Meningen

Absurditeit en fantasie gemengd met humor, tederheid en emotie geeft een sympathieke film.

Evenwel ook grillig, onevenwichtig en niet zo au serieux te nemen, m.a.w. velen gaan er voor smelten, anderen gaan de knop omdraaien.

Hillary Swank zit als doorgaans vol energie en is dan ook weer erg te genieten. Gina Gershon heb ik amper herkend.

Judy Garland's "The man that got away" heb ik erg gesmaakt en het knappe "P.S. I love You" was uiteraard op zijn plaats.

Eerder flauwe politiefilmpje waarin nogal wat wordt neergeknald. Grappig : wanneer Gabin op het einde de hoofdverdachte neerknalt, roept hij hem nog toe dat hij zijn wapen moeten weggooien en op de grond gaan liggen, wat ondertussen al was gebeurd.
Goed in het plot vind ik dat Gabin ontdekt dat zijn vermoorde colllega en beste vriend zowel met politie als met gangsters meedeed.
De link naar de corruptheid van het poltieapparaat werd weer eens gelegd.
Serge Gainsbourg, die instond voor de muziek, is ook even te zien, als hij in de studio een bandopname maakt.

Ondanks de klasse van een Bill Nighy vooral, komt het geheel mij toch al te gekunsteld over.

Romance en poltitieke intrige zijn op bepaalde punten soms wat simpel en ongeloofwaardig verweven, maar zoals gezegd, Bill Nighy maakt veel goed en de film blijft wel interessant omwille van het thema : het achterhouden van waarheden omwille van politieke en andere redenen en verhoudingen tussen verschillende overheidsinstanties, nog al dikwijls persoonsgebonden.

"Moeder, waarom leven wij ?"

Nooit zoveel ongeluk en droefenis in één film verzameld gezien.

Niet dat dit een slechte film is, integendeel (als filmatografisch product wel te verstaan), maar een opbeurende tik zit er niet in en daar is toch meer behoefte aan.

Bovendien vond ik het einde zowat melodramatisch en met eigenlijk een superpessimistische toets als slot totaal overbodig.

Tenslotte nog dit : Waarom zo'n film ? Geografische en klimatologische factoren bepalen in de wereld nog veel meer onmenselijk leed...dan deze op een fantasierijke novelle gebaseerde toevalligheden

Familiedrama over een relatie tussen broer en zuster die eigenlijk nooit precies wordt verduidelijkt, maar waarbij de houding van de vader in feite het hoofdthema van de film uitmaakt en ook de enige echte emotie vertoont.

Misschien wat haperig opgebouwd maar keurige beeldvorming met knappe close-ups.

Goed acteerwerk.

Gebaseerd op een novelle van Somerset Maugham, het verhaal van een man en een vrouw die een huwelijk aangaan zonder elkaar echt goed te kennen, heel knap verfilmd.
Merkwaardig in de story is wel dat het wederzijds begrip en de toenadering er komt in werkelijk moeilijke, zelfs levensbedreigende omstandigheden.
Mooie setting maar een absoluut pluspunt heeft de film aan het acteerwerk van Edward Norton, vooral op zijn best in het stuk waarin hij op wraak belust is (deed me denken aan de figuur van Soames uit de serie "The Forsythe Saga", uit vervlogen tijden) en Naomi Watts, bijwijlen verbluffend in haar ontgoocheling en verlies van enig houvast.
Te noteren nog de soundtrack van de Franse componist Alexandre Desplat.

Een authetieke drugsoorlog. Prachtige film wars van sensatiezucht die de Amerikaanse broertjes zo kenmerken.

Ook cinematografisch ver boven het gemiddelde, netjes ingedeeld of hoe het van kwaad naar erger gaat, want er is niet alleen de strijd om macht, maar ook familiale fierheid en subtiele, eigenvolkse tradities die geen afwijkingen toelaten.

Stevig acteerwerk.

Films uit de voormalige oostbloklanden kenmerken zich heel dikwijls door scènes waarin in feite niets gebeurt (door een gang lopen bvb) lang aan te houden waardoor een zekere sfeer wordt geschapen en de kijker ruimschoots de tijd krijgt toestanden, personen en omgeving in te schatten en er bedenkingen over te maken.

Ook in deze "Pál Adrienn", meerdere van die scènes (De schermen met toestand patiënt zijn het meest intrigerend) die het trieste van de werkomgeving en de gemoedsgesteltenis van het hoofdpersonage sterk onderstrepen.

Een knap vertolkt hoofdpersonage trouwens, medelijden opwekkend in haar zoektocht om toch wat kleur in haar leven te krijgen.

Een bijzondere en sterke film.

Charmant, onschuldig, romantisch en ook geslaagd filmpje met Frank Sinatra zoals in het echte leven : a live-saloon-singer, verlekkerd op vrouwelijk schoon.

Het filmpje staat natuurlijk met de mooie evergreens die Frank in zijn beste Capitol-jaren brengt : "There's a small hotel", "I could wright a Book"... en één van zijn lijfsongs "The Lady is a Tramp".

De combinatie Sinatra-Hayworth met het opkomend sterretje van Kim Novak lukte wonderwel.

Heerlijke muzikale ontspanning.

Getraumatiseerd na een niet zo best gelukte missie in Afghanistan, zo is de toestand van een groep Franse militairen die enkele dagen in een luxehotel in Cyprus worden opgevangen en ondervraagd over wat is gebeurd. Het wordt al vlug duidelijk dat de officier bij de ondervraging liefst aanstuurt op het noteren van een foutloze leiding van de operatie en van zo min mogelijk gevallen van zelfmoord.
Er is echter meer aan de hand en dit leidt de film wel weg van het militair gebeuren naar misdadige opzet. Vervelend voor alle betrokkenen, maar uiteindelijk blijkt dit de clou van het verhaal. Een beetje spijtig.
"Palace, Beach Hôtel" is wel een interessante TV-film, die helaas ook plaats biedt voor toestandjes (lees : amoureuze) die totaal onverwacht, niet verantwoord en nutteloos overkomen. Ook dat voert ons weg van het eigenlijke onderwerp.
Het acteerwerk valt best mee.

Behoorlijke en vlotte western, zij het erg typisch met de hero-gunfighter (Clint Eastwood met nog heel wat spaghetti-allure) in de hoofd-act.

De romantiek is wat langs de flauwe kant.

"Dances with Buster Keaton"

Grappig als altijd...en uiteindelijk vangt hij veel meer dan een vlinder.

Met dank aan zijn onschuld en zijn wil het met allen goed te doen.

Toch een goede en aparte artiest, die Buster.

Heb nu pas de film voor het eerst gezien en zelfs door een bril van 1976 valt er niets aan te beleven.

Het is een complete karikatuur en van pallieterigheid is niets te bespeuren.

Het verhaaltje is aaneengeflanst.

De klank is slecht. De taal artificieel.

Alleen Pallieter's kanonschot kon me even doen glimlachten.

Full-speed komedie met een origineel, voor zijn tijd gedurfd scenario, waarin flarden slapsticks met weergaloos fluks-frisse dia- en monologen van vooral Rudy Vallee (de crooner die Bing Crosby en Frank Sinatra vooraf ging) waarbij zelfs Groucho Marx hem niet zou hebben verbeterd.

Daarnaast is Claudette Colbert natuurlijk eveneens overtuigend.

Erg genietbare komedie die bovendien nog lekker de draak steekt met miljonairs.

Kolonialisatie en romantiek en liefde zijn de thema's in deze mooie film, die met zijn opdeling in twee verschillende periodes, het alleen maar boeiender maakt en alzo ook de lange speelduur gemakkelijk overwint.

Naast het sterk verhaal is de fotografie in deze film zeker te waarderen terwijl ook de muziek kon charmeren.

Geen zwakke acts vastgesteld, integendeel.

Schets van een aantal jongeren, die het op sociaal vlak niet slecht hebben, zich vervelen en er maar op lossen leven zonder veel scrupules of respect voor wat dan ook.

Sfeervol, maar onvermijdelijk nogal wat déjà-vu situaties.

Wel goed acteerwerk, zoals van Emma Roberts vooral.

Film die destijds met veel sympathie werd onthaald, waarbij de aanwezigheid van mooie Gina Lollobrigida niet vreemd was aan het succes, maar ook de maatschappelijke verschillen, waar dikwijls om te doen is in de film, die in het voordeel van "arm" uitdraaiden, vielen in de smaak. ("Don Camillo" zat ook in die sfeer).

Dromerig, soms wat zwarte humor, liefde, natuurlijk, en veel fantasie...zelfs tussen de boterham.

Gina is verrukkelijk en De Sica een schitterende chef van het carabinieri-korps.

Nu nog steeds grappig en lief.

De minste van de "Pane, amor..."-reeks, ondanks een paar grappige situaties en plezierige dialogen.

Vittorio De Sica en Sophia Loren zijn overbeterlijk als respectievelijk romantische charmeur en als knappe, levendige weduwe, maar daar moet de film het uiteindelijk grotendeels mee te doen.

Zonder twijfel is het frisse verrassingselement van de twee voorgaande films wegebd. 't Is meestal zo.

Stevige thrillersituaties in deze "Panic Room", waarbij de spanning nooit uit de lucht is.

Jodie Foster overtuigt in haar energieke moederrol en Forest Whitaker is, eigenlijk niet zo verwonderlijk, best als iets menselijker boef.

In de ontknoping iets te clichématig, maar in zijn geheel best genietbaar en borg voor anderhalf uur spannende film.

De vrouwen van Wilka waren en zijn nog altijd niet onverschillig voor Wiktor, maar hij is een twijfelaar, een besluitloze, iemand die verantwoordelijkheden voor zich uitschuift, zodat de liefde als een onvoltooide symfonie door zijn vingers glijdt.

Wajda spreidt de karaktertekening wijd uit, waardoor de film toch wel wat lang uitvalt, maar dan toch niet aan spankracht verliest, omdat iedere contact tot iets definitiefs kan uitgroeien en dat is toch waar de kijker stiekum op hoopt.

Het blijft dus een rustige, minzame, idyllische film, met dialogen die, soms grappig, net naast de essentie blijven.

Genietbaar met puik acteerwerk.

Op deze en "Katyn" na, is Wajda mij onbekend. Eens kijken wat er kan gedaan worden.

Natuurpracht en passie druipen van deze film.

Eigenlijk een obsessie, om zoveel geduld op te brengen en er zeker van te zijn te zullen slagen.

"Geen dieren spotten is niet goed gekeken hebben".

Film is doorspekt met mooie bewoordingen die de overtuiging van beide mannen met wat ze bezig zijn bekrachtigen.

Knappe documentaire.

Inderdaad, emoties komen niet direct over en het plot hierboven is zekerlijk te ver uitgewerkt.

Het is in eerste instantie een film waarin de psychologische spanningen binnen een gezin voorop staan en waarin gepoogd wordt de benaderingen van de ouders naar een kwetsbare tiener over te brengen.

Het geheel kan als vreemd en mogelijks onwaarschijnlijk overkomen, toch heeft het mij geboeid.

De link naar het realisme van Italië in W0 II verduidelijkt eigenlijk niets.

Alba Rohrbacher zag ik reeds in een drietal films als bijrolspeelster. Nu is ze wat dichter bij de hoofdrol, die uiteindelijk voor Silvio Orlando is weggelegd.

Goede film, al is een 4 mogelijks wat te royaal bediend.

Robert Lamoureux, destijds erg populair omwille van zijn rol in komedies "Voor Allen", speelt het moi-personage die ook de grappige situaties en dialogen aanéén vertelt.

Minzame, onschuldige familiale komedie, met toch enkele sociale waarheden, romantiek, uiteraard, wat tederheid en goed, zij het wat karikaturaal, acteerwerk.

Ook Louis de Funès is van partij en geeft reeds een beginnend staaltje van zijn later grimas- en gesticuleerwerk ten beste.

De aanvang kon geenszins bekoren. Weer zo'n oppervlakkige, op het randje van het idiotische Amerikaanse film met van die geforceerde humor waar niet kan mee gelachen worden.

Gelukkig gaat de film dan pijlsnel de hoogte in wanneer het duidelijk wordt dat er tragiek steekt achter de vereenzaming van het onvolwassenn volwassen hoofdpersonage en hoe de omgang met een tiener toch heel wat verduidelijkt en verandert.

Nu is ook de humor van betere kwaliteit met gevatte dialogen en gezegden en, het moet toegegeven, geen sensatie maar veel eerlijkheid en natuurlijkheid in de intrige en naar het einde toe niet zonder vertedering

Al bij al dan toch een genietbare film.

Schitterende komedie met uiterst grappige scènes (de "gepersonailseerde" bijbelverkoop, de aftroggelarij in de winkel, de chantage...) en knap samenspel van de O'Neals.
Het wit-zwart verhoogt het sociaal aspect diat toch ook in de film huist (het troosteloze van de regio, het florerend illegaal "zaken doen", het meisje dat geen cent heeft om naar haar familie terug te keren, al wacht haar daar ook weinig geluk, is een zwartje...).
Te apprecieren is zeker ook de muzikale begeleiding, recht uit de dertiger jaren gegrepen. Erg passend bij het schalkse en soms trieste van het gebeuren.

Puik en raak typerend animatiefilmpje: een eerder stijf en saai kantoormanneke hopend op een jong meisje, mooi als uit een chic Italiaans modeblad, de de zwart-tirannieke bureelchefs, de disciplinaire collega's, uniform en even dor, in wit hemd met bretellen, nieuwsgierig en wellicht al wat jaloers...

Een grappig toeval bracht hen even samen en een nieuw toeval heeft hem weer hoop, maar zijn ijver kan zich tegen hem keren en hem doen wanhopen of heeft hij in zijn grijs-schaduw bestaan - de rode lippenafdruk is de enige kleur in de film - toch nog de geluksfee aan zijn zijde?

Een Disney-filmpje is het zich verplicht iets moois te laten voorzien...

Klein ding dat op alle vlakken bekoorde.

Heel veel respect voor deze film en absolute bewondering voor het spel van de acteurs, in de eerste plaats Steve McQueen.

Daarnaast betreft het een verhaal op ware gebeurtenissen gesteund, wat bedenkinegn over het scenario beperkt. Aldus is de filmische opzet en het acteertalent van de deelnemers zeer belangrijk.

Dat het in gevangenissen toen niet van de poes was is afdoende gekend. Heel indringende gegevens en effecten.

Diepgang in de karakters. Soms grappig uitgewerkt.

Sterk verfilmd verhaal naar een waar gebeuren dat ook reeds in 1973 aan bod kwam en vooral herinnerd wordt om de mesterlijke vertolking van het hoofdpersonage door Steve McQueen.

Er ligt bijna een halve eeeuw tussen beide films. Vergelijkingen zijn dus eerder aan de broze kant en eigenlijk is het wel een pluspunt voor deze "nieuwe" dat hij toch van begin tot slot blijft boeien en geloofwaardig overkomt, wat met remakes dikwijls een probleem is.

Sfeervol is de weergave van het gevangeniswezen in deze bagno's van Fr Guyana zeer zeker, heel dikwijls geciteerd en aangeklaagd in de Franse literatuur.

Charlie Hunnam en Rami Malek zetten een meer dan behoorlijke vertolking neer.

Charmant en ook wel grappig, deze kleine film die uitsluitend gericht is op de tederheid die ontstaat tussen een oude vlinderverzamelaar en een negenjarig meisje dat de liefde van haar moeder mist.

Michel Serrault is natuurlijk zeer goed in dergelijke rol en de kleine Claire Bouanich is een lief en pienter kind. (Ondertussen, ook als jonge vrouw in meerdere films meespelend).

Regisseur Philippe Muyl schijnt wel van films te houden met kinderen al dan niet met een oudere als tegenspeler (cfr "La Vâche et le président" en het recentere "Ye Ying - Le Promeneur d'Oiseau").

Waar of niet waar, om het even, het is een heel verhaal met heel wat expressieve scènes en een geheel dat knap is opgebouwd.

Eigenlijk is de film toch wel schokkend en zet de Kerk en zijn gezagdragers toch niet in een gunstig daglicht, zekerlijk niet in de beschreven periode, waarvan evenwel wetenschappelijk wordt toegegeven dat er weinig "historisch bewezen" is overgebleven.

Merkwaardige prent.