Meningen

Van een sneeuwpop gaat nu niet zo gauw een dreiging uit. Dus moet de film het vooral van de Komedie hebben. En die is er dan ook in overvloed. Nadat een seriemoordenaar op een Child’s Play- achtige manier bezit van de sneeuwpop heeft genomen. Kunnen de flauwe grappen en moorden beginnen. Op een paar leuke kills na, was deze film niets voor mij. Hou niet van dit soort humor, daarom liet het mij dan ook volkomen koud...

Doe het niet zei dat stemmetje maar tja, ik deed het toch! En het was niet zo slecht als ik verwachtte maar met een ster als Tom Cruise verwacht je ook meer dan een standaard-verhaaltje waarvan je al ver van te voren duidelijk weet hoe het gaat aflopen. Nu is dit de tweede film waar Jack Reacher in komt opdraven (1e niet gezien) maar het is bijna knap dat Jack Reacher als personage zo vlak mogelijk is gemaakt en elke vorm van emotie, karakterfouten of plot drijvers alleen maar wordt op/aangevuld door bij-personages. Cobie Smulders en Danika Yarosh zijn de drijfveer van de verhaalontwikkelingen, Jack Reacher is slechts aanwezig als een soort supercoole hybride van Holmes, Bond en Bourne. Die alledrie een stuk meer overtuigen. Hij is emotieloos, weet zich zonder kleerscheuren uit elke situatie te (bek)vechten en schudt voortdurend handige plot-holes uit zijn mouwen om zich te redden, zonder een enkel zweetdruppeltje op zijn voorhoofd. De actiescènes zijn uitermate zwak, personages worden gemakzuchtig aan Jack Reacher verbonden en locaties worden slordig in plaats van stijlvol in beeld gebracht. Het camerawerk is prima maar met dit simpele verhaal over militaire complotten en de slappe actiescènes, is Jack Reacher: Never Go Back verder het toppunt van middelmatigheid. Tom Cruise is met zijn leeftijd sowieso ook nog eens ongeloofwaardig en alleen maar (veelvuldig) aanwezig doordat hij dit werkje zelf heeft gefinancierd. En doet zelfs verlangen naar iemand die dit beter doet.

Zeer leuke verfilming over de beruchtste seriemoordenaar van Engeland. Aan het begin van de serie wordt er vermeld dat ze zich baseren op de geheime politierapporten. Of dit waar is weet ik niet. Nu is de echte moordenaar nooit gepakt en er gaan daarom ook verschillende theorieën de ronde. De miniserie speelt voor een gedeelte ook met deze theorieën. Waaronder dan ook de Royal Conspiracy Theory. Waarin de serie dan afwijk is dat er uiteindelijk wel een dader word gevonden. Het mooie is dat het nog niet eens zo gek is bedacht ook. Wat ik wel jammer vond was dat de vermoorde prostituees zelf niet in beeld komen. Een beetje bloed had ik niet verkeerd gevonden! Michael Caine is fantastisch in zijn rol als inspecteur Frederick Abberline. Ook Jane Seymour is te zien in de serie als Emma. En verder zien we een heel legio bekende hoofden die iedereen wel eens ergens in een film of serie heeft gezien. Daarom is het een leuke tachtiger jaren miniserie met een zeer fijn spelende Caine.

Ondanks de geringe momenten van spanning die je interesse enigszins vasthouden is de film verder een lichte teleurstelling. Er zijn een paar on-screen kills met bloed maar geen één is echt memorabel en die praktische effecten zijn al helemaal niet indrukwekkend. Het idee van sekteleden die een huis belagen was op zich niet verkeerd. Ik vind sektes een prima uitgangspunt om te vermaken. Zeker als de film zijn ideeën ziet lenen uit films zoals; You’re next, Ils en The Purge. Met vlagen is er ook nog een leuke sfeer te bekennen maar doordat de sekte minimaal wordt ingezet is het helaas te mak. Daarom komt deze home invasion-thriller niet boven de middelmaat uit en is het net meer dan een leuk probeersel.

Het lijkt in eerste instantie of dit een typische Vietnam-film is over een Vietnam-veteraan met een ernstig oorlogstrauma en onverwerkt familieleed. Echter naarmate de film vordert breidt het verhaal zich uit en lijkt achter alles een nog ingewikkeldere en gruwelijkere zaak te liggen dan je aan het begin verwacht. De manier waarop de regisseur Adrian Lyne dit aan de hand van flashback in beeld brengt is zeer goed.Het acteerwerk is over het algemeen ook goed, en dan met name Tim Robbins. Daarnaast is er het innovatieve camerawerk wat opvalt. In sommige scènes wordt fantastische het gevoel van claustrofobie en waanzin gecreëerd. En ook al is de film in eerste essentie misschien een Vietnam-film, door het gebruik van horror- en thriller elementen is toch wel een aanrader!

Middelmatig romantische werkje met als climax de Chinese massacre van 1871

Zucht... het is Peony of eigenlijk Ying Ying (Clara Lee) die verliefd wordt op Tom Wong. Een kok die het voor de wind gaat als hij Chop suey of in het Chinees tsap seui (overgebleven restjes) ontdekt. Nu grossiert de film vooral in standaard clichés. Chinezen doen aan kung-fu, Huis van plezier, waar de meisjes voor geronseld worden, cowboy's zijn ongelikt en zwaaien met pistolen, hardvochtige Triade-baas (Tzi Ma) en hoerenmadam (Tsai Chin) met het hart op de juiste plaats. Daarnaast komt er één Chinese lyrische vrijscène en soms wat comic relief voorbij (of die grappig is laat ik maar in het midden) Uiteindelijk mondt dit uit in de rassenrellen van 24 oktober 1871, in Los Angeles, California. Maar nergens gaat de film te ver of wordt te expliciet. En vooral aan het einde zet tot overmaat van ramp ook nog van die cliché sentimentele muziek in. Nee, ik vond dit niet echt heel goed, al kijkt het wel aardig weg.

Een LGBTQ liefdesverhaal.

De laatste Hulu tv-film is er één die een horror-aanduiding kreeg. Okee de clou komt uit de Haïtiaanse voodoo maar het is eerder een romantisch mysterie-thriller dan dat er enige schrik in voorkomt! Billie, is een kunstconservator die last heeft van black-outs en nachtmerries, op een avond ontmoet ze in een bar mysterieuze vrouw Alex echter is er ook een Deja-vu gevoel. Helaas kost het de film veel tijd om te komen bij de details achter dat duistere geheim. Hoewel die dan weer niet te voorspelbaar was en is het plot toch best gemakkelijk te begrijpen Het resultaat is iets dat leuk is om te zien, dankzij een wat speelse, misleidend liefdesverhaal en de solide hoofdrol van Maisie Richardson-Sellers (een mooie dame, die ik herkende als Amaya Jiwe aka superheldin Vixen uit Legends of Tomorrow) maar dat nooit een blijvende indruk achterlaat of volledige overtuigend. Iets waar vergelijkbare tv-thrillers verpakt als horror allemaal wel enigszins last van hebben!

Het is niet de eerste keer dat horror-iconen Barbara Crampton en Larry Fessenden samen in dezelfde film zitten; You're Next en We Are Still Here gingen deze film al voor, maar ze zijn hier duidelijk de belangrijkste trekpleister. De film is vooral een mix van horror en quasi- luchtige sitcom komedie. Over Empowerment van de rol van de vrouw in het huwelijk, echte grappen zijn er niet veel. Dit wordt gecompenseerd door over-the-top gore van bloedfontein die met enige regelmaat uitbarsten. De film roept met zijn vampierinvloeden een beetje nostalgie op. Veel van de specifieke kenmerken kwamen in de film wel voor! En de goedkope, cheesy-uitziende vampier die bekend staat als The Master (Bonnie Aarons, The Nun) doet je denken aan Count Orlok of de vampier van Kurt Barlow in Tobe Hoopers 'Salem's Lot' Enfin de film was ondanks zijn thema zeker niet pretentieus, weet ook dat het budget laag was en omarmt dit met pulpachtige gore en effecten (dubieus zijn wel de cgi-ratten) daardoor levert het best een leuke tijd op.

Cornwall, Engeland, de begin achttiende eeuw. Op de ruige kusten van het Engelse vasteland laat een bende vagebonden een boot te pletter slaan. Dit vormt het begin van een a-typisch Zwart-wit film van Hitchcock. De meester van de suspense waagt zichzelf dit keer met Jamaica Inn aan een uitstapje richting de avonturenfilm. Verweven met een redelijk gemakkelijk misdaad-verhaaltje. Het verhaal is het eerste van drie verhalen van Daphne du Maurier die hij zal verfilmen. Nu is de hand van Hitchcock niet echt duidelijk te zien in deze film maar valt er links en rechts nog wel wat te genieten. Zo is het acteerwerk van hoofdrolspeelster Maureen O'Hara en haar tegenspeler Robert Newton zeer goed. Roept Charles Laughton genoeg irritatie op om hem niet te mogen en zorgt de rest van de boevenbende voor de nodige humor, al dan niet met stereo-typeringen. Daarnaast zien we mooie en sfeervolle, doch iets te donkere, shots van de ruige kusten en wateren van Cornwall. Misschien dat is het geen topfilm van Hitchcock is, maar je ermee vermaken gaat prima!

Dit avontuur is gebaseerd op een Britse strip van Norman Pett uit de Daily Mirror die erg populair werd tijdens de Tweede Wereldoorlog, het werd als moreel verhogend beschouwd. Jane, haar teckel Fritz en haar niet zo snuggere Engelse collega-sodaten dwarsbomen stuntelige nazi's tijdens haar opdrachten. Terwijl ze steevast de gewoonte had om vaak (en meestal per ongeluk) haar kleren te verliezen en eveneens per ongeluk de slechteriken verslaat. Die lingerie in jaren 40-stijl zie je ook in deze film regelmatig!

Waarom in jaren '80 deze komedie gebaseerd op die populaire oorlogsstrip is gemaakt. is mijn enigszins een raadsel.(al is er ook een film uit 1949?) Oké het idee was misschien niet eens verkeerd! Helaas schort het wel aan de uitwerking. Het voelt alsof ze rechtstreeks de jaren '30/'40 strip op film brengen, patriottisch en overspoeld met stereotypen. Maar euh...je bent ondertussen aanbelandt in de jaren '80? Daardoor kwam de film ouderwets over, lijkt het routinematig en is het wat kinderachtig.

Ook daar was misschien nog wel overheen te stappen maar de film bezat ook geen groot budget. En dat zie je in de meest belangrijke gebeurtenissen. (een vliegtuigcrash en een val van een waterval vinden beide plaats buiten het scherm) En dan zijn er nog de personages! Heinrich / Herman / Hans was ronduit de meest irritante! Het acteerwerk van Sheba de Leopard Queen, Jungle Jack Buck (Sam J. Jones, Flash Gordon) en jane zelf was maar net aanvaardbaar En drievoudig Bond-girl Maud Adams als 'Lola Pagoda liet zien hoe diep je als voormalig 007-liefje kan vallen!

Voor een film van 90 minuten is er niet genoeg aan inhoud of gelach om het plot interessant te houden. Het lijkt allemaal erg op een tekenfilm (of strip), de personages gaan zelfs niet dood!

Charlotte Brontë schreef Jane Eyre in 1847 en men raakt sindsdien niet uitgekeken op het romantische verhaal over de jonge gouvernante die als een blok valt voor Edward Fairfax Rochester. Naast de stormachtige gevoelens van Jane, draait het om het griezelige geheim van Thornfield Hall. Die blijvende populariteit zal dan ook te maken hebben met het feit dat Jane Eyre méér is dan een zomaar kasteelromannetje. Er zit sociaal commentaar in en er zijn de gothic elementen. Dit is de sfeervolle gothic interpretatie van de Amerikaanse regisseur Cary Fukunaga waarin het negentiende-eeuws Engeland altijd is gehuld in regen of mist. De film probeert niet het cineastische wiel opnieuw uit te vinden. Het enige wat in deze versie toegevoegd is zijn mysterieuze elementen die bij vlagen leiden tot bijna horrorachtige scenes. Kippenvel krijg je vooral van de chemie tussen beide hoofdrolspelers. Mia Wasikowska is een actrice wier ware schoonheid pas wordt onthuld wordt als haar verdriet laag na laag is afgepeld. Michael Fassbender is een brok stugheid waar we langzaam barstjes in zien ontstaan. En met zoveel talent in de bijrollen ( Judi Dench, Sally Hawkins, Simon McBurney) is er eigenlijk geen scène zonder memorabel acteerwerk. Daarnaast is het taalgebruik uit Brontë's klassieker is intact gelaten, met bijzonder fraaie dialogen als gevolg. Met zo'n fijne verfilming kunnen we wel weer even vooruit tot de volgende tv-reeks of film verschijnt.

De film schijnt te zijn geïnspireerd op een Koreaanse Urban legend van een tijgerachtig wezen in de buurt van Jangsan (een berg vlakbij de stad Busan). Volgens deze legende zal er in dat een gebied een mythisch wezen rondlopen dat lijkt op een soort tijger en mensen lokt door het geluid van een huilende vrouw of de stemmen van overledene na te bootsen. Die Urban Legend resulteerde helaas in een vrij simpele rechtaan horrorfilm. De film is niet slecht! Vooral visueel is het zeker een degelijk en goed gemaakte film maar het script is gewoon niet heel erg sterk. Er zijn teveel ideeën die helaas niet goed worden uitgewerkt Ook met de aanwezige drama-kant wordt te weinig gedaan. Het acteerwerk van de twee jonge meisjes en hoofdrolspeelster Jung-ah Yum (A Tale of Two Sisters) was uitstekend. Echter weet de film alleen met visuele en met geluid nog redelijke goede horror-sfeer neer te zetten. Doordat de film teveel losse eindjes bezit en zich verder vooral op bekend terrein begeef is dat niet voldoende om echt gedenkwaardig te zijn. Het onconventionele einde zal misschien ook niet voor iedereen geschikt zijn. Maar vond ikzelf wel behoorlijk, net zoals de film!

Een indrukwekkende nachtmerrie die zich langzaam openbaart. 'Janghwa, Hongryeon' is gebaseerd op een Koreaans volksverhaal over twee zusjes wier namen roos en lotus betekenen. Aan het begin is de film nog redelijk normaal: een man, een vrouw, twee dochters. Toch is er wel iets aan de hand want vader staat onverschillig tegenover de anderen en de stiefmoeder kan geen contact maken met de zojuist uit een psychiatrische inrichting ontslagen meisjes. Maar wat...? Is het huis behekst of beleven de meisjes alle vreemde gebeurtenissen in hun eigen fantasie? Die reden wordt tergend langzaam onthuld. Echter door het nodige giswerk over het verhaal wordt nooit saai. Daarnaast maken de effectieve soundtrack, het sterke spel en het zorgvuldige camerawerk dat deze psychologische thriller, familiedrama en horrorfilm een prachtige een film is. Echter, echt griezelig wordt helaas ook niet. Toch is de film zeker een zeer fijne Aziatische ‘Sixth Sense’-achtige “twistfilm”

Tweede film die samen met In-cheon Sang-ryuk Jak-jeon (2016) (een film waarvan het meest memorabele Liam Neeson optreden als generaal Douglas MacArthur was) een drieluik moet vormen over de Koreaanse oorlog uit de jaren '50. Deze Zuid-Koreaanse film is dus gebaseerd op waargebeurde feiten, die plaatsvonden tijdens deze oorlog, en gaat over studentensoldaten die vóór de cruciale Incheon Landing Operatie (net als de vorige film) werden uitgestuurd om het Jangsari-strand aan te vallen en zo de toeleveringsketen van het Noord-Koreaanse leger af te sluiten. De film bezit alles wat je mag verwachten van een oorlogsverhaal. Typische heroïsche soldaten met loyaliteit en gevoel van kameraadschap. De aanvang de oorlog waarbij een strand moet worden bedwongen op de vijand. Het deed een beetje denken aan Saving Private Ryan. En dat is nu net het manco! Ondanks dat het soms best spannend (in het begin en midden zitten een paar prima gevechten) of aangrijpend werd, we hebben dit allemaal al eerder gezien. Daarnaast laat de film geen kans onbenut om meer drama in de film te brengen. Wat uiteindelijk resulteert in een teleurstellende ver over top dramatische finale. En Megan Fox is ondanks haar aardig inspanningen ook niet veel meer dan een bijzaak. Wederom is het wel aardig om te bekijken maar meer ook niet. Zal driemaal scheepsrecht zijn?

Jason Voorhees was in zijn laatst film overwonnen onder de straten van New York City. Maar in de eerste vijf minuten van deze film die bedrieglijk normaal zijn, is Jason terug, hij jaagt een vrouw achterna tot in de bossen van Camp Crystal Lake . . totdat hij goed wordt opgeblazen door een team van FBI-agenten, gewapend met voldoende vuurkracht om, nou ja, Jason op te blazen. De nieuwe eigenaar New Line Cinema, maakt direct duidelijk dat ze met deze negende film, zich niet aan de Friday The 13th - mythologie gingen houden. (ze hadden de rechten ook niet op de naam Friday The 13th) Men breekt met de gebruikelijke conventies, maar is dat erg...?

Ik vind van niet want de algehele toon van de film was een welkome afwisseling voor de serie. Oké doordat Jason van lichaam naar lichaam kan verhuizen is hij zelf minder aanwezig maar de kills en gore-effecten zijn zeer goed uitgevoerd en bijna allemaal in beeld! Inclusief het vreemde wezen dat in hem leeft Ook is de film doorspekt met een aantal behoorlijk leuke paaseieren, zoals de knipoog naar The Evil Dead, (Necronomicon en ceremoniële dolk) de krat uit Creepshow en, natuurlijk, het einde met de wel bekende hand

Yep, je krijg ditmaal geen masker-dragende zombie die geile tieners vermoordt maar wel een fijne vermakelijke sleazy film! Body Count: 23

Was de vorige Vrijdag--film me al niet zo heel goed bevallen, spant deze zowaar tot nu de kroon! Wederom is er van de kills weinig tot minder te zien dankzij de MPAA maar waar dit in de voorganger werd gecompenseerd met naakt werd dat nu vervangen door humor... Helaas ook hier weer irritante personages. Wat deed Ernest P. Worrell opeens in deze film? Of was meneer Voorhees verdwaald en kwam op op de set van 'Police Academy'? Tja oké het gebeuren met Jason in de vorige was niet zo'n beste idee maar dan is hij nu meedogenlozere dan ooit tevoren, verprutst je het door alles met humor af te zwakken. De meest creatieve moord; Nikki in de camper als ze de muur decoreert. Body Count: 18

Doordat Freddy vs. Jason grote vertragingen op liep en om niet helemaal zonder Jason Voorhees te zitten besloot men hem dan maar hem zijn werk te laten doen in de ruimte. Zo Jason is gevangen genomen door de Amerikaanse regering en vastgehouden in de Crystal Lake Research Facility en wordt ingevroren om jaren later weer te ontdooien. En zodoende krijg je in dit tiende deel, Jason die achter geile tieners aan zit op een ruimteschip. De ideeën moeten echt op geweest zijn want er wordt flink rond geshopt bij andere series en films. Veel deed me aan Star Trek denken, de aanzienlijke hoeveelheid humor met zelfreferenties was te danken aan de populariteit van de Scream en Uber-Jason leek op een goedkope versie van Terminator. Ook werd de toen nog nieuwe maar goedkopere technologie CGI toegepast in de film. Waarom had regisseur David Cronenberg een cameo in deze film? Als serieuze horrorfilm is het in elk opzicht een mislukking. Het is niet eng, het bouwt niet veel spanning op maar het was nog wel vermakelijk om te zien. De meest creatieve moord; Ondanks CGI was dat Adrienne die met haar hoofd in vloeibare stikstof wordt gedompeld, bevriest en vervolgens wordt verpletterd. Body Count: 24 zonder een stel Virtual reality-personages en de hele bevolking van Solaris.

Tja...een beetje standaard mysterie-thriller. Die wat meer waarde kreeg doordat het is geproduceerd door de Spaanse filmmaker Alex de la Iglesia en omdat je in de hoofdrol actrice Elena Anaya (The Skin I Live In) ziet. Het verhaal gaat over een kinderloos stel dat kind opvangt, wat ze op een nacht aantreffen op de weg. Al snel beginnen er vreemde dingen te gebeuren... Maar al klink dit als iets bovennatuurlijks wat je tegenkomt in horrorfilms lijkt het meer op de Zaak-Fritzl. En dat script was nu niet echt heel goed gedaan! Ongeveer op tweederde is er een ​​flashback om het één en ander te verklaren. Het is dan ook een geluk dat actrice Elena Anaya in deze film zit want zij weet met haar aanwezigheid er nog wat spannends van te maken!

Redelijke film rond een groep Jayhawkers. Die term slaat op militante groepen die tijdens de gewelddadige gebeurtenissen in Kansas en Missouri huis hielden, kort voor de Amerikaanse burgeroorlog. Ook hier zien we zo'n groep aangevoerd door Lucas Darcy, zeer goed gespeeld door Jeff Chandler. Veel verder gaat de film niet in op deze geschiedenis van Amerika. En gaat het meer om de wraak van Cam Bleeker en later het krijgen van enigszins sympathie voor de indirecte moordenaar van zijn vrouw. Fess Parker speelde Bleeker en Nicole Maurey de mooie vrouw maar beide speelde nu niet echt heel erg goed. Het was vooral een sympathieke en charismatische film

Dat deze film een braaf, gezapig en ouderwets kostuumdrama bood was gek genoeg één van de pluspunten. Het is eveneens de eerste grote film die Depp maakte sinds de breed in de media uitgemeten rechtszaak. Maar helaas meer dan een mager het is ‘ok’ kan ik er niet over zeggen.

Eerst even een duik in geschiedenis van de 18de eeuw. Marie-Jeanne Bécu was de buitenechtelijke dochter van een huisbediende/naaister en een onbekende vader. Totdat ze op vijftienjarige leeftijd meerderjarig werd, had Jeanne genoten van een opleiding in het klooster. Doordat ze als blondine met dikke krullen en amandelvormige blauwe ogen een voor die tijd opvallende schoonheid was, trok ze algauw de aandacht in de hoogste kringen van de Parijse samenleving. Jeanne werd als courtisane al snel een sensatie in Parijs en bouwde een grote aristocratische klantenkring op. Dit bracht haar ook naar Versailles, alwaar ze in de belangstelling van koning Lodewijk XV kwam te staan.

Regisseur Maïwenn is zelf een beetje een "Enfant terrible" van de Franse filmwereld en zal zich misschien hebben herkend in de courtisane, die door iedereen aan het Franse hof – behalve de koning – wordt behandeld als outsider. Maar een goed actrice..? In elke scène plaatst de regisseur en co-schrijver zichzelf in het midden, niet echt handig want als een 47-jarige een rol van een personage dat 24 jaar was, spelen!...? Misschien is als vrouw wel fijn om te horen dat je de "mooiste van allemaal" bent maar het levert niet direct een sterke film op. Maïwenn ontbeert gewoon de jeugdigheid en wonderlijke speelsheid die haar personage wordt toegeschreven.

Achter de film zit duidelijk wel redelijk geld dus daardoor laat het zich aardig bekijken, veel mooie shots van Versailles en de kostuums zijn een lust voor het oog, maar een heel memorabele film is het niet geworden. De film leent meer dan eens scenes uit andere films zo zal je; Marie Antoinette van Sofia Coppola, Barry Lyndon van Stanley Kubrick en La Mort de Louis XIV van Albert Serra langs zien komen. Tja en voor een film over een tijd dat zedelijkheid en verleiding een andere betekenis hadden en daarnaast ook over een affaire die de Franse monarchie op haar grondvesten deed schudden is de personage Jeanne nogal kuis.

De film vergaart wat aandacht doordat er een Amerikaanse acteur is gecast voor een 100% Franse rol. En Depps Lodewijk XV spreekt behoorlijk Frans, maar uiteindelijk is dat niet genoeg om hier een staande ovatie voor te geven. Zeker als ook nog eens blijkt dat de onfortuinlijke guillotine te goed was voor de bescheiden nek van de regisseur! Uiteindelijke een curieuze mix van dingen die we al eerder zagen, Assepoester en langdradige geschiedenisles dan een echte must-see!

Het is nogal lastig om deze film juist te categoriseren en/of een recensie te geven. De film is een grote vergaarbak van stijlen en ideeën. De film opent met broer Darry (Justin Long) en zus Trish (Gina Philips) in een oude Chevrolet op weg zijn naar het ouderlijk huis. Dan verschijnt er een oude truck en krijgen we een aantal scènes te zien die sterk doen denken aan 'Duel' van Steven Spielberg. Die zijn spannind en het aantal vragen stijgt flink als we ons afvragen wie nu die truckbestuurder eigenlijk is? Het is dan ook jammer dat als de grime- en make-up-afdeling in actie is gekomen, er nog steeds geen antwoorden komen. Wat is de Creeper nu precies? Waar heeft de Creeper zijn truck vandaan? Waarom heeft hij die überhaupt nodig gezien zijn vermogen om er vliegend met zijn slachtoffer vandoor te gaan? De spanning en effectieve horror die aan het begin van de film fijn tot stand zijn gekomen door de ontstane identificatie met Trish en Darry, worden helaas naar het einde toe ondermijnd door de te vele onwaarschijnlijkheden en overtrokkenheden. De film is bij uitstek geschikt voor mensen die nieuw zijn in het horror-genre. Want dit is zeker een zeer fijn instapfilm!

Waardeloos prul!
De film speelt zich ergens af tussen deel 1 en 2 maar kan zich nergens meten met die twee voorgangers. Het schiet zo'n beetje op elk gebied te kort. Memorabel wordt het nergens en er is vooral een gebrek aan verbeelding en angstaanjagende scenes. De gehele film zit vol met stompzinnige dialogen en met al dat schiettuig lijkt het wel een promotiefilmpje voor de NRA. Het plot hierboven klopt niet want Trisha Jenner (Gina Phillips) die we kennen uit deel 1 is alleen te zien in een korte cameo aan het einde en die is vooral bedoeld om een volgend deel aan te kondigen? Ik geef een halve ster voor het optreden van Jonathan Breck als "the Creeper" en zijn truck. Al is zijn aanwezigheid ditmaal ook minder donker en dreigend. De andere halve ster gaat naar Gabrielle Haugh, niet dat ze een heel goed actrice is, maar met haar volle lippen, sterke kaaklijn, Schoonheidsvlekje en lange donker-blonde haar is zij ware eye-candy.

Evenwichtiger dan het eerste deel. En volgens die legende komt iedere 23 jaar The Creeper tot leven om zich met mensenvlees te voeden gedurende 23 dagen. Het vervolg speelt zich dan ook af enkele dagen na deel 1, en begint op dag 22. Direct na de openingsscène verplaatst het beeld zich naar een bus met jongeren. Dit is zowel het nadeel van de film als het voordeel. Nadeel is dat hierdoor het verhaal maar erg weinig voorstelt. Voordeel is dat juist door op één locatie te blijven de spanning steeg. Zeker met ook nog een portie goede bloederige speciale effecten. Ook is het niet zo dat de film helemaal vlekkeloos is; Allereerst worden de vragen die in ‘JC’ rezen hier niet beantwoord, er heerst ook geen duistere sfeer zoals bij zijn voorganger, blijven de jongeren niet meer dan slachtvee, en zijn er domme fouten te vinden; de deuren in de bus zitten klem maar later werken deze gewoon weer en waarom klimmen ze dan niet door de gebroken ruiten naar buiten, ook de wagen met het kanon slaat over de kop en verliest duidelijk zijn wiel, later komt de wagen met vier wielen aanrijden. Ach, die onlogischheden kunnen de pret niet drukken! Zeker als er ook nog fijne subtiele humor erin te vinden is. Door deze luchtigere aanpak is de regisseur Victor Salva erin geslaagd om redelijke leuke entertainment te bieden

Aan regisseurTimo Vuorensola (Iron Sky1&2) de taak om een reboot te maken van de film uit 2001van Victor Salva en zo de ongemakkelijke ondertoon weg te poetsen! Tja dat lukte helaas niet heel erg goed! Ze zetten Salva's trilogie weg als slechts fictief werk en doen alsof de Creeper en zijn mythologie opnieuw wordt uitgevonden.

Toch lijkt het verhaal heel erg op de eerste zeker doordat in een proloog die zich afspeelt in de jaren '60 de eerdere "Jeepers" na te bootsen, als een ouder echtpaar ( Dee Wallace , "ET's" moeder, vloek van de "Critters" en Gary Graham ) worden achtervolgd door de 'overcoated ghoul' met zijn truck. Vervolgens verplaats zich het naar een Horror Hound-festival Alleen zijn ze niet tevreden met het vernieuwen van de bestaande franchise, oh nee, er moest ook nog een Rosemary's Baby- achtig plotapparaat in!

Op zijn minst biedt het wat meer achtergrondverhaal, wat meer mythos van de Creeper. Waarbij het woord herboren letterlijk wordt genomen... Daarnaast lijkt het een product uit een ander tijdperk, alsof hij rechtstreeks uit de jaren 90 is gestapt — compleet met een techno-soundtrack en beelden die eruitzien als de tienergruwelen die volgde in de nasleep van het succes van Scream. En die niets toedienende verkleedscène deed me ergens ook denken aan een knipoog naar de jaren '90

Over CGI gesproken, wat dachten de filmmakers in vredesnaam met het, ronduit afschuwelijke, gebruik van het groen/blauw scherm? Alhoewel door de regisseur ook wel verwacht maar evengoed nog steeds vreselijk! Ook al zat het vol met clichés en stereotypen en gaf de Creeper je het gevoel van een Jason-wannabe met een Wishmaster 3 - budget, , had ik geen hekel eraan. En hey horrorfans, ook al is het standaard en veilig, het kan altijd nog veel slechter!

Lekker (licht) pervers werkje van Dario Argento waarin hij een jonge vrouw met verbluffend lichaam zowel verleidelijk als afstotelijk weet te maken. Politieman Frank (Steven Weber, die ook het korte stripverhaal tot scenario bewerkte) redt Jenifer (Carrie Fleming) uit de handen van een psychopaat en raakt geobsedeerd van haar. Alhoewel het verhaal zich makkelijk laat raden. Weet Argento door de shockmomenten en erotische scenes zorgvuldig te doseren er een fijn filmpje van te maken. Waarbij vooral de vrijpartijen beurtelings opwindend als ook met afkeer aan ons worden getoond. Tevens is het één van de weinige delen waarvan twee scenes door de tv-zender Showtime werden gecensureerd. Lucky me, zijn ze wel op DVD te bekijken. Speciale aandacht was er voor de muziek. Perfecte passende en fantastische klanken van Claudio Simonetti, die de film een extra luguber sfeertje meegeven. Knappe film die zowel meeslepend, verontrustend als ook walgelijk is.

Hoewel overal geadverteerd wordt met Megan Fox, de Jennifer uit de titel, is ze niet degene die de hoofdrol vertolkt. Needy, gespeeld door Amanda Seyfried, is namelijk het meisje dat de hele film gevolgd wordt. En dat is misschien maar goed ook, al zijn beide dames perfect gecast; Fox als de sexy Jennifer en Seyfried als het bijbehorende muurbloempje-dat-meer-in-haar-mars-heeft-dan-je-denkt. Jennifer's Body is verder "tiener-horror" maar wordt net even iets leuker uitgevoerd dan gebruikelijk. Schrijfster Diablo Cody kan zich, en dat maakte JUNO ook al zo leuk, als geen ander goed inleven in de wereld van tieners en hun manier van praten. Het barst dan ook van de leuke one-liners en uitdrukkingen zoals 'Freaktarded' en 'You give me such a wetty'. Hierdoor kunnen liefhebbers die de tienerjaren al ontgroeid zijn er lol aan beleven. Het scenario is, kortom, erg leuk. Perfect is de film echter niet, dat het toch nèt iets mist, ligt aan de brave regie van Karyn Kusama. De film bevat nog wel een scheut erotische spanning maar er wordt helaas vergeten om echte dreiging te laten uitgaan van ('She's evil... and not just highschool evil.') de duivelse Jennifer. Op het eerste gezicht klinkt het als standaard "knakenbak-tienerhorror", maar dat blijkt niet helemaal zo te zijn. Onverwacht is Jennifer's Body namelijk nog best een aardige film.

Oké... "Jersey Shore" blijkt dus een realityshow met hoge kijkcijfers te zijn, en maar liefst zes seizoenen lang op MTV (2009-2012) was te zien. Tja....ik snap direct weer waarom ik lang gelden ben gestopt met televisie kijken! Enfin... blijkbaar had één van de castleden van die show (voor kenners; Jenni Farley) wat geld om bij deze film als producer op te treden. Maar goed na een proloog, maken we kennis met een stel nep-gebruinde bimbo's met siliconen-ta-tas. En yup...in die kapsalon kreeg ik al een gevoel; (door het niet grappige maar onvermijdelijke -gay-stereotype figuur) dit gaat vermoedelijk een lange zit worden! Uiteindelijk moet(of eigenlijk mag want er is een uitknop) je kijken naar zes van dit soort types. Niet veel later was daar ja hoor...Ron Jeremy, de rode vlag voor ELKE film! Natuurlijk ontbrak het nog aan een stel hersenloze opgepompte gorilla's. Oké het is een slasher dus hé het is slachtvee maar pas als de 50 minuten zijn bereikt, is er enig bloed. Tot die tijd moet je eigen door een hoeveelheid van tactloze beledigende humor worstelen. Het was helemaal geen parodie of anders was het een wel heel beroerde...Is dan alles kommer en kwel..? Ja.. eigenlijk wel... maar voor het budget waren de speciale effecten nog enigszins goed en natuurlijk altijd een pluspunt...ze waren praktische! Al werd er in veel sterfscènes ook veel weggemoffeld door bewegende camera of domweg gewoon te donker! De onthulling van de moordenaar is al even voorspelbaar! En origineel kan ik he ook niet noemen; de zonnebank uit Final Destination 3, twee gespietste personages van duidelijk Friday The 13th of de (wel betere) Psycho-douchescène. Het speelt zich af als een typische slasher, daarnaast gaf ik helemaal niets om de personages, de cast (had een talent) maar hoefde blijkbaar geen enige moeite te doen om hun personages te spelen en als kijker zat ik gewoon te wachten tot het hele ding asjeblieft voorbij was...

Nu zag ik recentelijk de Raquel Welch-film Hannie Caulder(1971) en deze film bevat min of meer met zijn plot precies dezelfde elementen. Sympathieke Sondra Currie is Jessica Hartwell, een jonge mormoonse vrouw die met haar prediker-echtgenoot naar het westen reist. Ze treffen de bende van Frank Brock (Frank); ze verkrachten Jessica herhaaldelijk, voordat ze haar man neerschieten en haar voor dood achterlaten. Een wraaktocht volgt! Een low-budget versie van het verhaal van Hannie Caulder dus en het is behoorlijk slecht. Oké misschien verdiend het nog enige credit omdat de verkrachting, die frontaal in beeld is, nog voordat 'Day of the Woman' (1978 ) dit deed. Maar tjonge wat fantasieloos was dit verder en meer dan een stel simpele sketches leek het ook niet. De film begint met de vier meisjes die rijden op een paard door de prairie begeleid door verschrikkelijk muziek en die scene werd nog zo'n 20e keer herhaald. OMG... Tja om aan de quota van welgevormde vrouwenlichamen te komen, voeren ze nog drie outlaw-vrouwen op, die allemaal worden gevangen genomen door een marshell en deelnemers worden aan de wraakmissie. Behalve dat de meiden (alleen Rachel niet) naakt gaan voegen ze niet veel toe. Wat je dus eigenlijk krijg is een lelijk geschoten film over een verkrachting en uiteindelijk wraak in een western-setting met de verhalende structuur van een pornofilm en dito acteertalenten.

Na een drietal korte filmpjes over 'The Jester' speelt nu ook het titulaire personage de hoofdrol in het speelfilmdebuut van regisseur Colin Krawchuk. Om maar met de deur in huis te vallen; er zijn nogal wat overeenkomst tussen Art the Clown uit de Terrifier-films en deze maskerdragende nar/joker. Beiden gebruiken mime om te communiceren, hebben bovennatuurlijke krachten en richten zich op de nakomelingen van het slachtoffer.

Er zijn een aantal goede ingrediënten en groteske momenten (de bekertje, bekertje-scene en de truc met de hoed en een agent) Maar het wordt nooit veel bloederiger dan een mainstream-slasher en het is veel meer plot-gedreven. En dat plot is het grootste probleem van de film. Erger nog, het nam het over van het punt waar de film het meest op gericht zou moeten zijn; de horror van de sadistische moordenaar!

Voor een eerste film ging er voldoende potentieel goed; "Jester' is een prima en eenvoudig brouwsel dat genoeg tot de griezelig verbeelding weet te spreken. De film bezit ook heerlijke sfeervolle nachtelijke opnames, die niet eens te donker zijn maar werden verlicht door wat voor handen was (bv. straatlantaarns of winkeletalages) Nee slecht was het niet maar doordat er een nog een andere verschrikking precies hetzelfde doet, is het duidelijk de mindere van de twee!

Grappige en aardig Troma look-a-like. Echter waar diezelfde Troma vaak bloederig, geniaal en ontblote dames laat zien is dat hier niet aanwezig. Jezus is teruggekeerd en bindt de strijd aan met vampieren om de lesbiennes te redden. Hij krijg hierbij de hulp van Mary Magnum en later van de Mexicaanse worstelaar " El Santos." Alles ziet er uit als een 70’s grindhouse film en ergens in de film zien we Dr Praetorious een ongelukkig meisje opensnijden. Wat de man verder in de film doet heb ik geen idee van maar die scene moet bijna wel een soort van homage zijn aan H.G. Lewis' splatter-classics? En net als zijn films moet ze het niet hebben van goed acteerwerk. Nu is deze film ook geen Lewis en afgezien van een leuke dosis humor is het verder ook geen noemenswaardig werkje. Redelijke goede charmante low-budget film voor de liefhebbers.