Meningen

Op deze low-budget fantasiefilm kan ik gewoon niet te streng zijn! Het is onvermijdelijk dat het als een low-budget-film ook zo zijn gebreken bezit! Maar als het gebracht wordt met zoveel onbevangen liefde en enthousiasme werkt dat aanstekelijk! Het speelt zich vermoedelijk af in 733 want op de achtergrond zien we het Gaelische Koninkrijk Dalriada (Dál Riata) waar rivaliserende Picten en Schotten met elkaar overhoop liggen! Hoofdpersonage Alpin mac Eachdach en zijn broertje Finn (vermoedelijk Áed Find) zijn echt bestaande personen (hun vader Eochaid mac Echdach ook en vond de dood in 733) Misschien dat het verhaal is gebaseerd op een Schotse sage/overlevering maar als dat zo is heb ik het niet kunnen ontdekken! Dus ik denk eerder dat het een eigen, vrije interpretatie van de geschiedenis is Ach er zijn ook maar weinig details over de periode bekend. Tja, verder is in de film het acteerwerk, zoals je van een low-budget kan verwachten maar nog redelijk voldoende. De visuele effecten zijn niet fantastisch, maar hebben geen grote invloed op de algehele kijkbaarheid van de film. Aangenaam verhaal, met de schone Kerry Browne als de op sneeuwwitje lijkende boosaard. Ja ik kan hier wel van genieten.

Fungi oftewel schimmels zijn best angstaanjagende organisme. Ze vertonen overeenkomsten met planten maar zijn nauwer verwant met dieren en vormen daarom een eigen rijk. Ze leven van dood organisch materiaal alsook als parasiet van levend organisme. Tijdens voortplanting vliegen er ontelbare sporen door de lucht.

De film en het script zijn uiterst slim bedacht. Zo is de titel van de film een verwijzing naar de Griekse godin van de aarde. Waar ook de Gaia-hypothese zijn naam aan dankt! Deze stelt dat alle levende organismen een interactie aangaan met hun omgeving om een ​​evenwichtig ecosysteem te creëren. Mensen zouden ook deel moeten uitmaken van deze samenwerking maar...tja die relatie is moeizaam.

Deze Zuid-Afrikaanse ecologische body-horrorfilm van regisseur Jaco Bouwer gebruikt de wereld van de Fungi en leent ook dankbaar uit de hypothese! Er is dus een duidelijke boodschap en een die we eerder hebben gehoord, maar dat maakt de film niet minder. Want ook zonder al deze symboliek en verwijzingen is volop genieten!

Ondanks het ontbreken van bloed en gore kunnen sommige liefhebbers van horror hier ook genoeg vinden om van te genieten; 's nachts in de val zitten, achtervolgd worden door vreemde wezens, besmettelijke ziekten en een catastrofale eind-visioen. Er zijn genoeg intriges van de drie centrale personages om je af te vragen wat er aan de hand is. Visueel is het ook eg mooi. De speciale effecten zijn erg goed voor een film waarvan ik denk dat het budget toch lager was.

Ja deze film slaagde er voor mij in, om zowel een fijne praktische monster-film alsook een film met een boodschap te zijn!

Als een man noodgedwongen vast komt te zitten in een slaapmodule, moet hij SF-horror verhalen bekijken, tot zijn life support systeem het begeeft. Dit is een excuus om deze anthologie van korte films aan elkaar te plakken. Vrij simpel en voegt verder niet iets toe aan de film maar wel leuk gedaan.

1) (dir. Todd Cobery): In een dystopische toekomst strijden twee partijen om het lot van de Verenigde Staten. Het filmpje ziet er prachtig uit maar laat te veel wereld zien en te weinig boodschap.

2) Iris (dir. Richard Karpala): Een moordenaar brengt een dood lichaam naar een afgelegen plek. Echter op zijn smartphone staat een personal-assistent-toepassing met de naam Iris. Redelijk voorspelbaar maar door goede make-up effecten en scherpe interactie met de telefoon zeer genietbaar.

3) Flesh Computer (dir. Ethan Shaftel): Een huismeester bouwt een computer van zowel elektronische en biologische onderdelen. Een stel schorem stoort hem hierbij. Fantastische body-horror in de traditie van Cronenberg. Nadeel was dat niet alles even duidelijk was.

4) Pathos (dir. Fabio Prati, Dennis Cabella and Marcello Ercole): Spaanse short die een toekomst schets waarin de mensheid is gedwongen om ondergronds te leven en emotionele ervaringen een luxe artikel is die alleen wordt aangeboden aan diegene die het kunnen betalen. Dit is mijn persoonlijk favoriet, het is kort maar prachtig vormgegeven en op vreemde manier vermoedelijk een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij.

5) Eveless (dir. Antonio Padovan): In een wereld waar vrouwen een mythe zijn, zoeken twee mannen een manier om er één te maken. Helaas in minder ideale omstandigheden. Kort en zeer bloederig maar visueel een ware pracht. En zeer goed!

6) They Will All Die In Space (dir. Javier Chillon): Verloren in de ruimte maken twee mannen een derde wakker in de hoop dat hij het schip kan repareren. Een soort horror variant van de film Passengers. Zeer mooi gefilmd in zwart en wit en met aandacht voor detail.

7) Entity (dir. Andrew Desmond): Een astronaut strandt in de ruimte nadat haar ruimteschip is ontploft. Ze moet wanhopig vechten om te overleven. Misschien wel het mooiste en artistiekste filmpje. Helaas strandt deze psychedelische Gravity-look-a-like in mooie beelden en weinig verhaal.

8 ) Kingz (dir. Benni Diez and Marinko Spahic): Duits filmpje over twee kleine drugsdealers die voor hun cocaïne-deal naar een club gaan en daar te maken krijgen met een wel heel vreemde vijand. Mijn tweede favoriet en zekers iets bijna compleet anders. Een misdaad-drama-Sf-horror- actie film of zoiets? Goede gevecht-scenes, prima acteerwerk, en een regisseur met een mooie visuele stijl.

Conclusie: Afgezien van het feit dat alle filmpjes erg mooi zijn, blijven er twee steken (1 &7) De rest van de filmpjes zijn van zeer prima kwaliteit en zijn ondanks hun lage budget zeer sterk. Voor mij staken vooral de niet Engelstalige erbovenuit (4 &8) met kort daarop: (3 &5)

Natuurlijk verre van perfect maar wel met een heerlijk portie onvervalste low-budget lol. De film is duidelijke een Alien rip-off maar haalt natuurlijk nergens die kwaliteiten. Vage dialogen, een zwakke verhaallijn, veel gammele (Tron-achtige, Glow-in the dark) effecten en slecht acteerwerk. Nee op cinematografisch gebied is het geen beste film. Daarnaast is regisseur Bruce D. Clark ook niet heel bekwaam om er nog iets beters van te maken. Toch is de film niet helemaal een fiasco. Zo zien de sets er soms wel aardig goed uit. De man die hiervoor verantwoordelijk was zal 5 jaar later ook zijn eigen film maken. Een film die als één van de grootste SF-vervolg films zal worden gezien. Ik heb het natuurlijk over Aliens van James Cameron. Die hier zowel de set-design als ook second unit regisseur was. Ook de gore-effecten mogen er wezen, veelal zijn deze lekker bloederig. Het "hoogtepunt" van de film is een made die uitgroeit tot gigantische proporties en de kleren van de ronde blonde Taaffe O'Connell scheurt en met haar copuleert. Ook de Aliens die opduiken zagen er erg cool uit. Onder de cast zijn genoeg bekende namen; Robert Englund (drie jaar later: Freddy Krueger), Sid Haig (wie kent hem niet), Zalman King (werd later ook regisseur van o.a. Wild Orchid) en in mindere mate Erin Moran (Happy Days) die wel verdacht veel leek op Ripley. Het is geen goede film maar er is nog wel een heleboel fun te beleven.

Sfeervolle horror maar net iets te mager om te slagen. Hoe ze visiueel uitbeelden hoe degene bezeten zijn was erg mooi gedaan. Helaas vond ik het einde zeer verwarrend en dom. Acteren en camera werk waren redelijk goed maar het verhaal was te simpel.

"Forgive me, father, for I have skinned."

Aan de ene kant is deze behoorlijk wisselvallig met onsamenhangende scènes die soms niets eens iets toevoegen aan het verhaal. Aan de andere kant zitten er ook ideeën en scenes in die ik erg leuk vond en waarvan ik me niet kan herinneren dat die ooit eerder heb gezien. Wesley Snipes kruipt in de huid van de mysterieuze scherpschutter Aman. Die nadat zijn vriendin is verkracht wraak zweert op de daders. Vervloekt, want: de slachtoffers van zijn wraak staan weer op uit de dood. De "Gallowwalkers" uit de titel!

Er zit hier en daar aardig bloed in de film, sommige schurken zijn opvallend en aardig fantasierijk Actrice Tanit Phoenix strijdt met hen voor aandacht met haar indrukwekkende decolleté. Gedenkwaardig waren de taferelen in het religieuze dorp/gevangeniskamp van Enoch’s Hammer. Het is ook duidelijk dat de mensen die deze film maakten fans waren van Sergio Leone’s ‘Once Upon a Time in the West’! (opmerking over het aantal paarden in de opening, de piepende windmolen, pistool dat de holster miste tijdens de laatste confrontatie)

Vermoedelijk speelde de problemen in 2006 tijdens de opnames in Namibië, die samen vielen met de belastingproblemen van Wesley Snipes, ook een rol en werd de film pas in 2010 voltooid. Uiteindelijk werd officiële release uitgesteld tot 2012. Goed was de film niet echt maar ik bewonder het dat ze iets anders probeerden te doen. En er waren voldoende lichtpuntjes om er positief over te zijn!

Het verhaal van Galveston is gebaseerd op een roman geschreven door Nic Pizzolatto, bekend van de serie True Detective, en kent geen ingewikkelde verhaallijn. Roy Cady (Ben Foster) een harde nietsontziende maffiaknecht die wanbetalers opzoekt en aanpakt, wordt door zijn baas in een hinderlaag gelokt. Hij schiet zich een weg naar buiten met tienerhoertje Rocky (Elle Fanning) die ook op het adres aanwezig was.

Films over de onderlaag van Amerika hebben we natuurlijk al genoeg gezien. Het is dan ook vooral door het goede acteerwerk van de twee hoofdrolspelers (Fanning en Foster) en de prima regie van Melanie Laurent (voornamelijk bekend als actrice; zo was ze o.a. te zien in Inglorious Bastards en Enemy, maar ze werkt ook als regisseuse) dat haar eerste Engelstalige film een geslaagd misdaad-drama is geworden.

Oké...en dan lees ik bij recensies met opmerking als saai en vervelend terwijl diezelfde sites films aanprijzen waar ik bijna niet doorheen kwam door verveling...Enfin het is duidelijk dat mijn smaak en beleving mijlenver van de Critici moet zijn verwijderd want wat was dit een heerlijke-film! Nu heeft elke film waarin Gerard Butler in de benzinetank van een auto plast en braakt een streepje voor natuurlijk!

Het nano-hersenimplantaat, Nanex, biedt mensen de mogelijkheid om op afstand toegang te krijgen tot de hersenen van anderen. De wereld raakt verdeeld in zij die in de Sims-achtige omgeving of het bloederige schietspel ‘Slayers’ spelen en zij de bespeelt worden. John ‘Kable’ Tillman is een veroordeelde die moet spelen en die doordat hij verder is gekomen dan wie dan ook een ster is!

Een interessante poging om een wereld te creëren waar gebruikers, gevangenen oftewel echte mensen besturen in een soort MMORPG-schietspel. Daarnaast is dit First Person Shooter concept natuurlijk ook gewoon een actiefilm met lekker veel vunzigheden en bloedvergieten. De diverse ontploffingen en schietpartijen komen goed over en worden fraai in beeld gebracht. Geen idee wat er mis is met deze film want ik heb 95 minuten genoten van deze fascinerende toekomstige wereld!

“Mijn naam is Legioen, want wij zijn met velen.” (Marcus 5:9 van een bijbel-citerende soldaat)

Na het (en onverwachte) succes van de eerste reboot van Gamera kwam er natuurlijk een vervolg met een monsterwaardig budget. Dit is dan ook de tweede aflevering uit het Heisei-tijdperk van Gamera-films. De film pakt het verhaal weer op een paar jaar nadat beide Kaiju's Tokyo hadden verwoest en wanneer een ongewone meteorietenregen op de Aarde neervalt blijkt algauw dat dit insectenachtige cyclopische aliens zijn die samen met een een gigantische bloem die in de stad groeit, voor een flinke dreiging zorgen.

Hoewel het een vervolg is, zijn er maar drie terugkerende personages. Uiteraard de vliegende schildpad waar alles om draait; Gamera, daarnaast het meisje met de telepathisch verbinding Asagi en de politieagent (nu beveiliger) Osako. De laatste twee hebben niet al teveel schermtijd maar ze waren wel leuk om zo samen met nog een paar andere details een verbinding met de vorige film te hebben! Dat gezegd hebbende, heeft de film wel een nieuwe hoofdcast bestaande uit een vrouwelijke ... laten het houden op wetenschapper, ze krijg hulp van een soldaat en slimme computerwetenschapper.

Er zijn zoveel beestjes dat zelf Gamera moeite ermee heeft. Die Aliens bestaan uit goed uitziende hordes legioensoldaten en HOLY SHIT...misschien wel het beste en uniekste Kaiju-monster ooit! Moederlegioen! Een behoorlijk geweldig ontwerp met vele puntige ledematen en kaken die elektromagnetische explosie kunnen afschieten. Een gevaarlijke vijand voor Gamera die dan ook eerst gekneusd en bloederige achterblijf. Zowel Gamera als Legion zijn geweldig en de gevechten die ze voeren, waren heerlijke Kaiju-actie! Net als de miniaturen, explosies en vernietigingen van Sendai en Tokio.

Ja dat is wat wederom een fantastische balans tussen epische, stad verpletterende chaos en persoonlijke menselijke drama. Goed gemaakt, mooi geschoten en met indrukwekkend schepseleffecten.

De derde en tevens laatste Gamera -film uit de Heisei-reeks. En deze doet een gewaagde keuze...waar andere kaijū-films eenvoudig gezegd gigantische monsters slopen een stad zijn, concentreert deze zich ook meer op de impact die deze monsters veroorzaken. Oftewel is Gamera wel een held want hij veroorzaakte ook vele dodelijke menselijke slachtoffers? nevenschade maar wie kan er ingrijpen? Tja een tienermeisje krijg, na de dood van ouders door de vliegende schildpad, de kans om wraak te nemen! Met als wapen... Iris.

Natuurlijk gaat het uiteindelijk nog steeds om een ​​grote schildpad die Tokio sloopt of nou ja...hij weet zich nu iets te beheersen en werd alleen het station van Kyoto kapot gestampt Dat gebeurd gelukkig ook! Maar hier zie je ook de keerzijde de slachtoffers vallen! Iris is ook een solide monster maar niet zo bijzonder gedenkwaardig. Echter je ziet regelmatig de gruwelijke beelden van haar uitgedroogde slachtoffers...wat ook een pluspunt was!

Ook zie je veel oude-bekende terug van zowel de eerste als tweede film. Helaas waren er wel een paar onafgewerkte zijlijntjes zoals dat Iris een 'creatie, van lange sluimerende familievloek was en dat Gamera er maar één van wel honderden was. Tja en het concept van Mana dat in de laatste film werd geïntroduceerd Daar snap ik nog steeds niet hoe ze dit via Sega Dreamcast konden leren? Ach Gamera zelf is geweldig in deze film eveneens de effecten. Dit derde deel was genuanceerder in zijn verhaal en karakter en is ten opzichte van de vorige nog weer beter met de visuele effecten...kortom het was voor derde maal genieten!

Gamera werd bedacht in 1965 om mee te liften op het succes van filmmonster Godzilla. Sindsdien is hij net als Godzilla uitgegroeid tot een cultureel icoon. Dus...als de Godzilla-films een succesvolle heropleving beleven...met de Heisei-reeks....kan de vliegende schildpadachtige Kanji niet achterblijven met zijn eigen Heisei-reeks! In dit negende deel blijkt de schildpad een overblijfsel van de verloren beschaving van Atlantis; die enorm bio-wapen hebben gebouwd om de aarde te beschermen tegen toekomstige bedreigingen. En laat nu net de mens door milieuvervuiling, een stel Gyao's, een vogelachtige, uit zijn slaap doen ontwaken. Veel in dit soort films draait natuurlijk om de speciale effecten en hoewel deze naar de huidige maatstaven misschien minder goed waren. (de dino's uit Jurassic Park zijn dan al twee jaar oud!) Bepalen ze ook veel de charme van deze film en leveren wat er geleverd moet worden, namelijk plezierige en spannende Kaiju-actie! Daarnaast is het opvallend dat ze ook echte voertuigen en tanks gebruiken naast de miniaturen. Voor een film die Gamera terug naar de mainstream probeert te brengen, is dat zeker gelukt. De actie is geweldig, de personages en hun presentaties zijn prima, het decor- en kostuumontwerp zowel nostalgisch als modern. Voor een gigantische monsterfilm uit het midden van de jaren 90 ws dit een erg vermakelijke film!

Pas op voor de verschrikkelijke dreiging van het communisme! Nu lijkt dit in alles wel een communistische dreigingsfilm, maar door wat ik denk Britse gereserveerdheid wordt hier soms ook voorzichtig mee omgegaan. Gek genoeg brengen ze daardoor Arische superkinderen gericht op fascisme in het verhaal. Dit lijkt een overblijfsel van de WO II? De film speelt zich af in Gudavia een fictief staatje in de Sovjetrepubliek. Al voelt het meer als een vergeten stad in de Duitse Alpen. De mensen zijn er bang voor ontdekking en arrestaties maar van de politiecommissaris gaat geen ene dreiging uit Hij is een komische sul! Een wetenschapper wil via het gebruik van straling een ​​ras van superkinderen/mensen creëren maar er wordt geen poging gedaan om hem ook gek te laten lijken. De gebeurtenissen in de film krijgen vaker een komische noot. Misschien niet zo bedoeld maar ook voor de gelegenheid Amerikaanse acteur krijg kritiek. Hij wordt uitgebeeld als: weinig sympathiek en hij lijkt te handelen voordat hij luistert naar wat er aan de hand is en doet bijna geen poging om de cultuur en situatie in de stad te begrijpen. Het is best een maffe film uit de jaren 1950, het probeert niet alleen horror en het Sciencefiction te combineren , maar combineert ook nog komedie en een politieke ondertoon. Het uiteindelijke resultaat is niet echt geslaagd!

Om met de deur in huis te vallen; veel van wat je in deze film ziet is neppe CGI. De mist, de helikopters, het glas, zelfs de acteurs lijken met CGI te worden ondersteunt. Het is echter niet allemaal kommer en kwel, de vecht-scènes maken deze film best oké, ondanks dat ze helaas te zeldzaam zijn. En de bijna letterlijke toilet-humor is soms zo gek nog niet! Als je verwachtingen laag houd is dit nog best acceptabel popcornvoer met enkele interessante momenten.

Aardige Western met Gary Cooper. Vooral de setting van het ruige en bergachtige landschap in Mexico was goed en deed de titel goed recht aan. Cooper en Hayward speelde prima en ook de rest van de cast had er wel zin in. Niets op aan te merken. Minpuntje waren dan wel de indianen deze moesten voor Apaches doorgaan maar waren dit alles behalve. Verder waren de special effects soms iets te goedkoop maar dat kan ik nog vergeven. Spannend tot het eind en gewoonweg licht vermaak deze leuke Western

Toen ik de film keek, vond ik het chaotische, fragmentarische en soms spraken de personages terwijl er geen bewegende monden te zien waren. Filmisch zijn de makers behoorlijk de weg kwijt. Achteraf blijkt dat er bestaand filmmateriaal bij elkaar gesprokkeld is om deze film te maken. Het verklaard een hoop... zoals die abrupte overgangen of de zeer slecht bij de rest van de film passende flashbacks. In één zo’n flashback ontstaat er ook een eigenaardig in beeld gebrachte ruzie tussen een vrouw en haar tja wat was het vriend/ vader/klant. De nazi-associatie en (half)naakte vrouwen die gemarteld en onteerd worden, hadden stof moeten doen opwaaien, het is hier volkomen nutteloos. De de seksuele handelingen waren slaapverwekkend. De filmmakers hadden vermoedelijk geen idee wat ze aan het doen waren. Het resultaat was een bedroevend slechte en brave zogenoemde exploitatiefilm!

Tergend langzaam Frans kostuumdrama. Met ontzettend lange shots van gezichten van personages en bijfiguren die verder ook geen rol spelen. De film concentreert zich op de thuisblijvers: drie vrouwen Hortense (Nathalie Baye) Solange (Baye’s dochter Laura Smet) en de ingehuurde dienstmeid Francine (Iris Bry in haar eerste rol een erg goed debuut) die een familieboerderij tussen 1915 en 1918 draaiend proberen te houden. Ook al moesten ze voor sterke vrouwen doorgaan vond ik ze toch nogal afhankelijk van mannen. Ondanks dat dit ongebruikelijke perspectief was van de Grote Oorlog, is veel in de film niets minder dan mooifilmerij. Alles is erg gepolijst en clean. Het is altijd mooi weer, alle mensen zijn knap en charmant en hun kleding is ondanks het zware werk nooit vies of kapot. Er wordt amper gesproken in de film, en wanneer er gesproken wordt voelen de gesprekken gekunsteld. De enige opleving in de film zijn wanneer de vooruitgang meer haar intrede doet en wat sterk melodramatisch gebeurtenissen. De film is saai in zijn uiterlijke perfectie en onbevredigend.

Hoewel het script lichtelijk een chaos is, is het ook verfrissend. Want het plot is best creatief te noemen, een mengelmoes van weerwolf, met de opera van Wagner; "Der Ring des Nibelungen" en de eveneens Duitse "Lorelei" De Loreley begint vooral aantrekkelijke jonge vrouwen aan te vallen en de harten uit zijn slachtoffers te scheuren in een klein Duits dorp. De directrice van een meisjesschool huurt iemand in om de vrouwen te bewaken; en wel Sigurd (Tony Kendall) een jager. Tja en niet heel toevallig is dat ook de hoofdpersoon met hetzelfde beroep uit Wagner's opera.

Kendall is sympathiek als de heldhaftige Sigurd maar wordt overschaduwd door de vele mooie vrouwen in de film, waaronder Helga Line als de mysterieuze, roodharige, in bikini geklede babe, of Silvia Tortosa als de strenge sexy lerares. De film wordt zelfs meer vreemd als een excentrieke wetenschapper inclusief schaap zijn intrede doet. In de film vloeit de rode verf rijkelijk en alhoewel de dames alleen te bewonderen zijn in nachtkleding en bikini, zijn ze wel met een groot aantal. Het is daarmee zeker een film die het bekijken waard is!

Deze film had als genre mysterie dus ikke kijken. Blijkt dat het een oscar-winnende film met Ingrid Bergman te zijn. De eerste die ik met haar ziet. En wat voor één... Wat een vrouw en Wat een heerlijke film. De film speelt zich af in de Edwardiaanse tijd. Een tijd waarin vrouwen in een geheel andere positie verkeerde dan nu. Dit is van belang omdat (ik tenminste) je soms dacht van: kom op Ingrid, zeg er eens wat van! Wat in die tijd dus niet werd gedaan (volgzaam en gedwee ?) Het thema 'Don't Trust Your Husband' is ook al voor die tijd niet nieuw. Hitchcock deed het al eerder en daar heeft deze film ook wel iets weg van.

Vooral de prestatie van Bergman en hoe ze de film met haar aanwezigheid naar haar hand zet is waarom ze voor haar rol in deze film terecht een Oscar won. Haar mannelijke tegenspeler Charles Boyer deed het verder ook zeer goed. Joseph Cotten die de rol van rechercheur speelde was daartegen erg flets. En euh tja iedereen ken natuurlijk Nancy de huishoudster?

Een bovenverwachting zeer goede eighties tiener-horror-film. Zoals het een goede tienerfilm beaamt is er geen bloed maar de getoonde lijken en demonen zijn eng genoeg. En die special effects overtuigen zeer goed. Sterker die heerlijke stop-motion demons zijn zelfs het beste van de film! Maar ook de twee jonge hoofdrolspelers Glen en Terry en zus Al zijn erg aandoenlijk en goed opdreef als die talloze kleine monstertjes, afkomstig uit de poort naar de hel, op hun afkomen. Gemaakt met een bescheiden budget en langzaam opbouwend tot een spectaculaire climax is dit een fantastische film uit een tijdperk waarin er zichtbaar meer plezier in (horror) films kon worden gestopt.

Door industrialisatie, wetenschap en uitvindingen was het victoriaanse Engeland, een opwindende tijd. Wanneer de seriemoordenaar en occultist, William Colcott (Richard Brake) gepakt wordt, is hij de "gelukkige' om volgens een nieuwe methode uit Amerika te worden geëxecuteerd; "De elektrische stoel" Gezien zijn vaardigheid in de duistere kunsten, kan je echter verwachten dat de dingen niet zullen gaan zoals gepland.

Twee post-mortem fotografen, die eveneens de paranormale machine, de "Atmosiser" bouwde, Frederick Ladbroke (John Rhys-Davies) en zijn nichtje Emma Wickes (Elena Delia) raken verwikkeld in onderzoek in de gevangenis van Bishopsgate als blijkt dat William's boosaardige geest er rondwaart.

Voor een low-budget film weet regisseur en co-schrijver Stephen Hall met deze film met succes een beklemmende, sfeervolle Victoriaanse setting neer te zetten. Daarnaast grijpt de film ook veel meer terug op de vertelconventies van weleer. (dat de film niet buigt voor modern, is terug te zien in de waardering) Het kiest regelmatig om zich te concentreren op de botsing van het paranormale en wetenschappelijke.

Tja publiek dat alleen maar wil geëntertaind worden met bloed en schrikreacties die gaan dat bij deze film niet vinden! De film beweegt vrij langzaam (bijna 2 uur durende looptijd) en blijft dat doen tot de laatste minuut. Het is een soort bovennatuurlijk detective-verhaal dat je ook nergens echt zal schokken, maar wel een goede hoeveelheid spanning opbouwt en houden ze je aandacht vast. En het is naar mijn menig beter dan weer een spook-in-een-huis-verhaal.

De kracht van de film lig dus in de geladen sfeer en boeiende verhaallijn. Vanaf het moment van de openingstitels tot de slotscène, biedt het het publiek een goede kijkervaring met voldoende spanning en solide uitvoeringen van de cast. Hoewel het historische misschien verre van onberispelijk was, het ook wat meer verfijning behoeft en de subplots beter kunnen worden uitgewerkt. Is dit het voor elke horror-fan die ook van de oudjes geniet meer dan de moeite waard om naar te kijken.

Te amateuristische om echt heel goed te zijn maar te opmerkelijk om ook echt slecht te zijn. De gehele film ziet er uit alsof iemand zijn familie-vriendenfilmpjes achter elkaar heeft gemonteerd. Hierdoor is soms niet alles even goed te volgen. Wie ziet in de Gore, satanische rituelen moorden? Ook is door het ultra-lage-budget de keuze gemaakt door regisseur Ron DeCaro om zelf de hoofdrol op zich te nemen. Niet een hele wijze keuze maar ach, dit soort films blinken toch nooit uit in sterk acteerwerk. De Gore was prima. Echter kreeg ik een extra ongemakkelijk gevoel doordat de film over-the-top geweld combineert met een meisje van misschien vier of vijf jaar oud. Met tijd een wijle een keer dit soort underground werkjes opzetten is prima tijdverdrijf. En deze valt zeker mee!

Verschrikkelijk, alsof een Hallmark-regisseur zich heeft gewaagd aan een SF-film. Dit betekend wel dat het film-werk nog best solide is. En ook het acteerwerk best aardig. Waarbij Jacqueline McKenzie de meeste credit mag ontvangen. Echter één van de grootste missers is wel de performance van de twee kinderen, een stijf tweetal dat er uit ziet als dertigers.De andere misser is het verhaal. Dit is vooral het beproefde (liefdes) recept van de man komt om bij een auto-ongeluk en tja als je kan teleporteren naar een ander dimensie... Heel veel moeite om te weten hoe dit afloopt hoef je niet te doen! Meerdere Star Trek afleveringen die handelen over parallelle universum's weten meer interessantere onderwerpen aan te snijden dan deze film. Ondanks een aantal ideeën en problemen die je nieuwsgierig maken weet deze film niet meer spanning op te wekken dan een dagelijkse portie Soap

Best een fijne giallo-thriller die zijn hart op de juiste plaats had en aan het einde nog een extra vleugje klasse toevoegt. Het was een zeer competente poging die stevig zijn wortels in het subgenre had. Vreemde telefoontjes, de vereiste gehandschoende moordenaar, J&B Whisky en personages die zich af en toe gedragen op de 'uniek' giallo-logica manier. Echter is hier in tegenstelling tot tijdgenoten, niet de gebruikelijke psycho-seksuele moordenaar maar eentje met iets persoonlijk motief. Daarnaast creëert de regisseur dit zonder veel gratuite gore en naaktheid. Er was een plezierig plot waarbij de doorgewinterde giallo-liefhebber algauw weet wie de dader moet zijn. Als de film zich verplaatst van Rome naar Padua wordt het nog meer genieten! Met griezelig lege straten, kakelende gekke mannen en slapende bejaarde omaatjes Al dan niet begeleidt door operamuziek. Er is ook een invloed van Argento's Profondo rosso, die het misschien nog het meest kenbaar wordt in de filmmuziek van Trans Europa Express die soms bijna identiek klinkt aan de soundtrack van Goblin.

Erg losjes op het verhaal van Edgar Allen Poe's The Black Cat gebaseerde film, door de ongekroonde koning van de Italiaanse horror-sickies Lucio Fulci, die hier aanmerkelijk subtieler te werk gaat dan je van hem verwacht zal hebben. Poe's verhaal was een kort verhaal en niet genoeg om anderhalf uur speelduur gevuld te krijgen. Er moesten dan ook elementen bij worden verzonnen. Bij het Giallo-genre wordt dat dan algauw een whodunit en hierdoor is er flink gesneden in het originele verhaal. Hiertegenover staat dat de interessantste elementen uit het origineel wel bewaard zijn gebleven. Mooiste aanvulling was wel het vermoorden van de kat en de afdruk hiervan op een door brand geblakerde muur. Vooral mede door hoe de kat gefilmd is en met behulp van goede montage weet het poezenbeest toch heel wat 'schrik' aan te jagen. Hoe het dier de onfortuinlijke de dood injaagt getuigt van een zeker sadistisch raffinement, wat het er allemaal niet minder luguber op maakt. Ondanks dat Fulci's bij deze film de nadruk meer op sfeer en minder op bloed en smerigheid lig, is het toch een zeer fijne film.

Wat een puinhoop!? Maar eerlijk is eerlijk ik heb wel hard gelachen om deze film! Al denk ik niet de bedoeling was en dat men bloedserieus waren...!?

De makers gaan aan de haal met Dario Argento's Drie Moeders -trilogie. Argento had twee films gebaseerd op het bronmateriaal (een essay genaamd 'Levana and Our Ladies of Sorrow' uit 'Suspiria de Profundis van Thomas De Quincey) Eren de regisseur door hem in een dialoog te noemen, een shot uit de film te laten zien en de muziek uit Suspiria te laten horen.

Gebruiken schaamteloos als titel Lucio Fulci's Il Gatto Nero en verbinden dit door de regel "all black cats are witches in disguis" van Edgar Allan Poe erin te verwerken en zwarte katten als decoratiedecoratie op te voeren. Om vervolgens ook mee te liften op het succes van de demoni-serie.

Vervolgens bedenk je een verhaaltje over een scenarioschrijver die financiering probeert te vinden voor zijn nieuwe project, en een paar actrices die de hoofdrol willen. Als daar de Mater Lachrymarum / Moeder van tranen, geen aanstoot aanneemt en er niet mee eens is!? Oh blijkbaar is er ook een babysitter Sara en verschijnt er het geest-meisje Sybil met een gloeiende bal. Nee. Het slaat nergens op. Stop maar met proberen er iets logisch van te maken.

Bliksemschichten, een gigantische hoofd dat boven het huis hangt, stralen uit ogen Er zijn veel slechte speciale effecten die soms te maken hebben met planeten … ? Wat rest zijn nog een stel aardige gore-effecten. En huh...Michele Soavi was schijnbaar ook verdwaald en belandde op de set van deze film? De aanwezige makers waren niet eens de slechtste maar ergens moet er iets grondig mis zijn gegaan bij deze film?

oef, wat een verschrikking. 187 minuten lang het wel en wee moeten aankijken van de Italiaanse aristocratie was geen pretje. Aan het begin toen de opstand in beeld werd gebracht had ik nog hoop dat het een mooi kostuumdrama werd met op de achtergrond wat gevechten. Helaas niets van dit. Wat we wel zien is veel zeer oninteressant gedoe over oude aristocratie en de nieuwe bourgeoisie. Burt Lancaster speelt een oude aristocraat met als motto vroeger was alles beter. Het was vooral geneuzel over mensen die totaal niet interessant zijn, waren of het ook ooit worden. Geen intrige op zowel het politiek of persoonlijke vlak, dus geen spanning daaruit. Geen hete stomende liefdes verhoudingen, het ontbrak aan alles. Totaal niets maar wel Terence Hill en ... Claudia Cardinale. Nee, helaas met deze film kon ik helemaal niets.

Het oorspronkelijk verhaal/gedicht over 'Sir Gawain and the Green Knight' is ergens in de 14e-eeuw geschreven door een onbekende Welshe auteur en maak deel uit van de Arthur-legende. Sindsdien zijn er meerdere schrijvers geweest die het boek vertaald hebben waaronder bv. J.R.R. Tolkien. Nu dat er in 2021 een nieuwe poging tot verfilming van Sir Gawain en de Groene Ridder wordt verwacht, ook maar eens de eerste film bekeken.

Opmerkelijk genoeg is dat ondanks de vele Arthur-verfilming, de Groene Ridder maar relatief zelden behandeld is in films. Tot op heden zijn er maar twee eerdere pogingen (live-action want er is ook nog een tekenfilm) beide van dezelfde regisseur, Stephen Weeks.De film had een beperkte budget maar is nog uitstekend te bekijken. De effecten en vechtchoreografie zijn niet van het hoogste niveau, maar zijn goed genoeg. Het acteerwerk van Murray Head en Nigel Green is niet al te slecht Zeker als je rekening houdt met het feit dat Gawain gespeeld wordt door Murray Head, die vooral bekend is van de popsong 'One Night in Bangkok' uit de jaren '80.

Wel is het jammer dat het plot veel vermijdt; koning Arthur, zijn zus Morgan le Fay en de ridders van de ronde tafels worden niet bij naam genoemd en veel van de religieuze / symbolische zaken uit de gedichten zijn op zijn best, licht aanwezig. Op zich was het misschien wel een goede keuze om het licht te houden! Want wie zit er op een zwaar dramatische stuk met een te laag budget te wachten?

Echter om het complexe verhaal, om te vormen tot een middeleeuwse coming of age-film is waarschijnlijk het andere uiterste. Daarnaast vond ik dat er maar weinig gebeurde in het gedeelte over de reis van Gawain naar de groene ridder. Men mengde dit door een terugblik naar het nieuwe jaarfeest met de uitdaging voor het onthoofdingspel. Verder gebeurd op die reis maar vrij weinig, er is één keer een soort dreiging waar op eens een hoofd voorbij rolt, maar verder niets dan Sir Gawain op zijn paard of biddend voor zijn schild. (dat schild klopte met het verhaal!)

Als typische verleidingsfabel uit de middeleeuwse literatuur met een reeks beproevingen om ridderlijkheid te toen en hoofse liefde te weer staan was dit iets te karig. De film was nog net een redelijke en dappere poging tot verfilming van dit verhaal!

Film over Thomas Wolfe, één van de bekende en grote schrijvers uit Amerika. Regelmatig loop ik met een grote boog om dit soort biografische films heen. Meestal komt dat doordat het films zijn die iemand op hemelen hoe goed hij/zij wel niet was. Of nog erger is. Nu speelde Nicole Kidman in de film en tja ik heb een zeer groot zwak voor haar. En ik moet zeggen de film is me niet tegengevallen. Ook de mindere kanten van Wolfe werden belicht. Colin Firth speelde fantastische en vooral Jude Law als Thomas Wolfe stal de show. Helaas voor mij zagen we theater kostuum en set desinger Aline Bernstein ( Nicole Kidman) iets minder vaak. Maar als ze in beeld was leverde ook zij prachtig acteerwerk af. Een degelijke film over het leven Thomas Wolfe en de uitgever Max Perkins

Redelijke Koreaanse exorcismefilm. Het doet ook precies wat het belooft exorcisme door nonnen, echter voor wie een jumpscare-horrorfilm verwacht....dat is het niet! Denk ook dat het eigenlijk niet geschreven was om mensen bang te maken. Volgens mij probeert de film zich meer af te vragen of de kerkelijke instantie moet vasthouden aan tradities of dat ze er zijn om mensen te helpen.

Exorcisme mag namelijk alleen door een priester (met toestemming van de bisschop) worden uitgeoefend. Als nonnen een exorcisme zouden uitvoeren, zou dat een regelrechte schending zijn van de heilige orde van de kerk. Dus zuster Yunia is een beetje een enfant terrible die dingen op haar eigen manier doet en die daarom op zoek gaat naar een paar medestanders want alles om de jongen te redden.

De cinematografie is soms onberispelijk mooi, het acteerwerk prima maar ik vond het script een beetje zwak. Wat is het nut van het ontdekken van de naam als uiteindelijk de demon in het lichaam van de exorcist overgaat? En oké nonnen mogen geen exorcisme uitvoeren, maar dat maakt eigenlijk niet uit omdat een willekeurige priester vanuit Italië even overvliegt om Junia en Michaela wel toestemming te geven. Door dit soort onnodige scènes, waarvan zelfs sommige verwijderd zouden kunnen worden, voelt de film te lang aan.

Er was wel één ding dat echt interessant was en dat was de combinatie van het katholicisme met het boeddhisme in de vorm van het gebruiken van een sjamaan. Die vermenging van exorcisme met sjamanisme was eigenlijk genoeg. Want de aanwezige genderkwestie is ook wat dubieus. Nu is deze Dark Nuns, het vervolg op de film Geomeun Sajedeul (2015) en daar kom de uitgedreven demon gevangen te zitten in een varken en hier in een vrouw... Enfin de film is oké voor wat het is, dus niet geweldig.

Mike Flanagan flikt het toch maar mooi om een vrij saai boek van Stephen King ter verfilmen tot zoiets spannends. Jessie Burlingham en haar echtgenoot Gerald trekken er een weekend op uit naar een afgelegen verblijf. Tijdens een spannend spelletje sterft Gerald en zit Jessie nog steeds vastgeketend aan het bed. Dit is het begin voor haar van een nachtmerrie.

Toen ik vernam dat regisseur Mike Flanagan dit boek ging verfilmen, vroeg ik mij toch wel even af of dat nu wel zo'goed idee was. In het boek speelt de confrontatie met haar demonen zich namelijk af in het hoofd van Jessie. Iets wat in een film natuurlijk onmogelijk was. Maar door de demonen te visualiseren als haarzelf, haar man en vader is dat zeer geslaagd. En dan zijn er natuurlijk ook nog de hond en haar verdrongen jeugdherinneringen, die de film nooit saai maken. Dit is ook vooral te danken aan de kundigheid van Mike Flanagan. Hij perst zelfs nog de laatste druppels spanning uit deze nachtmerrie op één-locatie.

Doordat alles zich op één-locatie zich afspeelt zijn er ook niet veel acteurs en valt of staat de film met die spelers. Gelukkig verstonden zowel Carla Gugino en Bruce Greenwood hun werk goed. Hun acteerwerk was zeer sterk en dan vooral Carla Gugino die de fysieke en psychologische pijn van Jessie bijzonder goed overbracht. Ook vond ik ze perfect gecast, het leek alsof ze precies de acteurs waren zoals Kings ze voor ogen had. Iets wat ook van toepassing was op hoe alles eruit zag.

Een Stephen King-verhaal zonder 'bovennatuurlijk' element bestaat haast niet. In deze film komt dan ook "de man in het maanlicht" rondhangen. Deze wordt gespeeld door Carel Struycken die we het beste kennen als de Tall Man uit Twin Peaks. Helaas komt zijn personage iets minder goed uit de verf. Waardoor het misschien lijkt alsof de laatste gedeelte van de film er maar een beetje achteraan hangt. Toch is dit iets wat bij het Stephen King-verhaal hoort en dan ook een klein minpuntje was.

Het boek heb ik nooit helemaal tot het einde kunnen volbrengen echter regisseur Mike Flanagan weet van het saaie verhaal een prachtige, krachtige intense thriller met horror-elementen te maken. Hiermee levert hij dan ook wederom een sterke film af