Meningen

Mother India! Ik kreeg er honger van!!

Wat een leuke wereldfilm was dit. Mooi rustig verhaal over twee mensen die via briefjes elkaars leven leren kennen om vervolgens tot nieuwe inzichten te komen.

Erg genietbaar filmpje.

Voorspelbaar leuk en leuk voorspelbaar

Een tamme clichématige komedie die prima weet te vermaken.

Ik moest toch weer grinnikken om dat droogkloterige hoofd van Ferrell en zijn suffe truien. Hij is gewoon perfect voor dat soort rollen. In combinatie met Wahlberg geeft dat een leuke wisselwerking. Af en toe kakt de film wat in maar dat wordt voldoende gecompenseerd met de komische slapstickachtige momenten en teksten.

Op naar deel 2!

Een mix van Meet the Fockers en National Lampoon's Christmas Vacation.

Ook deel 2 is net als deel 1 een clichématige feelgood film. Is dat erg? Nee, af en toe is zo'n film , mits er een goede cast is, gewoon prima om te bekijken. Op de kinderen en de vrouwen na waren de vaders en de opa's de enigen die de film overeind hielden. Will Ferrell blijft gewoon een van mijn favorieten in dit comedygenre.

Zo zie je maar , je bent als patient altijd je eigen proefkonijn. De overlevingsdrang van mensen zorgt ervoor dat je blijft zoeken naar dingen, in dit geval medicijnen, die je helpen.

Matthew en Jared Leto waren keigoed in hun rol. Het geheel ademt een raunchy sfeer. Ik had wel ergens verwacht dat Rayon in elkaar getimmerd zou worden door een horde Rednecks.

Een goede film die de moeite waard is om op een druilerige avond eens te bekijken.

Een gezellig tragi-komisch filmpje over relatie(perikelen) en interactie met familie.

De ronduit ongemakkelijke situaties worden afgewisseld met voorspelbare doch leuke momenten. De cast vond ik zonder uitzondering erg sympathiek en prima spelen waardoor ik vanaf het begin direct in het verhaal werd meegezogen.

Prettige feelgood film!

Over architectuur, design en het veroveren van de partner van je dromen...

Allemaal te zien in de de wondere wereld van het paradijsvogelrijk. Een prachtige kleurrijke docu met hippe vogels waarbij je vol verbazing en verwondering je zit te vergapen aan al die bijzondere vogels met hun rituelen. Leuk aan elkaar gekletst ook.

En ik maar zoeken op MovieMeter naar de film Gangsta's Paradise.

Vreemd genoeg heb ik deze film pas onlangs helemaal gezien. En hij beviel me wel. De problematiek is nog steeds allom aanwezig in zowel de VS als in NL (denk aan de zwarte scholen in A'dam West). Goede sympathieke rol van Pfeiffer.

Dude looks like a Lady

Mooie film.

De worsteling van de hoofdpersoon met zijn/haar identiteit is mooi geacteerd en in beeld gebracht. Een film over liefde, vriendschap, identiteit en het recht om te zijn wie of wat je wilt zijn.

Mooie sfeervolle shots van Kopenhagen en Parijs.

Alhoewel Pacino geloofwaardig was in zijn rol van clowneske oude rocker die het roer om wil gooien miste de film een beetje pit.

Het is net geen komedie, net geen drama. En te tam voor een tragi-komische film.

Aardig, niet meer en niet minder.

Ik heb ineens zin in Scarface.

Dit kon me niet bekoren.

Het verhaal sprak me niet aan en sommige scènes duurden echt te lang zonder dat het iets toevoegde aan het verhaal.

Bijvoorbeeld die scène in het begin leek het wel alsof je met de verkoopmakelaar door een huis loopt. "Dit is de schuur. Dit is de ruime hal. Dit is de van alle gemakken voorziene woonkamer met authentieke details".

En de scènes met Carmus, de ghost from Christmas past noem ik het maar, wekten bij mij ook een soort van irritatie op. Het zwart-wit en clichématige soundtrack gaven de film desondanks wel de sfeer maar de conclusie is toch dat ik me stierlijk heb verveeld bij deze film.

Een erg fijne batmanfilm met een fenomenale Joker. Wat een heerlijke nietsontziende maniakale badguy!

De actiescenes en donkere shots waren oogstrelend.

ik heb me echter aan één ding geërgerd: de stem van Christian Bale als hij in zijn batmanpakje rondsjouwt.

Mwoah. Begon veelbelovend maar kakte halverwege in. Mijn aandacht verslapte en heb hem maar uitgekeken omdat ik toch wel benieuwd was hoe het in elkaar stak.

Geen hoogvlieger en zal me niet bijblijven.

Minder duister dan we gewend zijn van Tim Burton maar desalnietemin is het weer genieten van de excentrieke donkere personages maar nu gedompeld in een 70'ies sausje.

De muziekscore was met de mix van 70'ies hits en Danny Elfman om te smullen.

Dat tilt het dunne maar toch wel vermakelijke verhaaltje naar een hoger niveau.

Het mysterie, met de diverse vreemde gebeurtenissen, houdt de spanning er flink in totdat de aliens ten tonele kwamen. Toen werd het eigenlijk een beetje lachwekkend. Jammer.

Het begint nog wel aardig spannend waarbij het filmen met een filtertje bijdroeg aan het kille sfeertje maar halverwege bekroop me het gevoel dat het nu maar snel klaar moest zijn met de film.
Er had wat meer met de Indianen legende gedaan kunnen worden. Ook het persoonlijk drama van de sheriff was een beetje een sta-in-de-weg. En tot slot het monster was natuurlijk een lachertje. Leek wel een kruising tussen een draak en luiaard. Jammer.

Een geschiedenislesje waar je wel 2 uur lang zin in moet hebben. Ik was er toch niet echt voor in de stemming merkte ik.

Toch een interessant inkijkje in het politieke reilen en zeilen tijdens een gedeelte van Churchills regeerperiode.

Gary Oldman droeg de film echt. De rol van zijn echtgenote was echter erg mager uitgewerkt. Die scènes deden er niet toe allemaal, had geen toegevoegde waarde wat mij betreft.

Verder bedacht ik mij tijdens de film dat Gary Oldman ook wel een goede Alfred Hitchcock zou kunnen spelen.

Beetje saai maar toch wel vermakelijk.

Het begin in de Grand Canyon is veelbelovend, mooi landschap, maar al snel vervalt de film in tal van horror clichés zoals openslaande deuren danwel niet open te krijgen deuren, vreemde geluiden, een knaapje dat vatbaar is voor het paranormale, vieze handafdrukjes (ik zie nou nooit eens iemand die troep weer schoonpoetsen) en een Spaanstalige medium. Gaap!

Toch heb ik me best vermaakt met dit 13 in een dozijn demonen filmpje.

Ik vind nooit een enveloppe met geld in mijn schoenendozen.

Een must-see voor sneakerfans van Adidas en Puma.

Superstar, Adilette, Stan Smith, Dragon. Wij zijn van kamp Adidas.

Ik had van de ontstaansgeschiedenis van beide merken wel eens wat gehoord maar hoe het nu precies in elkaar stak, dat wist ik niet. Deze serie maakt een hoop duidelijk.

Een interessante geschiedenis. Adi en Rudi. Klein begonnen als familiebedrijfje en met een gezonde ondernemersgeest en de nodige rivaliteit weten ze het ver te schoppen. De sportwereld, commercie, sponsoring, handwerk, loyaliteit, noodgedwongen lidmaatschap Nazi partij, rivaliteit tussen broers en uiteindelijk de hele familie, het droeg allemaal bij aan het creëren van uiteindelijk 2 sterke merken.

Misschien eens een keer afreizen naar Herzogenaurach en de museumshop bezoeken.

Pijnlijk geestig toch wel.

De ongemakkelijke gênante momenten van de George Michael wannabe zijn overtuigend over gebracht door Gervais.

De songteksten zijn tenenkrommend maar in z'n eenvoud hilarisch.

Brent is oh zo irritant maar ik kreeg halverwege echt medelijden met hem in zijn pogingen om stardom te bereiken.

Gervais zou nu eigenlijk als zijn personage Brent moeten gaan touren met die band, net zoals This Is Spinal Tap (1984) dat uiteindelijk deed en daarmee succes kregen.

Goede film die me van begin tot eind wist te boeien.

Mooi gefilmd, apen zagen er realistischer uit dan in Rise.

De natte vacht van de apen door de regen, de verschillende emoties in de gezichten, de gevechten tussen mens en aap, en de strijd tussen Koba en Caesar waren mooi in beeld gebracht. Ik vond 3D voor de verandering wél iets toevoegen aan de film. Diepte in de bossen bijvoorbeeld kwam zo veel beter bij mij over.

Ik zat nu enigzins in het midden van de zaal. Ik weet overigens niet of het bij 3D-films beter is om halverwege, achter of voor in de zaal te zitten voor 3D. Iemand enig idee?

Altijd leuk, van die verhalen waar mensen tegen hun wil worden opgesloten in een huis. Zo ook deze. Een mal plot maar desondanks heb ik me er wel mee vermaakt. Er zit spanning in maar een horror zou ik het niet noemen.

Zeker geen vernieuwende horrorfilm en/of uitmuntende acteerprestaties maar kijkt ondanks de enorme voorspelbaarheid goed weg. Het mysterie houdt mij dan nog wel aan het scherm, maar de gehele aankleding van het huis en de slotscènes waren dan wel weer een gevalletje 'jammer'.

Kreeg ik me daar toch chicken skin in de bios, oftewel kippenvelmomenten. Sinds lange tijd weer eens een fijne exorcisme horror gezien.

Echt een spannende film die een langzame start heeft maar dan lekker los gaat.
Geen cliché pastoor, goed getimde muziekscore en mijn complimenten voor de schmink, wat zag dat er allemaal goed uit. Het naargeestige sfeertje in de Bronx met constant regen en de nummers van de Doors maken de naargeestigheid compleet. Alleen jammer van de cliché happy end, had wat mij betreft niet gehoeven. En fijn dat alle stadia van een exorcisme even werden besproken als een opfriscursus, je weet maar nooit wanneer je het kunt gebruiken
Ik raad aan de film in de bios te bekijken dan komt ie pas goed aan.

Grappig uitgangspunt voor een film. Ik kon er wel om lachen.

Absoluut geen must-see maar kijkt lekker weg. Duurt ook niet te lang. De vriendin vond ik een onsympathiek tiepje en van Vaughn ben ik niet een fan. Toch speelt laatsgenoemde zijn rol aardig, hij was geloofwaardig als man "zonder leven" die uiteindelijk toch wat goeds wil doen voor zijn oude en nieuwe familie.

Begint als een Franse feelgood komedie die halverwege verandert in een ordinaire voogdijperikelenstrijd.

Omar Sy doet het in deze film ook weer erg leuk en met de chemie met zijn filmdochter zat het wel snor. Dat kijkt toch altijd wel prettiger. Natuurlijk ben je in dit geval voor de vader vooral ook omdat het getroubleerde personage en verleden van de moeder helemaal niet uit de verf komt. Maar misschien was dat ook wel de opzet van de film om meer begrip voor de vaderrol te creëren.
Misschien heb ik het gemist omdat ik in de bios aan het knikkebollen was maar had ik het einde nu goed begrepen dat juist de dochter ziek was?

Jake Gyllenhaal overtuigt ook weer in deze rol.
Het grootstr pluspunt van de film.
Hoewel het uitgangspunt met die klachtbrieven erg leuk is zakt de film halverwege wat in elkaar door iets te langdradig geneuzel over zijn shitty huwelijk, de verslavingsproblematiek van Watts en haar Gay zoontje. Iedereen heeft zo zijn sores, ok, I get it.
Desondanks en mede dankzij de fijne soundtrack en mooi gefilmde beelden was dit toch wel de moeite waard om te bekijken.

Meer een rechtbankdrama dan een film over de holocaust.

Film geeft een aardige inkijk in het systeem en de procedures van het Engels recht.

In houding en gedrag is Spall excellend gecast als de onuitstaanbare Irving.

Verassend spannende en knap in elkaar gezette misdaad thriller. Goede rollen van Jack Nicholson, Matt Damon en Leonardo diCaprio.

je moet wel goed bij de les blijven, vooral in het begin, maar het is zeker de moeite waard.

Eens in de zoveel tijd zet ik een Depeche Mode op.

En dan word ik heerlijk meegezogen in de lekker overdreven opzwepende manier van doen van Gahan. Allemaal de handen in de lucht en wave em like you just don't care.

Ik moet ook altijd lachen om de Michael Boogerd look-a-like Martin Gore.

Deze concertregistratie bracht mij weer even terug naar 2009 Ahoy en Ziggo Dome 2013.

Het is een mooie concertregistratie, vooral voor de fans. Prima.

Een kruising tussen Phonebooth en Speed.

Best een spannende film maar het hoe en waarom van de gijzeling en bomgebeuren vond ik wat vergezocht en daarom ook niet overtuigend. Daardoor duurde de film voor mij wat te lang.