Meningen

Degelijke komedie. De film wordt vooral gedragen door het geweldige spel van High Grant. Zijn timing is erg sterk en hij komt gemakkelijk met gewaagde grappen weg. Met de meeste romcoms is het begin nog wel geestig om later te vervallen in formuleachtig romantisch gereutel. En dat is helaas in About a Boy niet anders.

Het onderwerp spreekt me bijzonder aan maar ik begin het eigenlijk een beetje een cliche te vinden dat films die gaan over worstelende schrijvers altijd alle cliche's moeten vermijden. Het werkt bij mij niet zo facinerend als dat de bedoeling is. Alhoewel de casting zeer degelijk is, vond Nicolas Cage een prima rol neerzetten, krijg ik zo langzamerhand toch echt een lamme kijkhouding van iedere keer dat Meryl Streep langs komt. Voegt niets toe, geeft de rol in mijn opinie niets extra's mee en, het is een cliche, maar ik heb het idee dat ze 80% van de rollen exact hetzelfde speelt. Leuk uitgangspunt maar met Adaptation kon ik uiteindelijk vrij weinig.

Een zeldzaam lelijk (ogende) film. Ik kon hier helemaal niks mee, ben al geen fan van de troep die Eddie Murphy in de jaren '80 heeft gemaakt wat haast meesterwerkjes lijken bij zijn recente werk. Ik kon de film nergens betrappen op humor en vond het geheel maar overdone en lelijk belicht. The Adventures of Pluto Nash had wat mij betreft echt niet gemaakt hoeven te worden.

Een enorme teleurstelling. Zijn de meeste films van Steven Spielberg de laatste paar jaar op z'n minst nog vermakelijk vond ik dit een zeer vervelende film. Waarom? De film is geprop. Een enorme lading aan propwerk van gebeurtenissen waardoor er een totale afwezigheid van spanning ontstaat. Nog voordat de kijker door heeft wat het conflict in een situatie is en kan nadenken over een oplossing of uberhaupt in spanning zit, wordt er al een oplossing voor de situatie aangedragen.

Dat de film verder visueel enorm hoogstaand en ronduit prachtig is wist mij helaas niet voldoende te binden. Ik raakte snel gedistantieerd van deze ADHD-aanschakeling en dan vallen al snel alle flaws op. Had ik er bij de serie en de stripboeken geen moeite mee dat letterlijk alles werd uitgesproken, vond ik het hier ronduit plat en irritant. Heel jammer, ik had op z'n minst gehoopt The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn vermakelijk te vinden.

Weinig imposante film uit een stukken mindere periode van Lucio Fulci. Verhaaltechnisch gebeurt er zoals gewoonlijk bij een Fulci maar barweinig het probleem is echter dat daar bij deze film wel heel veel aandacht naar uit gaat. Enkele inventieve scènes (slakjes en een lekkend plafond) weten de film nog van de ondergang te redden. Complimenten voor de muziek die deze film toch échte eighties camp maakt.

Een film die rondom een intense verveling aan het strand het verhaal wil vertellen van twee mensen die op zoek zijn naar begrip en eigenheid. Althans dat laatste zei de regisseuse een dag later in een vraaggesprek. Dat ze op de vraag waar we die zoektocht in terug kunnen zien bij het oudste hoofdpersonage als antwoord gaf dat die niet getoond werd omdat ze niks vond en niet wist waar te zoeken, zegt al voldoende over de inhoud van de film. In Agua Fria de Mar gebeurt relatief angstvallig weinig in een behoorlijke tijd, en daarbij weten de soms mooie shots helaas geen weerstand te bieden aan de enorme verveling die deze film bij de kijker teweeg brengt. Nee, Agua Fria de Mar is geen aanrader.

Sascha Baron Cohen is in ieder geval getalenteerd te noemen. Zijn Ali G, Borat en Bruno reportages zijn minstens te omschrijven als geestig en ik zal ze niet wegklikken als ze langskomen op tv. Ik vond de mocumentary filmversies van zijn personages al weinig geslaagd maar de vorm van recht-toe-rechtaan komedie werkt al helemaal niet. 't hoofdpersonage is op deze manier dramatisch misplaatst en de film voelt eigenlijk alleen maar aan als één lange sleur.

De film mag in het fantasiegenre genoemd worden maar doet haar originele verhaal of eerste film geen eer aan. Alleen al omdat het tempo van het verhaal veel te hoog ligt en er onscreen weinig tijd wordt gemaakt voor het creeeren van sfeer. Is het in de originele Alice in Wonderland nog heel veel verdwaald zijn en zoeken; is deze versie al te gefocussed en direct gericht op avontuur. Deze keus is duidelijk en daar ga je uiteindelijk in mee maar het geeft het wonderland geen extra waarde en neigt zelfs naar formulewerk. Gelukkig weet Burton het geheel nog behoorlijk fris te houden. Depp's rol was een beetje een misstap (dat accent...) en god mag weten waarom de verme correcte stem van Alan RIckman een constant blowende worm moet inspreken... Alice in Wonderland is prima entertainment maar mist duidelijk de charme van haar origineel.

Voor het eerst dat ik Johnny Depp niet om aan te zien vond in een film. Da's opmerkelijk aangezien ik hem normaal gesproken toch een behoorlijk goede acteur vind. Ik ben overigens bang dat hij niet de enige miskleun is; los van Mia Wasikowski en Helena Bonham Carter geloofde ik geen enkele van de personages. Het niveau over-acting met een gebrek aan overtuigingskracht ligt dusdanig hoog dat dit een heel vervelende film wordt. Erg jammer want hij opende bijzonder leuk.

Een erg sterk vierde deel. Ik ken weinig reeksen die zo consistent goed zijn. Jean-Pierre Jeunet voegt enkele interessante zaken toe aan het Alien-verhaal. Het onderdeel van klonen en de rol van techniek in de toekomst zijn effectief in het verhaal verworven en worden met sterke beelden uitgedrukt. De film is bovendien sfeervol en weet een naargeestig gevoel mee te geven. Helaas is het laatste half uur nogal plat en niet erg passend bij het eerdere deel van de film. Een beetje een misstap maar Alien: Resurrection is weldegelijk een goede Science-Fiction.

Er wordt eigenlijk best goed geacteerd en André Benjamin heeft ook zeker wel de uitstraling van Jimi Hendrix, dat is niet het probleem. Het probleem is een volledig incapabele en zwaar debiele regie waar vervolgens de rechthebbenden en de vrienden van Hendrix zich niet mee wilden identificeren. Wat je vervolgens krijgt is een mislukt samenraapsel aan beeld en geluid. De decoupage brengt je nooit dichter bij de personages of het moment, door mislukte galmpjes in het geluid ben je altijd het verst verwijdert van Hendrix of de persoon waar de scene om lijkt te draaien en er zijn veel technische mislukkingen in focus, beeld en geluidsopname. Daarbij lijkt een focus in verhaal of vertelperspectief volledig afwezig en is er geen enkele scene geschreven alsof deze ook daadwerkelijk naar een punt toe werkt.

Ik vind het onwaarschijnlijk dat zulk sterk basis-materiaal (het verhaal van een van de belangrijkste rock-musici) en zulke goede acteurs tot zo'n slechte film kunnen leiden. Het is dan ook geen enkele verassing dat de rechthebbenden van Hendrix' muziek en diens vrienden hier niets mee te maken wilden hebben (wat je vervolgens vanwege muziekrechten alleen nog maar verder verwijderd van het onderwerp). Waarschijnlijk is All Is by My Side de slechtste biografische film ooit gemaakt.

Één van de weinige geslaagde liefdesverhalen waarin je ook echt meegaat met de hoofdpersonages.Uiteraard hebben we te maken met Hollywood waarin alles er mooi en idyllisch uit ziet wat natuurlijk een enorm contrast vormt met het scherpzinnige en rauwe van Fassbinder's Angst Essen Seele Auf, maar dit neemt niet weg dat de gevoelens goed voelbaar worden en er zeker magie heerst in het spel. Bovendien zijn de kleuren in de film ontzettend mooi. All That Heaven Allows is een zeer zeker geslaagd romantisch drama.

Roy Scheider’s beste rol, Bob Fosse’s beste film en wat mij betreft de allerbeste musical ooit. Het fascinerende verhaal van een regisseur/choreograaf (openhartig gemodelleerd naar Fosse’s eigen leven) is uitbundig en we worden meesterlijk meegesleurd in diens passie. Het hoogtepunt is toch echt het poëtische einde van de film. De vijf fases, de dans, de muziek, montage, vormgeving; alles werkt perfect en het is een zeer intense kijkervaring. All That Jazz weet op meesterlijke wijze gebruik te maken van het musical genre en is een magistrale film.

Makkers Staak Uw Wild Geraas meets Love Actually en dat werk behoorlijk goed. De film is vlot en entertainend en het kost weinig moeite om mee te komen in alle verhalen. Ik vind wel dat de film veel sterker was geweest op komisch en dramaturgisch vlak wanneer de acteursregie met meer formaliteit zou zijn geweest. Ik miste voor een heel groot deel de ongemakkelijkheid die onze stugge manier van omgang met zich meebrengt. Hoe dan ook zijn de verhaallijntjes stuk voor stuk erg leuk, voldoende verschillend van die van Love Actually (soms zelfs met enkele leuke spoofs en verdraaide versies van het origineel zoals het verhaal met Thomas Acda). Prima en goed geproduceerde entertainment.

Dit is echt ontzettend goed. Vooral mooi dat de film voortkomt uit het niet uitspreken van frictie in plaats van uit een uitgesproken probleem. Hierdoor krijg je een heel mooi geleidelijk geheel en de film bouwt zich enorm sterk op. Acteerwerk is van zeer hoog niveau en de film weet je als kijker erg goed te bespelen. Alles Stroomt was een zeer aangename verassing.

Wat nou eigenlijk Godard's intentie was, is iets wat ik me afvraag. Was het schoppen tegen de gevestigde filmorde die gedomineerd wordt door regeltjes? Je zou het met het oog op de vele niet-matchende shots en onzinnige montagetrucjes haast zeggen. Veel van zijn interresantdoenerij voelt aan als volkomen onlogisch waarbij het effect enkel het afstoten van het publiek is.

Wanneer dat je doel is kun je echter op een makkelijkere manier te werk gaan. Sowieso bevat deze film te veel passie en liefde om te zeggen dat Godard zijn publiek wil treiteren. Daarbij komt ook nog eens dat de beste man enkele pretentieuze filosofieen de film ingooit. Hij beschikt echter niet over de mogelijkheid om hier ook écht iets mee te doen en z'n statements goed uit te werken. Dit falen sluipt terug in de chaos van de film en is kenmerkend voor zijn oeuvre.

Is Alphaville een waardeloze rommelige film? Rommelig zeker, maar dit waardeer ik gedeeltelijk omdat ik die afschuw voor regeltjes een leuk statement vind. Wat deze film voor mij écht tot een meesterwerk maakt is de geweldige cinematografie. De nachtelijke shots en hoe deze worden gebruikt voor de spanningsopbouw zijn geweldig. De film is als geheel te hakkelig en rommelig om echt poetisch te worden maar op z'n eigen manier bevat Alphaville veel schoonheid.

De film was niet helemaal wat ik er van verwacht had. Ik moet bekennen enorm gecharmeerd te zijn van het beeld wat Rademakers van Nederland schetst (wat hij in zijn beginperiode altijd heerlijk deed) maar verhaaltechnisch was dit niet echt geweldig. Ik begrijp comments over het acteerwerk ook wel, ik kon persoonlijk erg moeilijk mee gaan in rollen als die van de Duitse commandant. Grootste probleem zit hem toch echt in de nogal makke suspense. Waar de typisch Nederlandse oorlogssfeer erg goed was vond ik dat er vrij weinig gebeurde qua spanningsopbouw. Wat ik wel weer erg lekker vond was de cinematografie, mooie strakke shots en geluidstechnisch zat er soms een leuke vondst in. Als Twee Druppels Water is qua stijl en sfeer eigenlijk een heel goede film maar een echt overtuigend verhaal kwam bij mij niet echt over.

Zeer luchtig filmpje wat toch zeker de moeite waard is. Prettige kleine spanningen en bovenal zeer charmant sfeervol (onder andere vanweg de vele shots van kitcherige bayerische architectuur en stapels voedsels met geweldige feestjes). Leuk!

Een ontzettende teleurstelling van Almodovar, het verhaal is een grote samenhoop van goedkoop los zand en niets anders dan een erbarmerlijke kapstok voor de fantasietjes van een oude homoseksueel. Het zijn dan ook die bizarre fantasietjes en voornamelijk het lef wat hij toont door deze te verfilmen wat deze film het enige draagelijke meegeeft. Qua humor is het allemaal nogal bedroevend, zelfs een Geer en Goor zouden voor deze nichtenlol hun hand niet omdraaien. Nee, Los Amantes Pasajeros is geen al te beste film...

Dan ben ik bang dat je niet bekend met het oeuvre van Mads Brugger. Hetzelfde is hem gelukt in Noord-Korea met de film The Red Chapel. Ik kan me bovendien niet indenken dat dit geacteerd is. Ik ben dan ook erg onder de indruk van The Ambassador. Op een heldere manier legt Brugger de meest idiote en corrupte situaties uit. Daarbij lukt het hem om met (grotendeels) verborgen camera's van erbarmelijke kwaliteit een filmische audio/visuele uitnodigende en sturende stijl te behouden. Ik vind dit een waanzinnige film.

Pfoei, een onvoldoende kan ik het niet geven want ik moet erkennen dat Parajanov zeer interessant zijn shots cadreert maar dit is los daarvan verre iets waar ik als kijker wat mee kan. Het verhaal is rommelig, voor mijn gevoel niet te volgen en bovendien lijkt Parajanov's interesse d'r ook niet te liggen (waarom maak je het dat zo ingewikkeld). Als stijlvorm is Ambavi Suramis Tsikhitsa best interessant maar als film niet echt...

Kan niet zeggen dat ik hier enthusiast van werd. De personages zijn nog redelijk maar de verhaallijnen stellen verrekt weinig voor en het geheel komt niet veel verder dan wat simpele puberaffaires en gereutel over "een vertrek". De vele vermoeiende autoritten zijn ook nog eens bijzonder slecht verlicht waardoor de afstand tussen kijker en scherm alleen maar groter wordt. Leuke muziek, goede sfeer maar geen body.

Dit is toch echt de laatste Clint Eastwood-film die ik ben gaan kijken. Wat een oppervlakkige idealisering van stereotype masculiniteit waarbij hij heel veel pretendeert maar nooit de vinger op de zere plek legt. Die man is emotioneel en intellectueel niet heel veel verder ontwikkeld dan zijn personage uit Dirty Harry. Erbarmelijke film.

Niet best dit, ik betwijfel ook ten zeerste of Rob Schneider ooit in een film zal spelen die nog degelijk uitpakt. Doorwrongen van cliché's en voor de hand liggende grappen wordt ons een eenvoudig doch totaal ongeloofwaardig verhaal voorgeschoteld. Ik kon helemaal niets met de "ow zo wilde" situaties waar onze protagnist zogenaamd in werd geforceerd en haar verandering gedurende de film doet het glazuur van m'n tanden kraken. Met kromme tenen en gefronsde wenkbrauwen dit festival van dramatisch saai formulewerk uitgezeten.

Andy, Bloed en Blond Haar valt nog het best te omschrijven als Twentse exploitation waarbij de platte opmerkingen van hoofdpersonage Andy veelal spectaculairder zijn dan het 'geweld'. Hoogst amateuristisch gemonteerd en de 'solide' basis van slecht acteerwerk en belabberde dialogen wordt gelukkig afgewisseld met zo nu en dan een erg leuke scene. Andy staat centraal, heeft leuke dialogen gekregen maar Vrielink blijkt qua acteervermogen net zo gehandicapt te zijn als de rest. Echter, ondanks alle gebreken bevat de film toch een wel heel facinerende kern. Het verschil tussen Amsterdam en Hengelo en bovenal het dode karakter van veel Twentse steden komt mooi naar boven. De schoonheid en treurnis van het Twentse landschap is zeer overtuigend en de nachtelijke shots wonderschoon. Andy, Bloed en Blond Haar is geen geweldige film, de film heeft een gebrek aan kwaliteiten maar wanneer je even je best doet valt er toch voldoende moois te zien.

Prima entertainment en stukken beter dan haar voorganger. Het verschil zit hem vooral in het lagere gehalte van over-pretentie, het ontbreken van geschiedenislezingen en een veel tactvollere aanpak van het verhaal. Daardoor wordt het toch lastig verfilmbare boek stukken geloofwaardiger alhoewel ze van mij toch nog net iets drastischer hadden mogen afwijken wat betreft het einde. Het meest vermakelijke zit hem in het feit dat de spannende gebeurtenissen zich afspelen in een wel bezonder sfeervol (verlicht) Rome. Geslaagde film.

Ijzersterke Fassbinder. Uniek in haar eenvoud en tragiek. Er wordt een onverbloemd beeld geschetst van Duitsland in de jaren '70 met de komst van vele gastarbeiders. Zeer boeiende visie op de mensen en zeer aangrijpend.

Het is een Woody Allen... Dus het gaat er, zoals gewoonlijk, vooral over hoe lastig het wel niet is om Woody Allen te zijn. Relationele problemen zijn goed uitgewerkt en vooral in het begin zitten er enkele scherpe grappen in, maar de film is niet zo sterk en artistiek interessant als Manhattan.

Pfoei, er moet heel wat gebeuren wil Von Trier hier overheen gaan. Zijn depressie is authentiek en straalt er van af in deze gruwelijke film. De therapiesessies zijn erg sterk en Gainsbroug's personage wordt in een goed tempo verkent. Erg knap hoe de film in een minimalistische setting vlot kan blijven en bovenal intens boeiend. De beruchte scenes waren erg heftig en zal zelfs menig horrorliefhebber doen gruwelen. Van Antichrist ben ik zwaar onder de indruk.

Allemaal erg lelijk geschoten maar wat een fantastische documentaire personages. De introductie is rete-strak; Anvil speelt op een metal-festival en rockt net zo hard als alle andere bands maar zijn de enige die niet zijn doorgebroken. Vervolgens krijgen we de band anno 2008 te zien waarbij de leidinggevende broers nog altijd geloven dat ze ooit groot worden en dat dat ieder moment kan gebeuren. Het drama is fantastisch alleen neigt de film tegen het einde tegen het langdradige. Het hoogtepunt zit toch echt halverwege wanneer ze op tournee gaan.