Hail, Caesar! (2016)

Eerlijk: die opening met de eindeloze colonnes Romeinse figuranten was op zichzelf magistraal.

Bijzonder flauw niemendalletje, een paar aardige momenten ten spijt. Een beetje wat ik me voorstel van het niveau van de broers van 2003/2004 (al heb ik die niet eens gezien). Eigenlijk komt geen enkel van de personages uit de verf. De score is met vooral obv de goodwill wat ze toch kweken en dat je ziet dat tussen de lijntjes de timing weer briljant is, maar verder is dit echt niet goed genoeg.

2.5*

Te veel van alles, te weinig van iets. De Coen's verdrinken in hun poging heel het Hollywood van de jaren 50 op de hak te nenen en vergeten grappig te zijn of bijzondere personages te creëeren.

Het is het allemaal niet net niet, maar gewoon niet.

Misser. 3* omdat het wel een goed verzorgde productie was en het ook nergens slecht was. Maar op O Brother na, toch hun minste.

Och wat was dit een grootste tegenvaller. Een weinig tot totaal niet boeiend verhaal, veel matig quasi-intellectueel geouwehoer, nooit echt grappig, nooit echt spannend en als klap op de vuurpijl een Clooney die weer eens een beetje verdwaald rondloopt en eigenlijk totaal niets toevoegt. Blegh. 10 minuten na gezien te hebben, alweer vergeten...

Ik vond er echt helemaal niks aan, en dat heb ik niet vaak met een film. Misschien was ik vooringenomen omdat de film me al niet trok en er niets anders draaide op dat moment. Het enige positieve in deze film was het lampje van de duikboot...

Geweldige film, knap zoals de Coenbroeders met ironie en spot hun ( joodse) wijze levensvisie laten zien. Voor wie het herkent zit er veel wijsheid in hun humor!

Geweldig gemaakt en zeer humoristisch!

Beetje een rare uitspraak: 'hun (joodse) wijze levensvisie'. Volgens mij zijn zij eerder atheïstisch/agnostisch met interesse voor hun eigen Joodse roots.

Het was duidelijk, Hail Caesar zal niet uitgroeien tot een crowdpleaser, but I loved it. Geen Quintessential Coen, geen meesterwerk wellicht, maar precies waar ik op hoopte voor deze film: een eigenzinnige, kolderieke ode aan de cinema van het Hollywood van de fifties, en wat er achter de schermen zoal plaatsvond. Ik heb met een big smile zitten kijken naar wat er scène na scène voor moois op het scherm kwam. Ja, dit mocht absoluut van mij.

Moeilijk, moeilijk. Heb genoten van verschillende hilarische momenten, vooral die met Channing Tatum in de hoofdrol. En hoewel ik ook erg te porren ben voor een verhaal over de achterkant van (het oude) Hollywood, maakte Hail, Caesar! toch een povere indruk. De plot is gewoon niet coherent en mist elke vorm van urgentie. Dus ja, ik heb links en rechts genoten van de heerlijk absurde scènes, maar als geheel schiet het tekort. Qua score kom ik daarom in het midden uit.

Een Coen Bros film die flink tegenvalt, weer eens wat anders.

Het is niet de topper waar ik een tijdje terug op had gehoopt, maar alsnog goed vermaakt met deze film. Het verhaal valt inderdaad wat tegen. Zoals veel gezegd het is wat te rommelig. Niet heel gek omdat ze zoveel mogelijk uit dit wereldje proberen te halen en al die stukken zijn an sich erg vermakelijk maar nemen veel tijd in beslag. En dan met name de main story rondom Clooney's karakter komt niet helemaal van de grond. Maar visueel is het een hele fijne film en in combinatie met de leuke dialogen en sterke cast is het gewoon een leuke film.

3.5*

Mierenzoete, opzichtige potpourri. "opdat Hollywood het zal behagen"

God wat mis ik die intense, 'kleine' films uit de 90s. De Coens maken geen kunst meer.

1*. Grunt toch

Het is heel anders inderdaad, en onvergelijkbaar met die films. Dat waren meesterwerken, I give you that. Maar ik vond dit toch ook wel een filmliefhebberfeestje. Een luchtig niemendalletje misschien, maar wel bij vlagen hilarisch. Die opzichtigheid is bewust, ik werd er vooral blij van. Ik denk dat veel afhangt van de mate waarin je bereid bent om iets als dit van de Coens te zien, ook in de context van hun eerdere werk. Maar: in een rechtstreekse vergelijking delft dit inderdaad absoluut het onderspit, dat moet ik toegeven.

En ook: de Coens mogen wel weer zo'n film maken als waar jij aan refereert.

Wat kun jij toch altijd wijs en genuanceerd reageren. Een kwaliteit van je!

Ik heb nuance hoog in het vaandel, dat wel. Maar de wijsheid wordt bij tijd en wijle door vlagen van waanzin, stompzinnigheid en plots optredende kinderlijkheid in (of uit?) balans gebracht.

“It's all in the hips, the lips, and the eyes and the thighs.”

Films over het Hollywood van de jaren 50 kan ik altijd wel waarderen en als dan ook nog een blik achter de schermen van de filmindustrie wordt gegeven kan het voor mij al bijna niet meer misgaan. Ik heb dan ook genoten van Hail, Caesar! en alhoewel ik absoluut geen fan ben van het werk van de gebroeders Coen, kon ik hun humor en droogkomische dialogen hier heel erg waarderen.

Er zitten zoveel leuke dialogen in de film dat het geen doen is om ze allemaal op te noemen maar de scene met fixer Eddie Mannix en vier geestelijken die moeten beoordelen of alles wat in Hail, Caesar! te zien is wel “bijbel-proof” is, is nu al een gedenkwaardige scene. Ook de scene tussen regisseur Laurence Laurentz (Ralph Fiennes) en een westernacteur die geen woord normaal uit zijn mond krijgt is geweldig. Daarnaast ziet de film er waanzinnig mooi uit. De scene met Scarlett Johansson die als zwemactrice haar ding doet is een plaatje en een tapdansende Channing Tatum zorgde bij mij voor een grote glimlach. En die glimlach is bijna niet van mijn gezicht verdwenen. De rode draad van het verhaal is fixer Eddie Mannix (een geweldige Josh Brolin) die met allemaal problemen te maken krijgt van kidnapping, een zwangerschap tot aan een belachelijk slechte westernacteur. De personages zijn erg mager uitgewerkt maar mij stoorde dat geen moment omdat alles met zoveel flair, humor en visuele pareltjes van scènes wordt gebracht. Het plot rond de gekidnapte acteur Baird Whitlock (George Clooney) vond ik wel wat minder en langdradig. Daarnaast gaat de film een beetje als een nachtkaars uit want in de laatste twintig minuten gebeurd er weinig meer en is de humor een beetje verdwenen. Maar voor de rest heb ik zo ongelooflijk genoten van deze film dat ik aan het einde toch met een grote glimlach voor me uit zat te staren.

Deze soms hilarische (maar in de meeste gevallen volstond een korte glimlach), gedetailleerde en gestileerde nostalgische hommage/parodie (zowel lovend als de spot drijvend) aan/op de Hollywoodse komedie uit de jaren vijftig was, zo te zien, met liefde gemaakt en in technisch opzicht subliem. Maar helaas was het onderliggende verhaal, waarvoor een sterrencast uit de kast getrokken was, uiterst mager en zonder enige betekenis.

Naar ik mag hopen een tussendoortje van de gebroeders Coen. De aankleding en een aantal van de scenes zoals die in het zwembad zijn prachtig maar voor de rest weinig boeiend. Verhaaltje is flinterdun en de humor is ook niet van de sterkste soort.

Hert personage Hobie Doyle dat vond ik nog wel behoorlijk geinig.

Beide films met Clooney, is dit een factor. Ikzelf heb helemaal niks met die man maar de broers wel.

Burn after reading vond ik ook erg mat en.......... jawel weer met Clooney.

Deze film ga ik wel kijken, puur uit nieuwsgierigheid voor het verhaal. Bij IMDB zijn ze wat milder gestemt dan hier bij MM.

Op zich mag in Clooney wel, maar idd liever niet in een komedie. Het wordt dan al gauw flauw

Met zo'n cast een matige film als dit maken, is ook knap. Een zeer mager verhaal dat me totaal niet heeft geboeid. En op enkele scènes na ook nog eens niet echt grappig. Het ziet er allemaal nog best aardig uit en je ziet dat er wel moeite is gedaan maar wat mij betreft tevergeefs. Ook de zang en dans scènes stoorden mij behoorlijk, ik hou daar absoluut niet van. De personages boeien ook totaal niet, op Hobie na dan waar ik wel een paar keer om heb gelachen. Verder echt niet veel soeps.

Erg leuke film, ten minste weer eens wat anders dan tegenwoordige films vol met bagger en geweld.

Prachtig plaatje van Hollywood uit de jaren vijftig ondersteund door een sterrencast en onder leiding van de gebroeders Coen. Ondanks al dit beelderigs wordt er toch een essentieel onderdeel gemist en dat is eigenlijk een film zelf. Enkele scènes staan bol van scherpe humor en het geheel kent een handje vol eigenzinnige personages maar de parodieën zijn veelal simplistisch. Dingen gebeuren maar er is geen cohesie. Erg jammer maar dit is de rode draad van deze "film".

Een slim geschreven verhaal hoe intellectuelen Rusland aanhangers Hollywood proberen te indoctrineren door gebruik te maken van een zeer beïnvloedbaar acteur. Des te leuker wordt diens slotmonoloog aan het eind van de filmopnamen van de Romeinse spektakel film ‘Hail Caesar’, waarin hij het communisme verwoord. Veel genres die de studio’s in de jaren veertig en vijftig groot maakte komen langs in deze prachtige komedie van de gebroeders Coen. Te beginnen met de openingsscène die een regelrechte verwijzing is naar de slotscène uit ‘Spartacus’(1960), de zwemfilms met Esther Williams, Roy Rogers de zingende cowboy, de ‘Road to…’ films van Bing Crosby en Bob Hope., de musical ‘On the Town’ (1949). Dit alles komt langs als parodie en/of eerbetoon (Het is maar hoe je het bekijkt) in een hilarische film met veel vette knipogen, leuke grappen en bijzondere personages. Ralph Fienes zet een prachtige Noel Coward neer en Tilda Swinton op haar beurt actrice en roddelkoningin Hedda Hopper. En dit alles maakt van ‘Hail Caesar’ een feest der herkenning.

Wat een draak. Niks voor mij.

Er zit geen enkel verhaal/rode draad in deze film. Talloze scenes die niets met elkaar te maken hebben worden aan elkaar geregen tot een onbegrijkbare brei. Kan best zijn dat er verwijzingen zijn naar oude films en studio's maar zonder verhaal is het een historische documentaire en geen film.

Niet bepaald één van de betere films van de gebroeders Coen, al valt er sporadisch best wat te genieten. Veel elementen uit hun eerdere werk komen hier terug in iets andere vorm, maar de uitwerking is net wat minder energiek en gevat dan we van de broers gewend zijn. De indrukwekkende cast is veel te groot, waardoor vrijwel iedereen er nogal bekaaid afkomt. Daarnaast is het script aan de fut- en doelloze kant, extra pijnlijk omdat het onderwerp en de setting zo op en top Coen is. De dialogen zijn gelukkig overwegend wel de moeite waard, net als de rijke vormgeving, zodat de film uiteindelijk nog net de moeite waard is.

Vreselijke film , vreselijke humor ( wanneer??) en totaal niet mijn ding.

Eerste 3 kwartier waren niet doorheen te komen! Het werd nergens grappig. Ik viel in slaap en toen was het afgelopen.

27 uur uit een (lange) dag van een manager van een filmstudio uit de jaren vijftig. De film wordt nooit echt grappig, maar er is veel te zien. De broertjes Coen zijn blijkbaar liefhebbers van deze periode van de filmgeschiedenis.