Meningen

Regelmatig is het gebruikelijk in oorlogsfilms dat er met veel bombast en melodrama, vaderlandslievende en heroïsche soldaten neergezet worden. Zo is Duinkerken voor Britten, een incident dat gezien wordt als een eervolle nederlaag, en uitgegroeid als monument om nationale trots te stimuleren. Ook China bezit zo'n soortgelijk verhaal; De aanval op het Si-Hang Warehouse op de noordelijke oever van Suzhou Creek in Shanghai, wat plaats had na de slag om Shanghai in 1937 (de eerste slag van in totaal tweeëntwintig gevechten in de Tweede Chinees-Japanse Oorlog) En waar ongeveer 400 mannen van het Nationale Revolutionaire Leger onder bevel van commandant Xie Jinyuan weerstand bieden tegen het niet te stoppen Japanse leger.

Een goed onderwerp om te gebruiken als eerste Chinese film die volledig is opgenomen op IMAX. Het is vanaf het eerste moment duidelijk dat er genoeg geld, tijd en moeite in deze productie is gestoken. Wel enigszins aangepast om de Chinese Communistische Partij tevreden te houden want de echte dappere verdedigers van het pakhuis waren vooral KMT- troepen (Kwomintang, de tegenstanders van de communisten en die uiteindelijk naar Taiwan zijn gevlucht/verbannen) Daarom is er vermoedelijk ook in de film niet echt een hoofdrolspeler; (China is één man) de actie volgt de hele groep door de strijd die vier dagen duurde. Ach... het was geen gemis!

Positief was dat de film R-beoordeeld is, dus niets is met een suikerlaagje bedekt en in de actiescènes schrikt men er niet voor terug om de absolute terreur te tonen die de soldaten destijds moeten hebben gevoeld. Doordat de slag om Shanghai al heeft plaatsgevonden val je middenin de film en de actie. Ondanks een speelduur van twee en een half uur weet de film de spanning goed gaande te houden. De soldaten en daarmee ook het publiek hebben momenten (hoewel niet veel) om op ademen te komen. Tijdens die momenten schakelt de film over naar de Britse concessie (de neutrale zone van de internationale gemeenschap) aan de andere kant van de rivier. Bevolkt door een chique kosmopolitische mix van Chinezen en buitenlanders en schetst een groot contrast tussen beide oevers. (een niet-super-subtiele boodschap)

Tot slot nog één ander ding om op te merken en dat is dat de versie die de ronde doet 13 minuten minder lang duurt door censuur van de Chinese overheid, waardoor het 147 minuten telt. Maar echt een probleem was het allemaal niet want dit was een fantastische gemaakte en heerlijk oorlogsepos

De film Dead Mail (2024) maakte indruk dus opzoek gegaan naar eerder werk van regisseurs Joe DeBoer en Kyle McConaghy. En net als die film is dit erg goed gemaakte, zeer onderscheidende sciencefictionfilm. Hoewel de budgetbeperkingen soms wel duidelijk is, is het productieontwerp en visueel wel behoorlijk sterk.

In een alternatieve geschiedenis, 1959, wordt Minston County geregeerd door de hypocriete lokale despoot Bascum, en zijn groepje Misfitte-bewakers staan erom bekend spontane amputaties bij opstandige burgers uitvoeren. Bascum voert ook wrede behandelingen en experimenten uit om slecht gedrag te "corrigeren". Donnie, de zoon van een van zijn slachtoffers, werkt samen met de mysterieuze vreemdeling Milt om een ​​einde te maken aan deze wrede heerschappij. En er is de constante angst dat er een bom gegooid zou kunnen worden.

De cinematografie is bovendien zeer goed waarbij er door een filter alles vies en somber uitziet Het gaf zoals in de synopsis al wordt aangeven, de film echt een halverwege jaren '40, en begin jaren '50 dystopische gevoel. Verder vond ik dat de soundtrack echt goed paste bij de film. Deze bezit eveneens (als bovenstaande film) een eigen tempo, het script is wederom opvallend en het ziet er erg cool uit voor zijn budget. Domweg een absoluut geweldige film!

Verrassend...er waren in 1958 niet veel Hollywood-films die vrijelijk het decolleté of de blote benen van een vrouw lieten zien, het is dan ook opvallend dat wel tegen te komen in deze Egyptische film. Het toont het leven van een gehandicapte krantenverkoper die geobsedeerd is door een mooie vrouw op het bruisende treinstation van Caïro. Er waren momenten dat de film overeenkomsten vertoont met hitchcockiaanse-noir of de Franse New Wave-films (springerige muzieknummers en femme fatale-personages) Een andere manier waar het mij verraste was dat de zwart-witfotografie erg goed was. Zelfs nu zoveel jaren later, is dat iets wat opvalt! Jammer was het wel dat het verhaal voor een groot deel zich wijdt aan het organiseren van een vakbond, dit levert veel minder interessants op. Echter de mentaal instabiele Qinawi gespeeld door regisseur Youssef Chahine zelf, daarentegen was creepy en zou niet misstaan in een horrorfilm! Niet alles was even leuk maar wel veel meer dan in eerste instantie had verwacht!

En dan te bedenken dat ik deze film bijna had overgeslagen. Toen ik zo de inleiding las dacht ik echt van....Mja. Maar goed dat ik de film wel heb gekeken want wat was dit een heerlijke film! Er wordt gespeeld met de vraag is het nu psychologisch of is er echt een monster. Mensen met kinderen kunnen zich zeker wel indenken een half onhandelbaar kind dat monster onder het bed hoort. Weg nachtrust Daar draai je wel van door! Ook het eind vond ik Briljant In de meeste films word er dan zo`n monster overwonnen maar nu is het monster bang en leef verder in de kelder.

Met deze film kon ik helemaal niets. Het leven in een kleine kerkelijke gemeenschap op het Deense platteland gaat zijn gangetje, net als deze film. Het werd gesticht door een charismatische pastor en na zijn overlijden nemen zijn dochters Martina en Philippa de leiding van de kerkelijke gemeenschap over. Keurig en stijf wordt het allemaal opgebouwd, met terugblikken naar het verleden van de twee zussen tot aan het Frans diner Waar dan volgens het plot, iets zou gebeuren wat ze nooit zullen vergeten. Alleen is dat nu niet echt heel schokkend Het is een vertelling over typisch religieuze thema’s over keuzes die in het leven worden gemaakt zoals; hoop, geloof, gemeenschapszin en vergeving.(was het ook een verwerping van een moderne levensstijl?) De film is daarnaast gewoon traag en een alwetende verteller en ook de vele scenes met gezang waren voor mij niet echt iets positief.

“f*ck him and I grab him by the balls”

Huh....waarom halen sommige hier op MM de goedkope en flauwe film "Basket Case" aan? Want dit is op een rare manier veel meer schatplichtig aan Alien...waar een parasitair "iets" het lichaam binnendringt.(er zijn zelfs een Chestburster en face-hugger-scene) Maar met het grotere verschil dat deze film de relatie benadrukt tussen de hoofdpersoon, Bianca (Yanka), en de bloeddorstige parasiet.

De film begint met de vangst van een luipaard in Afrika. Die harige vierpotige vriend wordt naar een circus in Frankrijk gestuurd waar een circuseigenaar zijn vrouw slaat. Wat ze niet weten is dat de luipaard, de gastheer is van een parasitair organisme die vervolgens zijn intrek neemt in de vrouw (dit deed me een beetje denken aan de Sumatraanse Aap-rat van Braindead) met alle gevolgen van dien.

Zwangerschap en een baby op de wereld zetten, is voor een vrouw een periode van grote veranderingen en veel onzekerheid zeker als het anders verloopt dan je voor ogen had. En volgens mij vergroot de film dit met zwarte humor...deze nachtmerrie. Oorzaak nummer één is natuurlijk; "De man" waardoor de foetus zich voedt met het bloed van mannen. Er volgen dus voldoende brute moorden, alsof dit een soort feministische slasher was.

Zo goed als aangehaalde voorbeelden was dit niet! Misschien dat het nog wat uitmaakt welke versie je kijk, de Franse versie heeft wat meer gore, die in de Amerikaanse versie zijn verwijderd maar naar verluidt levert Gary Oldman daarin wel de stem van de kwaadaardige foetus.

De exploitatiefactor is hier behoorlijk hoog, met voldoende naaktheid, bloedvergieten en solide praktische effecten. Die speciale effecten zijn zeer behoorlijke gemaakt door Benoit Lestang (Martyrs, Brotherhood of the Wolf) en Guy Monbillard (The Hunger Games 2, HhhH, The French Dispatch) Tegelijkertijd is de film behoorlijk slim en slaagt hij er uitstekend in de vreemde relatie tussen moeder en kind vast te leggen, waardoor het zo'n wonderbaarlijk raar horrorfilmpje werd.

Toen ik wat aan het scrollen was voor een film kwam ik deze tegen. Via internet zag ik dat deze film een nominatie had voor de lijst van 366 Weird Movies. Waarbij er ook de opmerking stond dat eigenlijk bijna elke film van regisseur Peter Greenaway wel een nominatie verdiende maar dat deze film al zijn andere films toegankelijk maakte. Kortom eentje die ik graag wilde zien of het nu een zware kluif of fantastische film zal worden! Het werd erg genieten van deze hyper-gestileerd en weelderige op een toneelproductie lijkende film met een over-de-top barokke uiterlijke verschijningsvorm. En van de regisseur wil ik nu zeker meer zien!

Het verhaal is dat van de schepping en het martelaarschap van een kind-heilige in de bisschopsstad Macon, rond 1650. Het kind wordt uitgebuit, eerst door zijn zuster in haar poging de Maagd Maria te verpersoonlijken, daarna door de kerk om waardevolle relikwieën veilig te stellen. De onschuld van kind versus pure kinderexploitatie, op den duur is niet meer duidelijk wie integer is en wie dat niet meer is. Of maakt iedereen (kerk adel en arme) zich schuldig hieraan? De kerk die een begeleidende rol zal moeten hebben, is hier even schuldig, zo niet nog meer. Is het religieuze satire? Of Katholieke kitsch?

Doordat de film eigenlijk is opgenomen als één grote set met publiek en vertolkers lopen podium en publiek, fictie en werkelijkheid door elkaar heen en het is vooral aan ons om de actie te volgen en het scherm af te speuren naar wat daar gebeurt. En dat is veel! En niet altijd even vrolijk. Zo zijn de twee sterspelers (perfecte vertolkingen) Julia Ormond als ook Ralph Fiennes in volle glorie te zien. Sterft er een os en wordt een kinder-lijkje versneden tot talloze relikwieën. En dan is er nog de inmiddels beruchte verkrachtingsscène: waarbij de Kerk honderd-dertien soldaten zegent die letterlijk over de valse Maria heen gaan. Niet in beeld maar het gegil is misschien nog wel huiveringwekkender en lig vooral zwaar op de maag! In Amerika is de film in '93 niet eens uitgebracht. Distributeurs in Noord-Amerika konden makkelijker Schindler’s List, die andere film van dat jaar waar Ralph Fiennes in schitterde, verkopen dan deze verwarring en verschrikking op het scherm

Er is tegelijkertijd ook niet veel meer te zeggen over deze film te vertellen. Je moet het zelf beleven! Deze meedogenloze grimmige middeleeuwse godslasterende fabel van uitbuiting, religieus fanatisme en onderdrukking. Een sierlijke, sociale nachtmerrie van geloof, reclame en popcultuur-goden.

Deze korte film is eveneens te vinden in de film The Mortuary Collection (2019)
Het diende om eventuele investeerders over de streep te trekken. En met succes want de film kwam er! Het filmpje draagt de naam van de originele titel van Carpenter's Halloween en dit is dus ook een slasher. Heerlijk gemaakt! Doordat een slasher-film op tv gelijk loopt met het slashen op je eigen beeldscherm en een twist.

De film heeft gelukkig niet de illusie dat het een briljant verhaal laat zien en dat is dan ook wat de film meer dan 'redt'. De film doet me een beetje denken aan iets eerder uitgebrachte Better Watch Out. Al is hier net iets meer bloed in te zien. Bedenk je dat je 12 jaar oud ben en dat je ouders nog een oppas regelen. Een knappe blondharige oppas waar elke twaalfjarige natte dromen van krijg. Die Cole en Bee hebben een speciale band. Ze doen leuke dingen samen en ze hebben lol. Maar de jonge tiener is toch enorm nieuwsgierig naar wat zijn babysitter allemaal doet als hij eenmaal op bed ligt. Dat blijkt heel wat anders te zijn dan wat de tiener kon vermoeden. Van alle personages is Cole de enige die wat achtergrond mee krijgt want Bee, de babysitter, en haar 'vrienden' hebben totaal geen achtergrond en zijn verder inwisselbaar. Samara Weaving, die Bee speelt, blijft vooral bij door haar strakke buikje en rondingen. Hoogtepunt voor de kijkers en Cole is natuurlijk de scène bij het zwembad. Al met al is The Babysitter een aardige film die vooral streeft naar humor, en daar slaagt de film af en toe best redelijk in. De horrorkomedie heeft geen hele enge of spannende scenes maar met wat bloed en over de top humor is het een degelijke hap-slik-weg-film.

Poeh, in tijden niet zo'n prima komedie gezien! Wat goed dat ze hier de vele cliché-grappen allemaal in wisten te krijgen! Niets is zo te gek als seks, lul en kont grappen. Natuurlijk werden de drugsgebruik-grappen niet vergeten! Laat staan dat er wat leuk-doenerij over homo's en dikke mensen langs kwamen. Het is volkomen uniek dat het je lukt als schrijversteam (waaronder de regisseur) om alle vermakelijke ingrediënten (over ongemakkelijke tienerproblemen) van de vorige scriptschrijver eruit te halen! Samara Weaving (Bee) degene die de film sympathiek en aangenaam wist te maken was hier gelukkig niet meer zo prominent aanwezig. Hé het is ook compleet logisch dat als je de Babysitter 2 maakt dat je dit personage er zo goed als uithaalt. Tieners worden groter dus wat een genot dat Cole nu niet meer eigenzinnig was maar een volslagen idioot. Ook volkomen begrijpelijk als de love-intrest en buurmeisje Melanie opeens als zwakke hoofdrolspeler moet optreden en tot overmaat van ramp ook het slachtvee uit het vorige deel terugkeert!? Wat was het heerlijk om weinig spectaculaire CGI-gore effecten voorgeschoteld te krijgen. Had er niet aan moeten denken als men daar wel iets goeds mee hadden gedaan! Tof dat ze non-stop referenties erin stopte, die onmogelijk zijn te negeren, en zo fijn gedateerd waren. Elke tiener in 2020 weet natuurlijk wie Tommy Tutone of de Hammer Time-dans is. Maar het briljantste was toch wel dat ze het nummer Killer Queen in de climax liet horen. En die dan in de titel verwerken wat was dat knap bedacht! Deze film bezit zoveel hoogtepunten dat het me niet zal lukken om dit nog eens snel terug willen zien.

Ja alles in deze Netflix-film is uiterst onschadelijk...maar is dat erg? Het een film gemaakt voor een jongere doelgroep. (pre-tiener) Het is denk ik trouwens als eerste al een misvatting om te denken dat dit een horror alla Goosebumps is. Het is eerder soort avontuurlijk kinderfantasie verhaal. Waar een geheim genootschap ‘de babysitters’ (stoere meisjes) de wereld behoedt voor nachtmerriemonsters, fabeldieren en mythologische figuren. Er is een hoofdkwartier, er zijn afdelingen over de hele wereld en ze gebruiken kekke gadgets. In dit geval binden de strijd aan tegen de schurk Grand Guignol (Tom Felton, Draco Malfidus) die samen met zijn de snoepkleurige gobelin-helpers een snode plan heeft om doom over de wereld te brengen. Voor volwassen is er geen verrassing hoe dit afloop...De film is gebaseerd op een boekenreeks, en aan het eind wordt er alvast een opmaat geven voor een eventueel volgend deel. De visuele effecten zijn voldoende accuraat, het acteerwerk is gewoon goed en oké als volwassene krijg je nooit het gevoel dat de helden het zwaar gaan krijgen maar de film is alles behalve slecht gemaakt!

Standaard maar zeker niet slecht! Ach het bekende; stelletje gaat kamperen in de wildernis, hun relatie loop niet lekker en er is een oei...oei... creepy gast, voordat de natuur wreed werd. Uiteraard werd ook de gebaseerd op echte gebeurtenissen-kaart getrokken. Dit verhaal (die blijkbaar deze film inspireerde) was dat over Jacqueline Perry en Mark Jordan en deze waren al getrouwd en het is de man die overleeft, terwijl de vrouw degene die door de beer wordt gedood. Yup...alle clichés zijn aanwezig! Maar dat gezegd hebbende, de daadwerkelijke aanval en de verscheur scène zijn heerlijk schokkend en gruwelijk. Een aardige survival-film die niet echt veel nieuws doet, maar het desondanks toch spannend weet te houden.

Hmmm, oké de film verveeld niet en de zonnebrand-opwekkende cinematografie van de hele film geeft het een bepaalde ongedwongen sfeer. Echter is het meer een arthouse-film, die heel af-en-toe wat kleine elementen leent uit het SF, western en horror-genre. Er is een Wilhelmschreeuw, een begin met "over een paar jaar van nu", een paar bloederige kills (als ze in beeld waren dan was het zelfs wat beter uitgevoerd dan in menig horror) en een een drone die op een vliegende schotel lijkt. In het eerste uur van de film schetst het niet veel meer dan het wel-en-wee van de bewoners van het geïsoleerde Bacurau, een klein stadje in de Braziliaanse sertão. Dat het niet eentonig werd en je blijf kijken, kwam doordat het stadje bewoont wordt door een stel bonte personages en een paar vreemde gebeurtenissen. Ja de film hield daardoor een best bijzondere toon. Als dan twee motorfietsen het stadje binnen komen rijden blijkt er veel meer aan de hand. En ook al vond ik dit het leukste gedeelte, was er iets waardoor dit niet zo hard overkwam. Waarom ik het als redelijk veilig ervaarde....weet ik niet precies; was het omdat ik als horror-fan wat gewend ben, was het de politieke ondertoon die veel deed ontkrachten, of was het omdat de indringers uit de VS niet veel meer meekregen dan dorst naar bloed. Nou goed de film krijg het voordeel van de twijfel en rond ik het voor nu maar door die kleine genre-elementen af naar boven!

Laat ik maar met de meest positieve dingen beginnen; er was meer bloed te zien dan ik had verwacht. Daarnaast was er 1 leuk bedachte moord, een soort menselijke Jack O Lantern. Maar tja... verder was de rest maar zo zo. Er worden dezelfde fouten gemaakt als zo vaak in low-budget slashers. Teveel dialoog en te weinig kills. De moordende tweeling werd op geen enkele manier interessant en wat erger was de film lig zelfs niet de focus op hen. Het acteerwerk was zoals je mag verwachten slecht, al was Brea Grant nog eens zo slecht niet. Dat was niet te zeggen over gore-effecten die waren ronduit belabberd. Er wordt duidelijk misgeslagen of veelal gestopt bij het moment suprême, maar zoals ik al zei er was bloed! Minimaal maar het was er! Ook het geluid was niet om aan te horen en dan was er nog een beetje voorspelbare draai aan het einde, uitgelegd in een vreselijk coda (eindstukje) Dat is absoluut de genadeslag voor deze toch al niet sterke film.

Prima tweede film van regisseuse Ana Lily Amirpour (A Girl Walks Home Alone At Night 2014)
Wie die eerste film heeft bekeken weet wat hij ongeveer kan verwachten, al was er ditmaal zo te zien wel een iets groter budget. Wie niet bekend is met die film zal dus misschien verrast kunnen zijn dat bij de eerste 40 minuten van de film zo'n beetje elke dialoog ontbreekt. Het is vooral die rustige en kalme manier van vertellen, waar de film en de regisseuse zich (dit keer) onderscheiden van andere gelijke films. De heldin is een jong meisje, Arlen (Suki Waterhouse) genaamd. Zij wordt gedropt in een post-apocalyptisch woestijnlandschap en na wat problemen met kannibalistische overlevers komt ze bij het kamp Comfort. Het acteerwerk is redelijk. Suki Waterhouse en Jason Momoa (Khal Drogo uit GoT) doen het erg goed. Al denk ik niet dat ze hele grote talenten zijn, worden ze tot het maximale van kunnen ingezet. En het is juist Keanu Reeves ('The Dream') die hier meest zwakke rol vertolkt. (met als grootste dieptepunt een totaal uit de toon vallende poep-dialoog) Gek genoeg wordt de show vooral gestolen door een bijna onherkenbare Jim Carrey ("The Hermit"). En dan de muziek die was aan het begin afgezien van de amputatie-scene met Ace of Base's "All That She Wants" eronder, door de simpele '90 liedjes nogal storend. Gelukkig herpakt dit zich nog wel als erin het kamp techno-beats uit de speakers knallen. Ik rond de waardering voor de film naar bovenaf omdat ik de magische stijl van regisseuse erg fijn vind. Echter beginnen er hier en daar wel wat scheurtjes in haar magie te komen.

Ach laat ik de film maar naar boven afronden, door het aardige feel-good sfeertje. De film beweegt netjes en vlot genoeg waardoor het fijn weg keek. Iets te braaf dus nergens was het echt schokkend. Het verhaal speelt zich af in Los Angeles rond 1989, en draait om Anna, een jonge aspirant-uitvoerend assistent die haar carrière bij een muziekzender wil verbeteren. Misschien werd het vlotte luchtige gevoel extra versterkt doordat het zich afspeelt in de entertainmentindustrie aan de vooravond van de jaren '90. Waar de toentertijd glad-geproduceerde soul meer werd vervangen voor soul met een hiphop-beat. Daardoor zie je ook Kelly Rowland als opkomend artieste en de nieuwe cheffin was zangeres Vanessa Williams. (verschrikkelijke liedjes) Hoofdrolspeelster Elle Lorraine was zeer goed en knap dat ze de film in haar eentje wist te dragen. Schrijver / regisseur Justin Simien besteedt wel erg veel tijd aan het opbouwen van deze wereld rond zijn personages Het duurt dus in de eerste helft iets te lang voordat het op gang komt. Interessant gegeven was het fictieve verhaal van de oude slavenfolklore over de “moss haired girl” die de makers aan de film erin hebben gestopt. Wie weet iets voor een volgen de film? In ieder geval een origineler concept dan deze want dit was zeker niet de eerste horrorfilm over killer-haar zo is er al de eigenzinnige film Ekusute (2007) van regisseur Sion Sono (en waar deze film ook elementen uit leent) en een goedkope knock-off uit 2014, genaamd Hair Extension. Het verschil is dat deze meer in op de sociale betekenis van haar (extensies) binnen de donkere vrouwelijke gemeenschap gaat. Daardoor lijdt deze film enigszins aan het ' Get Out Syndroom maar het werd gelukkig nooit al te zwaar op de hand of drammerig! Ja het was al met al wel aardig!

Ik vind het werk van regisseur Scott Schirmer en consorten vaak redelijk interessant om te bekijken. Zo was zijn Found (2012) zeer goed en Harvest Lake (2016) vreemd maar helaas minder bevredigend. Ook Headless (2015) van Arthur Cullipher is een groot favoriet. Diezelfde Cullipher speelt hier de clown. Dit deed hij al eerder in de film The Legend of Wasco (2015) Beide clowns hebben dan ook overeenkomsten.

Naast dat was er ook een zeer interessant plot. Ik wilde deze film dan ook echt leuker vinden. Maar het blijkt dat de film iets mist. Veel van het geweld wordt buiten beeld gehouden, er is tot de laatste 10 minuten geen bloed of gore te ontdekken. En afgezien dat erin het plot sprake is van seksslaven, is seks en/of naakt nergens aan de orde. Gezien er dus potentieel was voor grafisch verontrustend materiaal en een cast en crew die bereid is om dit ook te tonen, is het dubbel verrassend dat Schirmer ervoor koos zoveel buiten beeld te houden. Ook deed de interview / flashback-stijl de film geen goed. Het verpest vanaf het begin, veel van de spanning.

Dat was erg jammer want als alle registers waren opgetrokken was dit waarschijnlijk een niet versmaden horrorfilmpje geworden. Nu is het niet veel meer dan een te veilig filmpje, dat het probeert met psychologische spanning maar waarvan de acteurs niet bij machten zijn om dit goed te doen en dat daardoor faalt om echte een goede horrorfilm te zijn.

De film flopte aan de kassa terwijl er eigenlijk ook geen concurrentie was; bioscoopvertoning van horror- en monsterfilms waren er gewoon niet...Enfin de film lijkt meer op een film uit de jaren '80, toen men nog net zo rekening hield met de tere tienerzieltjes. Maar dit was een goed gemaakte weerwolvenfilm met naaktheid en voldoende bloederige bloed dat uit doorgebeten kelen vloeit en ook kinderen worden gegrepen! Te traumatische voor kindertjes...? En er is een redelijk goed weerwolfpak met behoorlijke animatronics/poppenspel voor het hoofd. Oké het houd misschien iets te vaak bezig met familiedrama en Muriel Hemingway is...tja niet overtuigend maar voldoende als moeder. Blijkbaar is deze film gebaseerd op een boek dat vanuit het perspectief van een hond wordt verteld. dat laten ze hier (gelukkig) achterwege. Hier is het Michael Pare als de broer die in een dominantiestrijd met de hond Thor verwikkeld is over wie de beste hond zal zijn. Niet iets heel complex dus maar eenvoudige monsterfilm van 79 minuten gericht op één gezin en hun hond!

Een spookhotel in een koude, winterse omgeving. Een onheilspellende kamer met een 'verboden toegang'-bordje op de deur. Een spookachtige tweeling. Een personage dat langzaam gek wordt...Rara over welke film gaat het? Juist die Stanley Kubrick-klassieker....echter nu dan in een queer-vrouwenversie...

Als de film iets goed doet is het dat het zijn titel eer aan deed want gebrekkig is het zeker! De film bezit slechte regie, acteerwerk en scenario. Las ergens dat de regisseur zegt: “In plaats van te zien dat vrouwen slechte dingen worden aangedaan, zien we vrouwen slechte dingen doen”. Uhh....alleen als 'slecht' betekent; dat emotionele liefdesrelaties onderling die in botsing komen... Tjonge...het verdien absoluut het predicaat de meest mutserige bewerking van The Shining Dit verwarde plot was ik heel gauw beu...

Wat de vele problemen van de film nog groter maakt, is het acteerwerk van de vier hoofdrolspelers. Ze bezitten geen chemie met elkaar en al helemaal niet met de kijker. En dan zijn er nog ook nauwelijks horrorelementen, wat best verrassend is voor een film die zich afspeelt in een spookhotel. De geesten zijn gewoon mensen en totaal niet eng, bloed komt van een sneetje in een been en het ergste is dat je als slotscène wordt getrakteerd op een kopie van Texas Chainsaw Massacre uit 1974.

Wat je met deze film dus krijg is een regisseur die voor haar feministische genrefilm niets anders doet dan klassiekers recyclen. Maar juist de elementen waarom het klassiekers werden laat je ontbreken. En dat is volgens mij sowieso niet het beste idee!

In 2022 kwam KKN di Desa Penari (2022) uit. Deze film gebaseerd op een virale tweetthread, werd de meest opbrengende Indonesische film. Helaas vertaalt het kassucces van die film zich niet direct in kwaliteit. Deze tweede film is dan ook veel beter dan de eerste. Enfin een kassucces betekent ook dat er meer budget kan worden besteed en daarom ga deze film de boeken in als eerste Zuidoost-Aziatische film in IMAX.

In naam is dit dan wel een prequel maar deze film voelt eigenlijk gewoon als de betere remake. Mensen kunnen dan ook meteen deze zien zonder de vorige film te bekijken of gewoon vergeten dat er ook een andere bestaat. Tja het valt niet te ontkennen, dat Kimo Stamboel (DreadOut, The Queen of Black Magic) het domweg beter heeft gefilmd, zowel met technische aspecten als cinematografisch. Er zijn een paar zeer mooie scenes. De verhaalvertelling is evenwichtiger en bondiger want het bezit geen idiote speelduur van drie uur. (alhoewel deze duurt iets meer dan twee uur) Ook de morele boodschap is gelukkig zoekgeraakt

Nu volgt het verhaal Mila (Maudy Effrosina), een jonge vrouw wier moeder ziek wordt door een mysterieuze ziekte. Een sjamaan vertelt Mila dat ze de aandoening van haar moeder kan verlichten door een Kawaturih, een soort armband terug te geven aan een ouderling in een afgelegen dorp. Euh… naar een afgelegen dorp reizen is in een horrorfilms meestal geen goed teken. Zeker niet als daar de heupwiegende boze entiteit Badarawuhi (Aulia Sarah speelt opnieuw deze rol) ontstemd is en wacht totdat ze haar dominante controle kan uitoefenen om uitverkoren schoonheden gracieus te laten dansen.

Eén ding waar ik over moest klagen, is de horror-inhoud ervan. Stamboel voert de spanning vakkundig, weet constant een onheilspellende sfeer te creëren. En oh zeker op sommige momenten getalen ze ook brutaal uit maar ze zouden grafisch extremer en bloederiger moeten zijn. Het voelde als een film voor volwassenen die gedwongen wordt PG te zijn en dat is helemaal niet wat je van regisseur Kimo Stamboel verwacht. Het lijkt erop dat hij enorm werd beperkt, vermoedelijk wegens dat investeringen niet voldoende werden terugverdiend. Maar ik zou liegen als ik zeg dat ik niet genoten had van deze film!

Laat het maar aan regisseur Terrence Malick over om van de gebeurtenissen van de Amerikaanse Spree killer Charles Starkweather en zijn minderjarige vriendin Caril Ann Fugate, poëtisch coming-of-age-geneuzel te maken! Spacek's acteerwerk is vormloos en is steeds te horen in een voice-over als Malick weer eens de behoefte kreeg om natuuropnamen te laten zien. Sheen slentert door de film als niet veel meer dan een James Dean-look-a-like. De film laat gelukkig wel veel van de esoterische onzin achterwege waardoor deze net iets beter bekijkbaar was. Toch is het voor mij nog steeds een holle ervaring en doet niet veel om mijn mening over Terrence Malick te veranderen. Tja ik zal de fascinatie voor Malick wel nooit begrijpen...

Een zo te zien wat in de vergetelheid geraakte avonturen-film met Maureen O'Hara en Vincent Price. De mooie Ierse en roodharige O'Hara speelt een (vrij blanke) Turkse bedoeïen-prinses die naar haar opleiding in Engeland terugkeert naar huis. Daar aangekomen hoort ze dat haar vader is vermoord door de leider van de "Black Robes" Volgens de Pasha van Bagdad (Price) zal Prins Hassan (Paul Hubschmid) de vermoedelijke leider moeten zijn en het mogen duidelijk zijn hoe dit verhaaltje afloop! Met op de achtergrond woestijn en bergen lijkt het net alsof je naar een western kijkt, alleen zijn er geen cowboys dus zal oostern een beter benaming kunnen zijn. Gebruikelijk in dit soort films is de Whitewashing, toch zijn zeker de hoofdkarakters met bijzonder weinig make-up te zien. Maureen O'Hara is duidelijk de hoofdattractie, ze zingt, danst en hult zich in meerdere oosterse gewaden. Ondanks dat de film ietwat overkomt als een B-film moet er zo aan de aankleding en de kostuums te zien toch een redelijk budget geweest zijn. De film is verder opgenomen in technicolor. En ook al is het plot een beetje het voorspelbare je krijg wel de fijne en prima spelende O'Hara en Price. Zij en de rest van de cast maken van deze prettige enigszins campy film een leuke kijkervaring.

Degelijk filmpje dat ook in de (Nederlandse) bioscoop geraakte...en wat schetst mijn verbazing er zijn verschillende sites die deze film wegzetten als zijnde een cash-inn door het succes van ‘Talk To Me’ (2022) Echter...het idee komt uit een korte film die al in 2017 bestond en is dus van vóórdat die film was gemaakt! Deze film had pech dat hij pas later is afgerond! Beide films zijn gelijkwaardig maar op hun eigen manier

Het draait allemaal om Iris Lark, gespeeld door Freya Allan uit de serie The Witcher, en de recente Kingdom of the Planet of the Apes, die de spookachtige pub “The Queen’s Head” in Berlijn heeft geërfd met in de kelder een verborgen geheim. "Een onverwachte erfenis"

Sinds jaar en dag willen mensen al via mediums, ouijaborden of gebalsemde handen, in gesprek komen met geesten of overleden familieleden. Een paar minuten met verloren dierbaren. Maar wat als iets dat langgeleden is opgesloten, deze behoefte gebruikt om haar kerker te ontsnappen? Een dilemma; geld verdienen met het risico om een demon te ontketenen...

Het draaide in de bioscoop dus het betreedt vooral het bekende horrorgebied! Uiteraard met veel jump-scares, de demonische Baghead is eenvoudig en effectief maar de CGI is ook zo veilig mogelijk, zodat het publiek niet echt van streek raakt! Gelukkig ook geen zware verkenning van de personages of drama uit rouw verpakken als horror. Kortom, alhoewel het wel enigszins veilig was was vooral vermakelijk, licht gotisch sfeervol en dus gewoon een fatsoenlijke horrorfilm!

De afgehakte lichaamsdelen van een man worden gevonden in verschillende steenkoolfabrieken. Rechercheur Zhang Zili gaat op onderzoek uit, maar dat loopt fout. Als vijf jaar later er weer een moordenaar toeslaat wordt zijn hulp ingeroepen en ontdekt hij dat alle slachtoffers in verband staan met dezelfde jonge vrouw. Dit plot klinkt misschien als een spannende detectivethriller uit een Scandinavisch land maar niets minder waar! Deze film komt namelijk uit China en wil een Aziatische Neo-noir zijn. Je weet wel zo'n film waarin een eenzame held en een femme fatale met intriges om elkaar draaien. Het probleem echter met ‘Vuurwerk op klaarlichte dag’ (wat de letterlijke titel is en een locatie in de film) is dat het slimmer wil overkomen dan het in werkelijkheid is. De film reserveert ook (te)veel tijd voor karakterontwikkeling en pogingen om mysterieus en ‘vreemd’ te zijn. Een keuze die ervoor zorgt dat het tempo van de film vertraagd. Daarnaast is die wankele lijn tussen karakterstudie en whodunit ook de reden dat het nooit spannend werd. Wel een vakkundig gefabriceerde misdaadthriller met een paar aardige camerashots en sfeerschepping maar menig Britse en Scandinavische thriller was een pak spannender.

Baise-moi is een soort roadmovie over twee jonge vrouwen, Nadine (Karen Bach) en Manu (Raffaëla Anderson), die genoeg hebben van hun omgeving en de mannen daarin. Zo ze ontsnappen aan die waardeloze wereld en doden en neuken erop los. En als verhaal krijg je ook niet meer dan dat! Een beetje Bonnie & Clyde, een beetje Thelma and Louise, ietsepietsie geweld alla Tarantino. Niets wordt verhuld. De moorden en seksscènes worden in beeld gebracht met close-ups van de geslachtsdelen en de coïtus etc. Er wordt dus zeer weinig aan de suggestie overgelaten. Jammer genoeg is deze film niet vakkundig gemaakt, zelfs amateuristisch gemaakt. Het bezit nogal wat schoonheidsfoutjes; het camerawerk, de slechte beeldkwaliteit en eigenlijk de cinematografie in zijn geheel kom slecht over. Enigszins begrijpelijk als je weet dat het voor de beide makers, alsook voor de actrices (alle afkomstig uit de seks of porno-industrie) de eerste maal is dat ze zich met een echte speelfilm bezig hielden. Ach soms was de film best nog pakkend en omdat de dames-filmmaker wel iets beters hebben gemaakt dan zo'n beetje al het soft-erotische spul om maar te zwijgen van porno, (maar dat is ook niet heel moeilijk) een voorzichtige goede waardering.

Nagenoeg nog geen anime-films van Mamoru Hosoda gezien. Maar zeker het getekende (CGI) was zeer mooi. Afgezien misschien dan van de twee hoofdpersonages maar die maken dit ruimschoots goed met hun leuke interacties. Het verhaal start zeer goed als de eenzame jongen Ren en de eveneens eenzame beerachtige Kumatetsu elkaar ondanks de verschillen steeds beter leren kennen.Waarbij het eerste gedeelte van het verhaal leek op “The Jungle Book” en als ze dan in Jutengai zijn aangekomen het meer op “The Karate Kid” ging lijken. Het lukt Hosoda lange tijd om die vreemde relatie interessant te houden. Mede door de ondersteunde rollen van de aap Tartara en monnik met varkenskop Momoaki. Echter in het tweede gedeelte als de dan zeventien-jarige Kyuta terugkeert naar de mensenwereld en het meisje Kaede ontmoet verliest hij grip. Dit komt vooral omdat dit gedeelte maar weinig toevoegt aan het verhaal en weinig zeggend en oninteressant was. Pas aan het einde herpakt de film zich een klein beetje door visueel aardig mooi uit te pakken. Echter blijkt hierdoor ook dat Mamoru Hosoda visueel erg mooi voor de dag komt maar verhaaltechnisch niet heel sterk is.

Het dramatische Franse liefdes-verhaal "Therese Raquin," uit 1867 van Emile Zola, verfilmd met een wel heel bijzondere en originele invalshoek. In deze versie huizen er namelijk priesters en vampieren in het verhaal. Want wat als een Katholieke priester veranderd in een vampier? Wat als voor hem het eindoordeel van hemel of hel wegvalt door onsterfelijkheid? Een Priester die niets kwaads in zich heeft? Een man die verliefd of bezeten door lust zijn belofte neerlegt? Echter het uiteindelijk resultaat is niet zo goed als je zou verwachten. Zeker met een regisseur als Chan-wook Park. Visueel is het allemaal dik in orde! Toch kreeg ik soms het gevoel dat we van idee naar idee sprongen. Waarbij het ene moment we iets erg moois zagen om vervolgens teleurgesteld te worden. Hierdoor raakte ik niet betrokken bij de personages en kon ik minder goed verplaatsen in de wereld die we te zien krijgen. De vampieren in de film hebben dezelfde klassieke trekjes als degene die hen voorgingen toch probeert de regisseur er wel zijn eigen draai aan te geven en in sommige scenes lukt dat zeker. Helaas zijn er ook scenes waar dit minder het geval was. Niet één van Chan-wook Parks beste films, wel een moedige poging en met genoeg pit om op te vallen.

Gekte en hysterie bij vrouwen zijn een breed uitgelegd begrip in de negentiende eeuw. Het ging ook om vrouwen die in de prostitutie werkten of die gewoon door armoede op straat waren belandt Ook vrouwen die niet eens waren met de volgende verwachtingen: hou je koest, trouw, krijg kinderen en vooral hou je mond. Elke vrouw die zich hier in welke vorm dan ook tegen verzette, werd bestempeld als ‘gestoord’ of ‘hysterisch’ en naar Hôpital de la Salpêtrière in Parijs gebracht. Het voorzag in bedden voor 5300 vrouwen, waarvan 1500 voor psychiatrische patiënten. De meesten van hen kwamen nooit meer naar buiten.

Hoewel deze film fictief is, zijn bepaalde personages en gebeurtenissen dat niet. Want in dit ziekenhuis werkte de beroemde neuroloog Jean-Martin Charcot (één van de leermeesters van Sigmund Freud). De illustere dokter deed hier zijn hysterie-onderzoek en hield eveneens openbare ''demonstraties'' Tijdens die publiekelijke sessies bracht hij hysteriepatiënt o.a. Louise (Augustine Gleizes) in hypnose en wanneer Charcot op een stemvork sloeg, haar seksuele handelingen liet verrichten, sloeg de hysteria toe. Menigmaal werden hier ook foto's van gemaakt.

Deze vrouw, de geestelijke gezondheidszorg aan het eind van de 19e eeuw in Frankrijk en de verhouding tussen Geneviève en Eugénie vormen de rode draad in deze film. Eugénie is een jonge vrouw uit de ‘betere stand’. Ze leest veel en is gepassioneerd door spiritisme en poëzie. Ze is eigenzinnig en stelt kwestie van de samenleving ter discussie. Bovendien heeft ze de gave om contact met de doden te leggen. Genoeg reden om haar zonder enig commentaar af te leveren bij het instituut.

Daar valt ze onder de zorgen van hoofdverpleegkundige Genevieve. Zij bewondert dokter Charcot en doet eigenlijk kritiekloos wat er gevraagd wordt. Ze is niet geheel gevoelloos, maar zich inleven in de vrouwen doet ze ook niet echt. Ze voert haar taken met veel plichtsbesef uit. In haar privéleven is er veel droefheid sinds haar geliefde zusje Baldine overleed. Naast de orthodoxe therapieën, hypnose en misbruik bereiden de drie vrouwen de resterende dagen voor op het jaarlijks bal der gekken.

De derde akte, in het laatste half uur, presenteert het bal waaraan de film zijn naam ontleent Een feest dat ook in werkelijkheid plaatsvond en waar de film met een zorgvuldige uitgewerkte intrige naar toewerkt. De verklede vrouwen ontmoeten die ene keer per jaar de hogere kringen van Parijs, die zich kostelijk vermaakt met de patiënten in het hospitaal.' De avond van het ‘bal der gekken’ van maart 1885, het halfvastenbal waarop de patiënten zich al weken van tevoren verheugen, zal eveneens het keerpunt in de verstandshouding en levens van de hoofdzuster Geneviève en haar patiënte Eugénie betekenen.

De film is netjes gefilmd. De historische context laat natuurlijk weinig ruimte voor al te opvallende cinematografie Maar het camerawerk weet met kleine visuele dingen toch best aardig goed voor de dag te komen. De aandacht voor detail hier is eveneens zeer goed, van kostuums en onderkleding tot de decordecoratie. De setting, maar ook de acteurs droegen allemaal bij deze verder uitstekende film. Het werk van Mélanie Laurent die eveneens de rol van Geneviève op zich nam getuigt van betrokkenheid en passie. Als regisseur zijn haar keuzes zelfverzekerd en elk frame is weloverwogen, de camera zorgt voor tinten en lagen waar en wanneer dat nodig is. Het zorgt ervoor dat de film geen seconde verveelt!

“a clown with a machete—you’ll scare the s**t out of them”!

Ballade van de Trieste Trompet is een heerlijke eigenzinnige film met een niet eens heel moeilijk plot een 'Trieste Clown' vecht met een ‘Happy Clown’ om de liefde van de trapezedanseres Natalia. Met op de achtergrond de Spaanse geschiedenis vanaf de burgeroorlog (1936), waarin generalísimo Franco de macht greep tot aan de succesvolle ETA -bomaanslag op eerste minister Luis Carrero Blanco (1973) Niet dat die geschiedenis er veel toe doet want de film spits zich op zinderend zinloos grof geweld, naargeestige tragedie in een komisch jasje. Oftewel een uit de hand gelopen liefdesverhaal. De hele film zag er schitterend uit. Van de dodenmars in de regen (die mij wat deed denken aan Freaks (1932) tot de spectaculaire finale (King Kong-stijl) bovenop het monument "Valle de los Caídos" (Vallei der Gevallenen, in 2022 omgedoopt tot "Valle de Cuelgamuros") Ja regisseur Álex de la Iglesia lig mij wel met deze excentrieke stijl !

Italiaanse Gothic-Horror die doordat er een aanwezigheid is van een moordenaar met zwarte handschoenen aan de vooravond staat van de Giallo. Dario Argento moet rond het uitkomen van deze film al druk aan (The Bird with the Crystal Plumage) het filmen zijn geweest! Echter verder is deze film vooral vergeetbaar! Het is vrije zwakke poging tot Gothic-horror... en zo beetje elk andere thema of genre maar slaat overal de plank mis. Een vermeend spook, een troosteloos kasteel met een folterkelder, een hooghartige gouvernante, een verhaal over een erfenis, en de zwart gehandschoende moordenaar. Maar ondanks dit alles zijn er geen noemenswaardige moorden, zie je, als Erna Schürer niet in of uit bed stapt met een doorzichtig nachtjaponnetje, haar half-erotische droombeelden. Is er een foltering door sekteleden (waar kwamen die opeens vandaan?) maar net buitenbeeld en blijkt het opeens toch een droom te zijn. Blijk het laten zien van de danspasje van lokale jongeren in de plaatselijke pub nogal belangrijk te zijn. En werd de toevoeging van een mooie en coole undercover politieagente vakkundig om zeep geholpen omdat alleen mannen nu eenmaal macho kunnen zijn.