Old Man And The See me maar matig boeien en vraag ik me af hoe het boek is en hoe de filmversie uit '58 is. Maar vooralsnog wordt ik hier niet heel erg warm van. Wel grappig dat voor de jonge Santiago en Santiago's dochter de echte zoon en dochter van Anthony Quinn zijn gecast.

Een remake waar ik wel nieuwsgierig naar was, de Aziatische versie uit 2003 baarde een aantal jaren al eens opzien met zijn bijzondere verhaal en bevreemdende stijl, Aziatische cinema op volle toeren durf ik dat te noemen. Hoewel de cijfers van de remake al het nodige verklapte was ik toch wel benieuwd wat hier van gemaakt was door Hollywood.

Het verhaal mag onderhand bekend zijn rond de wraakactie op, in dit geval, Joe. 20 jaar opgesloten met als gevolg een zoektocht naar de oorzaak van alles, zijn dochter, een shitload aan geweld en een bevreemdende ontknoping. En het moet meteen gezegd dat de film iets toegankelijker is dan de Aziatische versie die nog veel gekker is qua karakters, scènes, gedragingen, oorzaak en ontknoping. En waar de Aziaat een rare film is op dat vlak voelt het geheel toch completer dan de Hollywood versie die een soort van middenweg lijkt te kiezen. Brolin probeert er het beste van te maken, Copley lijkt wel op zijn plek als excentriekeling, Elizabeth Olsen is natuurlijk een lust voor het oog en waar kan ik me opgeven voor een massage van Pom Klementieff? Hier ziet ze er niet eens zo fantastisch uit maar lekker is ze wel.

Maar helaas is de lijst met minpunten toch wel erg groot zo niet eindeloos. Te beginnen met Brolin's dronkenmans gebral die uitermate zwak overkomt. Zo ook de vechtkunsten die karakter Joe opeens rijk is, iets dat in de 2003 versie autodidactisch in beeld gebracht wordt, toch zien we in deze versie Joe vooral fit en sterk worden. Dan de marteling van Chaney die indruk wil maken maar vooral slecht is. Raar dat de vechtscenes dan wel weer geprobeerd wordt in dezelfde stijl te schieten. Ook weer mis wat dat betreft want in Asianstyle film past het prima maar in een Hollywood film die toegankelijker is/wil zijn dan weer helemaal niet. Voor de kijker zonder voorkennis wordt de link tussen Joe en Marie veel te snel verraden, dat is toch niet zo in de 2003 versie...? Zit het plot met de zus van Adrian heel anders in elkaar met gevolgen voor het hele gezin en is de ontknoping face to face ook anders en mag zelfs wel een beetje een sof genoemd worden.

Het mag duidelijk zijn dat deze remake het geen moment van het orgineel gaat winnen. Was deze orgineel er niet geweest dan had Old Boy 2013 een redelijke film geweest met een krappe voldoende, maar met de wetenschap van de basis kan deze film toch niet anders betiteld worden dan een fletse afspiegeling en slecht poging van Spike Lee en zijn team.

Gedurende het weekend ook nog even een serie/ miniserie er door gewerkt en dat betroft deze Civil War waarvan ik de echte titel en inhoud pas soort van ontdekte toen ik een half uur tot drie kwartier onderweg was. Tegenvallen is een groot woord, maar laat ik het zo zeggen dat het niet bepaald mijn ding bleek te zijn.

Want ondanks de duidelijke woorden Civil War op de hoes en foto's op de inlay van vechtende troepen blijkt het geheel toch op een heel andere manier over de Amerikaanse burgeroorlog te gaan dan verwacht en is Oldest Living Confederate Widow Tells All een veel betere lading en komt in die zin eerder bij een drama of romantisch periode stuk in de buurt. Het burgerlijk aandoende begin in het rusthuis heeft zelfs een hoog Golden Girls gehalte. De oorlog is namelijk allang geweest en we zien via Lucy vooral de naweeën en het trauma in het geval van haar man The Captain. En zoals ik al zei over 'tegenvallen', de serie bezit wel degelijk een goed tijdsbeeld, de gebruiken en gewoontes, het verschil tussen de klasse en mindergestelden en dat het leven in die tijd zwaar is, vooral voor een vrouw.

Goed geacteerd wordt er zeker, Diane Lane is altijd leuk om naar te kijken, Sutherland speelt zijn door oorlogstrauma gekwelde karakter goed en is het karakter Castralia sterk en een goede aanvulling. Minpuntjes zijn toch bijvoorbeeld wel de make-up van Castralia op het einde of de immer repetitieve reactie van Lucy op The Captain en zijn verhalen en onverwerkt verdriet rondom zijn maatje Ned. Maar het meeste pijn lijkt het geheel toch te lijden om dat het niet interessant genoeg is voor mij en niet verder komt binnen zijn 3-urige speeltijd dan een gemiddeld melodrama. En ik kan je vertellen wel 3 uur dan best wel een lange zit is en er zelfs onvoldoende gebeurd of het moet je genre, je ding zijn. In mijn geval was dat niet zo en snel verder met de volgende wat dat betreft.

En voor de tweede keer gezien, wat ik overigens iedereen aan kan raden en wie hem mocht gaan kijken: verwondert u. Dat is de beste instelling voor deze film.

Leuk is ie, en beter is hij zeker de tweede keer, vooral omdat je dan minder met het verhaal bezig bent. Toch blijft de vraag: wazig en vermakelijke pulp of een onbegrepen meesterwerk? Wie het weet mag het zeggen.

Klassieker zondag weer een beetje in ere hersteld met deze Oliver uit 1968 die qua artwork en naam opzich al de aandacht trekt. Dus kom maar op met het bekende verhaal van Charles Dickens.

Nu begon ik al nattigheid te voelen toen ik de hoes gepakt had en er een of andere vermelding op stond over gewonnen prijzen voor muziek waarop ik vermoedens kreeg met een musical geënt geheel te maken te krijgen, en warempel dat bleek ook nog te kloppen en was binnen minuten eigenlijk duidelijk met de eerste scène in het tuchthuis. En ja, deze jongen heeft nu eenmaal een teringhekel aan musical met een enkele uitzondering daar gelaten dat ik het nog enigzins kan verkroppen, maar de gemiddelde scènes waar alles spontaan begint te springen en te hupsen en met repetitieve liedjes begint krijg je mij dus de deur mee uit. En dat is hier niet anders, wat een tegenvaller om hier mee te maken te krijgen omdat ik wel zin had in een goed klassieker, maar helaas!

Dat het overigens mijn smaak niet is houdt niet in dat ik de kwaliteit er niet van in kan zien. Want zo valt de begingeneriek met de tekeningen op als iets dat met zorg gemaakt is, iets dat geld voor de gehele film waar tevens iedereen prima acteerprestaties toont en de verschijning van Oliver Reed altijd bijzonder is. Dan is London fraai vormgegeven met zijn straatjes en sfeer zo rond mid 18de eeuw en zijn de achterbuurten waar Dodger Oliver meeneemt naar de schuilplaats van de bende erg sterk en fotogeniek en is het geheel daarnaast nog eens kleurrijk te noemen en zijn de settings en decors prima. Dan is er nog de zang en dans die vol dynamiek zitten waar alles in mee gaat en ongetwijfeld lastig en razend knap is te regisseren en te filmen. En ongetwijfeld zal dit allemaal prettig smaken voor iemand die musical lust en het is toch bijna jammer te noemen dat het niet mijn smaak is. Desondanks een 3,5 en daarmee een goed gepast cijfer wat dat betreft.

Potverdikke, wat was dit een lekkere film. Nog nooit eerder gezien en op de gok en vanwege de goede kritieken maar eens aangezwengeld. En de film stelde niet teleur.

Wat meteen opvalt is de zorg en kwaliteit die van dit product uitgaat. Het voortraject wordt doorlopen waarnaar er rustig naar het eerste incident wordt toegewerkt en daar is meteen al één van de sterke punten van de film mee benoemd. Namelijk het beginpunt van een normaal gezin in en normale situatie waar opeens vreemde dingen gebeuren. En vreemde dingen zijn het zeker en indruk maken ze ook zoals het voorval op het kinderfeestje. Tot op dat moment is het sowieso zoeken van wat voor dingen gaan er gebeuren, maar dit komt zo plotseling en heftig dat het onmogelijk geen indruk kan maken.

Fraai wordt er dan verder gewerkt met andere gebeurtenissen die eigenlijk maar klein ogen, bijzonder te noemen zijn maar waar je met alle nuchterheid ook net niets van kan maken omdat het allemaal dom toeval kan zijn. Bijzonder is het allemaal wel en de fotograaf en de geestelijke spelen hun rol in het vergroten van het mysterie. Beklijvend is het gedoe bij de kerk, voorspelbaar de reactie van de dieren, op het humoristische af wat de geestelijke betreft en de fotograaf is bijna Gore te noemen. Maar lekker is het allemaal wel.

Voeg daarbij een enge nanny, een geweldig acterend jongetje, een bij tijd en wijlen perfect aansluitende soundtrack en bevreemdende ontdekkingen in Italië aan toe, en je hebt toch een uitermate lekkere film die psychologische griezel als leidraad heeft. Het enigszins voorspelbare eind daar gelaten krijgt deze film dan ook meteen een flink cijfer. Kostelijk vermaakt vanmiddag met deze film.

Just a slight stiffness coming on...in the shoulder.

De Bondfilm die vroeger niet voldeed, waar was Sean Connery gebleven en wie was deze gast? Dan vallen er nog kritische noten te kraken rond het duistere begin rond Theresa, net als het einde, om nog maar te zwijgen van de verwijfde dubbelrol halverwege van James. OHMSS is in die zin niet alleen een breuk met het gezicht maar tevens qua stijl. Maar is dat nu allemaal zo erg, en zo slecht...?

Bond onachtig gaat de film van start met de verijdelde zelfmoord van Teresa, het is een duister gebeuren dat we in die zin nooit eerder in een Bondfilm zagen, aangevuld door het tragische einde. Een toon die slechts één keer geprobeerd is en daarna vooral met Roger Moore weer snel vaarwel werd gezegd. De vlotte actiescènes en knokpartijen op het scherpst van de snee zijn ook nieuw. Onder Sean Connery was er vaak sprake van één grootse knokpartij, Lazenby heeft er meerderen en doet ze met verve net als de andere actiescènes. Iets dat hem opvallend goed afgaat wat niet raar is als ex-militair. De scene waar het instituut bestormd wordt en Bond op zijn buik al schietende over het ijs glijd valt daarmee helemaal op zijn plaats. Voeg daar de mooie 'Wreker' Diana Rigg aan toe en de uitstekende bad guy Telly Savalas en een fantastische soundtrack van John Barry. Wat zou er mis kunnen gaan?

Is er dan niets op te merken dan? De aanloop is weliswaar aan de lange kant met Draco en Theresa en de uiteindelijke opdracht met betrekking tot Blofeld kort. De geluidseffecten tijdens de knokpartij met Draco's apen is verschrikkelijk. En Lazenby acteert niet super maar heel slecht is het ook niet, hij is wellicht wat aan de houterige kant, maar ontbeert vooral de stijl die Sean Connery wel etaleerde. Is dat erg? Nee niet eens zo. Het beeld van The Gentlemen Spy is wellicht wat achterhaald, en een Lazenby iets normaler in de kleren en iets realistischer dus, is anderzijds wel weer goed.

Dit alles maakt On Her Majesty Secret Service een uitermate goede Bond film maar vooral ook een beetje een vreemde eend in de bijt. Maar wel een verdomd leuke. Ooit liep ik ook over van vooroordelen en afkeer maar tijden veranderen, heerlijke film.

Een titel die ik speciaal voor mijn vakantie aangeschaft heb en waar ik eens goed voor wilde gaan zitten. Wat te verwachten wist ik niet helemaal vanwege bepaalde kritieken. Zou dit een oubollige film worden? Zou dit iets voor mij zijn? En de antwoorden zijn duidelijk, neen, verre van oubollige maar fraai binnen het tijdsbeeld, en ja, dit valt wel in de smaak.

Veel introductie komt er niet aan te pas, we weten binnen minuten wat de rol van Terry is, zijn knaagende gemoed en zijn betrekking tot Johnny Friendley. De film vervolgt zich daarna met Terry die steeds meer tussen twee vuren inkomt te staan, de geestelijke nood met betrekking tot Edie, en de compromisloze Friendley die alleen aan zijn macht denkt. De kerk speelt tevens een grote rol in de gedaante van Father Barry, iets dat voor sommige kijkers gedateerd aanvoelt, maar ik zelf perfect in het tijdsbeeld vind passen.

Brando is uitstekend en uiteraard niet raar dat hij een Oscar kreeg. De rol van Terry in het geheel is toch best lastig te noemen en hij zet deze tragische antiheld, die last van zijn geweten krijgt en een romantische en idealistische kant aan hem zelf ontdekt, meer dan goed neer. Kruimige baantjes, bekend als snitch en handlanger, 'verkocht' als bokser door zijn broer voordat hij naam kon maken. Je zou toch zeggen dat het Terry wel eens mee mag zitten. De soundtrack van Bernstein is heerlijk, Eve Marie Saint een plezier voor het oog, er zijn een aantal scènes met een fijne opbouw, en de hardheid van die tijd, met een schimmige vakbond en dergelijke praktijken, is erg stijlvol gebracht in het zwart wit.

On The Waterfront, ook wel bekend als De Wrede Haven, is met recht een fraaie klassieker die met een bepaalde tragiek geladen is. Het leven destijds was hard, en nietsontziend als het niet meezat. Een van de weinige minpunten zijn de traag aanvoelende scènes rond de liefde tussen Eve en Terry, maar verder is deze film een waardevolle toevoeging van mijn collectie.

En daar was de herkijk dus al, hoewel...is het alweer drie jaar geleden dat ik deze film zag? Time flies! Afijn, ik kon het niet laten de film nog eens voor de keuring te gooien na dat ik de dvd tegenkwam bij de kringloop en ditmaal met Nederlandse ondertiteling. Niet dat ik moeite heb engels te begrijpen, integendeel, maar het kijkt simpelweg toch iets ontspanner, en dat scheelt toch met een film van 3,5 uur. De verwachting was dan ook onheroepelijk dat de film er dit keer iets soepeler in zou glijden. Iets dat ten dele uit kwam. En zonder twijfel is dit een product dat met veel zorg is gemaakt. En wat een mooi tijdsbeeld schetst de film toch gedurende de jongere jaren van de jongens, een multiculturele smeltkroes van druk bevolkte straten met op de achtergrond de Manhatten Bridge. Het leven uiteraard beperkt en armoedig, lichte criminaliteit en een carriere verder in die richting op de loer. En de jongens zijn wat dat betreft niet op hun achterhoofd gevallen met zowel positieve als negatieve gevolgen met moord, gevangenis, concurrentie, opdrachten en verraad. De vraag is uiteraard hoe het milieu vat krijgt op de vier vrienden en ze mogelijk tegenelkaar uitspeelt

Het is fantastisch hoe ze de buurtsmeris Fartface in hun macht krijgen en dat geld het zelfde met de commisaris en de babyverwisseling in het ziekenhuis wat een zeer komische scene is dat toch. Fraai uiteraard de tune van Morricone die veel lijkt op de muziek van The Untouchables, toch ben ik op een gegeven moment wel ontzettend klaar met die panfluit. De cast is uiteraard maar al te bekend en in goede doen met uiteraard rollen voor De Niro, Woods en Forsyth waar ze praktisch voor geschapen lijken, en verder veel andere bekende gezichten in de vorm van Pesci, Burt Young en Danny Aiello. Het zijn toch wel de ingredienten die deze film tot een klassieker maken. Het beeld van de harde jeugd, het opgroeien in een dergelijke buurt, the rise and fall, kameraadschap, liefde, verdriet, moord, dood en verraad, you name it. In die zin is Once Upon A Time In America een totaalbeeld en niet zo zeer een greep uit het leven als een overzicht van een leven in de schaduwen van de criminaliteit en drooglegging en alles wat daar na zou komen.

En ja, Once Upon A Time... valt beter. Heb ik er meer geduld voor dan de vorige keer? Komt het omdat ik de film gedurende de dag uitgesmeerd heb over vier kijkbeurten waardoor het niet een sleur wordt? Het doet er niet, het beeld is er en de kwaliteit straalt er van af. Maar toch is het niet helemaal mijn cup of tea zoals vaker in het mafia en misdaad circuit dat mij vaak te traag verloopt en te lang duurt. Maar een opwaardering zit er wel in.

En Once Upon...voor de tweede keer. Beter bevallen doet hij zeker en het oog valt op meer zaken dan de vorige keer.

QT's ode aan de filmidustrie jaren '60 krijgt dan toch meer gestalte. Gisteren Django '66 gezien van de hand van Sergio Corbucci, een naam die valt en waar Rick Dalton op een gegeven moment voor gaat werken. Grappig zijn de details en kritieken die geuit worden die ook nog blijken te kloppen na het kijken van Django zoals morsig, ranzig en de benoemde nasynchronisatie. Tevens komt het beeld naar voren van 'de kliek', ons kent ons, het hebben van een reputatie, type casting en de vluchtigheid van carrière. Toch kan het met de knip van een vinger weer anders zijn. Het beeld van de Manson-gang klopt ook redelijk en de geweldsuitbarsting op het einde blijft een daverend hoogtepunt.

Ja Once Upon...slaagt al meer met zijn beeld dat overloopt van de nostalgie ook al moet de film nog altijd zijn meerdere erkennen in andere QT films.

Stond al heel lang op het lijstje, per slot van rekening een film uit 1994 alweer, en er uiteindelijk van gekomen en hoewel op veel voorbereid toch wel behoorlijk onder de indruk na afloop.

Er worden geen doekjes omgewonden, kansarm, een baan niet vast kunnen houden en daar erg gemakkelijk over denken, een krot van een huis, kinderen die op het slechte pad raken, drank, héél véél drank, en iedere avond feesten en zuipen dat ik me afvraag; het is allemaal van het zelfde lage werkeloze allooi, waar doen ze dat van? Of kost bier daar geen stuiver?

Een verder beeld wordt opgebouwd rond de vicieuze cirkel die zowel afstoot als aantrekt inhoud. Je wilt anders, je wilt beter, je wilt weg...maar dat valt in de praktijk toch tegen. De eindeloze armoedige cirkel van geweld, drank en slechte figuren eist dan ook op dramatische wijze slachtoffers en de zoon die zich in bende cirkels beweegt en degene die uit huis geplaatst is lijken nog het beste af te zijn. Het beeld van wel anders willen maar niet vrij kunnen breken en je er maar bij neerleggen beklijft mij dan en wat kan een mens toch lijden als hij dat zich zelf oplegt.

Bijzonder zwaar en sociaal drama. Must see, vergelijkbaar bv met Angela's ashes.

En de laatste van de vier en ook meteen de minste van de box.

Dronkaard komt thuis en vind vanaf de taxi tot aan de voordeur, en vanaf de entree tot aan zijn bed , praktisch iedere object als hindernis opweg naar wat hij het liefste wil en dat is onder de wol. Knap bedacht? Allicht. Gedateerd? Best wel. Goed uitgevoerd? Mjoa. Repetitief? Ja heel erg. En vooral dat laatste knap ik op af. Scènes zoals bijvoorbeeld met dat bed of de taxideur duren gewoon te lang. Beter dan Tillie is het allemaal nog wel maar echt goed of vermakelijk vond ik deze niet.