Meningen

Zo, much better! Waar ik de eerste Justice League beoordeelde met een tweeëneenhalf en afdeed als veel inhoudsloos gedoe en de enige echte reden om te zien Gal Gadot, maakt de Zack Snyder Cut een hele andere indruk en komt zowaar in de buurt van het uitstekende Watchmen. Net zo'n film in principe, met een groot verhaal, veel karakters, lange speelduur en alles in een fijne montage gebracht.

Het voordeel van deze montage is de rust en stijl waarin alles aan bod komt en er aan karakter opbouw gedaan wordt. De eerste versie is een inhoudloze afgeraffelde spektakel film met personages als Cyborg en Flash die eigenlijk onbekend en oninteressant blijven. In de 2021 versie worden deze karakters veel meer cachet gegeven en is Cyborg, die buiten deze films mij redelijk onbekend was, zowaar een interessant karakter te noemen. Je kan eigenlijk stellen dat de 2017 versie om vlot spektakel draait en de 2021 versie niet. De laatste draait veel meer rond de personages, persoonlijke issues en de problemen om als team bij elkaar te komen en dat is natuurlijk inhoudelijk veel en veel interessanter.

De montage is fraai, de karakters komen uit de verf, de soundtrack van Holkenborg is zo nu en dan om van te kwijlen, de CGI is prima, Gal Gadot en Amber Heard fraai als altijd en de mix met humor is ook prima hoewel lachebekje Flash regelmatig op het randje van flauw bivakkeert. Een van de weinige minpunten is toch Batman, held der helden voor mij. Affleck doet het acterender wijze niet slecht maar komt in zijn pak en vechtscenes lomp en traag over. Eigenlijk valt hij uit de toon wat niet raar is omdat hij geen Metahuman is in tegenstelling tot de rest en zijn 'superkrachten' vooral technologie en rijkdom is. Desondanks is het een misser dat Batman niet uit de verf komt en met zijn dikke kop en trage gang eerder in een aflevering van weightwatchers zou passen.

Het neusje van de zalm is deze cut van de Justice League niet, hoewel de film wel bovengemiddeld scoort en veel beter is dan de eerste versie. Met vier sterren krijgt de Zack Snyder versie dan ook een mooi cijfer wat mij betreft en is het de zit van bijna vier uren zeker waard.

Als weekend afsluiter nog even op de Nederlandse toer met deze Zee van Tijd die ik alweer in Mei had opgenomen en kon rekenen op goede comments en een behoorlijk hoog stemgemiddelde. Dus kom maar op!

Het idyllische leven, het prachtige plaatje van een jong gezin op pad met hun jacht, met uiteraard de wetenschap dat het noodlot snel zal toeslaan. En dan is het afwachten en hopen dat het niet voorspelbaar wordt en dat gebeurt gelukkig niet. Want het moment zelf weet een sterk emotionele prikkel op te roepen die goed en subtiel wordt opgebouwd. En ja, het zal je toch gebeuren, je kan zo'n jongen eenvoudig niet uit het oog verliezen. Het doet sterk denken aan het drama van de watertaxi bij Terschelling die in oktober 2022 een aanvaring had en waar een 12-jarige jongen, woonachtig in de buurt van mijn woonplaats, nog altijd vermist is en waarschijnlijk nooit gevonden zal worden. Wat zal er eigenlijk nog te vinden zijn na 2 jaar in het water? Hoe leer je leven met zoiets, hoe sluit je iets dergelijks af...

Dat is wat we vervolgens te zien krijgen met de haperende chemie tussen Lucas en Johanna waar natuurlijk alles voorbij komt qua depressie, in de schulp kruipen, schuldgevoel, spijt en natuurlijk verwerking. En bij tijd en wijlen ziet het er behoorlijk somber uit en heeft de film een bijzonder emotionele en dramatische prikkel die naar de keel grijpt. Kan een relatie zoiets doorstaan? Vast en zeker, maar niet veel vermoed ik, omdat ieder voor zich anders omgaat met verlies en schuldgevoel, maar waar vooral ook altijd verwijten naar elkaar zullen zijn. Het vervolg is verder weinig verrassend maar biedt wel toneel voor ras acteurs die hun beste beentje voorzetten in het geval van De Blauw en Scholten van Aschat waarop er in de latere fase nog weer het nodige aan vuurwerk volgt.

En zo schetst Zee van Tijd, die bovendien ook nog een kern van een ware gebeurtenis bevat, een beeld van het bijzondere fenomeen dat schuld, verlies en verwerking met een mens doet en vind ik dat dit toch wel erg pakkend in de film getoond wordt. Wat mij betreft dan ook een stevig cijfer met vier sterren.

En weer zo'n oudje over de oorlog op de BBC. Ze zitten duidelijk weer in zo'n fase dat ik erg nieuwsgierig ben wat er nog meer gaat komen. Dat deze Zeppelin niet een hoogvlieger is bewijst niet alleen het cijfer maar tevens de kijkbeurt zelf.

Aardige is het begin nog in London tijdens de eerste aanvallen en de dreiging die van het vaartuig uitging. Ondanks het ontbreken van precisie leverde het gedurende de oorlog in London iets van 700 doden en was de aanval van 9 september 1915 één voor geschiedenisboeken na een spoor van vernietiging getrokken te hebben door het centrum met weliswaar maar 20 doden, maar wel een half miljoen Pond schade. Fraai zijn alle details maar vooral ook de bedachte middelen om de luchtschepen aan te vallen met de bijvoorbeeld brandbare munitie. Aardig is daarom ook de spionage en Richter die op pad gestuurd wordt.

Maar eenmaal in Duitsland zakt het verhaal voor mij in elkaar en is het even helemaal zoeken wat ze nu eigenlijk van plan zijn na de testvlucht. Een wel erg lange fase van onderweg zijn breekt aan, wellicht realistisch, toch zakt het tempo tot een martelgang en zelfs wanneer het doel duidelijk is gaat het er niet op vooruit. De eindfase en strijd is redelijk maar kan de film voor mij niet meer redden van een kleine onvoldoende. Zeppelin is wat mij betreft redelijk voor een keer maar verder kon het mijn allemaal maar weinig boeien. Wel een fraaie poster trouwens.

Puik filmpje andermaal van Bigelow die na The Hurtlocker andermaal een beladen onderwerp/geschiedenis prima en boeiend weet te brengen.

In eerste instantie was ik niet bijster onder de indruk van de bleke wat naiev ogende Chastain als CIA 'crack' die 'the big bad wolf' zou moeten gaan pakken. Niet dat je daar overigens lang de tijd krijgt om over na te denken, want de duistere beelden van psychologische martelingen met Jason Clarke als bijzonder treffende Nemesis, hakken er meteen wel in. In alle gore ranzigheid en onmenselijkheid wordt er iemand keer op keer stevig aan de tand gevoeld en hoewel 'constructief' te noemen is een link met de Abu Ghraib meteen gelegd. Het is vervolgens de bleue Chastain die haar meteen van haar sterkste kant laat zien en een plan bedenkt om de verhoorde aan de praat te krijgen. Vervolgens ontvouwd de film zich steeds verder tot een raadsel waar steeds meer keyfigures gevonden worden, mensen die een vondst op zich zijn, maar die vervolgens ook steeds dichter komen bij de top van de piramide, met de uiteindelijke vondst van een zeker huis in Pakistan. Dat de zoektocht niet zonder gevaar blijkt, is een ander aspect in de film. Collega's die in een zelfmoord val lopen, randomaanslagen, onrust rond het consulaat, maar ook directe aanslagen om nog maar niet te spreken van de beperkte middelen waar Edgar Ramirez over rept om zich er vervolgens toch vol voor in te zetten, maar ook de problematische medewerking van de ambassadeur. Het is een boeiende prisma van gebeurtenissen, oorzaken en gevolgen en een speurtocht naar Bin Laden.

De film kenmerkt zich door een uitstekend Chastain die een fictieve rol speelt van meerdere echte personages, maar waar tevens de vijandige omgeving, achterkamer politiek en de eindeloze vruchteloze speurtocht prima gebracht wordt. Hebben we nu wat of niet...? Allemaal bijzonder boeiend en spannend in beeld gebracht. De uiteindelijk inval van SEALS kenmerkt zich als uiterst professioneel en goed in beeld gebracht. De SEALS banen zich uiterst rustig en kundig door het huis. Verder valt de grote cast erg op, de voor mij in 2012 nog redelijk onbekende Chastain wordt prima bijgestaan door onder meer Clarke, toen ook nog redelijk onbekend voor mij, Kyle Chandler, Ganfolfini, Ramirez, Mark Strong, Edgerton en Pratt.

Uitstekende en boeiende film over 'de jacht', dat Chastain in de prijzen viel was niet meer dan logisch en eigenlijk had DZT ook wel 'beste film' mogen winnen al is het alleen maar omdat ik niet zo kapot ben van Argo.

Meer dan interessante en onderhoudende rechtbankfilm die mij best wel onbekend was, maar vooral perfect aansluit op veel zware thema's van de laatste tijd zoals Weinstein, de Me To beweging, aangescherpte wetten en een wet in een Scandinavisch land waar zonder een duidelijk instemming of goedkeuring tot seks deze direct onder de noemer ongewenst valt.

Van meet af aan is het zoeken tussen eiser en beklaagde waar de waarheid ligt. Is er sprake van wraak, verkrachting of ligt de waarheid toch door de nevelen van het geheugen ergens in het midden en zijn beide niet van onbesproken gedrag? Het verhaal blijft echter precies in het midden, neigt eens wat naar de ene en dan weer naar de andere. Walgelijk zijn bepaalde vragen, de bemoeienis van sommige mensen stuiten en is het toch wel duidelijk tijdens de trieste lunchpauze dat recht of onrecht, schuld of geen schuld, het kwaad al geschied is en hoe dan ook een ernstige vlek en schade heeft opgeleverd in verschillende levens.

Lastige dingen waar overigens prima mee gespeeld wordt zijn vooroordelen richting de slachtofferrol, maar ook de gesuggereerde ongelijke behandeling tussen vrouwen en mannen met hoge functies en vriendjespolitiek. En dat is het hedendaagse landschap van ongewenste intimiteiten tegenwoordig, er wordt meer dan geluisterd naar slachtoffers, maar waar hoeft het niet perse te zijn. En het blijft tot het allerlaatste shot giswerk in deze film, en wat een laatste geweldige shot is het, waar alles op zijn plek valt. Kortom prima filmpje, lekker kort en krachtig.

Dijk van een film. Iedere keer weer ontzettend boeiend om te zien, en dat terwijl ik meestal niet zo van dit soort films ben. Het is een bijzonder trage film, weinig introductie wat de karakters betreft, fragmentarisch vertelt, soms met sprongen van maanden zelfs jaren. En dan komt er nog een stortvloed van dialoog en informatie op je af. Een mix waar ik persoonlijk op af zou haken omdat het teveel is, te weinig karakter en emotie, en gewoon too much!

Maar Fincher flikt het! Het niveau van zijn meesterwerk Se7en tikt hij net niet aan met deze vertelling, mede omdat ze onvergelijkbaar zijn, maar Fincher slaagt er meer dan prima in een best wel lange film met erg veel info een hele fijn twist te geven qua sfeer, tijdsbeeld, heerlijke soundtrack, maar het belangrijkste de film grijpt je, want je wil weten wie het is en de film blijft boeien. Je wordt langzaam mee de zoektocht van onder meer Gyllenhaal en Ruffalo ingezogen en zodra die Leigh in beeld komt ben je er net zo van overtuigd dat het hem is als dat Ruffalo en zijn team dat is.

Mooie beelden van San Fransisco, de hele film in mooie sferen gebracht met heerlijke muziek van The Animals, Four Tops, Jimmy meende ik ook te horen, Santana en Marvin Gaye. Verder ook fijne rollen van de altijd nukkige Downey jr, Brian Cox als gladde engerd, Ruffalo prima altijd, Gyllenhaal ook prima als halve autist en vooral John Carrol Lynch die mij toch vooral bij staat als de sullige Norm in Fargo maar hier een behoorlijk ongrijpbaar, intelligent en ontzettend eng iemand speelt. Heerlijk dat gesprek dat hij heeft met Ruffalo, Edwards en Koteas. Dat die man glad is als een aal en zo fout als het maar kan druipt van alle kanten er af.

Eind al goed, voor de film niet omdat het tot op heden nog altijd onduidelijk is wie het was, meer dan prima film. Bijzonder intelligent en goed gebrachte misdaad/thriller die een geweldig beeld brengt hoe deze zaak jaren lang angst op de straten bracht en nog altijd een mysterie is.

Zolang Jan er is, is er hoop.

Meer dan leuke komedie temidden van een zombieuitbraak in hartje Amsterdam die op zich te vergelijken is met het concept van Shaun Of The Dead maar niet van dat niveau. Vervelend is Zombibi allerminst.

De film gaat nog behoorlijk flauw van start met de nodige stereotypering en druk gedoe, maar wanneer de stront aan de knikker is, de zombies als een stortvloed komen en de leider van de groep de kick ass en appetijtelijke agent Kim betreft, heeft de film de belangrijkste kern waarom deze draait wel gevonden. Zoals ieder zombie film draait het op een gegeven om actie, vindingrijke wapens, groepsdynamiek en smerige of creatieve kills. Niet te vergeten domme keuzes die tot penibele situaties leiden. En dat zijn er nog al wat.

Slechte punten? Mwoah...niet zo heel veel als je het niet te serieus neemt. Mimoun Ouled Radi is zoals wel meer vaststellen inderdaad bloedirritant, Hasselbaink en Arnhem zitten soms niet ver van dat niveau af maar zorgen met hun strapatsen ook voor de nodige humor. Maar daar is dan ook wel het meeste mee gezegd in deze prent wat slechte punten aan gaat. Is het verder orgineel? Allicht niet maar wtf, wat nog wel?

Gaier is prima als sobere leading man, het uitzicht met Ravelli en Poeschmann uitstekend zelfs, is de Bozhard immitatie van De Hoop natuurlijk humor, zijn kleine rolletjes van Peters, Boot, Romeijn, Van Deursen en Brunner leek maar ook Bonjasky en Saunders erg leuk en op het einde na met de ontploffing ziet alles er prima uit. Ik kan ook niet anders zeggen dan dat ik me prima vermaakt heb en genoeg gelachen heb. Lekker!

En nog maar even doorgepakt met nummer 4 van de stapel discutabele zombie films, waar zijn inmiddels over de helft maar het is allemaal niets met niets en The Zombie King zet die lijn rustig voort.

In dat terwijl die synopsis best nog wel een verhaal op zich lijkt met de rouwende Samuel en alles wat hij in gang zet. Daar zit op zich best wel een idee achter en had meer in kunnen zitten. Maar in werkelijkheid zijn we over de helft en doen we niks anders dan een stel vervelende karakters volgen die meer overeenkomen met de gemiddelde karakters en hun verhalen uit Little Britain dan dat we een behoorlijke zombie slasher of satire zitten te kijken. Wat staat Shaun of the Dead dan toch op eenzame hoogte en dat terwijl mijn eerste notitie rond deze films nog was dat de zombies gelukkig niet lang op zich laten wachten.

Maar net als de zombiefilms hiervoor zondigt ook deze beroerde zombiefilm er lustig op los. Een slechte cast, vervelende karakters, weinig zeggende dialogen, bijzonder flauwe humor, buiten dat gebeurt er ook nog eens weinig en is het saaiheid troef. Hoe ver kan je zinken als zijnde Edward Furlong terwijl de wereld aan zijn voeten lag na T2 lijkt me zo, maar het kan verkeren, net zo goed dat ik me bezondig op het kijken van zulke slechte films. Nog twee te gaan en ik vrees het ergste...

Did you see those putas dance...?

Na een extra gameavond nog even een paar films er door jassen met als afsluiter een beetje fout zombie geweld. En ja, met een zombie film kan het dooien of vriezen, het kan regenen of droog blijven, ofwel het kan bes te pruimen zijn of vreselijk slecht. En zombie strippers was niet bepaald goed te noemen.

De intro gericht op Amerika en Bush als president is toch best geestig en met een ontzettend ontzettende dikke laag kritiek en sarcasme omtrent de zoveelste termijn van Bush en op hoeveel plekken men wel niet oorlog aan het voeren is. De vraag is op dat moment hoe serieus of hoe flauw dit gaat worden, toch blijkt het in de momenten erna vooral de slecht kant uit te gaan rond de elite eenheid en even vrees ik toch wel het ergste en of dit wel vol te houden is tot het einde. Maar gelukkig krijgt het geheel een kleine verbetering als het in de stripclub terecht komt.

Dit geheel, met weinig verhaal en veel tieten, hele lelijke tieten trouwens die opgevulde koplampen, blinkt daarna toch vooral uit in ontiegelijk fout zijn vooral naar de herrijzenis van Kat. Pluspunt sowieso de aanwezigheid van Robert Englund die helemaal los kan als schmierende en op geld beluste club eigenaar en iedere scene eigenlijk meteen van meerwaarde is. Dan zijn er best nog wel een paar leuke dames in de vorm van Jennifer Holland en Jeanette Souza en zijn de DJ en de Mexicaanse schoonmaker soms best wel humoristisch. Dan zijn er voor zo'n beperkte film best nog wel aardig special effects zoals het moment waar Lillith iemands hoofd in tweeën trekt en is de metal muziek die gedraaid wordt waarin de zombie strippers en dans doen verfrissend te noemen.

Maar buiten dat allemaal valt deze Zombie Strippers, zoals bijna verwacht kan worden, toch best wel tegen. En zoals ik al vaker zei over zombie films, Zombiefilms are like pizza, even when it's bad it's pretty good, toch kreeg ik deze spreekwoordelijke pizza maar met moeite weg. Misschien met de tijd nog eens proberen.

Where are the fucking twinkies!!!

Hele aardige film in de lijn van Dawn of the dead en vooral Shaun of the dead, en vooral met de focus op komedie.

Het begin met de neurotische Eisenberg is erg goed, zijn zogenaamde regels zijn soms op het hilarische af en de begingeneriek met Metallica's For whom the bell tolls is op het heerlijke af. Het evenwicht dat gecreëerd wordt met het totale andere personage, en overigens heerlijke rol van Harrleson, Tallahasee is heel goed bedacht en brengt ook verschillende humoristische momenten. Zelf ontzettende van de games, me t name Left for dead 2, en kan me dus heerlijk vermaken hoe Tallahasee los gaat en kills verzamelt. De ontmoeting met beide dames lijkt niet een succes, Emma Stone altijd erg prettig daar overigens nog maar 21, toch werkt het later iets meer als team en komen ze min of meer samen.

Het sterke deel van de film is het begin met het verschil in aanpak tussen Columbus en Tallahasee, hun gekibbel en hoe ze iedere keer genaaid worden door Wichita. Minpunt van de film, het tweede deel met name, dat er een beetje een doel ontbreekt, in alle andere zombiefilms heb ik toch meer de indruk van een verhaal of collectief doel dat hier een beetje ontbreekt, althans dat vind ik, en de vaart is er helemaal uit eenmaal in Mansion La Murray en hoewel wel grappig vind ik het allemaal niet zo veel toevoeging net als de 'must' om naar dat pretpark te gaan en alles aan te zetten. Joh, wat een zombies komen daar op af! Wat raar! Niet te serieus te nemen uiteraard toch bieden andere films als boven genoemden op het vlak van verhaal, logica en doel even iets meer en komt dit een beetje stuurloos over.

Desondanks, leuk en humoristisch vermaak, met de nodige actie, snedige dialogen en een vermakelijke Harrleson en leuke Stone. Genoeg voor een avondje vermaak.

Zombieland 2, na tien jaar dan eindelijk het vervolg op het best wel vermakelijke eerste deel hoewel daar ook meteen bij gezegd moet worden dat Zombieland zeker niet het beste is dat de Zombie cinema te bieden heeft.

Men neme een avondje gamen in Left 4 Dead 2 om die vervolgens af te sluiten met een zombieslasher film als Zombieland Double Tap, avond sowieso geslaagd ook al bereikt de film nergens het niveau van de eerste. Wat in eerste instantie opvalt is toch wel het trage begin en het vele geouwehoer. Iets dat ook weer te vertalen valt naar het script als zijnde de sleur en saaiheid waar de hoofdrolspelers in zitten.

Andermaal gaat het om de dames die uhm gesmeerd zijn, de kleinste die iets wil/plannen heeft, de heren in de achtervolging, en alle problemen zombies en kills die dat daarna oplevert. Niets nieuws eigenlijk wat dat betreft.

Toch met de invloed van een paar nieuwe karakters, sommigen meer geslaagd dan de anderen, wordt er wel vermakelijke humor geproduceerd. En humor lijkt het ingrediënt waar men zich deze productie het meest op richt, hoewel ik nog wel wat meer zombie carnage gewild had. Het domme blondje is wel erg flauw, de kopieën van Tallahassee en Columbus zijn daarentegen beter net als de knokpartij in het Elvis huis. De actie rond de touringcar is ook erg goed te noemen, het gedoe daarentegen rond de hippies is allemaal weer wat minder.

Double Tap is daarom een kwestie van turven tussen leuke en minder leuke momenten, een kwestie tevens van niet teveel aan de eerste te denken, en puntje bij paaltje blijft er zowaar een aardige en vooral vermakelijke film overeind. Ook lekker Metallica met Master of Puppets in het begin.

Nog even snel iets luchtigs was het idee waarop mijn oog viel op een stapel discutabele zombie films die ik nog liggen heb, dus deed ik daar maar een greep in met dit Aziatische geval tot gevolg. En...ja...hoe moet je dit omschrijven...? Nu hou ik best van een zombie film, vooral in combinatie met wat humor en de nodige smerigheid, maar deze Zombie Self Defense Force was toch wel next level shit die ik liever oversla.

Ten eerste is er al de belachelijke anti-Amerika propaganda waar ze zichzelf helemaal vrij pleiten van misdaden in de Tweede Wereldoorlog, het is te hopen dat dit niet serieus bedoeld is. Wat volgt is toch waarschijnlijk wel de meest slechte ooit filmisch getoonde vliegende schotel die na zijn crash iets verspreid dat de mensen in de greep krijgt. De hele opzet van kleine locaties met een paar acteurs, de bijzonder slechte make-up en de matige actie verraden onherroepelijk dat dit een film is met een ultra laag budget. Als de karakters vervolgens ook nog eens irritant lijkt het te zijn zoals het popsterretje is de meeste hoop voor de film toch wel verloren.

Maar er zit zowaar een heel klein beetje verbetering in zo over de helft van de film wanneer de gore en de humor elkaar toch enigszins vind. Verschrikkelijk zijn de geluiden die gemonteerd zijn met de hele tijd die vervelende tik die te horen is of één of ander elektronisch geluidje, de vliegende baby baart vooral opzien, maar momenten zoals de zombie styliste met haar spuitbus is best wel grappig. Het eindgevecht van deze warige samenraapsel van een film heeft dan weer een hoog Mortal Kombat gehalte. Maar een voldoende gaat het dit toch echt niet van mij krijgen want daar was dit toch echt te slecht voor.

Een voor mij tot voor kort behoorlijk onbekende film die ik een keer tegenkwam als teaser van een andere film. Mede door de positieve kritieken en de kans die RTL 8 bood nu dan maar eens geprobeerd.

Een Poolse dierentuin gedurende vlak voor, en tijdens de bezetting en haar dappere eigenaar en vrouw die uiteindelijk een andere tijdelijke bestemming bedenken, is in het kort de synopsis van deze waargebeurde film. Hoewel vaak wel redelijk op de hoogte, zou ik niet echt weten hoe zeer alles klopt, dat erbij Heck een steekje los zat en deze serieus iets van dinosaurussen wilde herscheppen blijkt wel te kloppen. De druk en het gevaar zijn uiteraard groot.

Fraai is de nobele daad gebracht in deze film richting het schrijnende lot van de Joden in Polen. Een beeld dat haaks staat op andere omschrijvingen zoals bijvoorbeeld in Martin Gray's Uit naam van al de mijnen waarin toch een beeld geschetst wordt dat de Polen evenmin met de Joden op hadden als de Duitsers. Verder ziet het er wel allemaal goed uit en is de soundtrack prima, Chastain is fraai als altijd, daar doet zelfs dat aangeleerde Poolse accent geen afbreuk aan.

Zijn er dan geen minpunten...? Mwoah... details, zoals de kinderen die op de trein gezet worden door Zabinski die er na zoveel maanden getto best wel gezond uitzien, net als de dokter die de kinderen vergezeld. Tevens zit er iets over dramatisch in die scene. Maar grootste minpunt voor mij toch is de spanningsboog gedurende de film. Men probeert meerdere malen de spanning op te drijven, zo ook met de romance tussen Antonina en Heck maar het mist voor mij toch eigenlijk iedere uitwerking en achteraf heb ik vooral zo'n gevoel van 'wat heb ik nu precies zitten kijken?' Mogelijk dat ik vanavond gewoon niet in de stemming was voor iets dergelijks als deze film.

Afijn, het is wat het is, The Zookeepers Wife is verre van een slechte film te noemen, en kan zeker degelijk genoemd worden en aardig voor een keer. Toch een verpletterende en blijvende indruk laat deze film niet na.

'60! We dropped at least 60, wouldn't you say...?'

'That leaves only 3940...'

Een klassieker van het zuiverste water en een film waarvan ik altijd dacht deze gezien te hebben. Ik meende altijd dat hier de quote 'wait until you see the white of their eyes' in voor kwam en daarom dacht ik de film te hebben gezien, maar kennelijk heb ik me vergist, want de quote kwam niet voorbij, noch kwamen andere momenten me bekend voor.

De film begint indrukwekkend met het ritueel tussen de dansende krijgers en hun soon to be vrouwen en het tonen van een wereld ver van onze en met eigen wetten, gebruiken en begrippen. Met de opzet van deze scene valt ook meteen de grootsheid van deze film op qua locatie, intensiteit en de vele figuranten. Ik ga er eigenlijk vanuit dat hier een echte stam voor gebruikt is. Vrij snel wordt daarna doorgeschakeld naar de vlam in de pan en de dreiging, ook al duurt het nog lang voordat de slag begint. De Britten slagen op hun beurt vooral in het handhaven van hun eigen 'every inch a gentleman' uitstraling, gepaard met de nodige arrogantie. Vooral de kift tussen de beide luitenant's is nogal wat. Hoogste onaangename rol, zelfs pedant en verwijfd van Michael Caine's kant.

Subtiel wordt in de tweede fase de spanning opgebouwd met de nadering van de Zulu's en de voorbereidingen op de naderende slag. De spanning van verschillende soldaten is voelbaar en rekentechnisch lijkt het een onwinbare slag, iets dat de soldaten ook lijken te weten. Als de slag dan losbarst moeten de beide luitenant's toch erg blij zijn met de adviezen en kennis van Adendorff waaruit blijkt wat voor sterke strijders de Zulu's zijn, en vooral hoe tactisch onderlegt ze zijn. Fraai en goed zijn de gevechten die er behoorlijk uitzien voor een film uit '64. Erg goed, intens zelfs, is het gevecht dat Hookie in de brandende ziekenbarak uit vecht.

De prima cast met Caine en Stanley Baker moet genoemd worden, Jack Hawkins maakt echter ook een goede indruk als de doordraaiende dominee en James Booth en Nigel Green boeren ook aardig mee als de recalcitrant Hookie en sergeant Bourne. De soundtrack klinkt James Bond achtig wat niet vreemd is aangezien deze van John Barry is. Dat ik Zulu ooit eerder zag betwijfel ik niet, maar ach, wat boeit het want wat een fraaie film is dit.

Behoorlijke onderhoudend film met heel veel aardige dingetjes, toch mist de film ook nog wel wat.

Zo wordt er natuurlijk heel aardig gespeeld met de gruwelijk geschiedenis en wreedheden tussen donker en blank in Zuid-Afrika. Dit heeft op alle hoofdrolspelers wel een bepaalde uitwerking gehad en geschiedenis. De ene heeft nog meer moeite met zijn verleden als de andere. Het plot met de drugs en de 'bedoelde' bijwerkingen is op zich niet heel nieuw, maar op zich wel geslaagd. Verder, het geweld zoals op het strand is van een heerlijke brute directheid, het had alleen iets meer mogen zijn. De acteerprestaties zijn ook meer dan prima, zoals Whitaker. Maar de show wordt gestolen door Bloom, mede door het geweldig personages dat hij vertolkt. Werkelijk waar heerlijk van-dik-hout-zaagt-men-planken type. Bloom, die mij toch vooral bij staat als de pretty boy die vooral vaak wat voor de gemakkelijke rol gaat zoals de Pirates of LOTR reeks. Niet dat die rollen kattepis zijn maar echte karakterrollen zijn het niet. Werkelijk heerlijke rol, en met verve gespeeld. Meer van dit.

Terug naar de film. De spanning loopt op, prima climax en afloop. Toch mist de film net iets waardoor hij niet hélemaal top is. Een Misschien dat er iets meer gespeeld had kunnen worden met de ellende in de sloppenwijken.

Geen buiten categorie, maar uiteindelijk een prima onderhoudende thriller.

Een film die nog nooit hoge ogen bij mij gegooid heeft, en dat ook nooit zal doen. Een gegeven wat ik opzich wel jammer vind, het is namelijk een film met grote potentie en cast, toch verliest de film zich in plat obsceen niets toevoegend gedrag en scènes, zijn er wat mij betreft teveel van die kleine ongeloofwaardige dingetjes die of script technisch of qua montage ronduit debiel zijn, ongeloofwaardige karakters en teveel kleine details die niet lekker lopen.

Opzich wordt er wel een meer dan prima tijdsbeeld gecreëerd. De vluchtroute door de Biesbosch, de vrachtwagen op alternatieve brandstof, kloppende uniformen en wapens op de Thompson na waar Hoffman mee rondzeult, geen wapen die normaliter door de SOE gedropt wordt in tegenstelling tot het andere normale Britse materiaal, het magazine Signal, prima beeld van de bevrijding met betrekking tot de aanpak richting collaborateurs en de moffenhoeren, de gevangenis waar de grootste angsthazen tijdens de oorlog de grootste sadisten na afloop zijn. Verder een erg goed detail, de ouderwetse Canadese vlag. Al met al is de aankleding meer dan prima, niet te vergeten de Duits sprekende Duitsers uiteraard die allen op hun beurt prima acteren.

Maar dan toch, van die vreselijke dingen, zoals de bommen uit de bommenwerper. Die ene komt nog geen twee meter van Huisman en Van Houten in het water en er overkomt hen eigenlijk niets. De volgende legt het onderduikadres in as, het gefluit is amper verstomd of de brandweer komt er al aan. Een glazen bol misschien? Wel handig natuurlijk. Hetzelfde fenomeen gebeurt rond het mislukte wapentransport. Ten eerste al waarom rij je zo hard? Dan zijn de wapens amper ontdekt, de agenten blazen op hun fluitjes en de moffen zijn er andermaal erg snel bij, te snel! Weer die glazen bol I guess...Dan het taalgebruik, accent loze boeren met keurig abn maar men bezigt wel allemaal Engelse termen als fixen, roadblocks, fieldsecurity en gebruikt Hoffman nog een Engelse term, die me even niet te binnen wil schieten, als hij de insuline controleert....tja...en dingen voor het verzet worden openbaar besproken te midden van andere mensen. Dan nog het ongeloofwaardige karakter Theo. Een verzetslid die bij voorbaat niet kan en wil schieten, maar wel door het lint gaat als het doelwit vloekt. Alsjeblieft zeg...om daarna weer te flippen en in het vervolg gewoon weer ingezet te worden bij verzetsacties. Totaal ongeloofwaardig, kolder, anders niet. Het eerste lid die van mij te horen zou krijgen thuis te blijven, anders bleef ik dat wel. Met zo iemand wil je toch niet op pad? Dan die zoon van Ruben die opgegraven wordt in de duinen. Alle andere lijken zijn gemummificeerd maar die zoon ziet eruit als of hij er een week ligt. Dan de tas met juwelen van de joden. Hoeveel joden zijn er op die route bestolen? Maar hoe toevallig ligt er iets van Ellis bovenop. Dan kan Ellis zomaar autorijden als vrouw zijnde, en niet te vergeten Jodin? Laat me niet lachen, om als laatste kritiekpunt aan te halen dat de ontwikkelingen soms wel erg dramatisch van de hak op de tak gaan. Op bizarre bijna GTST-achtig tempo en wijze volgt hoogtepunt op dieptepunt en vice versa. En dan al dat inhoudsloze naakt met als dieptepunt Waldemar Kobus met zijn blote pielemans.... gewoon...waarom? Is shockeren en smakeloos zijn de bedoeling? Het is allemaal zo plat.

Is het dan bagger? Nee, maar heel goed is het allerminst. Als ik de nogal geforceerde wijze van indruk maken zo zie raak ik opnieuw nog meer onder de indruk van Riphagen wat in mijn optiek vele malen geloofwaardiger en stijlvoller wordt neergezet. Het lijkt een over the top krachttoer van Verhoeven die zijn gelijk lijkt te willen halen na de tegenvallende resultaten in Hollywood. Toch wordt de film nergens een memorabel of goed geheel. Vermakelijk op zijn hoogst en aardig voor een keer en kan ik niet anders dan eens zijn met de door The Grunt geplaatste recensie van Peter Bradshaw, een kruising van Allo Allo en een soft pornofilm.