Meningen

Routineuze actiefilm hoor. Bij het SWAT-team verwacht je toch bepaalde competenties en deze film laat zien dat ze enorm lopen te kutten. Een Franse maniak krijgt het voor elkaar om telkens de benen te nemen. Samuel L. Jackson met zijn team moet vervolgens bewijzen SWAT-waardig genoeg te zijn en hem in te rekenen. Enfin, actie genoeg en je weet ook wel hoe het allemaal afloopt, maar deze film had met minder oelewapperig gedrag en stoerdoenerij wat vlotter kunnen verlopen.

Sterk drama is dit. Nederlandse filmhuizen hebben een paar jaar geleden overuren gedraaid met het draaien van deze Zweedse film. Nu zijn er ook veel mensen (van middelbare leeftijd) die in een koor zitten en dus door zo'n film gelokt worden naar het filmhuis. Het moet voor sommigen dan ook vast een feest (alhoewel?) van herkenning zijn hoe een groep individuen zich samen gedraagt en wat voor allerlei gevolgen dat kan hebben. De film heeft de hele tijd iets soaps-achtigs over zich heen, maar daar kon ik wel meeleven. De verschillende gebeurtenissen deden 'echt' en ook oprecht aan.

Nog net geen stinker van Hitchcock, maar het scheelt niet veel. Het acteerwerk was matig en de opbouw van het korte plot mocht ook wel wat beter, in ieder geval spannender. Het deed me maar weinig. Wel geinig dat Inglourious Basterds naar deze film verwijst met het aantonen van de gevaren van nitraatfilms. Die scene in de bus herkende ik wel . De alsnog verrassende uitkomst van die scene zorgt ervoor dat deze film niet naar een onvoldoende afglijdt.

Mindere Hitchcock hoor met een niet zo toffe hoofdpersoon (Robert Cummings). De laatste scene bij het vrijheidsbeeld kan de film wel redden, maar memorabel is dit allerminst.

Niet zo'n heel bijzonder werk van Wilder, maar het heeft wel Bogart en Hepburn. Dan kan zo'n film toch niet zo gauw misgaan. Moeders van MM-leden zouden meer gecharmeerd zijn van deze film, me dunkt.

Wel een geinige folkloristische film met allerlei onzinnigheden en choreografische intermezzo's. Het verhaal is niet hoogstaand, maar daarvoor is het ook een sprookje. Het heeft allemaal wel weg wat van de Eisenstein-films Alexander Nevsky en Ivan Grozny, als je kijkt naar de groots opgezette decors en de acteurs (allemaal bebaard en de protagonist heeft wel wat weg van Ivan Grozny zelf).

Prima film met verrassende vondsten, die een glimlach op mijn gezicht wisten te toveren. De klimscene op het gebouw is natuurlijk wel ontzettend heldhaftig en knap in elkaar gezet. Het schijnt dat toentertijd bij die scene bioscoopbezoekers flauwvielen en dat daarmee deze film ook geadverteerd werd.

Waah, die titel en die beslaat nog niet eens een kwart van het plot. Wat een stinker, deze film!

Russen, rioolscenes en een helicopter! Dan kan een film bij mij al gauw niet stuk . Leuke soundtrack ook met liedjes van Orbital en Duran Duran.

Het begin van deze film stelt echt teleur. Die Vera Clouzot is wel een babe, maar voor de rest is het maar afwachten op het moment dat je weet welke kant Le Salaire de la Peur opgaat. Als eenmaal het avontuur begint, word je direct meegeslepen. Op bepaalde momenten is het ook echt spannend en zit je op het figuurlijke puntje van je stoel.

Het andere meesterwerk (Les Diaboliques) van Clouzot vind ik overigens beter dan dit werk.

Dit doe je toch ook niet voor de lol: bij de mensen langsgaan om rijk geïllustreerde bijbels te verkopen. Vier verkopers worden getoond tijdens hun werk. Ze nemen ruim de tijd om bij mensen thuis met allerlei verkooptrucs te overtuigen om zo'n 'prachtig boekwerk voor het leven' te kopen. Vaak leidt het tot frustatie want als puntje bij paaltje komt, haken de potentiële kopers toch af. Opvallend trouwens dat na een dag werken de verkopers onderling geen moeite hadden met vloeken over en weer .

Memories of a Murder handelt over een team Zuid-Koreaanse detectives die een reeks moorden in een gebied probeert op te lossen. Het wil niet echt vlotten, sterker nog het gaat er nogal amateuristisch en lachwekkend aan toe. Had het niet van tevoren verwacht, maar soms lag ik echt in een deuk om de bizarre capriolen. Verder is dit een prima film met een mooie cinematografie en soundtrack. Het einde mag er ook zijn!

Altijd superlastig om dit te beoordelen, maar ik ga maar eens voor een ruime onvoldoende. Vaak probeer ik de intenties van de filmmaker van dit soort shockerende films te achterhalen en of ze wel oprecht zijn. In dit geval kreeg ik het idee dat Salo een goedkope manier was voor Pasolini om het publiek te shockeren met veel bloot, martelscenes en ook nog eens het verorberen van stront. Een groep jongeren wordt gevangen gehouden door een fascistische groep. De vermeende aanklacht tegen de politiek en/of religie kun je wel eruit halen, maar vond ik geforceerd.

Salo komt op mij dus niets anders over dan een exploitatiefilm en dan ook nog een vrij beroerde. Er zitten echt hele saaie vervelende stukken in, zoals die vrouwen die telkens aan de groep slachtoffers en andere toeschouwers verhaalt over bizarre taferelen die ze hebben meegemaakt. Ze doen alsof die gebeurtenissen de normaalste zaak van de wereld zijn. Ik werd telkens erg verveeld er door hoe dan ook. Daarnaast is het best matig en saai gefilmd. Alle aandacht van Pasolini is vast besteed aan pogingen om het kijkerspubliek zo veel mogelijk te shockeren. Maar zelfs dat (behalve dan die laatste scenes op het eind) valt nog redelijk mee uiteindelijk.

Aangename actiethriller met een uberstoere Angelina Jolie . Plottwistje hier en daar en uiteraard okeeje actie. Niks mis mee dus!

Tsja, wederom een meer dan adequaat werk van Ki-duk Kim. Alleen deed me dit niet zoveel als bijvoorbeeld Spring, Summer,... of een Bin-Jip. De film heeft ook een vreemde structuur om met alle karakters even betrokken te voelen. Eerst worden de twee meisjes geïntroduceerd. Na het omslagpunt komt de vader die de hoerenlopers op zoekt veelvuldig aan bod. Die koersverandering van de film stoorde me gelukkig niet. Wat me wel opvalt is dat wraak een geliefd thema is van de Koreanen. Ook hier komt het voor een groot gedeelte voor in de film, hetzij gelukkig niet zo overdreven expliciet. Ik zat te denken aan 3,5 sterren, maar grote negatieve punten kan ik me niet bedenken. Vooruit, een krappe 4 sterren-score dan maar .

Gaa-aaf! Voor een film uit 1967 oogde dit erg modern. Neem daarbij de cinematografie, die sfeervol grauw is en je hebt een meesterwerk. Op een gegeven moment schrok ik me overigens echt de pleuris, overkomt me niet vaak (meer) bij filmkijken.

Tsja in sprookjes is veel mogelijk hè . Overigens zie ik in dat kapen van die zon een referentie naar de poolwinter, waarbij de zon gedurende een x aantal dagen niet boven de horizon uitkomt. Verder is het vrij bizar allemaal. 2*

Yeaah, alles gaat kapot! Heel fraai om te zien hoor, maar het verhaaltje eromheen... Dat kan toch niet . Wat een overgedramatiseerde onzin is dat. Dat alle actie ongeloofwaardig is, neem ik maar voor lief, maar het meest irriteerde ik me aan de gekunsteldheid en de toevallige loop van omstandigheden hoe alles uiteraard toch nog weer goed komt.

Anyway, het meest vermakelijke film is de lijst goofs door te nemen van Imdb. Deze film is nooit heel serieus aangepakt.

John Wayne, een sergeant met een behoorlijke attitude, heeft een bataljon onder zijn hoede dat strijdt in de Pacific tegen de Japanners. Het is nogal een autoritaire dork en ik was wel nieuwsgierig of hij nog iets betert in zijn karakter. Hij botst namelijk met een van zijn mannen, die veel vriendelijker in het leven staat. Ook andere karakters van dat batlajon komen aan bod, maar echt veel diepgang had het niet. Anyway, alleen om John Wayne al is de film toch wel de aardig om te zien.

Ik had echter wel het gevoel naar de Pearl Harbor van de jaren '40 te kijken. Het heeft onbedoeld lachwekkende momenten met her en der wat misplaatste dramatische momenten. Ook heeft de film een romantisch zijplotje dat gelukkig niet heel stoort. Actiescenes zien (er met behulp van stock footage) toch ook wel aardig uit en ohja, dat iconische plaatje met die soldaten die de vlag boven op die berg van Iwo Jima zetten, komt er ook in voor.

Vond dit wel tof eigenlijk! Le Sang d'un Poète is een ontzettend surrealistich werkje van Cocteau Très bizarre dus, maar wel op een manier die me aansprak. Niet dat ik alles snapte (verre van dat en dat hoeft ook niet), maar de waanzinnige beelden zagen er gewoonweg gaaf uit. Mede door een erg korte speelduur blijft dit continu boeiend.

Het is de derde film, die ik van hem zie, maar regisseur Apichatpong Weerasethakul (ja ik heb de naam gekoppiepeest) blijft een bijzondere knakker. Met Sang Sattawat heeft ie een film afgeleverd die weer totaal niet te duiden is.Twee ziekenhuisverhalen worden achter elkaar verteld met wat elementen die overeenkomen. Het eerste speelt zich af op het Thaise platteland, het tweede in de stad. Wat Weerasethakul drmee wil bereiken weet ik niet, of is het echt zo banaal als het laten zien van de verschillen tussen deze twee werelden, maar ook overeenkomsten?

Hoe dan ook, door een film als deze kun je als kijker helemaal geobsedeerd, haast gehypnotiseerd er naar kijken. Tenminste, dat stel ik me dan voor dat dat ook één van de beoogde effecten is van deze film. Ikzelf raakte niet onder de indruk helaas, al zit er nog genoeg mooifilmerij tussen (een vette trage ziekenhuisscene of een monnik die bij de tandarts op de consult gaat bijvoorbeeld), dat mij dan nog enigszins wist te verbazen.

Ghehehe, dit is gewoon Jiskefet maar dan op zijn Noors. Songs from the Second Floor laat vooral dikke wanstaltige problematische oude Noren zien, die in allerlei absurde situaties terecht komen. Er zit wel iets van een rode lijn in het sketchachtige verhaal. Ook schijnt er een serieuze ondertoon te bespeuren moeten zijn, als ik her en der over deze film lees. Die ontdekte niet, ik vond het eerder wel geinig, dat tragikomische met her en der wat hilariteit, die je niet van te voren verwacht.

Inderdaad een mooie en tragische film, die diverse thema's evenwichtig weet te behandelen in een goed verhaal. Voor ieder die een niet meteen een te moeilijke kennismaking wilt krijgen met de Japanse jaren '50-cinema is Sanshô Dayû de film bij uitstek om op te zetten.

Wat een pedagogisch onverantwoorde kinderfilm is dit! Menig Mexicaans kind moet vroeger onnodig banggemaakt zijn door de verschijning van een knalrode demon, die in dit stuk opduikt en kinderen opdraagt stoute dingen te doen. Een naargeestige kerstman ziet het allemaal maar toe en probeert een zo'n geslaagd mogelijk kerstfeest te regelen. Tot slot speelt Merlijn de Tovenaar ook een rol in dit stuk. Erg vreemd dus allemaal.

Dat nog niemand gemeld heeft dat Pia Zadora in deze film meedoet als één van de kinderen van Mars . Voor de rest (ook met haar) is het natuurlijk erbarmelijk matig. Samen met Manos, The Hands of Fate heeft MST3K deze film een behoorlijke cultstatus bezorgd.

Tsja, dit is gewoon een smaakloze kerstfilm. Gescheiden vader transformeert naar kerstman. Eerst leidt dat natuurlijk tot een en al ongeloof, behalve dan bij zijn zoontje. Die vindt het maar al te cool dat de kerstman toch bestaat en dat zijn vader die rol heeft. Het is altijd afwachten hoe irritant zo'n rol is van zo'n blaag, maar dat bleef nog enigzins binnen de perken. Anyway, het is toch een suf gebeuren en aan de zoetsappige kant. Het kon zeker allemaal erger, maar ik vond dit toch niet een geweldige kerstfilm.

Letterlijk slaapverwekkend spul. Vooral de start is tergend traag en daarna wordt het ook echt niet beter. Bij films met het woord 'vs.' in de titel verwachtte ik ten onrechte nog een grappig spektakeltje en gevechtje her en der, maar de kijker wordt op suffe vampierenscenes en nog suffere worstelbeelden getrakteerd. Een andere Mexicaanse film (één van de eerste afleveringen van MST3K, weet je nog Otherfool!) Robot vs. The Aztec Mummy was ook al zo'n stinkerd.

Fascinerende film met een mooi traag tempo. De setting, het opgeven van bewoning voor die Driekloven-dam, trok vooral mijn aandacht. Het verhaal was wel aardig, alhoewel ik de dialogen wel erg staccato en dus onnatuurlijk over vond komen. Zoiets komt echter wel vaker voor bij Aziatische films heb ik het idee. Praten Aziaten echt zo of is dit meer een filmisch mankement?

Bergmans laatste film is gewoonweg een sequel! En wel van Scener ur ett Äktenskap met dezelfde acteerkanonnen Liv Ullmann en Erland Josephson. Beide zijn inmiddels jaren gescheiden maar raken met elkaar weer in contact in de herfst van hun leven. De problemen van Josephson zoon en zijn kleindochter spelen dit keer vooral op de voorgrond en dat maakt deze Bergman wederom een intrigrerend en zwaar familiedrama. Het is knap in elkaar gezet, boeiend en bovendien heel mooi.

Het is toch wel curieus, waarom de Republikeinen in 2008 plotsklaps uit het niets Sarah Palin naar voren schoven om als running mate te fungeren. Uit deze documentaire blijkt hoe idioot ze is. Er wordt vooral aandacht besteed aan haar periode als burgemeester en rancuneuze gouverneur in Alaska. Ze had meer aandacht voor triviale zaken zoals het uit functies wegpesten van personen die haar niet aanstonden, dan voor echt politiek bedrijven. Op zich wel aardig om te zien, maar na een tijdje geloof je het wel.

Vond het uiteindelijk toch niet zo verheffend. Documaker Nick Bloomfield probeert mee te liften o de manier waarop Michael Moore zijn succesdocu's maakte, maar komt qua scherpte daar niet in de buurt. Er wordt nauwelijks diep doorgegraven naar beweegredenen waarom Palin zo idioot is. Enkel wat oude kennissen vertellen wat voor foute acties ze heeft gedaan. Ook is het spijtig dat er niet meer van haar recente poltieke loopbaan vol blunders getoond werd. De docu beperkte zich voornamelijk tot haar Alaska-periode.