Meningen

Horrormeester Stuart Gordon is groot fan van H.P. Lovecraft en had al vier verfilmingen op zijn naam staan:Re-Animator, From Beyond, Castle Freak en Dagon. Het is dan ook niet verrassend dat hij voor zijn bijdrage aan de Masters of Horror serie weer een Lovecraft-verhaal als uitgangspunt nam. En de regisseur flikt het opnieuw om er een heerlijk filmpje van te maken. Een natuurkundestudent die een goedkope kamer in een pension betrekt, achter de muren zit een alternatieve realiteit verborgen, waaruit een heks heen en terugreist. En ze komt niet gezellig op de koffie. Zoals het meeste van Gordon's werk, is het tegelijkertijd verontrustend, grappig, enigszins goedkoop, vermakelijk, op een vreemde manier aangrijpend en met verwijzingen naar Lovecrafts wereld (Necronomicon en de Miskatonic Universiteit) Met iets nieuws komen doet de regisseur niet maar het is zeker kwaliteit wat hij toont. En de film sluit perfect aan bij Stuart Gordons vorige verfilmingen.

Dat er zeer goede Horror uit Thailand kwam ben ik achter gekomen nadat ik See Prang (2008) zag. En zowaar is er dus ook nog een tweede deel. Ditmaal waren er zelfs vijf filmpjes van Thaise regisseurs die hun visie op het genre horror geven. Te beginnen met:

Novice:

Prachtige visueel weergeven. Daarom de perfecte binnenkomer zeker ook door de boeddhistische mystieke sfeer. Spannend, angstig en met een gewelddadig eind.

Ward:

De kortste van vijf maar zeker niet minste. Er wordt gespeeld met een angst die mensen die wel eens in een ziekenhuis hebben gelegen misschien wel herkennen, alleen hier veranderd dit natuurlijk in een nachtmerrie.

Backpackers:

In dit filmpje zit de meeste actie en is waarschijnlijk ook wel het meest Westers. Maar tjonge wat is het lekker! Zeer goede effects en misschien wel de eerst serieuze zombiefilm uit Azië.

Salvage:

Een variant op het haunted house thema. Niet het meest originele verhaaltje maar zeker doeltreffend. En de manier waarop het vertelt wordt, is van een hoog niveau. Andere pluspunt was de fantastisch scene in één van de auto's.

In The End:

Tevens de laatste en dit was ook een zeer sterk filmpje. Voor degene die het vorig deel hebben gezien, herkennen dan waarschijnlijk de acteurs. Het zijn namelijk dezelfde als de kampeerders in deel 1. Verder is deze erg luchtig en komische. Horrorfilms worden dan ook op een zeer grappige manier op de hak genomen. Zeer humoristisch en een prima einde.

Prima tweede deel uit de Thaise film-anthology die in het eigen land het zeer goed deed.

Een gewoonte is volgens het woordenboek; een handeling of een manier van doen die men gewend is uit te voeren. De automatische piloot, echter deze film bezit niet veel routinematig gedrag. Het is een donkere thriller in Manchester die geleidelijk horrorelementen toevoegt en daarmee een claustrofobisch en nachtmerrieachtig verhaal vertelt.

De film begint met ;jongen ontmoet meisje. Zodoende zien we Michael, een pechvogel, die denkt dat zijn kansen zijn gestegen wanneer een mooi meisje, Lee (Jessica Barden The End of the F***ing World, The Lobster), hem in de kroeg benadert met een ondeugende glimp in haar ogen.Tot nu toe, best gewoontjes. Maar halverwege is er een verrassende draai die het volledig verandert wat voor soort film dit is.

Nu is de film regelmatig een realistische aangelegenheid waar veel plaats is voor menselijk drama. En daar zit een beetje het manco het zij-plot over de moeder en zus van Michael zijn niet zo heel interessant. Er zijn dus enkele momenten waarop het tempo van de film een ​​beetje sleept. Al wil het niet zeggen dat het geen plezierig film is ...het haalt soms alleen een beetje de spanning uit de film.

Gelukkig heeft de film verder genoeg de bieden; bloed, gore en zelfs erotiek (had wel iets meer os mogen gaan) in erg mooie beelden vol lugubere kleuren van neon en de door regen doordrenkte straten van Manchester. Groezelige clubs met prostituees en gangsters alles pulseert met een soort sensueel leven.

De film is dan ook meer dan alleen maar een eenvoudige horror, het heeft een soort feel-goed verhaal waarin het gaat over het zoeken om ergens thuis te horen en het vinden van je eigen geluk. Een erg fijne interessante donkere film over kannibalisme.

Twee-ledige film van Mel Gibson. Aan de ene kant is er het zeer clichématige waargebeurde verhaal van de pacifistische Desmond T. Doss. Een werkelijk waar tenenkrommend plot over Doss die volgens zijn 'geloofsovertuiging' geen wapen wil aanraken. Waardoor het hallelujah-gevoel nooit ver weg was. Zoveel pacifisme kwam voor mijn meer over als vooral godsdienstwaanzin. En aan de andere kant was er de zeer realistische chaos van de hel van Okinawa, inclusief de meest gruwelijke opengereten lichamen, en oorverdovend geweergeluid. En terwijl het pacifistische gedeelte totaal niet overtuigde deed oorlogsgeweld dat juist wel. Een grotere contradictie was er waarschijnlijk zelden te zien geweest in een film. Verder pleegt Gibson veelvuldig leentjebuur bij andere grote oorlogsfilms. Nu zijn die clichés en het leentjebuur (onder het mom van "never change a winning team") voor mijn niet het grootste struikelblok. Nee, dat waren die constante momenten van het religieuze. 'get my bible' Please Lord, help me get one more..! Het gebed voordat ze weer Hacksaw op gaan en natuurlijk heroïsche winnen. Doss op de luchtbrancard of het afwassen van het bloed. Hacksaw Ridge is uiteindelijk een vakkundige en solide film maar verre van briljante film.

De film zou over piraten moeten gaan, maar tijdens dat de film opent, is daar nog weinig van te merken. Op dat moment staat er een leger centraal dat wil terugkeren naar de koning om hem af te zetten. Dit vindt plaats binnen de historische context van het stichten van de Koreaanse staat in de veertiende eeuw. Is het dan een historisch epos? Oh nee, want er breekt een spectaculair één-op-één gevecht uit, het is dus een martial arts-spektakel? Euh, nee want enkele minuten later zijn we opeens getuige van een wild gevecht op een schip op zee. Ah, het is dus toch een piratenfilm? Tja, ja en nee want de film zit zo propvol met de meest uiteenlopende verhaalelementen. Er komen in ieder geval wel veel piraten in voor en er zijn veel gevechten op of dicht bij de zee. En dan krijg je vanzelf dan ook de vergelijking met de piratenfilmreeks ‘Pirates of the Caribbean’, maar om de film daar helemaal mee te vergelijken gaat iets te ver. Oké er is een klungel Chul-bong (Yoo Hae-jin) die door niemand serieus wordt genomen maar die is verder in alles anders dan Jack Sparrow. Ook komt er een enorme houten waterrad in voor maar die is samen met watertoevoersysteem annex wildwaterbaan meer een kermisattractie dan een echt goede toevoeging. In de film komen piraten, soldaten met een koninklijke missie, en een bende struikrovers aanbod, ieder met hun eigen verhaal. Maar het meest bijzondere verhaalelement is de rol van de walvis! Die walvis slokt net voor de oprichting van de Joseon-dynastie het koninklijke zegel van de Chinese keizer op. En wat volgt is een ‘ratrace’ waarbij iedereen achter de walvis aanzit en duidelijk een verwijzing is naar Moby Dick. Hoe absurd ook, het geeft de film wel weer iets unieks. Het wapengekletter en de andere actie in de film zijn niet echt saai maar is ook weinig opzienbarend. De confrontaties tussen de rover Jang Sa-Jung (Kim Nam-gil), die bekend staat als ‘Gekke Tijger’, en de vrouwelijk kapitein Yeo-wol (Ye-jin Son) zijn gelukkig wel interessant, zowel wat actie als drama betreft. De film blijft verrassend om te zien wat voor wending de film nu weer zal nemen, en in die zin verveelt het nooit. Helaas is de film erg rommelig en de humor soms puberaal.

'Haeckel’s Tale' is gebaseerd op een kort verhaal van Clive Barker en geregisseerd door John McNaughton (Henry: Portrait of a Serial Killer en Wild Things) Het is een solide, goed verteld en letterlijk en figuurlijk een ouderwetse gothic horrorverhaal en met een vette knipoog naar FRANKENSTEIN. Een jonge weduwnaar zoekt zijn heil bij necromancer Miss Carnation (what's in the name?) die de doden tot leven kan wekken. De wanhopige man wil zijn jonggestorven bruid terug. De heks belooft hem te helpen, als hij eerst het verhaal aanhoort over Ernest Haeckel. Het deed me vooral denken aan de Edgar Allen Poe verfilmingen (Vincent Price & Roger Corman) of een sprookje van de gebroeders Grimm maar de kerkhof-scène maakt duidelijk dat het wel degelijk om een moderne film ging! Zombie-seks of beter Zombie-orgie!! Ooit een zombie horen kreunen van seksueel genot? Nee, dat was in de Universal horrors of de Hammer-horrors absoluut niet mogelijk!

Hagazussa (een oud-Germaanse term voor heks) speelt zich af in de vijftiende eeuw en gaat over de jonge vrouw Albrun die een teruggetrokken bestaan leeft ergens in de bosrijke Oostenrijkse Alpen. Het is een trage, stemmige onheilspellende film, met duistere cellomuziek van het Griekse MMMD en tevens de afstudeerfilm van Lukas Feigelfeld. Doordat de film zich situeert in de vijftiende eeuw en min of meer een zelfde thematiek heeft is er enige verwantschap met de The VVitch: A New-England Folktale (2015)

Echter gaat regisseur Feigelfeld een stapje verder en vertelt zijn verhaal met een minimum aan dialogen, lange meditatieve takes en een dreunende, monotone soundtrack. Deze gehanteerde film- en vertelstijl brengen ook enkele nadelen met zich mee, die de film niet ten goede komen. Sommige scènes duren langer dan gewenst, waardoor er momenten van verveling toeslaan. Ook is de film door zijn minimalisme en lichte plot moeilijk doorgrondbaar. Je moet het maar weten dat een vrouw die een teruggetrokken bestaan leidt en haar natuurlijke seksuele behoeftes bevredigt door te masturberen, in de ogen van toen; een zonderlinge vrouw was die seks heeft met de duivel.

Toch blijft de film tot op het einde boeien dankzij de visuele pracht (het donkere bos als pure horror) en enkele spraakmakende momenten, waaronder de finale. (had nog wel wat gruwelijker gemogen)

Zeker geen film die iedereen zal aanspreken en ook ik had best moeite om hier iets van te vinden. Er zaten voor mij zowel goede als mindere momenten in de film maar één ding staat buiten kijf het is een opmerkelijk debuut! Met dank aan John Milton die mij heeft voorzien van deze intrigerende film!

Verwacht hier zeker geen actie-fantasie! Dit is een interpretatie van het tweede deel van het Nibelungenlied (een Middelhoogduits heldenepos uit de 13e eeuw) Wat de ondergang van het huis der Bourgondiërs beschrijft. Dit saga-deel begint wanneer Sifrid (Siegfried) drakendoder uit Xanten aan het hof in Worms van koning Günther wordt onthaald. Samen met Günther neemt hij het op tegen de Saksen en reist naar IJsland om de koning de onverslaanbaar geachte Prünhilt (Brünnhilde) als bruid te laten winnen. Uiteindelijk wordt Siegfried, als uitvloeisel van liefdesintriges, op last van Günther, door diens vazal Hagen vermoord door hem in de rug te steken in zijn enige zwakke plek.

Inmiddels is dit de vijfde verfilming van het verhaal. En nu niet gaan zeggen dat deze film doet denken aan "The Lord of the Rings" want Tolkien liet zich inspireerde eerder uit dit 13e eeuwse verhaal (net als Richard Wagner). De schrijver Wolfgang Hohlbein gebruik het Nevelingenlied ook maar om zoals de titel al doet vermoeden hetzelfde verhaal te vertellen maar dan vanuit wapenmeester Hagen von Tronje. Siegfried is geen onberispelijke held maar een arrogante jongeman en Hagen handelt op basis van zijn erecode en zijn gevoelens. En wat een genot, was dit een groots opgezette Duitse fantasy-epos!

Het verhaal is op sommige plekken wel wat springerig maar dat kom omdat het tegelijk als 6-delige serie voor RTL+ werd geproduceerd, Wat de onregelmatige opbouw verklaart. Geen heel groot issue want de film ziet er ontzettend goed uit en blijf ver weg van de tv-look. Veel scènes waren prachtig vormgegeven, CGI is er bijna alleen ter ondersteuning en er is een goed passende score. Het acteerwerk is gemengd de hoofrolspelers waren goed maar sommige bijrollen waren beduidend minder. Ook is het wat lastig dat de held eigenlijk de schurk was en sommige zullen de langzamere verteltrant niet waarderen Maar voor mij was dit zonder twijfel een zeer leuke nieuwe kijk op een van de bekende verhalen van Duitsland

Ik verloor al snel mijn interesse bij deze Duitse onderzeeërfilm. Het volgt meer de vrije tijd in de haven van vier jonge mannen in de marine. Over dronken soldaten aan de bar terwijl ze flirten met vrouwen, over Teichmann die tijdens het gordijnen ophangen verliefd wordt op de vrouw van de kapitein van zijn schip. Die scenes kwamen houterig en geknutseld over. Kan ook dat deze de tand des tijds gewoon slecht doorstaan hadden. Zo nu en dan is er wat oorlogsactie en later ook U-duikboot-actie maar veel is herhalend en terwijl duikboot -films vaak spanning weten op te wekken door de claustrofobische omgeving, weet deze dit totaal niet te doen. Meest positieve van de film was dat het gebruik maakt van originele Duitse fragmenten uit zeeslagen van de Tweede Wereldoorlog. Zeer middelmatige film van Frank Wisbar, die een paar jaar later met Hunde, Wollt Ihr Ewig Leben (1959) iets heel beters afleverde!

Gave film! En tevens een ode aan de de film uit het filmtijdperk jaren 50. We zien in veel scene's dan ook films uit die tijd. Maar ook vond ik de film zelf de jaren 50 uitstralen. De verschillende personages in de film hebben alle één gemene deler en dat is Eddie Mannix, een soort problemen-oplosser van de filmmaatschappij. De film huist daarnaast zeer veel fantastische memorable momenten. Zoals: de vier geestelijke die de film bespreken, Hobie Doyle(Alden Ehrenreich) en regisseur Laurence Laurentz (Ralph Fiennes) op de set. Burt Gurney ( Channing Tatum) bij de duikboot of Baird Whitlock (George Clooney) bij de communisten En ga zo maar door... Ik heb vaak moeten lachen of zat mete een grijns op mijn gezicht te kijken naar het goede humoristische acteerwerk. En wat een heerlijk 50 jaren einde. Wederom een uitmuntende Coen- brothers film.

Ik had nog geen film van Rob Zombie gekeken (wel een stukje van The Lords of Salem (2012) maar ik viel in slaap ,niet door de film trouwens) en nu me dus aan Halloween gewaagd. En dit was een prima remake. Zombie heeft oog voor detail. Puik camerawerk, goede geluid, prachtig in beeld gebrachte kills. Het smaak zeker naar meer!

Toch wel een tegenvaller!

De minpunten overschaduwen domweg de pluspunten. Het acteren is, laten we het voorzichtig zeggen, niet altijd even geweldig. Echter het script en de dialogen waren het grootste struikelblok. Hoe kan je teksten als: "Feel the mask", "I got peanut butter on my penis", "You are so getting dry fucked tonight" (na het laten zien van een tatoo), "There beautiful bodies got me all chubbed out Allyson" uitkramen?

Volgens de regels voor een goede sequel moeten er meer en bloederige kills te zien zijn. Nu zijn er misschien nog wel meer doden maar wat betreft de werkelijke horror in de film; geen enkele dood voelt op geen enkele manier indrukwekkend, geen van de moorden heeft me dan ook als toeschouwer geraakt. Dat kwam omdat niet één moord de personages echt beïnvloedde. Het verhaal is compleet gericht om de drie generaties vrouwen naar het huis te krijgen om daar het ongeloofwaardige einde af te werken. Ook al vermoorde Big Mike de hele buurt uit het deed er niets toe!

Over personages gesproken, wat was er in vredesnaam aan de hand met sommige van deze bijfiguren in deze film. Waarom heeft Allyson een drol van een vriend als we niet eens zien dat Michael hem vermoordt? Echter dat jongetje (Julian) spande de kroon! Waar was het cliché van het kind dat een monster in hun kast ziet, voor nodig? En dan was er nog een sheriff met een grote cowboy-hoed die meerdere keren in beeld was maar totaal geen functie had. En we krijgen niet te zien dat Mike ze vermoordt!

De film bezat daardoor maar een lichte vorm van spanning, de feitelijke gore was erg mager en wat dan ook restte waren verwijzingen en geluid om je nostalgische herinneren naar John Carpenter film te geven.

Tja, er moest een nieuwe Halloween-film komen en om de fans van Michael Myers te plezieren (en de kassa te laten rinkelen) werd hij nieuw leven in geblazen. Een poging om af te wijken van het originele verhaal, was diezelfde fans niet zo goed bevallen dus kwamen ze met grotendeels hetzelfde verhaal als Halloween I. Dhr. Myers wordt uitgerekend in de Halloweennacht verplaatst en geheel volgens traditie, breekt hij uit, vermoordt vervolgens een automonteur voor zijn uniform en rijdt naar Haddonfield om nu ditmaal zijn jonge nichtje te vermoorden. Men dacht vermoedelijk dat het effectiever was als het doelwit van Michaels razernij een jong meisje betrof. Hmm, hoe loopt het met kinderen in horrorfilm meestal af...? Gelukkig had de film nog wel een creatief einde in petto! Erg positief was ook dat de body-count hoger lag dan in de eerste twee delen (derde bezit zelfs tijdens dit schrijven nog de hoogste) Hoewel ook sommige van die sterfgevallen relatief onopvallend zijn en andere buiten het scherm plaatsvinden, zijn er ook genoeg die gedenkwaardig waren. Het vierde deel van Halloween was nog best vermakelijk maar vertoont wel wat scheurtjes om echt heel goed te zijn.

Dit vijf deel gaat verder waar deel vier is gestopt. Echter wordt in de eerste minuten het goede einde van vier direct vergeten. Nu is Michael Myers op één of andere manier verbonden aan zijn irritante negenjarige nichtje Jamie. Ook maakt de film een enorme misstap door Rachel te laten verdwijnen (ze vragen niets eens meer waar ze was) en plots is haar vriendin Tina naast Jamie de hoofdrolspeler. Ontzettend flauw was het dat; ‘Ik doe alsof ik Myers ben maar niet echt’ -grap verschillende keren langskwam. Ze deden het zelfs één keer direct achter elkaar. Waarom want het was niet eens grappig? Gore-fans kunnen nog wel genieten van enkele goede sterfgevallen. Of het nu haken, hooivorken ... zijn best brutale moorden, maar ook hier weer is Michael niet in staat een klein meisje te vermoorden. Daarnaast wordt er met een vreemde tatoeage op Michaels pols en een vreemde man in het zwart die af en toe willekeurig opduikt,.al een opzet gemaakt voor de vervolg film/ Geen erg slim idee! De film krijg zo losse eindjes wat niet heel prettig was voor de kijkervaring. Hoe moet dat voor mensen in 1989 zijn geweest , die moesten nog zes jaar wachten op een vervolg. Ondanks dat deze film de op drie na hoogste Body-count (Halloween III en Rob Zombies ) bezit was de film verder maar zwak.

Halverwege maar even gecontroleerd of dat ik echt naar een horrorfilm zat te kijken? De iconische Michael had ik nog steeds niet gezien en ik zat al een uur te kijken naar de liefdesperikelen van kleindochter Allyson en haar vriendje Corey. Dat vriendje heeft het wat moeilijk omdat hij geplaagd wordt voor iets uit het verleden...het snik, snik niemand gelooft mij...Tja dit was dus meer een poging om psychologische tol van wreedheid en trauma te laten zien en de spanning en dreiging worden vergeten. Moorden zijn zo goed als buiten beeld en memorabel zijn ze al helemaal niet! Hm, en de "Shape" was ditmaal dus eigenlijk letterlijk...

Regisseur David Gordon Green probeerde Halloween nieuw leven in te blazen door in een trilogie een ultieme slasher-slechterik en de relatie met zijn eeuwige slachtoffer te intellectualiseren. Naar mijn menig is dat voor een slasher-film nooit een goed idee! En met Productiehuis Blumhouse (verliest na deze film de rechten op deze franchise) blijft de horror altijd netjes en mainstream. Het eerste deel koppelde vrouwelijke empowerment aan Michael Meyers, echter hoe Mike moordt kregen we niet te zien! De tweede koppelde zich aan massahysterie. Het leverde wat meer gekte en moorden op. (minder veilig en persoonlijk vond ik dat wat leuker!) Tja en in deze finale krijgen we filosofische bullshit...

De producers moeten erg blij zijn geweest toen ‘Scream queen’ Jamie Lee Curtis vlak voor de 20e verjaardag van de oorspronkelijke Halloween weer interesse toonde om mee te doen. Scream en Scream 2 hadden het slasher-genre weer onder de aandacht gebracht. Zo Kevin Williamson, die succes had geboekt met het schrijven van slashers als Scream en I Know What You Did Last Summer, werd ingehuurd. Door de richting die Halloween- franchise nummer 4 tot en met 6 waren op gegaan was het vooral een puinhoop geworden, dus het was positief dat men terugkeert naar de basis en de rest negeert. Maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. De film moest voornamelijk aantrekkelijk zijn voor het jongere Scream-publiek. En ook de body-count ging naar beneden.

Helaas heeft men ook niet gekozen voor een jongere regisseur maar voor Steve Miner van ‘Friday the 13th Part II en III en net als bij die films kreeg ik het gevoel dat hij ook hier weer niet echt weet waarom de film waar het op wil lijken zo'n succes was. Gooi er maar veel verwijzingen en ‘grapjes’ naar het origineel en ‘Scream’ in dan heb je succes? En nog erger waar was de originele soundtrack van Halloween ? Waarom werd de muziek gebruikt uit Scream 1&2? Wel cool was dat Norma horen zeggen; "ik ben dan wel je moeder niet " Echter dit was Janet Leigh (Psycho) de echte moeder van Jamie Lee Curtis.

Michael Myers zien we alleen in de eerste vijf minuten moorden, (belachelijke scene waar hij omwille van een klein kind niet moord) waarna we moeten wachten op het laatste half uur. De rest van de film is gevuld met Laurie Strode en haar trauma, waardoor men talloze knullige “false scares” kan tonen. En nog zoiets het enige andere uitgewerkte personage was een komisch bedoelde LL Cool J?

Is het dan allemaal negatief? Nou nee niet echt, de film was ook niet heel slecht, had zelfs een lekker tempo. Ook ziet alles er gelikt uit (al is het discutabel of dat een positief iets is) En het terugkeren van Jamie Lee Curtis was erg welkom! Het publiek, dat genoten had van Scream, zullen dat ook zeker bij deze doen! Echter persoonlijk vond ik het niet heel geweldig.

Tja als je publiek roept om meer Michael Myers, is het niet gek dat er meer komt...en dit vervolg gaat direct door waar het eerste deel eindigt. Aan regisseur Rick Rosenthal (maar wel onder toeziend oog van Carpenter) de ondankbare taak. Ditmaal maakt Big Mike het ziekenhuis onveilig want Laurie Strode, (nog steeds Jamie Lee Curtis) is daar opgenomen. De kills zijn zoals het hoort wat gewelddadiger geworden (‘unrated’ versie) maar ook zijn er meer inconsequenties; wie wil dit ziekenhuis niet? Er zijn meer verpleegsters dan patiënten of hielden deze zusters zelf ook een verborgen agenda? Laurie is niet stuk te krijgen en gaat aan de wandel terwijl ze compleet onder de verdovende medicatie zat. Maar deel twee is qua sfeer en grofheid, uiteindelijk ook een erg prettig vervolg geworden.

Waar de eerste remake van Rob Zombie een aangename verrassing was, is deze precies het tegenovergestelde. Wat een verschrikkelijk vehikel. Botte domme kills, zweverig gedoe en een Michael Meyers die niet overtuigd. Bij de eerste waren er wat leuke karakters toegevoegd maar in deze wordt er alleen gegild door de dames. Echt suf!

Als vervolg op de eerste twee delen van de Halloween-franchise is dit niet zo geslaagd maar als fijne Halloween-film was dit zeker niet verkeerd! Denk ook dat je bijna kan zeggen dat het helemaal geen film in de franchise was maar eerder dat de III verwijst naar de drie maskers in de film, die ze dragen op Halloween. Liefhebbers van slasher-films en in het bijzonder natuurlijk Michael Myers zullen dit niet leuk vinden want hij kom er niet in voor! Wel zijn er nog een stel verwijzingen in de film naar hem te vinden. Maar wat werd het wel? Nou... een vreemde bonte mix van science fiction, witchcraft, body horror, robots, oude Keltische rituelen! Terwijl op de tv telkens een reclame worden uitgezonden. Het allerbelangrijkste muziekstuk in de film komt van een hypnotiserend en simpele reclamecommercial? En de film eindigt (niet met een killer die dood is) maar in doom...Dit was een heel ander soort film, dan je verwacht, met een bizarre mix van genres, een bizarre premisse en een al even bizar plan van het evil mastermind maar dit was toch verre van echt slecht?

Meer van hetzelfde....meer dezelfde problemen! Tja...hetzelfde team met onder meer; comedy-acteur Danny McBride en regisseur David Gordon Green die in 2018 verantwoordelijk waren voor een nieuwe film in de ‘franchise’ Halloween' zijn dan ook weer teruggekeerd. Dus zien we grappig bedoelde elementen; waarom het gay-stel Big John en Little John veel tijd toebedelen..? Het is slachtvee! En wat was dat met die meute in het ziekenhuis? Was dat een persiflage op de bestorming op het Capitool ? (die massahysterie deed het niet echt goed) De uitwerking loopt niet lekker en wordt het zelfs een beetje knullig. Verder nostalgische herinneren aan personages uit de film uit 1978. En de drie vrouwelijke generaties Strode; oma Laurie, dochter Alysson en kleindochter Kate, die in de vorige film nog een #MeToo-speerpunt waren waarom het in de smaak viel, zijn minder aanwezig. Daarentegen was er wel één pluspuntje waardoor het net iets beter werd dan de voorganger uit 2018. Michael Myers komt wat meer op stoom Er zijn hier meer bloederige kills (wat zich niet noodzakelijkerwijs vertaalt naar gedenkwaardige moorden) Dit is net zo goed of slecht als al die andere vervolgen (Behalve Halloween III dat is een meesterwerk en de Rob Zombie-remake) Maar ach het einde betekent dit nog lang niet voor good-old- Michael Myers!

Een direct-to-DVD Halloween'-Wannabee van "The Asylum" Terwijl 12-jarige Chris Vale toekijkt, wordt zijn moeder vermoord, hoort hij dat zijn vader dit heeft gepland en raakt ernstig misvormd door een stoompijp, want ja iedereen heeft natuurlijk een fabrieksstoombuis Tja en wat valt er verder over een slasher te zeggen? Een slasherfilm leeft en sterft op basis van twee dingen: de aard van de slasher en de kills in de film. Als ik het acteerwerk even buiten beschouwing laat is het slechtste in de film, absoluut de moordenaar zelf. Echt een grote kerel wordt in elkaar geslagen door een halfnaakt meisje, twee keer ontwapend en zelfs gegijzeld! Blijft over het bloedvergieten en de moorden maar die zijn ook niet bepaald uitzonderlijk. De enige opvallende (en waarschijnlijke originele) kill is met een kleerhanger. Voor de rest zijn ze vakkundig maar vrij routinematige en nogal slap gedaan. EN oh ze beweren; "gebaseerd is op een waargebeurd verhaal" Dat gaat over Asylum-baas David Michael Latt die blijkbaar Halloweenfeestjes geef, waarbij hij vaak grappen met de gasten uithaalde. Een grap met ontsnapte patiënt uit een psychiatrische instelling mislukte, waardoor de feestgangers enigszins in paniek raakte. Goed voor wat gratuite naaktheid en vergeetbare kills verder weinig opzienbarende B-film.

Bij deze vraag ik me eigen toch af...keek ik wel dezelfde film als de rest van de kijkers? Want de waardering op IDMB lijkt me een betere indicatie dan degene op MM. Een horrorfilm die zijn verhaal begint met een Halloween-horror meme. Of was het een virus? Misschien zelfs iets bovennatuurlijks? Misschien was het ze alle drie? Oké de kern van dit verhaal is misschien niet nieuw maar een goed gedocumenteerde geschiedenis en een rijk achtergrondverhaal over al het demonische reilen en zeilen, maakte van deze film toch een leuk tijdverdrijf. Zoals wel vaker bij low-budget projecten, is het met speciale effecten ietwat mager. Maar de moordpartijen zijn redelijk adequaat in beeld gebracht, als je geen al te schokkende zaken verwacht. De hoofdrolspelers zijn een leuk duo Grace en Spencer genaamd. Hoewel geen van beide er jong genoeg uitziet om universiteitsstudent te zijn, is de dialoog die ze krijgen snel en pittig en ze hebben een geweldige chemie. Jammer was het dat in de finale wegens het budget gekozen wordt voor een soort found footage maar heel hinderlijk was het niet! Ondanks wat kleine gebreken was dit een charmante kleine film die met zijn uitgangspunt leidt tot creatieve angsten, een slim achtergrondverhaal en een verrassend leuke film.

Tjonge, wederom een poging om de Halloween films met hun tijd mee te laten gaan. Michael Meyers te midden van een Big Brother-concept. Maar waar H20 nog aardig was geslaagd is het hier jammer genoeg de uitwerking een stuk slechter dan het idee! De regisseur van dit deel, Rick Rosenthal, was ook verantwoordelijk voor Halloween 2. Denk dat hij geen idee had wat hij doet of er niet heel veel zin in had? De film probeert om met simpele jumpscares, luide muziek en oh hij is het toch niet, je bang te maken. Maar niets werkt! En oké, hoe is mogelijk dat Busta Rhymes (als rapper geslaagd, maar als acteur niet zo) de beste acteur hier was?? Het werd een slachtfestijn zonder enige ziel.

Een jonge vrouw ontvlucht met haar pasgeboren baby uit een sinister gebouw en wordt achtervolgd door... niemand minder dan Michael Myers. In de film komen we erachter dat een aantal sterren het teken van Thorn vormen, (niet heel toevallig op Samhain (Halloween),en dat ook op zijn pols staat, de reden is dat Michael bovenmenselijk en aan het moorden slaat. Maar ondanks dit best absurd klink was dit helemaal niet zo verschrikkelijk. Oké doordat men probeert verder te gaan met het opgezette verhaal werd het één samen gegooide puinhoop. Het werd een fatsoenlijk Halloween-vervolg dat eigenlijk het onmogelijke probeert ... Michael Myers uitleggen! Eveneens werd het Donald Pleasance zijn laatste vertolking als Dr. Loomis. Hij stierf in hetzelfde jaar dat Halloween 6 werd uitgebracht De film was dan ook aan hem opgedragen als herinnering. Ook schijnt er Producer’s Cut in omloop te zijn die nogal verschilt van de gewone versie. Daar ben ik ook wel benieuwd naar geworden.

Deze film van regisseur Hyeong-jin Kwon is aardig interessant ondanks al zijn eenvoud. Er zijn vrijwel geen twisten in het plot en het terreur komt nu niet bepaald uit de lucht vallen of zat ergens verborgen in een donker hoekje. In plaats daarvan wordt in de film een beklemmende spanning op gebouwd door middel van de goede band met de acteurs. Het verhaal gaat over een jong stel dat relatie-problemen heeft door een miskraam. Als afleiding gaan ze naar een eiland alwaar ze op bezoek gaan bij een restaurant dat So-yeon (Kim Min-gyeong) online heeft gevonden. Het restaurant wordt gerund door de verontrustend ogende Seong-cheol Een rol van Ma Dong-seok, die dit zeer goed doet! De regisseur neemt vooral de tijd, met het nodige bloed en seksscènes, echter is het bijna een anti-climax om te ontdekken dat een echt ontknoping niet te vinden is. Daarnaast worden er bijfiguren opgevoerd die zo dom handelen dat je soms denkt dat wereld beter af is zonder hen. Door vooral acteur Ma Dong-seok is het toch een redelijk solide thriller.

Deze documentaire van Marcus Hearn die tot stand is gekomen door een kickstarter-project, beschrijft het begin van het 'einde' van het oude horrorproductiehuis Hammer. Hammer-horror dat al in 1934 werd opgericht en verantwoordelijk was voor films in vele genres, is voor het grootste gedeelte bekend om zijn Victoriaans Gothic-films.

Echter aan het einde van de jaren zestig (door Roman Polanski’s Rosemary’s Baby en George A. Romero’s Night of the Living Dead(1968) veranderde de wereld van horror die Hammer had helpen creëren snel. Het betrouwbare bedrijfsmodel haperde en het publiek wilde opeens iets anders in hun films. Toch zou de neergang van Hammer gedurende een relatief korte periode worden opgeschort door een distributiealliantie met Warner Bros (toen eigendom van Hammer's langdurige Amerikaanse partner Seven Arts) die grotere investeringen en een breder publiek garandeerde.

De documentaire is vrij traditioneel van opzet, wisselt tussen filmstukjes, pratende hoofden, (Hammer schoonheden, Veronica Carlson, Caroline Munro en film-critici en historici) die vertellen over anekdotes op de set en andere weetjes. Films die behandelt worden zijn Dracula Has Risen From the Grave (1968), Frankenstein Must Be Destroyed (1970) en Taste the Blood of Dracula (1970) het voor een Oscar-genomineerde epos When Dinosaurs Ruled the Earth (1970), de thriller Crescendo (1970) en de bizarre sci-fi western Moon Zero Two (1969).

Eveneens is te zien /horen over de moeilijke wordende samenwerking tussen beide bedrijven. Warner die blijf vragen om Dracula-films met Christopher Lee en Hammer die meer mee wil met de tijdgeest. Zodoende waren de films van de jaren zeventig experimenteler en zoeken meer de grenzen van traditionele gotische horror op met Dracula AD 1972 (1972), The Satanic Rites of Dracula (1973) en The Legend of the 7 Golden Vampires (1974).

Zuur voor Hammer was dat Warner door hun immense kassucces van The Exorcist (1974) het productiehuis eigenhandig de nek heeft omgedraaid. Al blijkt er een archief te zijn met Hammer-scripts waaronder het nooit gefilmde The Unquenchable Thirst of Dracula waar wel het scenario ooit eens live werd voorgelezen op een festival. Dus wie weet... want Hammer is nooit helemaal weggeweest en vanaf 2008 met enige regelmaat zelfs weer actief.

Wat de documentaire aantrekkelijk maakt is de eerlijkheid van de bijdragers. Deze zijn over het algemeen wel enthousiast als fan en experts, maar het is niet allemaal halleluja, ze zijn even openhartig over de vele tekortkomingen van de besproken films. Wel jammer was dat coryfeeën als Peter Cushing en Christopher Lee., zelf geen bijdrage leveren aan de documentaire. Wel leuk om deze eens te hebben gezien over een smaakmaker uit één van twee misschien wel meest opwindende decennia van de horror.

Redelijke film. Die het niet moet hebben van enig historisch besef. Gewoon lekker tv vermaak! Acteerpresaties zijn goed! Dit komt waarschijnlijk omdat de cast bestaat uit acteurs uit serie`s zoals

The Vampire Diaries,Game of Thrones,Da Vinci's Demons en natuurlijk Vikings (Clive Standen= Rollo en Ivan Kaye =King Aelle)

Geen typische vintage Hammer-horror maar wel zo dichtbij als je kunt komen. De film heeft veel van de horrorstijlen die Hammer zo leuk maken. Dit doen ze door een fascinerend centraal idee: combineren van de dochter van Jack de Ripper met de Victoriaanse freudiaanse psychologie en wetenschap.

Het lukte het tanende Hammer zelfs om een film uitbrengen voordat dit onderwerp in verschillende andere films van rond die tijd werd gebruikt. De film is van de Hongaarse regisseur Peter Sasdy. Deze maakte het in hetzelfde jaar uitgekomen Countess Dracula (over gravin Elizabeth Bathory) Wat dus eveneens een pseudo-historische verhaal bezat. Met dat verschil dat die film voor menig kijker één van de slechtste Hammers was.

Het plot draait om dat niemand gelooft dat een jong meisje zulke gruwelen kan plegen. Daardoor kan je de film misschien als een psychologische thriller zien maar het bevat ook voor Hammer zijn doen enkele bijzonder fijne bloederige moorden. De uitstekende climax die zich afspeelt in St Paul's Cathedral is een memorabele! Wel minder naaktheid dan het publiek in het begin van de jaren 70 gewend was.

De successen van voorgaande jaren bleef voor Hammer-studio's in 1971 al een tijdje uit. De budgetten werden steeds krapper en de sets duidelijk goedkoper, echter zijn de productiewaarden en de historische sfeer hier een stuk hoger. Men had namelijk het geluk dat in Pinewood de sets van Billy Wilders weelderige The Private Life of Sherlock Holmes (1970) nog overeind stonden en mochten gebruiken. Ook werd er slim gebruik gemaakt van buitenkanten van huizen.

Het bevat alles wat je zou willen van een befaamde horror-huis Hammer film; een goed plot rond een psychologisch mysterie. prima acteerwerk en slasher elementen met goede gore!

Meandered traag, dystopisch drama. Het concentreert zich op drie parallelle verhalen over families die kampen met een tragische verlies van een dierbare. Mahler en zijn volwassen dochter Anna die worstelen met de vroegtijdige dood van de (klein)zoon. De oudere vrouw Tora die afscheid moet nemen van haar onlangs overleden partner Elisabet En een familie waarvan moeder Eva een dodelijk ongeval krijgt. Zoals te verwachten, reageren de personages allemaal verschillend

Tja dit is een typische arthouse-film met bijna niets anders dan suggestieve filosofisch beeldtaal. De camera wordt gebruikt om afstandelijk de personages te observeren. En uiteraard veelvuldig gebruik van lange shots, er zijn momenten dat je gewoon iets anders kan gaan doen, omdat de camera zo tergend lang blijft hangen Na elke zin volgt er geheel volgens de regels, een stilte, maar hier is deze opgerekt naar het onmogelijke. De oorzaak was zeker niet door spaarzame dialoog.

Over het algemeen is het vooral een verzameling momenten. Dat wordt begeleidt door melancholische zemel-muziek en geluid van snaarinstrumenten, ademhaling en tandenknarsen. En met een looptijd van 97 minuten duurt dat een eeuwigheid. De film loopt zelfs nog langzamer dan dat zombies schuifelen naar hun doel. Want ja echt dit moet doorgaan voor een zombiefilm....een soort art-house versie van Pet Sematary …maar dan zonder iets wat op horror lijkt! Vervelendere films als deze zie ik dit jaar waarschijnlijk niet!

Oooh boy, dit is een 86 minuten doe-het-zelf-gekkigheid puinhoop. Naar een idee dat kwam van de korte film uit 2014. Met plot dat belachelijk en absurd is, de acteurs lijken sowieso allemaal onder invloed van...en er is een groot bizar eindbaasgevecht. Om het niet nog mooier te maken dan het is, het is een echte lo-fi onderneming. De film werd opgenomen in de hut van een familielid van de regisseur met "letterlijk geen budget" en "niemand kreeg betaald.". De cast droeg bij aan alle kosten, improviseerde met hun acteerwerk en deden ook al het andere dus zelf. En dat gebrek aan financiering is duidelijk te zien; zo kan de belichting van shot tot shot veranderen, de dialogen verwijzen naar een "grote storm", maar er is in buitenscenes niets van te zien, de hoed en zakdoek zitten vast aan touwtjes.

Het is ook niet zo dat het steeds hardop lachen was, hoewel er een paar zeer goede momenten waren, het is meer sitcom-gezellig (tijd doorbrengen met de personages) en charmant. Met meer cheesy visuele grappen, oneliners en een enkele druppel bloed is wel meer komedie dan horror (maar dat is bijna altijd) Het is duidelijk een product van vrienden, mensen die gelukkig ook niet helemaal onbekwaam zijn. Dat moet Seth Green (Robot Chicken, Howard the Duck) ook zijn opgevallen want hij sprak de stem van "Harry the Hat" in! Als je een zwak voor low/no budget films heb is dit een topper maar ieder ander kan het misschien beter overslaan!