Meningen

Boeiend drama over mensen met een sociale handicap, die elkaar bij de hand nemen en stimuleren. Toch wel een bijzondere film met een fraaie hoofdrol en regiedebuut van Sara Forestier, die zich lijkt te specialiseren in het spelen van buitenbeentjes.

Eerste geluidsfilm van Fritz Lang, die mede gelet op de tijd waarin hij gemaakt is, zonder meer als een meesterwerk bestempeld moet worden.

Behalve van het bijzonder fraaie camerawerk, maakt Lang hier en daar gebruik van een indirecte verteltechniek, bv. met de wegrollende bal en de zwevende ballon tussen de elektriciteitskabels. Daarnaast is de film knap gemonteerd, zoals met het parallelle beelden van het overleg bij de politie enerzijds en de onderwereld anderzijds.

Heel bijzonder is dat de muziek zich beperkt tot een simpel fluitdeuntje op momenten dat de protagonist in actie komt; een truc die inmiddels vele malen gekopieerd is (bv. in The Third Man).

Een perfect gecaste Peter Lorre met zijn bijzondere mimiek tenslotte maakt dit tot een spannende film, die ondanks zijn tekortkomingen volgens de huidige maatstaven, de tand des tijd goed heeft doorstaan.

Onduidelijk psychodrama over haperende relaties in een driehoeksverhouding. ’t Zal wel aan mij liggen, maar mij is niet duidelijk geworden wat regisseur Marion Hill, die ook het script voor haar rekening nam, met de film aan wil. Wazig.

Twee beschadigde zielen vinden comfort bij elkaar tot het verleden hen inhaalt. Een film over de onderkant van de samenleving en de trauma’s die daar bijhoren. Een somber drama dat scherp contrasteert met het blinkende nachtleven van Macau.

Charlotte Gainsbourg en Yvan Attal vormen al jaren een stelletje. De chemie tussen die twee is dan ook duidelijk aanwezig in deze dramedie over jaloersheid en achterdocht. De vraag blijft natuurlijk of de min of meer delicate probleemstelling voortkomt uit hun eigen praktijkervaring. Wat daar ook van zij, het is vooral een montere Gainsbourg die ervoor zorgt dat de film een dikke voldoende scoort.

Allereerst een tip voor de mensen, die de film nog niet gezien hebben: zet 'm af na 77 minuten. Wat daarna volgt doet afbreuk aan het hele verhaal. En wat je overhoudt is een heel aardige film met een open einde.

Film is het bekijken zeker waard, al zit het scenario hier en daar wat slordig in elkaar. Maar het acteerwerk is goed, zeker van Michel Coté als de verontruste vader, die vastberaden op pad gaat maar uiteindelijk niet goed weet wat hij met de situatie aanmoet.

Ik heb wel het gevoel dat over de rolbezetting onvoldoende is nagedacht. Men had de rollen van Karine Vanasse en Laurence Leboeuf (ook te zien als slachtoffer in Human Trafficking, 2005) volgens mij beter kunnen omdraaien.

Ondanks deze kritiek al met al best boeiend, maar ja, dat gekunstelde plot, hè! Erg jammer.

Nogal afstandelijke film over een gescheiden vrouw, die als financieel intermediair in een casino emotioneel betrokken raakt bij het wel en wee van een paar van haar klanten. Enerzijds ziet de film er gelikt uit, maar anderzijds valt het niet mee om enige betrokkenheid te voelen bij de voornaamste personages. Een vrije kille bedoening.

Net als bij de verfilming van August Wilson’s toneelstuk Fences ben ik niet onverdeeld gelukkig met deze film. Aan emoties geen gebrek, zoals het hoort bij een film over de blues. Het onderlinge gehakketak begon mij op d’n duur echter tegen te staan en dat geldt ook voor het irritante gedrag van Ma Rainey. Dat zal best levensecht zijn, maar ik koester toch liever mijn dierbare herinneringen aan andere rollen van Viola Davis, zonder meer een van de beste actrices van het huidige tijdgewricht.

Jammer ook dat er relatief weinig aandacht geschonken wordt aan de muziek zelf. Dat vind ik een gemiste kans.

Na een bloedeloos begint ontwikkelt zich een heerlijke misdaadkomedie met hier en daar een serieuze ondertoon. Vooral het samenvallen van de twee bankroven en de gevatte reactie daarop van het bankpersoneel zijn kostelijk. Een amusante film met een drietal parallelle, maar uiteenlopende verhaallijnen.

Drama over de opkomst en teloorgang van een "patriottische" drugsbaas, doorspekt met corruptie en nauw verweven met de politieke onrust in Zuid-Korea in de jaren 70. Een misdaadfilm in docudrama-stijl. Het resultaat beklijft nauwelijks. Kang-ho Song is wel goed (zoals zo vaak), maar Doona Bae heeft niet meer dan een veredelde bijrol.

Slappe satire over een jongeman, die seksguru’s bezoekt om zijn prestaties in bed te verbeteren. Een flauwe film in weerwil van de diverse seksscènes, die de stempel erotisch niet verdienen. Weinig opmerkelijk debuut van de actrice Ye-won Kang als de teleurgestelde, aanstaande bruid.

Vooropgesteld, ik ben niet zo van style over substance films en dit is volgens mij zo’n film pur sang. Toch vind ik het een mooie film omdat regisseur Koreeda met trage, soms stilstaande beelden de leegte accentueert in het leven van Yumiko na de onverklaarde zelfmoord van haar man. De grauwsluier die over heel de film hangt —er zijn nauwelijks scènes waarin de zon schijnt— en de uitgekiende muziek benadrukken de sombere sfeer nog eens extra.

Omdat ik van nature altijd op zoek ben naar een verhaal, zal ik wel nooit een enthousiaste liefhebber worden van dit soort films. Maar ondanks de afwezigheid van een verhaal en het goeddeels ontbreken van echte emoties (zoals te verwachten valt), kan ik deze film best waarderen.

Het einde van het tijdperk-Allende was ook kijkhard. Ik heb destijds voor zover dat mogelijk was vanuit Nederland de staatsgreep van Pinochet proberen te volgen.

Ik kende daarnaast tot nu toe over dat gruwelijke schandaal in de Chileense geschiedenis alleen de film "Missing" van Costa-Gavras (met Jack Lemmon en Sissy Spacek).

Deze film geeft een confronterende inkijk in de Chileense samenleving onder Allende, de schuchtere pogingen om klassetegenstellingen te overbruggen en het brute einde van die samenleving. Na al die jaren nog steeds shockerend. Vooral de sloppenwijk bij het voetbalveld, die inclusief zijn bewoners compleet werd weggevaagd.

Een pluim voor regisseur Andrés Wood voor de wijze, waarop hij vooral de kinderen schitterende rollen laat neerzetten. Een aanrader.

Film met twee gezichten. Het eerste deel is een erotisch getint liefdesdrama. Dat leidt tot een wraakactie in het tweede deel. Feitelijk is daarin sprake van wraak in het kwadraat, want van het een komt het ander. Geen bijzondere film, maar best aardig, gevarieerd tijdverdrijf. Het einde is tamelijk sinister vanwege de onderkoelde, haast zakelijke manier waarop dat gebracht wordt.

Bij mijn weten zijn er twee biopics gemaakt over de chique escortmadame “Madame Claude” (pseudoniem voor Fernande Grudet). Beide zijn geen doorslaggevend succes. Deze versie uit 1977 speelt ten tijde van de Lockheed-affaire (de prins in het verhaal is prins Bernhard). Op zich zou dat een interessant verhaal kunnen opleveren, maar vanaf de opening is duidelijk dat regisseur Just Jaeckin meer belangstelling heeft voor vrouwelijk schoon dan voor de intriges, die vanaf de opening door overbodige blootscènes naar de achtergrond worden gedrongen.

Ik kan me vergissen, maar volgens mij zijn er niet zoveel hoerenmadames wier leven twee keer verfilmd is. Ik krijg wel de indruk dat regisseur Sylvie Verheyde (net als haar collega Just Jaeckin in de versie uit 1977 met Françoise Fabian) vergeet om door te pakken; allicht bang om in hoge politieke kringen gevoelige snaren te raken. Dat is er debet aan dat beide films een tamelijk oppervlakkig verhaal brengen. Ik vermoed dat het leven van Fernande Grudet, beter bekend als Madame Claude, veel spannender was dan deze films laten doorschemeren.

Als je goed oplet zie je Hafsia Herzi (La Graine et le Mulet) ook nog even voorbijkomen.

De avonturen van een paar kostbare oorbellen vormen de rode draad in een buitenechtelijke driehoeksverhouding.

Een romantische, soms een beetje dramatische film, maar... drama met een knipoog. Solide acteerwerk, zeker van Vittorio de Sica.

De schitterende jurken van de charmante Danielle Darrieux zijn het bewijs dat wespentailles wel degelijk bestaan. Darrieux is trouwens bij mijn weten de actrice met de langste filmcarrière. Tussen 1931 en (vooralsnog ?) 2010 stond zij 79 jaar voor de camera's !

Met het bereiken van de middelbare leeftijd kwam Lana Turner steeds vaker in soapachtige films terecht. Naar mijn mening vertolkt zij in deze film een van haar beste rollen. Het spelen van een snel ouder wordende vrouw gaat de normaal gesproken glamourvolle Turner goed af. De film begint weliswaar matig, maar wordt naar het einde toe steeds intrigerender. De ontknoping zullen sommigen wellicht wat al te sentimenteel vinden, maar mij stoort dat in het geheel niet. Dankzij Lana Turner en het stevige verhaal gewoon een erg goede film van David Lowell Rich, die vooral bekend is van zijn televisiewerk.
De laatste film van Constance Bennett (een van mijn favorieten uit het interbellum), die aan een hersenbloeding overleed nog voor de film in roulatie kwam.

Sterk gespeeld drama over een meisje dat op een kostschool (het lijkt eerder een tuchtschool) verliefd wordt op een van haar leraressen. Prima werk van Therese Giehse als de ijzervretende directrice en de altijd gedegen Lilli Palmer. Maar het is toch vooral de film van Romy Schneider, voor wie dit na de suikerzoete rol in de Sissi-trilogie een hele overgang moet zijn geweest. Hier ontluikt al haar acteertalent, dat in haar latere Franse periode tot zoveel mooie rollen heeft geleid. Het origineel uit 1931 ken ik (nog) niet, maar lijkt mij alleszins de moeite waard.

De dames zien er stralend uit en zij slagen erin om met z'n drieën een handvol leuke scènes te creëren. Voor het overgrote deel is het echter een banale film met teveel platvloerse grappen in het “Porky” en “American Pie” genre. Allicht leuk voor puberende tieners.

Carole Lombard, de toentertijd best betaalde actrice in Hollywood, aasde destijds net als vele anderen op de Scarlett-rol in Selnick’s “Gone with the Wind”. Vandaar dat zij de screwball komedies voor even vaarwel zei om in deze film te laten zien dat zij ook serieuze, dramatische rollen kon spelen. Bulkend van talent slaagde zij daarin vrijwel moeiteloos, al greep zij wel naast de beoogde "hoofdprijs". Het is niettemin vooral dankzij Lombard dat deze tragikomedie een aangename film is, in weerwil van het futloze script en het overspannen einde. In het bijzonder de scènes van Lombard met haar schoonmoeder (Lucile Watson) zijn erg leuk. Ook de rest van de cast (James Stewart, Charles Coburn) is goed bezig.

Uitmuntende film over een historische strijd eind jaren ’60 voor gelijke arbeidsvoorwaarden voor vrouwen, maar ook een film over solidariteit, een begrip dat in die tijd nogal opgang deed, maar anno 2011 van lieverlee uit ons woordenboek lijkt te verdwijnen.

Regisseur Cole creëert een authentiek tijdsbeeld, waarin de sociale strijd door hem vorm gegeven wordt door een schitterende mix van ontroerende en af en toe hilarische momenten.

Een prachtige hoofdrol van Sally Hawkins, maar ook de bijrollen van Rosamund Pike en een geweldige Miranda Richardson (als de minister) klinken als een klok. De scène, waarin de minister haar twee adviseurs stampvoetend de mantel uitveegt, is werkelijk fenomenaal.

Het verhaal, de acteurs, de sfeer en de heerlijke soundtrack met tophits uit de jaren ’60 maakt dit voor mij tot de beste film uit 2010. Jammer, dat ik niet meer dan 5* kan geven.

Een juweel, dat ik nog menigmaal zal bekijken.

Weinig nieuws onder de zon in deze film over een man, die in een midlife crisis belandt wanneer er in een kort tijdsbestek van alles misgaat met zijn vrouw, zijn vrienden en zijn werk. Volgens mij hebben de beide protagonisten Stefano Accorsi en Kasia Smutniak de automatische piloot aangezet. Een krappe voldoende.

Psychologische thriller over een succesrijke vrouw, die op slinkse wijze een dubbelleven leidt. Een film met een bizar verhaal, afgesloten met een onbevredigend einde. De film weet enerzijds op een aantal momenten spanning te creëren, maar roept anderzijds meer vragen op dan ie beantwoordt. Wel knap hoe de Belgische diva Virginie Efira (Benedetta) haar dubbele persoonlijkheid vlekkeloos gestalte geeft.

Herkenbaar familiedrama over eenvoudige mensen, die zonder dat ze daar veel aan kunnen doen psychisch uit hun evenwicht worden gebracht en niet goed weten hoe ze daar mee om moeten gaan. De Fransen lijken het patent te hebben op dit soort thema’s. De als immer degelijke Vincent Lindon is natuurlijk geknipt voor een dergelijke rol. Geen topper, maar erg aangenaam mede door de mooie muziek.

Fraai vormgegeven kostuumdrama met een geraffineerde intrige als plot. De aanloop duurt onnodig lang, want de film komt pas echt gang met het ten tonele verschijnen van moeder en dochter De Joncquières. Cécile de France speelt een van haar beste rollen. Al met al toch wel een onderhoudende film.

Goed geconstrueerde film met een aantal al dan niet verrassende wendingen, zoals dat een serieuze misdaadfilm betaamt. Niet altijd even geloofwaardig, maar boeiend genoeg. Mooie tour-de-force van Hye-ja Kim als de vastberaden moeder, die zich door niets en niemand uit het lood laat slaan.

Zes uiteenlopende korte filmpjes over liefde en seks, bezien vanuit diverse invalshoeken. De verhalen variëren van een Indiase vrouw die ruzie krijgt met haar man, omdat ze haar schaamhaar heeft afgeschoren, tot een jonge moeder, die zich geen raad weet met haar pasgeboren baby, en een jonge homo die door toedoen van zijn vader op straat belandt, enz.
Het Indiase segment springt eruit qua dramatiek. De bijdrage van Sion Sono over een Japans gezin, dat zich uitleeft in een extravagante seksclub, gaat over de top, maar dat kun je nauwelijks een verrassing noemen.
Een onevenwichtige verzameling filmpjes, die van lieverlee aan kwaliteit inboet.

Politieke thriller over de betrokkenheid van de Indiase autoriteiten bij de burgeroorlog tussen de Tamiltijgers en het regeringsleger van Sri Lanka, culminerend in de waargebeurde aanslag op een voormalige Indiase premier. Het script zit inventief in elkaar en houdt je bij de les vanaf de schokkende openingsbeelden tot en met het reflecterende einde.

Regisseur Shoojit Sircar registreert zonder een kant te kiezen in het gelaagde conflict. Het camera- en acteerwerk zijn prima verzorgd met John Abrahams als een held zonder heldenstatus. Een boeiende en informatieve film over een recente oorlog, waarover ik toentertijd door de media slechts sporadisch en oppervlakkig geïnformeerd ben door de media.

Deze weinig enerverende Tamil-film over een verloren liefde ten tijde van het onafhankelijk worden van de voormalige Britse kolonie India moet het vooral hebben van het alleszins bekoorlijke debuut van de onwaarschijnlijk mooie Amy Jackson, een ex-schoonheidskoningin die haar titel destijds vast niet gestolen heeft. Het streven naar onafhankelijkheid vormt niet meer dan het decor voor een min of meer klassiek liefdesverhaal tussen twee mensen uit totaal verschillende milieus. De traditionele muzikale intermezzo’s vallen tegen, temeer omdat zij deze keer inbreuk doen op het toch al niet sterke verhaal. Matig.