Meningen

Vermakelijk.

Leuke film over de roadtrip van twee mannen op leeftijd die nog een keer iets bijzonders willen doen. Het gaat gepaard met mooie shots van de Apalachian Trail en wat grappige momenten en conversaties.

Oh, deze film viel mij heel erg mee.

Natuurlijk is het allemaal klinklare onwerkelijke onzin maar in een comedy mag dat.

Hij keek prima weg, niet meer, niet minder.

Toch meer een ode aan de Twin Towers dan aan de koorddanser.

Vooral de tweede helft in New York is interessant waarbij je een goed beeld krijgt van de voorbereidingen. Het koorddansen tussen de Twin Towers is het betere klamme handjes werk.

Wat een prestatie.

Leuk om eens gezien te hebben.

Ik was hem even vergeten, maar bij het herzien vanavond weer erg blij geworden van deze film.

Het roestige uiterlijk van Wall E en het blinkende Apple-achtige gelikte uiterlijk van Eve is prachtig gemaakt door Pixar.

Het is een lief verhaal met humor en spanning. Ik hou niet van robots maar deze film is meesterlijk.

Aanrader hoor.

Zo mooi was dat huis nou ook weer niet.

De beweegredenen van Jeanne om persé in dat huis te willen wonen komen mij dan ook vreemd over.
Nietemin bleef het mysterie lange tijd mijn aandacht vasthouden dus is de film in die zin wel geslaagd. Dat dit op waar gebeurde feiten zou zijn gebaseerd, lees ik achteraf, geeft de film net dat beetje extra.
De duistere sombere setting werkt wel heel goed voor de spanningsopbouw.

Ik vind dit soort survivalfilms altijd wel de moeite waard om te zien. De dynamiek van een groep, individualisme versus groepsgevoel, de overlevingsdrang en de mooie landschappen zorgen voor voldoende spanning. Het einde werd wat afgeraffeld want ik dacht dat ze nog helemaal over de Himalaya heen moesten klimmen maar ineens waren ze in India beland tussen de theeplantages. Al met al toch een fijne film om te kijken op een druilerige zondagmiddag.

Er valt eigenlijk niet veel meer over te zeggen dan wat al mijn voorgangers op MM er al over hebben gezegd. Maar ik doe het lekker toch...

In één zin: Een fijne feelgood coming of age film in een gezellige zomerse setting met leuke characters.

Een roadtrip met de benenwagen.

Iedereen heeft een eigen verhaal wanneer ze de Camino de Santiago bewandelen en dat wordt bijzonder mooi in beeld gebracht in The Way. Emotioneel en met een vleugje humor.

Het mooie grillige Noord-Spaanse landschap en de Spaanse dorpjes/steden zoals Burgos en Santiago de Compostella zijn een feest van herkenning als je er bent geweest.

Ik ben zelf helemaal geen wandelaar en heb de Camino-route met de auto gedaan maar na het zien van deze film heb ik er wel zin in gekregen om hem te gaan lopen.

Mooie poster en de film is ook prima!

Alhoewel ik absoluut niks heb met de 70's had deze film een fijn grauwig 70's sfeertje die mij in combinatie met de winterbeelden en de foeilelijke 70's kleding, meubair, hair en make-up wel kon bekoren.

Geesten en oude huizen hebben bij mij altijd wel een streepje voor dus ik kon hier wel van genieten. De geesten waren simpel doch effectief.

Eén minpunt: de product placing van J&B whisky lag er wel heel erg dik op.

Doe mij liever maar een Jack Daniels!

Je zal maar een vers gedraaide dampende drol naar je toegesmeten krijgen tijden een optreden. Yikes!

Vrij gedetailleerde docu over de band with the dudes who look like a lady. Met genoeg ruimte voor de bandleden, crew en fans om de geschiedenis van de band vanaf de jaren 70 na te vertellen. Veel footage van optredens maken het plaatje compleet. 135 minuten is een vrij lange zit maar wel interessant over het reilen en zeilen binnen een band.

Reli-gekkies met honger.

Een verassende fijne slowburner. Het mysterie rond de familie wordt langzaam uit de doeken gedaan maar het wordt nergens vervelend omdat de onderliggende spanning en de grauwe landelijke omgeving en het inkijkje in het gezin bijdraagt aan de algehele sfeer van de film.

Het einde van de film was dan wel even wat anders. Maar eigenlijk ook wel heel logisch.

Ja hoor, dit was er een. Een geslaagde comedy waar ik weer om kan lachen.

Alhoewel iets aan de lange kant zaten er voldoende geestige scènes in die dat ruimschoots compenseerde. De familie Miller was prima gecast en met name Kenny vond ik hilarisch.

Een typisch nietszeggend onaantrekkelijk en onbeduidend stel met issues waarbij je op een gegeven moment echt hoopt dat de Italiaan ze eens flink aanpakt.

Maar natuurlijk loopt het zo af zoals je wel verwacht had. Jammer.

Het Peeping Tom verhaal is wel vaker en beter uitgevoerd en dit is er ook weer eentje uit het desbetreffende genre. Niet perse heel slecht maar ook niet goed genoeg om er een voldoende van te maken. Het Italiaanse landschap maakt het nog enigszins het 'aangluren' waard. Maar ik zou er gewoonweg niet aan beginnen.

Dat was een vreemde tragi-komische film.

Gekeken vanwege Kristen Wiig die na The Skeleton Twins en Hateship, Loveship gewoon bewijst op haar plaats te zijn in dergelijke rollen.

Hoe groter het bedrijf wordt, hoe meer je de zeggenschap verliest.

De punk-rock oma van de fashion industrie probeert de touwtjes in handen te houden, maar moet zo langzamerhand de teugels overlaten aan anderen.

Van verguisd tot geliefd. De docu geeft een aardig inkijkje in de geschiedenis en het reilen en zeilen van het modehuis Westwood wat (nog) niet is opgeslokt door grotere bedrijven of investeerders.

Mooi om zo'n creatief proces te zien. En ook de onvermijdelijk dilemma's met klimaatperikelen en verspilling van kleding en grondstoffen. Zoals het ook is verwoord in de docu: Wil je écht duurzaam zijn dan moet je gewoon de stekker uit het bedrijf trekken, maar dan staan ook de honderden medewerkers op straat.

Waarheid als een koe.

Verder een tip aan De Kunsthal in R'dam: na een tentoonstelling over Jean Paul Gaultier, Viktor & Rolf en, nu te zien, Thierry Mugler is het misschien eens tijd voor een tentoonstelling over Westwood?

Geen kinderen krijgen is beter voor het milieu.

Een prima uitganspunt waar ik achter sta maar de uitwerking in deze film is wellicht wat extreem. Maar toch leuk gevonden. Familieperikelen in een one child policy wereld.

Onderhoudende sci-fi met een sterk begin en middenstuk maar naar het einde toe wordt het een rommelige schietpartij. Prima performance van Rapace x 7 en Marwan Kenzari. Had verder wel wat meer van Dafoe willen zien.

Best een grappig uitgangspunt: we volgen via een docu vampiers in hun dagelijkse bezigheden. Er zaten een paar geinige vondsten in maar lang kon het me niet boeien. Werd op een gegeven moment gewoon wat flauw en vermoeiend.

Redelijke Woody Alleneske film over het leven van een stel veertigers zónder kinderen. Grappig en herkenbaar maar halverwege kakt de film toch wel wat in met het gelamenteer over het leven en de onderlinge jaloezie en overige struggles. Het einde was jammerlijk voorspelbaar.

In eerste instantie dacht ik dat Whiplash vooral voor muzikanten een interressante film zou zijn maar dat was gelukkig niet zo.

Hoe die Fletcher van het ene op het andere moment van aardige leraar tot leraar from hell kon veranderen was geweldig om te zien. En toch kon ik voor Fletcher wel enige sympathie opbrengen gelet op zijn doel (de next big muzikant ontdekken), maar het middel wat hij daarvoor gebruikte was uiteraard erg over the top en extreem.

"Hold my poodle"

Ik vroeg me net af, hoe vaak heb ik deze film nou gezien?

Nou heel vaak, het is een heerlijke comedy met een aantal memorabele scenes.

Of ik nou de hele film bekijk of een paar leuke clips op YouTube, maakt niet uit, Ik moet er altijd vreselijk om lachen. Latrell die compleet uit zijn dak gaat op de dansvloer, het meezingen met het Vanessa Carlton liedje in de auto enz enz . Echt hilarisch!

Je houdt van deze humor of niet. Een middenweg is er geloof ik niet. Deze film komt absoluut in mijn Comedy top 5.

Uit het genre Meet the Parents

Hoe voorspelbaar het ook is. Het blijft een geestig concept. Ouders en schoonkinderen. Misverstanden, ongemakkelijke momenten, pogingen om de relatie uit elkaar te drijven danwel weer bij elkaar te brengen etc. Het hele garnituur komt voorbij.

Dan gaat het er om of de uitvoering goed gelukt is. En dat was prima in orde. De symphatieke cast maakt het plezierig om de soms wel erg flauwe grappen door te komen.

Een hike-roadmovie met filosofische beschouwingen over het leven.

Fraaie beelden van de Pacific Crest Trail werden afgewisseld met flashbacks naar het verleden Van de hoofdpersoon.

Deze film in het genre op zoek naar jezelf was op momenten traag en langdradig en heeft mij toch niet geraakt zoals ik wel had verwacht.

Een classic die werkelijk nooit verveeld!

Wie is er niet groot mee geworden? Ik vond hem vroeger als kind leuk en nu nog steeds. Dan is het dus een goede film in mijn beleving. Een heerlijke film waar je je even in een andere wereld waant.

Eigen Huis & Tuin met geesten.

Eentje uit het spookhuisfilm-genre maar wat mij betreft ontbreekt een echt enge en beklemmende sfeer.

Het zag er ondanks de sfeervolle originele details en perfecte ligging allemaal te netjes en onderhouden uit.

De paar jumpscares met verschijningen in het begin werken nog wel maar het vervolg was eigenlijk een beetje voorspelbaar saai.

Toch wel grappig dat een Hellen Mirren in een horrorfilm zit.

Ik heb niks met de bokswereld en ging dan ook met weinig verwachtingen naar deze film. Ik was blij verrast want het is een goede film. Doordat de film geheel in zwart wit is gefilmd geeft het net wat meer extra rauwheid mee die al in het verhaal zit. Het einde van de film is multi interpretabel en dat vond ik zeer geslaagd.

DiCaprio was zeer overtuigend als de gladde Jordan Belfort, er zaten een hoop leuke en grappige scenes in, maar hij duurde - het is hier al vaker gezegd- tè lang. Je wilt het einde niet missen dus ik bleef maar zitten terwijl ik drie kwartier voor einde film al het idee had dat de film nu maar eens klaar moest zijn. Desalnietemin aardige film, maar niet een die blijft hangen en zeker geen 4 of 5 sterren waard.

Waar The Monuments Men in het genre Nazi-kunstroof films toch wel een enorme aanfluiting was, is de Woman in Gold dat geenszins.

Een boeiend verhaal gebaseerd op ware feiten waarbij de flashbacks en het heden beiden zeer interessant waren.

Het juridisch geneuzel over bevoegdheden, rechtbanken, jurisprudentie en commissies maakte de film op momenten wel wat traag en langdradig maar met een flashback op zijn tijd werd ik weer bij de les gehouden.

Tot slot, ook prettig dat de Oostenrijkers ook echt Duits praten en niet Engels met een Duits accent. Helen Mirren daarentegen vond ik toch iets te Brits klinken voor iemand die zogenaamd oorspronkelijk uit Oostenrijk komt en later jaren in Amerika woont.

Ik zag ook soms teveel The Queen. Toch wel een klein minpuntje.

De film steekt de draak met mirakels en bedevaartsoorden maar doet het op een luchtige bescheiden komische wijze.

De film doet vrij minimalistisch aan mede vanwege de prachtige setting van het idyllisch gelegen klooster. De personages zijn gelukkig niet al te veel over de top en de film is qua lengte precies goed.

Ik heb het niet zo op zombie films maar deze is overgoten met een epidemie sausje wat ik wel kan waarderen.

De film begint gelukkig vrij snel met de epidemie-ellende zodat er nagenoeg weinig tijd overblijft voor al te veel Hollywood sentimenteel gedoe. De wereld moet immers gered worden door Brad Pitt.

De film blijft van begin tot end de spanning erin houden en de zombies zijn goed uitgevoerd.

Ergens deed de film me ook wel denken aan I am Legend en het origineel The last man on earth. Maar gelukkig is WoldWarZ is een heel eigen verhaal geworden.

Dikke voldoende.