Meningen

Geen fan van Woody Allen in het algemeen maar in deze film kon ik het wel verdragen. Leuke kleine film. Keek lekker weg en verveelde me niet.

Er zit subtiele humor in (geen dijenkletser) en een vleugje romantiek. Ondanks het onderwerp wordt de film gelukkig niet plat, maar eerder tragi- komisch.

Alleszins meegevallen.

Natuurlijk is het allemaal zo voorspelbaar als de pest en zijn er al veel van dit soort familieperikel-films gemaakt maar ik vond de cast leuk op elkaar ingespeeld en overtuigend in hun rol.

Leuke types en vooral Bonnie was een aandoenlijk white trash wijffie.

Geinig.

"because the Jack Campbell I married would't need a 1000 dollar Zegna suit to feel better about his life, but if it makes you feel better then BUY it"

Een heerlijke kerstfilm met een leuk verhaal. Wat als je vroeger andere keuzes zou hebben gemaakt? Aan Nicolas Cage wordt een glimp van dat leven gegund.

Natuurlijk is de film erg voorspelbaar, maar er zitten een hoop leuke en grappige scenes in.

De hoofdrolspelers zijn goed gecast en met name Nicholas Cage zet de personage Jack goed neer.

Feelgood zoals feelgood moet zijn.

Ik kan geen Ermenegildo Zegna pak in een winkel tegenkomen zonder dat ik met een glimlach aan de film Family Man moet denken....

Meer drama dan komedie.

Familieperikelen uitvergroot tijdens kerst. Schoondochters/zonen die wel of niet in de smaak vallen, eigenaardigheden van familieleden, vooroordelen, ruzies, liefdes en ziektes.
De met de spullen van Blokker kokkerellende SJP vind ik in de regel onuitstaanbaar maar kon ik deze rol wel waarderen.
Wel merkwaardig dat op het einde SJP en de relatie met de broer ineens wel geaccepteerd werd door de familie.

Fan van Robert de Niro en in een maffiarol moet het wel een leuke film zijn. Met die gedachte dus naar de bios. Nou nee dus, flauw verhaal, flauwe cast, deze film komt ook in mijn draak-film mapje

Niet onder de indruk.

Voortkabbelende vrouwenfilm over een voor die tijd tè onafhankelijke en zelfstandige vrouw en drie mannen die zich hongerig op haar willen storten.

Wat haar betreft hoeft het allemaal niet echt in het begin maar het einde laat zich raden.

Voor romantische zielen een prima film. Ik persoonlijk werd van het gezever een beetje moe. Wel vond ik Schoenaerts, sinds Rundskop ben ik fan, overtuigend in zijn rol.

Tergend saaie roadtrip

Wat een zoutloze bedoening. Geen goede grappen, geen timing en geen voortgang. Ook de klinkende namen in de bijrollen hebben mijn eindoordeel niet kunnen opkrikken. Owen Wilson is in het algemeen leuk als sidekick in Ben Stiller films, maar hier was de combi WIlson-Helms geen succes.

Nee, snel vergeten dit gedrocht.

Een tranentrekker.

Op het eerste gezicht sprak de trailer me niet aan, het verhaal sprak me niet aan, de poster niet, maar toch wel benieuwd geworden. De film wist mij wel te raken.

Je kijkt er naar en denkt intussen hoe verschrikkelijk het zou zijn als je je geliefde zou moeten missen. Ik werd er echt naar van en er zat echt een brok in mijn keel.

In de bioscoopzaal was het eerst heel stil en tegen het einde hoorde ik links, rechts, voor en achter me gesnotter. Dat was geen hooikoorts!

De hoofdrolspelers waren echt aandoenlijk en op zijn tijd humoristisch en zaten heel goed in hun rol.

Mooie film, kan niet anders zeggen.

Een erg simpel verhaaltje met saaie dialogen.

Alleen de heerlijke caribische sfeer op Tobago (geweldige vakantiebestemming bytheway ) maakt het het kijken waard.

Na het zien van deze film ben ik er nog steeds niet van overtuigd dat er daadwerkelijk mensen op de maan zijn geweest. Het is zo mooi gefilmd.

Maar serieus, wat een hell of a trip was dat. Een kijkje in het privé maar vooral het astronautenleven van Armstrong.

Je weet hoe het afloopt maar het is werkelijk zo indrukwekkend en spannend. De film geeft je het gevoel alsof je zelf in de capsule zit. Ook de muziekscore past er werkelijk passend bij. Echt de moeite waard.

Doktertje spelen

Redelijk spannende thriller die gelijk sterk begint. Op de tafel, bijna-dood en weer terug in levende lijve. Dan dan dingen zien die er wel of niet zijn en te maken hebben met je verleden en de vraag of je er dan nog wat aan kan doen. Soort verlossings-idee.

Aardig gegeven maar aangezien er heel wat studenten zijn die het allemaal (nog) een keertje willen proberen wordt het al heel snel een herhaling. Dat neemt niet weg dat het wel spannend blijft.

Een goede rol van de 'Chocolate Man'.

De film begint als een rampenfilm met een erg spannende scene in de lucht en ontwikkelt zich later in een verslavingsproblematiek drama.

Erg onderhoudend. Gewoon prima. 3,5*.

Een zeer merkwaardige geschiedenis waar ik nooit eerder van heb gehoord.

Ze zingt zo vals als een kraai maar presteert het toch mooi de Carnegie Hall te vullen. Da's knap. Weinig zelfinzicht, te veel zelfvertrouwen of toch de uitwassen van een ziekte. Who knows.

Mijn verdenking dat Bayfield een golddigger is verdijnt naarmate de film vordert. Ik geloof dat er sprake is van oprechte liefde tussen de twee.

Streep en Grant overtuigden daarbij in hun spel als echtpaar. Leuke film.

Wat een dieptreurige depresieve ellende eigenlijk.

Ondanks de zonnige setting, de Miami Vice kleurtjes en de vriendelijkheid van het karakter Bobby, prima gespeeld door Dafoe, werd ik intens treurig van de uitzichtloosheid.

De kinderen kunnen er ook niets aan doen dat ze moeten leven in de omstandigheden waarin ze zich bevinden maar qua ontwikkeling en opvoeding is het natuurlijk verschrikkelijk. Ik twijfelde niet aan de liefde van de moeder voor haar kind maar ik vond het wel prima dat de kinderbescherming ingreep.

De kinderen speelden naturel. Kinderen zijn kinderen en die willen uiteindelijk alleen maar met vriendjes en vriendinnetjes spelen, ijs eten en kattekwaad uithalen. Die vermaken zich wel met de middelen die ze tot hun beschikking hebben, speelgoed van een ander kind of een openhaard. Maar 115 minuten lang die kinderen als laatse PAC-festival film zo laat op de avond trok ik op een gegeven moment ook niet meer.

Viezigheid en ellende.

Een klassieker die ik, gek genoeg, nog nooit had gezien.
De transformatie van duffe wetenschapper naar Mad Scientist met grootheidswaanzin en allerlei afvallende stukjes onsmakelijke lichaamseigen materiaal is vermakelijk om te zien. Het liefdescomponent vond ik verder niet bijster overtuigend maar dat komt misschien ook wel door mijn aversie jegens Geena Davis.
Overigens vond ik op bepaalde momenten tijdens de transformatie Jeff Goldblum wel heel erg lijken op Michael Jackson in de Thriller clip.

Ik kon mijn focus niet bij deze film houden. Will Smith speelt slick zoals hij dat kan, maar het verhaal had verder niet zo veel om het lijf. Er zijn in het verleden wat mij betreft betere films over con artists gemaakt.

De wie belazert wie storyline begon mij halverwege wel heel erg te vervelen met zijn flashbacks.

Slaapverwekkend.

Deze film destijds voor het eerst gezien in de bios in Tuschinski grote zaal. Wat een spektakel.

Voor mij was Footloose in de 80ies de eerste echte 'grote mensen film', daarvoor ging ik alleen naar tekenfilms in de bios.

Ik weet nog dat ik het helemaal geweldig vond! Een dansverbod, hoe verzin je het.

Kevin Bacon was perfect in zijn rol! Ook Ariel en John Lithgow waren prima gecast.

Goede muziek, lekkere danscenes, en een feelgood afloop.

Jaren later herzien en bljift leuk. Absoluut jeugdsentiment. Heb de remake ook gezien maar die haalt het toch niet bij het origineel, daar heb ik gewoon goede herinneringen aan.

Onlangs heb ik het filmpje op YouTube gezien van Kevin 'Footlose" Bacon in de Jimmy Fallon show; hij heeft nog steeds de moves! Leuk!

Het bos is best creepy, zelfs de overdag shots zijn enigzins naargeestig. De mythes en vele zelfmoorden maken het een leuk uitgangspunt voor een film. Ik had niet eerder van het Aokigahara bos gehoord dus de introductie van het bos en de zoektocht naar de zus wekten direct mijn interesse.

Halverwege de film werd het echter allemaal wat saai, traag en voorspelbaar.

Maar desondanks toch best een aardige horror.

Het is niet te vreten dat McDonalds...

Maar wat een boeiende geschiedenis over het onstaan van het succes van deze hamburgerketen.

Zo gaat dat wel vaker. Iemand heeft een briljant idee en weet dat niet verder uit te bouwen of commercieel te maken of, in het geval van de Mc. broertjes, ze wilden het niet. De vlotte brutale derde gaat er dan met de buit vandoor.

Michael Keaton deed het geweldig in zijn rol als sluwe verkoper en de jaren 50 sfeer was dik in orde.

Zelf ben ik nu wel heel benieuwd naar het levensverhaal van de kippetjes met de 11 geheime kruiden en Colonel Sanders van de KFC. Lekker.

Norman Bates ("mother") meets Veruca Salt ("I want an Oompa-Loompa wrestlingteam now!"!)

Een intrigerend drama over een sport waar ik niks mee heb. Dat ik dan geboeid blijf kijken komt dus door de trieste geschiedenis eromheen. Dat het op waargebeurde feiten is gebaseerd maakt het allemaal net even spannender. Ik had van de broertjes Schultz en Du Pont persoonlijk nooit eerder gehoord.

Het einde vond ik perfect gekozen omdat juist zo de nadruk wordt gelegd op de sport, de sporters en het enge karakter van DuPont.

Thumbs up voor Carell die met het neerzetten van Du Pont bewijst meer te zijn dan een 40 year old virgin.

Komt een man bij de dokter....

En dan begint het pas echt ziek te worden.

Prima mysterie thriller waar ik toch tot op het einde niet precies wist hoe de vork in de steel zat.

Ondanks de vele aanwijzingen werd ik toch wel steeds op een verkeerd spoor gebracht en was het mysterie fijn om te volgen en de uitkomst bevredigend.

Erg genietbaar, ik kwam er pas na het kijken van de film achter dat het van de maker van The Machinist (2004) (4,5 *) was. Een film waar ik ook enorm van heb genoten. Misschien eens wat meer van deze regisseur bekijken. Tips zijn welkom.

Ondanks de weirdness een mooi verhaal. In het begin denk je dat het een komische muzikantenfilm wordt maar naarmate de film vordert komt de trieste ondertoon naar boven drijven

Een oninteressante liefdesgeschiedenis die niet weet te overtuigen.

Het mysterie over gevoelens, jaloezie en obsessie komt niet lekker uit de verf en heeft ook een wat onozel einde. Gelukkig duurde de film niet te lang. Gek genoeg maakt de rotkop van Michael Shannon de film enigszins draaglijk.

Wat een fijne Tim Burton film was dit weer. Heerlijk weirde personages. Ondanks het duister sfeertje mede door de zwart wit uitvoering een hartverwarmende film.

Moest erg lachen om de 'Amy Winehouse' buurhond die na aanraking met Sparky Bride of Frankenstein strepen krijgt, en dat Dracula op tv was, en meer van dat soort grapjes, dat vind ik dan weer geniaal.

Een absolute aanrader als je van animatie en horror houdt. Leuk!

Schiet mij maar lek.

Eén langgerekte schietscène, one-location situatie in seventies kleding met een flauwe poging tot humor.
Dat is het. Niet meer niet minder.
Ik kon hier werkelijk niets mee. Naarmate de film vorderde kon het me weinig boeien wie er overbleef. Ondanks de speelduur van 90 minuten voelde het als een eeuwigheid voordat de aftiteling begon.
Nee. Dit was echt een grote bore-fest.

Voor een Pathe Unlimited Night film was dit echt ondermaats.

Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig

Een film die vooral interessant en herkenbaar kan zijn voor eind 30ers en 40ers.

Uiterst onsympathieke personages op misschoen Anniston na. Ik denk dat er best behoorlijk wat vrienden, zijn niet persé met geld overigens, die zo zijn, doen en handelen als de personages in de film. Gezellig afspreken om te eten en dan achteraf vervolgens lekker roddelen over het andere stel/persoon. Maar dat is misschien ook wel heel menselijk, een gegeven.

Ik had echt zin in deze Disney film. Leuk verhaal en leuke personages. Ook voor voor volwassenen goed te pruimen. In de OV versie dan. Een character als Olaf de sneeuwpop is te verwachten in een dergelijke film, die had wat mij betreft wel eerder zijn opwachting kunnen maken. De liedjes hoeven voor mij niet zo, maar ik snap dat het bij een Disney film hoort. Overigens vond ik het 3D filmpje van Mickey Mouse voorafgaande aan de film ook heel verassend.

Ik liep blij de bios uit!

Solide kat en muis thriller.

Je weet direct wie de badguy is dus de spanning zit hem in de zoektocht naar clues om hem uiteindelijk te pakken te krijgen.

Cage speelt zijn rol voor de verandering rustig en niet hysterisch.

Had 'ie maar met de auto moeten gaan....

Een werkloze kansloze gast die besluit zijn leven te beteren wordt op een avond door een agent neergeschoten. En eigenlijk is het allemaal de schuld van a) zijn moeder want zij adviseert hem met de trein te reizen en b) de white chick die hem roept in de metro (of is het nou toch een trein) met de vechtpartij tot gevolg.

Gelukkig duurde de film niet al te lang want het sentiment van "oh wat is het toch een goede jongen die nu zijn leven betert" begon me halverwege te irriteren met als dieptepunt die scene met die hond.
Uiteraard een droevige geschiedenis, en het einde best aangrijpend maar de film had best rauwer opgezet kunnen worden.
Michael B Jordan vond ik trouwens prima acteren, daar zullen we nog wel meer van horen.

Volgende verfilming in het waargebeurde door politiegeweld omgekomen genre zal wel Mark Duggan zijn.

Geen vrolijke kost maar WWII is in Fury wel uitstekend in beeld gebracht.

Zo op het grote doek komen de artilleriegevechten wel over ja. Erg heftig.

Vanaf het begin leef je enorm mee met de personages in de tank, het verhaal richt nu eens echt op de soldaten zelf en hun strijd en niet op de holocaust.

Boeiende film in de lijn van Saving Private Ryan.

Fawlty Towers in het groot.

Verbijsterend. Ongelofelijk hoe dit fiasco heeft kunnen gebeuren. Iedereen werd er in meegezogen en/of trapt er in.

Het levert een interessante docu op waarbij interviews met hardwerkende medewerkers en festivalgangers worden afgewisseld met beelden van vergaderingen, gelikte promofilmpjes door influencers en footage van hoe het uiteindelijk werkelijk was.

En die kerel maar blijven lachen en doorgaan met dit soort praktijken. Ziek.