Meningen

Ik zou het een komedie noemen ware het niet zo cynisch. Een cynische komedie dus.

Trouwens het eerste gedeelte waar de film het nagenoeg uitsluitend heeft over de scheidingsperikelen is veruit het beste stuk. Wanneer er later andere verwikkelingen bijkomen, neemt m.i. de film een flinke duik.

Anderhalfuur geboeid gekeken en eigenlijk veel bewondering voor de acteurs, inzonderheid beide hoofdrolspelers, die toch een uitermate geslaagde act neerzetten. Ook het meisje dat de rol van Nina vertolkt was opperbest.

Komedie over het Vaticaan met toch een ernstige noot als het over een mogelijke nieuwe aanpak bij de Kerk gaat.

Michel Piccoli, in zijn oude dag, is uitstekend als de met innerlijke problemen strubbelende paus en uiteindelijk blijft ook de bedenking dat dergelijke film over een kerkleider best kan. Gelukkig maar.

Doorgaans is de humor geslaagd, zijn er goede vondsten, maar soms al te langdradige scènes.

Merkwaardige en mooie film met uitstekende acteurs (vooral die Dario Grandinetti).

Mooi opgebouwd, handelend over liefde en vriendschap en ook eenzaamheid en emoties, en vooral ernst.

"Niets is eenvoudig", zegt iemand op het einde van de film...

Mooie muziek, keurig aangepast.

Wat vreemd maar naar verluidt op ware gebeurtenissen gesteund verhaal in een film waarin vooral de sterke acteerprestaties van de hoofdpersonages te onthouden vallen.

Niet bepaald lovend voor organisatie, rechtspraak en gevangeniswezen bij het leger.

Een paar gewelddadige scènes, maar die passen in het verhaal.

Knappe voorstelling van hoe 45 jaar na het drama van Nagasaki, drie generaties omgaan met de wonden die de Bom heeft geslagen.

Dat Amerikanen niet graag aan de feiten worden herinnerd zit er ook in, maar het plotse optreden van Richard Gere leek mij binnen het geheel van de film storend en zelfs een beetje potsierlijk.

Matig tempo, maar toch bewondering voor de fotografie, de kleuren en de beeldcomposities. De beelden van het oude dametje zijn expressievol (wat een sloscène) en vaak niet zonder ontroering.

Toch een wonderbaarlijk verhaal over deze Desmond T. Doss. Indien naar waarheid gebracht, is deze hulde wel op zijn plaats.

Film begint behoorlijk traditioneel, zelfs wat clichématig, om dan over te gaan in menigvuldige, gruwelijke oorlogsscenes, die toch wel indruk maken.

Rauw en ongepolijst. Een sterk punt voor Gibson dat hij de horror van de oorlog niet verbloemt.

Sterke film met even sterk acteerwerk.

Zelden een film van dergelijke eenvoudige, natuurlijke schoonheid gezien.
Merkwaardig toch hoe de vele scènes met het waterdragen een minitieus, boeiend stuk cinema blijven vormen en wat dan gezegd van de de taferelen van de energiek rennende kinderen, plichtsbewust, de lunch voorbereidend en, net als hun tevreden ouders, genietend van hun heel eenvoudig bad.
Wonderbaarlijk mooi zijn echter de begrafenisscène en wanneer de vrouw haar leed niet meer kan dragen en de man begrijpend toekijkt en duidelijk haar leed deelt (terwijl hij haar voorheen strafte voor ongelukkig verlies aan water). Ontroerend en wars van sentimentaliteit.
Prachtig acteerwerk. Een onvergetelijke film.

Indringende en rauwe kijk op rebelerende jongeren in de rand van de grootstad.

Grove taal, dreiging en opwinding zijn niet uit de lucht.

Sterke cinemataal. Het meest impressionante in het genre dat ik zag en er zijn nogal wat films gemaakt over probleemjongeren.

Schitterende vertolking van Vincent Cassel die er perfect in slaagt gedreven haat in zijn blik en gelaat te leggen.

Een musical over hippies en kritiek op de Vietnam-oorlog : destijds een schot in de roos en ook vandaag nog best genietbaar.

Feel good afterall of hoe met inzet en liefde er tijd vrijkomt voor nog meer liefde...

Charmant en sentimenteel en zoals gekend heeft dat bij Amerikanen een streepje voor als het op prijzen toekennen aankomt.

Spectaculair.

De aanhoudend dreigende achtergrondmuziek maakt het nog spannender en onderstreept nog meer het toch mogelijks gevaar en het bijzondere van de "hobby" van Yussuf.

Naar de tekst te horen: een uiting van liefde.

Best genietbare film met toch een zekere waarschuwing voor de gevaren van het nucleair-gedoe, zowel inzake bescherming van de werknemer als de catostrofale gevolgen van de stralingen.

Goede acteerpresties, niet alleen van het hoofdpersonage maar ook de vertolkingen van de misdadigers als alerte, geprikkelde, onmeedogende en bovenal geldzuchtige personages, mogen best gezien worden.

Kan als toneelstuk opgevoerd worden, zuiver als fantasierijke komedie, maar dan met een vlugge opeenvolging van grappige toestandjes en dialogen, wat nu, helaas, met deze film niet het geval is. Er zijn te lang uitgesponnen periodes, ook dode momenten en situaties die zich te veelvuldig herhalen en een eigenlijk climax bevat de film ook niet.

Toch niet te veel afbreken (een bescheiden 3,5 kan er nog door) omwille van de grappige opzet en het goede spel van de acteurs.

Geoggrey Enthoven tekende een paar jaar terug voor het onweerstaanbare "Hasta La Vista". Deze "Halfweg" geraakt, zelfs in zijn beste momenten, lang niet op het zelfde niveau.

Beslist goed bedoeld deze film die pleit voor wederzijds verdraagzaamheid onder de rassen, hier inzonderheid in de onderwijssector.

Nog steeds actueel, zou ik zeggen maar helaas kunt ge het geheel van de film niet echt overtuigend noemen.

Hij is zekerlijk clichématig, komt erg kunstmatig over en heel dikwijls wordt grandioos aan overacting gedaan.

Eén bepaalde scène is totaal overbodig en misplaatst, uitsluitend bedoeld als commerciële trekpleister en typeert het niveau van de film.

Zag reeds meerdere, en uitstekende, films over "dood gaan", maar "Halt auf freier Strecke" is toch deze met de meest aangrijpende momenten, om te beginnen met de prachtige openingsscène met de vele stiltes in het kabinet van de dokter-specialist.

Naast de ziekte en zieke op zich, legt de film vooral de nadruk op de impact dat dergelijke toestand heeft op de gezinsleden : de echtgenote die de volledige last draagt met daarnaast de kinderen die als respectievelijk 8 en 14-jarige, enigszins verschillend reageren. Dit laatste is trouwens zeer goed weergegeven en een pluim voor de casting : de prestaties van de acteurs zijn werkelijk indrukwekkend.

Goed opgebouwde en ontroerende film.

Ook in een short-story ontgoochelt Ruben Östlund niet.

Zweeds koel en grappig en onverstoorbaar net als de twee vrienden die het incident rap uit hun gesprek wissen.

Heel wat andere dan die Franse klunzige gangsterkomedies uit de tijd.(Blier, Carmet enz...)

Goedgekozen titel want wat blijft er anders over dan stof na een stukgeslagen huwelijk.

Een nog jonge Kristin Scott Thomas (Wat zijn haar wangen nog bol) staat in voor de rol van de overspelige echtgenote die uit de dagelijkse sleur en van haar saaie man weg wil.

Behoorlijke schets van de Britse aristocratie waar eer belangrijk is maar geld zeker niet minder.

Mooie beeldvorming, decors en costumering en ook romantische muziek.

Acteerwerk is goed maar waarom Judi Dench een Bafta kreeg is me een raadsel. Ze komt amper aan bod.

Alec Guiness, in het slot ook van de partij, laat een klasvollere indruk.

Een film van Fassbinder verdient altijd aandacht.

Zijn "Der Händler der Vier Jahreszeiten" doet soms wat onsamenhangend aan, voorziet in verrassende wendingen in het verhaal, maar is erg stillistisch, sfeer en ook emotie scheppend en met acteurs die indruk maken ook al lijken ze vaak (gepland) aan overacting te doen.

Het is een wat lyrisch drama, flirtend met melodramatiek, maar toch behoorlijk to the point en al bij al ten zeerste genietbaar.

Niet bepaald denderend maar toch met een boodschap van wees jezelf en oordeel niet te vlug.
Een regelrecht drama kunt ge het ook niet noemen, al lopen die jongeren er niet bepaald gelukkig bij. De happy-end zag ge zo aankomen en die talenjacht stelde niets voor.
In de acts maakt Fionn O'Shea de beste indruk. Rest is eerder matig.

Het duurt wel een tijdje voor de film enig tempo maakt en eigenlijk blijft het allemaal nogal slapjes en met een slot van 13 in een dozijn.

Gary Cooper is wel goed in een niet zo eenvoudige karakterrol en ook Karl Malden overtuigt. Maria Schell kon me zelden bekoren en ook nu niet.

Ondoenbaar gek maar best plezierig. Die 4 hoofdrolspelers zijn goed en de film bevat naast de onvermijdelijk minder momenten toch aardig wat grappige gezegden en toestanden.

Costa-Gavras raakt heel dikwijls politieke onderwerpen aan en in dit geval gaat het om de Palestijnse kwestie.

Helaas diept hij hiervoor een verhaal op dat kant noch wal raakt, waar geen enkele logika in het scenario zit en zo absurd is dat de film gaat vervelen.

Jill Clayburgh overtuigt amper en Jean yeanne moet een ongeloofwaardige, bijna belachelijke rol neerzetten.

Men noemde haar vroeger wel eens "The Look" omwille van haar afstandelijkheid en de koele blik in haar ogen, maar als ze in deze "Hannah" in tranen uitbarst kan het geen mens onverschillig laten.
"Hannah" is een tedere film over een verbitterde vrouw, schitterend vertolkt door Charlotte Rampling.
Een vrouw die haar teleurstelling in het leven moet verwerken, dit probeert met kleine, doodgewone, dagelijkse dingen, maar precies in die dingen geen opbeurend element vindt, integendeel : haar bezoek aan haar zoon en kleinkind, het vervallen abonnement, de hartverscheurende scheldpartij in de metro, de hond, het plafond, zelfs de dood van de walvis... en merkwaardig dat elk van die kleine scènes heel mooie cinema vormt.
Het subtiel acteren van Charlotte Rampling is hier natuurlijk niet vreemd aan; een andere actrice zou moeilijk dezelfde gevoelens zo perfect hebben kunnen weergeven.
Een bijzonderheid in de film is dat er heel veel met een vast opgestelde camera wordt gewerkt die dus de actie absoluut niet volgt waardoor af en toe personages slechts voor een stuk in beeld zijn. Stoorde wel wat, maar beslist bewust gedaan. Waarom is mij onduidelijk.
Besluit : Charlotte Rampling is een topactrice en deze "Hannah" is goed aan haar besteed.

In de aanvang bedacht ik even een nieuwe titel voor de film : "Michael Caine goes Woody Allen", maar gaandeweg ondervond ik dat, naast een schitterende Caine, er in deze met "grappige" gezegden en situaties opgebouwde film veel meer zit.

Mensen die naast elkaar leven met hun eigen kleine of grote onhebbelijkheden, oppervlakkigheden, goede wil maar zich wegstoppen in uitvluchten, wijsheid naast onhandigheid en zo veel meer menselijke kenmerken.

Woody Allen schetst het allemaal haarfijn.

Meesterlijk, zeg ik, ook de inzet van de vele evergreen-songs.

En om in die trant te eindigen : I was bewitched, bewildered, but not bothered"...

Wie niet wil meedenken over de het kwaad dat het nazisme en haar aanhangers aanrichtten tov de joden in WO II zal niets aan deze film hebben.

Wie er dieper wil op gaan en bereid is de filosofische benadering van Hannah Arendt te volgen, heeft aan deze film een hoogst interessant thema.

Feit is wel dat de film pas in het tweede gedeelte, wanneer de publicaties van Arendt over de crimineel Eichmann bekend geraken en een massa reacties uitlokken, pas echt boeiend wordt, terwijl het daar voor eerder saai was..

Barbara Sukowa is in ieder geval overtuigend in de rol van uiterlijk koele maar gemotiveerde en halsstarrige filosofe.

Zag van Margerethe Von Trotta reeds "Rosenstrasse", ook al cinematografisch niet bepaald hoogstaand, maar ook met een interessant en merkwaardig thema, handelend over de jodenvervolging in Duitsland.

'k Noem het gewoon een avonturenfilm. Een zuivere komedie is het niet want de ernst van het doden, zij het vaak oppervlakkig voorgesteld, is te sterk aanwezig en kon in de opzicht vermeden worden; een oorlogsfilm is het evenmin want daarvoor zijn er te veel irreële, dwaze toestanden en zijn de dialogen bespottelijk. Bovendien kunnen de acteurs niet overtuigen en ook, al is de setting vaak goed, in zijn geheel wordt er eigenlijk met de kijker een loopje genomen.

Een sprookje over een sprookjesschrijver en meteen een heerlijke musical met een vertederende Danny Kaye, enig in zijn act van verteller en kindervriend.

Mogelijks zijn de baletten voor de liefhebbers smaakvol, maar het zijn de verhaaltjes en de lekkere songs die de waarde van de film bepalen.

Zag de film vele, vele jaren geleden en verwonderlijk bij dit recentelijk herbekijken waren liedjes als 'Inchworm", "Thumbelina" en vooral "The Ugly Duckling" perfect bijgebleven.

Te appreciëren zijn ook de decors en de costumering en ook de jonge Jogy Walsh.

"Samen zijn we waardeloos" en "Het is niet gemakkelijk om jou te helpen". Twee zinsneden die perfect weergeven hoe beide partners er voor staan als het ongeluk toeslaat.

"Hope" toont op een innemende, zeker niet op oversentimentele manier, hoe beiden pogen er doorheen te geraken maar ervaren hoe moeilijk het is de bruuske ommekeer te maken.

Knappe film, anders dan de vele andere die het hebben over "dood gaan".

Uitstekende vertolkingen.

Britse komedie met meer chaotische toestandjes dan met de gebruikelijke Britse, fijnere humor.

Massaal in aantal, massaal in gedrag.

Denk dat wij dat zijn, want zo herkenbaar is deze maatschappij van gehaastheid, consumptie, naijver, egoïsme en onverschilligheid, drank- en vernielzucht en druggebruik, jacht op geld en rijkdom, computerverslaving...of onder één noemer "op zoek naar geluk".

Schitterend cynisch pamflet.