Hail, Caesar! (2016)

bij her- herziening vallen weer meer kwartjes. het is een sterke film met een sterke boodschap. dat wordt (mij) duidelijk bij het opnieuw hierbij stilstaan. maar ook de humor en de details vallen meer op en vallen beter.

maar wat me het meeste opviel: ik haalde tussendoor soms een biertje en zette na de dialogen de film op pauze. wat een prachtige shots krijgen we voorgeschoteld!

waar we ogenschijnlijk makkelijk aan voorbijgaan, dit is kunst.

Vermakelijk.

Hail, Caesar! is een aangename mix van parodie en ode. Er zitten heel veel knipogen en verschillende elementen in een ietwat chaotisch overkomend plot. Niet dat het niet te volgen valt, integendeel, maar de focus verlegt zich nogal eens.

Door de afwisseling kunnen een heel aantal acteurs hun ding doen, zij het vaak kortstondig. Hoe dan ook levert het wel een aantal grappige scènes op. Josh Brolin is uitstekend als kapstok waar de meeste gebeurtenissen zich rond afspelen. Ook Alden Ehrenreich als eendimensionale westernacteur kan wel wat met z'n rol.

Verder niet al te hoogstaand. Af en toe miste ik wel wat scherpte, wat meer durf of spitsvondigheid, al heb ik niet het idee dat de Coens dat echt hebben geprobeerd. Als tussendoor is Hail, Caesar! evenwel prima.

3

Vlees nog vis die geen voldoende verdient. Behoorlijke misser van de Coens die wellicht nog wel een bepaalde stijl hanteren en mooi jaren '50 sfeertje creëren maar verder noch lollig nog boeiend zijn.

Of het moeten de spaarzame momenten zijn rond Doyle's wankele stappen in een andere genre zijn en McDormand met haar kleine ongelukje, verder is er weinig herinneringswaardigs aan Hail, Caesar. Zoals gezegd, grappig is het niet, bepaalde ontwikkelingen voorspelbaar en de meeste karakters en acteerprestaties niet noemenswaardig.

Hoewel er wel gepoogd wordt met buitenissige karakters en dialogen een typisch Coen productie neer te zetten. Het blijkt maar weer wat voor geweldige prestatie andere films zijn waarin deze mix wel slaagt want een wankel evenwicht is het en blijft het, Hail Caesar kan wat dat betreft snel vergeten worden.

Wie schrijft zo n scenario?

En wie geeft dan nog het fiat om er een film van te maken?

Ah ja, de gebroeders Coen.

Mocht Fritz Nobody dit hebben geschreven het lag al lang in de prullenbak.

Komisch? Voor sommigen misschien, maar heb geen enkel moment zelfs maar een glimlach geproduceerd.

Verwijzing naar andere films, naar de communistenjacht..? Pff..

Nog het meest genoten van de matrozendans, een scene die ik echter onbesproken zal laten in mijn stamcafé.

Weinig overtuigende film van de Coen-brothers. Op zich wel fijn om net als in pakweg The Player (1992) van Robert Altman of Tarantino's Once upon a Time... in Hollywood (2019) filmopnames te zien in een film, maar ik had toch net dat tikkeltje meer verwacht van de broers. Uiteraard is dit eerder een komedie, alleen jammer dat het komische stuk niet altijd uit de verf komt.

Technisch eigenlijk nog vrij prima waarbij verschillende plots moeiteloos doorheen het beeld schuiven met als centraal figuur producer Eddie Mannix die naar verloop van tijd het noorden dreigt te verliezen. De slecht acterende cowboyheld die moet inspringen voor een serieuze rol, de filmactrice (Scarlett Johansson) die ongewenst zwanger is ... het is allemaal niet niets waarvoor hij een oplossing moet vinden. Het grootste probleem en the main plot is de ontvoering van zijn topacteur (George Clooney) in vol Romeins soldatenpak. Alleen is het net dat plot dat het meest zwakke is van de film. Het boeide me weinig en ging zelfs de clowneske toer op bij momenten.

Het aanwezige sterrenensemble is niet in verhouding tot de kwaliteit van de film. De scènes met de westernheld vond ik dan nog de leukste om te volgen. Ook de rol van Tilda Swinton in een dubbelrol is best fijn. Toch is het allemaal net niet ...

Prachtige persiflage op de films uit de jarenvijftig. Het verhaal is onbelangrijk en dient er alleen voor om de losse scènes met elkaar in verband te brengen. De losse scènes hebben niets met elkaar te maken maar geven aan wat men toen belangrijk vond. Films over cowboys, Romeinen, de Bijbel en dansfilms. Hier is er ook zo een met dansende matrozen. Heerlijke onzin.

En zeurende regisseurs worden bespot. En veeleisende sterren en roddeljournalisten.

Maar ook prachtige beelden. In het begin die enorme rij mensen en de prachtige belichting zoals je die had bij Romeinenfilms en Bijbelfilms. Ik ben oud genoeg om die films met mijn ouders in de bioscoop te hebben gezien.

De regelaar is de verbindende factor die voortdurend problemen moet oplossen, maar toch niet zonder deze fantasiewereld kan, want een rustige goedbetaalde baan weigert hij.

Zo te zien genoten de acteurs van hun rol. Kijk maar naar de slotscène waarin Clooney vol vuur acteert en het laatste woord verkeerd zegt.

Zonder enig idee wat te verwachten (enfin, losstaande van het Coen-achtige sfeertje dan) deze film ingegaan, en ik ben aangenaam verrast. Jammerlijk lage score hier, al begrijp ik het wel. Hail, Caesar! is vrij onconventioneel, volgt ook niet echt een plot (wat niet betekent dat er geen coherentie inzit, want Brolin's personage zorgt voor de rode lijn) en kan misschien vreemd overkomen bij gebrek aan een beter woord. Maar ik zat er niettemin vanaf het begin vrij lekker in, en dat heb ik niet vaak bij een Coen Brothers film. Het sfeertje van jaren '50 Hollywood is ontzettend leuk, en visueel is het een heel erg mooie film. Prachtig warm kleurgebruik. En wat voor een cast is hier verzameld zeg. Eén voor één leuke rollen (op het 20 seconden rolletje van Jonah Hill na misschien, waarom staat hij zelfs op de poster..). Vooral Brolin als de 'lijm' die alles bij elkaar houdt speelt een sterke rol, en ik was verder erg gecharmeerd door het bijrolletje van Scarlett Johansson, die een vrij grappige rol mag spelen. Buiten de sfeer en visuele praal is het vooral een heel fijne acteursfilm dus.

De humor landt niet altijd, maar gelukkig voor het grootste deel wél (het personage van Ehrenreich die zijn zin niet krijgt uitgesproken ter frustratie van de regisseur!). Het is in ieder geval typische Coen humor, je weet in feite op voorhand al of je dat gaat appreciëren of niet als je bekend bent met hun stijl. Als ik een minpuntje moet opnoemen, is het het 'hoofdverhaallijntje' rond de ontvoerde Clooney en de communisten, wat ik het minst interessante gedeelte van de film vond. Wat mij betreft had dat er zelfs uitgelaten mogen worden en in de plaats daarvan meer random scènes met de bijrollen, want die vond ik zonder twijfel het leukste. De liefde voor film spat van het scherm af in al deze scènes, en de film als geheel is echt een mooie ode aan cinema. Dikke 3.5*.

Kent sterke en zwakke momenten en is een ode aan oude films. Toch snel weggekeken..

Niet alles wat de Coen brothers aanraken veranderd in goud. Dat wist ik al voordat ik aan deze prent begon en de beoordeling vluchtig doornam. De 10de prent die ik van de makers keek, wisselvallig waren de beoordelingen over die 9 prenten die dus al geconsumeerd waren. Sommige zie ik zelfs regelmatig terug, want goed spul hebben de jongens echt wel gemaakt.

Tot nu toe was Burn after reading de minste van het tweetal in mijn optiek, een schamele 2,5** kon ik daarvoor nog opbrengen. Ik heb die twee a drie keer geprobeerd maar kon daarin geen humor ontdekken. En heen humor er inzien betekent dat voor die prent de kapstok volledig ontbreekt.

En diezelfde ervaring had ik bij deze prent, de humor kon ik maar niet proeven. Geen enkele keer een glimlach kunnen ervaren, de ruggengraat doorgesneden, missie mislukt. Want ondanks de behoorlijke cast, settings die nou niet goedkoop waren en noem het maar op, dit is gewoon een miskleun voor Left4Dead.

Ik ga er verder niet zoveel over vertellen, het is dat ik het vehikel heb uitgezeten wat een flinke opdracht bleek te zijn. Nee dat valt totaal niet in de smaak. Leuk geprobeerd met een communisme vergelijking en de style van de oude film, maar geslaagd....... verre van dat.

2**, het dieptepunt van de makers wat mij betreft.

Tegen het einde van 'Ben-Hur' schoot deze me te binnen en heb ik 'm nog weer es opgezet. Ik weet het fijne niet van alle verwijzingen, en de Coens hebben ook ontkend dat personages op echte personen gebaseerd zijn, maar het kan maar zo zijn dat ze zich wilden indekken...

Ik tref hier best wat leuke scènes aan (kennelijk wel gebaseerd op oude, zoals ik hier lees) en op zich interessante dialogen en ideeën, maar het verhaal stelt weinig voor en voor een komedie is het gewoon niet scherp genoeg. Brolin heeft de lach bepaald niet aan de broek hangen en zijn personage is nooit sympathiek. De vele verwijzingen naar 'Ben-Hur' zijn soms wel leuk, maar regelmatig ook wel erg makkelijk (en we hadden 'Life of Brian' toch al?). De dubbelrol van Swinton was (weer eens) strontvervelend.

Dat de Coens tevens regelmatig quoten uit eigen werk, bewust of onbewust, begint een beetje te vervelen.

Een hele punt eraf, 1e onvoldoende voor een Coen film, het is niet anders.

Het eerste wat opvalt is het geringe aantal reacties en meningen op een film van de Coen broertjes uit 2016 op dit forum. En dat zegt op zich al heel veel. Dat deze film door de zogenaamde kenners hoger gewaardeerd wordt dan door het grote publiek is ook wel duidelijk. Het centrale thema dat de Coen broertjes voor deze film hebben gebruikt (communistenjacht in de VS, gouden tijdperk van Hollywood), speelt heden ten dage geen rol en op wat historici na zullen er ook weinig mensen echt in geinteresseerd zijn, Kortom: de Coen broertjes hebben het zich erg lastig gemaakt. Rest het verhaal. Helaas ook als film en verhaal op zich kan het nauwelijks boeien en het komt allemaal vrij rommelig en onsamenhangend over. Ook de keuze en het gebruik van de cast (Scarlett Johansson, Jonah Hill) is opvallend te noemen daar deze 2 nauwelijks een rol van betekenis spelen.

Hail, Caesar! is een aparte film. Het wordt omschreven als komedie, maar eerlijk gezegd heb ik vrij weinig gelachen. Misschien als ik mij wat meer zou verdiepen in religie en het communisme dat ik de grappen beter zou begrijpen. Het is heel veel tekst waarvan ik de helft niet begreep of al na twee seconden vergeten was, dus het bleef allemaal niet echt hangen. Vooral in het begin was het een grote wirwar van onduidelijkheid; gelukkig kon ik er nog enigszins een touw aan vastknopen omdat ik de synopsis had gelezen en wist dat ze acteurs speelden. De jaren 50 weten ze echter goed naar voren te halen en eigenlijk deed het mij ook een beetje denken aan een artikel van Cinefille over het Hollywood van vroeger. Voor mijn gevoel hingen de scènes verder los aan elkaar, maar wie weet heb ik de grote omlijning wel gemist? Ik ben in elk geval blij dat ik niet hiervoor naar de bioscoop ben gegaan.