Meningen

In de jaren '90 werd sciencefiction bijna volledig geassocieerd met grote budgetten, aliens en... Steven Spielberg? Maar in de afgelopen twintig jaar is er een aanzienlijke verandering opgetreden. Science fiction is dankzij de technologie ook beter haalbaar voor kleinere budgetten. Zodoende zien we getalenteerde filmmakers, die zonder solide financiële steun, maar met hun unieke stijl, zeer boeiende films weten te maken. Deze film bezit ondanks een laag budget alle kenmerken van de baanbrekende sciencefictionklassiekers.

De film handelt over Liefde. Een woord met als betekenis; diepe acceptatie van en genegenheid voor, welgezindheid tot of toewijding voor een ander. Maar is dat ook mogelijk met menselijk-kunstmatige intelligentie relaties? En deze film behandelt die liefde heel levendig, zo niet letterlijk. Door veel seksscènes te tonen, die dan ook een behoorlijk deel van film in beslag nemen. Met uitzondering van een verkrachtingsscène, wordt de seks bijna tekstueel gepresenteerd, met veel zonlicht en schaduwspel en soms op een etherische score van vrouwenkoor en orgel.

Als Android, Nimani-1345 opgestart wordt, is zij niets meer dan een seks-bot voor het mannelijk ego en zijn obsessie. Gaandeweg komt er meer intimiteit en romantisch verlangen. Nu houd de film zich nergens in en daardoor brengt de vrouwelijke Android het grootste deel van "haar" tijd dus naakt door. De Bechdel-test zal deze film vermoedelijk dan ook niet doorstaan! Het zal denk ik ook best lastig zijn geweest om iemand te vinden die de rol wilde spelen (in bv. "Ex Machina was Alicia Vikander compleet bedekt) maar ook nog voldoende acteerkwaliteit bezat. De keuze om pornografische actrice Stoya te nemen was een zeer goede! Stoya levert meer dan prima acteerwerk! Ze blijkt een getalenteerde actrice te zijn.

Deze film zal zeker niet voor iedereen zijn, de kunstfilm-benadering, het lome tempo gemengd met openlijke seksualiteit is niet naar ieders smaak. Kleine onvolkomenheden zijn er ook wel (gaat iets te lang door met de vrijscènes en verhaal is wat ondergeschikt) maar de verbluffende visuele ervaring houdt de film interessant en aangenaam. Fans van old-school sci-fi kunnen dan ook hun hart ophalen bij de inventiviteit waarmee het team met een kleine budget hun creativiteit of vindingrijkheid niet laat beperken. Voor zijn kleine budget (± 350,000 Euro) levert het veel meer op dan verwacht.

Ik zou deze film alleen al aanbevelen op basis van hoe mooi het eruit ziet, met zijn scenes van verbazingwekkende opnames van een schip dat door de diepe ruimte glijdt, maar het is de kern van het verhaal en het hier getoonde acteren, waardoor dit een film is die bovenverwachting erg mooi/fijn was.

Tunesisch sociaalmaatschappelijk drama in 9 hoofdstukken. Gebaseerd op ware gebeurtenissen. Mariam ontmoet Youssef op een studentenfeest. Het is luidruchtig dus gaat het tweetal naar buiten Dat is deel één. In deel twee heeft het noodlot toegeslagen en rennen ze naar een ziekenhuis omdat ze is verkracht door politieagenten. Hoe verder je naar deel negen toegaat hoe meer problemen er ontstaan. Nu lijken de bezigheden van Mariam en haar vriendinnen gewoon maar bepaalde dingen zijn in de conservatieve Tunesische samenleving "Not Done". (bv. kleding, feesten, alleen naar buiten met een jongen) Deze film is dus vooral een aanklacht tegen de man-gedomineerde samenleving en het staatssysteem. Het is jammer dat veel scenes te lang doorgaan. Na de zoveelste corrupte en bureaucratische instituut ietsjes minder en genuanceerder was in dit geval zeker beter geweest ! Middelpunt van de film is actrice Mariam Al Ferjani en zij speelt haar naamgenoot erg goed! Regisseur Ben Hania had geen betere actrice kunnen kiezen om met lange shots, kil blauwgeel kleurgebruik en toneelmatige composities dit verhaal centraal te vertellen. Omdat dit soort films en thema in vele landen helaas geen vanzelfsprekendheid zijn, een iets positiever cijfer voor deze aardige film!

Film die gewoon te alledaags was! Niets eens een echt slechte film maar ook geen goede film. Het is een doodgewone spookhuisfilm waar niets nieuws aan toe te voegen is …Het verhaal volgt het maar al te bekende pad: jong stel met baby verhuist naar 'moordhuis' Echtgenoot (gespeeld door John Gallagher Jr.) vindt op een hipster-achtige manier, alles wat "retro" of "vintage" per definitie cool...en de kersverse moeder, (Emma Roberts) lijdt duidelijk aan postpartumdepressie: wanen, hallucinaties, achterdocht, geen tijdsbesef en verwardheid. Hm, een nieuw huis zonder mensen in de buurt en de hele dag alleen met het zoontje, is dus géén goed idee, maar natuurlijk zit niet alles "in haar hoofd"! Echter in plaats van de spanning op te voeren, lijkt het handhaven van een gemoedelijke sfeer het enig wat van belang was voor de makers. Tja en dan is een looptijd van 1 uur en 40 minuten gewoon te lang. Vooral ook omdat het grootste deel van het verhaal draait om de allegorie van de psychologische aandoening en 55 minuten "huilende baby" -geluiden helpt ook niet! Ach het ziet er mooi uit, het heeft een aardige cast maar het was vooral zo erg onopvallend en voorspelbaar.

Wat krijg je als de Spaanse Nacho Cerda (regisseur bekend van zijn (keigoede) korte films “Aftermath" (1994) en "Genesis” (1998) de Canadese Karim Hussein (regisseur van Subconscious Cruelty en cameraman van o.a. Hobo with a Shotgun) en de Zuid-Afrikaanse Richard Stanley (cultfiguur en regisseur van Hardware (1990) of de scenarioschrijver (plus de eerste regisseur) van het debacle: The Island of Doctor Moreau (1996) door een beetje geluk samen een film tot stand weten te brengen?

Heel simpel, een superieure spookhuis-horrorfilm die erin slaagt zowel angstaanjagend, als ook de abstracte wereld van verleden en heden met elkaar weet te vervlechten.

Amerikaanse filmproducent Marie Jones (Anastasia Hille) probeert al meer dan 40 jaar achter haar biologische ouders te komen. Ze werd geboren in Rusland maar groeide op in het Verenigd Koninkrijk voordat ze naar L.A. ging. Echter adoptiepapieren in het Rusland van de jaren '60 werden veel minder goed bewaard, daarom had ze bijna voortdurende tegenslag. Dan krijgt ze op een dag een telegram dat ze een stuk land in Rusland heeft geërfd dat ooit eigendom was van haar biologische moeder en de reis die hierop maakt moet een antwoord op al haar vragen gaan worden.

Het klinkt misschien als iets dat je al eerder hebt gezien, maar ik vond dit toch één van de donkerste, engste films die ik in lange tijd heb gezien (kippenvel) en weinig of geen gelijkenis vertoont met andere films. Wie het andere werk van de regisseur heeft gezien weet dat hij goed uit de voeten kan met de verschillende sub-genres van de horror. En in de hoogtijd dagen van Saw of Hostel, wilde hij iets maken dat geen -kloon was. Missie geslaagd dacht ik zo!

De film ziet er verbluffend uit, niet in de laatste plaats dankzij cameraman Xavi Gimenezs ( The Machinist) we zien een zeer grimmig en deprimerend ogende omgeving die perfect paste bij deze film. De sets en het geluid (iets wat me vaak niet eens opvalt) zijn nog twee verbazingwekkend effectieve elementen. Beide passen goed bij de troosteloosheid van de beelden en creëren een bijna voelbaar gevoel van onheil. En dan heb ik het nog niet gehad over het laatste gedeelte, dat is een van de mooiste, tofste en beklijvende stukken van de film.

De film heeft wel wat weg als van die Matroesjka-poppetjes; het lijkt aan de buitenkant op een horrorfilm, maar wanneer je begint met het openmaken, zul je een geesten-film vinden met daarin een spookhuis-film waarin dan weer een film huist over een oeroud ander kwaad. Maar zeker is dat voor deze film mijn hart als horror-genre-fan toch een stukje harder ging slaan!

Bijna alles is er mis met deze film. Er zijn te weinig eigen ideeën, het lijkt alsof iemand goed naar klassieke horrorfilms is gaan kijken en die elementen in een eigen product heeft verwerkt. Zo zie je duidelijk de films Cujo en The Shining voor bij komen. Nu is met een hommage op zich niets mis maar dan was het wel fijner geweest als er dan ook wat eigens mee werd gedaan. Nu leek het gewoon kopiëren. Ook zijn de special effect, zover je daar nog van kon spreken, zijn gewoonweg onder de maat. En gek genoeg is speelduur te lang. Teveel scenes doen er gewoonweg niet toe en leiden alleen maar de aandacht af. Sterker het eerste gedeelte van de film doet er zelf niet meer toe als blijkt wat er later aan de hand is. Terwijl er aan het einde ook nog scenes worden herhaald. En waarom? Tja, wie zal het zeggen? Het enige positieve was dat de invalshoek van de obsessieve-compulsieve stoornis of dwangstoornis nog wel een aardige toevoeging was. De film zoekt de makkelijkste weg van leentjebuur en wel in de meest slechte zin van het woord. Terwijl er best wat potentie in de het script had gezeten, faalt het nu om zelfs maar een fris idee of eng moment te tonen.

ABC 2 heeft minder vreemde en bloederige scenes dan zijn voorganger. Ook is bij dit tweede deel het genre Komedie toegevoegd. Dat deed de filmpjes geen goed. Er zijn opvallend veel meer missers en zwakkere. En bij de leukere is het duidelijk veel tammer. Gelukkig bezit de anthologie nog wel een paar toppers! Komt het doordat deel 2 is of omdat dit meer tweede keus regisseurs zijn, aangevuld met wat goede frisse talenten?

Dit is mijn uitkomst:

A van Amateur

van E.L. Katz. Aardig begin en al was ietwat warrig, de twist aan het einde maakte het uiteindelijk wel goed.

B van Badger

van Julian Barratt. Camerabeelden van een documentairemaker in de trant van found footage. Vrij doorsnee en leuk werd niet.

C van Capital Punishment

van Julian Gilbey. Een simpele maar doeltreffend film Voor eigen rechter spelen loopt verkeerd af. Gaaf filmpje en mooie special effecten .

D van Deloused

van Robert Morgan. Mooie en vreemde stop-motion horror. Iets van een droomwereld, in ieder geval mooi maar vaag.

E van Equilibrium

van Alejandro Brugues. Twee mannen op een verlaten eiland em als er een vrouw bijkomt dan…heb je horror. Hopelijk ironisch bedoeld? Erg pijnlijk! (en slecht)

F van Falling

van Aharon Keshales and Navot Papushado. Israëlische soldate hangt met een parachute in een boom, Palestijnse jongen komt langs Na wat gepraat en een gebeurtenis is het klaar. Alles behalve boeiend of interessant.

G van Grandad

van Jim Hosking. Niet zo zeer eng maar wel een vreemde en fijne Britse zwartgallige –komedie met een einde waar je onpasselijk van zou kunnen worden. Een van de weinige die op een goede manier humor en horror combineert!

H van Head Games

van Bill Plympton. Tweede animatie ditmaal een tekenfilmpje maar die sloeg de plank gewoon mis. Niet boeiend.

I van Invincible

van Erik Matti. Met een unieke setting heeft dit Filipijnse filmpje over de verdeling van de erfenis wel iets.

J van Jezus

van Dennison Ramalho. Goede bloederige scenes nadat twee mannen een exorcisme op een gay-man uitvoeren en hij gered wordt door een zeer special persoon. Braziliaans bruut horrorwerkje.

K van "Knell"

van Kristina Buozyte and Bruno Samper. Die doodsklok is een zwart ding in de lucht die we samen met een hoofdrolspeler te zien krijgen. Werkelijk zeer mooi gefilmd maar waar ging het nu over? Strandt helaas in vaagheid

L van Legacy

van Lancelot Oduwa Imasuen. Nigeriaanse horror? Het maakt pijnlijk duidelijk dat er nog veel moet worden geleerd. Acteerwerk en effecten zijn ronduit slecht.

M van Masticate

van Robert Boocheck. Een bijna naakte zweterige behaarde man rent door de straat, gefilmd in slow-motion. Grappig is anders en horror ook. Alhoewel?

N van Nexus

van Larry Fessenden Halloween en Frankenstein en zijn bruid hebben een afspraak. Vrouw zit in een taxi terwijl de chauffeur tijdens het rijden even een puzzeltje maakt. Ze hebben uiteindelijk een bijzonder band met elkaar. Aardig maar voorspelbaar.

O van Ochlocracy

van Hajime Ohata. Wel leuk gedaan de rollen van mensen en zombies omdraaien. Maar verder vrij mager.

P van "P-P-P-P Scary!

Van Todd Rohal. Vooral slecht, geen idee wat de regisseur nu wilde. Grappig was het niet, meer irritant.

Q van Questionnaire

van Rodney Ascher. Prima filmpje niets meer of minder.

R van Roulette

van Marvin Kren. Een zeer mooi stijlvol zwart/wit Oostenrijks filmpje. Het lijkt alsof de drie mensen in jaren ’40 zijn, echter de twist maakt duidelijk dat het niet zo is. Vond deze persoonlijk door de spanning die werd gecreëerd wel de meest interessantste.

S van Split

van Juan Martinez Moreno. TV -serie 24 met twist maar met een fijn horrormoment

T van Torture Porn van Jen and Sylvia Soska. feministisch wanproduct, een soort statement over hoe slecht vrouwen in film behandelt worden ontaard in slecht effecten. BAH!

U van Utopia

van Vincenzo Natali. Kort en krachtig. Een wereld waar alleen een perfectie bestaat is dat een Utopia? Erg mooi.

V van "Vacation

van Jerome Sable. Bar slechte found footage. Thailand, jongens op vakantie, vriendin aan de telefoon, hm hoe verzin je het?

W van Wish

van Steven Kostanski. Cool concept. Het begint met een reclamespot voor "Champions of Zorb" maar dan verdwijnen die jongens echt naar die wereld. Geen pretje voor ze, wel soms met een dikke knipoog.

X van Xylofoon

van Julien Maury and Alexandre Bustillo. Babysitter draait door maar op zo’n mooie en enge manier weergegeven. Gruwelijk goed!

Y van Youth

van Soichi Umezawa. Nog een erg leuk idee, meisje fantaseert wat er voor afschuwelijke dingen er moeten gebeuren met haar moeder en stiefvader. Dit zien wij natuurlijk visueel!

Z van Zygote

van Chris Nash. De laatste is zeker de meest huiveringwekkendste! Een vrouw belooft om te wachten met bevallen tot haar man weer thuiskomt. Prachtig gefilmd en super Gore met invloeden van Lucio Fulci.

Een stukje minder enthousiast dan het eerste deeltje maar de film heeft gelukkig nog een paar fijne moment!

ABCs of Death 2.5 is geen volwaardige opvolger van het tweede deel door het simpele feit dat alle 26 filmpjes beginnen met de letter M;

Magnetic Tape van Tim Rutherford en Cody Kennedy is een prima opener en pure 80's nostalgie. VHS-video, monsters en Ninja's. Wie wist dat VHS-banden zo dodelijk kunnen zijn? Op de Troma- manier!
Maieusiophobia van Christopher Younes: Google het woord en dan blijkt het de angst voor bevallen te betekenen en dat is dan ook precies wat dit is; vreemde verontrustende Klei-animatie over bevallen.
Mailbox van Dante Vescio en Rodrigo Gasparini: Braziliaans en met stijlvolle jaren '70 invloeden over een trick-or-treater met een dorst naar bloed die bij het verkeerde huis aanklopt.
Make Believe van Summer Johnson: Kinderen en dode lichamen zijn altijd wel een interessante mix. Zo ook in dit verwrongen sprookje. Het camerawerk laat wel iets te wensen over maar zeker niet slecht.
Malnutrition van Peter Czikrai: Een uiteengerukt lijk als eerste shot is altijd leuk! Daarnaast is het camerawerk bij deze wel erg goed! Al levert het ook niet veel meer dan de reguliere Zombies-apocalyps.
Manure van Michael Schwartz: Poep in je hoofd? Dit filmpje gesitueerd op een boerderij neemt dit letterlijk als er een stel horken zich misdragen tegenover het vrouwelijke geslacht.
Marauder van Steve Daniels: Een in zwart/wit super 8 mm geschoten ode aan 'Mad Max' en 60's biker films maar dan op driewielers. Erg grappig uitgevoerd en met een vermakelijk einde.
Mariachi van Eric Pennycoff: Vermakelijk en absurd. Mexicaans (straat)orkest versus Deathmetal?
Marriage van Todd E. Freeman: Regisseur met een eigen stijl die al wat films op zijn naam heeft staan. Prachtig geschoten, goed geacteerd en verrassende body-horror.
Martyr van Jeff Stewart: Nog een regisseur die al wat ervaring heeft en dat is te zien. Een simpel concept maar erg mooi gefilmd.
Matador van Gigi Saul Guerrero: Interessante regisseuse met genoeg eigen visie. Leuk kort "Tex-Mex" filmpje.
Meat van Wolfgang Matzl: Tweede Klei-animatie of eigenlijk vlees-mannetjes. Vreemd soortige surrealistisch schoonheid zit er in dit filmpje.
Mermaid van Ama Lea: Twee jongens bekvechten om een zeemeermin. Echter ergens gaat er iets mis? Ziet er een beetje uit als een bier-reclame inclusief een grappige punchline.
Merry Christmas van Joe en Lloyd Stas: Het eerste filmpje wat mij tegenviel. Krampus heeft een crisis over zijn bestaan.
Mess van Carlos Faria: Letterlijk en figuurlijk een knoeiboel Walgelijk maar ook origineel. De film maakt zijn naam op meer dan één manier waar. BAH....smerig maar heerlijk!
Messiah van Nicholas Humphries: Geen verwijzing naar Jezus maar toch redelijk voorspelbaar maar met een leuk einde.
Mind Meld van Brett Glassberg: Uitzonderlijk verknipt filmpje vooral als de twist eenmaal is onthuld. Al snapte ik niet helemaal de waarom?
Miracle van Álvaro Núñez: wat je allemaal niet kan maken met bijna geen budget. Deze short maakt van Niets, IETS! Met niets meer dan een doos, een konijn en genoeg verbeelding. TOP!
Mobile van Barış Erdoğan: Is nog wel aardig, probeert het met zwarte humor maar blijft tamelijk fantasieloos. Er is maar weinig voor nodig om de twist te zien aankomen.
Mom van Carles Torrens: Nog een regisseur met wat ervaring. Echter hoewel het goed eruit ziet laat het verhaaltje wat te wensen over.
Moonstruck van Travis Betz: Gemaakt met papier en handgetekende onconventionele animaties.
Leuke papieren romantiek, extreem mooi gefabriceerd en ontroerend.
Mormon Missionaries van Peter Podgursk: Brave jongeren die het "woord" verspreiden, zijn toch niet zo braaf als ze er uit zien of toch wel en is het allemaal de schuld van dementerende ouderen?
Mother van Ryan Bosworth: Opgepast, deze kan voor mensen met Arachnophobie angstaanjagend zijn, zeker met de visueel geweldige effecten.
(Death by)Muff van Mia’Kate Russell: De Three degrees zongen het al: "You are a dirty ol' man" Wel erg veel opbouw voor kortstondige grap aan het einde.
Munging van Jason Koch & Clint Kelly: De betekenis van Munging En meer wil ik hier eigenlijk niet over kwijt!
Mutant van Stuart Simpson: Gekheid komt vaak uit Australië en ditmaal verandert een virale infectie mensen in vleesetende gevleugelde mutanten, duidelijk latex-beestjes, aan een slick tweetal de taak om in de huid te kruipen van Natural Born Killers.

Zoals deze shorts laten zien is er nog genoeg talent te vinden in het horror-genre. En deze nieuwelingen deden het wat mij betreft een stuk beter dan de regisseurs uit het tweede deeltje. Zeer verfrissend, met een minimum aan humor(dat was zeer positief) is dit een erg fijne M of Death.

Als geheel is ABC zeker geslaagd, het concept van 26 korte filmpjes, die ieder een letter van het alfabet vertegenwoordigen is erg leuk. Ook is duidelijk de diversiteit van de regisseurs (en horrorfilms) te zien, wat het wel zo prettig maakt. Iets wat zowel de kracht als ook de zwakte kan zijn van dit soort films. Voor mij werkt het altijd goed! Opvallend was ook het groot aantal regisseurs dat niet Amerikaans was. Natuurlijk heeft ieder zijn eigen favorieten en naast enkele missers, zijn er ook gelukkig een groot aantal toppers. Hieronder mijn bevindingen:

A van Apocalyps:

Pracht openingsfilmpje van Nacho Vigalondo Horror op een romantische toer.

B van Bigfoot

van Adrian Garcia Bogliano. Combineert een egoïstische moeder met de boeman. Doeltreffend verhaaltje.

C van Cycle

Tegenvallend filmpje van de Chileense filmmaker Ernesto Diaz Espinoza die wel goed heeft gekeken naar Vigalondo’s Timecrimes.

D van Dog Fight

van Marcel Sarmiento. Valt wat tegen met als thema dierenliefde.Zag er wel mooi uit!

E van Exterminate

van Angela Bettis. Een Cronenberg- light met Arachnofobie. Nogal tam.

F van Fart

van Noboru Iguchi. Het enige luchtige filmpje maar niet echt heel goed.

G van Gravity

van Andrew Traucki. Filmpje wat ik totaal niet snapte of dat totaal mislukt was.

H van Hydro-Electric Diffusion

van Thomas Cappelen Malling. Met een nazi-poes die een striptease-act opvoert voor een vliegeniers-buldog. Erg mooi gemaakt, al snapte ik niet helemaal de bedoeling.

I van Ingrown

van Jorge Michel Grau. Zonder veel uitleg maar zeker schokkend genoeg. Schitterend!

J van Jidai-Geki

van Yudai Yamaguchi. Leuke onderbroekenlol met een man die Seppuku pleegt.

K van Klutz,

van Anders Morganthaler. Animatiefilmpje over poep, vooral flauw en kinderlijk.

L van Libido

van Timo Tjahjanto Vooral voor doorgewinterde horror-fan een feest. Grandioos !

M van Miscarriage

Dit belabberd kort filmpje van Ti West stelt vooral te teleur. Een creatieve dip?

N van Nuptials

van Banjong Pisanthanakun. Een verrassend en schattig filmpje over wat er kan misgaan als je pratende papegaai koopt.

O van Orgasme

van Bruno Forzani and Héléne Cattet. Zoals je kan verwachten een prachtig surrealistisch visuele Giallo-wereld. Vrij experimenteel.

P van Pressure

van Simon Rumley. Hij zoekt het in sociaal commentaar over hoe ver je als moeder gaat voor je kinderen. Echter schortte het bij mij een beetje aan impact.

Q van Quack

van Adam Wingard. Hilarisch en briljant tegelijk! Wat kan ik nog meer zeggen?

R van Removed

van Srdjan Spasojevic. Herbergt de combinatie van Gore met celluloid, een bizar filmpje.

S van Speed

van Jake West. Prachtig! De dood die twee vrouwen achterna zit met uiteindelijk een gave twist.

T van Toilet

van Lee Hardcastle. Gemaakt volledig van klei. Erg knap gedaan!

U van Unearthed

van Ben Wheatley. Een soort huis- tuin en keuken opname vanuit de ogen van een vampier. Prima werkje!

V van Vagitus (het gehuil van een pasgeboren baby)

van Kaare Andrews. Mooi gemaakte Sf- Dystopie over geboortebeperking met een onvervalste RoBoCop. Voortreffelijk!

W van WTF!

van Jon Schnepp. Vreemde maar zwaar tegenvallend. Zappende potpourri stijl? WTF was totaal niet creatief.

X van XXL

van regisseur Xavier Gens. Erg goede en misselijkmakende body-horror met sociale commentaar op de koop toe! Fantastisch!

Y van YoungBuck

van Jason Eisener. Haalt het maximale eruit qua soundtrack en camerawerk maar door net iets meer uitleg was de effectiviteit ook beter geweest. Toch zeker niet slecht!

Z van Zetsumetsu

van Yoshihiro Nishimura. Had eigenlijk WTF moeten heten want inderdaad wat was dit? Gigantische penissen, naakte vrouwen, bloed en erotiek met eten? Wat een heerlijk onzinnigheid was dat. Mooie afsluiter!

Overal is The ABC’s of Death een vermakelijke horrorfilm met ups en downs. En geeft een mooi overzicht van talentvolle regisseurs binnen het horrorgenre.

Het presteert net voldoende, deze Russische fantasie-steampunk film voor tieners/jong adults vol met prima visuele effecten, maar ook met lege dialogen en onsamenhangend verhaal. Het is puur dat verhaal wat ze vertellen waar deze film het laat afweten. De verhaalvoortgang is uitermate verwarrend en niet effectief genoeg. Soms leek het alsof het script was gewijzigd om nasynchronisatie (het is een vermoeden) mogelijk te maken en de hele verhaallijn leek gefragmenteerd en niet goed doordacht. En erger daardoor weten ze er gewoon nergens een sprankje magie in te krijgen. Nasynchronisatie was sowieso een slechte keuze want het draagt nog veel meer bij, dat de film niet goed presteert. Ondanks dat de fantasie-speciale effecten toch regelmatig van grote klasse waren, kan het deze film niet goed redden omdat andere elementen gewoon te veel achterblijven. Wel een dikke pluim voor het VFX-team dat nog hun best doet om de film te laten werken.

Visueel is The Abominable Dr. Phibes een lust voor het oog. De kleuren spatten van het scherm. En er is ruim aandacht voor detail. Hierdoor ziet alles er prachtige uit. Helaas sneeuwt hierdoor het verhaal wat onder. Niet dat het slecht is. Maar dit had best spannender gekund. Toch is er genoeg te bleven en te genieten.

Hoewel ik niet zo ver zou willen gaan om te zeggen dat dit een bijzonder opmerkelijke film is, is zeker de moeite waard! Je ziet Peter Cushing als een Engelse botanicus John Rollason die op een noodlottige expeditie in de Himalaya gaat om bewijs te vinden van het bestaan ​​van de mythische Yeti. De film is in veel opzichten meer een psychologische thriller of was het op filosofische manier, angst voor atoomwapens (als we niet oppassen vernietigen die gekke commies de Aarde) dan een horrorfilm. (creature feature) De focus van de film lig helaas op dialoog en de personages in plaats van op het spektakel. Oké suggestie is soms enger dan het tonen maar de spanning komt hier alleen van het claustrofobische isolement de Himalaya (of eigenlijk de Franse Pyreneeën) en gekibbel tussen de vijf leden van de expeditie. Verder zie je ook vrouwlief Helen die zich zorgen maakt of alles wel goed gaat! Het zijn de jaren '50 dus moet je vrouwen niet op het idee brengen dat ze de bergen van de Himalaya kunnen beklimmen..? Dat is pas echte Horror! De 'monster'-kant is summier; een paar grote voetafdrukken in de sneeuw, een snelle glimp van grote klauwhanden een mondelinge beschrijving en een korte blik op de wezens aan het einde. Wel zorgen de Boeddhistische kloosteromgeving, de besneeuwde bergtoppen en het veelvuldig horen van oosterse bellen en gezangen voor voldoende sfeer. Geen slechte film maar persoonlijk zie ik liever wat meer verschrikkelijke sneeuwman-actie.

Het woord 'pastiche' was nog nooit zo goed van toepassing dan als bij deze film! De betekenis; een kunstwerk dat is gemaakt via nabootsing en/of het combineren van bepaalde kenmerken van een of meerdere originelen. Of eigenlijk ook weer niet want dit is gewoon een Giallo- film! Zeg dat het uit de jaren '70 komt en niemand zou het veertig jaar tijdsverschil opmerken! Kortom een knap staaltje imitatie en lofzang waar veel plezier aan te beleven valt.

Deze film bevat namelijk alle vertrouwde onderdelen van het Giallo-genre: gestileerde moordwapens handschoen-fetisj, (wel wit en geen zwart), slechte nasynchronisatie en geluidseffecten, verzadigde kleuren, J&B Whiskey, Dutch angles, split screen, sprankelde psychedelische muziek en ja zelfs een script met idiote gaten in de logica. Een moordmysterie met sexy vrouwen en een waar feestje voor Giallo-fans!

Maar met dat verschil dat deze minutieus gedetailleerde Italiaanse old school Giallo bijna volledig gedraaid is in Argentinië. Ondanks dat ik me wel afvraag of we meer van dit soort films, die hun bloeitijd allang achter zich hebben liggen, nodig hebben? Was het wel erg gaaf en interessant om te zien! Deze film is uitsluitend voor Giallo-fans, en voor bijna niemand anders ...!

Een solide misdaadthriller met Liam Neeson als een naamloze ex-bokser/gangster Een film zoals we er al zoveel van hem kregen. Het begeeft zich niet op onbekend terrein, een aantal emotionele momenten en de spanning blijft binnen veilige lijntjes. Een paar droomsequenties voelden onnodig aan. Gelukkig is Neeson overal geruststellend aanwezig en uiteindelijk komt alles samen voor een enigszins voorspelbare maar bevredigende conclusie. Alles hier voelt gewoon moe en beter gedaan. Tja Neeson wordt jammer genoeg alleen nog getypcast voor dit soort rollen en ik denk ook niet dat zijn rol in de Naked Gun-reboot van volgend jaar goed zal zijn voor zijn carrière...

Hm een beetje een tegenvaller dit! Het creëert nog wel een kleine beetje een gevoel van mysterie en verontrusting maar er is geen enkele verrassing. Mede komt dat doorat de openingsscène elke vorm van surprise weghaalt. Er is ook niets met de locatie die Paco Plaza gebruikt. Bijna de hele film speelt zich af in een appartement-omgeving, met af en toe een zijsprong op straat en een paar andere scènes die zich afspelen in Parijs. Uiteraard zijn er scènes waarin een deur op mysterieuze wijze dichtgaat, flikkeren de lichten, wordt oma op magische wijze van de ene kamer naar de andere getransporteerd, en kleindochter heeft nachtmerries. De grootmoeder is de 85-jarige Vera Valdez en kleindochter is Almudena Amor en geven goede prestatie. Enfin... de film is vakkundig gemaakt, maar kent voor mij te weinig horror, blijft teveel hangen bij verschrikkingen van ouder worden en de vrij voor de hand liggende ontknoping was ook jammer.

De film volgt zombie Ted die verliefd wordt op vampier Livia die beiden ontkennend zijn over wat ze zijn. In de wereld van deze film is blijkbaar elk personage in verschillende mate vreemd en excentriek. Maar het liefdesverhaal is echter maar erg mager. Je ziet te vaak de familie van Ted aan de etenstafel, Ted op kantoor of bij een steungroep voor verwarde 'paranormalen. Ik denk dat ze Romantisch verwarde met Humoristisch want de scenes in de paar verschillende ruimtes doen meer aan als sketches De film probeert dus de hele tijd grappig te zijn, maar dat was dit nooit en hm...romantische tja eigenlijk ook niet!. Tenminste niet voor mij! En wie denk dat er misschien nog zombie of vampier-actie langskomt is het antwoord net als de personages ontkennend!

Deze nieuwe film van regisseur Kevin Lewis...Ja die van Willy's Wonderland (2021) is veel minder uitbundig en verrassend dan die gekke horror-komedie met Nicolas Cage in de hoofdrol. Deze film heeft een behoorlijke verhaalstructuur, een goed uitgangspunt maar voelt een beetje als een grootste hits. Na de openingsscène waar Mary Lynn tegenover een heks staat in een griezelige kamer biedt de film de gebruikelijke spookhuis/demonische bezetenheid; een platenspeler met een eigen wil, Elly's moeder die rondspookt, mevrouw Ambrose's ogen die zwart zijn en plotseling openspringen. Het goede nieuws is dat er in derde act nog behoorlijk wat horror wordt geboden. Hoewel ik het gevoel had dat het een beetje te lang duurde voordat de horror opgang kwam, heb ik wel enorm genoten van de griezelige sfeer. Het acteerwerk was verder ook dik in orde! En ken je dat meisje nog uit American Beauty (1999), de natte droom van Kevin Spacey, dat meisje was Mena Suvari en speelt hier de kille en krankzinnige Alma! Kortom een onderhoudend bovennatuurlijke horrorfilm die allerminst origineel was, maar wel er geweldig uitziet en vermaakt!

Plezier en bloederigheid op één vierkante meter. Als je als beginnend filmmaker geen groot budget bezit moet je innovatief zijn. Een van de oplossing is om je te beperken tot een kleine cast en die op één locatie of kleine ruimte te laten spelen met een dreiging van buitenaf. Toch is het een hele opgaaf om dit minutenlang spannend te houden. Het is dan ook een goede prestatie dat deze eerste speelfilm van de Duitse regisseur Lukas Rinker, dit wel weet te doen!

Vanaf de eerste scène waarin een stripster met veiligheidshelm en een staaf dynamiet haar overall langzaam opent om haar borsten aan de camera te laten zien, vraag je af; "Wat zal dit gaan worden?" Maar....wat blijkt, het is allemaal een dagdroom van architect Frank, die vastgepind zit in een omgevallen Dixi op een sloopterrein. Ja, u lees het goed zo'n fijn bouw-toilet! En hoewel deze film zich maar op één plek afspeelt, doet het dat goed.

Slim is ook het feit dat de hachelijke situatie, komt met een race tegen de klok, want dit zorgt voor meer spanning voor de kijkers. En gezien de maffe setting, loopt de film over van vloeistoffen. Of het nu het bloed van Frank is, de zeep in de dispenser of de grimmige inhoud van het toilet zelf, deze film is plakkerig. De film is niet subtiel dus een sterke maag is wel handig!

De film, duurt negentig minuten, leunt volledig op de dwaasheid van het uitgangspunt van één man in een openbaar toilet en zijn creativiteit om te gebruiken wat deze omgeving hem biedt Waarin sommige details worden onthult door een stem op de speakers en af-en-toe in flashbacks. Het levert voldoende ‘wtf’-momenten op! En ik denk dat je dan ook misschien menigmaal "Holy Shit!" zal roepen!

Verwacht geen vette actiefilm, maar juist klein alledaags, realisme in de ruimte. Een visueel plaatje met een realistische vertoning van de ruimtevaart, zoals die er in de toekomst misschien uit gaat zien. Brad Pitt maakt indruk met zijn ingetogen acteerwerk. Door middel van een voice-over hoor je als kijker de gedachtegang van Pitt, waardoor zijn keuzes begrijpelijker worden. Niet voor iedereen doordat het meer een intiem portret is dan een spektakelfilm, maar ik vind dit een hele erg fijne film en zeker een stuk beter dan Interstellar.

"Ad Vitam" of "Voor het Leven" biedt eigenlijk niets nieuws, maar het is een redelijk onderhoudende Franse actiefilm. Aan het begin van het verhaal begrijp je niet wat er aan de hand is met de hoofdpersoon maar na een prima actiescène volgt een lange flashback over kameraadschap en een liefdesverhaal. Het blijkt namelijk dat Franck Lazaref een politieagent bij de GIGN (Groupe d’Intervention de la Gendarmerie Nationale vergelijkbaar met onze Brigade Bijzondere beveiligingsopdrachten) te zijn Als je weer op de hoogte bent, volgt het laatste derde deel van de film. Wat dan een uitgebreide achtervolgingsreeks met veel actie bevat. Oh en men sprak wat Nederlands of eigenlijk Belgisch! Och, met een speelduur van zo'n anderhalf uur is het vlot genoeg om lekker weg te kijken

En dan kom je een film tegen waarvan je niet goed weet wat je er mee moet. De film omschrijft zich als Italiaanse gore extravagant. En dat dekt de lading zeker! Ooit in de '70 jaren was er de giallo en deze film heeft zijn inspiratie daar wel vandaan maar is dan wel een soort hyper-giallo. Alles is in de overtreffende trap het bloed vliegt in het rond, armen worden afgerukt, hoofden ingeslagen, oogballen fijngeknepen en hersenen splashen over de muren. Het acteerwerk is niet om naar huis te schrijven en logica is er niet echt. Daarnaast wordt de film ook nog gemengd met de actie uit de Japanse Manga. Er is spraken van een soort revenge-verhaal al is het zeer mager maar laten we wel wezen daar is het deze film ook niet om te doen. Over bijna de gehele film hangt een blauwe gloed dat waarschijnlijk gedaan is om het te laten lijken alsof het in de toekomst afspeelt.In het genre is dit absoluut een unieke film, alles klopt en voldoet voor de fans ervan aan alle verwachtingen. Maar wat vond ik er zelf van tja, die vraag is een stuk moeilijker. Ik heb de film niet uitgezet en van een paar leuke stukken Gore ook wel genoten maar heel enthousiast was ik nu ook weer niet. Einde film Hurrah hurrah, all hail Adam Chaplin whoever the fuck he was!

Vermakelijk familie-kijkvoer

De film is vlot en vaardig gemaakt met veel verwijzingen naar oude 80s sci-fi klassiekers. De landing in het jaar 2022 riep direct nostalgische gevoelens op naar E.T. De film leent eveneens ook veel van Guardians of the Galaxy. Daarnaast steunt de film volledig op het charisma van Ryan Reynolds. Hij vindt zichzelf niet opnieuw uit, doet precies wat je zou verwachten Zwakste aan de film was de oppervlakkige booswicht (Catherine Keener) die niet veel meer doet dan soldaten, die eruitzien als een soort Power Rangers, op de helden afsturen. Dat deden ze volgens mij in de eighties toch wel iets beter!? Maar met een speelduur van iets onder de 2 uur ging het zeker niet vervelen. Al is het over de hele lijn ook geheel onopvallend. Uiteindelijk vermakelijk, maar niet per se een uitblinker.

Het vampirisme is een drugsverslaving. De vampier is een junkie die alles over heeft voor een volgende ‘shot’ in deze zwart/wit film met veel filosofische one-liners en christelijke symboliek en met als onderliggende gedachte dat de mens in zijn zoektocht naar geluk en macht in staat is tot gruwelijke dingen. (de Holocaust, Bosnische Burgeroorlog) Die filosofische teksten van Nietschze, Kierkegaard en Sartre enz. zijn taai en zorgen ervoor dat de film regelmatig tegen het langdradig aanschurkt. Daarnaast is het horrorgehalte nihil in deze film. Het is aan de mooie '50 jaren film-noir beelden en de sterke cast te danken dat de film niet geheel onverteerbaar werd. Lili Taylor speelt de rol van Kathleen met verve en krijgt goed tegenspel van Edie Falco (The Sopranos) en Christopher Walken. Verder is er in de film regelmatig de 90’s hip-hop-klassieker van Cypress Hill “I Want to Get High te horen en doordat Fredro Starr van Onyx een rol vertolkt, komt er een nummer van hun langs. Horror-fans moeten op hun honger blijven zitten maar het was zeker een aardige en eigenzinnige cultfilm!

Tja, dit is geen gemakkelijke film om te beoordelen! Een drievoudige-A horrorfilm is het zeker niet! Echter hebben we hier ook niet te maken met het zoveelste low-budget prul. De film ergens mee vergelijken valt ook niet mee! Wat nog een enigszins in de buurt komt is de serie The League of Gentlemen - TvMeter.nl en (de al aangehaalde) eerste horrorfilms van Peter Jackson. Of het wat recentere The Greasy Strangler (2016)

Vermoedelijk is het ook het bizarste werkje wat ik dit jaar te zien zal krijgen. Een stel hooggeplaatste blanke mannen van middelbare leeftijd komen samen, verkleden zich als baby's en veranderen in zwijnachtige lieden. Dames die gekleed zijn in latex zuster-pakjes, waaronder een paar pakjes die doen denken aan Naziploitation, geven hen melk te eten, lezen voor en verschonen hun vieze luiers. Scherpe Britse satirische humor, komische gore, Benny Hill maar dan op acid of inside-(horrorfilm)moppen en referenties. Wat je krijg te zien is zo belachelijk, bijna onbeschrijflijk, maar door de humor werkt het ontwapenend.

Maar dan zijn we er nog niet! Het is natuurlijk een horror. En ook op dat vlak stelt de film niet teleur! We zien genoeg bloed (helaas wel CGI) en andere smerigheden. Al word het nooit grotesk. De man die hier voor verantwoordelijk was, is niemand minder dan Shaune Harrison. Deze heeft een lange staat van dienst. Zijn werk is bv. te zien in; Harry Potter, Ex Machina, Avengers of Game of Thrones. Wie weleens een oude film heeft gezien, is ook bekend met de intermission. Vreemd genoeg heeft deze film er ook één! De film is domweg bizar tot aan het einde toe, want opeens is daar nog een onverwachte virtuele trip (van Alex Chandon (Inbred) in het hoofd van zoonlief, gevolgd door stop-motion Claymation van Lee Hardcastle. Fans van The Human Centipede zullen onder de "varkens" trouwens ook Laurence R. Harvey kunnen herkennen.

Adult Babies is hiermee de slimste en domste film die je in een lange tijd zal zien. Onderga deze film zonder enige verwachtingen, laat je morele oordeel buiten de deur en open je geest voor de zieke wonderen die zich zullen ontvouwen. Of je de film nu leuk vindt of juist er hekel aan gaat hebben, regisseur Dominic Brunt heeft op een extreme manier een originele en verrassende Britse horror-komedie gemaakt. Het is verachtelijk grappig en de film verdient het gewoon om minstens één keer te worden ervaren, zelfs als je er daarna het echt en echt nooit meer wil zien.

Losjes gebaseerd op de fantasieboeken van de Mariah Mundi-trilogie van G.P. Taylor. Het verhaal, dat zich afspeelt in een steampunk-achtig Victoriaanse tijdperk, En een stoomtijdperk is, iets wat het altijd wel prima doet! Helaas is het verhaal tamelijk onbeduidend, het typische Eind van de Wereld-apparaat Qua spanning is het een beetje combinatie van, van alles wat we al kennen van eerdere films maar dan op zijn kiddies! Beetje Jules Verne, beetje historie en actie zoals in Indiana Jones, National Treasure Sherlock Holmes en zelfs Harry Potter Wild, Wild West of MIB (Er is een Bureau of Antiquities) Wat betreft de visuele effecten, ze zijn goed genoeg, maar ook een beetje bekend. Wat je ook kan zeggen van het werk van regisseur Jonathan Newman! Dat was voldoende, maar doordat het niet veel eigens bezat, en daarnaast het script soms hapert ( Er was ook een oppervlakkige subplot waarbij Sacha's alcoholische vader betrokken is.) Tja en dan de hoofdrolspeler, die was alles behalve iemand met veel persoonlijkheid. Het zijn de bijrollen van o.a. Sam Neill, Michael Sheen en Lena Headey die er nog iets van maken! Een draai halverwege de aftiteling suggereert dat er hoop was op een voortzetting van de franchise maar die is vrijwel misplaatst. De film heeft af en toe op een oubollige, ouderwetse manier nog een aantal vermakelijke momenten. Desalniettemin is het plezier dat het serveert nooit helemaal goed genoeg om je tevreden te stellen. Het is dan ook niet gek dar er geen extra avonturen meer zullen komen!

De 'Jane' uit de titel was een zeer populaire stripverhaal in Groot-Brittannië in oorlogstijd, die werd getekend door Norman Pett. Oorspronkelijke stond tekenaar zijn vrouw model, maar hij verving haar in 1940 door Chrystabel Leighton-Porter. Het enige dat ik ervan wist, was dat de hoofdpersoon Jane meestal door ongelukjes haar kleren verloor, waardoor ze in haar onderkleding kwam te staan, maar vanaf 1943 verscheen ze ook weleens volledig naakt. Chrystabel begon rond die tijd toerde ze ook met een striptease-act gebaseerd op het personage Jane (ze kon niet goed acteren, zingen of dansen, maar ze kon haar kleren uittrekken) Voor de strijdkrachten was ze van grote waarde en mocht ze daarom de hoofdrol spelen in deze filmversie.

Deze film kampt echter met genoeg problemen: Jane's populaire jaren waren tijdens de Wereldoorlog, dus is het vooral een soort nostalgie voor de Britse soldaten. Bovendien waren de verhaallijnen in de strip altijd een excuus om Jane bijna of geheel naakt te tonen. In 1949 was de filmcensuur in Groot-Brittannië veel strenger dan de krantencensuur. Bijgevolg zien we de mooie Miss Leighton-Porter nooit uitgekleed, op een paar momenten na, waarop ze haar rok verliest en een badpakken-wedstrijd. De film is verder erg episodisch (zo opeens Carry On- acteur Peter Butterworth in een niet grappige scene als dronkaard) van aard en de pogingen tot spanning komen van een stel criminelen, die Jane gebruiken om een ​diamanten het land binnen te smokkelen. In 1987 deden ze het ook nog eens met Jane and the Lost City (1987) beide versies van Jane zijn niet bijzonder goed!

Oer-klassiek natuurlijk in geluid en beeld maar wel een van de betere verfilmingen van het verhaal (rechtaan/rechttoe uit boek met nauwelijks wendingen) over de ultieme schurk, die steelt van de rijken en aan de armen gaf. De charismatische Errol Flynn schittert als Robin Hood en het shot van de vechtende schaduwen bij slotgevecht is redelijk beroemd. Tja Klassieker dan dit kun je het bijna niet krijgen...

"Elementary, my dear Watson, Elementary"

De tweede en tevens laatste film gebaseerd op het personage Sherlock Holmes gemaakt door 20th Century Fox en met Basil Rathbone in de rol van de meester-speurder Holmes en Nigel Bruce als Dr. Watson. Hierna zullen ze nog minstens 13 films voor Universal Pictures maken. De film schept een prachtig sfeer van 221B Baker Street en Victoriaans Londen, inclusief sfeerverhogende mist in de straten en het geluid van een fluit. Het was ook de laatste van de Basil/Bruce-film die zich afspeelt in deze tijdsperiode. Ook was het heerlijk om Holmes het hoofd zien te bieden tegen zijn duivelse tegenstander Professor Moriarty, hier grandioos gespeeld George Zucco. Anders dan de titel doet vermoede is dit echter niet gebaseerd op het boek van Arthur Conan Doyle maar op een toneelstuk van William Gillette. Deze speelde zelf ook nog Sherlock Holmes in 1916 Fijne film die zeker niet verveelde!

De perikelen in een meisjesschool. Tja... en die meisjes doen de standaardfilm dingen; Bitchen tegen elkaar, stiekem roken, met elkaar hangen in hun ondergoed, vriendjes daten, sportleraar verleiden of als je ziek ben de dokter, dagje naar het museum. Oh en ook heel handig om te weten; in de musea van Italië staat er alleen alarm op de schilderijen dus kan je 's nachts altijd naar binnen! Euh...maar wacht ik ging toch naar een horrorfilm kijken i.p.v. één of ander onopvallend wel en wee van meisjes? Ja klopt er is ook een vrij zwakke mix tussen Amerikaanse slasher en films met een bovennatuurlijk thema. De kills die daar uit voortkomen zijn ook het enige waar deze film nog een beetje zich mee onderscheidt. Tsja, helaas zijn ze echter erg braaf, bijna bloedloos en gore is amper aanwezig, (Lucio Fulci maakte toch furore met zijn gore?) Terwijl de scènes die er zijn, gewoon erom smeken! Al zijn de kills van moordende dubbelganger, slakken of een standbeeld nog wel innovatief te noemen! Ja als hier meer gore in had gezeten dan had de film moeiteloos een extra punt gekregen! Maar nu schiet het tekort op de cruciale elementen en is het eindresultaat een weinig opzienbarend filmpje die ook sommige dingen leent uit andere horrorfilms. Duidelijk (en ook pijnlijk) dat de uitzinnige Fulci-koek wel een beetje op was!

Toen de film van start ging, dacht ik: "Nee niet weer zo'n vreselijke found footage film …Meestal zijn het van die reportageachtige films met amateuristische filmfragmenten. Vaak te slecht voor woorden. Uiteraard zijn er ook uitzonderingen in het sub-genre; Natuurlijk de film die het subgenre begon “Cannibal Holocaust” maar ook Trolljegeren mocht er erg wezen, en zo zijn er nog wel een paar te noemen. Al zijn er niet veel! Wat me dan bij deze film brengt want ook deze film was een aangename verrassing! Het allereerst wat opvalt was het visueel gedeelte, het was een stuk minder schommelend dan veel andere found footage. Daarnaast zijn de camera’s van een betere beeldkwaliteit en wordt er ook gebruik gemaakt van meerdere exemplaren. Een slim ideetje van de makers om Clif een documentairemaker te laten zijn. Plus dat er nog stel goede “First person shooter” beelden voorbij kwamen. Deze cameratechniek zorgt ervoor dat de low-budget-horror toch puik uit de hoek komt. Direct het tweede wat positief was aan de film. De horror en het verhaal. Het begin nog erg geforceerd met een beetje de standaard-beelden; feestjes, vakantiefilmpjes, blabla je kent het wel? Maar als het dan mis gaat wordt het interessanter. Waar het eerst nog grappig is, door de opeens verworven 'superkrachten' van Derek, gaat algauw over in licht bloederige en griezelige horror. De regisseurs laten hiermee zien dat je met een flinke dosis creativiteit en enthousiasme, wel degelijk een geslaagd experiment in de categorie “low-budget“ kan afleveren.

Zoals iedereen weet, heeft Adolf Hitler zichzelf tegen het einde van de tweede oorlog weten te redden en is per onderzeeër naar West-Afrika naar de kust van Ghana gevlucht. Om vanuit daar met zijn kameraden, de Japanse opperbevelhebber Hideki Tojo en de donkere "Horse-Man Göring" de wereld opnieuw te veroveren. Daarbij krijg hij de hulp van zijn in Japans karate opgeleide gehersenspoelde "Ghan Aryans" Alleen de Chinese kungfu-school van de schaduwslang staat hem in de weg. Ja, dat klinkt als een hoop onzin. En dat is een hoop onzin! Denk aan de martial arts-komedies van de jaren 70 maar dan uit Ghana. Lang leven Nollywood of Ghallywood De film is geregisseerd door Sebastian Stein, een in Duitsland geboren, in Japan gevestigde producent; die hier ook nog de Führer speelt. De film ziet er soms best gelikt uit, alsof men een videoclip opnam voor een popgroep. Wel een paar geslaagde grappen zoals de vrouwelijke getinte actrice die Eva heet....wahahaha een nieuwe Eva Braun! De gevechtsscenes werden nog best overtuigend gepresenteerd, echter is veel te vaak herhalend. Waardoor het wat eentonig werd. Alle acteurs zijn voornamelijk lokale mensen. En het acteren was natuurlijk niet heel goed. Wel hadden ze een grappig Afrikaans-Engels of was dit maar nagesynchroniseerd? De speciale effecten zijn eveneens behoorlijk goedkoop. De film neemt zichzelf helemaal niet serieus, en als je dat ook niet doet was dit niet eens zo heel slecht!