Meningen

Hij was zelfs geen "Violon d'Ingres" want uiteindelijk was Ingres een gewaardeerd kunstschilder terwijl onze Vian in niets uitermate uitblonk tenzij dan door een wispelturige aard en misschien dan toch nog in letterkunde, waar de film de meeste interesse aan spendeert.

We maken kennis met de "société" uit deze kunstbranche met zijn, hoe dan ook ook door geld gestuurde gedragingen en vooral ook met de impact van "namen" uit dit wereldje. Wordt in de beginne van de film nogal overrompelend voor de voeten van de kijker gegooid terwijl de rest van de film ook niet schuw is van verrassende wendingen, zeker wanneer het privé leven van Vian sterk aan bod komt.

Afwisselend is wel de inlassing van animatie wat dan weer de fantasiewereld, verzuchtingen inbegrepen, moet voorstellen.

Laurent Lucas lijkt wel een geschikte man voor dergelijke rol, terwijl zijn vrouwelijke partners Julie Gayet en Anna-Lena Strasse het er eveneens goed van afbrengen. Bernard Le Coq blijft een onverslijtbare verschijning - toch heel dikwijls in een bijrol - in de Franse filmwereld.

Fantasie tot surrealisme, deze film met prachtige, merkwaardige beelden. Ge moet het zien...maar het kan niet dat dit absurd verhaal zonder grond wordt gebracht al was het maar aangaande het schuldgevoel dat blijvend op de mens blijft drukken en hem niet meer toelaat normaal te denken, of gaat het om het dramatische van het verlies van natuur.

Een drama eigenlijk met, omwille van het ongewone, vleugjes humor.

Mooie openingscène en eigenlijk is gans de film cinematografisch in orde.

Mij onbekende acteurs leggen de nodige passie in hun act.

Sterke Russische cinema over een stuk WO II waarvan weinig weet.

Hard en koel deze film die het heeft over verraad en onschuld en met een drietal verduidelijkende, behoorlijke uitgebreide, flasbacks werkt doorheen het intrige van vergelding, het halsstarrig negeren van de waarheid en de uitzichtloze positie waarin een indidu kan verzeilen. .

Klassiek zijn de lange scènes die m.i. absoluut niet storend werken omdat ze veelal de gemoedsgesteltenis van de 3 hoofdpersonages passend onderlijnen. Puike cinematografie overigens, met sterk, expressief acteerwerk.

Tati schetst de sfeer in een Frans badplaatsje met allerlei vakantietypetjes, zowel uit het familiepension als uit de mooiere villa, voor de betere klasse.

De humor die "Monsieur Hulot" met zich meebracht was destijds beslist vernieuwend voor de Franse cinema. Het is in feite een slapstickgedoe waarbij de humor, op een heel bijzondere wijze (let bijvoorbeeld op de nagenoeg onverstaanbaar gemaakte teksten) van uit alle hoeken van het beeld op je wordt losgelaten of als een rode draad door de film loopt ( het bejaard, overbeleefd wandelend paar)

Zeker verrassend genietbaar en uiteindelijk zeer goed in beeld gebracht.

Dat een boerin zo maar een koe cadeau geeft aan een gevangene om te ontsnappen is niet te geloven, maar wat volgt is een plezierig verhaal, vol schalkse humor en ook met een link naar het oorlogsgebeuren. Fernandel is zoals altijd outstanding. Heb de film al minstens 3 à 4 keer gezien en hij blijft even genietbaar en ik kan er nog steeds onweerstaanbaar om lachen.

Inderdaad een feelgood filmpje of kunnen we het met een kwinkslag een roadmovie noemen.

Zeker meerdere grappige momenten - vooral als de ethnische tegenstellingen aan bod komen - maar geen vergelijk met Fernandel en zijn Marguerite.

In zijn genre evenwel geslaagd en ons anderhalfuur lichte ontspanning bezorgend.

Regisseur Mahamid Hamidi deed in zijn "Né quelque Part", die ik eerder deze maand zag, ook al beroep op hoofdrolspeler Fatsah Bouyahmed en nog enkele andere (Jamel Debbouze, Fehd Benchemsi...). Why change a winning team ?

Zo zie je maar een komedie over terrorisme, alhoewel er is een dreigende vinger die het woord "komedie" doet verbleken.

Toch een familiale film, maar met een boodschap, rond een Ganpati, avontuurlijk, doorspekt met volkswijsheid en geloof.

Goed camerawerk, mooie kleuren, soms is het verhaaltje wat eenvoudig en soms ook zinvol maar doorgaans grappig, helaas niet altijd...

De Franse realistische film met de arbeidersklasse in beeld zet zich voort tijdens de bezettingsjaren.

Maurice Tourneur, die al in de States zijn beginperiode in de stille films beleefde, is verantwoordelijk voor deze wat melodramatische film, met een vleug film noir en met veel respect voor het familiaal leven waarin vooral tevredenheid om wat je bent en bezit binnen dat vetrouwd gezin moet overheersen.

Vlot en eenvoudig uit de doeken gedaan. Ginette Leclerc overtuigt als het wispelturig vrouwtje, Gabriel Gabro als de onwennige in het huwelijk maar geliefd in zijn omgeving, terwijl Gabrielle Fontan en Edouard Delmont ook overtuigen in hun aandoenlijke ouderlijke rol.

Ver van een meesterwerk, maar met een goed weergegeven tijdsgeest en met een verhaal dat ook al geen bijzondere vondst is, maar toch in al zijn openheid kan bekoren.

Wel boeiend om deze documentaire te volgen want, zoals dikwijls en gelukkig maar, duiken zelfs in dit gruwelijk en duidelijk geval van een geplande doding, elementen op die het gebeuren toch doen nuanceren.

Er zijn heel wat getuigenissen, met uiteenlopende meningen, waarvan sommigen inderdaad de indruk geven, eerder lichtjes te zijn ondersteund.

Uiteindelijk velde de rechter een hard vonnis, al is ook dat voor beoordeling vatbaar.

Zonde dat dergelijke gebeurtenissen plaatsvinden en dan nog onder prille tieners.

Zonde ook dat onze maatschappij niet meer onderlinge tolerantie opbrengt.

Grappig filmpje over een ernstig onderwerp: racisme! "No to racism" is een actuele slogan, maar het volledig van de kaart vegen lijkt wel een moeilijke opdracht. Komt daarbij dat het vaak de oorzaak was en is van veel bloedvergieten en ellende.

Mag gezien worden dit filmpje. Het doet niet zwaarwichtig maar stemt wel tot even wat denkwerk en daarbij is er ook nog het voorbeeld dat iemand al te vlug en ten onrechte wordt beschuldigd, zeker hard als hij dat absoluut niet verdient. Maar zoals gezegd, ook dat blijft eerder luchtig voorgesteld.

Ge wordt er blij van. Hartverwarmend ook, deze komedie die de waarde van een lach en een complimentje, een schouderklop onderlijnt.

En hoe iedereen daar wel behoefte aan heeft, zeker in deze jachtige wereld waar kritiek en naijver soms wel de plak zwaaien.

Grappig, optimistisch filmpje en het is dan nog waar ook dat op pasfotos ge niet moogt glimlachen...

Het trio Darc-Marielle -Constantin is uitstekend in deze toch plezierige film. Grappige nonsens situaties rond een valies en eigenlijk verveelt het niet omdat de drie hoofdactuers, door hun spel, er voortdurend de nodige humor in pompen.

Louter ontspanning en te genieten

Gebaseerd op een historisch gebeuren en als dusdanig is deze film best geslaagd.

De beginscène is heel knap en daarna zijn er onvermijdelijk toch wel heel veel gesprekken tussen officieren in beeld.

Tom Cruise is goed in de rol van verzetstrijder (of persoonlijk sukses nastrevende ?) von Stauffenberg en ook de rest van de cast stelt niet teleur, David Bamber, als Hitler inbegrepen.

Toch een beetje ontgoocheld over de film.

Wie zich niet stoorde aan de trage opbouw, zal toch wel een behoorlijk goede film gezien hebben over de Palestijnse inwijkelingen in Libanon, deze keer bekeken vanuit een biizonder en origineel oogpunt.

De Libanese cineaste Maryanne Zéhil snijdt hier een gevoelig thema aan dat nog steeds een open wonde is en doet hiervoor beroep op de Canadese actrice, Nathalie Coupal, nog niet zo dikwijls hoofdrollen vertolkend in haar carrière, maar hier toch een gevatte en gevoelige act neerzettend.

Goede, passende en sfeervolle muziek.

Wie eventueel zou kunnen denken dat met degelijke gegevens er een film komt met kwaad opzet, chantage, misdaad...slaat de bal mis want "Valley of Love" is een uiterst gevoelige film die uitblinkt door het dialoogwerk tussen twee getergde, ongelukkige mensen die zo verschillend voor de dag komen maar evenzeer emotioneel bij elkaar kunnen aansluiten.

Positief voor de makers van de film is dat met een beperkt actieveld als deze, de film boeit en je zelfs in spanning houdt van het begin tot het einde. Toegegeven dat het talent en de klasvolle ervaring in het vak van een Gérard Depardieu en een Isabelle Huppert hier voor een groot deel tussen zitten.

Daarnaast valt er zeker ook te genieten van de de prachtige natuurbeelden. Werkelijk knap gekozen als geheimzinnig, mysterieus decor waar iets te gebeuren zou kunnen vallen.

Helemaal weg van "Dangerous Liaisons" was ik eigenlijk niet. Deze "Valmont" viel meer in de smaak, alleen wat spijtig dat het intrige op het einde precies wat sneller uit de doeken wordt gedaan dat wat vooraf ging.
Te bewonderen in deze film is zeker het sterk contrast dat wordt uitgebeeld tussen de onschuld en naïeviteit van het veeertienjarige meisje enerzijds en de geraffineerdheid van het duo markiezin de Merteuil en Valmont. "Ik neem Gercours als echtgenoot en Danceny als minnaar", wordt haar als het ware publiekelijk in de mond gelegd. Het mag trouwens ook gezegd dat Annette Bening heel goed in de rol zit van speelse, immorele (mooie) vrouw , dat een jonge Colin Firth wel gelukt is als charmeur-verleider en Fairuza Balk evenzeer bekoort.
Te waarderen is zeker de muziek en de humor die af en toe de kop boven steekt.

Amusante, avontuurlijke (dramatische) franse komedie met schitterend vondsten in het verhaal.

Natuurlijk is er zucht naar sensatie en men overdrijft weleens, maar dit is stukken beter dan wat amerikaanse films met hetzelfde thema aan idiotisme brengen.

De acteurs zijn verbluffend goed, misschien wel de ons vroeg ontvallen, Patrick Dewaere op kop.

Film boeit van het begin tot het einde : "Dans la vie, tout s'arrange...".

Op de aflevering met de reebok na, die ik eerder aan de flauwe kant vond, toch heel wat genoten van deze Vlaamse serie, waarvan ik lang geleden gedeelten zag, maar nu pas volledig.

Lijkt mij absoluut geen drama, want toch vaak gelachen met toestanden en personen en de grootste verdienste van de serie ligt zeker in de doorgaanse schalkse en guitige uitbeelding van de vele menselijke gedragingen en karakters, de kleine en de grote tekortkomingen, de eigenzinnigheden en ook heel wat pietluttige kleinzierigheden. Toppers vond ik de laffe Maurice en de opdringerige Herman, maar goede vertolkingen waren er zeker ook voor Reinhilde Decleir, Sien Eggers...

Interessant verhaal waarvan we hopen dat het louter fictief is.

Film mist samenhang en lijkt mij niet te best gemonteerd.

Cineast weet er ook geen echte spanning en tempo in te brengen en dat heeft een film waar een mysterieus gebeuren wordt vastgesteld en uitgepluisd beslist nodig. Vandaar dat de film amper de middelmaat haalt.

Wat bizarre film (genomineerd trouwens voor de "Queer Palm" in Cannes) met het in Zwitserland wettelijk toegestane hulp bij zelfdoding als achtergrond.

Drie mensen, met sterk uiteenlopende gevoelens en opvattingen over leven en liefde komen tot een zekere overeenstemming.

Film speelt zich grotendeels af in een motel. Actie wordt teruggedrongen door uitingen allerlei, waarbij het spel van de acteurs een grotere impact krijgt. Patrick Lapp zit sterk in zijn rol en ook Carmen Mauro. Toch verwonderlijk haar in deze zwitsersgeörienteerde film aan te treffen.

Het schijnt dat regisseur Baier zich inspireerde voor deze film aan een voorval waarbij één van zijn filmstudenten die zich in een hotel prostitueerde betrokken werd in een dergelijk geval van zelfdoding.

Niet erg lekker toegankelijk deze film. Een kleine 3,5.

Eigenlijk mijn ding niet zo'n ravagefilm met veel geschut, ontploffingen en wilde achtervolgingen maar omdat het toch gaat over hedendaagse realiteit (terrorisme, aanslagen, presidentsdubbelgangers, verraders onder vertrouwensmensen...) heb ik toch geboeid gekeken.

Aanvankelijk zat de opbouw van de film tegen, met die herhalingen maar wat er telkens bijkwam lichtte meer en meer de sluier op en maakte het heel spannend.

Aanvaardbare actiefilm en Forest Whitaker zorgt voor een vleugje sentimentaliteit.

Vergeldingsexecuties in tijden van oorlog, het is niet nieuw en eigenlijk vormt dit en de morele strubbelingen die er mee gepaard gaan de clou van deze film. Wat eraan voorafgaat kunt ge bezwaarlijk groots noemen al is er "iets" dat er boven uitstijgt : het talent van een toen nog jongere Kristin Scott Thomas (zoals ze daar was, deed ze me denken aan Stéphane Audrane van meerdere jaren vroeger).

Het is een eenvoudig verhaal met een klassiek oorlogsfeit, karakterieel niet al te diep uitgespit, goed en verzorgd in beeld gebracht en eigenlijk, het feit dat de verteller aan het slot zegt dat ook hij het gebeuren en personen vergat, legt een menselijke trek bloot en maakt zelfs dit drama niet "inoubliable" maar achteraf bijna afgedaan als een "fait divers". Hard.

Met Berlijn als bruisende achtergrond - heel dikwijls met Duitse films uit de Weimar-periode - een voor zijn tijd heel merkwaardige film met een verhaal dat het eigenlijk niet verder schopt dan het klassieke relaas over de impact van een femme fatale in het leven van meerdere personen, maar die qua weergave van beeldcomposities, psychologische situaties en vooral het camerawerk waarop de Duitse cinema zich toen roemde (de draaiende camera van de Murnau-set schiet verbluffende beelden van het trapeze-werk) erg genietbaar is. Het verhaal wordt overigens goed opgebouwd voorgeschoteld.

Uiteraard theatrale maar terzelfdertijd ook expressieve vertolkingen van Emil Jannings, Lya De Putti (een prachtige femme fatale) en Warwick Ward en eigenlijk van die paar anderen ook.

Even nog dit, terloops: een beeld dat mij eveneens opviel was het bord op de reizigerstrein: London-Oostende-Bruxelles-Köln-Hannover-Kaunas-Riga.

Wat een verbinding.

Spanning- en humorloos.

Misschien wel wat charme in de fantasie maar het is onvoldoende om een goede indruk aan deze film over te houden.

Te onechte en karikaturale personages ondanks het pittoresk, soms geforceerd Westvlaams.

Een zieke moeder en de verschrikkelijke luchtvervuiling in grootstad Teheran lokken heel wat spanningen en ruzies uit in een familie.

Niet zozeer uiteenlopende meningsverschillen over het belijden van de godsdienst, maar toch wel het in stand houden van tradities waarbij iemand, binnen de familie, recht op mening en inspraak wordt ontnomen en zich bij de beslissingen van ouderen moet neerleggen die zelfs de geldelijke en morele nadelen die de betrokkene ondergaat totaal negeren.

In deze "Varoonegi" is het slachtoffer Niloofar, na een tijdje van bezinning, niet van plan zich bij die besluiten neer te leggen en, met modernere opvattingen begaan, geeft ze stevig weerwerk. Het levert de film enkele sterke scènes op met pittige dialogen.

Spijtig is diezelfe kracht niet doorheen de ganse film terug te vinden en blijft hij soms wat slappekes hangen.

Toch wordt hier weeral het belang van de familie in de samenlevinhg in het daglicht geplaatst en ...wat is Teheran een ongezonde stad.

"Somptueus" moest het zijn, zei de koning die men "Zon" noemde en alle planeten en satelieten die rond deze zon dwarrelden zorgden dat het onvergetelijk werd, zonder daarbij de vleierijen, de decandentie, het overspel en hun weergaloze oppervlakkigheid te kort te doen.

Spilfiguur bleek evenwel de hof- en ceremoniemeester Vatel te zijn, een figuur die echt bestaan heeft en die hier intensief, gemotiveerd vertolkt wordt door de man die in zijn aankomende najaren voor dergelijke rol geknipt was : Gérard Depardieu.

Naast het goed geschetste labiel-muffe sfeertje dat destijds heerste in die hoge kringen, de decors en costumering schenken ook de acteerprestaties in het algemeen voldoening, in een film die het begrip romantiek zou kunnen benaderen.

Niet groots maar hoe dan ook, Depardieu en het gekleurd intrige bleven het volgen waard.

Een gekke - westvlaamse - familie en het zijn zeker geen keukenpieten.

De sappige, eerder dwaze replieken moeten maar het dun verhaaltje wat humor en fun inpompen.

Moedige verfilming van het boek van Griet Op de Beeck die zelf instond voor het script.
Een psychologisch drama. Tevredenheid, ontevredenheid,... maar ge wordt ook voor een stuk geleefd en wie met alles begaan blijft is doorgaans de dupe en krijgt ook niet de appreciatie die hij verdient.
Ondanks wat dobberende momenten en wat clichétjes, in zijn geheel behoorlijk geslaagd en toch met minstens één sterke scène, het verjaardags"feestje" van Eva's moeder.

Film over de brave coureur, ambitieus maar bescheiden en niet zo talentrijk, speelbal en dikwijls slachtoffer van de commerciële combines rond hem.

Tragi-komisch met knappe beelden en bedenkingen van het koersgebeuren waarin een puike Benoît Poelvoorde zich uitstekend intrigeert.

Sterke film die boeiender en boeiender wordt en net zoals het hoofdpersonage noties van tijd verliest en tot enkele verrassende besluiten komt wat samenleving betreft.

Mooi beeldvorming en sterke acteerprestatie van Philippe Nahon.