Meningen

Huh een Turkey-score? Enfin... het zal dan wel aan mij liggen? Maar zoveel mis was er toch niet met deze film? Ja oké wat de film brengt is niet echt iets nieuws. Euh... welke in het slasher-genre wel dan? Een gave mutant-achtige killer(s) check! Weerloze tieners, check! En die tieners zijn niet eens het irritante slachtvee. Ze krijgen alle wat meer achtergrondverhaal en met name Julia Wieniawa als Zosia, het hoofdpersonage. Ook de killers maar die zijn er verder wel alleen om zoveel mogelijk tieners te vermoorden. Fijn was ook die lichte tegenstelling van de technologie versus natuur. Ondertussen laten de makers ook zien dat ze naar Friday the 13th (deel zeven in ieder geval!) heb gekeken en ja daar hoort ook naaktheid bij! Misschien had er net iets meer gore in gemogen maar menig film die bios bereikt bezit denk ik minder!? Het resultaat is een fijne zomerkamp slasher-film, maar blijkbaar alleen voor de liefhebber van dat subgenre!

Vorig jaar scoorde Netflix een aangename verrassing met een Poolse zomerkampslachtfilm! En na succes van een slasher volgt er altijd een tweede film! Dat is dus geen verrassing! Wat wel verrassend is, is de richting van het verhaal van het vervolg. Je volgt namelijk Aspirant-agent en loopjongen van het politiebureau Adas. De Zosia uit de eerste film zit blijkbaar in de cel. De twee moordenaars (waarvan we dachten dat ze dood waren) uit diezelfde film zitten in de cel ernaast. Daarmee is zeker in de eerste helft een typisch vervolg, Helaas bezit dit ook minder de energie van de eerste film. Wat die tot een plezierige hommage maakte lijkt hier wat minder aanwezig. Gelukkig werkte de gore nog wel!! Het bloed spat rond, hoofden ontploffen, lichamen worden in tweeën gescheurd, ledematen worden afgesneden, enz. Het is allemaal heel goed gedaan en met praktische effecten, afgezien van een paar shotgun-to-the-head-effecten in het begin. Maar dan komt de tweede helft en gaat het in een richting die ik niet zag aankomen...! Het is een beetje vreemder en zeker meer geïnspireerd dan het eerste deel van de film. Die wending maakt ook dat het meer werd dan een standaard vervolg. Ja ben benieuwd want ook nu is er weer een hint naar een derde film...nou ik ben hier nog niet op uit gekeken dus laat maar komen!

De films uit het Duitse expressionistische tijdperk hadden gevoel voor design en aankleding. Ook deze Wassenbeeldenkabinet bezit dus indrukwekkende decors van regisseur Paul Leni die eveneens kunstschilder en decorontwerper was! Een omnibus-film over een broodschrijver die drie verhalen schrijft over historische personages: de eerste en langste gaat over de vrouwen minnende kalief van Bagdad Harun al Raschid, het tweede over de achterdochtige tsaar Ivan de Verschrikkelijke, die wordt omringd door potentiële verraders en in zijn gifmenger de verkeerde treft. En het derde is het kortste en gaat over Jack the Ripper, echter verwart zijn verhaal met een heel andere legende namelijk die van Spring-Heeled Jack. Dit duurt ook slechts enkele minuten, maar het bezit wel een paar mooie beelden; een dichter en zijn meisje ontsnappen langs een rondcirkelende carrousel, en de seriemoordenaar verschijnt in haar dromen. De verhalen over Arabië en tsaristisch Rusland zijn een feest om te zien. En alhoewel er een paar horror-elementen in de film zitten zijn, het veel meer Arabische nachten-fantasie en sombere historische drama. Wel vond ik dat er net iets teveel tekstkaarten waren, was het geen stille film geweest had er teveel dialoog geweest. Regisseur Paul Leni wist daarnaast met zijn laatste Duitse film de grootste sterren van het land te strikken. Acteur Conrad Veidt zal hem volgen naar Amerika met acteurs Emil Jannings en Werner Krauss liep het minder goed af! Die werden achtereenvolgens nazi’s, bajesklanten en paria’s. Wel nog een prima stille film, voor als je in de stemming ben!

Cheng Li-sheung heeft haar droomhuis gevonden en ze stopt voor niets en niemand om het te krijgen!

Een aardig goed en bruut verhaal over de worsteling van de Hongkongse huizenmarkt om een droom-appartement met zeezicht te bemachtigen. Het verhaal ontvouwt zich met een mooie mix van sociaal commentaar en extreme gore. Waarbij er momenten zijn dat het lijkt alsof je twee afzonderlijke films aan het bekijken bent. Al zijn ze wel creatief tot één geheel gesmolten. Het sociale drama is oprecht en emotioneel ontwikkeld en de moordpartij van Cheng Li-sheung zijn puur genieten voor de gorehounds. Om de gore-festijnen wat beter te verdelen over de film is er gekozen om de tijdlijn niet chronologisch te laten lopen. Dat was zeker een goede keuze want zo blijven beide genres spannend tot aan het einde. De flashbacks geven de killer de nodige achtergrond mee en creëren tussen bloederige geweld een aangename rust. Fijne Aziatische slasher!

Mysteriethriller (alhoewel er horror staat) van debuterende regisseurs. Positief was het dat er geen standaard horrorclichés en jump scares worden gebruikt. Ze probeerde tenminste wel iets... helaas werd ik ook teleurgesteld. Dat kwam omdat het ongelooflijk langzaam is en op het einde maar weinig horror-resultaat had opgeleverd. Conventioneel is de film verdeeld in twee verhaallijnen: het heden en flashbacks. Over het script valt verder eigenlijk niet heel veel te zeggen; wannabe-actrice gaat op bezoek bij de oude academy winnaar van de film "Wake" voor advies. Wat volgt is veel gepraat over zelfreflectie en verdieping en aan het eind komt er pas de clou tevoorschijn. Echter je kom al vrij vroeg achter die clou. Wat de film net iets beter maakt dan de gemiddelde thriller/mysterie/horror, is de uitstekende, beklijvende cinematografie. Het potentieel is zichtbaar, maar helaas wordt je een beetje teleurgesteld.

In December 1941, werd de Amerikaanse militaire basis met een klein garnizoen op Wake Atoll in de Stille Oceaan tegelijk met Pearl Harbor aangevallen door de Japanse Keizerlijke Marine. Deze film, gemaakt in 1942, slechts enkele weken na het conflict of misschien nog zelfs tijdens, vertelt over de heroïsche verdediging van de 449 mariniers en piloten in deze ongelijke strijd die 16 dagen duurde en eindigde op 23 december met de overgave van de Amerikaanse troepen.

Doordat het vlug werd gemaakt zijn ze een beetje in de war over de vraag of het een lollige jongens in het leger, film wilde zijn (flauwe grappen en puppy's) of dat het een serieuzere toon wilde zijn voor de soldaten die daar vochten en levens verloren. Als het dat laatste probeert te zijn, is de film naar mijn mening prima in orde. Helaas zijn er ook die pogingen tot humor want die zijn niet effectief.

De film werd gemaakt net nadat Amerika betrokken raakte bij de Tweede Wereldoorlog. De strijd in deze film wordt dus gezien door een strijdlustige bril en men portretteert elke Amerikaanse soldaat als onbevreesd en Japanners onbetrouwbaar of schietschijven. En oké de twee amfibische aanvallen (die van 11 december 1941 werd afgeslagen) worden wel in de film getoond maar bij de tweede die leidden tot de Japanse verovering, stopte de film om aan te kondigen dat er nog meer heldhaftige strijd zal volgen...

Maar eerlijk gezegd is dit ondanks zijn kreet om strijd en rekrutering, niet eens zo'n vreselijke oorlogsfilm en het is ongeveer net zo gewelddadig als films toen mochten zijn. Tja...er werd ook duidelijk waarom de Japanners wonnen....ze zaaide namelijk verwarring door opeens met tweedekkers te vliegen (stockbeeld-materiaal) Als er trouwens geen stockbeeldmateriaal wordt gebruikt, zijn sommige praktische effecten, met name de explosies, eigenlijk verrassend grootschalig en goed!

Inderdaad is het een gebaseerd op waargebeurde feiten. Nu is de film is niet erg spannend. Maar geef wel een leuke kijk op de Nazi`s die Duisteland zijn ontvlucht en zijn gaan leven in Argentinië.En warm werden onthaald in de Duitse Community van Bariloche Dr. Mengele word er bijna binnengehaald als was het Hitler himself.En ook is het wel leuk dat je denk dat hij goed in zin had maar achteraf kan hij het niet laten om te experimenteren. Zeker als er een tweeling is geboren Zeker is dat deze film heel wat anders is als een fictie verhaal zoals the Boys of Brazil( Ira Levin). Wat ik dan wel weer jammer vond is dat je niet iets krijg te horen/zien hoe het met Lilith is vergaan? Het Patagonische landschap is erg prachtig in de film. En aangezien het op echte feiten berustte wat op gezocht: Zo bestond de fotografe Nora Eldoc ook echt zie hieronder wat er met haar is gebeurd:
La Razon reported that the woman appeared at a luxury hotel in San Carlos de Bariloche, an Argentine mountain resort, and accepted an invitation from a male guest to go on an excursion. The male guest returned alone from the hike, saying his companion had gotten lost. The guest, whose name was not disclosed, then disappeared.

De locatie van de Al-Azhar Universiteit was uiteindelijk het enige wat deze slappe thriller nog iets bijzonder maakt! De film wil met zijn verhaallijn vermoedelijk op een politieke thriller lijken maar door het vele geklets rond spiritualiteit, fanatisme en religieuze en politieke corruptie, weet het nooit echt te intrigeren of spanning op te wekken. Om over platgetreden paden nog maar te zwijgen. Oei, dat scenario was gewoonweg veel te spraakzaam. Waarom ze de keuze maken om dit op te rekken naar een speelduur van 126 minuten, terwijl het verhaal eigenlijk ook in een half uur verteld was, niet gek dat door het tempo de verveling snel toeslaat. Het verbaast me dat dit de prijs voor het beste scenario in Cannes heeft gewonnen. Combineer dat met de nogal slordige montage en het werd dus een lange zit. Ook het einde voelde moe en clichématig aan. Tja, er zijn een paar mooie beelden van Cairo en in de Universiteit maar voor de rest was dit futloos.

Melanie Pröschle (Eva Löbau), een jonge vrouw die na haar opleiding, halverwege het schooljaar een leraar vervangt op een middelbare school en zodoende verhuist naar Karlsruhe. Naar buiten toe is ze de goedheid zelve, extreem beleeft en aardig, ze geeft graag cadeautjes, maar sociaal is ze erg onhandig, bijna incompetent. Het knappe is dat regisseuse Maren Ade haar hoofdpersoon niet altijd sympathiek aan ons voorschotelt. Melanie wordt een echt mens van vlees en bloed met zwakke maar ook herkenbare kanten. Dingen op school zijn niet beter en Melanie's naïeve ideeën worden al snel de grond ingeboord. Ze hoopt erbij te horen door zich wenselijk gedrag aan te meten. Ondertussen raakt ze juist steeds meer geïsoleerd in haar nieuwe omgeving waardoor zij meer gaat twijfelen aan haarzelf en komt ze zelfs dicht in de buurt van stalken. Een film die je een knoop in je maag geef omdat je de sympathieke Melanie graag gelukkig ziet. Terwijl je al haar pogingen ziet falen... De film bezit een stijl die me wel wat deed denken aan die van Andrea Arnold (Fish Tank, American Honey) Zeker voor een afstudeerfilm, regisseur Maren Ade eerste film dus, was dit wel erg goed!

Weinig regen in deze Britse speelfilm maar het was niet eens zo heel slecht. Het had alleen alle kenmerken die bij low-budget-films horen. Waardoor de nadruk meer op drama komt te liggen en dat de kleine cast met veel spraakzame dialogen, veel rond-slentert. Ook landschapsporno en andere dingen die niet al te veel geld kosten. In deze post-apocalyptische wereld ontmoet je het meisje Blair die probeert te overleven. Op een dag hoort ze de stem van Tommy op haar walkietalkie en ze spreken een ontmoetingspunt af. Het is langzaam en er is maar een klein beetje spanning, actie of dreiging. Als halverwege het monster opduikt of moet ik zeggen een man in een cool rubberen buitenaards pak (ik zie dat meestal wel zitten!) Tja dit is dus gewoon een low-budget sciencefiction/horror, enigszins solide want ik heb veel erger gezien. Vooruit... een halve punt extra vanwege het einde!

Bij deze Walking Dead-film geregisseerd door Michael Curtiz,(Casablanca, Mildred Pierce) kom iemand terug uit de dood, maar het gaat zeker niet om een zombie! Het gaat over de erin geluisde en veroordeelde Boris Karloff, die door een goedbedoelende wetenschapper uit de dood wordt gehaald en daarna op zoek gaat naar gerechtigheid tegen degenen die hem ten onrechte hebben veroordeeld.

Wel is het de eerste film die een geëxecuteerd personage terughaalt uit de elektrische stoel om wraak te nemen. Echter moordenaar Boris Karloff is een sympathiek figuur die toetjes eist van degenen die hem erin hebben geluisd. Een plot dat meer gaat over de georganiseerde misdaad

In de eerste helft is het weinig opmerkelijks onopvallend drama en wat snelle actie. Het is de tweede helft waar de regisseur met stilistische en lichteffecten de film naar een hoger niveau tilt. Ander pluspunt is het ontbreken van komische elementen. Een redelijk en sfeervol experiment dat elementen uit de misdaad- en horror combineert.

Deze film is losjes gebaseerd op de gelijknamige graphic novel van Mark Millar en is de eerste Amerikaanse productie van de Russisch-Kazachstaanse regisseur Timur Bekmambetov het bezit flair, vaart, en overtuigingskracht maar mist dat sprankje meer.. Er zijn wel een heleboel leuke trucjes en effecten maar de film valt ook soms in herhaling met slow-motion shots van kogels. Ook sommige plotonderdelen zijn wel overduidelijk; je weet b.v. dat er iets staat te gebeuren met de ratten! Het acteerwerk van hoofdrolspeler James McAvoy (geen voor de hand liggende kandidaat ) is prima, maar Angelina Jolie en Morgan Freeman lijken puur op routine te draaien. Nu hebben ze ook niet bepaald de meest uitzinnige personages te vertolken. Maar ze zijn wel iets meer dan de bij-personages die worden alleen maar aangeduid als; Gunsmith, Repairman, Exterminator of Butcher. De muziek en score van Danny Elfman zijn teleurstellend. Toch was dit meer dan aangenaam tijdverdrijf door de hypergestileerd geweld-en-actiescenes.

Zevendelige serie films geproduceerd door het Amerikaanse ministerie van Oorlog van 1942 tot 1945. Oorspronkelijk bedoeld voor de Amerikaanse soldaten om hen te helpen begrijpen waarom de Verenigde Staten bij de oorlog betrokken waren, maar ze waren zo effectief dat president Franklin Roosevelt opdracht gaf tot verspreiding voor het publiek. Uiteraard propaganda met als doel om de soldaten de rechtvaardigheid van de zaak, te laten zien. Echter doordat het ook voorlichtingsfilms zijn, erg interessant...Het wordt door Walter Huston vertelt via een combinatie van archiefbeeld, grafische kaart (geanimeerd door Walt Disney))en ander materiaal. Aan elk einde zijn de woorden. "Victory of the democracies can only be complete with the utter defeat of the war machines of Germany and Japan" legergeneraal George C. Marshall te zien.

Het laatste en dus zevende deel uit de serie "Why We Figh" bestaat weer uit twee delen;

In eerste deel van de film is een uitgebreide geïdealiseerde versie van de Amerikaanse geschiedenis te zien. En ja de Amerikanen zijn een vredelievend volkje dat bestaat uit etnische diversiteit en iedereen hoort erbij en is gelijk...(de Amerikaanse Burgeroorlog en rassensegregatie worden gemakshalve weggelaten) Dit deel van de film wordt afgesloten met een lange lofzang op de Amerikaanse inventiviteit, economische overvloed en sociale idealen.

Hierna wordt in deel twee nogmaals de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog beschreven, te beginnen in 1931 met de Japanse invasie van Mantsjoerije. Echter laat de film aan de hand van een reeks Gallup-peilingen de Amerikaanse publieke opinie zien en geleidelijk veranderd deze van isolationisme naar steun voor de geallieerde zaak. Tegen het einde betoogt het gedetailleerd (tegen een achtergrond van geanimeerde kaarten en diagrammen) dat de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog essentieel is in termen van zelfverdediging. Oftewel de positie van Noord- en Zuid-Amerika in het geval van een overwinning van de As-mogendheden in Afro-Eurazië, dit was redelijk interessant te noemen. De film eindigt door te laten zien dat de Japanse delgatie in Washington, onder leiding van Saburo Kurusu , nog steeds onderhandelen met de Amerikanen terwijl de aanval op Pearl Harbor plaatsvindt.

Wat de productie en regie betreft, doet deze zwart-wit film het uitstekend met slechts een paar vrachtwagens en een paar geïmproviseerde sets. Regisseur Denis Sanders en producer-broer Terry weten ondanks een beperkt budget of hulp vanuit het Pentagon, toch een hoog productieniveau te bereiken. Het plot is een realistische observatie van soldatenleven in de laatste dagen van de Koreaanse oorlog. Echter het echte leven van soldaten is meestal gewoon eentonig.

Het verhaal volgt feitelijk de ervaringen van Roy Loomis (Robert Redford) in zijn omgang met de anderen in het legerkamp en vooral de confrontaties met zonderling Endore (John Saxon) Maar er zijn geen of te makkelijke motivaties. Waarom laat men het toe dat Endore (John Saxon) zijn eigen moorddadige oorlog kan voeren en vrij van de leger-beperkingen? Hoe is Endore's relatie met de jonge Charlie ontstaan? Waarom wil Loomis de jonge jongen helpen?

Het acteerwerk is degelijk, met meerdere bekendheden die hun speelfilmdebuut maken. Ten eerste natuurlijk Redford maar ook Sydney Pollack (en toekomstige regisseur) en Tom Skerritt zijn hier te zien in hun eerste filmwerk. Ergens is er ook Francis Ford Coppola als vrachtwagenchauffeur te zien. De inspanningen van de cast en de wijze waarop het is opgenomen maken dat het licht boven de middelmaat uitsteekt.

Lo! Death has reared himself a throne

In a strange city lying alone

Far down within the dim West,

Where the good and the bad and the worst and the best

Have gone to their eternal rest.

Vincent Price leest aan de begin- en eind-credit voor uit het Poe-gedicht The City in the Sea (1845) van de Amerikaanse auteur Edgar Allan Poe. Het scenario is losjes gebaseerd op het gedicht en daarmee probeert de Britse avonturenfilm uit 1965 onder regie van Jacques Tourneur aansluiting te vinden bij de populariteit van de zeven films die Roger Corman baseerde op Poe en met Price in de hoofdrol. Deze stopte in 1964 maar menig ander regisseur bracht ook een Poe of pseudo-Poe film uit.

De film is wel een beetje vreemd want ondanks dat het dus gebaseerd is op een Amerikaanse auteur en de hoofdrollen worden vertolkt door Amerikaanse (B-)filmsterren (Vincent Price,Tab Hunter en Susan Hart) is het verder een echte Britse film. Het speelt zich af op de kust van Cornwall en acteur David Tomlinson zorgt voor een typisch Britse komische noot, door rond te lopen met een kip genaamd Herbert. Daarnaast is het verhaal wel van Poe maar in uitstraling lijkt het veel meer op de films die gebaseerd zijn op Jules Verne.

Visueel ziet het er mooi uit met spannende uitvindingen, de grotten van de stad Lyonesse en Victoriaanse kleding. Ook zijn er gill-men-monsters, al wordt hun aanwezigheid helaas niet heel erg goed benut. Wat me bij de climax brengt. Uiteraard speelt deze zich onder water af en al is dit best leuk om te zien, is het ook erg chaotisch en onduidelijk. Dit was de laatste film die regisseur Jacques Tourneur zal maken. De man heeft prachtige films gemaakt (waaronder de door Val Lewton geproduceerde Cat People, I Walked with a Zombie) en was misschien wel één van de grootste B-filmregisseur uit zijn tijd. Ook deze film mag er nog best wezen, ondanks dat echte spanning ontbreekt, is het zeker een entertainde film.

Aangenaam goede psychologische film! Doordat de film het label Horror draagt, kan men met verkeerde verwachtingen de film in gaan maar wie zich een beetje openstelt voor deze film met een iets andere invalshoek ziet geen slechte film. Zeker als je van karakter gedreven films met horror-elementen houd is deze zeker aan te raden. Mensen die meer actie of bloed willen zullen dan ook teleurgesteld worden! Ondanks het lage budget, de daarbij horende kleine set (een huis) en het ruwere camerawerk ziet Armistice er erg goed uit. Er zijn drie acteurs waarvan twee met een beperkte rol waardoor al het werk van alleen Joseph Morgan (Immortals, Open Grave en later The Vampire Diaries) moet komen en hij doet zeer goed! Hij brengt de wanhoop en uitzichtloosheid van de soldaat goed over. Dit is voor de film een groot pluspunt en maakt dat het een fijne, vaak krachtige ervaring is. Je zal de film kunnen omschrijven als een combinatie tussen Jacob’s Ladder en Groundhog Day Tussen al die standaard prutswerkjes is deze film een zeer aangename verrassing. Echter moet je wel buiten de min of meer vastgestelde regels van het horrorgenre kunnen denken.

Films over de Tweede Wereldoorlog met een bovennatuurlijke (te vaak kies men voor zombies) of sciencefictionachtige draai zijn er wel meer...niet al te nieuw dus! Maar het bovennatuurlijke was dat wel! Deed wel een beetje denken aan een verhaal uit DC Comics Weird War Tales-strip (1971- 1983) Daarnaast is deze actie-horror ook uitstekend gemaakt.

In de openingsscènes van de film wordt een militair transport dat over het Zwarte Woud vliegt aangevallen en neergehaald door kraaien. Een groep kraaien wordt natuurlijk niet voor niets een 'moord' genoemd. Vervolgens wordt Sgt. Brewer (Robert Knepper) met zijn mannen (het grootste deel van het team is er gewoon om te sterven) gestuurd om het wrak van het vliegtuig te vinden en de uiterst geheime lading op te halen...Tja het is pulp-onzin dus niet al te moeilijk en blijf dichtbij wat bekent is!

Mickey Rourke die groot op de poster staat doet in wezen niets (oké zijn aanwezig trekt publiek) is overbodig maar krijg toch nog heroïsche moment in de climax. Eer gaat er ook naar regisseur Mauro Borrelli (een veteraan op het gebied van visuele effecten die de aan meerdere grote blockbusters heeft meegewerkt) want een paar kills waren super. Het granaat-huwelijk en de visuele truc met kannibalisme. Hij deed ook goed werk met het script want waar dit soort films door het budget in veel dialogen wil vallen, blijft het kleine actiescènes of een rare activiteiten te tonen. Hierdoor bleef ik geïnteresseerd! Jammer was wel dat verschillende scènes wat te donker waren.

De film levert meer entertainment dan ik had verwacht en na alle die serieuze (of met een boodschap) horrorfilms, die de laatste tijd maar blijven uitkomen was deze kwaliteit B-film schlock ook wel weer eens een aangename verademing!

Zucht, misschien niet zo goed als ik zal willen of niet slecht voor een film uit 1978. Feit is dat deze film voor mij, een beetje mijn jeugdtijd oproep. Dit soort films zag ik soms op regenachtige zaterdagen. En oh, wat kon ik ervan genieten.Ook toen waren het al oudere films! Maar het waren avontuurlijke reizen die je als jonge jongen graag ook zelf wil meemaken. Anno nu doet het enorm knullig aan( vooral de monsters) maar verder heeft het nog niets ingeboet aan verbeeldingskracht.

De tweede aflevering van de ‘Ghost Story for Christmas’ serie, die de BBC in de jaren '70 rond de kerst uitbracht op televisie. Opnieuw een bewerking van Montague Rhodes James. Vandaar dat in het verhaal ook hier weer Dr. Black (Clive Swift) opduikt. Het verhaal speelt zich af in Norfolk waar volgens een legende de laatste van de drie gouden kronen van het Angelsaksische koninkrijk East Anglia lig verborgen. Wel jammer was dat de vindplaats van de kroon ; je steek een spa in de grond...wel iets te gemakkelijk was. Verder keurig werk van met name Peter Vaughan (Maester Aemon, Game of Thrones) En omdat het is gemaakt voor de tv, zijn de productiewaarden vrij laag maar wel behoorlijk, sfeervol en subtiel. Dit was een goed voorbeeld van hoe je sfeer kunt creëren met zo min mogelijk plot en middelen.

Het is wat met die presidenten van Amerika! Abraham Lincoln is een vampierenjager en nu blijkt George Washington een kannibaal die vooral verzot was op het vlees van jonge maagden. Regisseur Peter Medak

baseert zijn aflevering op een kort verhaal van Bentley Little uit 1992. Misschien niet de beste keuze van regisseur omdat deze meer ervaring heeft met komedie.De films The Changeling (1980) en Species II (1998) zijn de enige wapenfeiten op gebied van horror. Ondanks dat ook hier wat humor is toegevoegd blijft de film wel overtuigen.

Het begint met het bekende verhaal van een doorsnee familie; vader moeder en dochter (de hoofdrolspelers zijn eveneens doorsnee) komen aan bij een huis van oma.De vrienden van oma heten hun welkom en die gedeeltes zijn erg goed! Met de bejaarden wordt vooral subtiliteit en suggestie gecreëerd. Erg fijne spanning komt er dus uit de geheimgenootschap. Het is dan ook jammer dat hoe verder we richting het einde komen de komedie de overhand kreeg. Daarnaast vormt het slot geen bevredigende afsluiting van een verder uiterst origineel verhaal.Toch was het in het algemeen een leuk en plezierig uurtje beeldbuis.

Een van de vele jaren vijftig B-films van Roger Corman. Een beetje routinematig gemaakt en duidelijk ontworpen om mee te liften op het succes van het betere The Fly (1958) van het voorgaande jaar. Het is een redelijk goed gemaakte B-film, maar er is ook niet heel opmerkelijk. Wel leuk was het dat niemand door en door slecht was. Janice Starlin (Susan Cabot speelt zowaar uitzonderlijk een vrouw met een hoge positie, in een tijd dat het toch vaak de mannen waren) verandert in een monster door het mislukken van een wanhopige poging om jong te blijven. Professor Zinthrop, gespeeld door Michael Mark, is niet echt je typische Mad Scientist. Hij bedoelt het goed en is niet eens meedogenloos.

Veel van de actie in de film speelt zich regelmatig buiten het scherm af. En het script kent ook enkele inconsequenties; het verjongingsserum, getrokken uit koninginnengelei was afkomstig van bijen maar de film noemt zichzelf wespenvrouw. En waarom als er eenmaal getransformeerd is in een bij / wesp vampirische neigingen ontwikkelen? De muziek, geschreven door Fred Katz, was oorspronkelijk gecomponeerd voor 'A Bucket of Blood' en zal uiteindelijk in totaal in zeven films van Corman gebruikt worden. Ondanks dat er misschien gebreken zijn was dit een zeer vermakelijk 50's low-budget horror / Sf.

Nadat Julia een appartement in Boekarest heeft betrokken, ziet ze een silhouet van een man naar haar kijken vanuit het aangrenzende flatgebouw. Terwijl er ergens in de buurt een seriemoordenaar rondloopt. Dat is het geven van deze langzame psychologische thriller die maar niet ophoud! Echter is alles wat je krijgt een mysterieuze sfeer... Spanning weet niet op te wekken. Het is gereduceerd tot gemakkelijke plotbeats, wow een pistool in een la. Dan weet je dat gaat terugkomen! De seriemoordenaar (bekend als The Spider) is precies diegene dat zeggen dat het is! Waarschijnlijk wilde men alleen een gevoel op roepen van wat vrouwen aan angsten voelen. Helaas is dat niet voldoende om van de film en duurde nu het wel heel erg lang om tot een einde te komen.

Als je het over het horror-genre heb, is Disney niet de eerste waar je aan denk. Het concern richt zich toch voornamelijk op kinderen en vaak met resultaat dat films aan veilig kant zijn. Toch zijn er uitzonderingen en deze film is daar één van de voorbeelden van! Door John Hugh een horror-regisseur de regie te geven is er een interessante benadering tussen horror en familie-film ontstaan. Super-spannend en veel meer gericht op tieners dan op jonge kinderen. Want wat te denken van; een jong meisje dat speelt in een bosrijke omgeving waar Bambi zeker niet in zal misstaan, om vervolgens over te schakelen naar vrij verontrustend POV-beelden die nog het meest lijken alsof ze uit Halloween kwamen. Geen effecten die een blauwdruk zijn voor menig Disney-film. Niet alle visuele effecten hebben de tand des tijds overleeft maar de beelden van het geblinddoekte meisje wel en zijn soms best creepy. Een andere link met Halloween is het jonge zusje Ellie Curtis (Kyle Richards) zij speelde in die genoemde film Lindsey. Daarnaast is er een bijrol weggelegd voor Bette Davis als de moeder van het verdwenen meisje. Echter de hoofdrol is weggelegd voor Lynn-Holly Johnson. Zij was een professioneel schaatser, die hierna nog was te zien als Bibi Dahl in For Your Eyes Only (1981). De film heeft verder wel drie verschillende eindes, die zonder de regisseur zijn opgenomen. Wat ook verklaard waarom niet iedereen zich kan vinden in het einde. Hier een blog waar wat stills en uitleg te zien zijn; Alternatieve eindes Het huis waar het gebeuren zich afspeelt was al eerder gebruikt in The Haunting (1963) De film is wel macaber van toon maar bloed of andere heftige aspecten zijn gereduceerd tot nul. Het blijft natuurlijk wel een kinder/tienerfilm. Een meesterwerk is het niet maar deze Disney-horrorfilm is wel een hele ​​plezierige ervaring.

Tja de heren recensenten doen hier weer eens negatief over...Geen idee waarom? Terwijl ik er echt van heb genoten. Het zal bij hen wel liggen aan dat het de lijn van het horror-fantasie-genre volgt....! Of dit ook het basismateriaal, het van Ierse schrijver A.M. Shine’s gelijknamige boek uit 2022 wel of niet volgt weet ik niet, omdat ik dat boek niet gelezen heb. Oké de film had misschien wel iets strakker in elkaar kunnen zitten. De tragische backstory had ook gewoon kunnen worden geschrapt. Maar wat de film het beste doet, is creepy spanning op te wekken.

Mina werkt bij een dierenspeciaalzaak en krijgt de vraag of ze een papagaai naar een dierentuin in de buurt wil brengen. Zoals dat in horrorfilms gaat houdt haar auto er mee op in een donker bos. Daar treft ze een vrouw die haar aanspoort naar een bunker te rennen. Terwijl de deur achter haar dichtslaat, wordt het gebouw belegerd door geschreeuw. Een heerlijk concept waar je constant afvraagt wat er nou achter schuilgaat!

Misschien dat de regisseur ook last had van haar achternaam Shyamalan Want als je als dochter van, debuteert in een genre waar je vader populair in is, schept misschien ook verwachtingen. En dat is jammer wamt de hele film zit vol met goede dingen. De acteurs zijn gewoon goed; Dakota Fanning in de hoofdrol is oké, de Ierse Olwen Fouéré is wederom de opvallende weirde grijze dame maar ikzelf ben al een tijdje erg gecharmeerd van Georgina Campbell en ze was ook hier weer fijn om naar te kijken!

Of vinden mensen de Ierse oorsprong van de mysterieuze wezens te vaag...? Want waarom het nu precies tegenvalt is me echt niet goed duidelijk. Het is toch een bijzondere, hetzij verwarrende visie, maar wel écht een visie. Voor mij was het toch een lovenswaardig solide debuut met een sterk uitgangspunt, en een mysterieuze en suggestieve sfeer. In ieder geval voor een beginnend filmmaker was dit helemaal niet zo slecht als iedereen zegt!

Ondanks dat ik dit soort films no al eens oninteressant of ronduit vervelend vind, was deze toch best verrassend em bevredigend! De film bezit op één of andere manier de juiste combinatie van vrij herkenbare puberproblemen en de ongedwongen sfeer die bij een waterpretpark hoort. Het coming-of-age verhaal van Duncan een 14-jarige jongen wiens ouders gescheiden zijn en die op zijn zachtst gezegd niet blij is met de keuze van zijn moeder. Dit belooft een erg lange zomervakantie te worden....De jonge acteur Liam James, die Duncan speelt doet het erg goed. Maar dit in vooral de film van Sam Rockwell in de rol van de eigenaardige Owen, de Water Wizz-waterpark-beheerder die zelfverzekerd, soepel en cool, besluit om meelevend de tiener aan te nemen als werknemer. Daardoor nam de film puberleed serieus en verzanden gelukkig niet in melodrama. De film had het hart op de juiste plaats en als ik de film in één woord zou moeten samenvatten, zou ik voor 'lief' gaan. Ja, het is een lief filmpje.

Degelijk maar standaard aflevering van de Masters of Horror. Het scenario, naar een verhaal van John Farris, is van David Schow, die ook het script van Pick Me Up heeft geschreven. Regisseur van deze aflevering is Tom Holland die verantwoordelijk is voor een paar genre toppers zoals Child's Play en Fright Night. Hier is het een ijscowagen met killer-clown Buster achter het stuur die het voorzien heeft op de verantwoordelijke van een mislukte grap. Waarom dit jaren later gebeurd is niet duidelijk. Enfin, door een alternatieve vorm van voodoo veranderen de daders die vader zijn, in een plas smeltend roomijs. Helaas brengt dat met zich mee dat vrijwel alle slachtoffers van de clown op exact dezelfde manier aan hun einde komen. Gelukkig worden er wel een paar aardige scènes getoond en William Forsythe deed het goed als ijscoman from hell. Niets verrassend maar komt door de gore nog aardig uit de hoek.

Fijne film!! Met sterk acteerwerk. Er wordt de tijd genomen om een iedereen te leren kennen. En wat de titel ook al een beetje weg geeft. Ze zijn anders maar wat en hoe..............

Net voor het einde werd het wel een beetje standaard. En dan komt het einde.....WOW!!!

Erg gaaf! Aangezien in de rest van de film alles vrijwel suggestief is.

Het goede van dit soort films is dat er rustig een verhaal verteld word. Daardoor komen de momenten ,voor mij als horror-fan ook iets harder aan.

Goedaardige zombie-apocalypsfilm. Na onnoemelijk veel zombiefilms en afleveringen van "The Walkng Dead' en zijn Spin-offs is het bijna onmogelijk geworden om iets nieuws aan dit subgenre toe te voegen. Het Canadese filmtrio RKSS ' ( Turbo Kid, Summer of 84 ) zoekt het dan ook niet in een wereld waar zombies hunkeren naar hersenen of menselijk vlees. Maar in zombies die nog steeds kunnen functioneren en zelfs in staat zijn om een beetje te spreken.

Niet alsof dit volledig origineel terrein is, maar de zombie als tweederangsburgers die heel politiek correct het label van "levend-gehandicapt" (living-impaired) krijgen, is toch leuk omdat het net iets anders was!. Het idee bedachten ze niet helemaal zelf maar baseerde ze op de Franse graphic novel-serie Les Zombies Qui Ont Mangé le Monde ( De zombies die de wereld opaten)

Helaas gaat het niet zo over-de-top als het vaak in strips meestal weldoet. Nee dit was redelijk behouden en verhaal over een zoektocht naar snel geld; losgeld oplichting, foute multinational. De confrontatie in de laatste akte bevat veel actie gore en grappen. De speciale effecten werden verzorgd door de Blood Brothers, Jean-Mathieu Bérubé en Carlo Harrietha, (Turbo Kid, Slaxx ,Game of Death, The Sacrifice Game, Blood Quantum en Orphan: First Kill) en die leveren zeker geen slecht werk af!

Wel is er veel geld in het make-upwerk van de zombies gaan zitten wat te kosten ging van het ombrengen ervan! Ach het gaat nooit verder dan zijn oppervlakkige observaties, maar het had ook niet zulke ambities, is dit erg? Nee absoluut niet! Bovendien is de cast sympathiek wat de film verdomd charmant maakt!

Ach het is nog wel aardig bovennatuurlijk trillertje. Echter ook veel meer dan aardig is het ook weer niet. Het plot over Miles Grissom die geobsedeerd is door de dood was zeker een goede invalshoek, helaas halen ze er een hele reeks aan fobieën bij om dit te onderbouwen. Fobieën die jaren geleden al zijn opgelopen en ook behandeld hadden moeten worden, hierdoor voelt het als mosterd naar de maaltijd. En alles is dan weer veroorzaakt omdat op jonge leeftijd zijn vader is verongelukt? Wat een pseudo-dramatiek.

Enfin je looft $30,000 uit voor degene die kan bewijzen dat er leven na de dood is. Een populair thema natuurlijk, waar vele zich mee bezig houden. Uiteindelijk worden er drie mensen als geloofwaardig aangeduid; een wetenschapper, een medium, en een ondernemer. De laatste heeft de Lament Configuratie puzzelkubus in zijn hand dus hoe geloofwaardig die was??? Oh en er is nog een vreemd telefoontje? (denk u wat ik denk? en ja inderdaad) Deze drie worden dan bezocht door Miles en zijn moeder, die als hulptroep is ingeroepen. Ik denk ook dat als hij aan moeder haar handje liep hij plots veel minder last had van fobieën? Nu zijn er wat twist(en) en hoe voorspelbaar ze ook zijn, deze zijn de redding van de film. Ze geven de film nog wat spanning mee.

Tja en dan is er nog Clark Freeman, een niet bijster goed acteur! Zijn emotieloze uitdrukking zijn vooral storend, ik vond steeds datzelfde gezicht in ieder geval niet inlevend. Moeder werd vertolkt door Annette O'Toole en telkens als zij ten tonele verscheen werd het acteerwerk omhooggetild. Prima verdienste van haar!

De film wist me tot de eindstreep aardig te vermaken waardoor hij net een voldoende weet te scoren.

“My name is Mary Catherine Blackwood, the Blackwood’s have always lived in this house, and we will never leave here, no matter what they say, or what they do to us. Never.”

Oei, dat opschrift op de poster; van de schrijfster van 'The Haunting of Hill House' daar zullen nogal wat mensen door op het verkeerde been gezet gaan worden! Want ook al is dit een verhaal van Shirley Jackson het wekt de veronderstelling dat dit Horror zal zijn, en dat is een verkeerde want dat is het namelijk niet! Het is veel meer een gotische psychodrama over angst, paranoia en isolatie.

Het verhaal wordt verteld door de sociaal-onhandige 18-jarige Mary Katherine Blackwood (Taissa Farmiga), bijgenaamd "Merricat" die samen woont met haar agorafobische zuster Constance (Alexandra Daddario) en gekwelde, in de war zijnde Uncle Julian (Crispin Glover) op het uitgestrekte terrein van Blackwood Manor, het familielandgoed. Niet echt een fijne typische doorsnee-familie. En dan komt die verre neef langs (Sebastian Stan) Meer in details treden wil ik niet want dat doet afbreuk aan het mysterie. Dat er iets mis is, wordt gauw genoeg duidelijk.Zowel het boek als ook de film zijn ook niet zo heel veel bezig met de “whodunit”

Ondanks dat je bij de cast niet direct zal denken aan goed acteerwerk deden deze het toch heel goed! Al moet ik wel zeggen dat er ook duidelijk is gekozen voor Eye-Candy. Sebastian Stan zal menige vrouw over de streep trekken om te gaan kijken.Terwijl Alexandra Daddario de mannelijke kant meer weet te boeien. (vanuit hetero-perfectief) En tja, eerlijk is eerlijk het was een genot om haar rond te zien lopen in petticoats en onberispelijke jurken, die als maar omvangrijker werden naarmate het verhaal vordert, alsof ze het groeiende aantal geheimen weerspiegelde dat eronder is verstopt.

Taissa Farmiga veranderd daarentegen maar weinig van kleding. Verder zit de film vol met gedetailleerde weelderige decoratie en decors en specifiek de keuken. Als in de jaren '50 stijl. Een stijl die anders is (opvallend) dan de mistroostigheid en somberheid van het verhaal en de personages. Toch is de film wel vrij voorspelbaar, het is dan ook vooral hoe leuk je het vind om door ogen van Merricat mee te kijken naar hun leven. Er gebeuren geen echt gekke dingen! Ikzelf vond het wel een zeer vermakelijk mysterie-drama. Al hoort daar wel de opmerking bij dat ik me ook goed kan vermaken met oude gotische films of recentelijk nog deze: The Little Stranger (2018)