Hail, Caesar! (2016)

Mwoah ja, ik weet niet hoor... Mijn verwachtingen waren misschien ietwat te hoog (meer in de trant van Budapest Hotel). Uiteindelijk veel kleine dingetjes die allemaal om de manager draaien, jammer, had dat graag anders gezien.. Betere focus ofzo?

Desalniettemin, veel bekende erin, leuk om te zien!

Deze film aandachtige bekeken omdat ik een groot fan van de Coen Broers ben.

En ben een beetje in tweestrijd over deze film.

Het ziet er allemaal prachtig uit en een mooie ode aan het hollywood uit de jaren 50.

Ik zelf vind de verwijzingen naar allemaal klassieke hollywood films heel mooi gelukt.

Alleen vind ik de film soms een beetje saai en kabbelend.

En ontgaat me het nut van sommige scenes.

Niet de beste van de gebroeders Coen, maar toch wel leuk hoor. Weliswaar had ik liever wat minder verhaallijnen en personages gezien, echt heel rommelig wordt het toch ook weer niet dankzij de Coens. En het is wel echt leuk al die verschillende soorten oude films die we te zien krijgen, niet in het minst ook vanwege het visuele aspect. Zowel een mooie ode als parodie, vol subtiele verwijzingen ook. Vond vooral de Romeinse film erg geslaagd met een hilarische Clooney. En ook erg leuk is de rol van Ehrenreich (zo'n beetje het enige niet zo bekende gezicht) als domme cowboyacteur die prachtig botst met Fiennes als regisseur.

Ook die musicalscène met de matrozen in het café is een pareltje op zich. Scarlett Johansson eens in een echt komische rol (met apart stemmetje) was ook wel aardigop zich, ook al is de rol nog zo bescheiden. En dan moet ik Brolin toch ook wel noemen, feilloos in wat je de hoofdrol toch wel kunt noemen. Uiteindelijk wel net een wat te goede en weer lekker eigenzinnige film om een echt tussendoortje te noemen (enkel onder de Coen-films), maar een 3.5* is me eigenlijk ook net weer wat te hoog. Een stevige 3.0* dus maar.

Kon mij geen enkel moment boeien... ik begrijp de relatief hoge waardering echt niet! Slap verhaal en op geen enkele wijze vermakelijk.

Nee, dit is niet de meest hilarische film van de Coens, maar wel een lollige.

Het is een vrij rustige, sterk geacteerde verzameling van allerlei filmscènes uit de fifties, waarbij sommige musicalscènes voor mij gerust korter hadden gemogen. De humor is subtiel en kurkdroog.

Nu wordt het na deze 'Hail, Caesar!' wel weer tijd voor een échte Coen. Zo'n memorabele film die dagen door je hoofd blijft spoken. Met deze laatste prent imponeren de broers (wederom) niet. Slecht is het niet, maar het ontgaat me bij deze prent wat allemaal. Het ziet er prachtig uit, maar ik mis van alles; memorabele karakters, humor, to the point-scenes. Het kabbelt wat voort allemaal, zonder indruk te kunnen maken. Heb niet veel gelachen, maar vermakelijk was het bij vlagen wel. Gelukkig. Sommige scenes worden wel iets te lang uitgesponnen. Aardig voor een keer, maar dat is niet iets wat ik van een Coen wil.

Een mooie ode aan film en een plezierig inkijkje in een filmtijdperk. Opgehangen aan 27 uren uit het leven van Eddie Mannix, crisismanager en ritselaar in dienst van Capitol Pictures en spil in het web waarvandaan alle verhalende draadjes lopen. Een leuke en geslaagde manier om een kapitaal stuk Hollywood geschiedenis ten tijde van de jaren '50 mee te beleven.
Hoewel geslaagd als vertelvorm, is de keerzijde dat de grote hoeveelheid lijntjes ook enige wanorde en springerigheid binnen het grote overkoepelende verhaal veroorzaken. En bij mij veroorzaakte dat feit bij wijlen wat onrust en een mild concentratieprobleem.
Daarbij komt dat niet elke draad even boeiend is. De draad waarin Johansson figureert is bijvoorbeeld niet sterk. Het is een saaie verhaallijn die de boel behoorlijk ophoudt. En dan vind ik mezelf nog niet eens heel kritisch. Maar dat komt weer, omdat het moeilijk is om bij de aanblik van Johansson objectief te blijven.
Andere draden zijn gelukkig wel erg de moeite waard. De ontvoering van Clooney en de carrièreswitch van cowboy Hobie zijn wat mij betreft de leukste en bij wijlen zelfs hilarisch. Erg grappig hoe de ontvoerde acteur als een volleerd deskundige met een groep intellectuelen praat over de leer van de dialectiek. Hij doet dat niet door te putten uit de droge theoretische stof waar de intellectuelen mee koketteren, maar door heel verfrissend en bijna kinderlijk te putten uit een heel scala aan anekdotes uit zijn filmleven. Erg komisch!
In “Hail Caesar!” worden een aantal films en bekende filmpersonages uit de filmhistorie nagebootst. En niet eens onverdienstelijk. We zien dansende matrozen uit “On the Town” (als ik me niet vergis), een paar echt indrukwekkende scenes uit “Spartacus”, en ballet en kauwgomkleuren bij Esther Williams. En nog veel meer moois. Het zijn visuele feestjes!
Ondanks de grappige vondsten en de snedige teksten, is de film in humoristisch opzicht niet helemaal geslaagd. Het had op veel fronten harder, absurdistischer en pittiger gemogen. Er zijn te veel mwoah-momenten.
Toch zonder meer een goeie film gezien, waar ik helaas te weinig door overdonderd of van doordrenkt raakte, om 'm te kwalificeren als fantastisch. Daarvoor bevat de film toch teveel gemakkelijk verteerbare snacks en beleefde ik 'm op te veel momenten schouderophalend. De algehele amusementswaarde is edoch zeer hoog. Al met al toch zeer genoten!

Helemaal eens. Kreeg echt het gevoel dat er "weer eens iets uitgebracht moest worden" en

toen dit misbaksel uit de hoed kwam; bij gebrek aan een goed script, verhaal of wat dan ook.

Maar goed, als je het met een roze bril bekijkt valt er altijd wel iets moois op te merken. Dat maakt de film echter niet beter; het is en blijft een draak.

amusementswaarde? Raap een x aantal Youtubies bij elkaar en je hebt ook amusement, vaak nog grappiger dan dit gedrocht.

Ik kom er niet doorheen. Als je Fargo of No country for old man en zo zijn er nog wel een paar op te noemen, hebt gezien kom je nu van een koude kermis thuis. Eigenlijk is het gewoon een waardeloze film. En die Joodse humor begint me zo langzamerhand ook te vervelen van deze Cohen broertjes.

Een afrader!

Visueel (de filmstudio, aankleding, decors en locaties) gezien zag het er allemaal prachtig uit en de jaren 50 spatten van het scherm, maar het zwakke en vage verhaal wist me niet te boeien, en je wordt ook nog eens doodgegooid met veel saaie dialogen die zelden grappig zijn en je hooguit laten glimlachen. Door de bekende cast die hun best doet om er nog wat van te maken, kijkt deze film zich nog lekker weg. Maar hoogstaand is het allemaal niet van de bekende broertjes Ethan Coen en Joel Coen en soms vraag je je ook af "waar gaat dit in hemelsnaam over", althans dat was bij mij in ieder geval van toepassing

Dit verhaal speelt zich af in de "Capitol Pictures Studios" van Hollywood in de begin jaren 50 en draait om het leven van Eddie Mannix gezien over 27 uren (althans tussen zijn eerste biecht waar het verhaal mee begint en zijn laatste biecht waar het verhaal mee eindigt, zitten 27 uren). Eddie Mannix is een manusje-van-alles die kalmpjes alle dagelijkse problemen oplost in de filmstudio’s. Zelfs als hoofdrolspeler Baird Whitlock van de productie getiteld "Hail, Caesar !" ontvoerd wordt en er meteen twee sensatie zoekende journalistes, te weten de tweeling Thora Thacker en Thessaly Thacker, op zijn hielen zitten, blijft hij kalm. Maar wanneer er nog zwaardere uitdagingen op hem afkomen moeten er buitengewone acties ondernomen worden.

Het verhaal (hier en daar vaag) welke vooral draait om Eddie Mannix (manusje-van-alles), Baird Whitlock (acteur die tijdens het maken van de productie "Hail, Caesar !" wordt ontvoerd door communistische filmmakers, die 100.000 dollar als losgeld voor hem eisen) en Hobie Doyle (bekende acteur in cowboyfilms die opeens een rol moet gaan spelen in een andere soort film, waarbij hij veel moet praten en daar is hij juist niet goed in en dat komt mede omdat hij een bovengebit draagt i.v.m. een rodeo ongeluk) zit opzicht wel leuk en luchtig in elkaar en weet ook wel te vermaken, maar boeiend wordt het nergens en regelmatig is het verhaal ook wat flauw, saai en langdradig door lange nietszeggende dialogen, die er veel te veel inzitten. Ook gebeurt er eigenlijk niets bijzonders in het verhaal (de ontvoering van van acteur Baird Whitlock is op zijn zachtst gezegd gewoon flauw), maar de problemen waar Eddie Mannix mee te maken krijgt zijn opzicht wel leuk en ook zijn oplossingen daarvoor. Echt veel te lachen valt er eigenlijk niet, maar hier en daar zitten er wat leuke scenes (vooral met Hobie Doyle, zoals de discussie tussen hem en regisseur Laurence Laurentz over het uitspreken van een bepaalde zin en de scene waarbij zijn achterlijke Western film "Lazy Ol' Moon", waarin iemand de maan de schuld geeft, wordt vertoond aan het publiek) en dialogen in, die je laten glimlachen. Omdat het verhaal maar circa 100 minuten duurt en het vooral genieten is van de aankleding, decors, locaties en cast, kijkt deze film zich wel nog lekker weg. Het einde was opzicht ook wel leuk.

De cast is indrukwekkend en bestaat uit veel bekende acteurs en actrices en ze deden het eigenlijk allemaal goed en leuk en hadden er zichtbaar ook veel plezier in. Dat geldt met name voor de hoofdrolspelers Josh Brolin (in de rol van Eddie Mannix, die in dit verhaal ook nog een baan aangeboden krijgt bij de vliegtuigfabrikant "Lockhead", maar deze uiteindelijk afwijst), George Clooney (in de rol van Baird Whitlock) en Alden Ehrenreich (in de rol van Hobie Doyle). Bekende acteurs en actrices die relatief maar een kleine rol hebben in deze film zijn Ralph Fiennes (in de rol van regisseur Laurence Laurentz), Scarlett Johansson (in de rol van actrice DeeAnna Moran die in verwachting is maar niet getrouwd is of een vriend heeft en dat is geen goede publiciteit voor de filmstudio, dus daar moet Eddie Mannix een oplossing voor vinden), Tilda Swinton (in de dubbelrol van journaliste Thora Thacker en Thessaly Thacker) en Channing Tatum (in de rol van tapdansende acteur Burt Gurney die tevens een communist is en zelfs via een Sovjet-Unie onderzeeboot naar de Sovjet-Unie vertrekt en daarbij de 100.000 dollar losgeld meekrijgt). Het zingen en dansen van een aantal acteurs (zoals Channing Tatum), vond ik overigens tenenkromend om aan te zien (aan zingen en dansen in een film heb ik een hekel) en die scenes heb ik ook vooruit zitten te spoelen.

Al met al niet meer dan leuk om eens gezien te hebben en voor een film geregisseerd door de bekende broertjes Coen, is dat eigenlijk gewoon slecht. Omdat alles er wel schitterend uitziet (de jaren 50 spatten van het scherm) in deze film en de bekende cast het goed en leuk doet, krijgt deze film van mij een nipte voldoende. Deze film is inderdaad wel een mooie ode aan het Hollywood uit de jaren 50 zoals dat ook gedaan is in de Avontuur / Drama film "Hugo (2011)", maar dan als ode aan de fransman Georges Méliès, die één van de eerste sterren was op het witte doek in het begin van de 20e eeuw.

Waar, de fuck, gaat deze film over?

Ik ben altijd een liefhebber geweest van de films van de gebroeders Coen. En hoewel ik prima genoten heb van deze film, is het zeker niet de sterkste film uit hun rijke oeuvre. Op het acteerwerk van de sterke cast, is niets aan te merken. Allen zetten hun rol met verve neer. Ook op visueel front overtuigd de film. Het verhaaltje had in mijn ogen wat sterker gekund. Het kwam mij op sommige momenten enigszins stuurloos over. Niet alle verhaallijnen wisten tot het eind te boeien. 3 Sterren.

De Coens hebben ons menig pareltje geschonken, maar daarnaast maken ze ook films die het net niet zijn. Dit is er één van de laatste, mindere categorie.

Het centrale onderwerp van Hail, Ceasar(een luchtige, wat cynische kijk op de Amerikaanse filmindustrie in de jaren vijfig), zal het grote publiek buiten de States al niet zo aanspreken. Daarnaast zijn de personage's en de humor niet zo scherp, venijnig of excentriek als we van de gebroeders gewend zijn. Wat als positief overblijft is de vakkundigheid waarmee dit tijdsbeeld word neergezet en een goede hoofdrol van Brolin.

De andere hoofdrolspeler, Clooney, begint trouwens een ouwe kop te krijgen en dan valt ook meer op dat hij eigenlijk maar een beperkte acteur is.

Je kijkt dus met respect doch afstandelijkheid, en vooral enigszins meewarig naar deze film.

Volgende keer dan maar weer wat beters.

Aardige 3-sterren film met wel een uitstekende rol van Josh Brolin als Studio-fixer. Het onderwerp Hollywood en de jacht op communisten leek me inmiddels voldoende belicht maar In deze komische benadering willen de Coen brothers kennelijk de draak steken met de hele blacklistgeschiedenis maar onduidelijk is wat precies de bedoeling was. Willen de Coens uberhaubt iets zeggen met deze film of was het niet meer dan een comedy met een serieus randje?

Hoe het ook zij qua onderwerp is de film Trumbo er veel beter in geslaagd om iets toe te voegen aan dit Hollywood-hoofdstuk.

Vermaak.

Ik ben wel blij dat de Coens het kleinere werk weer wat meer achter zich gelaten hebben en opteren voor een frissere Hollywood comedy. Dat gaat hen doorgaans het best af. Deze Hail, Caesar! is daar weer een goed voorbeeld van.

Qua verhaal is het allemaal nogal losjes en warrig, duidelijk ook niet de focus van deze film. Sommige personages krijgen daardoor wel érg weinig screen time, maar de film mikt dan ook meer op het "een dag in het leven van" gevoel en slaagt daar best goed in.

Men vraagt mij wel eens (hah) waarom ik blijf volharden in het kijken van klassiekers, terwijl die films mij toch niet echt liggen. Wel, bij deze film komt die kennis goed van pas. De scene met Tatum is nog niet half zo leuk als je nooit een Kelly musical gezien hebt. En ook de high society scene met Ehrenreich komt een stuk beter uit de verf. En weten die Taurog is komt ook van pas. Zo zie je maar.

Acteurs amuseren zich duidelijk, de Coens doen hetzelfde achter de camera. Film ziet er aardig uit, loopt best vlot en weet geregeld een glimlach te ontlokken. Alleen duurde het net allemaal wat te lang. Kwartiertje korter was wel goed geweest denk ik.

Enige rare scene vond ik die met de duikboot. Deed mij sterk denken aan La Cité des Enfants Perdus, wat op zich niet zo erg is, maar die film past uiteraard niet in het hele 50's Hollywood verhaal. Allicht een verwijzing die ik dan mis, maar het blijft een raar moment in de film.

Hopelijk blijven ze deze richting nu even aanhouden, 't is waar ze goed in zijn.

3.0*

Een beetje vreemd, wel lekker. Dat gaat ten dele op voor deze Coen.

Het is allemaal wat 'vaag' en vervreemdend, maar toch heb je het idee dat de Coens zich continu inhouden.

Je kan amper spreken van een duidelijk hoofdpersonage en de personages zijn eigenlijk nogal bordkarton. Wanneer de Coens dat koppelen aan absurdisme en genialiteit is er niks aan de hand. Op dat vlak schort het er helaas nogal aan in Hail, Caesar.

Toch vermaakt de film nog wel. De bijzondere settings, de droge humor en het maffe 'verhaal', maar op alle vlakken is het beneden Coen peil.

Ongelooflijk wat een rare film, ik kon er geen humor in ontdekken. Had hier echt meer van verwacht. Na 40 minuten kon ik het niet meer aanzien en heb het afgezet.

In principe lijkt deze van alle Coen films het meest op The Big Lebowski, maar dan zonder alles wat die grappig maakt.

Dit is teveel een mengelmoesje van onnozele verhaallijntjes.

Ik zie geen enkele overeenkomst, dus vertel...

De hele opbouw. Het fragmentarische. De kleine sketches. Het absurde.

Ik bij deze film zoiets... je blijft aandachtig kijken en weet redelijk te boeien... en dan is het afgelopen. Gewoon niemendalletje van een film dus.

Gekeken maar het doet me niets . Een erge trage film

hiervan gaan er 14 in een dozijn

Leuke, en typische, Coen Brothers film. Leuke rol van George Clooney, zoals we hem vaker hebben gezien bij de Coen Brothers. De film is zeer mooi geschoten, weet het Hollywood-jaren 50-sfeertje goed neer te zetten. Echter wat ik minder aan de film vond, waren de jump-cuts van de ene personage naar de andere. Bij geen enkele personage blijven we lang genoeg hangen om ze interssant te vinden, waardoor je nooit echt meeleeft, en betrokken voelt, met een personage. Dit terwijl er zeker wel personages waren die potentie hadden om een goed verhaal te vertellen.

Al met al, een lekker filmpje om te kijken, maar niet super bijzonder.

Nu som je ongeveer al hun films op (m.u.v. True Grit/No Country for Old Men misschien)

Ethan Coen en Joel Coen en dan een nieuwe film, wow! Waarvan in mijn top 10 er één gewoon op nummer 1 staat en er nog één in staat! Dan houd je toch van deze makers van een film niet waar. En dan dit.

Een regelrechte verschrikking, enorm langdradig, niet leuk, het ging volledig langs mij heen. The Big Lebowski vond ik niet geweldig, maar ik kan me voorstellen dat het puur aan me zelf ligt in dat geval. En nog best aardig ook hoor. Deze film vond ik echt een ramp, geen lekker tempo, warrig, niet leuk, onzinnig stompzinnig verhaaltje met die commies en het duurde eindeloos. Echt, dit heeft me veel moeite gekost (gekotst?) er doorheen te worstelen.

Ik ga niet zo ver om nu mijn bewondering voor de gebroeders in twijfel te stellen, heb ik mijn zo bewonderde films wellicht verkeerd gezien enzo, maar dit was heel heel triest. Gewoon een kut film.

Best aardig. De film gaat soms echt helemaal nergens over, en echt grappig wil het nooit worden, maar als geheel kijkt het best wel weg. Leuke sfeer van Hollywood jaren 50 wordt er ook neergezet en vooral Brolin heeft een leuke rol als fixer. Clooney heeft dan weer minder te doen wat jammer is, vind hem meestal wel een fijn acteur. De vele gastrollen/bekende koppen zijn ook geinig. 3,0*.

Ik ben wel een liefhebber van deze broers, maar dit zie ik toch als een van de minderen. Jammer

Tsja, de broertjes Coen kunnen bij mij niet veel verkeerd doen.
Binnen hun oeuvre zou je inmiddels een paar films kunnen omschrijven als 'reli-slapstick', althans redelijk doldwaze films met een nogal duidelijke theologische ondertoon. Het valt me op dat die films vaak niet tot hun beste werk worden gerekend. 'O Brother, Where Art Thou' werd door de critici al met enige argwaan bekeken, terwijl het uitmuntende 'A Serious Man' zelfs grotendeels werd genegeerd. Misschien ligt het aan mij.

En nu is er dus 'Hail, Caesar!' Een film waarin het verhaal van Jezus een grote rol speelt. Bijvoorbeeld: een vrouw die zwanger wordt zonder te weten wie de vader is, wordt uit de brand geholpen door iemand die 'Joe' heet. Wordt deze verwijzing begrepen door iedereen die hierboven roept 'Hail, Caesar!' onsamenhangend of rommelig te vinden? Misschien vinden ze het niet eens boeiend, en dat mag natuurlijk. Ik vind 'Hail, Caesar!' echter juist een van de slimst gescripte films die ik de laatste tijd heb gezien. En bijzonder komisch trouwens, al is dat natuurlijk al helemaal subjectief. 'Would that 't were so simple.'

De regie is trouwens ook uit de kunst, met de gebruikelijke aandacht voor de Coens voor detail van tijd en plaats, en voldoende ruimte voor de Lulligheid Van Alles die in hun films een hoofdrol speelt, ook zeer herkenbaar trouwens. Casting is dik in orde, met vooral Brolin in één van zijn betere rollen. Zowaar slagen ze er ook nog in om Channing Tatum in een rol te casten die perfect bij hem past. Jammer dat Clooney weer vindt dat hij een hele film gekke bekken moet trekken zodra hij met de Coens samenwerkt, maar ach, zijn aanwezigheid was vast goed voor het budget.

En de broers gebruiken iedere dollar goed, met als resultaat: een vaak schilderachtig mooie ode aan het klassieke Hollywood, binnen een verhaal dat heel wat meer diepgang en samenhang bevat dan waarvoor het credits krijgt. Tof!