Meningen

Niet best dit. Was erg gecharmeerd van het subject maar ik vond dat de film enkele historische figuren behoorlijk misbruikt voor een nogal simpel verhaaltje. Wanneer je in het leven van mensen als Edie Sedgwick, Andy Warhol en Bob Dylan duikt verwacht ik een wat grondiger en interessanter beeld dan deze bordkartonnen figuren. Bovendien vind ik het dusdanig plat schetsen geen eer aandoen aan de werkelijke mensen.

Ik vond Pearce als Warhol niet heel erg sterk, hij zet hem in mijn ogen vooral neer als een verwijfde nicht en ik vond hem niet in de schaduw kunnen staan van bijvoorbeeld Bowie's performance in Basquiat. Gelukkig staat dit nog ver boven de belachelijke Bob Dylan (een romantische prettyboy?). Wederzijdse argumenten tussen Dylan en Warhol waren nogal eentonig en op oppervlakkigheden gebaseerd waarbij de film duidelijk de kant van Dylan kiest om Warhol (ten onrechte en zonder een benul waar hij voor stond) te veroordelen. Ik snap absoluut dat er een leegte en willekeur aanwezig was, maar om te zeggen dat deze voortkomt uit leegte en willekeur is mij toch echt te slap. De film doet bovendien niets bijzonders met de verhaalstructuur en is in mijn ogen een grote mislukking. Factory Girl is zelfs voor de popart liefhebbers niet noemenswaardig.

Geweldige film. Wat mij betreft het hoogtepunt uit Truffaut's oeuvre en ik durf zelfs te zeggen de beste nouvelle vague. Er wordt een enorm rijke wereld geschetst en Oskar Werner speelt op zeer overtuigende wijze een man die in een wereld waar lezen verboden is een passie krijgt voor boeken.Kippenvel bij de scene waarin hij het hoofd van z'n departement in brand steekt. Ook erg leuk om te zien hoe televisie een rol inneemt in de levens van de personages. Fahrenheit 451 is een ontzettend sterke en scherpe film over een totalitaire staat en de liefde voor boeken.

The Fair Haired Child is een nogal meeslepende variant op het personage "Rubber Johnny" wat ooit is gebruikt voor een clip. De film komt zelfs bijna in de buurt van de creapyness die om dit wezentje in de begeleidende korte film hangt. Veel spannende momenten en als concept werkt de film behoorlijk goed. Jammer dat er enkele flaws inzitten zoals het belabberde acteerwerk de soms een beetje clichematig gekozen scenes en het beroerde einde. Als op deze vlakken was verbeterd had deze MOH-episode misschien wel Cigarette Burns van de troon gestoten. Dat is helaas niet het geval, maar wat overblijft is wel een behoorlijk goed stukje mysterie en horror.

Het is moeilijk oordelen over deze film; het scenario is over de linie matig. Het is vaak iets te pusherig in wat ze wil vertellen, anderzijds volgt ze netjes de gedachtengang van Falco en is de constatering dat Falco het hoogtepunt van zijn succes als erg pijnlijk ervaart een geweldige vondst. Ook de manier van filmen is een twistpunt; praktisch alles is cinematografisch prachtig, de cameravoering is heerlijk, houdt het geheel uiterst levendig en zet een geweldig geheel neer. Echter zo overtuigend als al het drama is gefilmd, zo faalt men met de concertregistraties waarbij het duidelijk is dat hij ondanks het feit dat hij het ene moment in de stadthalle van Wenen zou spelen en het volgende in Tokio alles er precies hetzelfde uitziet. De grootste blunder is op het Donauinsel fest waarbij de montage zelfs niet meer lijkt te weten wat met het pijnlijke gephotoshop (en de beperkte decoupage) aan te moeten. Nu dan; het hoofdpersonage, de ene scene geloof ik hem volledig met al zijn Falco-trekjes, het volgende waarin hij geen status-quo emotie speelt valt ie door de mand. En dan de muziek; ons hoofdpersonage komt niet in de buurt van de krachtige stem van Falco. Wanneer Falco vol belt en volume de hoogte ingaat fluistert Manuel Rubey maar wat op een andere toonhoogte met als pijnlijkste moment de zwaar geauto-tunede uithalen bij 'Jeanny'. Tsja, is de film vervelend? nee, maar het had door een andere casting, net iets kritischer schrijfwerk en budget voor de optredens een echt goede film kunnen worden. En dat is jammer.

Na deze film zou ik bijna concluderen dat Welles echt de enige is die Shakespeareteksten geslaagd naar het doek kan toveren. Toch vind ik dat hij hier beter in slaagt bij MacBeth, dat ligt in mijn ogen vooral aan de hogere mate van intimiteit en uitbundigheid bij laatstgenoemde. Dit neemt uiteraard niet weg dat Campanadas a Medianoche ook zeer geslaagd is. Waar ik vooral van onder de indruk was is het slagveld, deze is namelijk op werkelijk fenomenale en zeer vooruitstrevende manier in beeld gebracht en gemonteerd. Het zijn deze grootse scenes en schitterende decors die van deze film een zeer memorabele epic maken.

Weer een geslaagde aflevering in de Masters of Horror-serie waarbij het dusdanig duidelijk is dat John Landis lol heeft dat je je afvraagt waarom de man niet gewoon full-lenght horrorfilms gaat maken. De film is een leuke Psycho-spoof en heeft een ietwat ongepast einde (vooral die totale omslag in persoonlijkheid) maar komt er keurig mee weg. Complimenten voor George Wendt die een zeer bijzonder personage neerzet. Landis zet een goede onschuldige buitenwijksfeer neer die een prettig contrast vormt met het gruwelijke verhaal. Family is een zeer geslaagde MoH-aflevering.

Absoluut geen beroerde film. Verhaal loopt lekker, sympathieke personages en Nicolas Cage die erg goed speelt. Met momenten bevat de film humoristische situaties en voor een film in een dusdanig sentimenteel genre werken de standaard verhaalpunten nog redelijk goed. Echter, een krampachtige vliegveldeindscene komt bijna niemand mee weg, en deze ook niet. Vooral niet als het hoofdpersonage naar de vrouw van z'n leven over een volle vliegtuighal heenschreeuwt dat ie van 'r houdt. The Family Guy is een sympathieke film die redelijk werkt maar komt niet onder een paar cliché's uit, en dat is jammer.

Waarschijnlijk de minste Hitchcock die ik heb gezien maar toch best de zit waard. Ik kon vooral weinig met de personages. Geen waren er sympathiek of interessant genoeg om echt lekker in mee te gaan en de verhaallijnen missen duidelijk de spanning die eerdere Hitchcock's zo sierde. Gelukkig is de film nog wel bepakt met enkele originele en vaardige shots. Zo is de afdalende auto erg opwindend gefilmd. Family Plot is niet de ideale afsluiter van Hitchcock's briljante oeuvre maar desalniettemin een prima film.

Ik vond dit een een erg leuke komedie. Laagdrempelige maar zeer geestige film met een vlot tempo, veel leuke reverenties en een te gekke reeks aan cameo's. De dynamiek van de acteurs onderling is erg goed en ze zetten op komische wijze een sub-cultuur neer. Ik kan me zomaar indenken dat Fanboys over vijftien jaar een bekende cultfilm is.

Moet toch bekennen dat Bert Haanstra me steeds meer weet te overtuigen van zijn belang als filmmaker. Los van zijn erg sterke visuele oog (wat overigens nóg beter tot zijn recht komt in zijn documentaires) is hij wel heel erg goed in het weergeven van een tijds- en landsbeeld, iets wat ik nu toch nog een beetje mis in de huidige film. Wellicht is het een misplaatst verlangen naar het pitoreske en kleinschaligheid maar Fanfare heeft een heerlijke intieme sfeer die het verhaal overstijgen en de hoge waardering waarmaken. Heb me met deze film bijzonder goed vermaakt.

De volledige vijf uur durende versie gezien en ik durf te zeggen dat dit de kroon is op het werk van Bergman. Met een ijzersterk maar zeer subtiel gevoel voor sfeer toont hij ons zijn visie op het leven. Er wordt vanuit gegaan dat de mens alleen en eenzaam is, maar dit als uitgangspunt nemende laat hij ons veel prils zien van een familie die oprecht van elkaar houdt. De film straalt ook perfect de liefde voor magie en fantasie uit en bevat een goede balans tussen het deprimerende en gelukzalige. Geen film werkt zo veel personages met een dusdanige presicie, emotie en diepgaande filosofie uit als deze. Een zeer indrukwekkend stukje cinema.

Heb hem een tijdje geleden gezien, maar ik blijf dit sympathiek vinden. Wat betreft het spookhuis gedeelte stelt deze Fulci weinig voor, maar de opener is zo waanzinnig dat we toch het toch minstens over een charmant stukje horror hebben. Hoe die camera door de kamer vliegt terwijl allerhande nazi's zich te goed doen aan alcohol en vrouwen... Erg leuk. Il Fantasma di Sodoma zal niet snel bij de betere films van Lucio Fulci behoren maar is toch minstens vermakelijk.

Dit is een erg sterk staaltje science-fiction. Fantastic Voyage weet heel goed een sfeer neer te zetten en heeft vrij weinig moeite met het opbouwen van spanning. Ik kan me weinig keren herrineren dat ik zo oprecht in spanning heb gezeten om wat er zou komen. Vooral leuk aan deze film is het gegeven van een reis door het menselijk lichaam. Ondanks dat we met een kleine wereld te maken hebben voelt het toch als een gaaf en groot avontuur aan. Zeer geslaagde film die de tand des tijds goed heeft doorstaan.

Draaide dit jaar op het IDFA. De film begon behoorlijk interessant maar na drie kwartier verdwalen we in uiterste kitch. Ik vond de scene tussen moeder en zoon tijdens het bezoekuur erg effectief, maar de hier op volgende poging het leven vol hoop te benaderen dit mijn tenen toch hevig krommen. Beetje van hetzelfde kaliber als een Oprah Winfrey-aflevering en laat dat nou net zijn wat ik niet zoek in een documentaire. The Farm: 10 Down was één van de matige films op 't IDFA, jammer.

Fassbinder's simplistische cinematografie mag dan bij het begin van deze film de barriere tussen kijker en publiek vergroten, het ijzersterke verhaal sleurt de kijker snel genoeg mee. Fassbinder's observatie van de maatschappij en het simpele individu is ijzersterk, en hij haalt genadeloos uit naar de upper-class. Toch is dit meer een uiteenzetting dan een betoog. Fassbinder mag alles dan wel treurig inzien, het geheel is verre van zwart/wit. Het kleurrijke is dan ook hetgene wat de film zo boeiend maakt. De personages die Fox ontmoet zijn weinig innemend en in feite afschuwelijke krengen, toch leef je mee en hoop je dat het goed gaat.

Zwaar onder de indruk was ik van de setting van het laatste half uur. We krijgen enkele schitterende, rauwe beelden te zien van Munchen in de jaren '70. Het eindshot van de film is misschien wel één van de mooiste shots uit de duitse cinema. Een absoluut meesterwerk.

Van deze film was ik weinig onder de indruk. Vooral met het oog op Kubrick's pretenties (en dat deze hierin overduidelijk en overpretentieus aanwezig zijn) begrijp ik dat hij deze film liever niet gereleased zag. De shots zijn vooral het oog op licht prima en erg goed voor een beginneling maar globaal gezien heeft de film toch absoluut een saaie look. Licht hem vooral aan de erbarmelijke art direction en met name de wel zeer povere locatie's. Verhaaltechnisch ook weinig indrukwekkends, nee geen verloren pareltje dit.

Zeer aangrijpende film die in mijn ogen op uitzonderlijke wijze de kracht aantoont van goed schrijf- en acteerwerk. Daarbij tevens een fascinerend experiment met de huis- en tuincamera waarin we kunnen merken dat deze een enorme rauwheid bevat en (zelfs met professionele montage en audio) drama geloofwaardiger kán maken. Sowieso had er met een dusdanig scenario weinig mis kunnen gaan; het is namelijk een briljant spelletje met de waarheid.

Een echte komedie met lachbuien hoef je van Fido niet te verwachten, wel een heel slimme twist op het genre van de familie-film. Moeder is geobsedeerd door aanzien en vind geen bevrediging bij manlief, zoonlief is eenzaam en krijgt geen aandacht en vader geobsedeerd door de dood. In plaats van een ontnuchterende nanny krijgt het gezin een zombie in huis en die bizarre wending in het genre staat meteen gelijk aan de interessante wendingen in het verhaal. Alle touwtjes komen tegen het einde, genre-getrouw, netjes bij elkaar maar vraag niet hoe! Erg vernuftig stukje film en degelijk entertainment.

Helaas, ik had me heel erg lang verheugd op het kijken van deze film. Heb deze week bij de aanschaf van een nieuwe home-cinema set The Fifth Element op blu-ray gekocht en ben helaas behoorlijk teleurgesteld. De film heeft een leuke futuristische wereld met prachtige decors maar qua kostuums deed het me helaas toch te vaak aan de erbarmelijke serie 'The Power Rangers' denken waarbij wat rubber mij niet weet te overtuigen dat we het over een leger van aliens hebben. Verder zitten er in de vormgeving veel creatieve fondsten maar het verhaal is te saai en oppervlakkig om te boeien en er ligt te veel gewicht bij de flauwe humor van vaak hoogst irritante personages. Als het script nou eens net zo veel aandacht had gekregen als de decors had Luc Besoon hier een veel mooier werkje van kunnen maken.

Film Socialisme was letterlijk een irritant storende ervaring voor mijn ogen en oren. Los van alle pretentieuze beelden waarmee Godard op weinig indrukwekkende wijze dingen zegt die anderen al veel vaker, vollediger, doordachter en vooral ook boeiender hebben gezegd is dit een vreselijke ervaring. Zijn gebrek aan inhoud probeert hij te compenseren door de meest afschuwelijke filmische stijl die ik ooit heb meegemaakt. Ik meende dat zijn trucje om bij bepaalde shots het geluid gewoon weg te laten vallen het irritantste was wat ik ooit op sound gebied meemaakte maar met Film Socialisme weet Godard oorbloedingen te veroorzaken die ik niet meer heb gehoord sinds Lou Reed's Metal Machine Music. Van overaanwezige afschuwelijke hak op de tak verplaatsingen tussen de linker- centrum- en rechterspeaker tot de enorme hoeveelheid windrumble in de microfoon; afschuwelijk. Oversturingen als in de discoscenes heb ik tijdens on-set soundtests nog niet eens meegemaakt en Godard propt zijn film er vol mee. Dit walgelijke essay is een doorn in mijn oog en drijft de spot met alles wat aan film mooi kan zijn. Een afschuwelijke film die ik nooit meer hoop te zien. Een van de 10 slechtste films die ik heb meegemaakt.

Welles zou een reeks documentaires maken voor de Duitse televisie over zijn films waarvan Filming Othello de eerste zou zijn. Alhoewel Filming The Trial volgens IMDb voor een groot deel af zou zijn is die nooit in premiere gegaan. Deze film wel, tesamen met de originele Othello heeft hij zelfs nog gedraaid in Berlijn (ik geloof op het befaamde filmfestival). Onder Welles-scholars befaamd omdat de film tot de kleine groep behoort waarbij hij "totale" beschikking had over de inhoud en omdat het tevens de laatste film is die hij heeft afgemaakt.

Hierna nooit meer een release gekregen en een befaamde film in het bootlegcircuit waarin hij zelfs tamelijk moeilijk te vinden is.

Wat deze zwaar vermakelijke film heel goed doet is accepteren dat we precies weten hoe het riedeltje gaat. Het publiek komt voor de "toevallige" kills en op dat gebied toont Steven Quale een uitzonderlijke vaardigheid. Zijn opbouw naar de moorden begint met simpele blikken naar voorwerpen die wel eens fataal zouden kunnen zijn maar beginnen dan met een erg spannend spelletje wat nou in feite de doodslag gaat veroorzaken en zet je daarbij vaak goed op het verkeerde been. De 3D is van weinig toegevoegde waarde (hij is vooral technisch niet al te best) maar dit is al met al een hoogst vermakelijke horror/komedie en ik durf hem gezien zijn vernuftigheid en goed geplaatste geestigheid met gemakt het hoogtepunt uit haar verder wat makke reeks te noemen.

Beoordeel hem eigenlijk precies hetzelfde als de andere delen uit Pier Paolo Pasolini's trilogy of life. Stuk voor stuk geen meesterwerken maar wel ronduit goed omdat ze een constant uniek karakter hebben en in mijn ogen een waardevolle trilogie vormen. Il Fiore delle Mille e Una Notte is een prima afsluiter. De film is haar voorgangers qua techniek duidelijk de baas. De film ziet er proffesioneler uit en de acteermotivatie komt wat minder uit de lucht vallen. Nadeel vind ik eigenlijk dat er een rode draad is. Dat ben ik niet van deze reeks gewend en ik vind het een beetje misplaatste redegeving. Vooral omdat Pasolini bij Il Racconti di Canterburi opende met de tekst dat deze films puur zijn gemaakt voor de smaak van het vertellen. Vond dat stiekem wel een lekker motief.

Waarschijnlijk Herzog's beste film. Diens favoriete thematiek over de ruwe gevaren van de jungle en de mogelijke oerkrachten van de mens zijn nog nooit zo sterk weergegeven als in deze film waarbij een schip over een berg wordt getild. Van facinerend tot overdonderend, Fitzcarraldo is het. De levensgevaarlijke en extreme totstandkoming van deze productie valt terug te zien in het eindproduct wat zonder overdrijven fenomenaal mag worden genoemd.

Lekkere campy verfilming Flash Gordon. Was erg gecharmeerd van het heerlijke over-the-top karakter en de decors die constant de grenzen van fout- en schoonheid opzoeken. Erg leuk ook om Max von Sydow in deze villainrol te zien na vooral met hem bekend te zijn door middel van het werk van Ingmar Bergman. Tesamen met de heerlijke Queen-muziek een erg gaafe science-fictionfilm.

Een wel heel erg fijne exploitation variant op het verhaal van Frankenstein. Udo Kier is weer eens ontzettend goed in zijn rol en steelt heerlijk de show in dit met bloed en ingewanden verreikte verhaal. Door het bijverhaal van Joe Dallesandro die alle vrouwen op het terrein seksueel afwerkt blijven ook de stukken tussen de momenten waarin Kier los gaat vermakelijk. De hele nieuwe visie op het verhaal werkt ontzettend goed en doorstaat zelfs het gevaar van verveling wat veel exploitatie nog wel eens wil hebben. Flesh for Frankenstein is een erg puike over-the-top horrorfilm.

Tsja, de kostuums en decors zijn hardstikke leuk maar The Flinstones blijven toch echt iets wat beter werkt in tekenfilm-vorm. Sowieso heb ik vaak moeite met filmvarianten van series omdat we dan met een totaal andere spanningsboog en vertelvorm te maken hebben dan wat we gewend zijn en wat de schermpersonages aankunnen. Is bij deze film ook het geval. Desalniettemin prima weg te kijken.

Vond dit als kind al oversentimenteel gezeur en lelijk bovendien. Het gegeven van een jongetje dat zijn toevlucht zoekt tot een zeedier deed me net iets te veel aan Free Willy denken en ik kan me nog herrineren dat ik hoopte dat er eens een enorme haai langs zou zwemmen om de personages weg te happen. Ik vond Flipper in ieder geval (flauw bruggetje) niet te behappen. Geen herziening waard.

Zelden zo verrast door een film als bij Florence Foster Jenkins. Haar verhaal lijkt vrijwel onmogelijk te vertellen zonder knipoog en zonder een grap van de personages te maken. Toch is het Stephen Frears gelukt het verhaal fascinerend te vertellen met personages die veel meer blijken te zijn dan we in eerste instante denken. Daarbij zit er zelfs een nuance in motieven en emoties die niet alleen geslaagd zijn overgebracht maar die mij tegen het einde hebben laten huilen. Wat een prachtige film.

Mag toch gerekend worden tot de hoogtepunten van de body-horror. De film bevat een perfecte opbouw en rekt niets onnodig lang. Der specialeffects waren zondermeer indrukwekkend en weinig films weten op een dusdanige manier dit te verwerken in de spanningsboog. Deze wordt namelijk gehaald uit de angst voor het nog verminkter worden van Goldblums personage en dit wordt zwaarder voor de kijker omdat Goldblum in feite gewoon een slachtoffer is. Erg sfeervolle film van David Cronenberg en z’n status meer dan waard.