Meningen

Verbazingwekkend goede film, met een goed verhaal, puike acteerprestaties en vooral de sfeer en algehele aankleding die het oog trekt.

Heel dicht blijft de film overigens niet bij het bekende boek van James Ellroy, het boek daarentegen is juist veel grimmiger, duister, en de ontknoping is eerder bijzaak in een nog veel breder verhaal met veel meer achtergrond. Toch is dit niet bezwaarlijk wat de film betreft. De film vaart wonderwel met de bijzondere mooi aankleding, de oude stijl, puike soundtrack en het contrast tussen het glamoureus Hollywood en de 'sleazy' onderwereld, met drugs, prostitutie en tabloids. Even komt de film rommelig over waar in sneltrein vaart kennis gemaakt wordt met de hoofdrolspelers, maar na 'de vechtpartij' en de 'shooting' komt er al snel lijn in het verhaal. Toch volgen de drie gevolgd rechercheurs eerst hun eigen spoor en zaak, iets wat uiteindelijk op ingenieuze wijze in elkaar verbonden is en voor sommigen op fatale wijze in elkaar grijpt met een aantal boeiende scenes tot gevolg. Het verhoor van de drie verdachten, het bevrijden van de Mexicaanse, bijvoorbeeld de shoot out op het eind en het moment dat Dudley Vincennes elimineert.

Nogmaals, de sfeer en aankleding, de introductie met de oude krantenartikelen door Sid Hughens, het is allemaal van grote schoonheid. Zo ook de cast. Zo'n typische film waar iedereen perfect voor zijn rol is uitgezocht en bij wijze van spreke daarna nooit weer zo'n rol neerzette. Crowe is innemend als de lompe maar rechtvaardige White, Pearce geweldig als de betweterig, truttig, arrogante en vaak stuitende Exley, Spacey natuurlijk helemaal in zijn sas in een voor hem schimmige rol, Basinger is prima, maar ik persoonlijk vind bijvoorbeeld Beckel ook goed als de foute en heethoofdige Stensland. De muziek is geweldig, perfecte passende soundtrack voor dat tijdsbeeld, in die zin ademt de film een en al authenticiteit en kwaliteit uit. Een product waar erg veel werk en tijd in is gaan zitten. Zo ook de montage en het scenario waar de film voor in de prijzen viel. Ik persoonlijk vind de montage erg goed, het is snel maar toch wordt het geen moment onoverzichtelijk.

LA Confidential, een uitmuntende film in zijn genre, een lust voor het ook met prima verhaal, altijd al één van mijn favorieten en nog steeds vanwege de geniale sfeer en stijl.

Een docutje die ik vond op Disney plus waarvan ik dacht laat ik die eens proberen want hier was ik wel in geïnteresseerd. En wow...is me dit toch wat, want het gevoel van interesse maken al snel plaats voor verbijstering, afkeer en een ongemakkelijk gevoel. Ewn echt actieve herinnering aan '92 met deze gebeurtenis heb ik niet maar de beelden van Reginald Denny zijn in ieder geval beroemd en berucht.

De oorsprong bevind zich al veel eerder met rellen en toestanden in de jaren '50 en '60 met een reeks incidenten medio jaren '90 die de druk van de barometer opvoert tot hij praktisch op ontploffen staat. Iets wat dan ook gebeurt en begrijpelijk is na de zaak Latasha Harlins en het incident met Rodney King want de uitspraken van beide zaken met de getoonde beelden zijn praktisch onbegrijpelijk en schetst de snelkookpan die LA op dat moment is als geen ander. Lastig blijft de thematiek wel die de afgelopen jaren het nieuws domineerde in de zin van wanneer iets gebeurde aan buitensporige geweld. Na de docu van Four hours at the Capitol, en al veel eerder, is er voor mij een ontstellend beeld ontstaan omtrent agressieve gedragingen richting de sterke arm van de wet en heeft het mijn mening alleen maar versterkt dat het niet zo raar is dat de politie daar doorpakt, eerst klappen uitdeelt of schiet voordat het vragen stelt. En wat mij betreft mag het, de politie is een uitvoerende macht en ik snap werkelijk niet waarom er niet geluisterd wordt. Ga dan liggen, zet die auto aan de kant, stap uit, hou je snavel dicht, ga naar huis, daag niet uit. Maar kennelijk is het mode vooral niet te doen wat er gesommeerd wordt door de politie zowel hier in Nederland alswel in het wapen gekke Amerika, waar dus ook nog iedereen potentieel met een wapen kan lopen. Het betreft een zelfgecreëerde situatie waar vervolgens de politie de rekening voor mag betalen, van mij mogen ze met gestrekt been inkomen. Maar uiteraard zijn de beelden van Rodney King een ander verhaal en is de onrust en oproer begrijpelijk en de uitspraak uiteraard het lont in het kruidvat.

Het beeld dat we daarna zien kan het beste omschreven worden als opgekropte woede die uitmondt in langzame escalatie te beginnen met toespraak en protest die omslaat in oproer en iets dat lijkt op een regelrechte burgeroorlog. Ontstellend de beelden van gewapende burgerwachten, de aangevallen blanken, de dreigende meutes op de kruispunten, de geplunderde winkels, vele branden en weet wat nog meer, het is eigenlijk amper te bevatten en te omschrijven. En het sneue aan het geheel betreft dat de oproer, vernieling en plundering die we daarna zien killing is voor hun eigen zaak die juist zo ontzettend gerechtvaardigd was. Wat schiet men zichzelf toch op dramatische wijze in de voet en bevestigd men juist het beeld van vooroordelen dat heerst en wat men zelf zo hekelt. Het doet denken aan een quote uit een documentaire over Tupac waarin een -ex lijfwacht van Suge Knight zegt dat zij zelf, gekleurden, dom zijn want ' we fucked up, we had nothing and we still have nothing.' het lijkt exemplarisch voor een laag bevolking waar altijd een soort van enigma omheen blijft hangen, een soort van raadsel betreffende waar het nu al ligt. We weten inmiddels alle argumenten van de mindere kansen, de armoede, onderdrukking en discriminatie, de verwijten zijn talloos. En natuurlijk zal er racisme zijn en discriminatie maar zoals een collega van mij altijd heel mooi zegt, verschuil je daar niet altijd achter. De enige manier om tegen stereotypering te vechten is zelf gewoon het goede voorbeeld geven, kijk naar de gekleurde mensen die wel hulp bieden en smeken om op te houden met de rellen. Wie zijn toch die randfiguren en outcasts die in het donker hun hol verlaten om de boel te vernielen en te bestelen? Het zijn zij die voor het slechte imago en het harde politie optreden zorgen. Wil men wel anders want is dan de vraag, men roept de vooroordelen en de harde aanpak zelf ten delen op.

Ik kan ook niet anders zeggen dat LA '92 een cynische, harde, sobere en rauwe kijk is op een bewogen aantal weken in Los Angeles, fase waar je op terugkijkend bijna zou afvragen of de mens wel zo goed is en niet ten ondergaat aan zijn eigen tragiek. Het schetst tevens een groot sociologisch probleem omtrent ongehoorzaamheid, criminaliteit, armoede, wapenbezit, escalatie en wellicht steeds groter wordende kloof dus een tussen blank en gekleurd. Iets dat we in Nederland heden te dagen ook zien waar de partijen steeds verder uit elkaar staan. Zoals reeds gezegd blijkt deze docu uitermate interessante te zijn en biedt het eventueel veel stof voor napraten. Wat mij betreft 4,5.

Vooral vanwege de naam Chazelle en de schare Oscars die het in de wacht wist te slepen eens geprobeerd. Chazelle is voornamelijk na het zien van Whiplash een naam die de aandacht trekt, daarnaast ontwikkelt Ryan Gosling zich steeds meer als een uitstekend acteur. Probleem vooraf aan La La Land is het musical aspect waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, maar zoals vorig jaar bleek met Rocketman is het overkomelijk mits de film en het verhaal interessant genoeg is.

De film begint voor mij dan ook op een slechte manier, namelijk met een grootse musical scene waar iedereen aan het springen en zingen is. Het verhaal herpakt zich even later op redelijke wijze met Mia en Seb beide worstelend met dromen, realiteit en mogelijk mislukking. Leuk is toch vooral het tijdsbeeld jaren '80 met aardig wat fijne jaren '80 muziek, en op dat moment ontvouwt de film zich als een redelijk drama-light helaas regelmatig hinderlijk onderbroken door musical zang en dansmomenten.

Langzaam begint samen met de wrijving tussen het stel, en hun falende pogingen tot succes, mijn interesse die niet al te groot was verder af te nemen. Teenkrommend vind ik dergelijke scènes als het dansje van het stel op het bankje in het park. Knap? Vast. Goede choreografie? Vast. Stijlvol? Ongetwijfeld. Interessant? Voor geen meter, althans niet voor mij. En even vrees ik dan ook het ergste. Sowieso bewijst het genre musical-film maar weer eens dat er altijd wel weer een acteur gevonden wordt die eigenlijk niet kan zingen. Meest hilarische op dat vlak is toch wel Pierce Brosnan in Mama Mia, en in dit geval vind ik Gosling ook niet echt bijzonder goed bij stem.

Maar in het laatste half uur heeft La La Land toch plotseling een bijzondere pinch als het blijkt dat zaken toch anders zijn gegaan en een toevallige ontmoeting leidt tot en wel erg tragische stap in de menselijke fantasie over wat ooit was of had kunnen zijn. Dromen, hoop, verlangen, hartenzeer. En dit allen in een sprookjesachtige look gegoten die mij veel meer ligt dan het musical gedeelte. Vooral de schilderachtige stijl van bepaalde momenten in die fase zijn prachtig. Even veer ik op veel te laat en veel te weinig is het wel.

Alle prijzen tenspijt is La La Land voor mij niet weggelegd en dat had ik ook niet anders verwacht. Zonder de musical invloeden was hier toch zeker een redelijk drama van te maken geweest a la Blue Valentine, een film die mij heel wat beter ligt. Maar fijn, het is wat het is.

In eerste instantie met frisse tegenmoet aan begonnen omdat ik persoonlijk niet van de fantasie ben. Eenmaal zover viel het me eigenlijk tegen gezien de titel en de hoes van het doosje hoeveel fantasie er nu eigenlijk in voor komt. Niet dat me dat stoort, ik was juist erg positief verast met de tweedeligheid van de film en met name het deel over de burgeroorlog en hoe dat in al zijn wreedheid en rauwheid getoond wordt. Prima rol ook van de kapitein. Wat een bijzonder naar mannetje is dat. Wil de film binnenkort nog eens zien om hem helemaal goed in te schatten.

Na heel wat jaren geleden eens gezien te hebben, weer eens aan herziening toen. Ik kon me herinneren dat de film toen niet bepaald aan de verwachtingen voldeed. Ik verwachtte er toen waarschijnlijk iets meer actie van en was vooral erg teleurgesteld in de constante flashbacks die vooral het leven van een brandweerman schetsen en de hele aanloop.

Wat me vooral de eerste minuten opvalt is het oog voor mooie shots gedurende de brand in de opening maar vooral de overdaad aan vuur en explosies. In een jaren '90 product als bijvoorbeeld Backdraft is dat nog wel te pruimen, maar wetende hoe deze film zich verder zal ontwikkelen schaad de overdaad en vind ik die poeha erg overdreven. Als dit wat soberder was uitgevoerd had de film wat mij betreft nog iets meer aan realiteit gewonnen. Maar gelukkig blijft die overdaad alleen tot het begin en ontwikkeld zich daarna snel een heel ander soort film. Een zeg maar drama 'light' wat mij betreft. Veel actie blijft er daarna niet over maar dat geeft niet. Een alleraardigste film met een redelijk breed beeld op wat een brandweerman tegenkomt, hoe het leven is en de sociale en prive problemen, ontvouwt zich.

Al met al een aardige wegkijkertje. En vooral die eerste fik waar Phoenix zijn vuurdoop krijgt, al blussend met Travolta in de brandende woonkamer, erg mooi in beeld gebracht.

You're a fine example for your son. You should be ashamed.

En verder met de Top 250 en dat werd The Bicycle Thief die met Engelse ondertiteling op YouTube gekeken kan worden. En tja, het is altijd maar weer afwachten hoe dergelijke oudjes gaan vallen, maar ook deze film wist toch wel weer te verrassen en is de hoge score best begrijpelijk.

Het verhaal is maar al te simpel rond Antonio die werk krijgt aangeboden als affichesplakker en aldoende te fiets en met een ladder op het schouder de stad doorkruist. Van vitaal belang is uiteraard de fiets en tot overmaat van ramp wordt die juist gestolen waarop Antonio's wereld instort in het naoorlogse Italië waar vooral armoede en treurnis heerst, het werk verre van voor het oprapen ligt, en een dergelijke ontwikkeling een catastrofe betekent. Want het is niet bepaald een sinecure als je zelfs de lakens van je bed moet verkopen. Maar zoals te verwachten valt de speurtocht naar fiets en dader niet bepaald mee.

Binnen dat kader ademt de film één en al sfeer en authenticiteit uit waar de treurnis en ellende van een hard en armoedig bestaan praktisch voelbaar is. Stemmig is het fraaie zwart wit en valt het camerawerk op met mooie momenten van framing zoals wanneer Antonio in de gang staat bij het orakel, tevens is het shot op de fiets temidden van andere fietsers met de bus op de achtergrond erg mooi. Mooi is tevens de belangrijkheid en belang waarin het geloof en bijgeloof gepresenteerd wordt of bijvoorbeeld de voorspellingen van het orakel. Heeft The Bicycle Thief dan geen zwakke punten? Jazeker, ik vind het middenstuk toch op een gegeven een beetje te saai met de zoektocht langs de rivierbank en het hapje eten met zoonlief.

Maar de opbouw met de dader en de uiteindelijke boodschap rond de afloop van de film maakt toch heel veel goed rond de noodzaak die een mens soms treft om slechte dingen te doen en daarmee een duivels dilemma. 'Oordeel niet over een ander' en 'ieder huisje heeft zijn kruisje' zijn van die spreuken die bijna afgekauwd raken maar niet minder waar, binnen dit trieste verhaal waar iemand een andere in de ellende stort en daarmee een vicieuze cirkel veroorzaakt. En daarmee, plus de sfeer, setting, soundtrack en camerawerk, blijkt Ladri di Biciclette toch echt een klassenfilm te zijn.

Hoe overleef ik mijzelf 2.0. Deze Lady Bird maar eens geprobeerd vanwege de goede kritieken en het feit dat de film toch veel nominaties in de wacht had gesleept. Iets dat begrijpelijk is, toch is het geheel niet echt aan mij besteedt.

Het moge duidelijk zijn, het leven van een puber op de grens van volwassenheid is niet de gemakkelijkste periode. Ik was 16 en probeerde te overleven zou een goede titel zijn voor mijn eigen ervaring uit die tijd. Behoorlijk is de tegenstelling tussen de naïeve puber die dromen na wil jagen en dingen willen ontdekken, versus de volwassen die al overgenomen zijn door de realiteit van overleven, gebonden door plichten en de littekens van het leven. Maar hier geldt ook weer het eeuwenoude adagio, een mens moet zelf leren lopen door vallen en opstaan en zelf leren en ervaren. Gedurende de film komt Lady Bird er achter dat het leven niet half zo mooi is als gehoopt, haar moeder uiteindelijk begrijpt met haar lessen en adviezen, en Lady Bird zich zelf toch ook aanpast op het einde hoe hard ze ook in het begin haar best doet zich als buitenbeentje te gedragen. Welcome to life where things just happen.

Ronan op jonge leeftijd al uitstekend op dreef in Atonement en The Lovely Bones voegt andermaal een prima rol aan haar CV toe. Metcalf ook goed als moeder, en Feldstein valt op in positieve zin. Het interessantste zijn toch een aantal scherpe discussies zoals het dragging feet moment of de afloop van de discussie in de auto meteen in het begin. Ook sterk en humoristisch de discussie met de anti-abortus preekster.

Ondanks al deze prima punten is het toch allemaal niet goed genoeg en boeit het me allemaal niet in den bijzonder. Het deed me een beetje denken aan het kortgeleden gekeken Beautifull Boy met Steve Carell die ik net als deze film inhoudelijk wel begrijp maar net niet echt een gevoelige snaar raakt, in het geval van Beautifull Boy iets meer dan deze Lady Bird. Daarom is Lady Bird dan ook prima voor een keer maar dat is het dan ook.

Zelfs teleurgesteld nadat ik met lage verwachtingen aan deze film begonnen was, weliswaar met de hoop dat het een gevalletje The Village zou zijn die ik best wel kan waarderen en goed vindt. Maar helaas....

Het grote probleem met Lady in the Water is met name dat het vlees nog vis is. Het blijft voornamelijk tussen alle genres inhangen en lijkt in die zin niet echt een richting in te slaan qua sfeer. De chemie is er totaal niet tussen 'het verhaal' en de omgeving. Daarnaast vind ik het maar raar, niet perse slecht, dat Shyamalan zelf een vrij prominente rol speelt. Verder; het boeit niet, mist spanning, het komt niet over, de personages boeien niet, hoewel ik het niet bezwaarlijk zou vinden om zelf BDH uit een zwembad te plukken, en Giamatti zijn best doet er wat van te maken, mislukt het eigenlijk op alle vlakken. Waar ik het voornamelijk kwijt raak onder het mom 'whatever' is het moment dat dat Story bij Vick onder de douche zit. Met het nogal buitengewone verhaal in gedachte staan de posse en de puzzelaar door voor de douche naar een wildvreemde en naakte vrouw te kijken en het lijkt allemaal doodnormaal, niemand verblikt of verbloosd of bied aan het gordijn dicht te doen of haar op zijn minst wat aan te laten trekken.
Pas bij de tweede lichting komt er wat normaal realisme met opmerkingen dat ze naar het ziekenhuis moet en wordt er een aantal opmerkingen gemaakt die op een normaal reactie/relativering lijkt. Dit is wat ik bedoel met dat de chemie tussen het sprookje en 'normale' omgeving niet tot stand komt. Had dan een inrichting genomen als setting. Daar zou het normaal zijn om 'abnormaal' te reageren bovendien zou je dan ook nog kunnen spelen met het feit of het nu echt is of een bedenksel van de patiënten zelf is.

Jammer maar helaas, behoorlijke mislukking terwijl ik toch van mening ben dat dit niet gehoeven had en wellicht een andere setting als een enorm verschil had kunnen maken.

Maar weer eens aan de Hitchcock op zondagavond en de keuze viel daarbij op deze The Lady Vanishes. Begrijp ik goed dat er ook al een remake van is...? Voor mij kan zoiets van meet af aan niet aan de '38 versie tippen zonder dat ik beide gezien heb, maar dat is uiteraard een vooroordeel.

Innemend en charmant is het begin met de maquette en de miniatuur auto. Kolderiek en gekunsteld zal een ander misschien vinden, maar ik vind het wel iets hebben. De introductie in het hotel tussen de hoofdpersonen, voordat men daadwerkelijk op de trein gaat, drijft vooral op humor, is misschien iets te lang maar verveelt op zich niet. Sowieso komt de film pas echt los na de conclusie van Iris, want waar is Mrs Froy gebleven, of wordt Iris gek?

Een aardig mysterie ontvouwt zich waar Iris zich samen met Gilbert opstort om het geheel te ontrafelen. Prima zijn de kleine puzzelstukjes die langzaam samen vallen tot een coherent geheel. Knap gemaakt sowieso ook weer het moment dat Gilbert buiten aan de trein hangt en er een andere trein passeert. Het plot ontvouwt zich verder met wie er allemaal aan de verkeerde kant staan en met het ongelovige Engelse duo aan de kant van Gilbert en Iris. Aardig is toch zeker het plot dat op spionage drijft en met een denkbeeldig land wel een heel klein beetje lijkt op Nazi Duitsland met alles dat de jaren erop zou volgen.

The Lady Vanishes is dan ook een prima film te noemen die degelijkheid en kunde uitstraalt, en niet in de eerste plaats is Margaret Lockwood erg leuk om naar te kijken. Humoristisch is en blijft het Engelse duo die bij alles roepen wat niet hoort, dat dingen niet zomaar gebeuren en dat het allemaal zomaar niet kan. Afijn, het mag duidelijk zijn dat dit een leuke film uit de Hitchcock Collectie is.

Kostelijke avonturenfilm die ondanks zijn leeftijd niet heel gedateerd aanvoelt. De speciale effects zijn weliswaar niet top, de soundtrack soms wel erg jaren '80, maar in mijn geval spreekt toch ook veel jeugdsentiment moet ik bekennen.

Meer dan behoorlijk fantasy verhaal komt naar voren rond een onmogelijke liefde en vervloeking. Een sprookjesachtige geheel dat ik te vergelijken vind met Stardust. Namelijk veel humor, een onwaarschijnlijke held, andere kleurrijke karakters, een mooie dame in de problemen, een snufje spanning en de boodschap dat liefde overwint. Een verhaal met veel vaart die omtrent de soundtrack wellicht in het tijdsbeeld gezien moet worden. Ja, inderdaad, het is soms niet om aan te horen maar heeft ook verschillende malen een prima en passende melodie. Iets dat toch vooral in het tijdsbeeld van '85 gezien met worden, iets dat toen waarschijnlijk erg hip was en waar wat mij betreft niet te zwaar aangetilt moet worden. Even meen ik de MacGyver tune te herkennen en elementen van The Spy Who Loved Me. Maar dat zal toeval zijn.

De film komt verder met een overtuigende mix en vooral een passende cast. Broderick en Hauer zijn uitstekend gecast en passen hun rol prima, voeg daarbij de beeldige Pfeiffer en je hebt een boeiend trio. Voeg daar nog enkele fraaie landschappen aan toe, en een sfeer met muziek die in de kerk prima omslaat naar duister, en je hebt een meer dan prima film die weliswaar cliché neigt maar goed vermaakt.

En maar weer eens een filmpje afdraaien op Netflix en dat werd deze Land of Bad waar ik al verschillende keren positieve dingen over gehoord had. Toch leek het mij bij voorbaat inhoudelijk niet zo'n sterk geheel waar vooral de actie en het visuele belangrijk is. En dat voorgevoel bleek wel aardig te kloppen.

Aan introductie doet me niet en zonder enige vorm van uitleg zijn de 'special operatives' reeds onderweg te midden van veel vaktermen, de nodige soldaten humor en correct ogend wapengedrag. Op de achtergrond het karakter Russell Crowe die de operatie zal begeleiden en ondersteunen vanuit de lucht. Ansich interessant om te zien hoe men te werk gaat door de jungle trekt en hoe men vanuit de lucht ondersteuning bied en een extra paar ogen is. Kleine irritatie is toch wel het lage tempo van de mannen te voet en het teveel aan gelul terwijl men zich in vijandelijk gebied bevindt. Doch beweegt men wel goed, is de OP ook goed opgezet, heeft de film veel van Act of Valor en lijkt men logisch dingen te doen met niet ingrijpen, maar helaas gaat het dan toch weer mis en lijkt het geheel daarna sterk op Lone Survivor.

Pluspunten sowieso de slowmo, het wapengebruik en getoonde militaire spierballen met wat er allemaal mogelijk is, inhoudelijk heeft het allemaal erg weinig om het lijf en weet ik halverwege nog steeds niet echt waarom het viertal daar is en lijkt het geheel vooral een excuus voor veel wapengekletter. Maar daarna ontspoort de film toch langzaam in onbegrijpelijk dingen zoals dat gezeik over die telefoon op dat hoofdkwartier. Waarom is daar sowieso niet iets ingericht met een dienstdoende officier die telefoondienst heeft en alles noteert en doorgeeft? De tirade op het einde is begrijpelijk maar voelt net zo goed onnodig binnen een geheel waar sowieso weinig tot geen verhaal of lijn in zit. Dan de collega die Crowe vraagt rond een trouwerij waarop ze nog even gaan dansen, uhmmm... serieus? Waarom? Wat houdt dit in en voegt dit toe? Dan nog liever Kinney in zijn strijd om te overleven maar daar gebeuren ook twijfelachtige dingen. Hoe weet Sugar hem zomaar te vinden? Hoe weet hij waar Bishop is en diens toestand? Het uitschakelen van de twee wachtposten is oké, daar trainen die mensen op, maar de puinhoop die ze vervolgens er van maken in het huis tijdens het uitschakelen van de twee man en later een derde is dan weer echt dommer dan dom en prutswerk van de bovenste plank. Dan de prachtige B1 Lancer die een belachelijk snelle bocht vliegt in aanloop op het bombardement.

Land of Bad zal op papier, en in het hoofd van de schrijver, een keigave film geweest zijn die vooral uitmondt in een geheel dat verre van in balans is en op sommige momenten zelfs een rommeltje betreft. Zo duurt Crowe in de supermarkt ook veel te lang, ergens zou ik voor de fraai ogende actie nog wel een voldoende willen geven maar dat doe ik toch maar niet want des te langer de film door mijn hoofd gaat des te slechter vind ik het als eindproduct.

Even een Romero zo na het gamen, en tja, met Romero zeg je natuurlijk nogal een naam op zombie gebied. En dat creëert verwachtingen die achteraf niet helemaal ingelost worden.

In het zombie genre is natuurlijk al heel wat gemaakt, echt vernieuwen op dat vlak is lastig. Maar laat dat nu ook niet perse hoeven want met een handvol overlevers, een horde zombies en de nodige kills heb je toch eigenlijk het recept. Is het altijd het zelfde dan...? Ja, eigenlijk wel maar mij maakt dat weinig uit. Zo heeft Land Of The Dead ook het gebruikelijke, en het moet gezegd dat de setting en omgeving niet verkeerd zijn, en met een aantal aardige sfeershots lijkt het zeker niet de verkeerde kant uit te gaan met Land Of The Dead. Vooral de zombie versus het kapitalisme idee is best grappig.

Dat er dan toch veel mis kan gang binnen de genoemde kaders van wat een zombie film maakt laat Land Of The Dead vervolgens toch goed zien. Simon Baker is niet slecht maar is toch net wat teveel lichtgewicht om iets meer te geven. Hopper, natuurlijk de grootste naam en een prima cast als bad guy, helaas komt hij te weinig in beeld om indruk te maken. En tja...dan heb je Leguizamo. Ga lekker in Justin Bieber clips spelen vent, want als acteur ben je negen van de tien keer niet te pruimen met die arrogante overacting van je en voor mij net zo vaak een reden een film over te slaan. Het is daar waar Romero toch zijn touch kwijt lijkt te zijn, iets dat hij ook al liet zien met het tegenvallende Diary Of The Dead.

Maar ja, zoals zo vaak, een zombiefilm is net pizza. Zelfs de slechten zijn best nog oké, en zo is Land Of The Dead ook best nog wel te pruimen.

Brok jeugdsentiment dat heden ten dage zwaar door de mand valt. Ooit in '97 of '98 op tv gezien, destijds maakte het wel indruk mede ingegeven door de interesse voor de boeken van King.

Helaas ontstijgt het algemene niveau van de bijna drie uren amper of nauwelijks dat van een tv film of soapie. Het neigt allemaal teveel naar melodrama. Goede punten zijn ontegenzeggelijk het mysterieuze sfeertje en lang gehandhaafde onduidelijkheid, de uitstekende casting van Pinchot, aka Balki, Kimber Riddle is even dom en overhysterisch als prettig om naar te kijken en het blinde meidje, Kate Maberly is ook best aardig opgedroogd. De samenstelling van de uiteenlopende groep mensen met hun maniertjes is typisch King. Daar staat tegenover dat de CGI om te janken is en sommige dingen gewoon dom zijn. Albert doet helemaal niets als de Don wordt doodgestoken, het verwijderen van het mes zoals bij Dinah, ook weer een vreselijk dramatisch opgepompt iets, is niet altijd noodzakelijk. Sterker het wordt geadviseerd dingen te laten zitten als het niet een ernstige bloeding veroorzaakt en tenslotte staat men zo ontiegelijk veel te tijd te verdoen met leuteren...oh amai!!!

Nee The Langoliers was ooit best wel leuk te zien en is nog steeds aardig voor de herinnering, maar dat zal de voorliefde voor het boek en sentiment zijn, in werkelijkheid is het niet meer van deze tijd. Traag, lang, lachwekkend over dramatisch, CGI waar je ogen van gaan tranen en...ach die kleren horen bij die tijd.

Tijdens het sporten maar weer eens een greep uit de verhuisdoos van mijn collega waar nog maar een paar inzitten waaronder deze de The Last Airbender, een film waar ik normaliter nooit aan zou beginnen en tot mijn verbazing ook nog van Shyamalan blijkt te zijn. Dat de regisseur in kwestie zijn beste film reeds lang achter zich heeft liggen, soms een redelijke film produceert, maar meestel met prut op de proppen komt blijkt maar weer.

The Last Airbender blijkt één of andere fantasy avontuur te zijn waar naar hartelust 'leentjebuur' gepleegd wordt bij andere films uit het genre met bepaalde momenten die verrekt veel lijken op Lord of the Rings of bijvoorbeeld dat vliegende beest die rechtstreeks uit The Neverending Story lijkt te komen. Het verhaal zelf draait rond de laatste Avatar die alle aardse ellementen kan beheersten en een bepaalde evenwicht moet herstellen maar ondertussen lastig gevallen wordt door de rivaliserende volken. Een goed idee zal ongetwijfeld de basis zijn van dit geheel, of wellicht een strip of animatie, maar het geheel pakt niet al te best uit.

Domme keuzes van de karakter, zwak acteerwerk, hocus pocus gemengd met Lord of the Dance wat gewoon lachwekkend over komt, CGI die redelijke momenten heeft maar ook hele zwakke, een romance zonder chemie, een plot dat van de hak op de tak gaat, en last but nog least, deze fantasy wereld boeit gewoon niet. Het mag duidelijk zijn dat dit verre van best is en mogelijk Shyamalan zijn slechtste film die gezien heb.

Niet al te serieus typisch jaren '90 product. Een film die vooral draait om een antiheld die toch doet wat het beste is, veel scherpe oneliners van het best wel grappige kibbelende duo Willis en Wayans, en flink wat geweld. Het verhaal stelt ook allemaal niet zoveel voor, ik bedoel waarom zal je zoveel moeite nemen Willis er in te luizen, een bom te plaatsen en dan vervolgens toch die senator met een sluipschutter omleggen?

Aardig niemendalletje voor het Michael Bay tijdperk waarin actiehelden zichzelf wat te serieus gingen nemen. Grappig overigens de ruzie met de daar nog behoorlijk jong ogende Kim Coates, en ok een hele jongen Halle Berry.

Oh shit! Daar had ik verwacht toch een documentaire voorgeschoteld te krijgen in de stijl van Montage Of Heck, iets dat me uitermate goed bevallen was. Maar verdomd, acteurs, karakternamen, en geen sterke cijfers...hmmm oke dan, toch maar effe doorzetten met deze vrije interpretatie en na afloop een vaag verhaaltje dat het gebasseerd is op Cobain maar verder totaal fictief is. Toch bijzonder dat er dan veel symboliek is en dingen te herleiden zijn naar die tijd, dus dat zal eerder een kwestie van vrijpleiten zijn.

Treffend en overtuigend is niettemin het begin met het karakter Blake waar zelfs een blinde Cobain in zal herkennen. Dwalend, peinzend, verloren, verdwaasd, niet meer op deze wereld gedurende de struggle with life, de kou niet voelend en het gerinkel van een telefoon dat evenmin doordringt. Aarde tot Cobain? Is daar nog iemand? Het zijn indrukwekkende scènes qua vormgeving, intensiteit en acteerwerk die toch echt de aandacht trekken en beet houden, ja, zo had het kunnen, zo was hij waarschijnlijk in deze bevreemdende maar sfeervolle film en is het best wel genieten van dit tragische beeld.

Maar net zo goed dwaalt de film af, althans voor het gevoel, want hoewel er beweert wordt dat wat we zien fictief zou zijn is het wel bijzonder dat Asia Argento niet alleen een beetje op Courtney Love lijkt maar dat een andere overeenkomst het donkere haar betreft. Want hoewel we Love als blondine kennen verfde ze haar kapsel wel degelijk zwart. Dan de gast waar ze mee in bed ligt, ik zou voor de aardigheid Billy Corgan eens opzoeken hoe hij er rond '93 uit zag. Ook die overeenkomst is er, want hij zou de minnaar van Love geweest zijn waarop Kurt naar verluidt wilde scheiden, tenslotte struint Blake met een geweer dreigend om het stel heen wat de indruk wekt dat hij ze betrapt heeft. Dus dit is fictief...? Ja ja,...buiten dat druipt de symboliek er vanaf rond het landhuis dat van buiten indrukwekkend is maar eenmaal binnen een rommelige bouwval, net als de vlucht van Blake voor iedereen en de veiligheid die het tuinhuisje biedt. Last Days lijkt heel wat meer te bieden dan op het eerste oog lijkt.

En toch komt het er onvoldoende uit met de mensen die bellen of langs komen, een veelvoud aan karakters en mogelijk bandleden met een homoseksuele relatie, de Jehova, en bijvoorbeeld de r&b clip die de mooie kant, de nepkant van showbizz laat zien, terwijl de treurige werkelijk in een jurk op de grond zit met een geweer in zijn klauwen. En helaas wordt het allemaal net iets te vaag gebracht met een dubbelzinnigheid die net te ongrijpbaar is, maar die wellicht wel herkenbaar is voor een Cobain kenner. Want ik vermoed dat de film bulkt van de verwijzingen naar bekende feiten binnen het priveleven van Cobain. Het maakt van Last Days verre van een slechte film maar juist een onbegrepen en ongrijpbare film, iets dat op zich wel weer van toepassing is op Cobain die dat ook was als karakter en qua leven. Om als laatste het Gouden Gids mannetje aan te halen die wellicht symbool staat voor alles en iedereen die zag dat het niet goed ging en het lieten begaan zoals deze man braaf zijn praatje doet en zich verder niet om de verwarde zelfdestructieve man in jurk met geweer bekommerd, een man op de rand van de afgrond wellicht al met één been in de kist en daarmee misschien wel de belangrijkste scène uit de film die suggereert wat er allemaal mis was en mis ging. Afijn, helaas komt het er allemaal onvoldoende uit en blijft Last Days hangen in een artestieke en onbegrepen uitspatting.

Filmpje waar ik wel geïnteresseerd in was in de hoop een mooie gritty en rauwe ridderfilm voorgeschoteld te krijgen, bovendien ook nog van Ridley Scott die uiteraard dat genre wel aan kan met bijvoorbeeld Gladiator. Toch werd The Last Duel niet helemaal wat ik er van verwacht had en twijfel ik tussen oke of best wel goed.

Mag het beeld er vanaf het begin zijn met een bepaalde stijl die grauw en gritty is, en visueel een bepaalde fraaiheid heeft met locaties, natuur, kastelen en kleuren filters. Zeg maar gerust dat het er zo nu en dan adembenemend uitziet en dat geldt niet anders voor de ridders en vooral Matt Damon die zijn jeugdige hoofd voor een keer kwijt is en er belegen en grof uitziet en daarmee een look die hem wel staat. De littekens en de onderlinge verhoudingen spreken voor zich in een harde tijd waar niet gepiept werd maar doorgezet en waar loyaliteit net zo hoog stond als de rechten van de vrouw laag. En waar ik toch een sterke film verwachten met het nodige aan bloedstollend geweld pakt de film toch heel anders uit en richt zich vooral op de omgang met vrouwen. The Last Duel ontwikkelt zich daarna vooral in een drama die chronologisch nogal apart door elkaar gemonteerd is en wel eens wat verwarrend is waar je op dat moment zit in het verhaal. Insteek lijkt toch vooral om het verhaal van alle drie kanten te belichten wat op zich niet verkeerd is maar toch ook een beetje een pinch mist, een twist om die zogenaamde drieluik een extra laag te geven. Nu zien we in principe drie keer hetzelfde bewijze van spreken.

Maar slecht is The Last Duel zeker niet die toch een bepaald beeld wil schetsen rond het wel en wee van vrouwen in die tijd en laat ik het zo zeggen dat dit niet best was. Maar ja voor wie wel? De vrouwen waren overduidelijk trofeeën en fokvee zonder enige vorm van recht en te gebruiken wanneer men wilde, van de andere kant werd de man geacht zich altijd maar op het slagveld te wagen om ieder moment een bijzonder gruwelijke dood te kunnen sterven. Niet dat de weegschaal dan ook maar enigszins in balans is omtrent de slechte behandeling van vrouwen, want het lot dat Marguerite eventueel te wachten staat is eigenlijk te gruwelijk voor woorden en een goede reden om op de hand van Jean te zijn. Iets dat dan ook uitmond in een best wel sterk en fraai duel op het einde van de film.

The Last Duel kan ook niet anders omschreven worden als een rauwe en harde film met niet veel maar toch wel het nodige aan gruwelijk en bloedig wapen gekletter, een bij tijd en wijlen prachtige soundtrack met orgelmuziek, een prima cast uiteraard met sterke acteerprestaties, de stijl en het visuele was reeds benoemd, is het wijze praat van de dokter hilarisch, maar is het toch vooral het onrecht tegen de vrouwen wat de boventoon voert, en staat de vrouw van Pierre ook het hoofd te schudden bij een voorbarige uitspraak dat het allemaal aan de vrouw lag. Even verwacht ik verhaal- en plot technisch toch even iets meer van deze film omtrent een soort van driehoeksverhouding tussen de dame en de twee heren en dat er wellicht iets meer achter het geheel zit, maar het blijkt toch recht toe recht aan te zijn en ik moet zeggen dat de zit van bijna twee en half uur dan toch wel heel veel is en je maar zit te wachten op dat duel. De speelduur en de lange tussen momenten dat er voor het gevoel niet zo heel veel gebeurd is toch wel degelijk een minpuntje aan de film, vooral als je zoals ik toch iets anders verwachtte. Maar goed de 3.5 is toch zeker op zijn plaats voor de poging en het getoonde.

Oblix: 'Rare jongens die Chinezen'

Oh...amai! Ben stijf van het lange zitten en wat een zit is dit. 3.5 uur, en ik zeg altijd dat lengte niet uitmaakt vooral als de film boeit. En laat de film hier en daar wel eens moeite mee hebben wat mij betreft.

Op de eerste plaats zonder twijfel een uniek stukje geschiedenis over het leven van Pu-Yi. In het begin met de nodige humor en spot in beeld gebracht wanneer hij als 3-jarige tot keizer wordt gebombardeerd. Wat dan meteen al opvalt zijn de kleuren, de settings en detail en de grotere beelden zoals bij die beëdiging. Werkelijk waar prachtig. Het verdere leven van Pu-Yi wordt in die zin gemarkeerd door gesloten deuren, ofwel, gevangenschap. Peter O'Toole speelt nog een leuke rol in het verbreken van oude gewoontes en maling hebben aan alles. Hij blijkt op een gegeven moment de puber beter te begrijpen dan wie dan ook. De struggle met de Jappen en later Russen, het leven wordt uitgerekt over 60 jaar en ook in die zin in beeld gebracht. Doch speelt mij de speelduur parten, het boeit me niet allemaal even.

Ondanks dat toch een interessant stuk geschiedenis.

Op de maandagmiddag nog effe een oorlogsfilm uit het opgeslagen lijstje waar ik vorige week mee begon in het geval van Tarawa Beachhead. Dit keer na lang zoeken aan de slag met The Last Escape uit 1970 die niet al te best scoort op MM en IMDb.

Duidelijk is toch zeker dat dit geen hoogvlieger betreft, maar dit gemiddelde is toch wel heel erg laag. Goed, het verhaal is redelijk clichematig, daarnaast ontbreekt het een beetje aan een hoofdkarakter met uitstraling en charisma. Want Stuart Whitman doet het aardig, maar zou toch het beste op zijn plek zijn als aangever, als handlanger of rechterhand, en niet als leading man. Sowieso is er cast technisch niets noemenswaardig van de partij. Dan valt er nog wel een kritische noot te kraken over de tanks, die duidelijk geen WO2 zijn en al helemaal niet Russisch maar Amerikaanse Walker Bulldogs wat degene hier boven ook mag beweren. Oh ja , ach, en dan is er nog die zogenaamde romance die er zomaar plotseling is.....tja....een kwestie van alle genres even aanvinken ofzo.

Toch nog best veel kritiek zou je zeggen, maar veel moet toch budgetmatig gezien worden of puur vanwege de leeftijd wat de mogelijkheden en een bepaalde logica rond het maken van zo'n film in die tijd. Want het materiaal en een betere cast is waarschijnlijk puur budget matig. Dan de plotkeuzes die puur vanuit de logica benadert kunnen worden dat een oorlogsfilm destijds een soort van avonturenfilm betrof. Neem bijvoorbeeld Kelly'a Heroes of The Dirty Dozen die ook nog eens je nodige aan humor en spot bevatten. Verder heeft The Last Escape als pluspunt toch zeker de gebrachte drukte met alle strijdende partijen, onzin natuurlijk dat Amerikanen zo ver oostelijk zaten, tussen de Ami's, Ruski's en Krauts en valt toch vooral de actie op als veel, boven gemiddeld goed en zelfs grof in het geval van de twee Duitsers die overreden worden.

Is het allemaal genoeg voor een voldoende? Mwoah....ja, ik ben in een gulle bui en de film heeft een zekere gunfactor. Een goede 3 voor de moeite, al zou het alleen al vanwege de fraaie filmposter zijn.

Sentimentele krachttoer die er geschiedkundig wel wat naast zit en zijn eigen invulling aan de zaak geeft, en ondanks dat het wel eens wat naar het oversentimentele neigt, toch bij mij regelmatig een gevoelige snaar weet te raken.

Mijn interesse was er van meet af aan toen deze film bekendheid kreeg en uitkwam. Oorlog blijft een uitermate boeiend onderwerp, en vooral Vietnam, waar toch niet zo heel veel films van zijn, blijft de aandacht trekken. Met lichte tegenzin zag ik dan ook de eerste tien minuten waar geen enkel Vietnam in voor komt, maar draait rond Huffman die dergelijke zaken als deze in zijn portefeuille heeft. Heel enthousiast is hij dan ook niet bij de eerste veteraan. Op dat ogenblik lijkt The Last Full Measure niet echt voor oorlog te gaan maar de drama kaart uit te spelen wat op zich bijstellen is maar prima kan uitpakken, en dat doet de film dan ook.

Samen met de fictieve Huffman wordt het verhaal van Pitts beetje bij beetje uit de doeken gedaan door betrokkenen, familie en veteranen. En waar de veteranen ook fictief zijn weten die met hun verhaal en toestand wel een bepaalde prikkel los te maken. Wat hebben die mannen wat meegemaakt en wat zijn ze uitgehoond, uitgekotst en vergeten. Zeg maar gerust dat de tocht van Huffman langs de veteranen als 'abc'tje' begint maar al snel verontrustende vormen aan neemt. Fraai zijn de flashbacks met de uitmuntende oorlogscenes, schrijnend de zaak zelf en de uitblijvende eremedaille.

Mindere momenten aan de film zijn bepaalde geluidseffecten tijdens de oorlogscenes, het naar het over emotionele neigende einde en de ware toedracht rond het uitblijven van de medaille. In de film wordt er een heel doofpot affaire gecreëerd rond het 'friendly fire' gebeuren, toch blijkt volgens beschikbare info het verhaal anders, namelijk een gebrek aan documentatie. Hoewel voorgedragen door de luchtmacht ontbrak het aan bewijs terwijl een andere gesneuvelde marinier wel een Medal Of Honor verdiende.

De bovenstaande dingen storen me na genoeg niet, en het beeld van het trauma betreffende Vietnam, en waar velen nog altijder worstelen, neem ik altijd graag tot me. Net als het tot deze film toe onbekende maar wel boeiende relaas van deze Pararescue Jumper (PJ) die een opleiding afwerken die je zelfs als kijker al naar adem laat happen. De grootste cast en prima muziek doen de rest en maken The Last Full Measure niet tot een topfilm maar wel tot een genietbaar en degelijk geheel.

Een film die ik niet kon laten liggen gisteren bij de kringloop in Sneek, uiteraard vanwege de naam Wes Craven die ik toch altijd maar op de gok meeneem net als films van Dario Argento of John Carpenter. Maar dat niet alles wat deze heren maken een succes is blijkt maar weer hoewel deze film wel heel erg in het tijdsbeeld gezien moet worden met de wetenschap van een ultra laag budget.

Want The Last House On The Left is het heuse debuut van Craven gebaseerd op een Bergman film en geschoten voor een magere 90000 dollar.

Het verhaal mag duidelijk zijn rond de rwee dames, Mari en Phyllis, die ongelukkigerwijs in de handen lopen van Krug en zijn bende en het is meteen bal tussen het domme volk en de twee onschuldige meisjes met verkrachting, vernedering en marteling. Hoewel Craven naar eigen zeggen niet helemaal wist wat hij aan het maken was, porno of horror, komt op een gegeven toch best een aardig beeld omhoog van een sadistische psychopaat die eigenlijk maar wat doet, waar volkomen willekeur van uit gaat. En het sfeertje mag er soms best zijn, daarbij komt de gevoerde stijl, en bijvoorbeeld schoonheidsfoutjes als een haar op de lens, over als authentiek, alsof het een mockumentary betreft.

Helaas staan daar toch ook heel wat misperen tegenover zoals het onbenullige politie duo. Of de bij tijd en wijlen carnavaleske muziek. Zo ook de montage/mix tussen enerzijds de ouders van Mari die haar verjaardag voorbereiden en de problemen waar de dames inzitten. Uiteraard is het idee er om een soort van contrast te tonen toch kon de thuissfeer met het taart bakken niet flauwer en meliger. En vooral die wisselwerking, waarnaar Craven nog aan het zoeken is in dit groezelige cultproduct, doet de film erg veel pijn. Gelukkig doet de verandering van rollen richting het einde en de ontknoping zelf heel veel goed, is best lekker te noemen en behoed deze film uiteindelijk van een onvoldoende die ook enigzins is ingekleurd met de gedachte dat dit best een gewaagd iets was lijkt mij in de jaren '70. Maar dat dit verre van een topper is mag wel duidelijk zijn.

Zaterdagavond zoals gewoonlijk nog even aan de griezel met deze remake van de bekende Wes Craven titel. En eerlijk gezegd was ik het allemaal wel een beetje kwijt, hoe goed het orgineel nu eigenlijk was en of je dan wel op een remake zit te wachten. Maar het orgineel is regelmatig behoorlijk knullig en deze versie scoort aanzienlijk beter, maar eens even proberen dan.

Het begin ben ik niet echt van onder de indruk met iets in de prive sfeer, een broer of vriendje die er niet meer is, en één of ander raar zwemmomentje van Mari waar met muziek een bepaalde vibe getracht wordt op te roepen waarvan ik me afvraag wat daar nu zo bijzonder aan moet zijn, afijn, geef het een kans denk ik dan maar hoewel het gedoe met Justin nog steeds niet bijzonder is. Het is toch pas wanneer de 'goon squad' arriveert dat er iets op het punt staat te gebeuren. En het moet toch gezegd dat dit meer dan prima door Dillahunt en de onvoorspelbare Aaron Paul neer wordt gezet kracht bij gezet door de altijd rare Lindhome. En vanaf daar is toch wel duidelijk dat deze versie een andere en betere weg inslaat als de '72 versie.

Want als ik het mij goed herinner wist Craven toen ook niet helemaal of hij nu horror of porno aan het maken was. Daarnaast is die versie verre van sterk door een hoop kolder en flauwe karakters en slaat de '72 versie regelmatig als een tank op een varken. Maar daar is hier geen spoor van waar een duistere en dreigende vibe wordt gecreëerd en gehandhaafd met een paar kleine veranderingen ten opzichte van het eerste deel die verder geen pijn doen. En de aanloop naar de finale met de ontdekking, het kippenvel moment wanneer men het zich realiseert en natuurlijk de fase waar alle remmen los gaan is gewoon sterk. Opvallend overigens de doortastende rol als dokter maar ook uitdelende papa van Tony Goldwin die ik toch vaker zag als paniekerende slapzak. En ja, dan die geweldsuitbarsting richting het einde die zo fijn is dat ik graag even mee zou helpen en amper stil op de bank kan blijven zitten.

Eindresultaat is dan ook een meer dan prima remake van de maar al te bekende titel en een prima film uit dit genre die van mij dan ook een goed cijfer krijgt en bij een herkijk wellicht nog meer.

Erg indrukwekkend film naar bepaalde beslommeringen rond dictator Idi Amin.

Wat opvalt is de prima tweedeling. Het avontuurlijke enthousiasme van de jonge Garrigan beginnend met het avontuur van zijn leven natuurlijk. Ik moet er zelf niet aandenken naar zo'n hol als Oeganda, of Afrika for that matter, te gaan al is het alleen maar vanwege de warmte. Nobel is het wel om in een dergelijke tak te gaan helpen en daar heb ik dan ook zeker bewondering voor.

Het eerste deel kenmerkt zich met een bepaalde vrolijkheid, de nieuwe leider, het enthousiasme en een uitgelaten acterende Whitaker, iets waar je als kijker gemakkelijk in mee gaat. Charisma blijkt hij ook zeker te hebben getuige zijn feestje en de manier waarop hij de dokter binnenhaalt en inpalmt. Kolderieke momenten, zoals de buikkramp, worden gekenmerkt met een bepaalde achterdocht richting mensen en angst voor zijn vijanden, een gevoel dat zich als een lek steeds verder uitbreid en de sfeer aantast. Mensen die lachen op commando, dwang in de richting van bepaalde keuzes, mensen die plotseling verdwijnen, de angst en onderdrukking waarmee zijn vrouwen behandeld worden. De situatie escaleert vervolgens totaal na de mislukte aanslag op de auto waarna Whitaker zijn veiligheid en bepaalde zaken overdraagt aan zijn rechterhand, een empathie loze en sadistisch kijkende gorilla waarvan je weet dat het een turn for the worse is. Achterdocht, controle, martelingen en natuurlijk wat hij met zijn 'ontrouwe' vrouw laat doen, het is een finale beeld van Amin die volledig doorgeslagen is en definitief niet spoort. Na een vrij sadistische marlingen op het vliegveld weet Garrigan uiteindelijk te ontkomen.

Wat gezegd moet worden, Garrigan is een fictief persoon, losjes gebaseerd op een Engelse militaire/huurling die een tijd tot Amin's vertrouwelingen behoorde. De film weet behoorlijk het boek van Giles Foden te benaderen hoewel daar toch nog wat meer nadruk ligt op wat Amin allemaal met zijn vijanden deed, en de martelscene op het vliegveld is dan weer niet correct, die vind namelijk niet in die hoedanigheid plaats. Desalniettemin wordt het verhaal en de sfeer meer dan goed benaderd. Verder is het allemaal goed in beeld gebracht, prima rol van McAvoy en natuurlijk die zweterige kop met die achterdochtig licht manische oogopslag van Whitaker, FAN-TAS-TISCH!!!

Ooit in de tijd van Face/off, en op dat moment liefhebber van goede actie, deze film aangeschaft. Bruce Willis te midden van een bendeoorlog, wat kan daar nu mis aan zijn? Nou veel dus...wat een deceptie was de film destijds en zoveel jaar later is er weinig aan verandert.

Tot mijn verbazing las ik gisteren voor het eerst dat dit geheel een remake voor moet stellen van Yojimbo die al eens geremaked is en beter bekend staat als A Fistfull Of Dollars. Hoewel het concept van de maffia oorlog in droogleggingstijd in een neo-noir setting best een aardig idee lijkt is het noemen van de twee voorgaande titels al eigenlijk teveel eer. Ik kan dan eigenlijk ook niet veel bijzonders aan deze film noemen of het moet de muziek van Ry Cooder zijn en de aanwezigheid van Christopher Walken. Halverwege wordt het allemaal iets beter wanneer Smith daadwerkelijk voor beide werkt en uitspeelt. En ach...de climax is redelijk.

Maar temidden van pistolen die nooit leegraken en andere gebruikelijke valkuilen mankeert er te veel aan de film. Echt spannend tussen Strossi en Doyle wordt het nooit, de film is dan ook redelijk sfeerloos te noemen, mist spanning en duurt gelukkig niet al te lang. Dan is er Willlis die zichzelf een beetje lijkt te verliezen in dit te stoere en stoïcijnse karakter die gewoonweg niet interessant is. Dan zijn er die eentonige voice overs van Willis die niets brengen zelfs vervelend worden. Dan is er de plotselinge haargroei bij Finn wanneer hij doodgeschoten wordt en in een koprol achteruit de straat opvliegt. Slecht dat je dan niet even het scheermes over die stuntman heen haalt.

Nee, Last Man Standing had veel kunnen zijn en had niet heel goed hoeven zijn voor een voldoende. Maar dit zoutloos, spanning en sfeerloos geheel is niet best en zal vast een lieve duit gekost hebben.

Somebody got to do something.

Na All Eyez On Me kwam het wel mooi uit dat deze documentaire er nog voor kwam, want de film riep vooral vragen op. Hoe? Wie? Waarom? En deze docu werpt toch wel een interessant licht op de hele East Coast West Coast problematiek en belicht niet in de laatste plaats alle corruptie rond Dead Row en het ziekelijke figuur dat Suge Knight is. Een karakter overigens die er in All Eyez On Me en Straight Outta Compton ook al niet fris voor weg komt.

De beelden van baby Suge zijn niet echt bijzonder behalve dat baby Suge wel altijd zijn zin krijgt. Kenmerkender is dat mensen nu pas, met Suge tientallen jaren achter de tralies, uit de school durven klappen. Niet vreemd met het beeld dat langzaam geschetst wordt rond de posse van Death Row. Ex-bajesklanten en criminelen te over die vooral doorgaan met ontoelaatbaar gedrag, en een figuur als Knight die zich onaantastbaar voelt met een dergelijke lijfwacht. Mishandeling, afpersing, diefstal, drugs en drank misbruik en vrouw onvriendelijk gedrag. Sodom en Gomorra is er niets bij.

Minstens net zo sneu is het beeld van Tupac die zich volledig mee laat zuigen en geen haar beter is. Waar blijft al het geld? Heeft Tupac daar veel van gezien? Het ziekelijke sfeertje breid zich uit met de vittie tussen Tupac en Biggie die ernstige vormen aan neemt na de insluiting van Tupac. Samen met het onderzoek en uitleg van Russell Poole, een onderzoek, zwartmakerij, en tegenwerking gelijk aan geval als De Bende van Nijvel, ontwaart zich een onstellend beeld van een heuse tussen Bloods en Crips maar ook het ware gezicht van de leider en animator van West Coast namelijk Puff Daddy. Vooral de rol van de politie is tegelijk ontstellend als bepalend.

Deze docu is wat dat betreft een ontstellende eye opener. De dood van Tupac en Biggie zijn dingen die ik nog wel weet, net termen als Bloods en Crips. Maar dit ziekelijke sfeertje van macht, terreur en rivaliteit is next level. Hoewel er wel degelijk namen genoemd worden van opdrachtgevers en gunmen blijf ik toch vooral met veel vragen zitten. Wat was de aanleiding voor de wrijving tussen Biggie en Tupac? Wat was de aanleiding voor de haat en woede tussen Suge en Puff? Dingen waarvoor mij niet een bevredigend antwoord op komt. Desalniettemin is dit een uitermate interessante docu en vooral kostelijk wanneer Suge voor een aantal jaar de bak indraait, Death Row langzaam instort en al die stoere rappertjes in paniek raken want waar is nu hun houvast. Het blijkt maar weer een onstellend wereldje waar vooral de Afro-Amerikaan zichzelf weer profileert en zichzelf in de voet schiet. Zoals één van de bodyguards zegt, we hadden niets, en na afloop hadden we nog steeds niets, want we doen nog steeds dezelfde stomme dingen.

Een erg interessant tijdsbeeld, niet alleen over befaamde Samoerai krijgskunst, maar tevens de algemene kijk en handel in Japan en de geremde invloed van het Westen. Het is niet voor niets dat Japan lange tijd van de wereld in die zin afgesneden was en er slechts oogluikend wat handel met Nederland en Portugal werd getolereerd. De 'Japanse methode' is in die zin het meest veelzeggend. Iets dat ze perse niet het land in wilden hebben werd net zolang buiten op de kade gehouden tot het nat, kapot of verrot was om dan te zeggen dat ze bij voorbaat al het gevoel hadden dat er iets niet goed aan was.

Een aardig drama ontvouwd zich met de aan PTSS lijdende Algren, gebaseerd op een Frans officier die als adviseur in die tijd aanwezig was, die de Japanse keizer en zijn leger moet gaan adviseren. Dit gaat natuurlijk met de nodige hobbels, cultuurverschil, taalproblemen, totaal niet professioneel, het is nog al een opgave en dan ook niet verwonderlijk dat de eerste slag meteen verloren wordt, Algren daar en tegen wordt als enige gespaard. Bij de Samoerai hervind hij een bepaalde eergevoel en moraliteit om voor te strijden, iets dat hij voor het Amerikaanse leger al lang verloren was.

Prima acteerprestatie van Cruise maar ook van Watanabe die ondertussen in al heel wat goede films meedoet, mooie landschappen en bijzondere mooie shots, CGI van San Fransisco en de Japanse havenstad ziet er aardig uit, en ik vergaap mij persoonlijk aan die pracht en praal van de samoerai harnassen, kledij en helmen. Prachtig! Een redelijk moralistische boodschap wordt verder gebracht, over het strijden voor eergevoel. Toch weet de film ondanks alle pluspunten me maar matig te raken. Hij is mooi, het is goed, maar er zit niet dat randje aan dat ik denk....WOW! Nee, helaas. De muziek overigens van Zimmer valt nogal op. Andermaal een prima soundtrack maar vooral ook heel duidelijk te horen elementen die later terug zouden keren, of juist eerder te horen waren, in Inception, Pearl Harbor en The thin red line.

Leuk om weer eens gezien te hebben maar mijn geheugen betreffende de twijfel hoe goed deze film nu was is weer opgefrist.

Matig tot redelijke film die het grootste deel stuurloos oogt, maar naar het einde toch nog iets van een aardig plot laat zien.

Wat meteen opvalt is de altijd verrukkelijke Fiorentino, ditmaal in een behoorlijk sneaky rol die ze overtuigend neerzet. De rest van de cast doet het ook prima, Berg als de hersenloze provinciaal die overal met open ogen in tuint en Pullman als gladde semi-crimineel die zich net zo goed heeft laten gebruiken. Het begin is nog wel aardig, maar het middengedeelte oogt stuurloos. Wat is Bridget nu eigenlijk van plan? Daarnaast komt dat gedeelte niet erg sfeervol, soms zelfs saai, over.

Vanaf het moment dat Bridget wil dat Mike iemand gaat vermoorden is het zo klaar als een klontje dat dit natuurlijk Clay moet zijn. Een aardig plotje, de cirkel is rond, komt dan nog naar voren met haar plan waarin ze meteen van beide af is. Die laatste fase in het appartement acteert Fiorentino ook weer erg sterk.

Toch is het allemaal niet voldoende om de film te redden, ondanks het eindplot en de prima acteerprestatie van Linda Fiorentino, ontbeert de film de nodige spanning, sfeer en tempo. De enige reden om de film uit te kijken was voor mij dan ook Fiorentino zelf. Behalve dat is The Last Seduction een geheel dat ik snel ga vergeten.

Gisteravond met mijn vader deze The Last Temptation of Christ even meegepakt zo in het Pinksterweekend. Wellicht dat de film beter gepast had bij het Paasweekend maar ach, het idee is er. En dit is toch wel weer zo'n film die automatisch de aandacht trekt door de cast, regisseur en wellicht aan de controversieele kant is. En mij interesseerde dit absoluut.

Duidelijk is van meet af aan dat het grote boek, de bijbel die bovendien toch onderhevig is aan menselijke interepetatie en soms 80 jaar na de betreffende gebeurtenis werd geschreven, niet als lijdraad gebruikt wordt maar de beslommeringen en kijk gebruikt wordt van de Griekse schrijver Nikos Kazantzakis die Jezus niet als een heilige wil afbeelden en het geheel evenmin wil verheerlijken maar een menselijk beeld van Jezus wil scheppen. En daar slaagt het geheel in eerste instantie meer dan prima in met een karakter vol twijfel en angst voor de dingen die hij ziet en voelt, en bang is voor het lot dat hem wacht met een bedevaart in de woestijn tot gevolg. Dit allen wordt begeleid door een aparte soundtrack die je niet snel bij een dergelijke film zou verwachten maar wel in het tijdsbeeld van de jaren '80 past. Dan heeft het geheel een bepaalde rauwheid en smerigheid door de tijd, de omgeving maar ook de gewoontes zoals de bijna steniging van Mary Magdalena.

En zo breidt de meer dan interessante film door die eigenlijk geen minuut verveelt ondanks zijn aanzienlijke speelduur vanwege een overdaad aan bijzondere taferelen zoals de toestand rond Johannes de Doper, of de uitdrijvingen en Jezus die zijn hart geeft. Het heeft allemaal een bepaalde intesiteit qua sfeer, acteren en muziek waar ook zeker de wederopstanding van Lazarus niet vergeten mag worden. Waarop ik vooral na de monoloog van Johannes over de zeven hoofdzonden concludeer dat het nog niet veel beter met de mens gesteld is dan toen. Buiten dat allemaal wordt nog steeds het lot van Jezus niet vergeten, omgeven door lotsbestemming, een ieder die daar onwillig zijn rol in speelt, angst en twijfel en vooral de schaamte die op een gegeven moment klinkt en niet alleen van toepassing zal zijn op hoe de mens zijn geloof praktiseert maar in alles rond twijfel en of hij wel goed doet en goed genoeg is en vooral factoren buiten zichzelf verwijt van pech en tegenslag. De laatste fase met de engel is toch wel van een behoorlijk hoog mindfuck gehalte waar even de vraag is hoe we daar beland zijn maar met een klap op het einde weer bij elkaar komt en in elkaar past waarop ik toch nog wel een paar keymoments uit de bijbelleer van de basisschool mis maar die ook eigenlijk niet terzake doen.

Hoewel fictief en een vrije interpretatie blijkt The Last Temptation of Christ toch een meer dan interessante film die ongetwijfeld veel discussie kan en zal aanzwengelen maar zal dit toch waarschijnlijk in de beurt komen bij hoe het geweest zal zijn om als mens met een dergelijk lot geconfronteerd te worden. Dan zou ik nog bijna de prima cast en acteerwerk vergeten. Afijn, duidelijk is dat dit wel smaakte in het Pinksterweekend en in mijn ogen een sterke en boeiende film te noemen is.

En verder met Dracula en aanverwante verhaallijnen en zo kwam deze The Last Voyage Of The Demeter in beeld op Pathe en daarmee toch wel een film die op zich de interesse trok en mij lang niet slecht leek. De praktijk ging helaas toch ietsjes de andere kant op.

De focus uiteraard op het vervoer van Dracula per schip, iets dat in andere literatuur en films slechts 'voorbij komt' maar hier dus meer aandacht krijg en terecht mits je er serieus iets van maakt. Want wat er zich die weken op het schip voltrokken heeft kan toch op zijn minst interessant genoemd worden. En zo gaat de film in die zin dus ook van start, met de aankomst van de sinistere kisten, de angstige bevolking en de voortekenen die er vanaf het begin zijn, en dat vervolgt zich op fraaie wijze aanboord met de kolder en latere dood van het vee, de mysterieuze verschijning, verdwijningen van de bemanningsleden, doden en heel veel pech. En tot op een zeker punt lijkt TLVOTD opzich weinig fout te doen.

Maar helaas blijft dat niveau niet gehandhaafd waar ik het al opmerkelijk vind dat een kleurling in die tijd naar een universiteit kan en toegelaten wordt voor een opleiding tot arts. Dat hij nergens aan de bak komt sluit dan weer meer aan bij de tijd. En volgende minpunten aan de film zijn gebeurtenissen/momenten die iets subtieler en of verfijnder hadden mogen zijn. Zo zijn de brandende vampiers wanneer ze zonlicht zien veel te overdreven en zelfs lelijk, dan slaat het weer verschillende keren wel heel plotseling om en is de sprong van Anna en Clemens van de boot het water in vet overdreven, en hoe dat ook uitgespeeld wordt met Dracula die klem komt te zitten tussen de masten is natuurlijk totale onzin, bedenkt dan iets geloofwaardigers.

En al die minpunten zijn best wel jammer want er zijn zat goede momenten, zoals het schip in de mist of Olgaren achtervolgt door Dracula in het tuigage of wanneer hij aan het plafond hangt en Toby pakt, dat zijn echt top momenten waar ik toch op zijn minst de kriebels van krijg. Dit aangevuld met een prima soundtrack, een cast die er het beste van maakt, een toffe duistere sfeer en halverwege toch een fijne chaos van angst en paniek. En dan is het toch gewoon jammer te noemen, dat men bij bepaalde keuzes uit de bocht vliegt, want was dit niet gebeurt dan had dit een bovengemiddelde film kunnen zijn als je het mij vraagt, want nu is het de keuzes tussen kwaden. Is het een film die te slecht beoordeeld wordt en meer verdiend vanwege de goede punten of wordt het niveau toch teveel onderuit gehaald....? Een drie voor nu en dat is eigenlijk zonde.