Meningen

Nog een warclassic waarvan ik dacht gewoon even proberen ook al zijn de comments niet mals en is het cijfer ook wel naar het getoonde.

Want ja, voor een film met de titel D-day: the sixth of June is het toch allemaal een bijzondere matige vertoning en verliest de film zichzelf hopeloos in geouwehoer rondom relationele besognes en dat eigenlijk uren voor de landing zelf. En dan is een uur en drie kwartier heel lang. Het is jammer de film daar eigenlijk op af te sabelen, want met een dergelijke volksverhuizing, heel veel nationaliteiten en heel veel mensen ver van huis was het overvolle Engeland een smeltkroes van mensen, emoties en spanningen. Dus het idee is op zich niet gek om daar de focus op te leggen, maar verder wordt het eigenlijk dat deel nooit spannend of heel interessant. Waarschijnlijk is het mijn genre niet, of anders had ik niet zoveel met karakter Parker.

Tussendoor is de film toch best te betrappen op een aantal aardige dingen, zoals de spanningen tussen 'the stiff upper lip' Britten en vrijpostige Amerikanen, een heel verschil met te verwachten ruzie en verwijten. Interessant is het benoemen en de catastrofe die de Canadezen in Dieppe te verwerken kregen en interessant is uiteraard het geval van een informatie lek doordat iemand doordraait en de spanning niet meer aan kan. En laten we Dana Wynter niet vergeten.

Eigenlijk moet deze film dan ook eigenlijk qua titel omgedoopt worden, een andere hoes krijgen en de genre duiding uiteraard verandert worden van oorlog/romantiek naar drama/romantiek. Mogelijk dat het dan op zijn minst het publiek trekt dat een dergelijk genre wil zin. Het zal de gemiddelde oorlogsliefhebber toch twee verloren uurtjes uitsparen voor een film waar opzich wel een gedachte achter zit maar daar houdt het voor de warmonger dan ook wel op.

Apart en intrigerend, maar ook nog niet helemaal overtuigd. Raise the red lantern is vanwege zijn hoge waarderingen bijna verplichte kost voor ieder die verstand denkt te hebben, en een mening ventileert, over films. Met enige twijfel zette ik me dan ook aan de film, twijfel die gaande weg nooit helemaal werd weggenomen, tot de ontknoping kwam waarbij mij het gevoel bekroop het overzicht niet helemaal te hebben gehad, maar wel te begrijpen iets aparts te hebben gezien.

Traditioneel 12de eeuws beeld rond een welgestelde heer en zijn 'dames' wordt stijlvol en vooral met veel gevoel voor de oude cultuur gebracht. Wat een hele poespas lijkt, met die dames qua omgang en dat gedoe met de lantaarns, omvat zeker een bepaalde charme en wekt de interesse. Net als de beginnende strijd tussen de dames die vooral lijkt te spelen tussen drie en vier.
Ondanks de bovengenoemde goede elementen is er dan toch een fase dat ik me afvraag of het hier bij blijft. Het heerschap vind ik maar een onnozelaar, een riante hofhouding heeft hij wel maar aansturen en de dames in het gareel houden doet ie of kan hij niet. Het verhaal lijkt wat te slepen rond het gekibbel van de dames, is het allemaal wat te afstandelijk om mee te leven, en doet de drukke terugkerende Aziatische muziek me bijna pijn aan de oren.

Met het lot van meesters drie krijgt Raise the red lantern toch wel een erg wrede wending die andermaal benadrukt wie de kwade genius van de vier is. Dat mevrouw twee een wolf in schaapskleren blijkt, sijpelde al eerder subtiel door maar krijgt in de definitieve afloop van de film wel een hele wrange lading en tevens einde die nog wel even in het hoofd blijft hangen. Vooral dat einde, wat heb ik net gezien? Was de hele film een aanloop naar dat einde waar uit blijkt; vrees degene die poeslief doet?

Afijn, het moge duidelijk zijn, deze film heb ik niet voor het laatst gezien nog mijn laatste woord gezegd.

Bij uitkomst, zowel film als boek, nog een hele vinding, vernieuwend en interessant. Weer eens wat anders dan de gemiddelde smeris die een zaak moet oplossen. Helaas was met The Da Vinci Code wel de geest uit de fles waarna ieder super complot, die alleen door Langdon opgelost kon worden, in vervolgen snel gewoon en zelfs saai werd. De truc was bekend om zomaar te zeggen. Desondanks begon het met TDVC en kan in dat licht toch de beste film rond Langdon genoemd worden.

Standaard moord plot, who dun it, met gebruikelijke onschuldige als hoofdverdachte die zijn eigen onschuld moet zien te bewijzen. Dit voor de verandering door in principe zijn werk als ontcijferaar van raadsels en symbolen uit te oefenen. Per abuis komt er nog een samenzwering van de katholieke kerk aan het licht en een wel erg duistere tak die over lijken gaat om een wel heel bijzonder en geheim feit over Jezus onder de tafel te houden. Iets dat de nodige spanning teweeg brengt.

Howard weet er een behoorlijke film van te maken die wel net iets te lang duurt voor het gevoel, maar vooral met een prima cast indruk weet te maken, ook al had Hanks wel even naar de kapper gemogen voor een andere coup. McKellen, Tautou en Molina zijn prima, Hanks op de automatische piloot, toch twijfel ik over de rol van Bettany, een rol die hem niet normaal is. En hoewel hij het aardig lijkt te doen twijfel ik toch iedere keer weer.

Al met al is The Da Vinci Code een meer dan prima film voor een keer, die het vooral van een spannend plot en het tot dan 'nieuwe' symboliek aspect moet hebben, ook al is het geen hoogvlieger.

Verplichte kost als Nederlander en oorlogsgekkie. Het Dagboek Van Anne Frank, niet alleen iconisch binnen Nederland maar tevens als locatie en naam, iets dat grensoverschrijdende is. Maar of deze lichtelijk oudbolig, toneelstukachtige productie de naam eer aan doet vraag ik me af. Daar komt bij dat langzaam de herinnering terug kwam dat ik dit al eens gezien had, en zelfs toen als tiener, of jonger, me verbaasde over de onvolwassenheid van sommige mensen, de terugkerende kift en het ontbreken van realisme en wat er op het spel staat.

Uiteraard past de kleine toneelstuk achtige setting wel. Dat was de realiteit uiteraard, zeven mensen een dergelijke lange periode op elkaars lip in een dermate kleine omgeving met de geluidsrestricties daar bovenop. Het zal niet altijd een pretje geweest zijn, er zal irritatie geweest zijn, maar toch ook opvallend de redelijkheid van Frank die duidelijke en logische regels heeft. Geen speld tussen te krijgen, realistisch en de omstandigheden zoals ze zijn. Toch kennelijk geen mens zonder ruzie, jaloezie en verwijten. Ergste bron van irritatie deze film toch wel Anne zelf die natuurlijk tegen de muren opstuitert van energie en gebondenheid door de situatie. Iets dat begrijpelijk is toch straalt daar ook veel onredelijkheid uit, is ze wel ongelooflijk druk, iets dat wel tot problemen moet leiden en vind ik haar persoonlijk wel heel wijs en brutaal voor die tijd en voor een 13-jarige. In het boek komt ze zo helemaal niet over en dit zal een interpretatie van de regisseur/scenarist zijn. In ieder geval iets dat mij niet bevalt

Vervolgens haak ik toch wel heel erg af op dat constante gerel en ruzie om niets. Het is debet aan de situatie, en ik heb zoiets nooit meegemaakt, maar ik als iemand die de naam heeft niet de gemakkelijkste te zijn, bot eerlijk kan zijn en niet altijd het zonnetje in huis, kan me niet voorstellen dat mensen zich zo achterlijk gaan gedragen als het alternatief is afgevoerd worden naar een concentratiekamp. Snap je dan niet wat er op het spel staat? Tuurlijk is er spanning, maar dan dat pathetische gedoe over een bondmantel of die snuiter die er later bij komt en zo'n air heeft van ik wil rust om me heen en alleen zijn... de tolerantie, redelijkheid en inlevingsvermogen is soms ver te zoeken en zoals al eerder gezegd lijkt het inzicht qua alternatief ver te zoeken.

Desalniettemin is Het Dagboek Van Anne Frank een aardig gemaakt geheel en doet de spanning naar het einde, de inval en het lege vertrek veel goeds. Ik vraag me echter wel af hoe een remake met frissere blik uit zou pakken.

God help me!
He is helping you, I have AIDS.

Buitengewoon boeiend drama die ik nu bij herziening heel wat hoger inschat dan bij de eerste kijkbeurt. Destijds wist ik niet helemaal wat ik er van verwachten moest en wilde het me niet zo aan, dat is nu wel anders.

De film overdonderd behoorlijk in het begin met de behoorlijk verlopen McConaughey die duidelijk niet meer in zijn beste periode zit. Iets wat overigens niet helemaal door wil dringen, tevens is daar ook meteen het onoverkomelijke beeld van onveilige random seks met vreemden. Iets wat ik huiverend tot me neem en me afvraag hoeveel mensen Ron in dit geval zelf besmet heeft. De film switch daarna toch van een man in ontkenning naar een kwetsbaar en behoorlijk intelligent iemand die er niet voor kiest in een hoekje te kruipen en dood te gaan maar zelf een hele studie opzet. Niet bepaald subtiel blijft het denigrerende beeld en de vooroordelen richting de ziekte, dat dit iets voor homo's is en je alleen krijgt als je homo bent. Een beeld en vooroordeel die tevens snel aan Ron kleeft, vooroordelen en aversie waar macho-man zelf ook niet vreemd aan is...

Dallas Buyers Club kenmerkt zich als een film die verschillende thema's behandelt zoals de strijd tegen de dood en de wil te overleven, de vooroordelen en het beeld dat over de ziekte bestond en vooral de strijd tegen justitie en doktoren. Een machtsstrijd die ik zelf herken, wat de doktoren betreft, die totaal niet draait om het welzijn van de patiënt maar duidelijk om wie de baas is en de invloed van leveranciers. Al met al wordt de film op kostelijke toon vertelt, met veel donkere humor en kiezelharde oneliners. Zo is de band die ontstaat tussen Ron en Rayon bijzonder te noemen. Het overlijden van Rayon is andermaal een reminder aan de constante strijd om wat beter is, maar ook een reality check dat de strijd zich niet eeuwig laat rekken en dat sterfelijkheid op de loer ligt. Een moment overigens waar de grimmigheid en uitzichtloosheid de film in haalt en een donkere schaduw werpt en andermaal de strijd en ellende benadrukt. Een toon overigens die too much geweest was voor de gehele film.

Dallas Buyers Club is grappig, aangrijpend en grof. De film overtuigd met een armoedig beeld en twee tot op het bot uitgemergelde hoofdrolspelers in de vorm van Leto en McConaughey die beide uitstekend zijn. Maar de film slaagt vooral het vangen van twee beelden die het zelfde symboliseren. Namelijk het rodeo rijden en het ziek zijn. Het net zo lang vast houden, aan het leven en aan de stier. Beste film, heel beste film dit.

Vrijdagavond na The Ministry of Ungentlemanly Warfare nog even aan de griezel omdat zaterdagavond laat NFL op het programma stond, en dat leefde Omen deel 2 op uit een trilogie die ik afgelopen zomer bij de kringloop scoorde en ik dacht dat wil ik wel eens proberen. Maar helaas is vlak na de opening al duidelijk dat dit zich onmogelijk meten kan met de eerste film die geweldig is.

De film opent met een of andere vage ontdekking van een grafkelder waarop we enige tijd later doorschakelen naar Damian die inmiddels wat groter is en op een soort van kostschool militaire Academie zit. En het is van meet af aan duidelijk dat dit niet gaat lukken, het zit er niet in bij deze film die een veel te lange aanloop heeft, heel veel gebrei bezit en het veel te lang duurt voordat er eindelijk wat gebeurt. Weliswaar gebeuren er enkele freak accidents, parallel met het verschijnen van een kraai of raaf, toch duurt het te lang voordat Damian op dreef geraakt.

En al zou Damian wel eerder zijn Duivels ontbonden hebben dan had dit nog weinig verschil gemaakt. Want de rest van de film hangt ook aan elkaar van de rare dingen, zoals de man onder het ijs die het wel erg lang volhoudt, of de journalist die niet onder de vrachtauto beland maar er overheen vliegt, maar hoe dan? Opzich is de dokter die in de lift aan zijn einde komt nog best geinig en zijn er nog wel een paar andere creatieve kills, maar buiten dat interesseert de film noch de jongen mij totaal niet en denk ik er niet eens meer over om deel 3 in te starten. Mijn advies is dan ook om lekker op te houden bij de eerste Omen film en er niet mee verder te gaan, het is namelijk beneden peil.

The Damned United zag ik een aantal jaren geleden al eens en was goed blijven hangen. Dus echt nadenken hoefde ik ook niet toen ik de film bij de kringloop trof. Een apart verhaal is Brian Clough's huwelijk met Leeds zeker te noemen, verfrissend en anders is uiteraard dat een succesverhaal ditmaal niet aan de basis ligt.

Ieder liefhebber van voetbal, Engels voetbal en of nostalgie is aan het goede adres bij deze film. De authenticiteit straalt af van de oude stadions, het cup voetbal, rivaliteit en de afgebladderde verf in de oude kleedkamers. Sterk is de rol van Sheen als de hondsbrutale Clough die bij tijd en wijlen een onmogelijk mens is. De rivaliteit en hekel aan Don Revie is evenwel begrijpbaar als tastbaar, net als de antipathie op Leeds zelf, zo gaat dat met grote clubs die succes hebben. Lekker zijn de dikke accenten en de wrijvingen met verschillende figuren als de voorzitter van Derby, de spelers van Leeds alswel zijn eigen makker en assistent Peter Taylor.

Minpunten, hoewel niet groot, zijn toch de momenten waar de waarheid iets meer naar het midden ligt. Sheen is heerlijk, toch lijkt de echte Clough iets doordachter en weliswaar eigenwijs maar niet zo brutaal en moeilijk als in de film. Het interview waar beide op tv verschijnen is ook een stuk gematigder en hoewel ze elkaar duidelijk niet mogen wordt het niet zo persoonlijk getrokken als in de film en draait het vooral om managementstijl en het disciplinaire gedeelte van Leeds, want daar heeft Clough inderdaad veel kritiek op.

Maar zoals gezegd zijn dat details in een verders erg vlotte en leuke film over de trainer Brian Clough die later nog grote successen zou vieren met Nottingham Forest. Erg leuk en een prima toevoeging in de collectie.

Tenslotte zaterdag nog even griezelen met deze verder nogal onbekende Dampyr op Netflix die in iedere geval indruk maakt met een mooie filmposter.

En het moet gezegd dat na de vage opening met de nodige Hocus Pocus de film toch redelijk van start gaat met een aardige setting zo midden in de burgeroorlog, grimmige beelden in die zin, een interessant karakter in de vorm van Kurjak en al vrij snel de dreiging van iets vreemds in het dorp. Daarnaast kunnen we rekenen op een paar aantrekkelijke vampiertjes en zien we The Guv'nour als de grotere slechterik in een verhaal die het nodige heeft van Brothers Grimm en is het geheel op de juiste wijze grauw, duister en stemmig en mag de actie op bepaalde momenten genoemd worden.

Maar daarmee is het toch wel een beetje gezegd binnen een film die nooit heel spannend wordt, een beetje voortkeutelt, er een aantal dialogen en flashback's zijn om het geheel diepte te geven, iets dat verder niet lukt, is het allemaal behoorlijk cliché en leidt Dampyr toch wel de meeste pijn aan de Dampyr zelf. Want Wade Briggs is teveel lichtgewicht om iets toe te voegen aan het karakter Harlan Drake. Hij is gewoon niet interessant binnen een film die zelf ook nergens noemenswaardig is of wordt. Daarom is deze Dampyr redelijk voor een keer maar ook echt niet meer dan dat en zit er geen voldoende in want het is te mager terwijl hier voor mijn gevoel heel wat meer in zat.

Gokje bij de kringloop en dan vooral voor game avond in combinatie met L4D2. En heel goed hoeft het niet perse te zijn, want als liefhebber van het genre weet je dat zombiefims en een twijfelachtige kwaliteit vaak inherent aan elkaar zijn.

Een high school die zich opmaakt voor prom-night, de gebruikelijke varieteit aan karakters met studiebollen, nerds, tuig, cheerleaders en vage leraren....en een zombie uitbraak. Het mond natuurlijk uit in een slachting, veel kills, op de vlucht, en veel slechte keuzes en doet eigenlijk wel een beetje denken aan Scouts Guide Tot The Zombie Apocalypse ware het niet dat die toch wel een klappie beter is.

Maar Dance Of The Dead, waarvan af straalt dat het een uitermate goedkope productie is die direct op dvd uitkwam, heeft zijn momenten. Heel erg is de goedkope uitstraling niet want de vibe dat het allemaal met een korreltje zout genomen moet worden is wel lekker. De humor is wat dat betreft prima rond alle pubers, bakvissen en ander rebels volk. Slechts rond het karakter Coach Keel irriteert het bedachte op een gegeven moment. Maar verder heeft de film zijn swung, een aantal erg leuke momenten van slachting en vooral een aardig uitzicht met Capobianco. Dance Of The Dead kan daarom een prima en leuk avondje zombievertier geven voor wie dat leuk vind. Ons smaakte het in ieder geval prima.

Een film die ik toch al regelmatig tegen gekomen was bij de kringloop maar altijd had laten liggen. Want Van Trier is een naam die interesse wekt maar ook even zo vaak net niet aankomt met zijn aparte films. Een boodschap en idee zit er uiteraard altijd wel achter, maar raken doen de films me zelden. Toch deze Dancer in the dark maar eens geprobeerd vanwege het hoge stemgemiddelde.

En ach...ondanks dat ik de weg even kwijt ben of Selma nu al in Amerika is of niet, heeft de film toch best een prima begin met de hardwerkende en liefdevolle Selma die iedereen een warm hart toe draagt en in principe in bepaalde zaken te goed is in en zichzelf niets gunt. Hoe tragisch goedheid tegen je kan werken is toch wel een dingetje dat onder de oppervlakte leeft. Dan is er de opgewektheid van Selma...of is het schaamte dingen te moeten accepteren en vooral ook schaamte voor haar fysieke handicap? Het is in die zin best wel dubbel gelaagd met de eng ogende Jeff die een goedzak blijkt te zijn, en de degelijke Morse die zoals vaker niet te vertrouwen is. Het blijkt bij tijd en wijlen een erg emotionele toestand vooral richting het einde uiteraard.

Waar anderen klagen over het typerende 'handheld' camerawerk van Van Trier en betitelen als het vakkundig smoren van warmte en flair, vind ik het juist wel passen en een meerwaarde. Het is een vorm van realisme wat mij betreft, het maakt tastbaar en creëert intimiteit alsof je er bij bent, alsof het echt is. Dan is er uiteraard de prima cast ook al is het even wennen aan Björk die het prima doet, toch verwacht ik ieder moment dat ze met begint met 'It's Oh So Quiet'. Tot daar prima en best te doen, helaas zijn het uiteindelijk de musical Intermezzo's waar ik helemaal op af haak ook al is de eerste nog wel aardig in de fabriek. En zoals altijd verbaas ik me weer over het feit dat men dan toch weer volk cast die helemaal niet geschikt zijn om elegant te bewegen, te dansen of zelfs maar te zingen zoals in de dit geval Morse en Stormare.

Heel langzaam zakt Dancer in the dark dan ook voor mij in elkaar net als mijn gevoel en interesse voor de film. Even leeft het op met de rechtzaak en de uiteindelijke executie waar toch wel een zekere emotionele prikkel van uitgaat, toch is voor mij dan wel duidelijk dat deze Van Trier ook weer niet in het juiste potje valt. Apart, kunstzinnig, psychologisch dubbelgelaagd, Dancer in the dark heeft veel en is veel maar mijn ding is het niet. Maar dan toch twijfel, vooral door de slagzin 'you don't need eyes to see'...heb ik dan toch wat gemist...?

Een film van epische proporties die in geen enkele zichzelf respecterende collectie mag ontbreken. Het epische betreft de setup, de grootsheid van de film, de naam natuurlijk maar ook de lengte en daarmee ook de achilleshiel. Overigens naar het prima boek van Michael Blake die zo'n beetje tot op de letter wordt gevolgd. Enige grote verschil is dat Dunbar in het boek met Comanche te maken krijgt en geen Sioux.

De film kenmerkt zich onderandere door zijn trage tempo dat symbool lijkt te staan voor de tijdloosheid destijds. Geen tijd, geen haast, nergens naar toe hoeven. Slechts het voorzien in eigen onderhoud. Dit wordt bruut verstoort door het leger en/of oprukkende modernisering. Tevens komt er een contrast naar voren tussen bijvoorbeeld de indianen die bizons jagen voor onderhoud en het dier en zijn karkas tot op de laatste ons gebruiken en nodig hebben. Schril is het kapitalistische gedrag van de stropers die de dieren slachten voor de tong en vacht en daarmee de indianen van hun eten beroven. Schrijnend trouwens ook de enorme bende die ze rond hun verblijfplaatsen achter laten in tegenstelling tot de indianen.

Boeiend is de ontwikkeling van avonturier Dunbar naar een persoon die open staat, wil leren en communiceren en zelfs opgenomen wordt. Koddig zijn de situaties met het stelen van het paard, aandoenlijk de vriendschap met Two Socks. Prachtig dier overigens. Tevens humoristisch de pogingen van communicatie en de mislukte pogingen tot grapjes. Indrukwekkend is de bizonjacht, met name de scene waarbij Dunbar net op tijd een bizon dood. Veel smaak voor lever lijkt Dunbar niet te hebben, ik moet zeggen dat ik mijne ook liever gebakken met spek en ui heb.

Grootste debacle aan de film is toch wel de enorme speelduur. Een beetje lange film kan ik prima hanteren, maar na drie uren vind ik het toch wel welletjes geweest. Gelukkig gebeurt er nog het nodige met de gevangenname en een bloeiend gevecht, tevens andermaal het lelijke gezicht van de blanke man die alles kapot maakt. Maar een volgende verhuizing is mij dan toch echt teveel en ben ik, ondanks dat de film echt wel goed is, van mening dat een ingekorte versie van tegen de drie uren meer dan voldoende geweest was, en veel meer impact gehad zou hebben. Het idee van de lengte moge duidelijk zijn toch voegt dit verder weinig toe.

Verder mag Graham Greene genoemd worden, Costner is zelf ook in aardige doen, zijn de natuurbeelden om van te watertanden, is de vertelstijl mooi, toch vind ik dan de relatie met Staat met een Vuist weer niet zoveel toevoegen, iets dat wel wat ingekort had mogen worden en vind ik de main theme soundtrack een typisch jaren '90 product. Geliefd en groots in die tijd, gemiddelde orkest of muziekvereniging had dat destijds op zijn repertoire, in die hoedanigheid dan ook te vaak gehoord en in mijn ogen een relikwie die niet meer van deze tijd is.

Dances with Wolves is een hele zit maar geeft een meer dan prima beeld van de indianen in de verdrukking circa 1860 in combinatie met de rusteloosheid en het avontuurlijke van de mens. De film is boeiend, spannend, dromerig, soms aandoenlijk en kwalitatief natuurlijk een meer dan behoorlijke film. Maar ik ben blij dat hij er voorlopig weer even opzit.

Filmpje met niet eens zo'n grote naam die waarschijnlijk bij het grote publiek een beetje onder de radar gebleven is. Vooral toch vanwege de behoorlijke kritieken en beoordelingen aangeschaft en gisteren met veel plezier bekeken.

De term Danger Close zegt al veel en zou net zo goed Broken Arrow genoemd kunnen worden waarmee ik de eerste overeenkomst met We Were Soldiers al vast heb gehad. Broken Arrow is een call-sign gebruikt wanneer troepen onder de voet gelopen worden en alle middelen van buitenaf opgeroepen worden. Danger Close omschrijft, dat zal vast geen verrassing meer zijn, het verhaal van Australische militairen op een patrouille buiten hun basis waarbij ze mede door onervarenheid, slechte afspraken, bonje in de hirarchische keten, en het gebrek aan goede ondersteuning ernstig in de problemen komen en hun contact met een numerieke meerderheid een strijd wordt op leven en dood, net als in We Were Soldiers.

Ontzettend sterke punten vind de film zeker in de actie, de speciale effecten, het visuele vlak van de omgeving en het kloppende materiaal en wapens. De Huey's, APC's, Phantoms en bijvoorbeeld het rare wapen de Owen Submachine Gun. Dan is de gekozen locatie en natuur fraai en wat zitten er soms plaatjes tussen met de ondergaande zon en troepen slechts silouehetten in hoog contrast. Dan is er de actie die er eigenlijk wel heel erg goed uitziet, uiteraard kan men tegenwoordig veel met CGI maar ook dat kost geld en het moet gezegd dat het er voor een film buiten de Hollywood begrippen er erg overtuigend uitziet en een beetje gruwel niet schuwt. Dan is een absoluut pluspunt de soundtrack die een fraaie mix is van verschillende stijlen en erg goed past. Net als in....juist, We Were Soldiers.

Minpunten? Ja, die zijn er wel. Zo is er erg weinig karakterontwikkeling, wie zijn het, waar komen ze weg enzovoort. En zo zijn de details die wel doorgevoerd worden van het ene ventje dat gaat trouwen, de kift tussen een paar anderen, en nog wat van dat soort dingetjes behoorlijk standaard zeg maar cliché. De gebruikelijke 'do's en don'ts' zijn er weer in de vorm van luid praten, je kop te ver uitsteken of midden op het slagveld rechtopstaande het terug vinden van je kameraden vieren en je zit eigenlijk in de gemiddelde oorlogsfilm die niet bijster scoort. Ook storend is dat die Noord Vietnamese troepen alleen maar rennend in beeld komen, net alsof die mensen niet normaal kunnen lopen.

Maar om Danger Close daar op af te rekenen is te gemakkelijk. Want de film is in de eerste plaats bijzonder sterk als spektakel, daarnaast wordt er prima met een jaren '60 sfeertje qua muziek gewerkt, dit in tegenstelling tot We Were Soldiers, en is er ook een zekere aanklacht die interessant te noemen is betreffende de steun die Team America bood aan andere landen. Wat mij betreft een prima Vietnam film en zeker een toevoeging in de collectie en een herkijk op termijn waard.

Film die ik bij uitkomst zo rond 2011 al eens had gezien, en eigenlijk had ik er geen idee meer van hoe de film toen bevallen was. Dus daarom toch wel weer eens geïnteresseerd naar deze film met een apart onderwerp, begreep ik bovendien de film wel destijds...?

De film begint in ieder geval beklijvend met de binnenkomst van de hysterische Spielrein, en laat ik meteen een lans breken voor Knightley waar ik niet altijd even kapot van ben, maar die in dit geval wel de indruk geeft haar best te doen. Ze had zich in het karakter verdiept en begrepen dat Spielrein zich regelmatig als een demon gedroeg, en we hebben geen idee hoe dat er in het echt heeft uit gezien. En het moet gezegd dat het er soms gruwelijk uitziet met die kromme rug en vooruit geschoven onderkaak. Het is het begin van de omstreden methode psychoanalyse die zoveel inhoudt als het doorbreken van de barrière tussen het bewust en onbewust en wat daar allemaal schuilt verborgen gevoelens, gedachten, herinneringen en mentale verbindingen of blokkades. Jammer is wel dat er voor mijn gevoel erg weinig over uitgelegd wordt en het verloop van de film toch vooral gaat over de informatie uitwisseling en onenigheid tussen Jung en Freud en wat al niet meer.

Wie denkt een lekkere vlotte film te zien met veel gebeurtenissen kan beter iets anders er bij pakken want wat had je dan gedacht? Het is een film over de grootste psychologen ooit en hun methoden, dus ja, het is droog. Houdt dat in dat het een vervelende film is? Integendeel, want A Dangerous Methode heeft zijn interessante momenten en nog steeds actueel omdat de methode nog altijd ter discussie staat bij gebrek aan bewijs. Zoals reeds gezegd blijft psychologie een uitermate interessant onderwerp zoals in dit geval met zaken die onder het oppervlak spelen en hoe prikkels en triggers werken en dat pijn en plezier in de menselijke beleving erg dicht bij elkaar liggen. En ja heel veel is seksueel interpreteerbaar. Voeg daar een prima cast aan toe met Fassbender, Knightley, Mortensen en Cassel in de vorm van de bijzondere Otto Gross. A Dangerous Methode heeft veel, maar helemaal slagen doet de film uiteindelijk niet.

Want wat is uiteindelijk het doel van de film, want het voelt toch op een gegeven moment aan als een wankel geheel die alle kanten opvliegt. Sowieso voelt de film op een gegeven moment fragmentarisch aan die erg snel door de tijd schiet want plotseling heeft Jung al twee kinderen. Dan is het de vraag waar de focus nu eigenlijk ligt in deze best wel korte film. Is dat de struggle van Jung met Freud? Draait het om patiënt Spielrein en de te volgen verhouding? Draait het om zienswijzen tussen verschillende psychologen? Of gaat het toch om Jung zelf die worstelt met twijfel en bepaalde gevoelens. Het onderwerp psychoanalyse sneeuwt voor mijn gevoel toch gewoon op een gegeven moment onder. Helemaal slaagt de film niet maar vanwege het goede acteerwerk toch een drie.

Film uit de tijd dat ik niet bepaald in de beste periode van mijn leven zat, mijn leven was op de middelbare school ook niet echt een pretje. Ik herinner me dit zo goed omdat Coolio destijds de hitparade en radio domineerde met zijn nummer Gangsta's Paradise, en wat hekelde ik het nummer destijds. Iets dat nu wel verandert is, een cover overigens van een Stevie Wonder nummer die de eis neerlegde dat alle scheldwoorden geschrapt werden voor gebruik.

De film begint dan ook goed met het betreffende nummer, grimmige zwart wit beelden en het opgeschoten aso tuig met de grote bek. Louanne kon eigenlijk niet bleuer en naïever neergezet worden dan in die eerste schreden binnen het klaslokaal. Maar Louanne laar zich niet kisten en keert getransformeerd qua kleding terug en oogst toch enige succes met haar eerste les. Het is de opmaat naar grote verwachtingen en nieuwsgierigheid wat er allemaal nog meer gaat gebeuren. Het tegendeel gebeurt echter, de film stort wat mij betreft totaal in.

Aardig is op zijn minst nog hoe Louanne het schoolhoofd bespeeld rondom ethiek en het pretpark gebeuren, maar meer dan cliché is de situatie niet met druk van alle kanten, de voorspelbare bureaucratie richting leraren en leerlingen en gebrek aan middelen. Net als de omgang met de leerlingen en hun problemen. Voor een dergelijke probleemklas en probleemwijk is het op de voorspelbare dingen na allemaal aan de tamme, moralistische en dus voorspelbare kant.

Pfeiffer overtuigd mij eigenlijk geen moment, George 'Tankboy' Dzundza is niet bepaald Boy meer, Courtney B. Vance in een hoogst zakelijke rol voor zijn doen en verder zitten er niet zo heel veel bekenden in de klas. Het zal dan ook geen verassing zijn dat Dangerous Minds mij best wel tegenvalt ondanks alle aandacht destijds, het nummer en de clip, bekende actrice en een grote productie maatschappij. Dan is Freedom Writers een stuk subtieler en zijn er zat andere films die de maatschappelijke problemen aan de kaak stellen.

Phoe….wat een rol van Redmayne. Niet geheel mijn film moet ik wel zeggen. Erg zwaar drama met al even triest en sneu einde wat dat betreft. Maar niet te min wel de moeite waard eens te kijken wat sfeer en prima acteerprestaties zijn er wel degelijk.

Lang uitgesteld om aan deze film te beginnen, vreesde toch dat Peak na 23 jaar een droevige vertoning zou zijn met een acteur die niet kan acteren. Een typisch jaren '90 product en totaal niet meer van deze tijd...maar, viel dat toch even mee. Een topper is het niet en was het al nooit, desondanks heeft Peak toch nog een aantal hele aardige punten.

Even als reactie wat sommige anderen hier boven als onzin weg wuiven, 'aardbeving en uitbarsting tegelijk....hahaha', het is een breed onderzocht en bevestigd fenomeen dat aardbevingen juist vulkaanuitbarstingen veroorzaken en anders door de werking van de tektonische platen trillingen plaats vinden tijdens een uitbarsting. Goed, met instortende viaducten en huizen lijkt dit wel een hele zware, wat wellicht eerder voor de show is dan erg realistisch. Maar wat de geologische fouten betreft lijkt het rond DP meer dan mee te vallen en lijkt het vooral om details te gaan zoals het soort lava, trage of snelle, dat naar beneden en komt en op welk moment. Zo zou de waterstroom juist als eerste moeten komen, is het rondlopen en inademen van die as onmogelijk omdat glasdeeltjes bevat en je binnen een ommezien allerlei bloedingen in je longen zou hebben, is de eerste PH test die Brosnan doet met het meer al veel te hoog en zuur waardig. Verder hoef je geen specialist te zijn om te beseffen dat er nooit over lava gereden kan worden.

Never the less is DP een meer dan avonturen/rampen film met de nodige humor en spektakel. Aardige theme ook geschreven door James Howard, Brosnan die voor zijn doen te pruimen is, ookal heb ik altijd een beetje moeite door die Engelse stijfheid heen te prikken, zijn er hier en daar wel wat domme dialoogjes en dingetjes, maar het is DP wat mij betreft vergeven. Want een aardige ritje up the mountain is het nog steeds, en het ziet er nog steeds verrekte goed uit.

Dante's Peak is als luchtig rampenfilmpje nog altijd meer dan prima te doen. Gewoon leuk zo nu en dan.

A king for a king...eh?

Sterk drama rond snel schaak specialist Genesis Potini die geplaagd werd door geestesziekte. Enkele jaren terug al eens gezien maar toen hier nog niet actief dus dat werd tijd voor een herkijk die er gisteravond van kwam.

Een troosteloos beeld vergelijkbaar met Once Were Warriors en What Becomes Of The Broken Hearted wat de Maori's betreft die voornamelijk in armoede leven. Het kan wel anders als je Noble zo ziet, toch lijken die mensen iets tragisch mee te slepen, iets dat verloren is, iets dat ooit was, een minderwaardigheidscomplex...In het geval van Genesis is het niet veel anders hoewel daar een bipolaire stoornis de leidraad is. Het sociale vangnet ontbreekt ook nog eens want van zijn broer en diens motorbende wordt Genesis niet veel beter terwijl hij het advies kreeg een stabiele en rustige omgeving/plek op te zoeken. Maar er gloort hoop in het geval van neef Noble en diens jeugdschaakclub, iets waar Genesis zich volledig op kan storten.

Innemend en vermakelijk is toch de wijze waarop Genesis zich over de kinderen ontfermt, inspiratiebron is en tevens een roeping gevonden lijkt te hebben. Privé, wat huisvesting en familie betreft, blijft het een rommeltje en heeft Genesis regelmatig moeite de rust in het hoofd te bewaren. En dat blijft de terugkerende emotionele wip in het hoofd van Genesis, een briljante en begeisterde geest als het over schaken gaat, daar buiten de strijd met de demonen. En wat wordt dit goed neergezet door Cliff Curtis, werkelijk chapeau! De rest van de cast is ook prima te noemen, de muziek is op de juiste momenten passend. Kostelijk zijn de kinderen dan nog die een Haka uitvoeren tijdens een geldinzamelingsactie. Triest en treurig het beeld rond de achterlijke motorbende.

The Dark Horse is met dit alles een meer dan prima drama te noemen rond dit getroubleerde genie die al in 2011 overleden is.

Prima toch geforceerd aanvoelende poging het niveau van TDK aan te tikken, iets dat niet lukt ondanks dat TDKR een meer dan prima film is en qua beoordelingen tussen deel 1 en 2 inzit.

Wayne in isolement en Gotham voor het grijpen is het beginpunt. Uiteraard volgt er een terugkeer, iets wat komische gebracht wordt maar waar ook 'de prijs' in naar voren komt die Bruce door de jaren heen heeft betaald. Een wel erg omslachtig plot waar ook wat hiaten in schijnen te zitten over een boekroet, overname en het grijpen van de macht door Bane wordt gebracht, een situatie van waaruit Batman andermaal de rug moet rechten en uit geslagen toestand terug moet keren. De apotheose waar naar toe gewerkt word is best wel erg goed en mooi te noemen.

Toch geeft TDKR nergens echt die prikkel af die TDK wel heeft. Het gevoel dat iedere moment en detail er toe doet, iets dat TDKR nergens echt waar maakt. Gekunsteld of gemaakt voelt de film desondanks niet echt aan, wel alsof het teveel zijn best wil doen indruk te maken. Het zelfde met Bane. Misschien is het gewoon lastig zo'n geweldige broer als Deel 2 te hebben. Een lot dat Hardy in zijn rol als Bane ook treft. Is Hardy slecht? Nee. Is Bane een matig karakter? Nee, wellicht juist nog moeilijker dan The Joker, omdat je dat masker hebt en Hardy slechts kan werken met zijn lichaamshouding en stem. Toch oogt het allemaal wat geforceerd, net als de hele film wat dat betreft, waardoor het net niet zo in elkaar valt als TDK. Wel nog noemenswaardig punten, een prima spelende Modine en Gordon-Levitt, maar het oog gaat natuurlijk het meeste naar de uitmuntend gecast, gestylde en prikkelende Hathaway die zich op meerdere vlakken van haar beste kant laat zien.

The Dark Knight Rises is met dit allen in gedachte een meer dan prima sluitstuk van Nolan's Batman drieluik. Qua niveau, spanning en beoordelingen zit hij prima tussen deel 1 en 2 in en is daarmee en meer dan prima film te noemen. Een feit dat andermaal een ander licht laat schijnen op zijn voorganger, je zal toch zo'n broer hebben...verdikke!

And I thought my jokes we're bad.

Waar te beginnen bij deze weergaloze film...die van het begin af aan al een meerwaarde blijkt met scenes waar the Joker in voor komt. De bankklus blinkt meteen al uit in grimmigheid, een vlotte montage en vooral veel humor waar het de Joker betreft. 'He's out wright...?' De film vervolgt zich met een beeld waar Batman toch behoorlijk de straten heeft schoon geveegd en het overgebleven tuig zich genoodzaakt voelt om Joker in de arm te nemen. Andermaal een grandioze scene...'tut tut tut...let's not blow this out of propertions.' Een strijd overigens die zich van kwaad tot verder ontwikkeld en zich in een dergelijke razende vaart met vele gebeurtenissen voltrekt dat het halverwege al naar adem happen is en een verbazing wekkende conclusie dat de film nog maar op de helft is. Overigens is het gedeelte waar Gordon zogenaamde sterft, de bekentenis en transport van Harvey, de insluiting, verhoor en ontsnapping van Joker wel het hoogtepunt van de film qua montage, spanning, stijl en tempo. 'Rack 'em up, rack 'em up.' Met Joker als beklijvend middelpunt. Niet te vergeten blinkt hij andermaal uit in het ziekenhuis. 'Hi!' Hi-la-risch!!!

Eerste even de missers. Katie Holmes was kennelijk niet te strikken voor deel 2 wat erg spijtig is, Gyllenhaal lijkt er enigszins op, en zal het enige passende alternatief geweest zijn, toch vind ik het spijtig en ben ik niet echt fan van Gyllenhaal. Dan het volgende punt van kritiek. Harvey Two Face is best wel een grote en bekende schurk, toch krijgt hij uiteindelijk erg weinig tijd en had ik het passender gevonden als hij overleeft had/ontsnapt was en in deel 3 nogmaals opduikt. Net zoals Scarcrow dat ook doet. Terug naar alle het goede. De film blinkt verder uit qua stijl door het visuele, de montage en de fijne soundtrack van Zimmer die op de juiste momenten de sfeer geweldig opzweept. Bale is andermaal overtuigend in zijn dubbel rol maar het is natuurlijk Heath Ledger die zonder twijfel alle aandacht naar zich toe trekt als de totaal doorgedraaide, zonderlinge en briljant gespeelde Joker. Er is niet veel verbeelding voor nodig om je voor te stellen hoe hij zich eerst een aantal weken afzonderde om zich in te leven in de rol. Zijn memorabele optreden is in iedere scenes, zelfs de camcorderfilmpje, van grote meerwaarde en de moeite waard om iedere scene tot twee keer, soms zelfs drie keer, te zien. Kostelijk is de mimiek, alle kleine gebaartjes, maar vooral ook alle bijgeluidjes. Iets waar Nolan hem helemaal zijn gang in liet gaan lijkt me.

The Dark Knight is wat mij betreft een bijzonder uitgebalanceert geheel qua spanning, spektakel, werkelijk waar boeiende acteerprestaties, en een hoogtepunt in de fantasy/comic wereld qua duistere stijl. Een ronduit geniale film die geen moment verslapt nog saai wordt en aantal briljantte en kostelijke scenes. TDK altijd weer een feest om te kijken...

Onbekende Burton die al kijkend veel overeenkomsten heeft met zijn gebruikelijke werk en eigenlijk best wel te kort schiet.

Ten eerste schijnt dit een remake van een serie te zijn uit de jaren '60 en Burton doet het goed tijdens het bal/happening de acteur uit de serie een cameo te geven. Dat zijn nu leuke dingen en kennelijk had of Burton of de scenaristen iets met de serie. Het is echter wel één van de weinige hoogtepunten. Begrijp me goed, de Burton stijl zit er wel in hoor, gruwel, humor, design, de rare karakters en uiteraard fraaie kleurenfilters. Niet te vergeten de behoorlijke cast met Moretz, Pfeiffer, Green, Bonham Carter, Jackie Earl Haley en Depp zelf. Maar daar is dan ook het meeste mee gezegd.

Echt heel interessant of spannend wordt de film nergens door tegenstrijdig keuzes maar vooral het verhaal dat eerst de ene kant opvliegt en daarna de andere kant en er niet in slaagt een boeiende lijn te ontwikkelen. De soundtrack mag overigens nog wel benoemd worden met veel fijne jaren '70 muziek, dus zowaar nog een pluspunt in een film die eigenlijk helemaal niet slecht is maar kortweg de juiste mix of prikkel mist. Nee dit hoeft van mij niet nog een keer en met de grootst mogelijke moeite geef ik de film een 3 omdat 2 te laag is maar een 2.8 op zijn plaats zou zijn.

Los gezien van de boekenreeks van King nog best een aardige fantasyfilm. Het heeft van meet af niets met de boekenreeks te maken, die een serie van zes zijn, dus hoe ze dat in 93 minuten film willen passen is gans onmogelijk. Dat moet ook zo snel mogelijk los gelaten worden, het is vergelijken met de boekenreeks een gedrocht, het witte doek amper waard, maar in mijn geval had ik dat al gelezen, net als deel 1 van de boekenreeks. De film heeft in die zin totaal geen raakvlak, de grote vraag is dan ook waarom heeft men niet de moeite genomen er een prachtige miniserie van te maken want dat had gemakkelijk gekund.

Desalniettemin, en ik val in herhaling, de boekenreeks van King los gelaten blijft over een best wel aardige fantasyfilm. McConaughey en Elba die best wel een aardig karakter neerzetten, vooral de eerste die de show steelt als duistere 'man in black', en het ziet er allemaal prachtig uit. Visueel is het allemaal een streling voor het oog. Alleen het eindehoe Elba opeens McConaughey neerschiet, de jongen los en het apparaat kapot, is me net wat te gemakkelijk. had daar net even wat meer tijd genomen. zonder dat had het nog net allemaal meer geweest.


Met de boekenreeks in gedachte 1.5


Zonder de boekenreeks en het beoordelend op het genre en visueel gezien een 3.0

Ga er tussen in zitten met een 2.5

This people have crossed the line. To hell with them!

Filmpje die mij toch redelijk onbekend was gebleven qua release, ontvangst en vooral onderwerp. Maar toen ik de afgelopen maanden opzoek was naar nieuwe en goede titels kruiste Dark Waters regelmatig mijn pad waarop hij op de to do list kwam te staan. En ik moet zeggen dat ik vooraf zo mijn twijfels had tot ik de film startte en eigenlijk van meet af aan indruk maakte.

De stijl wint mij sowieso vanaf het begin al. Grijs en sober gaat de film van start met een timide Ruffalo en een fraaie soundtrack die soms een verontrustende toon mee draagt. Geen toeters en bellen, geen flashy advocaat met de schaapjes op het droge. Als bekende raakt Bilott betrokken bij de zaak Tennant wiens vee op mysterieuze wijze sterft. Instanties en het betrokken bedrijf vegen natuurlijk alles onder het tapijt en de strijd van een dergelijke man tegen een gigantisch concern is even kansloos als nieuw. Dit zagen we namelijk wel vaker waar een advocaat zich als een soort Don Quichot over een dergelijke zaak ontfermt.

Het wordt echter pas vernieuwend en vooral verontrustend als Bilott de zaak aangrijpt en doormiddel van documentatie het deksel van de beerput afgaat. En mijn hemel wat komt daar een poel van misselijkmakende ellende omhoog. Om paranoia en woest van te worden. De situatie is natuurlijk schrijnend met betrekking tot de boerderij maar tevens dat het geheel een tijdbom is. Niet te vergeten dat de strijd die vervolgens jaren duurt ook zijn tol eist op Bilott zelf. Fraai blijft toch de sobere toon en stijl van een stille strijd, de paranoia en de ontkenningscultuur in het grote bedrijfsleven zolang er maar poenie verdient wordt. Onbedoeld draagt de film een grotere boodschap mee omtrent de staat van de wereld en zijn milieu en de schaal waarop daar geld belangrijker is dan milieunormen. Als mensen er al niet toe doen waarom het milieu dan wel? Bijvoorbeeld het residu uit de afvalovens dat verhandeld wordt en in de wegenbouw gebruikt wordt en inmiddels toch als giftig beschouwd wordt. Als er maar handel en geld in zit.

Dark Waters maakt indruk met zijn sobere toon en niet minder schokkende boodschap met als één van de weinig minpunten Bill Camp als Wilbur Tennant die naar mijn gevoel constant aan het overacteren is. Verder is Ruffalo goed te noemen als integere en timide advocaat, veel bekenden.uot de echte zaak passeren de revue zoals Bilott zelfs, familie van Tennant en baby Bucky. Ja, dit is wel een uitstekende film en zeker iets om over na te denken.

Hele treffende verfilming, wat mij betreft met veel gevoel en humor neergezet en uiteraard drama maar zonder dat het te zwaar wordt. Geweldige vertolking van Gary Oldman die de absolute hork die Churchill bij tijd en wijlen was met verve neerzet maar ook de beste man van een hele kwetsbare kant laat zien.

Dat Churchill niet breed gedragen werd door delen van de regering is een bekend feit. Net als dat een grote partij in the house openlijk en behoorlijk nationalistisch zeg maar gerust fascistisch instelling had met een partijleider die openlijk met Hitler dweepte. Sterker Hitler stak van zijn kant niet onder stoelen en banken dat hij graag een vredesakkoord wilde met de Britten wilde, nog sterker, hij vond dat de Britten en Germanen van de zelfde voorouders afstamden, op elkaar leken, praktisch hetzelfde volk waren. Hoe ver men precies gegaan is om tot vredesonderhandelingen te komen, links of rechtsom, zal altijd in nevelen gehuld blijven net als de zogenaamde nachtvlucht die Rudolf Hess deed naar Schotland. Was het eigen initiatief of was het in opdracht van Hitler?

Ander feitje over de nationalistische/fascistische kant van de Britten, de SS had een speciale afdeling met Engelsen.

Terug naar de film, prima prent! Goed geacteerd, prima sfeertje, en verdomd wat een leuke typiste heeft die ouwe kerel.

Oh God, what have I become...?!

Het vinden van deze film bij de kringloop was wel weer zo'n 'eureka' momentje. Ja, lekker om deze weer eens tegen te komen, want wat heb ik in het verleden met veel plezier deze film meerdere keren gezien. De vraag is dan alleen of dat anno 2023 nog steeds zo is, dus net als vorige week met Carpenter's The Fog, deze Darkman laat op de avond aangezwengeld met een glas Bourbon in de hand en potverdorie wat heb ik me kostelijk vermaakt.

Van meet af aan is de foute sfeer, geluiden, overdreven actie en schmierende bad guys overduidelijk. Raimi is los en serieus gaat dit nergens worden met deze door hem zelf gecreëerde 'comic' die in tegenstelling tot andere stripfiguren eerst op het grote scherm verscheen alvorens er daadwerkelijk een strip ontwikkelt werd. Iets dat verder niet belangrijk is zou ik zeggen, want het dik aangezette sfeertje is van meet af aan een feestje om naar te kijken.

Het verhaal mag duidelijk zijn rond de jonge wetenschapper en zijn vriendin met betrekking tot bende leider Durant. Het lot van Peyton zoals zoveel gekwelde strip/comic karakters is niet benijdenswaardig. Toch verliest de film in zijn korte speelduur, had van mij langer gemogen, geen enkel moment vaart en is het toch pure vakmanschap dat uitgaat van de recht toe recht aan sfeer en vooral ontzettend vlot is en flow heeft. De film heeft drama, actie, humor en is ontzettend dynamisch en zijn er van die kleine details in shots die erg mooi zijn.

Ondertussen kan in deze film, waar ook wel wat herkenbaarheid omtrent Army of Darkness van uit gaat, ook nog een diepere boodschap gezien worden omtrent verandering, acceptatie en afwijzing. Maar goed laten we daar niet te ver op in gaan want als heerlijke vlotte mix in comic stijl scoort deze Darkman al super en vermaakt werkelijk op heerlijke wijze. Wat mij betreft dus een superfilm met een heerlijke stijl, sfeer en muziek.

Kostelijke film die even nodig heeft om op gang te komen, maar dan heb je ook wel wat.

De film komt wat mij betreft nog als stroef opgang omdat je er meteen invalt, de paniekerige sfeer in de studio waar iedereen door elkaar praat, dan het arrestatieteam dat klaar staat ergens binnen te vallen. Oke, we zitten er al midden in, maar als de schietpartij losbreekt blijken dat gewone mensen. Ohw...toch nog geen zombies, verrek die duiken weer in de kelder op. Nou ja, zoals gezegd, erg chaotisch en onoverzichtelijk. Na eenmaal gevlucht te zijn en in het winkelcentrum komt er een bepaalde lijn in de film. Leuk te zien hoe ze de boel opruimen en als koningen leven in het winkelcentrum. De spanning wordt nog even hoog gehouden door de gebeten Roger en de aankomst van plunderaars drijft de spanning nog weer verderop en veroorzaken totale anarchie. Vooral dat laatste vind ik script technisch een goede zet. Op zich toch wel de nodige verschillen met de 2004 versie.

Goed, de zombies, ook de donkere acteurs, zijn in het gezicht grijs geschminkt en bepaalde dingen zoals happen uit armen en kapot gescheurde ledematen zien er best wel slecht uit in deze tijd, maar 1978 in gedachten genomen, en dat het juist niet super gelikt is, geeft de film zijn charme. Geweldig hoe Stephen als zombie de lift uit komt. Zwaar humor ook hoe Roger met zijn grijs gesminkte kop onder die deken uitkomt. Heerlijk stukje ook hoe de laatste bikers kapot gescheurd worden.

Zo als gezegd, ondanks het stroeve begin een bijzondere kostelijke film met de nodige actie en spanning.

Vermakelijk en leuk, vooral na twee uurtje hak en zaag werk op de pc met, hoe kan het ook anders, Left for dead 2, geheel een avondje in stijl gehouden. En wat ons opviel de parallellen met de game qua gebeurtenissen, karakters, wapens en omgevingen. Wat was er eerst? Deze film of The left 4 dead serie?

Terug naar de film. Veel introductie krijgt het geheel en de karakters niet. De omslag valt even plotseling als een bom en dan is het al snel een kettingreactie van gebeurtenissen en bloederige voorvallen. De film moet het verder niet bepaald hebben van diepte, dialoog en verhaal. Het is allemaal behoorlijk standaard en op de automatische piloot en verder zijn er veel van die dingetjes waarvan ik denk; doe dat nu niet zo, controleer elkaar beter, soms zoveel gemakzuchtig in een hostile enviroment. Controleer elkaar op beten, laat iemand niet alleen op patrouille gaan, zorg voor meer en beter wapens, laat die gozer niet alleen met zijn zwangere vrouw, de onkundige discussie hoe een 'geïnfecteerde' aan te pakken/ op te sluiten. Goed dat zijn van die dingetjes dat ik denk....hmmmm…..maar op zich niet ten koste gaan van de film.

Goed, al met al gewoon een vermakelijk film. Het sfeertje en de onmiskenbare stijl van Snyder is prima, de acteurs doen redelijk hun best. Prima soundtrackje met onder andere Disturbed en veel bloederig geweld. Sit down, relax and enjoy. Niets meer en niets minder. En niet verkeert om opgesloten te zitten met Sarah Polley, Lindy Booth en Kim Poirier. Zelfs als niet zombie kan je daar prima een hapje van nemen.

Eén dingetje echter, ik had hem al eens eerder gezien en ik meende dat de film een veel naargeestigere sfeer had maar dat herkende ik totaal niet terug. Meende ook een scene op het einde dat men de zombies had 'overwonnen' en dat de nog levenden ondersteboven in de bomen opgehesen werden. Welke film is dat dan? Is dat de versie van Romero soms?

Een redelijk vervolg op Rise of the planets of the apes, maar vooral niet beter.

Sprongetje voorwaarts in de tijd leert ons wat er einde deel 1 aan zat te komen. Het leven, overleven en heerschappij van Caesar wordt redelijk gebracht net als de spanning met mensen. Erg vernieuwend is het verder allemaal niet, ondanks dat het er wel knap uit ziet. Er wordt hier boven gerept over een typerend beeld, de 'slechte' mens tegen andere diersoorten. Iets dat ik in die zin niet terug zie. Slechts Dreyfus is op bloed uit en vooral bezig als ophitser en Carver is gewoon dom. Daar tegen over staat de zelfde rol van Koba bij de apen...dus hoezo de slechte mens?

Caeser boeit me weer volledig, verder mis ik toch de mens/aap tegenstelling die in deel 1 veel subtieler uitgespeeld wordt, psychologisch gezien dan. Daar komt de emotie die best knap gemaakt is op de kop van Caesar veel mooier uit. Nu verwordt de film op een gegeven moment teveel in een toeters en bellen hak en zaag film. De soundtrack is overigens soms ook teenkrommend slecht, iets dat bij een avonturenfilm uit de jaren '80 of '90 past. Wel erg grappig, Koba tot twee keer toe met die twee huurlingen in dat pakhuis.

Nee, Dawn ot Planets of the apes is aardig maar niet bijzonder. Ik hoop dan ook dat het vervolg verbetering kent.

Derde deel van de Romero zombietrilogie. En hoewel vermakelijk, en dat de film niet met de twee anderen te vergelijken is, lijkt de film toch net iets minder dan de anderen.

Anders dan de uitbraken die de groepen in de andere twee films mee maken, is de uitbraak hier al even geleden en wordt er vooral gefocused op het zoeken naar een oplossing. Iets dat niet door iedereen goed begrepen wordt. En vooral de wrijving die ontstaat tussen de mensen die al aanzienlijke tijd, behoorlijk uitzichtloos, tot geestelijke uitputting aan toe, op elkaars lip zitten is best wel boeiend om te zien. Vooral Frankenstein is erg interessant. Veel zombies en spanning komt er niet aan te pas, van zombie/horror lijkt op een gegeven dan ook niet echt sprake. Als zombiefilm schiet Day of the Dead dan ook wel een beetje te kort, tot de pleuris uitbreekt richting het einde, desondanks is het allemaal niet minder interessant.

De cast is nagenoeg onbekend en van de soundtrack krijg je zowaar tranen in de ogen, zo slecht. Veel maakt het niet uit want de speciale effects en make up is in deze prent is wel op zijn best. Daarmee is Day of the Dead een zit die even op gang moet komen, maar na alle problemen tussen de overlevenden en overkomelijke problemen op het einde, is Day of the Dead vermakelijk zeker de moeite waard.

Er eens ingegooid ondanks de matige kritieken. Persoonlijk vind ik zombiefilms vergelijkbaar met pizza vanwege het moto: 'Even when it's bad it's still pretty good'.

Toch doen me de eerste tien minuten het ergste vrezen. Kartonborden karakters, matige militairen, cliché tienerliefde...maar wanneer de pleuris in het ziekenhuis uitbreekt hupt de film uit zijn matige niveau naar een hogere versnelling. En wat voor één!

Laat ik eerlijk zijn, het acteerwerk is verre van hét. De enige echte naam, Rhames, sneuvelt snel en sommige CGI elementen zoals de zombie die over het systeemplafond loopt is te slecht voor woorden. Maarrrr...met Suvari hebben we behalve een heerlijk stuk eyecandy, tevens een prima leading lady. Daarnaast zijn de zombies met hun snelheid, sprongkracht en slimheid een completely new ball game en voor de verandering best wel leuk. En is de sfeer verre van zware horror maar eerder een komisch aandoende 'gore' die ontzettend vermaakt.

Day of the Dead is in die zin in alles een breuk met het oude en origineel van Romero. Maar desalniettemin is deze DotD een meer dan kostelijk en vermakelijke prent die de nodige schoonheidsfoutjes heeft, maar daar doen we niet te moeilijk over. Gewoon erg leuk.