Hail, Caesar! (2016)

Afgelopen donderdag gezien op de premièredag. Hail Caesar! is bij tijd en wijlen lekker scherp, kent een aantal komische momenten en heeft precies de juiste namen op het affiche staan. Desondanks is dit bij lange na niet de klapper geworden waarop menig filmliefhebber wellicht gehoopt had. Deze relatief korte film van de Coen Brothers liet me toch met een redelijk leeg gevoel zitten; ze was vermakelijk, maar nergens écht verrassend. Het nadeel van een sterrencast is dat ze gedeeltelijk op de automatische piloot kan acteren. Dit gold bij Hail, Caesar! zeker, met name Johansson en Clooney kunnen toch stukken beter (en de rol van Jonah Hill beperkte zich tot wat in de trailer reeds weggegeven was). Hulde wel voor de wijze waarop het Hollywood van de jaren '50 is neergezet, met de zeer diverse filmsets en een studiofixer (Josh Brolin) die de pers tevreden houdt en de nodige schandaaltjes middels een 24-hour job in de doofpot laat verdwijnen. Tevens hulde voor de prachtige scene tussen Fiennes en Ehrenreich, de even zo geniale scene met de diverse geestelijken, als ook voor de wijze waarop met de historische context (lees: prachtige communistische samenzwering) gespeeld wordt.
De Coen Brothers hebben met Hail, Caesar! een degelijke film afgeleverd. Desondanks zal deze t.o.v. andere werken waarschijnlijk toch sneller vergeten worden. Daarvoor miste dit werk toch net even iets extra's, en de kritieken in de verschillende media waren ook niet mals.
Van mijn hand een afgewogen 3,5*

Oh Coens, What Did Thou?

Hail, Caesar! heeft genoeg om van te smullen. Alleen al het idee van een jaren vijftig studio productie, een religieus epos over over Julius Caesar en Jezus Christus (geschiedvervalsing!), maakt het tot een aardige zelfreflectie op de ideologische kracht van het medium film. De broertjes weten hun ideologiekritiek-light door te trekken naar schitterende sequenties waarin gespeeld wordt met de filmstijl van die tijd. Bombastische grote studiowerken vol figuranten en epische decors. Synchroonzwemmers tussen een water spuitende walvis. Westernklassiekers met een zwijgzame Texaanse revolverheld. Over de machinaties achter de schermen van Hollywood, terwijl die mensenlevens beinvloeden met de illusionaire magie van zorgeloosheid, decadentie en Amerikaans nationalisme.

Toch blijft de productie te veilig tussen de lijntjes kleuren van wat er te verwachten valt van een nieuwe Coens. Alles lijkt al eens eerder behandeld te zijn in een iets andere vorm. De kritische reflectie op het kapitalisme tegenover andere vormen van economische systemen? The Hudsucker Proxy (1994). De verteller die een subjectieve kleuring aan de gebeurtenissen geeft? The Big Lebowski (1998). De vrolijke musicaleske aanpak van losse, onsamenhangend lijkende fragmenten als een soort odyssee van stijlen en sferen uit voorbije tijden? Oh Brother, Where Are Thou? (2000) Het hoofdpersonage in een filosofische, religieuze en morele crisis over een levenslot dat wel of niet buiten zijn macht lijkt te liggen? A Serious Man (2009). Kunst en tijdsgeest die door elkaar heen lopen? Barton Fink (1991)

Natuurlijk herhaalt een filmmaker thema's en patronen uit eerder werk. Natuurlijk kan het dat er in een oeuvre van zo'n dertig jaar (!) parallellen tussen films gaan ontstaan. Neemt alleen niet weg dat deze nieuwste Coens zich erg gemakkelijk verhoudt tot vormspelletjes en thematische keuzes uit het roemrijke verleden. Meer dan een kritische beschouwing op nostalgie rond Hollywood is het een rond spitten geweest in eigen producties; een soort best off van elementen uit hun eigen roemruchte auteurswerk. Veilige zelfplagiaat in een ietwat statische prent, die slechts bij vlagen het meesterschap van hun hoogtijdagen weet te evenaren.

Hopelijk kiezen ze voor een vervolgproject waarmee ze als vanouds gigantisch op hun bek kunnen gaan, maar dat in ieder geval de ouderwetse bravoure heeft om een gemeende middelvinger naar het establishment op te steken.

Bijzonder flauw niemendalletje, een paar aardige momenten ten spijt. Een beetje wat ik me voorstel van het niveau van de broers van 2003/2004 (al heb ik die niet eens gezien). Eigenlijk komt geen enkel van de personages uit de verf. De score is met vooral obv de goodwill wat ze toch kweken en dat je ziet dat tussen de lijntjes de timing weer briljant is, maar verder is dit echt niet goed genoeg.

2.5*

Moeilijk, moeilijk. Heb genoten van verschillende hilarische momenten, vooral die met Channing Tatum in de hoofdrol. En hoewel ik ook erg te porren ben voor een verhaal over de achterkant van (het oude) Hollywood, maakte Hail, Caesar! toch een povere indruk. De plot is gewoon niet coherent en mist elke vorm van urgentie. Dus ja, ik heb links en rechts genoten van de heerlijk absurde scènes, maar als geheel schiet het tekort. Qua score kom ik daarom in het midden uit.

Het is niet de topper waar ik een tijdje terug op had gehoopt, maar alsnog goed vermaakt met deze film. Het verhaal valt inderdaad wat tegen. Zoals veel gezegd het is wat te rommelig. Niet heel gek omdat ze zoveel mogelijk uit dit wereldje proberen te halen en al die stukken zijn an sich erg vermakelijk maar nemen veel tijd in beslag. En dan met name de main story rondom Clooney's karakter komt niet helemaal van de grond. Maar visueel is het een hele fijne film en in combinatie met de leuke dialogen en sterke cast is het gewoon een leuke film.

3.5*

Naar ik mag hopen een tussendoortje van de gebroeders Coen. De aankleding en een aantal van de scenes zoals die in het zwembad zijn prachtig maar voor de rest weinig boeiend. Verhaaltje is flinterdun en de humor is ook niet van de sterkste soort.

Hert personage Hobie Doyle dat vond ik nog wel behoorlijk geinig.

Prachtig plaatje van Hollywood uit de jaren vijftig ondersteund door een sterrencast en onder leiding van de gebroeders Coen. Ondanks al dit beelderigs wordt er toch een essentieel onderdeel gemist en dat is eigenlijk een film zelf. Enkele scènes staan bol van scherpe humor en het geheel kent een handje vol eigenzinnige personages maar de parodieën zijn veelal simplistisch. Dingen gebeuren maar er is geen cohesie. Erg jammer maar dit is de rode draad van deze "film".

Niet bepaald één van de betere films van de gebroeders Coen, al valt er sporadisch best wat te genieten. Veel elementen uit hun eerdere werk komen hier terug in iets andere vorm, maar de uitwerking is net wat minder energiek en gevat dan we van de broers gewend zijn. De indrukwekkende cast is veel te groot, waardoor vrijwel iedereen er nogal bekaaid afkomt. Daarnaast is het script aan de fut- en doelloze kant, extra pijnlijk omdat het onderwerp en de setting zo op en top Coen is. De dialogen zijn gelukkig overwegend wel de moeite waard, net als de rijke vormgeving, zodat de film uiteindelijk nog net de moeite waard is.

Nu wordt het na deze 'Hail, Caesar!' wel weer tijd voor een échte Coen. Zo'n memorabele film die dagen door je hoofd blijft spoken. Met deze laatste prent imponeren de broers (wederom) niet. Slecht is het niet, maar het ontgaat me bij deze prent wat allemaal. Het ziet er prachtig uit, maar ik mis van alles; memorabele karakters, humor, to the point-scenes. Het kabbelt wat voort allemaal, zonder indruk te kunnen maken. Heb niet veel gelachen, maar vermakelijk was het bij vlagen wel. Gelukkig. Sommige scenes worden wel iets te lang uitgesponnen. Aardig voor een keer, maar dat is niet iets wat ik van een Coen wil.

Een mooie ode aan film en een plezierig inkijkje in een filmtijdperk. Opgehangen aan 27 uren uit het leven van Eddie Mannix, crisismanager en ritselaar in dienst van Capitol Pictures en spil in het web waarvandaan alle verhalende draadjes lopen. Een leuke en geslaagde manier om een kapitaal stuk Hollywood geschiedenis ten tijde van de jaren '50 mee te beleven.
Hoewel geslaagd als vertelvorm, is de keerzijde dat de grote hoeveelheid lijntjes ook enige wanorde en springerigheid binnen het grote overkoepelende verhaal veroorzaken. En bij mij veroorzaakte dat feit bij wijlen wat onrust en een mild concentratieprobleem.
Daarbij komt dat niet elke draad even boeiend is. De draad waarin Johansson figureert is bijvoorbeeld niet sterk. Het is een saaie verhaallijn die de boel behoorlijk ophoudt. En dan vind ik mezelf nog niet eens heel kritisch. Maar dat komt weer, omdat het moeilijk is om bij de aanblik van Johansson objectief te blijven.
Andere draden zijn gelukkig wel erg de moeite waard. De ontvoering van Clooney en de carrièreswitch van cowboy Hobie zijn wat mij betreft de leukste en bij wijlen zelfs hilarisch. Erg grappig hoe de ontvoerde acteur als een volleerd deskundige met een groep intellectuelen praat over de leer van de dialectiek. Hij doet dat niet door te putten uit de droge theoretische stof waar de intellectuelen mee koketteren, maar door heel verfrissend en bijna kinderlijk te putten uit een heel scala aan anekdotes uit zijn filmleven. Erg komisch!
In “Hail Caesar!” worden een aantal films en bekende filmpersonages uit de filmhistorie nagebootst. En niet eens onverdienstelijk. We zien dansende matrozen uit “On the Town” (als ik me niet vergis), een paar echt indrukwekkende scenes uit “Spartacus”, en ballet en kauwgomkleuren bij Esther Williams. En nog veel meer moois. Het zijn visuele feestjes!
Ondanks de grappige vondsten en de snedige teksten, is de film in humoristisch opzicht niet helemaal geslaagd. Het had op veel fronten harder, absurdistischer en pittiger gemogen. Er zijn te veel mwoah-momenten.
Toch zonder meer een goeie film gezien, waar ik helaas te weinig door overdonderd of van doordrenkt raakte, om 'm te kwalificeren als fantastisch. Daarvoor bevat de film toch teveel gemakkelijk verteerbare snacks en beleefde ik 'm op te veel momenten schouderophalend. De algehele amusementswaarde is edoch zeer hoog. Al met al toch zeer genoten!

Visueel (de filmstudio, aankleding, decors en locaties) gezien zag het er allemaal prachtig uit en de jaren 50 spatten van het scherm, maar het zwakke en vage verhaal wist me niet te boeien, en je wordt ook nog eens doodgegooid met veel saaie dialogen die zelden grappig zijn en je hooguit laten glimlachen. Door de bekende cast die hun best doet om er nog wat van te maken, kijkt deze film zich nog lekker weg. Maar hoogstaand is het allemaal niet van de bekende broertjes Ethan Coen en Joel Coen en soms vraag je je ook af "waar gaat dit in hemelsnaam over", althans dat was bij mij in ieder geval van toepassing

Dit verhaal speelt zich af in de "Capitol Pictures Studios" van Hollywood in de begin jaren 50 en draait om het leven van Eddie Mannix gezien over 27 uren (althans tussen zijn eerste biecht waar het verhaal mee begint en zijn laatste biecht waar het verhaal mee eindigt, zitten 27 uren). Eddie Mannix is een manusje-van-alles die kalmpjes alle dagelijkse problemen oplost in de filmstudio’s. Zelfs als hoofdrolspeler Baird Whitlock van de productie getiteld "Hail, Caesar !" ontvoerd wordt en er meteen twee sensatie zoekende journalistes, te weten de tweeling Thora Thacker en Thessaly Thacker, op zijn hielen zitten, blijft hij kalm. Maar wanneer er nog zwaardere uitdagingen op hem afkomen moeten er buitengewone acties ondernomen worden.

Het verhaal (hier en daar vaag) welke vooral draait om Eddie Mannix (manusje-van-alles), Baird Whitlock (acteur die tijdens het maken van de productie "Hail, Caesar !" wordt ontvoerd door communistische filmmakers, die 100.000 dollar als losgeld voor hem eisen) en Hobie Doyle (bekende acteur in cowboyfilms die opeens een rol moet gaan spelen in een andere soort film, waarbij hij veel moet praten en daar is hij juist niet goed in en dat komt mede omdat hij een bovengebit draagt i.v.m. een rodeo ongeluk) zit opzicht wel leuk en luchtig in elkaar en weet ook wel te vermaken, maar boeiend wordt het nergens en regelmatig is het verhaal ook wat flauw, saai en langdradig door lange nietszeggende dialogen, die er veel te veel inzitten. Ook gebeurt er eigenlijk niets bijzonders in het verhaal (de ontvoering van van acteur Baird Whitlock is op zijn zachtst gezegd gewoon flauw), maar de problemen waar Eddie Mannix mee te maken krijgt zijn opzicht wel leuk en ook zijn oplossingen daarvoor. Echt veel te lachen valt er eigenlijk niet, maar hier en daar zitten er wat leuke scenes (vooral met Hobie Doyle, zoals de discussie tussen hem en regisseur Laurence Laurentz over het uitspreken van een bepaalde zin en de scene waarbij zijn achterlijke Western film "Lazy Ol' Moon", waarin iemand de maan de schuld geeft, wordt vertoond aan het publiek) en dialogen in, die je laten glimlachen. Omdat het verhaal maar circa 100 minuten duurt en het vooral genieten is van de aankleding, decors, locaties en cast, kijkt deze film zich wel nog lekker weg. Het einde was opzicht ook wel leuk.

De cast is indrukwekkend en bestaat uit veel bekende acteurs en actrices en ze deden het eigenlijk allemaal goed en leuk en hadden er zichtbaar ook veel plezier in. Dat geldt met name voor de hoofdrolspelers Josh Brolin (in de rol van Eddie Mannix, die in dit verhaal ook nog een baan aangeboden krijgt bij de vliegtuigfabrikant "Lockhead", maar deze uiteindelijk afwijst), George Clooney (in de rol van Baird Whitlock) en Alden Ehrenreich (in de rol van Hobie Doyle). Bekende acteurs en actrices die relatief maar een kleine rol hebben in deze film zijn Ralph Fiennes (in de rol van regisseur Laurence Laurentz), Scarlett Johansson (in de rol van actrice DeeAnna Moran die in verwachting is maar niet getrouwd is of een vriend heeft en dat is geen goede publiciteit voor de filmstudio, dus daar moet Eddie Mannix een oplossing voor vinden), Tilda Swinton (in de dubbelrol van journaliste Thora Thacker en Thessaly Thacker) en Channing Tatum (in de rol van tapdansende acteur Burt Gurney die tevens een communist is en zelfs via een Sovjet-Unie onderzeeboot naar de Sovjet-Unie vertrekt en daarbij de 100.000 dollar losgeld meekrijgt). Het zingen en dansen van een aantal acteurs (zoals Channing Tatum), vond ik overigens tenenkromend om aan te zien (aan zingen en dansen in een film heb ik een hekel) en die scenes heb ik ook vooruit zitten te spoelen.

Al met al niet meer dan leuk om eens gezien te hebben en voor een film geregisseerd door de bekende broertjes Coen, is dat eigenlijk gewoon slecht. Omdat alles er wel schitterend uitziet (de jaren 50 spatten van het scherm) in deze film en de bekende cast het goed en leuk doet, krijgt deze film van mij een nipte voldoende. Deze film is inderdaad wel een mooie ode aan het Hollywood uit de jaren 50 zoals dat ook gedaan is in de Avontuur / Drama film "Hugo (2011)", maar dan als ode aan de fransman Georges Méliès, die één van de eerste sterren was op het witte doek in het begin van de 20e eeuw.

De Coens hebben ons menig pareltje geschonken, maar daarnaast maken ze ook films die het net niet zijn. Dit is er één van de laatste, mindere categorie.

Het centrale onderwerp van Hail, Ceasar(een luchtige, wat cynische kijk op de Amerikaanse filmindustrie in de jaren vijfig), zal het grote publiek buiten de States al niet zo aanspreken. Daarnaast zijn de personage's en de humor niet zo scherp, venijnig of excentriek als we van de gebroeders gewend zijn. Wat als positief overblijft is de vakkundigheid waarmee dit tijdsbeeld word neergezet en een goede hoofdrol van Brolin.

De andere hoofdrolspeler, Clooney, begint trouwens een ouwe kop te krijgen en dan valt ook meer op dat hij eigenlijk maar een beperkte acteur is.

Je kijkt dus met respect doch afstandelijkheid, en vooral enigszins meewarig naar deze film.

Volgende keer dan maar weer wat beters.

Vermaak.

Ik ben wel blij dat de Coens het kleinere werk weer wat meer achter zich gelaten hebben en opteren voor een frissere Hollywood comedy. Dat gaat hen doorgaans het best af. Deze Hail, Caesar! is daar weer een goed voorbeeld van.

Qua verhaal is het allemaal nogal losjes en warrig, duidelijk ook niet de focus van deze film. Sommige personages krijgen daardoor wel érg weinig screen time, maar de film mikt dan ook meer op het "een dag in het leven van" gevoel en slaagt daar best goed in.

Men vraagt mij wel eens (hah) waarom ik blijf volharden in het kijken van klassiekers, terwijl die films mij toch niet echt liggen. Wel, bij deze film komt die kennis goed van pas. De scene met Tatum is nog niet half zo leuk als je nooit een Kelly musical gezien hebt. En ook de high society scene met Ehrenreich komt een stuk beter uit de verf. En weten die Taurog is komt ook van pas. Zo zie je maar.

Acteurs amuseren zich duidelijk, de Coens doen hetzelfde achter de camera. Film ziet er aardig uit, loopt best vlot en weet geregeld een glimlach te ontlokken. Alleen duurde het net allemaal wat te lang. Kwartiertje korter was wel goed geweest denk ik.

Enige rare scene vond ik die met de duikboot. Deed mij sterk denken aan La Cité des Enfants Perdus, wat op zich niet zo erg is, maar die film past uiteraard niet in het hele 50's Hollywood verhaal. Allicht een verwijzing die ik dan mis, maar het blijft een raar moment in de film.

Hopelijk blijven ze deze richting nu even aanhouden, 't is waar ze goed in zijn.

3.0*

Een beetje vreemd, wel lekker. Dat gaat ten dele op voor deze Coen.

Het is allemaal wat 'vaag' en vervreemdend, maar toch heb je het idee dat de Coens zich continu inhouden.

Je kan amper spreken van een duidelijk hoofdpersonage en de personages zijn eigenlijk nogal bordkarton. Wanneer de Coens dat koppelen aan absurdisme en genialiteit is er niks aan de hand. Op dat vlak schort het er helaas nogal aan in Hail, Caesar.

Toch vermaakt de film nog wel. De bijzondere settings, de droge humor en het maffe 'verhaal', maar op alle vlakken is het beneden Coen peil.

Leuke, en typische, Coen Brothers film. Leuke rol van George Clooney, zoals we hem vaker hebben gezien bij de Coen Brothers. De film is zeer mooi geschoten, weet het Hollywood-jaren 50-sfeertje goed neer te zetten. Echter wat ik minder aan de film vond, waren de jump-cuts van de ene personage naar de andere. Bij geen enkele personage blijven we lang genoeg hangen om ze interssant te vinden, waardoor je nooit echt meeleeft, en betrokken voelt, met een personage. Dit terwijl er zeker wel personages waren die potentie hadden om een goed verhaal te vertellen.

Al met al, een lekker filmpje om te kijken, maar niet super bijzonder.

Best aardig. De film gaat soms echt helemaal nergens over, en echt grappig wil het nooit worden, maar als geheel kijkt het best wel weg. Leuke sfeer van Hollywood jaren 50 wordt er ook neergezet en vooral Brolin heeft een leuke rol als fixer. Clooney heeft dan weer minder te doen wat jammer is, vind hem meestal wel een fijn acteur. De vele gastrollen/bekende koppen zijn ook geinig. 3,0*.

Tsja, de broertjes Coen kunnen bij mij niet veel verkeerd doen.
Binnen hun oeuvre zou je inmiddels een paar films kunnen omschrijven als 'reli-slapstick', althans redelijk doldwaze films met een nogal duidelijke theologische ondertoon. Het valt me op dat die films vaak niet tot hun beste werk worden gerekend. 'O Brother, Where Art Thou' werd door de critici al met enige argwaan bekeken, terwijl het uitmuntende 'A Serious Man' zelfs grotendeels werd genegeerd. Misschien ligt het aan mij.

En nu is er dus 'Hail, Caesar!' Een film waarin het verhaal van Jezus een grote rol speelt. Bijvoorbeeld: een vrouw die zwanger wordt zonder te weten wie de vader is, wordt uit de brand geholpen door iemand die 'Joe' heet. Wordt deze verwijzing begrepen door iedereen die hierboven roept 'Hail, Caesar!' onsamenhangend of rommelig te vinden? Misschien vinden ze het niet eens boeiend, en dat mag natuurlijk. Ik vind 'Hail, Caesar!' echter juist een van de slimst gescripte films die ik de laatste tijd heb gezien. En bijzonder komisch trouwens, al is dat natuurlijk al helemaal subjectief. 'Would that 't were so simple.'

De regie is trouwens ook uit de kunst, met de gebruikelijke aandacht voor de Coens voor detail van tijd en plaats, en voldoende ruimte voor de Lulligheid Van Alles die in hun films een hoofdrol speelt, ook zeer herkenbaar trouwens. Casting is dik in orde, met vooral Brolin in één van zijn betere rollen. Zowaar slagen ze er ook nog in om Channing Tatum in een rol te casten die perfect bij hem past. Jammer dat Clooney weer vindt dat hij een hele film gekke bekken moet trekken zodra hij met de Coens samenwerkt, maar ach, zijn aanwezigheid was vast goed voor het budget.

En de broers gebruiken iedere dollar goed, met als resultaat: een vaak schilderachtig mooie ode aan het klassieke Hollywood, binnen een verhaal dat heel wat meer diepgang en samenhang bevat dan waarvoor het credits krijgt. Tof!

Gave film! En tevens een ode aan de de film uit het filmtijdperk jaren 50. We zien in veel scene's dan ook films uit die tijd. Maar ook vond ik de film zelf de jaren 50 uitstralen. De verschillende personages in de film hebben alle één gemene deler en dat is Eddie Mannix, een soort problemen-oplosser van de filmmaatschappij. De film huist daarnaast zeer veel fantastische memorable momenten. Zoals: de vier geestelijke die de film bespreken, Hobie Doyle(Alden Ehrenreich) en regisseur Laurence Laurentz (Ralph Fiennes) op de set. Burt Gurney ( Channing Tatum) bij de duikboot of Baird Whitlock (George Clooney) bij de communisten En ga zo maar door... Ik heb vaak moeten lachen of zat mete een grijns op mijn gezicht te kijken naar het goede humoristische acteerwerk. En wat een heerlijk 50 jaren einde. Wederom een uitmuntende Coen- brothers film.

Niet echt geweldig maar toch wel beter dan ik verwacht had. Deze film met verwijzing naar het filmtijdperk 1945-1955 kende buiten de vaak wel enigszins vervelende dialogen toch wel enkele zeer mooie scènes waarbij ik de bespreking door de vier geestelijken en de duikbootscène verreweg het interessants vond. De duikbootscène - we zien een Russische onderzeeër plotseling opduiken - verwijst naar de heksenjacht op vermeende communisten in het McCarthy tijdperk - waarvan ook Hollywood regisseurs en scenaristen niet gevrijwaard bleven. Komisch vond ik ook de scènes met die matrozen in de kroeg en de waterballet scène met Scarlett Johanssen met verwijzing naar de MGM musicals "On the Town" en "Neptune's Daughter". Moet er dus wel bij gezegd worden dat als je helemaal niets hebt met de oude Hollywood cinema deze film je waarschijnlijk onvoldoende zal aanspreken.

3.0*

A day in the life of a fixer. Zoals wel vaker komen de Coens op de proppen met een film die niet ergens heen lijkt te gaan, vol schijnbaar willekeurige plotontwikkelingen, personages op de rand van de geloofwaardigheid, humor waar je niet de vinger achter kunt krijgen, heel veel bekende acteurs in soms zeer kleine rollen (Christopher Lambert) of zelfs niet eens herkenbaar in beeld (Dolph Lundgren?!), en met een emotioneel hart dat wordt gevormd door iemand van wie je je afvraagt of de broers daar niet tegelijkertijd de spot mee drijven. Ongrijpbare films, altijd met evidente liefde gemaakt en vaak voorzien van prachtige visuals, en met zó'n besmettelijk gevoel voor humor dat ik me zelfs bij heel gewone namen ga afvragen of ze niet eigenlijk toch wel heel raar klinken. Is dat genoeg? Voor sommige mensen soms wel en soms niet, voor anderen nooit... gelukkig behoor ik tot de eerste categorie, en dit is weer een film aan de goede kant van de streep: warm, geestig, grillig, vol memorabele personages, en een liefdevolle ode aan de achterkant van het Hollywood van de jaren 50.

Goeie film over een medewerker van een grote filmstudio die problemen oplost. Een film die zich afspeelt in het oude Hollywood waarbij alle facetten van het studiosysteem en het maken van films op een leuke manier voorbij komen. Grappige dialogen en situaties. De vele zij-plotjes zijn eigenlijk vermakelijker dan het hoofd-verhaal. Prima casting en vooral een leuke films als je van films houdt.

De hele film uitgekeken. Een prestatie op zich. Mysterie? Ja, klopt. De grootste mysterie voor mij was tijdens de hele film waar ik in godsnaam naar aan het kijken was. Komedie? Enige scène wat een glimlach gaf: "would that it twuuuhhh so simple"

Niet mijn smaak film. Met 5 totaal verschillende mensen de film gekeken. We vonden m allemaal ruk.

“It's all in the hips, the lips, and the eyes and the thighs.”

Heerlijke film. Films over het Hollywood van de jaren 50 kan ik altijd wel waarderen, en als dan ook nog een blik achter de schermen van de filmindustrie wordt geworpen kan het al bijna niet meer misgaan. De gebroeders Coen hebben met Hail, Caesar! weer een intrigerende film gemaakt vol met de bekende absurde humor en droogkomische dialogen. De rode draad van het verhaal is fixer Eddie Mannix (Brolin) die met allemaal problemen te maken krijgt van kidnapping, een zwangerschap van een steractrice tot aan een belachelijk slechte westernacteur.

De scènes met Mannix en vier geestelijken, die moeten beoordelen of alles wat in Hail, Caesar! te zien is wel “bijbel-proof” is, en die tussen regisseur Laurence Laurentz (Fiennes) en een westernacteur die geen woord normaal uit zijn mond krijgt, zijn briljant. Daarnaast ziet de film er waanzinnig mooi uit, met de scene waarin Scarlett Johansson als zwemactrice haar ding doet als spetterend voorbeeld. En een tapdansende Channing Tatum zorgt ook voor een grote glimlach. Alleen het plot rond de gekidnapte acteur Baird Whitlock (Clooney) was wat minder. Maar voor de rest is Hail, Caesar! een kleurrijk schouwspel.

Deze eens bekeken en toch weer een vreemd geval, deze film. Je moet er wel inkomen.

Visueel had de film wel enkele mooie scènes: dat waterballet en de tapdansscène.

Super grappig vond ik de film wel niet, enkel die scène met Ralph Fiennes was wel goed.

Wel veel bekend volk passeerde de revue.

Het was zeker gene slechte film, maar de thriller/actiefilms van Coen zijn toch meer aan mij besteedt.

De Coens broeders leveren voor mij wisselvallige films op waarbij sommigen zelfs een dieptepunt kunnen bereiken. Deze film weet op geen enkel moment mysterieus of komisch te zijn. Gezien het genre toch een belangrijk punt. En met een cast om u tegen te zeggen. Neen, ik denk toch dat ik niet echt fan ben. 4/10

Voor de Coen brothers is dit inderdaad een fikse mispeer. En alhoewel ik wel fan ben van de gebroeders kon deze film me geen moment boeien. Integendeel, een behoorlijk vervelende en vermoeiende excercitie.

De film straalt wat een vermoeidheid uit, dit is duidelijk een tussendoortje of het komt toch zo over. De ode aan Hollywood doet wat denken aan Once upon a time in Hollywood jaren later. Alleen is deze Hail Caesar wat minder samenhangend. De echte odes zijn wel het beste. Denk aan Channing Tatum (dat die de film mee moet redden...) als knipoog naar Gene Kelly. En natuurlijk ook Alden Ehrenreich als de westernacteur die als een vis op het droge is als hij in een ander genre moet acteren. Het zijn net de grotere acteurs in deze film die het laten afweten. Misschien omdat ze het te serieus nemen, of ook niet goed weten wat nu juist de bedoeling is. Jammer, want de film heeft meer potentie dan er uit gehaald werd.

Eigenlijk mogen de mannen meer van dit soort tussendoortjes doen, maar dan iets doordachter. Het is niet hun beste materiaal, maar zeker niet slecht. En ik denk dat hier best wel toekomst in zit.

Weer geen geweldige Coen. Maar wat mij wel duidelijk is geworden is dat ik ze liever dit soort luchtige films zie maken dan de 'thrillers' met komische inslag.

Er lijkt verder ook echt wel veel moeite (en geld) in deze film te zitten. Zoals vaker bij de Coens is de potentie alom aanwezig, maar echt overtuigen doen ze weer niet. Meer dan prima wegkijken is er dan ook niet bij.

bij her- herziening vallen weer meer kwartjes. het is een sterke film met een sterke boodschap. dat wordt (mij) duidelijk bij het opnieuw hierbij stilstaan. maar ook de humor en de details vallen meer op en vallen beter.

maar wat me het meeste opviel: ik haalde tussendoor soms een biertje en zette na de dialogen de film op pauze. wat een prachtige shots krijgen we voorgeschoteld!

waar we ogenschijnlijk makkelijk aan voorbijgaan, dit is kunst.