Meningen

Goddank voor de 'abnormale' mens. JP Jeunet schetst een bizarre wereld met alleen maar knettergekke en labiele personages, en gelukkig maar, want wat een heerlijke absurdistische vertoning is 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain'

De film kenmerkt zich zo gezegd met zijn doldwaze karakters, de ene nog dwazer, gekker, verknipter dan de andere en sommigen met bizarre drempels, hobby's en kopzorgen. Wat vooral opvalt is de vertelstijl met de voice-over die alles haarfijn uitlegt waardoor tikjes en bepaalde handelingen nog extra opvallen en absurdistisch overkomen. Zoals ik zei, god dank voor de 'gekke' mens want dat is wat de film maakt, samen met de innemend. licht tuttige en schattig Amelie die zich een weg baant tussen al deze mensen, en heel bijzondere en leuke dingen uitvoert om de anderen uit hun comfort zone te krijgen, weer een beetje geloof in zichzelf te creëren, of anders simpel weg een beetje los te krijgen. Het hele raadsel rond de kale man is leuk, hoe ze echter Nino dan weer aan het lijntje houd weer wat minder, daar is natuurlijk weer in vast te stellen dat hoewel ze ieder ander zijn leven wel uit het slop trekt, dat niet bepaalt weet te realiseren met haar eigen.

Verder is de film een plaatje voor het oog. Geweldig in beeld gebracht, prachtige kleurenfilters en opnames van stad en huis, de dromerige en gevoelige muziek van Yann Tiersen, het script is goed, de acteurs zijn geweldig, de karakters mooi uitgewerkt waardoor je van iedereen ook nieuwsgierig bent wat hun verhaal is en wat er komen gaat. Amelie is zonder meer een pareltje in alle opzichten, stijlvol, een geweldig product en mits liefhebber van feel good en een vleugje romantiek een home run in alle opzichten voor de kijker.

Prettige film, zonder meer.

Drama, met een muzikaal tintje, die me 25 jaar geleden al eens opgevallen was als niet bepaald een topfilm maar wel degelijk en interessant. Iets dat anno 2020 nog steeds klopt.

Een uitermate verveeld beeld van Jack komt naar voren, die plichtmatig zijn schnabbels met broerlief afwerkt. Maar niets is wat het was, de act is uitgekauwd en oud te noemen en vooral wat Jack betreft is de koek op. Overigens een perfecte rol voor Jeff Bridges die ik nog lang na deze film zag als die ene 'dwarskop'. Het teruglopende aantal optredens en tegenvallende inkomsten noopt de mannen iets nieuws te bedenken. De autities zijn rond uit lachwekkend tot Suzie Diamond arriveert die vooral een 'ruwe diamant' blijkt te zijn. Ze schudde de boel na toevoeging eens flink wakker en zorgt niet alleen voor een revival maar ook uiteindelijk voor de nodige kift.

The Fabulous Baker Boys is verre van een snelle of spectaculaire film, maar werpt in eerste instantie een blik op het onzekere artiestenbestaan waar je snel oud nieuws bent en ingehaald door concurrenten. Vergeet niet de abominabele tijden en dagen als kerst en de jaarwisseling en de glans is er reeds stevig af. Daarnaast doe je in het geval als Jack zelden wat je echt wil. Het is een ontnuchterend beeld dat het daarna vooral moet hebben van de wisselwerking tussen de drie hoofdpersoon, en jongens is die er! Vooral Pfeiffer baart opzien als de sex dame met een bek als een scheermes, een rol waavoor ze terecht een Oscarnominatie kreeg. Het is ook het contrasterende beeld tussen de drie die het in het begin behoorlijk vermakelijk maakt.

The Fabulous Baker Boys is al met al een degelijk drama, met puike muziek en prima acteerprestaties. De uiteindelijke boodschap is simpel; blijf niet hangen in iets dat niet vervuld en voldoet, het haalt je namelijk in.

Can somebody please tell me what planet i'm on!?

Een film die ik ooit 23 jaar terug in een bloedhete bioscoopzaal zag en vanaf daar is blijven hangen als een ronduit spectaculaire film met een waardeloos verhaal.

Ik bedoel, dat verhaal, Travolta en Cage, de ene slank en de andere ronduit stevig, het gebit, de plaatsing van de oren, en de zogenaamde trouwring die niet past omdat er tussen de vingers van beide heren al een substantieel verschil zit. Om over de zogenaamde transplantatie maar niet te beginnen, toch fijn te weten dat de huid verder totaal niet vast zit aan onderlagen. Het maakt dat gedeelte er verder niet beter op...

Maarrrr...laat de film daar nu ontzettend gemakkelijk over heen stappen, en in een razende vaart van actie, spektakel en twee hoofdrolspelers die het uitermate naar hun zin hebben, ook al zijn ze ontzettend aan het schmieren, door denderen. Dat Woo oog heeft voor mooie shots blijkt, een verdomd goede schietscene kan neerzetten ook, en dat de man stijl heeft... verdomme! De ontmoeting tussen Troy en Archer, inmiddels ook omgewisseld, is geweldig. Een scene dat Travolta zich helemaal kon laten gaan. De spiegelscene is fantastisch maar de kerk met Miserere Mei, Deus van Allegri op de achtergrond is ronduit briljant. Wat een geweldig stuk muziek, de slow motion, de duiven. Je moet wel blind zijn Dip Huet Seung Hung hier niet in te herkennen.

De film kenmerkt zich uiteraard door een ronduit explosief sfeertje, tot de nok toe vol actie, twee acteurs die compleet los gingen als karakter Caster Troy en héél véél filmdoden. Overigens de soundtrack mag er ook zijn met een behoorlijk melancholisch deuntje.

Face/off is een film met een flinterdun verhaaltje, kan me ooit herinneren met iemand in discussie geraakt te zijn die het verhaal van The Matrix een excuus vond om te schieten maar deze film ronduit geweldig vond, als ik ooit een film zie met een excuus om zoveel mogelijk te schieten dan is het deze wel. Niet dat het veel uitmaakt, want Face/off overtuigd meer dan prima als overtuigend en vermakelijk schiet en actiespektakel. Begrijp me goed, bijzonder qua verhaal is het allerminst, maar als achtbaanritje en actiespektakel is het geweldig.

Edie (ciao baby) van The Cult is de katalysator die mij enkele maanden terug op de hoogte bracht van het karakter Edie Segdewick en haar geschiedenis. Niet veel later ontdekte ik dat er ook nog een film was en uiteraard nam ik mij voor die te zien. Fijn dat de kringloop er dan ook aan mee werkte, want afgelopen week kwam ik de film zowaar tegen. Wat te verwachten was me niet helemaal duidelijk want hele sterke beoordelingen en cijfers krijgt deze Factory Girl niet. Desalniettemin me er gisteravond voor gezet met een goed glas whiskey en me toch vooral laten betoveren door Guy Pearce. Wat is dat toch een weergaloos acteur. Nu ken ik Warhol niet zo zeer qua gedragingen en presentatie maar Pearce zet toch wel erg overtuigend de wereldvreemde kunstenaar neer. En weer overigens die discussie, wat is kunst...? Het blijft voor mij een grijs gebied.

Sterke punten zijn toch wel de muziek en het tijdsbeeld, en vooral de roes waar in Edie en Andy regelmatig gevangen worden die door moet gaan voor het gevoel van de in hogere sferen verkerende kunstenaar. Die fase is vooral apart te noemen en best aardig gebracht. Artistiek en apart is sowieso het volk en het wereldje rond The Factory met veel vrije gevochten volk en toch langzaam de vraag hoe het zit met de verdiensten van Warhol omtrent zijn kunst en de constant in geld zorgen verkerende Edie. Interessant is toch op zijn minst de relatie met de zanger, veel fantasie is niet nodig hier Bob Dylan in te zien. Het schijnt dat Dylan er veel aangelegen geweest is deze film te verbieden. Waarom eigenlijk is de vraag want zo slecht komt hij er toch niet af? Of het moet gaan omdat hij altijd enige relatie ontkent heeft. Opmerkelijk is op zijn minst te noemen dat Edie tevens een relatie had met Bob Neuwirth. Een folk singer/songwriter uit de entourage van Bob Dylan, en de relatie met deze Bob schijnt nogal problematisch geweest te zijn en nog meer een vlucht in drugs in de hand hebben gewerkt. Wat nu precies het midden betreft in de film en rond deze karakters blijft onduidelijk.

Minpunten zijn onder andere dat de film niet voldoende de diepte in gaat. Voor deze geschiedenis had Edie er al een leven aan ellende opzitten met eetstoornissen, klinieken en ongewenst zwanger, iets waar we niets van terug zien. Volgende minpunt is de vertelstijl die te fragmentarisch is, pas het laatste half uur verbetert dit. Ten laatste, Sienna Miller is prima, lijkt er vooral in het gezicht best wel op, maar lijkt als actrice toch te licht hier echt iets aan toe te voegen. Toch wint Factory Girl weer gedurende het laatste half uur met zijn ronduit deplorabele beeld rond Edie. Dan lijkt de film plots toch wel te voldoen aan het zwaarmoedige beeld dat in eerste instantie verwacht werd. Als echte karakterschets schiet de film waarschijnlijk te kort, toch vond ik het wel een aangename zit ondanks dat veel zaken onaangeroerd en onduidelijk blijven. Wat rest is een terugblik op een problematische dame met een moeilijk leven waarvan akte.

Vlot en luchtig filmpje die ik vooral vanwege sentiment een warm hart toe draag, want wat was dit destijds een heerlijke film in de bios en eigenlijk is dat nog steeds wel zo.

Laat Rodriguez maar schuiven. Weliswaar een gejat plotje met de nodige clichématigheden, desondanks wel een cast waarvan velen aan de deur van groot succes stonden, een schare mooie vrouwen, een schimmig sfeertje waarvan niet meteen duidelijk is wie wat of waar, leuke karakters en een prima soundtrack met uiteraard Another brick in the Wall, Creed, Offspring en Oasis. De film overtuigd niet altijd even in de keuzes die de personages maken maar er wordt wel prima met onvoorspelbaarheid en de vraag wie nog te vertrouwen is gespeeld. Vind persoonlijk Zeke een erg interessant personage al is het alleen al vanwege die gave 1970 Pontiac GTO.

De ontknoping is wellicht wat gemakkelijk toch spelen de meeste acteurs prima en lijkt men lol in de film te hebben. The Faculty is nog altijd een erg te pruimen filmpje te noemen. Gewoon leuk!

'Who's your daddy?'

Macht, macht, macht, geld, geld, geld!

Bijzonder sarcastisch beeld en spottend verteld door Moore over de gang van zaken rond 9/11 en de nasleep die volgde. De docu gaat niet zozeer over 9/11 zelf, maar voor een groot deel over het 'falen' van Bush en de betrekkingen van de familie Bush met de familie Bin Laden. Familie betrekkingen en zakenrelaties lijken belangrijker dan goede beslissingen voor het land. Kan ook niet anders vinden, vond dit overigens ook al, dat die Bush een ongelofelijke lul is. 'Did anyone say; nice shot?' Wat een lul, ga lekker je boek lezen, 'My pet goat'.

Zoals eerder gezegd, Moore schets een behoorlijke sarcastisch beeld, met volgens sommigen te vrolijke muziek en een te vrolijke toon. Ik vind dit echter wel passen en dat hier juist voor gekozen is. Namelijk, het benadrukt nog eens het belachelijke van wat er allemaal aan het licht komt. Het is bijna bespottelijk.

Eén nadeel aan de docu en verteltrant van Moore, het laat erg weinig over voor discussie en het maken van een eigen beeld en mening. Hij heeft de plaatjes al ingekleurd in die zin.

Deze Fail Safe maar eens op de gok meegenomen bij de kringloop, een onbekende titel is het wel en de aanschaf deed ik dan ook alleen maar vanwege het onderwerp en de cast. En ondanks dat het cijfer gemiddelde op MovieMeter niet zo hoog is maakte de film toch wel degelijk indruk.

De film schijnt een remake te zijn van een Sydney Lumet film uit '62 als ik me niet vergis, maar aangezien ik die film nooit heb gezien vergelijk ik de film het meeste met Stanley kubricks Dr. StrangeLove hoewel die natuurlijk sarcastisch en humoristisch is en Fail Safe natuurlijk dood serieus is. Toch ontstaat er een zelfde soort situatie als in dokter StrangeLove met een foutieve opdracht en de luchtmacht in aanvliegroute voor een bombardement. Hoe te reageren? Wat te doen? Hoe dit op te lossen? Een fout gemaakt door een zogenaamd feilloze machine, de mens maakt fouten en de computer niet, waarop het politieke steekspel tussen eerlijkheid, offers en paranoia kan beginnen want uiteindelijk moet de mens het toch oplossen. Dit allen wordt gesteund door een prima cast, eigenlijk teveel om op te noemen, een mooie stemige zwart wit stijl, en het totaal ontbreken van enige vorm van soundtrack is geen enkel moment storend want de acteurs en de spanning maken dat meer dan goed.

Sterk is de spanningsopbouw, ijzingwekkend de telefoon met de pieptoon, zo ook de reactie van de mensen, hun blik, verbazing en verbijstering, en bezit de film met zijn verrassende einde, bijzondere beslissing, een bepaalde boodschap rond de spreekwoordelijke gijzeling waar Rusland en Amerika in zaten gedurende De Koude Oorlog. Want hoewel 'de bijzondere beslissing' een offer is om balans te creëren is het wel een gebeurtenis die men veel breder kan trekken. Want als eerste de trekker overhalen richting de tegenpartij betekent een tegen reactie. Paradoxaal zou men kunnen zeggen dat een bom op de vijand gooien gelijk staat aan een bom op jezelf gooien.

En zo maakt Fail Safe een meer dan uitstekende indruk, is de film qua speelduur ook nog lekker handzaam, en kan ik er eigenlijk weinig minpunten aan vinden. Wat mij betreft is deze film dan ook best wel ondergewaardeerd en komt op mij over als een interessante en verrassend sterk.

Film die me zo na het zien van Vice weer soort van te binnen schoot, maar hoe heette de film ook weer? Via het karakter Scooter Libby en acteur David Andrews ontdekte ik dat dit Fair Game betrof, en de Kringloopwinkel verzorgde de rest.

Inlichtingenwerk, het blijft lastig en ingewikkeld. Wie is wie? Waar is wie? Welke geruchten kloppen? En hoe graag willen we iets zien, een feit of bewijs dat ingrijpen rechtvaardigt...het blijft koffiedik kijken en gevoelig voor speculatie en manipulatie in het geval van een dubbele agenda. Het blijkt tevens goede grond voor complottheorieën. Wist men bijvoorbeeld van de mogelijke aanval op Pearl Harbor en was het bij toeval het perfecte excuus om Amerika in een nieuwe Europese oorlog te storten? Hoeveel wist de Bush regering nu precies vooraf van 9/11 en liet het gebeuren om te teren op de nationale verontwaardiging om ingrijpen over de hele wereld te kunnen rechtvaardigen? Saddam had geen MD's weten we nu inmiddels, dat was de volgende leugen. Tja...een Amerikaanse president zonder oorlogsverklaring is kennelijk als bh zonder tieten.

De CIA lijkt in ieder geval niet over één nacht ijs te willen gaan en het verhaal draait in die zin rond Joe Wilson die ingeschakeld wordt en één van de geruchten mag onderzoeken in de keten van besluitvorming. En hoewel zijn conclusies duidelijk zijn wordt er toch iets anders van gemaakt en zo te pas gemaakt dat men de beslissing kan maken die men graag wil. De besluitvorming en vele desinformatie via de media zorgt voor veel verontwaardiging. Het gevolg een stuk in de krant met de daarop volgende reactie is voorspelbaar, en de smeercampagne die los gaat doet me erg veel aan Michael Mann's The Insider denken. Waar macht ligt wordt vies gespeeld blijkt maar weer en de coverup van Libby en consorten is bizar.

Fair Game biedt daarmee een prima verhaal en Penn lijkt prima op zijn plaats. Het is echter Watts die zoals wel vaker in mijn beleving niet helemaal op haar plek lijkt. Verder is David Andrews best wel interessant als Scooter Libby. De afloop laat zich raden en wat dat betreft is Fair Game niet heel verrassend maar best wel degelijk te noemen en vooral best te doen voor een keer.

Een titel die klinkt als een klok en bij mij toch wel een Koude Oorlog achtige spionage thriller verwachtingen opwekt met namen als Michael Caine en Laurence Olivier om maar eens wat te noemen. Maar niets is minder waar met een onvervalst jaren '80 sfeertje en tijdsbeeld, en twee jonge honden in de leidende rollen.

Iets dat op zich niet een probleem hoeft te zijn, toch het verwachte jaren '70 Koude Oorlog beeld is er uiteraard niet. Maar oei wat gaat de film meteen op een flauwe wijze onderuit in de slaapkamer met het flauwe gedoe tussen Daulton en Chris met een getrokken pistool en een gesneuveld aquarium tot gevolg. En dan de toch in eerste fase afschuwelijk klinkende syntezer soundtrack, doet je pijn aan de oren terwijl Chris met zijn valk bezig is. Afijn, even doorzetten...toch...?

Mwoah...het hele geval hangt van toevalligheden en onbenulligheid aan elkaar, maar het is waarschijnlijk dat iets dergelijks zo gaat. Het beeld van een gelikte spion als James Bond is natuurlijk onzin, vanzelfsprekend zijn het de mensen die niet opvallen, antihelden so to speak, mensen die toevallig op een positie komen zoals Chris in dit geval, dan natuurlijk de interne bende waardoor hij überhaupt achter staatsgeheimen komt, of van die knullige knakkers als de hulpjes van Alex die 'en public' de papieren op straat laat vallen. Het beeld van spionage en staatsgeheimen doorfluisteren kon niet minder sexy en waarschijnlijk niet dichter bij de werkelijkheid, toch spannend en heel boeiend is het niet.

Daar staat tegenover dat het beeld van Chris en Daulton die steeds verder verstrikt raken in een web van informatie, afhankelijkheid, eigen belang en chantage best sterk is. Het blijkt een boze reality waar niet mee te stoppen is en waar de jongetjes zich plotseling in een foute mannen wereld bevinden. En dan is er uiteraard Penn in een doorgesnoven rol zoals hem dat past, die man gaat er vol voor zoals altijd. Maar Hutton is ook lang zo gek niet. En niet te vergeten is de fraaie Lori Singer leuk te zien. Maar al met al is het mij toch allemaal wat te weinig of en had ik van deze film me meer verwacht en verzand ik al snel tussen de voors en tegens van de films in de patstelling dat deze niet aan mij besteed.

Vroeg op de middag al begonnen met klassiekerzondag omdat de sportuitslagen er niet bijster geweldig uitzagen en mede omdat deze film aan de lange kant is met bijna drie uur. Dus aan de slag met deze The Fall of the Roman Empire die ik qua naam niet kende maar die wel het oog trok vanwege de cast.

Vanaf het begin is duidelijk dat dit een productie van grootse opzet is, en dan ben ik toch verbaasd over alle namen met Marcus Aurelius, Commodus en een generaal die de erfgenaam wordt van de machtsoverdraging. Heej, kennen we dit niet ergens van? Juist, Gladiator! En waar de loop van Livius tot aan het einde effe iets anders loopt stapelen de overeenkomsten zich verder op met Lucillia, de strijd met de volken van Midden-Europa, de dood van Marcus, Commodus die de plek inpikt, en verderop het zogenaamde hoogverraad en het duel. Zonder twijfel is hier Ridley Scott's Gladiator op gebasseerd. En hoewel de film niet op hele hoge cijfers kan rekenen smaakt het mij toch eigenlijk prima.

De soundtrack is afdoende, de cast goed met een erg sterke Christopher Plummer, zit het locatie en decor technisch wel goed met onderandere prachtige landschappen, en zijn er een aantal zeer sterke gevechten en veldslagen. Mooi trouwens ook de filmposters op Google die nog uit de tijd zijn dat dit nog echte kunstwerken waren. Spectaculaire sowieso ook het duel tussen Commodus en Livius in hun strijdwagens op de bergweg. Vul het geheel aan met verraad, hoogmoed, arrogantie en een keizer die richting het einde steeds wreder wordt, waarheidsgetrouw overigens, en je hebt toch heel wat.

Is er dan niets mis mee, mwoah... het is allemaal wat aan de lange kant maar zoals reeds gezegd verveelt het niet echt. Wellicht dat het iets directer gekund had, beter dan Ben Hur is het altijd, al is het alleen maar vanwege die onuitstaanbare Heston, en de film is op zijn minst vergelijkbaar met Spartacus. Daarom net als de laatste een goede 3.5.

'I'll fuck you up and down, left and right.' That's in the bible...

Hele aardige mysterie/detective die al aardig op leeftijd begint te raken, niet echt vernieuwend is maar omwille van de sfeer en wat de film minstens tien jaar terug los maakte nog altijd meer dan goed bevalt.
Van meet af aan wordt er een hele aardig sfeertje gecreëerd met een korte doch uitmuntende Koteas en de immer sympathieke Washington die toch wel op een erg bizar geval van een 'seriemoordenaar' stuit. In eerste instantie vinden er van die kleine dingetjes plaats die schuren daarna slaat de sfeer helemaal om naar een die lekker duister aanvoelt met het donkere regenachtige weer, de moorden met alle aanwijzingen en alle verwijzingen plus het gebel midden in de nacht. Kippenvel waardig.

Verder is de 'ik' vorm waar van uit vertelt wordt een leuke twist, en zijn scenes zoals deathrow, de stoel en de demon die van agent naar agent springt in het bureau voor Hobbs zijn ogen boeiend en zelfs een beetje sinister. Is de soundtrack prima met twee nummers van The Stones, zijn Goodman en Gandolfini lekker opdreef als kissbissend en humeurig tweetal en bouwt de film mooi op naar een soort goed doordachte showdown met een interessant en open einde. Het offer was voor niets...

Fallen was jaren terug een buitengewoon goede thriller met een paranormaal randje, het plot staat nog steeds prima hoewel het weinig vernieuwend is. Toch is om de een of andere reden het beste er af, wellicht te vaak gezien. Desondanks is Fallen nog altijd een meer dan prima film die spannend is en boeit, verdiend de film eigenlijk een 3,5 maar voor de herinnering en de indruk die ik er vroeger van kreeg wordt een 4.

Meer dan kostelijke film over de irritatie van de dag en een reactie waar de meesten van ons zichzelf toch in zullen herkennen, verschil met Douglas is dat hij het daadwerkelijk uitvoert.

Zorgvuldig wordt er in de beginfase gewerkt met een lichte stijgende ergernis en een geestelijk gemoed die al wankel is. De broeierige sfeer lijkt alles te verergeren en uiteindelijk komt het moment dat er iets knapt en hij besluit terug te keren naar het punt waar alles verkeert ging, en naar terug verlangt, spreekwoordelijk gezien. Wat er daarna allemaal gebeurt tart de verbeelding, doch komt over als heel herkenbaar. Douglas loopt tegen tal van misstanden en problemen aan die we eigenlijk allemaal oogluikend toe laten waar we diep van binnen net zo op zouden willen reageren als Douglas. Dit is waar Douglas als bad guy eigenlijk de sympathie wint, ergens is hij een soort tragische Don Quichot die eindelijk op komt tegen alles wat we tolereren en dat in een uitmuntend gekozen omgeving want Los Angeles laat zich van zijn slechtste en meest typerende kant zien. Een metropool vol verschillen, temperamenten en tegenstellingen. Een miljoenenstad in een broeierige klimaat waar iedereen keihard tegen een ander, intolerant en behoorlijk egoïstisch lijkt. Het gevolg is dan ook een film vol harde, sarcastische en snedige dialogen waar juist degene over de schreef, Douglas, de nuance lijkt te vormen en een bepaalde rechtvaardiging na streeft.

De scene in de hamburgertent is geniaal en ik vind met name Sheila geweldig op Douglas reageren, die lijkt het hele gebeuren een fijne afleiding van de sleur van de dag te vinden. De golfbaan is overigens ook briljant. Forrest, ook bekend als de kok en schipper in Apocalypse Now, is ook fijn als de nogal 'rechtse' winkeleigenaar met Arische sympathieën. Uiteindelijk thuis gekomen vind Douglas zichzelf voor de homevideo en krijgen we een inkijkje in zijn ware karakter, en even lijkt er op het gezicht een soort inzicht te spelen dat hij eindelijk ziet wat er fout ging. De uiteindelijke eindscene op de pier is mooi uitgespeeld en laat veel ruimte voor 'what if...'. Duvall vult het in met wat hij het meest waarschijnlijk acht, maar in werkelijkheid weten we natuurlijk niet wat Douglas van plan was te doen, tegelijk zit daar ook de tragiek in die zich verder uitbreid in de 'suicide by cop' die Douglas vervolgens pleegt. Tegelijk is het tragisch als niet te voorkomen. Het karakter om in de bak te zitten, lijkt Douglas niet te hebben, en kennelijk had hij voor zichzelf het inzicht dat hij toch niet ging veranderen. Dit leek het best voor allen. Toch blijft er iets ongrijpbaars en onbegrepen aan het karakter D-fens hangen. Waarom was hij zo en wat wilde hij nu precies?

Tragische, humoristische en vermakelijke aanklacht tegen bepaalde dingen in de maatschappij. Kostelijke vertelt vanuit het oogpunt van Douglas en Duvall die beide meer dan prima acteren. Fijne film.

Redelijke oorlog/drama filmpje. En hoewel de film absoluut goede dingen heeft en hele aardige momenten wil het me toch nooit helemaal aan deze film. Wat op zich heel aardig aan de film vind is het dubbele aan hun opdracht en de privileges die hun daarvoor aan geboden wordt. Niet alleen leven ze redelijk in vergelijking met hun soortgenoten maar het verschil tussen overleven en creperen is soms maar een fractie van meters van hun verwijdert. Slechts een schutting scheid hen van de rest van het kamp. Dat zogenaamde leventje wordt constant vrij dromerig en met dito harmonicamuziek in beeld gebracht alsof het allemaal op een zorgeloze zondagmiddag gebeurt. Ik persoonlijk mis een stukje impact, de absolute dreiging van de dood of maatregelen. Het straalt er voor mij vanaf dat ze te belangrijk zijn en dat er wel geblaft wordt maar zelden gebeten en dat je als kijker ook wel weet hun gaat niet zoveel gebeuren.

Ik vind het bij tijden wijlen wat te gezapig. Anyway, verder doen de acteurs hun best. Markovics zet meer dan behoorlijk de overtuigende, paaiende, slimme ladysman en valsmunter neer.


Dat was het verder eigenlijk wel. Aardig film meer niet.

Zondagavond klassiekeravond en daarmee de laatste van een stapel Hitchcock films die ik onlangs bij de kringloop vond en tevens de laagste qua waardering en de jongste qua leeftijd. Nu is dat laatste niet zo moeilijk aangezien dit een van zijn laatste films was.

Duidelijk is vanaf het begin dat dit niet een hele serieuze film gaat worden met een medium waar het praktisch vanaf druipt dat ze een showtje opvoert voor een goedgelovige oude dame. Ze blijkt een bijzonder duo te vormen met sidekick en taxichauffeur George die stilletjes eigenlijk een soort van privé detective lijkt en het meeste aan informatie bij elkaar harkt. De oplichting is uiteraard met een hele vette knipoog maar zal hun toch weldra in het vaarwater van een ander sinister duo brengen. Want de opdracht van het medium is het vinden van een verloren kleinzoon, iets dat lang vergeten connecties en geheimen aan het licht brengt. Zoals te verwachten zitten daar bepaalde mensen niet op te wachten.

Zoals reeds gezegd, en ook in de comments van andere gebruikers te lezen valt, is het geheel voorzien van veel humor met een hele dikke knipoog. Heel spannend wordt het nooit maar verscheiden keren wordt er best wel een sterk sfeertje gecreëerd. De cast mag ook zeker benoemd worden met onder andere Bruce Dern and William Devane, en ademt het geheel een soort van ondeugendheid uit, alsof Hitchcock, uiteraard met een verschijning, zin had in iets anders, alsof hij een beetje jolig wilde doen. Iets dat in fases slaagt maar ook enkele keer over het randje gaat zoals met het wel erg flauwe ongecontroleerde ritje van de berg af. Die scene was gewoon flauw, maar Family Plot eindigt zoals het waarschijnlijk bedoeld is namelijk met een knipoog. En zo moet de film ook beoordeeld worden als best geinig voor een keer.

Aardig maar niet heel bijzonder.

Deze docu over Juan Manuel Fangio eens geprobeerd. Een naam onlosmakelijk verbonden met autosport en tevens een naam die snel valt bij het opsommen van een lijstje beste coureurs ooit. Sterker nog collega's en de rijders van nu zijn vrij uitgesproken, Fangio was een fenomeen, zoveel is wel duidelijk.

Aardig zijn de oude en nostalgische beelden, de prachtige wagens en de 'andere' manier van racen dan nu. Duidelijk is wel dat het tegenwoordig een technologische oorlog is, waar het juist vroeger toch echt draaide om de klasse van de coureur en met name wat hij voelt. Zoals Lauda in Rush zegt: I have a good ass. Iets dat Fangio ook gehad zal hebben.

Toch slaat deze ode aan Fangio niet echt aan bij mij. Vooral omdat ik na 90 minuten denk, het ging over Fangio maar enige idee over zijn achtergrond of karakter heb ik niet echt gekregen. Sterker, Fangio is een vreemde voor me. Het is ook de reden dat Fangio niet een blijvende indruk maakt. Resultaat, aardig voor een keer.

En de volgende Argento na vorige week een prima ervaring te hebben gehad met Tenebrae. De vraag was wat deze film zou gaan brengen, de regisseur blijft mij in ieder geval trekken en deze Phantom of the Opera was een gokje gezien de waarderingen slecht tot matig zijn.

Deze film betreft een vrije bewerking van het bekende boek, ooit wel eens geprobeerd maar veel weet ik er niet meer van. Beter in het geheugen ligt de muziek van Andrew Lloyd Webber van de welbekende musical uit 1986. Hoe kan het ook anders aangezien mijn halve familie bij een plaatselijk, behoorlijk goed en toonaangevend orkest zat dat dit regelmatig op het repertoire had. En ik moet zeggen die muziek is goed hoor, toch het verdere beeld van die musical blijft ver verwijderd van het echte spook, hoewel er overeenkomsten zijn is het allemaal veel subtieler. Maar ja wat verwacht je met Argento...

Smerig en duister is het sowieso. Argento gaat zich weer lekker te buiten aan slachting en veel smerigheid en dat is wat bij deze cult-regisseur hoort. De muziek is ook lang niet gek, in dit geval van een andere grootmeester genaamd Enio Morricone, ook zo iemand die ik in mijn jeugd en tienertijd veel gehoord heb via orkest voorstellingen. In deze soundtrack meen ik toch accenten te herkennen die het fundament vormen van de al even geniale soundtrack van The Intouchables. De visioenen die het spook heeft van de reuze muizenval zijn kostelijk te noemen, de film heeft sowieso een paar mooie filmische momenten en de grotten waar men met de bootjes vaart zijn een prachtige locatie.

Maar daar houdt het dan toch op. Boeien wil de film zelden, de romance en driehoeksverhouding heeft ook net niet de juiste prikkel. Er had meer focus op de rattenjager gemogen als soort strijd tussen het spook en hem. En waarom eigenlijk Julian Sands voor de hoofdrol? Waarom heeft Argento altijd een 'Hollywood' acteur als 'leading man' temidden van een overwegend mediterraans cast? Is dat toch een grote naam op het affiche willen hebben? De vage rijdende constructie van de rattenvanger is trouwens het toppunt.

Sing Christine, sing for me! De bekende uitspraak is praktisch een doekje voor het bloeden en hoewel ik musical haat verlang ik bijna naar die kwaliteit na deze toch wel erg matige film. En zo staat de stand inmiddels op drie Argento's, een stevige voldoende in de vorm van Tenebrae, een tegenvallende in de vorm van Profondo Rosso, en een dikke onvoldoende in dit geval. Over een spook gesproken, of zou draak beter op zijn plaats zijn...?

Het zal René Mioch geweest zijn in wiens filmprogramma aandacht aan Far and Away besteedt werd begin jaren '90, en zoals er wel meer titels, films en scènes zijn blijven hangen uit die tijd waren er ook een aantal fragmenten uit deze film die bleven plakken, met name de spanning tussen Kidman en Cruise waarin ook benadrukt werd dat de twee reeds een stel waren. Hoewel ik inmiddels begrepen had dat de film niet bepaald bijzonder is moest het er natuurlijk toch eens van komen.

Verbaasd was ik eigenlijk toch wel te constateren dat deze film na Top Gun en Days of Thunder komt. Had toch de indruk dat Cruise hier jonger lijkt dan in die films, maar schijn bedriegt kennelijk. Men zal ongetwijfeld gedacht hebben de Golden Boy van Hollywood te hebben gestrikt met zijn vrouw nog wel, en dat dit wel een garantie voor succes moest zijn. Ik vraag me af hoe de film toen ontvangen werd. Het begint nog redelijk met een beeld van de slechte omstandigheden in Ierland die tot veel immigranten geleid heeft. Daarna lijkt de film een nieuwe weg in te slaan met een botsing tussen laag allooi en aristocratie. Vooral dit laatste wordt met humor gebracht, althans dat probeert men. Eenmaal op pad blijft het een worsteling tussen de twee hoe om te gaan met elkaar en hoe te overleven, vooral over dat laatste zijn de denkwijzen verdeeld. Eigenlijk zit er wel een behoorlijke parallel tussen deze film en Australia.

Maar na een uur kakt de film hopeloos in. Men blijft na de overtocht veel te lang hangen, hij vechtend zij plukkend om de kost te verdienen, de twee draaien veel te lang om de brei heen, er gebeurt te weinig en het verwachte natuurschoon komt ook wel erg laat. Middelmatig allemaal wat mij betreft net als de soundtrack van Williams die even inwisselbaar is als altijd. Ik vraag me trouwens af wiens idee het was om crashende wagens, paarden en mensen tijdens de race naar land te begeleiden met zo'n vreselijke vrolijke avonturen melodie. Nee avontuurlijk en vrolijk is het zeker als er een huifkar omslaat waar alleen kinderlijk gegil uitklinkt.

Far and Away is niet bepaald Howards beste te noemen, de film is traag, te lang, soms saai, die zogenaamde spanning tussen het stel valt ook reuze mee en de combinatie van muziek en de race om land is een mispeer. Ongetwijfeld moet de film in het tijdsbeeld van de jaren '90 gezien worden, desondanks kon het mij niet bekoren. Matig, erg matig allemaal.

Op het gokje bij de kringloop, en hoewel je dan zo'n film onvoldoende kent hoop je toch iets van waarde gevonden te hebben. Al is het maar vanwege de aanwezigheid van een Nick Nolte of bijvoorbeeld de best wel mooie art design van het hoesje. Maar helaas een topper bleek dit toch niet te zijn.

Het begin is zoals gewoonlijk even zoeken met de twee gedropte militaire die overgeleverd zijn aan de grillen van het volk en hun tot dan onbekende Koning die een blanke blijkt te zijn. Op zich komt daarna niet een verkeerd verhaal op gang rond de guerrillaoorlog tegen de Japanners. Ook noemenswaardig, het geschapen beeld van de Japanners die even zo goed leden onder het zware klimaat en ziektes. En natuurlijk gaat een Japanner niet zonder wreedheid, dus dat onderdeel is ook present. Mooi zijn de locaties, fraai is de natuur, de soundtrack is ook zeker dat het noemen waard, en erg sterk is de opgebouwde sfeer rondom de massamoord en de daaruit voort vloeiende wraakactie. Tevens moet ik het begin nog even benoemen en dan met name de rol van Nolte doordraaiend in de jungle en later tijdens de gevangenname waarin hij toch wel intens acteert.

Maar dan hebben we het toch al snel gehad met alle goede punten. Wamt buiten het begin valt Nolte in zijn rol toch vooral op als een beetje driest en weinig subtiel. Dan is er het verhaal zelf wat toch eigenlijk wel vrij lang aanvoelt, maar het grootste pijnpunt is toch wel dat de film op de een of andere manier een bepaalde overtuiging mist. Het is het op bepaalde momenten na gewoon allemaal net niet. En de vraag is waar dat nu precies aan ligt. Komt dat toch door het karakter van Nolte wat een beetje misplaatst voelt en overtuiging mist? Had de film baat gehad als dit karakter er niet geweest was? Was de film beter geweest als het inboorlingen een leider uit eigen gelederen gehad hadden? Het zijn vragen waar geen antwoorden op komen, maar wat gissen blijft. Ondertussen is Farwell to the King redelijk voor een keer maar ook zeker niet meer dan dat.

Volgens velen naast The Big Lebowski de beste van Coen, hoewel ik het een zeer vermakelijke film vind gaat mijn voorkeur persoonlijk op dat gebied toch uit naar True Grit en No Country For Old Men.

Waar moet je beginnen met deze uiterst merkwaardige prent? Een film overigens die je na afloop, en vooral een eerste keer waarschijnlijk, met meer vragen en verbazing laat zitten dan dat hij aan de verwachting voldoet of er veel gebeurt. Wat heb ik net gezien? Wat was dit nou? Wat gebeurde er nu eigenlijk? Wie zit te wachten op een geweldige thriller, actie of misdaadfilm komt in die zin bedrogen uit, en ik moet zeggen dat ik de eerste keer dat ik de film zag ook danig teleurgesteld was en me afvroeg wat hier nu zo goed aan was...

Coen slaagt er wonderwel in een verhaal te creëren rond een aantal onwaarschijnlijke domme en burgertruttige mensen die 'toevallig' met elkaar te maken krijgen. Het bijna onwaarschijnlijke verhaal doet zich voor dat de ontzettend slapzak Jerry zijn vrouw laat kidnappen door twee al even domme mensen. Ik weet niet wie er het ergste is maar Buscemi en Macy zetten beide hun rol van ongelooflijke sukkel ontzettend goed neer. Onnodig te zeggen loopt alles in het honderd waardoor de chaos compleet is. Een chaos waar men slechts met verwondering op lijkt te kunnen reageren, een regio overigens waar alleen saaie, duffe en rare mensen lijken te wonen. En daar ligt ook meteen de nadruk. Al die saaie en suffe mensen, burgerlijkheid ten top, onder de plak, een stel bejaarden met elkaar hoe Norm en Margie bij dat eetbuffet rondsloffen, ik zou zeggen, ga in de kist liggen en sluit uw ogen, bij wijze van dan...en dan een dergelijke zware misdaad die al even dom en kolderiek tot stand komt. Typische rol overigens van Stormare. De hoogst onwaarschijnlijke agente Margie lost uiteindelijk de zaak op, maar ook meer op goed geluk en een klein beetje logisch nadenken, met de houtversnipperaar als passend sluitstuk.

De scene waarin Margie zich afvraagt waarom dit nu allemaal nodig was en zich weer bijzonder saai bij haar Norm in bed nestelt om over de meeste saaie dingen te praten, zegt genoeg over de gezocht tegenstelling. De misdaad, en op te lossen zaak, in een erg onwaarschijnlijke omgeving, ingekleurd met de meeste rare karakters, accenten, conversaties, kolderieke toestanden en toevallige gebeurtenissen. Humoristisch zijn al die mensen en vooral scenes waar Buscemi een stevige afranseling krijgt, de reactie van vrouwe Lundegaard wanneer de kidnappers voor het raam staan en dat gevreet van Margie en Norm. Een typisch voorbeeld van zo'n bizarre dialoog is de tipgever die aan de agent vertelt over de man in de kroeg die zei dat hij gek werd in dat huisje aan het meer.

Fargo fascineert, verbaasd, vermaakt, is lachwekkend en vooral bizar. Prima avond vermaak mits het je genre is.

De trilogie ontvangen in een verhuisdoosje films van een collega die er af wilde. Nu had ik het eerste deel wel gezien op tv na uitkomst, en de film voldeed tot op zekere hoogte, doch de fascinatie en verering van sommige mensen voor deze reeks begrijp ik totaal niet. Maar goed smaken verschillen, dat geld zowel voor de films als de auto's uiteraard.

Vlot gaat het geheel in ieder geval wel van start met de eerste truck jacking. Duidelijk is dat het om spektakel draait en niet veel anders, en ach...daarin levert F and F wel met een aantal acteurs die letterlijk het gezicht van de reeks zijn geworden. Mij werkt het allemaal toch regelmatig op de lachspieren, al die opgepompte en overdreven auto's, de gezwollen ego's en status gekoppeld aan een foei lelijke bolide met het nodige aan pk's. Sowieso is er maar één knappe auto en dat is de Charger, alleen dan weer jammer van die enorme luchtinlaat, lastig lijkt me met verkeer vanaf rechts en op kruispunten.

Dan vergeet ik nog bijna de domheid en overmoed om eigendomsrechten in te zetten tijdens een race. En dan de mislukte truck jacking op het einde. Waarom eigenlijk zo ingewikkeld? Wat een moeilijk gedoe allemaal wanneer het misgaat met Vince. Een combinatie van zinloze gebaren tot debiele dialogen zijn toch wel bijna de druppel in die laatste fase voor een heel slecht cijfer, want wat wil je nu eigenlijk naast de truck rijdende met een uitgestoken arm terwijl Vince niet los kan komen...? Hoe ze trouwens ook in V-formatie aan komen rijden bij de car meeting, hilarisch! En dan heb ik F and F toch al redelijk afgebroken moet ik zeggen, iets dat niet helemaal onterecht is maar ook niet helemaal terecht. Want opzich vermaakt het nog redelijk, is er de nodige humor waarin men hun eigen testosterone gedrag bespoten en vind ik het toch wel heel leuk om Jordana Brewster te zien. Mooie vrouw is dat toch.

Goed, het is duidelijk dat F and F niet serieus te nemen is en dat kennelijk ook niet wil ookal heeft de film voor een subcultuur gezorgd. En daar hoef ik alleen maar de straat voor uit te lopen om daar de gevolgen van te zien er om de hoek een kopie van de oranje Toyota Supra staat. Ik persoonlijk verlang toch iets meer van een film hoewel dit nog niet heel slecht was en zekere aardige momenten heeft. Daarom een nipte voldoende. Op naar deel 2 en 3, durf ik dat eigenlijk wel...?

Iets met stoute schoenen en doorzetten, want daar was deel 3. Hebben we dat ook maar weer gehad. En hebben we dan serieus een contender voor slechtste F&F film...? Ja , daar lijkt het wel op, vooral als ik de meningen van anderen lees.

Voordeel ten opzichte van deel 2 vind ik dan weer dat hier tenminste straatracerij in zit en niet zo'n halfbakken verhaallijn dat de illegale racer met strafblad undercover is. Uiteraard zijn we weer terug in het milieu van gezwollen ego's en foeilelijke wagens en hebben we een onhandelbaar jong, een lonkende gevangenisstraf en een problematische vader zoon relatie die het geheel van diepte moet voorzien wat hopeloos is maar niet het grootste probleem.

Het grootste probleem van deze film heet toch vooral Lucas Black waar je spontaan bloedende ambeien van krijgt, want wat is die vent een hork. En dan dat boerse accent waar je kringspier automatisch van gaat samen trekken, Jezus, wie heeft die vent überhaupt gecast want o ja natuurlijk hij kan gerust voor minderjarige door hoor. Dan de demolition derby in de opening waar een Viper, Monte Carlo en huizen in aanbouw gesloopt worden, wat een onzin allemaal. En zo iemand laat de politie het land uit gaan? Sowieso zijn er gedurende de film maar een handvol aardige auto's te zien, en dat zijn niet die rijdende kleurplaten van die stoere knapen, maar de musclecars uiteraard in de vorm van de Chevy, een Mustang en een Plymouth.

Om als laatste kritiekpuntje de laatste race aan te halen. De toeschouwers volgen de race op hun telefoon...? Hoe dan? Het mag duidelijk zijn dat deze film geen hoge score gaat krijgen en zich schaart bij het even slechte tweede deel. En hier bij vervalt dan verder ook mijn interesse voor de reeks, ik ben er wel klaar mee. Maar...ik heb na al dat gedrift wel zin gekregen om weer eens te gaan gamen met NFS Underground.

I feel you. I taste you...I...think you, I touch you...

Een film die ik vooral kende als titel en het archetype rol voor Douglas zoals hij wel in meer films speelt. Maar het meeste kende ik de film uit een aflevering van Family Guy waar de draak met de film gestoken wordt. Dus ja, dan moest het er toch maar eens van komen.

Echt bijzonder begint de film niet, iets dat toch zeker een uur aangehouden wordt met als pluspunten de buien van Alex. Douglas zoals gezegd in een typerende rol, Close door anderen vastgesteld als niet een knappe vrouw doch enige charme kan deze vrouw niet ontzegd worden. Passioneel is dan ook de afloop van de tweede ontmoeting waarna Alex zich snel als 'clingy' opwerpt en Dan vooral slechte keuzes maakt. Het is uitermate twijfelachtig en gaat vooral te snel hoe hij zich overlaat halen om daar te eten en samen de hond uit te laten, en praktisch gezien aan tafel te zitten of het de normaalste zaak van de wereld is. Hier gaan mensen teleurgesteld uit komen. Wat verwacht zij nu eigenlijk dan? Dan geeft overduidelijk hele verkeerde signalen. Binnen minuten daarna vliegen de emoties in het rond en is de vraag bipolaire of ontzettend gewiekst...een bijzondere prikkel geeft de film op dat moment niet af en komt over als degelijk.

Het is het middengedeelte uiteraard waar Alex niet van wijken weet en van bipolaire naar obsessief gaat en eigenlijk een sociopaat blijkt. Van telefoontjes midden in de nacht tot onverwachte bezoekjes op kantoor en thuis, en eigenlijk moet ik wel stiekem lachen om het lot van Dan die oh zo stellig is dat hij gelukkig is met zijn vrouw maar uhm dus ondertussen wel in een ander hangt. Tot dan is Fatal Attraction nog steeds niet heel bijzonder te noemen tot de laatste fase aanbreekt en Dan het opgezonden cassettebandje afluistert. De film versnelt soort van, en de obsessie lijkt dan toch echt next level met een uitermate goede opbouw naar the final act. En dan weet Fatal Attraction plotseling toch te overtuigen.

Fatal Attraction is dan ook best wel een slowburner te komen die het moet hebben van zijn laatste drie kwartier. Douglas is zoals Douglas vaker is, Glenn Close heeft een zekere charme over zich en acteert goed, en wat is Anne Archer een knappe vrouw. De kleine Ellen Latzen mag ook genoemd worden en heeft tijdens de bekentenis een hele goede scene. De soundtrack valt overigens ook op als een goede aanvulling vooral richting het slot. Fatal Attraction is niet een super film te noemen, en tot over de helft is de film redelijk te noemen, het is echter de eindfase waar de film mee scoort. Daarom een prima film.

I want to go home...

En verder met de top 250 waarbij op pathé deze The Father in beeld kwam die ik dinsdagavond laat nog even aanslingerde. Waar de film over ging wist ik niet, mijn enige informatie vooraf was dat de film goed beoordeeld werd en een top acteur in zijn midden had in de vorm van Anthony Hopkins. Een korte blik op de synopsis vertelde meer dan genoeg waarop ik van start ging.

Duidelijk is van meet af aan het verhaal rond 'dad' Anthony die ten prooi valt aan de tand destijds tegenover zijn dochter. Maar waar in het begin zijn gedragingen, dwarsheid en eigenwijsheid aan ouderdom en excentriekiteit toe geschreven kunnen worden verandert die toon toch langzaam naar een serieuzere klank. Typerend en herkenbaar voor mij is de discussie rond de hulp die niet aanvaard wordt, tevens is het rookgordijn en gepraat om dingen heen als afleiding ontzettend herkenbaar. Het is het gedraaid, gelach en gepraat om de hete brei heen die ik helaas ook meemaakte met mijn moeder en één van de symptomen van Alzheimer/dementie is dat ze maar al te goed door hebben dat er iets niet klopt en niet goed gaat en ze dat uit een soort van schaamte of twijfel verbergen. Tevens zijn de beschuldigingen herkenbaar, in het geval van Anthony het horloge, in mijn geval beweerde mijn moeder dat ik haar linkerschoen mee nam, de suikerpot leeg at en haar pinpas meenam.

Met alle botheid en humor zet Hopkins op voortreffelijke wijze zijn rol neer met situaties die een ieder, die iets dergelijks heeft meegemaakt met een naaste, zal herkennen en het de vraag is in hoeverre heden en verleden reeds door elkaar lopen. In het geval van mijn moeder ben ik alles geweest, iemand met een dergelijke ziekte gaat terug in de tijd en zo was ik geen kind meer maar op een gegeven broer, later sprak ze me aan met vader tot er alleen nog maar zinloos gebrabbel klonk, want woorden en spraak kun je ook vergeten natuurlijk. Interessant blijft toch waar de film heen gaat temidden van Hopkins charme en erg appetijtelijk hulp in de vorm van Imogen Poots. Waar kan ik me aanmelden voor zo'n hulpje? Sterk is de cast in de vorm van Hopkins maar ook Colman en Williams, en niet te vergeten de soundtrack van Einaudi die weer prachtige muziek heeft geschreven.

Situaties en mensen lopen in elkaar over, het verschijnen van gezichten die op zich niet bekend zijn als familie, dingen die veranderen of versmelten....ja, het is wat zo'n ziekte en waarschijnlijk zal dit wel een beeld zijn die erg dichtbij de werkelijkheid komt, hoewel hij kennelijk niet vergeet dat hij kinderen heeft, iets dat haaks staat op mijn ervaring maar goed het zal vast van elkaar verschillen of anders was dit verhaaltechnisch nodig. Verbazen doet de film alsnog op het einde waar de sluier van vaagheid en humor definitief wordt weggeblazen voor een wel erg dramatische en trieste ontknoping.Want hij zit al lang in het verzorgingstehuis maar ziet zijn huis en familie voor zich terwijl die allang vervangen zijn, en dat komt mij ook bekend voor want mijn moeder waande zich, inplaats van de vleugel op de gesloten afdeling, op haar afdeling in het warenhuis waar ze werkte toen ze begin twintig was en de bezoekers, bewoners en verpleging waren in haar ogen klanten.

En zo eindigt deze niet lineaire droomwereld die langzaam een nachtmerrie wordt voor mij met een brok in de keel want wat een aangrijpende film die me toch meer doet dan verwacht, gelukkig met de geruststellende gedachte dat mijn moeder al tweeënhalf jaar de eeuwige rust heeft.

Nobody in Berlin dares to ask awkward questions.

Ik bedacht me vorige week hoe goed ik het boek als tiener vond en herinnerde mezelfs dat ik een grote poster van de film jarenlang had hangen waarop ik toch weer begon te zoeken naar een mogelijkheid de film weer eens te kijken. Iets dat vroeger al eens gelukt was omdat de videotheek de film op VHS had. Maar een dvd release is moeilijk wat deze film betreft, gelukkig bood YouTube uitkomst. En het beginpunt mag er zijn met een bijzonder 'what if' beeld, want wat als alles anders gelopen was met een positie waarin Hitler-Duitsland Europa toch nog in de greep gehouden had? Zoals reeds gezegd een interessant uitgangspunt met de zoveelste verjaardag van de Furher opkomst inclusief een belangrijke stap in de buitenlandpolitiek met betrekking tot Amerika. Bijzondere maar vooral belangrijke tijden voor het duizend jarige rijk. Maar de vondst van een lichaam, zoals zo vaak de 'party pooper', brengt een stroom van informatie los die naar duistere geheimen leiden.

En hoewel niet bijzonder spannend heeft de film zo het eerste half uur tot een uur toch een prima opbouw met betrekking tot geheimzinnigheid, verdachtmakingen, spelletjes van de Gestapo, het opduiken van grote namen en vooral leugens, leugens en nog eens leugens. Interessant is ook zeker het beeld rond het gehersenspoelde jongetje van March, maar het belangrijkste is toch het geheim dat beetje bij beetje naar voren komt. Tevens het benoemen waard is de oké soundtrack die raakvlak heeft met Under Siege omdat dit dezelfde componist betreft. Het beeld van de door Speer ontworpen stad geven een bepaald gevoel af, dat men vooral iets moois in gedachten had, maar komt helaas niet verder dan de kwaliteit van een matige game. Grotere kritiekpunt is toch wel Miranda Richardson die ik dankzij Blackaddder nooit helemaal serieus kan nemen en gaat de plotselinge ontknoping met dossier en het rechtsomkeert van de president wel heel gemakkelijk en vooral snel.

Eindconclusie van Fatherland is dan ook dat de film zeker niet slecht is, ook niet goed, maar vooral de allure van een tv-film heeft. Samen met het afgeraffelde einde is het gevoel dat hier heel veel meer uit te halen geweest was, zoals een hele goede miniserie, een onvermijdelijke gedachten. Maar al met al was dit niet een vervelende herkijk, ik heb in ieder geval wel weer ontzettend zin gekregen het boek weer eens te lezen.

Redelijk drama, overladen met emotie, die nooit helemaal onder het juk van de jongere doelgroep uitkomt waar hij voor bedoelt lijkt, en daardoor niet tot volle wasdom komt.

Een meer dan prima beeld wordt er rond de terminale Hazel neergezet die samen met partner in crime Gus een motivatie ziet om niet bij de pakken neer te gaan zitten en er nog wat van probeert te maken qua humor, beleving en ondernemingen. Op zich een prima uitgangspunt omdat het een niet doorsnee beeld is van twee tieners die hun onvermijdelijk lot vooral met veel sarcasme bestrijden. Toch, niet onverwacht, neemt de romantiek te veel over, wordt het een beetje te klef en is het vernieuwende er wel weer af. Meer dan aardig zijn nog wel het bezoek aan Amsterdam en het Anne Frank huis.

Het einde is in die zin onvermijdelijk en zelfs voorspelbaar, toch is het moment van het nachtelijke telefoontje wel goed opgebouwd. Woodley is overigens in haar rol prima, Elgort vind ik dan weer niets, iets dat niet perse aan de film ligt maar aan die stupide grijns die hij altijd heeft. Kan dat ventje niet bepaald serieus nemen. Dan de film zelf en de doelgroep, ondanks het behoorlijke interessante beginpunt, eens geen oude zieke mensen, hangt de film toch teveel op geforceerde emotie en daarna romantiek. En vooral met de zogenaamde liefdesperikelen ontstijgt de film daarna niet het niveau van de gemiddelde Twillight/Divergent film. Iets dat overigens niet voor iedereen zo zal zijn, maar voor mij wel in dit geval.

The Fault in Our Stars is voor een keer een aardige drama, maar daar houd het voor mij toch op.

De film: oké dan! Betreffende het motto wat was dat: wat de fuck was dat??? De betiteling bizar is wat mij betreft zacht uitgedrukt.

Vanaf het begin is het los, vreemd klinkende voice-overs, wazige blikken en nog raarder gedrag. De opening in de auto zegt eigenlijk alles over de film, kolderiek, onbegrijpelijk en bij tijd en wijlen humorvol. Kan ook niet anders zeggen dan dat de casting er wonderwel in geslaagd is de twee grootste randdebielen vast te leggen die deze rollen kunnen vertolken. Zowel BDT als JD zijn volledig los en lijken deze rollen prima te passen en nergens aan overacting te doen of te forceren. Wat ziet BDT er trouwens ongezond uit, begreep dat hij voor de rol 20 kilo aankwam.

Het vervolg: het nodige getrip met drank en vooral drugs, de nodige hallucinerende en zinsbegoochelende plekken worden bezocht zoals de circusact, het trapezegebeuren en de draaiende bar, een vage motorrace, een hotelkamer die van onder tot boven gesloopt wordt, een eenzame agent en een werkelijk waar bevreemdende scene in een volgelopen badkuip. De vraag is waar leid het allemaal naar toe? En het wordt me niet duidelijk. Is het de totale ontaarding op een plek als Las Vegas? Of is het een vage trip met twee gezichten zoals in Mulholland Drive die duidelijk wordt in het beeld dat ze zelf hebben, het eerste trippende uur al doorgesnoven in een vertekenend delirium, en het tweede deel daarna in de letterlijk uitgeleefde tweede hotelkamer waar Depp zelf als een half reptiel rondstapt en bij het afspelen van de bandrecorder erachter komt hoe het echt allemaal gegaan is? Of is de tweede gesloopt hotelkamer waar Depp in een laag water zit een symbool voor zijn kapotgesnoven en geslikte geheugen, een soort restpost voor zijn onderbewust waar wat dingen zijn achtergebleven? Want waarom ligt de gehelmde baby van de trapeze act daar?
Wie het weet mag het zeggen.

Begrijp me goed, ik hou wel van een mysterie. 12 monkeys van Gilliam vind ik geweldig. Een beetje raden na afloop vind ik ook erg leuk. Lost highway, Mulholland drive om maar eens wat te noemen. Dus het eerste gedeelte vooral door het charisma en swung die BDT en JD aan het geheel geven vind ik erg vermakelijk, maar op een bepaald moment is dat wel genoeg. De rest van de film bied net wat te weinig verhaal, spanning of houvast om heel erg boeiend te woorden. Dus dat is het dan ook wat mij betreft, vermakelijk maar redelijk onbegrijpelijke kitsch.

Typisch jaren '90 product in de stijl van Police Academy maar dan gelukkig een stuk minder flauw. Kan me nog wel herinneren deze ooit eens gezien te hebben want kwam me wel bekend voor. Redelijk filmpje om zo even op de ochtend te zien waarbij de sfeer van soms tenenkrommend slecht fluctueert naar best wel grappig. Bovendien is het nooit een straf om De Mornay te zien.

Bij tijd en wijlen een nog wel licht humoristische jeugdherinnering, niet meer en niet minder.

this place is fucking twisted

Als weekendafsluiter deze Felon aangeslingerd die ik al meer dan een half jaar geleden had opgenomen, en daarnaast een film die mij behoorlijk onbekend was ondanks zijn leeftijd en goede cast. Niet vaak uitgezonden denk ik dan, desondanks bleek het een meer dan redelijke film.

Een behoorlijk 'tagline' had kunnen zijn; this is Wade, and Wade is fucked, want na het noodlottig incident met de inbreker treft Wade het niet bepaald met zijn logeeradres. Blijf tussen al dit opgefokte gajes, haantjes die je om het geringste aanvliegen, rekeningen die vereffend worden en het feit dat je als 'noob' veel in de schoenen geschoven kan worden maar eens buiten schot. Het levert Wade dan ook een transfer op naar een helhol. Wel raar eigenlijk gezien het volk om hem heen met gangbangers, drugsdealers, multiple homicide en op een gegeven met Smith een soort van seriemoordenaar. Je zou toch zeggen dat een man met slechtst involuntary manslaughter en een strafeis van drie jaar daar helemaal niet terecht hoeft te komen. Maar goed, het gaat om het verhaal natuurlijk waar Wade in een uitzichtloze situatie terecht komt betreffende een wereldje waar geheel eigen wetten en regels zijn, het een gevecht is om het hoofd boven water te houden en de zaken alleen maar erger worden.

Minpunten? Mwoah...zoals ik reeds zei, dat Wade in zo'n maximum security gevangenis en afdeling terecht komt vind ik wat overdreven, net als de poging een naam uit Wade te persen, getuigebescherming of beveiliging wordt hem niet eens aangeboden en de cipiers zullen zelf toch ook begrijpen dat Wade de klos is als hij iemand verlinkt? Daarnaast vliegt het voorarrest wel heel snel om met 97 dagen voorbij zonder eigenlijk veel te zien van Wade in de bak. Daarnaast vind ik het best bijzonder dat hetgeen dat we allemaal in het vervolg zien mogelijk is, dat er niet meer controle en toezicht is en er een dergelijk gesloten systeem is zonder toezicht. Moet niet kunnen in verband met rellen, opstand en gijzeling. Maar goed, de cast is best oke en ik mag graag naar Stephen Dorff kijken, Kilmer is ook in goede doen en Harold Perrineau hield toch eerst voor Chris Rock. Felon doet me daarnaast regelmatig denken aan Celda 211, een film overigens die veel beter onderbouwt en subtieler is dan dit product die ook nog wat overeenkomsten heeft met Brawl in Cell block 99.

Felon heeft daarmee best aardige momenten zoals de vechtpartijen plus de prima cast maar mist ook het één en ander, daarom is Felon wat mij betreft best het aankijken waard, is de film meer dan redelijk maar bovengemiddeld of buitencategorie is dit voor mij zeker niet. Daarom wat mij betreft een naar boven afgerond cijfer met een 3.5.

Bij de kringloop tegengekomen en maar eens even geprobeerd vanwege alle Oscarominaties waarvan één verzilverd. En behalve dat je als kijker even moet warmlopen rond deze film geldt ook zeker dat dit zeker niet voor iedereen is.

Want laten we het zo zeggen dat de film zich behoorlijk kenmerkt gedurende de opening met een bijzonder lange dialoog van karakter Troy en daar is geen woord aan gelogen. Bovendien weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt met een persoonlijkheid die wel eens een beetje onder de noemer van 'love to hate' valt, want heel erg aimabel is de man niet met zijn wetten, logica, regels en die mond die nooit eens een keer stilstaat, zeg maar gerust onuitstaanbaar. Maar wie Fences vervolgens afdoet als praatfilm, als film met ellenlange en oeverloze discussies, slaat de plank toch wel een beetje mis rond een film de het beste benoemd kan worden als psychologische drama die heel wat fases in het mensenleven even aandoet.

Want vergis je niet dat de film een prismatisch geheel is van gebeurtenissen die in een mensenleven voorkomen. De struggle in die tijd om het hoofd financiëel boven water te houden, de zorg en veiligheid voor je kinderen, maar tevens ook dat je ze wil voorbereiden en zelfstandig wil maken voor het niet zo gemakkelijke leven van een Afro Amerikaan in de jaren '50. De fouten en slechte keuzes die je maakt, waar je mee om moet gaan en waar je vooral je kinderen voor wil behoeden. Maar uiteraard gaat het ook over het huwelijk, over trouw, offers en twijfel van beide kanten, en daar worden ook weer fouten gemaakt. En dan de duivel die puur synoniem staat voor pech, die factor waar geen grip op te krijgen is, en vandaar de 'fences' die niet bedoeld zijn om mensen buiten te houden maar binnen te houden, te zorgen dat ze veilig zijn binnen de gehandhaafde kaders en wetten.

Is de man onuitstaanbaar en bekrompen? Ja, en ergens doet hij mij aan mijn vader denken die als oorlogskind ook een soort karaverdiscipline had en die mij probeerde op te dringen wat voor heel veel wrijving zorgde. Waar er inmiddels wel ruimte is voor verandering reageerde hij net als Troy vanwege zijn ervaring, zijn opvoeding, zijn programmering om het zo maar te zeggen. Fences toont daarnaast een beeld van het mensenleven in al zijn gelaagdheid, dat een leven nog niet zo eenvoudig is met pech en fouten. En daarmee toont Fences zich ondanks zijn lengte en wollige dialogen toch als een interessante film waar het wat de beginfase betreft even doorkomen is, maar waar je wellicht ook iets mee moet hebben, iets dat je zelf tot op zekere hoogte ervaren moet hebben. Afijn, heel wat dus, mwoah...er is nog wel wat twijfel ondanks de sterke acteerprestaties, en wellicht dat ik de film toch nog een tweede keer moet zien daarom voor nu een 3,5.

Op het gokje deze Enzo Ferrari meegenomen bij de kringloop waarop ik deze lange film, één deze laatste dagen der vakantie, er nog even ingooide. En eerlijk gezegd verwachtte ik nogal iets vanwege de overwegend goede cijfers, maar voor mij kwam dat er bij lange na niet uit in deze wel erg lange zit.

Het beeld rondom de opgroeiende Enzo is niettemin duidelijk met harde tijden en een vroeg gevoel voor techniek, snelheid en competiviteit. De jaren die er na volgen zijn niettemin mals met het wachten op kansen en succes met vooral de nadruk op het leven buiten de auto's en laten we stellen dat dit leven nogal aan de roerige kant was en we eigenlijk weinig van de racerij mee krijgen. Buiten dat is het tijdsbeeld wel even de moeite van het noemen waard met veel mooie auto's in de vorm van Ferrari's, Lancia's en uiteraard Fiat. Maar echt boeien doet het gesprek tussen Enzo en de journalist vergezeld van flashbacks mij geen moment.

De boeiende momenten zijn spaarzaam en dienen zich vooral in het tweede deel aan waar een verhaal over de oorlog wordt opgerakeld en de dood van toeschouwers en verschillende testcoureurs. Het zijn de momenten waarin we deels het ware karakter zien van Enzo, iets dat we natuurlijk ook al in zijn priveleven zagen, de man maakt van zijn hart geen moordkuil, pleegt geen concessies en wil geen nee horen. En de getoonde harde mentaliteit zorgt er wel voor dat afspraken nagekomen worden en de merknaam uitgroeit tot wat het nu is. Toch zijn het die discutabele momenten aangedragen door de reporter die de aandacht trekken net als de latere fase met de namen Lauda en Villeneuve en we zowaar weer eens wat racerij gerelateerd zaken te zien krijgen. En het zijn die schandalen zoals de crash van '57 en andere incidenten binnen de sport die het geheel weer interessant maken want het is toch overwegend het leven achter de schermen die de aandacht krijgt.

En laat me dat nu eigenlijk geen reet interessen met wie en hoe vaak hij het doet. Is dit vloeken in de kerk? Wellicht wel voor een liefhebber, maar ik had racerij en meer ontwikkeling van de autosport met bekende namen willen zien. Goed ik snap dat het deel uitmaakt van het leven van de man maar verdorie, wat wordt het ook allemaal slecht uitgevoerd want de ene keer wordt het regelrecht zoutloos gebracht om een paar minuten later uit te monden in sentimentele toestanden en overacting. Neem bv het stervensbed van Dino, wat slecht geacteerd! Jeetje! Dan de potsierlijke en misplaatste muziek bij de dood van een testcoureur, wie bedenkt zoiets? Dan is er nog de vraag wie Wilmer Paradise is en waarom Lee Iacocca niet verschijnt en waarom Enzo hier pas tien jaar na het aanbod van Ford de zaak verkoopt terwijl dat in Ford vs Ferrari bijna gelijktijdig gaat. Welke van de twee lezingen heeft nu gelijk dan?

Het maakt me verder eigenlijk ook niet veel uit want de film Ferrari heeft zich al veel eerder gedurende deze de veel te lange speelduur herhaaldelijk in de voet geschoten. Het is gewoonweg niet interessant genoeg, er komt veel te weinig voorbij van wat ik had gehoopt te zien, toch iets meer een film a la Rush, is er sprake van overacting en overdreven sentiment en slaagt het geheel niet in zijn opzet. Overduidelijk is wel dat er veel tijd in dit geheel gestoken is en zal ik niet onderschatten dat iemand geïnteresseerd in de Ferrari familie en hun achtergrond dit waarschijnlijk geweldig vind. Het woord degelijk durf ik nog wel te zeggen maar verder zegt mij dit allemaal erg weinig. Met moeite dan ook een voldoende.