Meningen

K-19: The widowmaker.

Toen de film uitkwam in 2002 met een grote gretigheid de film tot me genomen en om wat voor reden dan ook werden mijn verwachtingen niet bepaald ingevuld.

Nu zoveel jaar later weer eens herzien en ik kan me eigenlijk niet zo goed meer voorstellen waarom hij toen tegen viel. Ik weet wel dat het incident met de Koersk nog vers in het geheugen lag en ik daar een heel goed boek over had.

Terug naar de film. Ik denk dat de film toch niet ver buiten de werkelijkheid staat en een behoorlijke beeld geeft over de instelling van de Russen in die tijd, hoe ze met materiaal omgingen en met mensen. Iedere vorm van tegenspraak werd als sabotage gezien. Neeson beweegt zich in die zin in het begin al op glad ijs, terwijl Ford juist de model-Rus speelt die niet zeurt, discussieert, of twijfelt wat Moskou wil, maar liever kansloos voor het glorierijke Moedertje Rusland verzuipt dan openlijk twijfel te uiten. Dat was de gemiddelde instelling. Daarnaast waren de Russen niet bepaald van duur materiaal en al helemaal niet van het uitgebreid testen. Er werd iets bedacht, met kinderziektes en al geïnstalleerd, en sterkte ermee. Ook typisch Rusland. Verder wordt vooral ook het eerder genoemde sfeertje van niet zeuren maar doen anders ga je naar de Goelag wel aardig goed geraakt. Geen godsdienstige symbolen bijvoorbeeld ook behalve de partijleider of het Icoon.

Verder ziet de film er best wel goed uit. Aardig sfeertje, natuurlijk niet zo beklemmend als Das Boot maar dat is natuurlijk next level shit. Er is ook veel oog voor kloppende details, zoals de doop die mislukt, tien dode arbeiders op de werf alleen al, en iemand laat halverwege de naam Hiroshima vallen, toevallig genoeg werd dat de nieuwe bijnaam na her ingebruikname. Besmette compartimenten werden trouwens afgezonken in de Karazee, een plek waar de Russen héél veel nucleaire afval gedumpt hebben.

Wat niet helemaal vlot is de wisselwerking tussen Neeson en Ford. Op de een of andere manier had daar meer uit te halen geweest, nu is er het verschil qua karakter en de onenigheid maar voor echt vuurwerk zorgt dit niet.

Wat rest is toch een prima redelijk historische correct film over een incident wat bijna het einde van de wereld had kunnen inluiden. Geen top, als Neeson en Ford iets meer aan elkaar gewaagd geweest waren had dit meer geweest, maar toch een meer dan prima film die eigenlijk iets te lag beoordeeld wordt.

Hier had ik vroeger een poster van in mijn slaapkamer hangen, en achteraf gezien niet eens zo'n hele mooie als ik de poster zie op deze pagina of de andere retro posters die ik gezien had bij een zoekopdracht. Zodoende, ook al wist ik dat de film geen super beoordelingen kreeg, was er toch altijd wel de interesse de film eens te zien mocht ik deze via de kringloop tegenkomen.

En dat kwam er dan eindelijk van en poeh...wat een fout jaren '90 beeld met de opening in de discotheek en het licht overdreven beeld rond Taylor en Harold en vooral het macho gedrag van Taylor met zijn actie als geveltoerist. Spectaculaire, tot de verbeelding sprekend vooral in de jaren '90, maar anno 2024 en met de reeds vergaarde kennis doormiddel van andere docu's en films is er geen ruimte voor cowboys en losbollen, maar is het een sport die tot op het saaie benadert wordt en waar berekendheid telt. Zie in dat kader documentaire Meru eens, gevaarlijk? Ja zeker, maar wel alles een kille, coole en mathematische benadering, geen gestunt tegen gevels. Zo valt er over het haantjesgedrag van Taylor, vooral gedurende de klim ook het nodige te zeggen. Want daar is een berg niet de plek voor en heb je op zoveel meter hoogte met fysieke en mentale belasting echt wel wat anders aan je hoofd.

Afijn, de werkelijkheid zal te saai zijn en in dat kader is K2 best een redelijk niemendalletje waarin we de werkelijke Himalaya nooit zien maar het gebergte dat men wel leent voor de film niettemin adembenemend is. In dat kader wordt er binnen de mogelijkheden van destijds gewerkt waar in ieder geval geen plek is voor CGI als dat er al was. De cast doet wat het kan in de vorm van Craven, Biehn en Barry en is Hans Zimmer opgetrommeld voor de soundtrack die redelijke momenten heeft. Maar verder weet K2 de term cliché niet te ontstijgen en is het verhaal, karakterontwikkeling, thuis boze moeder en kinderen en ontknoping verre van bijzonder of vernieuwend. Daarom zal deze film snel naar de achtergrond van het geheugen verdwijnen en vind ik een 2,5 meer dan genoeg voor een film die toch een beetje tegenvalt.

Fijn om deze film weer eens tegen te komen en wat is het lang geleden, en wat heb ik hem vroeger vaak gezien als hij op tv was. De film had een bepaald karakter die ik pak uhm beet 15 tot 20 jaar terug erg sterk vond, maar helaas bleek daar bij deze herziening niet heel veel meer van over en viel Kalifornia best wel een beetje tegen.

Is het toch de ervaring en eelt op je ziel die je als kijker door de jaren opdoet en anders doet kijken, of is het dat psychologische dingetje dat dingen soms beter lijken dan ze waren? Aan het verhaal zal het niet liggen en het noir sfeertje mag er ook best zijn. Pitt uiteraard in magistrale doen ook al heeft karakter Early wellicht wat teveel ticjes, toch doet de prestatie van Lewis er niet aan onder als het kindse en naïeve vriendinnetje. Toch wil ik de naam van Judson Vaughn ook even noemen die de reclasseringsambtenaar speelt en recht uit een Tarantino film had kunnen komen. Wat een figuur!

Het is toch de groepsdynamiek die mij anno 2022 opvalt, en tegenvalt, die vanaf de eerste kilometers faalt en niet brengt wat er in had kunnen zitten wellicht. Het idee van de opbouw is er, opzoek naar de seriemoordenaar, suprise! Hij rijdt mee! Opzich goed. Het volgende punt van de twee stellen uit tegenovergestelde milieu's, achtergronden en uiteenlopende intelligentie niveau's is ook nog wel goed en een element doe gebruikt kan worden. Het zijn tegenpolen in die zin en daar zou best wat uit te halen gewest zijn lijkt mij. Toch komt de groepsdynamiek en spanning dat eerste uur niet verder dan ongemakkelijkheid, en dat is simpelweg te weinig om de film interessant en boeiend te maken. Pas in de later fase als Early langzaam ontpopt tot zijn ware aard komt er meer een spanningsboog.

Kalifornia blijft desondanks aardig om een keer te doen, we zien een aantal fraaie urbexlocaties, er wordt behoorlijk geacteerd door het stel Pitt en Lewis dat toen ook stel was en de film kent een redelijke finale. Bijzonder de scène van Carrie en Adele in het motel, want terwijl de mannen in het donker naar een kroeg zijn vertrokken is het klaarlichte dag buiten terwijl Carrie en Adele binnen zitten, maar ik begreep dat de film en regisseur nog al wat problemen gehad had met het bereiken van de locaties en binnen het tijdschema te blijven, dus dat zal veel verklaren. Om als laatste op mijn eigen vraag terug te komen, ik denk dat Kalifornia best mee valt qua kwaliteit en ik de film ook niet opgehemeld heb. Hr is voortschrijdende inzicht met een lijst aan geziene kwaliteit die steeds groter wordt waardoor je weer steeds anders naar dingen gaat kijken.

Zaterdagmiddag maar weer even een filmpje meepikken op MovieMeter en dat werd deze Noorse Narvik. Een titel de mij verder onbekend was maar wel warm aanbevolen werd door een collega. Nou, vooruit, draaien met dat ding aangezien oorlog mijn favoriete genre is. Dat dit niet aan altijd tot groot succes lijkt te leiden bleek wel weer.

Interessant toch zeker de beginfase van WO2 in dit geval met de strijd om het ijzererts waar aanvankelijk Britse en Duitse schepen naast elkaar lagen tijdens het laden. En op zich is er veel gebeurt in Noorwegen in de aanloop naar de aanval en bezetting die ook niet bepaald van een leien dakje ging voor de Duitsers. Maar fijn, het ijzererts waar de Britten zich mee bemoeien, de Duitsers op het vinkentouw zitten rondom de bevoorrading van hun oorlogsindustrie en de Noren die zelf ook de wapens grijpen. En opzich heeft het geheel zo zijn momenten binnen een conventioneel en degelijk geheel met goede momenten van oorlog en actie zoals de bestorming van de heuvel en natuurlijk de prachtige omgeving.

Toch is het niet alleen de zon die schijnt waar het tempo regelmatig stroopt, het nogal fragmentarisch aanvoelt met het volgen van de verschillende personages en vooral de verhaallijn van Ingrid incompleet en van de hak op de tak aanvoelt met haar keuzes. Daarbij heeft het op de één of andere manier tevens moeite de aandacht vast te houden. Eindoordeel is daarom dan ook dat Narvik absoluut geen slechte film is maar verre van top. Daarom drie sterren voor de moeite.

Met deze Karakter aan de slag die uiteraard een maar al te bekend titel is maar verder nooit op mijn pad kwam. Toch is de film natuurlijk interessant al is het alleen maar vanwege de gewonnen Oscar voor beste buitenlandse film in 1997 alweer. Toch wel een voetnoot in de Nederlandse film geschiedenis.

Het verhaal is van meet af aan duidelijk rond de jonge Jacob worstelend met de nodige dingen en tot overmaat van ramp ook nog eens de hoofdverdachte in een moordzaak. Aan de hand van flashbacks en de vertellingen van het hoofdpersoon wordt het leven in aanloop van dit alles in kaart gebracht met vooral de connectie met gerechtelijk deurwaarder Dreverhaven vanaf de dag dat de jonge man in kwestie geboren werd. En wat een figuur is dat joh die Dreverhaven, indrukwekkend rol van Jan Decleair wat dat betreft. En heel kort door de bocht is dat toch inhoudelijk waar de film omdraait, de moeizame en zwijgzame relatie met zijn moeder, en de rol van de biologische vader Dreverhaven op de achtergrond die overal een vinger in heeft of invloed op uit oefent terwijl Jacob het liefst verlost is van beide en op eigen benen staat. Maar helaas is dat niet zo eenvoudig want dit is nog buiten de psychische dingen waar een mens mee te maken krijgt zoals zucht naar erkenning en goedkeuring, verlangen naar liefde van ouders die er in die zin niet zijn, jezelf weinig of niets gunnen met een minderwaardigheidscomplex, en dezelfde afstand tot mensen en relaties zoals hij dat gewend is.

Veel zou je zeggen, maar toch ook weer niet met een film die zoals ik reeds zei inhoudelijk niet meer biedt dan een vader en moeder complex met oplopende spanningen die zou uit de Griekse literatuur had kunnen komen, en op zich verbaasd de film me daar in negatieve zin een klein beetje in. Is dit alles? Het maakt dat ik de film toch niet meteen helemaal in kan schatten en de echte waarde nog potentie er in kan zien. Dit is natuurlijk buiten de uitstekende soms naargeestige sfeer, behoorlijke soundtrack, goede cast waaronder een sterke Decleir en de mooie Tamar van den Dop en een prachtige tijdsbeeld van Rotterdam begin 19de eeuw. Het maakt dat de film zeker mijn interesse behoudt en naast een goede voldoende naar de 'herkijk' stapel verhuist voor een herkijk op termijn. Een 3,5 in eerste instantie voor deze Oscarwinnaar.

Voor een dermate interessant onderwerp een bijzonder saaie en vervelende film. Ik kom persoonlijk geen moment in het verhaal en heb geen enkele enige binding met de hoofdpersonen. De opbouw zoals die neergezet wordt snap ik nog wel tot op zekere hoogte, maar door het veel te lange tussenstuk dat gewoon saai is en eigenlijk niets toevoegt, sijpelt alle kracht en interesse, zover die er was, uit de film weg om de laatste tien minuten nog even wakker te schrikken. De waarheid komt in die zin op tafel en de executie zoals die ging wordt in beeld gebracht op indringende wijze. Ongetwijfeld wordt voor deze opzet gekozen om de onzekerheid, onwetendheid en dat niemand de verantwoordelijkheid wilde hebben te benadrukken. Het was pas in 1990 dat Rusland toegaf verantwoordelijk te zijn geweest. Toch faalt de film in die opzet.

De oude gemonteerde archiefbeelden zijn mooi, zo nu en dan ook erg mooie bijna sprookjesachtige shots met vallende sneeuw bijvoorbeeld maar de falende opbouw van de film blijft een feit. Het zou volstaan de eerste tien minuten te zien en vervolgens de laatste, de afvoer en executie, het midden gedeelte is veel gescheer en weinig wol. Helaas een behoorlijk gemiste kans. Wellicht dat deze film in Polen als nationaal trauma wel heel erg spot on is en aanspreekt maar mij doet het bar weinig wat jammer is want een dergelijke onderwerp had beter verdiend.

Maar weer eens kostelijk genoten van deze film, en ik kan het niet laten weer een berichtje te schrijven voor deze fantastische oorlog/avonturen klassieker. En wat heb ik deze film onhanderhand vaak gezien, loopt in de tientallen keren, en wat is de film toch een fijn brok jeugdsentiment.

Opvallend aan de film vind ik toch altijd weer de grote hoeveelheid kloppend materiaal met Shermans, Tigers en tevens de M5 artillerie tractor, het voertuig waar mijn vader als 19-jarige in leerde rijden tijdens zijn diensttijd. Ik blijft het bijzonder vinden dat er in een film als The Battle Of the Bulge weinig tot geen kloppende voertuigen rond rijden en het tegendeel het geval is in Kelly's Heroes. Zou dit budgeter zijn? Ligt dit aan de productie maatschappij? Of aan de locatie waar opgenomen werd, Joegoslavië in dit geval, dat daar dat spul massaal voor handen is? De aanwezigheid van al dit machtige materiaal is al een eerste groot pluspunt voor de film.

Het verhaal moge duidelijk zijn rond het goudtransport achter de vijandelijke linies en Kelly die trek krijgt deze te stelen. De rest van zijn mannen zijn gemakkelijk te overtuigen, Big Joe iets minder, waarna het slechts een kwestie van organisatie en nog wat ondersteuning regelen betreft, iets dat zichzelf aanbied in de vorm van Oddball. Men gaat onderweg, loopt nog tegen de nodige problemen aan waar men zich creatief of met het nodige geweld van ontdoet en komt uiteindelijk voor een fraaie apotheose aan in het dorp en de bank zelf.

Het moet gezegd dat de actie meer dan uitstekend is. De middernacht toer door het Duitsers bezette dorpje, de hinderlaag bij het mijnenveld, de Shermans op het rangeerterrein en vooral de eind slag rondom de bank is gewoonweg heerlijk en voor een film uit 1970 erg goed te noemen. Dan is er de toon van de film die een niet te serieuze toon wil aan slaan zonder te vervallen in te flauwe toestanden, een wankel evenwicht die gezocht wordt en gehandhaafd. Maar het voornaamste aan Kelly's Heroes is toch wel de schare kleurrijke karakters die haast de indruk wekt dat je eerder met een circus te maken hebt dan een leger. Sutherland zet natuurlijk met zijn Oddball een legendarisch karakter neer waar hij voor altijd mee verbonden wordt. Toch vind ik persoonlijk Savalas als sarcastische, opvliegende en recht voor zijn raap sergeant Big Joe net zo goed. Je zou al bijna vergeten dat Clint Eastwood nog mee doet.

Kelly's Heroes is de ultieme jaren '70 mix van humor, actie en oorlog te noemen, niet te vergeten dat er nog prima in geacteerd wordt en Lalo Schifrin de boel van prima muziek voorzien heeft.

Ik dacht met een vervolg van Corbucci's Django te maken te hebben, maar dat bleek toch niet het geval. Veel maakte dit niet uit aangezien Keoma een prima ander verhaal is hoewel soortgelijk aan Django.

De checklist kan er bij en het afvinken kan beginnen. Een verlopen stadje, dames in nood, uitzichtloosheid, een stel meedogenloze schurken en een zwijgzame maar standvastige held. Dat levert al heel veel vinkjes op. Het wordt uiteraard in de spaghetti western stijl gebracht van dramatische muziek, een in en intrieste omgeving, neo noir/minimalistisch en uitermate gewelddadig uiteraard. Het enige dat Keoma ontbreekt is de kenmerkende nasynchronisatie, het moet ook gezegd dat het geen Corbucci is maar Castellari die de scepter zwaait en later zei dat Keoma zijn beste film was.

En het moet gezegd dat Keoma inderdaad sterk en overtuigend is. Nero uiteraard in zijn element net als de rest van de voor mij redelijk onbekende cast. Het geweld mag er zijn en uiteraard zijn een aantal knokpartijen fraai gebracht. Enige echte mispeer is de muziek met de titelsong die naar ik vermoed Keoma heet en volgens de info van ene Sybil & Guy moet zijn. Onnodig te zeggen vind ik het afschuwelijk gezongen, komt het te vaak voorbij en is een bron van irritatie. Maar dat is dan ook één van de weinige dingen die ik bedenken kan. Behalve dat is Keoma een meer dan vermakelijke en sfeervolle film in de stijl van Django en het spaghetti western genre.

Leuker dan verwacht, had de film wel eens eerder geprobeerd om binnen vijf minuten af te haken omdat ik een serieuzere toon verwacht had. Nu voorbereid, op het anithelden beeld en de sarcastische toon, me er andermaal toegezet...en zoals ik zeg leuker dan verwacht.

Dave zet met zijn maten Todd en Marty prima het supernerd beeld neer, regelmatig slachtoffer, en als een soort geweten, besluit Dave dat zaken anders moeten en kunnen. Toch zijn Dave's eerste stappen als superheld niet bepaald soepel te noemen en is de film leuk vanwege de vertelstijl en het anti/sullige beeld. Hulp uit onverwachte hoek komt van Hit Girl, iets dat in eerste instantie de leuke lijn van Dave lijkt te onderbreken en te overvleugelen, iets dat ze uiteindelijk met overtuiging doet en eigenlijk de spotlights op eist. Leuk wordt er gespeeld met vader en zoon D'Amico die het spelletje leuk spelen met Red Mist en het verraadt.

De film kent heerlijke muziek, een aantal zeer sterke jonge acteurs waarvan Cloe Grace Moritz natuurlijk het meeste opvalt, de nodige heerlijke humor en een aantal kick ass actiescènes. Kick Ass is dan ook best wel een lekkere film te noemen die behoorlijk vermaakt en erg prettig is voor een avondje.

En na de herkijk van de eerste film vorige week was deze week deel 2 aan de beurt. Waar de herkijk van het eerste deel geen verandering bracht, zowel in de positieve als de negatieve zin en dus hetzelfde cijfer behield, verraste deel 2 mij in de positieve zin. Want waar ik de film de eerste keer af deed als redelijk, voldoende en geen concurent voor het eerste deel, beviel de film nu veel beter met zijn amusante mix van humor en actie, en beide zijn in die goed vertegenwoordigd.

Het leuke stel Kick Ass en Hit Girl is andermaal verenigd, bijgestaan door het nodige aan leuke karakters als Kolonel Stars and Stripes, Night Bitch en Mother Russia en vooral Christopher Mintz-Plasse vind ik echt weer in uitstekende doen als schmierende wannabe bad guy. Kostelijk trouwens de namen voor de leden van de bad guy club, en net zo kostelijk Mindy te midden van de trutjesclub met een bijzondere afloop in het schoolrestaurant met de kotsstok. En zo voldoet deel 2 de twee keer meer dan prima en vermaakt op lekkere wijze. Half puntje erbij wat mij betreft.

Bekende en beruchte titel destijds in '95 kan ik me herinneren. Tot een kijkbeurt kwam het evenwel nooit tot ik de film onlangs bij de kringloop tegen kwam en zoiets had van nu moet het er toch maar van komen al sprak het me bij aanvang al niet aan.

One day in the life of de aso jeugd van New York? Mijn eerste vraag is toch wel wat Larry Clark in gedachten had met dit in en intrieste beeld. Want er zit weinig opbouwend in en is slechts een vicieuze cirkel van in en in slecht gedrag dat beantwoordt wordt met mogelijk nog dommer gedrag en keuzes, ofwel, het is een soort poel van verderf waar alles ingezogen wordt en beïnvloed wordt. Vanuit dat perspectief zag de jeugd er niet al te best uit in die tijd.

Goed geacteerd wordt er wel, dat staat buiten kijf. En wat het beeld betreft, rauwer en directer is haast niet mogelijk. Herkenbaar zal toch heus wel de gedachtegang van de gemiddelde tiener zijn en het harde beeld van de jeugd in een dergelijke grote stad. Maar daar is dan ook veel mee gezegd want indentificeren met dergelijk losgeslagen gedrag kon ik al niet toen ik zelf die leeftijd had, en dat kan ik nu nog steeds. Grenzeloos, wanstaltig, smakeloos, egoïstisch, om nog maar te zwijgen van diefstal, geweldpleging en vernieling. Nee, Casper en Telly doen niet hun best in de smaak te vallen want in hun zucht naar het volgende korte moment van voldoening blijken het toch vooral twee ettertjes van het zuiverste water die de woorden normen en waarden waarschijnlijk niet eens kunnen spellen. En dan die toon waarmee al die puberjongetjes en andere vroeg volwassenen zitten te oreren over vrouwen en sex alsof ze de wijsheid in pacht hebben, gewoon te sneu voor woorden.

De laatste twintig minuten waarop vooral de actie van Casper erg voorspelbaar wordt, heb ik mijn irritaties laten varen en hoop ik alleen nog maar dat ze zich zo ver mogelijk in de nesten werken want dat verdienen ze wel. En dan toch weer die vraag, wat had Larry Clark nu precies in gedachten hiermee? Onnodig te zeggen heb ik hier helemaal niets mee en ga ik dit snel weer vergeten.

Jaren terug al eens op verschrikkelijke wijze op afgeknapt, en dat terwijl ik een QT film toch best waarderen kan. Daarom vandaag maar eens voor de herhaling in de hoop, en toch ook wel verwachting, dat het beter zou bevallen. Maar helaas...

Kill Bill start meteen al met een overdonderende vechtscene, namelijk waar The Bride het opneemt tegen Copperhead. Adembenemend is deze knokpartij te noemen die net zo bruut en strak is als onvoorspelbaar

zwaardvechtscene tegen een aantal van de Crazy 88 in het donker erg fraai gemaakt, en mag het duel tussen Cottonmouth en The Bride er ook zijn, al is het alleen maar vanwege het prachtige decor in de sneeuw.

Waar gaat het dan toch mis? Nou dan, op heel veel punten voor mij. The Bride, en Uma Thurman zelf, vind ik totaal niet interessant. Geef mij dan maar Daryl Hannah die ondanks, haar 43 aldaar,toch nog altijd een mooi uitstraling heeft en meer sexappeal dan degene waar we nu juist wat voor moeten voelen. Dan dat fragmentarische gedoe met de tijdlijnen, iets waar ik anders niet zo veel problemen mee heb maar nu te gekunsteld overkomt. Het geswitch tussen alle stijlen laat me sowieso koud in dit geval. Dan weer traag, dan weer versnellend, zwart- wit tegen kleur, groot beeld tegen klein beeld....tja...als het tegen zit gaat het ook echt niet hé? Tarantino zoekt de voor hem bekende mix van overdrijven en vereren, en het mist de uitwerking bij mij. Zo ook die bloedfonteinen, tja, de eerste keer grappig maar daarna al snel flauw. Net als de manga episode die voor mij overdreven dramatisch en smerig is. Andere zullen er wellicht vernieuwing en gewaagdheid in zien, mij spreekt het echter totaal niet aan. Om te eindigen met de storende Japanse voice over. De lijst van dingen die mij niet aanspreken in deze film is groot te noemen.

Aardig zijn dan nog wel een aantal spectaculaire actiescenes zoals de verschillende vechtpartijen en de cast is natuurlijk weer heel wat. Behalve Michael Parks die er dan wel weer even uitspringt is iedereen wel lekker bezig. Toch is het voor mij allemaal net niet en wisselt KB Vol1 aardige momenten af met mindere fasen. Nee, QT heeft in mijn ogen beter, veel beter zelfs. En dit moet je vooral liggen.

You overreacted? That's your explanation?

En meteen maar verder met deel 2. Een deel waarvan ik vermoed dat ik hem nooit helemaal gezien heb vanwege het tegenvallende eerste deel, maar waar ik wel degelijk scenes van gezien had. Hoewel veel van hetzelfde valt dit deel iets beter.

KB Vol2 lijkt eigenlijk met niets nieuws te komen dan de uitleg van hetgeen dat reeds gebeurt is, iets dat mij al beter bevalt, en uiteraard gaat The Bride verder met haar wraaktocht. Het verhaal voelt daardoor iets directer en het geswitch met bepaalde dingen lijkt hier ook minder, op een enkele keer na dat er weer naar zwart wit of ander beeldformaat wordt overgeschakeld. Iets waarvan ik me afvraag wat het nu eigenlijk toevoegt. Ditmaal springen de scenes waar The Bride de degens kruist met Budd en Elle er echt even uit qua actie en intensiteit, momenten waar de film echt mee wint. Zo ook weer Parks met een uitstekende rol en de wijze waarop The Bride uit de kist ontsnapt is aardig in combinatie met haar training, ook al grenst Pai Me op zijn beurt weer aan een flauwe karikatuur.

Beter? Mjoa...maar niet zoveel beter als hij halverwege lijkt. De scene waarin Esteban Vihaio aan de tand gevoeld wordt en de hele afwikkeling met Bill zelf duurt gewoon te lang en wat voegt dit nu toe? Bijna slaapverwekkend te noemen. Toch hebben KB Vol2 en ik het beter met elkaar voor dan Vol1 wat vooral komt door de knokkerij met Budd en Elle en omdat het geheel, tot het laatste half uur dan, iets directer aanvoelt, hoewel ik nog wel moet zeggen dat de argumentatie van Bill best interessant te noemen vind met de vraag of hij Bea wilde wekken of doden en ik vermoed het eerst want anders was het schot wel dodelijk geweest. Vol2 wordt dan ook iets beter verteert door mij dan Vol 1 maar fan van deze reeks zal ik nooit worden.

Op tv en dus maar even meegepakt, ik verwachtte er niet veel van en dat leverde de film ook niet echt.

Noob Briggman versus Sergeant Deeks is waar het film in het kort op neer komt, een idealist tegen een leider a la Sergeant Barnes uit Platoon met de instelling what ever it takes. Het is het gebruikelijke beeld van jonge knapen, veel stoerdoenerij, en de vreemde eend in de bijt sergeant Deeks, een rol die prima past bij Skarsgard en daarmee ook de enige grote naam in deze productie.

Aanvankelijk gebeurt er niet zoveel en lijkt het vooral te draaien om hoever Deeks zijn groep mensen kan drijven. Hoever gaan ze? Maar met de verdenking van moord krijg de film toch plots een bepaalde richting uit die niet bepaald oninteressant is. Wanneer ga je te ver? Wat zijn de 'rules of engagement' en wat doet groepsdruk op zo'n moment met mensen? Wat blijft er over van normen en waarden? Wanneer is er sprake van gekte...?

The Kill Team lijkt in die zin heel veel te hebben, maar komt het er geen moment uit, en waarom precies is me zelf ook niet helemaal duidelijk. Skarsgard is zoals altijd interessant, mogelijk dat het karakter Briggman niet voldoende interessesant is of dat Wolff dit gewoon niet kan dragen. Al met al is The Kill Team te mager.

Een bijzonder hilarische en zwarte komedie die me bij tijd en wijlen niet bij laat komen van het lachen. De heerlijke dialogen, grove opmerkingen, dik aangezette karakters...kortom, een heerlijk film. Geweldige rol natuurlijk van de onpeilbare McConaughey, maar ook Hirsh die als enige nog wat fatsoen en wroeging lijkt te hebben, maar de uberdomme Thomas Haden Church vind ik ook geweldig. Briljant beeld van een trailertrash familie die maar wat graag wat geld om handen heeft. Die mouw trouwens van THC zijn colbert, zo flauw maar zo humoristisch. De muziek deed me trouwens aan Ledd Zepelin's Dazzed and confused denken, toeval..?

Niet al te serieus te nemen zwarte komedie, bijzonder vermakelijk voor een avondje.

Enkele aardige momenten, maar te mager als geheel.

Soort van Mr. and Mrs. Smith die te weinig koers kiest, vooral heel weinig chemie biedt tussen Heigl en Kutcher, voorspelbaar dat het plot iets met de schoonouders te maken had, en het daarna vooral van een aantal redelijke humoristische momenten moet hebben en aardige actie zoals de eerste vechtpartij in het huis.

Verder eigenlijk weinig noemenswaardig te noemen.

Een meer dan behoorlijk drama over de wreedheden en toestanden in Cambodja tijdens het bewind van Pol Pot, daarnaast een film met hele sterke punten, en helaas iets mindere...

Een land onder hoogspanning wordt het eerste half uur gebracht, prima beeld ook van de westerse decadentie in hun luxueuze hotel, in het boek ook redelijk kritisch beschrijven dat men de beschietingen, en naderende oorlog, vanaf het dak of zwembad met een glas champagne gade sloeg. Zo ook bijvoorbeeld de loods vol met Coca Cola. Meest opvallende is toch wel de soms stuitende Schanberg die vooral erg met zichzelf bezig is, heel erg met zijn nieuws en dat dit naar de krant moet, uiteraard begrijpelijk, maar daarbij ook vooral Pran regelmatig afbekt en zich wereldvreemd gedraagt in bijvoorbeeld de situatie rond de eerste gevangen name. De nadruk ligt in eerste instantie erg te liggen op de botsing der culturen en hoe Schanberg en Pran op elkaar, maar ook de situatie, reageren. Een dubbel sfeertje ontstaat na de strijd en de Rode Khmer die de stad in trekt, broeierig, onvoorspelbaar en vooral gruwelijk als men een kijkje in het ziekenhuis neemt. Een bijzondere hectische situatie ontstaat met de tweede gevangen name, kracht bij gezet door de bijzondere soundtrack waarna men toevlucht zoekt in de Franse Ambassade. De spanning wordt subliem opgedreven in het creëren van een paspoort. De onvermijdelijkheid der dingen volgt en ik moet zeggen dat de film tot daar toe een steady 3,5 verdient.

Vervolgens geraakt de film in een hoger versnelling en niveau met de beelden van Pran onder het bewind van de Rode Khmer. Het werk, de beelden van de 'heropvoeding', en de uiteindelijke 'velden des doods' zijn schrijnend en schokkend en prachtig gemaakt. Dit is wat de film maakt, waar het omdraait en de film naar een hoger level tilt.

De sfeer en beelden zijn authentiek en doen echt aan. Goed geacteerd wordt er door Ngor, Waterston is een ander verhaal maar dat zal wellicht ook aan het script en de regie liggen. Schanberg blijft een beeld uitstralen van een egotripper die zich een molensteen om de nek waant maar vergeet dat de echte slachtoffers het zwaarder hebben. Terecht wordt hij door Rockoff nog even aangepakt dat hij wellicht meer had kunnen doen. Nu is dat erg gemakkelijk geredeneerd, toch heb ik ook weinig met het personage Schanberg en moet ik zeggen dat ik de film een kansloze excerctie gevonden had als het alleen om hem gedraaid had. Toch op het einde, met de rauwe en hard beelden op tv, en klagend tegen zijn vrouw, meen ik eindelijk een soort kwetsbaarheid te merken, iets dat hem iets sympathieker maakt. De soundtrack is overigens ook veel over gezegd, en ik moet zeggen dat het me de eerste keer pijn aan de oren deed, toch in het tijdsbeeld en als stres verhogende element, bij de gevangen name en de evacuatie met de helikopters, voegt de bijna hysterische muziek best wel wat toe.

The Killing Fields is vooral gedurende het tweede deel een bijzonder indrukwekkende inkijk wat er achter de gesloten grenzen gebeurde van Cambodja. Een 'slavendrijversregime' dat circa 1,7 tot 2 miljoen doden op zijn geweten heeft. Een meer dan behoorlijk beeld wordt daarvan gebracht. De rest, en vooral de aanloop en afloop met Schanberg, is degelijk te noemen, alhoewel daar misschien iets meer uit te halen geweest was. Desondanks mist The Killing Fields zijn uitwerking niet en is spannend, schokkend en indrukwekkend te noemen.

Christ sake! This country is fucked, I'm telling ya.

Aantal jaren terug al eens gezien om behoorlijk teleurgesteld te zijn. Met een dergelijke cast en plot had ik meer verwacht, zoveel bijzonders gebeurt er niet, weinig aansprekende karakters en super saaie, lange en weinig zeggende dialogen in mijn beleving. Inmiddels ingelezen op andere meningen en het verhaal achter de film, was de vraag gisteravond hoe ik er nu tegen aan zou kijken.

Het verhaal is uitermate simpel, huurling/hitman Jackie wordt ingeschakeld om een overval op een pokerspel te onderzoeken en de verantwoordelijken te straffen. Dit gaat gepaard met een aantal wel erg droevige karakters, een aantal harde geweldsuitbarsting en, in een desolaat en achter gebleven omgeving en een aantal bizarre dialogen, waar de afgestorven hersencellen door drugsgebruik, praktisch voelbaar zijn. Neurotisch, verknipt, zonder moraal, maar tevens ook bijna begrijpelijk wat betreft de kansloosheid van het bestaan. Ondanks de Snatch achtige karakters, montage en humor, moet de film het daar niet van hebben, sterker het komt niet in die hoedanigheid uit de verf en de karakters noch omgeving spreken aan. En dat lijkt juist de bedoeling, iets dat ik de eerste keer eigenlijk best wel miste.

Waar Killing Them Softly wel over gaat kan even maatschappelijk kritisch worden gezien, als dubbel en hypocriet, wat betreft de titel en opmerking Killing Them Softly zelf. Waar Jackie deze uitspraak bezigt als omschrijving van zijn werkwijze is daar weinig van te merken, iets waar Driver ook commentaar op heeft. I have seen how you work, is de ondubbelzinnige kritiek die net zo goed van toepassing kan zijn op de gemiddelde politici die het ene zegt en het andere doet. Dan is er het maatschappelijk kritische gedeelte te midden van de crisis, weer een switch van republikeins naar democraat, weer een andere weg, een weg vooral in Washington die het land zou moeten besturen maar waar ongetwijfeld in de uithoeken van het land, de vele streken, grote steden of kleinere verlopen plaatsen, weinig van te merken zal zijn en de leefomstandigheden deplorabel zijn. Zeg maar gerust uitzichtloos. Een land te groot voor centraal bestuur en heen en weer gesmeten tussen democratie en republiek. Voor de gemiddelde Jan Doedel die het niet getroffen heeft is Amerika een achterstallig kutkand met weinig meer perspectief dan op bedenkelijk niveau te blijven. Het lijkt wel alsof ze terug willen naar de bajes, ja, misschien dat het daar ook beter is. Een onbewuste keuze binnen een onderlaag waar het volk langzaam en zachtjes de nek om gedraaid wordt, Killing Them Softly. Iets dat Jackie aan het einde van de film nog eens haarfijn omschrijft.

Ondanks deze nieuwe inzichten en boeiende aanklacht tegen Amerika mis ik toch nog iets en is het voor mij niet de topper die het misschien veel had kunnen zijn. Killing Them Softly is dan ook een aardige film met een prima boodschap, prima acteerprestaties en is aardig voor een keer. Maar niet meer dan dat.

Behoorlijk matig allemaal. Gebeurt geen fluit de eerste veertig minuten, als dan eindelijk de bankoverval plaats vind, met op zich nog wel wat aardige actie, moet ik zeggen dat ik bepaalde dingen zoals het acteren en bepaalde wreedheden ordinair en vrij geforceerd vind overkomen. Ongebalanceerd geheel wat mij betreft nergens over gaat. Matige film.

En ook deze film mocht wel eens op voor een herkijk waar ik toch stiekem wel iets meer van verwachten. Maar helaas alle goede wil ten spijt liep ik heel erg vast in deze film, stroeve dialogen, lange en voor het gevoel overbodige scènes, gebeurtenissen die zich spanningsloos voltrekken, en dat allemaal binnen een film die toch redelijk kort genoemd kan worden.

Het idee is er ongetwijfeld, een regisseur van naam in de vorm van Kubrick, en de zwart wit stijl is natuurlijk mooi. Maar dat is het dan ook, verder heb ik helemaal niets met deze film en vind ik de film ongelooflijk traag en saai.

En verder met de top 250 en daarmee tevens een genre na Disney, Pixar en Harry Potter waar ik vrees voor had, in dit geval Japanse animatie. Uiteraard is dat op vooroordelen gebaseerd is, dus uiteindelijk zit er niets anders op dan gewoon maar proberen.

Een ding is van af het begin af van duidelijk dat het er soms erg mooi uitziet in dit geval met de opening rond de meteorietenregen die zich omlaag door de wolken stort. Daarna is het toch vooral zoeken rond het jongetje en het meisje met een apart soort connectie. Zoals reeds gezegd ziet het er hier en daar mooi uit, heeft de muziek redelijk fases, en is het toch vooral speuren in afwachten op een diepere betekenis. Want buiten de prachtige mooie timelapse is de k-pop tenenkrommend, horen we een hoop overacting en Aziatisch gejengel en gejammer, en lijkt de verbinding tussen Taki en Mitsuha te stranden in een hoop puberaal en kinderlijk geneuzel met een zoektocht als gevolg.

Maar dan toch, de gehoopte diepere laag komt toch plotseling opzetten met een bijzondere ontdekking die meer vraagtekens dan antwoorden geeft. Waar het de vraag en twijfel was wat de inhoud nu eigenlijk precies ging worden, bijvoorbeeld een soort van verbinding, connectie of voorbesteming, ontwikkelt Your Name zich plots tot een animatie versie van Interstellar met de boodschap van Taki, en heeft het geheel het tweede deel toch een aparte en intrigerende prikkel en vibe over zich. De poging van Mitsuha en Tessi om zou veel mogelijk levens te redden vind ik dan weer niet zo bijzonder maar de afloop met Taki en Mitsuha heel wat jaren verder dan wel weer.

En zou blijkt Your Name toch best wel een intrigerende geheel te zijn met bepaalde pluspunten. Ik las onderandere dat er een connectie zou zijn met de atoombom op Hiroshima of Nagasaki maar daar ontbreekt mij het qua inzicht verder aan. Zoals reedsgezegd vergelijk ik de film liever met Interstellar en zit er een fraaie boodschap in omtrent het vinden van je soulmate en het idee dat liefde en lotsbestemming aan tijd, ruimte en zelfs de dood voorbijgaat. Wat het cijfer betreft zijn er toch een aantal afwegingen, zo heb ik nog steeds niets met de animatie, en wordt het eerste deel overheerst door hysterisch geneuzel dat zo rond de twee sterren verdient. Toch trekt de boodschap van het tweede deel de film op geslaagde wijze vlot en komt het uiteindelijk op 3,5 sterren terecht wat mij betreft.

Eigenlijk een beetje een plichtmatig nummertje deze film die ik bij voorbaat al enigszins had afgeschoten maar eenmaal op tv toch maar even meepikte, gewoon omdat het kan want het is natuurlijk een Ritchie hoewel het beste van deze regisseur al lange tijd achter hem ligt. Fout is in die zin dat hij toch altijd weer het gevoel en de mix van Snatch en LSTSB probeert te benaderen hetgeen in The Gentleman eindelijk weer eens lukte, maar vervolgens gaat Ritchie toch wel heel erg nat op een genre dat helemaal niet past en slaagt met dit gedoe.

Pompeus en overdreven is sowieso het begin met de aanval met de olifant-achtige wezens en de aanval van Uther waardoor het eerste gevaar bezworen wordt. Het is een fase dat ik hoop op beterschap en het ergste vrees, maar gelukkig is de over de top inleiding van korte duur waarop er doorgeschakeld wordt naar een hoofdpersoon die wel iets had kunnen zijn maar teniet gedaan wordt door Hunham. Want ik heb het niet zo op deze acteur waar ik toch altijd Jax in blijf zien en sowieso een acteur vind die zelden iets toevoegt aan een rol met uitzondering van de The Gentleman waar hij op zijn minst redelijk te noemen is. En tja, het is weer zoals gewoonlijk waar Hunham eigenlijk beeldvulling is en gestalte geeft aan een leeg karakter in die zin. Pleister op de wonde is op zijn minst de meer dan prima acterende Jude Law, maar daar is het meest positieve wel mee gezegd.

Want verder is de film zielloos en een mislukte poging op alle vlakken. Want de film is veel te serieus voor een Ritchie film die wel probeert zijn bekende stijl te implementeren maar eigenlijk gewoon niet past. Dan wordt er leentje buur gedaan bij praktische iedere ander fantasie film en wordt alles er bijgehaald dat maar enigszins mogelijk is van mystiek tot tovenarij, met allerhande beesten en monsters tot een orakel achtige inktvis of zoiets. En dan gebeurt er nog iets met een slang ofzo met een Lord of the Rings achtige finale, onnodige te zeggen vliegt het geheel alle kanten op alle mogelijke manieren op en vermoedt ik dat de echte Koning Arthur zich in zijn graf omkeert bij de wetenschap van dit broddelwerk.

Ik kan de film ook niet anders omschrijven dan een gigantische poppenkast waar die uiteindelijk ook nog eens ontzettend voorspelbaar uitpakt. Dan mag zo'n non-acteur als David Beckham ook nog even opdraven voor een zinloze cameo in al even zo zinloze film. Gelukkig heeft Ritchie het daarna toch weer redelijk opgepakt met The Gentleman anders zou ik zeggen carrière over.

What in Godsname was that!?

King Kong gisteravond bleek achteraf een herziening, kennelijk had ik deze film toch ooit wel eens helemaal gezien. Zo uit het hoofd wist ik er weinig meer van, maar gedurende de film kwam er toch veel terug en zo ook de minpunten die ik de vorige keer al had geconstateerd.

Aan het tijdsbeeld van de begin jaren dertig tijdens de grote crisis zal het niet liggen want deze is uitstekend vorm gegeven. Maar tegelijkertijd komt daar ook al een zwak punt naar voren, want wat is de aanloop en introductie van veel karakters omslachtig en lang, en wat duurt het lang voor men onderweg is of op het eiland aankomt. De tijd en lengte die Jackson voor bepaalde zaken neemt is een lastige punt rond deze film en blijft gedurende de film een lastig onderwerp.

Fraai is toch zeker de aankleding en de CGI op enkele momenten na, in dit geval de stormloop van de dino's. De muziek van James Newton Howard is ook best goed en een aantal momenten wordt er toch goed werk geleverd met de spanningsopbouw. Jackson heeft zondermeer een goed oog voor mooie plaatjes, zoveel is zeker, gevoel voor drama heeft de beste man ook wel. De cast is verder ook prima te noemen hoewel ik wel altijd wat moeite heb met Jack Black. En wat kan Watts toch goed gillen, zou ze daarop gecast zijn...?

Maar ja, die lengte hé. De stormloop van de dino's, de aanloop naar vertrek, het gevecht met de T- Rexen, het is allemaal veel te lang, veel te uitgesponnen, en het gaat zo ten koste van het tempo en de film boeiend te houden. Interessant is de verwijzing naar The Heart Of Darkness beter bekend als Apocalypse Now. Hier gaat de mens ook op zoek naar dingen die het beter niet had kunnen vinden of weten, of juist het slechtste in de mens naar boven brengt. Dan schijnt er nog een hele achtergrond en aanklacht tegen racisme te zijn...wellicht dat er toch heel wat meer achter King Kong schuil gaat dan gedacht.

Het maakt verder niet veel uit. King Kong is zondermeer een plaatje en Jackson zal heel wat voor ogen gehad hebben. Toch komt het er onvoldoende uit en is deze King Kong aardig voor een keer maar zeker niet meer dan dat.

Als weekend afsluiter aan de slag met deze King Richard waarvan ik wist dat het over de familie Williams ging en dat Smith in de prijzen gevallen was, maar daar hield de kennis ook wel op. De vraag met dergelijke films is vaak niet zo zeer of de film goed of slecht is maar eerder of het allemaal wel een beetje klopt. Of het niet mooier gemaakt wordt dan het is, maar die vraag wordt meer dan behoorlijk naar de achtergrond gedrukt door een meer dan overtuigende en leuke film.

En eigenlijk kan ik wel met de slechte punten beginnen, en eigenlijk zijn die er niet echt en moeten we dat zoeken in de nuance, dat die kinderen bijvoorbeeld altijd leuk, aardig en vrolijk zijn, iets dat er bij mij niet in wil want het zijn kinderen. Nooit een beeld van de kinderen die geen zin hebben in practice, huiswerk, opstandige hormonen of whatever. Dan is er uiteraard het beeld van Richard zelf dat erg mooi wordt afgeschilderd in de zin van zijn bedoelingen en beslissingen en dat er een aardige en vriendelijke vibe om hem heen hangt, hij is goedig, maar in werkelijkheid zal het toch een beetje anders gegaan zijn en neigt zijn gedrag toch naar tiranniek en narcisme. Hij bepaalt, hij wil. Opnieuw is dat de nuance en heeft de filmmaker in kwestie een andere weg gekozen.

Daar staat toch wel een erg aangenaam eind jaren '80, begin jaren '90 beeld tegenover met veel swung en een fijne soundtrack. Duidelijk zijn de gevaren binnen de black community in de vorm van bendes, aanslagen en de zaak rond Rodney King en hoe Richard Williams daar zijn kroost tussendoor probeert te laveren met de focus op het tennis. Wat ik me dan wel afvraag, en niet helemaal duidelijk wordt, is of de kids bij toeval ontdekt zijn door papa als tennistalent of dat hij gewoon van jongs af aan met ze is gaan trainen in de hoop dat het iets zo worden. Het is een detail dat er niet toe doet in een film die draait om wegcijferen en opoffering en veel kenmerken treft met Smith's rol in The Persuit Of Happiness

En eigenlijk is alles wat ik hierna ga zeggen een herhaling van wat ik al gezegd heb met een humoristisch en luchtig beeld rond de trainingen, het binnen hengelen van Macci en hoe Williams de dingen wil en doordrukt, hij is duidelijk qua visie, de meiden lijken daarnaast ook nog op Venus en Serena, is de rest een feest der herkenning met een tijd waarin ik het tennis nog volgde met Carpriati en haar verleden, Aranxta Sanchez en heel veel andere bekende namen. En die herkenbaarheid geeft de film King Richard nog even een extra zetje de goede kant, op waar een duister momentje ook niet ontbreekt met de bende's, de oude beelden op het einde de film echt afmaken, en de enige echte dissonant dan pas volgt in de vorm van dat vreselijke Beyonce nummer.

Afijn, zoals reeds gezegd zal het een kwestie van nuance zijn in de film die toch vooral feel good aanvoelt maar in dat kader prima vermaakt. King Richard is wat mij betreft dan ook een prima film.

Filmpje die ik even meegepakt heb op Netlflix, en die veel pluspunten maar ook wat minpunten had.

De film wordt uitermate traag opgebouwd en is het beste te bestempelen als drama en een film waar dialoog toch vaak centraal staat. Op zich niet iets dat een probleem zou hoeven zijn, maar wellicht dat ik op een verkeerd moment voor de film ging zitten of dat ik iets anders verwachte, combi van beide, want ik had erg moeite bij het verhaal en de dialogen te blijven. Pluspunten zijn onder meer de mooie stijl en visueel prachtige plaatjes zoals de belegering van het kasteel met de katapulten, het één op één gevecht in het begin is ook opmerkelijk en voor het gevoel erg realistisch, je hoort de mannen hijgen en zwoegen onder de last van hun harnas en in die zin belemmert het meer dan dat ze er voordeel uit halen. De toespraak voor de slag vind ik wel bijzonder vanwege de intensiteit die hij er in legt en de gevechten zelf van die stukken blik glijdend in de drek is niet alleen mooi gebracht maar andermaal realistisch.

Alle acteurs vallen in zekere zin op, Chalamet erg sober, Edgerton eens een keer in iets anders en Pattinson valt ook erg op in een opmerkelijke rol, om als laatste Sean Harris die ook goed is in zijn rol. Tenslotte de soundtrack die minimalistisch te noemen is maar ontzettend stemmend en dreigend is, heerlijk. Aardig voor een keer, degelijk in die zin, maar niet iets waar ik helemaal van onderste boven ben.

Geen hoge waarderingen voor dit deel, maar de eerste Kingsman is toch dermate leuk dat ik wel een gokje wilde wagen en ik moet zeggen dat deze film op twee manieren wist te verbazen. Wel te verstaan op de wijze dat het eigenlijk best een vermakelijke film was en vanwege de vele geschiedkundige dingen.

Zo rept de film in de synopsis over een oorlog die mij fictioneel klinkt maar uiteindelijk toch gewoon de Eerste Wereldoorlog betreft, en in die aanloop, en belangenverstrengeling tussen Engeland, Duitsland en Rusland, en de aanslag in Sarajevo vind ik het toch gewoon leuk wat ik te zien krijg. Want qua geschiedenisles slaat de film zelden de plank mis met de kift tussen de drie neven, de spanningen rond de Balkan en Oostenrijk-Hongarije, de aanslag en de plicht door verdragen. Duitsland moest de zwaarste prijs betalen na afloop maar was geen agressor in die zin waar door de oorlog ontstond. Prima is daarna het beeld met de Eerste Wereldoorlog, is er een fraaie timelapse te zien van het mooie Franse landschap dat binnen een minuut verandert in een woest krater landschap mer loopgraven en is de invloed en aanslag op Raspoetin interessant om te zien. Natuurlijk is er enige artistieke vrijheid om het leuk en vlot te maken, maar pogingen op vergiftiging mislukte waarna men hem beschoot en probeerde te verdrinken iets dat uitermate moeizaam ging. Met Mata Hari gaat men verder en misschien te ver want het is zelfs nooit helemaal bewezen dat ze überhaupt spion was maar een bekende naam op dat vlak kan niet ontbreken.

Daarnaast bezit de film een prima cast met de altijd goede Fiennes, is Ifans goed als Raspoetin en hebben we ook aan vrouwelijl uitzicht niet te klagen in een film die buiten veel geschiedenis heeft ook vooral vlot, leuk en actievol betreft. En zo is deze Kingsman prequel best oke en vind ik het lage cijfer niet geheel rechtvaardig. De eerste film blijft ver buiten bereik want dat is gewoon een uitstekende product, het tweede deel is daarna rond uit zwak en vergaloppeert zich regelmatig in overdreven actie en een overdaad en flauwheid. Vergeleken met deel twee is de prequel bijna een trendbreuk vanwege de vele geschiedenis en de veel serieuzere toon en daarmee iets dat mij veel beter smaakt dan deel 2. Daarom is dit wat mij betreft dan ook een acceptabele film voor een keer.

Komische en vermakelijke film die ergens tussen luchtig drama en tragikomedie inhangt en vooral vorm gegeven wordt door twee topacteurs.

De film begint bij George die weinig succesvol een speech probeert te doen, de echo en vertraging doet een normaal mens al op de zenuwen werken, laat staan iemand die twijfelt over zichzelf en zijn stem. Het is het begin van een gebracht beeld dat zich in tientallen jaren afspeelde maar voor de film en het gevoel in een paar jaar gepropt wordt. Iets dat op zich niet deert. Kil en naargeestig wordt het koninklijk huis gebracht met haar 'gereserveerde' gedrag, de pestende David, de harde vader die later erg overtuigend zijn dementie neerzet, en alle hielenlikkers en andere politieke wezens die er om heen zweven en vooral hun mannetje voor het stotterprobleem naar voren willen schuiven. Want zelf iemand aanbevelen is belangrijker dan dat een vreemdeling succes heeft. Komisch zijn de sessies tussen Bertie en Lionel die aan elkaar gewaagd zijn en het is buiten gewoon interessant te zien hoe Lionel steeds verder weet te komen en vooral succes en vooruitgang oogst door te prikkelen. De spanning stijgt richting het einde, de druk dus ook en de angst alsnog te falen.

Het ware verhaal van de oorlogsheld is iets minder aangedikt maar toch niet minder waar. Mid jaren '20 kreeg hij al spraakles, iets dat het probleem nooit helemaal uitbande, iets waar Logue uiteindelijk wel in slaagde. Het slissende 'your dispicble' Daffy Duck accent is toch wel erg goed na gedaan, zo getuigt een filmpje uit 1938, Bill Mendelsohn zit er dus qua klank en accent ook niet ver naast in Darkest Hour. De kroning, de bekende speech, de achtergrond, het klopt allemaal best wel. Slechts de gesprekken en omgang met Logue zal een beetje een vrije invulling zijn.

Verder valt de luchtig, soms wat sarcastische toon op richting het hele koningshuis, de setting en aankleding, Derek Jacobi, Timothy Spall als Churchill, Gambon als dementerende koning, Firth als terechte oscarwinnaar, maar vind ik toch Geoffrey Rush geweldig. Bijzonder hoe die man toch alles kan. Van angsthazerige klerenmaker in The Tailor of Panama tot piratenkapitein in de Pirates reeks, om hier een welbespraakt en rustige spraaktherapeut te spelen met eindeloos veel geduld. Prachtig die man.

The King's Speech is een humoristische film met een fijne toon die nergens echt de plank misslaat of uit de school klap maar wel perfect hij het onderwerp en de sfeer past. Voeg daar de prestaties van twee topacteurs aan vast en je hebt The King's Speech. Vermakelijk, humoristisch, degelijk, prikkelende en vooral met een stiekeme boodschap: wees wie je bent en je kunt meer dan je denkt.

Even een herkijkje gewoon omdat het kan en tevens omdat ik in de veronderstelling was dat ik dit iets beter vond, maar toen ik mijn vorige comment las bleek tussen mijn beoordeling en herinnering nogal wat verschil te zitten. Ach, fuck it...effe draaien en kijken.

Maar mijn vorige comment bleek toch wel redelijk spot on. Het oog voor detail is verbluffend, smerige koppen, harnassen, kou, grijs, grauw en harde actie betreffen de opening. De montage tijdens de gevechten is wel eens wat te snel toch maakt deze Ridley Scott een geweldige indruk wat het visuele vlak betreft. Groots is de drukte in Messina, sterk de cast waar Bloom niet heel bijzonder is, Green natuurlijk heerlijk, maar vooral Marton Csokas indruk maakt als de ijdele Guy. Prachtig is de aanval van de Tempeliers op de caravan, zo ook de confrontatie tussen Balian en de de overmacht aan Saracenen en kan de belegering van de stad gezien worden als een strijd die zich kan meten met de beter films in dit genre. En dan sowieso het visuele, sterk gekozen met het ene moment duister, blauwig en koud, het andere moment kleurrijk, warm en licht, maar nooit zonder een fraai contrast qua kleuren en veel tegenlicht, het is werkelijk om van te smullen en van meerwaarde. Niet te vergeten de passende en mooie soundtrack...

Maar ja, de kritiekpunten van mijn vorige comment zijn nog steeds actueel. De biecht van Godfrey is wel heel gemakkelijk en snel, hoezo opbouw? Net als de switch van Balian die er eerst niets van wil weten maar zich plots wel heel gemakkelijk bij een stel moordenaars en ridders schaart en plots voor een smid wel heel knap kan zwaardvechten. Dan valt het verder dialoog technisch ontzettend tegen, is er van verhaal en karakter uitdieping weinig sprake en is het verhaal die maar ten dele klopt rond Boudewijn en Sibylla eeder een vehicle voor veel gewapende volk en wapengekletter dan iets anders. De toespraak op het einde van Balian onderstreept dat nog maar eens.

De film is zielloos wat dat betreft en wordt gedeeltelijk gered door de visuele pracht, en die is goed, heel goed zelfs, maar het is ook een zwaktebod. Het was een drie en blijft een drie de aanklacht van het middeleeuws bloedvergieten in de naam van God ten spijt.

Aardige actie/thriller maar niet bepaald Berg zijn beste werk. Het begin is duidelijk en niets ontziend, zeg maar gerust keihard. Dat is dan ook wel weer typisch Berg, die wint er geen doekjes om. Na het toch wel 'aangrijpende' begin dat mij qua realisme en rauwheid toch wel even pakt, verzand de film in veel dialoog, veel politiek, en veel geblabla. Ik raak het gevoel kwijt. En de situatie die team Fleury aantreft in SA qua tegenwerking en politieksteekspel, werkt niet mee. De film begint dan iets stugs te krijgen, niet alleen heb je de botsing qua culturen maar ook wrijft dat de film op tot iets dat tegenstand op roept. Wellicht dat dit de bedoeling is van Berg, maar goed. Wanneer ze dan eindelijk hulp krijgen komt het allemaal wat los en komt er wat vaart in de film, met de ontvoering van Bateman wat zij van mij eerder mogen hadden doen want zijn personages is ronduit irritant met zijn matige grappen. En ik moet zeggen dat de aanslag, achtvolging en massale schietpartij om Bateman te bevrijden een hoop goed maakt.

Aardig filmpje. Meer niet, geen hoogstaande shit.

That's the first decent shit I had in three weeks.

Na vorige week het uitstekende eerste deel te hebben gezien was nu de beurt aan deel 2 The Golden Circle. Ik weet nog de eerste keer dat ik de film zag, en eigenlijk al soort van afhaakte bij de openinsscene in de taxi. Wat een overdreven gedoe allemaal die meteen een behoorlijke achterstand oplevert, net alsof men heel geforceerd de eerste wilde overtreffen. En dat gevoel heb ik nog steeds met deze film die verschillende misperen heeft, maar toch ook best vermakelijk is.

Eggsy is na leerling nu soort van meester en komt al snel een drugsbende op het spoor. Tussendoor maken ze kennis met hun Amerikaanse tegenhanger waar men mee moet samenwerken wat gebeurt met de nodige kolder en spektakel die bijna te vergelijken is met een James Bond film. Samen binden ze de strijd aan met het drugskartel met snode plannen. Grappig is de uitleg van de werking van het gif in stadia, een prima rol van Moore die een dergelijk geflipt iemand goed kan neerzetten. Fraai is ook haar hide-out met voorliefde voor de jaren '50. Grappig maar eigen ook wel heel flauw is de cameo van Elton John, jammer is de korte rol van Cookson als Roxy, prima altijd is Strong hoewel het liedje op het einde bijna te veel is en die Poppy Delevinge is me ook nogal een karakter in deze film en verder moet de film het van veel humor hebben.

Maar daar staan helaas toch heel wat minpuntjes tegenover. De actie is regelmatig to much met bijvoorbeeld de openingsscène en de ronddraaiende kabelbaan. Dan zijn er de Statesman wat tot daaraan toe is, maar helaas kiezen ze er wel voor de minst interessante te volgen in dit geval, namelijk Whiskey. Voegt niets toe en dat geld net zo voor de scene waar hij het barvolk de nodige klappen geeft doormiddel van een zweep en een lasso. Het is het gewoon niet, punt. Het is allemaal net een beetje te overdreven, te sterk, en niet echt leuk. Zo ook trouwens die alcoholnamen voor The Statesman, flauw, stijlloos, niet grappig. Had dan op zijn minst Tequila gevolgd want de korte momenten dat Tatum in beeld was maakte hij meer indruk dan de voor mij totaal onbekende Pedro Pascal.

The Golden Circle is op zijn minst vermakelijk te noemen en heeft een sterk en spectaculaire slot maar over het geheel komt de film niet eens dicht in de buurt van de goed uitgebalanceerde mix van de eerste. Beter dan de eerste keer is de film wel.