Meningen

This is foreplay. I'm about to turn on some Marvin Gaye and get in that ass!

Een hele aardige film die zeker zijn goede punten heeft maar vooral door het stugge karakter van Kyle, bewust of onbewust, niet bepaald als karakterstudie uitpakt en behoorlijk fictief blijft omtrent operaties in Irak. Een film waar men overigens al mee bezig was, scenariotechnisch gezien, toen hij nog leefde maar na zijn dood werd er voor koos om het verhaal helemaal om te gooien en meer te richten op de relatie en thuis.

De film begint redelijk en vooral de beelden van de BUD/S training doen mij wel goed, een uitputtende aanslag op je doorzettingsvermogen en geestelijk vermogen, en één van de zwaarste trainingen, naast die van de Para Jumper (PJ's), die er bestaat en die ik gezien heb. Al snel volgt daarna een beeld van de kundige vaardigheden van Kyle en de druk van extreme beslissingen, goed gebracht in het begin. De schiet en oorlogsscenes zijn best heel aardig en dat hele imago met dat Punisher logo is best wel stoer. Behalve overigens de vrouw die hij neerschiet, dat van dat kind klopt niet, is zo'n beetje alles dat je te zien krijgt 'losjes' gebaseerd, ongeveer het zelfde als in het boek en een reden waarom ik het boek niets vond. Als 'ex-operative' mag hij eigenlijk gewoon niets zeggen, dus een boek waar geen enkele plaats, detail of namen wordt het een aaneenschakeling van '...we zaten in een huis en toen hebben we een stel Muh's neergeschoten...' achtige gebeurtenissen die mij vrij weinig zeggen. Zo is de zogenaamde 'Olympier' genaamd Mustafa en 'het duel' ook een verzinsel. Ja, Kyle schakelde een scherpschutter uit met een schot over 1900 meter en niet 2100 zoals hij zelf beweert in de film, er ging een gerucht dat er een Syrier meevocht die op de Olympische Spelen had geacteerd, maar bewijs daar toe is nooit gevonden. Dan de premie die in werkelijkheid niet hoger dan 80.000 schijnt te zijn geweest en niet de in de film beweerde 180.000. Al Zarqawi met zijn accuboor schijnt dan wel weer op een echt iemand gebaseerd te zijn.

Bovengenoemde zijn details die op zich geen afbreuk doen, zo ziet het materiaal en de meeste gebruikte tactieken er prima uit. Een groter knelpunt is het mysterie Chris Kyle zelf, een figuur die mij gedurende de film toch veelal is overgekomen als een beetje een stugge eigenwijze eikel, zeg maar gerust een lul. Hoewel de beste man wel als een baasje naar voren komt merk ik nu nergens meer dan de standaard clichés als 'warjunkie' en 'voor mijn makkers' op en ontbreekt het mij aan een echt roeping of motief. Het personage lijkt weinig diepte mee te krijgen en bijvoorbeeld met de ex-vet in de garage ronduit afstandelijk en kil over te komen. Dit zou een afweerreactie kunnen zijn op de al spelende PTSS die duidelijk te merken is. Wat op zich wel aardig gebracht wordt is de vervreemding en toenemende PTSS. Overigens ook een pijnpunt is de discussie die hij kort heeft met zijn maatje Lee over het hoe en waarom en dat Kyle iets over God, land en familie opdreunt. Ik weet niet wat die scene moet voorstellen maar hij komt bijzonder plichtmatig en gekunsteld over.

Goede dingen zijn er wel, de oorlogsscenes zijn meer dan prima, zo geeft Cooper op bepaalde vlakken meer dan prima gestalte aan de PTSS. De scene waarin hij stom voor zich uit zit te staren met strijdgewoel en gegil als achtergrond geluiden is wel een beauty, het moment waarop hij bijna door het lint gaat in de tuin mag er ook zijn, en met een vorm van 'overleversschuld' kampt ook net als de momenten met de echte verminkte veteranen zijn ook erg goed. De echte veteraan die meespeelt Kevin Lacz is ook een leuk dingetje. Het einde zal volgens velen weer als te Amerikaans gezien worden, ik daarentegen krijg wel een brok in de keel van de tragiek rond die finale afloop. Goed, al met, al een aardige film maar absoluut niet de topfilm die het wellicht had kunnen zijn.

Ontzettend bekende titel maar daar kan Leonerd Bernstein zelf ook voor gezorgd hebben met zijn stuk An American In Paris. Heel toevallig voorziet Bernstein deze film ook nog van de soundtrack. Dus de naam en connectie is niet ver weg.

Ergens meen ik dit wel eens gezien te hebben toch staat het niet heel helder voor de geest war dat betreft. Lekker begint de film sowieso muzikaal gezien met CCR's Bad Moon Rising. Wazig is de opening met de backpackers op de hei waarop er snel vervolgt wordt met David in het ziekenhuis te London met alles dat daar nog te wachten staat.

Bijzonder sterk is het allemaal niet te noemen maar een bepaalde mix heeft de film zeker wel. De goedkoop achtig ogende horror, de vreemde nachtmerries en hallucinaties, een bepaalde komische noot, de niet verkeerde zuster Alex, en vooral de muziek van Bernstein. Het heeft allemaal wel wat. Jammer vind ik toch persoonlijk dat de film richting het einde heel snel afgeraffeld wordt en er maar mijn mening wel een half uur meer in gezeten had en mogelijk een iets betere opbouw naar het einde.

Laatste nog te zeggen over deze droogkomische semi griezel film is de transformatie van David naar een weerwolf, dat ziet er toch echt goed uit hoor voor '81. Daarom is An American Werewolf In Paris een meer dat prima avondje vermaak.

Een film waar ik wel wat van verwacht had, maar mij toch wel een beetje tegenviel. De film is te lang, een verkorting had de film wellicht iets krachtiger gemaakt, de film is te traag op bepaalde vlakken en het neigt toch ook weer naar een typische Spielberg productie die altijd heel erg speelt met drama als winstbejag . Hij maakt dingen wel eens wat té dramatisch waardoor het naar melodrama neigt naar mijn inziens. Te lange scenes, van die kwetsbare bijna zielige maar heel licht naar hoop neigende muziek, en tevens altijd die weg van drama, loutering richting een goed eind. Nu zal Amistad in die zin een verkeert voorbeeld zijn omdat het naar ware feiten gebaseerd is dus Spielberg kan er weinig aan doen dat het goed afloopt, maar het is wel een beeld en werkwijze die aan een regisseur gaat kleven in die zin. Maar goed, de eindspeech van Hopkins krijg ik al niet meer mee aangezien ik half in slaap ben gevallen.

De goede punten. Hounsou is overigens geweldig. Wat een passie, wat een performance. Het ziet er allemaal authentiek uit qua kleding en omgeving wat ik altijd wel een pluspunt vind en die beelden aan boord van dat slavenschip waren ook goed. Rauw en direct, daar hou ik wel van. Verder niet echt mijn film want zoals gezegd, het kwam niet echt door ofzo. Op bepaalde momenten had ik even zoiets van hé dit kon wel eens interessant worden maar dat werd dan weer opgevolgd door een scene die te lang duurde en de gang en interesse weer totaal uit het geheel haalde.

Helaas, tegenvallend.

Het was best een verrassing deze top 250 film tussen de films te vinden die ik onlangs mee had genomen uit de kringloop. Het was puur een gok deze mee te nemen of had ik toch de naam Inarritu gezien? Het zou best kunnen, doch een garantie voor succes vind ik Inarritu niet hoewel The Revanent in mijn persoonlijke top 10 staat en Birdman oké is. 21 Grams daarentegen krijgt een voldoende maar had ik geen connectie mee en Biutiful en Babel vind ik met hun zware thematiek en droge langdradige vertelstijl films waar niet door te komen is en daar was ik met deze Amores Perros ook wel bang voor.

Inarritu laat er in ieder geval geen gras overgroeien en neemt je meteen mee in de door hem geschapen hectische wereld. Meteen is wel duidelijk dat dit uit het leven gegrepen is, het is hard, het is rauw, het is bruut, zonder opsmuk en het is heel naturel. Het verhaal betreft drie relaties die elkaar ongewild kruisen en gewild/ongewild invloed op elkaar hebben, het valt tijdlijn technisch als een Nolan film uit te leggen met dingen die niet altijd in de volgorde getoond worden dat ze ook gebeuren, daarnaast valt het te vergelijken met een Crash uit 2004 waar ook veel karakters bij betrokken zijn en alles in elkaar grijpt als een soort van puzzel. Het betreft goede mensen die domme dingen doen, slechte mensen die goede dingen doen, goede daden die slecht uitpakken, je zou kunnen stellen dat het een uitgekiend radarwerk is die inelkaar grijpt waarop iets in werking gezet wordt en gebeurd.

Hard, triest en armoedig is het leven in Mexico City op verschillende lagen, de manieren van overleven zoals de hondengevechten zijn ook niet bepaald een sinecure, zeg maar gerust dat deze beelden niet geschikt zijn voor de gevoelige mensen onder ons, maar de pech slaat ook toe bij de beter bedeelde kant van het volk, daarnaast wordt er goed geacteerd en komt het veelvuldig over als heel realistisch. Zoals gezegd van opsmuk of toeters en bellen is geen sprake, wat wij zien is pure ellende en hartzeer. Maar zoals al vaker geconstateerd bij een Inarritu, zoals bijvoorbeeld ook Biutiful, stomp ik op een gegeven moment een beetje af van al die ellende, wil de film mij op een gegeven moment ook helemaal niet meer boeien, zoals het midden gedeelte met het model en voelt de film ondanks zijn uitgekende boodschap toch wel erg zwaar aan en vind ik 2,5 uur toch wel erg lang

Ik was er al bang voor maar deze Inarritu is toch ook weer niet een homerun, duidelijk vind ik wel het verhaal en de boodschap met alle ellende en hoe dingen in elkaar grijpen, vind ik de term/alternatieve titel love is a bitch wel heel toepasselijk met wat er gebeurt rond alle betrokkenen en kan ik ook echt wel zeggen dat er goed geacteerd wordt maar de wow factor heeft de film in eerste instantie toch zeker niet. In de collectie komt ie dan ook niet, maar wel op de stapel met twijfelgevallen die ik nog eens wil herkijken. Voor nu een 3 sterren, wie weet wat een herkijk brengt...

Verder met nog zo'n gelaagd drama over lijden en acceptatie na Shadowlands met deze Amour, en daarmee een Haneke, een regisseur waar ik nog niet heel erg kapot van ben want Cache vond ik onbegrijpelijk en niet door te komen waar Das Weisse Band op meer steun kon rekenen. Maar Haneke blijft voor mij toch een moeilijke regisseur en dat bewijst hij met deze Amour die mij ook niet ligt.

Het beeld is even zo goed duidelijk met het ouder worden echtpaar, getroffen door het noodlot, waar het leven nooit weer hetzelfde zal zijn. Fijn is niettemin het stukje uitleg vooraf op de dvd door een cineast, toch kan het voor mij de tekortkomingen van Amour niet wegnemen. Overduidelijk is het beeld van het echtpaar met centraal de pech, de lichamelijke kwetsbaarheid, de angst en beloftes omtrent zieken- en rusthuizen, en de daaruit uit voortvloeiende zorg. Het is een moeilijke last te dragen voor Georges die mij in het geheel niet een warm en zorgzaam type lijkt, maar juist zelf teert op een zorgzame vrouw, maar er zit op een gegeven moment verbetering in zijn zorg. Aftakeling is vernedering blijkt maar weer, ontnuchterend zijn dan ook de momenten waarop in bed is geplast of er een luier om moet. Niet naar het rust of verzorgingshuis willen is één ding maar tegen welke prijs...?

Amour lijkt daarmee een bijzonder gelaagd drama over keuzes, liefde, verbinding, de zware last voor iemand te zorgen vooral als je zelf al op leeftijd bent, en natuurlijk de schaamte van het minder worden, de schaamte van aftakeling. Dit allen wordt in een behoorlijk sober, triest en kwetsbaar jasje gegoten door Michel Haneke met de onderliggende gedachten van de vergankelijkheid van het leven. Uiteraard wordt er heel sterk geacteerd door Trintignant en Riva, valt de mooie Huppert op en kan er nog verder gefilosofeerd worden over de eventuele toerekeningsvatbaarheid van Georges zelf en is het vertrek op het einde symbolisch te noemen.

Toch is dit ook weer net als Shadowlands niet mijn kopje thee met deze toch wel statische en langdraderige film die soms ook nog verschillende nietszeggende momenten heeft, zoals het stofzuigen om maar een voorbeeld te noemen, en Amour tot film maakt waar moeilijk de aandacht bij te houden is.

Goeiemorgen Amsterdam!

Ongelofelijk stuk jeugdsentiment die ik altijd met alle plezier weer kijk. Weliswaar is er genoeg aan op te merken toch bied de film genoeg spektakel en vermaak.

Wat ten eerste opvalt is de grote schare aan bekenden die voorbij komen, soms maar kleine rolletjes hebben of juist aan het begin van hun carrière staan. Ik noem een bijzonder jonge Tatum Dagelet, haar vader in een redelijke kleine rol en amper te herkennen als de eerste verdachte, de truttige buurvrouw van de Flodders als zwerfster, Sjakie zelf komt ook voorbij, Agent B100 komt kort voorbij, Leontien komt tweemaal langs, zelfs Siebe Satelliet wipt langs als dokter en niet te vergeten Jaap Stobbe vooral bekend van veel kinderprogramma's vroeger.

De film schetst een behoorlijk sarcastisch maar niet onvermakelijk beeld van Amsterdam. Bijzonder de diepte gaat het niet in qua dialogen en personages toch weet Maas vooral de puntjes op de i te zetten qua opbouw en suspense. Mooie donkere beelden wanneer de moordenaar toeslaat, vaak op gruwelijke wijze. De aanloop naar de motor auto achtervolging is heerlijk. Gisteren overigens Ronin gezien waar menig achtervolging goed gebracht wordt maar deze mag er ook zijn. Net als de speedboot achtervolging, slechts matig onderbroken door het stukje rails over de kade, eindigde hij met een mooi inbeeld gebrachte explosie. Sowieso wordt een aantal malen erg mooi met spanning en dreiging gewerkt en mag de afsluiting er ook zijn. Einde in die zin erg duister en troosteloos maar toch passend.

Amsterdamned, altijd weer bijzonder vermakelijk, en hoewel aardig op leeftijd toch nog niet slecht af achterhaald te noemen.

Weer zo'n onbekende titel met klassiek aandoende titel cq cast wat dan ook de reden was om deze film mee te nemen. Het verhaal en de waarderingen waren mij onbekend maar beide wekte wel degelijk de interesse.

En het verhaal begint toch interessant, want de geschiedenis van de Romanovs zo eind Eerste Wereldoorlog te midden van de revolutie betreft een die qua afloop rond Aleksej, Maria en Anastasia tot de hardnekkige mysteries van de wereldgeschiedenis behoort. Het was dus niet alleen Anastasia waar geruchten over gingen en door de jaren heen verschillende figuren opdoken die hen beweerden te zijn. Het plot rond het plan van generaal Bounine en zijn handlangers mag er dan ook zijn, en de twijfel rond de dame met het geheugenverlies en de littekens treffend waarop het geheel zich vervolgt met een plan en nauwgezette voorbereiding om Anna Anderson, die maarliefst zestig jaar heeft volgehouden de prinses te zijn , voor te bereiden op dit bedrog.

Kenmerkend aan de film zijn de twee uitstekende acteurs in de vorm van Brenner en Bergman die het geheel sterk gestalte geven en goed acteren, zo zijn verschillende scènes qua acteren maar vooral ook dialoog ijzersterk en verveelt het geheel tot op de helft geen moment. Want de look a like blijft onvoorspelbaar en wispelturig met de hamvraag of het allemaal gaat lukken. Helaas komt daarna de klad er een beetje in met de focus die meer richting het romantische schuift rond de interesse van verschillende mannen richting de dame in kwestie maar ook de veranderende band tussen de dame en de generaal, het blijft weliswaar tot op zekere hoogte interessant hoe de zaak verder moet met de verschijning van de man uit Boekarest als hoogtepunt/ climax.

Toch neemt de spanning richting het einde langzaam af met alle relationele besognes en vind ik dit niet echt sterk, niet zo sterk als het begin. En waar de film gedurende het begin tot aan de helft afstevende op een 4 stel ik dat door het einde toch bij tot een 3.5. De aangename speelduur is ook nog een te benoemen pluspunt. Afijn, een tegenvaller was dit geenszins en wellicht dat ik de film op termijn nog eens probeer.

Op de gok gekocht bij Bookspot in een actie drie klassiekers voor de prijs van twee, en deze was enigszins een gokje omdat ik de film niet kende maar wel lovende kritieken kreeg. Ondanks een zekere degelijkheid en kwaliteit wist de film me niet altijd helemaal te boeien en heeft me dus ook niet helemaal overtuigd.

Van het 'incident' krijgen we niets mee, ook niet noodzakelijk, maar wel verassend. Net zo verassend is de houding en gedragingen van Mrs Manion die alles behalve overkomt als een beschadigt en getraumatiseerd schepsel. Iets dat al heel erg te denken zet, net als Manion zelf, gestalte gegeven door de niet altijd even sympathieke Ben Gazzara die maar al te vaak slechte personages speelt. De alarmbellen betreffende 'hoe en waar' zijn dan al gegaan, iets dat misschien helemaal niet de bedoeling was van Preminger want deze twijfel of 'who dunnit' gevoel krijgt daarna niet echt een vervolg ondanks twijfelachtige verhalen en getuigenissen.

Hoewel grondig en realistisch is het hele gebeuren in de rechtbank me toch net iets te traag en spanningsloos. Wel interessant is wat Cinemanukerke ook stelt, namelijk alle leppe streken om de tegenpartij in diskrediet te brengen en op het absurde af. Want de zaak winnen lijkt belangrijker dan de waarheid boven tafel krijgen, en dat geld voor beide hoewel Stewart iets sympathieker is dan bully Scott die sommige getuigen praktisch lastig valt. Toch valt er aan beide partijen wel iets op te merken en zoals gezegd lijkt de waarheid ondergeschikt aan de taak waar aanklager en verdediger voor ingehuurd zijn. Luitenant Manion versterkt dat gevoel door zijn dubieuze overkomen. Er stinkt iets, maar wat?

Anatomy of a Murderer is zeker interessant maar moet voor mij in eerste instantie zijn meerdere kennen in het compactere en directere 12 Angry Men, wellicht niet vergelijkbaar maar ik haal die film er vooral bij vanwege de leeftijd. Desondanks is Stewart degelijk, de soundtrack fraai, is Gazzara een uitstekende cast, zet Lee Remick haar dubieuze rol ook prima neer, voldoet als eyecandy en geeft de film toch een ontluisterend en ontnuchterend beeld binnen het rechtssysteem. Binnenkort nog maar eens proberen.

I know what I am. I always knew it would catch up with me.

Fijne productie die toch meer dan behoorlijk de interesse naar het beroemde boek van Christie op gang brengt. Mijn interesse in deze film/serie was sowieso gewekt mede omdat hij genoemd wordt bij het uitstekende Identity, en zelfs als beter weggezet wordt. Iets waar ik het niet helemaal mee eens ben.

Langzaam en met veel gevoel voor sfeer en mysterie maken we kennis met de groep gasten en zonderlinge staf. Een fraaie locatie en opnames van de natuur worden kracht bijgezet door een mooie soundtrack. Het begin is niet bepaald spannend te noemen, iets dat trouwens uitblijft tot op het laatste half uur, maar de stroeve wisselwerking en mysterieuze sfeer wekt zeker de interesse. Het balletje begint te rollen met de plaat waarop iedereen wel wat te verbergen lijkt te hebben. De eerste dode laat niet lang op zich wachten waarop de paranoia hals over kop toe neemt en de boel langzaam instort. Interessant te zien is de wijze waarop ieder anders op de situatie reageert. Woede, stijve etiquette, doorslaande paranoïde tot paniek alles komt in die zin voorbij. Naast de flashbacks zijn de steeds gekker wordende verdenkingen geweldig om te zien.

Behalve de afloop die lang onduidelijk en onvoorspelbaar blijft, hoewel ik the judge wel als prime suspect had, wordt er gewerkt met een uitstekende schare acteurs die allemaal goed op dreef lijken met nadruk op Dance, Dermody en Gorman. Turner die ik net kende voor deze serie is een onbekende maar maakt ik goede indruk. Verder valt het geheel op met de eerder genoemde locaties, camerawerk, montage, muziek en de gespannen en mysterieuze sfeer die geweldig is.

Is het dan alleen de zon die schijnt wat And then there were none betreft? Nee, niet helemaal. Hoewel in vergelijking met een film als Identity natuurlijk veel meer de diepte gezocht kan worden en de tijd genomen kan worden voor achtergronden, speelt mij op een gegeven moment toch de speelduur op. Het is allemaal net wat teveel uitgesmeerd en ik ben nu eenmaal niet echt een seriekijker. Kortom, het duurt mij op een gegeven moment allemaal wat te lang. Maar heel erg is dit allemaal niet, And then there were none is absoluut de moeite van het kijken waard.

Gisteravond met mijn verjaardagscadeau aan de slag en dat betrof deze Andrey Rublev en daarmee de tweede top250er van de dag. Maar waar Buster Keaton met zijn The General een sterke indruk maakte mondde mijn tweede Tarkovsky, na het eveneens ongrijpbare Stalker, toch uit in een teleurstelling. Hoewel beter behapbaar dan Stalker had ik met deze stugge film ook weer veel moeite waarbij ik al op begin te kijken tegen Solaris die ik als top250er ook nog af moet werken.

Laten we wel stellen dat Tarkovsky gewaagde films durft te maken zoals we al in Stalker zagen waar dingen als Moedertje Rusland, de dictatuur, Tsjernobyl en de angst om je uit spreken kritisch en gelaagd benadert worden. En met Rublev is dat niet anders waar een bij tijd en wijlen hard en schokkend beeld woord geschapen van middeleeuws Rusland en een tijd lang verboden was en als ik het goed begrijp het land uit gesmokkeld werd. Toch komt een karakter beeld van Rublev zelf niet van de grond en zal dit ook niet het doel geweest zijn omdat men niet veel schijnt te weten van het leven, het karakter en de hersenspinsels van de beste Iconen schilder ooit. Maar opzich is het niet een issue dat de film gebruikt wordt als voorbeeld van het leven in Rusland dan dat we een accurate schets van Andrey Rublev krijgen.

En het is wel wat dat leven in een verscheurd Rusland, rivaliserende vorsten, de Mongoolse en Tartaarse invasies, vuil spel en de versplintering van de religieuze opvattingen met iedereen die een kant opwaaiert en vooral een verlies in geloof en rechtvaardigheid in de hand werkt zoals het geval is bij Rublev zelf. Onderweg met een aantal metgezellen lijkt de film toch vooral een mystiek soort religieus- filosofische reis te zijn naar een volgende klus onderweg geconfronteerd met het harde en sombere leven van die tijd. Inzet blijkt het aanbod een kerk te komen schilderen in Moskou waar in eerste instantie de nodige haat en jaloezie speelt onder concullega. Vlammen doet het geheel geen moment die eerste hoofdstukken waar Kirril en Andrey helaas nogal op elkaar lijken, het regelmatig de vraag is wie wie is of wie er nu aan het woord is. Iets dat mij ook al parten speelde in Stalker. De film vervolgt zich daarna in beelden die soms iets hebben van een droom, tevens nachtmerrie-achtig zijn, en waar bijzondere rituelen en grofheden getoond worden. Zoals reeds gezegd, leven in Rusland circa 1400 is geen sinecure. Wel is duidelijk dat Rublev zichzelf snel in spagaat terug vindt omtrent zijn werk waar zijn overtuiging afneemt en de man duidelijk zoekende is omtrent geloof en de inhoud daarvan, iets dat maar al te begrijpelijk is met de getoonde beelden.

De film vervolgt zich op tragische wijze in de zoektocht naar antwoorden en het vrijwillig gekruisigd worden is daar een uitstekend voorbeeld van. De interesse trekt daarna weer een beetje aan met de grootschalige invasie waar het bidden tot God een futiliteit lijkt in dit verscheurde en chaotische land. In ieder geval helpt het Rublev zelf niet verder die zowel zijn eigen talent probeert te begrijpen als de betekenis achter zijn werk. Toch wordt hij alleen maar geconfronteerd met dood, verderf, marteling, hongersnood op de koop toe en het algemene beeld dat een leven in Rusland weinig waarde heeft. Het beeld van de film is dan wel duidelijk rond het karakter opzoek naar betekenis in een wereld van moord, doodslag en ellende en daarmee eigenlijk ook nog wel een actuele boodschap bezit want het is nog steeds gissen wat voor goeds God of godsdienst nu eigenlijk brengt in een wereld die nog altijd in rep en roer is. Fraai en groots zijn de beelden van de invasie en mag de creatie van de klok ook nog best even benoemd worden.

Tarkovsky doet niet aan gemakkelijke films blijkt wel weer met deze Andrey Rublev die gegarandeerd is van mooie settings, een grootse opzet, veel figuranten en een bij tijd en wijlen prima soundtrack. Al denkende en lezende op het internet valt de film wel steeds verder op zijn plek maar een zware, stugge en taaie oefening was dit zeker wel. Maar opgeven doe ik nog niet en verwacht ik dat ik op termijn zeker nog wel een keer voor deze film ga zitten. Toch zit er in eerste instantie niet meer dan drie sterren in voor nu.

De laatste tijd een aantal aardige westerns op de kop getikt zoals The Outlaw Josey Wales, Rio Lobo, het nog te zien Pale Rider, en deze Angel and the Bad Man. Hoewel Angel and the Bad Man geen hele hoge gemiddeldes heeft verwachtte ik er dan ook niet super veel van, en aan die verwachting werd voldaan. Degelijk en braaf zijn de eerste woorden, vooral dat laatste gezien vanuit de tijdgeest, en vooral voorspelbaar, en niet echt bijzonder als geheel.

Het begin is nog redelijk met de mooie zwart wit stijl, typerende muziek en een John Wayne die qua stem nog helemaal geen John Wayne lijkt. Aardig is de indruk die zijn naam maakt en vanaf daar zijn er herkenbare parallellen met John Book in Witness. Het waard te benoemen zijn daarna nog het ontvangst van drie heren aan de deur en de achtervolging die eindigt in het water. Vooral de laatste lijkt me wel een kunststukje voor die tijd en ik vraag me af hoe die paarden het er af hebben gebracht. Ten laatsten de prachtige en veel te vroeg aan overmatig alcoholgebruik overleden Gail Russell, potverdorie...36 maar.

Maar daarmee houdt voor mij wel op. De ontknoping is gemakkelijk te raden, met dit gegeven laat het einde nog erg lang op zich wachten en dat terwijl de film eigenlijk niet eens zo lang is, en verder kan dat amoureuze gedoe van Duke me eigenlijk niet zo boeien. Angel and the Bad Man, seen it en afgestreept, en dat is het voor mij.

Jesus, what a family!

Toch ook al weer 20 jaar geleden dat ik het boek aanschafte en dat praktisch verslond. Wat een ellende, en zo levendig geschreven. Een boek overigens dat mijn vader ook wel eens geprobeerd heeft te lezen maar iedere keer dat hij er in bezig was buiten zinnen werd van woede bij de streken Malachy Senior, een waardeloze kerel brieste hij dan, waar geen woord aan gelogen is. De film zien duurde destijds, afhankelijk van de tv iets langer, net als een hernieuwde kijk aangezien het wachten was op een exemplaar tegenkomen bij de kringloop wat dan een aantal weken terug toch eindelijk lukte.

Waar te beginnen bij deze geweldige film. Het verhaal moge bekend zijn, een familie die ten tijde van de 'Grote Depressie' terugtrekt van Amerika naar Ierland Limerick. Een keuze die schroot om oud ijzer blijkt, van de hutjemutje flats in New York naar de slums in Ierland, werk in beide gevallen niet voorhanden, een arrogante, armoedige en alcoholistische vader wel die veel tegenstand oproept en de kansen niet beter maakt. In deze roerige tijd verliest het gezin veel kinderen, word de oudste van het stel vooral gevolgd en worden er toch nog weer nieuwe kinderen geproduceerd onder het motto 'wel neuken maar niet vreten'.

Opvallen en scoren doet de film met zijn mooie stijl in grijze en blauwe kleuren die de kilheid van het bestaan en het vochtige Limerick extra kracht bijzet. De mensen waren zelden droog of warm lijkt het. De soundtrack, Williams, mag ook voor een keer genoemd worden als prima en vooral het fraaie Miserere Mei doet mij altijd erg goed te horen. Ook erg mooi de mooie diepe stem met accent van Andrew Bennett die als narrator aantreedt. Wat verder vooral opvalt is toch de prachtige sfeer die uitermate sober, hard en triest gebracht wordt, wat een armoede, toch wordt er ook op fijne wijze met humor gespeeld zoals grootmoeder die verschrikt reageert na het overgeven na de eerste communie dat God nu in haar tuin ligt en niet weet wat nu te doen. Kostelijk! Interessant te zien is een dergelijke gewoonte als het water voor de rouwstoet neergooien, iemand enig idee? Interessant is ook de moderne priester die geen angst predikt maar Francis geruststelt over zonden en wat Theresa betreft. Prima is trouwens de gehele cast. De acteurs die Francis in alle leeftijden spelen zijn uitstekend, leuk te zien is McLyn die in Father Ted de geschifte huishoudster speelt, Conlon is kort maar het noemen nog wel waard net als Emily Watson om qua acteurs tenslotte te eindigen bij Robert Carlyle die de drankzuchtige vader geweldig neerzet. Toch echt wel een tijdje Carlyle niet kunnen zien zonder hem te hekelen vanwege deze rol.

Zijn er dan geen slechte punten? Toch wel. Zo duurt de film echt een beetje te lang ook al is die tijd gewoon nodig voor de lengte van het boek en diens vertelling. Het is een feit dat je alle ellende op een gegeven moment wel een beetje gezien hebt en eerder afstompt en afvlakt dan dat het nog een extra laag toevoegt. Maar dat is dan toch het enige en blinkt de film uit in een sfeervol hard en kil beeld van een jeugd in Ierland. Al met al dus een uitstekende film!

Best wel aardig tweede verhaal rond een al iets kwiekere een scherpere Robert Langdon.

Groot opvallend verschil is dat The Da Vinci Code vooral draait om theorieën en het wat meer academische gedeelte zonder grote of opvallende samenzwering, Angels & Demons draait daar en tegen juist vooral om minder diepgang, meer vaart en vooral spanning. Iets waar dit vervolg prima opvaart omdat we het trucje inmiddels kennen van alle symbolen, wilde theorieën en eeuwenoude samenzweringen die op een gegeven moment toch wel wat grenst op hel kundig bedacht of gemakkelijke pulp.

Een snel gemonteerd, en vergezeld van een meer dan prima soundtrack, geheel komt tot de kijker en dat in een mooi achtergrond, Rome uiteraard. De spanning wordt zo nu en dan prima opgeschroefd en het lot en de strijd rond de vier kardinalen is prima. Missers heeft de film zat overigens, en dan doel ik vooral op het uitstekende motief van de Camerlengo die totaal niet van plan is een catastrofe of doden te veroorzaken, toch slechts een situatie wil creëren waardoor de mensen zich weer naar de kerk keren. Het is een feit dat in tijden van grote spanning de mensen toch weer in god gaan geloven. Een meer dan prima uitgespeeld motief, althans, in het boek want in de film komt slechts naar voren dat Camerlengo verbolgen is over het feit dat men het 'goddeeltje' beweert gevonden te hebben. Echt absoluut een gemiste kans want dat motief maakte voor mij juist het boek. Daarnaast wordt er niets gedaan met de miraculeuze ontsnapping van Langdon die in eerste instantie mee de helikopter ingaat, zonder parachute komt te zitten en uiteindelijk met zijn colbert zijn val naar beneden dusdanig weet te vertragen dat hij een landing in de Tiber overleeft. Sterk stukje overigens wat me dan weer niet spijt dat ze die er uitgelaten hebben. Wat ook opvalt in de negatieve is de enorme kwiekheid van Camerlengo met die gruwelijke brandwond op zijn borst./spoiler]

Zoals gezegd, A&D valt op als een vlot en spannende film, met een erg fijne soundtrack van Zimmer en een meer dan aantrekkelijke Ayelet Zurer. De inhoudelijkheid van TDVC heeft hij niet maar daarom is de film niet minder vermakelijk.

Hele zit en ik moet zeggen dat ik bij tijd en wijlen wel eens moeit had de aandacht er bij te houden. Serie vertelt meerdere verhalen door elkaar heen over een zeer precair onderwerp, AIDS, en de klank wisselt erg sterk van flinke drama naar bijna hilarische hallucinaties dat ik denk waar zit ik in godsnaam naar te kijken...? Vind dat dan ook wel snel duidelijk is dat de serie op een heel bekend toneelstuk gebaseerd is want bepaalde stuk doen erg toneelachtig aan. Ik persoonlijk vond de kijk op de politieke opvattingen van de spelers erg interessant. Niet verwacht dat men zo anti- Reagan was. Verder prima prestaties van de acteurs met name Parker en Kirk. Maar Wright is erg vermakelijk.

Leuk een keer te zien maar verders niet helemaal my cup of tea.

Gistermiddag nog even aan de slag met deze Angels on Five mede mogelijk gemaakt door de BBC. En een goede oorlogsfilm over de slag om Engeland is altijd interessant zelfs als speelt hij deels op de grond af en niet eens zozeer in de luchtgevechten. Toch viel het geheel een beetje tegen zelfs voor het lage cijfer gemiddelde dat ik reeds gezien had.

Het verhaal is duidelijk rond piloot Baird die zich in de nesten werkt met een routineopdracht en de nodige spot te verduren krijgt waarop een tijdelijke plaatsing in de 'operation room' volgt. Nu doet de synopsis denken dat dit puur straf is maar er blijkt toch zeker een andere logica achter te zitten die te maken heeft met de stijve nek waardoor Baird moeilijk achter zich zou kunnen kijken mocht hij achtervolgt worden of aangevallen mid air en daar valt best iets voor te zeggen waar logica, veiligheid en op elkaar vertrouwen hoger aangeslagen wordt dan 'gung ho' heldendom. Iets dat met tevens opvalt in Flat Top uit 1952 waarin ook discipline heerst en niet dat door Emmerich geschapen beeld van een los geslagen dwaas zoals Dick Best in diens Midway.

En op zich heeft Angels on Five best zo zijn momenten met het vliegende materiaal, de rust en communicatie in de 'operation room', tevens ook de spanning bij het bombardement, zijn de klaarstaande toestellen met de piloten die aan komen rennen onder de kreet scramble treffend, en is er het beeld van de dun gespreide troepen tegen een overmacht aan Luftwaffe. Toch lijdt Angels on Five het meest pijn aan een gebrek aan gebeurtenissen en heeft het vooral in het middengedeelte regelmatig moeite te boeien vanwege saaiheid, karakter Baird is tevens niet bepaald interessant. Gelukkig trekt het op het einde een beetje bij met toch nog een beetje spanning en actie en sluit het af met het naargeestige gevoel hoe dat geweest moet zijn om die jongens te horen en ze vervolgens niet meer te zien omdat ze neergehaald, neergestort en dood zijn. Lijkt me dat je jaren later die stemmen en eventuele kreten om hulp nog kon horen. Redden doet het overigens deze film niet die geen voldoende krijgt want hier was toch wel iets meer van te maken geweest. Wel een fraaie filmposter.

Ik ken het verhaal in bepaalde lijnen, heb het boek nooit gelezen noch andere versies gezien, dat gezegd te hebben, vond ik dit een aller vermakelijkste film. De nodige humor, licht drama, vermaak, mooi gemaakt. De dieren worden opstandig tegen de mensen om veelal reden waar aan ze zich zelf later bezondigen. Onderdrukking en misbruik van macht lijkt iets dat onvermijdelijk is.

Vond er eigenlijk niet zo veel mis mee. Erg leuk een keer gezien te hebben.

Als weekendafsluiter een gemakkelijk hapje in de vorm van deze Luc Besson, en wat moet je eigenlijk over de beste man zeggen behalve dat hij zijn magnum opus al 30 jaar geleden maakte en kennelijk dat pad blijft betreden net als Guy Ritchie die eigenlijk ook altijd wel weer met het zelfde format komt. In het geval van Besson is het of bevreemdend en apart zoals Le Grand Blue, Subway en The Fifth Element, of het is een Nikita/Leon achtig concept met een onwaarschijnlijke hitman. En in principe betreft het bij het hitman concept toch allemaal een kopie van kopie en hebben we het eigenlijk allemaal al eens gezien, en dat is met Anna niet anders.

We nemen dit keer een soon to be ontdekt fotomodel, hoge hakken, nog langere benen en een instelling die stoïcijns Russisch genoemd kan worden. Diepte krijgt het geheel niet, zeg maar gerust dat ik het de eerste fase grofweg oppervlakkige pulp vind, en qua rekruteren, opleiding en eerste opdracht wordt veel geleend van Nikita. Is dat erg? Opzich niet, want de slachting in het restaurant is best aardig, maar orgineel is het uiteraard allemaal niet.

En even heb ik wel zoiets van dit is het dus, maar gaandeweg komt er toch een redelijk, maar niet minder voorspelbaar, plotje naar voren betreffende rivaliserende agentschappen en dubbelspel. Een beetje over de top is het ook regelmatig zoals de strijd en vlucht uit het kgb hoofdkwartier. Best oke is dan wel weer de rol van Helen Mirren. De rest opereert toch redelijk op automatische piloot. Dit alles maakt Anna best oke als wegkijkertje maar verder niet iets dat heel erg blijft hangen. En daarom is MovieMeter zo'n uitvinding want anders zou ik over een jaar allang weer vergeten zijn wat ik van deze film vond. Best geinig nog hoe Anna de arrogante fotograaf aftuigt, verder inwisselbaar en op de nominatie om snel te vergeten.

Werkelijk waar heerlijke film. Fijne mix van Sci-fi, thriller, avontuur, mysterie met een paar psuedo-horrormomenten. Nieuwsgierig door de wisselende reacties en niet in de minste teleurgesteld.

Het verhaal begint mooi langzaam met de rouwende Portman, en waar het allemaal wat mysterieus is wat er met hem gebeurt is, is zijn terugkeer dat des te meer. Net als de afloop daar van. Wat me in die zin opvalt is de heerlijke mysterieuze en onheilszwangere sfeer. Alles lijkt een dubbele laag te hebben, en dat vind ik persoonlijk erg sterk aan de film. De door muziek, dialoog en acteerprestaties gewekte mysterieuze sfeer.

Het tweede deel, wanneer de vrouwen, de 'glinstering' betreden is zo mogelijk nog mysterieuzer en blinkt uit in een creatie van een werkelijk waar visueel prachtige wereld. Tevens blijft de broeiende spanning, rare zinsbegoochelingen, vreemde wezens en de tape die ze later vinden waar Kane een van zijn eigen mensen opensnijd,en de psychologische symptomen waar de leden zelf mee te kampen krijgen. Kortom, een heerlijke mix de je dwingt te blijven kijken en een verklaring eist. Prachtig bedacht wezen overigens die twee van hun leden slacht en door het huis loopt de kreten van zijn laatste slachtoffers producerend, echt stukje pseudo-horror.

Na zo'n fijn opgebouwde film qua spanning en verhaal vreesde ik toch even de uitleg of verklaring en hoopte ik bijna op een open einde omdat het alleen maar tegen kon vallen. Maar nee het einde breng weer de nodige spanning, met Kane die zichzelf in de fik zet, het in beeld komen van zijn kopie en de gebeurtenissen in het wat ik maar even 'de andere dimensie' noem. De scenes met de alien zijn zowel van een spannende als een mysterieuze aard. Wil het voelen? Kopiëren? Overnemen? Kopiëren denk ik zelf. Het einde laat weinig aan de verbeelding over en doet me denken aan The astrounaut's wife. Overname, overgave en wie weet...

Een film waar je plot technisch en filosofische nog wel even ver door kan praten is altijd goed. Daarnaast kan ik niet vaak genoeg zeggen hoe mooi het eruit ziet en die heerlijke mysterieuze ondertoon. Afijn deze ga ik met de tijd nog wel eens zien.

Een film waarbij ik toch altijd even aan een tante moet denken die ik niet erg graag mag. Toen de film voor het eerst in, wat zal het geweest zijn '93, '94, '95, op tv was en er binnen onze familie naar niet veel anders dan Nederland 1,2 en 3 gekeken werd, kwam deze film ter sprake tijdens een verjaardag. De betreffende tante viel met een preuts gezicht nogal over de film, want deze was wel erg gewelddadig, en dan dat taalgebruik, al dat gescheld en zo....zeikwijf. Moet ik altijd even aandenken als deze voorbij komt.

Het vervolg op het bescheidenere 48 hours. Net als in de Beverly Hills cop reeks is het tweede deel ook een stuk vlotter, komischer en gewelddadiger. Het eerste deel lijkt bijna een introductie vergeleken met het tweede, maar goed, dat is net al als bij BHC niet erg. Een aardig verhaal met een paar los geslagen bandieten, flink wat actie, spectaculaire schietscene op snelweg met de bus, wel de praktisch zelfde soundtrack als deel 1 maar dat stoort niet. Murphy die meer aanwezig is, maar gelukkig niet té, het zelfde gekibbel tussen Nolte en Murphy dat het prima doet en wellicht wel wat een té voor de hand liggende eindbaas.

Inhoudelijk en qua originaliteit ongetwijfeld minder dan deel 1 toch op basis van de actie en puur vermaak een meer dan redelijke film. Het verbaast mij dan toch wel een beetje dat de film best wel matige cijfers krijgt.

En weer een superheldenfilm/karakter erbij, een bos waar ik onderhand bijna in verdwaal en dat ik me tevens afvraag raakt de voorraad karakters straks ook eens uitgeput?

Luchtige en vermakelijkheid troef, vooral in de beginfase, waar Lang zijn eerste stappen zet als Ant-man. Het verhaal stelt op zich bar weinig voor maar de film moet het toch vooral hebben van de humor, hoe geweldig mooi het gemaakt is wanneer hij klein is, ik noem bv de scene waarbij hij in de badkuip staat, en de toch wel sympathieke antiheld Rudd. Vooral ook de scene op de speelgoedtrein is geweldig, mooi gemaakt en heeft humor.

Leuke filmpje als tussendoortje.

Vanwege het Disney+ abonnement ook nog maar even het vervolg op Antman meegepakt met deze Antman and the Wasp. De eerste vond ik niet super maar wel vermakelijk met zijn droge antiheld Scott Lang prima ingevulde door Paul Rudd. Eens kijken wat deel2 doet zo op de zondagochtend als luchtig vermaak tijdens een zware verkoudheid brengt.

En dat is was Antman 2 eigenlijk gewoon is, luchtig vermaak. We zien Lang vooral in de naweeën van een team up met The Avengers en zoals gewoonlijk zou ik niet weten welke film dat betreft en wat ze gedaan hebben, maar dat maakt mij allemaal niets uit. Een ultradun verhaaltje is hetgeen wat de boel op gang helpt en niet veel meer inhoud dan de redding van Janet uit het subatomaire kwantum veld, of zoiets, met de FBI, gangsters en een derde geheimzinnige gegadigde op de hielen van Pym, Hope en Scott. Prima in die zin de cast met Douglas, Pfeiffer, Rudd, de mooie Lilly en altijd van meerwaarde Walton Goggins.

En dat is het eigenlijk wel, en dit vind plaats binnen de acceptabele kaders van een Marvel film met een mix van humor, actie en spektakel. Sterk de knokpartij van Hope in de keuken tegen de goons van Sonny Burch, grappig wanneer Scott tussen groot en klein blijft hangen op school, en is Scott groot en steppend met de vrachtwagen ook geinig. En zo doet Antman and the Wasp eigenlijk gewoon waar het voor is en dat is vermaken ook al is het voorspelbaar dat het allemaal wel goed komt. Daarnaast is het niet bepaalt een straf naar Evangeline Lilly te kijken. Dus, al met al gewoon leuk, niet top, maar wel vermakelijk.

Hele aardige film die volgens meer dan goed een beeld laat zien van de aanslagplegers op Het Blonde Beest. Heb me verder nog niet in deze film verdiept over de achtergrond en informatie die gebruikt is maar het komt aardig overeen met het beeld dat ik reeds had door de roman van Laurent Binet genaamd HhhH en Hitlers Beul van Robert Gerwarth.

De mannen worden zonder veel omhaal of kennismaking per parachute gedropt. Het beeld dat er slechte communicatie was met verzetsgroepen en de voorbereiding en het materiaal ook maar halfjes was, lijkt wel aardige te kloppen. Dat de Britse dienst die dit soort operaties leidde nu niet bekend stond als heel professioneel en goed voorbereid sijpelt zo nu en dan goed door het verhaal heen. Dat Gabcik en Kubis zich eigenlijk maar moesten redden en vooral op zichzelf aan gewezen waren of de aanslag nu slaagde of niet is amper voor te stellen.

Heydrich komt praktisch niet in beeld, veel oog voor de voorbereiding en de uiteindelijk aanslag is mooi in beeld gebracht en zal niet veel van de werkelijkheid gescheeld hebben. Mooi detail overigens, Bothe, Heydrich dus, die na de aanslag slechts licht gewond naast de auto knielt, of op de drempel gaat zitten, met op de achtergrond de nog rokende granaatscherven die tussen het paardenhaar door de zitting naar buiten steken. Want dat was namelijk wat hem fataal werd, bloedvergiftiging door het materiaal wat in de zitting van de auto zat. En aangezien penicilline nog niet uitgevonden was slaagde de aanslag met terugwerkende kracht. Hitler stuurde overigens zijn lijfarts maar die kon uiteraard weinig uitrichten.

Het daarop volgende beeld van Praag in rep en roer, op het randje van een catastrofe, vind ik goed gebracht. Meer dan 12.000 mensen werden opgepakt in de jacht op de daders. De vergeldingen, massa executies, arrestaties en martelingen die volgden zullen zo ongeveer gegaan zijn. Weerzinwekkend de martelingen van Moravec, de zoon van de hospita. Ik vraag me dan trouwens af waarom zo'n jongen wist waar de twee zaten. Net als wanneer de twee mannen nog geen vijf minuten op dat adres zijn, er een dame binnenkomt die de hospita in de huishouding helpt, haar doodleuk vertelt wie het zijn om vervolgens te zeggen dat ze het voor zich moet houden. Tja, zoiets lekt uit natuurlijk...
Afijn de strijd in de kerk en de crypte, bekende info. Het was wachten op de brandweerslangen om het zomaar te zeggen.

Prima film die volgens mij niet veel van de echte lijn afwijkt. Bepaalde dingen komen goed over, toch is de film in het begin wat aan de trage kant en krijg je niet echt het idee dat ze in gevaarlijk bezet gebied zijn. Er had daar iets meer met spanning en muziek gedaan kunnen worden. Geen toperdetop maar wel een prima film over een voor velen onbekend onderwerp.

Mijn nieuwsgierigheid voor deze film was weken terug al ontstaan toen ik via een andere gebruiker bij deze film uitkwam en me inlas. Verrukt was ik dan ook dat ik deze film gistermiddag tegen kwam in een kringloop grenzend aan een rusthuis en gerund door bejaarden. Ze zullen ongetwijfeld niet geweten hebben wat ze in de kast staan hadden, maar misschien interesseerde ze het ook niet. Ik kon me in ieder geval niet bedwingen tot uitstel ondanks de enorme hoeveelheid films die ik nog liggen heb en zette me aan AntiChrist die van meet af aan weer des Trier is. Ofwel, mysterieus, onnavolgbaar, expliciet en bij tijd en wijlen schokkend.

AntiChrist begint typerend voor een Von Trier, expliciet, maar wel met een ontzettend fraai stuk film qua montage en camerawerk. Die eerste fase is bijna dromerig en poëtisch te noemen in stemmig zwart wit met prachtige muziek. Tevens komt daar ook het ongeluk in beeld om te vervolgen met de nasleep. Saai volgens sommigen, toch wordt er al heel veel gezegd, dingen die van belang kunnen zijn en toch wel op boeiende wijze verdriet en trauma in beeld brengen. Zoals de recensie van de Filmkrant rond deze film ook vermeld zijn de gesprekken toch echt wel van dusdanig hoog niveau die vervolgens aan kracht inboeten door het bloederige en chaotische laatste half uur.

Verdriet, schuld, trauma, verwerkingsproces, leven en dood, natuur, voortplanting, wraak, slechtheid, en vooral iets dierlijks. Het komt allemaal voorbij in dit onnavolgbare geheel, en waar de focus ligt op de inzinking van de vrouw die in een totale psychose ontaardt, is de man niet minder interessant. Waar is zijn verdriet en verwerking? Is de therapie op zijn vrouw de vlucht van eigen problemen? Spiegelwerking misschien? De beschuldiging van arrogantie en afstand tot het gezin is een gegeven dat zowel duidelijk maakt als een katalysator kan zijn voor zaken die in het laatste half uur plaats vinden. Sowieso is daar de betweterigheid dat hij haar zal helpen iets dat mede door zijn drammerigheid snel uit de klauwen begint te lopen. Raar zijn de zinsbegoochelingen met de dieren, de eikels op het dak of de geschiedenis van het woud, niet te vergeten het gedoe met de schoentjes. Het lijkt één grote waanzin waar van het de vraag is hoe het nu precies met elkaar in connectie en staat. De geest lijkt toch een Doos van Pandora waar we niet zelden van begrijpen wat er in schuil noch wat er los komt eenmaal geopend. Net zo ongrijpbaar is het laatste bloederige half uur die de film alleen maar verder vervreemd dan dat het inhoudelijk inzicht geeft.

AntiChrist valt vooral op vanwege zijn ontzettend sterke sfeer waarbij de muziek bijna wel in één adem genoemd moet worden. Daarnaast is het natuurlijk een acteurs film eerste klas met de focus vol op Dafoe en Gainsbourg. Een opzienbarende film waar veel over gepraat kan worden levert Von Trier wel weer af, en een beetje lastige film kan ik best verteren, maar wat VonTrier hier nu precies mee in gedachten had is me nog niet helemaal duidelijk.

I'm gonna fucking do it!!!

Op de gok mee genomen en vooral vanwege de goede waardering op IMDb en MM. Een goed voorgevoel had ik niet bij Anvil en ik begon er dan ook met de nodige scepsis aan mede door de onlangs bekeken film Spinal Tap. Want waar ik met de laatst genoemde er toch serieus instonk omdat ik serieus dacht met een bestaande band te maken te hebben wil Anvil mij in de beginfase niet overtuigen in die zin mede vanwege het zelfde foute beeld en de naam Robb Reiner.

Maar volgens AllMusic bestaat deze band toch zeker met de uitgave van inmiddels 18 albums en Robb Reiner de drummer is gelukkig toch echt iemand anders dan regisseur Rob Reiner. Desalniettemin is het foute beeld er onverminderd betreffende een tweetal 'rockers' waarvan het de vraag is wanneer je een dergelijke droom een keer moet loslaten, het succes komt gewoon niet en deze twee gasten ogen alsof ze niet volwassen willen worden, het lijkt tijd voor een wake up call, nieuwe kledingset, kappersbezoek en de realiteit om echte volwassen keuzes die zich richten op werk en gezin.

Maar gaandeweg blijkt Steve 'Lips' Kudlow toch een uitermate positieve en aanstekelijke persoonlijkheid die een onvoorstelbare begeistering, passie en emotie omtrent zijn bandje Anvil voor de dag legt met het 'I'm gonna fucking do it' moment als hoogtepunt. De laatste alles op alles poging blijkt een soort kantelpunt waarbij je zowaar in de jongens gaat geloven en ze begint te steunen in hun jacht naar hun droom. Vergeten is de geschifte en licht labiele manager Tiziana of de tour langs alle obscure oost-europese plekjes, of het optreden voor 176 toeschouwers. Samen met het optreden gedurende de trouwerij en een stoet aan vreemde vogels die de revue passeert, valt The Story Of Anvil te omschrijven als een film waarvan ik me regelmatig afvraag of ik er van moet huilen of lachen.

Behalve bevreemdend en een dosis spanning en stress richting het einde niet anders dan in andere bands, blijkt The Story Of Anvil toch een uitermate aandoenlijke en innemende film te zijn met een bepaalde gunfactor. En ik moet zeggen dat wat ik muzikaal hoorde niet eens heel gek vond en me met de tijd zeker eens in de band ga verdiepen indien mogelijk. En behalve heb ik me ontzettend vermaakt met een dvd die bijna niet af te spelen was, zo beschadigd was het schijfje, maar het bleek iedere moeite waard.

Met de SuperBowl tussen de 49'ers en de Chiefs van afgelopen maandag vers in het geheugen nog even bij het American Football gebleven wat gisteren resulteerde in Mark Wahlberg met zijn Invincible en woensdagavond in een herkijk van Any Given Sunday. En waar de eerste niet bijgespijkerd hoefde te worden gold dat wel voor Any Given Sunday die me toch weer beter beviel dan vorige keren.

Want zoals ik al schreef in mijn vorige comment viel deze film grandioos tegen de eerste keer waarna ik soms hoofdschuddend een stukje mee pikte op tv tijdens een uitzending. Toch viel het kwartje eindelijk een jaar of vier terug, en zo zette die trent zich door dat ik steeds meer zie in het door Stone geschetste caleidoscopische beeld dat ontiegelijk veel inhoudt en meeneemt. Heeft de film dan geen slechte punten? Ja,zeker. Zat zelfs! Maar Stone lijkt die juist in een soort van 'Self Fulfilling Prophecy', om mensen op de kast te jagen die het maar domme neanderthalers vinden die op elkaar in beuken, dik aan te willen zetten in een over de top beeld waarin niets en niemand gespaard wordt zelfs de criticasters niet. Wil je wat te zeiken hebben? Vind je het dom en ben je Aint-Amerika? Nu dan, brand los lijkt Stone te willen zeggen.

Toch is dat niet alles. Uiteraard zet Stone met nadruk de struggles tussen coaches, spelers en eigenaren neer. Of de rookie die na een paar wedstrijden al naast de schoenen loopt of de teloorgang van oudere spelers vol twijfel en zelfbeklag. Niet te vergeten de diversiteit en het puissante leven van de gemiddelde omhoog gevallen miljonair en mogen verschillende dingen met recht overhypte toestanden genoemd worden en blijkt maar weer dat geld niet samen hoeft te gaan met klasse of stijl zoals we ook regelmatig bij de gemiddelde voetballer zien. Tevens is er de eenzaamheid van de verliezer, de armoede die buiten het spel heerst in de prive sfeer en de angst om het 'vingerspitzengevoel' kwijt te raken, de vorm, de schwung, de touche. Het lijkt me erg eenzaam om een sporter te zijn als je niet zo'n omhoog gevallen zak met een overmaats ego bent.

Maar Any Given Sunday biedt behalve scherts, spot en vermaak nog meer. Want in de bij tijd en wijlen hysterische montage is ruimte voor een gevoel van geschiedenis, nostalgie, heldenvereering, de link naar vroeger dat een dergelijke sport een dynastie is, van generatie op generatie gaat, het zit in het bloed en vooral die link naar het verleden zie ik sterker dan ooit deze keer en geeft de film eigenlijk iets tijdloos en geeft tevens aan hoe belangrijk die sport is. Dan zou ik nog bijna de pompende mix van de sport zelf vergeten die in een ongelooflijke drukte, vibe en rush op je af krijgt met een zinderende soundtrack. Is het echt zo erg? Wel nee! Maar het past wel perfect in de mix van de druk, stress, hartslag 120 plus en de krijsende en verlangende massa op de tribune.

Is American Football dom gebeuk van een stel steroïde slikkende holbewoners? Nee, niet bepaald want in werkelijkheid is het een tactische behoorlijk ingewikkelde sport met ontelbaar veel posities, speciale teams, ontzettend atletische sporters en niet te vergeten een draaiboek vol met plays. Onthoud het allemaal maar eens en herinner het maar op het moment , maar dat zeg ik als NFL liefhebber die de afgelopen januari maand genoten heeft van de play offs waarvan Detroit Lions tegen de San Francisco 49'ers toch de beste was en de SuperBowl erg laat opgang kwam omdat men heel goed verdedigde. Als me iets gestolen kan worden is het wel die poppenkast die ze de halftime show noemen, maar dat geheel terzijde. Afijn, een half punt erbij voor Any Given Sunday, iets dat ik zoveel jaar terug ook niet had verwacht.

Het vervolg ook nog maar even aan de beurt terwijl het eerste deel daar opzich niet heel veel reden toegaf. Gaat het nog slechter worden of wordt het wellicht iets beter binnen een film waarvan ik me achteraf pas realiseerde dat ik hem wel degelijk gezien had in mijn jeugd. En eind jaren '80 begin '90 was dit vast leuk en vermakelijk, maar nu scoort het mijn inziens toch echt geen voldoende.

Verwacht ik van een dergelijke film realisme? Wellicht niet, maar toch. Een hoogst intimiderende vrachtauto jegens twee motoragenten, bouwvakkers hangend aan de laadbak van een vrachtauto midden op de snelweg of met een orang-oetan zomaar de kroeg in gaan en aan de bar zitten. Zoals reeds gezegd, Het kan allemaal maar. Toch lijkt Any Which Way You Can iets meer in te houden dan de voorganger waar het verhaal niets veel meer betekende dan de jacht van Philo op Lynn. Dan valt er voor een plot als dit, waar Philo geen trek meer heeft in de knokkerij, meer te zeggen waar de maffia zich er mee gaat bemoeien om een interessant gevecht voor Philo te organiseren. Iets met veel haken en ogen natuurlijk.

Uiteraard is dezelfde cast weer van de partij met onder andere Eastwood en Locke, kan Clyde niet ontbreken en zet de motorbende zichzelf ook weer voor schut. Maar buiten het kleine beetje meer verhaal en het behoorlijke gevecht tegen Jack Wilson heeft dit ook allemaal niet zoveel te bieden net als het eerste deel. Want het duurt te lang, gebeurt onvoldoende, is regelmatig flauw en zegt mij verder weinig tot niets en daarom een cijfer die hetzelfde is als het net zo tegenvallende eerste deel.

Herkijkweek zit er na morgen op en daar nam ik vanavond vast een voorschot op met een top 250 die ik nog niet had gezien. Waar ik in eerste instantie Seppuku via een obsure site aan de praat probeerde te krijgen eindigde ik uiteindelijk met deze The Apartment op Dailymotion die op deze manier prima te volgen was. Doch echt warmlopen deed ik bij voorbaat niet met de gedachte aan een komedie met romantische elementen die ongetwijfeld aan de oubollige kant zou zijn gezien zijn leeftijd. Maar dat vooroordeel viel toch ontzettend mee.

Het verhaal is duidelijk rond C. C. Baxter die eigenlijk te goed is en zich er mooi in heeft laten tillen want zeg maar eens nee tegen deze mensen die je meerdere zijn en promotie of degradatie/ontslag in de hand hebben. Zeg maar gerust dat het een vorm van chantage betreft, vooral wat Sheldrake doet die ook nog eens die ene dame er bij betrekt waar Baxter juist een oogje op heeft. Het verhoogt de inzet om het zomaar te zeggen en is een recept voor extra spanningen, iets dat toch wel een catastrofale wending neemt die niet verkeerd is want tot daar kabbelde The Apartment aardig voorbij maar wordt vanaf daar toch een stuk interessanter en krijgt meer lading. Overigens, zoals anderen ook al zeggen in hun comments, best een zwaar onderwerp voor een komedie.

Bijzonder zijn de methodes van de dokter om iemand wakker te krijgen, mag Shirley McLean er zeker zijn, heeft Jack Lemmon vooral de tweede fase een aangename charme over zich en heeft de film richting het einde een aangename feelgood vibe over zich met een boodschap die ongetwijfeld zal gaan over dat de juiste keuze in het leven vanzelf komt en veel dingen zoals geluk en liefde een kwestie van jezelf zijn en geduld hebben nodig heeft. Uiteraard is voor jezelf opkomen ook een niet te onderschatten issue. Ondanks het licht gezapig begin weet The Apartment het tweede gedeelte toch meer dan te overtuigen als vermakelijk en degelijk materiaal waar het dan ook een prima voldoende voor krijgt. Maar top 250 materiaal is dit mijn inziens niet. Maar goed, de meerderheid spreekt.

I'm not going! I'm not going! I'm not going!

Gisteren de geest gekregen omdat hij op tv was en de film maar even uit de collectie gevist. Wat vond ik dit destijds, toen ik de film op mijn vijftiende of zestiende zag, een stomvervelende en rare film. De best Vietnamfilm ooit werd er gezegd...maar waarom dan? Een vraag waar ik toen geen antwoord op had, maar nu tientallen jaren later, een zoveelste herkijk en het inzicht om de filosofie achter de film te begrijpen, wel. Een mythisch product is dan ook het eindresultaat. Waar Platoon vooral erg treffend het beeld van de gewone jongen laat zien, gaat Apocalypse Now vooral in op de filosofie, ontaarding, smerige praktijken, belangen van hogerhand en hypocrisie van het geheel. Voeg daar een regisseur aan toe die tijdens de opnames herhaaldelijk over zelfmoord sprak, Harvey Keitel die eerst gecast werd voor Willard en na enkele weken aan de kant gezet voor Sheen, een Brando die veel te zwaar op de set verscheen en daarom weinig in beeld komt, zich tevens minachtend over het script uitliet en naar eigen zeggen de meest belangrijke dialogen zelf aandroeg en toevoegde, rampzalige verlopen opnames door storm, een misgelopen tijdsschema en veel te duur, voeg daar nog enkele waanzinnige geruchten bij als dat men echte menselijk lijken gebruikt en dat Kurtz op een echt iemand gebasseerd is, en je hebt al heel wat om over na te denken. Dan vergeet ik nog te zeggen dat Sheen ergens tijdens de opnames een hartinfarct kreeg...

De film begint treffend met het beeld van Willard, duidelijk iemand die uit de jungle gekomen is, maar is de jungle ook uit hem? Neen! Treffend komen daar de beelden van een beschadigd en door PTSS geteisterd iemand die het liefst de roes van oorlogsvoering weer opzoekt om vooral niet na te hoeven denken. Achteraf vraag ik me af, mede door de gespeelde muziek van The Doors - The End, ohw wat heerlijk, of er misschien met de eindscène gestart wordt en Willard juist terug is na zijn missie...Kippenvel brengt de doordraaiende Willard tijdens die scenes. Wat doet oorlog toch met een mens. De hypocrisie van het hele verhaal, oorlog in het algemeen, wordt daarna al snel gebracht in het verkrijgen van de missie. Zoals Kurtz zelf op een gegeven moment zegt; jonge piloten bombarderen burgers met napalm maar ze mogen geen fuck op hun toestel schrijven want dat is obsceen. Zoekend naar de ware aard en missie van Willard, iets dat treffend wordt vertelt door Willard zelf, neemt zijn aanvang op de rivier. Een aantal iconische scenes komen voorbij als het eerste optreden van de Air-Cav met zijn biologerende leider Kilgore. De helikopteraanval op het dorp met Wagner uit de luidsprekers is episch, de toestand met de Bunny's vermakelijk, hun verhaal achteraf weer bedroevend, het gedoe rond de jonk waanzin, de Franse plantage is een draai om de oren, toch is de nachtmerrie-achtige trip rond de Do Lung Bridge voor mij de sterkste. Verontrustend zijn de panikerende mannen in het water, de totaal doorgedraaide en wezenloze soldaten die geen mannen meer zijn maar eerder geesten, karakters overigens uit de koker van co-scriptschrijver Michael Herr die dergelijke verschijningen meemaakte in Khe Sahn en dit beschrijft in zijn boek Dispatches, voeg daarbij de carnavaleske muziek...pfff...the horror!

In de filosofie van de film schijnen vooral veel verwijzing naar het geloof te liggen zoals het hindoeïsme en het boeddhisme. Zo zou de afdaling van de rivier een tocht langs alle zeven chakra's van het menselijk lichaam symboliseren. Tevens zouden er veel kenmerken van de Griekse mythologie zijn. Dingen die interessant zijn, toch hou ik het liever wat simpeler en zie de film vooral zoals hij vaak beschreven wordt als een soort afdaling in de hel en het ontdekken van de duisterste plekken van de menselijke zielen. Eigenlijk zoals Conrad het in zijn boek Hart der Duisternis beschrijft, weliswaar tijdens ivoor strooptochten in Belgisch Congo. De volledige ontaarding en degeneratie van menselijke waarden. Maar toch is daar niet de kous mee af, want de theorieën die Kurtz erop na houdt van opoffering, inzet en bereidwilligheid om te doen wat moet gebeuren snijd wel degelijk hout. Een bepaald inzicht en eerlijkheid kan Kurtz op dat vlak niet ontzegt worden, wellicht ook een reden om hem op te laten ruimen. Een legerleiding die liever domme soldaten heeft die blindelings opdrachten opvolgen in plaats van zelf denken. Bovendien is het tegelijk een schop tegen de schenen en een blik in de spiegel van wat men geworden is, en dat het niet langer de idealistische en ideologische oorlog is die er gevoerd word. Tevens is er de draai om de oren vanuit de Franse optiek. Zij vechten ergens voor, net als de Vietnamezen, maar waar vecht Amerika eigenlijk voor...? Kurtz lijkt vooral een verpersoonlijking van alles dat smerig is aan Vietnam, en vooral wat er onder het tapijt gemoffeld moet worden, iets waar Kurtz uiteindelijk aan toegeeft, klaar met wat hij uiteindelijk geworden is. Iets waar Willard zich toch voor laat gebruiken, wellicht daarom de tranen in de beginscene, bewustwording.

Dat Apocalypse Now vooral veel hoon oogstte onder critici, weliswaar wel verschillende nominaties ontving maar slechts twee won, is eigenlijk amper voor te stellen. De cinematografie is bij tijden wijlen betoverend, net als de natuur. Als acteur valt vooral Duvall natuurlijk op maar zijn kleine rolletjes van Ford ook leuk, net als de graatmagere en piepjonge Fisburne, die begin opnames 15 a 16 was, en een totaal onherkenbare Scott Glenn. De soundtrack, hoewel typische jaren '80 elektronisch, past best wel bij de sfeer. Dan is Coppola zelf nog even in beeld als cameraploeg en haal ik nog even de filmisch subliem gebracht helikopteraanval. Mijn God, wat is dat allemaal prachtig gefilmd en gemonteerd.

Om uiteindelijk weer terug te vallen op The End van The Doors, een apotheose waarin Jim Morrison uiteindelijk zingt 'father, I want to kill you' en verderop slechts 'kill, kill, kill...samen met het gitaarrif van Krieger die constant lijkt te veranderen, een ander tempo en volgorde lijkt te volgen maar nergens mis gaat. Een soort perfecte imperfectie, net als Apocalypse Now zelf die overal uit de bocht lijkt te vliegen, toch nergens een toon mist maar vooral de juiste aanslaat. De toon van ontmenselijking, vuiligheid en verlies van onschuld, de strijd tussen goed en kwaad. Filosofisch gezien iets om heel lang over na te praten, en iets waar veel mouwen aan te passen zijn. Apocalypse Now is met recht een soort van Pandora's Doos te noemen, iets waar onmogelijk de invloed en omvang binnen een eerst keer te bevatten valt.

En verder met de Apocalyps reeks en na Verdun nu Hitler aan de beurt en laat duidelijk zijn dat we geen oorlogsjaren mee maken maar de docu zich slechts richt op de jaren ervoor, zoals de titel al vermeldt, op de 'rise'.

En dat zaadje wordt vroeg geplant in die zin, de Eerste Wereldoorlog, het verlies, de schaamte, de kameraadschap en het ontstaan van de dolkstootlegende. Dit samen met de onvrede na de oorlog is het begin tot de wording Hitlers ideeën, zijn greep naar macht, de omstandigheden binnen Weimar-republiek en de politieke onrust doet in principe de rest en vormt de voedingsbodem. Wat ik echter wel een beetje mis is dat de vader van de 'lebensraum' ideologie toch echt geopoliticus Karl Haushofer was die Hitler en Hess grotendeels begeisterde met zijn kennis, en deze niet in het geheel voorkomt.

Uitermate interessant zijn verder de politieke spelletjes, de slimheid om dingen voor elkaar te krijgen, maar ook de wreedheid om concurrenten als Röhm keihard uit te schakelen. De dorst naar machtig blijft heftig en als je dan eigen paleis in de fik moet steken om een ander daar de schuld van te kunnen geven...tja dan doe je dat. Macht doet rare dingen met de mensen en in dat kader is Hitlers Henchmen ook een echte aanrader, daar wordt de onderlinge strijd, jaloezie en vieze spelletjes uitstekend gebracht.

Dit allen samen gevoegd met ook nog een stukje privé, Eva en Geli, een fijne onheilspellende soundtrack en veel en mooi beeldmateriaal, maakt dit tot een prima documentaire en dat terwijl ik vooraf wel een beetje mijn twijfels had of bijna twee uren over Hitler wel zo interessant zou zijn.

Verdun, een diepe indruk maakte destijds de verhalen van een basisschoolleraar over het knekelhuis van Douamont, waarschijnlijk was ik ook de enige van de klas op wie het indruk maakte wat resulteerde in een omvangrijk werkstuk betreffende de Eerste wereldoorlog beloond met een goed cijfer. Het verhaal over het knekelhuis, ossarium, bleef mij altijd bij en werd een plek die ik absoluut eens wilde bezoeken dat in 2012, deze zomer tien jaar geleden, lukte. Ontzagwekkend, net als het nabije fort, waarop ik de jaren er na tot nu alles wat ik aan lectuur tegenkom probeer te lezen over het onderwerp Verdun met een aantal zeer sterke boeken tot gevolg. Tja...en dan kan een docu als Apocalyps daar niet aan ontbreken, een reeks die al heel wat pareltjes geleverd heeft en dus ook Verdun aandoet.

Ontstellend is in het geval van beide afleveringen de opening met de naakte mannen. Erich Maria Remarque rept in zijn boek over 'een verloren generatie die door de oorlog vernield werd, ook als ze aan zijn granaten wist te ontkomen.' Remarque zag de hel van Verdun niet omdat hij het laatste jaar van de oorlog pas zijn aantreden maakte en vervolgens vooral in de Belgische regio zat, toch kan zijn quote de geestelijke slijtageslag en erfenis in later leven niet beter omschreven worden. Beschadigd, gekweld, tot in einde der dagen verdoemd door het vallen van granaten, niets aflatende spanningen en voortdurende aanvallen die mannen opslokte aan weerszijden. In De Prijs Van Eer door Alastaire Horne wordt de omgeving op een gegeven omschreven als een omgewoeld en duistere wereld waarvan de horizon vurig opgloeide en een continue gedreun klonk alsof een enorme hamer keer op keer op een reusachtige aambeeld sloeg. Een ware hel zou je zeggen, onmogelijk om het op die wijze in beeld te krijgen, dat mag duidelijk zijn.

Maar Apocalyps Verdun slaagt wel zeker in een prima beeld qua aanloop, de omgeving en grote belangen. Immense voorbereidingen en de paniek en noodsprongen bij de tegenstander. De beelden zijn prachtige, toch van de daadwerkelijke strijd is niet zo heel veel te zien wat uiteraard logisch is en daarom geen minpunt. De ambiance is prima en de deplorabele omstandigheden vooral aan Franse kant die meerdere keren op het punt stonden om te staken moge duidelijk zijn. Interessant de strijd beide keren rondom Fort Douamont, de eerste keer een ongelooflijke tactische blunder van Franse zijde en de tweede keer een verschrikkelijke dure gok en hedentendage nog altijd een maanlandschap.

Mindere punten aan de docu zijn toch wel dat het nog veel uitgebreider gekund had. De strijd wordt nu enigszins afgedaan als een paar grote aanvallen terwijl het toch werkelijk een uitwisseling van lood en over en weer van aanvallen was gedurende circa zes maanden. In plaats van 90 minuten had de docuu wel twee uren kunnen duren en ik denk dat geen enkele detail.twee keer verteld zou zijn. Dan toch het afdwalen naar niet vervelende maar onbeduidende dingetjes zoals de hoeveelheid wijn en vlees, of het liefdesleven van Petain. Tevens wordt er weinig tactisch info gegeven naar het einde over het hoe en waarom van het instorten van het offensief.

Het mag echter de pret niet drukken want Apocalyps Verdun is toch zeker een uitermate degelijk documentaire te noemen met fraaie beelden, bovendien vreet ik alles betreffende het onderwerp. Daarom wat mij betreft toch zeker vier sterren.