Meningen

Natuurlijk typische H.P. Lovecraft horrorpulp maar gelukkig ook dusdanig overtuigd gebracht dat het perect in het oeuvre van Stuart Gordon past. Was zeer gecharmeerd van de sfeer en de overheersende magie die zelfs tegen het einde niet door realiteit teniet wordt gedaan. Op het acteerwerk kunnen we wat aanmerken en eigenlijk ook op het feit dat het verhaal nogal in de 53 minuten zijn gepropt, maar al met al blijft het zeker vermakelijk en boeiend. Dreams in the Witch-House rammelt nogal maar is net als Gordon's andere Lovecraft verfilmingen minstens zeer entertainend.

Bij John McNaughton denk ik gelijk aan diens meesterlijke film Henry: Portrait of a Serial Killer (en gelukkig niet aan zijn mainstream Hollywoodperiode). Bij een nieuwe horrorfilm van deze regisseur zou je eigenlijk weer een psychologisch goed doorgrond verhaal verwachten, maar niets is minder waar. Haeckler's Tale moet het vooral hebben van diens intense gotische sfeer want verhaaltechnisch gebeurt er maar barweinig. Even dacht ik dat we met een nieuwe variant van Re-Animator te maken hadden maar halverwege worden er toch weldegelijk verschillen aangetoond. Al is het alleen al in niveau en spanning. Echt geweldig is Haeckler's Tale nooit, maar een zeer degelijke sfeer en een geslaagd zieke eindscene houden de film prima staande.

Inderdaad een hele indrukwekkende documentaire. Heeft zowel te maken met het personage als de waardigheid waarmee hij wordt benadert. Er worden hem lastige vaak subtiele vragen gesteld, anderzijds wordt er weer hevig geconfronteerd met bijvoorbeeld foto’s of een overlevende. Tussendoor zien we in ontnuchterende beelden zijn dagelijkse bezigheden. Het zijn deze momenten dat we ons als publiek afvragen wat we nu eigenlijk van hem moeten vinden. Als hij Hitler écht geloofd is hij dan misschien minder schuldig? Een bijzonder fascinerend document.

Zeer degelijke vervolgfilm. Echte spanning ontbreekt. Onder andere omdat het verhaal lang niet zo vakkundig in elkaar zit als bij haar voorganger, maar de sfeer is vrijwel identiek. Het briljante spel met schaduw en het contrast van de moorden met de ontspannen, rustige en feestvierende buitenwijken werkt weer erg goed. Het idee dat de nacht na het vorige deel doorgaat is overtuigend en de klopjacht op Myjers is prettig vermaak. Jammer van de spanning maar Halloween II is verder een zeer degelijk film.

Een tijdje geleden meende ik dat Orson Welles de enige was die écht de werken van Shakespeare in een getrouwe versie kon verfilmen. Laurence Oliver heeft mij met deze Hamlet het tegendeel bewezen. De theatrale stijl en dialogen passen perfect in de grootse middeleeuwse decors. Er ontstaat in de film een sfeer en universum waarin dit geheel erg effectief is. Overigens complimenten voor de geweldige cinematografie. Maar of deze film terecht de oscar voor beste film heeft gekregen... (wat mij betreft niet eens de beste Shakespeareverfilming van dat jaar), maar dat terzijde. Wel gewoon een ontzettend goede film.

Wat prettiger dan haar voorganger en dat heeft absoluut te maken met een minder geforceerd hippe montage en een beduidend betere muziekkeuze. Maar ondanks dat het verhaal best lekker loopt en leuke situatie's kent blijven ook bij deze film de lachsalvo's achterwege. Veel verder dan charmant kom ik niet om dan bij het tenenkrommende einde toch weer negatief af te buigen. The Hangover Part II is mijn inziens geen al te beste komedie.

Begrijp best dat mensen dit een openbaring vinden; namelijk een recente komedie die niet mierzoet is of verwrongen van cliche's. In feite vind ik dat het verhaaltechnische niveau van deze film gemiddeld zou moeten zijn want de concurrentie van de afgelopen 20 jaar op komisch vlak is ronduit lachwekkend. Minder geestig is de humor van The Hangover. Kan me niet herrineren ook maar een keer te hebben hoeven grinniken, glimlachen of uberhaupt te kunnen genieten. En om goed te zijn als komedie is dat toch wel een voorwaarde.

Wat een lage beoordeling. In vele opzichten is deze vrouw (filosofisch en qua levensbenadering) natuurlijk geen genie maar de manier waarop ze er over vertelt5 is echt waanzinnig! Heel sterk in elkaar gezette documentaire.

Degelijke film met een interessant concept. Heel veel meer dan het interessante concept heeft de film ook niet te bieden, zoals hierboven beschreven blijft de man nogal eendimensionaal en bovendien vond ik ook dat de echt harde confrontatie uitbleef. De film miste enorm een rauw randje waardoor het toch al weinig geloofwaardige gegeven (van een meisje wat een pedofiel in de val lokt) alleen nog maar surrealistischer aanvoelde. Maar Hard Candy verdient toch minstens complimenten voor het uitgangspunt.

Ik vond dit een prachtige film. Was behoorlijk ontroerd door het einde maar ook de openingsscene is fantastisch. Ijzersterk script ook.

Hoe een serie van typisch vrolijke Hollywood blockbuster entertainment met sprankelende magie tot zware, traag en grauw gefilmde arthouse wordt. Maar knap is het zeker. De magie die bij de eerste delen in het ontdekken van een nieuwe wereld werd gestopt komt nu terecht in een briljante filmische stijl. De decoupage is zeer treffend en verfrissend en de sounddesign zeer goed overwogen en qua klanken oogstrelend. Verhaaltechnisch is dit de stilte voor de storm maar een stilte met voldoende drama (en een heel heftige focus daarop) om uiterst interessant te blijven. De spanningsboog is enorm strak aangespannen en het is natuurlijk wachten op 't laatste deel. In ieder geval is harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 ijzersterk.

Geweldige film. Yates gooit er een enorme dosis trucjes tegenaan en bouwt het geheel keurig op om het beste deel uit de reeks tevoorschijn te toveren. Vooral het laatste half uur mag gezien worden als een aaneenschakeling van zeer sterke en emotionele scenes. De blik van Slughorn vlak voor hij z'n herrinering geeft is puure cinema. De film bevat zelfs een meesterlijke scene in zwart/wit. Een wonderschone photography en enkele iconische scenes maken Harry Potter and the Half-Blood Prince tot een absoluut meesterwerk.

Dit is een prachtig geslaagde documentaire die enorm veel laat zien van het politieke spel en de rol van de media daarin. Werkelijk een film om trots op te zijn in Nederland!

Wat minder geslaagde Heinz Ruhmann film. Niet dat we de beste man ooit op slecht acteerwerk zullen betrappen, hij is zelfs erg goed in deze film, maar verhaaltechnisch bevat de film in mijn ogen te veel mankementen. De statusgrapjes zijn wat al te makkelijk en een lekker tempo ontbreekt. Complimenten naar de art departement want het geheel is toch zeer kleurrijk vormgegeven. Potentiële film die helaas net niet voldoende entertaint

Toen de openigsscene begon en ik hoorde dat de stemmen van mensen in een auto klonken alsof ze in een kerk vol echo stonden, was ik toch echt bang dat we met een goedkope fanfilm te maken hadden die net iets te enthusiast was ontvangen door een groepje horror-diehards . Gezien de elementen van de slasher, het koren, de jongeren en het hutje op de hei was ik echt bang dat dit bevestigt zou worden.

Dit doet Haute Tension dus duidelijk niet. We hebben de elementen maar in plaats van dat Alexandre Aja keurig binnen het subgenre blijft werken speelt hij een slim spel met het verhaal. In plaats van een routinematige slachting maakt hij er een ontsnappingsfilm van en laat dit nou net voldoende aanleiding zijn voor spanning. Met enorm veel rust en met zeer vaardige details in scenes wordt er een enorme spanning gecreeerd. De thematiek mag hapklaar zijn, de elementen van suspense tonen een enorme vaardigheid aan.

Deze geweldige spanning en Aja's inventiviteit zorgen voor een film die je 15 minuten na aanvang niet meer los laat. Het komende uur is het haast onmogelijk om weg te kijken. Ik ben zelden zo meegegaan in de vibe van een horrorfilm als bij Haute Tension. Het is dan ook jammer dat het einde wat twijfelachtig is en dat weerhoudt me eigenlijk van een volledige score. Verder is Haute Tension een ijzersterke film en een ware verrijking van het genre.

Aardige documentaire maar ik had er meer van verwacht. Ik vond het vooral allemaal nogal plat en snel getoont. Bij een film als Lost In La Mancha ga je veel meer op in het moment en wordt de frustratie veel voelbaarder gemaakt. Bij deze film miste ik de verhalende vorm van de documentaire behoorlijk. Het is een uiterst interresant kijkje achter de schermen maar er had in mijn ogen meer in gezeten.

Behoorlijk goede horror en ook zeer vernieuwend. De film is zeer brute horror met een arthouse laklaagje. Het zal me niets verbazen als Michael Haneke door deze film geinspireerd is om "Funny Games" te maken. " American Psycho" heeft haar wortels ook duidelijk hier vandaan. Anyway, confronterende rauwe film die een excentriekeling is in haar genre, maar zeker bij de top hoort.

Goede documentaire over Herman Brood die een erg interessant beeld schetst . Ik was vooral gefascineerd door beelden uit het gesprek met Van Gogh en de televisieshow waarin hij met z'n zoon optrad. Ook erg prettig dat er niet constant gehamerd werd op z'n egocentrische houding (zoals in Wild Romance) maar dat de film zich meer bezig hield met hoe hij hier toe is gekomen (vooral de drugs dus) en hoe hij hier mee om ging. De opmerking dat Brood zichzelf meer een tweedehands Herman Brood vond had van mij zelfs (ook met het oog op zijn dood) subject mogen zijn voor een tweede documentaire. Geslaagde film.

Absoluut een meesterlijke film. Ik ben toch altijd weer onder de indruk van de mise-en-scene die Murnau in zijn films tot leven weet te brengen. Vooral in deze film heeft het klassieke decor met het schitterende schaduwspel een ontzettend gezellige sfeer als gevolg.

Het verhaal is niet zo episch als andere films van Murnau. We hebben te maken met een kleine (en korte) film met weinig indrukwekkende gebeurtenissen. Het is daarom mooi dat Murnau op zoek gaat naar de mens hierin en weer enkele vreselijk leuke karakters op het scherm zet. Hij geeft dit kleine en knusse zo'n enorme lading extra's mee dat ik niets anders kon doen dan genieten en onder de indruk zijn van Tartuffe.

Was na het zien van Alexandre Aja's Haute Tension erg benieuwd naar deze rwmake van The Hills Have Eyes. En ik moet bekennen dat het absoluut geen slechte remake is. Vooral de wraakscene zijn erg goed. Aan de andere kant kun je vraagtekens zetten bij de creature design. In het orgineel was het allemaal net ietsje rauwer en geloofwaardiger bovendien ervaar je het drama van de familie in Craven's versie beter. Aja heeft het origineel met deze film niet overtroffen maar weet toch duidelijk een degelijke horrorfilm neer te zetten.

Absoluut een ijzersterk staaltje film van Welles. De film benadrukt mooi de gedachtes en motivaties van de personages en in hoeverre iedereen in feite elkaar misbruikt. Dit gegeven wordt intens voelbaar en zeer origineel uitgewerkt in deze korte maar indrukwekkende film. Ik was ook zeer aangenaam verrast door de schitterende kleuren en sumblieme art direction. Wéér een topfilm van Orson Welles.

De film heeft last van een chronisch gebrek aan acteerprestaties. Het eerste uur is bijzonder lastig door te komen omdat vrijwel niets natuurlijk of logisch aanvoelt. Jammer van het toch behoorlijk sterke scenario want het verhaal zit goed in elkaar. Waarom ik de film toch een voldoende geef heeft te maken met de "plotchange", het moment dat ze die veerpont kwamen uitrijden en in hun vracht keken vond ik angstaanjagend confronterend.

Oi,oi,oi wat een vakwerk dit. Letterlijk een Thriller die van begin tot eind enorm boeiend is. Vanaf de opening waarin op scherpe wijze met toffe scenes en dialogen ons hoofdpersonge wordt geintroduceerd tot de uiteindelijke conclusie; werkelijk prachtig. Een film die je met momenten oprecht en goed in het duister laat tasten en met een perfecte constructie. Boven zit Hitchcock met een glimlach naar beneden te kijken, Hodejegerne is fantastisch!

2012 was een jaar vol leuke kinderhorrorfilms. Kijk maar naar voorbeelden als Paranorman en Frankenweenie. Of Hotel Transylvania daar ook bij hoort? Kijk de videorecensie hier.

The House of the Devil lijkt regelrecht uit de grindhouse theaters te komen. Dat heeft vooral te maken met het tempo, de thematiek en bepaalde stijlelementen zoals de titelfonts met velle gele kleur. Ik was erg gecharmeerd van de spanningsopbouw op het moment dat Samantha gaat babysitten. Tom Noonan's rol als de bizarre heer des huizes is ijzersterk en hij speelt zeer gebalanceert zijn rol. Eenmaal een tijdje in het huis gebeurt er helaas te weinig niets om écht een meesterwerk te worden. Ti West sluit de film keurig af en het laatste kwartier is dan ook een lekker stukje '80s horror. Met The House of the Devil toont West toch minstens aan iemand te zijn die we in de gaten moeten houden.

Heerlijk smotsig horror sprookje. En dat zit hem vooral, of sterker zelfs eigenlijk alleen in de meesterlijke mise-en-scene en make-up. Wat een wonderschoon vormgegeven horrorfilm dit, hulde! Dit zorgt dan ook voornamelijk, tesamen met het redelijk vlotte tempo, voor vele angstaanjagende zeer memorabele scenes.

De focus bij het thema weerwolven zit hem bij deze vooral in het beestelijke aspect wat in haar (en de mens) schuilt. Dit tesamen met de vele woeste scenes deden me vooral denken aan de mythische tekeningen en verhalen die uit de middeleeuwen over weerwolven de ronde gingen. Het is erg verfrissend en effectief om dit in film te zien en geeft de film dan ook veel genre.

Het verhaal zit vol plotholes, en pas na een uur werd het goed duidelijk wie nou wie was en uberhaupt wat het belang in het verhaal was. Joe Dante heeft zo z'n sterke momenten en geweldige scenes maar is over het algemeen wat rommelig. De cast kon me ook gestolen worden. De leadingactors hadden zulke angstaanjagende typische eighties kopkes dat je haast zou zeggen dat de dames vrijwel direct uit een van de eerste reclames over inlegkruisjes kwamen. Ik kon me nooit echt indentificeren en dat is verrekte jammer.

Ondanks die minpunten blijven die ijzersterke scenes in het bos (met die heerlijke ladingen smook) toch in m'n hoofd zitten en ben ik behoorlijk positief over de film. De dreiging is aanwezig, de horror is aanwezig en er wordt goed gespeeld met het thema van de weerworlf. Zeker in haar subgenre een absolute aanrader!

Absoluut vermakelijk en laten we hopen dat dit de aftrap is voor weer een nieuwe reeks Nederhorrors. Moet wel bekennen dat de geruchten over hoe extreem en smerig de film zou zijn zwaar overdreven zijn. Hier en daar zorgt een enkele scene voor een beetje afschuw. De grootste kracht zit hem toch vooral in het geweldige karakter van Dieter Laser en de gestoorde sfeer die in zijn luxe bungalow ontstaat. Het beperken tot voornamelijk één locatie komt het verhaal zeer ten gunste. Ik had wel het gevoel dat de film behoefte had aan een sterkere soundtrack. Hoe dan ook vond ik The Human Centipede een gaafe horrorfilm, ik ben erg benieuwd naar The Final Sequence.

Tsja wat muziek is het natuurlijk niet best. Mijn versie had afzichtelijke synthesizer met zo nu en dan kitcherige geluiden van grote groepen mensen. De film was overigens prima. Ik was zeer gecharmeerd van de sfeer en er mogen enorme complimenten uitgaan naar Lon Chaney. Los van zijn briljante make-up is zijn fysiek wonderbaarlijk. Zoals hij aan die waterspuwers bungelt en op de bellen springt is werkelijk fenomenaal. Het geeft het personage van Quasimodo perfect de dynamiek en getraindheid mee die het verdient. Verhaaltechnisch hebben we natuurlijk te maken met een groots verhaal. Echter heb ik de film vaker en innemender gezien. Zo ging er wat mij betreft veel te veel screentijd uit naar Esmeralda en haar liefde. De stormscenes zijn natuurlijk indrukwekkend maar voor mij blijft Notre Dame de Paris toch duidelijk de versie van het verhaal waarin de elementen het sterkst naar voren komen. The Hunchback of the Notre Dame is goed en legt een zeer sterke basis voor de verdere vertellingen van het verhaal maar is helaas, ondanks haar sterke entertainment, overtroffen.