Meningen

Film over jeugdmisdadigheid in de hand gewerkt door de lamlendige houding van de ouders die met eigen problemen bezig zijn maar de volledige schuld dient toch daar niet gezocht. Trouwens de film eindigt met een weinig optimistisch toon voor beterschap maar onderlijnt eerder de wispelturigheid en het gebrek aan verantwoordelijkheid bij het hoofdpersonage.

Behoorlijke vertolkingen waarbij hoofdrolspeler Miguel Herrán met een Goya als belovende jongere werd beloond. Ook regisseur Daniel Guzmán deelde in die eer.

Heel bijzondere film die rust op het cinematografische. Mooie beeldcomposities. Visuele vondsten. Artistieke fotografie. Expressieve close-ups...
Heb vergeefs gepoogd er een verhaal uit te puren, maar kwam niet verder dan aan een pak afzonderlijke passages en dan bleef het nog bij wat gissen.
Rekening houdend met de intro is het evenwel duidelijk dat de trip door het vervallen huis niets dan (onuitgesproekn?) herinneringen inhoudt van tijden die nooit meer weerkeren.
Die van de film wil genieten moet zich, zoals gezegd, wel richten naar het visuele van de film en dat is zeker de moeite.
De scène met het stukje poppentheater (met Valeria Bruni Tedeschi, geloof ik) was ook knap en een verhaaltje op zich.

Met het onderzoek naar de daders van een paar moorden als achtergrond, het ietwat ironisch portret van een professor, op meerder vlakken naIef en zekerlijk niet opgewassen tegen een wereld van politieke intrige, koel, onverschillig tot misdadig.

Soms wat moeilijke opbouw en de figuur van het hoofdpersonage ligt ook niet zo voor de hand, al doet Gian Maria Volonte, waarmee Petri achteraf nog enkele voltreffers zou maken, zijn uiterste best.

Vond de muziek soms storend en had van de film in zijn geheel wat meer verwacht.

Hou wel van die Roemeense films die als drama-komedie eigenlijk aan stevige zelfkritiek doen waarbij instellingen fijntjes onderhuids worden bespot, wat dan ook gebeurt met de mens, met zijn kleinzierige mentaliteit, zijn onkunde en onstandvastigheid, maar ook soms met zijn spitsvondige plantrekkerij. Dat hierbij de achtergesteldheid van de Roemeense staat een dankbaar onderwerp is, blijkt des te meer uit deze debuutfilm van Corneliu Porumboiu die een ernstig gebeuren in herinnering brengt maar dan op een heel luchtige manier.

Hoogtepunt is natuurlijk de TV-reportage waar het panel, cameraman inbegrepen, een toonbeeld is van tekortkomingen en desinteresse.

De telefonisch interventies zijn raak, zetten presentator en een gast vaak voor schut, terwijl de andere gast er maar op los knutselt en filosofeert.

Absoluut niet banaal maar garant voor een genietende glimlach over de gans zit.

Geînspireerd op echt gebeurde feiten waarbij de Tunesische politie toch wel een striemende veeg uit de pan krijgt, maar eigenlijk is de film terzelfdertijd ook een bewijsvoering van hoe de vrouw nergens terecht kan in een machtige mannenwereld. Er is het meisje, maar ook de verpleegster, de journaliste tot zelfs de vrouwelijke politie-offiecier.

Een heel goede act wordt neergzet door Mariam Al Ferjani als het vernederde meisje dat in haar zoektocht naar recht nog meer verschrikkingen doorstaat.

Het levert de kijker emotionele gevoelens van medelijden op, in schril contrast met de afschuw van een verwilderde bende, hun functie diep onwaardig.

Zo zie je maar dat ge van een gehandicaptensituatie best een grappige film kunt maken. Pakken droge humor, zonder al te veel woorden met zeg maar een soort live-camera op straat.

Sober, zwart-wit en met een behoorlijk sarcastisch slot.

Zekerlijk genietbaar.

Ge moet een beetje vertrouwd zijn met de Gentse volksmentaliteit om de film naar waarde te schatten en alhoewel ik aanvankelijk een beetje last had met het gezicht van Sarafian is dit werk beslist een meevaller. Er wordt een eerlijk beeld opgehangen van wat leeft in de volkswijken en duidelijk gemaakt hoe klein de mens is met al zijn tekortkomingen en zwakheden.

Uiteindelijk apprecieer ik dit, in al zijn eenvoud, meer dan "Loft" als Belgisch product.

Film over de pijn van de oorlog. Pijn die nooit verdwijnt.

Misschien geen meesterwerk maar toch een zeer degelijk werk.

Op het ogenblik dat de film "Lincoln" vers in de belangstelling staat, dacht de BBC er goed aan te doen deze versie uit 1940 nog eens uit te brengen. Terecht, want dit is een goede film die ons een inzicht geeft in het leven van deze bijzondere Amerikaanse president. Die Raymond Massey doet dat trouwens uitstekend in de hoofdrol van deze film die toch ook het accent legt op de politieke intrige rond verkiezingscampagnes, de openlijke debatten en de emotionaliteit van de Amerikaanse burger bij dergelijke gebeurtenissen.

Absurde toestanden in deze drama-komedie met toch het accent op komedie, want al ligt de ondergrond wel ernstig met onbegrip tussen ouders en zoon en tussen de ouders onderling, het hypocriete van de vader, de oppervlakkige betutteling van de moeder enz, het is toch veruit het grappige dat de bovenhand haalt en vaak hilariteit verwekt (de haringscène).

Stijlvol (met de tafelscène begin kreeg ik het gevoel naar een stuk van Pinter te kijken) en heel wat spitsvondigheden (de roltrap, de ontmoeting met het meisje, de dansende asbakjes, het vliegensnijwerk...)

Spijtig wel die slapstickscènes op het einde, maar niet zo erg, want een zeer genietbare film met uitstekend acteerwerk.

Lof zeker voor van Warmerdam die instond voor scenario en regie.

Wie dacht een film te zien, typisch voor Afrika, met armoede, wantoestanden en oorlogsgeweld, heeft het verkeerd voor.

Het verhaaltje dat wordt opgedist is er ééntje van alle tijden en kan zich op veel plaatsen in de wereld voordoen.

Denderend is het allemaal niet, integendeel heel sober en alle franjes worden werkelijk over boord gegooid en tenslotte zit daar precies het mooie van de film in. Overladen met acteurs is de film ook al niet en wie er aan mee doet overtuigt in zijn rol.

Af en toe grappige situaties en gevatte dialogen maar het geheel mist wel wat geloofwaardigheid waar ge zo maar instapt en er wordt redelijk wat verteld. Soms is dat zeer goed, zaols doorgaans bij de vroegere Woody Allen, maar soms, zoals hier gaat soms wat vervelen en de spankracht wegnemen

Levensechte film waarin, naast eenzaamheid en de ervaring er niet meer bij te horen, ook de nietigheid van de mens sterk aan bod komt.

Het idee om het verhaal te ondersteunen door de brieven aan een petekind uit de derde wereld is best origineel en knap.

Jack Nicholson is outstanding en ook Kathy Bates is een schitterende actrice.

Romantiek, een vader-zoon-relatie en een benijdenswaardige - wie wil er zijn leven niet corrigeren ? - gave in deze fantasie-komedie met heel veel feel-good-momenten, doorgaans van romantische of familiale aard.

Een ongekunstelde sfeer maakt het zekerlijk sympathiek temeer daar Rachel McAdams een leuke snoet heeft en Domnhall Gleeson passend van knullig naar stoer glijdt.

Ontspannend, al moet ge van tijd toch wel eens nadenken "Hoe zit het nu eigenlijk ?"

Wat de affiche betreft, Richard Curtis stond voor "Four Weddings and a Funeral"" en "Notting Hill" in voor het script niet voor de regie.

Aanvankelijk lijkt het er op dat we een behoorlijke suspens-film à la Hitchcock gaan krijgen maar de uitwerking van het intrigue verloopt nogal verward, ongeloofwaardig en in zijn geheel wat rommelig met een simpel slot en blijft ver onder het niveau van de grootmeester.

Een dramatisch gebeuren uit zijn jeugd is Comet's leven blijven beheersen en hem zelfs met schuldgevoelens opgezadeld.
De juiste toedracht vernemen we pas op het einde maar ondertussen brengt de Britse regisseur Wyndham Price, in zijn wellicht onafhankelijke film, een soort roadmovie dat best boeit en ook cinematografisch niet teleurstelt evenmin als de soundtrack. Af en toe fijne humor, maar zeker niet overwegend, want Comet moet een ernstige pas zetten en "obstakels overwinnen" ( Het meesleuren van de klok ? Symboliseert de wil om de tijd terug te draaien en bereidheid plooien glad te strijken tot zelfs boete...?)
Mackenzie Crook is goed als de gefrustreerde, ontredderde jongeman terwijl Joseph Millson knap de rol van de gladde jongen vertolkt.
Meevaller eigenlijk.

Twee reisverhalen waarbij het behoud van natuur en eigen waarden van de inheemse bevolking centraal staan tegenover de impact van de beschaafde wereld, waarbij de film meerdere voorbeelden van "alles behalve beschaving" bij de hand houdt.

Alzo geschiedkundig behoorlijk interessant om volgen temeer daar het geheel zich afspeelt in het Amazone-gebied waarbij van heel wat mooie opnames te genieten valt. Het zwart-wit is hierbij geen hinder. Sterke uitbeelding van de lokale bevolking en goede vertolking van Jan Bijvoet.

Betekenis : "Verbroken omhelzingen".

Filmtechnisch zit dit allemaal goed in elkaar. Almodavár is geen groentje en brengt goede scènes en vondsten in montage enz... maar het verhaal kon me niet echt boeien. Ook niet wat hij naast de story te vertellen heeft, "iedere film moet worden afgemaakt, zelfs blindelings" Flauw als einde.

Dit heet dan experimentele cinema en hierop voortgaande was er voor mij weinig kijkgenot weggelegd. Eigenlijk heb ik er weinig van begrepen tenzij misschien dat het hoofdpersonage door de maatschappij opgezet wordt met foutieve en onhaalbare adviezen hetgeen uiteindelijk tot niets leidt en haar leven nutteloos verzwaart.

Toch wel een film met een behoorlijke spankracht waarin een erg gedreven katholieke priester het zwaar te verduren krijgt wanneer hij gevangen geraakt in zijn geloof en bezwaard met schuldgevoelens.

Zo'n strenge rol, met een psychologisch hevig slot, lijkt wel voor Burton weggelegd maar ook tegenspeler Dominic Guard vertolkt goed zijn rol van uitdager, zich verkneukelend in de pijnlijke twijfels van zijn leraar en begeleider.

Af en toe scherpe, drama en paniek suggerende muziek (Deed me denken aan "Psycho").

Me echt overtuigen kon dit melodrama niet.

Een typerende Franse film uit die tijd waar het maatschappelijk klassenonderscheid en zeker het "niet weten waarin of waaruit" van de arme, sterk aanwezig is.

Een piepjonge Danielle Darrieux, die heel wat films maakte met Henri Decoin, ook nog wanneer het paar uiteen was, krijgt een rol toegewezen waarbij ze het grootste gedeelte van de film als afwezig, in zich zelf gekeerd en duidelijk schuldig en ongelukkig, moet acteren, wat soms wel eerder saai overkomt. In het slot van de film is er wel een scène waarbij zij toch wel haar veelzijdig talent demonstreert.

Charles Vanel is onherkenbaar als rijke man in deze film die het heeft over misbruik van vertrouwen, maar die de oorzaken gaat zoeken in een meedogenloze maatschappij.

Cineaste Carherine Breillat brengt deze "Abus de Faiblesse" gesteund op eigen levenservaringen.
Het is een koel relaas van oplichting en van een gebrekkige vrouw die, onder de indruk van het charisme van haar partner, zich zelf niet meer is.
"Zich zelf niet meer zijn" vormt uiteindelijk de prachtige eindscène van deze film waarvan vooral het eens te meer sterk acteren van Isabelle Huppert in het geheugen zal blijven.

Eigenlijk was het sentimenteel, wat clichématig, slot er niet nodig want tijdens de rit in de cabine hadden het prachtig spel van de acteurs reeds een schat van menselijke gevoelens blootgelegd.

De hoofdrol is weggelegd voor Rubén, onverschillig en introvert, maar ook bedeesd en eenzaam.

Nukkig wordt hij, wanneer bij hem jaloersheid omwille van een persoon opduikt.

De gelaatsuitdrukkingen spreken boekdelen en de dialogen typeren heel goed beide personages.

Een miskend stukje film, denk ik.

Veel liever dit dan het geweer-tegen-de-slaap-of-een mes-in-de-buik-gedoe.

Eerder matig relatiedrama, met William Hurt heel bijzonder als de teneergeslagen en introverte man.

Ook Kathleen Turner, het jaar er voor genomineerd voor een Oscar voor haar rol in "Peggy Sue Got Married" bevestigt.

Ellende en humor in een bonte mengeling in een film die in zijn geheel wel kan bekoren, temeer daar dergelijk uitdaging niet zo voor de hand licht en de film er toch in slaagt, ondanks enkele tragische gebeurtenissen en toestanden, humor in scenes en dialogen te brengen.

Evenwel geen zuivere komedie. Getuige hiervan de doorgaanse weinig uitbundige muziek.

Onwaarschijnlijk verhaal maar interessant om zien hoe een man met veel branie en bravoure er in slaagt zelfs experten om de tuin te leiden, hoe het corruptie-apparaat onmiddellijk in werking treedt, hoe op geld beluste personages geen zier geven om het leven van een mens en hoe dom en sensatie- en mediageil de massa is.

Billy Wilder zette een sterke, emotiegeladen film neer met een uitmuntende Kirk Douglas in de hoofdrol.

Liefde is inderdaad van alle leeftijden, maar liet toch mijn oog het liefst vallen op Charlotte De Bruyne, die overtuigend een pittige kleindochter speelt.

Chris Lomme en Jo De Meyere hebben beiden meer dan 50 jaar TV- en filmervaring en zijn zeer zeker geknipt voor hun rol.

Het is eerlijk met eenvoudige en spontane dialogen, maar misschien had ik een tikkeltje meer ernst verwacht. Onwillekeurig dacht ik aan "Amour" van Haneke, al is er tussen beide films toch een wereld van verschil.

Maar goed, het is meer "We have the right to love again" en de film wou het niet te gecompliceerd maken en optimistisch houden, getuige hiervan het slot en de mooie retroscène aan het strand.

Ontroerende jeugdfilm over de oneerlijkheid van kanker en de harde en ongelijke strijd er tegen en meteen ook een ode aan jeugdige moed, optimisme en vooral vriendschap.

Treffend acteerwerk van het jeugdig volkje in deze film, waarbij, naast de hoofdpersonages, de pientere Amin Belyandouz en de romantische Bram Flich charmeren.

Nick is te onzeker, heeft weinig vertrouwen in iets of iemand en het ontbreekt hem aan echte ambitie om een volgende belangrijke stap in het leven te zetten.

Zowat het thema van deze kortfilm die me niet zo overzichtelijk en naar mijn gevoelen met soms irriterend camerawerk wordt voorgesteld.

Jonge Gina Lollobrigida (straks 90 !) krijgt de kop van de affiche (in die tijd trad ze op in gemiddeld 4 à 5 films per jaar) maar een heel belangrijke rol speelt ze niet in deze film over het Italiaans verzet tegen de Duitse overheersing in WO II.

Carlo Lizzani, mede scriptschrijver voor "Riso Amaro", zet hier een film neer die verheerlijking moet brengen aan de partizanen, maar veel indruk maakt de film niet. Niet echt boeiend en weinig overzichtelijk. Het eerste uur, waarin de oorlogssituatie alsook de karakters van de strijders wordt geschetst, verloopt eerder saai en achteraf komen de gevechten niet echt geloofwaardig en eerder amateuristisch verfilmd over.