Meningen

Werd hier niet warm of koud van. Het tempo liep lekker door en er zitten voldoende situaties in om niet te vervelen maar ik voelde weinig voor de perikelen van het hoofdpersonage. Eventuele komedie moet ik ook hebben gemist.

Ik heb behoorlijk wat extreme exploitatiefilms gezien maar een dusdanig heftige geboortescene als in De Gelukkige Huisvrouw heb ik nog nooit meegemaakt. De film teistert haar kijker het eerste half uur met een ronduit briljant verhaal rondom een postnatale depressie. Geweldige psychologie, erg goed geschreven en Carice van Houten is ijzersterk. Probleem zit hem in de rest van de film. Zodra ons hoofdpersonage wordt opgenomen bevinden we ons in een soort misplaatste Loenatik situatie en wordt de verfijnde psychologische vertelling overboord gegooid. Hadden we eerst te maken met een confronterend psychologisch verhaal lijkt het nu alsof de schrijver nog nasukkelt na een eerste kennismakings curcus met het werk van Sigmund Freud. De laatste drie kwartier werken niet zo goed en staan helaas duidelijk in de schaduw van het ijzersterke begin.

De film verdedigt op wel heel oncompromisloze wijze een materialistisch standpunt. Maakt dat schitterende momenten zoals het optreden van “Diamonds are a Girl’s Best Friend” minder speciaal? Absoluut niet. Het is rasechte Hollywood entertainment op overtuigende wijze neergezet, sowieso moet ik nog de eerste Monroe-film zien die niet minstens vermakelijk is. Ze is een icoon en overtuigd in vrijwel iedere scene dat de rond haar gecreëerde legacy absoluut gegrond is, dan kun je een fout politiek standpunt best door de vingers zien.

Weer een prachtige documentaire van Martin Scorsese, niet zo indringend en roerig als No Direction Home die hij over Bob Dylan maakte maar wel een waanzinnig informatief stuk film. Harrison's leven is met zorg uitgepluist en de film is een zeer mooi document. Vond de laatste scene het meest indrukwekkend.

Ongelofelijke documentaire en ik betwijfel of we door hebben hoe belangrijk deze film is. De mate van openheid over een laaghartige en immorele werkwijze rondom een van de belangrijkste functies op deze aarde is bijna niet te geloven. Een journalistiek en historisch uniek document.

Weer een zeer sfeervolle film van Sam Peckinpah, The Getaway heeft het eerste uur soms wat moeite om je aandacht vast te houden maar is voornamelijk het tweede uur een geweldig soort van road-movie. De spanning tussen McQueen en Mac Graw is geweldig. Ik was vooral weer gefascineerd door de manier waarop Peckinpah zijn locatie's van totale rust en eenvoud neerzet voordat hij er met een enorm geweld door heen raast.

Nog vóór de opkomst van het nationaal-socialisme weet Carl Theodor Dreyer het antisemitisme erg treffend vast te leggen. Zo toont deze film een effectieve scene waarin een joods meisje moet meebidden op haar nieuwe christelijke school. De jufvrouw wordt boos wanneer ze niet meebidt, simpelweg omdat ze het niet kan, waarna het meisje vervolgens stiekem in een joods gebed mee doet. Ook in deze film is al goed Dreyer's ronduit briljante overdracht van emotie in kleine gebaren te zien. Geen expressionisme maar een zeer natuurlijk spel met rauwe en krachtige shots. Een minpuntje is helaas de nogal overdaad aan tussentitels met veel tekst, maar dat neemt niet weg dat Die Gezeichneten toch wel als een klein meesterwerk mag worden beschouwd.

In Giallo toont Dario Argento ons een rauw en ruw Rome. Zijn moorden en ziekelijke killer bevinden zich in een entertainent typische setting die ook met een modernere look weet te overtuigen. Vooral in de cameravoering en timing (en uiteindelijke sfeer) is Argento's typische stempel te vinden waardoor het een heerlijke film is. Bij bepaalde plotelementen kunnen we onze vraagtekens zetten maar dat neemt niet weg dat we met een heel gaafe film te maken hebben.

Deze week de Criterion ontvangen en ik kan zeggen enorm onder de indruk te zijn. De camera's zijn warrig, bevatten zeer onproffesionele composities en zijn 16mm. Het geheel is een behoorlijke chaos maar daarmee ook zeer genuanceerd. Er wordt enkel de nadruk gelegd op de chaos en niet op wie goed en fout is. Daar uit kunnen we concluderen dat het simpelweg een enorm fout gelopen festival was. Het hippietijdperk liep ten einde en de drugs en vrije houding liepen dusdanig uit de hand dat mensen zichzelf steeds minder een halt toe riepen. Dit in combinatie met de Hell's Angels die beloofd waren enkel rustig op een podium te hoeven zitten en pils te drinken zorgde er voor dat er geen controle was in deze enorme chaos. Het hippietijdperk knuppelde zichzelf met haar lamlendige en "leve de lol" houding dood, en dát is op film vastgelegd, tesamen met schitterende livemuziek van Ike & Tina, Jefferson Airplane en de Stones. Een absolute must voor iedere liefhebber van film, rock en geinterreseerden in geschiedenis. Een zeldzaam sterk document.

Toby Jones is geen Anthony Hopkins maar heeft Hitchcock's timing en uitstraling goed onder de knie; het mag helaas niet baten want het verhaal is weinig soeps. Er ontbreekt een daadwerkelijke spanning en het personage van Alfred Hitchcock blijft erg plat en doet geen eer aan de beste man. Zelfs als hij zo recht-toe-recht-aan de vieze oude man zou zijn geweest zoals deze film beweerd had dat in betere filmische scènes gegoten kunnen worden (bovendien op een manier waarop je het van het hoofdpersonage zou verwachten). Helaas, The Girl lijkt meer waarde te hechten aan het neerzetten van een schokkend verhaal dan aan een daadwerkelijk interessante en goed lopende film.

Viel me toch een beetje tegen. Had hier na een aantal goede recensies toch duidelijk hogere verwachtingen van en ik vond 't geheel helaas nogal saai. Ben bang dat enkel dat ontzettened leuke fluitdeuntje me écht bij zal blijven.

Nogal matige documentaire die voornamelijk bezig lijkt te zijn met een pleidooi om ons te overtuigen dat die gekke ouwe Ozzy Osbourne nu nuchter, clean en gelukkig is. De film gaat in no-time door zijn interessante carriere heen en is een beetje schuw voor de echt sappige verhalen. Er wordt geen woord gewisseld over wat nou de waarde, kracht of originaliteit was van zijn muziek. De nummers lijken vooral nogal zielloos als achtergrond te dienen voor emotioneel gereutel zoals een bezoekje aan zijn ouderlijk huis in Birmingham. God Bledd Ozzy Osbourne is goedkoop sentiment, Osbourne en voornamelijk 'Black Sabbath' verdienen een betere documentaire voor hun carriere.

Ben erg gecharmeerd van deze film en dat niet in de laatste plaats vanwege de schitterende decors. Vanaf minuut één hangt er een geslaagde sfeer en wagen we ons zeer prettig tussen de bergen. Het komische aspect is erg geslaagd, ik was zeer geamuseerd door de beer en Chaplin's mimiek en timing is weer geweldig. De 1942 versie is overigens erg goed te doen, Chaplin's voice-over werkt het verhaal zeer degelijk in de hand en hij beschikt over een erg goede intonatie. The Gold Rush is een gaafe film.

De film is een stomp in je maag maar waanzinnig. Fatih Akin zegt net zo veel over de hoofdpersoon, de seriemoordenaar, als over diens omgeving. Het feit dat hij het leven van Honka hierin breder heeft getrokken maakt de film zinnig, waarachtig en onvergetelijk.

Al stukken beter dan Paul Wegener's andere Expressionistische film Der Student von Prague alleen al omdat deze film lichttechnisch mateloos vele malen interessanter is. Der Golem, Wie Er in die Welt Kam is een geweldige film. Het oud joodse verhaal is weinig origineel en doet erg veel aan dat van Frankenstein denken maar is weldegelijk effectief. Vooral de momenten waarin het monster zijn menselijkheid toont zijn erg mooi (zoals het boodschappen doen op de markt en dat kleine meisje met de appel). Het meest enthusiast ben ik nog over de vormgeving. De decors slepen je direct een totaal andere wereld binnen en zorgen tesamen met de belichting voor een bijzonder sfeervol geheel. Één van de topfilms van het Duitse expressionisme.

Beetje teleurgesteld want ik had hier toch echt meer van verwacht. Zoals gewoonlijk ben ik, met uitzonderingen daargelaten, niet bijzonder gecharmeerd van mozaiekfilms vooral wanneer deze je belemmeren in het persoonlijk contact met de personages. En daar heeft Gomorra bij mij last van. Ik kon alleen wat met het verhaal van de twee heren die wapens vonden en vond bovendien dat daar niet alles uit werd gehaald. De enige cinematografisch interessante momenten zijn die waarin we met leuke decors te maken hebben want ik vond dat er filmish barweinig gebeurde. Ben ook niet zo'n enorme fan van zulke extreem schudderige handheld stijl. Ik had van Gomorra meer verwacht.

Degelijke documentaire met interessante beelden van Hunter S. Thompson. Ik was vooral geinteresseerd in z'n journalistieke kant en de wilde levensstijl en zodoende was het wel heel lange stuk over de Amerikaanse (locale) politiek voor mij een beetje misplaatst. Film heeft sowieso een beetje moeite met haar lengte want dat laatste half uur is echt te veel. Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson is een degelijke documentaire, met redelijke sfeer verteld.

Bevat als filmisch verhaal veel te weinig om je als kijker te boeien maar is politiek/sociaal het enige juiste antwoord op het zeer kwalijke American Sniper, en dat bovendien op het juiste moment.

Dit vond ik eigenlijk een zeer magere film van Rainer Werner Fassbinder. Kon m'n aandacht er moeilijk bijhouden en het enige wat ik me tijdens deze film afvroeg was waarom Fassbinder zijn personages zo vaak Franz Biberkopf noemt. De Film-Noir elementen die op de DVD hoes worden vernoemd komen niet veel verder dan zwart/wit cinematografie en enkele Culpaanse shots, verder verschilt hij qua stijl/verhaal al met al verrekt weinig van andere Fassbinders, alleen zijn deze stukken beter.

Kon hier helemaal niets mee. Clint Eastwood denkt blijkbaar dat Lee van Cleef en Eli Wallach in de suburbs van Amerika heibel schoppen want zijn acteerwerk lijkt vies veel op dat uit Il Bueno, Il Brutto, Il Cattivo, maar dan niet goed. Bovendien vind ik het scenario waardeloos. De eerste vijftien minuten zien we niks anders dan Clint Eastwood die een rotopmerking maakt waaruit we dienen te concluderen dat hij een norse vent is, waarna we de familie horen bevestigen tegen elkaar dat hij een norse vent is, daarna laat Eastwood weer zien dat ie een norse vent is, en horen we familie...... een nogal saai rideltje wat nogal lang doorgaat. Na een half uur komt het verhaal op gang en hebben we eigenlijk te maken met het verhaal van Avatar maar dan tussen Eastwood en wat Aziaten. Menig kinderfilm weet een nieuwe cultuur origineler te introduceren dan dit lor. Nee, met Gran Torino kon ik helemaal niets.

Waanzinnige oorlogsgevangenisfilm die op zeer bijzondere wijze is geregisseerd door Renoir. Was diep onder de indruk van de bijzondere sfeer en facinerende personages. Erich von Stroheim is briljant in zijn rol als Duitse kapitein. Bovendien vond ik het tempo van de film, vooral voor haar tijd, erg vlot en maakt de film al enkele bijzondere stappen in het gebruik van geluid. La Grand Illusion is constant goed, constant facinerend en een indrukwekkend meesterwerk.

Il Grande Silenzio is voor mij dé bevestiging dat Klaus Kinski de meest interessante acteur aller tijden is. De desinteresse, arrogantie en nonchalante houding tegenover het doden van anderen terwijl hij rustig blijft dooreten maken hem tot één van de meest memorabele schruken aller tijden. Sergio Corbucci levert een film waarbij de antagonist het qua legende en karakter het wint van de protagonist en weet dit zeer gewaagd door te voeren in het einde. Meesterlijke, grauwe western.

Weinig keren zo geemotioneerd geweest door een film. Meesterlijk stukje cinema met ijzersterke cinematografie en een bijzonder goed tempo. Er gebeurt constant wat en er wordt enorm goed met de emotie van de kijker gespeeld. Het acteerwerk was subliem en uberhaupt de gehele sfeer. Meesterlijke film!

Verbazingwekkende film die wel enorm veel prijsgeeft over het Duitse rijk. Wanneer een buitenstaander al dit soort zaken weet (er wordt maar liefst twee keer naar de concentratiekampen verwezen) vraag ik me toch echt af wat er waar is van de “Wir haben es nicht gewurst”s die volmondig werden uitgesproken door vele nazi’s naderhand.

De film is dus in zijn observatie scherp maar ook zeker op humortechnisch vlak. Er wordt de spot gedreven met aspecten van het derde rijk waarbij ik het verbazingwekkend vind dat Hitler over een dusdanige lading zelfspot beschikte dat hij de film nog leuk vond ook. Het einde waarbij Chaplin over democratie en vrijheid spreekt moet een kick in the nuts zijn geweest, vooral omdat hij durende de gehele film, ondanks de soms ook uitbundige flauwe (doch komische) grappen, hiernaar toe werkte.

Zonder twijfel één van de meest hilarische komedies en misschien wel de meest scherpe visie op een hedendaagse tijd/gebeurtenis ooit in de geschiedenis van de cinema.

Bijzonder entertainende ontsnappingsfilm. Met een jongensachtig enthusiasme volg je het graven van de tunnels en de acties van McQueen. Er zit een behoorlijk tempo in de film waardoor we ons nooit door lange of langdradige stukken hoeven te werken. Wat ik een beetje jammer vond was het einde. Het had van mij allemaal wat grootser gemogen, had meer bij de film gepast. Neemt niet weg dat we met een klassieker te maken hebben die z'n status absoluut heeft verdient.

Ik denk dat dit de laatste Baz Luhrman film is die ik gekeken heb. Het doet mij vooral denken aan de fantasie van een naïeve, homoseksuele 14-jarige die besloten heeft zijn geaardheid nog niet onder ogen te komen. Het is allemaal opzichtig, pretentieus uiterlijk vertoon waarbij er geen ruimte is voor spel waardoor alle plotelementen maar in je gezicht gesmeten worden. Daar lijkt Luhrmann zich geen zorgen om te maken want hij is alleen maar bezig met de decadentie van zijn (voor deze tijd zwaar ongeloofwaardige) feestjes op ons af te gooien. Ieder moment waarop acteurs wat hadden kunnen spelen worden er allerhande broadway-achtige elementen in beeld gegooid die dat maar voor de acteurs moeten doen. Voor het geval we Luhrmann's opdringerige beeldregie nog niet doorhebben is er gelukkig een voice-over die ons letterlijk alles voorkauwt zodat we als kijker niets zelf hoeven te concluderen, het deed me met momenten zelfs denken aan de voice-over van een SBS 6 reportage.

Ons hoofdpersonage heeft bovendien geen karakter maar enkel de regieaanwijzing gekregen om zo schaapachtig mogelijk naar al het decadents om hem heen te kijken. Sowieso is de algehele motivatie van onze personages dun genoeg om door een frisdrank-rietje te halen. Baz Luhrmann vind intieme blikken tussen mannen voldoende om ons te doen geloven dat allerhande bizarre tripjes en festiviteiten zomaar cadeau worden gedaan.

Bah, wat heb ik mij lopen ergeren aan The Great Gatsby, een ernstig gebrekkige film.

Een platte mislukking. Zelden zo'n belabberd script met zo'n budget verfilmd zien worden. Seth Rogen's werkelijk opzienbarend pijnlijke scenario lukt het niet eens om met een motivatie voor zijn superheld te komen. De personages zijn pijnlijk plat, worden opzichtig geintroduceerd en veranderingen in de plot overduidelijk geforceerd zondere degelijke redegeving. Het enige waarmee hij dit probeert te compenseren zijn de talloze ongepaste opmerkingen van Rogen zelf. Overigens is Rogen's screentime ook wonderbaarlijk lang, het geheel lijkt wel een aan zichzelf geschreven ode waarbij hij enige ruimte voor ook maar het aanbrengen van een gevoelsmatige logica bij elk ander personage vergeet. Bizar dat een geweldig regisseur als Michel Gondry hiermee in zee is gegaan. Gondry is sowieso nogal raar bezig. Aan de ene kant zet hij Jay Chou in als 2e hoofdpersonage die iets doet wat wat weg zou moeten hebben van acteren en aan de andere kant laat hij een briljant acteur als Christoph Walz maar wat rondsukkelen. Ik had gehoopt dat Gondry de stijgende lijn van verfrissende en/of (filmisch) intelligente superheldenfilms van de afgelopen jaren zou doorzetten maar daarin had ik gruwelijk ongelijk. The Green Hornet is een enorme tegenvaller en pijnlijk oppervlakkig en doorzichtig.

Ook al een niet beste superheldenfilm van deze zomer... De film begint redelijk (alhoewel ik nooit aan paarse mensenhoofden zal wennen...) met een leuk geconstrueerd filmuniversum, mooi kleur- en 3D-gebruik en de nodige relativerende humor maar wordt al snel saai. Dat komt vooral omdat ons hoofdpersonage (overigens keurig gespeeld) niet meer de logica van zijn twee werelden kan verbinden. Wanneer hij eenmaal 'Green Lantern' is, neemt hij al snel ontslag, stopt met zijn training maar behoudt wel alle voorrechten van het 'Green Lantern'-zijn. Hij zweeft gedurende de film enorm tussen de regels door waarbij scenes en actie-reacties door elkaar heen lopen en geen logisch geheel meer vormen. Als je dan vervolgens na anderhalf uur opbouw binnen vijftien minuten (zonder training...) ook nog eens het grote kwaad verslaat, tsja...

Waanzinnige film die uitblinkt door het geweldige schrijfwerk. De film handelt op ijzersterke wijze verschillende episodes en persoonsgebonden verhalen af in de gevangenis waarbij de hoofdpersonages geweldig terugkeren. Ik heb weinig films gezien die het fantasy-genre zo ongelooflijk effectief met drama wisten te combineren en zelfs bij een zoveelste herziening blijft de film je raken. Vrijwel de gehele cast speelt enkele van de beste rollen uit hun oeuvre en Michael Clarke Duncan is zo briljant dat alle troep die hij hier voor- en na speelde hem vergeven is. The Green Mile is een zeldzaam goede film.

Wat moet Van Warmerdam een hekel hebben aan de mens zeg. Neemt niet weg dat dit enkele zeer komische en vooral cynische situaties als gevolg heeft. Grimm is een heerlijk surrealistisch stukje film waarbij ik echter m'n twijfels heb bij de afstand die er tussen kijker en film ontstaat. Enerzijds vereenvoudigt dit het observeren van de bizarre situaties anderzijds werkt het weinig uitnodigend. De humor maakt gelukkig veel goed waardoor deze film absoluut het kijken waard is.